ارسال سامانه های پدافندی ایران به سوریه تغییر دهنده بازی .... تقویت دفاع هوایی دمشق یا ایجاد آمادگی برای عملیات تهاجمی درآینده در میانه ژوئیه 2020 ، رئیس ستاد کل نیروهای مسلح ایران ، سرلشکر محمدحسین باقری ،در جریان یک سفر غیر منتظره به دمشق ، توافقنامه همکاری در حوزه پدافند هوایی را با جمهوری عربی سوریه ، بعنوان برجسته ترین شریک خود در جهان عرب ، نهایی نمود . در واقع ، امضای این توافقنامه همکاری ،بدنبال ملاقات با بشار اشد ،رییس جمهوری سوریه در دمشق بود که به گفته وی ، این مرحله از روابط میان ایران و سوریه ، نتیجه سالها همکاری برای مقابله با تروریزم ( اشاره به شورش مسلحانه عناصر افراطی در سوریه از سال 2011) بشمارمی آید . متقابلا" سرلشکر باقری نیز از "عزم دو کشور برای مقابله با فشارهای ایالات متحده " و تلاش مشترک برای خنثی سازی تهدیدات این کشور سخن گفت ،اما توضیحات بیشتری در این خصوص ارائه نداد . در واقع ، روند صحنه حوداث در سوریه نشان می دهد که ایران از نخستین روزهای حضور نظامی خود در سوریه ، در عملیات های ضدشورش مشارکت داشته و در کنار یگان هایی از کره شمالی !!! و حزب ا... در برابر عناصر مسلحی صف کشیدند که بلحاظ نیروی انسانی ، پول و تسلیحات نظامی از پشتیبانی کامل کشورهای عربی ، ترکیه و برخی از دولتهای غربی بهره می بردند . اگر چه در این میان ، روسیه نیز چهار سال پس از آغاز درگیری ها ( 2015 ) وارد سوریه شده و با ارسال کمکهای نظامی و حضور مستقیم تسلیحاتی ، به عقب زدن گروه های شبه نظامی تندرو کمک نمود ، اما دخالت نظامی طرفهای سوم ( شامل نیروی هوایی ترکیه ، اسراییل و همچنین موارد متعدد از سوی کشورهای عضو ناتو ) علیرغم اینکه موجبات نقض قوانین بین المللی را فراهم می آورد ،اما این روند گاه و بی گاه همچنان ادامه دارد . در این میان ، شبکه پدافند هوایی ارتش سوریه که از سالهای دهه 50 میلادی ، براساس الگوی روسی ایجاد و توسعه پیدا نموده و از میانه دهه 50 ، درگیر یک جنگ فرسایشی با نیروی هوایی اسراییل گردید ، در همان ابتدای درگیرها ، توسط شبه نظامیان شورشی ، هدف قرار گرفت و این با تمرکز نیروی هوایی ارتش سوریه برای اجرای حملات هوا به زمین در دو جنبه راهبردی و تاکتیکی ، ساختار پدافند هوایی این کشور را در وضعیت آچمز قرار داده و در مجموع ، توان رزمی آن برای مقابله با تهدیدات به ضعیف ترین حالت ممکن ، رسید . از سویی دیگر ، درخواستهای مکرر و مستمر ارتش سوریه در اواخر سالهای دهه نخست قرن بیست ویکم و اوایل سال 2010 برای خرید سامانه های دفاع هوایی S-300PMU.2 وهمچنین رهگیرهای میگ-31 بنابر دلایل مختلف از جمله فشار لابی اسراییل بر مسکو ، به جایی نرسید و این دسترسی کامل و بدون عیب و نقص نیروی هوایی ترکیه و اسراییل را به فضای هوایی سوریه تضمین می نمود . علیرغم تمامی این موارد ، گرچه پدافند هوایی سوریه به شکل نسبی ، موفقیتهای نسبتا" محدودی در برابر حملات موشکهای کروز و جتهای رزمی متخاصم ( از جمله سرنگون نمودن یک فروند هواگرد RF-4E فتوفانتوم نیروی هوایی ترکیه و یکفروند اف-16 نیروی هوایی اسراییل ) در کارنامه خود به ثبت رسانده ،اما همچنان اطمینان پذیری سامانه ای موجود این شبکه مورد سئوال قرار داشته ، چرا که اس-200 از ابتدا برای سرنگون نمودن پیکربندی های هشدار دهنده زود هنگام هوابرد طراحی شده بود و الزاما" ماموریت ساقط نمودن جنگنده های رزمی با ابعاد کوچکتر را بعنوان مامورتی ثانویه بر عهده داشت . با این حال ، به استثنای سامانه اس-200، ارتش سوریه فاقد هرگونه سیستم دفاع هوایی دوربرد است که توانایی جلوگیری از حملات مکرر هوایی ارتش ترکیه یا اسراییل را داشته باشد ، ضمن اینکه علیرغم استقرار سامانه های اس-300 بعنوان یک پیکربندی کاملا پیشرفته که قابلیت انهدام اهداف در بردی بیشتر از 200 کیلومتر و با سرعت بیشتر از 14 ماخ ( درصورت مسلح بودن آنها به آخرین موشکهای تولید شده روسی ) ، تمامی سیستم های موجود از سال 2019 تحت نظارت روسها قرار دارند و از این نظر ، محدودیتهایی در بکارگیری آنها وجود دارد . با توجه به اینکه مسکو حاضر نیست روابط دیپلماتیک خود را با تل آویو یا آنکارا ، به خطر بیاندازد ، سامانه های اس-300 همچنان در حالت غیر فعال ( حداقل در ظاهر امر ) قرار گرفته اند که بنابر برخی تحلیل ها ، ممکن است دلایل نظامی از جمله حذف قابلیت آزمایش این سامانه برای نیروهای هوایی متخاصم و تدوین اقدامات متقابل در درازمدت که ممکن است برای نیروی دفاع هوایی روسیه که خود از بزرگترین ومهمترین مشتریان این سیستم بشمار می رود بوجود آورد را نیز داشته باشد . علاوه برآن ، غیرفعال بودن سیستم اس-300 نیز ممکن است خواسته خود دمشق نیز باشد ، استراتژی بهینه ای که موجب شده ، علیرغم نقص مستمر فضای هوایی این کشور ، تا بازیابی توان نظامی هوایی وزمینی ارتش سوریه ، تنش با کشورهای همسایه در سطح مشخصی نگاه داشته شود . با توجه به تمامی موارد مطروحه ، ایران در یک دهه اخیر ، طیف متنوعی از سامانه های دفاع هوایی میانبرد و برد بلند را که می تواند بطور جدی شبکه دفاع هوایی ارتش سوریه را بدون اینکه اتکاء زیادی روی سیستم های روسی داشته باشد ، تقویت کند ، طراحی و بصورت نیمه صنعتی در دست تولید دارد . از جمله این سامانه ها ، سیستم دفاع هوایی سوم خرداد است که در کارنامه عملیاتی خود ، به زیر کشیدن یک فروند پهپاد RQ-4 به ارزش بیش از 200 میلون دلار را در تابستان 2019 میلادی ، به ثبت رسانده است . علاوه بر این ، پرکاربرد ترین سیستمی که میتواند برای سوریها ارزشمند واقع گردد ، سامانه باور-373 است که احمد وحیدی ( وزیر وقت دفاع ایران ) از آن ، بعنوان " سامانه موشکی پدافند هوایی برد بلند در ردیف اس-300 " یاد می نمود و برخی ناظران براین باورند که برخی قابلیتهای گونه های اولیه اس-300 را میتوان در نمونه ایرانی مشاهده نمود . این سامانه در اوایل سال 2010 رونمایی گردید و ازآن زمان تاکنون گزارشهای متعددی مبنی برارتقاء آن برای درگیری با اهداف متخاصم در برد200 کیلومتری منتشر شده است . با این حال برخی تحلیلگران معتقدند که توانایی ضد الکترونیک سیستم ایرانی در مقایسه با اس-300 ، در ردیف پایین تری قرار می گیرد و موشکهای مورد استفاده درآن بصورت قابل توجهی کندتر از نمونه های روسی ( احتمالا 9 ماخ ) بوده و در نهایت ، با تعداد کمتری از اهداف در یک زمان می تواند درگیر شود . در کنار سوم خرداد و باور373 ، سامانه موشکی 15 خرداد نیز از جمله سامانه های برد بلند ایران بشمار می رود که طبق گزارشها ،موشکهایی مشابه باور373 را حمل می نماید. ناظران بر این عقیده اند که این سیستم می تواند حداکثر 6 هدف را بطور همزمان ردیابی نموده و بنابر ادعای طرف ایرانی ، در بردهای کمتر نیز میتواند با اهداف پنهانکار درگیر شود . تحلیلگران نظامی معتقدند که بر خلاف سامانه های روسی ، کره شمالی وچین ، نمونه ایرانی فاقد قابلیت پرتاب سرد بوده و این بدان معنی است که موشکهای مورد استفاده ، قابلیت درگیری با اهداف از تمامی جهات را ندارند ، بنابراین ، سامانه ایرانی ، بر خلاف سیستم های غربی مشابه ، در قوس آتش ، با محدودیت روبرو هستند ، هر چند حضور آنها در خاک سوریه ، می تواند یک وزنه تعادل قابل توجه برای بازگرداندن وضعیت ، حداقل به شرایط قبل از سال 2011 بشمارآید ، چرا که درگیری ها در سوریه ، اگر چه بشدت گذشته نیست ، اما همچنان ادامه دارد . بااین حال ، قیمتی که سوریه برای حضور این سیستم ها در خاک خود خواهد پرداخت ، همچنان نامشخص است ( احتمالا پس از مخالفت ها طولانی روسها ، دسترسی خاص ایران به امکانات بندری در لاذقیه و طرطوس . م ) و ممکن است در نهایت به حضور بیشتر نظامی ایران در این کشور بیانجاند و یا اینکه در صورت پرداخت هزینه ها ، ارزان تر از سیستم های روسی برای دمشق تمام شود . نکته جالبی که در این میان می بایست مورد توجه قرار گیرد ، این است که سامانه های ایرانی به گونه ای طراحی شده اند که می توان از آنها بعنوان بخشی از شبکه دفاع هوایی در کنار سیستم های روسی استفاده نمود ، بدین معنی که درصورت فعال شدن اس-300 ، بصورت هدفمندی میتوان داده های بدست آمده توسط این دوسامانه را با هم به اشتراک گذاشت و این به معنای مکمل بودن سیستم ایرانی است . در مجموع ، اگر چه روند درگیری ها بصورتی است که شورشیان مسلح ، شکست خورده بحساب می آیند ، اما درگیری ها در سطح پایین تری در استان ادلب در نزدیکی مرز ترکیه همچنان ادامه دارد که با حمایت ارتش ترکیه و شبه نظامیان وابسته به القاعده میتواند بسرعت تشدید گردد . با این حال ، حضور پدافند هوایی ایران شاید مانع از عملیات نفوذ نیروی هوایی اسراییل نگردد ، اما میتواند حضور همه جانبه و بدون مانع نیروی هوایی ترکیه را که با استفاده از جنگنده های اف-16 و هواگردهای بدون سرنشین صورت میگیرد را وارد یک چالش جدی نماید . پی نوشت : 1-بن پایه 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند./ MR9

سلام علیکم و رحمت ا... فرض اگر بگیریم برای انتقال ، این ریسک را بگذارید براساس ورود نیروهای مسلح ایران به حوزه " جنگ دانش بنیان" (Knowledge-based Warfare ) . شما این جنگ را روی 3 محور باید جلو ببرید : 1- فناوری توانمند ساز ( که در اینجا حوزه پدافند را شامل می شود ) 2-مهندسی فرآیند (process engineering ) ( تعیین اینکه یک سیستم تسلیحاتی برای چه کسی ، در چه زمانی و درچه قالبی باید ایده پردازی ، طراحی و تولید بشود ) 3- تغییر سازمانی ( مهمترین جنبه جنگ دانش بنیان که درآن کارکردهای ساختاری یک سازمان دچار تغییر میشود ) برای تبیین این مساله باید گفت که در جنگ دانش بنیان ، ماهیت نبرد و درگیری موجب توسعه فناوری و دقیق ترشدن سرمایه گذاری برای تحقیق و توسعه میشود در حالی که برعکس ، الان صنعت در مفهوم عام خودش ، بدنبال کاربردهای نظامی ، فناوری می گردد . پی نوشت : حالا یک مقداری این فضای مجازی را جستجو کنید ، ببینید ، وقایع از این دریچه تا الان تحلیل شده ؟؟ در حالی که همه دنبال تحلیل پیچ و مهره سخت افزارهای نظامی هستند ، میلیتاری یک گام جلوتر ، روی مفاهیم کلان تر دارد مباحث را جلو می برد

آغاز تولید انبوه جنگنده رادارگریز "جی 20 بی" چین روزنامه ساوث چاینا مورنینگ پست هنگ کنگ روز دوشنبه به نقل از منابع آگاه از کمیسیون مرکزی نظامی (فرماندهی کل قوای چین) گزارش کرد اگرچه این جنگنده هنوز دارای موتورهای ساخت روسیه است اما نوع کاملا چینی آن با موتورهای مدل دبلیو اس 15 هستند که تا یک یا دو سال دیگر ساخته خواهد شد. آمریکا در سال 2017 میلادی تصمیم گرفته است که بیش از 100 فروند جنگنده رادارگریز اف 35 در اختیار ژاپن و کره جنوبی قرار دهد که تولید انبوه جی 20 پاسخی به تهدیدات پیش روی چین در جنوب شرق آسیا خواهد بود.

نگاهی به به‌روزرسانی اخیر بالگردهای MI-17 اس اچ الجزایری توسط روسیه بالگرد میل 17 اس اچ قطعا یکی از موفق ترین تولیدات صادراتی روسیه میباشد که در کشورهای مختلفی نیز به خدمت گرفته شده است در ایران نیز سپاه پاسداران در حدود 40 فروند فروند از این بالگرد را به صورت عملیاتی در اختیار خود دارد در ایران این بالگرد با نصب راکت انداز اس 8 و یا با تجهیز به موشک ضد کشتی نور در حالت رزمی وهمچنین نصب سامانه دید در شب البته به صورت محدود دیده شده است اما هیچ خبر یا اطلاعاتی مبنی بر به روزرسانی گسترده این بالگرد تا هم اکنون منتشر نشده است.حال با توجه به حضور این بالگرد در مناطق عملیاتی چون جنوب شرق و غرب ایران و تهدیداتی چون موشکهای دوش پرتاپ و همچنین امتیاز پرواز در شب برای این بالگرد که در بسیاری از موارد برای کمک رسانی به مردم غیر نظامی نیز به پرواز در می ایدو با توجه به شیوه رزم سپاه پاسداران این بالگرد علاوه بر موارد یاد شده در عملیات های خاص چون هلی برن نیروها و همچنین برای انتقال سریع نیروها در مناطق حساس فرضا جزایر جنوبی نیز نقش پر رنگی دارد.( اخیرا نیز این بالگرد در عملیات توقیف نفت کش بریتانیایی حضور بسیار پر رنگ وموثری داشت.) حال با موارد یاد شده باید دید چه سطحی از به روزرسانی این بالگرد میتواند ان را به استاندارد های امروزی یک بالگرد نظامی ترابری رزمی تبدیل نماید الجزایر که ارتباط نظامی نزدیکی با روسیه دارد در روزهای اخیر اولین دسته از بالگرد های میل -17 خود را از مجموع 42 فروند بالگرد این کشور که برای به روزرسانی گسترده به روسیه فرستاده بود تحویل گرفت. این بالگرد ها به صورت گسترده های برای حضور در میدان رزم تجهیز شده اند موارد به روزرسانی شامل : ___ نصب سامانه شناخته شده President-S برای در امان ماندن از منپادها و موشک های حرارتی با شناسایی و پرتاب خودکار فلر ___نصب سامانه DIRCM برای انحراف موشک های فروسرخ و منپادها ___اضافه شدن قابلیت رزمی گسترده به ان با توان شلیک موشک های ضد زره هدایت لیزری اتاکا ___ تجهیز خلبان به هلمت دید در شب GEO-ONV1-01M ___تجهیز بالگرد به نمایشگرهای دیجیتال

سلام قبلا در بروزرسانی بحث انتقال پدافند ایران به عراق پیشنهاد شده بود که به این نتیجه رسیدیم که ریسک و خطری بسیار زیاد به همراه داره. در رابطه با انتقال سامانه ای که حاصل تلاش و هزینه های بسیار و آغازگر یک راه تکیه بر فناوری بومی هست بنده شک دارم این عمل از جانب ستاد کل پیشنهاد و عملی بخواهد بشه، این سامانه هنوز به حالت عملیاتی نرسیده و بر فرض محال انتقال آن به محیط درگیری ای همچون سوریه باید با احتیاط کامل قرار بگیرد، حالا نمیدونم بیشتر برای PR بوده یا یک اشاره یا حرکتی باشه برای مشخص کردن قصد و حضور در سوریه برای آینده. در کل به نظرم ریسکی هست که باید دید چرا قبول به ریسک کردن این دارایی ارزشمند شده اند، حالا اگر دست نیرو ها یا سازمان های متخاصم به این سامانه بیافته نتیجه اش فاجعه بار خواهد بود،بعضی از دوستان هم اشاره کردن که ممکن هست برای محدود کردن نیروی هوایی ترکیه باشه به صورت غیر مستقیم از طرف روسیه که قطعا امکانش هست ولی احتمال اینکه دلیل انتقال این باشد به تنهایی خیلی کم هست. باید پرسید طرف ایرانی و ستاد کل چه سودی در انتقال سامانه به طور فرضی دیده اند که بر ریسک ها غالب بوده، تجربه رزمی فکر نکنم دلیلش باشه چونکه الان این سامانه ( به طور خوشبینانه ) یک انیگما برای طرف مقابل هست و از توانایی های آن به طور کامل آگاه نیست که خودش یک مزیت قابل توجه به حساب میاد، و برای رسیدن به حالت عملیاتی ( Operating Status ) نیازی به تجربه رزمی وجود نداره، امیدوارم به خوبی مزایا و معایب این انتقال فرضی ( که هنوز تایید نشده ) را برسی کرده باشند و تنها یک دستور از طرف فرماندهی سیاسی برای Gesture و PR نباشد.

سلام علیکم بنده معتقدم که ستاد کل از محدودیتهای خودش آگاه هست ، یعنی فرض محال ، انتقال باور به سوریه هم صورت بگیرد ، در قدم نخست قرار نیست یک سامانه ای که هنوز تستهای عملیاتی اش تمام نشده و بطور کامل در خاک خودی هم مستقر نیست ( براساس اطلاعات در دسترس ) ، تبدیل بشود به طعمه آسان برای iaf یا حتی نیروی هوایی ترکیه ، طبیعتا در درجه نخست ، انتقال این سیستم برای تست در شرایط واقعی هست و احتمالا بعد از اتمام ، به شکل آزمایشی برای محدود کردن ترکتازی نیروی هوایی ترکیه ولی در این حالت هم حداکثر احتیاط باید صورت بگیرد ،چون اگر فرضا" برحسب عدم تجربه ، اتفاق ، حادثه یا .... ترکها یا اسراییل بتونند ، کاری علیه گل سرسبد شبکه پدافندی بومی بکنند ، آن وقت اگر نگوییم غیر ممکن ، بسیار سخت هست که این آسیب جبران بشود . این دقیقا همون روند محتاطانه ای هست که روسها سر قضیه اس-300 دنبال می کنند و در متن هم به ان اشاره شده پی نوشت : شاید این خبر انتقال باور ، خیلی ها را در فضای مجازی به تب و تاب انداخته و روی آن تحلیل ها نوشتند و برای طرف متخاصم خط و نشان کشیدندولی به نظرم روی ثانیه بعد از انتقال سیستم به سوریه هم یک مقداری فکر کنیم ، حجم ، تنوع ، کمیت ، کیفیت تهدیداتی که باور باید با آن مقابله کند ، هم در تحلیلها باید مد نظرقرار بگیرد

این باور که فقط سامانه های کلد لانچ توانایی درگیری در تمام جهات رو دارند در کجا ریشه داره رو نمیدونم ولی اگر سامانه های هات لانچ این توانایی رو نداشتند چرا سامانه AEGIS که سال هاست عملیاتی هستش و عملا توان اتش نیروی دریایی امریکا است از لانچر MK-41 که هات لانچ هست استفاده میکنه؟

سلام مجدد بنده عادت ندارم در مورد موضوعاتی که از اصل و فرعش خبر ندارم دلیل و مدرک بیارم. ولی با توجه به تجربه گذشته در مورد تصمیمات مسئولین و منسوبین جمهوری اسلامی عقل و منطق حکم می کنه که خوش‌بین نباشیم (به قول معروف مار گزیده از ریسمان سیاه و سفید می‌ترسه). اگر شما انقدر به این سیستم و نهادهای بالادستی نزدیک هستید که از ریز مفاد و متمم ها و ضمیمه ها و تضامین این قرارداد با خبرید، مستدل برای بنده و دوستان بفرماید تا حداقل از نگرانی های دوستان و دلواپسان آینده کشورمون کم بشه و هم قضاوت منصفانه تر باشه. چون اینطور که شما میفرمایید و مشتاق و مشعوف این قرارداد هستید قاعدتا از موضوعاتی خبر دارید در این قرارداد که منافع ما رو 100% تضمین میکنه و ما بی خبریم. دلایل رو عرض کردم ولی استدلال ها مستند نیست، اصولا بحث در این موارد همه تحلیل و برداشت شخصی هست. دلیل بنده هم تجربه تاریخی و گل به خودی هایی هست که خورده ایم و حتی زنندگان گل به خودی مدعی هم هستند، که این موضوع دردناک تر و تلخ تر از خود گل به خودی هست.

با استفاده از امکانات دو منظوره ساخته شده در کنار فرودگاه های موجود در همدان ، بندرعباس ، چابهار و آبادان آغاز می شود. احتمال رو ولش کن واقعیت رو بچسب منم امیدوارم این جوری که شما میگی باشه ولی حجم گندکاری آقایون خیلی وسیعتر از این حرف هاست و بارها نشان دادن که به اهدافشون بیشتر اهمیت میدن تا قوانینی که پایه و اساس ماهیت این نظام رو تشکیل میده

سلام دوست عزیز، منظور شما را از چگونگی توافق با چین متوجه نمی شوم. یعنی در توافقات دو جانبه میان دو کشور، یک طرف قرارداد باید تعهد بیست و پنج ساله به طرف مقابل بدهد؟ مگر امارات و چین، ژاپن و آفریقای جنوبی، آرژانتین و کانادا، ....بدون توافق بیست و پنج ساله با هم نمی توانند با هم مراودات اقتصادی داشته باشند؟ اصولا” تعریف شما از واژه استعمار چیست؟ وطن فروشی را چگونه تعریف می کنید؟ آیا از کارنامه نظام فعلی پس از چهل و یکسال حکومت و دریافت تریلیون ها دلار از بابت فروش منابع خدادادی کشورمان راضی هستید؟ چند سال برای خود چین طول کشید و چقدر منابع طبیعی کشور خود را حراج کردند تا پس از پایان تجاوز ژاپن و جنگ‌های داخلی میان ملی گرایان و کمونیستها امروز به قول شما به ابرقدرت اقتصادی جهان تبدیل شده است؟ چهل و یکسال کافی نبود تا حداقل کشور ما از فقر رهایی یابد؟ پیشرفت و ابر قدرت شدن به کنار.

تانک پرنده شوروی، ایلوشین ایی ال 2 هواگردی تهاجمی با هدف پشتیبانی نیروی های زمین بود که در دفتر طراحی ایلیوشین در اتحاد جماهیر شوروی در جریان جنگ جهانی دوم متولد شد و به صورت گسترده وارد خط تولید انبوه گردید. در مجموع بیش از ۳۶ هزار فروند از این هواپیما ساخته شد که از این منظر، رکوردی در طول تاریخ هوانوردی نظامی دارد. خلبانان ایل-۲ را اختصاراً «ایلیوشا» و سربازان بر روی زمین آن را «گوژپشت»، «تانک پرنده» یا «پیاده‌نظام پرنده» می‌نامیدند. ایل-۲ نقش بسیار کلیدی در شکست آلمان نازی در جبهه شرقی جنگ دوم جهانی ایفا نمود به وجهی که ژوزف استالین دربارهٔ آن گفته بود که «این هواپیما به اندازه هوا و نان برای ارتش سرخ اهمیت دارد» زره سنگین ایل-۲ آن را به شدت در مقابل آتش هوایی و زمینی دشمن مقاوم می‌کرد. با این حال در مجموع بزرگ‌ترین خطر برای ایل-۲ از جانب زمین بود همان‌طور که خلبانان توپ‌های ضدهوایی ۲۰ و ۳۷ میلی‌متری را بزرگ‌ترین تهدید گزارش می‌کردند. ایل-۲ به شدت از جانب پشت هواپیما آسیب‌پذیر بود و این درحالی بود که جنگنده‌های خودی به جهت پرواز در ارتفاع‌های بسیار بالاتر از ایل-۲ نمی‌توانستند از آن محافظت کنند. به همین دلیل با افزایش تلفات مدل دو سرنشین با یک تیربارچی در پشت هواپیما جای مدل تک سرنشین را در خط تولید گرفت. با افزوده شدن جایگاه دوم افزایش یافت و ۱۰ تا ۲۰ کیلومتر بر ساعت از سرعت هواپیما کاسته و کنترل پذیری آن به جهت عقب‌تر رفتن نقطه سقل سخت‌تر شد. برای حل این مسئله در نمونه‌های بعدی بال‌ها مقداری به رو به عقب زاویه پیدا کردند. فکر کنم نمونه خوبی از تاثیر ظرافت در کار باشد که چه در ارائه پس زمینه ها و چه در انتخاب رنگ طراحی دوستمان خیلی بهتر از کار در آمده است. این یک مقایسه اموزنده هست هم از این جهت که به سادگی می توان اینفوگرافی ها را ترجمه کرد و هم اینکه با فتوشاپ و کمی خلاقیت تصاویر خیلی بهتر از آب در خواهند آمد ترجمه دوست گرامی ام ار 9 کار بنده حقیر البته این طرح قبلا توسط برادر عزیز @MR9 کشیده و ارائه شده بود که با کسب اجازه و تقدیم به ایشان می گردد.

توپ آتشین شوروی، زیس 3 توپ 76 میلیمتری شوروی که با تیراژ 103 هزار ارابه پرتولیدترین توپ زمان جنگ بوده است. این توپ بدلیل سادگی در استفاده و تعمیر، تحرک بالا و قیمت پایینش تبدیل به ابزاری مهم در مقابله با نیروی زرهی آلمان نازی شده بود این توپ پنهانی و بدون تایید و مجوز ارتش ساخته شد و با پیگیری های یک ژنرال توپخانه در محیط نبرد تست شد و عملکرد آن به قدری خوب بود که استالین را تحت تأثیر قرار داد و با عنوان "شاهکار طراحی سیستم های توپخانه" از آن ستود. تولید انبوه ZiS-3 پس از جنگ متوقف شد و به جای آن نمونه های دی 44 معرفی گردید ولی به مانند توپ قبلی مورد علاقه پرسنل نبود.

تانک تی 34 (ستون فقرات نیروهای زرهی شوروی در جنگ دوم جهانی) طراحی تانک تی-۳۴ بین سال‌های ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۰ برای جایگزینی تانک‌های سریع کلاس بی‌تی و تانک پیاده‌نظام تی-۲۶ در ارتش سرخ صورت گرفت. تی-۳۴ در زمان ورود خود به خدمت نظامی تعادل بسیار خوبی میان قدرت آتش، قدرت تحرک، قدرت حفاظتی و مقاومت برقرار کرده بود اما وضعیت نامناسب سرنشینان، فقدان دستگاه‌های رادیویی و بی‌سیم و اشتباهات تاکتیکی در نحوه استفاده از آن باعث شد تا در سال‌های آغازین نمایش ضعیفی داشته باشد. در طول جنگ جهانی دوم طرح این تانک چندین بار تغییر کرده که هدف اصلی از این تغییرات سهولت بیشتر تولید انبوه، کاهش قیمت و همچنین رفع برخی از ایرادات تکنیکی بود که در جنگ مشخص شد. در پی افزایش قدرت زره تانک‌های آلمانی و مشخص شدن ایرادات برجک دوسرنشینه مدل تی-۳۴–۸۵ با برجک بزرگتری حامل سه سرنشین (افزودن یک توپچی) و یک توپ پرقدرت‌تر ۸۵ میلی‌متری ساخته شد. سادگی تولید، استفاده و تعمیر امتیاز مهم این تانک به خصوص در مقایسه با تانک‌های آلمانی بود که هرچند کیفیت بسیار بالایی داشتند اما تولید انبوه آن‌ها نیاز به وقت بیشتر و نیروی کار حرفه‌ای‌تر داشت. این تانک همچنین دومین تانک پرتیراژ تاریخ بعد از تانک تی-۵۴ است که آن هم بر اساس طرح تی-۳۴ در شوروی ساخته شد. تاپیک تانک تی 34 در سایت میلیتاری

شکار ریز پهپاد با ورود پهپادهای کوچک و ریز پهپادها حملات از حالت گران قیمت و با تکنولوژی بالا به حملات خلاقانه ارزان با تکنولوژی تجاری بدل گردید دیگر هر شخصی می تواند با یک نقشه کوچک و یک نقشه در اینترنت یک پهپاد به پرواز در آورد و اضافه شدن اندکی ماده انفجاری که ساخت آنهم تجاری هست تهدیدات را آنچنان گسترده کرده است که دیگر هیچ نقطه امنی وجود ندارد این خطر در فرودگاه ها و مراکز حساس همچون نیروگاه های اتمی بیشتر از دیگر نقاط لمس می شود راهکار مقابله با این پهپادهای تجاری، هم می بایست مثل خود پهپادها خلاقانه و ارزان باشد از این رو راه های زیادی پیشنهاد شد از شکار با تور و پرنده گرفته تا موشک های دقیق یکی از این راهکار ها اخلال در فرکانس پهپاد، هک و در نهایت بدست گرفتن کنترل پهپاد بود، چیزی که تکنولوژی نوین می طلبید ولی ارزان بود مزیت این روش کیفیت بالای کار آن بود و معایب آن احتمال شکست در مقابل هوش مصنوعی بود مشابه این سامانه در کشور ما هم ساخته شده است ولی درست یا غلط وزارت ارتباطات از این سامانه به خاطر پارازیتش شکایت کرده است کلیپ رونمایی و معرفی سامانه ایرانی https://www.aparat.com/v/mJn2T/%D8%B3%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%86%D9%87_%D8%B6%D8%AF_%D9%BE%D9%87%D9%BE%D8%A7%D8%AF%DB%8C_%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D8%AF_%D8%B1%D8%A7%D8%A6%D9%81%DB%8C_%D9%BE%D9%88%D8%B1 https://www.farsnews.ir/news/13990127000307/%D9%BE%D8%A7%D8%B3%D8%AE-%D8%A8%D9%87-%DB%8C%DA%A9-%D8%AC%D9%86%D8%AC%D8%A7%D9%84-%D8%A2%DB%8C%D8%A7-%D9%BE%D8%A7%D8%AF%D8%A7%D8%B3%DA%A9%D8%A7%DB%8C-%D8%B9%D8%A7%D9%85%D9%84-%D8%A7%D8%AE%D9%84%D8%A7%D9%84-%D8%AF%D8%B1-GPS-%DB%8C%DA%A9-%D9%87%D9%88%D8%A7%D9%BE%DB%8C%D9%85%D8%A7%DB%8C-%D8%AA%D8%AC%D8%A7%D8%B1%DB%8C-%D8%A8%D9%88%D8%AF%D9%87

پهپادهای انتحاری کوچک اما مرگ آور پهپادهای یک بار مصرف، انتحاری یا هر اسمی رویشان می گذارند، ابزاری ارزان پرتیراژ با هدف رهگیری و انهدام هدف در محیط های پیچیده و یا خطرناک این پهپادها مسیر تازه ای در نبردهای خاموش هستند و با ابعاد کوچک -ضمن پرتاب ساده از نقاط مختلف- بدون شناسایی شدن توسط دشمن به آن نزدیک شده و با سرعت بالای خود، امکان واکنش برای دشمن را بسیار دشوار می‌سازد. ابعاد کوچک و سطح مقطع راداری ناچیز این پرنده‌ها و همچنین امکان احتمالی خاموش کردن موتور در نزدیکی هدف این مزیت را بوجود می‌آورد که که تا لحظات پایانی اصابت، دشمن از وجود آن مطلع نشود. انفجار و حمله احتمالی دیروز به ساختمانی در واحد غنی سازی نطنز احتمال استفاده از این نوع پهپادها را بسیار کرده است. ابزاری ارزان، قابل ساخت دست، شبه تجاری با اثرگذاری بالا اما واقعیت این است که این سلاح را بزودی در یگان های حزب الله و حماس خواهیم دید

بسمه تعالی سامانه های موقعیت یابی محلی و اثر آن بر میدان رزم در دهه های اخیر نیاز ضروری به ناوبری در مسافت های دوربرد در عملیات های نظامی (و البته بخش غیر نظامی) و نیز توسعه هرچه بیشتر تسلیحات و تجهیزات نظامی دورایستا نیاز به سامانه های موقعیت بابی شدت گرفته است. در این حوزه کشور های دارای فناوری فضایی دست به توسعه سامانه های موقعیت یابی جهانی ماهواره ای زده اند که از جمله آنها می توان به GPS و گلوناس اشاره کرد. در ایران با توجه به محدودیت دسترسی ایران به سامانه های موقعیت یابی ماهواره ای نظامی و نیز عدم توانایی موجود در توسعه و عملیاتی ساختن چنین سامانه هایی به صورت بومی، راه حلی جایگزین مورد توجه قرار گرفت. سامانه های موقعیت یابی محلی (LPS) تجهیزات زمین پایه ای هستند که اطلاعات موقعیت یابی در حوزه های محلی (و نه جهانی) را تمامی شرایط آب و هوایی در اختیار سرویس پذیرندگان قرار می دهند. این سامانه ها معمولا از تعدادی ایستگاه با مختصات معلوم تشکیل شده اند که دارای آنتن های فرستنده قدرتمندی هستند که اطلاعات مورد نیاز جهت موقعیت یابی بر حسب آفست گرفتن از موقعیت موجود این ایستگاه ها را فراهم می آورند. چنین سامانه هایی می توانند جای خالی سامانه ای چون GPS را در محدوده ی منطقه ای برای ایران پر کنند، از سوی دیگر با توجه به آنکه امکان دستیابی به نسخه های نظامی سامانه های موقعیت یابی ماهواره ای چون BeiDou برای ایران وجود دارد، اما در شرایط جنگی این سامانه ها به طور قطع مورد جمینگ سنگین قرار خواهند گرفت، و وجود سامانه های موقعیت یابی محلی میتواند نقش راه حل جایگزین را داشته باشد. به همین جهت این سامانه ها دارای اهمیت قابل توجهی در میدان نبرد می باشند و فعال شدن قابلیت های آنها می توانند امکانات قابل توجهی را در اختیار نیروهای مسلح ایران قرار دهد. در عین حال در فرایند توسعه و عملیاتی سازی این سامانه ها موارد مهمی وجود دارد که ایران باید به آنها توجه کند. گسترش پوشش این سامانه ها در داخل ایران و نیز حتی ایجاد ایستگاه هایی در کشور های خارجی منطقه باید مورد توجه قرار گیرد. گسترش پوشش در جغرافیای داخلی علاوه بر بالا بردن دقت و کاهش نقاط کور، با ایجاد همپوشانی ایجاد گپ در شبکه را در شرایط خرابی یا آسیب دیدگی یکی از این ایستگاه ها را منتفی می سازد. همچنین بر خلاف سامانه ای چون GPS که پوشش جهانی دارد، این سامانه ها پوششی منطقه ای دارد، لذا جهت توسعه محدوده تحت پوشش این سامانه ها و افزایش مناطقی که نیرو های مسلح بتوانند از قابلیت های آن استفاده کنند، به خصوص در سطح منطقه خاور میانه، این نیاز جدی وجود دارد که در کشور های با مناسبات حسنه با ایران در سطح منطقه تعدادی از این ایستگاه ها تاسیس شود. مساله مهم دیگر که از اهمیت بسزایی برخوردار است افزایش بقای رزمی این سامانه ها می باشد. این نکته از 2 روش قابل دستیابی ست: تقویت پدافند در محدوده ی این سایت ها، خصوصا افزایش سامانه های کوتاه بردی که قابلیت مقابله با حملات انبوه و سوارم تسلیحات دورایستای دشمن را داشته باشند. تقویت پدافند به ویژه از آن جهت اهمیت دوچندانی می یابد که، با توجه به تغییر میادین نبرد به سمت استفاده از جنگ افزار های دوربرد، هوشمند و شبکه محور، و نیز رشد روز افزون تهدیدات جدید در حوزه پدافند از جمله حملات انبوه توسط پهپاد ها و ریز پرنده ها و موشک های کروز، قابلیت های تهاجمی دشمن افزایش یافته و حمله به تاسیسات حفاظت شده سهل الوصول تر گشته است. در اینجا استفاده از سامانه های پدافندی که نسبت به اوت نامبر شدن تاب آوری بیشتری داشته باشند نقش پر رنگ تری بازی خواهند کرد. روش دوم را می توان در قالب پدافند غیر عامل توصیف کرد. حتی در صورتی که پدافند مناسبی نیز حول این ایستگاه ها ایجاد شود، واقعیت گریز ناپذیر آن است که حمله به یک هدف زمینی ثابت و البته با ابعاد قابل توجه بسیار ساده تر از حمله به یک هدف متحرک است. این اصل را حتی در جمله معروف ژنرال پوتن در جنگ جهانی دوم نیز می توان جست که گفته بود "استحکامات ثابت صحرایی گورستان احمق هایی خواهد شد که بدان ها اعتقاد دارند."[1] به ویژه با گسترش و هر چه هوشمند تر شدن حملات سوارم دور ایستا ایجاد کمترین روزنه ای کافی ست تا یک هدف ثابت مورد هدف قرار گیرد. از این روی توصیه می شود انواع پرتابل و موبایلی از این سامانه ها، ولو با قدرت آنتن کمتر و در مقابل در تعداد بیشتر، توسعه یابد که کار رهگیری و حمله به آنها را تا حد ممکن دشوار سازد. و نیز قابلیت مانور نیرو های عمل کننده را افزایش داده یا در مناطق مورد نیاز به سرعت استقرار یابد، که می تواند نقش کلیدی و تعیین کننده ای در سرنوشت جنگ بازی کند. مثال تاریخی از چنین تاکتیکی را حتی می توان در عملیات طوفان صحرا مشاهده کرد. در این عملیات گرچه تعداد زیادی از پست های فرماندهی، شلتر ها و تاسیسات نظامی ثابت با موفقیت مورد حمله قرار گرفت و نابود شد، ولی یافتن و نابود کردن لانچر های متحرک موشک های اسکاد عراقی از مواردی بود که به رغم تلاش فراوان موفقیت چشمگیری را در بر نداشت. در طی این جنگ ایالات متحده اطلاعات کاملی از موقعیت و ظرفیت سایت ها و تاسیسات موشکی ثابت عراق به دست آورده بود که شامل 28 لانچر ثابت اصلی در 5 پایگاه در غرب عراق می شد. این مساله باعث شد با آغاز جنگ به سرعت این تاسیسات منهدم شوند، اما در عین حال ایالات متحده هیچ گاه نتوانست اطلاعات جامع و کاملی از تعداد، کم و کیف و موقعیت لانچر های متحرک عراقی بدست آورد. در حالی که تخمین زده می شد عراق دارای 36 لانچر متحرک باشد و به رغم برتری هوایی محض و سورتی های پروازی پرشماری که توسط هواپیماهای نظارتی-شناسایی و نیز جنگنده ها صورت می گرفت ائتلاف به رهبری آمریکا تنها موفق به شناسایی و انهدام 8 لانچر شد و تا قبل از پایان یافتن جنگ هیچگاه موفق نشد اسکاد پرانی های (البته کم اثر) عراقی ها را متوقف سازد. منابع: https://www.rand.org/content/dam/rand/pubs/monograph_reports/MR1408/MR1408.ch3.pdf https://en.wikipedia.org/wiki/Local_positioning_system [1] @MR9

بسم الله الرحمن الرحیم لورا ، نشان شرارت اخیرا در یک آزمایش نظامی که توجهات زیادی را در جامعه نظامی دنیا متوجه خود ساخت رژیم اسرائیل دست به آزمایش موشک بالستیک لورا زد. در این آزمایش لورا از یک شناور شلیک شد و در فاصله 400 کیلومتری هدفی را با دقت چند متر با موفقیت مورد اصابت قرار داد. اما آنچه در مورد این موشک از اهمیت ویژه ای بر خوردار است نه برد آن است و نه دقت قابل توجه آن، و نه حتی انجام این آزمایش در بستر دریا! مساله اصلی در این آزمایش بستر لانچ این موشک بود که نه از یک شناور نظامی که از یک کشتی تجاری کانتینر بر و در کنار تعدادی کانتینر شلیک شد. نحوه این آزمایش به گونه ای بود یک کشتی با ماهیت کاملا تجاری و غیر نظامی بر خلاف قوانین بین المللی که استفاده جنگ افزاری از شناور های غیر نظامی را نمی دهد نقش واحد شلیک کننده موشک را بر عهده گرفت. آخرین سابقه استفاده جنگ افزاری تحت استتار شناور های غیر نظامی به جنگ جزایر مالویناس توسط نیروی دریایی انگلیس بر می گردد. در جریان جنگ جزایر مالویناس در 1982 نیروی دریایی انگلیس علاوه بر کریر های HMS Invincible و HMS Hermes که تنها کریرهای نیروی دریایی سلطنتی بودند از کشتی های SS Atlantic Conveyor و SS Atlantic Causeway که در اصل کشتی های تجاری کانتینر بر بودند نیز بدین منظور استفاده کرد. این کشتی ها به درخواست وزارت دفاع انگلیس از تجاری به نظامی تغییر وضعیت داده و بهینه سازی هایی روی آنها جهت پذیرش بالگرد های نظامی و هواپیماهای عمود پرواز هریر صورت گرفت که با قرار دادن ردیفی از کانتینر ها در اطراف عرشه جهت استتار تکمیل شد. چنین اعمالی به وضوح این کار علاوه بر نقض قوانین بین المللی امنیت کشتی رانی تجاری را در سراسر دنیا به خطر می اندازد. کاری که البته به نظر می رسد اسرائیل خود قصد انجامش را نخواهد داشت. اتهام استفاده از پوشش غیر نظامی برای اجرای عملیات های نظامی را می توان علیه ایران نیز وارد آورد که از خودرو ها و کشنده های با پوشش تجاری به منظور مقاصد نظامی استفاده می کند. اما در اینجا 2 نکته مطرح است: اول آنکه ایران این کار را درون خاک خودش و در راستای جنگ نامتقارن انجام می دهد و نه در مناطق و آب های بین المللی. دوم آنکه ایران با این کار امنیت سایر کشور های دنیا و کشتیرانی بین المللی را به مخاطره نمی اندازد. از طرف دیگر از انجایی که اسرائیل دولتی نظامی ست و نیاز دارد تا هیمنه نظامی خود را حفظ کند لذا به نظر نمی رسد این چنین آشکار به نقض قوانین بین المللی دست زده و امنیت کشتی رانی بین المللی را بر هم زند، در واقع اسرائیل این سلاح را در شرایطی تست کرد که برای آن رژیم صرفا استفاده صادراتی دارد. این مساله انجا حساس تر می شود که بدانیم اسرائیل این موشک را قبلا در لیست محصولات صادراتی خود قرار داده است و جمهوری آذربایجان خریدار رسمی آن بوده است. همچنین به دلیل ماهیت این آزمایش، چنین سلاحی می تواند بسیار مورد توجه و علاقه بازیگران غیر دولتی و گروه های تروریستی قرار بگیرد. استفاده از چنین سلاحی با چنین روشی نه در جهت دفاع نظامی مشروع بلکه قطعا در جهت ترویج تروریسم، افزایش قدرت آتش گروه های تروریستی و بر هم زننده ی امنیت کشتی رانی تجاری جهانی و نا امن کننده ی شاه راه های تجاری دنیا خواهد بود. مصرف دیگر چنین سلاحی در چنین روشی تروریسم دولتی، انجام عملیات های سیاه (Black operetions) و عملیات های فالز فلگ و نا امن سازی و بر افروختن آتش جنگ در مناطق کم ثبات است. در تضادی کاملا آشکار، بر خلاف رونمایی های نظامی ایران که در جهت افزایش بازدارندگی و ثبات منطقه ای صورت می پذیرد، انجام این تست جنگ افزاری نویدی جز افزایش تروریسم و سلب امنیت از شاه راه های دریایی جهان نخواهد داشت.

به نام خدا وضعیت فعلی ناوگان و تحلیلی مختصر درباره تنش های و تحولات اخیر در منطقه INDO-PAC تمامی ناوگان رزمی : 299 --------------------------------- تفکیک کشتی های عملیاتی کشتی های اعزامی کشتی های غیر اعزامی تمام کشتی های عملیاتی ------------------------ ------------------------------ --------------------------------- 69 21 90 تفکیک کشتی های عملیاتی با ناوگان نیروهای ناوگان ناوگان 3ام ناوگان 4ام ناوگان 5ام ناوگان 6ام ناوگان 7ام مجموع -------------------- --------------- -------------- -------------- -------------- -------------- ----------- 1 6 6 24 12 58 107 در ژاپن : ناو هجومی آبی-خاکی (USS America (LHA-6 در بندر در ساسیبو(U.S. Fleet Activities Sasebo) است. در اقیانوس آرام غربی ( WEST-PAC ): در اقیانوس آرام پس سه گروه ضربتی هواپیمابر اعزامی در حال همگرایی و انجام تمرینات مختلف هستند و این اتفاق نادر ( مراجعه به بخش تحلیل ) امکان به انجام رساندن رزمایش ها و عملیات های چند هواپیمابری را میدهد. آرایش نبرد: ناوگان 7ام --------------- گروه 5ام ضربتی هواپیمابر ناو هواپیمابر رونالد ریگان CVN-76 تیپ هوایی 5ام هواپیمابر " Carrier Air Wing 5" CAW 5 ام با 9 اسکادران خود بر روی ناو ریگان مستقر شده The “Royal Maces” of Strike Fighter Squadron (VFA) 27 from Marine Corps Air Station Iwakuni The “Diamondbacks” of VFA-102 from Marine Corps Air Station Iwakuni The “Eagles” of VFA-115 from Marine Corps Air Station Iwakuni The “Dambusters” of VFA-195 from Marine Corps Air Station Iwakuni The “Shadowhawks” of Electronic Attack Squadron (VAQ) 141 Marine Corps Air Station Iwakuni The “Tigertails” of Carrier Airborne Early Warning Squadron (VAW) 125 from Marine Corps Air Station Iwakuni The “Providers” of Fleet Logistics Support Squadron (VRC) 30 Det 5 from Marine Corps Air Station Iwakuni The “Golden Falcons” of Helicopter Sea Combat Squadron (HSC) 5 from Naval Station Atsugi, Japan The “Saberhawks” of Helicopter Maritime Strike Squadron (HSM) 77 from Naval Air Station Atsugi اسکادران 15ام ناوشکن درسون 15 مستقر شده در یوکوسوکا,ژاپن به عنوان اسکورت همراهی کننده گروه 5ام ضربتی و ناو هواپیمابر ریگان مشخص شده است گروه 9ام ضربتی هواپیمابر ناو هواپیمابر: تئودور روزولت, CVN-71 گروه هوایی ناو هواپیمابر - تیپ هوایی هواپیمابر 11ام: The “Tomcatters” of VFA-31 – Strike Fighter Squadron (VFA) – from Naval Air Station Oceana, Va. The “Golden Warriors” of VFA-87 from Naval Air Station Oceana, Va. The “Blue Diamonds” of VFA-146 from Naval Air Station Lemoore, Calif. The “Black Knights” of VFA-154 from Naval Air Station Lemoore – Calif. The “Gray Wolves” of VAQ-142 – Electronic Attack Squadron (VAQ) – from Naval Air Station Whidbey Island – Wash. The “Liberty Bells” of VAW-115 – Carrier Airborne Early Warning Squadron (VAW) – from Naval Air Station Point Mugu, Calif. The “Providers” of VRC-30 – Detachment – Fleet Logistics Support Squadron (VRC) – from Naval Air Station North Island, Calif. The “Eight Ballers” of HSC-8 – Helicopter Sea Combat Squadron (HSC) – from Naval Air Station North Island, Calif. The “Wolf Pack” of HSM-75 – Helicopter Maritime Strike Squadron (HSM) – from Naval Air Station North Island, Calif. ناو ( Cruiser ): بانکر هیل, CG-52 اسکادران 15ام ناوشکن: USS Russell (DDG-59), homeported in San Diego, Calif. USS Paul Hamilton (DDG-60), homeported in San Diego, Calif. USS Pinckney (DDG-91), homeported in San Diego, Calif. USS Rafael Peralta (DDG-115), homeported in San Diego, Calif. گروه ضربتی 11ام هواپیمابر ( CSG 11 ) ناو هواپیمابر: نیمیتز, CVN-68 گروه هوایی ناو هواپیمابر - تیپ 17ام هوایی هواپیمابر: The “Redcocks” of VFA 22 – Strike Fighter Squadron (VFA) F/A-18F Super Hornet – from Naval Air Station Lemoore, Calif. The “Kestrels” of VFA137 F/A-18 E – from Naval Air Station Lemoore, Calif. The “Mighty Shrike” of VFA 94 F/A-18F – from Naval Air Station Lemoore, Calif. The “Death Rattlers” of VMFA-323 F/A-18C – from Marine Corps Air Station Miramar San Diego, Calif. The “Cougars” of VAQ-139 – Electronic Attack Squadron (VAQ) EA-18G Growlers – from Naval Air Station Whidbey Island – Wash. The “Sun Kings” of VAW-116 –Carrier Airborne Early Warning Squadron (VAW) E2C Hawkeye – from Naval Air Station Point Mugu, Calif. The “Providers” of VRC-30 – Detachment – Fleet Logistics Support Squadron (VRC) C-2 – from Naval Air Station North Island, Calif. The “Screamin’ Indians” of HSC-6 – Helicopter Sea Combat Squadron (HSC) MH-60S– from Naval Air Station North Island, Calif. The “Battlecats” of HSM-73 – Helicopter Maritime Strike Squadron (HSM) MH-60R – from Naval Air Station North Island, Calif. ناو: پرینستون, CG-59 اسکادران 9ام ناوشکن: USS John Paul Jones (DDG-53), homeported in Pearl Harbor, Hawaii USS Sterett (DDG-104), homeported in San Diego, Calif. USS Ralph Johnson (DDG-114) homeported in Everett, Wash. در دریای سرخ: گروه آماده آبی-خاکی باتان (َARG) همراه با یگان 26ام اعزامی تفنگداران در شمال دریای سرخ است و احتمال ( هرچند کم ) مستقر شدن آن در منطقه عملیاتی ناوگان 6ام ( مدیترانه ) هست ولی پس از تنش ها با ایران و ارسال آن به خلیج فارس به احتمالا زیاد در حال حرکت به سوی بندر خانگی خود در نورفولک برای R&R باشد. در دریای عمان: گروه ضربتی هواپیمابر 10 در کنار ناو هواپیمابر آیزنهاور CVN-69 برای صد روز متوالی است که در دریای عمان و منطقه عملیاتی اقیانوس هند ( IO ) و دریای عمان و خلیج فارس مشغول گشت زنی است و این گروه ضربتی برای مدت نسبتا طولانی عملیاتی بوده است با توجه به بحران ویروس کرونا و دستور محدودیت حرکت از طرف پنتاگون و تنش ها با ایران پیش بینی میشود که نهایتا تا 5 ماه آینده برای ( R&R ( Rest & Refit از منطقه عملیاتی سنتکام خارج شود و به نورفولک باز گردد. گروه ضربتی 10ام هواپیمابر: ناو هواپیمابر: آیزنهاور, CVN-69 گروه هوایی ناو هواپیمابر - تیپ 3ام هوایی هواپیمابر The “Gunslingers” of VFA-105 – Strike Fighter Squadron (VFA) – from Naval Air Station Oceana, Va. The “Wildcats” of VFA-131 from Naval Air Station Oceana, Va. The “Swordsmen” of VFA-32 from Naval Air Station Oceana, Va. The “Rampagers” of VFA-83 from Naval Air Station Oceana, Va. The “Zappers” of VAQ-130 – Electronic Attack Squadron (VAQ) – from Naval Air Station Whidbey Island – Wash. The “Screwtops” of VAW-123 – Carrier Airborne Early Warning Squadron (VAW) – from Naval Station Norfolk, Va. The “Rawhides” of VRC-40 – Detachment – Fleet Logistics Support Squadron (VRC) – from Naval Station Norfolk, Va. The “Dusty Dogs” of HSC-7 – Helicopter Sea Combat Squadron (HSC) – from Naval Station Norfolk, Va. The “Swamp Foxes” of HSM-74 – Helicopter Maritime Strike Squadron (HSM) – from Naval Air Station Jacksonville, Fla. ناو: USS Vella Gulf (CG-72), homeported in Norfolk, Va. USS San Jacinto (CG-56), homeported in Norfolk, Va. اسکادران 26ام ناوشکن: USS Stout (DDG-55), homeported in Mayport, Fla. USS James E. Williams (DDG-95), homeported in Mayport, Fla. USS Truxtun (DDG-103), homeported in Norfolk, Va نکته جالب درباره این گروه ضربتی : همانطور که قبلا توسط سایر دوستان ساختار گروه های ضربتی هواپیمابر برسی شد, این آرایش همیشه یکسان نیست و با توجه به شرایط منطقه عملیاتی تغییر پیدا میکند, فرضا این گروه ضربتی با داشتن 3 ناوشکن معمولی محسوب میشود اما همراه داشتن 2 ناو نشان دهنده خطر هوایی- موشکی در منطقه عملیاتی است و در کنار این بستگی به نوع و ستاپ VLS ها میتوان تشخیص داد که مقابله با تهدید هوایی مهمتر احساس شده یا داشتن قدرت ضربتی با موشک های کروز و ضد کشتی و ... معمولا ناو ها بیشتر موشک های ضد هوایی حمل می کنند و ناوشکن ها موشک های کروز و ضد کشتس, ( توجه, بیشتر به معنی آن نیست که فرصا یک ناوشکن موشک های SM, ضد هوایی حمل نکند و برعکس) همچنین با توجه به طولانی بودن مدت اعزام و عملیاتی بودن احتمالا کشتی های پشتیبانی از بین گروه اعزامی و بندر های دوست در حال حرکت و انتقال دادن مرسولات, تجهیزات , تسلیحات, تدارکات و... هستند, تمرکز بر تسلیحات یا سوخت و ... بستگی به منطقه عملیاتی دارد و ... در اقیانوس اطلس: ناو هواپیمابر هری. اس ترومن CVN-75 پس از تقریبا 9 ماه در حال بازگشت به نورفولک برای R&R است, تیپ 1ام هوایی هواپیمابر و اسکادران های آن قبلا به پایگاه های خود بازگشته اند و کشتی های گروه ضربتی که شامل ناو نرماندی CG-60 و اسکادران ناوشکن 28 نیز به بندر بازگشته اند. کشتی آبی- خاکی واسپ LHD-1 نیز در منطقه عملیاتی دماغه های ویرجینیا است. توجه: تنها به یگان و کشتی های عملیاتی مهم مد نظر قرار گرفتن و به کشتی های مستقل اعزامی, زیردریایی ها و... اشاره ای نشده. تحلیل : همانطور که اشاره شد باتان احتمالا به سوی بندر خانگی خود در نورفولک در حال حرکت است و احتمالا استقرار آن در مدیترانه و منطقه عملیاتی ناوگان 6ام هست, هر چند کم. گروه ضربتی آیزنهاور و بازگشت آن بستگی به تنش های در منطقه دارد و اینکه نیروی دریایی در چه زمانی میتواند یک گروه ضربتی هواپیمابر را جایگزین آن کند در دریای عمان. احتمال اعزام شدن واسپ به دریای عمان و سپس اقیانوس آرام است اما احتمال قوی ای نیست, ترومن هم برای استراحت و تعمیر در نورفولک خواهد بود حداقل برای 6 ماه آینده پس تاثیر آنچنانی در معادلات کوتاه مدت نخواهد داشت. نکته قابل توجه حضور همزمان 3 گروه ضربتی هواپیمابر روزولت,ریگان و نیمیتز است در کنار کشتی آبی- خاکی آمریکا, این قسمت قابل توجه و اعظمی از قدرت هوادریایی نیروی دریای آمریکا است که عملیاتی است و این نکته که همزمان 3 ناو هواپیمابر در منطقه INDO-PAC متمرکز شده اند قابل توجه است به دلایل مختلف: 1. با توجه به دوره ها و سایکل های مختلف گروه های ضربتی و ناو های هواپیمابر, 1. اعزام, 2. تعمیر و تمرین 3. سوخت گیری بلند مدت و ... ( پیشنهاد جهت مطالعه ) نیروی دریایی و فرماندهی ها " سنتکام به طور مثال " در هر دوره زمانی خاص یک تعداد محدودی ناو هواپیمابر عملیاتی در اختیار دارند و با درخواست های و وظیفه ها گوناگون از انسان دوستانه در کارائیب تا Power projection در دریای چین جنوبی باید انتخاب درستی داشته باشند در زمان و مکان فرستادن یک گروه عملیاتی و یا ذخیره نگه داشتن کشتی در آمریکای شمالی برای اعزام به مناطق عملیاتی. حال میتوان گفت اگر نیروی دریای میخواهد در مناطق مختلف جهان حضور داشته باشد با ناوهای هواپیمابر خود باید این بالانس رو به خوبی حفظ کند و نکته جالب درباره این حرکت اخیر و فرستادن 3 ناوگروه ضربتی همزمان همین است که ممکن است خلا نسبی در اقیانوس اطلس - دریای مدیترانه و دریای عمان ایجاد شود ( تنها ناو های هواپیمابر, یک ناوشکن مستقل فرضا در بالتیک مد نظر نیست ) معمولا در طی سالیان گذشته 60% قدرت رزمی نیروی دریایی در ناوگان اقیانوس آرام متمرکز بوده و تحولات و تنش های اخیر میتواند بیانگر این باشد که این تمرکز از قبل هرچه بیشتر خواهد شد فرضا یکی از این تحولات بازگشت نیروی دریای آمریکا به پایگاه خود در خلیج سوبیک است در دریای چین جنوبی. در کل باید دید آیا ایالات متحده از نقطه زنیت خود استفاده خواهد کرد و جلوی پیشرفت کوتاه ولی پیوسته جمهوری خلق چین به خصوص در زمینه قدرت دریایی را خواهد گرفت یا خیر؟ به خصوص با توجه به تنش های هند- چین تظاهرات در هنگ کنگ و آمریکا و مشکلات مالی بلند مدت و جلو زدن چین از آمریکا در زمینه بودجه و صنعت نظامی در بلند مدت, 2030+ و ما باید این تحولات و شیفت توجه آمریکا از خاورمیانه به اقیانوس آرام را به نزدیکی دنبال کنیم... زمان مشخص خواهد کرد نتیجه را... با تشکر بن پایه نقل با ذکر نام انجمن میلیتاری بلامانع است بازآفرینی و ترجمه : AM4

بسم ا... شوالیه زرهی اوکراینی پی نوشت : 1- ژن اوکراینی ابراز علاقه لهستان برای دریافت یک مجموعه ارتقاء سخت افزاری تی-72 از سوی اوکراین 2- برای تصویر بزرگتر ، کلیک کنید

نگاهی گذرا بر آینده نیروهای زمینی نیروهای زمینی برخلاف دیگر نیروهای هوایی و دریایی، از پراکندگی و سطوح ماموریت بسیار بالایی برخورد دار هستند که از این نظر هرگونه ارتقا و مدرن سازی و تولیدات جدید نیروها با بحث مالی و مدیریت منابع درگیر است. این سطوح عبارت اند از: - نیروی های گارد ملی و مرزبانی - نیروهای زمینی - نیروهای هوابرد - نیروهای زرهی سبک و سنگین - توپخانه - لجستیک - نیروی هوانیروز * گزارشات آینده نگرانه در خصوص نیروی زمینی FUTURE LAND OPERATING CONCEPT 2035 Unmanned Systems Integrated Roadmap FY2011-2036 Face The Future: Concepts On Force Design http://www.army.mil.nz/downloads/pdf/public-docs/2017/20170626-future-land-operating-concept-2035.pdf http://nzdf.mil.nz/downloads/pdf/public-docs/2018/Face_the_Future_Concepts_of_Force_Design.pdf https://assets.publishing.service.gov.uk/government/uploads/system/uploads/attachment_data/file/643061/concepts_uk_future_force_concept_jcn_1_17.pdf https://fas.org/irp/program/collect/usroadmap2011.pdf نیروهایی مثل آمریکا در وهله اول همیشه اقدام به مدرن سازی تجهیزات می کنند تا تجهیزات در مقابل پیشرفت فناوری به روز و پاسخگو باشند. اما مسیر مدرن سازی هرگز نباید با پیشرفت و تجهیز تجهیزات جدید مغایرت کند. این نکته بار مالی سنگینی بر هر نیرویی وارد می کند که آمریکا برای پرهیز از این مشکل اقدام به واگذاری یا فروش تجهیزات بعد از بروزرسانی به کشورهای متحد خود می نماید. بیشتر این واگذاری ها به کشورهایی با بنیه ضعیف مالی صورت می گیرد که توان خرید تجهیزات جدید را ندارند. برای مثال در عراق و افغانستان تانک ها و تجهیزات مورد استفاده آمریکا در جنگ بصورت کمک های نظامی به آن کشورها واگذار گردید. این اقدام دو مزیت داشت اول بازگشت هزینه این تجهیزات با کمک بندهای تعمیرات سالیانه که بصورت پنهان به کشورها اعمال می گردد و دوم اشغال بازار نظامی کشور مذکور و ایجاد زیرساخت و نیروی علاقه مند برای عقد قرارداد تجهیزات به روزتر در سال های آینده که بازار یابی برای آینده تلقی می شود. با توضیحات داده شده آینده نیروهای زمینی به دو بخش بروزرسانی و جایگزینی با تجهیزات به روز قابل تقسیم است. مسیر و نگاه به آینده در هر دو بخش بر مبنای ارتقای چابکی، کیفیت آتش، کار تیمی، دوام در میدان نبرد و هزینه است. برای این تحقق این خواسته ها، ایده هابیشتر بر استفاده از شبه پروتزها، بدون سرنشین ها، هوش مصنوعی، شبکه سازی متمرکز شده است. که نگاهی گذرا بر آینده نیروهای زمینی چنین تجهیزاتی را به رخ می کشد. 1- سربازانی با اسکلت های تقویت کننده فلزی و چشمان تیز بین و لباس هایی با قابلیت اندازه گیری علائم حیاتی 2- روبات های حمل بار و جنگجو 3- سلاح ها و گلوله هایی هوشمند با بردبلندتر و دقت بیشتر ( شناسایی هدف و تفکیک و اولویت بندی اهداف) 4- زره پوشانی تماما هوشمند با چابکی و زره بهتر (آرماتا و سیستم دفاع فعال گام های اولیه در مسیر این هدف است) 5- پهبادهایی دست پرتاب با قابلیت شناسایی و شکار 6- توپخانه هایی بردبلند با گلوله های هدایت پذیر ( بالای 500 کیلومتر برد) 7- واحدهای نظارت بر میدان با قابلیت شبکه سازی و تصمیم های بهینه با همکاری هوش انسانی و مصنوعی 8- اتاق های جراحی و درمان مجروحین کاملا اتوماتیک با قابلیت عمل از راه دور

یک شرکت نروژی و شرکت ریتون ، دارند روی پرتابه های توپ مجهز به موتور رم جت کار می کرد ... اگر به صورت تجاری به نتیجه برسه ، شاید دوباره چنین رزم ناوهایی رو ببینم ... شرکت نروژی داشت روی کالیبر 155 میلی متری کار می کرد ، کالیبر اصلی این رزم ناو برابر 406 میلی متری هست . و وزن هر پرتابه برابر 1250 کیلوگرم .... پرتابه های 155 میلی متری با وزن بسیار کمتر ( محفظه ی سوخت کمتر ) به وسیله ی رم جت تا 40 مایل ( حدود 70 کیلومتر ) برد پیدا می کنند ... اگه توپ های 406 میلی متری به رم جت مجهز بشوند ، احتمالا خیلی راحت تا 200 تا 250 کیلومتری رو پوشش می دهند و اگه توپ ها مجهز به هدایت هوشمند بشوند ، خیلی راحت یکی از این رزم ناوها با قدرت آتش بالایی که داره می تونه تمامی کشتی های اطرافش رو توی شعاع 200 کیلومتری نابود کنه .... یعنی یکی از این رزم ناوها برای نابودی کل بنادر یک کشور متوسط به همراه تمامی ناوگان تجاریش کافیه ... مثلا یکی از این رزم ناوها می تونه عبور مرور تمامی کشتی های تجاری در باب المندب یا دریای مدیترانه رو به راحتی به مخاطره بندازه ... https://en.wikipedia.org/wiki/Iowa-class_battleship#Main_battery https://en.wikipedia.org/wiki/16"/50_caliber_Mark_7_gun https://en.wikipedia.org/wiki/File:Iowa_16_inch_Gun-EN.svg https://www.thedrive.com/the-war-zone/33425/raytheon-is-developing-a-ramjet-artillery-round-for-the-armys-new-super-howitzers https://www.thedrive.com/the-war-zone/21531/yes-this-is-a-ramjet-powered-artillery-shell-and-it-could-be-a-game-changer

فرمایشات شما درست اما اتفاق اخیر یجور نمایش قدرت برای حریف بود تا توانایی پدافند برد متوسط بومی را در برابر اهدافی با RCS بسیار پایین که در ارتفاع بسیار پایین پرواز میکنند را به نمایش بگذارند ، برای مقابله با این نوع تهدیدات ما راهکار مطمئن و قابلیت واکنش سریع داریم درسته تو تهاجم گسترده وضعیت فرق میکنه اونم در حالی که ما از لحاظ کمیت مشکلاتی داریم و غیر قابل انکاره ،‌ البته نکته ای که وجود داره اینه که در مورد اتفاق اخیر هم عمدی در کاره بوده تا Pattern ساختار شبکه یکپارچه آشکار بشه هرچند این ساختار از یک Irregular Pattern تشکیل شده و آرائه ها Variable و دائما در حال جابجایی هستند ولی با این حال اونها هم بیکار نخواند بود و این دست از اتفاقات بدون شک تکرار خواهد شد ولی مطمئن باشید در این مورد تدابیر و تمهیدات لازم در نظر گرفته شده نمونه اش همونطور که بالا هم در بند آخر صحبت هام اشاره کردم سلاح های لیزری کاملا متحرک موج کوتاه با توان بالا که قابلیت واکنش سریع در برابر این نوع تهدیدات را دارا میباشند، نکته جالب اینکه حتی اسرائیلی ها هم به دنبال جایگزین کردن سلاح های DEW بجای سامانه Irone Dome برای مقابله با تهاجم گستره راکت ها و ریزپرنده ها هستند ، اگر در این مورد اطمینان کافی وجود نداشت الان تمرکزمون به سمت توسعه صنایع هوایی و مخصوصا تولید جنگنده های multi role & interceptor & cas معطوف نمیشد.

اسپایک LR و NLOS و همچنین Helfire نسخه L هم به لیست اضافه کنید

تصاویر بهتر، همراه به توضیحات: - لایه اول فیبر شیشه - لایه دوم کامپوزیت کربن اکتیو کندویی - لایه سوم کاغذ آرامید لایه چهارم الیاف کربن پنل قرمز رنگ هم عایق فرم دهنده کندویی امواج آنتن SAR هست که برای ممانعت از پاشش بیم به اطراف و در نتیجه دیده نشدن آنتن در مکانهایی که امواج به آنجا تابیده نمیشود.

" توپخانه های چین بزودی از ماخ 6 عبور میکنن " عکس تزئینی پایگاه خبری : هویتزر خودکششی PCL-09 رسانه‌های چینی گزارش می‌دهند که ارتش این کشور در حال آزمایش توپخانه با مکانیزم پرتاب پلاسمای مغناطیسی (magnetized plasma) است که قادر به شلیک های پرسرعت (Hypervelocity) یعنی بیش از ۶ برابر سرعت صوت هست. قدرت و برد چنین سلاحی به احتمال زیاد مزایای شگرفی در میدان نبرد ارائه خواهد داد، با این فرض که این فناوری قابل دست یابی ست، ظاهرا ارتش چین به کشف آن بسیار علاقه‌مند است. ارتش آزادی‌بخش خلق (PLA) اخیرا در وبسایت رسمی مناقصات نظامی چین طی درخواستی به دنبال تهیه کننده برای سیستم‌های توپخانه ای پلاسمای مغناطیسی می باشد، این آزمایش احتمالا برای ارزیابی نظریه‌های ارائه‌شده در آکادمی مهندسی نیروی زرهی PLA در چهار سال پیش است که توضیح می‌دهد چگونه پلاسمای مغناطیسی می‌تواند به لحاظ نظری قدرت توپخانه را افزایش دهد. نخست ، یک میدان مغناطیسی در داخل لوله توپ با استفاده از یک پوشش مغناطیسی روی سطح خارجی و یک مولد میدان مغناطیسی داخلی ، ایجاد شده. سپس، هنگامی که توپ شلیک می‌شود، گرما و فشار شدید داخل لوله ، مقداری از گاز را یونیزه کرده و آن را به پلاسما تبدیل می‌کند و یک غلاف پوششی از پلاسمای مغناطیسی را در امتداد دیواره داخلی لوله توپ ایجاد می‌کند. توسعه دهندگان بر این باورند که پلاسما اصطکاک را در حین ارائه عایق حرارتی کاهش داده و قدرت و برد پرتابه توپخانه را بدون آسیب رساندن به یکپارچگی ساختاری توپ و یا تأثیر منفی بر عمر سلاح افزایش می دهد. به نظر میرسد پلاسمای مغناطیسی مستقیم از داستان‌های علمی‌تخیلی بیرون آمده ، اما ظاهرا این تکنولوژی آن چیزی است که چین احساس می‌کند می‌تواند با اطمینان دنبال کند. رسانه‌های چینی ادعا می‌کنند که سیستم‌های پلاسمای مغناطیسی که روی آن‌ها کار می‌کنند، می‌توانند به راحتی بر روی تانک و توپ های خود کششی نصب شوند. این سلاح کنترل پذیرتر از توپ های الکترومغناطیسی آزمایشی (experimental electromagnetic railgun) است که بنا بر گزارش‌ها در دریا آزمایش شده‌ است. railgun ساخت BAE Systems (راست) و General Atomics (چپ) "همپچنین رسانه های چینی گزارش داده اند که این مفهوم در حال حاضر در بعضی تانک ها مورد آزمایش قرار گرفته است" برخلاف توپ های الکترومغناطیسی دریایی، که یک تکنولوژی کاملا جدید است، توپخانه پلاسما مغناطیسی بیشتر یک ارتقاء برای توپهای معمول ارتش چین می باشد. کارشناسان نظامی چینی تخمین می زنند که این ارتقا می تواند برد هویتزرهای 155 میلی متری موجود را از 30 و 50 کیلومتر به بیش از 100 کیلومتر افزایش دهد. سرعت اولیه گلوله توپ بیشتر از 6 ماخ است، کمی کمتر از توپ های الکترو مغناطیسی. آژانس اطلاعات دفاعی آمریکا در ماه ژانویه اعلام کرد: "چین در آستانه دستیابی به برخی از مدرن‌ترین سیستم‌های سلاح در جهان است". ارتش ایالات‌متحده در حال حاضر تلاش می‌کند تا برد توپخانه خود را در برابر رقبای نزدیک نظیر چین و روسیه افزایش دهد. برنامه ارتقا توپخانه (ERCA) Extended Range Cannon Artillery فعلا توانسته به دو برابر برد توپخانه سنتی یعنی تا ۶۲ کیلومتر را شلیک کند. تست پرتوتایپ یک توپ الکترومغناطیسی بر روی یک شناور آبی خاکی چین در انتها نویسنده گزارش به این نتیجه می‌رسد که هدف نزدیک از برنامه Long Range Precision Fires (LRPF) برای فرماندهی نیروی زمینی آِینده آمریکا (AFC)، رسیدن به برد ۷۰ کیلومتر است؛ با این حال، نیروی زمینی قصد دارد در نهایت یک توپ استراتژیک با توانایی شلیک با برد بیش از ۱۰۰۰ مایل را تولید کند و مواضع دفاعی دشمن در مناطق ضد دسترسی استراتژیک را درهم بشکند. صرفا برای میلیتاری/ بن پایه