اولا تمام پرتاب های موشک ها و ماهواره برها بعد تصویب در شواری عالی امنیت ملی به امضا رهبری میرسد دوما تمام بخش ساخت ماهواره بر و پایگاه های پرتاب در دستان نیرو مسلح و وزارت دفاع ثالثا خود نیرو های مسلح به عنوان بزرگترین مصرف کننده تصاویر ماهواره ای و ارتباطات ماهواره ای علاقه ندارد برای سرمایه گذاری احتمالا پورسانت خوبی خرید تصاویر ماهواره از چین و روسیه دارد احتمالا پکیج خریدشون شامل رهگیری سیگنالaisکشتی ها و مکانیابی سینگال رادیویی بررسی سطح محصولات کشاورزی و منابع ابی و ذخایر مخازن نفتی و..... هرچند نهاد مثل سازمان نقشه برداری نیروهای مسلح نقش عظیمی در ناهنجاری و عدم رعایت پدافند غیر عامل در شهر سازی و توسعه صنعتی کشور توسعه راهها زمینی هوایی دریایی دارد . اخر هم نقش افرادی چون سردار حاجی زاده سردار سالمی دوایر بازرسی و ایمنی محیط کار در ستاد کل دارند در انفجار های بیدگنه و اصفهان و ماجرای زدن هواپیما اکراینی داشتند شما دید جانمایی غلط سایت تحقیقاتی پدافند هوایی سپاه چه حادثه ای افرید در کنار فرودگاه امام خمینی تا حتی سایت خجیر و پارچین در صورت انفجارشون چه عواقبی برای مردم تهران و حومه خواهد داشت . تا به معنی واقعی سایت بسیار نا ایمن بیدگنه که به درستی طراحی نشد با فاصله مناسب ساختمان ها از تا ایجاد خاکریز های بلند در دور ساختمانتا بتوانه انفجار مهار کنه و از صدمات جانی مالی بکاهد تقریبا پروژه شهید طهرانی مقدم از اوائل دهه ۸۰ شروع شده احتمالا اقای سلامی رئیس نیرو هوایی سپاه در جریان بوده تا اواخر چند هفته قبل از انفجار از بازدید سردار عزیز جعفری و حاجی زاده ایمنی به سخره گرفتن میشه ده سال عقب افتادگی اقایون بیشتر دنبال عکاسی بودن تا حفظ امنیت جانی دانشمندان موشکی در محیط کار در هر صورت اقایون برنامه موشکی و فضایی بطور کامل سیاسی کردند با راهبرد امنیت تکی بعدی خودشون که همه چیز در موشکی سرمایه گذاری کردند باعث خوش خدمتی به امریکا اسرائیل در جهت اجماع سازی علیه ایران و ایجاد حاشیه امن برای برنامه های موشکی اسراییل عربستان ترکیه امارات و پاکستان شدند الان وضعیتی داریم حداکثر زمان پنهان موندن برای نیروهای مسلح ایران از چشم ماهوارهای مختلف حریف بین۱۰تا ۳۰ دقیقه است این در حالی جمهوری اسلامی تنها یک ماهواره ساده به اسم نور در فضا دارد ان هم نسبت به ماهواره های امریکا و اروپایی و شرکت خصوصی شون و شرکت ایمج ست و سری افق ارتش اسراییل تا ماهواره نظامی و تصویر برداری ترکیه امارات عربستان مصر اذربایجان پاکستان و... هیچ است پی نوشت یکی از حوزه هایی که منافع بسیار داره در بخش فضا حوزه ارتباطات و مخابرات معلومه دست کیه

فیل های جنگی - تانک های دنیای باستان فیل‌های جنگی ، فیل‌هایی هستند که در زمان جنگ توسط انسان‌ها هدایت می شدند و به دو نوع تقسیم می شوند : آن‌هایی که در نبردها شرکت می کردند و آن‌هایی که برای اهداف لجستیکی به کار می رفتند . مشهور است که در فرهنگ های مختلف از قبیل کارتاژها در آفریقا تا هندیان در آسیا از این حیوانات در جنگ استفاده می شده است . با اینکه این حیوانات یک خصم ترسناک در میدان جنگ بودند اما فناناپذیر هم نبودند . با این وجود استفاده از فیل‌های جنگی در نبرد ها در نهایت متوقف شد ولی برای مدت های طولانی برای اهداف لجستیکی کاربرد داشتند . زمانی را تصور کنید که دانش انسان از فیل‌ها شایع نبوده است . فقط به این فکر کنید که چقدر این حیوانات بزرگ وقتی در طول نبرد از روی یک تپه یا از مه بیرون می آیند ترسناک اند . علاوه بر ظاهر عجیب و وحشتناک آن‌ها، صداهایی که فیل‌ها ایجاد می کردند هم به همان اندازه ترسناک بود . درک این که چگونه فیل‌های جنگی کسانی را که قبلا آن‌ها را ندیده بودند دچار وحشت می کردند ، دشوار نیست. با این وجود، نقش فیل‌ها در جنگ فراتر از تاثیرات روانی بود . آن‌ها وسیله ‌ای عالی برای حمل و نقل فراهم کردند و می‌توانستند برای انتقال تجهیزات سنگین و تدارکات در مسافت‌های زیاد استفاده شوند. آن‌ها خود به شکل سواره ‌نظام بودند و می‌توانستند با سرعت زیادی حرکت کنند . اندازه بزرگ آن‌ها ، فیل‌های جنگی را به شیء غیرقابل توقف تبدیل می کرد . بسیاری از ارتش‌ ها از فیل‌ها استفاده می‌کردند تا مخالفان، به خصوص سواره‌ نظام دشمن را پراکنده کنند و همه چیزهایی که سر راه بودند را خرد کنند . در بعضی مواقع عاج های فیل با میخ های بزرگ درازتر می شدند تا آسیب بیشتری وارد کنند. این نوع لباس به ویژه در مبارزه فیل با فیل مفید بود. فیل‌های تنومند معمولا کجاوه و زین هایی بر پشت خود داشتند که بر روی آنها کماندار ها و زوبین داران و نیزه اندازان قرار می گرفتند . فیل‌های بزرگ ‌تر مجهز به تجهیزات برجی شکل برای حفاظت از سرنشینان در برابر حمله در سطح زمین و ایجاد نقطه برتر میدان نبرد بودند. چه کسانی در ابتدا از فیل ها بهره برده اند ؟ باور بر این است که فیل‌ها اولین بار توسط هندیان در حدود ۴۰۰۰ سال پیش مورد استفاده قرار گرفته اند . در ابتدا، قدرت عظیم این حیوانات برای کارهایی مانند پاک سازی زمین برای ساخت ‌وساز یا کشاورزی و حمل و نقل کالا مورد استفاده قرار می گرفته است . سپس مردم متوجه شدند که از این غول‌های کوچک می‌توانند برای اهداف نظامی استفاده کنند . ولی کاملا مشخص نیست که فیل‌ها برای اولین بار چه زمانی برای جنگ مورد استفاده واقع گشته اند ، هر چند ممکن است در حدود قرن ۱۲ پیش از میلاد این اتفاق افتاده باشد . البته مشخص است که فیلهای جنگی در نیمه دوم هزاره اول قبل از میلاد استفاده شده اند . استفاده نظامی از فیل‌ها از هند به سمت غرب گسترش یافت . به عنوان مثال در تاریخ ثبت شده است که در طول نبرد گوگاملا در سال 331 قبل از میلاد، پادشاه ایران، داریوش سوم، تا 15 فیل جنگی را علیه اسکندر مقدونی به کار برده است . اسکندر یک ‌بار دیگر با فیل‌های جنگی روبرو شد زمانی که با ارتش پادشاه پوروس در نبرد هیداسپس روبرو گشت ، جایی که پادشاه هند حدود ۸۵ عدد از این ماشین‌های جنگی را فرماندهی می کرد . ورود فیل ها به غرب جانشینان یونانی اسکندر هم از فیل‌های جنگی در میدان نبرد استفاده می کردند. این موضوع به خصوص برای امپراتوری بطلمیوسی و امپراتوری سلوکی که هر دو به این منبع دسترسی داشتند عنوان شده است . همچنین یکی دیگر از جانشینان اسکندر با نام پیروس فیل های جنگی را به غرب وارد نمود . رومی ها در خلال جنگ‌های خود با پیروس بود که از وجود چنین دستگاه مخوف جنگی خبردار شدند . همچنین به خاطر لشکرکشی‌های پیروس در سیسیل بود که کارتاژیان برای نخستین بار با فیل‌های جنگی روبه ‌رو گشتند . کارتاژیان که تحت ‌تاثیر این حیوانات قرار گرفته بودند، شروع به تعلیم فیل‌های جنگی خود نمودند . بی شک یکی از قسمت های برجسته در تاریخ نظامی در کارتاژ، گذشتن هانیبال از آلپ در سال ۲۱۸ پیش از میلاد است، که تعدادی از فیل‌های جنگی را با خود به همراه داشت . ماشین های جنگی خوفناک در غرب رومیان هم پس از آنکه کارتاژ را در جنگ‌های پانیک شکست دادند، شروع به استفاده از فیل‌های جنگی کردند. به عنوان نمونه، امپراتور روم ، کلاودیوس ، فیل ها را به مبارزه علیه انگلیسی‌ها برد و به این شکل قبایل بومی را مرعوب ساخت. پس از سقوط امپراطوری روم ، فیل‌های جنگی در اروپا کمیاب شدند و دسترسی به این جانوران بسیار سخت ‌تر شد. با این حال استفاده از فیل‌های جنگی در شرق ادامه داشت . به عنوان مثال، حاکمان هند همچنان از این حیوانات استفاده می کردند و همچنین مغولان نیز از این حیوانات بهره می بردند . نقاط ضعف فیل ها همانند هر سلاحی، تلاش زیادی برای مقابله با مزیت های استفاده از فیل ها توسط نیروهای دشمن انجام گرفت . در طول سال‌ها، بسیاری از برنامه‌های تخیلی برای مقابله با فیل‌ها تدوین شدند. تیمور دستور داد کاه را روی پشت شترها بگذارند و آتش بزنند. سپس شترهای مشتعل به فیل‌ها حمله کردند، که به سرعت غیر قابل کنترل شدند . همچنین کشف شد که فیل‌ها نسبت به خوک‌ها، به خصوص جیغ های آنها ، یک نفرت ویژه ای دارند . پلینی مورخ رومی نوشته است : فیل‌ از کوچک‌ترین جیغ خوک هراس دارد . بنا بر گزارش‌ها ، خوک‌ها را روغن زده و به آتش می کشیدند و سپس به سمت فیل ها می فرستادند که به رمیدن حیوانات بزرگ ‌تر و لگد کوب شدن خوک ها می انجامید . مدت زیادی طول نکشید که استراتژیست‌ها بفهمند فیل ها بدون فیل بان بی‌فایده هستند . در نتیجه، فیل بان ها توسط کمانداران و نیزه اندازان مورد هدف قرار می گرفتند . یک تاکتیک دیگر این بود که از نقطه ضعف یک فیل استفاده کنند. ابزار های میخ کوبی شده یا الوارهای خاردار در مسیر حیوانات پرتاب می شدند تا آن‌ها را لنگ کنند. همچنین برخی از سربازان مجهز به زرهی خاص برای آسیب رساندن به تنه فیل بودند که در صورتی که فیل به آن حمله کرد، به تنه فیل آسیب برسانند . در نهایت، تبرداران معمولا پاهای فیل را هدف قرار می دادند تا آن‌ها را از کار بیندازند . اما متأسفانه، برای مهاجمان، ضخامت پوست فیل باعث می شد که آسیب رساندن به این حیوان یک کار دشوار باشد . در تلاش برای محافظت از آسیب پذیری فیل ها، آنها معمولا با زره های موثر پوشانیده می شدند . تغییر کارکرد های فیل ها یکی از نقاط قوت فیل های جنگی این واقعیت بود که سلاح‌های سنتی مثل شمشیر و نیزه به پوست فیل آسیب کمی وارد می کردند. حتی برای بسیاری از فیل‌های جنگی زره هم ایجاد شده بود و برخی از آن‌ها هنوز در موزه‌ها نگهداری می‌شوند. با این حال توسعه سلاح‌های گرم ، کشتن این حیوانات را آسان تر نمود و در نتیجه از ارزش آن‌ها در میدان نبرد کاسته شد . به عنوان مثال این امر در مبارزات برمه ای ها در مقابل بریتانیایی‌ها در طول قرن ۱۹ دیده می شود. فیل‌های جنگی برمه در مقابل راکت‌های بریتانیایی هیچ شانسی نداشتند . از این دوره به بعد فیل‌های جنگی به صورت مستقیم در میدان نبرد مورد استفاده قرار نگرفتند . با این وجود، آن‌ها هنوز برای اهداف لجستیک نظامی کاربرد داشتند . برای مثال در طول جنگ جهانی دوم، ژاپنی‌ها از فیل‌های جنگی برای حمل سلاح و تدارکات در زمین‌های جنگلی استفاده کردند . انگلیسی‌ها نیز برای این منظور و همچنین برای کارهای مهندسی از فیل ها استفاده می نمودند . امروزه به مانند ژاپنی‌ها و بریتانیایی ها در جنگ جهانی دوم ، که از فیل های جنگی برای لجستیک استفاده می کردند بازوی نظامی سازمان استقلال طلب کاچین که در ایالت کاچین میانمار فعالیت می کند هم از فیل ها برای این هدف بهره می برد . صرفاً برای میلیتاری / بن پایه ها : Ancient Origins - Articles on History- Warfare History Network

تصاویر زیبا از نسخه نظامی بالگرد EC-155 شرکت ایرباس که توسط کره جنوبی به نسخه نظامی تحت نام H-155 ارتقا یافته است. کره جنوبی در سال 2015 تولید تحت لیسانس این بالگرد را در شرکت صنایع هوا وفضا کیا اغاز کرد و در سال 2018 تصمیم به تولید نسخه نظامی این بالگرد برای حمل 12 سرباز وهمچنین تجهیز به 4 موشک ضد زره وتوپ 20 ملم گرفت.

نفربر BTR-82AT در نمایشگاه ARMY 2020 در نمایشگاه دفاعی ARMY2020 روسیه، جدیدترین نمونه نفربر زرهی BTR-82AT رونمایی شد. اولین نمونه این نفربر در نمایشگاه ARMY 2019 به نمایش گذاشت شده بود. در حقیقت نفربرهای BTR-82AT نمونه بروز رسانی شده BTR-82 میباشد. ویژگی جدید نفربر زرهیBTR-82AT در مقابل نمونه BTR-82 افزودن زره های قفسی است که سطح بقاپذیری این نفربر را در مقابل راکت های ضد زره افزایش می دهد. در نمونه 2020 این نفربر زرهی یک برجک رزمی بدون سرنشین جدید نیز به این نفربر اضافه شده است. این برجک رزمی مسلح به توپ 30 میلیمتری 2A42 ، مسلسل هم محور 7.62 میلیمتری PKTM، سیستم نظارتی با قابلیت دید در روز/شب و حرارتی و موشکهای ضد زره کنکورس است. این برجک رزمی مجهز به سیستم تغذیه جداگانه است در نتیجه شلیک و استفاده از سیستم نظارتی بدون استفاده از منبع تغذیه خودرو امکان پذیر است. ویژگی منحصر بفرد این برجک زرمی قابلیت بارگذاری مجدد مهمات از داخل خودرو است ( در صورتی که عموم برجکهای بدون سر نشین از خارج خودرو بارگذاری میشوند.) این ویژگی باعث میشود خدمه بدون ترک خودرو و در امنیت کامل فرایند بارگذاری مهمات را انجام دهند. صنایع VPKبه عنوان توسعه دهندگان BTR-82AT پیش بینی میکنند این محصول بتواند در بازارهای خارجی فروش پیدا کند. اولین نمونه نفربر BTR-82AT که درسال 2019 معرفی شد نسخه جدیدتر نفربر BTR-82AT مجهز به برجک رزمی بدون سرنشین جدید افزودن زره های قفسی جهت افزایش بقاپذیری نفربرهای شری BTR-82AT با افزودن برجک رزمی بدون سرنشین فضای داخلی بیشتری برای نفربر BTR-82AT خالی شده است که می توان از آن برای حمل و ذخیره سازی مهمات استفاده کرد. نفربر زرهی BTR-82AT در کنار نفربر زرهی بومرنگ روسها امیدوارند این محصل بروز رسانی شده به علت قیمت ارزان و قابلیت های مناسب بتواند به عنوان یک محصول صادراتی فروش خوبی داشته باشد.

بنام خداوند بخشنده مهربان با سلامی دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست در جریان بازدید از نمایشگاه اقتدار 40 در بهم ماه 1397 در حین بازدید از غرفه پهپادها ، با توجه به اینکه مسئول غرفه علاقه بنده به پهپادها رو مشاهده کردند ، یک کتاب رو به بنده هدیه دادند که به چگونگی روند شکل گیری یگان پهپادی سپاه می پرداخت. با کسب اجازه از مدیران محترم انجمن و در راستای پرداخت ذکات علم ، مطالب و محتوای این کتاب 188 صفحه ای رو به تدریج و در قالب این تاپیک خدمت سایر دوستان خودم تقدیم میکنم : پهپاد در دفاع مقدس روند شکل گیری و نقش آفرینی یگان پهپاد سپاه در دفاع مقدس مقدمه - اگر چه از سالهای پیش از جنگ ، پرنده های هدایت پذیر از راه دور ( پهپاد ) به عنوان ابزار اطلاعاتی در ارتش های جهان از جایگاه خاصی برخوردار بودند ، اما در ارتش ایران ( قبل از پیروزی انقلاب اسلامی) محلی از اعراب نداشتند ؛ و گفته می شود که چند فروند از پهپاد های هدف در یکی از پایگاه های نظامی دیده شده که در دوران دفاع مقدس هیچ مأموریتی از خود نشان ندادند. پهپاد هدف BQM-74 Chuker ضرورت بکارگیری پهپادهای شناسائی دقیقا از روزی مطرح شد که فرماندهان جبهه های جنگ با چالشی به نام محدودیت پروازی هواپیماهای شناسائی RF-4 ارتش روبرو شدند و از عکس هوائی به عنوان مهمترین و قابل اتکاترین وسیله کسب اطلاعات و شناخت موقعیت دشمن در صحنه نبرد محروم شدند. فتو فانتوم نهاجا (RF-4E) به دنبال تحریم های اقتصادی - تسلیحاتی ، نیاز جبهه های جنگ به عکس هوائی و نگرانی فرماندهان از نبود وسیله جایگزین ؛ نیروهای مومن ، متعهد و جوان مراکز تحقیقاتی دانشگاهی ؛ بر آن شدند تا در جهت تأمین جایگزینی برای آن به فکر چاره باشند. قرار داشتن کشور در تحریم های اقتصادی - تسلیحاتی آمریکا و دنیای غرب از یک طرف و تصویب عملیات استانچ علیه جمهوری اسلامی ، امکان دستیابی به پهپادهای نظامی را برای سپاهیان اسلام طولانی و یا غیر ممکن ساخته بود که رزمندگان برای تأمین آن هدف مجبور به ساخت و ارتقای هواپیماهای مدل شدند. واحد اطلاعات - عملیات قرارگاه خاتم الانبیاء (محوری ترین قرارگاه عملیاتی سپاه که کار سازماندهی ، هدایت و طرح ریزی عملیاتی قوای اسلام علیه نیروهای اشغالگر بعثی را بر عهده داشت ) در سال 1362 گرفتار چالشی مهم در زمینه کسب اطلاعات از مواضع دشمن شد. این واحد از روش های گوناگون از جمله عکسبرداری هوائی توسط هواپیماهای RF-4 و RF-5 ارتش جمهوری اسلامی ، گروه های پیاده شناسائی ، شنود مخابراتی و تخلیه اطلاعاتی اسرای جنگی به کسب اطلاعات از دشمن اقدام می نمود. فتو تایگر نهاجا (RF-5A) در سال 1362 پس از جلسه مشترک فرماندهان ارتش و سپاه و اعلام فرمانده نیروی هوائی ارتش مبنی بر وضع محدودیت پرواز برای هواپیماهای RF-4 به دلائل مختلف از جمله کمبود هواپیما و پر مخاطره بودن این نوع پروازها ، فرماندهان جنگ را به دنبال یافتن وسیله یا روش جایگزین رهنمون کرد. اگر چه خواستگاه اولیه ساخت پرنده های بدون سرنشین با رویکرد شناسائی و عکسبرداری هوائی مشخص و روشن نیست ، اما قدر مسلم این است که ابتدا شهید چمران در وزارت دفاع و سپس جهادهای دانشگاهی دانشگاه اصفهان ، دانشگاه صنعتی اصفهان ، دانشگاه صنعتی شریف و دانشگاه شیراز ، گام های اولیه را برای تأمین آن هدف برداشته اند که به لحاظ دستیابی دانشگاه اصفهان به موفقیت هائی ، روند پیگیری ساخت ، تولید و بهره برداری اطلاعاتی تا تشکیل " یگان پهپاد در سپاه" از آنجا آغاز گردید. نیاز قرارگاه خاتم به اطلاعات از عمق نیروهای دشمن ، که تأمین آن توسط نیروهای پیاده شناسائی قابل اتکا نبود از یک طرف و عدم تأمین عکس های هوائی توسط ارتش از طرف دیگر ، نیاز به این پرنده را شدیدتر نمود. با انجام موفقیت آمیز اولین تست عملیاتی توسط این هواپیمای ساخت جهاد دانشگاهی دانشگاه اصفهان در نزدیک جزیره ماهی ( تحت نظر فرماندهان قرارگاه خاتم ) ، امید به جایگزین شدن این پرنده های بدون سرنشین به جای هواپیمای RF-4 پر رنگ تر شد و به دستور فرمانده سپاه به یگان هوائی سپاه ؛ تشکیل " گردان رعد " ( گردانی اطلاعاتی با هدف تأمین عکس هوائی ) ابلاغ گردید. این گردان ، با استقرار در شهر اهواز و سپس در پادگانی در نزدیکی جبهه های جنگ ، به گسترش ساختار و سازمان پرداخت و تلاش نمود جای عکس های هوائی ارتش را برای فرماندهان سپاه پر نماید. اعضای گردان پهپادی رعد ادامه دارد ... ------------ پ.ن 1 : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند. پ.ن 2 : با توجه به طولانی بودن مطالب و بخاطر جلوگیری از خستگی مخاطب در پست های بعدی به ادامه مطالب این کتاب خواهیم پرداخت. پ.ن 3 : به دلیل رعایت امانتداری لازم است بیان نمایم که بخاطر جلوگیری از یکنواختی مطالب ، تعدادی عکس هم در لابلای مطالب تاپیک قرار داده ام که این عکس ها عموما مربوط به کتاب نبوده و توسط اینجانب انتخاب شده اند.

2b1 Oka در سالهای پایانی جنگ جهانی اول با ورود به قرن 19 میلادی یعنی قرن شکوفایی صنعتی جنگ جهانی اول اغاز شد و با کشیده شدن این جنگ ویرانگر به دریاها کشورهای صنعتی و درگیر جنگ ان روز ها یعنی المان فرانسه روسیه انگلیس و ایتالیا نیاز به توپها و هویتزر های با کالیبر بالا رو به خوبی احساس کردند .در ابتدا بزرگترین توپها و هویتزرها تنها بر روی کشتی ها نصب میشد. اما المانها قاعده کار را عوض کردند و مدلهای زمینی را معرفی نمودند پیشرو در ساخت خمپاره انداز های بزرگ با برد و کالیبر بالا المانها بودند که پاریس را از فاصله 100 کیلومتری با هویتزر هدف قرار میدادند پس از پایاین جنگ جهانی اول دو کشور روسیه و انگلستان نیز به فکر ساخت هویتزرهای خودشان افتادند اما به خاطر وزن زیاد این سازه ها و جابه جایی بسیار سخت انها عملا این طرح ها به فراموشی سپرده میشدند. در زمان جنگ جهانی دوم نیز با ظهور هواپیماهای بمب افکن که قادر بودند محموله های سنگین تری را حمل کنند عملا شانسی به طراحی این توپها نمیداد تا اینکه در پایان جنگ جهانی دوم وبا ظهور بمب های اتمی و دو ابر قدرت شوروی و امریکا مسابقه بزرگ تسلیحاتی به همه زمینه ها از جمله هویتزرها در دوران جنگ سرد انجامید بیشترین استفاده این هویتزرهای غول پیکر جنگ روانی و در هم کوبیدن شهرهای غیر نظامی از فاصله های طولانی بود در زمستان 1953 امریکا اولین هویتزر هسته ای خود را با نام T-131 و با کالیبر 288 میلیمتری در صحرای نوادا امتحان کرد و شوروی رو به مسابقه دعوت کرد در سال 1955 شورای وزیران شوروی طبق مصوبه ای دستور ساخت 2 عدد هویتزر سنگین با قابلیت شلیک پرتابه های سنگین اتمی را صادر کرد ساخت به شرکت صنایع سنگین کیروف kirov plant)و (شرکت ماشین الات کولومنا (kolomna machine bulding csc)سپرده شد جایی که این پروژه 273 نام گرفت و گلوله capacitor-2p و نام توپ 2B1 Oka و با کالیبر 420 میلیمتری شهرت صنایع کیروف به خاطر ساخت تانک سنگین T-34 و T-28 و هویتزر KV-2در زمان دو جنگ جهانی اول و دوم میباشد شهرت کاراخانجات کولومنا نیز به خاطر ساخت انواع هویتزرهای سنگین تا کالیبر 240 میلیمتری میباشد رییس تیم طراحان ب. ا .شاویرین اولین پیش نمونه را در سال 1957 ساخت و در یک شلیک ازمایشی گلوله ای به وزن670 کیلوگرم را تا فاصله 25 کیلومتری پرتاب نمود این توپ قادر بود در هر ساعت 12 شلیک انجام دهد ساخت شاسی مورد استفاده در این هویتزر بر عهده شرکت کیروف بود که این شرکت با تکیه بر تجربیات قبلی خود ازشاسی تانک T-10 استفاده و با انحام تغییراتی برای تحمل نیروی پس زنی توپ اماده نمود برای به حرکت در اوردن این غول فلزی از یک موتور 12 سیلندر v شکل دیزلی مجهز به سوپر شارژر با قدرت 750 اسب بخار استفاده میشد که در ان زمان این موتور و این شاسی بهترین های اتحاد جماهیر شوروی بودند خدمه این توپ 7 نفر بودند که یک نفر (فرمانده) در خود توپ و 6 نفر باقیمانده در یک نفر بر زرهی با این توپ حرکت میکرد نیروی پس زنی حاصل از شلیک این توپ بسیار زیاد بود به طوری که با هر بار شلیک 5 متر به عقب میرفت و این نیرو تاثیر بسیار بدی بر روی کل سازه و باعث استهلاک سریع شاسی و موتور میشد این توپ هیچگاه به تولید انبوه نرسید ولی ازمایشهای زیادی که روی ان انجام شد که منجر به ساخت توپهای با کالیبر کوچکتر اما طول عمر بیشتر و دقیقتر انجامید این هویتزر یک برادر کوچکتر نیز دارد که با نام 2A3 kondensenator 2p (406 میلیمتری)شناخته میشد که معمولا در کنار یکدیگر در رژه های بزرگ ارتش سرخ شرکت میکردند. تفاوت ظاهری این دو هویتزر در oka طول لوله بیشتر و درkondensenator بر روی لوله اصلی یک لوله کوچکتر به طول نیم متر برای خروجی گاز تعبیه شده. این هویتزرها تعجب تحلیل گران غربی را برانگیختند و با رد ان به عنوان یک هویتزر صرفا ان را ماکت میخواندند مشخصات این توپ عظیم سال طراحی : بین سالهای 1955-1960 ساخت:1957 طول با لوله:20.5 متر وزن :55.3 تن عرض: 3.08 متر ارتفاع :5.728 متر ارتفاع کف تا سطح زمین:0.5 متر کالیبر :420 میلیمری طول لوله توپ:19.5 متر درجه ازادی لوله توپ در جهت عمودی : 50 تا 75 درجه درجه ازادی لوله توپ در جهت افقی: صفر وزن گلوله اتمی: 670 تا 750 کیلوگرم برد:0.8 تا 45 کیلومتر مشخصات موتور قدرت: 751 اسب بخاردر 2100دور بر دقیقه گشتاور:1400 در دور موتور 2891 نوع موتور :12 سیلندر v شکل نسبت فشرده سازی سوپرچارجر :15 حداکثر سرعت توپ:30 کیلومتر شعاع حرکت :220 کیلومتر تحقیقات بر روی این توپها ادامه داشت تا اینکه در سال 1960 با ورود به خدمت موشکهای اتمی بالستیک لونا 2k6 با برد 45 کیلومتر این توپها توسط مصوبه ای از شورای وزیران کنار گزاشته شدند منبع https://en.wikipedia.org/wiki/2B1_Oka گرداورنده:bahman1368 شادی ارواح طیبه شهدا صلوات ---------------------------------- ضمن تشکر از ایجادکننده تاپیک تصاویر به سایز نرمال تبدیل شد. تاپیک منتقل شد. PersianKing

با سلامی گرم و دوباره به دوستان میلیتاریست عزیز . "بخش چهارم" عراق از جنگ تا جنگ (صدام از این جا عبور کرد...) مقدمه - خاورمیانه یکی از پیچیده ترین و بغرنج ترین مناطق جهان از لحاظ سیاسی، اقتصادی و اجتماعی محسوب می شود. در این میان عراق، کشوری که در سال 1921 تاسیس شد، یکی از پیچیده ترین و در عین حال حساس ترین کشورهای این منطقه بوده است. کشوری که گذرش از پادشاهی به جمهوریت توام با سیری از تحولات بوده و تا رسیدنش به ثبات نسبی در دوران حکومت رژیم بعث نیز سرشار از اتفاقات بی نظیر بوده است. دوران حزب بعث را می توان از تلخ ترین و خون بارترین وقایع دوران تاریخ عراق توصیف کرد. دوره ای که سراسر در جنگ گذشت و خشونت بی اندازه هیئت حاکمه تاریخی بی نظیر را برای خاورمیانه رقم زد. اما این دوره به اندازه ای در خود رمز و راز دارد که با وجود کتاب های بسیار ، هنوز عمق بسیاری از مسائل ناشناخته باقی مانده و بسیاری از حقایق بیان نشده است. برای همین انتظار می رود باز هم کتاب ها درباره عراق نوشته شوند و قصه های عجیب و غریب بی شماری از آن شنیده شود. کتاب "عراق از جنگ تا جنگ/صدام از این جا عبور کرد" از جمله کتاب هایی است که تلاش دارد از چهار زاویه بر بخش هایی از دوران تاریک رژیم بعث و پس از آن نوری بتاباند و حقایقی را بر ملا کند. این کتاب که توسط غسان الشربل، روزنامه نگار مشهور لبنانی و سردبیر روزنامه الحیات نوشته شده در حقیقت مصاحبه با چهار مقام سابق عالی رتبه عراقی است که هر کدام از دیدگاه خود به توصیف تاریخ عراق در دوران مسئولیتشان پرداخته اند. این بار به سراغ این کتاب می رویم و شصت و سومین بخش آن را که به مصاحبه با سرلشگر تمام، نزار الخزرجی ( رئیس ستاد ارتش عراق در زمان حمله به کویت ) اختصاص دارد به اتفاق هم مرور می کنیم. "بخش چهارم" عراق از جنگ تا جنگ (صدام از این جا عبور کرد...) گفت و گو با سرلشکر نزار الخزرجی چه وقت احساس کردید که ممکن است به کویت حمله شود؟ یک ماه قبل از این که تنش علنی شود. عجیب این که در جریان نشست عربی در بغداد که چهار ماه قبل از جنگ بود صدام به امیر کویت، شیخ جابر الاحمد، بالاترین نشان عراق را داد. اما در نشست به گونه ای رفتار کرد انگار که عبدالناصر جدید است؟ به گونه ای رفتار کرد انگار بیشتر از عبدالناصر است. گفتم که تنش خود را نشان داد. رسانه ها شروع کردند درباره افزایش قیمت نفت و دزدی نفت می نوشتند. تماس هایی برقرار شد تا جلوی تشنج را بگیرند. اما به ذهن کسی نمی رسید که عراقی که همیشه همه را دعوت به وحدت امت می کرد و ادعا می کرد که مدافع امت ]عربی[ است امکان دارد جنگی را علیه کویت آغاز کند و کشوری عربی را از وجود حذف کند. آیا در فرهنگ ارتش عراق چیزی وجود دارد که کویت را جزئی از عراق بداند؟ هستند کسانی که به تاریخ مراجعه کنند و بگویند که کویت جزئی از استان بصره در دوران عثمانی بوده است. و در زمان ملک غازی دعوتی برای الحاق کویت به عراق صورت گرفته است. و دعوت مشابهی نیز در زمان عبدالکریم قاسم شد. این موضوع مطرح است. اما حزب حاکم در عراق حزب بعث است که همه را دعوت به وحدت عربی می کند. عراقی ها به وحدت اعتقاد دارند اما نه با اضافه کردن حذفی کشوری. آیا به عنوان رئیس ستاد ارتش تحرکاتی نظامی را نیز مشاهده کردید؟ بر اساس تقسیم بندی شناخته شده، گارد جمهوری به طور مستقیم وابسته به فرماندهی کل قوا یعنی صدام است. گارد جمهوری معمولا در مناطق مختلف عراق آموزش می دید. در آن مدت آموزش ها در منطقه بصره و در چارچوب آموزش های سالانه انجام می شد. برای همین برای اشغال کویت از گارد جمهوری استفاده شد. کسی خبر نداشت برای این که آموزش ها را عادی تصور می کردند. آن چه اتفاق افتاد عجیب بود. عبدالجبار شنشل، وزیر دفاع بود و من رئیس ستاد ارتش بودم، ما نه از نزدیک نه از دور ، در جریان موضوع اشغال کویت نبودیم. چه وقت از جنگ مطلع شدید؟ شب حوادث من در خانه ام خوابیده بودم. صبح رئیس دفتر فرماندهی کل قوا، سرلشگر علاء الدین الجنابی تماس گرفت و از من خواست که به دفتر فرماندهی کل قوا بروم و وقتی که وارد دفترش شدم گفت: «اشغال کویت را تمام کردیم». پرسیدم چگونه؟ گفت: «گارد جمهوری و نیروی هوایی و هواپیمایی ارتش اشغال کویت را انجام دادند.» یک ربع بعد وزیر دفاع عبدالجبار شنشل رسید و به همین شیوه به او هم ابلاغ کردند. تصور کن ارتش به سمت ماجرایی از این دست رانده می شود بدون این که وزیر دفاع و رئیس ستاد ارتش بدانند. شوک بزرگی به ما وارد شد. کشور مورد هدف قرار گرفته کشوری عربی و همسایه بود ما می گفتیم که ما با ایران جنگیدیم نه تنها برای دفاع از عراق بلکه همچنین برای دفاع از عرب، در حالی که برای من کاملا روشن بود که مساله بدون حساب و کتاب انجام نشده است. این احساس تکان دهنده به من دست داد که سرنوشت عراق مطرح خواهد شد. سه یا چهار روز بعد اولین دیدار با صدام حسین انجام شد. ما را خواسته بود، وزیر دفاع و من، برای دیدار فرا خوانده شده بودیم و ماشین ها ما را به منطقه رضوانیه منتقل کردند. بعد از گشتن در خیابان های کناری ما را سوار کاروانی کردند. وارد که شدیم دیدیم که نقشه هایی روی دیوارها آویزان است. یک ربع بعد صدام وارد شد. گفت: «خواهش می کنم قهر نکنید، من به شما عملیات آزادسازی کویت را خبر ندادم اما این به آن معنا نیست که به شما اعتماد ندارم. این کار را به دو دلیل کردم: اول این که اگر من به شما ابلاغ می کردم که سلسله ای از کارها را برای آماده سازی طرح تا آماده سازی وزرا و ستاد ارتش انجام دهید این مساله باعث می شد که نگاه ها متوجه این موضوع شوند و راز بر ملا شود، در حالی که من می خواستم عملیات ناگهانی صورت بگیرد. دوم من کویت را توسط بخش هایی که مستقیما زیر نظر من هستند انجام دادم نه توسط بخش های شما.» بعد از آن به من گفت: «سرلشگر نزار، می خواهم گارد جمهوری را عقب بیاورم و از تو می خواهم که منطقه کویت را رصد کنی و بخش هایی از ارتش را جایگزین گارد جمهوری کنی که قرار است تا منطقه مرزی عقب نشینی کند و نیروی ذخیره باشد.» در جلسه صدام خودش را خرسند نشان نداد، واکنش های جامعه جهانی شدید بودند. به کویت رفتم و حجم نیروهایی که نیاز بود به آن جا بیاوریم برای این که جای گارد جمهوری را بگیرند برآورد کردم و طرح را اجرا کردیم. در روز نهم اشغال گزارشی استراتژیک نوشتم و به فرماندهی کل قوا و معاونش و وزیر دفاع فرستادم. در گزارش درباره حادثه و تغییرات شگرفی که در منطقه به وجود آورده، صحبت کردم، و این که در سطح منطقه و جهان ممکن است چه اتفاقاتی بیفتد. اشاره کردم کاری که عراق کرد می تواند جنگ بزرگی را رقم بزند که می تواند شبیه یک جنگ جهانی کوچک باشد. و گفتم که کشورهای غربی در راس آنها ایالات متحده به همراه کشورهای عربی در این جنگ شرکت خواهند کرد و این جنگ از بازگرداندن کویت تا پایان دادن به عراق را طرح ریزی خواهد کرد. چهار هفته بعد از اشغال کویت گزارشی عملیاتی نوشتم و در آن روشن کردم که چه رویارویی ای صورت خواهد گرفت و جهت هایی که نیروهای ائتلاف در پیش خواهند گرفت، چه خواهد بود، و امکانات دو طرف را مقایسه کردم. و به طور روشن اشاره کردم که جنگ صد در صد رخ خواهد داد، و ما در این جنگ شکست خواهیم خورد. و در گزارش توصیه کردم که ما عقب نشینی کنیم و مشکلات را از راه های دیپلماتیک حل کنیم. در 18 سپتامبر 1990، یعنی شش هفته بعد از اشغال، صدام ما را برای جلسه ای که خودش به همراه وزیر دفاع و من و فرمانده نیروی هوایی و مدیر سازمان امنیت به همراه رئیس دفتر کل فرماندهی کل قوا، الجنابی، حضور داشتند، فراخواند. از ابتدای جلسه صدام ناراحت بود. صدام گفت: «سرلشگر نزار تو دو گزارش نوشتی از تو می خواهم درباره آنها توضیح دهی.» تصویری از دیدار صدام با نزار الخزرجی شروع کردم دو گزارش را شرح دادن و اشاره کردم که امکانات ما اصلا کافی نیستند، این یعنی که فرصت مبارزه نداریم و در اماکنمان نابود می شویم. گفتم که حملات هوایی انجام خواهند شد و ظرف کمتر از یک ماه قبل از آن که جنگ برای حمله به نیروهای ما با حمله نیروهای زمینی آغاز شود، همه نقاط حساس و زیربناهای ما را ویران خواهند کرد. صدام عصبانی شد و گفت: «چی، حملات هوایی که بخواهد یک ماه طول بکشد در کار نخواهد بود، تنها یکی دو روز حمله می کنند و بعد درگیری های زمینی آغاز خواهد شد و در آن جا است که ما به آنها درس خواهیم داد.» جواب دادم: «سرورم، به ما فرصت انجام چنین رویارویی ای را نخواهند داد، پل ها و سربازخانه ها و کارخانه ها را ویران خواهند کرد و در نهایت به نیروهای خط مقدم ما هجوم خواهند آورد.» هنوز در بخش اول صحبت هایم بودم که صدام ناراضی ایستاد، همه ما هم ایستادیم و خطاب به من گفت: «سرلشگر نزار چرا به صراحت نمی گویی که نمی خواهی بجنگی.» این حرف مرا به درد آورد در حالی که من افسری حرفه ای هستم که به صراحت از موضوعی صحبت می کنم که سرنوشت کشور را مطرح می کند. بعد از این که حرفش مرا شوکه کرد به او گفتم: «سرورم، من نظامی ام و عمرم را در ارتش گذرانده ام و رئیس ستاد ارتش هستم و برای همین باید به تو حقیقت را بگویم. سرورم حقیقت بدتر از چیزی است که گفتم.» جواب داد: «خیلی خوب جلسه تمام شد.» خشم را به وضوح در چشمانش نشان داد. از جلسه خسته و پردرد خارج شدم. کشور به سمت جنگ هل داده می شود و فرد مسئول به حرف من اصلا اعتنا نمی کند در حالی که من به عشق وطنم و بر اساس تجربه ام صحبت می کنم. صدام طوری مرا خطاب قرار داد انگار که من ترسیده ام. در حقیقت من برای کشورم ترسیده بودم، من نظامی هستم و می دانم که توان رویارویی را نداریم. روز بعد، بعد از وقت کاری، یکی از افرادی که مورد اعتماد صدام بود نزد من آمد و پیامی شخصی را برای من آورد، اسم او ماجد بود و در کاخ کار می کرد. پیام برکناری من از ریاست ستاد ارتش را به من داد. در نامه آن طور که یادم است، آمده بود: «از صدام به سرلشگر تمام، نزار الخزرجی، برایم سخت است که به مردان (و نظامیان به طور ویژه) تغییر مناصبشان را ابلاغ کنم. در مرحله فعلی لازم است که منصبت تغییر کند. از همه تلاش ها و فعالیت هایت در جنگ قادسیه تشکر می کنیم. الآن شما در منصب مشاور در ریاست جمهوری منصوب شده ای. انتظار داریم که این سمت را بپذیری. واجب آن چیزی است که از گذشته با تو عهد بسته بودیم. صدام حسین.» حقیقتش منصب جدید یک منصب تشریفاتی و کاملا بی ارزش بود برای همین در محل کار جدید حاضر نشدم. با رئیس دفتر فرماندهی کل قوا تماس گرفتم و به او گفتم: «من خانه هستم هر وقت نظر مرا خواستید به من پیام دهید به شما جواب دهم یا اگر لازم باشد کاری انجام دهم به من بگویید نزد شما حاضر شوم.» این وضعیت من بود. مشاور نظامی در ریاست جمهوری، تا این که در سال 1996 کشور را ترک کردم. در طول جنگ کجا بودی؟ در بغداد بودم. در هیچ چیز هم با من مشورت نکردند. چه کسی طرح جنگ کویت را کشید؟ آن چه فهمیدم صدام شخصا طرح جنگ را در حضور حسین کامل و علی حسن المجید کشید. شاید از افراد نزدیک درباره مسائل مرتبط با جزئیات نیز کمک گرفته شد اما طرح توسط این سه نفر کشیده شد. بعد از این که برکنار شدی چه تغییری در تعامل حکومت با تو شد؟ محافظان ویژه ای که در میان آنها افرادی از نزدیکان من بودند و مسئول حفاظت از خانه ام را بر عهده داشتند گرفتند. محافظان مرا به جای دیگری منتقل کردند و محافظانی از ]سازمان[ «امنیت ویژه» که قصی آن را مدیریت می کرد، جای آنها آمدند. وظیفه محافظان جدید زیر نظر گرفتن من و نظارت بر تحرکات من بود. ماشین هایی از سوی «امنیت ویژه» سر خیابان گذاشتند و تلفنم را کنترل می کردند. عملا چیزی شبیه حصر خانگی شدم بدون این که رسما چیزی درباره اجرای آن اعلام شود. به شدت زیر نظر بودم. ادامه دارد ... ------------ پ.ن 1 : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند. پ.ن 2 : با توجه به طولانی بودن مطالب و بخاطر جلوگیری از خستگی مخاطب در پست های بعدی به ادامه مطالب مرتبط با این وقایع خواهیم پرداخت.

بسم ا... حدود شش ماه پیش انتقادات جدی در خصوص تخریب سر درب تاریخی پایگاه چهارم شکاری در میلیتاری شد ، الان با توجه به اینکه این نماد به شکل آبرومندانه ای بازسازی شده ، مجددا برای ثبت در انجمن اطلاع رسانی می شود پی نوشت : ظاهرا هنوز رگه هایی از نوع نگاه نسل قدیم در نیروی هوایی باقی مانده .. این سردرب ، شباهت قابل تاملی ، به سردرب های پایگاه های نیروی هوایی ایالات متحده دارد

سلام خیلی عالی بود ، برای مستند تر بودن موضوع ، لطفا تیتر زیر عکس با عنوان ( محسن رفیق دوست و یحیی رحیم صفوی در فالکن سپاه ) را ادیت فرمایید ، چون هواپیمای موجود در عکس با توجه به ابعاد کابین مطمئنا فالکن نیست .

با سلام خدمت همه دوستان گرامی البته آمریکایی ها سابقه پنهان کردن تلفات را دارند . به عنوان مثال کشته شدن 37 نفر از نظامیان خود در حملات موشکی مستقیم عراقی‌ها در منطقه «عنابر النوم» در جنگ اول خلیج فارس https://www.tasnimnews.com/fa/news/1398/10/18/2177504/سابقه-آمریکا-در-مخفی-کردن-تلفات-نیروهای-خود

3 ماهواره نسل بعدی شرکت HawkEye 360 در حال اماده شدن برای پرتاب https://www.he360.com/hawkeye-360s-next-gen-satellites-ship-to-cape-canaveral-for-launch/ اینم رهگیری یک کشتی ظاهرا ماهیگری ایرانی توسط این شرکت از جاسک حرکت کرده تا نزدیکی سواحل سومالی رفته https://www.wnwd.com/insights/uncover-secrets-in-plain-sight/ خوب شرکت فرانسوی unseenlabs در حوزه مکانیابی با استفاده سیگنال رادیوییماهواره های 2و3 شو به مدار فرستاد https://unseenlabs.space/ ویدئو https://www.youtube.com/watch?v=rYRyULnQiTE خوب شرکت ژاپنی synspective ماهواره تصویر برداری با رادار روزنه مصنوعی یا سار خودشو به مدار فرستاد https://synspective.com/company/ به علت محدودیت سایت در اپلود عکس بیش از 2 مگابایت این خبر مربوط به شرکت کپلا اسپیس امریکا در حوزه سار هم بخوانید جالبه قند شکن لازمه https://www.bbc.com/news/science-environment-55326441 https://www.capellaspace.com/no-sar-cant-see-through-buildings/

مستند داستان مهاجر - قسمت دوم

با سلامی گرم و دوباره به دوستان میلیتاریست عزیز ، بحث شیرین تاریخچه تولید و بکارگیری پهپاد در سازمان رزم نیروهای مسلح جمهوری اسلامی رو به اتفاق هم ادامه میدیم: اختیار دارد قربان . البته ای کاش این فیلم ها یکم جزئیات بیشتری داشتند . اونوقت دیگه اصلا نیازی به ارسال این تاپیک نبود. چون این کتاب و این فیلم ها تقریبا هر دو یک مضمون مشترک ( تولید اولین پهپادهای ایرانی در زمان جنگ) دارند. بهرحال از زحمتی که برای ارسال این فیلم ها متقبل شدید ممنونم. پهپاد در دفاع مقدس روند شکل گیری و نقش آفرینی یگان پهپاد سپاه در دفاع مقدس مقدمه (بخش دوم و پایانی ) - اگر چه این گردان هیچگاه ساختاری هم عرض نام خود ، تا پایان جنگ نیافت ؛ اما با ساخت انواع هواپیماهای بدون سرنشین هم در نوع مأموریت ، هم در جغرافیای عملیاتی و هم در تنوع مأموریتی گسترش یافت و به اکثر نیازهای عملیاتی ( حتی فراتر از عکس های هوائی ارتش ) برای طرح ریزی عملیات آفند و پدافند سپاه و ارتش پاسخ داد. مزیت عکس های هوائی گرفته شده توسط پهپادهای سپاه هم بر عکس های هوائی RF-4 ارتش و هم بر شناسائی های زمینی ، فرماندهان را بر آن داشت که از این عنصر نوپا اما موثر و راهگشا حمایت کرده و جایگاه ویژه ای در طرح ریزی عملیاتی برای آن باز کنند. به طوری که برخی از فرماندهان اجرائی ، عملیات را موکول به دیدن عکس های هوائی پهپادها می کردند. سادگی در ظهور عکس ها ، به وفور بودن آنها و مهمتر از همه ؛ به روز بودن این نوع عکس ها ، در برخی از موارد تا رده گردان را پوشش می داد و در توجیه عملیاتی منطقه بسیار فابل اتکا می نمود. وضوح بالای عکس ها ، عکس برداری با نماهای نزدیک ، عکسبرداری چند زاویه ای از یک منطقه مورد نظر ، گستردگی مناطق عکسبرداری شده ، سرعت عمل ( از عکسبرداری تا بهره برداری ) ، کم هزینه بودن پروازها ، عدم نیاز به مهارت ویژه برای تفسیر عکس ها و ... از ویژگی های مهم عکس های هوائی پهپادها به حساب می آمد که خیلی زود ، این گردان را مورد توجه قرار داد. تأثیرات نظامی پهپادها چه در آفند و چه در پدافند از برجستگی های این یگان بود که برخی از آنها عبارت بودند از : کمک به بازنویسی نقشه های نظامی کمک به کاهش تلفات انسانی کمک به تقاطع اطلاعاتی کمک به اهداف عملیاتی هوانیروز انجام عملیات روانی علیه دشمن انجام عملیات فریب تکمیل کننده و تصحیح کننده شناسائی زمینی کسب اطلاعات از مناطق غیر قابل دسترس ایفای نقش در تک و پاتک شناسائی میادین مین و مواضع انتخابی دشمن و .... پهپاد های ایرانی راه درازی را پیمودند تا به این نقطه ای که امروز در آن قرار دارند ، رسیدند آنچه که توانست یگان پهپاد را در طول دوران دفاع مقدس هر روز بیش از پیش مورد توجه قرار دهد و سهم بیشتری از کسب اطلاعات از دشمن را در حوزه طرح ریزی عهده دار شود ، علاوه بر سخت کوشی ، از جان گذشتگی و ایثار کادر فنی و پروازی آن ؛ نو آوری و اتکاء بر دانش بومی بود. نیروهای پهپاد ، با ارتقاء توانمندی پهپادها (چه در زمینه عمق پروازی و چه در وسعت میدان عکسبرداری) ، ابتکارات و نوآوری های مختلفی را تجربه نمودن که می توان به ابتکار در ارتقای موتور و بدنه ، ارتقاء در کاربری انواع دوربین های عکسبرداری در پرنده ها ، ساخت و تولید لانچر ، اسکیت و ... اشاره نمود. حجم روز افزون مأموریت های ابلاغی قرارگاه عملیاتی خاتم ، از یک طرف و لزوم ساخت هواپیماهای جدید با قابلیت بالاتر ، از طرف دیگر ؛ هرگز به پهپاد امکان جدا نمودن آموزش و عملیات را تا پایان جنگ نداد و این یگان با حفظ توانمندی رزمی ، انواع آموزش های فنی و خلبانی را در خلال عملیات ها و مأموریت ها به انجام می رساند. راه اندازی پهپاد در غرب کشور ، قبل از اینکه ترجمان توسعه ساختار و سازمان پهپاد به حساب آید ، بیانگر گستردگی نیاز واحد اطلاعات به این یگان بود. گردان رعد با ارتقاء سطح دانش پروازی و با موفقیت در ساخت انواع هواپیماهای بدون سرنشین تحت عناوین تلاش ا و 2 و 3 ، هواپیمای مهاجر و ... خیلی سریع به یگان پهپاد ، ارتقاء سازمان یافت و توانست با تصویربرداری از مناطق تحت اشغال دشمن ، نقش بی بدیل خود را در عرصه اطلاعات ثبت نماید. قرار گرفتن کشور در تحریمهای ظالمانه اقتصادی و نظامی توسط ابرقدرت ها در طول هشت سال دفاع مقدس ، علاوه بر اینکه دستیابی ایران به هواپیماهای بدون سرنشین نظامی را غیر ممکن می ساخت ، مسیر دستیابی ( حتی به قطعات تجاری ) هواپیماهای مدل را نیز دچار مشکل کرده بود. با این پیشینه یگان پهپاد با کمک جوانان مشتاق و مومن ، اقدام به نوآوری در ساخت پرنده های مدل با قابلیت نظامی اعم از عکسبرداری هوائی ، تهاجمی ، خود انهدامی ، هدف و ... نمودند و در طول جنگ ، با تولید و بهر برداری از هواپیماهای مدل " تلاش " و " مهاجر" سهمی در خور در اطلاعات و عملیات ایفا نمودند. موفقیت در صنعت ساخت و بکارگیری اطلاعاتی پرنده های بدون سرنشین با امور حفاظتی ، باعث شد که تا سال 1366 دشمن از کارائی این پرنده ها بی خبر بماند و به دلیل ساختار ساده آنها نتواند حتی یکی از آنها را با انواع جنگ افزارهای خود ساقط نماید. اگر چه این یگان نهایت تلاش خود را برای حفظ جان کادر پروازی انجام می داد ، ولی به سهم خود شهداء و جانبازان عزیزی را تقدیم آرمان های اسلام نمود. عبدالرضا سالمی نژاد - مولف کتاب پهپاد در دفاع مقدس ادامه دارد ... ------------ پ.ن 1 : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند. پ.ن 2 : با توجه به طولانی بودن مطالب و بخاطر جلوگیری از خستگی مخاطب در پست های بعدی به ادامه مطالب این کتاب خواهیم پرداخت. پ.ن 3 : به دلیل رعایت امانتداری لازم است بیان نمایم که بخاطر جلوگیری از یکنواختی مطالب ، تعدادی عکس هم در لابلای مطالب تاپیک قرار داده ام که این عکس ها عموما مربوط به کتاب نبوده و توسط اینجانب انتخاب شده اند.

  "شبحی بر فراز دوزخ "   اثبات  کارآمدی ماموریتهای پشتیبانی نزدیک هوایی توسط پهپادها       در حالی که  واژه " پشتیبانی نزدیک هوایی "CAS" عموماً تصویری از یک پرنده رزمی مادون صوتی نظیر A-10 " وارتهاگ / گراز زگیل دار " مسلح به طیف گوناگونی از مهمات هوا به زمین را به ذهن مخاطب متبادر می کند،اما در دهه دوم قرن بیست ویکم  ( قرن نیروی  هوایی ) این پرنده های بدون سرنشین  مسلح هستند که به شکل فزاینده ای ، ماموریتهای پشتیبانی نزدیک هوایی را در عراق و سوریه علیه شورشیان موسوم به دولت اسلامی ، بخصوص در محیطهای متراکم شهری  نظیر موصل که به آتش دقیق نیاز است ، بر عهده گرفته اند .       پرنده های بدون سرنشین یا پرنده های هدایت پذیر از راه دور (RPA) ،  استخوان بندی  حملات هوایی ارتش ایالات متحده را در طول دو سال گذشته  تشکیل می دهند . به اعتقاد سرهنگ کیس کانینگهام ، فرمانده وینگ 342  پایگاه هوایی  " کریچ" و مسئول وینگ  432 اعزامی  به آسیای جنوب غربی ،  اگر چه هنوز نقش شناسایی  در راس ماموریت های محوله به این تجهیزات قرار دارد ، اما نیروی هوایی ارتش ایالات متحده در سالهای اخیر ، با دراختیار گرفتن پهپادهایی نظیر MQ-1 و MQ-9 بتدریج حمله به اهدافی با ارزش بالا در عراق  وسوریه ، بخصوص پس از ظهور شبه نظامیان شورشی ISIS را در دستور کار خود قرار داده است .       وینگ 342 که خانه اصلی اسکادران پهپادهای MQ-1 پریدیتور و MQ-9 ریپیر بشمار میرود ، در سالهای اخیر فعالیت قابل توجهی در سراسر جهان داشته و خلبانان این اسکادران مستقر در پایگاه هوایی " کریچ" ( نوادا) پس از تمرینات مداوم و گذراندن 16 تا 21 ساعت پرواز آموزشی ، آمده اجرای ماموریتهای رزمی می شوند .      سرهنگ کیس کانینگهام ، فرمانده وینگ 342       کانینگهام می گوید : " خدمه هوایی ما در میان همتایان خود در سراسر جهان بی نظیر محسوب می شوند ، چرا که پهپادهای نیروی  هوایی ، برای  اجرای ماموریتهای پشتیبانی ، اغلب در یک فاصله اندک  ( حداقل 30 متری )  یگانهای  درگیر روی زمین همراهی کرده  و با استفاده از تسلیحات هدایت دقیق ، آتش قابل توجهی را به منظور زمین گیر نمودن  واحدهای دشمن  فراهم می نمایند . به اعتقاد من ، این یک بخش باید بخوبی درک شود ، چرا که فرماندهان نیروی زمینی ، در طول روز، چندین بار در خواست پشتیبانی آتش هوایی دارند و این یک موفقیت آشکار برای نیروی هوایی است "         اطلاعات منتشر شده از سوی ستاد وینگ 342 نیروی هوایی نشان می دهد که این نیرو ،از 4 سال پیش  چشم انداز مثبتی را برای استفاده گسترده تر از پهپادهای MQ-1 و MQ-9 و مهمات هدایت دقیق جهت اجرای حملات جراحی شده ، در نظر گرفته بود . در سال 2013 ، این دو پهپاد جمعاً 500 تیر مهمات هدایت دقیق را بسوی اهداف مستقر در مناطق متراکم و دارای بافت پیچیده شلیک نمود که این رقم در سال 2014 به 1000 تیر افزایش پیدا  نمود . این عدد در ادامه سیر صعودی  خود در سال 2015 به 2000 تیر رسید و این اسکادران در یک جهش خیره کننده ، در سال 2016  تعداد مهمات دقیق شلیک شده را به عدد 3000 تیر افزایش داد .       وی در ادامه  چنین اعتقاد داشت : " در طول دوسال ، ( 2016-2015) ، این دو پهپاد به تنهایی بیشتراز 1500 شلیک موفق را برعلیه اهداف دشمن ، بویژه خودروهای تاکتیکی حامل تیربار و  خودروهای انتحاری  در کارنامه خود به ثبت رساند ، تا جایی که از این تعداد ، 300 شلیک با مهمات هدایت لیزری صورت گرفته  که این در  نوع خود می بایست مورد توجه قرار گیرد"     وینگ 342 نیروی هوایی  در سال 2016 میلادی ، چیزی در حدود 250000 ساعت پرواز را در کارنامه  خود به ثبت رساند که به گفته کانینگهام ، 98 درصد آن را پرواز های رزمی تشکیل می دهد . البته این به معنای آسان شدن عملیاتهای رزمی نیست ، چرا که کاربرد این تجهیزات ، چالش ها و پیچیدگی های خاص خود را داراست  و ایجاد عملیات مشترک با واحدهای پیاده ، عمیقاً خلبانان و تحلیلگران ما را دچار دردسر نموده است .     ژنرال هربرت . اچ . کارلایس ، ریاست سابق فرماندهی رزم هوایی در یکی از آخرین مصاحبه های خود ادعا نمود که  کیفیت آموزش ها به گونه ای است که خلبانان جوان MQ-9 تنها 13 دقیقه پس از نخستین پرواز رزمی خود ، می توانند با مهارت ،  موشکهای ضد زره AGM-114 هلفایر را به مانند خلبانان پرتجربه بالگردهای رزمی به سوی هدف  هدایت نمایند .       به گفته وی : " این مساله باور نکردنی است ، اما واقعیت دارد و در عمل نیز به اجرا درآمده است و این بدان معنی است که دشمن با یک ضربه مستقیم از پا در خواهد آمد . "   کارلایل اضافه می کند که ما اکنون تجربه های زیادی در خصوص استفاده از MQ-9 در محیطهای شهری و اجرای ماموریتهای پشتیبانی نزدیک کسب کرده ایم ، تا جایی که به شکل همزمان ، چند پریدیتور قادرند یک محیط متراکم در اندازه های متوسط را پوشش داده و از نیروی زمینی حمایت نمایند و این بدان معنی است ترکیب حسگرهای پیشرفته با تسلیحات  موثر ، توانایی های زیادی را در اختیار ما قرار خواهد داد .     پهپاد پریدیتور در حالت استاندارد خود توسط دو کاربر هدایت و کنترل می شود و در حالی که خلبان مسئولیت هدایت و ناوبری را بر عهده دارد ، خدمه دوم ، با استفاده از حسگرها و دوربین ها و تجهیزات هدایت لیزری ، در جستجو و شکار اهداف خواهد بود .     در این زمینه کانینگهام  معتقد است : " ماموریتهایی که بر عهده این وینگ هوایی گذاشته میشود ، بلحاظ ریسک پذیری ، تقریبا، در سازمان رزم نیروی هوایی ، بی همتاست . من ( کانیننگهام ) تجربه پرواز با جتهای رزمی پیشرفته ای نظیر F-15  ، F-16  و F-22 را در کارنامه  رزمی خود دارم و حساسیت ماموریتهای محوله به این اسکادران ، هرگز با ماموریتهایی که این هواپیماها آن را به انجام می رسانند ، قابل قیاس  نیست "   " تصور غلطی است که این ماموریتها را همانند بازی های ویدئویی فرض کنیم . زمان زیادی طول خواهد کشید که  چشم و دست خلبان با هم هماهنگ گردد و این حساسیت زمانی بیشتر می شود که بدانیم این پهپادها همواره می بایست در نزدیکی واحدهای خودی دست به عملیات رزمی زنند "   چاقوی سویسی ارتش در آسمان   علیرغم ویژگی های مثبت  پهپاد MQ-1  ، نیروی هوایی قصد دارد تا بکارگیری این تجهیزات را به نفع  پهپاد جدیدتر ، بزرگتر و با قابلیت مرگ آوری بیشتر MQ-9 کنار گذارد . اما این دو پهپاد ، مشترکا" توسط شرکت جنرال داینامیکز طراحی و در خط تولید قرار گرفته اند و این ویژگی کلیدی  این دو بشمار می رود .    نخستین و مهمترین توانایی  ، توانایی  پایش طولانی  این پهپادهاست که به  کاربر اجازه می دهد تا با استفاده از حسگرهای ویژه ، اهداف خود را با دقت جستجو نموده  و یک الگوی اطلاعاتی خاص را برای  هدف گیری و انهدام  پدید آورد ،چرا که  هر دو پهپاد ، توانایی  حمل حسگرهای چندگانه ، شامل دوربین های روزانه ، حسگرهای فرو سرخ ، دوربین هایی با قابلیت  تشدید تصویر و در نهایت هدف گذارهای لیزری  را در اختیار دارند .   دومین ویژگی ،  تسلیحات مورد استفاده در این دو پهپاد است . جنرال داینامیکز ، با یک طراحی هوشمندانه ، قابلیت حمل همزمان دو تیر موشک هدایت لیزری AGM-114  هلفایر را در MQ-1 به یادگار گذاشت ، در حالی که  MQ-9 با یک جهش خارق العاده ، می تواند چهار موشک هلفایر و دو تیر مهمات 500 پاوندی GBU-12  پیووی -2 را با خود حمل کند و این به معنای قدرت آتش بیشتر برای نیروی  هوایی است .      به اعتقاد کانینگهام  ، پریدیتور و ریپیر مزایای منحصر بفردی را در زمان اجرای عملیات رزمی در مناطق شهری ، ارائه می کند  . این پهپادها نه تنها می تواند ساعتها بر فراز میدان نبرد با هدف  در اختیار گذاشتن اطلاعات آنلاین  به فرماندهان ، پرواز نماید ، بلکه  با حمل تسلیحات  هدایت  دقیق موجبات کاهش تلفات غیر نظامیان و پرسنل خودی را فراهم می آورند . از آنجایی که روی مداومت پروازی این پهپادها و قابلیت حمل حسگرهای ویژه ، تمرکز بیشتری صورت گرفته ، قطعاً حضور توده عناصر دشمن در یک محیط شهری نظیر موصل ، دیگر موجبات تلفات شدید را فراهم نمیکند . بکارگیری این پهپادها ، صبر فرماندهان را برای  استفاده درست  از " زمان" بیشتر نموده  و این به نیروی زمینی کمک می کند که نخست  عناصر ستیزه  جو را از غیر نظامیان جدا نموده  و پس از آن با فراغ بال ، پیاده نظام ، تجهیزات سبک و سنگین  دشمن را هدف قرار دهد .     در همین راستا ، " ستوان یکم گرک" خلبانی که از سال 2016 ، هدایت پهپاد MQ-9  را بر عهده دارد ، معتقد است : " میدان نبرد در قرن بیست و یکم  ویژگی های دینامیک خاص خودش را داراست ، چرا که در چنین میدان هایی ، شما می بایست بسرعت عملیات شناسایی را به اجرا در آورده  و پس از آن  با دقت هر چه تماتر ، ماموریتهای پشتیبانی نزدیک هوایی را به نمایش گذارید "     این ستوان خلبان  می گوید : " پهپاد MQ-9 ، چاقوی سویسی نیروی هوایی است . چرا که در هر موقعیتی ما می توانیم خلاء ناشی از عدم حضور سریع اسکادرانهای بال ثابت  سرنشیندار نیروی  هوایی را جبران نموده  و بدلیل انعطاف پذیری ، تبدیل به کلید موفقیت در جنگ شویم "         گروهبان نیروی  هوایی "جو" ، درجه داری که از سال 2013 ، کاربر حسگرهای پهپاد MQ-9 است می گوید :   " همه چیز از روی زمین ، برای کاربران این پهپاد ، متفاوت است "   اگر چه این  دو عضو نیروی هوایی از به اشتراک گذاری اطلاعات بیشتر در خصوص ماهیت و چگونگی ارتباط میان خلبانان و   کاربران مسئول کشف و شلیک تسلیحات  خودداری کردند ، اما این واقعیت  غیر قابل کتمان خواهد بود که  خدمه نیروی هوایی  عمدتا" بواسطه  " پایانه  کنترل هوایی مشترک " ( JTAC) درخواستهای حملات هوا به زمین را در یافت می نمایند .       به گفته ستوان یکم " گرک" ، در جریان اجرای عملیات پشتیبانی نزدیک هوایی  ، خلبان MQ-9 به شکل مداوم با JTAC در ارتباط است تا تصویر کاملی از میدان رزم بدست آورد . از آنجا که JTAC ، در اغلب موارد ایده های مد نظر فرمانده میدان را بازتاب می دهد ، MQ-9 گزینه های متعددی را برای درگیر شدن با هدف در اختیار خواهد گذاشت و این به فرمانده میدانی اجازه می دهد تا با اشتراک گذاری اطلاعات ، دقیقاً وضعیت را برای کاربران MQ-9 به تصویر در آورد .   علیرغم وجود کانالهای امن ارتباطی ، نگرانی عمده بیشتر در خصوص کاربرد درست تسلیحات محمول MQ-9 خواهد بود . در اغلب اوقات و براساس تجربیات ما می بایست موشکی نظیر هلفایر را به پشت بام یک ساختمان یا دیوار یک خانه شلیک کنیم  که به شکل خاص ، یک نبرد کاملا" متفاوت را برای خدمه این پهپادها به تصویر در می آورد . در نتیجه  خلبان و اپراتور سلاح می بایست آنچنان با هم هماهنگ  باشند که  اختلالی در فرآیند  کشف هدف توسط حسگرها و شلیک موشک بسمت آن پدید نیاید . بنابراین ، زمانی که موشک شلیک می شود ، من مطمئن هستم که  دوربین دقیقاً بسمت  هدف قرار گرفته و هلفایر ، دشمن را صبورانه و به شکلی که مورد نظر ماست ،   منهدم می کند .   پی نوشت :   قرن بیست و یکم ، در حوزه نظامی ، قرن پویایی نیروی هوایی بعنوان یک نیروی سّیال ، فوق العاده انعطاف پذیر و مخّرب هست و خواهد بود . این مساله ، هشداری جدی به تمام  سازمان های مسلح رسمی است که هر چه بیشتر تلاش های خود را در این حوزه متمرکز نمایند .        بن پایه :   http://www.defensenews.com/articles/northrop-starts-flight-testing-advanced-imaging-sensor-on-global-hawk       این مجموعه با صرف زمان ترجمه  شده است ، بنابراین ، هر گونه برداشت با ذکر منبع (MILITARY.IR) خواهد بود .  در غیر اینصورت ، برداشت کننده  ، عرفاً و شرعاً ، مسئول خواهد بود .   :rose: مترجم( با اندکی تلخیص)  : MR9     :rose:    

در کمال تاسف سرهنگ خلبان علی اشرف بهرامی پناه، خلبان چیره دست 8 سال دفاع مقدس و استاد چندین نفر از خلبانان کنونی، پس از تحمل رنج و درد ناشی از بیماری ALS، در 30 فروردین دار فانی را وداع گفت.    از تاخیر پیش آمده در اعلام این خبر، هم از روح آن مرحوم و هم از خوانندگان پوزش می خواهم. به واسطه ی رابطه ی خویشاوندی که بین بنده و ایشان وجود داشت، تا همین چند روز پیش درگیر شرکت در مراسم عزاداری ایشان بودیم. انشاالله طی روز های آینده با قرار دادن تصاویر و مطالب مربوط به این اسطوره ی ناشناخته، دین شخصی خود را، نه آن طور که شایسته است، ادا کنم.     مرحوم بهرامی پناه؛ اولین نفر ایستاده از سمت چپ       موقتا برای آشنایی بیشتر به مطلب کوتاه اینجانب در ویکی پدیا مراجعه کنید.

  با سلام   البته این اتفاق هم افتاد ، آمریکایی ها ( پرشینگ و لنس ) ، روسها (فراگ و اسکاد ) ، فرانسوی ها ( پلوتون ) ، را به همین دلیل توسعه دادند..   اما چرا توپخانه هسته ای ؟؟ مهمترین فلسفه مسابقه تسلیحاتی از سال 1950 تا 1989 ، یک مفهوم بود ، " هرسلاحی که دشمن داشته باشد را ، ما هم باید داشته باشیم " . علاوه برآن ، علی الظاهر براساس نظرات کارشناسی شده در آن زمان ، توپخانه سلاح موثرتری بود و راکتهای توپخانه ای ، بعلت دقت کم ، ارزش چندانی ، بجز برای هدف قرار دادن مراکز تجمع ، لجستیک و.... نداشتند ، در حالی که توپخانه ( در نمونه های خودکششی) برای نیروی زمینی جذاب تر می نمود .     پلوتون ، حامل مهمات هسته ای تاکتیکی فرانسه     پرشینگ ، حامل مهمات هسته ای تاکتیکی آمریکایی     فراگ -7 ، حامل مهمات هسته ای تاکتیکی  روسی     توپ هسته ای کالیبر 280 م.م  M-65     پی نوشت :   نتایج آزمایشات مرکز تست موشکی " وایت سندز" در ایالات متحده نشان می داد ، شلیک هر موشک تاکتیکی ، چیزی معادل استفاده از 50 تیر گلوله مهمات 155 م.م  بشمار می آمد .

  در مورد توپ هسته ای صحبت می کردم ... همون موقع هم می شد کلاهک های هسته ای رو توی راکت ها یا موشک های کوتاه برد قرار داد و اینقدر دنگ و فنگ به جون نخرید ....

ممکنه الان احمقانه به نظر بیاد جناب جویسر ولی در اون زمان این دو کشور چون حمله بزرگ نرماندی رو به چشم خودشون دیده بودن استراتژیشون این بوده با دفاع این چنینی یعنی به اتش کشیدن یک خط ساحلی به طول چند کیلومتر یه عملیات های بزرگ رو با سکست مواجه کنند .تصور کنید المانها با اینچنین توپی نرماندی یا اطراف سیسیل ره به اتش میکشیدند

  البته جای دادن کلاهک هسته ای در توپ ، یک کار تقریبا احمقانه بود که در اوج جنگ سرد ابرقدرتهای وقت در مسابقه ی تسلیحاتیشون انجام دادن ...

BTR-80            

اول تشکر بابت مقاله خوبت سیاوش ،خسته نباشی :rose: این عکسی که گذاشتید برای بی تی ار60 هست برای تشخیص این دو مدل از هم کافیه به بدنه دقت کنید در بی تی ار 80 بدنه کشیده تر و جلوی بدنه تیز تر و زاویه دار تر هست . قسمت انتهایی بدنه بی تی ار 60 کمی شیب داره اما انتهای مدل 80 این شیب را نداره برای اینکه بهتر منظور من رو متوجه بشید به این عکس نگاه کنید:

بسم الله الرحمن الرحیم         نفربر زرهی افسانه ای BTR ساخت شوروی، نسخه های متعددی دارد. یکی از این نسخه ها BTR-80 است که توسط کارخانه ی Arzamas machinery در استان Nizhny Novgorod روسیه طرح ریزی و ساخته شده است که توانست محصول بسیار خوب و قابل قبولی را به کشور های مختلف از جمله خود روسیه ارائه دهد. این نفربر در اصل برای اهداف مختلفی ساخته شده که این اهداف عبارت اند از: حمل و نقل سربازان و تجهیزات در میدان جنگ، پشتیبانی نزدیک و آتش موثر برای پیاده نظام خودی، گشت های شناسایی، گشت های مرزی، پشتیبانی در میدان جنگ و همینطور ماموریت های دیگر که برای این نفربر تعریف شده اند. این نفربر در دهه 80 میلادی وارد خدمت ارتش روسیه شد و از آن روز تا کنون، هنوز نیز در برخی از واحد های ارتش روسیه در حال خدمت است، یکی از این واحد ها نیرو های نگهدار صلح سازمان ملل است.  این نفربر تا امروز نیز در حال تولید است و روسیه در سال 2006 تعداد 100 دستگاه را برای ارتش خود سفارش داد. همچنین این خودرو در کشور هایی نظیر اوکراین، مجارستان، ترکیه، جمهوری مقدونیه و بنگلادش در حال خدمت دهی می باشد و از آن به شیوه های مختلف استفاده می گردد.   داخل نفربر، جایگاه فرمانده و راننده   نمایی دیگر از داخل نفربر، بالا جایگاه فرمانده و پایین جایگاه راننده         نسخه های مختلف نفربر BTR-80 و توسعه هایش نمونه هایی که نامشان در ادامه ذکر می گردد، مبتنی بر نفربر BTR-80 روسیه هستند و از روی آنها توسعه داده شده اند: خودروی بازیابی و تعمیراتی زرهی BREM-K، آمبولانس زرهی BMM، خودروی شناسایی ضد تشاشع و ضد شیمیایی RkhM-4-01 و نفربر مجهز به توپ خودکششی 120 میلیمتری SVK که 2S23 Nona نام دارد، همگی از سال 1990 در ارتش روسیه در حال خدمت می باشند. نسخه ی بزرگ تر از این، نفربر زرهی BTR-90 نام دارد که با حفاظت زرهی بهبود یافته مورد توسعه و طراحی قرار گرفت. نفربر BTR-90 مجهز به یک توپ خودکار 2A42 30 میلیمتری و یک سیستم پرتابگر موشک Konkurs ضد تانک می باشد که این نفربر در ماه می سال 2008 وارد خدمت گردید.  در جولای سال 2009، یک کارخانه ی لهستانی به نام Bumar، با وزارت دفاع عراق برای نگهداری 98 دستگاه نفربر BTR-80 کشور مجارستان سابق قرارداد بست. سه خودرو اول، که تازه توسط کارخانه ی Nikolayev اوکراین ساخته شده بود، در سپتامبر 2006 تحویل داده شد. کشور بنگلادش نزدیک 60 دستگاه نفربر BTR-80 را برای ماموریت های بشردوستانه ی سازمان ملل سفارش داد که در آپریل سال 2006 آنها را تحویل گرفت.   نفربر BTR-80 در کنار IFV آمریکایی، Bradley. این عکس در بوسنی و در سال 1996 گرفته شده است.     طراحی دوزیست نسخه ی دوزیست نفربر BTR-80 قادر است 10 نفر را در خود جای دهد، یک راننده، یک فرمانده، یک مکانیک، یک توپچی و 7 نفر سرباز که در داخل نفربر جای می گیرند. بر روی بدنه ی نفربر 7 دریچه ی شلیک یا مشاهده قرار دارد که 4 عدد در سمت راست و 3 عدد در سمت چپ و نیز درگاه هایی بر روی سقف خودرو که افراد درون خدمه می توانند از طیق آنها با دشمن درگیر شوند و یا شلیک کنند. درگاه ها از درهای زرهی ای ساخته شده اند که نمی توان به آنها آسیبی رساند و برای افراد درون نفربر از لحاظ ایمنی بسیار مناسب است. چند ویژگی دیگر که این نفربر را قدرتمند تر می سازد عبارت اند از: نصب سیستم حفاظت NBC (سیستم ضد تشاشع، بیولوژیک و شیمیایی)، سیستم آتش خودرکار، تجهیزات استتار خودرو، bilge pumps و در نهایت چرخ های جرثقیل خود بازیابی که بر روی این نفربر نصب شده اند.           جنگ افزار نفربر BTR-80 دارای یک برجک BPU-1 مجهز به مسلسل است. مسلسل های این برجک یک 14.5 میلیمتری KPTV و 7.62 میلیمتری PKT هم محور است. مسلسل 14.5 میلیمتری دارای توانایی چرخش 360 درجه و همینطور 60 درجه به بالا برای آتش موثر و پدافند هوایی که قادر است بالگرد هایی که در ارتفاع پرواز می کنند را هدف قرار دهد. محدوده ی این مسلسل 2 کیلومتر است و برد مسلسل دومی، یعنی 7.62 میلیمتری 1.5 کیلومتر است. مهمات در نظر گرفته شده برای این دو مسلسل، 500 گلوله برای 14.5 میلیمتری KPTV  و 2000 گلوله نیز برای 7.62 PKT است. همینطور 6 نارنجک انداز که 3 عدد در سمت چپ و 3 عدد در سمت راست برای اختفا و استتار نفربر در نظر گرفته شده است.   نیرو های مسلح کشور اوکراین در حال رزمایش دریایی در سال 2010     پیشرانه این نفربر از یک موتور 4 زمانه 7403 دیزل که 8 سیلندر دارد که با مایعات سرد می شود، استفاده می کند و قادر است تا 250 اسب بخار قدرت تولید کند. همچنین می تواند با حداکثر سرعت 80 کیلومتر بر ساعت در جاده براند در حالی که تمامی سرنشینان درون خودرو هستند. همانطور که گفتم این خودرو دو زیست است و قادر است تا در آب با سرعت 9 کیلومتر بر ساعت براند. برد عملیاتی این خودرو 600 کیلومتر است که برای چنین نفربر معقول به نظر می رسد.   نفربر BTR-80K، خودروی فرماندهی، در حال تردد درون آب.     نفربر BTR-80K نسخه ی فرماندهی نفربر BTR-80K برای این در نظر گرفته شده است تا بتواند فرماندهان را از فرماندهان زیر دست و همچنین نیرو های پیاده نظام درگیر در میدان جنگ را از داخل نفربر فرماندهی کنند. همچنین این فرماندهان می توانند با مافوق های خود از داخل نفربر ارتباط داشته باشند و دائما با آنها در ارتباط باشند. نسخه ی فرماندهی شامل امکاناتی نظیر: دو دستگاه رادیو VHF-173، یک آنتن مخصوص دستگاه UHF، یک دستگاه جستجوگر خودکار IFF، یک دستگاه کمکی ناوبری TNA-4، یک دستگاه پریسکوپ نظامی هدف یاب PAB-2M، یک دستگاه سایت دید در شب TNP-165A و یک هدست ارتباطی TSh-4 می باشد.   نفربر BTR-80A   نفربر BTR-80A/80S در نفربر BTR-80A و S که از سال 1994 تا کنون در حال خدمت می باشند، برجکشان با سیستم های جنگ افزاری ماژولار جایگزین شده است. نفربر BTR-80A با یک توپ خودکار 2A72 که 30 میلیمتری است و یک مسلسل 7.62 PKT هم محور مجهز شده است.  توپ خودکار 30 میلیمتری قادر است تا در دقیقه 330 گلوله شلیک کند و می تواند گلوله های AP-T (armor piercing – tracer) گلوله های HEF-I (high-explosive fragmentation – incendiary)  و در نهایت گلوله های HE-T (high-explosive – tracer) را شلیک کند. نفربر BTR-80S نیز با یک مسلسل 14 میلیمتری KPVT و یک مسلسل 7.62 میلیمتری KPT هم محور مجهز می شود. برای هر دو تغییراتی اعمال گشت و سیستم جنگ افزاری نفربر بر اساس نیاز مشتری و خریدار می تواند تغییر کند و بر اساس خواسته های آنها قرار گیرد.         فدراسیون روسیه   BTR-80 (GAZ-5903): نفربر زرهی BTR-80M: مدل ارتقاء یافته با موتور DMZ-238M2 که قدرتی معادل 240 اسب بخار دارد. همچنین طول بدنه کمی بیشتر شده و تایر های نفربر نیز تبدیل به نوع جدید شده است. این نفربر از سال 1993 در خط تولید کارخانه بوده است. از این نفربر تعداد محدودی ساخته شد و فلسفه ی ساختش بیشتر برای این بود که قبل از ساخت موتور جدید این مورد استفاده قرار گیرد. BTR-82: جدیدترین نسخه ی ساخته شده که دارای زره بهبود یافته، آستر ورقه ورقه، تجهیزات دید در شب مدرن TKN-4GA، سیستم ناوبری گلوناس روسیه و یک موتور جدید با قدرتی معادل 300 اسب بخار. این نفربر جنگ افزار های قبلی خود را حفظ کرده منتها با این تفاوت که برجکش نسخه ی BPPU است که در نفربر های BTR-80A و BTR-82A مورد استفاده قرار گرفته است. اولین نمایش این نفربر در سال 2009 میلادی صورت گرفت. BTR-80K (GAZ-59031): خودروی فرماندهی BTR-80K با تلسکوپ آنتنی Mast، سیستم تجهیزات ناوبری TNA-4 و سری رادیو R-162-50y مجهز شده است. BTR-80A (GAZ59034):  یک نفربر جنگی پیاده نظام است که با یک توپ 30 میلیمتری 2A72 با 300 گلوله ذخیره مجهز می گردد. برجک آن نیز مدل BPPU است که دارای سایت دید در روز 1PZ-9 و TPN-3 یا TPN-3-42 کریستال که مخصوص دید در شب است، می باشد. این نفربر در حال حاضر مشغول خدمت است و در سال 1994 وارد خط تولید کارخانه گردید. BTR-80S: نسخه ای از نفربر BTR-80A است که برای Internal Troops روسیه ساخته شده است، این نفربر با یک تیربار 14.5 میلیمتری و یک مسلسل 7.62 در برجک مجهز می گردد. BTR-80AK: نسخه ی فرماندهی از BTR-80A که با  آنتن شلاقی گوشه های پشتی و با تنها یک درگاه آتش بر روی بدنه ی سمت راست، مجهز می شود. BRDM-3: نسخه ی شناسایی و نظارت زرهی که مبتنی بر BTR-80AK است که با سیستم های جدید دید در شب و روز در جلوی نفربر و در قسمت فرمانده قرار دارد، مجهز می شود. خدمه ی این نفربر تنها 6 نفر است و قابل ذکر است که در برخی منابع غربی به اشتباه از این نفربر برای حمل موشک ضد تانک هدایت پذیر 9P148 ، یاد می شود. BTR-82A: جدیدترین نسخه ی نفربر BTR-82 که توسط سرگئی شویگو در سال 2013 رونمایی شد. BTR-82AM: نسخه ی نیروی دریایی نفربر BTR-82 که اولین بار در سال 2013 به نمایش همگان درآمد. 2S23 "Nona-SVK": اولین خودروی پشتیبانی که مجهز به توپ 120 میلیمتری 2A60 بود که قابلیت پرتاب خمپاره را نیز داشت، مبتنی بر توپ 2A51 توسعه داده شد. این نفربر دارای 4 خدمه است که در سال 1990 مورد قبول ارتش واقع شد. BREM-K (GAZ-59033): خودروی بازیابی زرهی که مجهز به گیره بکسل، قرقره جرثقیل، و یک جرثقیل سبک برای کار های متوسط، می باشد. KM-80 یا BTR-80 PBKM: خودروی فرماندهی. RKhM-4: خودروی گشت ضد NBC با تجهیزات تشخیص دهنده شامل IMD-21BA و DP-5V، یک سیستم هشدار دهنده ی شیمیایی GSA-12، یک مجموعه تشخیص دهنده برای عوامل شیمیایی KPKhR-3، یک مجموعه Meteo با اسم MK-3M، یک دستگاه KPO-1 و یک تشخیص دهنده خودکار ASP است. RKhM-4-01: نسخه ی بهبود یافته با تجهیزات مدرن و امروزی، شامل GSA-13، IMD-1R، سیستم ASP-12، یک دستگاه نیمه خودکار تشخیص دهنده PGO-11،  یک دستگاه رادیو R-171M یا R-173M که نسخه ی جدید تر دستگاه R-123M است، مجهز می شود. RKhM-4-02: با ارتقاء دستگاه های: سیستم تشخیص دهنده ASP-13، IMD-2NM و IMD-23، GSA-14، سیستم آنالیزگر، واحد ذخیره سازی UIK-RKhB و T-235-1U COMSEC. RKhM-6 "Povozka": مجهز به آخرین دستگاه های تشخیص دهنده مانند: PRKhDD-2B با یک تشخیص دهنده مسافت تا 3 کیلومتر. RPM-2: ایستگاه تشخیص رادیولوژی متحرک که با سیستم KRPI مجهز می گردد. تقریبا از سال 2000 تا کنون این خودور در حال خدمت بوده است. همچنین ممکن است با نام NKR نیز شناخته شود. R-149BMRA: خودروی فرماندهی و نظارت R-149MA3: خودروی فرماندهی و نظارت R-439-BK1: ایستگاه Sat Com "Tajfun-m": نسخه ی جدید واحد راکت انداز RVSN است که با خودروی MBP که مبتنی بر شاسی BTR-60/70 است، جایگزین می گردد. نسخه ی BTR-80 نیز با برجک جدید که دارای مسلسل 7.62 میلیمتری است، مجهز می گردد. همچنین یک دستگاه خودروی بدون سرنشین کنترل از راه دور، دستگاه های بصری جدید TKN-4S و یک رادار Kredo-1 که همگی روی این خودرو نصب می شوند. Tajfun-m از سال 2013 در حال خدمت ارتش روسیه می باشد. ZS-88: مجموعه بلندگو های نصب شده بر روی خودرو. ZS-96: مجموعه بلندگو های نصب شده بر روی خودرو. K1Sh1 (GAZ-59032): خودروی مرکز فرماندهی با بدنه ای بزرگ و برجکی غیر مسلح که با نام UNSh نیز شناخته می شود. این نسخه در مدل های مختلف بهینه سازی شده است       BMM-80 "Simfoniya" (GAZ-59039): آمبولانس زرهی که در سه نسخه ی متفاوت ساخته شده و می تواند 9 بیمار را حمل کند و دو برانکارد دار که در پشت بدنه جای می گیرد. BMM-1 (اولین مدل خودروی تخلیه تلفات در میدان نبرد) BMM-2 (خودروی خدمات بزشکی میدان نبرد) BMM-3 (بیمارستان متحرک). E-351BRM:  خودروی مولد الکتریکی متحرک که می تواند با یک ژنراتور AD-30T/400 دیزل الکتریک مجهز شود و می تواند 15 خودرو را پشتیبانی کند، این خودرو دو نفر خدمه دارد. PU-12M6(9S482M6): خودروی فرماندهی که مجهز با واحد های پدافند هوایی است، با استرلا M1، استرلا 10M2 ، اُسا-AK ، تانگوسکا و شلیکا ZSU-23-4 مجهز می گردد. PU-12M7 (9S482M7) : خودروی بهبود یافته. 1V152: خودروی فرماندهی و نظارت واحد های توپخانه که با محدوده یاب های لیزری مدرن مجهز می گردد، همچنین تجهیزات دیدبانی شب و روز جدید و سیستم های ناوبری نیز برای این خودرو در نظر گرفته شده است. R-149BMR R-149MA3: خودروی فرماندهی و اطلاع رسانی. R-165B: این خودور با تجهیزاتی همچون “Arbalet-500K”, R-163-10V و -50, R-163-AR radios, R-016V "Vishnya" HF link و همینطور یک ژنراتور AB-4U-P28.5-1V مجهز می گردد. مجموعه دستگاه های رادیویی نصب شده بر روی این خودرو قادر هستند تا از 20 الی 350 کیلومتر را پشتیبانی کنند و می توانند به 40 تا 1000 کیلومتر نیز ارتقاء یابند. R-439-MD2: ایستگاه Sat Com. R-439-BK "Legenda 2BK": ایستگاه Sat Com که می تواند از 3400 الی 3900 مگاهرتز را پشتیبانی کند و بردش بین 5725 الی 6225 مگاهرتز است. P-240BTZ: صفحه کلید Zenit که مبتنی بر دستگاه P-240BTZ نفربر BTR-60 است. "Infauna": خودوری اقدامات متقابل الکترونیکه که نسخه ی ساخته شده برای واحد های هوابرد ارتش است و برای این طراحی شده است تا بتواند کنترل تجهیزات نابودگر انفجاری رادیویی دشمن را بدست گیرد، مانند Jammer ها و سیستم های ارتباطی تاکتیکی دشمن. ابتدا با ورود 4 دستگاه خودرو موافقت گردید که در جولای 2012 مورد تایید واقع شد. پس از آن در همان سال فعالیت خود را شروع کرد.   کلمبیا BTR-80 "Caribe": یک نسخه ی طراحی شده توسط تفنگداران کلمبیایی است که با یک مسلسل کالیبر 50، 14.5 میلیمتری مجهز می گردد که 100 دستگاه از آن سفارش داده شد.   استونی BTR-80UNSh (EST): نسخه ی کشور استونی BTR-80 که در سال 1990 تعداد 20 دستگاه از روسیه خریداری گردید و تا سال 2005 نیز در خدمت ارتش بود، اما بعد از آن با Sisu AX-180 جایگزین گردید.       مجارستان BTR-80M: نسخه ی ارتقاء یافته به سامانه دید در شب و روز غیر فعال KM-1M که بر روی سقف نفربر نصب شده است، تجهیزات تردد در آب که در سمت چپ نفربر نصب شده است، سیستم بهبود یافته ی ضد NBC (ضد تشاشع، ضد بیولوژیکی و ضد شیمیایی،) و سیستم رادیوی Kronsberg. BTR-80 GKKO: نسخه ی بدون برجک که با سیستم های اولیه نظارت و دیدبانی مجهز گردید. BTR-80 MPAEJ: نمونه ی خودروی غیرمسلح مهندسی که فاقد برجک است و هم اکنون نیز در حال استفاده است. BTR-80 MPFJ: یک نمونه خودروی غیر مسلح پاک کننده ی مانع که فاقد برجک است و هم اکنون نیز در حال خدمت است. BTR-80 MVJ: خودروی بازیابی و تعمیراتی که با جرثقیل و ... مجهز است. این خودرو هم اکنون در حال خدمت است. BTR-80 SKJ: نسخه ی آمبولانس زرهی این نفربر در کشور استونی که تقریبا بهبود یافته است و دارای خدمات بیشتری برای خدمه و واحد ها می باشد. BTR-80 VSF: خودروی شناسایی و نظارت NBC که هم اکنون نیز در حال خدمت است.   رومانی TAB Zimbru (B33): نسخه ی تغییر یافته ی نفربر BTR-80 که از موتور مدل 1240 V8-DTS با قدرت 240 اسب بخار و مجموعه رادیو 1231B که500 موج را موج را می تواند شناسایی کند. این نفربر توسط CN Rom Arm SA ساخته شده است. Zimbru 2000: نسخه ی بهبود یافته با بدنه ای بزرگ تر، موتور جدید Deutz BF4M 1013FC که قدرتی معادل 285 اسب بخار دارد. سیستم انتقال قدرت جدید آلیسون MD-3060 PR و نمونه ی اولیه برجک جدید که شبیه OWS 25R است.      در سمت راست نمونه اولیه نفربر Zimbru 2000 رومانی در سمت چپ نیز نفربر B-33 رومانی در رژه روز ارتش این کشور در شهر بخارست. 1 دسامبر 2009   اوکراین BTR-80UP: نسخه ی بهبود یافته که در داخل اوکراین به تولید می رسد و برای لهستان و عراق نیز صادر شده است. این نفربر با یک موتور قدرتمند 300 اسب بخار مجهز می شود که سیستم حفاظت زرهی اش نیز بهبود یافته است. BTR-80UP-KB: نسخه ی فرماندهی میدان نبرد. BTR-80UP-KR: نسخه ی کارخانه ای فرماندهی میدان نبرد. BTR-80UP-S: خودروی فرماندهی و ستاد. BTR-80UP-M: آمبولانس زرهی. BTR-80UP-BREM: خودروی بازیابی. BTR-80UP-R: خودروی شناسایی. BTR-80UP-T: خودروی ترابری.     نویسنده و ترجمه: سیاوش سلطان ویس Military.ir Copyright تمامی حقوق برای انجمن میلیتاری محفوظ است     منابع: http://www.army-technology.com/projects/btr80/ http://en.wikipedia.org/wiki/BTR-80

خيلي ممنون مقاله خوب و كاملي است. اگر كلاهك هاي هسته اي پاكستان را به حساب نياوريم مقايسه بين دو طرف بسيار مشكل است و نمي توان به طور قطعي گفت كه كداميك از طرفين برترند. در ضمن مگر ايران موشك دوش پرتاب STINGER ندارد؟

[color=darkblue]با تشکر [quote] اما چرا باید مقابل هم قرار بگیریم روابطمون که خوبه و دوستان یادتون باشه پاکستان توسط خان ها اداره میشه نه حکومت مرکزی.[/quote] حتما قرار نیست جنگی اتفاق بیفتد. در این تاپیک صرفا پیش بینی ها و تحلیل های دوستان درباره نبرد احتمالی این دو کشور منعکس خواهد شد. به صورت تئوریک هر دو کشوری را می توان از نظر توان نظامی با هم مقایسه کرد.[/color]

نیروی هوایی طلاعات موثق از قابلیتهای این نیرو در دوران پس از انقلاب به سختی بدست آمده است هر چند که به نظر می رسد در سال 1987 (1366) تعداد قابل توجهی از هواپیماهای این نیرو به دلیل نبود قطعات یدکی، زمین گیر شده بودند. امروزه در مجموع تعداد 14 پایگاه هوایی فعال هستند: اهواز، بندرعباس، بوشهر، چابهار، دزفول، دوشان تپه (تهران)، قلعه مرغی (تهران)، همدان، اصفهان، مشهد، مهرآباد (تهران)، شیراز، تبریز و زاهدان. جنگنده های ساخت روسیه در همه جای ایران یافت می شوند و ماموریتهای مختلفی مانند حمله به اهداف زمینی، ماموریتهای آموزشی و رهگیری انجام می دهند. بندرعباس، بوشهر، دزفول، همدان، تبریز و مهرآباد مراکز اسکادرانهای بمب افکن هستند. شیراز سرفرماندهی اسکادران شکاری را دارد. همچنین ماموریتهای آموزشی از پایگاههای مهرآباد، دوشان تپه و اصفهان انجام می شود. شیراز همچنین محل اصلی اسکادرانهای ترابری نیروی هوایی نیز می باشد. قبل از وقوع انقلاب 1979، نیروی هوایی (ایران) از 15 اسکادران جنگنده و جنگنده - بمب افکن با قابلیتهای شناسایی تشکیل شده بود. ضمن اینکه یک اسکادران از هواپیماهای سوخت رسان (تانکر) جهت عملیات پشتیباتی وجود داشت. در سال 1986 (1365) به دلیل ترک خدمت پرسنل (در زمان انقلاب) و کمبود قطعات یدکی (به دلیل تخریم) تعداد اسکادرانهای شکاری، شکاری - بمب افکن به هشت اسکادران و شناسایی به یک اسکادران کاهش یافته بود. این تعداد نیرو به وسیله ی دو تانکر سوخت رسان و 5 اسکادران سبک ترابری پشتیبانی می شدند. همچنین تعداد 76 فروند هلیکوپتر و 5 اسکادران از موشکهای زمین به هوا (سام) این نیرو را تکمیل می کردند. سرفرماهدهی نیرو در پایگاه هوایی دوشان تپه (نزدیک تهران) واقع شده بود. پایگاه هوایی بزرگ تهران (مهرآباد) بزرگترین فرودگاه غیرنظامی ایران بود. سایر پایگاههای هوایی عملیاتی عبارت بودند از: تبریز، بندرعباس، همدان (پایگاه هوایی شاهرخی)، دزفول (پایگاه هوایی وحدتی)، شیراز و بوشهر. همچنین از سال 1980 (1359) پایگاههای هوایی اهواز، اصفهان (پایگاه هوایی خاتمی) و بندر بهشتی (؟) عملیاتی شده بودند. در دهه ی 1970، ایران هواپیماهای بسیار پیشرفته ای را خریداری کرد. در آن زمان ایران دارای 77 فروند F-14A به اضافه ی 166 فروند جنگنده ی F-5 و 190 فروند شکاری – بمب افکن F-4 بود که به ایران توان بالقوه و قدرتمندی را جهت دفاع می دادند. در اواخر دوران سلطنت، شاه فقید ایران سفارش تعداد زیادی جنگنده ی F-16 و F-18 به همراه شراکت در تولید آنها را به ایالات متحده داده بود. ولی پس از انقلاب، قراردادهای نظامی منعقد شده، فسخ گردیدند. در سال 1987 (1367) به دلیل کمبود شدید قطعات یدکی، حدس زده می شد که تنها 35 فروند از 190 فروند اف4 فانتوم در خدمت بوده باشند. در آن سال یک اف4 پایگاه بوشهر (برای کمک به جنگنده های عراقی جهت حمله به تاسیسات نفتی خارک) توسط اف15 های عربستان سعودی سرنگون شد. همچنین تعداد اف5 های عملیاتی نیز از 166 فروند به 45 فروند کاهش یافته بود. در آن سال از 77 فروند اف14 نیز تنها 10 فروند عملیاتی باقی مانده بودند. در آن سالها تهیه قطعات و تعمیر و نگهداری جنگنده ها آسیب بسیاری دیده بود که دلیل آن هم تحریم فروش قطعات از طرف ایالات متحده به ایران بود. چین و کره ی شمالی به واسطه ی سیاست مستقل خود در فروش ادوات نظامی، تنها کشورهایی بودند که این تجهیزات را به ایران می فروختند. در سال 1987 (1367) گزارش های تایید نشده ای درج شد مبنی بر اینکه ایران سفارش خرید جنگنده ی F-6 (همان MiG-19SF) را به چین ارائه داده است و خلبانان ایرانی در کره ی شمالی آموزش های لازم را می بینند. اسکادران هواپیماهای شکاری - رهگیر ایران سعی می کرد با همان امکانات بسیار محدود خود، وظایف خود را به انجام برساند. در جریان یک در پرواز نمایشی سال 1987 تعداد 34 جنگنده اف14 به پرواز درآمدند هرچند که حدس زده می شد تنها هشت فروند آنها عملیاتی بوده باشند. همچنین حدس زده می شد که تعداد 5 فروند تامکت نیز به نقشی غیرعملیاتی تغییر یافته باشند. هرچند معلوم نبود که این 5 فروند در اسکادران عملیاتی 10 فروندی حضور دارند یا خیر. هرچند تکنیک های فنی جنگنده های شکاری غربی که در اختیار ایران قرار داده شده است، اغلب ناممکن است که از منابع غیرغربی بدست آمده باشد چرا که این چنین توانسته بود اسکادرانهای شکاری ایران را با قابلیتهای جدید به نمایش بگذارد. تنها خرید مهم نظامی ایران، تحویل 46 فروند جنگنده ی آموزشی پیلاتوس یا PC-7 از سوئیس بود. همچنین ایران درخواستی را برای خرید سه فروند هواپیمای باری C-1 ساخت کاواساکی و یک رادار سه بعدی دفاع هوایی از ژاپن ارائه داد که تحویل این محموله ها تا سال 1987 محقق نشده بود. همچنین گزارشهایی وجود داشت که نشان می داد ایران قصد خرید 30 فروند هلیکوپتر مدل 500D از آرژانتین را داشته است. جنگنده های عراقی موجود در ایران در اوایل سال 1991 و همزمان با شروع عملیات طوفان صحرا جهت پایان دادن به اشغال کویت، عراق 350 فروند هواپیمای پیشرفته نظیر میگهای 27 ، 29 ، 31 ، توپالف22 ، سوخوی24 ، 25 ، 27 ، میراژ اف1 و ایلوشین76 به ارزش 2 میلیارد دلار در اختیار داشت یا در حال ارائه سفارش برای خریدشان بود. پس از آغاز جنگ، 115 فروند هواپیمای عراقی به ایران پرواز کردند، که البته جمع کل این هواپیماها چیزی بین 137 تا 149 فروند بود که از این تعداد، برخی در حین پرواز به ایران دچار حادثه شدند (شامل 15 فروند ایلوشین75 و تعداد از هواپیماهای مسافربری) بر طبق ادعای یک مقام عراقی، 24 فروند میراژ اف1 4 فروند سوخوی 20 40 فروند سوخوی22 24 فروند سوخوی24 7 فروند سوخوی25 9 فروند میگ23 4 فروند میگ29 ۲ هواپیمای پیش اخطار (آواکس های عدنان و القادسیه) به ایران پرواز کردند. همچنین گزارش هایی مبنی بر وجود 20 فروند توپالف22 عراقی که پیشتر توسط صدام سفارش داده شده بودند در ایران تایید نشده است. در سال 1993 گزارش هایی منتشر شد مبنی بر اینکه روسیه قطعات یدکی این هواپیماها را تامین کرده است که شامل تسلیحات مورد نیاز این جنگنده ها و دستورالعمل های تعمیر و نگهداری این جنگنده ها بود. در سال 1993 گزارش هایی منتشر شد مبنی بر اینکه چین تعداد نامعلومی از جنگنده های میگ29 را از ایران در عوض فروش تکنولوزی هسته ای و موشکی از ایران خریداری کرده است. این دو کشور توافق کردند تا پایان سال 1992 این معامله را صورت دهند و ایران میگهای29 عراقی را تا پایان سال 1992 به چین تحویل دهد. همچنین در جریان ملاقات مقامات بلندپایه ی ایرانی و عراقی در سال 1998، عراقی ها درخواست کردند که هواپیماهایشان بازپس گردانده شود. ایرانی ها همواره استفاده از هواپیماهای عراقی را انکار کرده اند. هرچند اگر قرار باشد ایران برای همیشه این هواپیماها را روی زمین بلااستفاده نگه دارد، این هواپیماها از حالت عملیاتی خارج خواهند شد و ایرانی ها قادر نخواهند بود تا سیستم های موتوری و هیدرولیک این هواپیماها را به کار بیندازند. البته گزارش های دیگری نیز وجود دارد که نشان می دهد ایران سوخو24 های عراقی را به ناوگان نیروی هوایی ارتش خود افزوده است. همچنین سوخوهای 20 و 22 نیز توسط نیروی هوایی سپاه پاسداران در حال آماده سازی برای پرواز عملیاتی هستند. هر چند گمان می رود که سوخوهای 25 و میگهای23 و میراژهای اف1 به سرویس خدمتی درنیآمده اند. که این نیز به دلیل فرسوده و قدیمی بودن میگهای23 و تعداد اندک سوخوهای25 نیز می تواند باشد که برای ایران صرفه ی نظامی برای کاربری ایجاد نمی کنند. هرچند گزارش های دیگری نیز وجود دارد که نشان می دهد ایران 24 فروند میراژ مدل F-1BQ را تعمیر و آماده سازی کرده و وارد خدمت نموده است. (این تعداد بنا بر گزارش هایی، در پایگاه هشتم شکاری در مشهد آماده پرواز می باشند که گزارش سقوط یک فروند میراژ در سال گذشته، گواهی بر این مدعاست) ضعیت فعلی هواپیماهای نیروی هوایی به سال 2000 تخمین زده می شد که فقط 40 فرود هواپیمای فانتوم از 32 فروند F-4D و 177 فروند F-4E و 16 فروند RF-4E که تا سال 1979 به ایران تحویل شده اند در خدمت باقی مانده باشد. همچنین 45 فروند از 169 فروند F-5E و F-5F و تنها 20 فروند از ۷۷ فروند F-14A تامکت قابلیت پرواز دارند. همچنین حدود 30 فروند F-4 و 30 فروند F-5 و 35 فروند F-14 اوراق شده اند تا از قطعات آنها برای جبران نقص قطعات یدکی دیگر جنگنده ها استفاده شود. یک گزارش دیگر نیز حاکی از این است که نیروی هوایی ایران نمی تواند بیش از هفت فروند F-14 خود را همزمان به کار گیرد. ایران ادعا می کند که موشکهای HAWK را بر روی F-14 هایش منطبق کرده تا این موشکها بتوانند نقش موشکهای هوا به هوا را ایفا کنند. روسیه و ایران علاقهء زیادی به همکاری های نظامی با یکدیگر دارند. این امر نیز با فروش سیستم های دفاع هوایی بسیار پیشرفته ی روسی که قابلیت رهگیری و سرنگونی جنگنده های استیلت F-117 و B-2 آمریکا را دارند به اثبات می رسد. در فوریه سال 2001 آقای آصفی (سخنگوی وزارت خارجهء ایران) اظهار داشت که: «ایران امیداوار است همکاری های نظامی مشترک نظامی با روسیه ادامه یابد. کشور ما مایل است دفاع هوایی خود را کاملن مدرنیزه کند و ما از روسیه می خواهیم تا برخی سیستم های دفاع هوایی پیشرفته ی خود را جهت پشتیبانی از ما به ایران بفروشد.» همچنین تعداد تعداد نامعلومی از جنگنده های به روز شده و جدید سوخوی25 در سال 2003 به سپاه پاسداران ایران (IRGCAF) تحویل شده اند. این جنگنده های سوخوی25 (موسوم به فراگ فوت یا Frogfoot) در پایگاه هوایی نامعلومی استقرار یافته اند. ر جولای 2003 ، صنایع هوافضای چینی چنگدو (CAC) جنگنده جدید خود به نام Super-7 را معرفی کرد. این جنگنده ای است سبک و با قابلیت جهت عملیات در هر گونه وضعیت آب و هوایی که می تواند موشکهای میان برد هوا به هوا را حمل کند. مدت زمان تکامل این جنگنده حدود 5/2 سال به طول انجامید. این جنگنده ای است که به طور عمده برای صادرات به دیگر کشورها طراحی شده است. چینی ها پیش از این سفارش خرید این جنگنده را از ایران و برخی کشورهای آفریقایی نظیر سودان و بورکینافاسو دریافت کرده بودند همچنین گزارش شده است که تعدد 10 فروند جنگنده پیشرفته ی F-8M موسوم به فیندبک (Findback) و 7 فروند توپالف22 نوع M یا (Tu-22M) و 19 فروند میگ29 و تعداد نامعلومی از جنگنده ی بسیار پیشرفته ی میگ31 (پیشرفته ترین جنگنده شکاری رهگیر ساخت روسیه که قیمتی حدود 40 میلیون دلار دارد) توسط ایران سفارش داده شده اند، هرچند که تحویل این اقلام هنوز تایید نشده است. نیروی دریایی ایران موشکهای هوا به هوای موجود در نیروی هوایی ایران موشک هوا به هوای AIM-7 Sparrow موشک هوا به هوای AIM-9 Sidewinder موشک هوا به هوای AIM-54A Phoenix موشک هوا به هوای: R-60 Aphid موشک هوا به هوای: R-27 Alamo موشک هوا به هوای :R-73 Archer موشک هوا به هوای: PL-7 موشک هوا به هوای فاطر موشک هوا به هوای سجیل (هاوک) نیروی دریایی تاریخچه پیشینه‌ی نیروی دریایی در ایران به حدود 500 سال قبل از میلاد و زمان هخامنشیان باز می‌گردد. در آن زمان نیروی دریایی ایران همواره مورد توجه قرار می‌گرفت و به شناورهای جدید مجهز می‌گشت. از آن دوره و سلسه‌های بعدی که بگذریم به سلسه‌ی پهلوی می‌رسیم. حوالی سال 1971 دولت ایران به فکر تجهیز نیروی دریایی خود از طریق در خدمت گرفتن شناورهای مدرن آمریکایی و انگلیسی افتاد و از آن زمان به بعد تعدادی ناوچه و شناورهای کوچک را به ناوگان خود افزود از این میان ناوهای محافظ کلاس الوند جز اصلی‌ترین سفارشات تسلیحاتی ایران بودند. مدتی بعد شاه ایران سفارش ساخت 4 فروند ناوشکن پیشرفته را تحویل مقامات آمریکایی داد اما با وقوع انقلاب اسلامی کشورمان با تحریم‌های شدید تسلیحاتی و اقتصادی ایالات متحده مواجه شد. چهار فروند ناوشکن ساخته شده به سفارش ایران تحت عنوان ناوشکن‌های کلاس کید در نیروی دریایی ایالات متحده به کار گرفته شدند. پس از این دوره کشورمان با جنگ تحمیلی دولت بعثی عراق مواجه شد و توجهات به نیروی دریایی کاهش یافت. در دوره دفاع مقدس نیروی دریایی با توجه به جنگی اعلام شدن منطقه خلیج فارس وارد عمل شد و از خود کارنامه‌ی درخشانی برجای گذاشت که در این میان عملیات مروارید چون مرواریدی درخشان در این عرصه خودنمایی می‌کند. از نکات قابل توجه دیگر دوره جنگ تحمیلی تهدید ایران مبنی بر بستن تنگه هرمز بود که با واکنش ابرقدرتها و خصوصا ایالات متحده مواجه شد. با برخورد یکی از شناورهای آمریکایی با مین ایرانی و وارد شدن آسیب جدی به این شناور آمریکایی‌ها به فکر واکنش نشان دادن نسبت به ایران افتادند و طی عملیاتی به نام آخوندک آسیب‌های جدی به نیروی دریایی کشورمان وارد آوردند. پس از این دوره مقامات کشورمان به این نتیجه رسیدند که نیروی دریایی کشورمان توان شرکت در رزم کلاسیک را نخواهد داشت بنابراین سرمایه‌گزاری بر روی طرح‌های زیرسطحی سبک و شناورهای موشک‌انداز و اژدرافکن تندرو انجام شد. پس از اعمال فشار آمریکایی‌ها بر کشورمان منبع تامین تسلیحات و تکنولوژی دریایی از کشورهای غربی به کشورهایی مانند روسیه، چین و کره‌ی شمالی تغییر پیدا کرد. شناورهای قدیمی مانند ناوچه‌های کلاس الوند و یا شناورهای کلاس کمان به موشک‌ها و سیستم‌های مدرن مانند موشک ضدکشتی C-802 تجهیز شدند که البته زمزمه‌های مبنی بر خرید موشک‌های قدرتمندی چون موسکیت و یا یاخونت نیز به گوش می‌رسد. از جمله‌ خریدهای اصلی نیروی دریایی کشورمان سه فروند زیردریایی روسی کلاس کیلو بود. اما در این میان سیاست‌های بومی‌سازی ساخت تسلیحات دریایی نیز پیگیری شد؛ زیردریایی‌های کلاس نهنگ و غدیر، شناورهای تندرو موشک‌انداز، اژدر فوق‌سریع حوت، ناوشکن کلاس جماران و ناو محافظ کلاس موج از جمله مواردی هستند که حاصل تلاش متخصصان کشورمان در عرصه تولید تسلیحات دریایی هستند. استراتژی همان‌طور که گفته شد پس از تجربه‌ی دوره‌ی جنگ تحمیلی سرمایه‌گذاری‌ها بر روی تجهیزات رزم نامتقارن افزایش پیدا کرد و استراتژی رزم دریایی ایران بر اساس رزم نامنتقارن تنظیم شد. استراتژی کشورمان در رزم نامتقارن عموما برپایه‌ی تجهیزات زیر استوار است: 1- موشک‌های ضدکشتی دوربرد مانند C-802 2- زیردریایی سبک ساحلی مانند غدیر و نهنگ با قابلیت مین‌گذاری و شلیک اژدر‌های مخرب 3- سه فروند زیردریایی کلاس کیلو با قابلیت شلیک اژدرها‌ی قدرتمند، موشک‌های کوتاه برد و مین‌گذاری 4-شناورهای تندرو موشک‌انداز، اژدرافکن و مین‌گذار 5- هواپیماهای مجهز به موشک‌های ضدکشتی مانند سوخو-24 6-شناورهای بزرگتر جهت حمایت از سایر واحد‌ها نیروی دریایی کشورمان از دو بخش یعنی سپاه و ارتش تشکیل شده است؛ شناورهای بزرگ در اختیار ارتش قرار دارد و سپاه از شناورهای کوچکتر استفاده می‌نماید. در کل در نیروی دریایی کشورمان تجهیزات جالبی وجود دارند که می‌توانند نیروی دریایی هر کشوری را به چالش بکشند که این امر با توجه به وجود باریکه‌ای استراتژیک و پراهمیت به نام تنگه هرمز و عمق کم منطقه امکان‌پذیر است. تنگه‌ی هرمز http://gallery.military.ir/albums/userpics/3102599_4371e9b230.jpg هرچند تهدید‌کننده اصلی کشورمان یعنی ایالات متحده فعالیت‌های خود را در دریای عمان و خلیج فارس متمرکز کرده‌است اما دریای مازندران نیز مورد توجه واقع شده‌است. این منطقه به علت وجود منابع سرشار فسیلی از اهمیتی ویژه برخوردار است اما با توجه به بسته بودن محیط آن استفاده از شناورهای بزرگ امری نامعقول به نظر می‌رسد بر همین اساس در این منطقه نیز بیشتر بر روی طرح شناورهای تندرو موشک‌انداز برنامه‌ریزی شده‌است از میان تجهیزات مورد استفاده در این منطقه می‌توان به ناوچه حمزه اشاره کرد. در سال‌های اخیر فعالیت‌هایی از سوی دولت انجام گرفت که بر تمایل حضور نیروی دریایی در منطقه‌ی اقیانوس هند دلالت می‌کند. افتتاح پایگاه دریایی جاسک، ساخت شناورهای دوربرد مانند موج و جماران و حضور ناوگان ایرانی در خلیج عدن به بهانه‌ی حفظ امنیت شناورهای تجاری همگی نشان‌دهنده تمایل کشورمان جهت حضور در اقیانوس هند هستند. پایگاه‌های دریایی جاسک و چابهار می‌توانند کلید حضور ایران در منطقه اقیانوس هند باشند. پایگاه‌ها پایگاه‌های اصلی نیروی دریایی کشورمان را می‌توان در سه بخش تقسیم‌بندی کرد. منطقه‌ی خلیج فارس، دریای عمان و دریای مازندران. که در این بین خلیج فارس از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و وجود اکثر پایگاه‌ها در این منطقه گواهی بر این مدعاست. پایگاه دریایی بندعباس اصلی‌ترین پایگاه دریایی کشورمان محسوب می‌گردد که به تعداد زیادی شناور مجهز شده‌است در ضمن محل نگهداری زیردریایی‌های کیلو و غدیر نیز واقع در بندعباس است؛ پس از این پایگاه، بنادر بوشهر، خرمشهر و چابهار داراری اهمیت هستند. پورت‌های نظامی نیروی دریایی عبارت‌اند از: ●ابوموسی ●چابهار ●بندرعباس � �بوشهر ●خارک ●قشم ●جاسک ●خرمشهر ●ماهشهر ●نوشهر ●سیری ●قشم ●بن� �ر انزلی ●بندر امام خمینی ●لارک تصویر ماهواره‌ای از پایگاه دریایی بندر عباس بررسی تجهیزات زیردریایی‌ها زیردریایی� ��های کلاس کیلو نیروی دریایی کشورمان تعداد سه فروند زیردریایی کلاس کیلو با نام و شماره‌بدنه‌های Tareq 901، Noor 902 و Yunes 903 را در اختیار دارد که به ترتیب در سال‌های 1992، 1993 و 1997 وارد خدمت شده‌اند. این سه فروند زیردریایی در حال حاضر در بندعباس نگهداری می‌شوند. موتور این زیردریایی به شدت کم‌ صداست این امر باعث می‌شود تا سونار غیرفعال دشمن قادر به شناسایی زیردریایی نشود در ضمن بدنه‌ی زیردریایی توسطی مواد خاصی پوشیده شده است که باعث می‌شود سونار فعال نیز همانند سونار غیرفعال در کشف زیردریایی دچار مشکل شود. این ویژگی‌ها باعث‌شده‌اند تا نیروی دریایی ایالات متحده لقب حفره‌ی سیاه را برای این زیردریایی‌ برگزیند. این کلاس زیردریایی قادر به حمل 18 اژدر و یا 24 مین است و قادر است موشک‌های سطح‌به‌هوای SA-N-Gremlin را نیز شلیک نماید. خصوصیات کشور سازنده: روسیه متصدیان: روسیه، چین، ایران، هند، الجزایر، اندونزی، رومانی، ویتنام، لهستان تناژ جابجایی: 3000 تا 4000 تن طول: 70 تا 74 متر آبخور: 6.5 متر حداکثر سرعت: 25 گره برد عملیاتی: 6000 تا 7500 مایل در سرعت 7 گره مدت زمان پایداری: 45 روز حداکثر عمق عملیاتی: 300 متر خدمه: 52 نفر تسلیحات: 18 اژدر و یا 24 مین، 8 فروند موشک سطح به هوای SA-N-10 Gimlet و یا SA-N-Gremlin پیشران: دیزل الکتریک زیردریایی کیلوی ایرانی کلاس غدیر زیردریایی‌های کلاس غدیر حاصل اولین تلاش متخصصان کشورمان در ضمینه‌ی تولید زیردریایی ساحلی هستند. در 24 نوامبر 2007 دریادار حبیب‌الله سیاری اعلام کرد در 28 نوامبر ناوشکن جماران و نخستین زیردریایی کلاس غدیر به آب انداخته‌خواهند شد. این زیردریایی از گونه‌ی ساحلی است و برای عملیات‌های کوتاه برد کاربرد دارد. در طرح این زیردریایی شباهت‌های فراوانی با زیردریایی کلاس P-4 کره‌ی شمالی وجود دارد. این زیردریایی قادر به جابجایی کماندوها به نقاط مورد نظر، مین‌گذاری و شلیک موشک و اژدر است. به نظر می‌رسد این زیردریایی دارای دو مقر اژدر 533 میلیمتری باشد که از این مقر می‌توان جهت شلیک اژدر حوت و یا موشک‌های ضدکشتی بهره برد.از این کلاس زیردریایی تعداد 7 فروند ساخته شده است که در حال حاضر همگی آنها فعال هستند. خصوصیات کشور سازنده: ایران تعداد: حداقل 7 فروند تناژ جابجایی: 120 تا 150 تن طول: 20 متر شعاع: 3 متر آبخور: 2.5 متر حداکثر سرعت: 11 گره خدمه: 18 نفر تسلیحات: دو مقر پرتاب اژدر 533 میلیمتری، قابلیت حمل دو تا چهار اژدر، چهار تا هشت مین و احتمالا شلیک موشک‌های ضدکشتی پیشران: دیزل-الکتریک زیردریایی کلاس غدیر تصویر ماهواره‌ای از پایگاه بندر عباس و محل نگهداری زیردریایی‌ها کلاس نهنگ زیردریایی‌ کلاس نهنگ حاصل دومین تلاش متخصصان داخلی جهت تولید زیردریایی بومی است. این زیردریایی حاصل تلاش 220 محقق و حدود 1.2 میلیون ساعت کار تحقیقاتی و عملی است. از این کلاس یک فروند ساخته شده‌است که در مارس 2006 وارد خدمت شده‌است. نهنگ در واقع یک زیردریایی کوچک ساحلی که دارای قابلیت ویژه‌ی مین گذاری است. دو مقر اژدر کوچک در دو سمت این زیردریایی وجود دارد که از آن جهت شلیک اژدرهای سبک استفاده می‌شوند. بنابر برخی گزارشات این زیردریایی قادر به شلیک موشک‌های ضدکشتی نیز می‌باشد. این زیردریایی مجهز به یک رادار جهت کاوش سطحی است. همچنین سطح آن توسط موادی خاص پوشیده شده که کار کشف آن توسط سونار را دشوار می‌سازد. مقامات کشورمان اعلام کرده‌اند که این زیردریایی به واسطه‌ی مجهز بودن به سامانه‌های پیشرفته‌ی الکترونیکی قادر است همزمان به شلیک موشک و اژدر بپردازد اما هیچ اطلاعاتی درباره‌ی موشک و یا اژدر مورد استفاده منتشر نشده‌است. خصوصیات کشور سازنده: ایران تعداد: 1 فروند تناز جابجایی:350 تا 400 تن طول: 20 متر آبخور: 2.5 متر شعاع: 3 متر تسلیحات: دو مقر پرتاب اژدر، موشک، قابلیت مین‌گذاری پیشران: دیزل-الکتریک کلاس نهنگ کلاس قائم زیردریایی قائم نخستین زیردریایی نیمه سنگین ایرانی خواهد بود. گفته می‌شود این زیردریایی هم‌اکنون در دست ساخت است. در تاریخ 25 آگوست 2008 وزیر دفاع کشورمان مصطفی محمد نجار خبر از ساخت نخستین زیردریایی نیمه‌سنگین بومی داد. گفته می‌شود این زیردریایی دارای تناژ جابجایی بالای 1000 تن است. به گفته دریادار حبیب‌الله سیاری قائم قادر به مین‌گذاری و شلیک انواع مختلفی از اژدرها و موشک‌های ضدکشتی است. همچنین به گفته‌ی وی این زیردریایی قادر است در هر عملیات تهاجمی و تدافعی شرکت نماید. خصوصیات کشور سازنده: ایران تعداد: یک فروند در دست ساخت تناژ جابجایی: 1000+ تن تسلیحات: موشک، اژدر و مین‌های دریایی پیشران: دیزل-الکتریک ماکت زیردریایی قائم http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_img20121pa5.jpg کلاس Yugo زیردریایی‌های کلاس یوگو از زیردریایی‌های کوتاه‌برد ساحلی است که توسط کره‌ی شمالی ساخته‌شده‌اند. از این کلاس تعداد شش فروند ساخته‌شدند. یکی از زیردریایی‌ها در سال 2007 توسط نیرو‌های کره‌ی جنوبی کشف و توبیخ شد. تعداد چهار فروند از 5 فروند باقی مانده به نیروی دریایی ایران تحویل داده شدند. این زیردریایی‌ها دارای دو جایگاه پرتاب اژدر 530 میلیمتری هستند و برد عملیاتی آنها به حدود 1000 کیلومتر می‌رسد. خصوصیات کشور سازنده: کره‌ی شمالی تعداد: 4 فروند تناژ جابجایی: 90 تن طول: 20 متر شعاع: 2 متر سرعت: 10 گره برد: حدود 1000 کیلومتر خدمه: 4 تا 6 کماندو یا غواص تسلیحات: دو مقر پرتاب اژدر 530 میلیمتری پیشران: دیزلی کلاس سابحات 15 زیردریایی‌های کلاس سابحات در واقع نخستین زیردریایی‌های ساخته شده در ایران هستند که ساختشان در سال 2000 اعلام شد. کاربرد اصلی این زیردریایی مین‌گذاری است اما با این وجود گفته می‌شود این زیردریایی قادر به جابجایی 3 تا 7 غواص است. همچنین این زیردریایی قادر است در عملیات‌های شناسایی نیز شرکت نماید. این زیردریایی را می‌توان توسط بالگردهایی چون شینوک و یا سیکینگ جابجا کرد و یه اینکه از آن به عنوان واحد شناسایی در ناوها استفاده کرد. خصوصیات کشور سازنده: ایران تعداد: احتمالا 3 فروند طول: 8 متر خدمه: 3 تا 7 نفر تسلیحات: حداکثر 17 مین Limpet سابحات 15 زیردریایی نامشخص؟ اخباری مبنی بر تولید زیردریایی مرطوب در کشورمان منتشر شده است. گویا این زیردریایی دو نفره قادر است یک اژدر سنگین را تا نزدیک شناور دشمن حمل و سپس آنرا به سمت دشمن رها سازد. بنابر برخی اخبار منتشر شده سوئیت‌های سوناری قادر به تشخیص این زیردریایی نیستند که این امر بر توانایی‌های آن می‌افزاید. خوصیات کشور سازنده: ایران تعداد: 1 فروند؟ تناژ جابجایی: 3 تن طول: 7 متر خدمه: 2 نفر تسلیحات: یک اژدر سنگین شناورهای سطحی ناوشکن کلاس دماوند ناوشکن‌ کلاس دماوند یا همان آرتیمز از جمله شناورهای قدیمی نیروی دریایی ایران است. ناوشکن دماوند همان HMS Sluys D60 نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا است که در سال 1953 از رده خارج شد اما در سال 1967 و پس از انجام برخی بروزرسانی‌ها به ایران فروخته شد. پس از فروش ناوشکن به ایران دولت ناوشکن را به سامانه‌ی موشکی Seacat تجهیز کرد. دماوند یا همان آرتیمز تا حوالی سال 1990 مشغول به خدمت بود اما پس از آن از رده خارج گشت. خصوصیات کشور سازنده: انگلستان متصدی: نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا / نیروی دریایی ایران تناژ جابجایی: 3430 تن طول: 116 متر عرض: 12.2 متر آبخور: 4.7 متر سرعت: 35.75 گره برد عملیاتی: 8100 کیلومتر خدمه: 268 نفر تسلیحات: دو توپ دولوله‌ای 114 میلیمتری، یک توپ 112 میلیمتری، 14 توپ 40 میلیمتری، 10 مقر اژدر 533 میلیمتری، خمپاره‌انداز و سامانه‌ی موشکی Seacat پیشران: دو توربین بخار متصل به دو محور شفت دماوند ناوشکن‌های کلاس ببر ناوشکن‌های کلاس ببر نیز از جمله شناورهای قدیمی کشورمان هستند که شامل دو شناور یعنی ببر یا همان USS Zellars DD-777 و پلنگ یا همان USS Stormes DD-780 می‌گردد. ببر ناوشکنی پرکار بوده که از زمان جنگ جهانی دوم توسط نیروی دریایی ایالات متحده به کار گرفته شد. این ناوشکن علاوه بر جنگ جهانی دوم در نبرد علیه کره نیز به کار گرفته‌شده‌است. ببر یا همان Zellars در تاریخ 19 مارس 1971 از رده خارج شد. این ناوشکن سپس به حوضچه‌ی Philadelphia انتقال داده‌شد و پس از حدود بیست ماه عملیات بروزرسانی در تاریخ 12 اکتبر 1973 با نام Babr DDG-7 تحویل نیروی دریایی ایران داده شد. این شناور تا حوالی سال 1998 در لیست شناورهای نیروی دریایی کشورمان قرار داشت اما پس از آن از رده خارج شد. هرچند گفته می‌شود این ناوشکن پس از سال 1994 به کار گرفته نشد. ناوشکن دیگر کلاس ببر، پلنگ نام دارد، این ناوشکن در واقع همان USS Stormes DD-780 آمریکایی است. این ناوشکن نیز همانند همکلاسیش در جنگ جهانی دوم و نبرد کره به کار گرفته شد؛ علاوه بر این از این ناوشکن در نبرد علیه ویتنام نیز استفاده شد. Stormes در 5 دسامبر 1970 از رده خارج شد و در تاریخ 16 فوریه 1972 با نام Palang DDG-9 و به عنوان ناوشکن دوم کلاس ببر به ایران فروخته شد. پلنگ تا سال 1994 در خدمت نیروی دریایی کشورمان بود و پس از آن از رده خارج شد. خصوصیات (Babr DDG-7) سازنده: ایالات متحده متصدی: نیروی دریایی ایالات متحده / نیروی دریایی ایران تناژ جابجایی: 2200 تن طول: 114.8 متر عرض: 12.2 متر آبخور: 4.8 متر سرعت: 34 گره برد عملیاتی: 12000 کیلومتر خدمه: 336 نفر تسلیحات: شش توپ 127 میلیمتری، 12 توپ 40 میلیمتری، 11 توپ 20 میلیمتری، 10 مقر اژدر 530 میلیمتری، شش رهاکننده‌ی بمب زیرسطحی پیشران: دو محور شفت با قدرت 45 مگاوات ببر http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_USS_Zellars_%28DD-777%29.jpg پلنگ http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_USS_Stormes_%28DD-780%29.jpg ناوشکن جماران جماران كه مهمترین و بزرگ ترین پروژه علمی، فنی و تحقیقاتی نیروی دریایی ارتش و از برترین دستاوردها و فناوری های اقتدارآفرین كشورمان می باشد؛ با برگزاری مراسم رسمی الحاق آن،به ناوگان پرافتخارنیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران پیوست. این ناوشكن كه مجهز به انواع سامانه های پیشرفته موشكی و توپخانه ای است در مقایسه با ناوشكن های روز دنیا دارای برتری قابل ملاحظه ای است و إن شاءالله با حضور در پهنه آبهای بین المللی عمق استراتژیك جمهوری اسلامی ایران را تقویت خواهد كرد. ناوشكن جماران دارای تجهیزات پیشرفته ای از قبیل سامانه های پردازشگر راداری، رادارهای تاكتیكی هوایی، سطحی و زیر سطحی، سیستم مقابله با جنگهای الكترونیكی و ضد الكترونیكی، سیستم كنترل آتش مجهز به انواع توپهای دریایی تمام اتوماتیك، لانچرها و انواع سامانه های موشكی سطح به سطح و سطح به هوای برد متوسط و برد بلند از جمله سامانه موشكی « نور»، سامانه های اژدرافكن، سیستم های پیشرفته كمپرسور هوای فشرده و اطفای حریق، سیستم های رانش و كمك ناوبری نسل جدید،سامانه دفاع دربرابر حملات هسته ای،شیمیایی و میكروبی و قابلیت حمل و سوخت رسانی به بالگرد (كه برای نخستین بار در یك ناوشكن ایجاد شده است) و دهها قابلیت رزمی و دفاعی دیگر اشاره نمود. ناوشكن جماران توانایی مقابله با تهاجمات هسته‌ای و میكروبی را دارد این ناوشكن را حاصل كار و تلاش 1میلیون و 200 هزار نفر ساعت كار و تلاش 1000 نفر از نخبگان علمی در رشته های مختلف عنوان و تصریح كرد: ناوشكن جماران نسبت به بسیاری از ناوشكن‌های جهان از جمله ناوشكن‌های كلاس "واستر " پیشرفته‌تر است. http://www.mehrnews.com/mehr_media/image/2010/02/516375_orig.jpg ناوشكن جماران دارای سامانه‌های پردازش راداری، رادارهای تاكتیكی سطحی، زیر سطحی و هوایی، قدرت بالای كنترل آتش، و مجهز به انواع سامانه‌های اژدرافكن و توپ‌های دریایی پیشرفته است و می‌تواند علاوه بر حمل بالگرد و كمك به سوخت‌رسانی بالگردها، در مقابل تهاجم‌های هسته‌ای و میكروبی نیز مقاومت كند. ناوشكن جماران از یك میلیون و 400 هزار قطعه تشكیل شده است ناوشكن جماران كه با حضور فرمانده معظم كل قوا به ناوگان دریایی ارتش ملحق شد مجهز به موشكهای ضد كشتی، سطح به هوا و نیز انواع اژدر و توپهای دریایی از جمله فجر 27 به عنوان مدرن‌ترین توپ دریایی جهان است. ناوشكن جماران 94 متر طول و قریب 1500 تن وزن دارد و یك رادار پیشرفته نیز برای انجام هر چه بهتر ماموریتها، روی آن نصب شده است. این ناوشكن می تواند با سرعت 30 گره دریایی حركت كرده و 120 تا 140 پرسنل و خدمه نیز در آن فعالیت خواهند كرد. به گفته مسئولان این پروژه مهم دریایی، جماران از حدود یك میلیون و 400 هزار قطعه، سامانه و مجموعه تشكیل شده است. http://www.mehrnews.com/mehr_media/image/2010/02/516366_orig.jpg http://www.mehrnews.com/mehr_media/image/2010/02/516369_orig.jpg تا پیش از این پروژه، ساخت بدنه(کاسه) شناورها به صورت سنتی و یکپارچه صورت می‌گرفت درحالیکه در ساخت ناوشکن جماران، بدنه همانند پیشرفته‌ترین روش این صنعت، در قالب 29بلوک مجزا ساخته و سپس به یکدیگر اتصال داده شدند. ناوشکن جماران در رده‌بندی‌های بین‌المللی از ناوشکن‌های فری‌گیت کلاس (Frigate class) محسوب می‌شود که به لحاظ سرعت و کیفیت و دیگر شاخص‌ها با بهترین نمونه مشابه خارجی برابری می‌کند. ساخت ناوشکن همچنان ادامه دارد و ظرف سال آینده، دومین فروند از ناوشکن‌های ساخت جمهوری اسلامی ایران به نیروی دریایی ارتش تحویل می‌شود. با ساخت ناوشکن جماران،ایران به جمع 14کشور سازنده رزمناو و ناوشکن درجهان پیوست که دستاوردی بسیار مهم برای جمهوری‌ اسلامی محسوب می‌شود. مشخصات: طول:94 متر عرض:10 متر ارتفاع:3.1 متر وزن حداقل:1400 تن قدرت:دو موتور 10000 اسب بخار سرعت:28 گره دریایی دیزلی:4 واحد 550 کیلو واتی تسلیحات: 4 سکوی موشک: ضد ناو نور(احتمال افزایش تا6 وجود دارد) توپ ها:76 میلی متری+35 میلی متری+20 میلی متری+2 عدد 12.7 میلی متری و همچنین جماران دارای باند هلیکوپتر و موشک های سطح به هوا (احتمالا استاندارد)می باشد. ناوهای محافظ کلاس الوند شناورهای کلاس الوند معروف‌ترین شناورهای نیروی دریایی کشورمان هستند. از این شناورها، تحت عنوان ناوهای کلاس سام نیز یاد می‌شود. از این کلاس تعداد چهار فروند توسط بریتانیا ساخته و به نیروی دریایی کشورمان داده‌شد که سه فروند از آنها در حال حاضر مشغول فعالیت‌اند. این چهار ناو براساس قهرمانان شاهنامه فردوسی نامگذاری شدند اما پس از انقلاب اسلامی نام آنها به چهار کوه معروف ایران تغییر یافت. چهار شناور کلاس الوند در فاصله‌ی سال‌های 1968 تا 1969 وارد نیروی دریایی کشورمان شدند. این چهار شناور عبارت اند از: الوند71 (سام DE-12)، البرز72 (زال DE-14)، سبلان73 (رستم DE-16) و سهند74 (فرامرز DE-18). انگلیسی‌ها این ناوها را به نه فروند موشک ضدهوایی Seacat و پنج موشک ضدکشتی Sea Killer تجهیز نمودند اما بعدها برخی بروزرسانی‌ها بر روی ناوها انجام شد و سیستم‌های مدرن چینی جایگزین سامانه‌های قدیمی شد. یکی از شناورهای این کلاس یعنی سهند در سال 1988 مورد تهاجم ناوگان آمریکایی قرار گرفت و غرق شد. خصوصیات سازنده‌: شرکت‌های انگلیسی Vosper Thornycroft و Vickers تعداد: 4 فروند (3 فروند فعال) تناژ جابجایی: 1540 تن طول: 94.5 متر عرض: 11.07 متر آبخور: 3.25 متر سرعت: 39 گره برد عملیاتی: 9000 کیلومتر خدمه: 125 تا 146 نفر تسلیحات: چهار مقر شلیک موشک C-802، یک توپ مارک8 کالیبر 114 میلیمتر، یک توپ دوگانه‌ی ضدهوایی 20 میلیمتری، دو توپ ضدهوایی بیست میلیمتری، دو خمپاره‌انداز 81 میلیمتری، دو مسلسل، یک خمپاره‌انداز ضدزیردریایی، دو مقر سه‌گانه‌ی پرتاب اژدر 323 میلیمتری پیشران: دو موتور دیزلی، دو توربین گازی، دو محور شفت کلاس الوند http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_6_8402240373_L600.jpg http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_800px-Iranian_Alvand_class_.jpg ناوچه حمزه حمزه از جمله شناورهایی است که در دریایی خزر مشغول به خدمت است. این شناور در کنار سایر شناورهای موشک‌انداز کوچکتر کلاس سینا فعالیت می‌نماید. تسلیحات اصلی این شناور عبارت است از چهار مقر شلیک موشک‌های ضدکشتی C-802 تشکیل‌شده‌است. خصوصیات تعداد: 1 فروند تناژ جابجایی: 580 تن طول: 52 متر عرض: 7.65 متر آبخور: 3.25 متر سرعت: 15 گره تسلیحات: چهار مقر شلیک موشک C-802، توپ اصلی 20 میلیمتری، دو مسلسل سنگین 12.7 میلیمتری پیشران: دو موتور دیزلی ناوچه‌های کلاس بایندر ناوچه‌های کلاس بایندر از جمله‌ شناورهای گشتی سنگین هستند که توسط ایالات متحده ساخته شده‌اند. بر روی این شناور تسلیحات خاصی وجود ندارد. از این کلاس دو فروند یعنی Bayandor 81 و Naghdi 82 در اختیار نیروی دریایی کشورمان هستند. خصوصیات تعداد: 2 فروند تناژ جابجایی: 1135 تن طول: 83.82 متر عرض: 10.06 متر آبخور: 3.05 متر سرعت: 20 گره خدمه: 133 نفر تسلیحات: توپ دوگانه، یک توپ دولوله‌ای 40 میلیمتری، یک توپ دولوله‌ای 20 میلیمتری، دو مسلسل رادار: رادار کاوش هوایی دوبعدی SPS-6 پیشران: چهار موتور دیزلی متصل به دو محور شفت شناورهای موشک‌انداز کلاس کمان و سینا شناورهای موشک‌انداز کلاس کمان از جمله مهم‌ترین و پرتعدادترین شناورهای مورد استفاده‌ی حال حاضر در نیروی دریایی کشورمان محسوب می‌گردند و معمولا در هر رزمایش دریایی این شناورها توجه‌ها را به خود جلب می‌نمایند. این شناورها توسط کشور فرانسه ساخته شده و به موشک‌های ضدکشتی هارپون مجهز شدند. 12 فروند از این شناورهای مدرن غربی در فاصله‌ی سال‌های 1974 تا 1981 ساخته و تحویل ایران داده‌شدند. تعداد دو فروند از شناورهای این کلاس در طول جنگ‌ تحمیلی از دست رفتند که یکی آنها یعنی پیکان توسط نیروهای عراقی و طی عملیات مروارید و دیگری یعنی جوشن توسط نیروهای متخاصم آمریکایی و طی عملیات آخوندک مورد تهاجم قرار گرفتند. تسلیحات اصلی شناورهای کلاس کمان شامل چهار مقر شلیک موشک هارپون و یک توپ 76 میلیمتری خودکار OTO-Melara است که البته این مقرها در حال حاضر به مقرهای شلیک موشک‌های نور تغییر یافته‌اند. بعدها متخصصان داخلی اقدام به طراحی مدلی مشابه یعنی کلاس سینا نمودند. گفته‌ می‌شود سینای 350 تنی قادر است تا 45 گره سرعت بگیرد و مجهز به موشک‌های ضدکشتی C-801 است. در ضمن توپ اصلی مورد استفاده در سینا توپ 76 میلیمتری فجر اعلام شده‌است. تعداد شش فروند شناور مشابه نیز در نیروی دریایی یونان مشغول به خدمت هستند که از آنها تحت عنوان ناوچه‌های کلاس La Combattante Iia یاد می‌شود. لیست خصوصیات (کمان) کشور سازنده: فرانسه تعداد: 12 فروند+ 4 فروند سینا تناژ جابجایی: 275 تن (350 تن سینا) طول: 47 متر عرض: 7.1 متر آبخور: 1و9 متر سرعت: 36 گره (45 گره سینا) برد عملیاتی: 2600 کیلومتر خدمه: 31 نفر (4 افسر) حسگرها: رادار جست‌وجوی سطحی هوایی Thomson-CSF Triton رادار ناوبری SMA 3 RM 20 رادار کنترل آتش Thomson-CSF Castor سیستم‌های اقدام متقابل: پرتابگر چف/دکوی و سامانه‌ی ESM تسلیحات: 4 مقر شلیک موشک ضدکشتی نور توپ اصلی 76 میلیمتری پیشران: چهار موتور دیزلی متصل به چهار محور شفت کمان http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_7_8402240373_L600.jpg http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_pakyan.jpg شناور یونانی شناورهای موشک‌انداز کلاس تندر (Houdong) شناورهای کلاس تندر نیز از جمله شناورهای اصلی مورد استفاده توسط نیروی دریایی کشورمان هستند که در اختیار نیروی دریایی سپاه پاسداران هستند و در رزمایش‌های مختلف خودنمایی می‌کنند. این شناورها ساخته‌ی کشور چین بوده و طرح آنها براساس شناورهای Type 21 بناشده‌است. ایران نخستین مشتری خارجی این کلاس شناور محسوب می‌گردد که از سال 1990 به اقدام به خریداری این شناورها کرده‌است و در حال حاضر تعداد 10 فروند از این کلاس شناور در اختیار سپاه پاسداران قرار دارد. این شناورهای قادر به شلیک موشک‌های سری C-80X هستند و در سینه‌ی آنها یک توپ AK-230 دیده‌میشود. لیست خصوصیات کشور سازنده: چین تعداد: 10 فروند تناژ جابجایی: 205 تن طول: 38.6 متر عرض: 6.8 متر آبخور: 2.7 متر سرعت: 35 گره برد: 1500 کیلومتر خدمه: 28 نفر شامل سه افسر حسگرها: رادار کاوش سطحی Type SR-47، رادار ناوبری RM 1070A و رادار کنترل آتش Type 341 تسلیحات: موشک ضدکشتی نور، توپ الی دولوله‌ای AK-230 پیشران: سه موتور دیزلی متصل به سه محور شفت کلاس تندر http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_P313_9~0.jpg http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_P313-10-IRIS-Qadir---IRGC-N.jpg علاوه بر این ها نیروی دریایی سپاه دارای صدها قایق تندروی موشک انداز راکت انداز و مین گذار است که به دلیل آن که اطلاعات زیادی از آن در دست نیست در این جا نیاوردیم. نیروی زمینی ایران سلاح های سبک PC-9 ZOAF M1911A1 تندر یوزی دراگونوف S.5'56 خیبر KH2002 AKM Type 56 KL-7 ژ۳ MG3 PKM سلاح های دوش پرتاب پیاده نظام RPG-7 Type 69 RPG صاعقه RPG-29 موشک های هدایت شونده ضد تانک توفان توفان 2 توفان 3 توفان 5 صاعقه AT-3 Sagger AT-4 Spigot AT-5 Spandrel AT-13 Saxhorn 2 MILAN نیروهای زرهی و توپخانه T-90 Tank (به تعداد اندك) T-72 Tank M113 Apc Zulfiqar-1 Tank Zulfiqar-2 Tank Zulfiqar-3 Tank M47 Patton T-62 Tank Scorpion Light Tank Cascavel APC T-54/T-55 Tank T-59s Tank Chieftain Tank M-60 Tank Raad-2 / Thunder 2 Artillery T-72Z Safir-74 Boragh HOWITZER 155 mm HM 41 HOWITZER 122 mm HM 40 Taftan Mine Cleaner 1/4ton Tactical Jeep 3/4ton Tactical Vehicle Infantry Combat Vehicle Bmp-2 Rakhsh 4x4 Wheeled Apc Thunder 1 Artillery Cobra BMT-2 APC Tosan Tank Urutu APC به دلیل نبود آمار رسمی فقط نام آن ها برده شده است. پدافند هوایی MIM-23 Hawk SM-1 شهاب ثاقب صیاد 1 قاره SA-6 Gainful S-200 ؟S-300 Rapier missile Tigercat SA-22 Greyhound (Pantsyr S1) Tor m1 میثاق 1 میثاق 2 RBS-70 SA-7 Grail SA-16 Gimlet SA-18 Grouse ایران علاوه بر آن صد ها توپ ضد هوایی در مدل های مختلف دارد که بدلیل زیاد بودن مطلب در این مطلب نمیگنجد. توان موشکی برنامه موشکی "شهاب" موشک های هدایت شونده R-14A (ار -14 اِ) بر اساس طبقه بندی ناتو - SCUD-B که در زمان شوروی سابق طراحی شده بودند و مدل های مدرنیزه شده شبیه آن (پیش از هر چیز توسط کره شمالی) در حال حاضر هنوز هم بعنوان اساس طراحی های فنی در زمینه موشک های بالستیکی به شمار می روند. اما "آ. آرباتوف" و "و. دوورکین" مولفان مقاله "حل نظامی برنامه هسته ای ایران: سناریوها و پیامدها" اشاره می کنند: تصور اینکه کشورهایی مانند کره شمالی و ایران توان در اختیار گرفتن موشک های را دارند که بر اساس فناوری های موشک های" SCUD" شوروی سابق تولید شده باشند، اشتباه است. باید یادآوری نمود که در اواخر دهه 1950 در شوروی سابق موشک های میانبرد حامل کلاهک های هسته ای ساخته شد. اعتقاد داشتن به اینکه چنین فناوری هایی تا کنون برای دیگران غیر قابل دسترسی است یک گمراهی خطرناک است. اما به هر ترتیب سکوی توسعه برنامه های موشکی ایران و فناوری های مربوط به آنها در مجموع SCUD های شوروی و "بچه" ها و "نوه" های آن در کره شمالی است. موشک های SCUD و نمونه های مشابه آن به طور گسترده ای در سالیان اخیر در جنگ "ایران-عراق" مورد استفاده قرار گرفتند. بر اساس اطلاعات موجود ایران در سال 2006 از 300 تا 750 فروند موشک "شهاب-1" (SCUD- و "شهاب-2" (SCUD-С) برخوردار بوده است. ایران اولین موشک های SCUD خود را بعد از آغاز جنگ عراق-ایران بدست آورد. بخش اندکی از آنها را از لیبی و در ادامه (بخش اعظم آنها) از کره شمالی دریافت نمود. داستان پرتاب اولین موشک ایران شهاب 1 برد 300 کیلومتر شهاب 2 برد برد 500 کیلومتر شهاب 3 برد 2000 کیلومتر فاتح 110برد 250 کیلومتر قیام 1 برد ؟ سجیل 200 کیلومتر ؟ زلزال برد 150 کیلومتر شهاب-4 (قدر) برد؟ BM-25 برد 1500 مایل