بسم الله........ 26 اسفند 1399 وضعیت مارب بعد از ارسال نیروهای کمکی بیشتر ائتلاف به مارب و همچنین تشدید حملات هوایی برای چند روز خطوط درگیری بدون تغییر ماند تا اینکه انصارالله از روز گذشته دور جدید حملات خود را به حومه مارب از سر گرفت . نیمی از کوه البلق در حملات دیروز دوباره باز پس گرفته شد .ساعاتی پیش هم رزمندگان مقاومت موفق شدن منطقه العطیف در را غرب شهر مارب پاکسازی کنند انتشار تصاویر بخشی از درگیریهای چند وقت گذشته مارب . + تصاویری از درگیری های سایر نقاط توجه داشته باشید فعلا انصارالله تنها تصاویر جزیی از درگیریهای چند ماه اخیر در حومه مارب رو پخش کرده حمله توپخانه ایی به ستون پیاده نیروهای ائتلاف بدون شرح همزمان با تشدید درگیریها در مارب ائتلاف برای کم کردن فشار از روی این منطقه و جلوگیری از پرتاب پهپاد و موشکهای یمنی حملات سنگینی را در محور تعز اغاز کردن در ابتدا چند منطقه توسط انصارالله تخلیه شد که از دو روز پیش با ضد حمله متقابل رزمندگان مقاومت تقریبا تمام مناطق از دست رفته باز پس گرفته شد تصاویر مربوط به غنیمت ها و خسارات گرفته شده از انصارالله است

اینفوگرافی شبکه دفاع موشکی اروپا در برابر حملات بالستیک (در اینجا از جانب ایران) رادارهای زمین‌پایه هشدار زودهنگام و ماهواره‌ها، پرتاب موشک بالستیک را رصد می‌کنند و سپس سامانه‌های دفاع فعال با موشک سامانه پاتریوت پک-٣ و اس‌ام-٣، سرجنگی را رهگیری و ساقط می‌کنند.

شبکه ی المسیره دو تماس تلفنی از علی عبدالله صالح پخش کرده شماره یک: تماس تلفنی بین رئیس جمهور پیشین علی عبدالله صالح و رئیس سابق سیا جورج تنت ، شامل تأیید رابطه مستقیم بین اطلاعات ایالات متحده و "القاعده" و دخالت رژیم سابق در این خیانت تماس تلفنی دوم رئیس جمهور سابق علی عبدالله صالح با رئیس سابق سیا جورج تنت در همان روز ، که در آن وی از توافق خود برای آزادی عامل دستگیر شده در صنعا و تحویل وی به آمریکایی ها مطلع شد 03/16 -2021

در بحث پدافند و موشک ها نکته ای که وجود داره اینه: روند توسعه پدافند معمولا یک گام پس از شناخت تهدید هست. یعنی اول تهدید که اینجا موشک هست شناسایی میشه و مشخصاتش استخراج میشه و برای این تهدید با صرف زمان و هزینه زیاد یک سامانه پدافندی با مشخصات تقریبا معین بنا به مشخصات موشکی طرف مقابل طراحی میشه. پس کشور مهاجم میتونه اگر خلاق باشه یک گام پیش باشه از کشور مدافع به این شکل که پس از تکمیل طراحی پدافند و توسعه اش توسط دشمن (با صرف هزینه و زمان و تولید در کمیت ) حالا با یک راهبرد ابزاری یا تاکتیکی اون طراحی را در شکل کارکردی خودش هدف قرار بده. برای مثال با یک تغییر کوچک در موشکهاش یا حتی تغییر تاکتیکی یا طراحی یک سلاح مکمل در کنار موشکی در اون بحث توسعه و طراحی پدافندی دشمن در زمان تهاجم یک غافلگیری ایجاد کنه. حالا این میتونه متنوع باشه. از تغییرات نرم افزاری تا سخت افزاری، تغییرات تاکتیکی نحوه کاربرد سلاح، جنگال، سلاح مکمل، جغرافیا، حتی زمان و کمیت همه میتونند در خدمت این هدف باشند به شرطی اینکه از مشخصات سامانه های پدافندی دشمن شناخت کافی وجود داشته باشه و تا حد امکان حداقل چند نمونه از این طراحی ها به منظور غافلگیری پنهان بمونه. پ ن: مثلا یکی از غافلگیری های در دسترس تر میتونه موشک ضدماهواره باشه. فقط در همین بحث جمع آوری اطلاعات میدانی فی المثل ایالات متحده ماهواره های تصویربرداری یا هشدار زودهنگام مثل دو چشم جزئی جدایی ناپذیر از طراحی عملیات هاش شدند، یعنی یک عادت زمانی شکل گرفته که هرچند براش الترناتیوهایی حتما در پلنهاشون دارند ولی خب در عمل تمام تکیه بر ابزارهای در دسترسشون هست و تجربیاتشون هم بر این پایه شکل گرفته. حالا به وقت خاص، اگر این چشمها از کار بیفتند اون هم در عین غافلگیری خب خودش یک گام برای تزلزل جبهه مقابل هست هر چه قدر هم که میخواد نابرابر باشه جبهه. اصولا سیستمهای پیچیده آسیب پذیر تر هستند و بیشتر متکی بر اجزا.

اردوغان که این روزها زبانش به شدت در مقابل مصر و عربستان نرم شده و هر بار در هر سخنرانی کلی دلبری میکنه! ازشون اینبار درو اکنش به رزمایش عربستان با یونان گله کرده که باهاشون صحبت میکنم (ولی این رسمش نیست) از ما تقاضای خرید پهپاد میکنند ولی رزمایششون را با یونان برگزار میکنند. اگر سعودی هوس خرید بیرقدار کرده باشه در کنار خرید سنگین پهپادیش از چین مشخصا هر چیزی که در جهان در جبهه ای موفق بوده و توسط گروهی و کشوری به کار گرفته شده را داره میخره! سی و چند فروند از پهپادهای چینیش را به تازگی تحویل گرفته از یک سفارش پنجاه و چند فروندی.

15 سال با رپتور نخستین جنگنده نسل پنجم عملیاتی ، یک و نیم دهه پس از ورود به خدمت رزمی دسامبر سال 2020 میلادی ، پانزدهمین سالگرد شروع بخدمت خدمت رزمی جنگنده اف-22 رپتور ، بعنوان نخستین هواگرد نسل پنجمی دنیای هوانوردی نظامی است که با قرارگرفتن در رده جت سنگین برتری هوایی ، جانشین مستقیمی برای جنگنده های نسل سوم و چهارم اف-4 فانتوم و اف-15 سی ایگل محسوب میشود . این جنگنده پس از سالها قرارگرفتن بر روی میز طراحی شرکت سازنده و ایجاد تردید های جدی در خصوص قابلیتهای رزمی جنگنده اف-15 برای مقابله با نسل جدید فناوری های هوای روسی شامل سوخو-30 ، سوخو-27 و میگ-31 به مرحله تولید رسید . راست : نمونه اولیه سوخو-27 چپ : اف-15 سی پس از فروپاشی اتحاد شوروی و تسهیل دسترسی به فناوری های نظامی معرفی شده توسط این کشور در دهه نود میلادی ، آزمایشهای فراوانی میان جنگنده اف-15 و سوخو-27 توسط کارشناسان نظامی آمریکایی صورت پذیرفت که همگی نشان میداد که درنای خاکستری روسها ، در جنبه های مهمی ، قابلیتهای ایگل را پشت سر گذاشته و پیش بینی تکثیر احتمالی این فناوری و فروش آن به کشورهای متخاصم ، نگرانی های جدی را برای به چالش کشیده شدن برتری هوایی ارتش ایالات متحده را پدید آورد . درواقع ، مراحل اولیه توسعه مفهومی اف-22 در دهه هفتاد میلادی و به تقریب همزمان با نخستین پروازهای آزمایشی سوخو-27 در روسیه ، صورت پذیرفت و به نوعی می توان اف-22 را واکنشی به جت جدید روسی ( بر خلاف روند گذشته که این روسها بودند که در پاسخ به هواگردهای جدید غربی ، دست به طراحی هواگرد میزدند . م ) نیزدانست . راست : D-30F6 پیشرانه میگ-31 چپ : پیشرانه AL-31 سوخو-27 اما فروپاشی اتحاد شوروی و توقف بروزرسانی گونه های اولیه سوخو-27 و لغو کامل برنامه های بلند پروازانه تر نیروی هوایی روسیه برای بخدمت گیری جنگنده های سوخو-47 ، میگ-31 ام و میگ 44/1 بعنوان رقبای اصلی رپتور ، این اطمینان را در محافل نظامی آمریکا بوجود آمد که اف-22 پس از ورود بخدمت ، درصدرگونه خود قرار خواهد گرفت . علیرغم تمامی این موارد ، اف-22 با در اختیار گرفتن قابلیتهای پیشرفته پنهانکاری و پایین بودن قابل توجه سطح مقطع راداری ، به نظر می رسد تا امروز ( ژانویه 2021) ، ناپیدا ترین هواگرد رزمی در صحنه درگیری های هوایی محسوب می گردد . پیشرانه های اف-119 این جنگنده که بطور خاص برای درگیری های هوا به هوا طراحی شده ، قدرتمندترین پیشرانه هوایی عملیاتی دنیا لقب گرفته ، جایی که در گذشته پیشرانه های D-30F6 فاکس هاوند و سپس AL-31 فلانکر به ترتیب مقام های اول و دوم را در اختیار داشتند . YF-23 از سویی دیگر ، رپتور ، دومین جنگنده رزمی دنیای هوانوردی نظامی بود که از خروجی های بُردار رانش 2 بُعدی پس از سوخو-30 روسی ، استفاده می نمود و این ویژگی در میان جتهای غربی ، تا حال حاضر همچنان بی رقیب مانده است . علاوه براین ، رپتور دومین جنگنده رزمی پس از جنگنده ژاپنی/آمریکایی میتسوبیشی اف-2 (از سال 2002) بشمار می رفت که از رادار آرایه فازی استفاده مینمود . این قابلیت ، انقلابی در حوزه مفهومی "آگاهی محیطی" برای خدمه هوایی ایجاد نمود و مهار آن را برای دشمن دشوارتر مینمود . گونه های تهاجمی و ناونشین رپتور که همگی بدلیل هزینه های سنگین لغو شدند با تمامی کاراکترهای مثبت و انقلابی بکار رفته در اف-22 ، به نظر میرسد نکات منفی قابل توجهی را میتوان در این سخت افزار رزمی مشاهده نمود . از یکسو ، برنامه طراحی و تولید پرهزینه این جنگنده سنگین ، بشدت تحت تاثیر وقایع دهه نود میلادی و فروپاشی اتحاد شوروی قرار گرفت و جزییات مهمی نظیر توسعه رادار عقب نگر و سامانه های جستجو و ردیابی مادون قرمز آن بسرعت از چرخه تولید کنار گذاشته شد. علاوه براین ، یکی از دلایل برتری اف-22 بر نمونه اف-23 که طراحی پنهانکارتر و جاه طلبانه تری داشت ، هزینه کمتر آن بود ولی درنهایت نتوانست ایده اولیه آن را در تولید یک جنگنده نسل پنجمی با هزینه تعمیرو نگهداری و همچنین مخارجی عملیاتی پایین تر از اف-15 را برآورده نماید ، چرا که هم اکنون تصور میشود ، امروزه اف-22 بالاترین هزینه های عملیاتی (شامل تعمیرو نگهداری تا هر سورتی پرواز) را در جهان بخود اختصاص داده و این به نوبه خود موجب میشود تا نیروی هوایی ایالات متحده در مقایسه با اسکادران های اف-15 ، کمتر به تعداد مورد نیاز عملیاتی دسترسی داشته باشد . این مساله در نهایت موجب گردید تا 75 درصد سفارش های نیروی هوایی برای خرید رپتور لغو شده و تمامی برنامه های آینده از جمله توسعه نسخه ضربتی یا ناونشین آن ، کمتر از 4 سال پس از ورود بخدمت لغو گردد . این روند ، بطور کامل در تضاد با فلسفه طراحی اف-15 و آغاز خدمت رزمی آن از سال 1976 و تولید آن تا به امروز بود . این بدان معنی است که رپتور هرگز نخواهد توانست بعنوان یک جانشین کامل برای ایگلهای نیروی هوایی بشمار آید . پی نوشت : 1- بن پایه مترجم : MR9 /صرفاً برای میلیتاری

شاهین در برابر اژدها آیا جنگنده پنهانکار چینی پتانسیل شکست لبه فناوری نظامی نیروی هوایی ایالات متحده را دارد ؟ بخش یکم ازیک نظر ، ایالات متحده و چین ، تنها دو نیروی هوایی بشمارمی آیند که جتهای رزمی نسل پنجم را به شکل بومی توسعه داده و بخدمت گرفته اند . از یکسو ، نخستین فروند از جنگنده برتری هوایی اف-22 رپتور از دسامبر 2005 و نسخه ارزان تر این فناوری ، یعنی اف-35 در حدود 9 سال بعد ( 2014) وارد خدمت شده و از سویی دیگر ، جنگنده چینی نیز از اوایل 2017 ، پروازهای نیمه رسمی عملیاتی خود را آغازنموده است . راست : تصویر غیر رسمی از کابین جی-20 .... چپ : کابین اف-22 رپتور این درحالی است که اف-35 را می توان دریک طبقه بندی جداگانه و متفاوت ، بحساب آورد ، اما برخی معتقدند که جتهای اف-22 و جی-20 را دریک رده مشخص می بایست قرار دارد ، چرا که هر دو در رده جتهای سنگین وزن با ماموریت ایجاد برتری هوایی قرار گرفته و هر دو نیز قرار است در درگیری های احتمالی بر فراز آسیا و اقیانوس آرام نقش اصلی را ایفا نمایند ، در حالی که بطور همزمان ، رپتورهای نیروی هوایی ایالات متحده برای رویارویی با نیروی هوایی ایران و روسیه ، به پایگاه هایی در نزدیکی مرزهای این دو کشور گسیل شده و می شوند . بنابراین ، مقایسه قابلیتهای رزمی این دو جت رزمی می تواند پیامدهای حضور فراگیر این هواگردها را برای دونیروی هوایی کاربرآن ، علیرغم توجه به این موضوع که این جنگنده ها می بایست جایگزین جتهای نسل چهارم نظیر J-11B و F-15C گردد ، مورد توجه قرار دهد . ماکآپ مقیاس 1:35 ( احتمالا" ) از پیشرانه جی-20 شاید مهمترین تفاوت میان اف-22 و جی-20 را می توان درماهیت آغاز و روند فعلی آن جستجو کرد ، به شکلی که جت چینی هنوز در آغاز مسیر خود قرار داشته ، در حالی که تولید پرنده آمریکایی درسال 2009 متوقف و برنامه های پیش بینی شده برای ارتقاء آن نیز بحالت تعلیق درآمده است . این مساله به اعتقاد برخی ناظران ، کفه ترازو را در دراز مدت به نفع جی-20 تغییر خواهد داد ، چرا که با ادامه سرمایه گذاری ها و موفقیت در فروش خارجی احتمالی ، طرح جی-20 میتواند بروزرسانی ها و ارتقاءهای متنوعی را بخود دیده و با فناورهایی یکپارچه شود که رپتور قادر به برابری با آن نباشد . پیاده روی فیل ها راست : جی-20 چپ : اف-22 نمونه بارز این مساله را می توان در حوزه معماری رایانه ای رپتور جستجو کرد که متعلق به دهه نود میلادی بوده ، در حالی که متقابلا" جی -20 ازپیشرفته ترین اویونیک در دسترس بهره مند است . مضاف براین ، جی-20 به احتمال بسیار زیاد می بایست به یک سامانه distributed aperture ( بعنوان یک سامانه آگاهی موقعیتی شبیه به آنچه که در اف-35 مورد استفاده قرار گرفته . م ) مجهز شده باشد ،در حالی که بسیار بعید است که اف-22 بدان مجهزگردد . راست : جی-11 بی چپ : اف-15 سی کابین اف-15 سی از سویی دیگر ، روند تکامل جی-20 ، در یک بازه 3ساله ، مورد توجه ناظران نظامی قرار دارد. در ابتدای امر ، پیشرانه های AL-31FM2 روسی ( بعنوان قلب تپنده سوخو-34 ) در این جنگنده بکار گرفته شد ، اما بدلیل حساسیت موضوع ، چینی ها بسرعت پیشرانه بومی WS-10B و سپس WS-10C را جایگزین نمونه روسی نموده و به منظور افزایش قابلیتهای رزمی ، بر اساس برخی اخبار منتشره ، پوشش جاذب امواج راداری ، سامانه های جدید جنگ الکترونیک نیز بدان خواهند افزود . به همین دلیل ، با سرعت فعلی ، بتدریج شکاف فناورانه بین اف-22 و جی-20 تا سال 2025 ، به حد خطرناکی خواهد رسید . در حوزه مهمات هوایی ، چینی ها بسرعت موشک دوربرد PL-15 را که در اواخر 2010 معرفی شد را با این جنگنده یکپارچه نموده است . با این وصف ، طبق اطلاعات موجود ، هر دو جنگنده قرار است تا موشکهای جدیدی را به زرادخانه فعلی خود اضافه نمایند ، هر چند سرعت نیروی هوایی چین در مدرنیزه سازی جی-20 از همتای خود در نیروی هوایی ایالات متحده بیشتر ارزیابی می گردد . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9  پی نوشت : 1- ادامه دارد .......... 2- تجمیع پستهای مرتبط با جنگنده اف-22 ، سوم اسفند سال یکهزار و سیصدو نود و هشت خورشیدی .

چاک زره در رپتور قسمت اول "چاک در زره " ( Chink in the Armor) ۱. یک شکاف محدود و ناحیه ای آسیب‌پذیر در زره شوالیه های قدیم می باشد ، که حریف معمولا به دنبال یافتن آن برای ضربه زدن بود. در نمایشگاه هوایی EAA AirVenture Oshkosh امسال در ویسکانسین F-22 Raptor پرنده شاخص بود. تیم نمایشی رپتور با هواپیماهایی که در پایگاه هوایی Langley در ویرجینیا مستقر بودندهنرنمایی کردند. اما یکی از این جت ها علائم شدید خوردگی در قسمت بالای دماغه ، درست قبل از کانوپی (آسمانه) را نشان می داد. در حقیقت ، این بخش از وضعیت بسیار ضعیفی برخوردار بود ، که یک نمای عجیب از F-22 را که از بهترین سطوح ساخته شده ، نمایش داد.عکس‌ها یادآور این هستند که چقدر کار در آماده نگه داشتن پوشش F-22 برای نبرد و دانش شگفت‌انگیز پشت طرح پنهانکار آن صرف شده است !! همانطور که در تصاویر مشاهده می کنید ، صرفا خوردگی سطوح نیست ، به نظر می رسد که قسمتهای زیرین مواد جاذب رادار (RAM) کاملاً از بین رفته است. تقریباً به نظر می رسد که حفره هایی هایی در دماغه فوقانی جت وجود دارد ، اما ممکن است واقعاً اینگونه نباشد. اگر از نزدیک دقت کنید ، به نظر می رسد که در زیر این پوشش نیمه شفاف (translucent coating) یک ساختار فوم مانندقرار دارد. مع ذلک به نظر می رسد دماغه F-22 از داخل توخالی است.حتی به نظر می رسد دیافراگم سیستم هشدار شلیک موشک AN/ AAR-56 تا حدی بر روی این پوسته صدف مانند "شناور" است. اگر اینها حفره باشند و برای ورود هوا باز باشد ، در حالی که جت در حال پرواز است به سرعت از هم جدا شده و باعث اثرات منفی آیرودینامیکی و buffeting و سایر موارد میشود. فارغ از این ، ما به دنبال دانش مواد و روش ساخت واقعاً شگفت انگیز ! این پوشش هستیم در مقایسه با جنگنده های غیر پنهانکار. بخش اعظم آنچه در زیر پوشش نقره ای F-22 Raptor وجود دارد ، یک راز کاملاً حفاظتی است. کالبد بیرونی این هواپیما که به صورت موزائیکی از پوششهای جاذب رادار و پوشش راداری شفاف (radar transparent) وکامپوزیت های ضد رادار (radar defeating) تشکیل شده ، به گونه ای با هم ترکیب شده اند تا به رپتور اجازه دهند تا از نظر آیرودینامیکی کارآمد و در عین حال تا حد زیادی از دید رادارهای کنترل آتش مخفی باشد. همه اینها کار زیادی را برای حفظ آن طلب میکند ، بسیاری از این پوشش ها اندکی پس از انجام پرواز ، با اصطکاک ناشی از پرواز با سرعت بالا ، له شدگی بر اثر نیروی G و دیگر عناصر تسریع کننده این روند ، تخریب می شوند. بدین ترتیب ، یکی از پرهزینه ترین جنبه های عملیاتی F-22s با متوسط هزینه ساعت پرواز بسیار بالای حدود 60 هزار دلار ، حفظ پوشش پنهانکار آن است . به نظر می رسد که این عامل مهمی در نامناسب بودن نرخ توانایی عملیاتی (mission capable rate) 50 درصدی اش دارد.(لینک خبر در مورد نرخ توانایی عملیاتی F-22 Raptor ) برای جنگنده های با سناریوهای رزمی یا تمرینی ، حفظ پوشش پنهانکار جت به یک اندازه اولویت ندارد . استانداردهای مختلفی از آمادگی برای پوشش F-22 بسته به وضعیت وجود دارد.به عنوان مثال ، برای جت های آماده نبرد یا جت هایی که برای تست و تمرین به آمادگی بالایی نیاز دارند تا از توانایی های کامل آن استفاده کنند ، تخریب کمتر از 10 درصد می تواند نیاز به سرویس مجدد را ایجاد کند. برای یک جت مورد استفاده برای آموزش خلبانان جدید F-22 ، این درصد می تواند بسیار بیشتر باشد.افسرهوایی ارشد Joshua Moon از 192nd Fighter Wing در یک مورد خبری از USAF news در مورد حفظ پوشش پنهانکار F-22 در حین رزمایش پرچم سرخ (Red Flag) اظهار داشت: ما می دانستیم که آنها قصد پرواز در یک فضای جهنمی را دارند زیرا این یک تمرین در مقیاس بزرگ است ... وقتی خلبان پرواز می کند ، بعضی اوقات به سختی گردش bank می کند ، که این می تواند باعث شکاف یا جدا شدن مواد جاذب رادار شود. اگر خسارات زیادی وارد شود ، هواپیما راحت تر تشخیص داده می شود ، بنابراین ما سعی می کنیم آن خسارت ها را به حداقل برسانیم تا جایی که نشود آن را در رادار مشاهده کرد.وقتی افراد با یک جت مشکلی دارند ، روی رادارگریزی (LO ) تأثیر می گذارد ... در حال حاضر ، بعضی موارد درباره پنل های سبک مشکل زا است. از آنجا که تعمیر و نگهداری نیاز به ورود به آن پنل دارد ، ما باید مواد جاذب رادار را از بکنیم و تمام بست ها را از بیرون تمیز کنیم تا بتوانند پنل را تعمیر کنند. پس از تعمیر ، مجدداً پوشش و مواد را به هم متصل می کنیم تا 100 درصد آماده شود. در رزمایش Red Flag ، آنها با رادارهای دوربرد شان، جت های ما را آزمایش می کنند ، بنابراین این فشار زیادی به ما وارد می کند- واقعاً مهم است که این جت ها شناسایی نشوند. 'گردش bank واضح است که پرواز در نمایش های هوایی به هیچ وجه پنهانکاری نیاز ندارد. در واقع ، جت ها از لنزهای منعکس کننده امواج رادار استفاده میکنند به طوری که سطح مقطع راداری آنها در رادارهای کنترل ترافیک هوایی بزرگ به نظر برسد. بنابراین ، منطقی است که جت هایی را که از رادارگریزی مناسبی برخوردار نیستند برای انجام چنین کارهایی مورد استفاده قرار بدید و جت های دیگر را برای مأموریت های چالش برانگیزتر و پر فشار تر ارسال کنید.علاوه بر این ، تقریباً یک سوم از ناوگان نسبتاً کوچک F-22 قابلیت رزمی ندارد. مدل های قدیمی تر که به روز نشده اند ، برای آموزش و در بعضی موارد تست استفاده می شوند. یک بار دیگر ، این هواپیماها به احتمال زیاد اولویت کمتری برای نگه داشتن پوشش پنهانکار نسبت به همتایان مقدم خود دارند. هواپیماهایی که در محیط های خورنده تر مستقر هستند ، مانند مناطق مرطوب یا مناطق نزدیک هوای نمکی دریا ، یا جایی که باران و سرما حاکم است ، می توانند شاهد تسریع در تخریب رادارگریزی باشند. پایگاه هوایی Langley درست در کنار اقیانوس اطلس قرار دارد و مطمئناً بیشتر از هواپیماهایی که مستقر در بیابان خشک در پایگاه هوایی Nellis است ، کارکنان بازآماد را به چالش می کشد. حتی کویر بخصوص ماسه های خاورمیانه می تواند عوارض خود را روی پوشش رپتور بگذارد. F-35 با پوشش رادارگریزی جدید طراحی شده است که مدت زمان لازم برای نگه داری آن را کاهش می دهد.با این حال ، جنگنده های پنهانکار جدید نفرساعت زیادی برای حفظ و نگه داری پوشش پنهانکاری شان نیاز دارند.F-22 با گذشت زمان فناوری ها و مواد جدید را در پوشش خود بکار برده است ، از جمله برخی از پیشرفت های تثبیت شده در F-35 ، اما هنوز هم کار زیادی می طلبد تا جت ها در پنهانکار ترین حالت خود نگه داشته شوند. . ادامه دارد.....

بخش اول:موشک های بالستیک موشک الحسین موشک الحسین یک موشک بالستیک کوتاه برد سوخت مایع است که در ابتدا تصور می شد موشکی جدید است ولی اکنون ثابت شده است که یکی از مدل های توسعه یافته موشک اسکاد بی روسی است. الحسین برای حمله به اهداف استراتژیک طراحی شده با کلاهکی 500 کیلوگرمی و بردی معادل 600 کیلومتر.کلاهک این موشک را می توان با مواد منفجره متعارف،شیمیایی و یا میکربی مجهز نمود.نوع هدایت این موشک اینرسیایی بوده که این نوع هدایت بدوی و ابتدایی دقت بین 1000 تا 3000 متر به این موشک داده است.این موشک توسط کشنده ی استاندارد موشک اسکاد (MAZ) و نوعی کامیون آلمانی ساخت شرکت MAN به سوی هدف پرتاب می شده است.الحسین طولی 12.46 متری و قطری 0.88 متری داشته و وزن پرتاب آن 6400 کیلوگرم بوده است.الحسین از موتوری سوخت مایع یک مرحله ای استفاده می کرده است. دقت الحسین به گونه ای بوده است که تنها در مقابل اهداف گسترده موثر بوده،دلیل این امر میتواند دوری محل پرتاب تا هدف بوده باشد(CEP هر موشک برابر با 5% از برد آن است)به همین دلیل بهترین اهداف برایش شهر های پر جمعیت،مناطق عملیاتی،پالایشگاه های نفت و ... باشد.متحرک بودن لانچر این موشک به حفظ بقای آن کمک بسیاری می کند،همانطور که در جنگ خلیج فارس دیدیم. عقیده بر این است که آغاز تولید این موشک به اوایل دهه ی 1980 بر میگردد و اولین گزارش تست پرتاب آن در سال 1987 منتشر شده است.عراق قادر به خرید بسیاری از اجزای این موشک و کمک های بسیاری از کشور های غربی بود منجمله:آلمان شرقی،آلمان غربی،اتریش،برزیل،انگلیس،فرانسه،چین،مصر و حتی آمریکا بود.اولین استفاده الحسین در جنگ ایران و عراق بود که به وسیله آن حملات گسترده ای به تهران و حوزه های نفتی ایران صورت می گرفت،گزارش شده است که تا ماه های اولیه سال 1988 بیش از 190 موشک به طرف ایران شلیک شده است. در طول جنگ خلیج فارس در سال 1991 به جز 8 موشکی که قبل از پرتاب بر روی زمین منهدم شدند عراق 43 موشک علیه اهداف استراتژیک در عربستان و 39 موشک علیه اسرائیل شلیک کرد،هدف از این پرتاب ها این بود تا جهاد اسلامی را علیه اسرائیل و آمریکا تحریک بکند.در طول این مدت پیشنهاد ساخت موشک الهجره داده شد که نوعی از موشک الحسین بود،این پروژه لغو شد. پس از جنگ خلیج فارس بازرسانی از سوی سازمان ملل متحد در عراق به بازرسی از کارخانه های تولید تسلیحات گمارده شدند و از تولید موشک هایی با برد بالاتر از 150 کیلومتر ممانعت به عمل می آوردند که پس از خروج آنان در سال 1998 دوباره ساخت این موشک آغاز شد و ادامه یافت به طوری که تعداد دقیق و محل پنهان سازی الحسین ها نامعلوم است،پس از تغییر دولت عراق در سال 2003 خطر کمتری در زمینه ادامه تولید الحسین وجود دارد،با این حال غیر ممکن است تمام موشک های الحسین کشف شده باشد،این موشک را می توان به راحتی پنهان و یا منتقل ساخت،تخمین زده می شود بین 15 الی 50 موشک الحسین هنوز هم پنهان مانده باشد،گزارش های تایید نشده ای وجود دارد که نشان می دهد این موشک ها به سودان و یمن منتقل شده باشد.با وجود اشغال عراق پس از سال 2003 و جستجوی فشرده توسط آمریکا و متحدانش،همچنان تهدید وجود این موشک ها توسط کشور های همسایه و گروه های مسلمان مسلح حس می شود. قبل از جنگ خلیج فارس عراق حداقل 25 موشک الحسین مجهز به کلاهک شیمیایی به صورت آماده داشته است که اگر بغداد را با بمب های اتمی مورد حمله قرار می گرفت تمام آن ها را به مناطق حساس شلیک میکرد.عراق حدود 80 کلاهک نا متعارف داشت که عبارتند از:50 کلاهک شیمیایی،5 کلاهک آزمایشی شیمیایی و 25 کلاهک میکربی. موتور موشک های الحسین و العباس: مکانی که مورد اثابت موشک الحسین قرار گرفته است: موشک العباس العباس یک موشک بالستیک کوتاه برد سوخت مایع است.عراق ادعا می کرد که آن را به صورت کاملا بومی طراحی کرده است،با این حال اعتقاد بر این است که این موشک بر پایه اسکاد بی طراحی شده است. العباس برای اولین بار در سال 1988 مورد آزمایش قرار گرفت،این موشک یک سلاح استراتژیک طراحی شده برای حمله به ایران در طول جنگ ایران و عراق بود و شاید اسرائیل،در جنگی که شاید در آینده اتفاق می افتاد.برد بالای این موشک اجازه ی سرعتی بسیار زیاد در فاز ترمینال به العباس می داد تا به وسیله ی آن بتواند از دست سیستم های دفاع موشکی پاتریوت و آررو-1 اسرائیل فرار کند.علاوه بر این دارای لانچر متحرک بود که آن را از خطر نابودی قبل از پرتاب ایمن می ساخت.با این حال دقت موشک بسیار پایین بود در حدی که می توانست در برابر اهداف بسیار گسترده کارا باشد،احتمالا در روشی مشابه علیه چاه های نفت و مراکز پر جمعیت استفاده میشد. العباس طوری طراحی شده بود که دارای بردی 950 کیلومتری و کلاهک 225 کیلوگرمی بود،میتوانست این کلاهک منفجره ی متعارف باشد و یا شیمیایی،احتمالا برنامه ساخت کلاهک میکربی لغو شده باشد.دقت کلاهک با سیستم هدایت اینرسیایی 3000 متر اعلام شده بود.لانچر آن همان لانچر موشک الحسین بوده است.طول العباس 13.75 و قطر آن 0.88 متر بوده و وزن پرتاب آن 7870 کیلوگرم بوده است. برنامه العباس در سال 1990 به دلیل عملکرد ضعیف و بی ثباتی موشک لغو شد.هیچ مدرکی وجود ندارد که این موشک در جنگ ایران و عراق و خلیج فارس شلیک شده باشد،طرح های جایگزین این موشک به دنبال بهبود برد و کلاهک موشک الحسین بودند.احتمال می رود فن آوری های توسعه ی این موشک به کشور های دیگر ارسال شده باشد. موشک العابد العابد موشکی بالستیک،سوخت مایع و میانبرد است که اواخر دهه ی 1980 توسط عراق توسعه یافت.العابد قرار بود حامل ماهواره ای 50 کیلوگرمی و ماهواره بر باشد،ضمن اینکه بعد ها مسئولان عراقی نوع نظامی آن را نیز با نام تموز معرفی کردند گرچه هیچگاه تصویری از تموز(که نوع نظامی العباد بود)نشان داده نشد.العباد از 6 موشک الحسین تشکیل شده بود که دارای 3 مرحله بود:مرحله اول 5 موشک الحسین،مرحله دوم یک موشک الحسین و مرحله سوم موشکی بومی عراق با موتور موشک ضد هوایی سام -2.اعتقاد بر این است که این پروژه بعد از سال 1991 لغو شده است. العباد به احتمال زیاد برای حمل و بکارگیری یک کلاهک هسته ای طراحی شده بود که این کار با توجه به بی دقتی اساسی موشک های عراقی کمک شایانی به حل این مشکل میکرد.این موشک به احتمال زیاد برای تهدید به حمله ی هسته ای به کشور های کوچکتر و تسلیم کردن آن ها و یا جلوگیری از مداخله ی قوای نظامی خارجی،با توجه به اینکه شرق اروپا را به خوبی پوشش میداده استفاده می شده.با این حال العباد از چند نقطه ضعف اساسی بزرگ رنج می برده و آن ها عبارتند از:ایستگاه پرتاب ثابت است که آن را در مقابل حملات بی دفاع میسازد،هر سه مرحله ی این موشک از سوخت مایع استفاده میکردند که منجر به یک دوره طولانی سوخت رسانی به تانکر های موشک می شود و در این مدت به راحتی توسط حملات هوایی دشمن نابود می شود و پرتاب ناموفق میشود. العباد دارای بردی 2000 کیلومتری و کلاهکی 750 کیلوگرمی بوده که توانایی حمل مواد منفجره و شیمیایی بوده،به احتمال زیاد به خاطر عمر بسیار کوتاهش نگذاشته است که تحقیقاتی بر روی کلاهک میکربی صورت بگیرد.این موشک از هدایت اینرسیایی بهره می برده که دقت آن را بسیار پایین می آورده است،دقت آن چیزی در حدود چند کیلومتر بوده است.طول العباد 23 متر،قطر2.3 متر و وزن پرتاب 48 تن داشته است. اولین شلیک این موشک در تاریخ 5 دسامبر 1989 رخ داد که موشک پس از 45 ثانیه در هوا منفجر شد با این حال اعلام خبر پرتاب این موشک غرب را در بهتی عجیب فرو برد و آمریکا در یک جستجوی سریع یک روز بعد در تاریخ 6 دسامبر محل پرتاب را در 230 کیلومتری جنوب بغداد پیدا کرد.پس از شکست عراق از آمریکا در سال 1991 سازمان ملل بسیاری از وسایلی که برای تکمیل پروژه العباد لازم بود را نابود کرد،سازمان ملل نیز بعد از جنگ خلیج فارس اجازه ساخت موشکی با برد بیش از 150 کیلومتر را به عراق نمیداد و شروع دوباری این پروژه نیز هزینه ی زیادی می خواست تمام این اتفاقات دست به دست یکدیگر دادند تا پروژه العباد در آغاز کار شکست بخورد و کنار گذاشته شود. چینش موشک های مرحله اول: موشک مرحله سوم با موتور موشک سام-2: ویدئو پرتاب موشک العابد موشک های الفهد300/500 - j-1 - البرق تمام این طرح ها بر پایه تبدیل موشک ضد هوایی سام-2 به موشک زمین به زمین استوار بود که تمام این طرح ها به شکست منتهی شدند زیرا بردشان بسیار کمتر از آن مقداری بود که انتظار می رفت برد مورد نظر بسیار بیشتر از 150 کیلومتر ثبت شده در 8 آزمایشی بود که تا قبل از سال 2000 توسط عراقی ها انجام شد.البته تجربه خوبی برای ساخت موشک الصمود به عراق داد. موشک ابابیل-100 - الفتح ابابیل-100 یکی از چندین پروژه موشکی عراق است که پس از سال 1991 آغاز شد،اطلاعات چندانی از این موشک در دست نیست که ممکن است چند دلیل داشته باشد منجمله:عراق پس از شکست در جنگ خلیج فارس پروژه های موشکی خود را دور از دید سازمان ملل توسعه میداد و دلیل دیگر میتوند این باشد که عراق پس از سال 1991 بسیاری از کارخانه های تولید موشک خود را از دست داد و پس از آن توانایی تولید موشک خود را به طور چشمگیری از دست داد. ابابیل-100 نام اولیه نام اولیه این موشک بود که بعد ها با انجام بهینه سازی هایی بر روی آن منجمله بالچه هایی بر روی کلاهک خود به الفتح تغییر نام داد.این موشک از سال 2000 در خدمت ارتش عراق بود،برد رسمی این موشک 150 کیلومتر بود(گرچه در جنگ سال 2003 برد 180 کیلومتری توسط این موشک ثبت شد)و تنها دارای یک کلاهک خوشه ای بود،کلاهکی با وزن 300 کیلو گرم و حاوی 170 کیلوگرم مواد منفجره که هنگام انفجار 600 متر را تحت پوشش خود قرار می داد.این کلاهک دارای یک چاشنی الکتریکی بود که قبل از اثابت به زمین منفجر می شد و حداکثر ضربه را به هدف وارد می ساخت.الفتح دارای دقتی 750 متری بود همچنین دارای وزنی حدود 1200 کیلوگرم و طولی حدود 6.7 متر و قطری 0.5 متری بود.لانچر این موشک همان لانچر موشک سام-2 و متحرک بود.در جنگ سال 2003 حدودا 16 موشک الفتح شلیک شد،بقیه موشک های الفتح پس از اشغال عراق توسط آمریکا نابود شد. موشک ابابیل-100: موشک الفتح: کلاهک خوشه ای موشک ابابیل-100: نازل موشک ابابیل-100: بدنه موشک بدون نازل: فیوز موشک ابابیل-100: موشک الصمود الصمود یک موشک بالستیک سوخت مایع است که بر پایه موشک سام-2 و اسکاد روسی طراحی شده است.الصمود بردی معادل 200 کیلومتر دارد هرچند در ابتدا 140 کیلومتر برد داشت،احتمال می رود اعلام این برد 140 کیلومتری به خاطر دور زدن قانون منع برد بالای 150 کیلومتری سازمان ملل برای عراق باشد. موتور این موشک از طرح موشک سام-2 الهام گرفته شده است و دارای یک لانچر متحرک به مانند لانچر موشک الندا می باشد،در طول ساخت این موشک کشور های روسیه،لهستان و بلاروس کمک هایی به عراق کردند.کلاهک موشک الصمود معمولی بود اما قرار بود کلاهکی خوشه ای مانند کلاهک ابابیل برای آن طراحی شود.دقت این موشک حدود 500 الی 1000 متر بود. در سال 1996 تست استاتیک این موشک صورت گرفت و در سال 1997 تولید انبوه آن آغاز شد و تا سال 2000 هشت آزمایش پرتاب برای الصمود صورت گرفت. الصمود دارای دو مدل بود که مدل دوم دارای قطری بزرگتر و ژیروسکوپ های موشک کروز کرم ابریشم بود.در تاریخ 27 مارس 2003 تعدادی موشک الصمود-2 به سمت ستاد ائتلاف در دوحه پرتاب شد که چند موشک با موفقیت به ساختمان ستاد برخورد کردند اما بقیه موشک ها اینقدر خوش شانس نبودند و تعدادی در بیابان فرود آمدند و تعدادی نیز توسط دفاع ضد موشکی نابود شدند.در تاریخ 7 آوریل نیز یک موشک الصمود-2 به مقر تیپ 3 آمریکا اثابت کرد.در دیگر اثابت ها نیز سه سرباز و 2 خبر نگار کشته شدند و 14 سرباز مجروح و 22 خودرو هاموی نابود و یا آسیب دیدند.هنوز سرنوشت تمام موشک های الصمود مشخص نیست و این امکان وجود دارد که این موشک ها به دست گروه های تندرو مسلمان افتاده باشد. مقایسه اندازه الصمود-1 و الصمود-2: الصمود-1: الصمود-2: موتور موشک الصمود(همان موتور سام-2): تست استاتیک موتور: محل قرارگیری ژیروسکوپ ها(ژیروسکوپ های موشک کرم ابریشم): محل اثابت موشک: پایان قسمت اول نویسنده و مترجم:عرفان صادقی فقط برای میلیتاری ادامه دارد...

یک نکته ای وجود دارد به نام دادن شخصیت و اجازه تفکر به نیروهای متحد برخلاف کشورهای دیگر که نیروهای متحد ابزاری بله گو برای پیشبرد فرمان ها هستن ایران به نیروهای متحد خود اجازه تصمیم گیری و تفکر و حق انتخاب داده است این اتفاق شاید سبب اتفاقات ناخوشایندی شده باشد مثل حمایت حماس از تروریست های سوری ولی سبب رشد تفکر خود کفا و ایجاد یک تقاضا برای استقلال فکری شده است این اتفاق اگر ادامه پیدا کند، ترکیه و عربستان کم کم با این واقعیتی جدید روبرو می شوند که از صد موشک و سلاح قوی تر هست و ان انسان هایی هست که فکر می کنند، تصمیم می گیرند بی آنکه برده فکری متحدینشان باشند و این اتفاق امری جدید در خاورمیانه هست که سبب می شود نیروهای متحد ایران ریشه و عمق بسیار بیشتری پیدا کنند و در عرصه سیاسی و جولان های روزگار خود را ارزان نبازند.

با تمام صحبت هایی که در مورد f22 میشود تا وقتی یک جنگنده در یک نبرد واقعی قابلیت های خود را ثابت نکند نمی توان در مورد ان اظهار نظر کرد. تمام حرف هایی که در مورد توجیه عدم تولید بیشتر این جنگنده مطرح می شود از نظر من کافی نیست. چرا امریکا ده ها میلیارد دلار خرج توسعه اف 35 کرد. طرح های جدید با هزینه های میلیارد دلاری بر روی توسعه اف 15 مطرح می شود ولی امریکا چند ده میلیارد دلار صرف تولید تعدادی بیشتر از این جنگنده نکرد؟؟ چرا در هیج عملیات جدی شرکت داده نشده؟ سطح مقطع راداری 0.001 یا 0.0001 مترمربع که برای این جنگنده ادعا میشود باور کردنی نیست. اصلا اگر سطح مقطع راداری این جنگنده 0.0001 مترمربع است به نوعی اندازه یک مگس است وهیج جنگنده قابلیت درگیری با ان را ندارد پس چه نیازی به توسعه نسل 6 جنگنده ها است. من منکر قابلیت های این جنگنده نیستم ولی قطعا در مورد ان اغراق شده و میشود و به نوعی شده سمبل قدرت هوایی امریکا. میترسند در یک عملیات شرکت داده شود و شکار شود و ابهت ان ریخته شود وگرنه در این بیست سال فرصت کافی برای شرکت ان در یک عملیات بود

بسم ا... سانحه و سقوط رپتور - 27 اردیبهشت 1399 براساس اخبار منتشره از سوی نیروی هوایی ارتش ایالات متحده ، یکفروند جنگنده اف-22 رپتور این نیرو در جریان یک پرواز روتین آموزشی ، دچار سانحه شد ، با این حال ، خلبان موفق شد به موقع از جنگنده در حال سقوط خارج شود . این جنگنده که از پایگاه هوایی اگلین برخاسته بود ، بدلایلی که هنوز مشخص نشده ، دچار نقص فنی شده و ساقط گردید . این وضعیت در 12 مایلی شمال شرقی این پایگاه بوقوع پیوست و هیچ گونه خسارت انسانی جانبی برجای نگذاشت . پی نوشت : عجیب هست ، و شاید هم یک مقداری سرگرم کننده ، چون در سکانس های اولیه فیلم مردآهنی یک ، چنین رخدادی با همین عبارات یا مشابه آن در فیلم ذکر شده https://www.aparat.com/v/4psfP

شاهین در برابر اژدها آیا جنگنده پنهانکار چینی پتانسیل شکست لبه فناوری نظامی نیروی هوایی ایالات متحده را دارد ؟ بخش دوم و پایانی اما می بایست ، سمت دیگر ماجرا را هم رصد نمود ، بدین معنی که رپتور حداقل در دو حوزه نسبت به جی-20 از مزیت آشکاری برخوردار خواهد بود . نخست اینکه تصوری وجود دارد که این جنگنده پنهانکار ، علیرغم وجود نشانه های آشکاری مبنی بر تعمیر ونگهداری نامناسب و همچنین نقص در پوشش خفاکاری آن ، قابلیت بقاء بیشتری نسبت به جی-20 را در اختیار کاربرآن خواهد گذاشت ، در حالی که جی-20 صرفا" در طول زمان توسعه خود درآینده می تواند به تدریج ، قابلیتهای مشابهی نظیر اف-22 را به منصه ظهور برساند . خروجی های متفاوت جنگنده های چینی (راست: جی-20) و آمریکایی ( چپ : اف-22 ) دوم اینکه ، نقطه برتری رپتور را میتوان در پیشرانه فوق العاده پیشرفته آن جستجو نمود ، چنانکه که گفته میشود ، موتور اف-119 رپتور به این جنگنده اجازه می دهد تا با سرعت غیر قابل مقایسه 1.8 ماخ بدون استفاده از پس سوز ، و در زمان استفاده از آن ، با 156 کیلونیوتون نیروی رانش ، وارد صحنه نبرد شود . این درحالی است که گونه های اولیه جی-20 که به پیشرانه روسی AL-41MF2 مجهز بودند ، با تولید 145 کیلونیوتون نیروی پیشرانش ، توانی در حدود 17 درصد کمتر از نیروی موتور آمریکایی را در اختیار جی-20 قرار میداد . این مساله حتی با مجهزشدن جی-20به پیشرانه بومی WS-10C تنها کمی بهبود را به نمایش خواهد گذاشت . ضمن اینکه توجه بدین نکته حائز اهمیت است که اف-119 پتانسیل استفاده از قابلیت بّردار رانش 2 بُعدی را نیز در اختیار دارد که مانور پذیری آن را در مقایسه با جی-20 افزون می کند . در چنین حالتی ، خدمه رپتور در جریان درگیری های نزدیک ( داگفایت ) از توانایی به مراتب بهتری برای احتراز از اصابت موشکهای شلیک شده توسط جی-20 داشته و خلبان می تواند با فراغ بال بیشتری ، موقعیت برتر را برای شلیک توپ یا موشکهای هوابه هوا در نبردهای دامد ( داخل میدان دید / visual range combat ) قرار دهد . راست : WS-15 چپ : AL-41 MF2 برای رفع این شکاف عمیق ، طراحان جی-20 بشدت درصدند تا مراحل تست پیشرانه WS-15 را به انتها رسانده تا در زمان مقرر اعلام شده ( 2025 ) وارد خدمت گردد . انتظار می رود که قدرت این موتور که برنامه طراحی آن از 2012 آغاز شده ، در زمان تحویل به نیروی هوایی چین ، قدرتی برابر 197 کیلونیوتون یا 26 درصد بیشتر از اف-119 امریکایی را به نمایش گذارد . در چنین وضعیتی ، در حالی که وزن دو جنگنده به تقریب معادل در نظر گرفته شود ، افزایش توان خروجی پیشرانه چینی می تواند نسبت رانش به وزن جی-20را در مقایسه با رپتور در مکان بالاتری قرار دهد . علاوه براین ، اطلاعاتی مبنی بر برنامه نیروی هوایی چین برای اضافه نمودن فناوری بُردار رانش روی پیشرانه های جدید تولیدی وجود دارد ( در کنار برنامه خاص اضافه شدن خروجی 3 بُعدی برای جتهای نسل ++4 جی -10 سی ) . این درحالی است که اگر چینی ها فناوری خروجی 3 بُعدی فوق الذکر را به برنامه WS-15 تزریق نمایند ،مزیت مانورپذیری جی-20 نسبت به اف-22 به حد قابل ملاحضه ای خواهد رسید . در حوزه بدنه هواپیما ( AIR FRAME) ، ماهیت طراحی پنهانکار هر دو هواگرد چینی و آمریکایی به گونه ای است که از مانورپذیری مطلوب در ارتفاعات بالا بوده و احتمالا از رادارهای مشابهی بهره می برند . با این وصف ، بدنه جی-20 کمی بزرگتر از اف-22 به نظر می رسد . در مجموع ، تنها عامل تعیین کننده در برتری این دو هواگرد ، مدت زمان ایستایی آن در خط تولید خواهد بود ، جایی که گونه چینی حداقل یک دهه یا کمی بیشتر ازآن نسبت به نمونه آمریکایی ، تولید خواهد شد و شاهد طیف گسترده ای از مشتقات با کاربری های متفاوت از آن خواهیم بود در حالی رپتور فقط 4 سال برای نیروی هوایی ارتش ایالات متحده تولید گردید . البته پس از ورود اف-22 بخدمت ، قرار بود تا گونه ضربتی و حتی نمونه دریاپایه آن نیز طراحی و بخدمت گرفته شود ( F-22C) ولی بدلیل هزینه های سرسام آور بسرعت لغو شدند . این مساله احتمالا برای جی-20 صدق نخواهد کرد ، چرا که شایعاتی مبنی بر طراحی نمونه J-20B و جانشینانش در اواسط سال 2020 وجود داشته و احتمالا فناوری های جدید تری نظیر سامانه های جنگ الکترونیک ، سامانه های آفندی لیزری به آن تزریق میشود که این امر موجب خواهد شد که جی-20 نسبت به برنامه استاتیک اف-22 مزیتهای قابل توجهی را به نمایش گذارد . پی نوشت : 1- بن پایه صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9 

مدل سه بعدی ماهواره بر سفیر میلیتاری .. اضافه کردن جزئیات مدل سازی با نرم افزار راینو SAFIR MILITARY 3D MODEL

مدل ماهواره بر سیمرغ رو قبل ساخته بودم .. این بار یکم جزئیات بهش اضافه کردم .. مدل سازی با استفاده از نرم افزار راینو Simorgh Missile 3d Model

مدل سازی موشک بالستیک سوخت مایع قیام 1 ، مدل شده توسط نرم افزار راینو ، متریال و رندر با نرم افزار کی شات QIAM 1 BALLISTIC MISSILE 3D MODEL

حالا یک نتیجه نسبی بخواهیم بگیریم یعنی با توجه به محدودیت ناوگان امریکایی اگر پدافند بتونه برای مدتی بقا داشته باشه (در یک جنگ طویل المدت) ممکنه این ابزار پیشرفته و برگ برنده دشمن یا کارایی کامل خودش را ازد ست بده یا اینکه حتی از صحنه نبرد برای مدتی کمرنگ بشه؟!

به نام خدا شرکت BAE Systems با ساخت خودرو زرهی برادلی توانست موفقیت بزرگی در عرصه خوردهای زرهی کسب کند (در سال 2005 فقط از فروش برادلی M2/M3 دو نیم میلیارد پوند نصیب شرکت شد) همچنین پلت فرم برادلی و سیستم های حرکتی و انعطاف پذیری موجود در این خودرو باعث شد تا شرکت BAE Systems شروع به ساخت وطراحی خانواده برادلی بگیرد. هدف اصلی این طراحی، جایگزینی برایM113 FoV است.BFoV ها مقاومتی استثنایی در برابر گلوله های انرژی جنبشی، HEAT و ATGM دارند (دلیل این مقاومت زره واکنشی برادلی بیان شده است) در همین راستا شرکت با تغییر در کاربری برادلی A3 تصمیم گرفت خانواده برادلی را بسازد این خانواده 5 عضو دارد که شامل: (Bradley AMTV (The Armored Medical Treatment Vehicle (Bradley AMEV (Armored Medical Evacuation Vehicle (Bradley CP (Command Post (Bradley MV (Mortar Vehicle (Bradley GPV (General Purpose Vehicle عکس خانوادگی برادلی ها ، از راست به چپ: Bradley MV -Bradley AMEV -Bradley AMTV -Bradley CP-Bradley GPV (Bradley AMTV (The Armored Medical Treatment Vehicle Bradley AMTV بیشترین شباهت فنی را با نفربر رزمی برادلی دارد ولی به منظور کاهش هزینه ها وزمان، بعضی از قطعات برداشته شده و دوباره ساخته شده اند. همچنین قابلیت پشتیبانی پزشکی از تعداد زیادی از نیروها در میدان جنگ را دارد و می تواند یک تیم مجهز جراحی را به محل حادثه منتقل کند. فضای داخلی Bradley AMTV حدود 2 متر ارتفاع دارد و4 نفر خدمه در آن جا می گیرند. Bradley AMTV مجهز به مجموعه ای از تجهزات شامل یک دستگاه سونوگرافی، الکتروشوک، یخچال برای نگهداری خون، اکسیژن، مانیتور علائم حیاتی و دستگاه ساکشن می باشد. تخت معاینه به شکلی تعبیه شده است که تسلط کاملی به بیمار روی تخت وجود دارد. یک چادر که به سرعت برپا می شود در داخل Bradley AMTV وجود دارد و برای ارائه امداد به مدت طولانی در محل استفاده می شود. Bradley AMTV یک چادر دارد که به سرعت برپا می شود خصوصیات وزن: 792/ 33 کیلوگرم خدمه:4 نفر (فقط یرای یک بیمار جا دارد) طول:6.9 متر عرض:3.3 متر ارتفاع:2.8 متر خروجی قدرت موتور:600 اسب بخار ظرفیت سوخت:712 لیتر بیشترسرعت در جاده:61 کیلومتر برساعت (Bradley AMEV (Armored Medical Evacuation Vehicle ماموریتی که Bradley AMEV می تواند انجام می دهد همراهی گردان های زرهی و مکانیزه است و همانند آنها توانایی پیشروری دارد. وظیفه Bradley AMEV حفظ جان، پشتیبانی پزشکی و حفاظت از مجروحین، غیر نظامیان و کادر پزشکی است این در حالی است که تحرک پذیری و بقا در جنگ آن برابر با یک آبرامز است!!!! نفربر Bradley AMEV یک فضای باز برای حمل مجروحین، به همراه تجهیزات پزشکی مثل اکسیژن، مانیتور علائم حیاتی، لوله هوا، آتل و لوازم بخیه (همه وسایلی موجود در یک آمبولانس معمولی) دارد. این نفربر مجهز به یک سیستم تهویه قدرتمند(60000 BTU) است که موجب می شود خدمه در یک محیط مطلوب کار کنند. در فضای داخلی چهار برانکارد برای بیمارانی که باید خوابانده شوند وجود دارد برای گذاشتن مجروحین در برانکاردهای بالا آنها را متحرک ساخته اند و برنکاردها می توانند بالا و پایین بروند. اجزای اصلی Bradley AMEV با نفربر برادلی مشابه است اما در Bradley AMEV برجک برادلی حذف شده است و مخزنهای سوخت به خارج و عقب نفربر منتقل شده اند تا فضای بیشتر را برای مجروحین فراهم شود و این کاهش وزن منجر به افزایش سرعت Bradley AMEV شده است . خصوصیات وزن: 885/ 32 کیلوگرم خدمه:3 نفر (8 بیمار، 4نفر به صورت خوابیده و 4نفر به صورت سرپایی) طول: 6.9 متر عرض:3 /3 متر ارتفاع:2.5 متر خروجی قدرت موتور:600 اسب بخار ظرفیت سوخت:712 لیتر بیشترسرعت در جاده:61 km/h Bradley Mortar Vehicle Bradley Mortar Vehicle تونایی ایجاد آتش غیر مستقیم برای پوشش دادن به گردان های زرهی و مکانیزه را دارد. فضای زیاد داخل برادلی باعث شده که BAE Systems به فکر کار گذاشتن یک خمپاره انداز 120mm بیفتد که پایداری زیادی در اجرای آتش دارد. در زیر خمپاره انداز یک صفحه دوار قرار با قابلیت چرخش 360 درجه طراحی شده است. در قسمت حفاظت و زره از یک کیت جدید و زره های واکنشی استفاده شده است. به علاوه می توان از کیت (BUSK) نیز استفاده کرد. یکی از موارد مهم افزایش مقاوت زره در قسمت مخازن سوخت خارجی است. برای کمک به خدمه برای بهبود ناوبری و موقعیت یابی بهتر از سیستم FBCB2 استفاده شده است. همچنین برای افزایش کیفیت و دقت آتش از سیستم کنترل آتش M95 بهره می گیرد که تضمین می کند تمام شلیک ها دقیق و هماهنگ خواهند بود. البته تمامی سیستم های Bradley Mortar Vehicle اعم از ناوبر و کنترل آتش توانایی ارتقا دارند. خصوصیات وزن: 500/ 30 کیلوگرم خدمه:4 نفر طول:6.9 متر عرض:3.3 متر ارتفاع:3.1 متر خروجی قدرت موتور:600 اسب بخار ظرفیت سوخت:712 لیتر بیشترسرعت در جاده:km/h 61 منیع: http://www.baesystems.com/product/BAES_020012/bradley-family-of-vehicles مترجم و گردآورنده : Crash نقل با ذکر نام میلیتاری بلامانع است

میاسیچف M-17 و M-55 در سال 1982 گزارش جاسوسی منابع غربی مشخص نمود که مهندسان شوروی موفق به ساخت نوعی هواپیمای شناسایی بلند پرواز شده اند. تصاویر ماهواره ای که از مرکز آزمایش هوایی ژوکوفسکی گرفته شده بود نشان می داد که این هواپیما از ساختار دو دو سکانه و بال های مستقیم با زاویه پسگرایی کم استفاده می کند که در ترکیب با یک بدنه باریک و بلند مشخصه بارز یک هواپیمای بلند پرواز شناسایی است این گزارش دلیل قانع کننده ای بود تا مقامات نظامی ایالات متحده متوجه شوند که روس ها نیز به یک ماشین پرنده مرموز با کابردی مشابه U-2 لاکهید مارتین دست یافته اند. سال ها بعد مشخص شد که نام این پرنده M-17 است و توسط دفتر طراحی ( میاسیچف ) به اجرا در آمده است. در واقع کار طراحی آن از سال 1967 آغاز شده بود و اهداف اولیه تعریف شده برای آن شامل ماموریت های عکس برداری اطلاعاتی از ارتفاع بالا و رهگیری بالون های شناسایی می شد. البته بعدها به خاطر ساختار منحصر به فرد آن در مطالعات غیر نظامی مانند تحقیق در رابطه با جو زمین نیز از آن استفاده گسترده ای به عمل آمد. نامی که سازمان ناتو برای این پرنده جدید در نظر گرفت MYSTIC-A به معنی ( پرنده رمز آلود ) بود. همچون ساختار طراحی U-2 در هواپیمای M-17 نیز از یک پیشرانه جت طراحی شده برای ارتفاعات بالا استفاده شده بود ولی تفاوت هایی نیز به چشم می خورد. از جمله آنکه در M-17 عرض بال بیش از U-2 در نظر گرفته شده بود و هم چنین طول هواپیما اندکی از رقیب آمریکایی بیشتر بود در حالی خود بدنه کمی جمع و جورتر به نظر می رسید. این هواپیما در 26 می 1982 توسط خلبان آزمایشگر ( ادوارد چیلتسوف ) برای نخستین بار به پرواز در آمد. از نمونه تک موتوره یعنی M-17 دو فروند ساخته شد که یکی در موزه هوایی نگهداری می شود و دیگری در خدمت پروازهای تحقیقاتی مربوط به لایه اوزون است. توان محدود موتور این هواپیما تاثیر منفی در میزان حمل بار آن داشت. بنابراین خیلی زود طراحان دست به کار طراحی نمونه دو موتوره از آن شدند که به M-55 شهرت یافت. این هواپیما نیز نخستین بار توسط ( چیلتسوف ) به پرواز در آمد ولی چهار سال بعد یعنی در 16 آگوست سال 1988 ناتو برای این نمونه جدید نام MYSTIC-B را برگزید. نخستین برخورد نزدیک کارشناسان ناتو با این هواپیما تنها زمانی میسر شد که در سال 1994 روس ها آن را در یک نمایشگاه هوایی غربی در معرض دید قرار دادند. این هواپیما قادر است تا ظرف مدت زمان 35 دقیقه به ارتفاع 21500 متری صعود کند. توان حمل 1500 کیلوگرم تجهیزات و پرواز بدون موتور در مسافت 200 کیلومتر به صورت Gliding از دیگر ویژگی های منحصر به فرد این پرنده است. این هواپیما دارای 25 رکورد ثبت شده جهانی در کلاس هواپیماهای هم رده خودش است. با این حال مشکلات ناشی از فروپاشی شوروی بر روی پروژه M-55 تاثیر گذاشت و تنها پس از تولید 5 فروند از نمونه جاسوسی در سال 1994 ساخت آن به پایان رسید. در حال حاضر نیروی هوایی روسیه در صدد است تا هواپیمای بدون سرنشین بلند پروازی را جایگزین M-55 کند. این هواپیما به احتمال زیاد ( پهپاد زوند ) شرکت سوخوی خواهد بود که در حال حاضر در مرحله طراحی قرار دارد و به نوعی رقیب گلوبال هاوک آمریکایی محسوب می شود. مشخصات طول : 3/22 متر ارتفاع : 25/5 متر عرض بال : 32/40 متر حواکثر وزن برخاست : 20 تن برد : 1315 کیلومتر مدت گشتزنی : 2 ساعت و 25 دقیقه سقف پروازی : 21550 متر حداکثر سرعت : 743 کیلومتر بر ساعت http://www.aerospacetalk.ir/vb/showthread.php?t=31978

با آغاز جنگ سرد و تهدید های هسته ای غرب به ویژه با ظهور بمب افکن های بی 47 در 1951 نیروی هوایی شوروی به فکر ساخت یک رهگیر همه گونه هوایی جدید افتاد . ارزیابی های مثبتی که از لوشکین 200 و آی 320 حاصل شد ساخت رهگیر دو سرنشین ینده را تسریع کرد و گروه طراحی یاکوولف با پیشرفتی ناگهانی اولین محصول خود در این زمینه را به نام یاک 120 در مدت کوتاهی ساخت .این هواپیما در 16 ژوئن 1952 برای نخستین بار پرواز کرد و تولید انبوه این پرنده که حال به اسم یاک 25 شناخته می شد آغاز گردید به این ترتیب یاک 25 اولین رهگیر همه کاره ی روسی است که اساسا به همین منظور ساخته شد این هواپیما بیش از آنکه شبیه طرح های روسی باشد شبیه ووتوران فرانسوی است یاک 25 دو موتور داشت که به جای قرار گرفتن درون بده در زیر بال ها نصب می شد این تدبیر از زیبایی ظاهری این هواپیما کاست ولی این عمل امنیت بیشتری داشت .این پرنده دارای راداری بزرگ بود که درون دماغه ی ین پرنده جا سازی شده بود و ورقه های زرهی اطراف کابین خلبان را می پوشاند ارابهی اصلی فرود به صورت دو چرخه ای ( پشت سر هم) قرار داشت و دو چرخ کمکی در زیر نوک بال ها برای کمک به حفظ تعادل یاک 25 قرار گرفته بود دو سر نشین بودن یاک به آن در معموریت های بلند مدت کمک شایانی می کرد مشکل اصلی یاک های 25 حفظ پایداری در زاویه های حمله ی بزرگ بود که دل مشغولی طراحان یاکووف را تشکیل می داد در 1953 یاک 25 به خدمت نیروی هوایی شورویی سابق در آمد و به همراه جنگنده هی پرتولید کارخانه ی میگ یعنی میگ 17 پی و میگ 19 پی بازوی اصلی خط مقدم دفایی شوروی در سالهای دهه ی 50 بود به ویژگی های یاک 25 در اجرای ماموریت های محوله بر فراز نواحی شمالی عیر مسکونی خدمات مهمی انجام داد . مجموعا 480 فروند از این مدل اصلی تولید شد . در سال 1953 مدل شناسایی یاک 25 آر نیز که مدلی دو سرنشینه بود نیز ساخته شد که یک نفر متخصص ناوبری را درون دماغه ی شیشه ای خود حمل می کرد البته این مدل یاک به موفقت نرسید زیر را که در آن سال شرکت الیوشین مدل ای ل 28 خود را برای معموریت های شناسایی ساخت و مورد استقبال سران نیروی هوایی شوروی سابق قرار گرفت در سال 1954 یاک 25 ام عرضه شد که به سیستم هوای داغ زد یخ برای بال ها و ارابه های فرود و ورودی های هوا مجهز بود و قابلیت عملکرد بهبود یافته ای داشت . این مدل تا اوایل دهه ی 60 همچنان در خدمت نیروی هوایی باقی ماند . بر اساس طراحی یاک 25 آر مدل بمب افکن تاکتیکی سبک یاک 26 ساخته شد که در 1955 به پرواز در آمد برای تدارکات جایگاه بمب ها در این هواپیما شکل سطح مقطع بدنه ی طرح اولیه تغییر کرد و امکان حمل موشک در زیر بال ها فرا هم شد یاک 26 در پرواز آزمایشی از سرعت سوت فراتر رفت اما به دلیل مشکلات در زاویه ی حمله به تولید نرسید . در 1956 با مبنا قرار گرفتن یاک 25 و با انجام تغییرات در نوع موتور , افزودن تجهیزات جدید و طراحی دماغه ی تیز یاک 27 ساخته شد با وجود تعویض در مقاطع بال و سطوح افقی دم در این هواپیما هم مشکلات در زاویه ی حمله حل نشده باقی ماند این هواپیما هم به تولید نرسید ام پس از چندی اصلاحاتی که بر روی آن انجام گرفت به ساخت یاک 27 آر انجامید این مدل جدید که شباهتی زیاد با یاک 27 داشت نسبتا موفقتر بود و به مدد موتور های پرتوان تر در نقش یک هواپیما شناسایی سبک فراصت به خدمت در آمد و در حدود 180 فروند از آن ساخته شد یاک 25 آر وی با اعضا دیگر خانواده کاملا متفاوت بود و مخصوصا برای اجرای عملیات های شناسایی در ارتفاع بالا تجهیز شده بود این پرنده با بالهایی بدون پس گرایی وزن کمتر , پسای القایی ضعیفتر و موتور قویتر نسبت به مدل های پایه داشت و در واقع قابلیت پرواز را در ارتفایی دور تر از برد موشک های زمین به هوا برای این پرنده ایجاد کرده بود و به همین دلیل نیاز به تقوت سازه را تقلیل می داد یاک 25 آر وی چندین رکورد جهانی به نام خود سبک کرد و تا سال های ابتدایی دهه ی 70 همچنان در نیروی هوایی باقی ماند ! منبع http://www.centralclubs.com/forum-f44/yak-25-t58511.html#236579

اف-22 جنگنده خوبيه ولي به نظر من اگه پروژه 1.44 شركت ميكويان به سر انجام مي رسيد جنگنده اي به مراتب قوي تر مي بود. بايد بنشينيم و به ببينيم سر انجام رقيبان اف-22 به كجا مي رسد(جي-14 و سوخو-تي50)... 8O

بچه ها من تو يه برنامه ديدم رپتور چند نوع ديگم داشت يكي عمود پرواز بود يكي تك موتوره بود يه نوع ديگم داشت +كينگ رپتور اگه كسي چيزي ميدونه بگه لطفا.

میدونی کی میتونسته بگه که ما پرواز ممنوع اعلام نمی کنیم ؟ شورای عالی امنیت ملی ! کی رئیسشه ؟ همونی که از عبور و مرور هواپیماها درآمد کسب میکنه ! گرفتی قضیه رو ؟ هر جا سوتی ای در میان است نام ایشون می درخشد . خودشم معمولا صبح های جمعه متوجه میشه چی شده .

سردار می گفت که در این سه روز ما داشتیم احتمالات حمله ی سایبری و جنگ الکترونیک را بررسی میکردیم و از فردی که موشک را شلیک میکرده بازجویی می کردیم و... غیر از آن منتظر نتایج حمله به پایگاه عین الاسد بودیم. ساکت بودن پدافند در سه روز قابل توجیه هست ولی دروغگویی سازمان هواپیمایی کشوری خیر. باید از اون افرادی که در تلوزیون و رسانه ها حاضر شدند بازجویی بشه که اونها هم موضوع را خبر داشته اند و به عمد دروغ میگفتند؟! با این فایل صوتی که در اومده و اتفاقا دولت هم ناراحت شده مشخص هست داشتند در این سه روز عمدی دروغ میگفتند. با این دروغگویی آیا می خواستند سپاه را تحت فشار قرار بدهند یا این را بهانه ای برای حمله های رسانه ای بعد قرار بدهند؟!

راستی از کیل مارک روی بدنه اون سیستم تور چه خبر؟ یه 737 روش قشنگ میشه