اظهارنظرهای دیشب ظریف در مورد برجام، قرارداد با چین، انتخابات و.. وزیر خارجه ایران در کلاب هاوس در پاسخ به سوالی درباره قرارداد ۲۵ ساله با چین همین الان هم مشکلاتی که درباره FATF داریم مانع همکاری ما با روسیه و چین می شود. حتی اگر‌ نگاه به شرق داشته باشیم تحریم و FATF مانع هستند. نگاه به شرق زمانی که خود چین نگاهش به غرب است معنا ندارد. من نه به نگاه به شرق اعتقاد دارم و نه نگاه به غرب. معتقدم نگاه ما در سیاست خارجی باید تعاملی و متناسب با همه دنیا باشد. این چینی ها بودند که از سال ۹۲ که ما به سر کار آمدیم و درخواست رابطه استراتژیک کردیم تا سال ۹۴ به ما پاسخ ندادند چون شرایط قطعنامه های قبلی زمینه را برایشان فراهم نمی کرد. پیشنهاد اینکه آقای لاریجانی نماینده ایران برای مذاکره با چین باشد، از سوی بنده به دفتر مقام معظم رهبری ارائه شد. اینکه چینی‌ها لاریجانی را برای تفاهم ایران و چین پیشنهاد کرده باشند، دون شأن کشور است و صحیح نیست. حضور لاریجانی در این تفاهم‌نامه پیشنهاد من بود. صادقانه می‌گویم هیچ فشاری بر وزارت خارجه نبوده که این توافق را امضا کنیم نگرش من این است که اصالتا باید با چین رابطه داشت کمااینکه اصالتا باید با غرب رابطه داشت. https://ir.sputniknews.com/politics/202104017682170-ناگفته-های-ظریف-در-کلاب-هاوس-از-شرکت-در-انتخابات-تا-قرارداد-با-چین/ بخشی از گفتگو که ضبط کردن https://www.youtube.com/watch?v=5ZbBk5UiMpI

با سلامی دوباره خدمت دوستان عزیز میلیتاریست خواهش میکنم احساس میکنم که برای داشتن یک دیالوگ موفق تر نیاز هست که برخی مفاهیم رو مجددا با هم تعریف کنیم تا داشتن دو برداشت متفاوت از یک مفهوم باعث سوء تفاهم نشه. از نظر بنده ، "آگاهی دادن نسبت به خطرات و مخاطرات " یک قرارداد خارجی ، هشدار دادن و آلارم زدن برای نگرانی ها ؛ اصولا با بیان خوبی ها تعارض داره. چون خوبی ها که خطری ندارند و نگرانی داشتن از خوبی های یک قرارداد که معقول نیست. نگرانی همیشه معطوف به اتفاقات تلخ است یعنی بعنوان مثال اگر من بخواهم در خصوص فصل بهار هشدار بدهم میگم که "امسال در فصل بهار خطر سیل وجود داره " یا " امسال در فصل بهار خطر بارش برف و سرمازدگی درختان و شکوفه هاشون وجود داره". نه اینکه هشدار بدهم که "امسال بهار گل ها از دل خاک بیرون میان " و یا " امسال بهار درختان شکوفه می زنند. در خصوص این قرارداد و اصولا هر قرارداد خارجی دیگری هم ، بنده در بروز رسانی موضع خودم رو صریح و شفاف بیان کردم : و اما اینکه چرا در خصوص این قرارداد نظرم رو بیان میکنم و در خصوص قرارداد های " توتال" و " پژو " و "رنو" و " گازپروم " و ... نظر ندادم هم یک دلیل ساده داره. اینجا تاپیک " قراردادهای ایران و چین" هست و گفتن از قراردادهای پژو و توتال و ... ارتباطی یا موضوعیتی در این تاپیک نداره. نقد قراردادها با فرانسه و انگلیس و روسیه و آلمان و ... در اینجا ؛ به اعتقاد من دقیقا همونقدر بی ربط هست که اگر توی تاپیک تامکت ، در خصوص تانک لئوپارد نقد و نظر بنویسم. ( هر چند به اون قراردادها هم نقدهای بسیار بسیار جدی دارم ) نمی خوام زیاد اطاله کلام کنم و وقت شما و دوستان رو بگیرم. فقط همینقدر مجددا میگم که امروز من در خصوص این سند همکاری همانقدر نگرانی دارم که پیشتر از این در خصوص کرسنت و توتال و پژو و ... نگرانی داشتم. نه اینکه با چین پدر کشتگی و مشکل شخصی دارم و یا چین حق شخصی من رو در جائی پایمال کرده. کلا در خصوص مسائل مرتبط با کشورم به هیچکدام از این 200 و خورده ای کشور که در جهان هستند اعتماد ندارم و چین هم یکی از همین کشورها هست. و چون اعتماد ندارم با وسواس و نگرانی تحولات رو دنبال میکنم تا روزی خدای نکرده منافع ملتم و کشورم قربانی طماعی بیگانه و خیانت خودی نشود. ======================= و اما بعد در خصوص این قرارداد : از حدود بیست سال قبل چین برای توسعه اقتصادی و سیاسی و نظامی خود در منطقه اقیانوس هند و در اجرای طرح زنجیره مروارید (String of Pearls) در تعدادی از بنادر کشورهای در اطراف اقیانوس هند ( کامبوج - میانمار - بنگلادش - سریلانکا - مالدیو - تانزانیا - سودان - عمان پاکستان ) سرمایه گذاری نموده و برای اهداف خودش آنها را ساخته و یا نوسازی کرده و بدنبال مقابله با حضور نظامی آمریکا و انگلیس در اقیانوس هند و در پوشش حضور اقتصادی در منطقه اقدام به حضور و رقابت وموازنه نظامی نموده است. در این میان هند احتمالا در محاصره اقتصادی چین قرار خواهد گرفت و برای برون رفت و به نیابت از غرب شدیدا بدنبال حفظ منافع خود در جنوب آسیا ‌و کشورهای شرق آفریقا است . در کنار این برنامه یک قرارداد استراتژیک بین چین و پاکستان ( خط اقتصادی چین - پاکستان ) به مبلغ حدود ۵۰ میلیارد دلار امضا شد و چین برای خروج انزوای اقتصادی غرب کشورش و توسعه مناطق غربی چین اقدام به برنامه ریزی جامعی برای اتصال غرب کشورش به شمال اقیانوس هند نمود و خط ترانزیتی بازرگانی کاشغر (غرب چین ) به گوادر ( جنوب عرب پاکستان ) را احداث و عملا در این مسیر حضور یافت و با احداث بزرگراه ها و راه آهن ونیروگاه ها قرار است بندر گوادر در جنوب غربی پاکستان را تجهیز و آماده نماید ضمن اینکه چین طبق این قرارداد به مقدار ۸ کیلومتر از بندر گوادر پاکستان را مالک شد . از طرف دیگر شهر بندری گوادر به مساحت حدود ۳۵۰ کیلومتر مربع قرار است با سرمایه گذاری و حضور اقتصادی امارات و عربستان در کنار این بندر چینی احداث شود . هدف و تمرکز چین در این برنامه حضور قدرتمند در خاورمیانه است و ظاهرا و اولویت و تمرکز اصلی در خاورمیانه چین ، ایران نیست بلکه عراق است و به همین دلیل در حال ساختن و تجهیز بندر ام القصر به بهترین شکل و امکان است و در آینده نزدیک نقطه اتصال چین به خاورمیانه بندر گوادر پاکستان ‌و مرکز این بازار کشور عراق است . با دانستن این پیش فرض ها چند سوال پیش می آید : ۱- میدانیم چین شبیه به این قراردادها را با چند کشور بسته ‌و ‌حالا باید بررسی کرد چقدر چین به آن ها پایبند بوده و آیا آن کشورهایی که با چین قرارداد داشتند از نتایج قراردادهایشان با چین راضی بودند؟ ( دوستانی که بنده را به غرض ورزی و سوء نیت متهم می کنند بهتر است که خودشان تحقیق بفرمایند و نتیجه را اعلام کنند ) ۲- ایران در این قرارداد ۲۵ ساله چه مقدار امتیاز از چین گرفته و چقدر منافع ملی ایران در این قرارداد دیده شده ؟ ( اصلی ترین پرسش منتقدان این قرارداد شاید همین باشد که عدم بیان جزئیات این سند همکاری شاید باعث شده که این پرسش شکل بگیرد. ) ۳- چین نیاز شدیدی به ذغال سنگ ایران در منطقه شرق ایران ( بیش از یک میلیارد تن ذغال سنگ مرغوب در محدوده جنوب خراسان ) و نفت ایران و همچنین مواد اولیه (خام فروشی) معادن فلزی ایران دارد و احتمال میرود به همین دلیل بندر (در واقع هاب نفتی) جاسک از یک طرف و از طرف دیگر خطوط لوله های انتقال آب به داخل کشور که اخیرا مطرح شده برای فعال سازی این معادن در ایران کشیده شده و در شرف احداث است . آیا در این سند همکاری و قراردادهائی که به دنبال این سند می آیند ، ایران با علم به این موضوع و نیاز های چین میتواند با حفظ استقلال ، منافع ملی خودش را کسب و از آنها به بهترین شکل و امکان‌ ، نگهداری و حفاظت نماید؟ ۴- در این قرارداد آیا ایران استقلال دارد یا اینکه به نام کار مشترک یکی از ده ها مستعمرات چین میشود و اگر اینگونه باشد پس فرق بین چین و آمریکا و روسیه و انگلیس در چیست ؟ ( پرسشی که بیش از داخل در رسانه های خارجی مطرح می شود ) ۵- نفس و حقیقت اعلام شده درون قرارداد بسیار عالیست یعنی سازندگی و بهره برداری و بهره وری از امکانات ایران و در نتیجه توسعه یافتگی ایران وتوسعه قدرت ومولفه های قدرت ملی ایران ، اما آیا میشد و امکان‌میداشت که چین بجای اینگونه سرمایه گذاری که ظاهرا شبه استعماری است ، به ایران وام و قرض میداد و پولش را در ۲۵ سال با بهره جهانی و بلکه بیشتر پس میگرفت اما در قالب مدیریت خودمان این اتفاق می افتاد تا به مراتب استقلال ما پس از ۲۵ سال محکمتر و قوی تر و کم نفوذ تر میشد؟ ( سوالی که از چند نفر در این چند روز شنیدم ؛ هر چند خودم سرنوشت کشورهای وام گیرنده از چین را پیشتر در همین تاپیک بیان کرده ام ) ۶- ظاهرا چین توسط قرارداد در همه جا حضور دارد که شاید و حتما نیاز این قرارداد این است ، حالا و با این اوصاف شما تصور کنید ۲۵ سال چین تمامی امور زیربنایی علمی و آموزش زیربنایی بخش های مهمی از کشور را به نام سرمایه گذاری و توسعه در قالب این قرارداد در دست خودش بگیرد و نخبگان نسل بعد کشور را با روش و برای خودش تربیت کند . آنوقت‌چه خواهد شد ؟ آیا تربیت شدگان چین که هنوز حزب و تفکر کمونیست حاکم بر آن است بهتر از تربیت شدگان غرب لیبرال خواهند بود ؟ ( اصولا برای من پرسش است که همکاری های آموزشی ، علمی و دانشگاهی ما با چین در چه سطح و به چه شکلی است ؟ تبادل استاد و دانشجو و پژوهشگر یا مانند برخی کشورهای آفریقائی و آسیائی تحویل دادن مدارس و دانشگاه ها به چین ) 7- در اجرای این قرارداد ما چگونه میتوانیم کشوری مستقل و توسعه یافته بشویم و هژمونی قدرت اول منطقه غرب آسیا را در اختیار داشته باشیم ؟ در پایان هم نظرم خودم در مورد این قرارداد مینویسم : من شخصا با این قرارداد و شبیه به این قرارداد ها بشرط تامین منافع ملی برای توسعه یافتگی و پیشرفت کشور و حفظ استقلال ملی و امنیت ملی و حفظ قدرت ملی ایران و حفظ و تثبیت جایگاه ایران به عنوان قدرت اول در منطقه غرب آسیا موافقم . آیا ما میتوانیم با امکانات و قدرت و جایگاهی که در منطقه و فرامنطقه وحتی جهان داریم شبیه پیمان اقتصادی - امنیتی شانگهای با محوریت ایران در منطقه غرب آسیا با حضور چین و روسیه و سایر کشورهای جهان را ایجاد کنیم و از منافع آن بهره ببریم حال که این قرارداد امضا شده است، باید این موارد را ملاحظه کرد: ۱- حفظ منافع و مصالح و استقلال و امنیت ملی و منطقه ای ایران در غرب آسیا. ۲- تشکیل پیمان اقتصادی و شبه امنیتی-دفاعی با محوریت ایران در منطقه غرب آسیا

تا اونجایی که من فهمیدم این قرار داد نه خیلی سفید هست نه خیلی سیاه.یک نوع چشم انداز هست.با این قرارداد نه جزیره کیش دادیم رفت نه ما سهامدار کارخانه های چین شدیم.قرار شده چین با خرید تضمین شده نفت به میزان مشخص با تخفیف ویژه به بازسازی صنایع راهها مسیرها و توسعه روابط اقتصادی بپردازه {ظاهرا تا حالا ما عاجز بودیم}یعنی هیچ پول نقد یا وامی رو از چین دریافت نمیکنیم این مشارکت پایاپای هست در صورت عدم تامین منافع دیگری کشور دیگر میتواند مانع منافع کشور متقابل بشود.اگر واقعا اونطور که ایران در نظر داره پبش بره و یکسری از چسبیده ها و زالوها بزارن ایران میتونه منافع هند و چین و ترکیه و عراق و افغانستان {حداقل این چند کشور}بصورت رقابت ناپذیری تامین کنه دیگه آمریکا توان تحریم نخواهد داشت.آمریکا خطر چین رو حس کرده و میخواد با بستن راههای ورود انرژی به چین اونو کنترل کنه کشورهای خاورمیانه که افسارش دست آمریکاست میمونه ایران روسیه و ونزوئلا.روسها قطعا ملاحظاتی دارند و چینیها رو اذیت خواهند کرد ونزوئلا بعد مسافت زیاد و در حیاط خلوت آمریکاست میمونه ایران.به نظرم در صورت هوشیاری سیاسی و توافق و اقناع داخلی میتونه برد برد باشه.شاید به زودی آمریکا پایان تحریمها علیه ایران رو اعلام میکنه .صدای این قرارداد بیش از ایران در آمریکا طنین انداز شد.ادامه داشتن تحریمها ایران رو به محور شرقی هل داد کاری که دقیقا مخالف خواست آمریکا بود

مچکرم بابت لینکها. حتما سر فرصت مطالعه میکنمشون. هرچند همانطور که حدس میزدم عمدتا احتمالا یا مستقیم یا غیرمستقیم این دست مقالات حاصل جریان رسمی و مسلط رسانه های عمدتا غربی یا وابستگان شرقیشون هست. پس عجیب نیست بدبین باشیم به برخی تحلیلها و حتما باید هم از لحاظ آماری و هم از لحاظ فکتی چک بشند و تازه بعدش برسیم به اینکه اگر آمار و فکتی ارائه دادند مستند به چه مرجعی بوده. میدونیم که حتی بسیاری از سازمانهای جهانی اقتصادی هم تحت جریان رسمی روایت غرب هستند (به هر حال جنگ اقتصادی غرب با چین را خیلی وقت هست شاهد هستیم که در تمام حوزه ها از جمله رسانه و آمار و سیاست تا جاییکه واقعیات خودشون را تحمیل نکنند تلاششون را برای پیروزی در رقابت های کلان میکنند) متوجه بودم. خودتون هم اشاره کرده بودید که به عنوان هشدار مطرح میکنید مسائل را. من هم من باب شرایط ویژه ای که وجود داره و عملیات سنگین سایبری که ضد این توافق انجام میشه تنها خواستم اشاره کنم که خب طبیعی است هر کشوری در هر توافقی دنبال منافعش هست و وجود قراردادهای منفی دلیل بد بودن همه توافقات نیست بلکه شاید بی عرضگی دولتها یا کشورهاست که در اجرا یا تنظیم قراردادها و همچنین بحث نظارت ها طوری عمل میکنند که کشور مقابل حالا یا تمام سود را میبره یا سود بیشتری میبره. خصوصا با شرایط به هر حال فساد موجود و برخی بی عرضگی های اداری حتما باید در کشور ما دقت بیشتری صورت بگیره ولی اتفاقا خوشحالی من از این بابت هست که این یک سند کلان هست و معمولا چنین اسنادی نظارت و توجه بیشتری را جلب میکنند نسبت به قراردادهای محلی و موضعی! و میشه اگر همه پیگیر باشند تا حدی از ضعفها و کجی های چنین قراردادهایی را جلوگیری کرد. ما کم قرار داد اشاره کردم با همین چینی ها یا اروپایی ها نداشتیم که فقط ضرر بوده در مرحله اجرا و نهایتا هم نصفه و نیمه رها شده. حالا بالا هم اشاره کردم باید مراقب عملیات روانی طرف ثالث هم بود که با تبلیغ، ایران را در گوشه رینگ تصویر میکنه و باعث میشه افکار عمومی موجه این توافق را به خاطر شرایط ویژه ایران یک توافق نسبتا یکطرفه ببینه در ظاهر و برای همین بدبینی شدیدتر دشته باشه نسبت بهش. ولی چیزی که در متن سند بود و همچنین در گزاره برگ وزارت امور خارجه و همچنین شرایط غرب آسیا و شرایط جدید اقتصادی جهان و تعریف جبهات جدید نشون میده ایران و وچین در تقاطعی به هم رسیدند که منافعشون هر دو برای چنین توافقی حکم میکنه و از همین رو اگر بحث اجرا و تنظیم قراردادها را کنار بزاریم (که برای هر قراردادی لازم هست حواس جمع و دقیق باشیم) به نظرم این یک موقعیت بسیار خوب هست برای تعادل بخشی و رفع یک تهدید مستمر به نام تحریم و جهش زیرساختهای عمرانی کشور با سرمایه گذاری خارجی که با شرایط پیش رو شاید تا سالها هیچ طرفی غیر از چین نشه متصور بود که بهش بپردازه (اصولا تحریمهای اولیه آمریکا و شبح تحریمهای ثانویه مانع قطعی است برای همیشه و برجام هم تجربه ای بود که نشان داد غرب بدون تسلیم برخی منافع حیاتی کشور به هیچ وجه حاضر نیست دست از سرش برداره )

تست استاتیک موتور سوخت جامد با نازل متحرک ترکیه https://www.aparat.com/v/UrjiQ تست استاتیک موتور سوخت مایع ترکیه https://www.aparat.com/v/gxRXk

نظام چنین کاری نخواهد کرد چون کانال سوئز در خاک مصر واقع شده و این تجاوز به حاکمیت اون کشور است ضمنا یک آبراه مهم برای جهان است و باعث تقابل با تمام جهان خواهد شد و هزینه سیاسی زیادی دارد برای رژیم عبری بدترین ضربات افزایش قدرت حزب الله و حماس و تقویت حضور ایران در سوریه است حمله به کشتی های عبری هم که رسما کار ایران نیست

در خصوص یک نگرانی قضیه ساده هست، چیزی بخریم که کمک به تولید کنه نه مانع تولید ، هرچیزی که میخریم دو سه دست بعدش رو ببینیم / این یعنی داشتن برنامه و توجیه برنامه ، به نحوی که گپ های کشور رو پر کنیم و در هر پروژه بهبود زیرساخت داشته باشیم شما یک پکیج میخرید، یک کارخانه می خرید و نصب رو خودمون با پول ایرانی میدیم به پیمانکار ایرانی و تجهیزات از چین میاد و راه اندازی میشه، یعنی کالاها برای کارخانه از چین میاد و این یعنی پول نفت میره جای درست، پس این نکته راه حل داره، ولی از سمت دیگه مسئولان ما دنبال کالاهای نقد هستن و کالایی رو میارن که میزنه تو فروش تولیدکننده داخلی، این رو باید جست کالاهایی رو باید بیاریم که توجیه داره، مثلا هندوانه و با پول فروشش در ایران گندم رو با قیمت بالاتری از کشاورز بخریم و در توسعه مدیریت آب سرمایه گذاری کنیم یا مثلا میتونیم پنل های خورشیدی وارد کنیم و به قیمت خوب نیروگاه خورشیدی بزنیم و جای کار بسیار هست یا تجهیزات توسعه بندر و ریل تهیه کرد که خیلی استراتژیک هست و جای کار بسیار هست یا تجهیزات هوایی گرفت که خواست اکثر ما هست در مورد آب هم سیستم های شیرین سازی و تصفیه آب گرفت و این هم جای کار زیاد هست تو بحث جنگ افزار ما باید روی تکنولوژی تمرکز کنیم، برای مثال پلت فرم از چین گرفته شود و روی پلتفرم تجهیزات کنترل و دقت ایرانی نصب بشه، برای مثال در مورد تانک و نفربر به راحتی میشه آنها را از چین بدون سیستم کنترل تهیه کرد و در ایران با تجهیزات الکترونیکی خودمون کامل کنیم، تا هم تکنولوژی رو در داخل حمایت کنیم و هم بازگشت سرمایه داشته باشیم مهم این است که نذاریم پول نفت راحت دست دولت بیفته و خرج هزینه جاری و یا رانت بکنه

باز هم میگم منابعی که علیه چین مطلب می نویسند منابع غربی و وابسته به غرب هستند همین منابع هیچ وقت علیه قرارداد های مشابه و بدتر کشورهای غربی چیزی نمی نویسند. قرارداد هایی که باعث نفوذ اقتصادی میشه شامل اکثر قرار داد های اقتصادی و نظامی جهان هست. اگر مثلا قرار داد های سالهای اخیر خودرو سازی و نفتی با فرانسوی ها در ایران بررسی بشه دقیقا این نوع قرار داد ها دیده میشه. نکته ای که می خواستم از شما بپرسم اگر شما قصد آگاهی دادن خطر های قرارداد های خارجی دارید چرا به قرار داد های خوبی که چین با کشورهای دیگه و یا ایران نوشته اشاره نکردید که این احساس را بوجود بیاورد که قصد و غرضی در مطلب شما هست. این مورد را میشه در مورد این تیتر اموزش زبان اجباری ماندارید هم مشاهده کرد. اقراد آگاه خبر دارند که آموزش زبان ماندارین الان در اکثر کشورهای جهان و حتی غربی شروع شده و این اجبار به خاطر آینده ی اقتصاد جهان که در دست چین هست بوجود آمده. حالا منظور شما از این مطلب چی هست که به این صورت نوشته شده؟ قطعا اگر یک کشور ببیند زبان چینی بیشتر از زبان انگلیسی به دردش می خوره اون را در مدارس خودش تدریس میکند

با عرض سلامی دوباره خدمت دوستان میلیتاریست این هم تعدادی از منابع مورد استفاده بنده در مطلب بالا که خدمت شما تقدیم میشه : https://tribune.com.pk/story/2036265/2-govt-forms-committee-power-sector-audit https://thediplomat.com/2020/05/pakistan-discovers-the-high-cost-of-chinese-investment/ https://www.ft.com/content/4af8101b-599c-407d-8850-3fd27cd9b31c https://nation.com.pk/29-Dec-2016/chinese-to-outnumber-baloch-natives-by-2048 https://www.dw.com/en/is-bangladesh-falling-into-a-chinese-debt-trap/a-49556829 https://chinadialogue.org.cn/en/energy/11988-shelving-of-huge-bri-coal-plant-highlights-overcapacity-risk-in-pakistan-and-bangladesh/ https://thefinancialexpress.com.bd/trade/chinese-loans-govt-to-drop-coal-plant-project-1584684501 https://www.dailymaverick.co.za/article/2018-02-21-iss-today-lessons-from-sri-lanka-on-chinas-debt-trap-diplomacy/ https://roar.media/english/life/reports/everything-you-need-to-know-about-the-hambantota-port-lease https://thediplomat.com/2018/06/chinas-debtbook-diplomacy-how-china-is-turning-bad-loans-into-strategic-investments/ https://mg.co.za/article/2018-09-14-00-africas-debt-to-china-is-complicated/ https://www.iied.org/china-world https://nationalinterest.org/feature/takeover-trap-why-imperialist-china-invading-africa-66421 https://www.newyorker.com/news/news-desk/china-in-africa-the-new-imperialists https://www.indiatoday.in/world/story/pakistan-owe-china-gwadar-port-usd-10-billion-debt-1479562-2019-03-16 https://www.cadtm.org/Kenya-caught-between-debt-and-political-indifference https://www.scmp.com/news/china/diplomacy/article/3090225/contract-kenyas-china-funded-railway-ruled-illegal https://www.taiwannews.com.tw/en/news/3605624 https://www.worldpoliticsreview.com/insights/27027/china-must-be-stopped-zambia-debates-the-threat-of-debt-trap-diplomacy https://qz.com/1223768/china-debt-trap-these-eight-countries-are-in-danger-of-debt-overloads-from-chinas-belt-and-road-plans/ https://www.dw.com/en/kenya-struggles-to-manage-debt-for-railway-to-nowhere/a-50887431 البته که این شامل همه قراردادهای چین با سایر کشورها نیست و بنده هم عرض کردم که قراردادهائی با کشورهای دیگری هم وجود دارد که بعضا بدتر و بعضا بهتر هستند. اما در کل احساس میکنم که شما دچار یک سوء تفاهم جزئی شده اید. بنده مخالف قرارداد نیستم چون همونطور که در جمله اول عرض کردم ، از جزئیات این سند همکاری مشترک ( بعنوان سند بالادستی قراردادهائی که در آتیه در ذیل این سند منعقد خواهند شد ) ، همینطور از جزئیات قراردادهائی که در آینده ( بعنوان پیوست های این سند همکاری ) منعقد خواهند شد هیچ گونه اطلاعاتی ندارم. بیشتر بعنوان یک زنگ هشدار و آلارم عمل کردم که در صورتی که هوشیار نباشیم ، ممکن است دچار گرفتاری هائی نظیر این کشورها بشویم. اتفاقا عنوان مطلب بنده هم همین بود : رد پای رفتگان هموار سازد راه را یعنی مسیر دیگران رو ببینیم و یاد بگیریم که اونها کجا رو اشتباه رفتند تا ما اون اشتباه رو تکرار نکنیم و مثل اونها به بی راهه و چاه نیوفتیم. در واقع عرض بنده ناظر بر این است که قراردادهای چین با دیگران را ببینیم ، دقیق هم ببینیم ؛ و بدانیم که کدام حرکت های چینی ها در این شطرنج اقتصادی ممکن است منجر به کیش و مات شدن ما بشود و برای مقابله با این کیش و مات شدن ها ؛ تمهیدات لازم را از قبل تدارک ببینیم. مثالش هم ماجرای صید ترال کشتی های چینی در خلیج فارس و دریای عمان است که مسئولان شیلات و وزارت خارجه به قراردادهای مشابه چین در سواحل کامبوج و سریلانکا و ... دقت نکردند و در همان دامی افتادند که امروز فریاد نارضایتی صیادان محلی ما در استان های جنوبی به آسمان بلند است. ================= و اما بعد آموزش اجباری زبان ماندارین در مدارس کنیا استقبال از زبان چینی در آفریقا در حال فراگیر شدن است، پنج سال پیش آفریقای جنوبی، یکسال پیش اوگاندا و حالا کنیا آموزش زبان چینی در مدارس این کشور را رسمیت بخشیده است. کنیا قصد دارد برنامه آموزش اجباری زبان ماندارین (زبان چینی استاندارد) را از سال ۲۰۲۰ میلادی در مدارس این کشور به اجرا بگذارد. موسسه توسعه محتوای آموزشی مدارس کنیا موظف شده تا سرفصل‌های این دوره زبان را که قرار است از سال چهارم دبستان آغاز شود، تدوین و ارائه کند. جولیوس ژوان، مدیر این موسسه اعلام کرده که سرفصل‌های این دوره با هدف کمک به بهبود روابط تجاری کنیا با چین طراحی خواهد شد. به گفته آقای ژوان، رشد قابل توجه اقتصاد چین و سهم غیرقابل انکار آن در تجارت بین‌الملل موجب شده تا مقامات دولت کنیا برنامه‌ای را برای بهره‌مندی این کشور از قدرت بزرگ اقتصادی جهان تدوین کنند که یکی از الزامات موفقیت آن آموزش زبان چینی به شهروندان کنیایی است. اوگاندا نیز از سال گذشته میلادی اجرای برنامه گنجاندن زبان چینی را در دروس مدارس راهنمایی و دبیرستان آغاز کرده است. تاکنون ۳۵ مدرسه اوگاندا با حمایت دولت چین، آموزش زبان چینی را آغاز کرده‌اند. پیشگام آموزش زبان چینی در قاره آفریقا، کشور آفریقای جنوبی است که از سال ۲۰۱۴ میلادی تاکنون بیش از ۴۴ مدرسه دولتی را تحت پوشش آموزش زبان چینی قرار داده است. در حال حاضر بیش از ۵۰ هزار دانشجوی آفریقایی در حال تحصیل در کشور چین هستند، این رقم در اوایل قرن بیست و یکم کمتر از یکهزار نفر بوده است. همچنین دولت چین از سال ۲۰۰۴ میلادی به این سو نزدیک به ۴۸ مرکز فرهنگی کنفوسیوس را در کشورهای آفریقایی راه‌اندازی کرده است. این مراکز که هدف گسترش فرهنگ و زبان چینی را به منظور راهگشای نفوذ اقتصادی بیشتر این در این قاره، دنبال می‌کند، حدود ۱۵ سال پیش موجودیتی در آفریقا نداشتند. شی جین پینگ، رئیس جمهوری چین اعلام کرد که این کشور قصد دارد بیش از ۶۰ میلیارد دلار به منظور حمایت مالی از انجام انواع پروژه‌های اقتصادی در حال انجام در کشورهای آفریقایی اختصاص داده است. او همچنین از شرکت‌های چینی خواست تا طی سه سال آینده ۱۰ میلیارد دلار در قاره آفریقا سرمایه‌گذاری کنند. بررسی‌ها نشان می‌دهد که چین تا پیش از سال ۲۰۳۰ میلادی با پشت سرگذاشتن آمریکا به بزرگ‌ترین قدرت اقتصادی جهان بدل خواهد شد. اما با تاکید دولت چین، این کشور به موازات رشد اقتصادی، برنامه‌هایی را نیز برای افزایش «قدرت نرم» خود در جهان به ویژه در بازار آفریقا اجرا کرده است. چین از سال ۲۰۱۲ پوشش رسانه‌ای قاره آفریقا را آغاز کرده است. تلویزیون رسمی چین از سال ۲۰۱۶ بخش آفریقایی خود را راه‌اندازی کرده است. این کشور همچنین از تاسیس برخی رسانه‌ها در آفریقا حمایت کرده و کمک‌های قابل توجهی را نیز به توسعه امکانات ارتباطی در این قاره اختصاص داده است. در همین حال، از سال ۲۰۱۷ جشنواره بین المللی فیلم چین و آفریقا آغاز به کار کرده و تولید مشترک فیلم‌های دو زبانه توسط دو کشور چین و آفریقای جنوبی شروع شده است. کمی پیشتر وزارت آموزش چین همکاری خود را با دانشگاه‌های مطرح کشورهای آفریقایی برای ایجاد رشته آموزش زبان چینی آغاز کرد. همچنین با اجرای برنامه‌های تبادل دانشجو و استاد سعی شده تا آموزش مدرسان زبان چینی پیگیری شود. چرا که آنها معتقدند: زبان دریچه آشنایی با فرهنگ است. برقراری ارتباط فرهنگی نیز لازمه ایجاد نیاز و علاقه به مصرف محصولات چینی است.

شاید هم معامله/همکاری اینوری باشه. ایران میدونه دیر یا زود ترکیه به هر حال به این تکنولوژی ها دست پیدا میکنه (اصولا تقریبا همه کشورهای خواهان و پیگیر ) و خب چرا از فرصت فعلی (نیاز اردوغان به نمایش قدرت و اصولا وسواس و حرصش برای صنایع نظامی) استفاده نکنه تا برخی همکاری ها شکل بگیره. هرچند ترکیه در نمایش دستش باز هست ولی هم ترکها و هم ما شاید مجبور باشیم در طرف دیگه ماجرا سکوت کنیم مگر نشانه ها را تعقیب کنیم. البته ترکها با وجود اکراین و حتی بلاروس و انواع و اقسام شرکتهای مرتبط داخلیش با صنایع نظامی و تکننولوژیکی غربی مانعی در برابرش نیست برای دستیابی به این تکنولوژیها نهایتا و تنها از حیث همزمانی و شبهت برخی گامهای ایران و ترکیه عنوان شد. به زودی باید شاهد ورود پرحجم ترکیه به بخش موشکی و فضایی باشیم. خصوصا بحث فضایی برای اردوغان فکر کنم یک دغدغه اصلی است و خیلی حتما روش فشار میاره و پول تزریق میکنه تا زودتر به این "نمایش قدرت" اساسی در داخل کشورش دست پیدا کنه که برای جایگاه سیاسیش هم حتی ضروری است و از طرفی یک قدم بزرگ در ترکیه (با توجه به عدم سابقه) محسوب میشه و اصولا در یک رقابت جهانی و البته رقابت منطقه ای (خصوصا با ایران و شاید صهیونیستها) خیلی وقت هست بواسطه اینکه بخش موشکیش عقب تر هست دچار یک نوع اضطراب هست و خیلی دوست داره در کنار هوایی و پهپادی و دریایی و زمینی به عنوان یک قدرت بی رقیب موشکی هم شناخته بشه.

با سلام و تبریک عید و سال نو و نیمه شعبان نکته ای در تجارت و قراردادها هست مبنی بر اینکه مشکلات در جزئیات همیشه خود را نشان می دهد بسیاری از قراردادها در ظاهر شکل قشنگی دارند حتی قراردادی چون کاپیتلاسیون ولی در جزئیات و در عمل خود را نشان می دهند بویژه در مقایسه با دیگر قراردادها از این رو باید تمرکز خود را در جزئیات متمرکز کنیم و نذاریم جزئیات قضیه در لج بازی سیاسی و بحث بی فایده روی کلیات پنهان شود اما چگونه ؟؟ اول بیان نکات ضعف قراردادهای قبلی چین که باید به انها توجه کرد و مانع تکرارشان شد، قراردادهایی از جمله که شما گفتید مثل بین چین و بنگلادش دوم خواسته های مهم از این قرارداد، برای مثال انتظار تبادل نفت در قبال تکنولوژی و ساخت کارخانه مورد نیاز با نیروی انسانی ایرانی سوم مقایسه این قرارداد با قراردادهای کشورهای غربی با دیگر کشورها و تلاش برای استخراج نکات مثبت برای مثال ترکیه همیشه در قراردادهایش حق تولید تحت لیسانس و مونتاژ رو پیگیری می کرد در مجموع باید این دسته بندی رو بیان کنیم و یک چهارچوب کاربردی برای قراردادی این چنین تعریف کنیم که در آن نگرانی و تهدیدات، و فرصت ها و موفقیت ها ذکر شود تا بتوان در جزئیات به اهداف خود رسید. ------------------------------- حقیقتا باید از مدیریت قراردادها توسط مسئولان ما باید ترسید واقعیتی که با بی پولی بر ملا شد در سال 92 تا 94 با این ایده که اگر فشار خارجی برداشته شود، به سمت برجام حرکت کردیم به امید آنکه بتوانیم اصلاحات اقتصادی رو انجام بدهیم و سروسامانی به اقتصاد کشور بدهیم برجام رخ داد ولی اقتصاد بیشتر از انکه فکر می کردیم ضربه خورد همه تقصیر ها به گردن ترامپ افتاد ولی هیچ کس نپرسید علت و ریشه در کجا بود؟؟؟؟؟ بزرگترین ضربه ای که مردم خوردن عبارت بودند از : 1- شوک افزایش ارز و تبعات آن در قیمت مسکن و غیره ... 2- برشکستگی نهادهای مالی و بانکی (با سود های نجومی) 3- سقوط قیمت در بورس و نهادهای شبه هرمی 4- افزایش قیمت بنزین بصورت اعصاب خردکن در همه این موارد ترامپ و تحریم حداقل به طور مستقیم موثر نبودند ولی اشکال کجا بود؟ در حقیقت این اشکالات مدیریتی و سودهای ناجور بانکی دهه ها بود که در کشور وجود داشت ولی همیشه با پول مفت نفت و از خزانه کشور جبران این اشتباهات میشد پول نفت که قطع شد، پول در خزانه خالی شد و دیگر جبران اشتباهات از خزانه میسر نبود راهکار یا حل مشکل بود یا برداشتن از جای دیگر مسئولان هم رفتن سراغ جیب مردم و افزایش ارز، سودهای نجومی و هرمی و ... وقتی فشار اقتصادی زیاد شد و مردم صداشون دراومد تازه زنگ ها به صدا دراومد مشابه عینی مشابه عینی این اتفاق رو در فوتبال و قراردادهای تیم ملی فوتبال با ویلتموس و قراردادهای تیم های پرسپولیس و استقلال با مربیان و بازیکنان به خوبی مشاهده میکنیم وقتی مدیران به راحتی اشتباهات بدیهی خود را انکار کرده و جبران اشتباهات خود را از جیب مردم می کردند اینجا که دیگر ترامپ و تحریم مقصر نبود پس چه شد؟؟؟؟ به نگاهی به گذشته می بینیم که این اشتباهات عامدانه و شاید غیر عامدانه با اهداف مالی سال ها قبل تر هم انجام می شد ولی زیر پول مفت نفت پوشانده میشد و مردم هم دقت نمی کردن ولی الان که پول نیست و ارقام منجر به محرومیت می شود، همه چیز از زیر آب بیرون امده و رخ نمایی می کند در قضیه سخنگوی دولت مبنی بر عدم تمایل چین به افشای جزئیات به شخصه فکر می کنم بیشتر مقامات ایرانی مایل به افشا جزئیات نیستند کمی بحث تحریم ها و بیشتر تلاش برای رانت و داستان هایی از نوع قرارداد ویلموتس به نظر شما با این مسئولان بی تدبیر که به هیچ عنوان پاسخگو نیستن، پول مفت نفت چه می کند؟ خب بنده به شخصه با دیدن این شرایط به جای هزینه دادن روی مذاکرات و آوردن پول مفت نفت به کشور روی اصلاح رفتار این مدیران و پاسخگو کردنشان هزینه می کنم مدیرانی که یادشان رفته است که آخرتی هم هست

سلام چه خوب میشد موارد بالا را هر کدام را زمان و سال انعقادش و البته کمی بیشتر از جزییات قراردادها را هم ذکر میکردید خصوصا قراردادهایی که با کشورهای با اقتصاد بسیار محدود و کوچک بنابه وضعیت یکطرفه بسته شده چون بیس توافق ایران و چین به خاطر شرایط ویژه ایران و البته نیازهای چین (با محوریت نفت) اصلا متفاوت هست و بیشتر شبیه توافق 20 ساله با عراق هست (که البته باز یک تفاوت عمده داره در بحث نفت) تا چنین قراردادهایی که البته باز باید به سال انعقاد و شرایط های ریزترش پرداخت. از طرفی لطفا در صورت امکان منبع هر بند از این تحلیلها و نتیجه گیریها را اگر مستقیم هست لطف کنید تا یک مروری بکنیم و اگر تحلیل و جمع بندی خودتون هست باز لطفا منابع مورد تحلیل قرار گرفته را اگر بفرمایید ممنون میشم. اطلاعات جالبی هستندکه به نظر البته در بخش نقد منفی هستند چون در هیچکدام به سویه های مثبت احتمالی هیچ اشاره نشده و نمیشه پس قضاوتی کرد در مورد کلیت قراردادها. فرضا شاید سویه های مثبتش هم گفته میشد شاید بهتر میشد سنجید معدل قراردادها به نفع اون کشورها بوده یا به ضررشون و البته اینکه کل قراردادهای چین دیده میشد برای قضاوت. یعنی سوال این هست: آیا ادعا میشه اینها تمام قراردادهایی است که چین با کشورها بسته؟ اگر چنین نیست چرا ذکری از سایر قراردادها نیست؟ فرضا با توجه به جمیع شرایط آیا هیچ کشوری یک توافق موفق با چین امضا نکرده یعنی؟ اگر جواب منفی است چرا در نمونه های ذکر شده نیست؟ اگر هست آیا استثنا بوده یا چندین مورد بوده؟ و اینکه در چنین بررسی هایی آیا جامعیت حکم نمیکنه تمام قراردادها بررسی بشند و نقاط ضعف و قوتشون گفته بشه اگر قرار هست "نگران" باشیم. والا که برای محتاط بودن که شرط عقله و البته از اونطرف حتی چین هم باید محتاط باشه چون ممکن هست عواقب تحریم چنان دامنگیرش بشه که اقتصاد 5000 میلیارد دلاریش را فدای فرضا یک اقتصاد 70 میلیارد دلاری در بهترین حالتش کنه. . هرچند اشاره کردم توافق (نه قرارداد چون قراردادها ذیل این توافق در هر بخش جداگانه تنظیم و بسته میشند که به مجلس میره برای تصویب هر قرارداد طبیعتا و بیس اصلی ضمانت هم نفت هست) با ایران با بحث های ملاحظاتی ایران و چین منعقد شده. و نهایتا به نظرم قراردادهایی که ذیل این توافق بسته میشه به هیچ عنوان بدتر از قرارداهای معمولی که در زمان غیرتحریم حتی بسته میشد با شرکتهای اروپایی و چینی و ... نخواهد بود که اتفاقا به خاطر هدفمند شدن و ویژه بودنشون با تضمین های سفت و سخت بالادستی به نظر مفیدتر و حساب شده تر خواهد بود و ما دیگه شاهد قراردادهایی مثل توتال و بزرگراه شمال و قراردادهای میادین نفتی با شرکتهای فرانسوی و چینی و هندی نخواهیم بود اگر مثل هر توافقی در هر کشوری دولتی دلسوز بر سر کار باشه. در این مورد هم اگر ممکن هست منبع موثق (نه خبر طبیعتا) که تاکید داره در تمام این قرادادها حتی کارگران ساده هم تماما از چین وارد شدند و هیچ تاثیری قراردادهای چینی در نرخ اشتغال اون کشورها نداشته لطف کنید ممنون میشم. طبیعتا باید یک بررسی آماری از ابتدا تا انتهای قرارداد و بحث شاخصه های اقتصادی و کلی فاکتور تحلیل شده باشه و در نهایت اینکه وضع اقصتاد خود اون کشور چه تغییراتی کرده تا چنین قضاوت مهمی شده باشه ( مثلا ممکن هست پاکستان در بحث 95 درصد اقتصادش افتضاح عمل کرده باشه و خب بحث قراردادی که 5 درصد اقتصاد را شامل میشه هر چه آمار اشتغال مستقیم(که البته میفرمایید صفر بوده) و غیرمستقیمش تولید کرده باشه هم باز در کلیت اشتغال اون کوشر نمایش داده نمیشه. البته موارد من مبتنی بر حدس استدلالی است و اگر نتایج ذکر شده شما مبتنی بر منابع موثق و قطعی باشه طبیعتا باید مراقبت بیشتری کرد در قراردادهای ذیل توافق. نه تنها ما (با این شرایط تحریم و وضع اقتصاد) که بسیاری از کشورها برای توسعه بخشهای متنوع اقتصادشون اگر سرمایه گذاری خارجی وجود داشته باشه اول با کمال میل از اون استقبال میکنند چه برسه کشورهای در حال توسعه ای مثل ما که بر خلاف بسیاری از کشورهای صنعتی نیاز داریم به ورود تکنولوژی و در برخی از حوزه ها برای توسعه صنایع اصلا تکنولوژی در اختیار نداریم و باید وارد بشه توسط طرفی و اجرا بشه تا بعدتر تازه بشه فکر کرد به بحث داخلی کردنش (مثل نیروگاه هسته ای، مثل صنایع مرتبط فولاد و آلیاژ، مثل صنایع هوایی و ...) دقیقا به همین خاطر هست که در بالا ذکر کردم قرارداد ایران با چین با سایر قراردادهای مورد اشاره دوستان تفاوت داره (حتی با قرارداد پاکستان که چین منافع جدی داره در پاکستان به خاطر هند و بنابراین دنبال یک توافق برد-برد هست با پاکستان هرچند چون پاکستان خودش در معرض تهدید هند هست و نیاز به چین داره این نیاز چین به پاکستان تعدیل شده و چین میتونه تحمیل کنه برخی موارد را) ایران به عنوان تقریبا آخرین کشور خارج از تسلط غرب، دراای منابع نفتی که نیاز حیاتی صنعت چین هست ( افکار عمومی بحث تضمین جریان نفت برای یک صنعت بزرگ وابسته به نفت را شاید متوجه نباشند و برای همین مدام هی این سوال را تکرار کنند چرا چین باید چنینی قراردادی در این شرایط با ایران بننده؟) و قرارگیری در یک موقعیت ویژه نقشی که داره ( البته با استقلال فعلی ایران (در بخش حاکیتی که برای همین هم چین توافقی در سطح حاکمیت را منعقد کرد که اسیر دولتهایی که ممکن هست چرخش داشته باشند نباشه) والا کشورهای در بالا ذکر شده که بماند حتی پاکستان هم از لحاظ سیاسی اصلا اطمینان پذیر نیست) طوری هست که چنین تفاهمی واقعا برد-برد محسوب بشه اگر قراردادها قوی تنظیم و اجرا بشند. یعنی همه گمان میکنند خب چین تنها با این قرارداد یک بحث نفت براش تضمین شده ولی اشاره نمیشه که خارج از چارچوب پذیرفته شده جهانی توسط چین (شورای امنیت و نظم نوین پس از جنگ جهانی که البته دیروز بلینکن ادعا میکرد چین میخواد بر خلاف این نظم حرکت کنه و ما نمیزاریم)، چین اگر بتونه قدرت بخشی به ایران را شاهد باشه (چون دید که حالا نوک پیکان دراه کم کم با احساس خطر غرب به سمت چین برمیگرده کامل و مستقیم) با یم توافق برد-برد در بخش دیگه ای هم یک برد دیگه به دست میاره (که به ما ربطی نداره و برای ما یک برد اساسی است) و اون هم قرارگرفتن یک ایران قویتر در خاورمیانه به عنوان تعدیل کننده رفتارهای غرب یا حداقل اینطور بگیم تمرکز زایی از جهت گیری به سمت چین. پس من هم معتقدم اگر قراردادهای ذیل این توافق یا تفاهم قوی و دقیق تنظیم و اجرا بشند و در بخشهای مورد نیاز همانطور که در توافق ذکر و تاکید شده ما در برابر تضمین جریان نفت ( ما همین الان هم داریم نفت را نسبت به دنیا به خاطر تحریم ها حداقل با 5 و 6 دلار تخفیف نسبت به برنت میفروشیم مستقیم به برخی پالایشگاه های مستقل چینی بماند در بحث غیرمستقیم هزینه های دلالی و دورزدن تحریم شاید بسیار بیشتر از این باشه) انتقال تکنولوژی در کنار سرمایه گذاری چینیها داشته باشیم این توافق حتما یک فرصت اساسی است برای کشور.

در واقع شرکت ها و کشورهای غربی هم دقیقا این نوع معاملات و سرمایه گذاری ها را در کشورهای مختلف دنیا انجام می دهند و کشور های دیگه را وابسته به خودشان میکنند ولی خب مثل چین علیهش سر و صدا نمیشه چون رسانه های اصلی هم مال همین اروپایی و آمریکایی ها هست. چین با عربستان و عراق و اسرائیل در منطقه و کشورهای دیگه قرارداد های سنگین سرمایه گذاری نوشته که تا الان به خوبی هم پیش رفته البته ایران و قانون گذاران باید در قرار داد ها به شدت دقت کنند که دچار مشکلاتی که در متن نوشته شده دچار نشوند. در مورد سابقه ی رابطه با چین در ایران یکی از ارتباط های خوب چین با ایران در مورد مترو در شهر های ایران بوده که انتقال فناوری هم انجام شد و متروی ایران با استاندارهای روز دنیا ساخته شد. و البته چند مورد قرارداد نامناسب و به سر انجام نرسیده در پروژه های حمل و نقل و انرژی با چین قبلا داشتیم. نوع نوشتن قرار داد به هوشمندی طرف ایرانی و وضعیت کلی ایران ربط داره. در کل با وجود درآمد های نفتی (که فروشش به غیر چین دچار مشکل هست) می شود قرار داد های خوبی نوشت.البته به شرطی که طرف ایرانی هوشمندی های لازم را داشته باشد.

درگیری های مارب بر اساس گزارش العالم: بیشتر از 70 درصد از خاک استان مارب از سیطره نیروهای سعودی و همپیاله‌های آن خارج شده. در ساعات کم گذشته مواضع راهبردی مهمی در جبهه غرب و شمال غرب مرکز استان آزاد شده است. نیروهای صنعا نبرد را به مناطق نزدیک به منطقه صحن الجن در محله های غربی شهر رساندند، این در حالی است که خطوط دفاعی دار و دسته هادی به کل دچار فروپاشی شده. نیروهای هادی و شبه نظامیان هوادارش شماری از مناطق راهبردی در جبهه های غرب مارب را از دست دادند و در چند جای دیگر هم در آستانه عقب نشینی هستند. جنگنده‌های عربستان بیشتر از 30 بار این مناطق را بمباران کردند البته این مساله خللی در پیشروی نیروهای مشترک یمن ایجاد نکرده. حربه بعدی نیروهای هادی و مزدوران "الاصلاح" استفاده از آوارگان یمنی در اطراف شهر مارب به عنوان سپر انسانی بود. رسانه‌های عربی هم تلاش دارند تا از مشکلات آوارگان به عنوان اهرم فشار علیه انصارالله استفاده کنند. حالا ارتش و کمیته‌های مردمی یمن فقط و فقط آزادسازی شهر مارب و مناطقی در حومه آن را پیش رو دارند. اگر هم می‌خواهید بدانید چرا این مساله انقدر عربستان و همپیمانان غربی آن از جمله آمریکا را کلافه کرده باید تاکید کنیم که علاوه بر مناطق نفت‌خیز مارب، از دست رفتن این استان استراتژیک برای عربستان می‌تواند به مثابه شکست اساسی و تعیین کننده ی سرنوشت در جنگ به شمار رود.

کاتالوگ موتورهای توربوجت شرکت halcon امارات HJD-X 40daN ENGINE , HJD-X 75daN ENGINE وHJD-X 100daN ENGIN

اسب دیوانه پس از آغاز تولید و بهکارگیری نسل جدید موشک ها هدایت شونده ضد زره در اواسط دهه 80 میلادی، انگلیس ها تصمیم گرفتند برای تمرین واحدهای نظامی با موشک های ضد زره یک هدف متحرک بسازند. یکی از پروژه ها برای ساخت یک هدف متحرک تبدیل تانک های چیفتن ارتش انگلیس بود. این پروژه به نام اسب دیوانه نامگذاری شد. تانک های چیفتن در اواسط دهه شصت میلادی در ارتش انگلیس وارد خدمت شدند و پس از دو دهه به ستون قفرات نیروهای زرهی ارتش این کشور تبدیل شد. در سال 1983 با تحویل تانک های جدید چلنجر -1 به ارتش انگلیس، روند بازنشسته شدن تانک های چیفتن نیز اغاز شد. در سال 1987 ، یک پیشنهاد جالب در مورد استفاده از تجهیزات غیرفعال ارتش داد شد. در این طرح قرار بود تجهیزات غیر فعال همانند تانک های چیفتن به عنوان یک هدف متحرک تغییر کاربردی داده شوند. از جمله مزایا چنین طرحی برای ارتش انگلیس قیمت بسیار ارزان آن بود. تاسیسات تحقیق و توسعه تسلیحات سلطنتی(RARDE ) ارتش انگلیس این پروه یعنی اسب دیوانه را کلید زد. برای شروع این طرح یک دستگاه تانک چیفتن Mk I با شماره سریال 00EB33 انتخاب شد. جایگاه راننده تانک به یک کنسول هدایت کنترل از دور رادیویی مجهز شد. کاربران اسب دیوانه میتواند این هدف متحرک را از داخل یک خودرو Alvis Stormer تغییر کاربری شده هدایت کنند. کنسول کاربری تانک اسب دیوانه در خودرو زرهی Alvis Stormer بخش های داخلی و خارجی مانند توپ اصلی ، مسلسل هم محور، مسلسل روی برجک، سیستم های کنترل آتش و... که مورد نیاز نبود از تانک حذف شدند تا وزن کلی نانک کاهش پیدا می کرد. در نتیجه سرعت و قدرت مانور تانک افزایش پیدا میکرد. ظرفیت مخزن های سوخت نیز کاهش پیدا کرده بود. این کار برای افزایش ایمنی انجام شده بود تا هم احتمال انفجار و اتش سوزی مخزن سوخت تانک کاهش یابد و هم در صورت اخلال در سیستم کنترل از راه دور، سوخت تانک اسب دیوانه به سرعت تمام شده و آن متوقف شود. برای هدایت تانک اسب دیوانه نیز یک دوربین بر روی دهلیز راننده نصب شده بود تا هدایت ان با دقت بالاتری انجام شود. بخشی های از بدنه با رنگ قرمز رنگ رانگ امیزی شد تا نیروهای در حال آموزش به راحتی بتوانند تانک هدف را در طی تمرین پیدا کنند. با این وجود طرح اسب دیوانه به علت مشکلات کنترل از راه دور رادیویی چندان قابل اعتماد نبودند. همچنین دوربین نصب شده بر روی تانک دارای زاویه دید محدود و کیفیت تصویر نامطلوب بود که کنترل آن را دشوار می کرد. در نتیجه ، در سال 1987-88 پروژه اسب دیوانه کنار گذاشته شد. در حال حاظر تنها نمونه تانک اسب دیوانه ساخت شده در موزه زرهی بوینگتون نگه داری می شود. اسب دیوانه از دیگر تانک های چیفتن اقبال بیشتری داشت. برخی از تانک های چیفتن ارتش انگیس ذوب شدند و در حالی که دیگر تانک های چیفتن به عنوان اهداف ثابت در ارتش انگلیس مورد استفاده قرار گرفتند. تانک هدف متحرک اسب دیوانه اسب دیوانه نام یکی از رهبران سرخ‌پوستان آمریکا بود از همین رو طرح یک سرخ پوست بر روی بدنه و برجک این تانک کشیبده شده است. تانک های چیفتن ارتش انگلیس که به عنوان سیبل ثابت مورد استفاده قرار گرفتند.

تفاهم همکاری با چین یک معاهده و قرارداد مثل برجام نیست. یک سند تفاهم است. یعنی دو طرف تفاهم می‌کنند در زمینه های ذکر شده در آینده با هم همکاری کنند. متن این تفاهم که منتشر شده نشان می‌دهد کاملا به نفع دو کشور است و امنیت انرژی چین و فروش نفت ایران را تضمین می‌کند. جالب اینجاست مثلا در بحث سرمایه گذاری مشترک در زمینه تولید تجهیزات پزشکی پیشرفته، قید انتقال فناوری ذکر شده است. تفاهم استراتژیک ایران و چین صرفا یک تفاهم دو جانبه برای پروژه‌ها و قراردادهای آتی است که برای هر کدام باید بطور جداگانه قرارداد حقوقی نوشته و امضا شود و طبق قانون در مجلس هم تصویب شود.

حالا این یک بحث جدید هست. مطلب قبل در مورد کارگر و نیروی کار بود که توضیح داده شد. بعد ولی ما یک متن (حالا در دسترس) سند داریم و برداشت مستقیم ازش و یک برداشت های اینچنینی که خب جایی در متن سند چنین چیزی وجود نداره. در هیچ کجای سند از در اختیار گذاشتن نقاط کلیدی و حساس مملکت منحصرا در اختیار چین صحبتی نشده. بله نیروگاه هسته ای بوشهر هم در اختیار روسهاست به عنوان یک مکان حساس و شاید مثلا در حوزه ای که تکنولوژی کاملا جدید بخواد وارد بشه مثل نیروگاه هسته ای، چینی ها در تعداد و کاربری ساخت مسلط باشند ولی اسمش همون سرمایه گذاری خارجی هست به طور معمول و من اسمی روی چیزی نمیزارم قاعدتا. سرمایه گذاری روی سایر بخشها و حوزه ها هم که شما اگر شرکتی پیدا کردید که اصلا رقابت که نه! یه چیزی هم بهش بدیم حاضر باشه بیاد سرمایه گذاری کنه ما یه چیزی هم بهش میدیم بیاد سرمایه گذاری کنه! بحث انتخاب بین ایده آل و خوب هست. در شرایط فعلی ما من میگم حتی خوب هم نه بلکه این قرارداد درست اجرا بشه ایده آل هست. من با متن سند فعلی دارم قضاوت میکنم نه با نیت خوانی ها و حدس ها و یا فرامتن سند. در موضه دشمنی هم نیستیم ما با چین نه در شکل تاریخیش و نه شکل معاصرش پس حتی بدبینی ای که فرضا نسبت به آمریکا و اروپا و روسیه داریم هم وجود نباید داشته باشه (احتیاط چرا که نه!) و همین حالا هم اتفاقا داریم میبینیم از اتحاد امریکا و خودش علیه چین حرف میزنه که یعنی جبهه درستی انتخاب شده. وقتی اتوبان را بستند تا جیب را خالی کنند رفتن از جاده فرعی اگر کمی هزینه لاستیک و استهلاک را بیفزایه از ضرر خالی شدن کامل جیبت قطعا کمتر هست. برای اینکه نگند تو تلاشت را میکردی ما یکبار تلاش کردیم با مذاکره اتوبان را باز کنیم و حالا با دادن پول و کیف و کارت سوخت حتی ولی نه تنها زدند زیر قولشون بلکه طلبکار جونت هم شدند ایندفعه. وقتش بود یک راه دیگه را امتحان کنیم هرچند اتوبان نمای خیلی شیکی داره. در اینجا هم داریم در مورد اقتصاد و تحریم طبیعتا صحبت میکنیم و قصدی برای هیجان انگیز بودن کاری نداریم. در سند سعی شده ضعفها یا بهتر بگیم پوئن هایی چون رقابت ناپذیر بودن با دخالت دادن اجباری شرکتهای ایرانی ( ساخت و مشارکت طرف ایرانی ) تعدیل بشه و هیچ بحثی از دست روی هر پروژه ای که دلش میخواد نشده. تمام حوزه ها مشخص هست و نحوه مشارکت ها هم تقریبا مورد بحث قرار گرفته در این سند بالادستی. اولویت هم امتیازی است که در ازای مشارکت دادن طرف های ایرانی (بله خیلی کشورها رقابتی یک پروژه ای را برگزار میکنند ولی دربست هم تحویل میدند و مضاف بر این ما در مورد سوییس صحبت نمیکنیم در مورد کشوری صحبت میکنیم که طرف برای انتقال پول چند بسته دارو بهش فرار میکنه چون ممکن هست تحت تحریم و خشم آمریکا قراربگیره و از زندگی ساقط بشه حتی (منع معامله و اقامت فالوده این خشم هست و زندان جریمه و ... بماند) ) حالا بحث های تاریخی هم که تقصیر کی بود و شرایط چی هست هم میشه در یک تاپیک مجزا به طور کاملا علمی و دقیق بهش پرداخت که جاش اینجا نیست و بحث این تاپیک چیز دیگه ای است ولی همچنان تعجب میکنم چطور سرمایه گذاری مثلا 600 میلیارد دلاری قرار هست مسکن باشه! چیزی که مسکن و سرطان بود و هست فروش نفت مفت و وارد کردن پورشه و یخچال و کمربند و غذای سگ و مبل و لباس ترک و آبنبات! آلمانی و جنسهای بنجل چینی بود نه فروش تضمینی نفت و به جاش واردات برخی کالاها و بخش اعظمش تضمین سرمایه گذاری در پروژه های استراتژیک عمرانی کشور. مشخص هست که دیگه مدیریت چنین اسناد بالادستی در بحث اجرا به عرضه مجریان برمیگرده و نهادهای نظارتی و ربطی به خود سند (که محتویات و بندهاش باید بر طبق خودش بحث بشه و نه فرامتن) نداره.

این سند 25 ساله نامگذاری شده است تا کلیت برنامه همکاری جامع دو کشور در این بازه زمانی بلندمدت دیده و پیگیری شود. بدیهی است بازه زمانی اجرای هر قرارداد دوجانبه ای بر اساس پیش بینی مندرج در خود قرارداد تعیین می شود. در این سند، واگذاری هیچ منطقه و یا هیچ انحصار متقابل و یا یکجانبه ای مطرح نبوده و لذا فاقد اعطاء هرگونه حق انحصاری است. در این سند مدیریت، اداره و یا بهره برداری از هیج منطقه و یا حوزه ای واگذار نشده است. https://www.tasnimnews.com/fa/news/1400/01/08/2475887/متن-توافق-25-ساله-ایران-و-چین-بر-اساس-آخرین-تغییرات-تا-خرداد-99

ترکیه یک سیاست و قانون داخلی که داره و فکر کنم به دوران عثمانی برمیگرده اینه که هیچ کدوم از مرز هاش را به رسمیت نمیشناسه و برای خودش حدود قائل نمیشه به قدری که در اوائل دوران پهلوی که از قبل و زمان قاجار هم که در ضعف شدید بودیم به مرزهای ما تجاوزات داشت و حتی ادعاهایی برای استانهای غربی داشت که گویا خطوط مرزی قبلی با واگذاری ارارات به اونها بصورت سندی جدید تنظیم شد ودست از ادعا های خودشون برداشتن !! البته طی سالهای اخیر هم بارها ادعا و تهدید ورود به کشور مارا داشتن!! قانون میثاق ملی ترکیه هم یک‌قانون است که وظیفه هر دولت و فردی از مردم ترکیه هست که تمام تلاش کنه مرزها وسرزمین های گذشته در بزرگترین حالت ممکن در دوران عثمانی به کشور ترکیه برگرده حالا این‌مرزها متعلق به این ترکیه فعلی نبوده اینها یک خلافت اسلامی اهل تسنن بودن که شبیه شوروی دور هم بودن با محوریت ترکیه فعلی تقریبا که به دلیل بحث های نژادی وسیاست های اشتباه و بلند پروازی ها متلاشی شدن! اخیرا هم که اتحادیه کشورهای تقریبا همنژاد که یک برنامه‌ای هست قدیمی که انگلیسی ها پایه گذاری کردن برای ایجاد یک‌خط دفاعی در آسیای مرکزی جهت جلوگیری از نفوذ روسها به هند باز هم توسط ترکیه کلید خورده در کل یک خطر بشدت بزرگه حتی برای ما سابقه جنگ های صد ساله دوران صفویه وافشاریه و زیاده خواهی های این کشور هنوز در تاریخ قابل بررسیه که گویا در کشور ما اهمیتی نداشته و نداره!

جدیدترین نسخه تانک ابرامز M1A2 SEPv3

لینک آپارات که جناب @MR9 آپلود کردند. https://www.aparat.com/v/R17uO لینک مربوط به لحظه برخورد موشک های سپاه پاسداران به پایگاه عین الاسد از دید پهپاد امریکایی https://www.aparat.com/v/eoISM دانلود بخش مربوط به عین الاسد 13:28 دقیقه https://s16.picofile.com/file/8426552484/Inside_the_attack_CBSNews_360p_military_ir.MP4.html تماشا از سایت سی بی اس نیوز با زیرنویس انگلیسی https://www.cbsnews.com/news/iran-missle-strike-al-asad-airbase-60-minutes-2021-02-28 تماشا از یوتیوب https://www.youtube.com/watch?v=lGP7hZQuTL0 اپیزد 24 فصل 53 برنامه تلویزیونی ۶۰ دقیقه (به صورت کامل) فقط 14 دقیقه مربوط با حمله موشکی به عین الاسد هست. کیفیت 720p با کدک x265 - حجم 213 مگابایت http://uploadb.me/direct/pc4digxywsew/60.Minutes.S53E24.720p.HEVC.x265-Military.ir.mkv.html

سرباز لبنانی در مقابل تانک اسرائیلی تصویر سرباز لبنانی که با سلاح ار پی جی 7 خود در مرز لبنان با رژیم اسرائیل یک دستگاه تانک مرکاوا مارک4 ارتش این رژیم را نشانه گرفته است. این تصویر در حضور نیروی های سازمان ملل شکار شده است

با سلام خدمت شما و سایر دوستان عزیز میلیتاریست و تبریک سال جدید ( بقول دوستان سال 13400 ) دقیقا از متن و محتوای این قرارداد اطلاعی ندارم . چیزهایی هم در خبرها و فضای مجازی خواندم که ظاهرش بد نیست اما باید عمیق تر شد تا حقیقت موضوع را فهمید و نسبت به اصل موضوع به درستی موضع گرفت. چین شبیه به این قراردادها را با چند کشور بسته ‌و ‌حالا باید بررسی کرد چقدر چین به آن ها پایبند بوده و آیا آن کشورهایی که با چین قرارداد داشتند از نتایج قراردادهایشان با چین راضی بودند؟ رد پای رفتگان هموار سازد راه را چند نمونه از قرارداد های چین با سایر کشورها رو خدمت دوستان ارائه میکنم : پاکستان و چین پاکستان : پاکستان در ۲۰۱۵ با چین طرحی به نام دالان یا همان کریدور اقتصادی پاکستان–چین را به امضا رساند. این طرح ارزشی معادل ۶۲ میلیارد دلار دارد و شامل بخش‌های همچون ساخت شبکه‌های حمل‌ونقلی مدرن، ساخت نیروگاه‌های انرژی و ایجاد مناطق ویژهٔ اقتصادی است. اما هزینه بالای برق برای شهروندان پاکستانی باعث شد تا دولت پاکستان کمیته‌ای را به ریاست عمران خان نخست‌وزیر این کشور شکل دهد تا دلایل این امر را بررسی کند. با بررسی‌های این کمیته مشخص شد شرکت‌های چینی درگیر در ساخت نیروگاه‌های برق هزینه‌های تولید را به‌طور ساختگی افزایش می‌دهند. در ۲۶ ژوئن ۲۰۲۰ دولت پاکستان خواستار مذاکره مجدد در مورد شرایط بازپرداخت وام‌های چینی شد و شرکت‌های چینی را متهم به ایجاد ساختگی تورم در هزینه‌های طرح‌ها کرد. در بلوچستان پاکستان شهروندان چینی برای کار در پروژه‌های طرح دالان اقتصادی مهاجرت گسترده‌ای داشتند. بر اساس گزارش منتشر شده توسط فدراسیون اتاق‌های بازرگانی و صنعت پاکستان در دسامبر ۲۰۱۶، اگر مهاجرت شهروندان چینی با همین نرخ ادامه یابد در ۲۰۴۸ تعداد چینی‌ها از بلوچ‌ها در بلوچستان پاکستان بیشتر می‌شود بنگلادش و چین بنگلادش : بنگلادش و چین قراردادهایی برای توسعه زیرساخت‌های بنگلادش به ارزش ۳٫۶ میلیارد دلار در ۲۰۱۸ امضا کردند. این قراردادها از همان ابتدا نگرانی‌هایی را از سوی بنگلادشی‌ها به همراه داشت. بنگلادش مدتی بعد بخش‌هایی از این قراردادها همچون قرارداد ساخت نیروگاه‌های برق را به دلایلی همچون فساد شرکت‌های چینی، هزینه‌های بالای ساخت و نگرانی‌های محیط زیستی لغو کرد. سریلانکا و چین سریلانکا : منتقدان وام‌هایی که توسط بانک اکزیم چین به دولت سریلانکا برای ساخت بندر ماگامپورا ماهیندا راجاپاکسا اعطا شده را نمونه موردی دیپلماسی تله بدهی نامیده‌اند. ارزش این قرارداد ۳۶۱ میلیون دلار بود که ۸۵٪ آن توسط بانک اکزیم چین با نرخ سود سالیانه ۶٫۳٪ تأمین شد. شرکت‌های دولتی چینی سینوهایدرو و شرکت مهندسی بندر چین به وسیله دولت سریلانکا به کار گرفته شدند تا بندر ماگامپورا را بسازند. دولت سریلانکا در بازپرداخت این وام ناموفق بود و به همین دلیل طی یک قرارداد اجاره ۹۹ ساله این بندر به شرکت دولتی چینی چاینا مرچنس واگذار شد. تانزانیا و چین تانزانیا : در زمان ریاست جمهوری جاکایا کی‌کوته تانزانیا یک قرارداد ۱۰ میلیارد دلاری با چین بست تا شرکت‌های چینی بندر ام‌بگانی کریک در باگامویو را بسازند. در آوریل ۲۰۲۰، جان ماگوفولی، رئیس‌جمهور جدید تانزانیا این قرارداد را لغو کرد و گفت «تنها یک آدم مست می‌تواند چنین شرایطی را بپذیرد». از جمله‌بندهای این قرارداد این بود که شرکت‌های چینی از پرداخت مالیات و هزینه‌های جاری معاف بودند. بر اساس شرایط این وام چینی‌ها به عنوان گارانتی وام باید به مدت ۳۰ سال این بندر را در اختیار خود می‌داشتند و دولت تانزانیا حق پرسش در مورد نحوه استفاده چینی‌ها از این بندر در این مدت را نداشت. جیبوتی و چین جیبوتی : جیبوتی از چین وام گرفت تا بنادر استراتژیکش را توسعه دهد. بدهی‌های جیبوتی به چین در مجموع ۷۷٪ از کل بدهی خارجی این کشور را شامل می‌شود که خود معادل ۸۰ درصد تولید ناخالص داخلی جیبوتی است. با توجه به تعویق پرداخت بدهی های جیبوتی ، در ۲۰۱۷ نخستین پایگاه نظامی چین در خارج از مرزهای این کشور در جیبوتی به راه افتاد. کنیا و چین ریزش پل 12 میلیون دلاری ساخته شده توسط چین در کنیا کنیا : در فاصله ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۷ کنیا از چین در مجموع ۹٫۸ میلیارد دلار وام گرفت. بدهی به چین در مجموع ۷۲٪ از کل بدهی خارجی کنیا را شامل می‌شود. چین تا ۲۰۲۰ بودجه گسترده‌ای معادل ۶٫۵ میلیارد دلار در اختیار کنیا گذاشت تا ریل استاندارد مومباسا–نایروبی را تکمیل کند. در ۲۳ ژوئن ۲۰۲۰ دادگاه استیناف در کنیا یک وام ۳٫۲ میلیارد دلاری از چین برای ساخت خط‌های راه‌آهن در کنیا توسط شرکت‌های چینی را غیرقانونی اعلام کرد. در دسامبر ۲۰۱۸ دولت کنیا تا آستانه اعلام ناتوانی در بازپرداخت اقساط وام‌های چین برای ساخت بندر مومباسا پیش رفت. این عمل می‌توانست باعث شود تا کنیا کنترل این بندر را به چین واگذار کند. به دنبال این اتفاق در رسانه‌های کنیایی این سؤال مطرح شد که آیا وام گرفتن از چین در ازای از دست رفتن حاکمیت ملی کنیا بر سرزمینش ارزشش را دارد و آیا کنیا به موردی دیگر همچون سریلانکا تبدیل می‌شود یا نه؟ زامبیا و چین زامبیا : از مجموع ۸٫۷ میلیون دلار بدهی خارجی زامبیا ۷٫۴ دلار آن به چین است که با در نظر گرفتن اقتصاد کوچک این کشور آفریقایی این بدهی مبلغ بسیار بالایی‌ست. در ۲۰۱۸ بحثی در میان قانون‌گذاران زامبیایی مطرح شد مبنی بر این‌که وام‌های چینی با شرایط بازپرداخت سخت و بی‌ملاحظه حاکمیت ملی این کشور را به خطر می‌اندازد و در سپتامبر همان سال مذاکراتی بین چین و زامبیا انجام شد تا دولت زامبیا کنترل زسکو، شرکت برق دولتی زامبیا، را تماماً به چین واگذار کند. به این لیست بلند بالا می توان کشورهائی نظیر تاجیکستان ، نپال ، کامبوج و ... را هم اضافه کرد. شاید با دیدن این لیست و عواقبی که دامنگیر طرف های قرارداد چینی ها شده ؛ بتوان بهتر به دلایل ابراز نگرانی دوستان فروم از قرارداد همکاری با چین پی برد پی نوشت 1 : البته این پست به این معنا نیست که قرار است سند همکاری ایران و چین به چنین سرنوشت هائی دچار می شود ، اما این سوابق پیش رو ، باید ما را هوشیار نگه دارد تا در قرارداد های متعاقب این سند ، گرفتار دام و حیله گری های شرکت های چینی نشویم. پی نوشت 2 : نکته جالب توجه در تمامی قراردادهای چین با کشورهای فوق الذکر اعزام تمامی پرسنل شرکت های پیمانکاری چینی ( حتی در حد کارگران ساده و کارگران ساختمانی و ... ) از چین به این کشورها است که عملا باعث شده که هیچکدام از این پروژه ها و قراردادها نقش پر رنگی در ایجاد اشتغال در کشورهای طرف قرار داد و کاهش نرخ بیکاران این کشورها نداشته باشند.

ظریف: نقش من در سیاست خارجی «صفر» است https://www.mashreghnews.ir/news/1171793/ظریف-نقش-من-در-سیاست-خارجی-صفر-است-ربیعی-منتقدان-دولت-از