با سلام و عرض تبریک بهار نو به همه میلیتاری های عزیز این حقیر به علت گستردگی موضوع و دانش کم خودم تا کنون سعی نموده ام بیشتر مستمع باشم تا راوی در این موضوع مشخص اکنون به نظرم آمد تجربیاتی که از نزدیک داشتم را بیان کنم شاید به تحلیل و نقد دوستان فرهیخته میلیتاری کمکی کرده باشم . قبل از شرح و بسط بحث ذکر چند پیش درآمد لازم به نظر می رسد : 1-ایران کشوری به غایة بزرگ و گسترده و تنوع پروژه های فعال و راکد آن بسیار است . ذکر اینکه پروژه های صنعتی و غیره در ایران مثلاً خوب یا بد است انقدر کلی گویی هست که ما را از تحلیل درست دور می دارد . 2-کشوری مانند چین نیز که فعالیت های اقتصادی و صنعتی بیشماری در جهان در دست اقدام دارد هر کدام از پروژه های ایشان شرایط و ضمائم خود را دارد و نمی توان با ذکر یک کلمه تمام آنها را با القاب و صفات خوب یا بد باز تاب داد . 3-معمولا کشور میزبان لیستی از مقاصد و مکانهای که مایل به سرمایه گذاری در آنها است را به کشور میهمان ارائه می دهد ( معمولا پروژه های هست که خود میزبان یا پولش را ندارد یا تکنولوژی اش را و یا به نظرش سود کمتری دارد و تا کنون سراغش نرفته است ) ولی پیشنهاداتی هم از طرف میهمان ارائه می گردد که شما در لیست اولیه تان نبوده . چون اساساً لیست شما بر اساس اهداف خودتان بوده و نه کاستی و اشتیاقات طرف مقابل البته اینطور نیست که در کشور میزبان همه "بی مغز باشند" و ندانند که چطور باید از اشتیاق طرف معامله بهره ببرند بهر روی با ذکر این پیش درآمد قصد داشتم بیان کنم که تجربیات این حقیر که قصد ذکر آن را دارم چه خوب باشد و چه بد تمام داستان نیست و شاید بخشی از یک کلیت باشد و قطعاً باید کسانی قضاوت کنند که به کلیات بیشتری آگاهی دارند و گرنه یک گل نمونه بهار نخواهد بود ... علی ایحال : در 2 مکان شخصاً تجربه همکاری با چینی ها را داشته ام . یک سایت تقریباً به مدت 7 سال به دلایل مختلف راکد و نیمه فعال بود و در بهترین حالت بعد 7 سال 30 درصد پیشرفت فیزیکی داشت. به سرمایه گذار پیشنهاد شد جهت مشارکت . بعد از ورود ایشان در مدت 4 سال به بهره برداری رسیده است . نرخ مشارکت 49 درصد طرف چینی و سهم هلدینگ ایرانی 51 درصد بود . کارگران موقت که در زمان ساخت مشغول به کار بودند حدوداً 5 هزار نفر می شدند . در هیچ زمانی کل پرسنل و مهندسین ناظر و نمایندگان طرف سرمایه گذار از 50 نفر تجاوز نکرد . ( منظور اشتغال خود چینی ها در سایت مذکور است ) در کل 3 نکته اصلی و مهم را بیان میکنم : 1- سود چین ها در پروژه مذکور چند جانبه بود ( تمام سهمی که متقبل شده بود برای سرمایه گذاری به شکل پول نقد وارد نکردند ) وقتی ایران در خواست تزریق اعتبار می کرد . گاهی چینی ها محل هزینه را شناسایی می کردند و پیشنهاد های را ارائه میکردند ( هرگز اجبار نبود) مثلاً عنوان میشد که اعتبار برای خرید کابل و تجهیزات برقی مورد نیاز است . طرف چینی چند شرکت و محصولاتشان را در وندور لیست پیشنهادی می گذاشت . معمولا به خاطر قیمت مناسب و کیفیت نسبتاً خوب حداقل یکی از آنها انتخاب میشد 2-چین پیشنهاد داد که محصول را خودش بخرد . البته که 49 درصدش متعلق به خودش بود ولی به هر حال باید به عنوان مشتری حاضر و قیمت می داد : از نفوذ خود استفاده و قیمتی ارزان برای می داد ( صد البته که چون خودش نیز در تولید شریک است این ارزانی آن چنان نیست که موجب ورشکستگی و عدم سود کارخانه شود . می شود گفت سود کم ) ولی وقتی منصفانه نگاه می کردیم اگر چینی ها خودشان هم خریدار نباشند ما باید به خریدار عمده تخفیف می دادیم . خوب چه کسی بهتر از اینها که ثبات قدم داشتند . 3-در اواخر کار بود که از یکی از همکاران چینی پرسیدم این محصولات رو چطور در بازار چین می فروشید ؟ ( منظورم این بود که قیمتش رو چقدر بالاتر می برند ) ایشان گفت قرار نیست که این محصول به چین ارسال شود !!! و برایم یک پروژه را در آفریقای جنوبی تشریح کرد که قرار است خوراک آن کارخانه از اینجا تامین شود ( و این یعنی یک خوراک ارزان که از قطع نشدن منبع تولید مطمئن خواهند بود چون در تولید خوراک هم نقش دارند ) بعد از تشریح این همکار تقریبا متوجه شدم که این سیستم چگونه کار میکند : 1- اول اینکه از همان ابتدا آنها می دانستند که کجا دارند سرمایه گذاری می کنند و قرار است این محصول بخشی از کدام زنجیره باشد . 2-این محصول معروف هست به ارزان بودن در بازار بین المللی و چندان اشتیاقی برای سرمایه گذاران دیگر نداشت و اوایل خود ما هم فکر می کردیم که کلاه سرشان گذاشتیم که پولشان را خرج این محصول می کنند. 3-در ساخت و تامین و فروش محصول دخیل هستند . ( اگر ما برای سهم 51 درصد مثلا 100 دلار می دادیم آنها در عمل 70 دلار خرج کرده بودند . و وقتی که ما 10 دلار سود می بریم آنها شاید 15 دلار ( جنسی با تخفیف که خوراکی ارزان برای زنجیره تولیدشان است ) ولی به هر حال ضرری برای ما نداشت . من باید 100 دلار بدهم به همان جنس اولیه . چه از چین باشد چه از فرانسه !!!) 4- هرگز کارگران زیادی را آنجا نریختند و توجه و اعتراض ما را سبب نشدند . 5- هرگز وارد مسائل حاشیه زا نشدند و از هرمسئله ای که منجر به جنجال می شد پرهیز می کردند . ( وقتی رودخانه کنار کارخانه خشک شد و کشاورزان معترض به برداشت بی رویه ما شدند . به همه غرامت پیشنهاد شد و اشتغال در کارخانه و سریع مسئله جم و جور شد ... ) 6- هرگز از همان اول نیتشان نیست که پول وارد کشور خودشان کنند ( به بیانی دیگر سود حاصله را در یک جای دیگری در دنیا سرمایه گذاری می کنند . هم مانع تورم و افزایش نقدینگی در چین می شوند و هم آنرا نمی خورند و به فرزندانشان نمی گویند که خانه بنشین و تا هفت پشتت بخور دیگه کار میخواهی چه کار ... ! ) 7- هرگز به مسائلی که برای بومی ها مهم است وارد نمی شوند . مثل ملی گرایی و قومیت گرایی و دین و مذهب و .... ) خدایی ما که از ایشان ندیدیم و نشنیدیم . حداقل تجربه من این این گونه بود . 8-همه به انگلیسی صحبت می کردند . دلیلش را ایجاد اعتماد سازی بیان می کردند و احترام به میزبان ( خصوصا در جلسات فنی که خود من 4 چشمی مراقب پچ پچ های مهندسان ایرانی هستم ) این تفاهم نامه نه سیل ی است ویران کننده و نه دروازه ای است رو به بهشت تنها و تنها نظام مند کردن همکاری و سرمایه گذاری های تجاری , صنعتی و نظامی و غیره ... چین در ایران است که بیش از 10 سال است که مخفیانه وجود دارد . و کما بیش همه مطلع ایم . اکنون با تجربه این ده ساله که برای ما خوب و شیرین بوده در دور زدن تحریم ها و برای چینی ها سودهای دوبل به همراه داشته بناست توسعه , ترویج , نظام مند و آشکارتر انجام پذیرد . قطعاً طرفی که بیشتر مایل به آشکار کردن آن بوده ما بودیم . چون از فوائد تبلیغاتی و روانی آن قصد استفاده بیشتر داریم. انشالله با درایت جوانان این مرز و بوم مشارکت ها و تولیدات و صد البته قراردادهای به مراتب بهتری از گذشته با چینی ها منعقد گردد . و من به شخصه ایمان دارم از مشارکت های قبلی که امثال من در آن دخلیل بوده اند بهتر و پر منفعت تر خواهند بود . در پایان کلام را کوتاه کنم و عذر تقصیر بابت نوشتار طولانی . که مهارت کمی دارم در بیان صحیح مقصود در جملات کوتاه و من الله توفیق

جالبه اشاره شده بود از فعالان تحولات چین که این چند روزه در خود چین تحلیلگران چینی با تعجب به جنجال در ایران نگاه میکنند و از ضرب المثل چینی مشابه: از کاه کوه ساختند. استفاده میکنند که مگر چه اتفاقی افتاده در یک تفاهم و سند مرسوم و معمولی که در ایران این همه همه چیز بهم ریخته. هرچند متوجه هستیم که منشاش از کجاست ولی جالبه که طبیعتا اگر این سند به درستی اجرا بشه ( با توجه به مفادش و تحلیلهایی که شد چرا چین و ایران میتونند همکاری مثبتی شکل بدند از همه لحاظ چون نه ایران کشوری ضعیف و بدون منابع و سود برای چین هست و نه چین محتاج و درمانده و در وضعیت فعلی درنده که هم ما با چینیها بر خلاف روسها حتی تضاد منافع جدی نداریم و از طرفی عناصری داریم که نیاز طرفین هست و همین نیاز میتونه در شکل درستش منافع دو کشور را تامین کنه) ولی مطئن باشید نقدهای دلسوزانه که به کنار. طیفی در ایران (حتی بین سیاسیون سابق و فعلی و رسانه ای و سلبریتی ) که در کنار اپوزیسیون خارج از کشور (به هر شکلش) به خاطر کینه توزیها و تنفرشون واقعا واقعا حتی حاضر هستند کشور ضربه ببینه به طور جدی (مثال روشنش حمله نظامی هست دیگه) ولی منافعی عایدش نشه. باید بسیار مراقب این جریان بود و شناختش و اسیرش نشد.

دوستان عزیر حالت اول اینکه ما بنشینیم و امثال غنی و اردوغان شیر اب رو باز و بسته بکنند یک طرف ماجرا هست یا خودمان باتوجه به پتانسیل های موجود اقدام کنیم...طبق اخرین امار اعراب منطقه روزانه 22 میلیون متر مکعب اب شیرین تولید میکنند این رقم برای ایران 200 هزار متر مکعب هست ....کل اب مصرفی که طبق قرار داد افغانستان از هیرمند باید تحویل ایران بدهد 800 میلیون متر مکعب در سال میباشد رقم تحویلی بسیار کمتر و احتمالا کمتر از 300 میلیون متر مکعب در سال است که در حد مصرف اب شرب زاهدان و زابل میباشد وعمدتا اب سیلاب ها میباشد که از طرف افغانها قابل کنترل نیست در ضمن برخلاف اب شیرین کارخانه ای بخش بزرگی از اب رودخانه و...شامل رسوب و ..هست که نیاز به تصفیه دارد ورقم واقعی ان کمتر میباشد حالا این ارقام رو بگذارید در کنار رقم واقعی اب مورد نیاز سالیانه شرب کل استان سیستان وبلوچستان در سال یعنی 181 میلیون متر مکعب در سال این به این معنا میباشد اب سالیانه مورد نیاز شرب کل سیستان بلوچستان با اب تولیدی ۸ روز اعراب منطقه برابری میکند . خوشبختانه روش های شیرین سازی اب با سرعت مناسبی در حال گسترش وارتقا هستند مثلا علاوه بر روش اسمز معکوس متداول در جهان استفاده از راکتورهای مدولار NuScale که هم هزینه راه اندازی بسیار کمی دارند و همزمان با تولید برق اب شیرین در مقیاس بالایی تولید میکنند و عمر تقریبی 80 سال نیز دارند مورد توجه قرار گرفته است و به احتمال بسیار زیاد در سال های نه چندان دور استفاده از اب شیرین حاصل از دریا برای کشاورزی نیز صرفه اقتصادی پیدا خواهد کرد...

مهار آبهای ورودی به ایران از هر سمت از طرف کشورهای همسایه بدون در نظر گرفتن حق آبه کشور پایین دست که طبق تمامی کنوانسیونهای سازمان های بین‌المللی کاری هست بشدت مردود خطر جنگ های آبی خیلی زودتر از پیشبینی ها در حال وقوع هست!! کشورهای دیگر با مهار آب به گسترش تولید انرژی و محصولات کشاورزی دست میزنند و خطرات امنیت غذایی و محیط زیستی را برای همسایگان فرودست خود به ارمغان می‌آورند! در چند ماه اخیر پروژه های آبی افغانستان و سخنرانی رییس جمهوری این کشور در مورد سد احداثی روی رود خانه هیرمند را شنیدید این در حالیست که ما برا آب این رود حق آبه توافق شده و رسمی داریم و طرف مقابل با طرح های احداث کانال وسد با آن عمل نمیکند حال نظر شما را به رود هریررود که بخش اعظم آب ابر شهر مشهد را تامین میکند و در حال برنامه ریزی و‌ساخت سد هایی روی آن‌ نیز هستن وقطعا این شهر را با خطر و بحران مواجه خواهد ساخت می‌اندازم که باید هرچه سریعا اقداماتی برای مواجهه به این‌مشکلات انجام داد که کم هزینه ترین‌آن‌ دیپلوماسی و فرستادن کارشناسان حقوقی و آب به مراجع جهانیست! کشور ترکیه هم طرح های زیادی برای مهار رودهای مرزی بخصوص ارس دارد! که در آینده قطعا خشکسالی دشت حاصلخیز مغان و پارس آباد و حتی مشکل آب شرب مناطق شمال غربی را هم‌خواهیم داشت ! لینک زیر را مطالعه کنید ...ممنون http://razipress.ir/News/Item/30383

همانطور که دوستمون هم گفتند ما باید ندبال روشهایی باشیم که این دولتها از وضعیت خام فعلی بیرون بیان به منظور تحت فشار گذاشتن و گرفتن امتیاز چون میدونیم مسئله اب شرب لااقل دیگه شوخی بردار نیست و وضعیت ما پیچیده است خصوصا در سیستان و بلوچستان و باز ارس منافع چند کشور در میان هست ولی خطرش شدید هست چون همین الان تبریز هم حتی اب شربش داره گره میخوره به اب ارس چه برسه مناطق متعدد دیگه که در این سالها وابسته هستند به اب ارس. تا وقتی ما وابسته این حقابه باشیم اتفاقا این دولتها تحریک میشند هر چه بیشتر مانع ایجاد کنند. همین الان به قول منابع گوناگون هم ترکیه و هم افغانستان در حال ساخت سدهای حتی بیشتری هستند ولی از طرفی مراجع بین المللی مشخصا وقتی پای ایران در میان باشه و دول دیگه اصلا قابل اطمینان نیستند که بیشتر به نظر نهایتا اگر بخوان کاری بکنند در یک روند فرسایشی میندازند کشور را که بعد اثرگذاری خشکسالی ها شاید یک حکم بدون ضمانت اجرایی صادر کنند. بهترین راهکار استفاده از توان فعلی برای رفع خطر فوری و ایجاد برگه هایی در مقابل کشورهای مغرض در این رابطه هست. این ربطی به پیگیری حقوقی نداره ولی مثل روز روشن هست که جنگ آب یک جنگ کاملا مفروض هست که فقط و فقط با ابزار قدرت و برگه های قدرت (در جهات مختلف) میشه بازیش کرد و پیروز شد. اولین قدم زدودن وابستگی است. (تا حد ممکن) و قدم دوم هزینه تراشی برای کشورهای مغرض تا لااقل به حقوق قانونی احترام بزارند.

خیلی مشخص هست حتی این جهت گیری امثال ما و من: بدبینی مفرط به قراردادهای با غرب و خوشبینی به قراردادی مثلا با چین. (اصلا تمام سوابق تاریخی و معاصر و ... را هم کنار بزاریم و فقط و فقط یک عنصر را ملاک بگیریم در سطح کلان) ایران با چین تضاد منافع نداره (قطعا منظور مطلقا نیست و در مقام مقایسه با غرب فعلی است و در سطح کلان در حوزه های سیاسی/امنیتی/نظامی و منطقه ای و حتی اقتصادی که میشه معدلش را اینطور در نظر گرفت) و بنابراین یک قرارداد خوب میتونه حامل منافعی برای دو طرف باشه. یک قرارداد برد- برد واقعی. (حالا حتی اگر مدعی نشیم اتفاقا دربرخی موارد اشتراک منافع هم دارند تازه: از بحث حضور چین در منطقه ما با تاثیرگذاری بیشتر بواسطه ما تا تمرکز زدایی از خودش با قویتر شدن ایران و باقی ماندن موی دماغ غرب، تا اتصال به یک منبع جریان انرژی بدون تاثیرپذیری از غرب و متنوع سازی هم پیمانان و شرایط جدید خودش و حضور در معادلات نظامی خاورمیانه به عنوان شاهرگ حیاتی صنایعش و غیره و غیره ) ایران با غرب تضاد منافع داره. یعنی چیزی که برای ایران نفع هست کاملا در مقابل برای غرب ضرر هست (فرضا یک مصداق در منطقه یا مثلا بحث اقتصاد که دلار بیشتر برای ما یعنی نفع بیشتر برای متحدان ما و این یعنی ضرر منافع غرب و متحدانش) پس هرگونه تفاهم یا قراردادی حاوی سود و زیان برای دو طرف خواهد بود و اصلا و ابدا یک قرارداد برد-برد وجود نداره ولو مثل برجام بخوان به خوردش بدند. برجام یک قرارداد باخت کمتر (برای ما) - برد برای غرب بود نهایتا اگر درست تنظیم و اجرا میشد. غرب در برجام نه چیزی را فدا میکرد و نه چیزی از دست میداد. همین یک مورد منجر به خوش بینی نسبت به قرارداد با چین درو هله اول و بدبینی نسبت به هر توافقی با غرب میشه (حتی روسیه هم با توجه به تضاد منافعش با ما خصوصا در بحث منطقه و متحدانش چنین هست تا حدی مشابه غرب). این تفاوت دیدگاه در دو رویداد به ظاهر مشابه هست. ولی حتما که نفی بررسی قرارداد یا سند را نمیکنه و بعدش که وارد مفاد سند هم میشیم (تا جاییکه منتشر میشه و از اظهارات و تحلیل خروجی ها از دو طرف برمیاد) میبینیم تا اینجا که مثلا باز بر خلاف برجام دارای بندهای مشکوک نیست. (البته برجام مثال خوبی نیست چون رسما قراردادی برای محرومیت ایران از برخی حقوقش بود با گروگانگیری برخی حقوق دیگش) نهایتا اینه که اولین پست ما در مورد برجام (حتی بدون انتشار مفاد) بدبینانه است ولی اولین پستمون در رابطه با قرارداد چین (باز بدون دیدن حتی مفاد) خوشبینانه است. مبتنی بر یک استدلال و تحلیل منطقی نه غش کردن به سمت شرق یا غرب.

نقد دلسوزانه من خیلی کم در فضای مجازی دیدم. اکثرا عوام ساده لوح هستند که هر چه شبکه یا رسانه ی مزدور خارج نشین بگوید باور میکنند(تاثیر مجری های زن آرایش و پیرایش کرده ی روی آنها) بدون اینکه با خودشان فکر کنند که این رسانه از کی تا حالا علاقمند به ایران و ایرانی شده!!!! البته تعدادی مزدور قلم به دست هم هستند که به خاطر دشمنی با حکومت یا خود موجودیت ایران با هر گونه موفقیت یا پیشرفت ایران مخالفند و عمدا دروغ پراکنی میکنند تا ایران را به زمین بزنند. یک عده یشان ساده لوح هستند فکر میکنند اگر حکومت عوض بشود امریکا حکومت را تقدیم به آنها میکنه و یک عده باهوش هستند و میدانند سرنوشت ایران چه می شود و دنبال سود خودشان از نابودی ایران هستند(طیف پان عربی و پان کردی و پان ترکی و... ) در کل نقش ضعیف رسانه های داخلی برای هوشمند و مطلع کردن عوام ، قابل چشم پوشی نیست.

با سلامی دوباره خدمت دوستان عزیز میلیتاریست خواهش میکنم احساس میکنم که برای داشتن یک دیالوگ موفق تر نیاز هست که برخی مفاهیم رو مجددا با هم تعریف کنیم تا داشتن دو برداشت متفاوت از یک مفهوم باعث سوء تفاهم نشه. از نظر بنده ، "آگاهی دادن نسبت به خطرات و مخاطرات " یک قرارداد خارجی ، هشدار دادن و آلارم زدن برای نگرانی ها ؛ اصولا با بیان خوبی ها تعارض داره. چون خوبی ها که خطری ندارند و نگرانی داشتن از خوبی های یک قرارداد که معقول نیست. نگرانی همیشه معطوف به اتفاقات تلخ است یعنی بعنوان مثال اگر من بخواهم در خصوص فصل بهار هشدار بدهم میگم که "امسال در فصل بهار خطر سیل وجود داره " یا " امسال در فصل بهار خطر بارش برف و سرمازدگی درختان و شکوفه هاشون وجود داره". نه اینکه هشدار بدهم که "امسال بهار گل ها از دل خاک بیرون میان " و یا " امسال بهار درختان شکوفه می زنند. در خصوص این قرارداد و اصولا هر قرارداد خارجی دیگری هم ، بنده در بروز رسانی موضع خودم رو صریح و شفاف بیان کردم : و اما اینکه چرا در خصوص این قرارداد نظرم رو بیان میکنم و در خصوص قرارداد های " توتال" و " پژو " و "رنو" و " گازپروم " و ... نظر ندادم هم یک دلیل ساده داره. اینجا تاپیک " قراردادهای ایران و چین" هست و گفتن از قراردادهای پژو و توتال و ... ارتباطی یا موضوعیتی در این تاپیک نداره. نقد قراردادها با فرانسه و انگلیس و روسیه و آلمان و ... در اینجا ؛ به اعتقاد من دقیقا همونقدر بی ربط هست که اگر توی تاپیک تامکت ، در خصوص تانک لئوپارد نقد و نظر بنویسم. ( هر چند به اون قراردادها هم نقدهای بسیار بسیار جدی دارم ) نمی خوام زیاد اطاله کلام کنم و وقت شما و دوستان رو بگیرم. فقط همینقدر مجددا میگم که امروز من در خصوص این سند همکاری همانقدر نگرانی دارم که پیشتر از این در خصوص کرسنت و توتال و پژو و ... نگرانی داشتم. نه اینکه با چین پدر کشتگی و مشکل شخصی دارم و یا چین حق شخصی من رو در جائی پایمال کرده. کلا در خصوص مسائل مرتبط با کشورم به هیچکدام از این 200 و خورده ای کشور که در جهان هستند اعتماد ندارم و چین هم یکی از همین کشورها هست. و چون اعتماد ندارم با وسواس و نگرانی تحولات رو دنبال میکنم تا روزی خدای نکرده منافع ملتم و کشورم قربانی طماعی بیگانه و خیانت خودی نشود. ======================= و اما بعد در خصوص این قرارداد : از حدود بیست سال قبل چین برای توسعه اقتصادی و سیاسی و نظامی خود در منطقه اقیانوس هند و در اجرای طرح زنجیره مروارید (String of Pearls) در تعدادی از بنادر کشورهای در اطراف اقیانوس هند ( کامبوج - میانمار - بنگلادش - سریلانکا - مالدیو - تانزانیا - سودان - عمان پاکستان ) سرمایه گذاری نموده و برای اهداف خودش آنها را ساخته و یا نوسازی کرده و بدنبال مقابله با حضور نظامی آمریکا و انگلیس در اقیانوس هند و در پوشش حضور اقتصادی در منطقه اقدام به حضور و رقابت وموازنه نظامی نموده است. در این میان هند احتمالا در محاصره اقتصادی چین قرار خواهد گرفت و برای برون رفت و به نیابت از غرب شدیدا بدنبال حفظ منافع خود در جنوب آسیا ‌و کشورهای شرق آفریقا است . در کنار این برنامه یک قرارداد استراتژیک بین چین و پاکستان ( خط اقتصادی چین - پاکستان ) به مبلغ حدود ۵۰ میلیارد دلار امضا شد و چین برای خروج انزوای اقتصادی غرب کشورش و توسعه مناطق غربی چین اقدام به برنامه ریزی جامعی برای اتصال غرب کشورش به شمال اقیانوس هند نمود و خط ترانزیتی بازرگانی کاشغر (غرب چین ) به گوادر ( جنوب عرب پاکستان ) را احداث و عملا در این مسیر حضور یافت و با احداث بزرگراه ها و راه آهن ونیروگاه ها قرار است بندر گوادر در جنوب غربی پاکستان را تجهیز و آماده نماید ضمن اینکه چین طبق این قرارداد به مقدار ۸ کیلومتر از بندر گوادر پاکستان را مالک شد . از طرف دیگر شهر بندری گوادر به مساحت حدود ۳۵۰ کیلومتر مربع قرار است با سرمایه گذاری و حضور اقتصادی امارات و عربستان در کنار این بندر چینی احداث شود . هدف و تمرکز چین در این برنامه حضور قدرتمند در خاورمیانه است و ظاهرا و اولویت و تمرکز اصلی در خاورمیانه چین ، ایران نیست بلکه عراق است و به همین دلیل در حال ساختن و تجهیز بندر ام القصر به بهترین شکل و امکان است و در آینده نزدیک نقطه اتصال چین به خاورمیانه بندر گوادر پاکستان ‌و مرکز این بازار کشور عراق است . با دانستن این پیش فرض ها چند سوال پیش می آید : ۱- میدانیم چین شبیه به این قراردادها را با چند کشور بسته ‌و ‌حالا باید بررسی کرد چقدر چین به آن ها پایبند بوده و آیا آن کشورهایی که با چین قرارداد داشتند از نتایج قراردادهایشان با چین راضی بودند؟ ( دوستانی که بنده را به غرض ورزی و سوء نیت متهم می کنند بهتر است که خودشان تحقیق بفرمایند و نتیجه را اعلام کنند ) ۲- ایران در این قرارداد ۲۵ ساله چه مقدار امتیاز از چین گرفته و چقدر منافع ملی ایران در این قرارداد دیده شده ؟ ( اصلی ترین پرسش منتقدان این قرارداد شاید همین باشد که عدم بیان جزئیات این سند همکاری شاید باعث شده که این پرسش شکل بگیرد. ) ۳- چین نیاز شدیدی به ذغال سنگ ایران در منطقه شرق ایران ( بیش از یک میلیارد تن ذغال سنگ مرغوب در محدوده جنوب خراسان ) و نفت ایران و همچنین مواد اولیه (خام فروشی) معادن فلزی ایران دارد و احتمال میرود به همین دلیل بندر (در واقع هاب نفتی) جاسک از یک طرف و از طرف دیگر خطوط لوله های انتقال آب به داخل کشور که اخیرا مطرح شده برای فعال سازی این معادن در ایران کشیده شده و در شرف احداث است . آیا در این سند همکاری و قراردادهائی که به دنبال این سند می آیند ، ایران با علم به این موضوع و نیاز های چین میتواند با حفظ استقلال ، منافع ملی خودش را کسب و از آنها به بهترین شکل و امکان‌ ، نگهداری و حفاظت نماید؟ ۴- در این قرارداد آیا ایران استقلال دارد یا اینکه به نام کار مشترک یکی از ده ها مستعمرات چین میشود و اگر اینگونه باشد پس فرق بین چین و آمریکا و روسیه و انگلیس در چیست ؟ ( پرسشی که بیش از داخل در رسانه های خارجی مطرح می شود ) ۵- نفس و حقیقت اعلام شده درون قرارداد بسیار عالیست یعنی سازندگی و بهره برداری و بهره وری از امکانات ایران و در نتیجه توسعه یافتگی ایران وتوسعه قدرت ومولفه های قدرت ملی ایران ، اما آیا میشد و امکان‌میداشت که چین بجای اینگونه سرمایه گذاری که ظاهرا شبه استعماری است ، به ایران وام و قرض میداد و پولش را در ۲۵ سال با بهره جهانی و بلکه بیشتر پس میگرفت اما در قالب مدیریت خودمان این اتفاق می افتاد تا به مراتب استقلال ما پس از ۲۵ سال محکمتر و قوی تر و کم نفوذ تر میشد؟ ( سوالی که از چند نفر در این چند روز شنیدم ؛ هر چند خودم سرنوشت کشورهای وام گیرنده از چین را پیشتر در همین تاپیک بیان کرده ام ) ۶- ظاهرا چین توسط قرارداد در همه جا حضور دارد که شاید و حتما نیاز این قرارداد این است ، حالا و با این اوصاف شما تصور کنید ۲۵ سال چین تمامی امور زیربنایی علمی و آموزش زیربنایی بخش های مهمی از کشور را به نام سرمایه گذاری و توسعه در قالب این قرارداد در دست خودش بگیرد و نخبگان نسل بعد کشور را با روش و برای خودش تربیت کند . آنوقت‌چه خواهد شد ؟ آیا تربیت شدگان چین که هنوز حزب و تفکر کمونیست حاکم بر آن است بهتر از تربیت شدگان غرب لیبرال خواهند بود ؟ ( اصولا برای من پرسش است که همکاری های آموزشی ، علمی و دانشگاهی ما با چین در چه سطح و به چه شکلی است ؟ تبادل استاد و دانشجو و پژوهشگر یا مانند برخی کشورهای آفریقائی و آسیائی تحویل دادن مدارس و دانشگاه ها به چین ) 7- در اجرای این قرارداد ما چگونه میتوانیم کشوری مستقل و توسعه یافته بشویم و هژمونی قدرت اول منطقه غرب آسیا را در اختیار داشته باشیم ؟ در پایان هم نظرم خودم در مورد این قرارداد مینویسم : من شخصا با این قرارداد و شبیه به این قرارداد ها بشرط تامین منافع ملی برای توسعه یافتگی و پیشرفت کشور و حفظ استقلال ملی و امنیت ملی و حفظ قدرت ملی ایران و حفظ و تثبیت جایگاه ایران به عنوان قدرت اول در منطقه غرب آسیا موافقم . آیا ما میتوانیم با امکانات و قدرت و جایگاهی که در منطقه و فرامنطقه وحتی جهان داریم شبیه پیمان اقتصادی - امنیتی شانگهای با محوریت ایران در منطقه غرب آسیا با حضور چین و روسیه و سایر کشورهای جهان را ایجاد کنیم و از منافع آن بهره ببریم حال که این قرارداد امضا شده است، باید این موارد را ملاحظه کرد: ۱- حفظ منافع و مصالح و استقلال و امنیت ملی و منطقه ای ایران در غرب آسیا. ۲- تشکیل پیمان اقتصادی و شبه امنیتی-دفاعی با محوریت ایران در منطقه غرب آسیا

درگیری های مارب بر اساس گزارش العالم: بیشتر از 70 درصد از خاک استان مارب از سیطره نیروهای سعودی و همپیاله‌های آن خارج شده. در ساعات کم گذشته مواضع راهبردی مهمی در جبهه غرب و شمال غرب مرکز استان آزاد شده است. نیروهای صنعا نبرد را به مناطق نزدیک به منطقه صحن الجن در محله های غربی شهر رساندند، این در حالی است که خطوط دفاعی دار و دسته هادی به کل دچار فروپاشی شده. نیروهای هادی و شبه نظامیان هوادارش شماری از مناطق راهبردی در جبهه های غرب مارب را از دست دادند و در چند جای دیگر هم در آستانه عقب نشینی هستند. جنگنده‌های عربستان بیشتر از 30 بار این مناطق را بمباران کردند البته این مساله خللی در پیشروی نیروهای مشترک یمن ایجاد نکرده. حربه بعدی نیروهای هادی و مزدوران "الاصلاح" استفاده از آوارگان یمنی در اطراف شهر مارب به عنوان سپر انسانی بود. رسانه‌های عربی هم تلاش دارند تا از مشکلات آوارگان به عنوان اهرم فشار علیه انصارالله استفاده کنند. حالا ارتش و کمیته‌های مردمی یمن فقط و فقط آزادسازی شهر مارب و مناطقی در حومه آن را پیش رو دارند. اگر هم می‌خواهید بدانید چرا این مساله انقدر عربستان و همپیمانان غربی آن از جمله آمریکا را کلافه کرده باید تاکید کنیم که علاوه بر مناطق نفت‌خیز مارب، از دست رفتن این استان استراتژیک برای عربستان می‌تواند به مثابه شکست اساسی و تعیین کننده ی سرنوشت در جنگ به شمار رود.

اسراییل در منطقه ماست و شباهت اقلیمی زیادی با ما داره مشکل کمبود آب رو با پکیجی از آب شیرین کنها و سیستم تصفیه فاضلاب با تکنولوژی بالا و تغییر بسیار موثر و بهینه روشهای آبیاری و تغییر نوع محصول زیر کشت مطابق اقلیم حل کرده از دشمن هم میشه چیز یاد گرفت اگه بخوایم یاد بگیریم

میشه بگید کدوم کشور فرضی در حال از سرویس خارج کردن نسل پنج هاش است ؟

روسیه آماده فروش جدیدترین هواپیمای جنگنده خود به شرکای استراتژیک است الکساندر میخییف ، مدیرعامل شرکت"روس آبارون اکسپروت" (Rosoboronexport) روز شنبه در آستانه افتتاح نمایشگاه تسلیحات IDEX-2021 اعلام کرد این شرکت در حال رایزنی با کشورهای جداگانه در زمینه فروش جدیدترین جنگنده نسل پنجم روسی سوخو 57 ( Su-57E) بوده و آماده عرضه این جنگنده پیشرفته به شرکای استراتژیک است. میخییف گفت :" در حال حاضر، ما در حال انجام رایزنی ها مقدماتی با کشورهای مختلف جهان در زمینه صادرات جنگنده های چند منظوره نسل پنجم سوخو 57 با مارک Su-57E هستیم. شرکت روس آبارون اکسپروت آماده است Su-57E را در صورت تمایل به شرکای استراتژیک روسیه عرضه کند اما از ذکر جزئیات خود داری کرد. پی نوشت : 1- ادامه متن در لینک ارائه شده ، مطالعه شود . 2- این خبر به معنای قرار داشتن ایران در فهرست خرید این هواگرد نیست ، صرفاً برای گمانه زنی مطرح می گردد.

ژن روسی- آلمانی در ارتش ایران تصویری به یاد ماندنی از مردان سینمای ایران در لباس رزم از راست به چپ : زنده یاد جمشید مشایخی ، محمد علی کشاورز ، علی نصیریان ، پرویز کاردان و اسماعیل شنگله راست : MP-41 چپ : مسلسل PPSh-41 با خشاب طبلکی ( گِرد / توپی ) یکی از محبوبترین سلاح های انفرادی در میان پیاده نظام روسی و آلمانی بحساب می آمد با این حال ، مساله ای که این تصویر را به یک عکس تاریخی تبدیل نموده ، سلاحی است که در اختیار جناب کشاورز (سمت راست ، نفر دوم ) دیده میشود . این سلاح ، در واقع ، نسخه بهبود یافته ( تغییر یافته ) از سلاح انفرادی مشهور روسی PPSh-41 بشمارمی رود که در تعداد قابل توجه ، از انبارهای ارتش سرخ ، به غنیمت ورماخت درآمد ، و با ایجاد تغییر در لوله و بخش اتصال خشاب و استفاده از خشاب رایج مسلسل MP 40 ، تبدیل به نمونه ای ابتکاری با شناسه MP-41 شد . براساس اطلاعات موجود ، نزدیک به 4000 قبضه از این سلاح ، تبدیل شده و در اختیار ورماخت قرار گرفت . پی نوشت : احتمالا ، این سلاح درردیف اقلام غنیمتی از ارتش آلمان ، بصورت اهدایی به ایران منتقل شده است .

با سلام : در این متن تبادل جاسوس شوری سابق  در آمریکا با خلبان آمریکایی یو 2 آمده است اما از چگونگی آن تبادل صحبتی به میان نیامد. علت تبادل دو جاسوس این گونه بود که جاسوس شوروی سابق در آمریکا اطلاعات نظامی بکلی سری آمریکا را بصورت میکرو فیلم در می آورد و در داخل سکه هایی دو تکه که دولت شوروی سابق برای او ساخته بودند قرار می داد. با وصل شدن دو تکه از سکه ها در نظر همگان یک سکه معمولی به نظر می رسید. اما یک روز که تعدادی از این سکه در جیب لباس جاسوس شوروی به جا مانده بود، همسر نامبرده بدون اطلاع از چیزی لباس او را به خشک شویی می برد، مغازه دار خشک شویی وقتی آن ها را داخل ماشین لباس شویی میریزد با صدای عجیب و غریب داخل ماشین مواجه می شود لباس ها را بیرون می آورد تا علت را کشف کند. !!! با سکه های دو تکه مواجه می شود به پلیس زنگ می زند تا از کشف ساخت سکه تقلبی اطلاع دهد، پلیس موضوع را با نیروهای امنیتی بالاتر گزارش می دهد. آن ها پس از بررسی بیش تر متوجه اطلاعات بکلی سری درون میکرو فیلم ها می شوند و بدین گونه جاسوس شوروی در آمریکا دستگیر می شوند. اما چون جاسوس های بزرگ هیچ وقت اعدام نمی شون تا بتوان با جاسوس طرف مقابل عوض شوند این اتفاق بین دو کشور می افتد و خلبان جاسوس یو 2 با جاسوس شوروی سابق عوض می شود. 

آقای رائفی‌ پور یک فرد فرصت طلبه نه بیشتر. جدیدا مد شده تمام گندهای خودمون رو به گردن فراماسونها میندازیم و از اون بدتر اینکه هر پیشرفتی در دنیا رو به خاطر حمایت ماسونها میدونیم. یعنی از طرفی ضعف مدیریت و خیانت خودیها رو به پای دخالت خارجی میگذاریم و از طرفی ارزش پیشرفت کشورهای زحمتکشی مثل چین و کره رو با تهمت بردگی فراماسونها پایین میاریم. متاسفانه دور، دور رائفی‌ پورهاست...

شدیدا هم جو گیر هستا ایشون

[quote]رائفی‌پور[/quote] خوب اسم ايشان نشون ميده احتمالا کل اينها چاخان پاخان و شبي ايشان اينها رو در خواب ديده !جدي نگيريد !

اگر فرض کنیم که واقعیته وقتی کشورهای دنیا درحال از سرویس خارج کردن نسل ۵هاشون هستن ما تازه یک‌اسکادران با کشمکش و چند دهه تاخیر و شکایت از روسیه سوخو ۳۰ میخایم تحویل بگیریم! اس ۳۰۰ هنوز مثل اینه جلو چشممونه که چطور یک سامانه دفاعی را بهانه کردن وتحویل ندادن وقتی در حال صادرات اس۴۰۰ به کشورهای عضو ناتو هستن تازه سفارش ما تکمیل شد !! یعنی اس۴۰۰ هم مهره سوخته بوده دادنش کشور عضو ناتو