بنام خداوند بخشنده مهربان با سلامی دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست. نیزه ( Naiza MLRS ) جنگجوی نیزه دار قزاق سیستم توپخانه راکتی نیزه (lance) توسط صنایع نظامی اسرائیل (IMI) برای وزارت دفاع قزاقستان توسعه داده شد. این سیستم بسیار شبیه راکت انداز LYNX (MRL) صهاینه است. راکت انداز Naiza از غلاف های راکت قابل تعویض استفاده می کند. این آتشبار قادر است راکت های گراد 122 میلی متری ، راکت های LAR-160 (اسرائیلی) 160 میلی متری، راکت های BM-27 اورگان 220 میلی متری و راکت های IMI EXTRA (اسرائیلی) 306 میلی متری را شلیک کند. آشنائی با کشور قزاقستان «قزاق» تحریف واژه‌ روسی «کازاک Kazak» است که در فرانسه و برخی زبانهای دیگر، کُزاک (Cosaque) تلفظ می‌شود. قزاق‌ها یا کازاخ‌ها، یکی از اقوام ترک تبار ساکن شمال آسیای میانه هستند که به زبان قزاقی صحبت می‌کنند و بیشتر آن‌ها در جمهوری قزاقستان ساکن هستند. در زبان روسی قزاق‌ها را کازاخ می‌گویند که از لحاظ ریشه لغوی هیچ ارتباطی به کازاک های اوکراینی (که در زمان قاجار و رضاشاه با عنوان بریگاد قزاق در ایران حضور پررنگی داشته‌اند) ندارد. بیشتر قزاق‌ها مسلمان و اهل سنت (حنفی مذهب) هستند. قزاقستان با نام رسمی «جمهوری قزاقستان» کشوری در آسیای میانه است. واژهٔ قزاقستان از دو بخش «قزاق» و پسوند فارسی «ستان» تشکیل شده‌است، که به معنای «سرزمین قزاق‌ها» است. واژه قزاق نیز خود به معنی «کوچنده» و از ریشه ترکی «قَز» است که معنای کوچیدن می‌دهد و به زندگی کوچ‌نشینی قزاق‌ها اشاره دارد. پس از انقلاب اکتبر و تشکیل اتحاد جماهیر شوروی ، قزاقستان با عنوان «جمهوری سوسیالیستی قزاقستان شوروی» به یکی از جمهوری های آن تبدیل شد. با فروپاشی شوروی، قزاقستان به استقلال دست یافت. قزاقستان در تاریخ ۱۶ دسامبر ۱۹۹۱ آخرین جمهوری شوروی بود که اعلام استقلال کرد. جمعیت قزاقستان ۱۸٬800٬۰۰۰ نفر و زبان‌های رسمی آن قزاقی و روسی است. قزاقستان بزرگترین کشور محصور در خشکی در دنیا است و تراکم جمعیتی کمی دارد. پایتخت این کشور در سال ۱۹۹۸ از آلماتی در جنوب که بزرگ‌ترین شهر کشور است به «نورسلطان» یا «آستانه» در شمال منتقل شد. نورسلطان(آستانه) پایتخت جدید التأسیس قزاقستان نور سلطان ، پایتخت کنونی قزاقستان شهری است بسیار سرد و بادخیز که دمای هوا در زمستان در آن به منفی ۴۰ درجه می‌رسد. گروه‌هایی از ملی‌گرایان روس در روسیه و داخل قزاقستان دعوی الحاق مجدد شمال قزاقستان به روسیه را داشتند، و این یکی از انگیزه‌های رئیس‌جمهوری قزاقستان برای انتقال پایتخت به شهری در مرکز کشور و نزدیک به روسیه بود و این امر باعث شد که شمار زیادی از قزاق‌ها به این شهر منتقل شوند و این دعوی به خودی خود خاموش شود. قزاقستان از شمال با روسیه، از شرق با چین، در جنوب شرقی باقرقیزستان، در جنوب با ازبکستان و در جنوب غربی با ترکمنستان همسایه است. سواحل شمال شرقی دریای کاسپین در خاک این کشور قرار دارد. وسعت قزاقستان ۲٬۷۲۴٬۹۰۰ کیلومتر مربع (بیش از سه برابر ترکیه یا پاکستان) است و حدود ۲۰٪ آن در سوی کوه های اورال قرار گرفته و به لحاظ جغرافیایی بخشی از آن در اروپا است. البته قزاقستان معمولاً یک کشور آسیائی طبقه‌بندی می‌شود. قزاقستان که به بزرگی اروپای غربی است بزرگ‌ترین کشور محصور در خشکی (فاقد دسترسی به آب های آزاد) دنیا است. با وجود وسعت زیادی که این کشور را نهمین کشور بزرگ دنیا کرده، بیشتر پهنه‌هایش کویر و استپ است و تراکم جمعیت آن تنها ۶ نفر در هر کیلومترمربع است. قزاقستان صاحب دومین منابع بزرگ در اورانیوم ، کروم، روی و سرب، سومین در منگنز، چهارمین در مس و در مورد زغال سنگ، آهن و طلا نیز در بین ۱۰ کشور اول دنیا قرار می‌گیرد و همچنین یازدهمین منابع بزرگ هم در نفت و هم در گاز طبیعی را در اختیار دارد. کشف و استخراج نفت در مناطق غربی در کنار دریای مازندران، این کشور را جزو کشورهایی با درصد رشد اقتصادی بالا در میان جمهوری‌های اتحاد شوروی سابق قرار داده‌است. قزاقستان به درآمدهای نفتی بسیار وابسته است و سقوط جهانی قیمت نفت در مقطعی وضعیت اقتصادی این کشور را دشوار کرد. پایگاه فضائی بایکورنور در کشور قزاقستان قرار دارد و قدیمی‌ترین پایگاه فضایی جهان است. این پایگاه در دوران شوروی سابق و به خاطر موقعیت جغرافیایی مناسب در جمهوری قزاقستان ساخته شد. پس از فروپاشی شوروی، کشور روسیه این پایگاه را تا سال ۲۰۵۰ از قزاقستان اجاره کرده‌است. روابط اسرائیل و قزاقستان روابط دو جانبه میان اسرائیل و قزاقستان تقریبا قدمتی به اندازه استقلال این کشور از شوروی دارد. این دو کشور در ۱۰ آوریل ۱۹۹۲ روابط دیپلماتیک برقرار کردند. سفارت اسرائیل که اکنون در نورسلطان (آستانه سابق) قزاقستان است در اوت ۱۹۹۲ افتتاح شد. اما سفارت قزاقستان در تل آویو اسرائیل، در مه ۱۹۹۶ افتتاح گردید. وزیر امور خارجه قزاقستان در اوت ۲۰۰۴ با موشه کامخی، سفیر اسرائیل در ازبکستان دیدار کرد و در مورد روابط اجتماعی و اقتصادی بین کشورها و انتقال سفارت اسرائیل به آستانه (نور سلطان کنونی) گفتگو کرد. در ژوئن ۲۰۰۹، رئیس‌جمهور اسرائیل [شیمون پرز] به قزاقستان سفر کرد. نخست‌وزیر اسرائیل هم [بنیامین نتانیاهو] در دسامبر ۲۰۱۶ در اجلاس تجاری قزاقستان و اسرائیل در آستانه شرکت کرد. سفر نتانیاهو به قزاقستان اولین سفر یک رئیس دولت اسرائیل بود. روابط قزاقستان و اسرائیل برای یک مدت طولانی از توجه ناظران و تحلیلگران خارجی به دور افتاده بود که در نتیجه، شکل گیری ائتلاف بین آستانه و تل آویو تا حدود زیادی عادی و بدون سر و صدا باقی ماند. امروز اسرائیل در میان شرکای تجاری آسیایی قزاقستان در جایگاه پنجم قرار گرفته و حدود ۲۵ درصد از نفت وارداتی تل آویو منشاء قزاقی دارد [البته قزاقستان به دنبال افزایش فروش نفت به اسرائیل است]. آستانه به اسرائیل سوخت، مواد معدنی، روغن، نمک، گوگرد، تجهیزات پروازی، فلزات غیر قیمتی و غلات صادر کرده و در عوض تجهیزات و ماشین آلات برقی، راکتورهای هسته‌ای، دیگ‌های بخار و دستگاه‌های مکانیکی، تجهیزات و دستگاه‌های بصری، مواد مربوط به تبدیل سبزیجات و کود دریافت می‌کند. همچنین بیش از نود و پنج کشاورز، مدیر و دانشمند قزاقستانی در اسرائیل آموزش دیده‌اند و پس از بازگشت به قزاقستان در مصدر امور قرار گرفته اند. همچنین معلوم است که مشارکت استراتژیک میان آستانه و تل آویو فقط محدود به حوزه‌های اقتصادی و تجاری نخواهد بود. دو کشور در بخش دفاعی و اطلاعاتی ارتباط نزدیک دارند. بازدید نتانیاهو از قزاقستان به معنای شروع یک مرحله جدید برای همکاری‌های نظامی- فنی بین دو طرف نیز می‌باشد. ظاهرا جنجالی که در سال ۲۰۰۴ بر سر خرید (همراه با فساد مالی) سیستم‌های توپخانه‌ای تولید اسرائیل راه افتاده و تعدادی از نظامیان بلندپایه قزاقی و تجار اسرائیلی در آن دست داشتند، به طور کامل به باد فراموشی سپرده شده است. امروز قزاقستان از اسرائیل سیستم‌های راکت انداز چندگانه LAR-۱۶۰ و موشک‌های غیر هدایت شونده EXTRA (با افزایش برد) برای این سیستم‌ها دریافت می‌کند. بر اساس مجوز تولید صادر شده توسط اسرائیل ، در قزاقستان تولید سیستم خمپاره انداز متحرک ۱۲۰ میلی متری «آیبات»، سامانه‌ دفاع موشکی «نیزه» و هویتزر ۱۲۲ میلی متری «سیمسیر» (Semser) صورت گرفته و آستانه از تل آویو خمپاره‌ها و گلوله‌های مورد استفاده در توپ ۱۰۶، ۱۲۰، ۱۵۵ و ۱۶۰ میلی متری دریافت می‌کند. بدون شک در آینده نزدیک در کنار سیستم سپر دفاع موشکی اسرائیل به نام «گنبد آهنین» (Iron Dome) همچنین محصولات شرکت‌های مجتمع صنایع نظامی اسرائیل نیز (نظیر Israel Military Industries و Elbit Systems) از جمله سیستم‌های پهپاد، اویونیک، رادار، ماهواره‌های اکتشافات فضایی، تکنولوژی سیستم‌های دفاع ضد هوایی (رافائل) و موشک‌های تاکتیکی وارد قزاقستان خواهد شد. هویتزر خودکششی 122 میلی متری سیسمیر ( محصول مشترک اسرائیل و قزاقستان) درخواست نظربایف از نتانیاهو در رابطه با کمک اسرائیل در آموزش نیروهای ویژه قزاقی برای مبارزه با تروریسم نیز غیر منتظره نبود. البته تل آویو از این پیشنهاد کمال استقبال را خواهد داشت چون زمینه برای گسترش همکاری‌های بین سرویس‌های اطلاعاتی دو طرف (نظیر تبادل اطلاعات، آموزش کادر نهادهای اطلاعاتی قزاق و انجام عملیات‌های مشترک علیه اسلام گرایان) فراهم کرده و فرصت‌های جدیدی در اختیار موساد و سایر نهادهای اطلاعاتی اسرائیل قرار خواهد داد. قزاقستان یکی از متحدان مهم و اصلی آمریکا در آسیای مرکزی است. جرج بوش در نامه ای به نورسلطان نظربایف، «قزاقستان را شریک استراتژیک آمریکا در منطقه دانست» که حمایت های قوی و مؤثری را برای ایجاد نظام های دموکراتیک در عراق و افغانستان صورت داده است[ !!! کوری عصاکش کور دگر شود]. آمریکا به عنوان بزرگترین سرمایه گذار خارجی در قزاقستان، رقمی معادل 11 میلیارد دلار، در این کشور سرمایه گذاری کرده است. پیوند میان آمریکا و قزاقستان به نوعی به پیوند میان اسرائیل و قزاقستان نیز تسری یافته است. بائور جان الوبایف، معاون رئیس کمیسیون امنیت ملی قزاقستان، با اشاره به خطر تروریسم که مشترکا روسیه، اسرائیل، آمریکا و قزاقستان را تهدید می کند، خواستار همکاری نیروهای امنیتی قزاقستان با سرویس های ویژه امنیتی کشورهای فوق الذکر شد. وی افزود: ظهور اسلام گرایان افراطی در جنوب قزاقستان و تهدید بنیادگرایی اسلامی، قزاقستان را در معرض حملات تروریستی قرار داده است. برداشت مشترک اسرائیل و قزاقستان از مفهوم «تهدیدات ناشی از تروریسم» منجر به گرایش این دو کشور به یکدیگر شده و همکاری امنیتی دوجانبه میان تل آویو - آلماتی به شکل بارز در قالب ایجاد یک پایگاه جاسوسی اسرائیل در قزاقستان، نمود پیدا کرده است. این پایگاه جاسوسی پیشرفته با همکاری مشترک نیروهای اطلاعاتی - امنیتی قزاق و اسرائیلی در نقطه ای نامعلوم در قزاقستان احداث شده و بنابر خواسته دو طرف، تأسیس آن مخفی ماند. هدف از احداث و راه اندازی پایگاه مزبور کنترل فعالیت سازمانهای اسلامی تازه تأسیس در جمهوریهای آسیای مرکزی، توسط اسرائیل بود. و بالاخره یهودیان ساکن قزاقستان و تمایل برای تشویق آنها به اسکان در اسرائیل و استفاده از فرصتهای موجود در این رابطه، جاذبه دیگری را در توسعه مناسبات دوجانبه «اسرائیل - قزاقستان» ایجاد کرده است. ادامه دارد ... پ.ن : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند. پ.ن 2 : با عرض پوزش از دوستان ، آنقدر مقدمه طولانی شد که اصل موضوع ( معرفی آتشبار راکتی قزاقستانی ) ماند برای پست بعدی .

به نام خدا CSSC SG-60 پهپاد جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) دریایی (2018) SG-60 پهپاد مستقر بر کشتی با منشا چینی است که توانایی پرتاب و فرود دریایی را دارد. این هواپیما توسط شرکت کشتی سازی دولتی چین (CSSC) ساخته شده است و شباهت بسیار زیادی به پهپاد Integrator اینسیتو (به نام "RQ-21 "Blackjack در نیروی دریایی ایالات متحده) دارد. این پهپاد اولین بار در IDEX 2019 نمایش داده شد. از ویژگی های ظاهری آن می توان به بال های اصلی مستقیم، دم با ترکیب 2 میله ای و پروانه در آرایش pusher در انتهای بدنه اشاره کرد. با توجه به نقش ISR، ماموریت های SG-60 به جمع‌آوری داده دریایی محدود می شود. SG-60 همانند Integrator توسط سامانه منجنقیق پرتاب می شود و بازیابی آن از طریق skyhook و کابل است. بنابراین روی هر کشتی جنگی که فضای حمل تجهیزات را داشته باشد توانایی فرود دارد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2018 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 25 - سازنده: شرکت کشتی سازی دولتی چین (چین) - کشورهای مصرف کننده: چین (احتمالی)، پاکستان (احتمالی) - نقش: نیروی دریایی (توانایی برخاست از زمین و ناو برای انجام عملیات های روی دریا در انواع نقش های دریایی هنگام پشتیبانی شدن توسط عناصر سطحی هم پیمانان)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 2.5 متر - طول بال ها: 5 متر - ارتفاع: 35 متر - وزن: 35 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 60 کیلوگرم (25 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور پیستونی با قدرت 8 تا 10 اسب بخار که یک ملخ 2 پره را با آرایش pusher در انتهای بدنه می گرداند - حداکثر سرعت: 135 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 5700 متر - برد: 90 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله ماموریتی شامل تجهیزات دوربین و حسگر برای نقش ISR - نسخه ها: SG-60 (سری پایه) منبع

با سلامی دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست. نیزه ( Naiza MLRS ) جنگجوی نیزه دار قزاق سیستم توپخانه راکتی نیزه (lance) توسط صنایع نظامی اسرائیل (IMI) برای وزارت دفاع قزاقستان توسعه داده شد. این سیستم بسیار شبیه راکت انداز LYNX (MRL) صهاینه است. راکت انداز Naiza از غلاف های راکت قابل تعویض استفاده می کند. این آتشبار قادر است راکت های گراد 122 میلی متری ، راکت های LAR-60 (اسرائیلی) 160 میلی متری، راکت های BM-27 اورگان 220 میلی متری و راکت های IMI EXTRA (اسرائیلی) 306 میلی متری را شلیک کند. سیستم موشکی پرتاب چندگانه نایزا (نیزه) سیستم موشکی پرتاب چندگانه نایزا (نیزه) در قزاقستان توسط صنایع نظامی اسرائیل (IMI) بر اساس قرارداد فی مابین با وزارت دفاع قزاقستان توسعه داده شد و در خط تولید قرار گرفته است. گفتنی است که این راکت انداز بسیار شبیه Lynx اسرائیلی است که در سازمان رزم جمهوری آذربایجان استفاده می شود. اولین سیستم های تولیدی در سال 2008 تحویل ارتش قزاقستان داده شد و در حال حاضر این سیستم ، بعنوان ستون فقرات یگان توپخانه راکتی ارتش قزاقستان استفاده می شود. برخی منابع ادعا می کنند که در مجموع 380 قبضه پرتاب کننده متحرک نیزه تاکنون ساخته شده است. همچنین این محصول برای عرضه به مشتریان احتمالی صادراتی پیشنهاد شده ، اما قزاقستان تاکنون هیچ سفارش خریدی دریافت نکرده است. این محصول یک سیستم توپخانه همه کاره است که برای پشتیبانی غیرمستقیم آتش در برابر اهداف رزمی ، فرودگاه ها و مراکز پشتیبانی هوائی ، واحدهای توپخانه دشمن ، سیستم های دفاع هوایی ، مراکز فرماندهی و خطوط تأمین و لجستیک مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین این سلاح با توجه به قابلیت تحرک بالائی که دارد ، در حملات سبک «بزن و در رو» (hit-and-run) می تواند استفاده شود. شایان ذکر است که Naiza MLRS از غلاف های راکتی یک بار مصرف و قابل تعویض استفاده می کند. این راکت انداز قادر به شلیک راکت های گراد 122 میلی متری ، راکت های LAR-160 (اسرائیلی) 160 میلی متری، راکت های BM-27 اورگان 220 میلی متری و راکت های IMI EXTRA (اسرائیلی) 200 و 306 میلی متری است. این قابلیت از این جهت مهم است که قزاقستان دارای تعداد زیادی راکت گراد 122 میلی متری و اورگان 220 میلیمتری است که پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی به این کشور به ارث رسیده است. این غلاف های قابل تعویض به یک پرتاب کننده متحرک اجازه می دهد تا بسته به نیاز ماموریت از انواع موشک استفاده کند. نایزا قادر است که از غلاف های پرتاب کننده 122 میلی متری ترکیه ای T-122 Sakarya MLRS نیز استفاده کند. یک «غلاف واحد» شامل 20 موشک است. راکت استاندارد گراد 122 میلی متر ؛ 2.87 متر طول و 66 کیلوگرم وزن دارد. حداکثر برد آن 21 کیلومتر است. علاوه بر آن سیستم موشکی نیزه با موشکهای 122 میلیمتری تازه توسعه یافته نیز سازگار است T-122 Sakarya یک غلاف LAR شامل 13 موشک است. موشک استاندارد LAR-160 ؛ (160 میلی متری) ، 3.3 متر طول و 110 کیلوگرم وزن دارد. حداکثر برد آن تا 45 کیلومتر است. غلاف اورگان شامل 5 موشک است. طول موشک استاندارد 4.8 متر و وزن آن 280 کیلوگرم است. وزن کلاهک آن بسته به نوع آن 90-100 کیلوگرم است. حداکثر برد آتش 34 کیلومتر است. راکت های IMI EXTRA قوی ترین سلاح آتشبارهای نیزه هستند. اینها دارای کلاهک 150 کیلوگرمی و حداکثر برد 150 کیلومتر هستند. این موشک ها می توانند با سیستم هدایت GPS برای حملات دقیق مجهز شوند. یک غلاف واحد شامل 4 موشک است. غلاف های موشک ، بسته بندی شده و مهر و موم شده در کارخانه هستند. این توپخانه راکتی متشکل از دو بخش کانتینر پشتیبان و سامانه پرتاب کننده است. غلاف های موشک IMI پس از پرتاب یکبار مصرف هستند ، در حالی که غلاف های BM-21 Grad را می توان به صورت دستی ، بارها و بارها بارگیری کرد. البته باید توجه داشت که در میان انواع تسلیحات این توپخانه راکتی ، راکت های گراد دارای کمترین توانایی تخریبی هستند و عمدتا برای آموزش استفاده می شوند. این سیستم موشکی توپخانه دارای قابلیت محاسبه و پرتاب بالستیک کاملا خودمختار است. همچنین نایزا می تواند به صورت مستقل عمل کند یا با تشکیلات توپخانه ای بزرگتر ادغام شود. این سیستم MLRS دارای قابلیت زمانی واکنش سریع است و می تواند موشک های خود را در عرض چند دقیقه پس از جابجائی پرتاب کند. نایزا توسط خدمه 3 نفره اداره می شود. یک دور شلیک کامل می تواند مستقیماً از کابین خودرو یا از راه دور صورت بپذیرد. با این حال به نظر می رسد که پرتاب کننده های متحرک نایزا هنگام شلیک به پهلو ، تمایل به واژگونی دارد. این سیستم موشک پرتاب چندگانه بر اساس «شاسی کامیون روسی 8*8 کاماز-6350» (KamAZ-6350) ساخته شده است. خودرو از «موتور دیزل توربوشارژ KamAZ-740.50.360» با قدرت 360 اسب بخار استفاده می کند. پرتاب کننده متحرک و کامیون پایه نایزا ، توسط یک «وسیله نقلیه بارگیری مجدد مجهز به جرثقیل» پشتیبانی می شود که چهار غلاف راکت (دو مجموعه بارگیری مجدد) را حمل می کند. بارگیری معمولاً به دور از موقعیت شلیک ها انجام می شود تا از آتش سوزی مجموعه آتشبار جلوگیری شود. بارگیری کامل غلاف ها کمتر از 10 دقیقه طول می کشد. ماشین بارگیری نیز بر اساس شاسی کامیون های سنگین KamAZ 8x8 ساخته شده است. ... پایان منبع پ.ن : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند. پ.ن 2 : ان شاء الله اگر عمری باقی بود دو محصول مشترک دیگر اسرائیل و قزاقستان را هم به زودی خدمت دوستان معرفی خواهیم کرد. .

ارس مجهز به تیربار سه‌لوله چرخان

در طول نبرد اول فلوجه که در سال 2004 بین نیروهای آمریکایی و شبه نظامیان عراقی از جمله تیپ های سعد روی داد. یکی از انواع تسلیحاتی که شبه نظامیان عراقی برای عقب راندن نیروهای آمریکایی از آن استفاده می کردند، راکت های هوا به زمین S-5 بود. عراقی ها برای بهکارگیری این نوع راکت ها بر علیه نیروهای آمریکایی پرتابگر راکتهای S-5 رابه شکل دوش پرتاب می ساختند و به شکل آتش مستقیم برای هدف قرار دادن نیروهای آمریکایی از آن استفاده می کردند. پرتابگرهای راکت های S-5 عراقی مدل های مختلف داشتند مثل پرتابگرهای راکت های دوتایی، سه تایی و 4 تایی از شبه نظامیان عراقی به دست آمده است. گفته می شود بعد از غارت انبارهای تسلیحات در زمان صدام حسین، راکت های هوا به زمین .نیز به دست شبه نظامیان عراقی رسید S-5 نمونه های پرتابگر تکی راکت های هوا به زمین - S-5 ساختار این راکت ها بسیار ساده و به اندازه یک سلاح هجومی ام-4 بود. برای فعال سازی و شلیک راکت نیز فقط به یک باطری کتابی 9 ولتی نیاز داشت نمونه پرتابگر دوتایی راکت های هوا به زمین S-5 نمونه پرتابگر سه تایی راکت های هوا به زمین S-5 نمونه پرتابگر چهارتایی راکت های هوا به زمین S-5 این مدل پیچیده تر از مدلهای دیگر ساخته شده بود. فردی که این پرتابگر را استفاده می کرد باید آن را بالایی سر خود قرار می داد و شلیک را با کمک دکمه های که روی دستگیره پرتابگر قرار داشت انجام میداد همچنین برای شلیک هر راکت نیز یک دکمه در نظر گرفته شده بود. برای حفاظت از فردی که راکت را شلیک می کرد یک حفاظ فلزی در جلوی صورت شخص نیز قرار داشت =========================================================== نمونه ای از پرتابگر تکی راکت هوا به زمین در جنگ داخلی لیبی S-5 نمونه ترکیبی از راکت انداز 107 میلیمتری و راکت انداز UB-32 در جنگ داخلی لیبی

مقدمه راکت های هوا به سطح در میادین نبرد مهم برآورد می شوند با این حال به عنوان راکت های سطح به سطح در چندین بحران طی چندین سال گذشته در دنیا حاضر شده اند. راکت های دست ساز،در در گیری های افغانستان، ایران، عراق، نوار غزه، جنوب لبنان، یوگسلاوی سابق، گرجستان، لیبی، سوریه و اوکراین حضور برجسته ای داشته اند. مهمترین نوع راکتی که حضور پررنگی در بیشتر نبرد ها داشته است، راکت هوا به سطح S-5 ساخت شوروی است. در طول نیم قرن گذشته این راکت ها سلاح استاندارد برای اکثریت هواگردهای جنگی شوروی بوده است و بعد از آن بالگردها و هواپیماهای روسیه به حساب می آیند. با این حال ارتش شوروی شروع به تکمیل و در بعضی موارد جایگزین کردن راکت های سری S-5 با راکت انداز های 80 میلیمتری سری S-8 در دهه 1970 گرفت. راکت های سری S-5 در میان نیروهای مسلح بسیاری از کشورها، به ویژه در کشورهای در حال توسعه باقی مانده است. در حال حاضر راکت های S-5 همچنان به دو روش معمول ( هوا به سطح) و پرتابگرهای دست ساز(سطح به سطح) استفاده می شوند. در بسیاری از موارد، اغلب به شیوه ای مستقل، پرتابگر ها بر اساس راکت های سطح به هوا به عنوان سیستم های راکتی چند منظوره (MLRS) استفاده می شوند. به نظر میرسد پرتابگرهای این چنینی عمدتا برای ایجاد آتش غیرمستقیم استفاده میشوند و استفاده از این سلاح های دست ساز اجازه اوج گیری در ارتفاع بالا را می دهد. در موارد دیگر، چنین سیستم های در نقش ایجاد آتش مستقیم استفاده می شوند. در این موارد این سلاح ها ممکن است برای تکمیل تسلیحات موجود وسیله نقلیه یا به صورت مستقل استفاده شوند. پرتابگرهای این چنینی اغلب به صورت نصب بر روی یک پایه، یک موقعیت ثابت و یا به شکل هم محور بر روی وسیله نقلیه سوار می شوند. حداقل یک نمونه مستند از راکت های دست ساز سری S-5 شناخته شده است که در نقش ضد بالگرد استفاده شده بود. همچنین نمونه های دیگر مانند پرتابگرهای دوتایی، پرتابگرهای ثابت، سیستم های راکتی نصب شده بر روی وسایل نقلیه کنترل از راه دور و پرتابگرهای تکی قابل حمل، از جمله مدل های راکت های دست سازی سری S-5 محسوب می شوند. آشنایی با راکت های سری S-5 و غلاف های آن تصویر1- یک راکت 57 میلیمتری KOS-5 شدیدالانفجار ترکش زا در لیبی راکت های سری S-5 راکت های هوا به سطح 57 میلی متر هستند که اولین نسخه های آن توسط ارتش شوروی در دهه 1950 به خدمت گرفته شد. این راکت ها از غلاف های ORO-57K (که می تواند تا 8 راکت را بارگیری کند)، UB-16-57 (16 راکت)، UB-32-57(32 راکت) و انواع مربوطه به آنها را شلیک شوند. مدل های مختلف راکت های S-5 توسط کشورهای مختلف با ترکیب کلاهک هاوفیوزهای مختلف برای انجام نقش های متفاوت در میدان نبرد ساخته شده اند. معروف ترین و رایج ترین انواع این راکت ها در جدول شماره 1 به طور خلاصه شرح داده شده است. جدول 1- مدلهای معروف راکت سری S-5 جدول2- ویژگی های فنی راکت سری S-5 جدول3- ویژگی های فنی فیوز سری V-5M1 جدول4- ویژگی های فنی راکت انداز UB-16 جدول5- ویژگی های فنی راکت انداز UB-32 تصویر2-یک راکت انداز UB-16 در لیبی به شکل دست ساز برای نقش سطح به سطح باز سازی شده است. تاریخچه سیستم های راکتی دست ساز و بداهه S-5 اولین سیستم های راکتی S-5 برای اهداف سطح به سطح توسط خود نیروهای شوروی ایجاد گردید. به نظر می رسد بخشی از لشکر 40ام اتحاد جماهیر شوروی مستقر در افغانستان در دهه 1980 اولین سیستم مستقل راکتی S-5 در نفش سطح به سطح را توسعه داده اند. اگر چه نیروهای شوروی مستقر در افغانستان با کمبود پشتیبانی هوایی نزدیک و توپخانه ای مواجه نبودند اما در بخش های کوهستانی این پشتیبانی ها کمتر دردسترس بود. به همین منظور بخشی از واحد های ارتش40ام شوروی برای تقویت پشتیبانی آتش خود، ادواتی مانند کامیون ها، خودرو های رزمی پیاده نظام و تانک ها را به غلاف های راکت ها مجهز کردند. غلاف راکت انداز S-5 به طور قابل توجه ای برای نصب بر روی و سایل نقلیه استفاده می شد. از دیگر نمونه های نصب راکت های S-5 بر روی خودروهای زرهی می توان به جنگ ایران و عراق اشاره کرد. در یک نمونه به نظر می رسد نیروهای عراقی چهار غلاف راکت انداز UB-32-57 را بر روی خودرو زرهی MT-LB نصب کرده اند. تصویر3- یک تانک T-62 ارتش شوروی در افغانستان در دهه 1980 با سه راکت انداز UB-32-57 نصب شده بر روی برجک تصویر4- کامیون اورال 4320N شوروی در افغانستان در دهه 1980، مجهز به برجک خودرو زرهی BRDM-2 که بر روی آن راکت اندازUB-32-57 نصب شده است. نصویر5- نفربر زرهی BTR-70 با یک راکت اندارUB-16-57 بر روی برجک تصویر6- خودرو زرهی MT-LB عراقی مجهز به 4 پرتابگر UB-32-57 در اختیار ایران با توجه به اینکه راکت های 57 میلیمتری S-5 در مقابل راکت های با کالیبر بالا تر اثر گذاری پایینی تر دارند و در هنگام شلیک از روی پرتابگرهای دست ساز دقت انها به شدت کاهش میابد. در نتیجه ارتش های منظم و کلاسیک مگر در شرایط خاص تمایل به استفاده از چنین سیستم های ندارند. اما نیروهای چریکی برای استفاده از چنین سیستم های تمایل بیشتری از خود نشان می دهند.یکی از دلایل این است که این نیروهای چریکی به هواگردهای مناسب برای شلیک راکت های هوا به سطح دسترسی ندارند در نتیجه به سمت استفاده در نقش سطح به سطح روی می اورند. در اوایل دهه 1990، پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و یوگسلاوی، وضعیت این مناطق به شکل چشمگیری تغییر کرد. بیش از دو جین منطقه جدید در سرزمین های شوروی و یوگسلاوی تشکیل شد و درگیری های خونین قومی در این مناطق شکل گرفت. بعضی از این کشورهای نوظهور هواپیماهای جنگی، خلبانان و یا شبکه های پشتیبانی لجستیکی نداشتند تا بتوانند به طور موثر از قابلیت نیروی هوایی پشتیبانی کند. در عوض آنها به انبارهای بزرگ تجهیزات هواپیماهای جنگی دسترسی داشتند که در بسیاری از موارد در دوران عقب نشینی شوروی در انجا باقی مانده بود. در نتیجه، در طول جنگ های که در مناطق شوروی سابق و یوگسلاوی سابق در دهه 1990رخ داد، نیروهای نظامی وسایل نقلیه خود را به راکت های هوا به سطح هواگردهای نظامی مجهز کردند. بیشتر این راکت ها از مدل راکت های 57 میلیمتری S-5 و 80 میلیمتری S-8 بود. راکت های S-5 بر روی کامیون ها نظامی و غیر نظامی ، خودرو های رزمی پیاده نظام و تانک ها نصب شدند. تصویر7- نفربر زرهی M-60P ساخت یوگسلاوی مجهز به یک پرتابگر UB-32-57 تصویر 8و9- یک کامیون TAM-110متعلق به ارتش جمهوری صرب بوسنی در بوسنی و هرزگوین اوسط دهه 1990 دارای دو راکت انداز UB-16-57 تصویر 10-پرتابگر تکی قابل حمل راکت های 57 میلیمتری در یوگسلاوی سابق در دهه 1990- به نظر می رسد این پرتابگر از روی غلاف یک پرتابگر استاندار برداشته شده است. تصویر 11- یک کامیون TAM-110 با یک پرتابگر UB-32-57 که توسط شبه نظامیان کرجینای صربستان در جریان جنگ کرواسی در اوایل دهه 1990 ساخته شده است. تصویر 12- یک نفربر زرهی BMP-1 گرجستانی با یک پرتابگر راکت دست ساز UB-16 بر روی برجک- گفته می شود نقش این راکت برای مقابله با بالگردها می باشد. تصویر13-خودور زرهی MT-LB با راکت انداز UB-16-57 در کوتایی 1989 گرجستان یکی دیگر از نبردهای که در آن چنین راکت های استفاده می شودند جنگ داخلی افغانستان در اواخر دهه 1990 و اوایل دهه 2000 بود. پس از عقب نشینی ، قطع کمک های نظامی شوروی که موجب سرنگونی دولت نجیب الله شد و شروع درگیریها داخلی بین گروه های مختلف ، دست به دست هم داد تا نیروی هوایی ملی افغانستان تقریبا به طور کامل از ببن برود. از همین رو تسلیحات هواگردها نیروی هوایی از جمله راکت های S-5 و پرتابگرهای مرتبط با آنها، برای جنگ زمینی بازسازی شد. تصویر 14 و15-سیستم های راکتی بر اساس پرتابگر های UB-16-57 در اواخر دهه 1990 یا اوایل دهه 2000 در افغانستان در طول جنگ های داخلی لیبی در سال 2011 راکت های S-5 به شکل گسترده ای در میدان نبرد استفاده شدند. نیروهای شورشی در شرق لیبی توانستند پایگاه های هوایی دولتی و انبارهای سلاح های بزرگ را به دست بگیرند اما آنها فاقد هواپیمای جنگی و خلبانان های آموزش دیده بودند. در نتیجه انبوهی از راکت های S-5 که در اویل درگیریها به غنیمت نیروهای شورشی افتاد و فرصتی را فراهم کرد تا ازاین تجهیزات استفاده نماییند. عمده استفاده نیروهای شورشی در لیبی از راکت های S-5 نصب غلاف راکت های S-5 بر روی وانت های غیر نظامی بود. با گسترش استفاده این نوع سلاح در جنگ داخلی لیبی سلاح های مشابه در درگیری های داخلی سوریه نیز دیده شد. البته به نسبت استفاده گسترده از این سلاح در لیبی راکت های S-5 در سوریه در نقش سطح به سطح بسیار نادر هستند. تصاویر و ویدئو از سوریه نشان می دهد که هر دو نیروهای طرفدار دولت و تروریست های مسلح از راکت های S-5استفاده می کنند. وجود طیف گسترده ای از سیستم های راکتی چند منظوره مانند راکت های 122میلیمتری گراد در نبرد سوریه ممکن است بخشی از عدم وجود نیاز به راکت های هوا به سطح دست ساز را توضیح دهد.همچنین قدرت هوايي قذافي توسط مداخله ائتلاف شديدا كاهش يافت، در حالي كه نيروی هوایی بشار اسد در سوريه همچنان موجود است و هواگردهای نظامی می توانند از راکت های S-5 در عمليات جنگي استفاده کنند. بخشی از نبردها در سوریه در مناظق متراکم شهری جریان داشت جایی که سر جنگی نسبتا ضعیف راکت های S-5 در مقایل راکتها با کالیبر بالا کاری از پیش نمی برند. حتی به نظر می رسد نیروی هوایی سوریه نیز تمایل به استفاده از راکت های سری S-8 و S-24 داشته باشد. تصویر 16-راکت انداز دوش پرتاب دست ساز راکت های در لیبی S-5 تصویر 17-نصب پرتابگر UB-16-57 بر روی یک وانت در لیبی سال2011 تصویر 18- نیروهای شوروشی در لیبی در حال بارگذازی یک راکت انداز UB-32-57 که روی یک کامیون سوار است- شهر إجدابيا سال 2011 تصویر 19 - یک خودرو کنترلی مجهز به 4 تیوپ راکت انداز دست ساز سری S-5 در لیبی تصویر 20-پرتابگر 16 تایی دست ساز راکت های S-5 در لیبی تصویر 21- پرتابگر UB-32-57 که بر روی یک وانت یکی از گروه های تروریستی در سوریه نصب شده است. تصویر 22-یک کامیونت هیوندای مسلح به پرتابگر UB-32-57 متعلق به ارتش عربی سوریه و یا شبه نظامیان حامی دولت سوریه تصویر 23- تروریست هادر سوریه در حال بارگذاری راکت هایS-5 در پرتابگر UB-32-57 جمع بندی راکت های S-5 در نقش سطح به سطح حداقل در هفت درگیری اصلی، از دهه 1980 تا به امروز استفاده شده اند. در نبردهای اخیر راکت های S-5 به طور فزاینده ای مورد استفاده قرار گرفته اند. اثربخشی سیستم های مبتنی بر راکت های S-5 به طور معمول کم است و علت این امر سرجنگی کم و دقت پایین ان سیستم ها مخصوصا مدل های دست ساز می باشد. دقت این سلاح ها بیشتر زمانی کاهش می یابد که آنها در نقش حمایت آتش غیرمستقیم استفاده شوند. در بعضی موارد، انتخاب اشتباه فیوز های راکت ها نیز باعث کاهش کارآیی می شود. سیستم های پیشرفته که براساس راکت های سری S-5 توسعه پیدا کرده اند برای حمایت مستقیم از وسایل نقلیه پیاده و وسایل نقلیه در زمین باز موثر واقع خواهند شد. راکت های شدید النفجار ضد تانک مانند S-5K، S-5K1 یا S-5KOقادر هستند نفربر ها و خودروهای رزمی پیاده نظام سبک را منهدم کنند. البته استفاده از چنین راکت های در مناطق شهری و یا بر علیه ادوات زرهی سنگین عملکرد آنها به طرز چشمگیری کاهش میدهد. با این وجود، ذخایر بزرگ راکت های سری S-5 در کشورهای در حال توسعه در سراسر دنیا وجود دارد و احتمالا در درگیری ها آینده نیز نمونه های دست ساز آن نیز به میدان نبرد وارد بشوند. مترجم :Crash نقل با ذکر نام میلیتاری و مترجم بلامانع است.

گاندو امیر حسین عبدی ( داریوش فرهنگ ) : مرام ما این را گفته ... اول ، دست کسی را بگیر ... اگر نخواست ، قانون میگه ، مچ اش را بگیر ......

بسم رب الهشدا نیروی دفاعی استرالیا ( ADF ) بخش سوم عملیاتهای در جریان: در دسامبر 2017 ، 2350 پرسنل ADF در عملیات در سرزمین استرالیا و خارج از کشور مستقر شدند. ADF در حال حاضر چندین یگان در خاورمیانه مستقر کرده است. سهم ADF در مداخله نظامی علیه داعش با 780 پرسنل که به عنوان بخشی از عملیات بامیه مستقر شده اند ، بزرگترین تعهد خارجی را تشکیل می دهد. از دسامبر 2017 ، 6 عدد FA-18F Super Hornets ، یک E-7A Wedgetail و یک هواپیمای سوخترسان KC-30A برای حمله به اهداف داعش در عراق و سوریه مستقر شدند. حدود 300 پرسنل به عنوان بخشی از تلاش بین المللی برای آموزش نیروهای امنیتی عراق به عراق اعزام شدند و 80 نفر دیگر نیز به عنوان بخشی از گروه ویژه عملیات در این کشور حضور داشتند در آن زمان قرار بود سوپر هورنت ها در ژانویه 2018 بدون جایگزینی به استرالیا بازگردد ( Boeing 737 AEW&C (E-7A Wedgetail تعداد افراد مستقر در افغانستان 270 نفر در عملیات Highroad ، یک مأموریت آموزشی غیر رزمی است که از ارتش ملی افغانستان پشتیبانی می کند. یک ناوچه نیز در خاورمیانه در عملیات امنیتی دریایی در خلیج عدن و اطراف آن به عنوان بخشی از نیروهای دریایی ائتلاف مستقر شده است. گروه های کوچکی از پرسنل استرالیایی نیز بخشی از مأموریت های صلح طلبانه در اسرائیل ، اردن ، مصر و سودان را تشکیل می دهند. ADF دارای 500 پرسنل دیگر مستقر در خاورمیانه برای پشتیبانی از عملیات در منطقه است. ADF نقش خود را در فرماندهی سازمان ملل متحد در کره از طریق فرماندهی عناصر لجستیک UNC-Rear در ژاپن ادامه می دهد. به عنوان بخشی از عملیات آرگوس ، کشتی های جنگی و هواپیماها نیز از سال 2018 به طور دوره ای در شمال آسیا مستقر شده اند تا به اجرای تحریم ها علیه کره شمالی کمک کنند. فرماندهی ملل متحد که برای اولین بار جهت حمایت از کره جنوبی تشکیل شد البته واحدهای نظامی استرالیا، برای عملیات در منطقه نزدیک استرالیا نیز مستقر شده اند. تا دسامبر 2017 ، 500 پرسنل در عملیات های امنیتی دریایی درمجاورت شمالی استرالیا مستقر شدند و عملیات قاطع ( Operation Resolute ) را تشکیل دادند. واحدهای ADF استقرار دوره ای خود را در دریای چین جنوبی و جنوب غربی اقیانوس آرام انجام می دهند. از اکتبر 2017 ، بیش از 80 سرباز استرالیایی برای آموزش نیروهای مسلح فیلیپین به فیلیپین اعزام شده اند. شناورهای گشتی RAN و هواپیماهای گشت دریایی RAAF نیز به فیلیپین اعزام شده اند. این استقرار ممکن است شامل سرویس اطلاعات مخفی استرالیا در ادامه عملیات مخفیانه ضدتروریسم ADF در خاورمیانه باشد. دفتر مرکزی سرویس اطلاعات مخفی استرالیا ( ASIS ) در 1 آوریل 2020 ، وزیر دفاع لیندا رینولدز عملیات کمک به COVID-19 را به عنوان بخشی از واکنش دولت به همه گیری COVID-19 در استرالیا اعلام کرد. در این عملیات 2200 پرسنل از هر سه نیرو در داخل کشور مستقر شدند تا به بخش های بهداشت ایالتی و منطقه ای در ردیابی تماس ( contract tracing )، مدیریت ، تدارکات و همچنین کمک به نیروی انتظامی برای شرایط قرنطینه اجباری کمک کنند. با این حال ، در هیچ مقطعی ، ADF هیچ گونه نقش مستقیم در اجرای قانون را بر عهده نگرفت. 33 نفر از پرسنل نیز در وزارت امور داخلی ( Department of Home Affairs ) و خدمات استرالیا (Services Australia ) برای کمک به تغییرات در عملیاتهای خود مستقر شده اند. لیندا رینولدز وزیر دفاع وقت استرالیا روندهای آینده: تغییر محیط امنیتی استرالیا منجر به طرح خواسته های جدیدی از نیروهای دفاعی استرالیا می شود. اگرچه انتظار نمی رود که استرالیا با تهدید حمله مستقیم از سوی یک کشور دیگر روبرو شود ، اما گروه های تروریستی و تنش بین ملت های شرق آسیا امنیت استرالیا را تهدید می کند. به طور کلی ، دولت استرالیا معتقد است که باید در حفظ نظم مبتنی بر قوانین جهانی سهیم باشد. همچنین این خطر وجود دارد که تغییرات آب و هوایی ، ضعف رشد اقتصادی و عوامل اجتماعی باعث بی ثباتی در کشورهای جنوب اقیانوس آرام شود. روند جمعیتی استرالیا در آینده بر ADF فشار خواهد آورد. بدون در نظر گرفتن عوامل دیگر ، پیری جمعیت استرالیا منجر به ورود تعداد کمتری از نیروهای احتمالی سالانه به بازار کار استرالیا می شود. برخی پیش بینی ها این است که پیری جمعیت منجر به کند شدن رشد اقتصادی و افزایش هزینه های دولت برای حقوق بازنشستگی و برنامه های بهداشتی می شود. در نتیجه این روندها ، پیری جمعیت استرالیا ممکن است وضعیت نیروی انسانی ADF را بدتر کند و ممکن است دولت را مجبور به بازآرایی تخصیص بخش هایی از بودجه دفاعی کند. تعداد کمی از جوانان استرالیایی به پیوستن به ارتش فکر می کنند و ADF باید برای جذب نیروها در برابر شرکت های بخش خصوصی که می توانند حقوق بیشتری ارائه دهند ، رقابت کند. ترکیب جمعیتی استرالیا در سال 2017 ADF راهبردهایی را برای پاسخ به تغییرات محیط استراتژیک استرالیا ایجاد کرده است. در گزارش جامع دفاعی 2016 آمده است که "دولت مطمئن خواهد شد که استرالیا برترین نیروی دفاعی منطقه باقی خواهد ماند، که دارای بالاترین سطح توانایی نظامی و پیچیدگی علمی و تکنولوژیکی است". بدین منظور ، دولت قصد دارد قدرت رزمی ADF را بهبود بخشد و تعداد پرسنل نظامی را افزایش دهد. این شامل معرفی فناوری ها و قابلیت های جدید می شود. ADF همچنین به دنبال بهبود قابلیت های اطلاعاتی و همکاری بین سرویس ها است. در بخش بعدی به بررسی ساختار نیرو دفاعی استرالیا خواهیم پرداخت پایان بخش سوم ادامه دارد .... منابع : https://en.wikipedia.org/wiki/Australian_Defence_Force پی نوشت: 1- مسلما کار نیاز به اصلاحاتی دارد پس لطفا با نظرات و انتقادات خودتون، در بهبود اون کمک کنین

بسم رب الهشدا نیروی دفاعی استرالیا ( ADF ) بخش دوم دوره دفاع از استرالیا تا دهه 1970 ، استراتژی نظامی استرالیا بر مفهوم دفاع مستقیم ( forward defence ) متمرکز بود ، که در آن نقش ارتش استرالیا همکاری با نیروهای متحد برای مقابله با تهدیدات در منطقه استرالیا بود. در سال 1969 ، هنگامی که ایالات متحده دکترین گوام ( Guam doctrine ) را آغاز کرد و انگلیسی ها از شرق سوئز عقب نشینی کردند ، استرالیا یک سیاست دفاعی جدید ایجاد کرد که بر خوداتکایی و دفاع از قاره استرالیا تأکید داشت. که به عنوان سیاست دفاع از استرالیا ( Defence of Australia Policy ) شناخته می شود. بر اساس این سیاست ، تمرکز برنامه ریزی دفاعی استرالیا حفاظت از رویکردهای دریایی شمال استرالیا ( تحت عنوان شکاف هوا و دریا) در برابر حمله دشمن بود. در راستای این هدف ، ADF تجدید ساختار یافت تا توانایی خود را در حمله به نیروهای دشمن از پایگاه های استرالیا و مقابله با حملات به قاره استرالیا افزایش دهد. ADF با افزایش قابلیت های RAN و RAAF و انتقال واحدهای منظم ارتش به شمال استرالیا به این مهم دست یافت. دکترین نیکسون که به نام دکترین گوام شناخته می شود عقب نشینی بریتانیا از شرق سوئز که به عنوان نقطه عطفی در تاریخ معاصر در نظر گرفته می شود سیاست دفاع از استرالیا تا این زمان ، ADF هیچ واحد نظامی برای استقرار عملیاتی در خارج از استرالیا نداشت. در سال 1987 ، ADF اولین استقرار عملیاتی خود را به عنوان بخشی از عملیات رقص موریس ( Operation Morris Dance ) انجام داد ، که در آن چندین کشتی جنگی و یک گروههان تفنگدار در پاسخ به کودتاهای فیجی در 1987 در آبهای فیجی مستقر شدند. این استقرار در حالی که به طور گسترده ای موفقیت آمیز بود ، ضرورت ADF را برای بهبود توانایی خود در واکنش سریع به رویدادهای پیش بینی نشده نشان می داد. شناور آدلاید در عملیات رقص موریس از اواخر دهه 1980 ، دولت به طور فزاینده ای از ADF تقاضا کرده تا نیروهای خود را در ماموریت های حفظ صلح در سراسر جهان مشارکت دهد. در حالی که اکثر این استقرارها تنها شامل تعداد کمی از متخصصان بود ، چندین مورد نیز به استقرار صدها نفر از پرسنل منجر شده است. ماموریت صلحبانی بزرگ در نامیبیا در اوایل 1989 ، کامبوج بین 1992 تا 1993 ، سومالی در 1993 ، رواندا بین 1994 و 1995 و بوگنویل در 1994 و از 1997 به بعد انجام شد. عملیات صلحبانی استرالیا در کشورهای مختلف مشارکت استرالیا در جنگ خلیج سال 1991 اولین باری بود که پرسنل استرالیایی از زمان تأسیس ADF به یک منطقه جنگی فعال اعزام شدند. اگرچه کشتی های جنگی و تیم غواصی که در خلیج فارس مستقر شده اند شاهد نبرد نبوده اند ، اما این نیروها قابلیت ها و ساختار فرماندهی ADF را مورد آزمایش قرار داده است. پس از جنگ ، نیروی دریایی ناوگان خود را به طور منظم در خلیج فارس یا دریای سرخ مستقر کرد تا تحریم های تجاری علیه عراق را اعمال کند. مشارکت کنندگان در جنگ های خلیج فارس اعزام به تیمور شرقی و قرن 21 در سال 1996 ، جان هوارد کمپین انتخاباتی حزب لیبرال را رهبری کرده و نخست وزیر شد. پس از آن ، اصلاحات قابل توجهی در ساختار نیرو و نقش ADF صورت گرفت. استراتژی دفاعی دولت جدید تأکید کمتری بر دفاع از استرالیا در برابر حمله مستقیم و تأکید بیشتر بر همکاری در ائتلاف با کشورهای منطقه و متحدان استرالیا برای مدیریت تهدیدات احتمالی امنیتی داشت. از سال 1997 ، دولت همچنین مجموعه ای از تغییرات را در ساختار نیروهای ADF به منظور افزایش نسبت یگان های رزمی به واحدهای پشتیبانی و افزایش کارآیی رزمی ADF اعمال کرد. جان هوارد نخست وزیر وقت استرالیا حزب لیبرال استرالیا تجربیات ADF در هنگام استقرار در تیمور شرقی در سال 1999 منجر به تغییرات قابل توجهی در سیاست های دفاعی استرالیا و افزایش توانایی ADF برای انجام عملیات در خارج از استرالیا شد. این استقرار موفق اولین باری بود که یک نیروی بزرگ ADF در خارج از استرالیا از زمان جنگ ویتنام فعالیت می کرد و کاستی هایی را در توانایی آن برای استقرار و حفظ چنین عملیات نشان داد اعضای استرالیایی نیروهای بین المللی در تیمور شرقی در سال 2000 ، دولت گزارش جامع دفاعی جدیدی با عنوان دفاع 2000 - نیروی دفاعی آینده ما ( Defence 2000 – Our Future Defence Force )، منتشر کرد که تأکید بیشتری بر آماده سازی ADF برای استقرار در خارج از کشور داشت. دولت متعهد شد که با افزایش آمادگی و تجهیزات واحدهای ADF ، گسترش ADF و افزایش واقعی بودجه دفاعی تا 3٪ در سال ، قابلیت های ADF را بهبود بخشد ؛ در عمل ، هزینه ها به طور واقعی در دوره 2012-13 سالانه به 2.3٪ افزایش یافت. در سال 2003 و 2005 ، تمرکز بر به روزرسانی های دفاعی،بر عملیات اعزامی تأکید داشت که منجر به توسعه و نوسازی ADF شد. از سال 2000 ، ساختار نیرو و قابلیت استقرار ADF در موارد متعددی مورد آزمایش قرار گرفته است. پس از حملات تروریستی 11 سپتامبر 2001 به ایالات متحده ، استرالیا یک گروه نیروهای ویژه و یک هواپیمای سوخت رسان را برای عملیات در افغانستان و کشتی های جنگی را به عنوان عملیات اسلیپر به خلیج فارس اعزام کرد. در سال 2003 ، تقریباً 2000 پرسنل ADF ، شامل یک گروه وظیفه نیروهای ویژه ، سه کشتی جنگی و 14 هواپیمای F/A-18 Hornet ، در حمله به عراق شرکت کردند. عملیات یازده سپتامبر سربازان نیروی های ویژه استرالیایی نیروهای استرالیایی در عملیات اسلیپر در افغانستان جنگنده F18/A استرالیا از اسکادران 75 در جنگ 2003 عراق ADF متعاقباً در بازسازی عراق نیز مشارکت داشت. از سال 2003 تا 2005 این امر عمدتا محدود به یک گروه امنیتی بود که از سفارت استرالیا محافظت می کرد ( Security Detachment Iraq (SECDET Iraq) ) ، به همراه افسرانی در مقرهای چند ملیتی ، تعداد کمی هواپیماهای گشت و حمل و نقل دریایی ، و تیم های کنترل کننده ترافیک هوایی و پرسنل پزشکی. از سال 2005 تا 2008 یک گروه رزمی ارتش استرالیا به اندازه یک گردان (که در ابتدا گروه وظیفه Al Muthanna انتخاب شد ، و بعداً گروه رزمی Overwatch (غرب) جای آنها را گرفت) در جنوب عراق مستقر شد. علاوه بر این ، تیم هایی از پرسنل ADF برای آموزش واحدهای نظامی عراق مستقر شدند. در راستای تعهد انتخابات 2007 ، دولت رود ( Rudd ) نیروهای میدانی خود را از عراق در اواسط سال 2008 خارج کرد و اکثر واحدهای باقی مانده استرالیا نیز سال آینده این کشور را ترک کردند. Security Detachment Iraq (SECDET Iraq) Al Muthanna Task Group Overwatch Battle Group (West) کوین رود نخست وزیر وقت استرالیا ADF همچنین چندین عملیات را در مناطق نزدیک استرالیا در طول دهه 2000 انجام داد. در سال 2003 ، نیروهایی از هر سه یگان به عنوان بخشی از مأموریت کمک منطقه ای به جزایر سلیمان،( Regional Assistance Mission to Solomon Islands (RAMSI) ) به جزایر سلیمان اعزام شدند. اعزام منظم نیروهای استرالیا به جزایر تا سال 2017 ادامه داشت. بین دسامبر 2004 تا مارس ، 1400 پرسنل ADF در اندونزی به عنوان بخشی از عملیات کمک سوماترا ، که بخشی از واکنش استرالیا به زلزله ویرانگر اقیانوس هند در سال 2004 بود ، خدمت کردند. در ماه می 2006 ، تقریبا 2،000 پرسنل ADF در عملیات Astute به دنبال ناآرامی بین عناصر نیروی دفاعی تیمور شرقی، در تیمور شرقی مستقر شدند. این استقرار در مارس 2013 به پایان رسید سربازان نیروی زمینی در جزایر سلیمان عملیات کمک به سوماترا ( Operation Sumatra Assist ) زلزله و سونامی 2004 هند سربازان به هنگام گشت زنی در عملیات Astute در تیمور شرقی از سال 2006 تا 2013 یک گروه ویژه ارتش استرالیا به اندازه یک گردان در استان ارزگان ، افغانستان فعالیت می کرد. این واحد در درجه اول وظیفه ارائه کمک برای بازسازی و آموزش نیروهای افغان را بر عهده داشت ، اما اغلب در جنگ نیز شرکت می کرد. علاوه بر این ، گروه هایی از نیروهای ویژه از سال 2005 تا 2006 و 2007 تا 2013 نیز مستقر شدند. سایر تجهیزات مخصوص ADF ، از جمله دسته بالگردهای CH-47 Chinook و واحدهای راداری و کنترل ترافیک هوایی RAAF ، نیز به صورت دوره ای در کشور مستقر می شوند. در مجموع 40 پرسنل ADF در افغانستان بین سالهای 2002 تا 2013 کشته و 262 نفر زخمی شدند. پس از عقب نشینی نیروهای رزمی در سال 2013 ، تیم های آموزشی ADF برای آموزش نیروهای افغان در کشور مستقر هستند. استان ارزگان افغانستان بالگرد شنوک استرالیایی دولت های حزب کارگر استرالیا (ALP) به رهبری نخست وزیران راد و جولیا گیلارد بین 2007 تا 2013 دو گزارش جامع دفاعی را سفارش دادند که در سال 2009 و 2013 منتشر شد. سند 2009 ، دفاع از استرالیا در قرن آسیا و اقیانوسیه: نیروی 2030 ، دارای تمرکز بر پاسخ به نفوذ سریع رو به رشد چین بود که شامل تعهداتی برای گسترش RAN ، از جمله خرید دوازده زیردریایی و افزایش هزینه های دفاعی تا 3 درصد در سال به صورت واقعی بود. با این حال ، این افزایش هزینه ها رخ نداد. گزارش جامع دفاع 2013 موضوعات استراتژیک مشابهی داشت ، اما برنامه معتدل تری برای هزینه های دفاعی ارائه می داد که نشان دهنده محدودیت های مالی دولت بود. به عنوان بخشی از تعهد انتخاباتی ، دولت ائتلاف لیبرال -ملی ائتلاف گزارش جامع دیگری را در سال 2016 سفارش داد. این سند همچنین شامل تعهد برای توسعه اندازه و قابلیت های ADF می باشد. جولیا گیلارد نخست وزیر وقت استرالیا گزارش جامع دفاعی سال 2013 تونی ابوت نخست وزیر ائتلاف لیبرال-ملی گرای استرالیا از اواسط دهه 1970 عموماً توافقنامه ای دو جانبه بین ALP و ائتلاف ملی لیبرال-ملی در مورد نقش ADF وجود دارد. هر دو گروه سیاسی در حال حاضر از تمرکز ADF بر عملیاتهای اعزامی و توسعه هدفمند بودجه تعیین شده در گزارش جامع دفاع 2016 حمایت می کنند. ساختار گسترده نیروی ADF نیز تغییرات کمی را از دهه 1980 تجربه کرده است. به عنوان مثال ، در طول این دوره ، اصلی ترین تشکیلات رزمی ارتش سه تیپ بوده و RAAF به حدود 100 هواپیمای رزمی مجهز شده است. با این حال ، اکثر تجهیزات مورد استفاده یگان ها تعویض یا ارتقا یافته اند گزارش جامع دفاعی 2016 استرالیا پایان بخش دوم ادامه دارد .... منابع : https://en.wikipedia.org/wiki/Australian_Defence_Force پی نوشت: 1- مسلما کار نیاز به اصلاحاتی دارد پس لطفا با نظرات و انتقادات خودتون، در بهبود اون کمک کنین 2- در صورت امکان تصاویر به گالری منتقل بشه، متاسفانه بنده اکانت گالری ندارم

بسم رب الهشدا نیروی دفاعی استرالیا ( ADF ) بخش اول مقدمه استرالیا با نام رسمی قلمرو همسود استرالیا کشوری در نیمکره جنوبی است این کشور با ۷٬۶۸۶٬۸۵۰ کیلومتر مربع وسعت، ششمین کشور پهناور جهان است. استرالیا یکی از قلمروهای همسود است و در سال ۱۹۰۱ از بریتانیای کبیر استقلال یافته‌است. جمعیت استرالیا ۲۵ میلیون و ۵۱۲ هزار نفر و زبان ملی کشور انگلیسی است که در قانون کشور، برای آن، رسمیتی در نظر گرفته نشده‌است. بیشتر جمعیت استرالیا در حاشیه ساحل جنوبی، تمرکز دارد. بومیان استرالیا تا قبل از کشف توسط اروپایی‌ها از حدود ۶۵۰۰۰ سال پیش در آنجا سکونت داشتند. استرالیا از شش ایالت و دو سرزمین یا قلمرو (Territory) تشکیل شده‌است که اختیاراتشان کمتر از ایالت‌هاست. محل قرار گیری کشور استرالیا نیروی دفاعی استرالیا (ADF) سازمان نظامی مسئول دفاع از استرالیا و منافع ملی آن است. این نیرو از نیروی دریایی سلطنتی استرالیا (RAN) ، نیروی زمینی استرالیا ، نیروی هوایی سلطنتی استرالیا (RAAF) و چندین واحد از هر سه یگان ( tri-service )تشکیل شده است. ADF دارای بیش از 85000 پرسنل متشکل از نیروهای تمام وقت و ذخیره های فعال است و توسط وزارت دفاع و چندین نهاد غیرنظامی دیگر پشتیبانی می شود. دفتر اصلی سازمان دفاع استرالیا که از نیروهای دفاعی استرالیا و نیروهای غیرنظامی پشتیبانی‌کننده وزارت دفاع استرالیا تشکیل شده‌است نیروی دریایی سلطنتی استرالیا ( RAN) نیروی زمینی استرالیا نیروی هوایی سلطنتی استرالیا ( RAAF) در دهه های اول قرن بیستم ، دولت استرالیا نیروهای مسلح را به عنوان سازمانهای جدا از هم ایجاد کرد. هر نیرو دارای یک سلسله مراتب فرماندهی مستقل بود. در سال 1976 ، دولت یک تغییر استراتژیک ایجاد کرد و ADF را ایجاد نمود تا نیروها را تحت یک ستاد واحد قرار دهد. با گذشت زمان ، درجه یکپارچگی افزایش یافته و ستادهای بین یگانی، تدارکات و موسسات آموزشی جایگزین بسیاری از موسسات تک خدماتی شده اند. نشان ملی استرالیا ( Coat of Arms of Australia ) ADF از نظر فنی بسیار پیشرفته اما نسبتاً کوچک است. ( حذف بروکراسی اضافی باعث چالاکی نیرو شده و می تواند برای ما بسیار آموزنده باشد ) اگرچه 58،206 پرسنل تمام وقت و 29،560 رزرو فعال آن را بزرگترین ارتش در اقیانوسیه می کند ، اما از بیشتر نیروهای نظامی آسیایی کوچکتر است. با این وجود ، ADF با بودجه قابل توجهی بر اساس استانداردهای جهانی ( کاهش پرسنل برای بهینه سازی بین پرسنل-تجهیزات و تجهیر مناسب نفرات موجود با سرمایه گذاری حاصل از آن که میتواند تجربه ای مفید باشد ) پشتیبانی می شود و می تواند نیروهای خود را در چندین مکان خارج از استرالیا مستقر کند نقش: جایگاه حقوقی ADF بر اساس بخش های اجرایی دولت در قانون اساسی استرالیا است. بخش 51 (6) به دولت استرالیا این اختیار را می دهد که قوانین مربوط به دفاع از استرالیا و نیروهای دفاعی را وضع کند. ماده 114 قانون اساسی ایالات را از افزایش نیروهای مسلح بدون اجازه دولت مرکزی منع می کند و بخش 119 مسئولیت دفاع از استرالیا در برابر تهاجم را به دولت مرکزی می دهد و شرایطی را که دولت می تواند تحت آن نیروهای دفاعی را در داخل کشور مستقر کند ، تعیین می کند. قانون اساسی استرالیا بخش 68 قانون اساسی سلسله مراتب فرماندهی ADF را تعیین می کند. این بخش بیان می کند که "فرماندهی کل نیروهای دریایی و نظامی دولت استرالیا به عنوان نماینده ملکه به فرماندار کل واگذار شده است". در عمل ، فرماندار کل نقش فعالی در ساختار فرماندهی ADF ایفا نمی کند و دولت منتخب ADF را کنترل می کند. وزیر دفاع و چندین زیر مجموعه دیگر، این کنترل را اعمال می کنند. وزیر دفاع در بیشتر موارد به تنهایی عمل می کند ، اگر چه شورای امنیت ملی کابینه مسائل مهم را بررسی می کند. وزیر سپس به فرماندار کل توصیه می کند که در حالت عادی هیئت دولت طبق توصیه عمل می کند. طبق قانون اساسی یا از نظر قانونی ، دولت مرکزی هرگز جهت تصمیم برای اعزام نیروهای نظامی به خارج از کشور یا رفتن به جنگ ، مجوز پارلمانی نگرفته است. فرمانداری کل به عنوان نماینده ملکه بریتانیا در استرالیا ژنرال دیوید هارلی به عنوان فرماندار کل که از سال 2019 منصوب شده است اولویت های فعلی ADF در گزارش جامع دفاعی 2016 (Defence White Paper ) مشخص شده است که سه حوزه اصلی تمرکز را مشخص می کند. اولین مورد دفاع از استرالیا در برابر حمله یا تهدید مستقیم است. دومین اولویت کمک به امنیت جنوب شرقی آسیا و اقیانوس آرام جنوبی است. سومین اولویت کمک به ثبات در منطقه هند و اقیانوسیه و اصل "نظم جهانی مبتنی بر قوانین که از منافع ما حمایت می کند"، است. در گزلاش جامع دفاعی آمده است که دولت هنگام توسعه قابلیت های ADF برای هر سه اولویت، درجه اهمیت یکسانی را در نظر بگیرد ( توسعه متوازن هر سه نیرو، برای هم افزایی قابلیت آنها اهمیت زیادی دارد ) گزارش جامع دفاعی 2016 تاریخچه: شکل گیری استرالیا از زمان تاسیس فدراسیون استرالیا به عنوان یک ملت در ژانویه 1901 نیروهای نظامی خود را حفظ کرده است. اندکی پس از فدراسیون ، دولت استرالیا نیروی زمینی استرالیا و نیروی دریایی همسود را با ادغام نیروهای هر یک از ایالت ها تأسیس کرد. در سال 1911 ، دولت نیروی دریایی سلطنتی استرالیا را تأسیس کرد ، که نیروی دریایی همسود را در خود ادغام کرد. نیروی زمینی در سال 1912 سپاه پرواز استرالیا (Australian Flying Corps ) را تأسیس کرد که بعدا از آن جدا شد و نیروی هوایی سلطنتی استرالیا را در سال 1921 تشکیل داد. این نیروها با یک سلسله فرماندهی واحدی مرتبط نبودند، زیرا هر کدام به وزیر جداگانه خود گزارش می دادند و ترتیبات اداری جداگانه ای داشتند. این سه یگان در طول جنگ جهانی اول و دوم در سراسر جهان فعالیت کردند و در جنگ سرد نیز در درگیری های آسیایی شرکت کردند. آتش بازی تشکیل فدراسیون استرالیا در سال 1901 ( به نوشته روی بنا توجه کنید ) خدمه پروازی سپاه پرواز استرالیا ( AFC ) در سال 1918 اهمیت جنگ اشتراکی (joint warfare ) برای ارتش استرالیا در طول جنگ جهانی دوم آشکار شد ، هنگامی که واحدهای دریایی ، زمینی و هوایی استرالیا اغلب به عنوان بخشی از فرماندهی واحد خدمت می کردند. به دنبال جنگ ، چندین افسر ارشد برای تعیین فرمانده کل قوا لابی کردند. دولت این پیشنهاد را رد کرد و این یگان ها کاملاً مستقل ماندند. عدم وجود یک قدرت مرکزی منجر به هماهنگی ضعیف بین یگان ها می شد و هر یک از نیرو های سه گانه بر اساس دکترین نظامی متفاوتی سازماندهی و عمل می کردند. وزارت دفاع استرالیا به دلیل ترتیبات ناکارآمد که به مانعی در برابر اقدامات نظامی در طول جنگ ویتنام تبدیل شده بود ، نیاز به ساختار فرماندهی یکپارچه مورد توجه بیشتر قرار گرفت ( یک نیروی یادگیرنده از هر تجربه ای برای اصلاح و بهینه سازی خود استفاده می کند). سر انجام در سال 1973 ، وزیر دفاع ، آرتور تانگه ، گزارشی را به دولت ارائه کرد که توصیه می کرد ادارات جداگانه ای که هر یک از نیروها را پشتیبانی می کنند در یک وزارت دفاع ادغام شوند و پست ستاد فرماندهی نیروهای دفاعی ایجاد شود. دولت این توصیه ها را پذیرفت و نیروی دفاعی استرالیا در 9 فوریه 1976 تأسیس شد. آرتور تانگه وزیر دفاع وقت استرالیا پایان بخش اول ادامه دارد .... منابع : https://en.wikipedia.org/wiki/Australian_Defence_Force https://fa.wikipedia.org/wiki/استرالیا پی نوشت: 1- مسلما کار نیاز به اصلاحاتی دارد پس لطفا با نظرات و انتقادات خودتون، در بهبود اون کمک کنین 2- در صورت امکان تصاویر به گالری منتقل بشه، متاسفانه بنده اکانت گالری ندارم

به نام خدا Chengdu (AVIC) Soar Dragon (Soar Eagle) هواپیمای بدون سرنشین ارتفاع بالا مداومت زیاد (HALE) (2020) چین، همانند دیگر قدرت های جهانی، نقش پهپاد ها در نبرد های مدرن را پذیرفته است. به همین دلیل، بسیاری از شرکت های داخلی به کار گرفته شدند تا اولین نسل سامانه های بدون سرنشین برای شناسایی، رهگیری و درگیری با اهداف را تولید کنند. "Guizhou "Soar Eagle (با نام Soar Dragon هم شناخته می شود) قدمی در این راستاست تا پلتفرمی بزرگ مقیاس و پیشرفته با پیشرانه توربوجت باشد. Soar Eagle در حال حاضر تحت توسعه است و در نقش شناسایی با توانایی حمل سلاح در خدمت نیروی هوایی ارتش آزادی بخش خلق چین (PLAAF) است. Soar Eagle شباهت فاحشی با پهپاد برد بالا مداومت زیاد گلوبال هاوک نورثروپ گرومن در خدمت نیروی هوایی ایالات متحده دارد. اما چندین ویژگی متمایز آن، Soar Eagle را تبدیل به یکی از خاص ترین طراحی های چینی کرده است. تک باله دمی عمودی و بال های پشت سر هم از جمله این ویژگی هاست. Soar Eagle همانند گلوبال هاوک، قسمت جلویی برآمده ، موتور در انتها، ورودی هوای روی پشت بدنه و اندازه ای بزرگ‌تر از پهپاد های کلاس متوسط دارد (تقریبا هم اندازه هواپیما های سرنشین دار کوچک). طول بال های آن بیش از 24 متر و طول بدنه آن حدود 14 متر است. به همین دلیل توانایی های فیزیکی برای خدمت در ارتفاع و مداومت بالا را دارد و در دسته پهپاد های "ارتفاع بالا مداومت زیاد" (HALE) قرار می گیرد. نیروی Soar Eagle از یک موتور توربوجت Guizhou WP-13 که در انتهای بدنه ساده آن نصب شده، تامین می شود و حدود 43 کیلونیوتن رانش تولید می کند. WP-13 کپی چینی سری موتور Tumansky R-13 دوران شوروی است که در رهگیر های Su-15 و MiG-21 جنگ سرد مورد استفاده قرار گرفته بود. سرعت کروز آن 750 کیلومتر بر ساعت است، تا ارتفاع 18000 متری پرواز می کند و مداومت 10 ساعته دارد. اگرچه که Soar Eagle یک هواپیمای پنهان کار کامل نیست اما برخی ویژگی های پنهان کاری مثل آرایش دم V شکل رو به بیرون، بدنه لبه دار و ورودی هوای S-duct را دارد. شرکت صنایع هواپیمایی Guizhou چین پیمانکار اصلی توسعه Soar Eagle است و طراحی آن توسط شرکت هواپیمایی Chengdu پیگیری می شود. Soar Eagle اولین بار در نمایشگاه هوایی Zhuhai رونمایی شد. تا سال 2018 هفت فروند از این پهپاد در 3 پایگاه Shigatse در منطقه خودمختار تبت (3 فروند)، پایگاه هوایی Lingshui در جزیره هاینان (3 فروند) و پایگاه هوایی Yishuntun (2 فروند) مشاهده شد. در بیست و چهارم جولاس سال 2019، یک پهپاد Soar Eagle کشتی USS Antietam، کلاس Ticonderoga، که در حال عبور از تنگه تایوان بود را تعقیب کرد و اولین ماموریت خود را به ثبت رساند. تا سال 2019، Soar Eagle در 3 مکان استراتژیک مستقر است: یک پایگاه هوایی در استان Jilin، Yishitung نزدیک تبت و Lingshui در جزیره هاینان. جنگنده JL-9 در کنار 2 پهپاد soar drago مشخصات - سال ورود به خدمت: 2020 - وضعیت: در خدمت محدود - تعداد فروند ساخته شده: 7 - سازنده: شرکت صنایع هوایی Guizhou، Chengdu، شرکت صنایع هوایی چین (چین) - کشورهای مصرف کننده: چین - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، ضد کشتی (مجهز برای جستجو، رهگیری و درگیر شدن با عناصر سطحی دشمن توسط کسب اطلاعات بصری، پشتیبانی از رادار و تسلیحات موجود)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 14.3 متر - طول بال ها: 24.8 متر - ارتفاع: 5.4 متر – قوای محرکه: 1 موتور توربوجت Guizhou WP-13 (Tumansky R-13) با رانش 43.1 کیلو نیوتن - حداکثر سرعت: 7500 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 18000 متر - برد: 5625 کیلومتر - تسلیحات: موشک های ضد کشتی و کروز - نسخه ها: Soar Dragon (سری پایه)، Soar Eagle (نام دیگر) منبع

بسم ا... با توجه به اینکه یکهفته پس از شیوع کرونا در ایران ، کسی به فکر نیفتاد که حداقل سامانه های دفاع در برابر چنین مواردی را برای ملت تشریح کند ، براساس هند بوک کمیسیون امور داخلی اتحادیه اروپا مختصرا این موارد در اختیار دوستان قرارمی گیرد : راست به چپ : لباس محافظتی مارک -3 (type 4B, 5B, 6 ) // لباس محافظتی مارک -3 (type 3B, 4, 5, 6) // لباس محافظتی مارک -3 (type 1a -ET) مجهز به تهویه هوا راست به چپ : لباس محافظتی مارک -3 (type 3B, 4, 5, 6) // مجموعه لباس محافظتی و ماسک FOO-1 راست به چپ : لباس محافظتی یکپارچه تایپ -یک /// مجموعه ماسک و دمنده ، تصفیه کننده هوا // مجموعه هود و ماسک گاز مجموعه پوشش محافظتی یک تکّه با ماسک محافظتی راست به چپ : فیلتر ترکیبی A2B2E2K2HgP3 /// فیلتر A2 تایپA ، درجه دو /// فیلتر A2 تایپB ، درجه دو راست به چپ : فیلتر A1B1E1K1 درجه یک /// فیلتر K1 درجه یک راست به چپ : ماسک محافظتی MP-6 ( ارتش لهستان ) // ماسک محافظتی MP-5 ( ارتش لهستان ) // نیمه ماسک مجهز به فیلترهای ABEKP مجموعه ماسک و دمنده / تصفیه کننده هوا مجموعه رفع آلودگی IRS-2C پی نوشت : ادغام تمامی تاپیک های موازی با محوریت آفند و پدافند شیمیایی / میکروبی .... دهم اسفند سال یکهزار و سیصد و نود و هشت خورشیدی صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9 

پیری و هزار عیب شرعی.....

پیرمرد بارکش ارتش ایران (قسمت دوم) به جز کامیون های M813 ، یکی دیگر از سری کامیون های M809 که در ایران موجود بوده "کامیون های یدکش متوسط M816 " بوده است. این کامیون های 6x6 در پشت خود مجهز به یک چرتقیل میباشد که برای بازیابی کامیون ها و یا جا به جایی اجزای خودرو ها کاربرد داشته اند. جرثقیل هیدرولیک گردان این کامیون بدون پایه های تثبیت کننده می توانست حداکثر جسم یک تنی را تا ارتفاع 5متر یا یک جسم 3 تنی را تا ارتفاع 3 متری بلند کند. بوم جرثقیل تحمل بکسل کردن جسمی به وزن 3 تن را داشته است. وینچ جلویی M816 توانایی کشیدن یک جسم 9,100 کیلوگرمی را داشته اند. علاوه براین سایر ابزارهای مورد نیاز برای تعمیر یا بازیابی خودروها مانند تجهیزات جوشکاری اکسی استیلن در این کامیون تعبیه شده بود.

به نام خدا DARPA Falcon HTV-2 وسیله آزمایش مافوق صوت (2010) Falcon HTV-2 (وسیله فناوری هایپرسونیک) که به عنوان سریع ترین هواپیمای دنیا شناخته می شود، سامانه آزمایش هایپرسونیک است که توسط DARPA برای نیروی هوایی ایالات متحده توسعه داده می شود. این برنامه هنوز در حال توسعه است و هدف آن ساخت هواپیمایی است که بتواند در 60 دقیقه به هر نقطه ای از زمین برسد (طبق اعلام دارپا مسیر نیویورک تا لس آنجلس را در 12 دقیقه طی می کند). این ویژگی آن را تبدیل به سلاحی وسوسه انگیز خواهد کرد. ایده اصلی این است که تحقیقات مربوطه منجر به ساخت پهپادی با توانایی پرتاب مهمات علیه اهداف زمینی شود که به راحتی از رادار می گریزد، از موشک های مقابله کننده فرار کند و پیش از واکنش دشمن به هدف برسد. برنامه فالکون HTV-2 (حمله سریع جهانی) در سال 2003 متولد شد تا به تحقیقات روی وسیله ای برای ارتش ایالات متحده کمک کند که هدف اصلی آن رسیدن به هر بخشی از جهان در کمتر از 1 ساعت است. در طی فاز طراحی، HTV-2 با شبیه سازی های رایانه ای و آزمایش در تونل باد ساخته شد تا اعتبار چنین سامانه هایی ارزیابی شود. با اینکه آزمایش های تونل باد به 15 ماخ و زمان کوتاه محدود می شد، دارپا با منابع مالی خود توانست نسخه واقعی آن را بسازد. HTV-2 از راکت پرتاب می شود، در اساس بدون سرنشین است و کنترل زمینی آن همانند سایر پهپاد هاست. HTV-2 نسخه ای تحقیقاتی است تا اطلاعات پروازی مورد نیاز برای پردازش های پس از ماموریت را تامین کند. مفهوم کلی نسبتا ساده است و شامل انتقال یک هواپیمای بدون سرنشین به زیر مدار می شود. پهپاد از سامانه راکتی بوستر رها می شود، کنترل خود را بدست می گیرد، جهت یابی می کند و به سمت زمین شیرجه می زند، در طول این پروسه سرعتش به 20921 کیلومتر بر ساعت (20 ماخ، 20 برابر سرعت صوت) می رسد. طراحی پیکان مانند آن با سرعتی باورنکردنی اتمسفر بالایی را می شکافد، و با وجود سرعت 20 ماخی آن را تبدیل به یک گلایدر مافوق صوت می کند. سپس هواپیما با پایان ماموریت خود در سقوطی کنترل شده در اقیانوس می افتد. به دلیل پرواز زیر مداری، بدنه HTV-2 قادر به تحمل گرمای بسیار زیاد (تا 2000 درجه سانتی گراد) در طول پرواز با سرعت زیاد و ارتفاع بالا خواهد بود. همچنین، اصول آیرودینامیک آن باید به شدت پایدار باشد و در سرعت های بالا کنترل شود. سوار کردن آن بر دوش هواپیمای بوستر کار جدیدی در نیروی هوایی ایالات متحده نیست. آن ها از این شیوه پرتاب در دسته ای از سامانه های آزمایشی خود در دهه های 1950 و 1960 استفاده کرده اند. یکی از این سامانه ها، بوئینگ B-29 Superfortress تغییر یافته بود که برای پرتاب هواپیمای راکتی Bell X-1 (با کمک این هواپیما آمریکا برای نخستین بار با موفقیت دیوار صوتی را شکست) استفاده شد. هواپیمای راکتی X-15 نورث آمریکا نیز از زیر بال های بوئینگ B-52 Stratofortress پرتاب شد. HTV-2 توسط راکت بوستر Minotaur IV Lite به فضای زیر مداری پرتاب می شود. B-29 Superfortress به همراه Bell X-1 و B-52 Stratofortress به همراه X-15 تا امروز فالکون HTV-2 دو بار با موفقیت پرتاب شده اما هر دو پهپاد به دلیل از دست رفتن ارتباط، به صورت کنترل نشده به اقیانوس سقوط کردند. اولین پرواز در آپریل سال 2010 انجام شد و در طول آن به سرعت 17 تا 22 ماخ رسید. دومین و آخرین پرواز عمومی شده در دهم آگوست 2011 در پایگاه هوایی Vandenberg در کالیفرنیا به وقوع پیوست. این پرواز 9 دقیقه به طول انجامید و طبق گقته ها پیش از سقوط، اطلاعات با ارزشی مثل رسیدن به سرعت 5.8 کیلومتر در ثانیه استخراج شد. بررسی پرواز پرواز فالکون HTV-2 به چند فاز اصلی تقسیم می شود. فاز اولیه "فاز پرتاب" است که شامل لانچر بوستر Minotaur IV Lite برای رساندن HTV-2 به فضا می شود. نیروی تراست سامانه Minotaur IV به فالکون اجازه می دهد به سرعت و ارتفاع تقریبا مداری برسد. پس از پرتاب و رسیدن به ارتفاع مورد نظر، HTV-2 از بوستر لانچر جدا می شود و با فعال کردن سامانه کنترل بازخورد (RCS)، جهت خود را با استفاده از تراستر های خود (همان طور که شاتل های فضایی جهت خود را در خارج از جو تنظیم می کنند) در شرایط تقریبا مداری تنظیم می کند. به این فاز "فاز جهت گیری ورود دوباره" می گویند. HTV-2 در حین رسیدن به خود کنترلی، وارد "فاز ورود دوباره" می شود. در این فاز پهپاد به صورت کنترل شده به سمت زمین شیرجه می رود. پس از آن HTV-2 وارد "فاز به بالا راندن" می شود که در واقع HTV-2 جهت و سرعت خود را تنظیم می کند. "فاز گلاید" فاز بعدی است که در آن HTV-2 با سرعتی باورنکردنی در کمتر از 1 ساعت به هر نقطه ای روی زمین می رسد. تا این زمان، این دوره برای آزمایش اعتبارسنجی سامانه های داخلی، کنترل پرواز، جمع‌آوری داده و توانایی های آیرودینامیک استفاده شده است با اینکه برنامه های نیازی بسیارند. پس از پرواز، هواپیما وارد "فاز ترمینال" می شود. در این فاز HTV-2 بر می گردد و با شیرجه به منطقه ای از پیش تعیین شده، ماموریت خود را طبق برنامه ریزی به پایان می رساند. سپس گروه بازیابی هواپیما را برای استفاده مجدد جمع‌آوری می کنند. راکت بوستر Minotaur IV Lite Minotaur IV Lite نسخه توسعه یافته از خانواده راکت های Minotaur IV است.Minotaur IV پس از درخواست نیروی هوایی ایالات متحده برای یک سامانه پرتاب چند بار مصرف برای رسیدن به مدار کم زمینی، از سری موشک های Peacekeeper توسعه داده شد. نسخه Lite لانچر Minotaur IV از پروسه ای 3 مرحله ای و سوخت جامد استفاده می کند و به ارتفاع زیرمداری می رسد. Minotaur IV تا کنون 4 پرتاب موفق داشته است که در اولین پرواز خود سامانه HTV-2 را حمل کرد. با هزینه 50 میلیون دلار برای هر پرتاب، Minotaur IV سامانه پرتاب گران‌قیمت قابل استفاده مجدد است. راکت Minotaur IV Lite در سپتامبر 2007 اعلام شد که نیروی هوایی ایالات متحده با پروژه Blackswift موافقت کرده است (Blackswift هواپیمایی مافوق صوت بدون سرنشین در اندازه یک جنگنده است که با نام HTV-3X شناخته می شود). با این حال، این برنامه در اکتبر سال 2008 به دلیل کمبود منابع مالی لغو شد. HTV-1 اصلی تا مرحله طراحی مفهومی پیش رفت اما قبل از کاربردی شدن HTV-2 لغو شد. Blackswift مشخصات - سال ورود به خدمت: 2010 - وضعیت: در حال خدمت محدود - تعداد فروند ساخته شده: 2 - سازنده: دارپا (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده - نقش: X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) – قوای محرکه: نامشخص - حداکثر سرعت: 20921 کیلومتر بر ساعت - تسلیحات: ندارد. - نسخه ها: HTV-2 (سری پایه) منبع استفاده از این مطلب در صورت نام بردن سایت میلیتاری (www.military.ir) مجاز است

خلاصه گزارش سنتکام در مورد حمله به مرسر استریت ، یه حمله ناموفق شامل دو پهپاد روز ۲۹ جولای به مرسر استریت شده که به گفته خدمه حمله نزدیک سطح اب شده ،قطعاتی از پهپاد توسط هدمه از اب گرفته شده ،حمله دوم ۳۰ جولای انجام شده که پهپاد با سر جنگی ترکش شونده انجام شده که باعث مرگ دو نفر شده ،این حمله بالای محل هدایت کشتی بوده و یه حفره شش فوتی بوجود اورده ،ازمایش شیمیایی روی بقایا میگه مواد انفجاری با پایه نیترات و rdx هست ،بر اثر انفجار قطعاتی از پهپاد شامل قطعه پایدار کننده عمودی که قسمتی از بال هست بدست اومده که خیلی شبیه قطعه ای هست که قبلا از پهپاد های انتحاری ایران بدست اومده که با توجه به محل کشتی نزدیکه به پهپادهای انتحاری ایران ، در هر حال قطعاتی از پهپاد به مرکز پایگاه پنجم در منامه برای ازمایش های بیشتر فرستاده شده ،نتیجه ازمایش ها با بحرین در اختیار شرکای ما در اسراییل و انگلیس قرار خواهد گرفت که نتیجه باعث نگرانی طرفین شده کلیپ منتشر شده سنتکام بیانیه قطعات به جا مانده از پهپاد ها

به نام خدا Chengdu (AVIC) Wing-Loong (Pterodactyl) هواپیمای بدون سرنشین ارتفاع متوسط مداومت بالا (MALE) (2014) Chengdu Pterodactyl I (یا Wing-Loong I) در نمایشگاه بین المللی هوایی و هوافضای چین (Zhuhai) در سال 2010 رونمایی شد. هدف این برنامه تبدیل پهپاد های MALE به هواپیما های بدون سرنشین رزمی (UCAV) و پشتیبانی از انواع مهمات هدایت دقیق است. اولین پرواز آن در سال 2009 انجام شد. در طول توسعه، حداقل یک فروند آن از بین رفت. گروه صنعت هواپیمایی Chengdu (CAC) با چندین دهه تجربه در هوانوردی مدرن چین، کار خود را با ساخت هواپیما های جنگنده شوروی در دوران جنگ سرد و زمانی که روابط بسیار نزدیکی بین این دو قدرت آسیایی برقرار بود، آغاز به کار کرد. از آن زمان، این شرکت به طراحی، توسعه و ساخت محصولات تقریبا داخلی برای ارتش چین و هم پیمانان (در صورت تائید صادرات) مشغول است. پهپاد Pterodactyl یکی از این محصولات است که توسط مصر، قزاقستان، مراکش، نیجریه، پاکستان، عربستان سعودی، امارات متحده عربی، ازبکستان و بنگلادش مورد استفاده قرار می گیرد. در ظاهر، Pterodactyl با بخش دماغه برجسته، بدنه صاف، بخش زیرین چرخ دار و باله های دمی عمودی رو به بیرون شباهت هایی با پهپاد پریدیتور آمریکایی دارد. بال های آن مستقیم اند و توانایی حمل 4 موشک یا بمب هدایت پذیر را دارند. یک برجستگی در زیر بخش دماغه، اپتیک های پیمایشی را در خود جای داده است. بخش زیرین برای استفاده راحت نیرو های زمینی، چرخ دار و از نوع تماما جمع شونده است. تمام چرخ ها رو به عقب جمع می شوند تا آیرودینامیک بهتری داشته باشد. توان Pterodactyl توسط یک موتور در عقب بدنه تامین می شود که یک ملخ 3 پره را در آرایش pusher می گرداند. این پهپاد توانایی مجهز شدن به رادار روزنه مصنوعی و FLIR (دوربین مادون قرمز جلو نگر) را دارد. حداکثر وزن محموله آن 100 کیلوگرم است. حداکثر سرعت آن به 280 کیلومتر بر ساعت می رسد، 4000 کیلومتر برد دارد (با مداومت 20 ساعته) و تا ارتفاع 5000 متری پرواز می کند. در مارس سال 2017، نیروی هوایی مصر به عنوان بخشی از عملیات های نیرو های مسلح مصر علیه جنگ طلبان، تعدادی حملات هوایی در شهر های ال عریش، رفح و شیخ زوید انجام داد. اکثر این حملات که در آن ها مکان های استقرار و خودرو های متحرک هدف قرار گرفت، توسط پهپاد های Wing Loong صورت گرفت و 18 کشته بر جای گذاشت. گزارش های متناقضی وجود دارد که پهپاد های Chengdu Pterodactyl I چینی با اپراتوری امارات متحده عربی به ارتش اتیوپی کمک کردند تا در تیگرای پیشروی کند. در سوم آگوست سال 2019، دولت وفاق ملی لیبی (GNA) اعلام کرد که یک پهپاد متعلق به ارتش ملی لیبی (LNA) را سرنگون کرده است. نیرو های وابسطه به خلیفه حفتر به طور گسترده از پهپاد چینی Wing Loong که امارات متحده عربی در اختیارشان می گذارد استفاده می کنند. در طول جنگ داخلی علیه GNA، نیرو های GNA پس از دریافت 12 فروند پهپاد بایراکتار TB2، از این پهپاد های ترک در 2 دسته استفاده کرد. بین می تا جولای سال 2019، نصف این پهپاد ها در طول حملات هوایی LNA توسط Wing Loong II نابود شدند. دسته دوم در جولای جایگزین پهپاد های از دست رفته شدند. در بیست و ششم می سال 2020 یک فروند پهپاد Wing Loong I توسط پدافند هوایی GNA سرنگون شد. در بیست و ششم دسامبر سال 2016، پهپاد Wing Loong ائتلاف صعودی توسط نیرو های حوثی یمن سرنگون شد. در عملیات طوفان قاطع در سال 2018، عربستان با استفاده از این پهپاد، صالح علی الصمد، از افسران عالی رتبه حوثی، را به قتل رساند. در دسامبر سال 2019، نیرو های حوثی با نشان دان لاشه پهپاد، اعلام کردند که یک Wing Loong را در یمی مورد اصابت قرار داده اند. 10 روز بعد یکی دیگر از پهپاد های Wing Loong سرنگون شد و رسانه های حوثی ها تصاویر لاشه آن را منتشر کردند. در می سال 2021، نیرو های حوثی یکی دیگر از پهپاد های Wing Loong را در منطقه نجران سرنگون کردند و تصاویر و فیلم های مکان سقوط را نشان دادند. Wing-Loong II نسخه ارتقا یافته مدل اصلی با توانایی حمل مهمات بیشتر (تا 12 موشک هوا به سطح در نقاط سخت زیر بال ها) است. وزن آن 4218 کیلوگرم و طول بال های آن 11 متر است. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2014 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 250 - سازنده: گروه صنایع هواپیمایی Chengdu، شرکت صنایع هوانوردی چین (چین) - کشورهای مصرف کننده: چین، مراکش، مصر، اندونزی، قزاقستان، لیبی، نیجریه، پاکستان، عربستان صعودی، صربستان، امارات متحده عربی، ازبکستان - نقش: ضد کشتی (مجهز برای جستجو، رهگیری و درگیر شدن با عناصر سطحی دشمن توسط کسب اطلاعات بصری، پشتیبانی از رادار و تسلیحات موجود)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 9.05 متر - طول بال ها: 14 متر - ارتفاع: 2.77 متر - حداکثر وزن برخاست: 1100 کیلوگرم – قوای محرکه: 1 موتور با ملخ 3 پره در آرایش pusher - حداکثر سرعت: 280 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 5000 متر - برد: 5000 کیلومتر - تسلیحات: 100 کیلوگرم تجهیزات حسگر برای نقش ISR، تسلیحات هوا به سطح تا 200 کیلوگرم، بمب های هدایت دقیق FT-10، FT-9، FT-7، GB7 و GB4، موشک های BRM1 و AKD-10 - نسخه ها: Wing-Loong (سری پایه)، Pterosaur I (نسخه اولیه که در سال 2005 پرواز کرد)، Wing-Loong I (نام دیگر، اولین بار در سال 2009 پرواز کرد، دارای یک نقطه سخت زیر بال)، Wing-Loong II (نسخه ارتقا یافته، توانایی حمل بیشتر سلاح زیر بال، 70 درصد بدنه از کامپوزیتساخته شده است، 11 متر طول بال، 4218 کیلوگرم وزن، 480 کیلوگرم وزن محموله، 6 نقطه سخت زیر بال ها، اضافه شدن بالچه های انتهای بال، موتور بنزینی پرقدرت تر با کارایی بهتر)، WJ-1 (نسخه حمله زمینی، بدون برجستگی چانه ای، در نوامبر سال 2014 رونمایی شد)، GJ-1 (نسخه نیروی هوایی ارتش آزادی بخش خلق چین، نسخه حمله زمینی، توانایی های ارتقا یافته شامل تعیین خودکار هدف، پشتیبانی از سلاح در زیر بال ها و سامانه های اپتیکی در برجستگی پانه ای)، GJ-2 (نسخه جدید ارتش، در جایگاه نمایش Wing-Loong II در نمایشگاه هوایی Zhuhai در 2018 رونمایی شد، نشان داده شده در رنگ نیروی هوایی ارتش آزادی بخش خلق چین) منبع

بسم رب الشهدا مقایسه زیردریایی Yasen-M روسیه با Virginia Block V نیروی دریایی ایالات متحده روسیه به سرعت در حال نوسازی ناوگان زیردریایی مجهز به موشک های کروز خود است. در عین حال ، نیروی دریایی ایالات متحده در حال ساخت نسخه های بزرگتر و تواناتر از کلاس ویرجینیا است که موشک های بیشتری حمل می کند. آخرین کلاس زیردریایی ها از نظر توان حمل سلاح در چه وضعی هستند؟ زیر دریایی کلاس ویرجینیا بلاک 5 زیر دریایی Yasen-M روسیه جدیدترین زیردریایی خود با نام Krasnoyarsk k-571 را در مراسمی در 30 جولای 2021 به آب انداخت . این زیردریایی با سه نوع موشک کروز و همچنین اژدرهای معمولی و موشک های ضد زیردریایی مسلح خواهد شد. موشک های کروز باید شامل موشک ضد کشتی جدید مافوق صوت زیرکون باشند که در حال آزمایش در قطب شمال است و در مجموع می تواند 32 موشک کروز را حمل کند. موشک ابر فراصوت ضد کشتی زیرکون کراسنویارسک یک شناور کلاس 885M یا همان Yasen-M (معروف به کلاس Severodvinsk-II) است که سومین شناور از 8 عدد برنامه ریزی شده است. که مدرن ترین و قدرتمندترین زیردریایی های تهاجمی موجود در روسیه هستند. و اغلب هم تراز با جدیدترین مدل های همتایان غربی خود در نظر گرفته می شوند. اما این هم ترازی چگونه اندازه گیری می شود؟ زیر دریایی کراسنویارسک مخصوصاً در زمینه تسلیحات؟ با توجه به ماهیت حساس این موضوعات ، مقایسه جنبه های دیگر مانند سونار ، سنسورها و پنهان کاری سخت تر است. اعتقاد بر این است که مقابله با هر دو زیردریایی بسیار دشوار است. با این حال ، سلاح های دور ایستا بخش مهمی از توان تهاجمی زیر دریایی هستند. Yasen در اصل زیردریایی کروز پرتاپ است و اغلب به جای طبقه بندی Vanilla SSN طبقه بندی شناورهای ویژه "SSGN" را دریافت می کنند. "G" مخفف "موشک های هدایت شونده" است و نشان می دهد که موشک های کروز قابلیت تعیین کننده آنهاست . معادل اصلی غربی برای آن ، کلاس ویرجینیا نیروی دریایی ایالات متحده و Astute نیروی دریایی سلطنتی ، به طور قابل توجهی کوچکتر هستند. اینها SSN نامیده می شوند و اگرچه موشک های کروز Tomahawk را حمل می کنند ، اما توان حمل آنها بسیار کمتر است. زیر دریایی کلاس ویرجینیا زیر دریایی Asute نیروی دریایی سلطنتی یریتانیا 8 عدد Yasen-M و 8 عدد Virginia بلاک 5 نیروی دریایی ایالات متحده در حال ساخت حداقل 8 زیردریایی جدید است که از نظر ظرفیت حمل سلاح معادل Yasen-Ms است. 8 مورد از 10 عدد کلاس جدید ویرجینیا بلاک 5 دارای تیوب های موشکی اضافی خواهند بود. که یک افزایش قابل توجه 76 درصدی در تسلیحات نسبت به ویرجینیاهای کنونی است. همه این محل پرتاب های اضافی جزو سیستم های پرتاب عمودی جدید هستند که برای موشک های کروز بهینه شده است. با این کار تعداد موشک های کروز در حالت بارگیری معمولی از 12 به 40 مورد افزایش می یابد به علاوه محل های پرتابی در اتاق اژدر (که معمولاً موشک کروز را حمل نمی کند)، پس در مجموع ظرفیت حمل و پرتاب به عدد 66 می رسد. با این وجود Yasen-M هنوز دارای ظرفیت پرتاب بیشتری در حدود 72 عدد است. با این حال ، تعداد کمی از آنها در تیوب های پرتاب عمودی قرار دارند. اتاق اژدر بسیار بزرگتر بوده و دارای 10 لوله پرتاب اژدر ( در برخی گزارش ها 8 عدد ) در مقابل 4 در ویرجینیاها است. در واقع می توان آن را با کلاس Seawolf مقایسه کرد که دارای طرح اژدر مشابهی است. اتاق اژدر یاسن در دو طبقه توسعه یافته است. زیردریایی کلاس SeaWolf ترکیب موشک کروز 32 لوله عمودی Yasen-M می تواند سه نوع موشک را در خود جای دهد. روی کاغذ این انعطاف پذیری می تواند مزایایی را به همراه داشته باشد ، اگرچه عملکرد موفق موشک های کروز توماهاوک نیروی دریایی ایالات متحده جای بحث ندارد معادل روسی تامهاوک، 3M14K Kalibr (ناتو:SS-N-30A SIZZLER) است. این موشک برد بلند در شرایط جنگی در سوریه آزمایش شده است و اکنون می توان آن را یک سیستم بالغ در نظر گرفت و چندین زیردریایی قدیمی روسی نیز برای حمل آن در حال ارتقا هستند. 3M14K Kalibr Tomahawk دومین نوع موشک روسی P-800 (3M55) Oniks) (ناتو: SS-N-26 STROBILE) است. این موشک مافوق صوت است که عموماً برد کمتری نسبت به کالیبر دارد. اگرچه هر از گاهی گزارش هایی مبنی بر نسخه ای با برد بیشتر نیز منتشر می شود. اهداف اصلی اونیکس، شناورهای جنگی با ارزش بالا هستند اما می توانند اهداف زمینی را نیز مورد هدف قرار دهند. P-800 (3M55) Oniks سرانجام مدل جدید زیرکون 3M22 وجود دارد. این موشک ضد کشتی ابر فرا صوت است که در حال آزمایش است. زیرکون زیردریایی های روسی را به ویژه در حمله ضد کشتی متمایز می کند ، اما نیروی دریایی ایالات متحده نیز در حال برنامه ریزی برای استقرار موشک های ابر فرا صوت است. 3M22 Zircon Yasen-M تأکید بیشتری بر موشک های کروز ضد کشتی دارد. برای جدیدترین موشک توماهاوک که به طور تصادفی بلاک 5 نیز نامیده می شود ، نقش ضد کشتی نیز دوباره تعریف شده ست . این سلاح دو منظوره است و قابلیت حملات زمینی خود را حفظ می کند. Tomahawk Block V نیروی دریایی ایالات متحده در حال حاضر همچنین از چهار زیردریایی بالستیک پرتاب کلاس اوهایو در نقش SSGN بهره می برد. اینها به دلیل ظرفیت زیاد سیلوهای موشکی خود، توان حمل سلاح بی نظیری دارند. با این حال ، در آخرین سالهای عمر عملیاتی خود هستند ولی یاسنها و ویرجینیاها عمر عملیاتی طولانی خواهند داشت. بلاک 5 نزدیک ترین مورد نیروی دریایی ایالات متحده به SSGN خواهد بود. زیر دریایی کلاس اوهایو شناورهای کلاس Yasen-M بزرگتر بوده و سلاح بیشتری نسبت به معادل غربی خود حمل می کنند. آنها همچنین با سرعت بیشتری به سمت سلاح های مافوق صوت می روند ( اگرچه ورود به خدمت آن با سرعت کمتری از آنچه قبلاً گزارش شده بود، انجام می شود). اما آنها موشک های کروز کمتری نسبت به کلاس ویرجینیا بلاک 5 حمل می کنند. این امر حتی قبل از آنکه نیروی دریایی آمریکا سلاح های مافوق صوت و تامهاوکس ضد کشتی را وارد خدمت کند ، فاصله را بطور قابل توجهی کاهش می دهد. منابع : https://www.navalnews.com/naval-news/2021/08/how-russias-yasen-m-submarine-compares-to-the-u-s-navys-block-v-virginia/#prettyPhoto بیشتر تصاویر از منبع اصلی نبوده و از اینترنت گردآوری شده است پی نوشت: 1- مسلما کار نیاز به اصلاحاتی دارد پس لطفا با نظرات و انتقادات خودتون، در بهبود اون کمک کنین 2- در صورت امکان تصاویر به گالری منتقل بشه، متاسفانه بنده اکانت گالری ندارم

راکت انداز گراد BM-21 سوار بر کشنده 6x6 کیان 160 با استتار خاکی و نشان نیروی زمینی ارتش- کشنده کیان 160 در حقیقت نمونه اورهال و فیس لیفت شده کشنده های قدیمی راکت انداز های گراد Ural-375D استتار قدیمی راکت انداز گراد BM-21 نیروی زمینی ارتش سوار بر کشنده Ural-375D راکت انداز گراد BM-21 سوار بر کشنده کیان 160 راکت انداز حیدر 44 ( مدل بروز رسانی شده راکت انداز گراد BM-21) سوار بر کشنده 6x6 قدیمی Ural-375D

بسم ا... آماده سازی کامل بیمارستان /نقاهتگاه 2000 تختخوابی ارتش پی نوشت : ظاهرا امروز ( ششم فروردین 1399 ) نیروی زمینی سپاه در تهران و رشت رزمایش ضدعفونی داشتند . لطف الهی پشت و پناه عزیزان ارتش و سپاه

بسم ا... خوب ، بالاخره ارتش هم وارد عمل شد راست : کرمانشاه ، ضدعفونی اماکن عمومی توسط واحدهای نیروی زمینی ارتش چپ : ضد عفونی امکان عمومی ، تیپ 292 نیروی زمینی ارتش راست : اعزام بیمارستان صحرایی نیروی زمینی به قم چپ : ضد عفونی امکان عمومی توسط تیپ 25 نیروی مخصوص ارتش

ای کاش یک چیز دیگر آرزو کرده بودید ، به فاصله 24 ساعت ، برآورده شد ضد عفونی به شیوه فیلم هندی !!!

تاریخچه خودروهای دفاع شیمیایی نیروی زمینی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی https://www.aparat.com/v/KaPMh

حاج آقا از شما با این لحیه بعید بود ....

ارس سفیر و موشک ضد زره رعد