بسم الله...... 20مرداد 1400 اوضاع افغانستان نیروهای طالبان شهر فیض آباد مرکز استان بدخشان را بدون درگیری به کنترل خود درآوردن همچنین طالبان وارد شهر پلخمری مرکز استان بغلان شده بخشهای زیادی هم از شهر فراه مرکز استان فراه سقوط کرده است درگیریهای شدید در لشگرگاه همچنان ادامه دارد فرودگاه قندوز آخرین سنگر ارتش در این استان در آستانه سقوط قرار گرفته است نظامیان تاجیک در مرز با افغانستان و تجهیز زرهپوشهای این کشور به زرهای قفسی و جعبه ایی!!!!! ژنرال دوستم به همراه ده ها تن از نیروهای خود وارد مزار شریف مرکز استان بلخ شد .گفته شده این ژنرال به همراه جنگ سالاران دیگر قصد تشکیل یک اتاق عملیات مشترک بر ضد طالبان را دارند همچنین خبر های از درخواست کمک مستقیم نظامی افغانستان از هند منتشر شده است هند اگر الان اقدام نکنه ممکنه با تبعات سنگینی مواجه بشه با این اوضاع در آینده همراه با طالبان افغانستان جایی برای هند نیست وبدتر از همه مشکلات امنیتی برای این کشور

به نام خدا آیا روسیه در حال آماده شده برای جنگ با طالبان است؟ امروز روسیه، تاجیکستان و ازبکستان یک رزمایش نظامی عظیم را تنها در 20 کیلومتری مرز با افغانستان به پایان رساندند که به نظر می رسد نمایش قدرت علیه گروه طالبان است که به سرعت در حال تصرف مناطق وسیعی از سرزمین از دولت کابل است. فرمانده بخش نظامی مرکزی روسیه، سرهنگ ژنرال Alexander Lapin به خبرنگاران روسی گفت: "ما در حال تکمیل تمرینات مشترک با نیروهای مسلح تاجیکستان، ازبکستان و فدراسیون روسیه هستیم. برای اولین بار، استفاده از یک گروه بین المللی از نیروها با استفاده گسترده از نیروی هوایی، شناسایی و قدرت آتش بر اساس تجربه به دست آمده در جمهوری عربی سوریه به نمایش گذاشته شد." در این رزمایش که در محل تمرین Harb-Maidon، بسیار نزدیک به مرز افغانستان، برگزار شد، بیش از 2500 سرباز شرکت کردند که 1800 نفر آن ها از روسیه بودند. حدود 500 قطعه سلاح و تجهیزات نظامی در این رزمایش مورد استفاده قرار گرفت. این مقام خاطرنشان کرد که این رزمایش ها در مقابل پیشینه تشدید اوضاع در افغانستان و تهدید نفوذ گروه های تروریستی رادیکال به کشورهای مرزی منطقه آسیای میانه انجام شده است. سرهنگ ژنرال Sherali Mirzov، وزیر دفاع جمهوری تاجیکستان اظهار داشت: "طی چند سال گذشته، تنش از خاک خاورمیانه به افغانستان منتقل شده است. تجزیه و تحلیل فرآیندهای در حال انجام در سال های اخیر نشان می دهد که وضعیت منطقه ما به توسعه رویدادها در وضعیت سیاسی این کشور بستگی دارد." در این رزمایش، نظامیان سه کشور گروه شبیه سازی شده ای از "گروه مسلح غیرقانونی" را که از مرز دولتی در جنوب تاجیکستان عبور کرده بودند، شکست دادند. سرویس مطبوعاتی بخش نظامی مرکزی روسیه روز سه شنبه اعلام کرد: "بر اساس برنامه این رزمایش، گروهی از شبه نظامیان مسلح به طور غیرقانونی برای انجام حملات تروریستی در خاک این جمهوری از مرزهای کشور عبور کردند. خدمه هواپیمای L-39 از تاجیکستان شناسایی هوایی منطقه را انجام دادند و طی آن مکان های تجمع شبه نظامیان را پیدا کردند. خلبان ها مختصات اهداف را به خدمه روس و تاجیک هلیکوپترهای تهاجمی Mi و سامانه های لانچر چندتایی موشکی Grad و Uragan منتقل کردند. پس از آتش حمله، واحدهای تفنگی متحرک سه کشور بر روی نفربرهای زرهی BTR-82A، خودروهای جنگی پیاده‌نظام BMP-2، به همراه خدمه تانک های T-72، شکست نیروهای اصلی دشمن را تکمیل کردند." به منظور جلوگیری از عقب نشینی شبه نظامیان به خط سنگی، نیروهای ویژه تاجیکستان با چتر نجات از هواپیمای An-26 فرود آمدند. این بخش افزود: "کمک به خنثی سازی دشمن که به کوه ها پناه آورده بود، با محاسبه تسلیحات خمپاره ای پایگاه 201 ارتش و نیروهای مسلح جمهوری ازبکستان انجام شد که در یک مسیر لولایی شلیک کردند." جت روسی Su-25 طی رزمایش ها، جنگنده های سوخو -25 روسیه پشتیبانی آتش برای واحد های تفنگدار متحرگ و تانکی و همچنین پوشش هوایی برای فرود نیروهای تهاجمی هوایی در فاز فعال تمرینات پرسنل نظامی از روسیه، تاجیکستان و ازبکستان را فراهم کردند. خلبانان Su-25 از فرودگاه Gissar برخاستند و حملات هوایی گروهی را با استفاده بیش از 350 موشک S-8 هوا به سطح غیر هدایتی بر روی اهدافی انجام دادند که ستونی از خودرو های زره پوش سبک و تجمع نیروهای مسلح غیرقانونی را شبیه سازی می کرد. منطقه نظامی مرکزی گفت: "خلبان ها عناصر خلبانی پیچیده را بررسی کرده و از حملات سامانه های موشکی ضد هوایی قابل حمل دشمن فرار کردند. همچنین، پرسنل نظامی بخش اشعه، حفاظت شیمیایی و بیولوژیکی روسیه از طریق آتش افروزهای پیاده‌نظام "Shmel" به دشمن حمله کردند. سرویس مطبوعاتی گفت: "پرسنل یگان های شعله افکن که برای تقویت تفنگداران متحرک تعیین شده بودند ماموریت یافتند تا اهداف شناسایی شده را سرکوب کنند. محاسبات Bumblebee بر روی نفربرهای زرهی. -82A به منطقه تعیین شده رفتند و نیروهای پناه گرفته را نابود کردند. شلیک از شعله افکن ها با مهمات مختلف، شلیک تکی و رگبار جوخه های شعله افکن از فاصله 700 متری انجام شد." شعله افکن ها در جهت حفظ منافع بخش تهاجمی نیروهای اصلی خود، از عبور از منطقه دشمن مجهز به نقاط شلیک طولانی مدت اطمینان حاصل کردند. منبع

بسم الله...... 18 مرداد 1400 وضعیت افغانستان آبی : دولت افغانستان خاکستری :درگیری نارنجی : طالبان آموزشکده جماعت ترکستانی شاخه خراسان در شمال افغانستان راکت های ساخت طالبان به لطف ارتش افغانستان و آمریکا طالبان در حال تجهیز و بکارگیری خودرهای زرهی وترابری آمریکایی در پیشرویهای خود است

بالگرد سوپر استالیون CH.53E CH.53E سنگین ترین بالگرد درحال حاضر غرب مشهوربه سوپراستاليون می باشد سپاه تفنگداران دریایی امریکا بزرگترین کاربر این نوع بالگرد ترابری سنگین است.ماموریت این بالگرد ترابری حمل نیرو و تجهیزات در هر ساعت ودر هر کجا می باشد.امریکا در حمله به طبس از این بالگرد (مدل اولیه)استفاده کرد . ایران نیز تعداد اندکی از این بالگرد را در اختیار دارد. طول ۳۵/۲۲ متر سقف پرواز ۵۶۴۰ متر عرض ۶۹/۲ متر حداکثرظرفیت ۵۵ نفر ارتفاع ۳۲/۵ متر وزن خالی ۱۶۴۸۲کیلوگرم حداکثرسرعت ۳۱۵کیلومتربرساعت حداکثر وزن ۲۵۴۰۰کیلوگرم برد ۲۰۷۵کیلومتر بار قابل حمل با قلاب ۱۶۳۳۰کیلوگرم ساخت سیکورسکی/امریکا

ماوس ، ابرتانک سال 1946 یا چمدان 200 تنی بدون دسته !!!! مسابقه دسته فوق سنگین وزن ها : با تصمیم هیتلر مبنی بر گسترش فضای حیاتی رایش سوم بسوی شرق ( براساس تئوری های ژئوپلیتکی کارل هاسهوفر ) و طراحی عملیات بارباروسا ، ورماخت در 21 ژوئن 1941 به اتحاد جماهیر شوروی حمله برد . با این حال ، بزرگترین ارتش غربی پس از گراندآرمه ناپلئون ، گرچه در طراحی تاکتیکها و همچنین کاربرد سخت افزار سازمانی ، هنر عملیاتی قابل توجهی را از خود نشان داد ، اما ناتوانی در کسب اطلاعات و ضعف در تجزیه و تحلیل آن موجب شد تا تصمیم سازان رایش سوم به این مساله که اتحاد شوروی یک گولم ( موجودی در افسانه های عبری که از اشیاء بیجان با استفاده از جادو بوجود می آید ) با پاهای خاکی است که پس از وارد کردن اولین ضربه از هم پاشیده خواهد شد ، اعتقاد جدی پیدا نمایند . با این وصف ، این تصور ، تنها مساله غلطی نبود که فرماندهان ارشد رایش بدان دچار شده بودند ، چرا که توانمندی تولید تانک و طراحی گونه های جدید توسط صنایع دفاعی شوروی نیز برای آلمانی ها به تقریب غیر قابل باور بود . درواقع ، اعزام صدها دستگاه تانک تی-34 و زره پوش های سری KV که ضمن برخورداری از قدرت آتش بالا ، حفاظت به نسبت مطلوبی را برای خدمه فراهم می نمودند ، اما در این مساله نباید اغراقی صورت بگیرد ، چرا که محیط داخلی تانکهای روسی برای خدمه بشدت نامناسب بود ، ضمن اینکه سازمان رزم یگانهای زرهی روسی با مشکلات بسیاری روبرو می بود ، در حالی که ورماخت هنوز پتانسیل کافی برای مقابله با این نمونه ها را در اختیار داشت . در نتیجه ، نه تی-34 و نه تانکهای سری KV برگ برنده معجزه آسایی برای ارتش سرخ بشمار نمی آمد ولی این تانکها در سال 1941 درگیر مبارزه سختی برای جلوگیری از پیشروی ورماخت بودند و این واقعیت که عملکرد این خودروهای زرهی موجبات کند شدن پیشروی سریع آلمانها شد ، واقعیتی انکار ناپذیر است . از سویی دیگر ، کاربرد این دو نوع تانک ، اثر روانی قابل توجهی برای آلمانی ها داشت ، چرا که واحدهای زرهی ورماخت ناگهان با انواع جدیدی از زره پوشهای روسی مواجه شده بودند که با تصورات قبلی آنها کاملا بیگانه بود و درواقع ، اکنون آماده بودند تا هرگونه افسانه ای را از سوی روسها بپذیرند . با این وصف ، آبوهر ( بخش اطلاعاتی ورماخت ) از میانه سال 1942 گزارش هایی را دریافت می نمود که نشان میداد روسها قرار است تا نمونه جدیدی از زره پوش های مسلح خود را وارد میدان نبرد کنند که ابعاد تانکهای سری KV در مقایسه با نمونه جدید ، شباهت زیادی به یک موش خرمای کوچک بود !!! موش ورماخت در حال سپری کردن تستهای اولیه .. به طرح "موش " روی بدنه تانک دقت کنید با انتشار گسترده این گزارشهای اطلاعاتی ، ورماخت متوجه شد که اگر این اطلاعات صحت داشته باشد ، غافلگیری بزرگی درراه خواهد بود ، در نتیجه بسرعت برنامه جدیدی برای طراحی یک ابرتانک جدید را در دستور کار خود قرار دادند . این کار از مارس 1942 شروع شد و به ترتیب طراحی شاسی و برجک برعهده شرکتهای کروپ و پورشه نهاده شد .فرض اولیه مهندسین طراحی آلمانی این بود که وزن این تانک جدید ، کمتر از 100 تن خواهد بود و با در نظر گرفتن ضخامت زره طراحی شده برای این نمونه ( چیزی در حدود 220 م.م ) بسرعت این ادعا که تانک جدید بطور کامل دربرابر آتش توپخانه ، آسیب ناپذیر است ، منتشر گردید . اما مسلح سازی این نمونه جدید ، داستان متفاوتی داشت . در واقع ، طراحان در مراحل اولیه این برنامه سه نوع توپ با کالیبرهای متفاوت 128 ، 150 یا 170 م.م برای سلاح اصلی و یک توپ خودکار 20 یا 37 م.م برای ایفای نقش ضدهوایی کوتاه برد یا شعله افکن برای پاکسازی سنگرهای بتونی بعنوان سلاح ثانویه را برای آن در نظر داشتند . با توجه به این مساله ، ناگهان وزن اولیه تانک جدید بسرعت افزایش پیدا نمود ، چرا که با الزامات موجود ، این رقم از 120 تن عبور نموده و به قول مهندسین یکی از شرکتهای درگیر پروژه " این موش قبل از به دنیا آمدن ، غذای مورد نیاز 10 موش دیگر را نوش جان کرده !!! " . ماوس ، به مانند همه تانکهای هم عصر خود ، در برابر حملات از فاصله نزدیک آسیب پذیر مینمود ، دریچه های دسترسی خدمه ، ورودی های هوای کناره های تانک از جمله نقاط آسیب پذیر این طرح بشمار می آمدند بدین ترتیب ، در پاییز 1942 با اصلاحات انجام شده ، وزن نمونه اولیه به 150 تن رسید و سپس در نخستین سالگرد پروژه این عدد به 180 تن افزایش پیدا نمود و در نهایت نمونه ساخته شده 8 تن سنگین تر شد ( وزن 180 تن ) که حتی برای افسران ارتش و شرکتهای سازنده ، رقم بسیار وحشتناکی بشمار می رفت . در نهایت ، این برنامه ، روی کاغذ آنچنان جذابیت پیدا نمود که تلاشهای برخی فرماندهان زرهی ورماخت برای توقف آن ، به جایی نرسید که درنهایت به یک "چمدان بی دسته " تبدیل شد . ابعاد بزرگ ماوس ، نیاز این تانک به شنی های بزرگ و عریض را دو چندان مینمود در سمت چپ عکس ، سامانه خنک کننده موتور و در سمت راست ، مخزن سوخت و روغن قابل مشاهده است درد زایمان تولد موش جدید : درتابستان سال 1943 ، هانس گودریان ، بعنوان بازرس کل واحدهای تانک ارتش ، تصمیم گیرنده اصلی در خصوص ابرتانک ماوس محسوب می شد . وی ، بعنوان یک افسر کارکشته زرهی ، معتقد بود که تاثیر گذاری تانک در میدان نبرد ، با توجه به شاخصه سرعت ( تحرک ) آن است و می بایست بدون هیچ مشکلی از جاده ها و پل های معمولی عبور نماید . این ویژگی بدان معناست که تانکها با برخورداری از چنین شاخصه ای ، نه تنها قابلیت پیشروی سریع را بدست می آورند ، بلکه امکان محاصره سازی سریع عناصر دشمن یا دفاع موثر در برابر پیشروی دشمن را در اختیار خواهند داشت . اما گودریان حتی در مقام بازرس کل واحدهای پانزر ، در اقلیت قرار داشت و هنوز مقامات دیگری بودند که شروع تولید این تانک با اجازه آنها قرار بود صورت گیرد . بدین ترتیب ، ارتش آلمان دچاروسوسه شد و طی فرمان ، دستور شروع مقدمات تولید این تانک صادر شد . براساس این دستور ، شرکتهای مسئول می بایست هرماه ، 140 دستگاه تانک عملیاتی را تحویل ارتش می دادند که این رقم بسرعت به تحویل 5 دستگاه در هرماه ، تقلیل یافت ،اما اتفاقات آینده ، در این روند تولید محدود نیز ایجاد اخلال نمود . ماوس ، در زمان خود به یک پروژه سنگین صنعتی تبدیل شده بود .ابعاد غول آسای این تانک حتی برای امروز نیز یک مساله شگفت آور است . این اخلال ، همانطور که در همه جنگها امری معمول بشمارمی رود ، ازسوی دشمن صورت گرفت . در یک هوای صاف ، 700 فروند بمب افکن نیروی هوایی سلطنتی ، وارد فضای هوایی شهر "اسن" در آلمان شده و کل کارخانه های شهر را زیر ضربات بمب خود قرار دادند که موجب شد تا کل خطوط تولید آماده شده برای این تانک ، نابود شود . این ضربه برای برنامه ماوس ، آنچنان سنگین بود که آلمانی ها بسرعت انتظار خود را فقط به 2 نمونه اولیه کاهش دادند و درسال بعد ( 1944 ) این برنامه بطور کامل کنار گذاشته شد . اما این بدان معنا نبود که 2 شاسی و یک برجک تولید شده به سادگی کنار گذاشته شود . درواقع ، آلمانی ها با شادی ، تجهیزات مربوط به یک تانک و نیم تولید شده را جمع آوری نموده و تستهای آزمایشی را ادامه دادند ، هر چند در نهایت مشخص نشد که پرسنل درگیر این برنامه ، امیدواری خاصی به نتایج بدست آمده پیدا کرده بودند یا اینکه این مساله ، بهانه ای بود که به جبهه شرقی اعزام نشوند . اما به شکل غیر قابل اجتنابی ، جنگ در حال اتمام بود و آلمانی ها از دوسمت شرق و غرب بشدت تحت فشار قرار داشتند و بتدریج ، به این نتیجه رسیده بودند که شکست ،قطعی است ، اما شخصیتهایی نظیر هیتلر ، براین اعتقاد قرار داشتند که اگر به هر علتی ، برنامه های طراحی شده برای پیروزی در جنگ به نتیجه نرسید ، باید تا نابودی کامل به جنگ ادامه داد و بدین ترتیب ، تانک ماوس ، راه حل دوم را برگزید . اولین تانک کامل شده ماوس ، در نخستین و آخرین نبرد خود ، با حداقل 12 دستگاه تانک تی -34 رودرو شد که نتیجه آن از کار افتادن تانک و تخریب آن توسط خدمه بود . دومین پیش نمونه که بصورت ناقص تکمیل شده بود ، بدست روسها افتاد و به این دلیل که فاقد شنی بود ، روسها بسرعت باقی مانده تجهیزات را جمع آوری کرده و به موزه کوبینکا منتقل نمودند . واحدهای زرهی ورماخت – 1946 از یک نظر ، حتی برای امروز ، تصور سناریوی آلمانی ها برای بازسازی واحدهای زرهی با برنامه هایی نظیر "ماوس" و برگرداندن روند جنگ ، بخصوص با توجه به شرایط سال 1944 بسیار سخت است . بعنوان مثال ، در جریان عملیات باگرایتون ، وضعیت نظامی میان دو ارتش آلمان و شوروی بطور اساسی تغییر نمود و اتفاقی رخ داد که تا قبل از این تاریخ هرگز دیده نشده بود . درواقع ، استالینگراد ، موجب شد تا سازمان رزمی گروه ارتشهای مرکز ورماخت از میان برود و یک حفره بسیار بزرگ در کل طول جبهه بوجود آید . پیاده نظام ورماخت در این رویداد ، هسته اصلی خود را از دست داد و دیگر توان تکرار موفقیتهای پیشین خود را نداشت . اما نتایج بدست آمده در جریان عملیات باگرایتون ، موجب شد تا ورماخت حداقل 2 سال دیگر بتواند به مقاومت ناامید خود ادامه دهد ،اما شکستن خطوط دفاعی ارتش آلمان برای روسها پس از این تاریخ ، دیگر چندان سخت نبود . اما با تمامی این موارد ، چرا آلمانی ها به این برنامه ادامه دادند ؟ پاسخ به این سئوال مقداری سخت به نظر می رسد ولی در نظر اول ، تانک ماوس ، برخلاف تصورات اولیه ، تنها برای سرگرمی ارتش ساخته نشد ، اگر چه گفته میشود که وزن 180 تنی آن در زمان عبور از پل ها ، مشکل ایجاد مینمود ، اما شرکتهای آلمانی به شکل هوشمندانه ای ، سامانه عبور از موانع آبی را برای این پروزه درنظر گرفته بودند تا امکان عبور از بخش های کم عمق رودخانه برای آن فراهم شود . بر خلاف تصورات موجود ، مشکل عبور از پل ها برای ماوس به تقریب حل شده بود ، این تانک قابلیت عبور از عمق موانع آبی تا 45 فوت را در اختیار داشت از سویی دیگر ، مصرف سوخت این تانک بود که گفته میشود برای هر 100 کیلومتر ، 3500 لیتر سوخت نیاز داشت ، که این امر با توجه به کمبود شدید بنزین ، مشکلات انتقال این حجم از سوخت به جبهه و بمباران مستمر خطوط تدارکاتی ، مفید بودن آن را تا حدودی با ابهام مواجه می سازد .علاوه براین ، حتی اگر ماوس بصورت انبوه ، تولید و به جبهه اعزام میشد ، رودررویی آن با غول های جدید روسی نظیر IS-2 و SU-100 یقیناً جدال هیجان انگیزی می بود و این بسیار متفاوت از نبرد بین تی-34 های مسلح به توپ 76 م.م با تانکهای تایگر مسلح به توپ 88 م.م اتفاق می افتاد . با این حال ، تولید هر دستگاه تانک ماوس ، به معنای عدم تولید 4یا 5 دستگاه تانک تایگر بود که در مقایسه ، مشکلات لجستیکی بیشتر ، سرعت و تحرک کمتر و قدرت آتش به نسبت ضعیف تری را نسبت به نمونه های مشابه روسی به نمایش می گذاشت . در مجموع ، متفقین به دلیل برخورداری از توان صنعتی بیشتر ، می توانستند در درازمدت ، تسلیحات کافی برای خنثی کردن تهدید ماوس را تولید کنند ،در نتیجه نمی توان انتظار داشت که با تولید انبوه ماوس ، وضعیت استراتژیک جبهه های نبرد ، تغییری پیدا می نمود. پی نوشت : 1- بن پایه 2-استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق (بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند . 3- تا این تاریخ ( 20 مرداد 1400 ) انجمن میلیتاری فاقد تاپیک مستقل در خصوص تانک ماوس بود . مجموع پستهای قدیمی این تاپیک از آرشیو بایگانی میلیتاری بیرون کشیده شد و پس از انجام اصلاحات لازم بصورت تاپیک مستقل درآمد .

سلام بله البته با توجه به بیشتر شدن کشورهای تحت عملیات بیشتر بهTIP شناخته میشن یا همون حزب ترکستان اسلامی . امریکایی حزب اسلامی ترکستان شرقی رو ازفهرست گروههای تروریستی حذف کرده در پاکستان هم یه مقر هم دایر کردن . به غیر از پاکستان افغانستان سوریه و چین در قرقزستان هم حملاتی را ترتیب دادن

انتشار مشخصات رسمی راکت فجر-۴ پیش از این گفته شده بود که مشخصات این راکت بصورت رسمی منتشر نشده و صرفا کالیبر ٣٣٣ میلیمتری این راکت مشخص شده بود. نکته قابل توجه اینکه در راکت فجر-۴ وزن زیادتر سرجنگی (٣٠٠ کیلوگرم) این راکت میباشد و اینطور به نظر میآید که قدرت تخریب بیشتر در توسعه این راکت مدنظر بوده است. انتشار مشخصات رسمی راکتهای فجر-۴ و فجر-۵ هدایت شونده مشاهده میشود که در گونه هدایت شونده راکت فجر-۴ نیز سنگینتر بودن سرجنگی راکت علیرغم برد کمتر، در توسعه این محصول مورد توجه بوده است. یکی دیگر از محصولات جدید در حوزه راکتهای ١٢٢ میلیمتری، راکت مین ریز هست که بجای سرجنگی، دارای ۴ مین ضدتانک بوده و برای مین ریزی در منطقه پیشروی دشمن بکار میرود. از نمونه های مشابه خارجی برای این راکت میتوان به راکت 9M28K و Type-84 اشاره کرد. راکت ٢۴٠ میلیمتری هدف محصول جدید معرفی شده در حوزه راکتهای ٢۴٠ میلیمتری راکت هدف هست که برای بررسی عملکرد سیستمهای پدافندی استفاده میشود. در این راکت بجای سرجنگی از بازتابنده راداری بمنظور تطبیق سطح مقطع راداری آن با اهداف هوایی مختلف استفاده شده است. @iranian_defensive_power

من واقعا خیلی دوست دارم بفهمم نظام ما چه برنامه ای در برابر طالبان داره. چه توافق های پشت پرده ای صورت گرفته؟ ایا ایران با چین و پاکستان سر حمایت از طالبان توافق کرده و یا بعدا با روسیه می خواهد علیه طالبان وارد عمل شود؟ ایا قبول کنیم که ایران اجازه تشکیل یک حکومت وهابی خطرناک در کتار مرزهای خود رو میده. واقعا برای من سوال است.

کابین KF-21

نفربر توسن عکسی که یکی از دوستان گذاشته بود شبیه این نفربر هم قبلا دیده شده بود برای برجک نفربر توسن هم میشد چیزی شبیه برجک رعد 2 که قبلا رونمایی شده بود گذاشت ویژگی های رعد 2: ویژگی مهم برجک رعد-۲، بدون خدمه بودن آن است. دوربین دید روزانه با زوم ۳۰ برابر و حسگر حرارتی غیر سرد شونده با برد آشکارسازی ۴۰۰۰ متر و مسافت یاب لیزری با برد ۱۰ کیلومتر روی این برجک نصب شده تا به کاربر امکان رهگیری و شلیک با مانیتور از داخل خودرو را بدهد.

خب اینهم مشخصات فنی نسخه بروز رسانی بی تی ار60 که به نام توسن نامگذاری شده :

بسم رب الشهدا بررسی موشک های کروز Regulus I و Regulus II  بخش دوم و نهایی موشک کروز SSM-N-9 Regulus II یک موشک هدایت شونده مافوق صوت مسلح به کلاهک هسته ای است که برای پرتاب از شناورهای سطحی و زیردریایی های نیروی دریایی ایالات متحده (USN) در نظر گرفته شده بود تاریخچه محدودیت های Regulus I در زمان ورود به خدمت در سال 1955 به خوبی شناخته شده بود ، بنابراین نیروی دریایی مشخصات موشک کروز مافوق صوت زمینی ، مجهز به حمل کلاهک هسته ای را اعلام نمود که برد ، دقت و مقاومت بیشتری در برابر اقدامات متقابل داشت. توسعه Regulus II به خوبی در حال انجام بود تا اینکه برنامه به نفع سیستم Polaris SLBM UGM-28 (موشک بالستیک زیردریایی پرتاب) لغو شد، این موشک دقت بی سابقه ای را ارائه می داد و همچنین به زیردریایی پرتاب کننده اجازه می داد یه زیر آب رفته و پنهان بماند. نمونه اولیه و موشک های اولیه بعدی به پهپادهای هدف مافوق صوت KD2U-1 برای نیروی دریایی ایالات متحده و نیروی هوایی ایالات متحده تبدیل شد ، که KD2U-1 در هنگام آزمایش موشک سطح به هوای بوئینگ IM-99/CIM-10 Bomarc مورد استفاده قرار گرفت. پهپاد هدف KD2U-1 موشک سطح به هوای بوئینگ IM-99/CIM-10 Bomarc SSM-N-9a Regulus II تقریبا پنج سال پس از پایان برنامه موشکی در ژوئن 1963 تحت عنوان RGM-15A دوباره طراحی شد. در این هنگام ، پهپاد های هدف KD2U-1 نیز مجدداً به عنوان MQM-15A باز طراحی شد. برخی از اهداف پرنده مجهز به تجهیزات فرود مجدداً به عنوان GQM-15A باز طراحی شدند. RGM-15a طراحی و توسعه اشکال اصلی Regulus اولیه استفاده از دستورالعمل های رادیویی بود ، و مستلزم ارتباط ثابت رادیویی با کشتی یا زیردریایی پرتاب کننده بود که تداخل در آن نسبتاً آسان بود. موشک اولیه از محدودیت برد نیز رنج می برد و مستلزم آن بود که کشتی پرتاب کننده، موشک را نزدیک به هدف شلیک کند و تا زمان برخورد موشک به هدف در معرض دید قرار بگیرد. برای کاهش این معایب ، Regulus II با یک سیستم ناوبری اینرسی طراحی شد ، که نیازی به دریافت داده از کشتی یا شناور پس از پرتاب نداشت ، و برد بیشتری از طریق بهبود آیرودینامیک ،افزایش ظرفیت سوخت و کاهش مصرف سوخت ویژه موتور جت آن حاصل شد. یک سیستم ناوبری اینرسی طراحی شده در دانشگاه MIT در سال 1950 موشک های اولیه با نام XRSSM-N-9 Regulus II، با تجهیزات فرود جمع شونده برای پرتاب های متعدد ، و موتورهای Wright J65-W-6 و بوسترهای Aerojet General ساخته شدند ، که آنها را به پروازهای زیر صوتی محدود کرد. اولین پرواز XRSSM-N-9 در ماه می 1956 انجام شد. از سال 1958 ، آزمایش با XRSSM-N-9a مجهز به موتور توربوجت جنرال الکتریک J79-GE-3 و یک بوستر راکتی سوخت جامد Rocketdyne تقویت انجام شد که اجازه می داد تا به برد پروازی کامل دست یابد. موشکهای آزمایشی و آموزشی با چرخ های فرود جمع شونده به ترتیب با نام های YTSSM-N-9a و TSSM-N-9a تولید شدند. موتور Wright J65-W-6 موتور جنرال الکتریک J79 پس از آزمایش زمینی ، آزمایشاتی شامل شلیک آزمایشی موشک بر روی کشتی USS King County (LST-857)انجام شد که به یک سیستم پرتاب وآشیانه مشابه زیردریایی ها تجهیز شده بود. کشتی USS King County (LST-857)که در سال 1957 برای آزمایش به یک سیستم پرتاب وآشیانه مشابه زیردریایی تجهیز شده موشک SSM-N-9 Regulus II قرار بود از عرشه زیردریایی های کروز پرتاب ( SSG ) پرتاب شود و موشک به احتمال زیاد بر روی زیردریایی های کلاس Grayback-class و USS Halibut (SSGN-587) نیزمستقر شد که برای این موشک طراحی شده بودند ، و در نهایت احتمال استقرار بر روی چهار رزمناو سنگین که به Regulus I تجهیز شده بودند و 23 زیردریایی دیگر که پتاسنیل لازم جهت ایجاد اصلاحات برای حمل موشک را داشتند، وجود داشت. جهت حمل دو موشک Regulus II در یک آشیانه روی بدنه (بیشتر در شناورهای سطحی) ، زیردریایی ها و شناور های مسلح به Regulus II به SINS (سیستم ناوبری اینرسی کشتی) مجهز شده بودند ، که به سیستم های کنترل موشک ها امکان می دادتا قبل از شلیک به صورت دقیق تنظیم شوند. زیر دریایی Grayback در حال آماده سازی برای شلیک Regulus II در سال 1960 زیر دریایی USS Halibut (SSGN-587) در حال شلیک Regulus I در سال 1960 در کنار ناو هماپیمابر Lexington چهل و هشت پرواز آزمایشی نمونه اولیه Regulus II انجام شد که 30 مورد از آنها موفقیت آمیز ، 14 پرواز تا حدی موفق و تنها چهار مورد شکست خورد. یک قرارداد تولید در ژانویه 1958 امضا شد و تنها پرتاب از زیردریایی از USS Grayback در سپتامبر 1958 انجام شد. به دلیل هزینه بالای موشک ها (تقریباً یک میلیون دلار) ، فشار بودجه ای و ظهور SLBM ، برنامه موشکی Regulus در 19 نوامبر 1958 متوقف شد. حمایت از این برنامه سرانجام در 18 دسامبر 1958 ، هنگامی که توماس اس. گیتس ، وزیر نیروی دریایی این پروژه را لغو کرد، متوقف شد. در زمان لغو ، شرکت Vought تونسته بود 20 موشک را تکمیل کرده و27 موشک دیگر نسز در خط تولید قرار داشت. توماس اس. گیتس ، وزیر نیروی دریایی وقت ایالات متحده تشریح ساخت بدنه با در نظر گرفتن کاهش وزن ناشی از استفاده از مواد پیشرفته و عمر کوتاه موشک در هوا ، از تکنیک های معاصر ساخت هواپیما پیروی می کرد. بدنه موشک اساساً استوانه ای بود و تا حدی در جلوی موشک باریک می شد که تجهیزات ناوبری ، کلاهک و تجهیزات سیستم را در خود جای داده بود. موتور از طریق یک ورودی گوه ای مشخص در زیر بدنه مرکزی با هوا تغذیه می شد. بالهای زاویه دار آن در موقعیت میانی و تقریباً در طول موشک به بدنه آن متصل شده بود و یک بال زاویه دار بزرگ به قسمت بالای بدنه در عقب متصل شده است که گاهی توسط یک باله شکمی بزرگ در قسمت انتهایی بدنه تقویت می شد. کنترل اولیه Regulus II از طریق استفاده از دم بالابر نصب شده در نیمه بیرونی لبه های عقب بال انجام می شد ، زیرا موشک مجهز به باله افقی دم نبود و سکان بر لبه عقب باله نصب شده بود. فلپ ها برای استفاده در هنگام برخاستن در نیمه داخلی لبه عقب نصب شده اند. ثبات و کنترل اضافی در زمین توسط پیش بال های ذوزنقه ای در نزدیکی بدنه فراهم می شد. موشک کروز Regulus II برای پرتاب موشک ، شناور ناو حامل باید روی سطح آب قرار گرفته، موشک و سیستم شلیک که شامل یک پرتابگر با طول صفر بود ، را مستقر می کرد. پس از استقرار ، موشک باید به زیردریایی یا سیستم ناوبری کشتی متصل می شد تا سیستم ناوبری اینرسی و مختصات ورودی هدف را ثبت کند. با آماده شدن سیستم ناوبری و مجوز شلیک ، موتور موشک با روشن شدن بوستر سوخت جامد بزرگ آن و پس سوز خود موشک، به قدرت کامل می رسید ، بلافاصله موشک پرتابگر طول صفر را ترک کردهو به طور خودکار به سمت هدف پیش می رفت. شلیک آزمایشی موشک Regulus II پهپاد هدف Regulus موشک های مناسب به دست آمده از برنامه توسعه و خط تولید به پهپادهای هدف مافوق صوت با نام KD2U-1 تبدیل شدند که بعداً به عنوان MQM-15A و GQM-15A باز طراحی شدند. این اهداف برای آموزش خدمه موشکی زمین به هوای BOMARC که از جزیره سانتا رزا در فلوریدا شلیک می شدند، و توسط بخش دفاع هوایی مونتگومری در پایگاه هوایی گونتر ، مونتگومری ، آلاباما کنترل می شد، مورد استفاده قرار گرفت. اهداف KD2U-1 از پایگاه آزمایشی خلیج Eglin در نزدیکی ساحل والتون ، فلوریدا پرتاب می شد پروازهای بدون سرنشین در Eglin در 3 سپتامبر 1959 آغاز شد و 46 پرواز با 13 موشک انجام داد. پس از آزمایش BOMARC ، موشک های باقی مانده تا 30 سپتامبر 1961 به ایستگاه دریایی Roosevelt Roads پورتوریکو منتقل شدند ، جایی که پروازها برای آزمایش موشک های زمین به هوا تارتار ، تریر و تالوس آغاز شد. پس از اتمام آزمایش در پورتوریکو در سال 1963 ، هواپیماهای بدون سرنشین Regulus II به NAS Point Mugu ، کالیفرنیا منتقل شدند و تا دسامبر 1965 مورد استفاده قرار گرفتند. General Dynamics RIM-24 Tartar Convair RIM-2 Terrier Bendix RIM-8 Talos گونه های مختلف: SSM-N-9 Regulus II نام اصلی موشک ، قبل از 1964. SSM-N-9a Regulus II باز طراحی موشک های تولیدی ، قبل از 1964. XRSSM-N-9 Regulus II نمونه اولیه این موشک دارای تجهیزات فرود جمع شونده برای پروازهای توسعه زمینی است که از موتورهای توربوجت Wright J65 و بوسترهای راکتی Aerojet General استفاده می کند. XRSSM-N-9a نمونه اولیه موشک ها مجهز به تجهیزات فرود جمع شونده برای پروازهای توسعه زمینی هستند که از موتورهای توربوجت جنرال الکتریک J79 و بوسترهای راکتی Rocketdyne استفاده می کنند. YTSSM-N-9a موشک های آموزشی توسعه با ارابه فرود جمع شونده. TSSM-N-9a تولید موشک های آموزشی با تجهیزات فرود جمع شونده. KD2U-1 نامگذاری نسخه پیش از 1962 هواپیمای بدون سرنشین Regulus II قبل از 1962 RQM-15A پهپاد هدف KD2U-1Regulus II در آوریل 1963 باز طراحی شده. MQM-15A پهپاد هدف KD2U-1 برای تحقیقات و به عنوان اهداف IM-99 Bomarc استفاده می شد. GQM-15A هواپیماهای بدون سرنشین KD2U-1 مجهز بهجعبه دنده باز طراحی شده پوستر Regulus II سال 1958 پایان منابع : https://en.wikipedia.org/wiki/SSM-N-8_Regulus https://en.wikipedia.org/wiki/SSM-N-9_Regulus_II برخی از تصاویر از منابع اصلی نبوده و از اینترنت گردآوری شده است پی نوشت: مسلما کار نیاز به اصلاحاتی دارد پس لطفا با نظرات و انتقادات خودتون، در بهبود اون کمک کنین

دستکم در یک مورد در عراق از موشک های هدایت دقیق ۱۲۲ یا ۱۲۳ میلیمتری علیه یک هدف آمریکایی در نزدیکی مرز سوریه و عراق استفاده شده است. تصاویر ماهواره ای گویای برخورد های دقیق هستند. در مورد موشک های (راکت های هدایت پذیر شده) دیگر،شاید بتوان نزدیک به چهار حمله هدایت دقیق در نبرد اخیر غزه را شناسایی کرد.

برخی از انواع تسلیحات ساخت وزارت دفاع سلاح مصاف در بالای تصویر زیر قرار دارد چند نوع تفنگ تک تیرانداز؛ اسلحه هدی در بالا سمت چپ و پایین مشخص است این تیربار چند لوله به دوربین و مسافت یاب لیزری و نمایشگر برای هدفگیری دقیقتر مجهز شده است چند نوع دیگر از سلاح های چند لوله یا گتلینگ؛ فتح630 در پایین سمت راست و 20 میلیمتری سه لوله در بالا سمت راست قرار دارد

به نام خدا DARPA Falcon HTV-2 وسیله آزمایش مافوق صوت (2010) Falcon HTV-2 (وسیله فناوری هایپرسونیک) که به عنوان سریع ترین هواپیمای دنیا شناخته می شود، سامانه آزمایش هایپرسونیک است که توسط DARPA برای نیروی هوایی ایالات متحده توسعه داده می شود. این برنامه هنوز در حال توسعه است و هدف آن ساخت هواپیمایی است که بتواند در 60 دقیقه به هر نقطه ای از زمین برسد (طبق اعلام دارپا مسیر نیویورک تا لس آنجلس را در 12 دقیقه طی می کند). این ویژگی آن را تبدیل به سلاحی وسوسه انگیز خواهد کرد. ایده اصلی این است که تحقیقات مربوطه منجر به ساخت پهپادی با توانایی پرتاب مهمات علیه اهداف زمینی شود که به راحتی از رادار می گریزد، از موشک های مقابله کننده فرار کند و پیش از واکنش دشمن به هدف برسد. برنامه فالکون HTV-2 (حمله سریع جهانی) در سال 2003 متولد شد تا به تحقیقات روی وسیله ای برای ارتش ایالات متحده کمک کند که هدف اصلی آن رسیدن به هر بخشی از جهان در کمتر از 1 ساعت است. در طی فاز طراحی، HTV-2 با شبیه سازی های رایانه ای و آزمایش در تونل باد ساخته شد تا اعتبار چنین سامانه هایی ارزیابی شود. با اینکه آزمایش های تونل باد به 15 ماخ و زمان کوتاه محدود می شد، دارپا با منابع مالی خود توانست نسخه واقعی آن را بسازد. HTV-2 از راکت پرتاب می شود، در اساس بدون سرنشین است و کنترل زمینی آن همانند سایر پهپاد هاست. HTV-2 نسخه ای تحقیقاتی است تا اطلاعات پروازی مورد نیاز برای پردازش های پس از ماموریت را تامین کند. مفهوم کلی نسبتا ساده است و شامل انتقال یک هواپیمای بدون سرنشین به زیر مدار می شود. پهپاد از سامانه راکتی بوستر رها می شود، کنترل خود را بدست می گیرد، جهت یابی می کند و به سمت زمین شیرجه می زند، در طول این پروسه سرعتش به 20921 کیلومتر بر ساعت (20 ماخ، 20 برابر سرعت صوت) می رسد. طراحی پیکان مانند آن با سرعتی باورنکردنی اتمسفر بالایی را می شکافد، و با وجود سرعت 20 ماخی آن را تبدیل به یک گلایدر مافوق صوت می کند. سپس هواپیما با پایان ماموریت خود در سقوطی کنترل شده در اقیانوس می افتد. به دلیل پرواز زیر مداری، بدنه HTV-2 قادر به تحمل گرمای بسیار زیاد (تا 2000 درجه سانتی گراد) در طول پرواز با سرعت زیاد و ارتفاع بالا خواهد بود. همچنین، اصول آیرودینامیک آن باید به شدت پایدار باشد و در سرعت های بالا کنترل شود. سوار کردن آن بر دوش هواپیمای بوستر کار جدیدی در نیروی هوایی ایالات متحده نیست. آن ها از این شیوه پرتاب در دسته ای از سامانه های آزمایشی خود در دهه های 1950 و 1960 استفاده کرده اند. یکی از این سامانه ها، بوئینگ B-29 Superfortress تغییر یافته بود که برای پرتاب هواپیمای راکتی Bell X-1 (با کمک این هواپیما آمریکا برای نخستین بار با موفقیت دیوار صوتی را شکست) استفاده شد. هواپیمای راکتی X-15 نورث آمریکا نیز از زیر بال های بوئینگ B-52 Stratofortress پرتاب شد. HTV-2 توسط راکت بوستر Minotaur IV Lite به فضای زیر مداری پرتاب می شود. B-29 Superfortress به همراه Bell X-1 و B-52 Stratofortress به همراه X-15 تا امروز فالکون HTV-2 دو بار با موفقیت پرتاب شده اما هر دو پهپاد به دلیل از دست رفتن ارتباط، به صورت کنترل نشده به اقیانوس سقوط کردند. اولین پرواز در آپریل سال 2010 انجام شد و در طول آن به سرعت 17 تا 22 ماخ رسید. دومین و آخرین پرواز عمومی شده در دهم آگوست 2011 در پایگاه هوایی Vandenberg در کالیفرنیا به وقوع پیوست. این پرواز 9 دقیقه به طول انجامید و طبق گقته ها پیش از سقوط، اطلاعات با ارزشی مثل رسیدن به سرعت 5.8 کیلومتر در ثانیه استخراج شد. بررسی پرواز پرواز فالکون HTV-2 به چند فاز اصلی تقسیم می شود. فاز اولیه "فاز پرتاب" است که شامل لانچر بوستر Minotaur IV Lite برای رساندن HTV-2 به فضا می شود. نیروی تراست سامانه Minotaur IV به فالکون اجازه می دهد به سرعت و ارتفاع تقریبا مداری برسد. پس از پرتاب و رسیدن به ارتفاع مورد نظر، HTV-2 از بوستر لانچر جدا می شود و با فعال کردن سامانه کنترل بازخورد (RCS)، جهت خود را با استفاده از تراستر های خود (همان طور که شاتل های فضایی جهت خود را در خارج از جو تنظیم می کنند) در شرایط تقریبا مداری تنظیم می کند. به این فاز "فاز جهت گیری ورود دوباره" می گویند. HTV-2 در حین رسیدن به خود کنترلی، وارد "فاز ورود دوباره" می شود. در این فاز پهپاد به صورت کنترل شده به سمت زمین شیرجه می رود. پس از آن HTV-2 وارد "فاز به بالا راندن" می شود که در واقع HTV-2 جهت و سرعت خود را تنظیم می کند. "فاز گلاید" فاز بعدی است که در آن HTV-2 با سرعتی باورنکردنی در کمتر از 1 ساعت به هر نقطه ای روی زمین می رسد. تا این زمان، این دوره برای آزمایش اعتبارسنجی سامانه های داخلی، کنترل پرواز، جمع‌آوری داده و توانایی های آیرودینامیک استفاده شده است با اینکه برنامه های نیازی بسیارند. پس از پرواز، هواپیما وارد "فاز ترمینال" می شود. در این فاز HTV-2 بر می گردد و با شیرجه به منطقه ای از پیش تعیین شده، ماموریت خود را طبق برنامه ریزی به پایان می رساند. سپس گروه بازیابی هواپیما را برای استفاده مجدد جمع‌آوری می کنند. راکت بوستر Minotaur IV Lite Minotaur IV Lite نسخه توسعه یافته از خانواده راکت های Minotaur IV است.Minotaur IV پس از درخواست نیروی هوایی ایالات متحده برای یک سامانه پرتاب چند بار مصرف برای رسیدن به مدار کم زمینی، از سری موشک های Peacekeeper توسعه داده شد. نسخه Lite لانچر Minotaur IV از پروسه ای 3 مرحله ای و سوخت جامد استفاده می کند و به ارتفاع زیرمداری می رسد. Minotaur IV تا کنون 4 پرتاب موفق داشته است که در اولین پرواز خود سامانه HTV-2 را حمل کرد. با هزینه 50 میلیون دلار برای هر پرتاب، Minotaur IV سامانه پرتاب گران‌قیمت قابل استفاده مجدد است. راکت Minotaur IV Lite در سپتامبر 2007 اعلام شد که نیروی هوایی ایالات متحده با پروژه Blackswift موافقت کرده است (Blackswift هواپیمایی مافوق صوت بدون سرنشین در اندازه یک جنگنده است که با نام HTV-3X شناخته می شود). با این حال، این برنامه در اکتبر سال 2008 به دلیل کمبود منابع مالی لغو شد. HTV-1 اصلی تا مرحله طراحی مفهومی پیش رفت اما قبل از کاربردی شدن HTV-2 لغو شد. Blackswift مشخصات - سال ورود به خدمت: 2010 - وضعیت: در حال خدمت محدود - تعداد فروند ساخته شده: 2 - سازنده: دارپا (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده - نقش: X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) – قوای محرکه: نامشخص - حداکثر سرعت: 20921 کیلومتر بر ساعت - تسلیحات: ندارد. - نسخه ها: HTV-2 (سری پایه) منبع استفاده از این مطلب در صورت نام بردن سایت میلیتاری (www.military.ir) مجاز است

مرکاوا مارک-4 Walk Around بخش چهارم

مرکاوا مارک-4 Walk Around بخش سوم پی نوشت : ادامه دارد ......... برای مشاهده تصاویر در ابعاد واقعی ، روی آنها کلیک کنید

به نام خدا آیا غرب باید از سامانه پدافند هوایی S-500 بترسد؟ سامانه موشکی S-400 از آنجایی که سامانه دفاع هوایی (ADS) S-400 ترس زیادی در غرب ایجاد نکرد، روسیه به دنبال ساخت ADS قوی تر یعنی S-500 رفت که روس ها ادعا می کنند می تواند هواپیما های نسل 5، ماهواره های مدار پایین (LEO) و سلاح های هایپرسونیک را هدف قرار دهد. روسیه در حال آماده‌سازی کامل پدافند هوایی و موشکی خود در حالت اماده باش جنگی است. ارتش این کشور در همین سال اولین نسخه S-500 با نام Prometheus را تحویل خواهد گرفت. فرمانده نیرو های پدافند موشکی هوافضای روسیه، سرلشکر سرگئی باباکوف، در گفتگو با روزنامه Krasnaya Zvezda، تحت مالکیت وزارت دفاع، گفت که تمام آزمایش های این سامانه به اتمام رسیده است. خدای آتش Prometheus در اساطیر یونان، خدای آتش و یک حقه باز عالی است. به گفته روسیه، خدای آتش می تواند موشک های بالستیک قاره پیما، موشک های کروز هایپرسونیک با انرژی جنبشی بسیار زیاد، هواپیما ها شامل جت و پهپاد های پنهانکار و ماهواره های در مدار نزدیک زمین (LEO) را نابود کند. با توجه به گزارش Pravda، S-500 از تمام رقبای مشابه اش در جهان برتر است و اولین مورد در کلاس جدید سلاح های دفاع فضایی محسوب می شود. پاول سوزینوف، مهندس ارشد Almaz-Antey در میانه های سال 2020 به رسانه های روسیه گفت: " S-500 ضربه ای به اعتبار آمریکاست. سامانه ما سلاح های آفندی آمریکا را خنثی می کند و از تمام سامانه های ضد هوایی و ضد موشکی قلو شده آمریکایی برتر است." توانایی نابود کردن موشک های هایپرسونیک و ماهواره های مدار نزدیک زمین انتظار می رود برد S-500 به 600 کیلومتر برسد، بیشتر برد 200 کیلومتری S-400. این سامانه با رهگیر هایی که در ارتفاع بالاتر از 185 کیلومتری کار می کنند، توانایی نابودی اهداف مافوق صوت و بالستیک را دارد. گفته شده در آزمایش های قبلی، S-500 هدف خود را در فاصله 480 کیلومتری مورد اصابت قرار داد که بیشترین برد اصابت در بین ADS هاست. طبق گزارش ها زمان واکنش آن حدود 3 تا 4 ثانیه است، یعنی کمتر از نصف زمان 9 تا 10 ثانیه ای S-400. برداشتی تصویری از آلودگی مدار LEO سامانه جدید می تواند به طور هم‌زمان به شناسایی و درگیری با 10 هدف بالستیک هایپرسونیک با سرعت 5 تا 7 کیلومتر بر ثانیه بپردازد. همچنین می تواند موشک های کروز و اهداف هوایی دیگر با سرعتی بیشتر از 5 ماخ و نیز هوایپما را نابود کند. ارتفاع هدف برای درگیری می تواند تا 180 تا 200 کیلومتر برسد. اجزاء S-500 S-500 از یک پست فرماندهی رزمی یا یک سامانه کنترل خودکار (avtomatizirovannoy sistemy upravleniya—ASU)، یک مجموعه راداری، شامل یک رادار آشکارساز چند منظوره و تا 12 پرتابگر موشک ضد هواپیمای نصب شده بر روی یک شاسی ساخت روسیه یا بلاروس تشکیل می شود. واحد لانچر موشک: S-500 از یک لانچر 77P6 ترابری بالابرنده خودکشی (TEL) که براساس شاسی کامیون BAZ-69096 با ترکیب 10x10 ساخته شده تشکیل می شود. BAZ-6909 می تواند با حداکثر سرعت 70 کیلومتر بر ساعت حرکت کند حداکثر برد آن 500 کیلومتر است. طبق طراحی های منتشر شده روی سالنامه Almaz-Antey 2015، سامانه S-500 به 2 تیوب پرتاب موشک / کانتینر حمل و نقل که در انتهای شاسی کامیون قرار دارد مجهز است. در حالت شلیک، 2 جک هیدرولیک در هر طرف پایین آورده می شوند و کانتینر موشک ها به صورت عمودی در سمت عقب قرار می گیرد. تحرک: تمام اجزای باتری S-500 توسط کامیون تقویت شده BZKT BAZ-6909 حمل می شود. این سری از خودرو ها دارای نسخه های 6x6، 8x8، 10x10 بسیار متحرک سنگین، محرک های اصلی، تراکتور توپخانه و توانایی حمل محموله ای با وزن 13 تا 21 تن است. موشک های 9M96E and 9M96E2 سامانه پدافندی S-400 خودروی فرماندهی و کنترل: انتظار می رود S-500 از رادار دستیابی و مدیریت نبرد 91N6A(M)، رادار دستیابی 96L6-TsP بازطراحی شده، رادار جدید 76T6 درگیری چندکاربره و رادار 77T6 ضد موشک بالستیک استفاده می کند. رادار 96L6-TsP از سری 96L6-که در رادار باتری دستیابی S-400 مورد استفاده قرار گرفت مشتق شده است. مدیریت نبرد و دستیابی به مدیریت نبرد هوافضا توسط رادار مدیریت نبرد و دستیابی 91N6A(M) پرنده بزرگ انجام می شود. این رادار مدل ارتقا یافته ای از سری 64N6E است که معمولا برای پشتیبانی از باتری های S-300 و S-400 استفاده می شد. 2 پست فرماندهی باتری وجود دارد، 55K6MA که به طور واضح برگرفته از باتری 55K6E پست فرماندهی سامانه S-400 است، و 85Zh6-2 که احتمالا به پست فرماندهی برای باتری های اضافه تر اشاره دارد. موشک ها: موشک اصلی S-500 طبق گزارش ها موشک 9.1 متری 2 مرحله ای سوخت جامد 40N6M است که به سرعت 9 ماخ می رسد، سر جنگی ترکش شونده دارد، برد آن حدود 500 کیلومتر است و 95 درصد دقت دارد. Prometheus برای مداخله موشک های بالستیک و ماهواره ها، از 2 نوع موشک جدید استفاده می کند: 77N6-N و 77N6-N1 که اولین موشک های بالستیک روسی با سر جنگی inert اند. این موشک ها که با نام موشک های کشنده انرژی جنبشی شناخته می شوند، سر های جنگی اتمی را فقط با نیروی ضربه نابود می کند (با برخورد به اهداف با سرعت 7 کیلومتر بر ثانیه). موشک ها در ارتفاع حدود 200 کیلومتری به موشک های بالستیک حمله می کنند که ذرات باقی مانده را به حداقل می رساند. آزمایشی که در آن S-500 هدف مورد نظر را در فاصله 480 کیلومتری مورد اصابت قرار داد از یکی از موشک های برد بلند NPO Novator 9M82MD مربوط به سامانه S-300 یا 40N6 استفاده می کرد. رادار S-500 می تواند با چند رادار زمین پایه و ماهواره های هشدار زودهنگام شبکه شود روسیه ادعا می کند S-500 می تواند موشک های کروز هایپرسونیک مثل سلاح هایپرسونیک هواپایه واکنش سریع AGM-183 که توسط لاکهید مارتین ساخته می شود را سرنگون کند. F-22 رپتور و F-35 لایتنینگ II طبق گزارش ها Prometheus می تواند به درگیری با هواپیما های پنهان کار مثل F-22 رپتور، جنگنده F-35 حمله مشترک یا هر پلتفرم با سطح مقطع کم بپردازد. روس ها ادعا می کنند که این سامانه می تواند در فراتر از افق درگیر شود و می تواند به یک شبکه پدافند هوایی (شامل ماهواره ها) متصل شود. شبکه تلویزیونی Zvezda بیان کرد: " S-500 اطلاعات ماهواره های هشدار زودهنگام و رادار های فرا افق مثل Voronezh درباره ی حمله موشکی احتمالی را تجزیه و تحلیل می کند، اهداف را انتخاب می کند، بر طبق اهمیت شان اهداف اشتباه را در فاصله بسیار دور حذف می کند و در نهایت هدف تعیین شده را به سامانه های مختلف می فرستد." به گزارش National Interest در سال 2019 با شبکه شدن با چند رادار پر سرعت و موج بلند مثل RLS Voronezh-DM و 1L119 Nebo SVU، امکان ایجاد مسیر کیفیت سلاح برای هواپیمایی مثل F-22 یا F-35 فراهم می شود. ادغام حسگر ها توانایی های بیشتری از مجموع هر کدام از آن ها برای ارتش ها به ارمغان آورده است. S-500 چگونه با جمر های نسل جدید نیروی دریایی ایالات متحده رو به رو می شود؟ در اویل جولای سال 2021، نیروی دریایی ایالات متحده قراردادی 172 میلیون دلاری به Raytheon اهدا کرد تا ساخت محدود نسل جدید جمر های باند میانه (NGJ-MB) را برای نصب بر روی هواپیمای جنگ الکترونیک F/A-18G شروع کند. این جمر های جدید برای انجام حملات الکترونیک در مقابل پدافند هوایی و سامانه های ارتباطی ساخته می شوند. جمر های نسل جدید از آرایه اسکن الکترونیکی فعال استفاده می کند که امکان ارسال سریع تر و دقیق تر موج های رادیویی را دارد. به گفته آنابل فلورس، نائب رئیس سامانه های جنگ الکترونیکی Raytheon: "با قدرت این وسیله و توانایی جمینگ هم‌زمان چندین رادار، NGJ-MB به طور اساسی نحوه حملات الکترونیکی هوایی توسط نیروی دریایی ارتش را تغییر خواهد داد." جالب خواهد بود که ببینیم S-500 چگونه مقابل NGJ-MB ظاهر خواهد شد. آیا هواپیمای جنگ الکترونیک جدید آمریکا قادر به کور کردن رادار های آن خواهد بود یا S-500 برگ برنده ای در آستین های خود پنهان کرده که ما هنوز نمی دانیم؟ منبع

ازمایش خودرو بدون سرنشین Optio-X20 توسط ارتش فرانسه ارتش فرانسه در جدید ترین ازمایش در اوریل سال 2021 در بخش بدون سرنشین ها طیف مختلفی از این نوع خودروها را مورد ارزیابی قرار دارد. هدف از این ازمایش بررسی عملکرد و سودمندی خودروهای بدون سرنشین در سناریوهای مختلف دفاعی و تهاجمی بود. ارتش فرانسه برای افزایش آگاهی از موقعیت و تغییر شکل تعاملات واحدهای نیروی زمینی، برنامه های بلند پروازانه ای با نام عقرب(Scorpion) را طراحی کرده است. بخشی از این برنامه متصل کردن وسایل نقلیه زمینی سرنشین دار، وسایل نقلیه بدون سرنشین زمینی و وسایل نقلیه بدون سرنشین هوایی به یک دیگر است. از جمله نتایج تامل واحدها باهم، افزایش بقاپذیری واحدهای رزمی، شناسایی و انهدام سریع تر اهداف و بهینه سازی پشتیبانی آتش خواهد بود. در نتیجه بخشی از برنامه ارتش فرانسه بهکارگیری خودروهای بدون سرنشین زمینی در کلاس های وزنی مختلف است. از جمله خودروهای بدون سرنشین زمینی این ازمایش که مورد بررسی قرار گرفت Optio-X20 بود. خودرو بدون سرنشین Optio-X20 از پلتفرم بدون سرنشین THeMIS ساخت میلرم رباتیک استفاده میکند که توسط شرکت فرانسوی Nexter مسلح و مجهز شده است. این خودرو بدون سرنشین به جایگاه سلاح کنترل از راه دور Arx20 ساخت Nexter مجهز است. جایگاه سلاح کنترل از راه دور Arx20 دارای توپ خودکار 20 میلی متری و مسلسل 7.62 میلی متری است. در نتیجه Optio-X20 میتواند با اهداف سبک و اهداف محافظت شده تا سطح 4 استاندار STANAG مقابله کند. خودرو بدون سرنشین Optio-X20 میتواند عملیات های نظارتی ، حفاظتی ، امنیتی و رزمی را در میادین نبرد مدرن ، همانند مناطق شهری به خوبی انجام دهد. خودرو بدون سرنشین Optio-X20 که بر روی پلتفرم بدون سرنشین THeMIS پیاده سازی شده است. همکاری خودرو بدون سرنشین Optio-X20 و خودرو بدون سرنشین NERVA-LG در طول این ازمایش - این دو خودرو بدون سرنشین در حال حرکت به سمت مواضع جدید هستند که برای انها تعیین شده است. انها قرار است زنجیره پشتیبانی آتش را کامل کنند و ماموریتهای نظارتی احتیاطی را برای نیروهای مهاجم خودی انجام دهند. خودرو بدون سرنشین Optio-X20 در این ازمایش به سیستم های اگاهی از موقعیت از جمله سیستم آنتارس مجهز بود. بخشی از ازمایش Nexter که در ماه های قبل بر روی Optio-X20 انجام شد. در این ازمایش ایده کاروان های بدون سرنشین مورد بررسی قرار گرفت

روابط عمومی نیروی دریایی سپاه در اطلاعیه ای با اعلام توقیف یک فروند شناور متعلق به کره جنوبی از سوی دریادلان این نیرو در صبح امروز (دوشنبه ۱۵ دی‌ماه ۹۹) در آبهای خلیج فارس، آورده است: این نفتکش که از مبدأ بندر الجبیل عربستان در خلیج فارس در حرکت بود، به دلیل نقض پیاپی قوانین زیست محیطی دریایی توسط ناوگروه ذوالفقار منطقه یکم نیروی دریایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی توقیف شد. این اطلاعیه افزود: این کشتی با پرچم کره جنوبی بنام HANKUK CHEMI حامل ۷ هزار و ۲۰۰ تن مواد شیمیایی نفتی بوده است. نیروی دریایی سپاه با بیان اینکه خدمه‌های این شناور نفتی از ملیت‌های کره جنوبی، اندونزی، ویتنام و میانمار هستند، خاطرنشان کرد: این نفتکش پس از توقیف در لنگرگاه بندرعباس پهلو گرفت و پرونده آن برای طی مراحل قانونی تحویل مراجع قضایی کشور خواهدشد. این اطلاعیه تصریح شد: توقیف این شناور به درخواست سازمان بنادر و دریانوردی و با حکم دادستانی استان هرمزگان در ساعت ۱۰ صبح امروز انجام شد. منبع البته کره جنوبی بارها و بارها به حقوق ایران تعرض نموده از جمله گرفتن هزینه برای نگه داشتن 7 میلیارد دلار دارایی ایران کره جنوبی در حالی ایران خویشتنداری نشان داده در حال حاضر کرشمالی با توپخانه و راکت انداز خودش بخوبی میتواند کره جنوبی رو شخم بزند حال دولت سئول قدردان ایران نیست میتواند با جهنمی از پهپاد ها و کروزها و موشک بالستیک سر جنگی اپتیکی یا راداری مواجه شود در کنار این ها اقدامات خصمانه شون نظیر امضا ساخت نیروگاه های هسته ای در امارات و عربستان به ارزش ده ها میلیارد دلار اقدام به گسترش حضور نظامی در منطقه نموده ارسال ناو گروه به خلیج فارس حضور نیروهای ویژه در امارات ساخت ماهواره برای امارات انتقال تکنولوژی در بمب الکترومغناطیسی به امارات و فروش هواپیما تی 50 به عراق تسلیحات ضد زره به عربستان و روابط دیرینه کره جنوبی با اسراییل موشک ضد زره raybolt کره جنوبی در اختیار عربستان در یمن https://www.aparat.com/v/620Oj?playlist=220725 نیروهای ویژه کره جنوبی در امارات سال 95 حضور در کنار اینها در عرصه سایبری باید نگران روابط با سامسونگ ال جی با نهاد جاسوسی سایبری اسراییل واحد 8200 و امارات و عربستان بود حال مافیا سامسونگ و ال جی در ایران مردم کشور به دام مرگبار اینها سوق دادند بماند

طرحی از طرف عراق و انجام توسط تجهیزات اماراتی یا فرانسوی از خاک امارات و عمان با استفاده از خلبانان فرانسوی!   همشون در این عملیات شریک و همکار بودن   دندون هارو تا وقت انتقام به هم میفشریم  وای به حال روزی که قراره جواب 1400 سال ظلم رو بگیرند ...

[right]خسته نباشید[/right] [right]مطلب خیلی جالبی بود[/right] [right]ترجمه ی مقاله ی تام کوپر رو هم می تونید اینجا بخونید[/right] [right][url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/251"]http://wars-and-hist...og.com/post/251[/url][/right] [right]در ضمن اون موقع که روسها هیند رو به نیکاراگوئه فروختند توی روزنامه نوشته بود که دولت ریگان برای هر خلبانی که بتونه یکی از این ها رو بدزده و به امریکا ببره یه جایزه ی خیلی زیاد در نظر گرفته. مبلغش یادم نیست ولی رقمش در حدود یه میلیون دلار و این حرفها بود[/right] [right]کلا از نظر تئوری بهترین راه برای پی بردن به قدرت نظامی حریف این هست که بتونیم از سلاح هاش نمونه ی واقعی در دست داشته باشیم.توی مطلب تام کوپر نوشته خلبانهای ایران زمان شاه می رفتن اسرائیل و با هواپیماهای روسی که اسرائیل از اعراب گرفته بود تمرین جنگهای واقعی می کردند و همین تاکتیکها در جنگ با عراق کلی تونست بهشون کمک بکنه[/right]