نارنجک دستی در دفاع مقدس تصویر بالا مربوط به تقسیم کردن نارنجک دستی بین رزمندگان در طول جنگ با عراق است. در این تصویر می توان دو نوع نارجک دستی را مشاهده کرد که در اختیار رزمندگان قرار دارد. نوع اول نارنجک دستی ساخت ایالات متحده امریکا با نام MK-2 است. نوع بعدی نارنجک دستی F1 ساخت اتحاد جماهیر شوروی است. تصویر نزدیک تر از دو مدل نارنجک تصویر راست نارنجک دستی F1 با وزن 600 گرم _ نیروهای ارتش بعث عراق نیز از این مدل نارنجک استفاده میکردند. تصویر سمت چپ نارنجک دستی MK-2 با وزن 595 گرم

مخزن های خارجی تانک های تی-72 سپاه تانک های تی-72 سپاه نوع متفاوتی از مخزن های خارجی را دارند. این مخزنهای با نمونه مخزنهای سوخت استاندارد تی-72 متفاوت است. به نظر میرسد این مخزن های بومی و ساخت خود سپاه باشد. این نوع مخزن ها ارتفاعی کمتر از نمونه استاندارد دارند اما طول آنها بیشتر است. برای پر کردن این مخزن های از سوخت یک درب در بخش بالای قرار دارد. همچنین یک شیر در بخش کناری برای خالی کردن مخزن تعبیه شده است. البته این امکان نیز وجود دارد این مخزنها برای ذخیره سازی آب ( با توجه به اینکه هیچ گونه اتصالی بین مخزنها و موتور تاکنون دیده نشده است و تعبیه شیر تخلیه برای مخزن ) و استفاده خدمه هم کاربرد داشته باشد تانک های تی-72 سپاه مجهز به مخزن خارجی بومی تانک های تی-72 ام بروز رسانی سپاه که به حشد نحویل داده شد نیز دارای همین نوع مخزن هستند. مخزن خارجی استاندارد تانک های تی-72

ارتش ونزوئلا و ادعای کشف رپتور ارتش ونزوئلا اخیرا خبر کشف یک فروند جنگنده رادارگریز اف-22 ارتش امریکا که در تلاش برای نفوذ به اسمان این کشور بود را منتشر کرده است منبع خبر Avia Pro افزوده است این کشور پس از کشف این جنگنده یک پیام اخطار نیز برای ان فرستاده است. این جنگنده به نظر با استفاده از رادار چینی JY-27 شناسایی شده است. نسخه جدید این این رادار تمام حالت جامد VHF محصولی از شرکت فناروی الکترنیک چین CETC میباشد ودر سال 2018 با ادعای کشف پرنده های رادارگریز رونمایی شده بود.چیدمان و طراحی این نسخه بسیار شبیه به رادار روسی 1L119 Nebo SVU میباشد و احتمالا در طراحی ان از این رادار روسی الهام گرفته شده است.در سالهای اخیر خبر نابودی یک رادار از این خانواده در نزدیک فرودگاه دمشق در حمله جنگنده اف-35 اسرائیل و همچنین اخیرا خبر فروش ان به پاکستان به شدت مورد توجه قرار گرفته بود. نسخه اولیه رادار با چیدمان 4x8 وبرد 280 کیلومتر نسخه مدرن تر این رادار با چیدمان 6x16 وبرد 390 کیلومتری احتمالا نسخه مورد استفاده ارتش سوریه اخرین نسخه این رادار با برد 500 کیلومتری و صادر شده به پاکستان

نیروی دریایی ایالات متحده در نظردارد تا ایده رّد شده پهپادهای پنهانکار با قابلیت سوخت گیری هوایی را براساس پلتفرم MQ-25 توسعه دهد . این ایده که در گذشته با عنوان "پهپادهای شناسایی و نظارت هوابرد قابل استفاده بر روی ناوهای هواپیمابر" (UCLASS) شناخته می شد ، با آغاز سال 2015 میلادی ، ذیل برنامه " بررسی طرح های راهبردی " توسط پنتاگون مورد توجه قرارگرفت . با این وجود ،تغییرات پیشنهادی عموماً بر اجرای ماموریتهای نظارت و شناسایی دوربرد تاکید می نمود که بعنوان یک راه حل جهت جایگزینی جتهای سرنشین دار F/A-18 سوپرهورنت که یکی از ماموریتهای آن ، ایفای نقش سوخت رسان هوایی تاکتیکی بود ، تاکید می نمود . علاوه بر آن ، پنتاگون تمایل داشت تا نسخه RAQ-25 را بعنوان طرح پیشنهادی به نیروی دریایی ارائه کند که براساس اطلاعات منتشر شده ، نیروی دریایی ، چندان به پذیرش آن تمایلی نداشتند . مقامات ارشد نیروی دریایی ، در کنفرانس خبری این نیرو در واشنگتن به تاریخ 10 مارس 2016 ، براین نکته تاکید می ورزیدند که پهپاد MQ-25 بر خلاف تصورات پیشین ، از توانایی پنهانکاری کمتری برخوردار است ، در نتیجه براساس آنچه فرآیند پیشنهادات برای تقاضا(RFP) در حوزه تجهیزات هوایی نامیده می شود ، بازه زمانی تکمیل این پروژه طبق زمانبندی های انجام شده ، در سال 2017 صورت خواهد گرفت . براساس جدیدترین طرح های پیشنهادی ، نیروی دریایی درسال 2017 ردیف مالی لازم را در بودجه مصوب شده برای انعقاد قرار داد با پیمانکار اصلی این برنامه در سه ماهه دوم 2018 در اختیار خواهد داشت و نمونه نخست نیز در سال 2021 تحویل این نیرو می گردد .طبق اطلاعات منتشر شده ، نیروی دریایی ایالات متحده در تلاش است تا در سال مالی 2021 ، مبلغی در حدود 2160000000 دلار را برای برنامه MQ-25 از کنگره درخواست نماید که ظاهراً نخستین مرحله آن در سال مالی 2016 به مبلغ 350 میلیون دلار برای این برنامه پرداخت خواهد شد . دریاسالار جوزف مالووی ، جانشین معاونت عملیات نیروی دریایی ایالات متحده در حوزه یکپارچه سازی قابلیتها و منابع اگر چه برنامه موسوم به UCLASS براساس شواهد ، کاملاً از دستور خارج شده است ،اما پولی که کنگره برای این کار تخصیص داده بود ، هنوز قابل استفاده بشمار می رود . دریاسالار جوزف مالووی ، جانشین معاونت عملیات نیروی دریایی ایالات متحده در حوزه یکپارچه سازی قابلیتها و منابع ، براین اعتقاد است که " نیروی دریایی هماهنگی های لازم را با سنا و کنگره انجام داده است. با این وجود ، کنگره ایالات متحده برای تصویب بودجه این طرح ، نیازمند اطلاعات طبقه بندی شده از این پرنده بدون سرنشین (با قابلیت سوخت گیری و سوخت رسانی ) که علاوه بر ایفای نقش اصلی ، قادر به انجام طیف متنوعی از ماموریتهای رزمی است ، می باشد ، بویژه اینکه اخبار مربوط به آزمایشات موفقیت آمیز محصول نورثروپ /گرومن X-47B ، بعنوان جدی ترین رقیب این پروژه ، نظرات را بخود جلب نموده است . علیرغم وجود حواشی زیاد ، قانونگذاران مجلس ایالات متحده ، نیروی دریایی را برای افزودن قابلیتهای طیف گسترده ای از ماموریتهای رزمی در شرایط همه گونه آب و هوایی ، در کنار وجود قابلیت سوخت رسانی MQ-25 تحت فشار گذاشته است ،اما دریا سالار مالووی معتقد است که نکته مثبت ماجرا اینجاست که اعضای کنگره به این طرح علاقه مند شده اند . دریاسالار مالووی براین نظر است که با کاهش نیاز به وجود قابلیتهای " کم – پیدایی " ، رقبای طرح UCLASS ، نظیر نورثروپ/گرومن ، لاکهید/مارتین ، بویینگ و جنرال اتمیکز ، فرصت پیدا خواهند کرد تا در این رقابت سخت و نفس گیر شرکت نمایند . مالووی براین نکته تاکید می کند که پهپاد جدید نیروی دریایی ، قادر است ، طیف متنوعی از مهمات استاندارد هدایت شونده و غیر هدایت شونده و همچنین مخازن سوخت نیروی دریایی را حمل و پرتاب نماید ، با این وجود ، ماموریت اصلی این پهپاد ، جمع آوری اطلاعات و انهدام اهداف نخواهد بود . مقامات ارشد نیروی دریایی ایالات متحده ، هنوز درحال بررسی برای رسیدن به یک چهارچوب نهایی برای اعلام نیازمندی های خود ، پیش از آغاز مذاکرات تعیین پیمانکار در آوریل 2016 هستند . این بررسی ها ، عمدتاً توسط کارگروهی از کارشناسان برای تدوین آنچه که RFP (فرآیند پیشنهادات برای تقاضا) نامیده می شود ، صورت خواهد گرفت . به گفته دریاسالار مالووی ، چهار رقیب اصلی پروژه UCLASS ، بشدت در حال فعالیت برای در دست گرفتن این برنامه هستند ، با این وصف ، سرنوشت نهایی این برنامه درتابستان 2016 ، تعیین وضعیت خواهد شد ، چرا که برای تامین نیازهای نیروی دریایی ، با هیچ شرکتی ، تعارف وجود نخواهد داشت . اما نیروی دریایی برای این طرح ، شرایط ویژه ای تعیین نموده ، چنانکه ممکن است قابلیتهای سوخت رسانی این پهپاد ، افزایش یابد . به احتمال زیاد ، نورثروپ ، پیشنهاد خود را براساس پلتفرم X-47B ، لاکهید مارتین براساس ترکیب پلتفرم RQ-170 و فناوری F-35C تنظیم خواهند نمود . علاوه بر آن ، بویینگ با یک طرح محرمانه ناشناس و در نهایت ، جنرال اتمیکز با پروژه موسوم به Sea Avenger که برپایه پلاتفرم Predator-C توسعه پیدا نموده در این مناقصه شرکت خواهد نمود . منبع : https://www.flightglobal.com/news/articles/us-navy-descoping-stealth-requirement-for-stingray-t-423039/

"سریع ترین شبح قرن بیستم" بخش نخست برنامه مشترک نیروی هوایی ارتش ایالات متحده و نیروی هوایی رژیم صهیونیستی با هدف ارتقاء پرنده های جنگنده – بمب افکن F-4 و افزایش سرعت پیمایشی آن به 3.2 ماخ برای اجرای ماموریت های شناسایی در ارتفاع بالا و سرعت فراصوت فاکس بت وارد می شود : در ششم نوامبر 1971 ، پرنده های شناسایی بلندپرواز MIG-25 R نیروی هوایی ارتش اتحاد شوروی ، جمعی یگان مستقل شناسایی شصت و پنجم ، به درخواست رییس جمهور وقت جمهوری عربی مصر و با هدف اجرای ماموریتهای شناسایی بر فراز سرزمین های اشغالی ، آشیانه های مستحکم خود در قلمرو اتحاد شوروی را ترک و پس از چند ساعت پرواز ، وارد یک پایگاه ناشناس نیروی هوایی ارتش مصر در نزدیکی قاهره شدند و بلافاصله به آشیانه های سخت سازی شده ای که ویژه این پرنده های محرمانه ساخته شده بود ، انتقال یافتند . خفاش مکار روسی نسخه RB در یکی از پایگاه های هوایی نیروی هوایی مصر در نزدیکی قاهره (1973) بدلیل حساسیت شرایط برای ارتش مصر ، روسها بهترین خلبانان شناسایی موجود در نیروی هوایی ارتش سرخ را به همراه فرمانده پرتجربه این یگان ، یعنی سرهنگ الکساندر وژنوتز ( دارنده مدال قهرمانی ارتش سرخ ) به مصر اعزام نموده بودند . فاکس بتهای شناسایی روسی که سریعترین پرنده شناسایی موجود در سازمان رزم ارتشهای بلوک شرق بشمار می آمدند ، بلافاصله و بسرعت ، پس از فرود و با هدف جلوگیری از افشاء هویت واقعی ، به علائم استاندارد نیروی هوایی عربی مصر در آمده و خدمه پروازی نیز با ایجاد یک حصار امنیتی ، بشدت تحت حفاظت قرار گرفتند . فاکس بت به رجیستر RED 41 اما ورود این پرنده های سریع السیر از چشم کارشناسان اطلاعاتی نیروی هوایی ارتش رژیم صهیونیستی دور نماند ، چرا که با وجود فوق محرمانه بودن حضور این هواپیماها ، به محض آنکه نخستین پرواز شناسایی با سرعت بالا و درارتفاع 75000 فوتی بر فراز صحرای سینا و بخصوص ،گذرگاه استراتژیک " میتلا" انجام گرفت ، کارشناسان نظامی IAF با توجه به متغییرهای پروازی ، نسبت به حضور این پرنده ها ، آگاهی یافتند .با توجه به حساسیت این مساله برای IAF و همچنین اطلاع خلبانان روس از ناتوانی رهگیرهای مستقر در سرزمین های اشغالی و همچنین پدافند هوایی این رژیم که موجب بی پروایی آنان در زمان اجرای ماموریتهای شناسایی می گردید ، مقابله با این تهدید جدید ، در دستور کار قرار گرفت . اما پس از چند مرحله رهگیری ناموفق که موجب ناامیدی فرماندهان وقت IAF را فراهم آورد ، این بار ، نیروی هوایی رژیم صهیونیستی عزم خود را جزم نمود تا حساب خود را با فاکس بتهای روسی تصفیه کند . بدین منظور ، نیروی هوایی با هدف مقابله با این تهدید ، یک جفت جنگنده مک دانل داگلاس F-4E موجود در سازمان رزم خود را که توسط صنایع هوا- فضای این رژیم ، بصورت ویژه ای ارتقاء یافته و به موشکهای AIM-7E مسلح گردیده بود را برای اجرای عملیات رهگیری ، همواره در شرایط آلرت نگهداری می نمود . خفاش های مکار روسی در نهایت پنهانکاری وارد مصر شدند ، اما شبکه ضد اطلاعاتی ارتش رژیم صهیونیستی با استفاده از عوامل خود و ثبت اطلاعات پروازی پرنده هایی که برفراز صحرای سینا به پرواز در می آمدند ، بلافاصله از حضور این جنگنده ها آگاه شدند . با چنین آماده سازی هایی ، در جریان یکی از ماموریتهای شناسایی فاکس بتها بر فراز صحرای سینا ، به محض اطلاع از ورود پرنده های مهاجم به فضای هوایی سرزمین های اشغالی ، دو فروند فانتوم فوق الذکر ، بلافاصله از پایگاه مبداء برخاسته و بسرعت خود را به ارتفاع مناسب جهت اجرای عملیات رهگیری ( 44000 فوتی ) رسانده و بدون تعلل ، مهمات هدایت شونده خود را بسوی اهداف مورد نظر شلیک نمودند .اسپاروهای شلیک شده ، مراحل شلیک را پشت سرگذاشته و سرجنگی موشک نیز در برد موثر خود ، بخوبی عمل نمود . اما میگ های شناسایی روسی که قبلاً از ورود فانتوم ها ، آگاه شده بودند ، با استفاده از دو ویژگی خود ، یعنی سرعت و ارتفاع پروازی بالا ، شتاب گرفته و از منطقه خطر دور شدند ، هرچند اگر اسپاروها به میگ ها هم می رسیدند ، با توجه به ارتفاع پرواز فاکس بتها ، احتمالاً ماسوره مجاورتی آنها بخوبی عمل نمی نمود . علیرغم اینکه فانتوم های موجود در سازمان رزم IAF ، تقریباً لبه فناوری موجود در آن زمان بودند ، اما در مقابل خفاش های شناسایی روسی ، شانس چندانی ( به جهت اجرای موفق عملیات رهگیری ) نداشتند . ناتوانی فانتومهای رهگیر در کنار عدم برد کافی سامانه های پدافندی هاوک ، بدان معنی بود که نیروی هوایی رژیم صهیونیستی ، هیچ برگ برنده و چاره ای در مقابل میگ های بلندپرواز روسی در اختیار ندارد ، بنابراین ، وجود چنین تهدیدی ، آنان را مجبور نمود تا به دفاتر طراحی متوسل شوند . اهمیت این تهدید جدید ، آنچنان بود که "کنست" ( مجلس قانونگذاری رژیم صهیونیستی ) در ماه مارس 1971 ، برای بحث و چاره جویی و چگونگی پاسخ به پروازهای شناسایی نیروی هوایی مصر ، حداقل دوبار جلسه اضطراری برگزار نمود و علاوه برآن ،یک یگان عملیات ویژه ، برای بررسی دقیق تر پایگاه محل استقرار این پرنده های شناسایی ، به عمق خاک مصر اعزام شدند . علاوه برآن ، عناصر وابسته به اطلاعات نظامی ارتش این رژیم موفق شدند تا با ایجاد یک خط ارتباطی میان خود و خدمه پرواز فاکس بتها ، رشوه یک میلیون دلاری و خرید یک ویلا در ساحل مدیترانه رابه خلبانان روسی پیشنهاد دهند که همه این تلاش ها به شکست انجامید . ادامه دارد ....................

بسم الله...... 18 مرداد 1400 وارد شدن تجهیزات مپنا برای ساخت نیروگاه برق در لاذقیه سوریه به نظر میرسد روسیه چندین سامانه جدید پانتسیر در اختیار ارتش سوریه قرار داده است توپهای 155 م م و خمپارهای 120 م م اهدایی ترکیه برای مسلحین موضع آتش تانک مسلحین برای در امن ماندن از شناسایی در دوهفته اخیر ارتش سوریه دو حمله شبه انتحاریهای ازبک وجماعت ترکستانی را دفع کرده است در حمله اول 4 و در حمله دوم 5 مهاجم کشته شدن تلفات سوریها هم به ترتیب 5 و 3 نفر بوده است

پیرمرد بارکش ارتش ایران (قسمت دوم) به جز کامیون های M813 ، یکی دیگر از سری کامیون های M809 که در ایران موجود بوده "کامیون های یدکش متوسط M816 " بوده است. این کامیون های 6x6 در پشت خود مجهز به یک چرتقیل میباشد که برای بازیابی کامیون ها و یا جا به جایی اجزای خودرو ها کاربرد داشته اند. جرثقیل هیدرولیک گردان این کامیون بدون پایه های تثبیت کننده می توانست حداکثر جسم یک تنی را تا ارتفاع 5متر یا یک جسم 3 تنی را تا ارتفاع 3 متری بلند کند. بوم جرثقیل تحمل بکسل کردن جسمی به وزن 3 تن را داشته است. وینچ جلویی M816 توانایی کشیدن یک جسم 9,100 کیلوگرمی را داشته اند. علاوه براین سایر ابزارهای مورد نیاز برای تعمیر یا بازیابی خودروها مانند تجهیزات جوشکاری اکسی استیلن در این کامیون تعبیه شده بود.

به نام خداوند بخشنده و مهربان در دهه هفتاد میلادی دنیا شاهد تغییراتی عمده در تاکتیک ها و ابزارهای جنگ دریایی بود. بخش مهمی از این تغییر نتیجه عملکرد موفق اسرائیل در نبرد دریایی لاذقیه است که کارزاری برای اثبات قایق های موشک انداز گردید. کشورهای مختلف با این ایده رو به رو شده بودن که ترکیب سرعت زیاد می تواند عاملی مهم در فرار از برد موشک های کم سرعت آن روزگار باشد و همینطور افزایش برد موشک ها می تواند یک چالش جدی در برابر قایق هایی با سرعت کم مرسوم ایجاد کند. قایق های موشک انداز بخشی جدایی ناپذیر از جنگ ها آتی شده بودند. در ایتالیا این تفکر با قوتی زیاد درحال گسترش بود که در نهایت به طراحی شناورهای موشک انداز کلاس Sparviero انجامید. این کلاس قایق های موشک انداز کوچکی هستند که با ایده فناوری هیدروفویل(آب سُر) ساخته شده اند و این ایده به آنها این توانایی را داده است که در آن زمان براحتی به سرعت 46 گره برسند. همینطور باید گفت که قایق موشک انداز 1-go class ژاپنی یک نسخه برگرفته از این شناور است که در گذشته توسط نیروی دریایی ژاپن به کار گرفته می شد. جهت بزرگ نمایی بر روی تصاویر کلیک نمایید یا در موبایل آنرا در صفحه ای جدید باز نمایید آنچه که همه می دانیم این است که سرعت یک شناور بسیار کند تر از سرعت اتوموبیل ها و هواپیماهاست. دلیل این موضوع در ویژگی ها آب نهفته که هزار برابر چگال تر از هواست. در شناور های هیدروفیل سعی بر این است تا نیروی پسا به حداقل ممکن برسد که در نتیجه آن اتلاف نیروی پیشران کمتر می شود. بدین سان می توان گفت که هدف از ساخت شناورهای آب سُر رسیدن به یک حد وسط بین هواپیما و شناور است. هیدروفیل همچون بالک هایی در زیر شناور ها نصب هستند و باعث فاصله گرفتن بدنه اصلی شناور از آب می شوند و بدین طریق با نیروی پسا مقابله می کنند. شناورهای هیدروفیل پر قدرت معمولا دارای سه موتور متفاوت هستند که دو موتور دیزلی برای حرکت در آب با سرعت های متوسط و پایین و یک موتور پر قدرت توربین گازی برای بلند کردن شناور بر روی هیدروفیل های آن در سرعت های بالا مورد استفاده قرار میگیرند. توربین گازی این امکان را ایجاد می کنند که شناور از روی سطح آب بلند شده و به سرعت های بسیار زیاد حتی تا 100 کیلومتر در ساعت و یا بیشتر نیز برسد. کلاس اسپارویرو در ایتالیا توسط گروه Alinavi و همینطور گروهی از طراحان شرکت بوئینگ آمریکا و شاخه تحقیقات نیروی دریایی ایتالیا و برخی شرکت های ایتالیایی دیگر که سازنده هیدروفیل های تجاری هستند با الگوگیری از شناور آمریکایی Tucumcari (PGH-2) ساخته شد. شناور آمریکایی در واقع یک پیش نمونه، جهت تحقیق در زمینه شناورهای واترجت و توربینی بود. اسپارویرو در 1970 توسط نیروی دریایی ایتالیا سفارش داده شد و سرانجام در 15 ژوئیه 1974 به نیروی دریایی ایتالیا راه یافت. هفت شناور در طی سال های بعد از این کلاس وارد خدمت نیروی دریایی ایتالیا شد. Tucumcari (PGH-2) در این طرح قرار بر این شد که از پیشران توربین گازی ساخت بوئینگ استفاده شود. قایق با سرعت زیاد توربین گازی رولزرویس پروتئوس حرکت می کرد ، در حالی که موتور دیزلی با حرکت ملخ جمع شونده قایق را در سرعت های پایین حرکت می داد. بدنه و روبنا کاملاً از آلومینیوم ساخته شده بود. از آنجا که طراحی برای عملیات کوتاه برد و با سرعت بالاست کارکنان آسایشگاه و فضای راحتی در اختیار نداشتند. تسلیحات این شناور شامل دو موشک ضد کشتی Otomat در عقب و یک توپ خودکار سرشناس Oto Melara 76 در جلو بود که در نوع خود توانایی آتش بالقوه ای را به اسپارویرو می داد و از این شناور کوچک یک ابزار مهلک نظامی می ساخت که توانایی رو در رویی موثر در برابر ناو های بسیار بزرگتر و پرهزینه تر از خود را داشت. موشک کروز ضد کشتی اوتومات که در این شناور استفاده شده است، نسخه های گوناگونی دارد ولی بطور ایده ال می تواند یک کلاهک 210 کیلوگرمی را تا برد 180 کیلومتری برساند. قبل انفجار کلاهک این موشک می توانست 90 میلیمتر در زره ناو ها نفوذ کند. این موشک بطور معمول در ارتفاع 200 متری از سطح آب پرواز می کند و در کیلومتر های آخر ارتفاع را تا دو متر کاهش می دهد تا کشف آن سخت شود. رادار این موشک هم بدین شکل تا دقایق اخر قبل برخورد غیر فعال است و در کیلومتر های اخر روشن شده و به سوی هدف حرکت می کند که این امتیاز باعث می شود که ناو مقابل هشداری دریافت نکند. توپ اتوملارا بکار گرفته شده در این شناور یک توپ خودکار با کالیبر76 میلیمتری ساخت ایتالیا است که به اندازه کافی جمع و جور است و بر روی شناور های کوچک می تواند نصب شود. سرعت بالای شلیک آن و در دسترس بودن مهمات گوناگون باعث می شود تا بتواند در کوتاه برد علیه اهداف هوایی و سطحی و همینطور زمینی اقدام کند. مهمات این توپ شامل گلوله های ضد زره ، انفجاری ، مهمات فیوز مجاورتی ترکش زا و ... است که می تواند موشک های ضد کشتی را نیز هدف قرار دهد و یک دفاع ضد هوایی نسبی برای این شناور ایجاد کند. وجود قدرت آتش موثر و همینطور سرعت بالا در این شناور این امکان را ایجاد می کرد که در یک برد مناسب بسوی شناور متخاصم شلیک کرده و با سرعت تمام از برد موشک دشمن فرار کند و در صورت حمله بسویش با توپ اتوملارا از خود دفاع کند. چیزی که در آن روز ها به آن احساس جدی میشد. در نیروی دریایی ژاپن نسخه اصلاح شده کلاس اسپارویرو را به عنوان جایگزین قایق های اژدرفکن PT 11 انتخاب شد. قرار برا این بود که 11 شناور در ژاپن وارد خدمت شود اما نهایت سه شناور از این کلاس در ژاپن وارد خدمت شد که درسلاح تفاوت هایی با نسخه ایتالیایی داشتند، به طوری که چهار موشک تایپ90 جایگزین موشک های اتومات شدند و یک توپ گاتلینگ 20 میلیمتری M61 Vulcan جایگزین توپ اتوملارا شد. پیشران اصلی نسخه ژاپنی یک موتور توربین گازی جنرال الکتریک LM500 بود که 3900 کیلووات قدرت داشت. نسخه ژاپنی عملا از نسخه ی ایتالیایی نیز دارای قدرت آتش و دفاع بهتری بود. هم اکنون این شناور ها در ایتالیا و ژاپن از خدمت خارج شده اند. نسخه ژاپنی ( 1-go class ) نتیجه: این شناور ها یک ایده جذاب برای نیروی دریایی ایران در خلیج فارس و حتی در حاشیه دریای مکران و ... است که می تواند بطور جدی مورد بحث قرار گیرد. با توجه به ساخت احتمالی نسخه های توربین گازی از پیشران های موجود در ایران و ساخت موتور واترجت اعلام شده این امکان از همیشه برای ایران فراهم تر است. نویسنده: Navard ذکر نام انجمن در هر برداشت از این مطلب الزامی است. منبع: https://forum.warthunder.com/index.php?/topic/432503-sparviero-class-patrol-boat/ https://en.m.wikipedia.org/wiki/Otomat https://en.m.wikipedia.org/wiki/Sparviero-class_patrol_boat https://en.m.wikipedia.org/wiki/Hydrofoil https://www.mehrnews.com/news/4552025/ساخت-موتورهای-پیشران-واتر-جت-باقدرت-۳۵۰۰-اسب-بخار-را-آغاز-می-کنیم

حضور شیعیان در کشورهای جنوبی خلیج فارس: دیگر نکته ای که برای خیلی از ایرانیان مشخص نیست تعداد زیاد شیعیان در سواحل خلیج فارس است. این نکته ای هست که رسانه ها به درستی به اون نپرداختند و از دیگر حوزه های تاثیر ایران بر این کشورها می تواند باشد. (نکته ی مهم تاثیر زیاد حکومت ایرانی و شیعه ی آل بویه بر شیعه شدن این مناطق هست) در عراق: ۶۰ تا ۶۵ درصد مردم عراق شیعه هستند. بصره در جنوب عراق یکی از مراکز مهم شیعیان است. در کویت: حدود ۳۵% مردم کویت شیعه هستند و پس از جنگ عراق با کویت و حمایت های شیعیان از حکومت کویت وضعیت خوبی در این کشور دارند. در عربستان: عمده شیعیان عربستان در مناطق ساحلی خلیج فارس زندگی می‌کنند که سرشار از منابع نفتی است. تمام تأسیسات استخراج، پالایش و پایانه‌های صادراتی نفت و همچنین بسیاری از تأسیسات پتروشیمی و صنایع وابسته به آن در استان الشرقیه قرار دارند. با این حال از سوی دولت مرکزی مناطق شیعه‌نشین و به ویژه شهرهای احساء، قطیف و دمام در فقر و عقب ماندگی اقتصادی عمدی قرار گرفته‌اند. در بحرین: در بحرین حدود ۷۰ درصد جمعیت شیعه هست ولی خانواده سلطنتی و سنی وهابی، آل خلیفه، کشور را اداره می‌کند. در قطر: حدود 20 درصد جمعیت قطر شیعه هستند. شیعیان کشور قطر عمدتا بحارنه هستند که اغلب از کشور بحرین و منطقه احساء عربستان سعودی وارد قطر شده‌اند. سایر شیعیان این کشور ایرانی هستند. در امارات: اطلاعات چندانی در خصوص شیعیان امارات متحده، در اختیار نیست. آمار ارائه شده در مورد جمعیت شیعیان این کشور نیز متفاوت است. به گفته اطلس جهانی، حدود ۱۶ درصد از کل جمعیت این کشور شیعه هستند؛ در حالی که در برخی منابع، جمعیت آنان بین ۶ تا ۲۰ درصد تخمین زده شده است. در برخی مقالات، مطرح شده که بیش از ۲۳ درصد جمعیت دبی را شیعیان تشکیل می‌دهند. در عمان: اکثر مردم عمان از فرقه ی اباضیه هستند که رابطه ی خوبی با شیعیان دارند. شیعیان به عنوان سومین گروه مذهبی عمان، به شمار می‌آیند که بیشتر در امتداد سواحل منطقه باطنه و استان مسقط زندگی می‌كنند. جمعیت شیعیان۱۲۵ تا ۲۵۰ هزارنفر تخمین زده میشه و از جایگاه خوبی نزد دولت و مردم برخوردارند.

حضور اقوام ایرانی در کشورهای جنوبی خلیج فارس: نکته ای که برای خیلی از ایرانی ها شناخته شده نیست حضور تعداد زیادی از اقوام ایرانی در کشور های جنوبی خلیج فارس هست. باید در این مورد کارهای فرهنگی صورت بگیره تا انها را به ایران نزدیک کنه که خودش باعث تاثیر پذیرفتن بیشتر این کشورها از ایران خواهد بود. کومزاری ها: مردم کومزاری که زبانی شبیه به فارسی دارند امروز با جمعیت حدودی 4000 تا 5000 نفر در ساحل کمزار در شبه جزیره ی مسندم در جنوب تنگه ی هرمز و شمال عمان زندگی میکنند. بلوچ ها(به زبان عربی بلوش) : بلوچ ها بیشتر در عمان و امارات زندگی می کنند. بسیاری از بلوچ ها قبل از تشکیل پاکستان و امارات در این منطقه ساکن شده اند. تعداد بلوچ ها در امارات متحده عربی از 215000 تا 468،000 نفر تخمین زده می شود. بلوچ ها یا بلوش درصد بزرگی از بومیان عمان را تشکیل می دهند و با جمعیت تقریبی۵۱۳٬۰۰۰ نفر و پس از اعراب عمان دومین گروه قومی بزرگ این کشور بحساب می آیند.در طول قرون اخیر همیشه بخش اعظمی از سپاه و نیرو های نظامی عمان را بلوچ ها تشکیل می داده اند. فارسی زبانان : در بحرین دارای جمعیت تقریبی ۲۰۰٬۰۰۰–۳۵۰٬۰۰۰ نفر هستند و به نام عجم شناخته می شوند. ایرانیان بحرین، فارسی را گرامی می‌دارند و اصرار دارند به فارسی سخن بگویند، بنابراین این زبان را نسل به نسل آموخته‌اند و بسیاری از آنان در مکانهای خصوصی و عمومی به فارسی سخن می‌گویند.ایرانی‌تبارهای بحرین، به دوستی ایران (از نظر سیاسی و فرهنگی) متهم می‌شوند. همچنین گفته می‌شود ایرانی‌تبارهای بحرین فرهنگ فارسی و ایرانی را برتر از فرهنگ عربی می‌دانند. در عراق همیشه تعداد بسیار زیادی از فارسی زبانان زندگی میکردند و میکنند. در شهر های نجف و کربلا شنیدن زبان فارسی چیزی عادی هست. البته بیشتر فارسی زبانان در عراق به عنوان مهاجر و زائر حضور دارند. حضور فارسی زبانان در عراق به چند میلیون نفر در مواقع اعیاد مذهبی هم میرسد. جمعیت قطردر سال 1908 حدود 27000 نفر بود که حدود 5000 نفر آنها فارسی زبان بودند. در زمان حال فارسی زبانان حدود 100،000 نفر در قطر تخمین زده می شوند که اکثر مهاجر هستند. فارسی کویتی یا عَیَمی یک گویش در حال انقراض زبان فارسی است که که در کشور کویت بدان سخن گفته می‌شود تعدادی نیز از مهاجران از ایران در این کشور زندگی میکنند . در امارات هم تعداد بسیار زیادی از ایرانیان زندگی میکنند که اکثرا شهروندی ندارند و فقط آنجا زندگی میکنند جمعیت این افراد تا 400،000 نفر تخمین زده می شوند. لرها: در عراق به غیر از کردها که اصلیت ایرانی دارند، لرهای فیلی نیز در این کشور زندگی میکنند به سبب نبود اطلاعات آماری دقیق و جدید در عراق، شمار واقعی لرهای عراق نامعلوم است.در سال ۲۰۰۹ جعمیت لر های عراق ۱۴۴هزار نفر اعلام شده.مناطق عمده سکونت این مردم بغداد و واسط و استان دیاله به ویژه در شهرهای خانقین، مندلی، شهربان، زرباطیه و نواحی پیرامون نوار مرزی ایران است.

کاتالوگ موتورهای توربوجت شرکت halcon امارات HJD-X 40daN ENGINE , HJD-X 75daN ENGINE وHJD-X 100daN ENGIN

خوب با اجازه دوستان چراغ اول رو خودم روشن میکنم : مدتی قبل و در یک تاپیکی پیشنهاداتی رو برای بروز رسانی تایگرهای نیروی هوائی مطرح کرده بودم. با اجازه دوستان و مدیران محترم ؛ تکمیل شده اون پیشنهادات رو با نیت ساخت جنگنده سبک وزن بومی در اینجا بازنشر میکنم : بسته پیشنهادی بنده برای ساخت جنگنده سبک نیروی هوائی : جنگنده ایرانی شماره -1 (آذرخش پارسی) (Iranian Fighter-1 = IF-1 (Persian Thunder ( جنگنده سبک وزن چند منظوره ) بخش اول - پیکربندی سازه : از آنجائی که دهه ها از اولین پرواز پرنده F-5 Tiger در آسمان ایران می گذرد و باز هم از آنجائی که بیشترین تنوع بروز رسانی و تولید نسخه های متنوع ( سیمرغ ، آذرخش ، صاعقه 1/2 ، کوثر و ... ) بر روی بدنه جنگنده اف-5 های نهاجا صورت پذیرفته است ، می توان امیدوار بود که توان ساخت بدنه این جنگنده بصورت 100% در داخل کشور وجود دارد. پس بنده هم برای پیشنهاد ساخت جنگنده سبک چند منظوره داخلی ، از بدنه تایگر کمک می گیرم. اما بدنه اف-5 دارای نواقصی ساختاری هست که می بایست برای طراحی جنگنده بومی این نواقص را برطرف نمود. شاید یکی از مهمترین ضعف های F-5 بالهای کوچک آن باشد که با تعداد پایلون های محدود (7 عدد ) توان چندانی برای حمل تسلیحات ندارد. برای تغییر بالها می توان به سراغ دو گزینه پیش و پس از اف-5 رفت. نخست جت جنگنده N-102 که پیش طرح اولیه نورتروپ بود و بعدها به F-5 تغییر یافت. دوم جت جنگنده F-16XL . شاید در نظر اول مقایسه این دو جنگنده عجیب به نظر برسد ، اما خصلت مشترک هر دو جنگنده بال دلتای آنهاست. N-102 جد اولیه F-5 Tiger F-16 در کنار F-16XL با بال دلتا آذرخش پارسی هم می تواند با دارا بودن دو بال دلتای محدب نظیر F-16XL با کمترین تغییرات در طراحی تعداد پایلون های خود را به دو برابر افزایش دهد به تعداد پایلون های نسخه پیشنهادی F-16XL توجه کنید پوشش بدنه : بارها توسط مقامات دفاعی ما اعلام شده که ما توان تولید مواد جاذب رادار رو داریم. پس چه بهتر هست که بدنه جت های آذرخش رو با مواد جاذب رادار پوشش بدیم تا توان ماندگاری اون ها رو در میدان نبرد افزایش بدیم. اما اگر خودمون توان تولید این مواد رو نداریم ، بهتر هست که بیخیال این بخش بشیم. چون هم کشورهای کمی از این دانش برخوردار هستند ، هم این اندک کشورها چنین چیزی رو در اختیار ما قرار نمیدهند و اگر هم قرار بدهند قطعا پول خون اجدادشون رو طلب خواهند کرد. مخازن سوخت : یکی از عمده ترین مشکلات تایگرها ، برد نه چندان زیاد عملیاتی و مداومت پروازی نه چندان زیاد اونها هست. که البته میشود با مخازن سوخت خارجی این مشکل رو حل کرد. اما بخاطر محدودیت تعداد پایلون های حمل سلاح توسط این پرنده رزمی ، اینکار مقرون به صرفه نیست. پس بهتر است که برای طرحی جت آذرخش پارسی از مخازن سوخت تطبیقی استفاده کنیم. ( تجربه ای که برزیل با تایگرهاش با موفقیت پشت سر گذاشت) . مخازن تطبیقی سوخت در تایگرهای برزیلی لوله سوخت گیری هوائی : طبیعتا دارا بودن این مزیت برای یک پرنده رزمی نیاز به توضیح چندانی ندارد و قبلا هم در یکی دو پرنده موجود نهاجا این تجربه به ثمر نشسته است و توان داخلی کافی برای آن وجود دارد. ( اف-5 و میگ - 29 ) پس قطعا و بی هیچ تردیدی می بایست که جت جنگنده سبک آذرخش دارای چنین قابلیتی باشد تا توان ماندگاری بر فراز آسمان اش متناسب با نیازهای امروز میدان نبرد دسته بندی گردد. تایگر نهاجا مجهز به لوله سوخت گیری هوائی موتور : طبیعتا موتور کم توان J-85 توان تحمل و پوشش دادن این همه تغییرات ( در کل سنگین تر شدن هواپیمای آذرخش نسبت به تایگر ) را ندارد پس بهتر است که برای این جنگنده بدنبال یک موتور جدید با قابلیت های بالاتر باشیم. به عقیده بنده بهترین گزینه برای جنگنده آذرخش استفاده از موتور RD-93 روسی است. موتوری که پیشتر در جنگنده JF-17 چین/ پاکستان هم استفاده شده و راندمان بهتری نسبت به J-80 و هم خانواده های تولید داخل آن دارد. موتور RD-93 جنگنده JF-17 هر چند موتور WS-10 چینی که در جت های J-10 ، J-11 ، J-15 و J-16 چینی کارنامه قابل دفاعی داشته ، هم میتواند گزینه مطلوبی برای جنگنده سبک ایرانی باشد موتور WS-10 چینی ؛ گزینه ای مطلوب برای آذرخش پارسی بخش دوم - تجهیزات الکترونیک ( اویونیک ) نصب نمایشگر بالاسری : داشتن هود یا همان نمایشگر بالاسری (HUD) امروزه جزء لاینفکی از جنگنده های رزمی می باشد و ظاهرا در پروژه کوثر هم نشان داده شده که آذرخش ها توان تجهیز به این قابلیت را دارند. ( توان بومی برای این کار وجود دارد.) پس وجود چنین قابلیتی در جنگنده سبک وزن داخلی ضرورتی غیر قابل انکار و لازم الاجراء می باشد. نمایشگر چندگانه رنگی درون کابین (MFD) : وجود حجم بالائی از عقربه ها و نمایشگرهای آنالوگ ، بخش زیادی از توجه خلبانان تایگر را به خود معطوف میدارد که با نصب یکی الی دو نمایشگر دیجیتال ، در داخل کابین جت آذرخش فضای کابین برای مدیریت پرواز توسط خلبان بسیار بهینه خواهد شد. این اتفاق هم ظاهرا در قالب پروژه کوثر اتفاق افتاده ( هر چند واقعا نیاز نیست که هر عقربه را با یک صفحه نمایشگر جایگزین نمود و نهایتا 1 الی 2 صفحه نمایش کافی است ) رادار هوا به هوا : تجهیز جنگنده های آذرخش به راداری نسبتا قدرتمند ، ضرورتی است که شاید به سختی بشود دلیلی برای رد این نیاز آورد. با توجه به توسعه بسیار زیاد دانش راداری در کشور ، یقینا با اندکی همت و متمرکز کردن یافته ها ، داشته ها و دانش های کسب شده در این راه ، امکان ساخت یک رادار هوا به هوای کارآمد در کشور وجود دارد تا جنگنده بومی ایرانی مجهز به یک رادار بومی نیز گردد. اما در صورت عدم توانمندی صنایع داخلی ، شاید بتوان از چین ، روسیه و برخی کشوهای دیگر در این زمینه طلب کمک نمود. سامانه نگاه به پائین و شلیک به پائین : یکی دیگر از ضرورتهای جنگنده سبک چند منظوره در قرن جدید ، وجود سامانه نگاه به پائین و شلیک به پائین است. تجربه ای که پیشتر در بروز رسانی تایگرهای سنگاپوری ، تایوانی و شیلیائی هم دیده شد. شاید در این حوزه تکنولوژی کافی در کشور وجود نداشته باشد ، اما براحتی میتوان از طریق دیگر کشورها به چنین سامانه ای دست پیدا کرد. سامانه ناوبری و هدایت : برای این منظور میتوان آذرخش ها را به سامانه ناوبری ماهواره ای دوگانه ( GPS / گلوناس ) مجهز نمود. سامانه تشخیص عوارض زمین : هم اکنون سوخو 24 های نهاجا مجهز به سامانه تشخیص عوارض زمین هستند. این قابلیت به خلبان کمک میکند تا در شب یا شرایط بد آب و هوائی پرواز ایمن تری را پشت سر بگذارد و در تعیین مسیر هم دچار خطا نشود. با توجه به تبحر بالای صنعتگران ایرانی در مهندسی معکوس ؛ امکان ساخت نسخه بومی چنین سامانه ای در کشور دور از ذهن نیست و میتوان جنگنده آذرخش را به این سامانه مجهز نمود. کابین هماهنگ با دوربین دید در شب : بنده در ارتقاء های F-5 در کشورهای مختلف با چنین قابلیتی مواجه نشدم اما جنگنده سوخو 25 ام اس در بروز رسانی خودش از چنین قابلیت توانمندی برخوردار است که با تهیه آن از روسیه میتوان قابلیت پرواز در شب آذرخش را بسیار ارتقاء دهد. سامانه شناسائی دوست از دشمن :پیش از این F-5-2000 های ترکیه به این سامانه مجهز شده اند. جنگنده های بومی آذرخش ما هم میتوانند با تکنولوژی بومی و در صورت عدم وجود دانش این کار در کشور با کمک چین و یا روسیه به این قابلیت مجهز بشوند. بخش سوم - تسلیحات و توان رزمی پوشاله / شراره : تایگرهائی که ایران خریداری نموده بود فاقد امکان استفاده از چف و فلیر ( پوشاله / شراره ) برای بقاء پذیری بیشتر در میدان نبرد بودند. اما امروزه این ابزارهای دفاعی به جزء لاینفکی در پرنده های رزمی مبدل شده اند و ضروری است که هر جت جنگنده ای که ساخته میشود به این ابزارها مجهز بشوند. هر چند ظاهرا در سال های پس از جنگ برخی از تایگرهای ایران هم با توان بومی به این امکان مجهز شده اند. هشدار قفل لیزری و راداری : قطعا و بی هیچ تردیدی ضروری است که جت های آذرخش ما به سامانه هشدار دهنده قفل لیزری و قفل راداری مجهز بگردند تا در برابر موشک های شلیک شده به این پرنده ها ، امکان بقاپذیری بیشتری در میدان نبرد داشته باشند. نرم افزار پرتاب بمب های سقوط آزاد : سوخو 24 در ارتقاء به مدل M2 از یک نرم افزار بهینه شده بهره گرفته است که باعث میشود تا خلبان در مناسب ترین زمان اقدام به رها سازی بمب های خود نماید. میتوان این نرم افزار را از طریق روسیه تهیه نمود و آذرخش ها را به این نرم افزار مجهز کرد. سامانه هدف گذاری لیزری : با توجه به توان مناسب پهپادی ایران ، امکان عملیات مشترک آذرخشها با همراهی پهپادهای رزمی و پهپادهای شناسائی ، خارج از تصور نیست. حال اگر جت های آذرخش تولید شده توسط ما مجهز به سامانه هدف گذاری لیزری بشوند ، میتوانند بزرگترین نقیصه تایگر - جد اعلای آذرخش - ( یعنی توان کم حمل تسلیحات ) را با هدایت پهپادهای رزمی ایرانی به سمت هدف بصورت قابل قبولی ارتقاء ببخشند. همچنین پهپادهای شناسائی هم میتواند با استفاده از سیستم هدف گذاری لیزری خود ، موشک ها و بمب های آذرخش را به سمت هدف ، هدایت دقیق تری بکنند. جنگ افزار : در این زمینه طیف متنوعی از تسلیحات هواپایه در ایران ساخته شده است که امکان نصب بر روی آذرخش های پارسی را دارند. موشک هوا به هوا فاطر : نسخه تولید داخل بر اساس موشک سایدویندر آمریکائی. هر چند پروژه فاطر بخاطر وجود تعداد نسبتا بالای سایدویندر موجود در انبار به تولید انبوه نرسید اما پس از تولید جنگنده بومی برای حضور در بازارهای بین المللی ، این جنگنده نیاز به موشکی دارد که توان مچ شدن با سامانه های این هواپیما را داشته باشد و میتوان مجددا پروژه فاطر را به جریان انداخت. موشک هوا به زمین بینا : موشک هوا به زمین بینا در واقع نسخه تولید داخل و مهندسی معکوس موشک ماوریک است. هر چند تایگر در حالت نرمال امکان استفاده از ماوریک را ندارد ، اما تایگرهای تایوانی نشان دادند که با ایجاد تغییر در نمایشگر این جنگنده ، توان حمل و پرتاب ماوریک را هم دارند. پس شلیک بینا از آذرخش ، گزینه غیر محتملی نیست تایگر به روزرسانی شده تایوان با قابلیت حمل و شلیک ماوریک موشک هوا به زمین زوبین : موشک 560 کیلوگرمی با برد 20 کیلومتر موشک هدایت لیزری ستار : خانواده موشک های هدایت لیزری ستار ( ا/ 2 / 3 /4 ) امکان حمل و پرتاب از آذرخش پارسی رو خواهند داشت. موشک هوا به زمین کایت : موشک هوا به زمین که علاوه بر اصابت مستقیم به هدف ، توان حمل کردن 172 بمبلت ریز ضد نفر/ضد تأسیسات را دارا می باشد. موشک کایت از پیشران ماوریک بهره می گیرد. راکت هایدرا انواع بمب های هدایت شونده ، سقوط آزاد و همچنین بمب های خوشه ای ( قدر ، قاصد ، سیمرغ ، یاسر ، یاسین ، بالابان ، سری مارک ، سری فاب و ... ) ============== ادامه دارد ... پ.ن 1 : دوستانی که پسندیدند ، مثبت را فراموش نکنند. پ.ن 2 : ممکن است که برخی از این قابلیت ها در حال حاضر در کشور بطور 100% تحقق پذیر نباشند. پس دوستان به بزرگی خودشان ببخشند پ.ن 3 : ممکن است برخی دوستان هم پیشنهادات دیگری برای جنگنده سبک بومی کشور داشته باشند که خوشحال میشوم که با این پیشنهادات دوستان هم آشنا بشویم. پ.ن 4 : بی صبرانه منتظر مشارکت دوستان در این تاپیک ( بجای نوشتن پیشنهادات در بروز رسانی ) و خواندن پیشنهادات شان هستم.

نگاهی گذرا بر آینده نیروهای زمینی نیروهای زمینی برخلاف دیگر نیروهای هوایی و دریایی، از پراکندگی و سطوح ماموریت بسیار بالایی برخورد دار هستند که از این نظر هرگونه ارتقا و مدرن سازی و تولیدات جدید نیروها با بحث مالی و مدیریت منابع درگیر است. این سطوح عبارت اند از: - نیروی های گارد ملی و مرزبانی - نیروهای زمینی - نیروهای هوابرد - نیروهای زرهی سبک و سنگین - توپخانه - لجستیک - نیروی هوانیروز * گزارشات آینده نگرانه در خصوص نیروی زمینی FUTURE LAND OPERATING CONCEPT 2035 Unmanned Systems Integrated Roadmap FY2011-2036 Face The Future: Concepts On Force Design http://www.army.mil.nz/downloads/pdf/public-docs/2017/20170626-future-land-operating-concept-2035.pdf http://nzdf.mil.nz/downloads/pdf/public-docs/2018/Face_the_Future_Concepts_of_Force_Design.pdf https://assets.publishing.service.gov.uk/government/uploads/system/uploads/attachment_data/file/643061/concepts_uk_future_force_concept_jcn_1_17.pdf https://fas.org/irp/program/collect/usroadmap2011.pdf نیروهایی مثل آمریکا در وهله اول همیشه اقدام به مدرن سازی تجهیزات می کنند تا تجهیزات در مقابل پیشرفت فناوری به روز و پاسخگو باشند. اما مسیر مدرن سازی هرگز نباید با پیشرفت و تجهیز تجهیزات جدید مغایرت کند. این نکته بار مالی سنگینی بر هر نیرویی وارد می کند که آمریکا برای پرهیز از این مشکل اقدام به واگذاری یا فروش تجهیزات بعد از بروزرسانی به کشورهای متحد خود می نماید. بیشتر این واگذاری ها به کشورهایی با بنیه ضعیف مالی صورت می گیرد که توان خرید تجهیزات جدید را ندارند. برای مثال در عراق و افغانستان تانک ها و تجهیزات مورد استفاده آمریکا در جنگ بصورت کمک های نظامی به آن کشورها واگذار گردید. این اقدام دو مزیت داشت اول بازگشت هزینه این تجهیزات با کمک بندهای تعمیرات سالیانه که بصورت پنهان به کشورها اعمال می گردد و دوم اشغال بازار نظامی کشور مذکور و ایجاد زیرساخت و نیروی علاقه مند برای عقد قرارداد تجهیزات به روزتر در سال های آینده که بازار یابی برای آینده تلقی می شود. با توضیحات داده شده آینده نیروهای زمینی به دو بخش بروزرسانی و جایگزینی با تجهیزات به روز قابل تقسیم است. مسیر و نگاه به آینده در هر دو بخش بر مبنای ارتقای چابکی، کیفیت آتش، کار تیمی، دوام در میدان نبرد و هزینه است. برای این تحقق این خواسته ها، ایده هابیشتر بر استفاده از شبه پروتزها، بدون سرنشین ها، هوش مصنوعی، شبکه سازی متمرکز شده است. که نگاهی گذرا بر آینده نیروهای زمینی چنین تجهیزاتی را به رخ می کشد. 1- سربازانی با اسکلت های تقویت کننده فلزی و چشمان تیز بین و لباس هایی با قابلیت اندازه گیری علائم حیاتی 2- روبات های حمل بار و جنگجو 3- سلاح ها و گلوله هایی هوشمند با بردبلندتر و دقت بیشتر ( شناسایی هدف و تفکیک و اولویت بندی اهداف) 4- زره پوشانی تماما هوشمند با چابکی و زره بهتر (آرماتا و سیستم دفاع فعال گام های اولیه در مسیر این هدف است) 5- پهبادهایی دست پرتاب با قابلیت شناسایی و شکار 6- توپخانه هایی بردبلند با گلوله های هدایت پذیر ( بالای 500 کیلومتر برد) 7- واحدهای نظارت بر میدان با قابلیت شبکه سازی و تصمیم های بهینه با همکاری هوش انسانی و مصنوعی 8- اتاق های جراحی و درمان مجروحین کاملا اتوماتیک با قابلیت عمل از راه دور

ناکام !!!!!!!!! "به مناسبت هفتم آذر ، روز نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران در خصوص شناورهای رزمی کلاس اسپرانس ( کلاس کید / کوروش ) صحبتهای ضد و نقیض فراوانی منتشر شده ، با این حال ، جالب هست که ماجرای خرید این شناورهای بسیار پیشرفته ( در زمان خود ) را از زبان فرمانده وقت نیروی دریایی ( دریابان کمال حبیب اللهی ) هم رصد کنیم : "در مورد خرید اسلحه ، متاسفانه مواقعی پیش می آمد که کشتی یا بالگردی خریداری میشد و بعد مجبور بودیم برای این تجهیزات ، استراتژی درست کنیم . یعنی درست قضیه معکوس بود . نمونه اش شاید خرید کشتی های کلاس اسپرانس بود . این کشتی های 500 میلیون دلاری ، شاید یکی دوتا برای کنترل اقیانوس هند کافی بود ولی نه 8 فروند ، روی همین اصل مجبوریم شدم ، دوتایش را کم کنم و قیمت هر کدام را که پانصد میلیون دلار بود را با ناتو صحبت کردم ، با آلمانی ها و هلندی ها که ناوشکن های ناتو را تولید می کردند که در کلاس پایین تری از اسپرانس قرار داشتند ولی با همان سیستم ها و سلاح ها و قدرت آتش ، چیزی در حدود 55 میلیون دلار برای نیروی دریایی هزینه داشت .................... " منبع : تاریخ شفاهی دانشگاه هاروارد ، مصاحبه با دریابان حبیب اللهی

با عرض سلام خدمت دوستان عزیز میلیتاریست هاورکرافت غول پیکر Aist-class هاورکرافت 300 تنی Aist یکی از غول پیکر ترین هاورکرافت های جهان است که در زمان اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیتی (1975) برای خدمت به ناوگان های دریائی ارتش سرخ ساخته شد. این هاورکرافت با طول 47 متر و عرض تقریبی 18 متر و سرعت 130 کیلومتر بر ساعت ، نقش مناسبی در افزایش توان تازش ساحلی ارتش سرخ بازی می نمود. تنوع قدرت حمل این هاورکرافت به شرح زیر است که بسته به ضرورت سازمانی و صلاحدید فرماندهان و اپراتورها یکی از موارد زیر انتخاب می گردد : 1. حمل 80 تن بار 2. چهار دستگاه تانک سبک به همراه 50 نفر تفنگدار دریائی 3. دو دستگاه تانک متوسط به همراه 200 تفنگدار دریائی 4. سه دستگاه نفربر زرهی چرخدار به همراه 100 تفنگدار دریائی در مجموع 20 فروند از این هواناو (هاورکرافت) ساخته شد که همچنان 6 فروند آن ( پس از آپگرید در سال 1990 ) در نیروی دریائی فدراسیون روسیه در حال خدمت می باشد. در این انجمن هیچ تاپیکی در خصوص این هاورکرافت موجود نیست https://en.wikipedia.org/wiki/Aist-class_LCAC

تصویری دیده نشده از پایگاه دریایی Guba Ara در شمال بندر مورمانسک واقع در غرب و شمالی ترین بخش روسیه در جلوی تصویر دو زیردریایی کلاس اسکار کورسک و Voronezh دیده می شوند سال 1999 (یک سال قبل از غرق شدن کورسک) Delta IV-class

عملیات 9 فوریه 1945 در این تاریخ یک فروند زیردریایی انگلیسی به نام HMS Venture در حوالی جزیره ی Fedje متعلق به نروژ در دریای شمال یک زیر دریایی کلاس IX U-boat با سریال U-864 را غرق کرد . زیردریایی آلمانی در حال انتقال اطلاعات سری فنی و قطعات پیشرفته نظامی مانند برخی قطعات موتورهای جت به ژاپن بود . نکته ی این عملیات اما آن است که عملیات فوق تنها مورد ثبت شده در طول تاریخ است که دو زیر دریایی در عمق پریسکوپ با یکدیگر در گیر شده اند .در شرح عملیات آمده است که افسر شنود ابتدا صدای مشکوکی را در هیدروفون شنیده و سپس هنگام نگاه کردن با پریسکوپ ، پریسکوپ دیگری را در نزدیکی در سطح آب میبینند . البته ظاهرا شیء دیده شده اسنورکل یوبوت بوده ولی انگلیسی ها با این تکنولوژی هنوز آشنا نبوده اند .پس از یقین در مورد زیردریایی متخاصم اقدام به رهگیری میکنند و پس از چند ساعت تعقیب بالاخره هر چهار اژدر خودرا به سمت آن شلیک میکند که منجر به سوراخ شدن محفظه ی فشار و سپس تکه تکه شدن آن میگردد .

با سلام پیکان در برابر فلاگر نبردهای دریایی میان ایران و عراق در طول جنگ فرسایشی (1988-1980) ، شاید از یک نظر ، گمنام ترین بخش جنگ بشمار می رود و روایتهای محدودی از نبرد میان شناورهای نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی و نیروی دریایی و هوایی عراق در شمال خلیج پارس تاکنون به رشته تحریر درآمده است . با این حال ، یکی از جذاب ترین روایتها نبردی بود که میان شناور رزمی همیشه جاوید پیکان با جنگنده/ بمب افکن های MIG-23BN عراقی در همان اوایل جنگ رخ داد . در تاریخ 9 آبان 1359 ، به شناورهای رزمی پیکان ، گردونه و جوشن در قالب گروه رزمی 421 دستور داده شد تا سکوهای نفتی البکر و الامیه در شمال خلیج پارس که نقش آنها در جمع آوری اطلاعات جاسوسی از تحرکات نیروی دریایی و هوایی غیر قابل چشم پوشی بود را منهدم نموده و از میان بردارند . این گروه رزمی که توسط دو فروند جنگنده / بمب افکن F-4E نیروی هوایی و بالگردهای سی کینگ نیروی دریایی پشتیبانی می شدند ، ماموریت خود را آغاز نموده ولی با واکنش نیروی دریایی و هوایی عراق مواجه شدند . در این میان ، فانتوم ها با توجه به مجهز بودن به سامانه قدرتمند " درخت جنگی " ، در پیش بودن خطر هوایی ، شامل حداقل دو فروند MIG-23BN عراقی را به شناورهای نیروی دریایی اطلاع داده و ماجرا از همین جا آغاز شد . میگهای عراقی بسرعت وارد منطقه شده و با گرفتن سمت و ارتفاع مناسب ، آماده حمله به شناورهای ارتش شدند . اما ناوچه پیکان که با دراختیار داشتن سامانه دفاع هوایی دوش پرتاب سام-7 ماموریت دفاع هوایی رابرعهده داشت ، وارد منطقه شد و بلافاصله مبادرت به آتش نمودند . در این میان ، میگهای عراقی که دچار غافلگیری شده بودند ، قصد افزایش ارتفاع را داشته ولی یکی از میگها در برد آتش توپ اتوملارا 76 م.م پیکان قرار گرفت و بلافاصله منهدم شد . بعدها ، عراقی ها متوجه شدند که میگهای فق الذکر به هیچ عنوان توانایی اجرای عملیات رزمی بر فراز آب را ندارند و به همین علت ، این جتهای مجدداً به پایگاه های مبداء خود باز گشتند . این امر مقدمه ای شد برای ورود جنگ افزارهای فرانسوی ( سوپر اتاندارد و میراژ F-1) که این سخت افزارها ، در زمان خود ، مقهور قدرت تامکتهای نیروی هوایی ارتش شدند .

با سلام   آماده سازی برای عملیات آخوندک     از ده ماه قبل از اجرای عملیات آخوندک ، که به منظور اسکورت گزوه رزمی  " فاکس تروت" ، برنامه ریزی شده بود ، آماده سازی های مقدماتی برای این عملیات  در جنوب کالیفرنیا  آغاز گردید . برای فرماندهی این گروه رزمی ، آدمیرال " گای زلر" ( فرماندهی وقت گروه رزمی ناوشکن های نیروی دریایی ) به شکل جالب توجهی بر اجرای تمرینات دقیق به منظور آماده شدن یگانها برای اجرای عملیات در شمال دریای عرب ( در نزدیکی سواحل پاکستان و ایران ) اصرار می ورزید .       CGN-35   در ابتدای امر ، مهارت ناوگروه رزمی در تفسیر مقررات درگیری (ROE) برای مقابله با شناورهای سطحی  کوچک و بسیار مانورپذیر ( به مانند شناورهای بوگهامر) و پرنده های رزمی با قابلیت پرواز در نزدیکی سطح زمین که هردو جزء نخستین تهدیدها در خلیج پارس بشمار می آمدند مورد ارزیابی قرار گرفت و پس از آن تمرینات ویژه ای برای مقابله با موشکهای ضد شناور کرم ابریشم ( که جزء زرادخانه نیروهای مسلح ایران در آنزمان بود ) صورت پذیرفت.  علاوه براین ، تاکتیکهای بکاو وبکش در تمام اوقات شبانه روز که در آنزمان اصطلاحاً " پُتک " نامیده می شد ( یکسری تاکتیکهای ویژه برای مقابله با اهداف پرنده سریع در سطح آب) ، شیوه های متنوع برای اسکورت کاروانها ، پشتیبانی آتش از یگانهای دریایی همراه و  همچنین شناسایی و تخریب میدانهای مین دریایی نیز در دستور کار قرار گرفت .     DD-975 و DDG-16     این ناوگروه ، در طول نوامبر 1987 ، تمرینات خود را در دریای "برینگ" دنبال می نمود و بلافاصله پس از اتمام آموزش ، از مسر غرب اقیانوس آرام و سپس اقیانوس هند به پایگاه نیروی دریایی در شمال دریای عرب اعزام شد . در جریان تمرینات  این ناوگروه در ژانوبه 1988 در هاوایی ، خدمه سناریوهای مختلفی را در جریان یک رزمایش 96 ساعته برای مقابله با تهدیدات زیر سطحی احتمالی نیز به انجام رساند که  دراین رزمایش ، نیروی دریایی از مهمات واقعی نظیر موشکهای هارپون ، مهمات هدایت شونده لیزری  و مهمات  هوا به سطح " راک آی " نیز استفاده نمود .       FFG-58 و FFG-56   اما پس از ورود ناوهواپیمابر فورستال (CV-59) به منطقه و برخورد شناور رزمی ساموئل . بی . رابرتز (FFG-58) به یک مین در 14 آوریل 1988 ،ناگهان دستور اعزام به منطقه نبرد صادر شد .         FFG-24  و  FFG-51   با صدور دستور نظامی ، دو  شناور رزمی در این گروه در مسیر  بندر مومباسا ناگهان تغییر مسیر داده و دو شناور یو اس اس جوزف استرائوس  (DDG-16) و یو اس اس بگلی  (FF-I069)  با درپیش گرفتن سمت شمال ، پس از سوخت گیری از شناور پشتیبانی یو اس اس واباش (AOR-5)  با افزایش سرعت به 25 نات دریایی  بسوی تنگه هرمز  شتافتند تا به دو شناور همگروه خود ، یعنی یو اس اس  مریل  (DD-976) و یو اس اس مک کورمیک (DDG-8) پیوسته و آماده ورود به خلیج فارس شوند .      AOR-5 و LPD-14     این چهار شناور رزمی در مسیر پیشروی خود ، به سازمان رزمی یگان حاضر در خاورمیانه (MEF) شامل یو اس اس سیمپسون (FFG-56) ، یو اس اس او برایان (DD-975) ، یو اس اس ج ویلیامز  (FFG-24) ، یو اس  اس وین رایت (CG-28) ، یو اس اس گری  (FFG-5 I) و درنهایت  ، یو اس اس ترنتون (LPD-14) ملحق شدند . در شمال دریای عرب نیز ، ناوهواپیمابر اینترپرایز (CVN-65) به همراه شناورهای اسکورت ویژه خود ، یو اس اس ریسونر  (FF-1063) و یو اس اس ترکستون (CGN-35) به منظور مقابله با تهدید شناورهای رزمی  و همچنین حملات احتمالی هوایی در نزدیکی چابهار استقرار یافتند .   پی نوشت :   سئوال اینجاست با توجه به این تجربه ، سناریوی آینده نیروی دریایی ایالات متحده در یک درگیری احتمالی چیست ؟؟؟؟   کاپیتان  جی. بی . پرکینز  نیروی دریایی ایالات متحده  مجله نیروی دریایی - ماه مه 1989   مترجم : MR9/ صرفاً برای میلیتاری

موشک استاندارد ، استانداردی برای تمام اعصار به منظور آشنایی هر چه بیشتر عزیزان علاقه مند به موشک های دفاع هوایی و به ویژه انواعی که در طول سالیان دراز در داخل کشور موجود بوده ، به کار گرفته شده و زمینه ساز توسعه و ظهور سامانه های بومی شده ، فیلمی مستند درباره 60 سال تاریخ موشک پدافندی استاندارد رو تقدیم حضورتون میکنم . این فیلم مستند کوتاه ، در سال 2013 و توسط کمپانی ریتئون ( توسعه دهنده این سامانه ) تهیه و منتشر شد . در این فیلم که به این سامانه تسلیحاتی بسیار مهم ، موفق و تاثیر گذار در قرن بیستم میپردازه ، از خاستگاه های خانواده موشک های استاندارد صحبت به میان میاد و سِیر تکامل و پیشرفت آن تا زمان حاضر بررسی میشه . مدت زمان فیلم کمتر از 22 دقیقه و حجم آن 127 مگابایت است و به تمامی دوستداران توصیه میشه که فیلم رو مشاهده بفرمایند .

با سلام    فاجعه پرل هاربر    هفتم دسامبر 1941 ( چیزی در حدود 75 سال پیش ) نیروی دریایی سلطنتی ارتش ژاپن ، به فرماندهی دریاسالار ایزورکو یاماتو ، با ایراد یک ضربت سهمگین ، بخش قابل توجهی از ناوگان نیروی دریایی ارتش ایالات متحده در اقیانوس آرام که در آن زمان ، در بندرگاه پرل هاربر مستقر بود را از میان برد . شرح ماوقع و پیشینه طراحی این بزرگترین غافلگیری تاریخ نظامی ارتش و نیروی دریایی ایالات متحده ، بسیار طولانی است ، با این حال ، آشنایی مختصر با شناورهایی که در این غافلگیری ، در آن زمان ، در بندرپرل هاربر حضور داشتند ، جالب به نظر می رسد .       1- نبرد ناو یو اس اس کالیفرنیا    2- نبرد ناو یو اس اس مریلند    3- نبرد ناو یو اس اس اوکلاهما    4- نبرد ناو یو اس اس تنسی    5- نبرد ناو یو اس اس وست ویرجینیا    6- نبرد ناو یو اس اس آریزونا    7- نبرد ناو یو اس اس نوادا   8- نبرد ناو یو اس اس پنسیلوانیا    9-  مجموعه  ساختمان های سرفرماندهی نیروی دریایی در جزیره فورد    10- پایگاه هوایی " هیکام " -----------------------------------   A: مجموعه مخازن سوخت هواپیما و شناورهای رزمی    B: مرکز فرماندهی ناوگان اقیانوس آرام    C: پایگاه زیرسطحی های نیروی دریایی   D: محوطه حفاظت شده نیروی دریایی    

ناو هواپیما بر Shinano بزرگترین ناو هواپیما بر زمان خویش و سومین ناو از خانواده ی یاماتو بود که در سال 1944 وارد چرخه شد . در طول جنگ دوم و حدودا 10 روز پس از شروع عملیات  به دست زیر دریایی آمریکایی Archerfish غرق شد .تعداد ی از خدمه نجات داده شدند و 1,435 نفر گم گشتند . با طول 265 متر و وزن 68 هزار تن ، توانایی حمل 47 هواپیما را داشت .        ناو هواپیما بر Akagi  ، برگرفته از کوهی به همین نام ، یکی از ناوهای سه عرشه ی رده ی  Amagi بود . این ناو در واقع یک رزم ناو تغییر کاربری داده شده با نصب یک عرشه ی سرتاسری بر روی دو عرشه ی اصلی بود .به سال 1920 وارد خدمت شد و در جنگ دوم چین و ژاپن به سال 1930 نیز خدمت کرد . در جنگ دوم و پس از حمله سنگین نیروی هوایی ایالات متحده در نبرد میدوی آسیب جدی دید و توسط ناوشکن محافظ خودش غرق شد . با بیشینه ی وزن 42 هزار تن و طول 260 متر توانایی حمل 66 هواپیما و 25 هواپیما در عرشه های زیرین را دارا بود . نگاره ی زیر ، رنگی شده ی یکی از نگاره های معروف این کشتی میباشد :      

با سلام   در این پست قصد دارم  فیلم های مربوط به رزمایش های دریایی دهه 1370 خورشیدی ( مثل پیروزی 8 ، وحدت 77 و .... ) قرار بدهم .   مهمترین نکته ای که با دیدن فیلم های مذکور پیش می آید ، مقایسه وضعیت آن دوران با زمان حال و میزان پیشرفت کمی و کیفی نداجا و نداسا می باشد ( البته ضعف ها و کمبودهایی مثل پدافند هوایی همچنان به قوت خویش باقی است )   به ویژه وضعیت نیروی دریایی ارتش که مدیریت خوب دریادار سیاری و یارانش در جهت بازسازی توان نداجا ( علارغم مشکلاتی مثل کمبود بودجه ) را به خوبی نشان می دهد !     پیروزی 8 icon_arrowd   دانلود   وحدت 77 icon_arrowd   دانلود   طریق القدس icon_arrowd    دانلود    متاسفانه متوجه نام و زمان رزمایش پائین نشدم ! icon_arrowd   دانلود

دیدن تصاویر و فیلم های قدیمی حال و هوای خاص خود را دارد !   به غیر از حس نوستالژی و زنده شدن خاطرات گذشته ، شاهد افراد و اشیائی هم هستیم که حالا دیگر وجود ندارند !   این موضوع در رابطه با تصاویر و فیلم های نظامی و مربوط به نیروهای مسلح هم صدق می کند ، به علاوه که می تواند برای افردای که شاهد آن زمان نبودن ، شرایط را تا حدودی توصیف کند !   2 فیلم زیر ، گزارش آسوشیتد پرس از نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران می باشد که در آذر 1358 و با نقش اولی احمد مدنی گرفته شده است !   فیلم اول مربوط به 25 آذر 58 و مکان آن پایگاه دریایی بندرعباس ( تاسیسات بندری باهنر کنونی ) هست که در آن شاهد بازدید مدنی از ناو البرز که در آن زمان هنوز زال نام داشته هستیم !   از نکات مهم فیلم می توانم سه مورد زیر اشاره کنم :   1- نشان ناو روی دودکش و واژه ناوشکن ملی زال    2- لانچر موشک پدافند هوایی سی کت که پیشنهاد می کنم این تاپیک را مطالعه نمایید !   3 - تصویری از ناو آرتمیز ( دماوند 1 ) که من تصویر مربوطه را در تاپیک مربوط به این ناو قرار داده ام !       دانلود  اما فیلم دوم در روز بعد ( 26 آذر 1358 ) گرفته شده است که ناوها در حال عبور در اروند رود هستند که در آخر باز احمد مدنی سر می رسد!   این تصویر هم 3 نکته دارد که عرض می کنم :   1- دیدن تاسیسات بندری و گمرکی آبادان و خرمشهر قبل از ویرانی و حجم کشتی ها پهلو گرفته شده و جنب و جوش داخل محوطه آن همراه با نمایی از پالایشگاه آبادان که در آن زمان بزرگترین  پالایشگاه جهان بود !   2 - ناوگروه های مستقر در پایگاه دریایی خرمشهر    3- که مهمترین نکته در این 2 فیلم هست از نظر من ، حضور ناوچه جاوید پیکان 1 می باشد !       دانلود

با سلام بخش سوم و پایانی با توجه به موفقیت آمیز بودن این پروژه ، جنرال داینامیکز ساخت نسخه جدیدی از جنگنده افسانه ای F-4 را با شناسه F-4X در دستور کار خود قرار داد . این پرنده جدید ، به یک مخزن آب به ظرفیت 300 گالن که در بخش فوقانی سازه هوایی قرار می گرفت و بدنه آن توانایی مقاومت دربرابر حرارت ناشی پیشرانه ها را داشت ، مجهز شده بود .مایع ترکیبی فوق الذکر ، که برای خنک نمودن هوای بخش ماقبل کمپرسور (PCC) پیشرانه جنرال الکتریک J-79 مورد نیاز بود ، سه هدف عمده را در نظر داشت : 1-خنک نمودن هوای ورودی به کمپرسور . 2- افزایش جرم هوای ورودی به پیشرانه ها که بطور طبیعی موجب افزایش رانش می گردید . 3- اضافه نمودن یک اکسید کننده به پس سوزها . پس از اجرای ارتقاء فوق الذکر واطمینان یافتن از صحت عملکرد آن توسط شرکت جنرال الکتریک ، ادامه کار برای مهندسان پروژه F-4X نسبتاً آسان گردید.در جریان آزمایشات صورت گرفته و با خنک سازی هوای ورودی به کمپرسورها (PCC) ، رانش پیشرانه های دوقلوی J-79 به بیش از 50 درصد افزایش یافت که رضایت بخش بحساب می آمد . این افزایش 50 درصدی ، موجب افزایش چشمگیری در سرعت پیمایشی پرنده فوق می شد ،هر چند برای این کار ، اندازه و شکل ورودی های هوا در بخش جلویی بدنه هواپیما دچار تغییرات بزرگی گردید و علاوه برآن ، برای هدایت هوای ورودی به پیشرانه ها نیز ، یک سیستم پیچیده شامل یکسری صفحات داخلی در تونل منتهی به پیشرانه ها در نظر گرفته شد . یکی از مهمترین مشخصات فانتوم جدید ، تغییر ورودی های هوای پیشرانه J-79 بشمار می رفت . آسمانه پرنده جدید با مواد ویژه ای ( پلی کربنات ) تقویت گردید تا حرارت ناشی از اصطکاک در سرعتهای بالا ، مساله ساز نگردد . در نهایت برای انجام یک پرواز ایمن ، سیستم کنترل پرواز ارتقاء و مساحت سکان عمودی افزایش یافت . فتوفانتوم IAF به رجیستر 7576-69 در همین بازه زمانی ، شرکت تولید کننده دوربین HIAC-1 موفق شد تا یک نسخه کوچکتر و سبک تر از دوربین فوق را تولید کند ، به شکلی که بتوان آن را در دماغه جنگنده اف-4 نصب نمود . با این نوآوری ، دیگری نیازی به نصب غلاف سنگین G-139 ، نبود ، در نتیجه با کاهش سطوح "پسا" ، عملکردهای پروازی پرنده شناسایی جدید ، مجدداً افزایش یافت و سرعت پیمایشی آن از 4/2 ماخ به 2/3 ماخ رسید . A= طراحی دوباره بخش دماغه فانتوم برایث دوربین جدید HIAC-1 B= تقویت آسمانه با مواد پلی کربنات برای مقاومت در برابر اصطکاک بوجود آمده در سرعتهای بالا C = اضافه نمودن دو مخزن حاوی مایع خنک کننده D= اصلاح و تقویت کنترلهای پروازی E= بهبود ساختار شبکه ای طولی بدنه F= افزایش مساحت سکان عمودی G= دریچه های دسترسی دوربین H= مکانیزم کنترل هوای ورودی به پیشرانه I= تغییر ورودی هوای پیشرانه J= اضافه شدن مکانیزم تزریق آب به پیشرانه با هدف خنک سازی اما ظاهراً با نزدیک شدن به مراحل پایانی پروژه و روشن شدن عملکرد فوق العاده آن ، تردیدهای بسیار جّدی در مجموعه وزارت دفاع ایالات متحده ، جهت تصمیم گیری برای صادرات نسخه جدید بوجود آمد ، چرا که هیچ کشوری به جز ایالات متحده و اتحاد شوروی نیازی به یک پرنده شناسایی با سرعت 3 ماخ در خود احساس نمی نمود . مسکوت ماندن پروژه برای متحد نزدیک : اما چرا فروش این پرنده به جدی ترین مشتری آن ، یعنی IAF ، مسکوت ماند وادامه نیافت !! نورمن پولمار ، در کتاب خود با عنوان" تاریخچه غیر محرمانه U-2" بخوبی ، نگرانی های ایالات متحده برای فروش این پرنده های سریع السیر به رژیم صهیونیستی را تشریح می کند . وی در این باره می نویسد : " با آغاز ماه اوت 1970 ، دو فروند پرنده شناسایی یو-2 جمعی نیروی هوایی ارتش ایالات متحده ، درجریان بحران سوئز ، و باهدف اجرای ماموریت شناسایی ، از پایگاه نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا در قبرس ( پایگاه آکروتیری AKROTIRI) به پرواز در آمده و با عبور از حریم هوایی سرزمین های اشغالی ، ماموریت خود را به انجام رساندند . اما پس از نخستین پرواز یو-2 ها ، موشه دایان ( وزیر وقت دفاع رژیم صهیونیستی ) با احضار سفیر وقت ایالات متحده در تل آویو ، از اینکه پرنده های شناسایی ارتش ایالات متحده ، درحدود 5 کیلومتر از دالان مشخص شده بر فراز سرزمین های اشغالی ، منحرف شده است ، بشدت به وی اعتراض نمود و تهدید کرد که در صورت تکرار ، به رهگیرهای اف-4 نیروی هوایی ، دستورشلیک به پرنده خاطی را خواهد داد" اتخاذ چنین عکس العملی برای کارشناسان وزارت امور خارجه ایالات متحده ، آن هم از سوی یک کشور دوست و متحّد ، که تهدید به سرنگون نمودن پرنده شناسایی آمریکایی می نمود ، قابل درک نبود . اما علیرغم این تردیدها ، بدلیل اینکه پروژه F-4X فاقد رادار مناسب برای موشکهای هدایت راداری بود ، اجازه ادامه پروژه داده شد . تغییرات صورت گرفته در نسخه RF-4X بنابراین ، با فرارسیدن نوامبر 1974 ، یکفروند جنگنده/ بمب افکن F-4E نیروی هوایی رژیم صهیونیستی به فورت ورث و تاسیسات جنرال داینامیکز پرواز نمود تا بعنوان بستر آزمایش ، مورد استفاده قرار گیرد . این پروژه باورود جت اسراییلی آغاز شد و مهندسان جنرال داینامیکز براساس برنامه از پیش تعیین شده ، تا سال 1975 ، یعنی زمانی که این پروژه با مشکلات جدّی مواجه گردید ، مشغول کار بر روی آن بودند . اما دراین سال ، کارشناسان جنرال داینامیکز به این نتیجه رسیدند که تزریق ترکیب آب/ متانول به هوای ورودی کمپرسور (PCC) ، می تواند موجب انبساط شدید تیغه های توربین پیشرانه ها و بروز فاجعه در سرعتهای بالا گردد . بطور همزمان ، مک دانل داگلاس ، پروژه طراحی و ساخت نمونه آزمایشی جنگنده F-15 EAGLE را به پایان رسانده بود و پس از موافقت کنگره و تصویب بودجه مورد نیاز ، درخط تولید قرار گرفت . بنابراین ، از آنجا که ممکن بود F-4 X ، با هزینه کمتر ، عملکرد بهتری از خود نشان دهد ، مقامات ارشد نیروی هوایی ایالات متحده ، بشدت نگران تصمیم کنگره در کاهش بودجه لازم برای تولید موردنیاز ایگل برای این نیرو شدند . علاوه برآن ، کارشناسان وزارت امور خارجه ایالات متحده ، هنوز نگران دستیابی IAF به این پرنده و استفاده از آن بعنوان یک رهگیر و ایجاد مزاحمت برای هواپیماهای شناسایی آمریکایی و حتی هدف قرار دادن پرنده های شناسایی روسی بود که این ، خود یک جرقّه برای ایجاد یک دردسر بین المللی می گردید. این دو عامل در کنار مشکلات فنّی ، نهایتاً ناقوس مرگ پروژه F-4 X را بصدا در آورد .بدین ترتیب ، برنامه F-4 X بصورت نیمه کاره ، رها گردید . فتوفانتوم نیروی هوایی رژیم صهیونیستی در تاسیسات جنرال داینامیکز اما نیروی هوایی رژیم صهیونیستی ، همچنان بدنبال نصب دوربین های سری HIAC-1 ، بر روی فانتوم های خود بود ، در نتیجه ، دو فروند دیگر از اف-4 های این نیرو ، برای ادامه پروژه نصب دوربین ها ، به فانتوم نخست ، اضافه شدند و با پایان یافتن مراحل نصب این دوربین ها بر روی فانتوم های فوق الذکر ، هرسه به نسخه جدیدی از RF-4E ارتقاء یافتند . در این میان ، یک نکته قابل ذکر خواهد بود که بعلت آنچه که کمبود بودجه نام گرفت ، شرکت جنرال داینامیکز هرگز نتوانست پیشرانه های ارتقاء یافته J-79 را دریافت نماید . سه فروند فانتوم شناسایی نیز پس از تکمیل در یک بازه دوساله ( 77-1976) ، به IAF تحویل و به اسکادرانهای های مربوطه ارجاع داده شدند . با ورود این پرنده های شناسایی جدید به سازمان رزم IAF ، خدمه پروازی ، این پرنده ها را به طنز ، لقب حلزون عکاس (Tsalam Shablul) نامیدند ، چرا که علاوه بر کاهش توان پیشرانه ها بعلت سنگینی دوربین ها ، از آنجا که این حلزون های عکاس ، می بایست ، ماموریتهای خود را در ارتفاع نزدیک به 70000 پا اجرا می نمودند ، خلبان و افسر سیستم ها ، به صورت اجباری ، لباس پرواز در ارتفاعات بالا را که در آنزمان توسط شرکت کلارک و با شناسه A/P 22 S-6 ، برای خدمه پرنده های شناسایی ایالات متحده تولید شده بود، بر تن می نمودند . فتوفانتوم نیروی هوایی رژیم صهیونیستی در تاسیسات جنرال داینامیکز حلزون های عکاس IAF ، پس از طی دوران خدمت پر فراز و نشیب خود ، سرانجام در ماه مه 2004 ، بازنشسته شدند . از 3 فروند تحویلی ، دو فروند در انبارهای پایگاه هوایی "اودا" بعنوان ذخیره ، انبار شده و فروند سوم نیز در موزه IAF و در پایگاه هوایی هاتزاریم ، در معرض دید عموم قرار گرفت .