سلام و عرض ادب خدمت دوستان و همراهان میلیتاری جانشین موشک شفق اینطور که از تصاویر مشخصه ، عزیزان هوانیروز ارتش بالاخره بی خیال تغییرات در موشک های پدافندی و زمین به هوای خانواده یازهرا _ کروتال _ اف ام 80 ، در نقش ضد زره شدن و رفتن سراغ نوع اختصاصی + ریل پرتاب مختص خودش . این هم بهینه شده اش ، از نمای کناری از نمای پشتی + ریل پرتاب اون بنر اطلاعات اطلاعات بنر به صورت حدسی و گمانی * ویژگی : عدم دید * برد حداکثری : عدم دید * برد حداقلی : عدم دید * طول : 145 سانتی متر * قطر : 150 م م ( قطر بدنه ی اصلی بدون احتساب بالک ها ) * وزن : 40 کیلوگرم * سر جنگی : خرج گود ( احتمالا دو مرحله ایی ) * نوع فیوز : ضربتی ، چند منظوره * هدایت : جستجوگر گرمایاب غیر سرد شونده ، آشیانه یاب ، لیزری * برد دید جستجوگر در حالت قفل روی هدف : ناخوانا ( شبیه 4 کیلومتر هست ) نکته ها 1_ اعداد و اطلاعات ارایه شده در بالا غیر دقیق و برداشت حقیر از بنر و مطلب هست و امکان تغییرات داخلش زیاده . بنابراین در حد آشنایی اولیه ببینیدش تا رونمایی رسمی ازش بشه و اطلاعات دقیق برسه . 2_ این تصاویر از یه سایت خارجی گرداوری شده و چرایی اینطور رونمایی کردن و همینطور بیرون اومدن این تصاویر و اطلاعات بدون رونمایی اصولی و رسمی ، مشکل دار هست ( حتی اگر سر مسایل داخلی هست ) . 3_ اینجا میطلبه که به مطلب دوست عزیزمون جناب قیام بپردازیم . http://www.military.ir/forums/topic/21779-تاپیک-جامع-موشکهای-ضد-زره-ایران/?do=findComment&comment=535189 مدیران محترم ، اگر نیاز بود این مطلب به بخش خودش منتقل بشه .

بسیار جالب ظاهرا شرکتی با اسم idea lab در ترکیه بر روی موتور های توربوجت کار میکند البته غیر ازموتور توربوجتKTJ-3200 شرکت Kale Group و واردات شان از کشور اکراین برای کروز 1000 کیلومتری AI-35(هرچند اثری از این موتور در اکراین نیافتم شایدمنظورشان موتورAI-350 بود)و موتورپهپاد آکینجی АI-450С زنگ خطری برای ایران با شد در کنار تولیدات شرکت های داخلی امارات (هالکون) عربستان (همکاری با برزیل) اسراییل(بیت شیمش) در این حوزه موتورهای توربوجت/فن موتور 1600 نیوتونی کانسپت 180 کیلوگرمی با سرعت 1.1 ماخ در سطح زمین با استفاده از این موتور موتور 620 نیوتونی موتور 170 نیوتونی الکتریک داکت فن 250 نیوتونی منبع

به نام خدا Guizhou (AVIC) Sparrow Hawk II هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2016) طراحی ظاهری Sparrow Hawk II بدون شک از سری پهپاد های پریدیتور جنرال اتمیکس الهام گرفته است. این پهپاد چینی، سامانه هوایی در حال توسعه برای نقش نظارت، شناسایی و جمع‌آوری داده است. محموله آن از سامانه های اپتیکی و حسگر ها تشکیل می شود. قدرت پهپاد از یک موتور تامین می شود که یک ملخ 3 پره را در آرایش pusher می گرداند. موتور، همانند سری پریدیتور، در انتهای بدنه قرار گرفته است، واحد دم به شکل حرف V است و بال های اصلی بزرگی دارد. بدنه بلند و کشیده و صاف است، یک مجموعه برجستگی در زیر بدنه برای حمل محموله وجود دارد. بخش زیرین، چرخ دار است و پهپاد برای برخاست و فرود نیاز به باند آماده دارد. Sparrow Hawk II اولین پرواز خود را در اول آگوست سال 2011 انجام داد و واحد سنجش از راه دور دوگانه خود را آزمایش کرد. این پرواز به مدت 4.5 ساعت به طول انجامید و موفقیت آمیز بود. وجود عکس هایی از این پهپاد با نقاط سخت زیر بال ها و موشک های مصنوعی نشان از قصد سازندگان به تبدیل Sparrow Hawk II به یک هواپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) دارد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2016 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: شرکت صنایع هواپیمایی Guizhou، شرکت صنایع هوانوردی چین - چین - کشورهای مصرف کننده: چین - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) – قوای محرکه: 1 موتور که یک ملخ 3 پره را با آرایش pusher می گرداند - ارتفاع پروازی 8500 متر - برد: 2900 کیلومتر - تسلیحات: محموله شامل اپتیک ها و حسگر ها. امکان توسعه مهمات هدایت پذیر هوا به سطح به صورت 2 موشک یا مهمات پرتابی - نسخه ها: Sparrow Hawk II (سری پایه) منبع

تحویل ناوچه 1600 تنی به نیرو دریایی ترکمنستان این ناوچه با طراحی شرکت ترکیه ای Dearsan بود این ناوچه تحت نام Deňiz Han با شماره بدنه 01 در حضور رئیس جمهور ترکمنستان در 11 آگوست الحاق شد قرارداد ساخت این ناوچه در سال 2019 امضا شدو توسط جوینت ونچر Gülhan و Dearsan در منطقه بالکان در نزدیکی کشتی سازی شهر Dzhanga ساخته شد مشخصات: طول : 91.4 متر عرض: 13.3متر خدمه: 100 نفر وزن :1600 تن سرعت : 26 نات برد :3000 کیلومتر تسلیحات: توپ 76 م.م سامانه 35 م.م دفاع نزدیک Korkut احتمال تجهیز به سامانه دفاع نقطه ای عمود پرتاپ میکا و موشک های ضد کشتی اتومات و... ویدئو مراسم الحاق https://www.aparat.com/v/sxqmJ/ شلیک موشک ضد کشتی Otomat نیرو دریایی ترکمنستان https://www.aparat.com/v/cO5Zx اطلاعات بیشتر درمنابع: navyrecognition و جینز دیفنس

با تشکر از جناب @Crash برای تصویر نخست

چه خبره توی این پنجشیر ؟! یاد سعید الصحاف افتادم که زمان جنگ که آمریکایی ها توی فرودگاه بغداد داشتند میجنگیدن با گارد ریاست جمهوری و این بنده خدا میومد جلوی دوربین و میگفت همه چی امن و امانه ! الانم شده قضیه پنجشیر پس این همه ادعای اسیر گرفتن از طالبان و ..... چی بود ؟!

سلام شایعات حاکی از تمام شدن داستان پنجشیر است . فهیم دشتی دیگر نیست ، امرالله صالح به تاجیکستان رفته است و احمد مسعود نیز ظاهرا پنهان شده است . باید منتظر بمانیم تا خبرها کامل تر شوند .

به نام خدا تله های انفجاری ورماخت در جنگ جهانی دوم در طول جنگ جهانی دوم نازی ها بمب هایی را در وسایل روزمره در کشتی های باربری بریتانیا وارد می کردند. اعتقاد آن ها بر این بود که اگر تدارکات بریتانیا قطع شود، می توانند آن ها را از گرسنگی تسلیم خود کنند. اما برنامه شان توسط واحد ویژه ضد خرابکاری MI5 که تله های انفجاری را کشف و خنثی کردند، برملا شد. این واحد تنها از 3 عضو تشکیل می شد: دانشمند Victor Rothschild، منشی و همسرش Teresa Georgina Mayor و بازرس کارآگاه پلیس Donald Fish. Rothschild و منشی اش (که بعد ها همسرش شد) دو سوم این واحد را تشکیل می دادند. زمانی که Rothschild به دنبال کسی بود تا مبدل ها و تله های انفجاری را مستند کند، Fish پسر خود، راننده خود آموخته که قبل جنگ حرفه خود را با کار در شرکت Alvis آموخت، پیشنهاد کرد. Rothschild فرزند کارآگاه Fish، به نام Laurence را مامور نقاشی سند سازی تله های انفجاری کشف شده کرد تا راهنمای هر کسی باشد که احتمال دارد در آینده با چنین دستگاه هایی رو به رو شود. تاریخ‌دان Nigel West، که چندین کتاب درباره ی جاسوسی نوشته، می گوید: "آلمان ها در جریان جنگ جهانی دوم مشتاق نابود کردن کشتی ها و محموله های خود بودند تا بندر های خنثی تحویل انگلستان شود. ایده این بود که با گرسنگی بریتانیا را مجبور به تسلیم شدن کنند. و تعدادی دستگاه بسیار مبتکرانه ایجاد کردند که می توانستند با تایمر های طولانی مدت وارد محموله ها شوند. آنها می خواستند که کشتی ها در دریا آتش بگیرند یا غرق شوند." Rothschild شخصیت بزرگی بود، دانشمند و کارشناس خودخوانده در بسیاری از موارد، که بعد ها به عنوان چهارمین Baron Rothschild، تبدیل به رئیس اتاق فکر پیشگامان نخست وزیر Edward Heath شد. وی همچنین فرد شجاعی بود. او برای خنثی کردن یک تله انفجاری که توسط نازی ها در محموله پیازی که از جبل الطارق و اسپانیا می رفت جاسازی شده بود، مدال جورج دریافت کرد. یک ستوان نیروی دریایی سلطنتی برای همین کار یک چشم و بازوی خود را از دست داد. Rothschild در حین کار خود مراحل را برای منشی خود توضیح می داد تا در صورت رخ دادن حادثه او یادداشت بردارد و همه مراحل را ثبت کند. نایل وست می گوید: "Rothschild با ثروت خانوادگی خود بسیار سخاوتمندانه برخورد می کرد. او حقوق نمی گرفت و تقریبا به طور قطعی هزینه های طراحی را از ثروت خود به Fish پرداخت کرد. او خانه خانوادگی خود در Tring را در اختیار ماموران MI5 قرار می داد که خانه شان را در بمباران مرکز لندن از دست داده بودند. و زمانی که MI5 در زمان آزادی پاریس به یک دفتر نیاز داشت، Victor به سادگی یکی از عمارت های خود را در اختیار آن ها قرار داد." Fish نامه ها را نگه داشته بود اما نقاشی ها ناپدید شده بودند. Rothschild نقاشی مورد علاقه خود را قاب کرده بود. تعدادی دیگر از طریق عکس ها شناسایی شدند اما از بقیه آن ها خبری نبود. گمان می رفت این نقاشی ها گم شده اند تا اینکه پس از 70 سال در زیرشیروانی قدیمی پیدا شدند. یکی از اعضای خانواده Rothschild در حین تمیز کردن خانه شان در Suffolk در یک جای مخفی در کشو کمد، بغچه نقاشی ها را پیدا کرد. یکی از طرح های معروف نازی ها، به قتل رساندن نخست وزیر وقت بریتانیا، وینستون چرچیل، به وسیله شکلات تخته ای به همراه بمبی در داخل آن بود. این بمب با شکسته شدن قسمتی از شکلات منفجر می شد. اینکه چگونه قرار بود این شکلات به دست چرچیل برسد و اینکه چطور آلمان ها اطمینان حاصل می کردند که خود چرچیل آن را می شکند و نه اعضای خانواده یا کارکنانش مشخص نیست. این 25 نقاشی، نمونه هایی عالی از تدابیر دهه 1940 اند. نامه ای از Rothschild که Laurence را مامور به تصویر کشیدن تعدادی از تله های انفجاری کشف شده می کند: 2 مورد از پر استفاده ترین فیوز های تله های انفجاری، Z.Z. 35 (فعال سازی با کشیدن) و Z.u.Z.Z. 35 (فعال شدن با کشیدن و رهاسازی) بودند. از این فیوز ها در نارنجک های تخم مرغی، مین های S، مین های ضد تانک (teller mines)، مین های جعبه ای و مین های ضد نفر استفاده می شد. 2 مین teller که با فیوز Z.Z. به هم متصل بودند. خارج کردن یکی ازمین ها به فعال سازی دیگری می انجامید. مین S وزن مین teller جلوی فعال سازی نارنجک پایینی را می گرفت. مین جعبه ای. معمولا با فشار فعال می شدند می توان با سیم هم آن ها را ساخت. در این تصویر Laurence ظرف قلعی غذای ارتشی را به تصویر کشیده که در زیر سوسیس و پوره ها، وسیله انفجاری قایم شده است. وسیله به شدت انفجاری پنهان شده در قوطی روغن. دستگاه های زمان سنجی از پیچیده تا ساده مانند لوله آزمایشی پر از نخود خشک که پس از جذب آب، منبسط می شد و 2 گیره را به هم متصل می کرد. مواد منفجره در ظاهر زغال مواد منفجره پنهان شده درون برس آرایش و لباس سوتی که با فوت کردن در آن منفجر می شد نقاشی های Laurence نه تنها با جزئیات فنی ، بلکه از لحاظ هنری هم زیبا بودند. Rothschild احترام ویژه ای برای کار های او قائل بود. پس از جنگ، Laurenc تبدیل به یک نقاش پوستر موفق، طراح گرافیکی و نقاش منظره شد. مین کار گذاشته شده در زیر کلاه و سلاح بمب در داخل فلاسک منبع 1 منبع 2 منبع 3

بسم ا...

اصطلاحا راننده داشت ریچاک میکشید در کامیونهای قدیمی اینطوری بود و تنظیم دنده سبک و سنگین خیلی سخت بود بعدا بغل دسته دنده یک فشاری برای این کار تعبیه کردند که نیاز نباشه همزمان دوتا دسته دنده حرکت کنه ! تعریفشون نباشه ولی واقعا این محصول شیطان بزرگ مرگ نداره همه قطعاتش قابل تعمیر و تعویضه و خیلی نکات فنی برای دوام بیشتر کامیون لحاظ شده

رادار هواپیمایی مثل اف 14 پوشش 360 ندارند ولی اگر با رادار زمینی سامانه های برد بلند شبکه بشن میتوانند برای شلیک موشک زمین پایه به اهدافی که با ارتفاع کم پرواز می کنند به کار گرفته شوند. اواکس پوشش راداری کامل تری ارائه میده ولی چابکی و سرعت یک جنگنده رو نداره و باید محافظت بشه.

مروری بر افزایش قدرت سخت ترکیه خودکفایی در صنعت دفاعی قسمت سوم همانطور که ترکیه بر قدرت سخت تمرکز دارد، تلاش می کند وابستگی دفاعی خود به منابع خارجی را کاهش دهد. فعالیت های نظامی ترکیه و سیاست های ترکیه در طی چند سال گذشته بدون توانایی و منابع دفاعی قوی، امکان پذیر نبود.ترکیه با هدف تبدیل شدن به یک قدرت بزرگ، دستیابی به دفاع بومی ، و تبدیل شدن به یک قدرت مستقل در سیاست خارجی ، به طور فزاینده ای در توسعه صنعت دفاعی داخلی خود سرمایه گذاری کرده است. در حال حاضر پیشرفت چشمگیری در 15 سال گذشته انجام داده است، که از سومین واردکننده بزرگ سلاح در جهان به بزرگترین صادر کننده اسلحه در جهان حرکت می کند. در سال 2018، موسسه تحقیقات صلح بین المللی استکهلم (SIPRI) ترکیه را به عنوان "تولید کننده نوظهور" توصیف کرد و که هدف آن تقویت توانایی های تولید جنگ افزار در نیروی دریایی، هوا، زمین، الکترونیک و مهمات بود. بر اساس گزارش SIPRI که در ماه مارس 2020 منتشر شد، واردات اسلحه ترکیه در طول دوره بین سال های 2016 تا سال 2020 به میزان 59 درصد از دوره های بین سال های 2011 تا 2015 کاهش یافت و دریافت سلاح از امریکا 81 درصد کاسته شده است. این اتفاق علیرغم فعالیت های نظامی قابل توجه آنکارا و تعامل در چندین درگیری منطقه ای رخ داده است. مشتری های تسلیحات ترکیه همانطور که به طور جامع در قسمت "جاه طلبی صنعت دفاعی ترکیه" مورد بررسی قرار گرفت، این روند بخشی از یک سیاست است که به دنبال کاهش واردات سلاح ها و وابستگی نظامی به سیستم های داخلی است. در 10 سال گذشته، آنکارا بیشتر سیستم های دفاعی داخلی خود را به موجودی ارتش خود اضافه کرد ، به طوریکه کاهش وابستگی به واردات و افزایش درصد تسلیحات بومی از 24٪ در سال 2002 تا 70٪ در سال 2019 رسید.دولت ترکیه یک برنامه بلند پروازانه برای تولید سلاح های استراتژیک و تجهیزات نظامی حساس دارد تا نیازهای نیروهای مسلح ترکیه را به صورت بومی تامین کند و به استقلال استراتژیک دست یابد. افزایش استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین ظرفیت عملیاتی نیروهای مسلح ترکیه در چند سال گذشته در سرخط خبرها بوده‌است . یک جنبه انقلابی افزایش پتانسیل هواپیماهای بدون سرنشین ترکیه (UCAVS) است. فرانسیس فوکویاما این را مطرح کرد: " پهپاد ها برای ترویج رشد ترکیه به عنوان یک قدرت منطقه‌ای در سال ۲۰۲۰ بسیار تلاش کرده‌اند … ترکیه در این روند، خود را ارتقا داده‌است تا یک کارگزار قدرت منطقه‌ای بزرگ با توانایی بیشتر در شکل دادن نتایج جدا از روسیه، چین یا ایالات‌متحده باشد. " در واقع، ترکیه به دلیل عملکرد هواپیماهای بدون سرنشین خود و بکارگیری یک دکترین هواپیمای بدون سرنشین منحصر به فرد که استفاده از UCAV ها را به عنوان نیروی هوایی در نبرد متعارف تجویز می کند، ترکیه قادر به دستیابی به موفقیت‌های نظامی کلیدی در منازعات ژئوپلتیک پیچیده در لیبی, سوریه و آذربایجان بر علیه نیروهای تحت حمایت روسیه شد.تاثیر قابل‌توجه هواپیماهای بدون سرنشین ترکیه در این منازعات و سهم آن‌ها در افزایش عملکرد نظامی متحدان آن، آنکارا را بیشتر تحت‌تاثیر قرار داده‌است.در نتیجه، مشتریان بیشتری در صف خرید هواپیماهای بدون سرنشین ترکیه قرار دارند و کشورهای بیشتری مایلند به آنکارا فضایی برای ایجاد اتحاد یا پایگاه نظامی در خاک خود ارائه کنند. آخرین نمونه‌های این گرایش‌ها عبارتند از: لهستان، عضو اتحادیه اروپا و عضو ناتو که اولین گروه از Bayraktar TB۲ ترکیه را در سال ۲۰۲۲ دریافت میکند و آذربایجان که اخیراً با امضای اعلامیه شوشا وارد یک اتحاد شده‌اند. TCG Anadolu، اولین و بزرگترین حامل چند منظوره ساخت ترکیه است که توانایی حمل هواگردهای STOVL ،بالگرد و هواپیمای بدون سرنشین را دارا میباشد. انتظار می رود این شناور به عنوان یک پایگاه دریایی شناور بتواند توانایی نظامی ترکیه را در دریا افزایش دهد.سایر سیستم های دفاعی ترکیه، شامل موشک ضد کشتی ATMACA، اژدر های ATKYA ، پهپاد های Aksungur و Akinci و سیستم موشکی دفاع هوایی HİSAR، همچنین Frigates I-Class و زیردریایی های کلاس Reis ، مهم ترین پروژه های نیروی دریایی ترکیه هستند که توانایی بی سابقه ای برای قدرت سخت ترکیه فراهم میکنند. افزایش هزینه های دفاعی براساس گزارش SIPRI سال 2020، ترکیه در در سال 2019 در میان 40 کشور با بالاترین هزینه های نظامی ، رتبه 16 را کسب کرده است. افزایش متوالی در بودجه دفاعی و هزینه های نظامی در چند سال گذشته، مربوط به تغییر چشم انداز منطقه ای استراتژیک ترکیه و افزایش مجموعه ای پیچیده از تهدیدات هیبریدی است. این منعکس کننده فعالیت نظامی آنکارا، گسترش صنعت دفاعی بومی و قصد انکارا بر تکیه بیشتر به قدرت سخت ، به ویژه در پرتو افزایش چالش های نظامی و امنیتی غیر متعارف است. به طور معمول، بخش عمده ای از بودجه دفاعی ترکیه به هزینه های نیروی انسانی از جمله حقوق، کمک هزینه ها و پرداخت های بازنشستگی مربوط می شود،. به عنوان مثال، حدود 50 درصد بودجه 2014 صرفا برای پرسنل اختصاص داده شد. در سال 2020، حدود 36.9 درصد از بودجه دفاعی ترکیه به هزینه های عمده مثل تجهیزات و تحقیق و توسعه اختصاص یافت. استانداردهای ناتو که در سال 2006 به تصویب رسید ملزم می سازد که اعضا حداقل 2 درصد از تولید ناخالص داخلی خود را به هزینه های دفاعی اختصاص دهند. این به عنوان یک شاخص از اراده سیاسی یک کشور برای مشارکت دردفاع مشترک این اتحادیه عمل می کند. علیرغم انتقادات داخلی از افزایش هزینه های دفاعی آنکارا ، ترکیه از این دستورالعمل پیروی کرده است. ترکیه نیاز فوری به مدرن سازی ارتش خود و مقابله با تهدیدهای رو به افزایش داشت. افزایش هزینه های دفاعی و بودجه اختصاص داده شده به تحقیق و توسعه نتیجه داد اما در کسری جاری نیز نقش داشت و به ضرر دیگر بخشهای حیاتی بود. با این حال ، با توجه به اینکه دولت همچنان هزینه های دفاعی را در اولویت قرار می دهد ، با وجود چالش های روزافزون از جمله همه گیری COVID-19 و رکود اقتصاد ترکیه ، انتظار می رود بودجه دفاعی و هزینه های نظامی مربوطه در سال های آینده به طور مداوم افزایش یابد. محدودیت های قدرت سخت ترکیه استراتژی دفاعی قاطع ترکیه و فعالیت های نظامی اخیر ، برخی از اهداف عملیاتی و استراتژیک آنکارا را در پنج سال گذشته تامین کرده است ، اما این کار با هزینه قدرت نرم سنتی خود و افزایش گرایش به رویکرد " تنهایی ارزشمند " ( که توسط اردوغان و ابراهیم کالین , برای توجیه هزینه‌های بالای طرفداری از قیام‌های عربی در مقابل بازیکنان منطقه‌ای) حاصل شده‌است. علاوه بر این, برخی از جنبه‌های استراتژی فعلی ترکیه در فضای کنونی ناپایدار هستند. اگر به تنهایی به قدرت سخت وابسته باشد, به زودی با وضعیتی روبرو خواهد شد که به طور فزاینده‌ای مجبور به انتخاب میان سیاست, اقتصاد و امنیت شود. از نظر دفاعی ، اتکا به پایگاه های نظامی خارجی در مناطق بی ثبات خطراتی به دنبال دارد و به عوامل متعددی از جمله وضعیت روابط دوجانبه با کشور میزبان و محیط های منطقه ای و بین المللی وابسته است. علاوه بر این ، فرصت های اقتصادی که با یک موقعیت دفاعی آینده نگرانه ایجاد می شود ، همیشه به ثمر نمی نشیند(دائمی نیستند). در اواخر سال 2020 ، پارلمان ترکیه چندین ماموریت نظامی در خارج از این کشور را تمدید یا مجاز کرد. این مأموریت ها ، همراه با اهداف بلندپروازانه نوسازی صنایع دفاعی داخلی ، به این معنی است که دولت باید در شرایط نامساعد اقتصادی منابع مالی بیشتری را اختصاص داده و هزینه بیشتری را صرف فعالیت های نظامی خود کند. تداوم این عملیات بار مالی کشور را افزایش می دهد. بدون داشتن یک اقتصاد قوی و پایدار، حفظ شتاب بسیار دشوار خواهد بود ، که می تواند گزینه های قدرت سخت ترکیه را در آینده محدود کند. غیر از این ، صنایع دفاعی داخلی با لیست رو به رشدی از چالش ها روبرو هستند ، از جمله نیاز به سرمایه گذاری گسترده ، عوامل سیاسی ، وابستگی به اجزای خارجی و کاهش ارزش پول ملی. دو عامل آخر اخیراً بسیار مشکل زا بوده است ، زیرا بسیاری از اجزای کلیدی که صنعت بر آنها متکی است از خارج تهیه شده و با ارز خارجی قیمت گذاری می شوند. از این نظر ، افزایش تولید در این بخش به معنی افزایش واردات و قیمت برای تولیدکنندگان داخلی است. علاوه بر این ، اختلافات سیاسی اخیر باعث شده است که کشورهای غربی تمایلی به اشتراک گذاری فناوری با آنکارا نداشته باشند. اقدام charm offensive دولت ترکیه ، که شامل اقدامات کاهش تنش و تلاش برای نزدیک شدن به برخی از رقبای رسمی خود مانند مصر و امارات متحده عربی است ، به تغییرات و پویایی در محیط بین المللی و منطقه ای پاسخ می دهد و محدودیت های رویکرد قدرت سخت آن را تصدیق می کند. محدودیت های ترکیه به این معنا نیست که قدرت سخت را کنار میگذارد. بلکه اقدامات اخیر آن نشان دهنده تلاشی برای بازگشت تعادل به سیاست های آن است. یکی از دلایل این است که قدرت سخت یک وسیله است نه یک هدف. برای آنکه ترکیه بتواند از دستاوردهایی که در چند سال گذشته از طریق قدرت سخت بدست آورده است استفاده کند ، باید به توافقات پایداری دست یابد که تنها از طریق سیاست خارجی فعال ، مذاکره و تعامل حاصل می شود. جدایی روزافزون ایالات متحده از خاورمیانه و رشد موقعیت بازیگران منطقه ، همگی فرصتی را برای ترکیه ایجاد می کند تا یک برنامه مبتنی بر منافع را به عنوان زمینه مشترک روابط خود با آن دسته از بازیگران منطقه ای که این جهت گیری را به رویارویی ایدئولوژیک ترجیح می دهند، ایجاد نماید. منابع : https://newlinesinstitute.org/turkey/mapping-the-rise-of-turkeys-hard-power/ https://newlinesinstitute.org/uncategorized/mapping-the-rise-of-turkeys-hard-power-part-2-domestic-industry/

به نام خدا Gongji-11 (GJ-11) هواپیمای بدون سرنشین رزمی پنهانکار (UCAV) (2019) ارتش چین به حدی به پهپاد ها علاقه دارد که یک سرمایه گذاری بزرگ ملی باعث ساخت پهپاد های مدرن در میدان نبرد از کوچک و قابل حمل تا بزرگ و کاملا خودکار شده است. این مجموعه شامل پهپاد رزمی Gongji-11 (یا GJ-11) که اولین بار در یکم اکتبر سال 2019 در رژه روز ملی چین رونمایی شد نیز می شود. این پهپاد به دنبال گسترش قابل توجه قابلیت های بدون سرنشین چین است و به نظر می رسد به میزان زیادی تحت تاثیر طراحی های غربی (مانند اثبات گر فناوری X-47-B نورثروپ گرومن) در شکل و اندازه باشد. با اینکه اطلاعات کمی از GJ-11 منتشر شده است اما گمان می رود این پهپاد برتری هایی نسبت به همتایان جهانی خود با اندازه و نقش یکسان داشته باشد. GJ-11 یک هواپیمای تهاجمی است و به همین دلیل یک محفظه سلاح داخلی دارد. یکی دیگر از نکات قابل توجه، طراحی پنهان کارانه آن، یعنی بدنه ساده و خروجی اگزوز پوشانده شده، است. به این ترتیب، انتظار می رود که هواپیما مخفیانه به آسمان دشمن وارد شود و بدون شناسایی شدن، به اهداف با ارزش استراتژیک بالا حمله کند. ظاهر تمام بال آن (بدون هیچ باله دمی) با یک موتور توربوفن داخلی که از ورودی هوای بالایی در بالای دماغه تغذیه می شود، بی شباهت به X-47B نیست. گاز های موتور از یک دهانه ساده در عقب و بالای بدنه خارج می شوند. بال ها کاملا با بدنه ادغام شده اند و سطح کلی صافی دارد. شکل کلی هواپیما به مانند نوک پیکان است تا حداکثر آیرودینامیک و بهره وری سوخت را برای برد های عملیاتی داشته باشد. یک ترکیب پایه فرود سه تایی با چرخ های جمع شونده امکان حرکت روی زمین را برای GJ-11 فراهم می کند. توانایی های بدون سرنشین نیز برای آن در نظر گرفته شده است. GJ-11 با وجود تمام پتانسیل های موجود در طراحی آن، به عنوان عضوی جدید و اثبات نشده در مجموعه پهپاد های چینی باقی مانده است. فقط زمان مشخص می کند که آیا این سامانه به اندازه هزینه هایش کارایی خواهد داشت یا خیر. برخی مشخصات عنوان شده براساس حدس و گمان است. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2019 - وضعیت: در خدمت محدود - تعداد فروند ساخته شده: 12 - سازنده: گروه صنایع هوانوردی Hongdu (چین) - کشورهای مصرف کننده: چین - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 11.65 متر - طول بال ها: 62 متر - ارتفاع: 3.1 متر - وزن: 6350 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 20215 کیلوگرم (13865 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوفن نامشخص - حداکثر سرعت: 1000 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی 12500 متر - برد: 4000 کیلومتر - تسلیحات: بمب های هدایت لیزری، بمب های متعارف یا موشک های هوا به سطح قرار گرفته درون محفظه سلاح داخلی - نسخه ها: Gongji-11 (GJ-11) (سری پایه) منبع

بله میشه و بعدش تا اخر افسوس خورد برای مشتی جاهل کار کردن واقعااا در عجبم چرا به جای عراق در افغانستان سرمایه نمیسازیم مردمی همزبان و تا حدی دوستدار ایران

طوفان روسی بازمیگردد پیگیری مجدد پروژه تانک بدون سرنشین Shturm بعد از چند سال شایعه پیروان توقف و لغو پروژه تانک بدون سرنشین Shturm روسیه، بالاخره خبرها جدید نشان میدهد روسیه خواهان ادامه این پروژه است. وزارت دفاع روسیه با شرکت اورال‌واگن‌زاود ( Uralvagonzavod) قراردادی را برای تولید نمونه های اولیه تانک بدون سرنشین Shturm بر اساس تانک اصلی نبرد T-72B3 را در طی نمایشگاه Army 2021 منعقد کرد. منشاء این پروژه همانطور که بارها توسط مطبوعات روسیه اعلام شده است ، ایجاد مجموعه ای از خودروهای زرهی بدون سرنشین به هم پیوسته است که می تواند در جنگ های شهری یا به عنوان بخشی از یگان تسلیحاتی ترکیبی مورد استفاده قرار گیرند. این احتمال وجود دارد که روسها در مورد اتوماسیون و هدایت خودروهای زرهی بزرگ تحقیقات و یا فناوری های جدیدی را فرا گرفته باشند که موجب شده است بتوانند پروژه تانک بدون سرنشین Shturm را ادامه دهند.

افتتاح ساختمان فرماندهی انتظامی و اجرای طرح رعد ۳ در شهرری یک مراسم معمول در ناجا که چند روز پیش برگزار شد و اما توانایی نیروهای این ارگان در استفاده از دو جور سرنیزه و چسب شیشه ای و چسب برق برای اتصال سرنیزه ها به سلاح ستودنی است!!! البته ما که قله های بین المللی را قبلا فتح کردیم اینجا دیگر همه جور در اختیار خودمان است. به قول دیالوگ شخصیت فیلم آژانس شیشه ای ، ما که در خاک عراق نماز خواندیم و غصبی نبود اینجا که خاک خودمونه!!! هم زمان با نوشتن این مطالب ، اخبار خرید سنگین نظامی همسایه غربی و غنایم بی شمار همسایه شرقی منتشر می شود و ما باید در مورد نحوه استفاده از سرنیزه نیروهای مسلح این مملکت نگران باشیم ، البته که فرماندهان ارشد به قدرت موشکی ساخته و پرداخته اشاره خواهند داشت.

سلام علیکم و رحمت ا.. دیشب با دوستان در بروزرسانی صحبت می کردیم ، اصل نگرانی همین هست ... ما تجربه پخش سامانه های دفاع هوایی سام-7 و حتی سام-16 را در بین گروه های قاچاقچی مواد مخدر داریم و حتی گفته شده که موجبات ساقط شدن بالگردهای نیروی انتظامی و هوانیروز را فراهم کرده ( جدا از آن شایعات مربوط به میراژ ) . حالا اگر این تجهیزات بدست گروه های تروریستی افتاده باشد ، حتی بصورت محدود ، آن وقت کار برای واحدهای مرزبانی مشکل تر میشود ، بخصوص اینکه بدلایل مختلف ؛ چنین تجهیزاتی برای نیروهای ما ، نه یک سامانه متعارف و در دسترس ، بلکه یک سخت افزار لاکچری ( بدلیل کمیاب بودن آن ) محسوب میشود .

راه حل میان مدت (2026 تا 2035) پلتفرم ها: ناوگان AISR سرنشین دار از سکوهای آسیب پذیر به سکوهای پایدار منتقل می شود ، تا با استفاده از مجموعه ای کامل از تجهیزات پیشرفته و موثر برای بقا بتوانند در محیط های تهدید امیز به فعالیت ادامه دهند. هواپیماهای آینده که در عملیات های جنگی زمینی در مقیاس بزرگ فعالیت می کنند ، باید به یکی از دو روش تخصص داشته باشند: (1) مستقل از باند ، قابل استقرار در منطقه نزدیک یا (2) بار سنگین با استقامت طولانی. تلاش مشترک بین محققان ارتش منجر به ابزاری شده است که ارتش را قادر می سازد تا عملکرد برنامه های کاربردی فعلی و آینده مبتنی بر یادگیری ماشین را در سیستم های متحرک مدل ، مشخص و پیش بینی کند. اتحاد فناوری مشارکتی علم علم شبکه به زودی این تلاش را ممکن کرد. روشهای پیشرفته و جایگزین پیشرانه مانند قابلیتهای مستقل از باند به AISR ارتش اجازه دهد با سرعت در محیطی کار کنند که نقاط تسلیحاتی و سوخت رسانی و پستهای فرماندهی اصلی به طور فزاینده ای متحرک هستند. عملیات پراکنده و رو به جلو هوایی می تواند مزیت نسبی برای جمع آوری با حداقل فاصله به هدف و استفاده محدود از سوخت گیری ایجاد کند. در شبکه ، گروه های (1) و (2)؛ استقامت ، استقلال و قابلیت همکاری بیشتری را ایجاد می کنند و امکان استفاده از عنصر مانور را در حمایت از همه عملکردهای جنگی فراهم می کند. UAS های آینده دارای سنسورهای مینیاتوری با وضوح کافی برای پشتیبانی از درک موقعیت است. انبوهی از پهپادهای کوچک ، بصورت مستقل که توسط عناصر رزمی متفاوتی راه اندازی می شوند ، میدان نبرد را بصورت بصری ، شنیداری و الکترونیکی حس کرده و تعریف می کنند. هر یک از ان ها دارای انواع متفاوت حسگرهای هستند که هریک بخشی از داده های لازم برای آشکار کردن موقعیت و قصد دشمن را ارائه می دهند. ارتباطات خودمختار UAS یک شبکه ترکیبی قوی و خود ترمیمی برای تغذیه مجموعه تحلیلگران تاکتیکی ارائه می دهد.(م: این دو نکته "شبکه ترکیبی قوی و خود ترمیمی" رو جدی بگیرین که برای خودش داستان طولانی هستش) پیشرفتهای صورت گرفته در میان مدت ، AISR ارتش را به ناوگان همه کاره ای که برای ادغام هواپیماهای مستقل از باند و با الگوهای پروازی خودکار آماده شده است ، تبدیل می کند. این نیروی آینده عملیات مشترک را برای ارائه درک وضعیت در زمان واقعی برای هر رده از نیروهای ارتش انجام خواهد داد. سنسورها: تطبیق و استاندارد سازی حسگر و کاهش اندازه ، وزن ، قدرت و محدودیت های خنک کننده حداکثر تطبیق پذیری را از یک یا یک جفت ایرفریم امکان پذیر می کند. (م: منظور امکان استفاده از یک حسگر در پلتفرم های مختلف با کمترین تغییر ممکن هستش) این بهتر از توسعه هواپیماهای منحصر به فرد برای یک رشته یا توانایی خاص است. بسته های حسگر قابل تعویض ، قابل تعامل و شبکه ای به یک خط هوایی واحد اجازه می دهد تا طیف کامل امکانات جمع آوری اطلاعات را برآورده کند. این سنسورهای عمومی شامل قابلیت های پردازش اطلاعات خودکار برای کاهش الزامات انتقال داده و انجام راهنمایی و نشانه گیری مستقل خواهند بود. پیشرفت در تصویربرداری/سنجش کوانتومی و محاسبه کوانتومی این پتانسیل را دارد که حساسیت تصویربرداری و پردازش داده ها را به میزان قابل توجهی بهبود بخشد. :PED در پست فرماندهی ، PED خودکار فعال شده توسط شبکه، داده ها را تجزیه و قالب بندی می کند در حالی که همزمان همجوشی خودکار را انجام می دهد و تصویر عملیاتی مشترک را تغذیه می کند. کمک هوش مصنوعی به تحلیلگران اطلاعاتی امکان تعیین سریع شیوه های تهدید و سرعت بخشیدن به تکرار چرخه را فراهم می آورد. خروجی داده ها به مدلهای داده مشترک متداول بین چند سرویس ، چند سازمانی ، چند ملیتی پایبند خواهد بود که امکان کشف فوری اطلاعات را افزایش می دهد. این اطلاعات تصفیه شده سریعاً به فرماندهی ماموریت وارد می شود و شبکه ها را برای تسهیل عملیات و برنامه ریزی آتش به کار می گیرد. شبکه/معماری: خانواده سیستم های مرتبط با سیستم های حسگر چند دامنه (MDSS) شامل توابعی فراتر از بارگیری اطلاعات جمع آوری شده است. ترکیب عملکردهای شبکه C2 و پیوندهای حسگر به اتشبار ، AISR را به عنوان یک نقش اصلی ارتقاء داده ها و دسترسی به داده ها در همه سطوح را ارتقا می بخشد. گسترش قابلیت در این دسته شامل بهبود دسترسی و قابلیت همکاری با شبکه های داده مشترک و بین المللی شرکتی و ارتباطات واحد می شود. علاوه بر استانداردسازی داده ها و شبکه ، این امر از طریق مجموعه ای از گره های رله اطلاعاتی مبتنی بر پلتفرم های هوایی (م: بعدا به این موضوع میپردازم) انجام می شود که قادر به نفوذ عمیق به مناطق خطرناک در حمایت از عملیات چند سطحی و چند ملیتی هستند. ادغام SIGINT/EW/Cyberspace : SIGINT، EW و CS حسگرهای یکپارچه برای درک و بهره برداری از مجموعه گسترده ای از امضاهای تهدید پشتیبانی خواهند کرد. حسگرها از مدرن سازی و کوچک سازی آنتن به همراه فناوری های تکمیلی برای جمع آوری بخش عمده ای از طیف الکترومغناطیسی استفاده خواهند کرد. پیشرفت ها امکان جمع آوری تشعشع های ناخواسته انرژی های الکترومغناطیسی را فراهم می کند و امکان جمع آوری و مشارکت همزمان درعملیات شبکه را فراهم می آورد. سنسورهای یکپارچه ، جست وجو ، تشخیص و موقعیت مکانی خودکار با سرعت بالا را افزایش می دهند که با ترکیب داده های جمع آوری افزایش می یابد و می تواند از داده های حسگرهای مشترک استفاده کند تا اطلاعات را به موقعیت مکانی واقعی نزدیک کرده و هدفگیری دقیق تری کرده تا زنجیره کشتار کوتاه شود. SIGINT/EW قابلیت پشتیبانی اطلاعاتی از حملات الکترونیکی تهاجمی و دفاعی را برای دستیابی به نفی ، تنزل ، اختلال ، فریب ، از بین بردن اثرات علیه اهداف ارتباطی و غیر ارتباطی مطابق با برنامه ریزی را فراهم می کند. گنجاندن قابلیت های فضای سایبری در سنسورهای امکان نقشه برداری از فضای سایبری دشمن (شبکه فیزیکی ، شبکه منطقی و لایه های شخصیت سایبری) و شناسایی قابلیت ها و آسیب پذیری های زیرساخت فضای مجازی دشمن را فراهم می آورد. ادامه دارد ... صرفا برای میلیتاری / و انتشار با نام نویسنده و http://www.military.ir/ مجاز است منبع در اخرین پست قرار میگیرد دوستان برای پرسش سوالات تا انتشار تمامی بخش ها صبر کنید پایان قسمت سوم ...

داده نمای تسلیحات برجای مانده در افغانستان که اینک ، احتمالا در اختیار طالبان قرار دارد پی نوشت : فقط به تعداد عینکهای دید در شب که احتمالا در اختیار طالبان قرار گرفته ، دقت کنید ، اجمالا از تعداد موجودی نیروهای مسلح ایران باید بیشتر باشد !!!!!!

داستان دراماتیک نیروی دریایی اندونزی و شناور تریماران شناور جنگی اندونزی (KRI) GOLOK-688 ، ساخته شده توسط شرکت PT Lundin Industry Invest (شرکت چند ملیتی ) دیروز طی مراسمی به این نیرو تحویل شد. نیروی دریایی اندونزی گفته است که KRI GOLOK-688 اولین محصول شناور ساخته شده از مواد کامپوزیتی است، و دارای پنهانکاری ، وزن پایین و کاهش خستگی و افزایش مقاومت در برابر خوردگی است. بنابراین، این کشتی را می توان به عنوان یک طرح توسعه به عنوان یک نمونه اولیه از یک کشتی تریماران ارائه کرد.دریاسالار یودو گفت که ساخت کشتی Trimaran قطعا معنای بسیار استراتژیک برای ما دارد.این شناور دارای طول کل 63 متر است. عرض 16 متر، ارتفاع 18.7 متر و وزن 53.1 تن دارد. این تریماران دارای سرعت بالا 28 گره و سرعت کروز 16 گره است. این مجهز به یک توپ 30 میلیمتر و تفنگ 12.7 میلیمتری است و می تواند 25 عضو خدمه را حمل کند. Range : 2,000 nmi (3,704 km; 2,302 mi) Armament : 1 × AK-730 CIWS _ 4 × C-705 SSM در واقع این شناور دومین در کلاس خود یعنی Klewang است. اولین تریماران ساخته شده به نام Kri Klewang، در سال 2012به اب انداخته شد ، اما به طرز عجیبی تنها چهار هفته پس از به اب اندازی دچار حریق شده و کاملا تخریب شد. https://navalpost.com/pt-lundin-launches-kri-golok-688-trimaran-for-indonesian-navy/ https://defbrief.com/2021/08/21/indonesia-launches-futuristic-trimaran-warship-golok-688/ https://defbrief.com/2021/08/21/indonesia-launches-futuristic-trimaran-warship-golok-688 https://en.wikipedia.org/wiki/Klewang-class_fast_attack_craft/

داسو میراژ-3 وی/ بالزاک تلاش نیروی هوایی ارتش فرانسه برای بخدمت گیری هواگردهای رزمی عمود پرواز در دهه پنجاه میلادی ، نیروی هوایی و صنعت هوانوردی نظامی فرانسه بدنبال مسیرهای جدید به منظور بهبود قابلیتهای رزمی و بقاء اسکادران های تاکتیکی خود در یک جنگ احتمالی با ارتش سرخ شوروی بود که در میان تمامی ایده های مطرح شده ، توسعه فناوری نشست و برخاست کوتاه / عمودی ، از همه جذاب تر بشمار می آمد که گونه میراژ-5 بالزاک ، اولین نمونه ای محسوب میشود که در این کشور به مرحله آزمایشهای پروازی نیز رسید . مشکل اول ، چالشهای مربوط به بقاءپذیری رزمی : براساس پیش فرضهای جنگ سرد بطور عام و قواعد تجربه شده رزم هوایی ، درصورت بروز یک درگیری مسلحانه در مقیاس گسترده ، پایگاه های هوایی ، نخستین هدف برای حملات سنگین دشمن خواهند بود و درصورت از کار افتادن چنین مراکزی ، ارتشها بسرعت شکست را می بایست پذیرا شده ، چرا که عملا فضای هوایی خودی در اختیار مهاجم قرار خواهد گرفت . بر همین اساس ، لازم بود که اصل پراکندگی برای یگانهای ترابری و رزمی تاکتیکی اعمال گردد و از صحت عملکرد آنها ، حتی پس از حملات غافلگیرانه اطمینان حاصل آید . به همین دلیل از اواخر دهه 50 میلادی ، ایده توسعه فناوری جتهای رزمی عمود پرواز ناگهان جذابیت پیدا نمود و توسط ارتشها حمایت شد . درواقع ، تولید چنین هواگردهایی ، در عین ایفای نقش جتهای با قابلیت متعارف ، مزیت عدم نیاز به مسیرهای طولانی نشست و برخاست را ارائه می داد ، به همین جهت ، مفهوم جنگنده های نشست و برخاست عمودی (VTOL) توسط داسو و چند شرکت دیگر مورد پیگیری قرار گرفت . اما شرکت داسو ، بعنوان قطب صنعت هوانوردی نظامی فرانسه ، دوطرح اصلی با امیدواری بسیار زیاد را برای تولید انبوه پیگیری می نمود . اولین نمونه ، طرحی بود براساس ایده شرکتهای انگلیسی که درآن از یک پیشرانه توربوجت برای تامین نیروی بالابرنده با خروجی های پیشبرنده عمودی و افقی استفاده می شد . دومین طرح نیز بصورت استفاده از یک پیشرانه توربوجت برای پرواز افقی و نصب یکسری پیشرانه های کوچکتر برای نشست و برخاست عمودی ارائه گردید . براساس تستهای صورت گرفته توسط شرکت داسو ، درهر دوطرح ، پیشرانه های مورد استفاده ، نیروی پیش برنده مشابهی را تولید می کنند . کابین هدایت بالزاک اما در طرح تک موتوره ، 30درصد صرفه جویی بیشتر در مصرف سوخت پدید می آمد . علاوه براین ، در همان زمان ، فناوری به گونه ای پیشرفت نموده بود که پیشرانه های توربوجت نیازی به خروجی های پیچیده و غیر قابل اعتماد نداشتند و همین امر ، از پیچیدگی غیر ضروری جنگنده می کاست و نقص فنی در هرکدام از پیشرانه های بالابرنده ، منجر به سانحه نمی شد . با این وصف ، برای افزایش ضریب ایمنی هواگرد ، طرح جدیدی با پیشرانه های بالابرنده و جلوبرنده جداگانه تهیه شد که برای صرفه جویی در هزینه ها بر روی یکفروند جنگنده میراژ-3 نصب گردید ، در حالی که به منظور تسهیل شناسایی از سایر گونه های میراژ ، شناسه MIRAGE-3 V بدان تعلق گرفت و کل برنامه از 1960 کلید خورد . آغاز برنامه آزمایشی طبق برنامه ریزی صورت گرفته ، داسو در نسخه میراژ-3 وی پیشنهاد نمود تا برای تامین نیروی پیش برنده از یک دستگاه پیشرانه اسنکما با رانش 9000 کیلوگرم و هشت دستگاه پیشرانه رولزوریس با نیروی بالابرنده 2500 کیلوگرم استفاده شود ،اما بدلیل طولانی شدن تستهای اولیه ، این پیشرانه ها تنها در سال 1964 قابل تحویل می بود و داسو مجبور شد تا در زمان بندی اولیه خود تجدید نظر بعمل آورد . اما این شرکت با هدف عدم اتلاف زمان ارزشمند ، تصمیم گرفت تا با استفاده از پیشرانه های موجود یک هواگرد آزمایشی بسازد ،اما پیشرانه در دسترس ، رانشی بیشتر از 1000 کیلوگرم تولید نمی نمود ، در نتیجه ابعاد و وزن هواگرد می بایست محدود می شد ، به همین دلیل هواگرد عمودپرواز جدید ، روی پیکربندی اولیه MIRAGE-3 001 اجرا گردید که بعدها این پروزه ، شناسه میراژ بالزاک- وی را بخود گرفت . حرف V از پروژه اصلی به امانت گرفته شد و نام بالزاک ( کمیاب ) نیز بدلیل بدیع بوده این برنامه بدان منسوب شد ( این برداشت مترجم از روند نامگذاری است ) ،در حالی که اتصال اعداد 001 از روی شماره تلفن یک شرکت تبلیغاتی معروف در پاریس گرفته شد تا بیشتر به یاد مقامات و پرسنل بیاید (BALZAC 001) هماهنگی میان بخش هایی مختلفی که در برنامه بالزاک- وی مشارکت داشتند ، توسط داسو صورت می گرفت ، در حالی که بخشهای بال و بدنه توسط همین شرکت تامین شد . هر چند گفته میشود که بدنه میراژ توسط شرکت "سودآویاسیون" و سامانه کنترل پیشرانه نیز توسط اسنکما طراحی گردید و دو رولزرویس و بریستول-سایدلی نیز تامین کننده کننده پیشرانه های بالابر محسوب می شدند . با توجه به این مساله ، از همان ابتدای کار ، تستهای اولیه و روند طراحی در یک موقعیت انجام می شد تا قابلیت برطرف نمودن سریع مشکلات فراهم آید ، ضمن اینکه تجربیات بدست آمده از این روند قرار بود تا در خط تولید این جنگنده استفاده گردد. تست زیرسامانه های بالزاک ویژگی های فنی براساس تعاریف از برنامه فوق الذکر ، میراژ بالزاک- وی یک جنگنده بال پایین بشمارمی آمد که درظاهر امر هیچ تفاوتی با جتهای میراژ-3 نداشت ، اما برای نصب پیشرانه های بالابرنده ، آرایش داخلی بدنه می بایست دچار تغییر میشد و سطح مقطع بخش مرکزی آن افزایش می یافت ، در حالی که بال مثلثی همچنان بطور ثابت استفاده می شد و آویزگاه های حمل سلاح نیز بدون تغییر در جای خود قرار می گرفتند . در بخش انتهایی بدنه ، یک دستگاه پیشرانه توربوجت بریستول- سایدلی B.OR03 اورفیوس با نیروی پیشرانش 2200 کیلوگرم نصب میشد ،درحالی که 8 دستگاه پیشرانه رولزرویس RB-108-1A با نیروی رانش 1000 کیلوگرم در دوطرف ورودی های هوا و پیشرانه اصلی قرارمی گرفتند . ورودی های هوای پیشرانه های بالابرنده در قسمت فوقانی بدنه جانمایی و با یکسری زبانه های ویژه پوشانده می شند . این پیشرانه بصورت مایل بسمت بیرون و عقب قرار میگرفتند تا در زمان پرواز بخوبی عمل نمایند . سامانه کنترل هواپیما نیز ، همان سیستم کابلی میراژ3 بود و درزمانی که هواپیما بصورت عمودی از روی زمین برمی خاست ، خلبان با دسته گازیکه در سه حالت قابل تنظیم بود ، با استفاده از هوای فشرده ، نازلهای روی بال و بدنه را کنترل می نمود . ارابه های فرود نیز مانند جنگنده میراژ-3 بود ولی بدلیل اینکه نشست وبرخاست بصورت عمودی صورت گرفت ، ساختار آنها کاملا تقویت گردید . درازای بالزاک- وی به 13.1 متر ، دهانه بال 7.3 متر و ارتفاع از سطح زمین 4.6 متر می رسید . وزن ناخالص این نمونه جدید چیزی در حدود 6.1 تن و حداکثروزن برخاست آن 7 تن بود و میتوانست به حداکثر سرعتی در حدود 2 ماخ برسد . در حالی که ظرفیت حمل سوخت مخازن داخلی این جنگنده حدود 1500 لیتر برآورد میشد که پس از نشست وبرخاست عمودی ، فقط برای 15 دقیقه پرواز کافی بود . برای شروع فرآیند برخاست عمودی ، خلبان مجبور بود تا ابتدا پیشرانه اصلی را روشن کرده و پس ازآن ، پیشرانه های بالابر با هوای فشرده ، شروع به کار نموده و پس از افزایش نیروی رانش موتورهای بالابرنده ، هواپیما به ارتفاع 30 متر رسیده و سپس شرایط برای حرکت افقی فراهم می شود ، خلبان نیز پس از رسیدن سرعت هواپیما به 300 کیلومتر درساعت ، مجاز به خاموش کردن پیشرانه های بالابرنده می شد . فرآیند فرود عمودی نیز بطور دقیق معکوس وضعیت فوق الذکر می بود ، بدین معنی که با کاهش سرعت هواپیما به 320-300 کیلومتر درساعت ، درپوش موتورهای بالابر ، باز میشد که این کار ، موجبات خودچرخان شدن موتورهای بالابر شده و بتدریج با کاهش سرعت افقی و انتقال نیرو به موتورهای بالابرنده ، عمل فرود انجام می گردید . آزمایشات پروازی پس از اتمام تستهای زمینی ، پروژه بالزاک- وی در پایان سال 1961 آماده شد و در ژانویه 1962 ، مونتاز قطعات این هواپیما آغاز گردید . پس از چندماه ، در مه 1962 ، کار مونتاژ نیز به اتمام رسید تا این نمونه برای آزمایشات زمینی آماده گردد ، هر چند بدلیل تجربیات بدست آمده در مراحل قبلی ، آزمایشهای برنامه ریزی شده ، زودتر به اتمام رسید تا مرحله بعدی شروع گردد . خلبان آزمایشی ، رنه بیگند سرانجام در12 اکتبر 1962 ، نخستین پرواز این هواپیما در پایگاه هوایی میلان-ویلاروس صورت پذیرفت . خلبان آزمایشی ، رنه بیگند ، هواپیما را چند متر از روی زمین بلند کرد تا عملکرد سامانه های مختلف را بررسی کند و سپس فرود آمد . شش روز بعد در 18 اکتبر ، دومین تست صورت گرفت که اینبار ، بدون توقف هواپیما در آسمان بحالت شناور درآمد که این روند برای روزهای متوالی و به منظور نمایش برای مطبوعات صورت پذیرفت تا نوامبر همان سال که قرار شد تا یک پیکربندی استاندارد مجهز به چتر ترمز و سایر سیستم های جدید تولید شود . پس از این رویدادها ، پروازهای آزمایشی این نمونه تا مارس 1963 ادامه پیدا کرد تا اینکه در 18 مارس این سال ، برای اولین بار ، بالزاک- وی برخاست عمودی موفقیت آمیزی را با ورود به پرواز افقی به نمایش گذاشت تا با موفقیت تمام در نمایشگاه هوایی لوبورژه سال 1963 در معرض دید همه قرار گیرد . اما در 10 ژانویه 1964 ، زمانی که خلبان آزمایشگر ، ژاک پینه ، یک پرواز آزمایشی برای تست عملکرد سامانه کنترل جت انجام داد که هنگام پرواز در ارتفاع 100 متری ، هواپیما ثبات خود را از دست داد و بسرعت شروع به کاهش ارتفاع نمود و درنهایت پس از نزدیک شدن به زمین واژگون شد و سرنگون گردید . بدلیل هزینه های سنگین ، داسو تصمیم گرفت تا هواپیمای آسیب دیده را بازسازی کند که این کار حدود 1 سال بطول انجامید . پس از بازسازی کامل ، پروازهای آزمایشی از 2 فوریه 1965 مجددا آغاز شد و در طول یکماه ، نزدیک به 65 سورتی تست پروازی انجام شد تا امکان بررسی فنی طرح فراهم گردد . اما در 8 اکتبر 1965 ، حادثه مجددی اتفاق افتاد ، خلبان آزمایشگر نیروی هوایی آمریکا ، فیلیپ نیل به منظور تست ویژگی های این پرنده با این محصول فرانسوی پروازی آزمایشی را صورت داد ، ولی هواپیما در ارتفاع 50 متری ، ناگهان از کنترل خارج شد و بسوی زمین سقوط نمود ، در این میان ، خلبان هواپیما گرچه از سامانه صندلی پران خود استفاده کرد ، اما بدلیل ارتفاع کم ، با شدت به زمین برخورد نمود و جان خود را از دست داد و داسو نیز تصمیم گرفت تا مجددا این نمونه را بازسازی نکند . نتیجه : علیرغم دو سانحه جدی منجر به مرگ و همچنین از دست رفتن نمونه اولیه هواپیما ، پروژه بالزاک-وی یک برنامه موفق شناخته میشود . شرکت داسو با استفاده از بسترهای فراهم شده در این برنامه ، امکان برنامه ریزی برای تستهای بیشتر را برای طرح های پیشنهادی جدید ، بدست آورد . علاوه براین ، فناوریهای توسعه داده شده برای بالزاک- وی ، موجبات ساخت اولین نسخه جدید از این هواگرد در اوایل سال 1965 را فرهم آورده و اولین پرواز آن در 12 فوریه همین سال انجام شد . با این وصف ، گرچه میراژ عمود پرواز فرانسوی هرگز وارد خدمت نشد ، اما تجربیات بدست آمده از آن ، اثر قابل توجهی بر روی صنعت هوانوردی فرانسه از خودبرجای نهاد . پی نوشت : 1- بن پایه 2-استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

موشک SM-6 که در نیروی دریایی استفاده میشود اکنون به ستاره ای بی نظیر برای ایفای نقش یک موشک چند منظوره تبدیل شده . این موشک نمادی از تجربه و توانایی های با در نظر گرفتن تکنولوژی های جدید هست . این موشک توانایی درگیری با هواپیماها موشک های کروز و تسلیحات هایپرسونیک و حتی انهدام کلاهک موشک های در فاز پایانی هم دارد همچنین قرار است در آینده توانایی حمله به اهداف دریایی و زمینی را هم داشته باشد. این موشک قادر است به کمک لینک های ارتباطی به اهدافی که توسط سایر منابع شناسایی می شود حمله بکند . برد موشک بردی معادل 150 مایل ( حدود 240 کیلومتر دارد) و در بودجه سال 2020 سرمایه گذاری بیشتری برای بروز رسانی از نظر برد، سرعت و قابلیت های شناسایی بر روی این موشک انجام مبلغی در نظر گرفته شده که تا سال 2024 قرارهست ورژن جدیدی ازاین موشک تولید شود. طراحی اولیه این موشک به منظور استفاده از اجزای موجود در نیروی دریایی برای تولید یک موشک جدید می باشد. به این منظور در طراحی اولیه که از اسکلت موشک SM-2EDBLOCK4 و جستجوگر موشک AIM-120C استفاده شد. این طرح در سال 2013 برای اولین بار تحویل یگان های نیروی دریایی شده . این موشک در طول این مدت فرم قدیمی خود را کلا با طرح های جدید جایگزین کرده همچین از موتور های جدید که سرعت و برد بیشتر به این موشک می دهد استفاده شده که قابل نصب روی سیستم های عمود پرتاب MK14 نیروی دریایی را دارد. موشک در مرحله پایانی مونتاژ آژانس دفاع موشکی به همراه نیروی دریایی سعی دارد موشک SM-6 را در برابر موشک های هایپرسونیک که جدیدا توسط چین و روسیه در حال توسعه هستند تست کند. به گفته پنتاگون آزمایش های قبلی سطوحی از توانمندی را برای دفاع از ناوگان دریایی در مقابل موشک های هایپرسونیک برای موشک SM-6 نشان داده اما اینبار سعی شده که نوع کلا جدیدی از این موشک به نام SM-6 BLOCK 1B برای مقابله با این موشک ها توسعه پیدا کند. رنگ سبز قطعات موشک هستند که از sm-2 استفاده شده و رنگ بنفش قطعاتی هستند که برای خود sm-6 مجددا طراحی شدن طبق گفته مقامات وزارت دفاع این نوع جدید از موشک تا سال 2024 عملیاتی خواهد شد و قادرخواهد بود با موشک هایی که در این سطح ناوگان نیروی دریایی را تهدید می کند مقابله کند. امروز نیروی دریایی 300 فروند شناور در اختیار دارد که در کل 10000 موشک روی آنها نصب هست . این را با نیروی دریایی چین مقایسه کنید که تعداد بیشتری کشتی دارد اما تعداد کمتری موشک روی آب دراختیار دارد( حدود 3300). حضور موشک مثل SM-6 این امکان را به نیروی دریایی می دهد تا بتواند با هر تهدیدی در سطح هوا دریا و آب مقابله کند. تاریخچه بعد از لغو پروژه موشک دوربرد RIM-156 شرکت ریتون در سال 2004 قرار دادی برای تولید یک نسل جدید موشک های با نیروی دریایی امضا کرد. تحقیقات روی این طرح از سال 2007 آغاز شد و آزمایش تکنولوژی های و زیر ساخت های این موشک در سال 2007 شروع شد. این موشک به طور رسمی در RIM-174A در سال 2008 نام گذاری شد. و در سپتامبر سال 2009 ریتون قراردادی به ارزش 93 میلیون دلار برای تولید تعداد محدودی از این موشک را با نیروی دریایی امضا کرد. اولین موشک در مارس سال 2010 تحویل شد و بعد از آزمایش های جدید یک قرار داد برای تولید انبوه این موشک به امضا رسید. نهایتا در نوامبر سال 2013 در کشتی USS KIDD به طور رسمی عملیاتی شد. در حین تمرینات نیروی دریایی از 18 تا 20 ژوئن ناو یو اس اس جان پل جونز چهار موشک SM-6 شلیک کرد که این موشک ها طولانی ترین درگیری سطح نیروی دریایی تا اون زمان بود. هر چند که اطلاعات دقیقی از میزان موفقیت این موشک ها منتشر نشد. در 14 آگوست 2014 این موشک با دقت توانست یک موشک کروز که در ارتفاع پایین پرواز می کرد را مورد اصابت قرار دهد. در 24 اکتبر 2014 ریتون اعلام کرد که این موشک توانست در برد متوسط دو موشک آزمایشی را مورد اصابت قرار دهد که یکی از این موشک های موشک مافوق صوت GQM-163A و دیگر موشک BQM-74E بود. در این آزمایش موشک GQM-163A از نزدیکی نام شلیک شده بود و در لحظه برخورد موشک در حالت مافوق صوت و ارتفاع کم قرار داشت و هدف دیگر از برد متوسط شلیک شد که در لحظه برخورد موشک در ارتفاع کم بود. همچنین در این آزمایش مشخصات هدف توسط ناو دیگری به موشک داده شده بود. موشک GQM-163A هدف تمرینی BQM-74E در سال 2016 با توجه به عملکرد موفق موشک نرخ تولید آن افزایش یافت که منجر به کم شدن هزینه ها تولید شد. در 28 ژوئیه سال 2015 نسل جدید این موشک برای هدف قرار دادن موشک های بالستیک در فاز نهایی طراحی شد. یکی از مهم ترین به روز رسانی ها در این مدل ارتقا نرم افزارها و پردازنه برای تحلیل سریعتر هدف بود. این مدل جدید از سال 2016 وارد سرویس شد. در ژانویه سال 2016 این موشک توانست در حداکثر برد درگیری ارتفاع پایین و هم حداقل برد رهگیری ارتفاع پایین اهداف را مورد اصابت قرار دهد. و مجددا بیشترین برد درگیری سطح به هوای نیروی دریایی را بهبود بخشید. در این آزمایش پنج هدف با سناریوهای مختلف مورد اصابت قرار گرفتند. در 18 ژانویه 2016 این موشک ناو USS Reuben James را مورد اصابت قرار دارد و توانست توانایی ضد کشتی خود را به نمایش بگذارد. در 30 سپتامبر 2016 ریتون اعلام کرد مجددا این موشک توانست رکورد مسافت رهگیری را در نیروی دریایی که در اختیار خود این موشک بود را بشکند. در 14 دسامبر 2016 این موشک توانست یک موشک بالستیک میانبرد با قابلیت مانور را مورد اصابت قرار داد. این آزمایش جهت تست توانایی های این موشک جهت درگیری با نسل جدید موشک های بالستیک ضد ناو چینی مثل DF-21 و DF-26 انجام شد. در آگوست سال 2017 مجددا این موشک توانایی خود را در رهگیری موشک های بالستیک میان برد را در فاز پایانی نشان داد. در 27 مه 2021 در منطقه تست این موشک کشتی جاسوسی روسیه Kareliya (SSV-535) دیده شد. این امر باعث توقف تست این موشک شد. دو روز بعد مجددا سناریوهای جدیدی برای حمله با موشک های بالستیک مورد بررسی قرار گرفت در این تست یکی از موشک ها SM-6 نتوانست موشک بالستیک را مورد اصابت قرار بدهد. ناو روسی ssv-535 ویژه عملیات های شناسایی و جمع آوری علائم راداری و مخابراتی ( آخرشم کار با گالری را یاد نمیگیرم ) انشا الله ادامه خواهد داشت

کبرا هوانیروز با استتار جدید

آذر1399

بسم ا... شهید خلبان پاسدار غلامرضا میرزایی ، که در حادثه سقوط بالگرد میل در دریای کاسپین ( سال 1395 ) به شهادت رسید تصویر جالبی هست از نمونه ارتقاء یافته بالگرد AH-1J به استاندارد "طوفان" از نمای نزدیکتر