در اوایل مناقشه عنوان شد ایران باید به درستی ( تازه دیر هم شده) موضوع همکاری دوستانه و نزدیک باکو با صهیونیستها و البته اقدامات خصمانه ای که از خاک باکو ضد جمهوری اسلامی ایران توسط صهیونیستها انجام شده و میشه را بلد کنه و اصل و محور قرار بده در این مناقشه که تا حدودی انجام شد. البته نیاز هست این موضوع صریحتر و برجسته تر و جدی تر مطرح بشه تا الهام خیال نکنه با زرنگی میتونه در یک نمایش لب مرز اون را تقلیل بده به حضور ظاهری صهیونیستها کنار رود ارس فقط که حالا چون کسی نمیبینه پس نیستند. مشخصا موضع ایران همکاری تنگاتنگ رژیم باکو با رژیم صهیونیستی علیه ایران هست و البته پاسخ صریحی که باید مسئولان چند روز پیش باید به علیف میدادند که مسائل داخلی یک کشور و ارتباطش با رژیمها تا وقتی داخلی محسوب میشه که بر علیه کشور همسایشون نباشه. نمیشه پهپاد و تروریست فرستاد به کشور همسایه، خرید نظامی از دشمن یک کشور داشت که بر علیهش استفاده بشه و یا پایگاه جاسوسی در اختیار دشمن شماره یک همسایت قرار بدی بعد بگی مسئله داخلیه. ما به شدت در این چند سال با رژیم باکو مدارا کردیم تا رسید به این وقاحت خودش و رسانه هاش. جالبه نیویورک تایمز هم اخیرا گزارشی داشت که صهیونیستها از پایگاه های پهپادی در آذربایجان به منظور جاسوسی و فرستادن پهپاد به داخل ایران استفاده کردند که خب جا داره مسئولان حالا که برخی موارد داره رسانه ای میشه با شدت بیشتری شده به این بهانه ها سفیر این رژیم را فرا بخونند و اولتیماتوم بدند که هر پایگاهی در اختیار این رژیم هدف حملات ناشناس(!) ممکنه قرار بگیره! حملات این چند روز صهیونیستها به سوریه را هم به عنوان تضمین بزارند روی میز. ولی قدم بعدی باید برجسته کردن حماقت های الهام در افتخار به محصولات نظامی صهیونیستها که در حقیقت پولهای خریدش هزینه کشتار فلسطینیان میشه به شکل مستقیم باید باشه. هرچند علیف شرافتی در بساط نداره که این براش مهم باشه ولی ارتباط تنگاتنگش با اردوغان میتونه در رسوایی و نشان دادن چهره منافق اردوغان پیش مسلمانان و فلسطینیان موثر باشه. لااقل در بین خیل عظیمی از مسلمانان که اردوغان را حامی سرسخت فلسطین میدونند. این بحث مهمی است در امر رسانه ای. تولیدات رسانه ای در ترکیب این موضوع با نشان دادن رابطه تنگاتنگ اردوغان با علیف و علیف با ارتش کودک کش صهیونیستیها میتونه جالب توجه باشه.

سلام بیشتر شبیه داستان سرایی های خبرگذاری های زرد خودمان می ماند چون زنگیلان جزئی از خاک اصلی ارمنستان است و اگر اتفاق می افتاد پای پیمان دفاعی ارمنستان با روسها هم وسط می آمد . حالا فرض محال که محال نیست و اگر فرض کنیم که اتفاق افتاده باشد موضوع جالبی است فقط مفهوم این سطر آخر را هنوز نفهمیده ام

برای درک بهتر اهمیت همکاری های نظامی ایران با کوبا و ونزوئلا همین یک عکس کفایت میکند . این اقدام گام بلند ایران پس از اقدامات ژئوپلیتیک در خاورمیانه است. اهرم فشار جدی اینبار در کنار خاک امریکا شکل میگیرد. امری که در زمان شوروی و ریاست جمهوری کندی میسر نشد و نهایت بحران موشکی کوبا را رقم زد. این منطقه از آنجا اهمیت دارد که از یک سوی در نزدیکی بسیار به آمریکاست و از سوی دیگر آب های خلیج مکزیک و دریایی کارائیب و کانال پاناما را در بر گرفته است. همینطور بصورت سنتی مردم این مناطق به شدت با امریکا و اروپایی ها دچار اختلاف عقیده هستند. و بازار های طلایی امریکای جنوبی و مرکزی هم بسیار مساعد تجارت است. و تمام اینها را بگذارید کنار معادن با ارزش و مورد نیاز ما و محصولات کشاورزی خاص ...

اردوغان اگر حرکت هاش منطقی بود که قرارداد اف-35 ها را با کمی زیرکی حفظ میکرد و اس-400 را هم به وقتش دریافت میکرد (حتی اگر خوب بازی میکرد میتونست پاتریوت را هم بگیره به وقتش) ولی اون خوی متکبرش باعث شد که الان در این وضعت باشه. قطعا نیاز ترکیه به اس-400 اونقدر فوری و حیاتی نبود که به خاطرش قرارداد و همکاری مهم اف-35 را از دست بده ولی در اون مقطع فکر میکرد هرچی بخواد همون میشه (مقطعی که جهان را گروگان گرفته بود با سوریه و مهاجرانش و غرب هم به خاطر خدمات اردوغان به تکفیریها ضد دولت سوریه تمایل نداشت اردوغان را چندان برنجونه) الان هم اردوغان در وضعیت دیوانه وار خرید سلاح هست مثل الهام اونور چون معمولا دیکتاتورها بعد از یک مدت دو چیز خوشحالشون میکنه فقط: قدرت و جلال و شکوه (خصوصا ساختمان های عظیم! ) و اسلحه! الانم براش مهم فقط خرید جنگندست. امریکا بهش بده که خوبه نده هم با این بهانه میره سراغ روسیه و مشخصا روسیه هم عاشق اینه به اردوغان سلاح بفروشه چون هر سلاح روسی در ارتش ناتویی ترکیه یعنی یک سوراخ شرقی در ناتو.

برخی رسانه های باکو می گویند که در نبرد بر سر زنگیلان در جنگ ۴۴ روزه نیروهای ایرانی از مرز عبور میکنند و از طریق جاده به این منطقه می رسند. آنها ادعا میکنند که ایران با این تجمع نیرو مانع پیشروی آنها میشود و در این فرصت نیروهای ارمنی با افزایش قوا در این منقطه دفاع را تقویت میکنند. تذکر و هشدار های باکو باعث نمیشود ایرانی ها عقب بنشینند و نیروهای باکو ناچار به عقب نشینی به سلطانلی میشوند و به گفته ی آن ها یک روز در آزاد سازی این منطقه تاخیر ایجاد میشود و ایران را متهم به کمک به ارمنستان میکنند(بدون سند تصویری). نهایت این منطقه بدست آن ها میوفتد.

تاکید علنی مقامات باکو بر سرکوب دینداران جمهوری آذربایجان به بهانه ایران گرا بودن واحد احمدوف، از اعضای سرشناس هیات حاکمه جمهوری آذربایجان و عضو کمیسیون اقتصاد و صنایع مجلس جمهوری آذربایجان بر سرکوب دینداران جمهوری آذربایجان به بهانه "ایران پرست بودن" این قشر از مردم این کشور تاکید کرد. واحد احمدوف در گفتگو با "ینی مساوات"، ارگان غیررسمی ریاست جمهوری آذربایجان، در خصوص تغییر سیاست باکو در قبال ایران از این پس، گفت: « به نظر من قاطعیت مشخصی وجود خواهد داشت. درباره حملات ایران به آذربایجان نیز، احتمال وقوع جنگ امکان پذیر نیست. ایران به این سمت نمی رود. حتی اگر خیلی مبالغه هم بکنند، ایران چندان قدرتی زیادی هم ندارد. متحدان جمهوری آذربایجان به قدر کافی قدرتمند هستند. اما، ممکن است تهدیدات مشخصی وجود داشته باشد. ما در داخل باید کارهای خیلی جدی انجام بدهیم. در داخل نیروهای "ایران پرست" وجود دارند که یواش یواش آنها را پاکسازی می کنیم!! افرادی وجود دارند که صاحب منصب هم هستند. اگر توجه کنید، فعالیت مسجد متعلق به رایزنی فرهنگی ایران (حسینیه اهل بیت علیه السلام در باکو) متوقف شد. این اقدام کاملا درست بود. مگر چه نیازی به فعالیت آن مسجد در اینجا وجود داشت؟ مسایل دیگری هم وجود دارند که بی تردید رییس جمهوری مان آنها را بطور مثبت حل خواهد کرد. هیچ کس نمی تواند با ما با زبان تهدید سخن بگوید. ایران فکر می کرد که تمامی اطراف خداآفرین متعلق به اوست و دائم در اختیار او خواهد بود. اما، فراموش کرده بود که مرزهای جمهوری آذربایجان هم وجود دارد که با قوانین بین المللی به رسمیت شناخته شده اند.» این عضو هیات حاکمه جمهوری آذربایجان همچنین زبان به تهدید مبنی بر تحریک قومی آذری زبانان ایران گشود و افزود : « در کل، ایران مخاطره بزرگی می کند. فراموش می کند که در داخل 40 میلیون ترک وجود دارد. در همین اواخر ، آذربایجانی ها در ایران به پاخاسته و تجمعات برگزار کرده اند. فراموش نکنند که اگر اتفاقی علیه آذربایجان بیفتد، هم نژادانمان در ایران همگی به پا خواهند خاست! این را هم فراموش نکنند که در کل دنیا، ( ایران) منزوی شده و این سیاست ، موفقیتی برایش ندارد.» گفتنی است اخیرا رهبر معظم انقلاب اسلامی به برخی کشورهای همسایه یادآوری کردند که اتکاء به نیروهای بیگانه نمی تواند امنیت تامین کند. اما، مقامات باکو در رفتاری کودکانه و با عنادورزی و لجاجت، اتکاء به اسراییل و ترکیه را بیش از پیش مورد تاکید قرار می دهند و ایران را با اشاره به قدرتمند بودن اسراییل و ترکیه به عنوان متحدان جمهوری آذربایجان تهدید می کنند! منبع : https://musavat.com/news/daxildeki-iranperest-quvveleri-yavas-yavas-temizlemeliyik-sensasion-musahibe_835417.html ترجمه توسط کانال مطالعات جمهوری آذربایجان

سلام باید دید چرا اصلا الان این مطلب رو میگن! این ها در حال شیطنت هستند و متاسفانه زور هم این جماعت رو رام نکرده! اشتباه شد "نهایت این منطقه بدست آن ها میوفتد"

یکی از مزیت های نیروی هوایی ترکیه تنوع کم پرنده‌هاش هست که باعث پایین امدن هزینه‌های تعمیر نگهداری و اموزش و قطعه سازیشون شده والبته۲ تایپ اصلی این کشور فانتوم F4؛F16 های ارتقا یافته از عهده نیازهای این کشور برآمدن وعالی هستن با ارتقاهایی که دریافت کردن الان برای موازنه با یونان و احتمالا در آینده ایران نیاز به یک خرید دارن که شاید اگه شرقی باشه زیاد به نفعشون تمام نشه وباعث پرهزینه شدن نیروی هواییشون بشه والبته یک بحرانی هم براشون ایجاد بشه و حتی ممکنه روسها هم فناوری هاشون سوخته بشه با این همکاری در کل امیدوارم برن سمت روسها برای تحریک به عمل ما هم خوبه...... البته احتمالا خریدکوچک و موقته برای پر کردن جای خالی یک پرنده پیشرفته تا رسیدنTF_x تااحتمالا سال ۲۰۳۰ .

سلام خبر زیاد منطقی به نظر نمیاد ، ما که حتی برای فلسطینی ها کارگاه تولید موشک میزنیم ، صرف نمی کرد اینهمه موشک منتقل کنیم ، طبیعی تر این بود که یک کارگاه میزدیم و فقط وسایل حساس رو منتقل می کردیم

‏به ادعای روزنامه کلمبیایی سمانا بر اساس یک سری "اسناد لو رفته" ایران تسلیحات قابل توجهی‌ به ونزوئلا منتقل کرده است. در بین این تسلیحات، تسلیحاتی که از مبدا آمریکا هم هستند دیده میشوند. در واقع ونزوئلا در قالب برنامه دفاعی خود تسلیحاتی از کشور‌های ایران، روسیه، چین و حتی ‏از مبدا آمریکا در بازار سیاه خریداری کرده است. ونزوئلا به تازگی یک زرادخانه قدرتمند از ایران از جمله موشک، بمب، رادار و سیستم های دفاع هوایی به دست آورده است. در 21 ژوئن گذشته، یک هواپیمای باری بوئینگ 747-200F شرکت هواپیمایی ایرانی فارس ایر قشم، تحت کنترل ماهان ایر، در بزرگترین پایگاه نظامی ونزوئلا، ال لیبرتادور (بائل)،‏واقع در پالو سیاه ماراکای، از ایران فرود آمد. این یک فصل مهم در مسابقه تسلیحاتی است که مادورو چهار سال پیش آن را طراحی‌ کرد.‏ آژانس های اطلاعاتی حداقل 12 تا 17 پرواز مشابه این پرواز را شناسایی كرده اند. در مجموع 1050 موشک، 400 بمب، 500 راکت، 30 کانتینر و 35 رادار ارسال شده ا‌ند. همه این تسلیحات در قالب بخشی از عملیات موسوم به عملیات سپر بولیواری 2021 است.

نقطه صفر مرزی در ارتفاع‌های شمال‌غرب کشور

    ارزیابی توانایی های ارتش ایالات متحده و ارتش جمهوری خلق چین در حوزه برتری هوایی       مقدمه : در یک تعریف جامع ، ( براساس  جدیدترین تعریف  نیروی هوایی ایالات متحده و نمونه کوچک شده آن در آسیای جنوب غربی ، IAF) سطح کنترل آسمان که بیانگر توانایی های هرواحد سیاسی در بکارگیری قدرت هوایی برای مقابله با تهدیدات نظامی مورد تصور تعریف می شود ، شش سطح کاملاً تخصصی را در بر می گیرد .       بطور مشخص ، حوزه برتری هوایی به معنای ایجاد و تامین میزانی از توانمندی قدرت هوایی است که اجازه نمی دهد توانمندی های دشمن ، دخالت موثری در دسترسی به اهداف نظامی خودی داشته باشد .   با این تعریف بسیار موجز و خلاصه ، که بایست تببین می گردید ، مبحث اصلی را آغاز می کنیم :           ارزیابی مزیت های نسبی 2017-1996   اگر چه نیروی هوایی ارتش ایالات متحده همچنان در حال سرمایه گذاری برای حفظ برتری  بی سابقه خود در حوزه رزم هوایی است ، با این وصف ، روند رو به توسعه مدرنیزاسیون نیروی هوایی خلق چین و مشکلات ارتش آمریکا برای گسترش حوزه تسلط خود در حوزه ژئواستراتژیک شرق آسیا ، به شکل فزاینده ای برتری نیروی هوایی این کشور توسط چینی ها به  چالش کشیده  تا نتیجه یک  جنگ  احتمالی در روز یا هفته نخست مشخص گردد .     در طول دو دهه گذشته ، ارتش آزادی بخش خلق چین ، ( PLA) بتدریج  سازمان رزم خود را از یک نیروی بزرگ اما منسوخ  به یک سازمان مسلح مدرن در چهار حوزه هوایی ، دریایی ، زمینی و سایبر تبدیل نموده است . به همین دلیل مجموعه  Project AIR FORCE از اندیشکده RAND  طی یک مقاله پژوهشی ، ارزیابی  جالبی در خصوص روند توسعه قابلیتهای نسبی ایالات متحده و چین در حوزه های عملیاتی متفاوت  و در فواصل مختلف از سرزمین اصلی چین میان سالهای 1996 تا 2017 به انجام رسانده است .   برایند این گزارش نشان می دهد که اگر چه چین همچنان در حوزه های حیاتی رزم هوایی در دو بعد سخت افزار و نرم افزار و مهارتهای رزمی با ارتش آمریکا فاصله قابل توجهی دارد ، اما در همین حوزه ها در چند سال اخیر پیشرفتهای غیر قابل تصوری را به ثبت رسانده  است .           علاوه براین ، گزارش فوق الذکر نشان می دهد که چینی ها نیازو قصدی  برای به  چالش کشیدن توانایی های ارتش آمریکا   در نزدیکی سواحل سرزمین اصلی چین ندارند و به شکل روشنی ، هدف نویسندگان این مقاله ، جستجوی جلوگیری از بروز یک فاجعه نظامی است ، چرا که در   صورت بروز هر حادثه ای هر دو کشور متضرر خواهند شد .   در عوض ، این ارزیابی که با استفاده از منابع باز و غیر محرمانه صورت پذیرفته است ، روند توسعه توانایی های دفاعی و فرآیند  ایجاد بازدارندگی  ارتش آمریکا را بررسی نموده و یک پایه و بنیان اساسی برای تجزیه و تحلیل وقایع در آینده ایجاد می نماید .     تمرکز بر روی مفهوم " برتری هوایی "   به شکل خلاصه ارتش چین براساس تجزیه و تحلیل " توانایی های ارتش ایالات متحده در حوزه ایجاد و برقراری مفهوم برتری  هوایی " در شرق آسیا ، در حال برنامه ریزی جهت رسیدن به برابری نظامی با این کشور است .   به شکل تاریخی ، نیروی هوایی ارتش خلق چین ، تهدید چندانی برای همسایگانش بشمار نمی رفت با این وصف در دو دهه گذشته ، این نیرو از یک یگان مسلح به فناوری های منسوخ دهه 50 و 60 ، بسرعت تبدیل به یک نیروی  هوایی مدرن شده است ، چنانکه  نیروی هوایی این کشور نخستین دسته 24 فروندی از جنگنده های نسل چهارم خود را به سال 1996 وارد سازمان رزم خود نمود ، در حالی که اکنون بیشتر از 700 فروند از این جنگنده ها را در اسکادران های رزمی خود مورد استفاده عملیاتی قرار می دهد . با این حال ، ایالات متحده ، بسرعت جنگنده نسل پنجم خود را به موجودی نیروی  هوایی اضافه نموده   و این بدان معنی است که ناوگان نیروی هوایی این کشور ، همچنان بزرگتر و پیشرفته از نیروی هوایی چین باقی خواهد ماند .           با این وصف ، عوامل جغرافیایی ، بعنوان یک عامل متعادل کننده در برابر مزیت کمی و کیفی نیروی هوایی ایالات متحده همچون سد محکمی قرار دارد و به شکل طبیعی ، نیروی هوایی ارتش خلق چین از این مزیت قابل توجه در یک بحران احتمالی در جنوب شرقی وشرق آسیا بهره برداری خواهد نمود .   بدین معنی که نیروی هوایی چین بدلیل وضعیت ژئو استراتژیک منطقه ، می تواند از پایگاه های هوایی بیشتری استفاده نموده و طبیعتاً از پرنده های رزمی بیشتری برای ایجاد برتری هوایی بهره ببرد . علاوه براین ، بدلیل پراکندگی این پایگاه ها ، حمله و انهدام زیرساختهای بشدت حفاظت شده نیروی هوایی چین برای پیکان تهاجمی ارتش آمریکا سخت تر بوده و در نهایت ، ریسک حمله پایگاه های هوایی چینی ها در داخل سرزمین اصلی چین ، موجب  عکس العمل غیر قابل انتظار مقامات ارشد پکن و استفاده از پتانسیل موشکی برای پشتیبانی از عملیات هوایی خواهد شد .   حال سئوال این است که روند تکامل مفهوم برتری هوایی نیروی هوایی ارتش ایالات متحده و نیروی  هوایی خلق چین ، تحت تاثیر چه عواملی ( شرایط محیطی ) قرار گرفته است ؟؟         برای پاسخ بدین سئوال ، پژوهشگران ، چهار پیش بینی را در قالب دو سناریو در یک بازه زمانی زمانی 22 ساله (2017-1996) در فواصل مختلفی از سرزمین اصلی چین مورد بررسی قرار دادند.     1-   حمله ارتش چین به جزیره تایوان   2-   جنگ بر سر تسلط بر مجمع الجزایر اسپراتلی     برای نیل به هر کدام از این دو سناریو ، سازمان رزم نیروی هوایی ارتش ایالات متحده محاسبه گردید ( 72 وینگ هوایی )  . نخستین هدف بیشتر بر حفظ حضور مستمر نیروی  هوایی در آسمان منطقه واحدهای مدافع (تایوان) است که به نظر می رسد توان رزمی فوق الذکر برای به عقب راندن و از کار انداختن نوک پیکان تهاجمی نیروی  هوایی چین کافی باشد . دومین انتخاب ایالات متحده برای دستیابی به برتری هوایی ،انهدام تعداد مشخصی از جنگنده های رزمی نیروی هوایی چین به منظور متقاعد نمودن فرماندهان ارشد ارتش چین به ترک مخاصمه بوده  که طبق برآوردها ، این رقم به 50 درصد توان رزمی نیروی متخاصم می رسد که در شبیه سازی ها ، روی آن تمرکز شده است . در خصوص سناریوی دوم ، محققان معتقدند که ایالات متحده برای دسترسی به اهداف مورد نظر خود می بایست بدون تاخیر ، در یک بازه زمانی 7 روزه و 21 روزه ، برتری هوایی را برفراز میدان نبرد ایجاد نماید .       داده های ورودی این شبیه سازی شامل پارامترهایی نظیر گونه های مختلف پرنده های رزمی در دسترس ، تعداد کل پرنده های رزمی در دسترس ، نوع و تعداد پرنده های رزمی درگیر ، ماهیت اثر بخشی موشکهای هوا به هوای مورد استفاده در  رزم هوایی ، تعداد و گونه های مورد استفاده ، موقعیت استقرار پایگاه های هوایی ، تعداد خدمه با مهارت بالای در دسترس  ، زمان پرواز از مبداء بسمت منطقه درگیری بود .   البته این محققان تعدادی از داده های کمی مورد نیاز را پس از بررسی روند آموزش خدمه هوایی در نیروی  هوایی ارتش ایالات متحده در این معادله قرار دادند . نتایج بدست آمده  ، عمدتاً مزیت چندانی برای پیش بینی دقیق نتایج  یک درگیری تمام عیار هوایی در این منطقه در بر نداشت ، در عوض ، این داده ها یک  تصویر کامل را از وضعیت در حال تحول دو نیروی هوایی در اختیار پژوهشگران قرار داد و اثبات نمود که برای در اختیار داشتن یک برآورد  درست از توان رزمی دشمن ، بویژه جهت و سرعت تغییر توانایی ها ، شبیه سازی های خاصی می بایست هر ساله انجام پذیرد .    ادامه دارد ...............    پی نوشت :   1- منابع درانتهای تاپیک معرفی خواهند شد .   2- تاپیک مرتبط با این موضوع پایان خواب بلند اژدهای سرخ            این مجموعه با صرف زمان ترجمه  شده است ، بنابراین ، هر گونه برداشت با ذکر منبع (MILITARY.IR) خواهد بود .  در غیر اینصورت ، برداشت کننده  ، عرفاً و شرعاً ، مسئول خواهد بود .   :rose: مترجم( با اندکی تلخیص)  : MR9      :rose:

تعدادی از خیانت های اولین رئیس جمهور ایران

ادامه این نمایش جالب خواهد بود. اردوغان خوب میدونه با تحریمها و همچنین ادامه استفاده از اس-400 مخالفت جدی با فروش حتی اف-16 در امریکا وجود خواهد داشت ولی به نظر با علم به این مخالفتها قرار هست دولت بایدن در دوراهی سختی قرار بگیره: اگر اف-16 فروخته شد که دولت بایدن تحریمهای اعلامی خودش را نقض کرده. اگر فروخته نشه اردوغان بهانه معامله ای که از مدتها پیش خبرش را داده بود خواهد داشت: خرید سوخو از روسیه با مزیت مشارکت در ساختش در داخل ترکیه که مطلوب امریکا نیست.

شیپور اریحا همکاری سازمان اطلاعات مرکزی ایالات متحده با دانشمندان نازی برای توسعه فناوری تسلیحات صوتی با پایان یافتن جنگ دوم جهانی ، کشورهای پیروز درجریان یک برنامه از پیش تعیین شده ( عملیات گیره کاغذ برای متفقین غربی و متعاقب آن شوروی سابق ) درصدد برآمدند تا فناوری های تکمیل شده یا در حال توسعه توسط آلمان نازی را به کشورهای خود منتقل کرده تا آمادگی های لازم را در دو حوزه اقتصادی و دفاعی جهت ورود به جنگ آینده کسب نمایند . با این وصف ، در میان متفقین غربی ، توافق محرمانه ای وجود داشت که فناوری به غنیمت گرفته شده توسط طرفین ، به اشتراک گذارده شود ،اما در عمل ، این توافق تنها بصورت یکطرفه از سوی کشورهایی نظیربریتانیا بسوی ایالات متحده انجام شد که دلیل این امر نیز بحران اقتصادی کشورهایی نظیر فرانسه و بریتانیا در سالهای پس از جنگ بود . اما دلیل عمده این جریان یکطرفه ،فرار یا پناهندگی بخش عمده ای از دانشمندان نازی به آمریکا بود که موجبات یک جهش در روند توسعه فناوری نظامی را در ایالات متحده فراهم آورد . اما در حالی که مزیتهای بیشتر شناخته تر شده این انتقال انبوه فناوری در حوزه هایی نظیر هوانوردی نظامی و برنامه های موشکی بوده ، اما یک پروژه کمتر شناخته تر شده ای توسط سازمان اطلاعات مرکزی (CIA) بواسطه تحقیقات نازی ها دنبال می شد که بر مبنای آن ، هدف این بود به منظور اجرای عملیات روانی یک حامل هواپایه تولید شود . ایده اصلی مطرح شده توسط کارشناسان عملیات روانی سیا ، که حول محور ایجاد وحشت در میان جمعیت هدف با تولید یکسری اصوات خاص قرار داشت ، از روی فناوری مورد استفاده توسط لوفت وافه بر روی بمب افکن های پشتیبانی نزدیک یونکرس 87 اشتوکا که با شناسه ترومپت / شیپور جریکو شناخته می شد ، برگرفته گردید . در همین راستا بخش عملیات روانی سیا در سالهای اولیه جنگ سرد ، تاکید بسیاری بر اجرای عملیات سنگین روانی داشت و همین امر ، تمرکز بخش فناوری این سازمان بر روی کاربرد فناوری های تا حدودی فانتزی در نقاط درگیری نظیر جنوب شرق آسیا ( فیلیپین ) تا تضعیف روحیه شورشیان کمونیست در جنوب ویتنام که درآن زمان بتدریج قدرت می گرفتند ، را موجب گردید .بدین ترتیب ، در ماه مه 1958 ، یک افسر ناشناس سیا برای عملیات طراحی شده ای که قرار بود اجرا شود ، درخواست یک منبع تولید صوت برای اجرای عملیات روانی در منطقه شرق دور را ارائه نمود که این برنامه با خرید یک سامانه ویژه در قالب پروژه موسوم به Screamer ( جیغ زن ) کلید خورد . براساس گزارش های منتشر شده ، قرار شد تا بخش فناوری سیا ، این سامانه جدید را با جنگنده های پی-51 موستانگ که صدها فروند از آنها پس از پایان جنگ دوم ، بحالت ذخیره درآمده بودند ، منطبق کند و در حالی که این جنگنده با سرعتی درحدود 280 تا 300 کیلومتر درساعت پرواز می کند ، خلبان بتواند از این سیستم استفاده کند . این درحالی بود که سیا بتدریج در حال توسعه هواگرد جاسوسی A-12 خود بود که می بایست در دهه بعد وارد عمل شود ، نیاز به چنین ابزاری در دهه 50 میلادی باعث گردید تا این سلاح روانی جدید به کشورهایی نظیر گواتمالا ، اندونزی و کره شمالی ارسال گردد . با توجه به این نیاز ، سیا بسرعت در فناوری های به غنیمت گرفته شده از آلمان جستجو نمود تا به آژیر مشهور بمب افکن های اشتوکا رسید. با این حال ، بدست آوردن یک نمونه از این آژیر مشهور ، بلحاظ طبقه بندی بودن این پروژه بسیار خطرناک شد ، چرا که نه تنها اشتوکاهای به غنیمت گرفته شده ، توسط نیروی هوایی به موزه اسمیتسونیان تحویل شده بودند ، بلکه درخواست مستقیم برای این فناوری ، کل برنامه را دچار خطر می نمود هنینیگ فون گیریک اما در نهایت ، سیا به جای اینکه فناوری مورد نظر را از روی بمب افکن های اشتوکا بردارد ، مستقیم از مبدع این فناوری یعنی ، هنینیگ فون گیریک که در جریان عملیات گیره کاغذ ، استخدام شده بود ، استفاده نمود. در واقع ، سیا از وی خواسته بود تا نکات فنی و جزئیات این فناوری را ارائه کند که براساس اطلاعات وی ، 4 نمونه جدید از شیپور اریحا در اواخر سال 1958 توسط یک شرکت غیرنظامی که نام آن تا کنون محرمانه مانده ، تولید گردید. آزمایشهای صورت گرفته نشان میداد که این سامانه می تواند اصواتی به قدرت 150 دسی بل ایجاد کند ( آستانه درد ناشی از اصوات بلند در انسان ، 130 تا 140 دسی بل است ) ، در حالی با توسعه این فناوری ، سیا در گزارش های خود خاطر نشان کرده بود که میتوان قدرت این دستگاه را تا یک بازه 180-170 دسی بل نیز افزایش داد که این امر صورت پذیرفت و آزمایش ها در شرایط واقعی از ژانویه 1959 آغاز شد . برای تستهای اولیه ، سیا از یکفروند هواپیمای بیچکرافت ، ای تی -11 استفاده می نمود که پس از یکپارچه شدن با هواپیما ، یک دریچه تنظیم برای این سیستم تعبیه شد تا درزمان مورد نیاز ، خدمه بتوانند میزان خروجی صدا را تغییر دهند . علیرغم امیدواری های اولیه ، این آزمایشها شکست خورد بطوریکه خروجی سیستم جدید تنها به 108 دسی بل می رسید که به صورت قابل توجهی از تخمین های اولیه کمتر می بود و گزارش ها نیز به صراحت از عدم سودمندی آن خبر میداد . اما ظاهرا تستهای صورت گرفته ، موجب جلب توجه دیگران شده بود ، بصورتی که یک خلبان هواپیمای چارتر که از محل آزمایش عبور می نمود ، بدون اینکه اطلاعی از آزمایشها داشته باشد ، به برج مراقبت نزدیکترین فرودگاه پیام داد که پمپ سوخت هواپیمای وی دچار خرابی شده و تقاضای فرود اضطراری کرد. این پایان کار نبود ، سیا در مارس 1958 یک هواپیمای کوچکتر ، یعنی سسنا 108 را با دو نوع آژیر جدید مجهز نمود که این دو نیز منجر به شکست شد . گزارشی که در 31 مارس به دفتر فناوری این سازمان ارائه گردید ، تصریح مینمود که در حال حاضر ، این سامانه نیازهای درخواستی را برآورده نمی کند و پیشنهاد این است که کل برنامه لغو گردد .بدین ترتیب ، گرچه سیا در نهایت موفق به عملی کردن کاربرد فناوری نازی ها نگردید ، اما اجرای تاکتیک های عملیات روانی که براساس پژوهش های علمی در این زمینه انجام شده بودند ، در شرق آسیا بتدریج باب شد ، چنانکه نیروی هوایی ارتش ایالات متحده از روش های خاصی بر علیه کشورهایی نظیر کوبا ، لیبی و کره شمالی استفاده می نمود . پی نوشت : 1- بن پایه 2-استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند . 3- شیپور اریحا : در صحیفه یوشع نبی نوشته شده که شهر اریحا در فلسطین ، دیوار بلندی داشت که امکان تصرف این شهر توسط بنی اسرائیل وجود نداشت. برای همین بنی اسرائیل تابوت عهد (صندوق حاوی نسخه اورجینال و اصلی ده لوح سنگی ده فرمان حضرت موسی) رو هفت شبانه روز به دور این شهر و دیوار دفاعی اش می گردانند و سرانجام با دمیدن در شیپور ، دیوار فرو می ریزه و بنی اسرائیل موفق به تصرف شهر اریحا می شوند .

اشاره شد قبل تر ایران باید به شدت مراقب پاشینیان غربگرای مشکوک باشه. ارمنستان همانطور که روسیه قابل اتکا نیست قابل اعتماد نیست. ایران مثل تمام عرصه های دیگه این چند دهه اخیر تنها خودش هست و خودش. این به این معنا نیست که تلاش خودش را نکنه، با کشورها ارتباط نگیره و سعی نکنه از روابط در راستای منافع کشور استفاده کنه ولی به هر حال باید به یاد داشته باشه اصولا ایران تنها نهایتا باید به خودش متکی باشه. در موردی که اشاره شد، ایران گویا به پروازهای نظامی باکو اجازه نداده از حریم ایران به نخجوان برند، باکو هم برای نشان دادن مثلا راه های جایگزین رفته سراغ ارمنستان و ارمنی ها به راحتی اجازه پرواز به مقصد نخجوان را بهش دادند.(طبق اطلاعیه خود باکو و البته طبیعتا پروازهای نظامی را ما نمیتونیم در رادارهای عمومی ببینیم چه اتفاقی براشون افتاده، ارمسنتان اگر به این پروازها هم مجوز عبور بده جای تعجب نیست) مشخصا ایران حریم هواییش را نبسته چون پروازهای ارزان باکو یعنی بوتا ایر همچنان از مسیر ایران عبور مینند ولی خط ملی رژیم باکو تصمیم گرفته از مسیر ارمنستان تردد کنه. حداقل کار ارمنی ها میتونست این باشه که در مورد مسیر ترانزیت درخواستی بکنند در ازاش و باکو هم چون چاره ای نداشت تقریبا کار براش سخت میشد، نه اینکه به راحتی در سینی پیشکشی بده به باکو. جالبه کل رسانه های باکو یک کلان ارمسنتان را مثل یک دیو کافر ترسیم میکنند که ایران متهمه چرا با این شیطان رابطه داره و مراوده در حالیکه نه تنها ترکیه مهمترین متحد باکو انواع و اقسام تجارت سنگین و مراودات گوناگون با ارمنی ها را داره (مثل رفتار منافقانش به صهیونیستها که پشت پرده فقط مونده سواری بده بهشون) بلکه خودش هم در ارتباط و مراوده هست. منتهی این بخش برای سیاستمداران هست و اون بخش رسانه هاشون برای پان ها و خوراک مردمان عوام خودش. پ ن: در این چند روز پروازهای کارگوی رژیم باکو به سرزمین های اشغالی به شدت افزایش پیدا کرده. احتمالا در حال واردات تسلیحات هست عمدتا یا برخی ابزارای نظامی خاص هدیه صهیونیستها که موقعیت را مناسب دیدند از حماقت و هیجانات! الهام برای استقرار برخی از ابزارهای خاص نظامی به اسم تقویت قدرت دفاعی باکو استفاده کنند. باید مراقب بود و البته همچنان کمبود یک ماهواره نظارتی/تصویربرداری دقیق حس میشه برای رصد اتفاقات.

بسم ا... برای ثبت در حافظه میلیتاری ، تحلیل هایی که از سال 1392 در میلیتاری بصورت آکادمیک و مستند شروع شد در خصوص اهمیت قدرت هوایی و گسترش آن در کنار توان بالستیک / کروز ، علیرغم تمامی تهمت هایی که به ما زدند در خصوص اینکه با برنامه موشکی ایران مخالفیم !!! ، امروز از زبان مشاور فرماندهی محترم کل قوا شنیده میشود ( مستندات مشابه فرموده های جناب صفوی ، در ارشیو میلیتاری موجود هست و در زمان خودش ، جمع آوری و در اختیار دوستان قرار داده میشود ) لینک کامل صحبتهای سرلشکر صفوی

قندیل و ما ادراک ما قندیل

آزمایش دقیق بر روی پلتفرم AMPV پلتفرم خودروی چند منظوره زرهی (AMPV) که به تازگی برای جایگزینی با نفربرهای زرهی M113 ساخته شده است به لیست طولانی از تجهیزات مدرن مجهز است که پیشرفت قابل توجهی در علمکرد نسبت به نمونه قبلی خود دارد. خودروهای زرهی AMPV تقریباً 80درصد حجم داخلی بیشتر از M113 دارند همچنین قدرت ، بقا و تحرک پذیری آنها به میزان قابل توجهی بیشتر است. این خودرو زرهی از همان پیشرانه و سیستم تعلیق خودرو رزمی پیاده نظام برادلی و هویتزر خودکششی M109A7 برخوردار است درنتیجه چالش های تعمیر و نگهداری و تامین تدارکات را برای هر سه خودرو در این زمینه کاهش می دهد. با توجه به آزمایش عملیاتی AMPV که توسط سربازان قرار است سال آینده میلادی آغاز شود، در مرکز Yuma آزمایش کنندگان و پرسنل پشتیبانی در حال برنامه ریزی برای انجام تست های اولیه مختلف بر روی پلتفرم AMPV هستند. تست های همچون تحرک پذیری در مسیرهای جاده ای وخارج جاده ای و شلیک به شکل ثابت و در حال حرکت با مسلسل های 7.62 میلی متر و 12.7 میلی متر انجام شده است. با وجود انجام تست های مختلف قبل از تایید نهایی پروژه AMPV، حتی بعد از سفارش و تایید این خودروهای زرهی توسط ارتش امریکا تست های مختلف قبل از عملیاتی شدن بر روی این خودرو در حال انجام است

پهپادهای جدید تحویلی به نزسا معراج1 با جرم برخاست 33 کیلوگرم قابلیت رسیدن به مداومت پروازی ده و نیم ساعت را داشته و می‌تواند تا 5 کیلوگرم محموله را حمل کند. این پهپاد به سرعت 140 کیلومتر بر ساعت و سقف پرواز 3650 متر (حدود 12000 پا) معراج113 دارای 3 ساعت مداومت پروازی بوده و می‌تواند تا ارتفاع حدود 5400 متر (18000 پا) پرواز کرده و با جرم برخاست 50 کیلوگرمی، تا 30 کیلوگرم محموله و سوخت حمل نماید و بخش‌هایی از بدنه به صورت ماژولار طراحی شده است. پهپاد بدون نام دست پرتاب مجهز به سکوی شناسایی الکترواپتیکی و با قابلیت حمل و نقل ساده و سریع که با توجه به امکان حمل شدن در یک محفظه صندوقی کم حجم، امکان مونتاژ سریع در محیط عملیاتی و برد و مداومت پروازی مناسب برای شناسایی‌های سریع مناسب هستند. یک نمونه عمودپرواز از این پهپاد هم در این مراسم وجود داشت. چند نوع پهپاد مولتی روتور بدون نام نیز در مراسم تحویل دستاوردها به نزسا قابل مشاهده بودند که نمونه تهاجمی دارای محفظه پرتاب نارنجک یا پرتابه حاوی خرج گود (سرجنگی نفوذگر در زره) از جمله آنها بود.

تاکید دیگه ای هم داشتند که " و در هر نقطه‌ای بخواهند فرود می‌آیند "

NGCV، برنامه مدرن سازی خودروهای رزمی ارتش امریکا ارتش ایالات متحده آمریکا در تلاش است تا با بهکارگیری خودروهای رزمی مسلح تر بتواند برتری خود را در مقابله با تهدایدات فعلی و اینده تا سال 2050 در یک نبرد نزدیک حفظ کند. بنابراین پروژه نسل بعدی خودرو رزمی (NGCV) اولویت دوم نوسازی نیروی زمینی ارتش آمریکا است. در حقیقت هدف توسعه واقعی این پروژه برطرف کردن نیازهای واقع بینانه و قابل دستیابی برای ارتش امریکا و ایجاد برتری تسلیحاتی در برابر دشمنان آمریکا است. رقیب ها و دشمنان امریکا تجهیزات و تاکتیک های کنونی ارتش این کشور را بررسی و مطالعه کرده اند. اکنون انها به سامانه ها و تسلیحات بروز مانند مهمات پیشرفته انرژی جنبشی ، موشک های هدایت شونده ضد تانک، مهمات شکل گیرنده انفجاری (EFP)، ریز مهمات هوشمند توپخانه ای، پهپادهای انتحاری ، پهپادهای رزمی و فعالیت های الکترومغناطیسی و سایبری مجهز شده اند. بسیاری از خودروهای رزمی زمینی فعلی ارتش آمریکا از جمله خودرو رزمی پیاده نظام برادلی و تانک اصلی میدان نبرد آبرامز در دهه 1980 یا قبل از آن توسعه یافته بودند. در طول سال ها ، ارتش امریکا این خودروها را با فناوری های اضافی نوین ، از جمله سیستم های ارتباطی جدید ، زره های سنگین تر و موتورهای قدرتمندتر ، ارتقا داده است. این خودروها به شکلی طراحی شده بودند که تا ظرفیت پذیرفتن چنین ارتقا هایی را داشته باشند. با این حال ، اضافه شدن ارتقا های مختلف، ظرفیت ارتقا خودروهای رزمی ارتش امریکا را مصرف کرده است. درنتیجه ناوگان خودروهای رزمی زمینی ارتش آمریکا به دلیل کمبود فضای موجود ، افزایش قابل توجه وزن و ناکافی بودن قدرت خودرو ، با محدودیت های فزاینده ای در قابلیت ارتقا مواجه هستند. جدا از توانایی محدود برای به روزرسانی های جدید خودروهای رزمی زمینی فعلی توانایی هماهنگ شدن با قابلیت های مدرن را ندارند. در پاسخ به این مشکل ارتش آمریکا گام هایی را برای توسعه خودروهای زرهی جدید برداشته است. ارتش آمریکا فوریت نوسازی خودروهای رزمی را در اوایل سال 2010 متذکر شد، اما تلاش های گذشته برای جایگزینی برخی از این سیستم ها به دلیل فناوری نابالغ، الزامات پیچیده و هزینه ها بسیار لغو شد. در نتیجه پروژه NGCV در سال 2017 توسط وزیر دفاع وقت مارک اسپر و رئیس ستاد مشترک ارتش جنرال مارک میلی تاسیس شد. این پروژه اولویت های اصلی مدرن سازی خودروهای رزمی ارتش امریکا است تا به سرعت پیشرفته ترین سیستم های رزمی را در اختیار سربازان قرار دهد. بسیاری از خودروهای رزمی زمینی فعلی ارتش آمریکا از جمله خودرو رزمی برادلی و تانک اصلی میدان نبرد آبرامز در دهه 1980 یا قبل از آن توسعه یافته در نتیجه ارتش آمریکا نیاز به نوسازی در این بخش را در اولیت خود قرار داده است. پروژه NGCV اولویت ارتش امریکا برای بهکارگیری علوم و فناوری جدید در زمینه خودروهای رزمی است در حال حاضر این پروژه شامل چندین سیستم است: 1- خودرو چند منظوره زرهی(AMPV) : جایگزین خودروهای زرهی M113 2- تحرک پذیری حفاظت قدرت اتش (MPF) : یک تانک سبک برای گروه های رزمی (هنگ) پیاده نظام (IBCTs) 3- خودرو رزمی سرنشین دار اختیاری (OMFV) : جایگزین خودرو رزمی پیاده نظام M2 برادلی 4- وسایل نقلیه رزمی رباتیک (RCV) : در سه نسخه سبک ، متوسط و سنگین 5- پلتفرم مرگبار قاطع (DLP) : جایگزینی تانک M1 ابرامز – هنوز در رابطه با این بخش از پروژه NGCV اطلاعتی منتشر نشده است و به طور دقیق مشخص نیست جایگزین تانک های اصلی میدان نبرد ابرامز چه نوع سیستم تسلیحاتی خواهند بود. سیستم های رزمی در پروژه NGCV هر پلتفرم در پروژه NGCV بسته به نقش آن سیستم در میدان نبرد ، مجموعه ای از الزامات و قابلیت های مورد نظر خود را خواهد داشت. این پلتفرم ها از "مانور تسلیحات ترکیبی " موثر در تشکیلات رزمی پیش رو ارتش آمریکا و ساختار "عملیات چند دامنه" (MDO) پشتیبانی خواهند کرد. هدف این پروژه این است که نیازهای واقع بینانه و قابل دستیابی را ایجاد کند تا شکاف موجود در بخش رزم زمینی را برطرف سازد. همچنین برتری در برابر تهدیدات آینده را حفظ نماید. سیستم هایی که برای آینده ارتش آمریکا در حال توسعه هستند باید ویژگی هایی را داشته باشند که امروز پلتفرمهای رزمی این ارتش را به کشنده ترین سلاح ها در جهان تبدیل کرده است و کشندگی قاطع همچنان یک اصل اصلی در طراحی سیستم هایی است که در خط مقدم نبرد حضور دارند. علاوه بر این ، هر سیستمی که امروزه در حال توسعه است ، باید بتواند در میدان نبرد آینده بجنگد و پیروز شود. میدان نبردی که همچنان تهدیدات متنوع تر و کشنده تری را در همه حوزه ها - هوا ، جنگ الکترونیکی و سایبری - در برمیگیرد. سرانجام ، سیستم های آینده باید بارهای لجستیکی را کاهش دهند، بازدهی های بهتر در قدرت خودرو داشته باشند، از سامانه پیش آگهی دهنده لجستیکی و پایداری هوشمند برخوردار باشند تا بتوانند قابلیت عملیاتی را افزایش دهند و انعطاف پذیری را برای فرماندهان فراهم کنند. تصویر از نسخه های مفهومی خودرو رزمی OMFV و خودروهای سبک RCV ارتش امریکا در حال کار بر روی فناوری های پیشرفته مانند اتوماسیون سیستم ها، هوش مصنوعی و یادگیری ماشین برای خودروهای زرهی است. همچنین انها جایگزین کردن تانک های اصلی میدان نبرد را نیز ارزیابی می کنند. به طور کلی ارتش امریکا برای دستیابی سریع به تولید نسل بعدی خودروهای رزمی در ابتدا توانایی ها و آسیب پذیری های دشمنان را بررسی میکند. بعد از آن پروژه های علم و فناوری دولت، تحولات دانشگاهی و صنعت، آزمایش نمونه های اولیه، عملکرد واحدهای نظامی را با یک دیگر هماهنگ میکند در مرحله اخر تمام موارد مورد ارزیابی و تجریه و تحلیل قرار میگرند. نمونه های اولیه ساخت شده و در اختیار واحد های عملیاتی قرار می گیرد. تمرینات اختصاصی سرباز با نمونه های اولیه پروژه NGCV کاملاً به ارتش این امکان را می دهد تا تجهیزات را در واحدهای عملیاتی مورد آزمایش قرار دهند. بدین ترتیب فرصتی به فرماندهان ارتش امریکا داده میشود تا بازخورد های فوری از پروژه های را ارزیابی کنند. سربازان لشکر یکم سواره نظلم ارتش آمریکا در حال انجام یک آزمایش در پروژه NGCV پلتفرم های پروژه NGCV : 1) AMPV این پروژه یک جایگزین برای پلتفرم M113 در سطح گروه رزمی(هنگ ) زرهی (ABCT) و واحد های کوچکتر میباشد. پروژه AMPV می تواند با سرعت با واحدهای ABCT مطابقت پیدا کند، قابلیت بقا و حفاظت از نیروهای پیاده نظام را نسبت به M113 بهبود بخشد و بتواند از فن آوری های آینده و سیستم های شبکه ای اینده ارتش امریکا استفاده کند. این قابلیت ها به واحدها امکان می دهد تا با تانک ها ، خودروهای رزمی پیاده نظام و توپخانه های خودکششی در واحدهای ABCT با ایمنی و کارایی بیشتری همکاری نمایند. در صورت استفاده از مدل های مختلف AMPV بیش از 30 درصد از ناوگان خودروهای شنی دار قدیمی واحدهای ABCT جایگزین خواهند شد. نسخه فرماندهی AMPV باعث میشود عملکرد فرمان و کنترل پیشرفته برای فرماندهان میدانی و سربازان تسهیل می شود. نسخه خمپاره انداز AMPV میتواند آتش پشتیبانی را به شکل فوری و واکنشی برای انجام عملیات تهاجمی سریع گروه رزمی (هنگ) (BCT ) فراهم میکند. نسخه آمبولانس زرهی AMPV میتواند در گردان های پشتیبانی کشته های جنگی را حمل کند ویا چهار یا شش مصدوم را درحین مراقبت های پزشکی جابه جا نماید. نسخه بیمارستان سیار AMPV فضای کافی برای جراحان و تیم پزشکی برای مراقبت از سربازان فراهم می کند. نسخه عمومی AMPV نیز به عنوان یک نفربر زرهی پشتیبانی از تدارکات و جا به جایی سربازان را در سطح گروهان بر عهده دارد. خانواده خودروهای زرهی AMPV:(از راست به چپ) نسخه نفربر زرهی، نسخه فرماندهی، نسخه بیمارستان سیار، نسخه آمبولانس زرهی و نسخه خمپاره انداز خودکششی 2) MPF ارتش آمریکا برای برآورد ساختن نیاز و پشتیبانی از گروه های رزمی (هنگ) پیاده نظام (IBCT)، MPF را به میدان می آورد ، یک تانک سبک که آتش مستقیم دوربرد و دقیق را با توپ های کالییر بالا برای IBCT فراهم می کند. این تانک سبک دارای ویژگی های مانند مجهز بودن به توپ 105 میلممتری، مسلسل هم محور 7.62 میلی متری، جایگاه سلاح فرمانده و قابلیت جا به جایی با هواپیمای ترابری C-17 است. MPF مواضع ، مسلسل های سنگین و خودروهای زره پوش سبک دشمن را خنثی خواهد کرد. 3) OMFV به عنوان بخشی از گروه رزمی زرهی (هنگ ) (ABCT)، پروژه OMFV جایگزین خودرو رزمی پیاده نظام برادلی خواهد شد تا توانایی های لازم برای شکست دادن یک یک نیروی رقیب همتای در آینده را فراهم کند. ارتش امریکا به دنبال ایجاد یک تحویل در افزایش توانایی های رزمی نه یک بروز رسانی جهت بهبود تدریجی قابلیت های رزمی در خودرو رزمی پیاده نظام برادلی است. مانند برادلی ، OMFV نیز به عنوان بخشی از تیم تسلیحات ترکیبی از مانور بین دامنه ای پشتیبانی خواهد کرد و به راحتی تهدیدات مرحله ای را شکست می دهند در حالی با انجام مانور، سربازان را به سمت اهداف تاکتیکی جابه جا می کند. OMFV دارای سنسورهای پیشرفته و قابلیت فرماندهی ماموریت برای خدمه خودرو و سربازان پیاده نظام خواهد بود. 4) RCV پروژه RCV دارای دو هدف اساسی شامل ایجاد کشندگی قاطع در میادین نبرد آینده و انتقال خطر در ماموریت های بسیار خطرناک از سربازان به سیستم عامل های بدون سرنشین می باشد. RCV ها هندسه میدان جنگ را گسترش می دهند، به سرعت یک تصویر عملیاتی مشترک ایجاد کنید و فضای تصمیم گیری بزرگتری را برای فرماندهان ایجاد میکند در حالی که خطرات موجود برای سربازان کاهش می دهند. RCVها فرماندهان را قادر می سازند تا به به جای سربازان، ربات ها را در خطرناکترین مکانهای میدان نبرد آینده جهت خط کشنی های پیچیده ، عملیات طولانی مدت و انجام عملیات در فضای زیرزمینی در محیط های متراکم شهری انجام دهند. مجموعه RCV شامل سه نوع سبک ، متوسط و سنگین خواهد بود. RCV سبک دارای یک مجموعه حسگرهای قوی هستند این تجهیزات مأموریت های متمرکز بر شناسایی را انجام خواهند داد. RCV متوسط یک سلاح کالیبر متوسط و موشک های هدایت شونده ضد تانک مجهز است تا قابلیت قدرت شلیک مستقیم را برای واحدهای انسانی فراهم می کند. این نوع از RCV ها نیز می توانند با قابلیت ماژولار بودن، با تجهیزات متناسب ماموریت های جنگ الکترونیکی ، ضد پهپادی و ایجاد پرده دود را پشتیبانی کنند. RCV سنگین به عنوان بخشی ازبرنامه کشنده قاطع (DP) به مبارزه با تهدیدات می پردازند و همزمان با همتایان سرنشین دار خود مانور می دهند. یا به عنوان بخشی از یک دسته رباتیک با سیستم های تسلیحاتی که در اختیار دارند تمام اهداف تهدیدآمیز را نابود میکنند. همه انواع RCV باید در حین حرکت و انجام مانور با واحدهای انسانی همگام باشند ، بنابراین به قابلیت های نیمه خودمختار قوی و ویژگی های تحرک تهاجمی نیاز دارند. ادامه دارد... ( در ادامه هر کدام از سیستم های پروژه NGCV به تفضیل پرداخته میشود) نقل با ذکر نام میلیتاری بلامانع است منبع : مجله ARMOR Spring 2020

انفجار مهیب و بسیار مخربی بود. جالب اینه که با ما (غرب و خاصه امریکا) باش، تروریست رسمی باش، زیرساختهای یک کشور را نابود کن، از هر روش تروریستی و ضد منافع ملی کشورت و زیرساختهاش استفاده کن و کشورت را ویران کن ولی اسمت میشه آزادی خواه و دموکرات و مبارز و طرف مقابلت هم میشه حتما دیکتاتور . از اونطرف به کشورت با اعلام رسمی حمله نظامی شده، کشورت بخشهاییش اشغال شده و هر روز تحت محاصره یک کشور خارجی جنگنده هاش از پایتخت کشور اشغالگر بلند بشند بیان از فرودگاه تا بندرت را بمباران کنند و یک پاسخ نصفه و نیمه هر چند ماه یکبار که میدی شورای امنیت تشکیل جلسه میده و اقدامت را محکوم میکنه که چرا به اون کشور حمله کننده پاسخ دادی و چون موشکت از مرز رد شده اقدامت تروریستی بوده.

بروزرسانی ،تجمیع و اصلاح تاپیک تانک اصلی میدان نبرد T-90 ( شامل تمامی تاپیک ها ، اخبار ، تحلیل ها ، پستهای بایگانی و قفل شده و ..... ) // هشتم خرداد سال یکهزار و سیصد و نود هشت خورشیدی.

شرکت کشتی سازی CSSC چین ، از شناور بدون سرنشین (USV) خود با نام XLOONG رونمایی کرد در طی IDEX ۲۰۱۹، امارات‌متحده‌عربی، در بخش NAVDEX نمایشگاه ، شرکت CSSC چین با تاکید بر اهمیت شناورهای بدون سرنشین در رزم آینده، از شناور بدون سرنشین (USV) خود با نام XLOONG پرده‌برداری کرد. طراحی مدولار این شناور آنرا قادر به حمل انواع تسلیحات از جمله موشک های میان برد و بلند ، موشک های ضد کشتی و حتی راکت ها کرده است . XLOONG USV توانایی انجام مأموریت های مختلفی نظیر ممانعت (interdiction)، گشت زنی (patrol ) و جاسوسی (intelligence)، عملیات نظارت (surveillance) و شناسایی(reconnaissance) را دارد. شرکت CSSC در بدنه شناور با طراحی زاویه دار خود سعی در کاهش بازتاب راداری (Radar cross-section) کرده است. در این شناور می توان قابلیت تعویض بخش میانی را مشاهده کرد. به نظر می رسد که این بخش بتواند شش پرتابگر موشک ضد کشتی یا هشت پرتابگر عمودی (VLS) برای طیف وسیعی از تسلیحات هدایت شونده عمود پرتاب را در خود جای دهد. علاوه بر این ، هشت پرتابگر عمودی در کنار بدنه شناور (در هر طرف 4 پرتابگر ) جاسازی شده است. طبق گفته CSSC این USV در ارتباط با برنامه‌ریزی مسیر و مدیریت رزمی ماموریت بسیار مستقل (autonomous) است. علاوه بر آن همچنین می تواند به صورت کنترل از راه دور مورد استفاده قرار گیرد. CSSC اعلام کرده‌است که چندین شناور بدون سرنشین XLOONG می‌توانند با ترکیب هواپیماهای بدون سرنشین یک گروه "سوارم" (Swarm) را تشکیل دهند. همه این موارد نشان می‌دهد که شرکت‌ها ، از جمله CSSC، اعتقاد زیادی به شناور بدون سرنشین (USV) در درگیری‌های دریایی آینده دارند. چنین شناورهایی به برقراری یک منطقه ضد دسترسی (A۲ / AD) بسیار کمک خواهند کرد ، همچنین به نیروهای دریایی کمک میکنند تا از سواحل و مناطق دریایی خود در برابر نفوذ خارجی محافظت کنند. صرفا برای میلیتاری / بن پایه