بسم الله الرحمن الرحیم سیستم AN/APX-80 Combat Tree شادی روح شهیدان مظلوم نیروی هوایی صلوات تصور کنید که یک خلبان هستید و بتوانید هواپیمای دشمن را بدون اینکه بفهمد شما در منطقه هستید شناسایی و منهم کنید این یک امکان فوق العاده به شما می دهد . اما اگر تصور کنید این قابلیتی هست که جنگنده های F-22Raptor و یا F-35Lighting ارائه می کنند در اشتباه هستید. باید گفت که در دهه 70 زمانی که خیلی از قابلیت های F22 و یا مفاهیم مشابه آن در ذهن مهندسان وجود نداشته ، این قابلیت در نیروی هوایی ایالات متحده وجود داشته است . زمانی که خیلی از مهندسان و خلبان های جنگنده های نسل 5 در دوران تحصیل بودند. این فن آوری فوق سری که APX-80 یا نام رمز Combat Tree ( دختر مبارز یا درخت جنگی) شناخته می شود برای اولین بار روی جنگنده های McDonnell Douglas F-4D Phantom II در زمانی که هواپیمای اصلی نیروی هوایی ایالات متحده بود نصب شده بود. امروزه آنرا سیستم Non-Cooperative Target Recognition می نامیم. در آن زمان ( دهه 1970) Combat Tree یک وسیله برای تغییر نتیجه عملیات بود که فقط بر روی تعداد معینی از F-4D نصب شده بود که در گروه های پرواز ی با جنگنده هایF-4E پرواز می کردند. جزئیات واقعی عملکرد این سیستم تا به حال محرمانه و طبقه بندی شده است ، اما تا حدودی امروزه ما می دانیم که خدمه فانتوم ها چگونه از آن استفاده می کردند. فانتوم به شماره 784 مجهز به سیستم Combat Tree از اولین جنگنده هایی که به این سیستم مجهز شد و در سال 1972 سقوط کرد به جای فعال کردن اسکنر راداری قدرتمند موجود در دماغه فانتوم ، افسران سیستم های تسلیحاتی (WSOs) در کابین عقب این جنگنده از Combat Tree برای جستجوی فرستنده های جنگنده های دشمن بر فراز ویتنام استفاده می کردند. ( این فرستنده ها در هواپیماهای ویتنامی برای جلوگیری از آتش به اهداف خودی توسط سامانه های SAM نصب شده بود. که موشک ها و سیستم های راداری بتوانند بین اهداف آمریکایی و اهداف خودی تفاوت قائل شوند. این فرستنده ها که به عنوان فرستنده های IFF شناخته می شوند ، کدی را به اسکنر رادار SAM ارسال می کند و باعث می شود خدمه سیستم تفاوت بین جنگ های خودی و ج های نیروی هوایی ایالات متحده قائل شوند. F-4D به شماره 7463-66 که توسط کاپیتان ها کاپیتان های ریچارد اس. ریچی و چارلز بی دارای 5 پیروزی هوایی شد. عکس 1972 سیستم Combat Tree هر فرستنده ای که امواج آن را دریافت می کرد شناسایی می کرد که بررسی می کرد که آیا این امواج از یک فرستنده دوست رسیده و یا نه . در این حالت موقعیت جنگنده ویتنامی نسبت به جنگنده ایالات متحده بر روی یک صفحه نمایش در کابین عقب F-4D نشان داده می شد. هم چنین اطلاعات مورد نیاز برای خلبان جلویی هم به نمایش در می آمد. این عملکرد در مقایسه با استفاده از رادار فانتوم که باعث می شد سیستم های جنگنده های ویتنامی متوجه حضور و یا شناسایی شدن توسط فانتوم ها را می داد ، عمکرد غافلگیر کننده ای دارد و این امکان را به خلبان فانتوم می دهد که موقعیت جنگنده خود را برای درگیری به صورت BVR در موقعیت مناسبی قرار دهد. قبل از وجود سستم Combat Tree تمام خلبان های ایلات متحده که در آسمان ویتنم فعالیت می کردند مجبور بودند قبل از حمله به جنگنده های VPAF Mig برای شناسایی به هواپیمای دشمن نزدیک شوند. رادارهای این هواپیماها فقط قادر به این بودند که تشخیص دهند آیا در جلو انها هواپیمایی وجود دارد یا نه ، و اما برای تشخیص اینکه هواپیما دوست یا دشمن است باید شناسایی بصری هم صورت می گرفت. با اینکه فانتوم های ایالات متحده از نظر فن آوری بسیار پیشرفته تر از Mig-21 و یا Mig-19 ویتنامی بودند اما در قابلیت های داگ فایت از آنها در مرتبه پایین تری بودند و این باعث بالا رفتن نرخ تلفات در جنگنده های آمریکایی شد. اما استفاده از سیستم Combat Tree توانست یک حاشیه امن برای خلبانان ایالات متحده ایجاد کند. کاپیتان ها ریچارد «استیو» ریچی (سمت چپ) و چارلز «چاک» دبلیو پس از یک مأموریت. ریچی و دبلیو چهار پیروزی میگ خود را در حالی که با هم پرواز می کردند به دست آوردند. مقامات ویتنام شمالی در نهایت پی به وجود این سیستم بردند، اگر چه انها دقیقا نتوانستند بفهمند که این فن آوری چیست و چگونه عمل می کندو افسران بلند پایه VPAF متوجه افرایش شدید تلفات در جنگده های خودی شدند بخصوص بعد از گزارش هایی که نشان می داد جنگنده های Mig-21 در فاصله هایی که تا به حال در جنگ دیده نشده محل آنها پیدا شده و مورد اصابت قرار گرفتند. به خلبان های VPAF دستور داده شد که فقط در صورت ضرورت باید فرستنده های IFF خود را روشن کنند. این امر باعث این شد که جنگنده های ویتنامی علاوه بر جنگنده های امریکایی در برابر سیستم های پدافندی خود هم آسیب پذیر باشند. سیستم AN/APX-80 در انواع هواپیماهای دیگر نظر F-4D/F-15/F-16/P-3c/EP-3E/E-2C/S-3A/SH-3G/SH-60B هم قرار گرفته این سیستم همچنین با کد AN/APX-81 روی F-14 های ارسالی به ایران هم نصب شده بود. سامانه ایرانی به کد AN/APX-81_M1E توانایی شناسایی هواپیماهای مجهز به سیستم IFF شوروی را داشت اما محدودیت هایی برای انها وضع شده بود که نمی توانستند سیگنال های هواپیماهای امریکایی را شناسایی کندد. در F-14 نیروی دریایی سیستم AN/APX-82A نصب شده بود. با این حال اثر بخشی سیستم Combat Tree به عنوان وسیله ای که به خلبان های امریکایی اجازه می داد امتیاز دید اول/ شلیک اول / کشتار اول را داشته باشند ، با این کشف ویتنامی ها کاملا کاهش پیا نکرد. با پایان درگیری ایالات متحده در ویتنام مشخص شد که Combat Tree نقش اساسی در خیلی از پیروزی های هوایی ایالات متحده داشته . با کمک تجربیاتی که از سیستم APX-80 در جنگ ویتنام په دست امده تا به حال دستگاههای مدرن تری برای ناوگان نیروی هوایی توسعه پیدا کرد. Combat Tree را به نوعی میتوان اساس حسگرهای مدرنی دانست که در جنگنده های 22 F- و35 F- استفاده شدند و این قابلیت را به هواپیما می دهند تا دشمن را حتی زودتر از اینکه وارد میدان درگیری شوند شناسایی کنند منبع 1 منبع 2

حالا البته خیلی روشن هست ولی در مورد خروج نیروهای امریکایی از عراق و بازی کاظمی و ایالات متحده و ترس و محافظه کاری به نظر برای کسب قدرت برخی شخصیت های سیاسی که همراه شدند با بازی مضحک خروج نیروهای رزمی! امریکایی و باقی ماندن مستشارها و البته حساب کردن روی طمع قدرت برخی، انبوه رسانه های همراه و حماقت و بلاهت و شوق غربزدگان و غرب ترسان و انبوه عوام دنباله روشون میشه چند سوال ازشون داشت: مگر عنوان نمیشه مصوبه قانونی کشورشون را عمل میکنند؟ و طبیعتا مصوبه کشورشون از دستور امریکا ارجح تر هست؟ عنوان میکنند نیروهای رزمی همگی خارج شدند!! و نیروهای باقیمانده فقط وظیفه اموزش و مستشاری و پشتیبانی دارند. ( طبیعی است که در وهله اول مردم عراق باید بهشون بربخوره که شعورشون به بازی گرفته میشه، بماند امثال مقتدی صدر و دوستانش که ادعای استقلال عراق و فقط عراق و فقط قانون و وطن پرستی دارند و اینجا در مقابل این تحمیق تحقیرآمیز خودشون را به اون راه میزنند) خب برای راستی ازمایی از فردا طبیعتا پروازهای (حالا پهپاد و جنگنده که بماند) اواکس و سوخت رسان و پهپاد و جنگنده که خیلی روشن تر طبیعتا در اسمان عراق بی معناست چون هیچ هدف اموزشی ای براشون متصور نیست و چون عنوان شده نقش زمی هم دیگه ندارند یعنی حق ندارند به بهانه مقابله با داعش خوشدون مستقیم وارد عمل بشند. حتی فراتر از این اینکه پرواز روتین نداشته باشند، اینکه هر از گاهی هم پرواز داشته باشند باز نقض وظیفه مستشاری و اموزشی هست قاعدتا. حالا بماند که مستشار یک تعریف داره و ولی حفظ کلی سرباز و تجهیزات رزمی که کاربریشون فقط دست خودشون هست هم یک معنای کاملا متضاد. حالا فقط همین یک مورد آسمان عراق ولی برای راستی ازمایی کافی است. بماند اتوبان اسمان عراق و اتوبان مرزها که دولت مرکزی اصلا هیچ کاره است در عبور و مرور و ترددشون.

سلام با توجه به عدم موفقیت ماهواره بر سیمرغ در پرتاب های گذشته به نظر میرسه که از ماهواره های با ارزشی در این پرتاب استفاده نشده باشه که امری منتقی هم به نظر میرسه. احتمالاً جهت تست برخی اصلاحات در موتور ، سوخت یا مواردی دیگر پرتاب صورت گرفته و در کنار اون با توجه به اعلامی که شد بعید نیست از محموله های نه چندان گران قیمت برای ارزیابی و آزمایش تزریق چند محموله بصورت همزمان استفاده شده باشه.

خط سیر ماهواره شناسایی - نظامی کاسموس 210 ارتش سرخ در دهه 90 این نسخه روسی شناسایی فضایی هست تصویر اورجینال پرنده جوینت استارز از فرار ستون های رزمی ارتش عراق از شهر کویت منبع : مجله آویشن ویک اند اسپیش تکنولوجی ، 22 آوریل 1991 حالا این را با توسعه فناوری از دهه 90 تا الان ترکیب و در ذهن ، اتفاقی که قرار هست بیافتد را سناریو سازی بفرمایید ......

کلا زیادی سالمه حتی اگه از ارتفاع ۱کیلومتری سقوط کرده باشه

سامانه درخت جنگی نیروی هوایی ارتش ایالات متحده ، در پاسخ به استفاده روسها از سامانه تشخیص دوست از دشمن (IFF) با شناسه SRO-2 که پیش از این در جریان جنگ 1967 توسط نیروی هوایی اسراییل از روی میگهای ساقط شده عربی به غنیمت گرفته شده بود ، یک جستجوگر و یابنده IFF را توسعه دادند که بعدها در جنگ ویتنام و همچنین جنگ ایران و عراق ، با موفقیت درخشانی مورد استفاده قرار گرفت . این سامانه جدید با شناسه AN/APX-80 یا به اصطلاح فنی "سامانه درخت جنگی" می توانست سیگنالهای ترانسپاندرهای IFF روسی را خوانده و سمت و جهت آن را بادقت وصف ناپذیری مشخص نماید . از آنجایی که سامانه های دفاع هوایی روسی فروخته شده به کشورهای خاورمیانه و شرق آسیا از فرستنده های یکسانی استفاده می کردند ، کاربران این فناوری ( ایالات متحده در دهه 70 و در خاورمیانه،نخست IAF و سپس IRIAF ) برتری اطلاعاتی بسیار باورنکردنی را در اختیار داشتند . این مساله بخصوص ، برای نیروی هوایی ایران ، ارزش بسیار زیادی دربرداشت . کار اصلی این سیستم در ترکیب با رادار جنگنده- بمب افکن اف-4 این بودکه به خدمه اثبات کند که هدف راداری روی اسکوپ ، قطعا" جت حریف ( میگ یا سوخو) است . بدین ترتیب ، خلبان فانتوم می توانست بدون تشخیص چشمی و با اطمینان کامل از اسپاروها استفاده کند . این سیستم در دو حالت فعال و غیرفعال ، قابل استفاده بود ، بدین معنی که با خوانش سیگنالهای فرستنده های فعال IFF دشمن و ارسال یک سیگنال شناسایی ، فرستنده IFF دشمن را بحالت غیر فعال درآورد . فانتوم های مجهز به این سیستم ، نه تنها توانایی تشخیص سیگنالهای IFF دشمن را داشتند ، بلکه قابلیت شناسایی رهگیرهای دشمن را حتی درصورت دیده نشدن در رادار در اختیار می گرفتند . این امر به ویژه در زمان اجرای عملیات در عمق خاک دشمن از اهمیت بسیارزیادی برخوردار بود ، چرا که توانایی دوری از مسیرهای عبور رهگیرهای دشمن برای خدمه فانتوم های مهاجم فراهم می گردید . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

سلام کسی از دوستان میتونه اهداف پرتاب اخیر رو بگه؟ هدف تست ماهواره بر یا مراحلش بوده یا تزریق ماهواره در مدار البته میدونیم همه موارد هست ولی بعضی اولیتش بیشتر هست به قول دوستان این مورد میتونه حتی بحث نظامی و ماهواره دوربرد باشه که در قالب ماهواره بر دارن تست میکنن ولی سوخت مایع بودنش خودش این مساله رو کمرنگ میکنه آیا هدف رها سازی و نحوه و مکانیسم تزریق بوده ؟ یا رسیدن به سرعت دلخواه برای تزریق؟ اینها همه سوالاتی هست که اگر جواب داده بشه میشه مسیر راه رو تشخیص داد که ایا این پرتاب در مسیر ارتقا تجهیزات بوده یا نمایش

خبر رسمی است !!!!!! سوخت رسان های KC-46 و اف-35 های بیشتر برای نیروی هوایی عبری از ایگل های بهینه سازی خبری نخواهد بود !!!!! بخش دوم و پایانی ژنرال ژاکلین ون اُوِست ، ریاست وقت فرماندهی ترابری ارتش با توجه به مواردی که بیان شد ، هنوز اطلاعات دقیقی از زمان تحویل نخستین دو فروند از مجموعه سفارش داده شده KC-46A به نیروی هوایی عبری وجود ندارد ،اما برخی ناظران براین باورند که سوخترسان های جدید ، سالها تا رسیدن به قابلیتهای تعریف شده خود فاصله دارند ، به شکلی که در اوایل تابستان 2021 ، ژنرال ژاکلین ون اُوِست ، ریاست وقت فرماندهی ترابری ارتش ، برنامه پگاسوس را شبیه به "لیمویی " دانست که بطور مداوم در مشکلات روزافزونی که کیفیت ماموریتهای آن را با خدشه روبرو می سازد ، در حال غوطه ور شدن است ، به همین دلیل ، این پروژه تا عملیاتی شدن بطور کامل را راه طولانی را در پیش دارد که تا انتهای سال 2023 یا 2024 اتفاق نخواهد افتاد ! بوئینگ کی سی-707 سری 300 به رجیستر بدنه 140 بدین ترتیب ، انتخاب سوخترسان جدید برای IAF همچنان در پرده ای از ابهام قرار می گیرد و بطور طبیعی ، اتکاء نیروی هوایی عبری به ناوگان 707 موجود بیشتر خواهد شد . در همین راستا ، هواگردهای ترابری / سوخت رسان بوئینگ 707 سری 300 که در سازمان رزمی نیرو “Re’em” نامیده می شود و از سال 1978 مشغول فعالیت است ، همچنان به خدمت ادامه خواهد داد. این هواپیماها و سامانه های فرماندهی – کنترل نصب شده بر روی آن ، نقش بسیار مهمی در ماموریت های محوله به IAF ، خارج از مرزهای فلسطین اشغالی بر عهده دارد تا جایی که قدیمی ترین 707 عملیاتی ، با کد رجیستری 140 ، استخوان بندی حمله نیروی هوایی عبری در حمله به مقر سازمان آزادیبخش فلسطین (PLO) را در تونس به سال 1985 بر عهده داشت ، به تازگی در سال 2019 بازنشسته شد ، در حالی که همچنان 9 نمونه فعال در سازمان رزم IAF مشغول خدمت هستند . ناوگان 707 های نیروی هوایی عبری همچنان در خدمت عملیاتی اما علیرغم تمامی این بدبینی ها ، این احتمال وجود خواهد داشت که اسراییل یک نسخه سفارشی از KC-46 را ، همانطور که در گذشته با خرید F-35I و سایر نمونه ها عمل نمود ، دریافت نماید که با نسخه های مورد نظر نیروی هوایی آمریکا متفاوت باشد ، با این تبصره که هم اکنون تانکرهای KC-767 مجهز به سامانه سوخت رسانی بوم ، سالهاست در نیروی هوایی ژاپن و ایتالیا در خدمت قرار دارند .از سویی دیگر ، تصمیم برای خرید سومین اسکادران اف-35 چندان غافلگیرکننده نبود ، چرا که بطور همزمان ، بررسی های اولیه برای خرید نسخه ای بسیار پیشرفته از جتهای ایگل بصورت ترکیبی با اف-35 ها روی میز IAF قرار دارد . ولی براساس خبرهای موجود ، ستاد نیروی هوایی عبری بر این عقیده است که به جای بروزرسانی ناوگان اف-15 های موجود ، روی تکمیل اسکادران های اف-35 متمرکز شود . بدین سان ، تا به امروز ، نیروی هوایی عبری قراردادهای جامعی را برای خرید حداقل 50 فروند اف-35 با شرکت سازنده به امضاء رسانده که برای تکمیل دو اسکادران کافی است که براساس خبرها ، دومین اسکادران در اوت سال 2020 اعلام آمادگی برای ورود به عملیات نظامی نمود ، بر همین اساس ، خرید بعدی حداقل 25 فروند جت دیگر خواهد بود تا امکات تشکیل سومین اسکادران را فراهم کند . گونه F-35I به تقریب بلحاظ مقدورات فنی شباهت زیادی به نسخه A دارد ،اما در مقایسه ، طیف متنوعی از تسلیحات بومی رژیم عبری را می تواند استفاده کند ، در حالی که تغییرات لازم برای حمل تسلیحا بومی ، در خاک سرزمین های اشغالی و درصنایع هوا-فضای عبری صورت می گیرد . پرات کومار ، جانشین مدیرعامل و مدیر برنامه اف-15 اگر این تحلیل صحت داشته باشد ، در حال حاضر امیدهای بوئینگ برای فروش تعداد بیشتری اف-15 به اسراییل بر باد رفته ، چنانکه پرات کومار ، جانشین مدیرعامل و مدیر برنامه اف-15 این شرکت ، تابستان سال 2020 در گفتگویی مدعی شده بود که بوئینگ برای خرید 25 فروند گونه پیشرفته و ارتقاء 25 فروند از ناوگان موجود ایگل های عبری اعلام آمادگی نموده است . اما با توجه به قابلیتهای رزمی اعجاب برانگیز ایگل ، این احتمال وجود خواهد داشت که نیروی هوایی عبری دوباره به برنامه ایگل علاقه مند شود . در واقع ، ناوگان اف-35 های عبری با توجه به قابلیتهای پنهانکاری که صرفا برای ماموریتهای نفوذ به درون شبکه های دفاع هوایی متراکم کاربرد داشته و همچنین برخوداری از پتانسیل به اشتراک گذاری داده های رزمی ، نیازمند یک جنگنده مکلمل با قابلیت حمل افزون تر سلاح دارد که بتواند در فواصل دور بصورت یک " کامیون حمل موشک " ( missile truck) عمل نماید که تنها گزینه موجود ، جنگنده – بمب افکن چندماموریته اف-15 خواهد بود . تصمیم بعدی مهمی که IAF بدنبال تحقق آن است ، خرید بالگردهای سنگین بشمار می رود که می بایست ناوگان بیست فروندی سی اچ-53 های موجود را تقویت کند . پیکربندی انتخابی می بایست توانمندهایی مشخصی نظیر اجرای ماموریتهای ویژه دوربرد ، جستجو و نجات رزمی (CSAR) و .. را داشته باشد . بر همین اساس ، انتخاب طبیعی موجود ، بین بالگردهای اچ-47 و سی اچ -53 کا می باشد . در گذشته ، نیروی هوایی عبری به تیلت روتورهای وی-22 علاقه مند شده بود ، که بدلایل مالی این طرح کنار گذشته شد ، اما احتمال بازگشت آن نیز وجود دارد ، اما خبرهای موجود حاکی از انتخاب یکی از دو طرح اچ-47 یا سی اچ -53 کا است که قابلیتهای متفاوت و ارزشمندی را در اختیار دارند . بالگردهای فوق سنگین CH-53K و پیشرانه های تی-408 جی ئی -400 برای مثال بالگردهای فوق سنگین CH-53K توانایی حمل 36000 پاوند بار را در مقایسه با 21000 پاوند بالگردهای CH-47F در اختیار دارد . در این خصوص ، دسترسی بهتر IAF به پیشرانه های تی-408 بالگردهای CH-53K می تواند به خانواده شینوک کمک کند تاشکاف موجود را به نحوی پر نمایند ، چرا که خرید شینوک صرفه جوی قابل توجهی را در هزینه ها ممکن می سازد ، چنانکه ارتش آمریکا در سالهای اخیر نمونه های F از شینوک را با قیمتی در حدود 30تا 40 میلیون دلار خریداری نموده در حالی که قیمت هر فروند CH-53K چیزی در حدود 120 میلیون دلار است . در حوزه تسلیحات ناشناسی که IAF درصدد خرید آن است ، براساس داده های منتشر شده از سوی رسانه های عبری ، شامل نزدیک به 4000 تیر مهمات برای نیروی هوایی خواهد بود که این رقم را می بایست در کنار سامانه های گنبدآهنین و سامانه ارو قرار داد .در مجموع ، آخرین قراردادهای امضاء شده برای تدارک نظامی ارتش عبری ، به تل آویو کمک می کند تا کیفیت لبه رزمی(QME)خود در خاورمیانه همچنان حفظ کند . درواقع ، بعنوان یک الزام قانونی ، QME تنها بدنبال آن است که IDF در مقایسه با کشورهای متخاصم در خاورمیانه ، همیشه برتری نظامی را در اختیار داشته باشد ، ضمن اینکه شرکتهای آمریکایی در این زمینه کامل از سود مالی بهره ببرند . اما در خصوص تانکرهای کی سی-46 واضح است که تا سال 2024 این سوخترسان های 707 هستند که باید بار طرح های نظامی IAF را بر دوش خود حمل کنند . با توجه به مسائل مطرح شده ، ماهیت طرح تامین مالی نظامی خارجی ایالات متحده به اسراییل ، به شکل خاص ، برمدرن سازی قدرت هوایی اسراییل و قابلیتهای اساسی آن تمرکز دارد و هر سامانه ای به این نیرو تحویل شود ، در واقع امر ، استخوان بندی نیرو را برای 20 تا 30 سال آینده تشکیل خواهد داد . پی نوشت : 1- بن پایه 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند . 3- چند نکته هست که باید مورد توجه قرار بگیرد : الف - دشمن اصلی ما در منطقه بسرعت دارد قابلیتهای تهاجمی خودش را تقویت می کند و با علم به این نکته که خرید اف-35 توسط امارات ، به شکل غیر مستقیم به معنای افزایش تعداد لایتینیگ های نیروی هوایی اسراییل هست ، روند لاکپشتی ستاد کل نیروهای مسلح برای عملی شدن توافقات با روسها ، قابل تامل و عجیب هست ب - شیوه خرید درست برای ایجاد یک قدرت هوایی واقعی را میشود در برنامه iaf بخوبی مشاهده کرد ... ورود تدریجی اف-35 ها ( در خریدهای 25 فروندی برای تشکیل هر اسکادران ) به معنای آمادگی زیرساختهای و پرسنل فنی برای جذب فناوری جدید محسوب می شود که این مساله را در خصوص ورود احتمالی فلانکرها باید مورد توجه قرار داد . ج- ناوگان بالگردی نیروی هوایی ، زمینی و دریایی و در کنار آن سپاه ، دارد بسرعت قدیمی میشود ، بخصوص این مساله برای سنگین وزن های نیروی دریایی ( سی استالیون ها ) مصداق دارد که اگر بحث ورود شناورهای مکران 2 و3 مطرح باشد ، تامین بالگردهای مورد نیاز برای آنها بشدت احساس میشود .

تحولات جدید در شاهرود مجموعه گسترده شاهرود که مرکز فعالیت‌های پرتاب فضایی و توسعه موشکی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی با سوخت جامد است، در طول سال 2021 توسعه گسترده‌ای را تجربه کرده است که نشان‌دهنده افزایش بیشتر فعالیت‌های پرتاب فضایی و موشکی آشکار در سال‌های آینده است. اخیراً در پنج منطقه این مجموعه فعالیت مشاهده شده است: منطقه پشتیبانی اداری، منطقه ذخیره سازی، منطقه ساخت پیشران سوخت جامد، منطقه ی پایه ی آزمایش(تست استند) و سکوی پرتاب در انتهای شمال غربی مجموعه، ورودی اصلی شاهرود قرار دارد که شامل ساختمان‌هایی است که احتمالاً با پشتیبانی اداری مرتبط هستند و همچنین دارای یک مسجد میباشد. تصاویر ماهواره ای ارائه شده توسط Maxar Technologies نشان می دهد که ساخت یک ساختمان جدید در این منطقه با ابعاد حدود 40 متر طول و 30 متر عرض، در ژانویه 2021 آغاز شد و قبل از اوایل جولای به پایان رسید. علاوه بر این، تصاویر 3 آوریل نشان می دهد که یک سنگر احتمالی در جهت جنوب شرقی یکی از ساختمان ها امتداد یافته است، اگرچه به نظر می رسد تا جولای این سنگر پوشیده شده باشد. به طور مشابه، تصویر مربوط به ژوئیه، سنگر احتمالی دیگری را نشان می دهد که نزدیک یکی از ساختمان ها به سمت شمال شرقی امتداد یافته است، همراه با آماده سازی یک جاده جدید که در جهت موازی امتداد دارد. در حدود 1.5 کیلومتر به سمت جنوب شرقی منطقه اداری احتمالاً منطقه اصلی تولید موتورهای موشک سوخت جامد است. با توجه به اقدامات ایمنی دیده شده اینها شامل حفره های خاکی بزرگی هستند که چندین ساختمان را احاطه کرده اند و در صورت وقوع انفجار تصادفی از ساختمان های دیگر محافظت می کنند و همچنین صاعقه گیرها نیز وجود دارند. تا سال 2020، این منطقه شامل 23 ساختمان بود که بلندترین آنها حداقل پنج طبقه بود و با توجه به اینکه در کنار یک گودال ریخته گری ظاهری قرار داشت، ممکن بود برای مونتاژ موشک های چند مرحله ای استفاده شود. حداقل هفت ساختمان جدید در این منطقه در حال ساخت است. بزرگترین آنها ساختاری به ابعاد 60 متر در 50 متر با سقف منحنی است که شبیه آشیانه هواپیمای بزرگ است، اما هدف دقیق ساخت آن نامشخص است. یکی دیگر از ساختمان های جدید حدود 32 متر طول دارد و از نظر شکل شبیه به سه سازه مجاور که از قبل موجود بودند است. به نظر می رسد که همه آنها گاراژهایی برای وسایل نقلیه ای هستند که راکت ها یا موشک های مونتاژ شده را حمل می کنند. در همان نزدیکی، کار فونداسیون بر روی هفت سازه آغاز شده است که بر اساس الگوی چیدمان آنها، می‌توانند انبار اضافی برای وسایل نقلیه حمل و نقل یا مواد منفجره باشند. حوالی اواسط ماه مارس، یک جای سوختگی بزرگ در قسمت ایستگاه آزمایش موتور موشک ظاهر شد . این اولین باری بود که مهندسان ایرانی از این پایه آزمایشی استفاده کردند که بزرگترین پایه در میان چهار پایه ی منطقه است. این نشان می‌دهد انها از نظر اندازه موتورها به نقطه عطفی رسیده‌اند. علاوه بر این، گزارشی در janes اشاره کرد که آزمایش موتور موشکی دیگر در یک ایستگاه آزمایشی دیگر احتمالاً در اواسط ژوئیه انجام شده است. سکوی پرتاب در سال 2021 فعال بوده است، اگرچه به نظر می رسد هیچ پرتابی وجود نداشته است. در عوض، جرثقیل دروازه‌ای متحرک که معمولاً در ضلع شرقی سکوی پرتاب قرار دارد، بین 10 ژانویه و 24 فوریه به وسط منتقل شد.ظاهراً چندین ماه در آنجا باقی ماند تا زمانی که دوباره به ضلع شرقی منتقل شد. بین 30 مه و 7 ژوئیه. جرثقیل دروازه ای همچنین ظاهراً بخش زیادی از نیمه دوم سال 2020 را در موقعیت مرکزی گذراند. به طور کلی، یک جرثقیل دروازه ای در زمان پرتاب استفاده می شود ، اما از آنجایی که در این مورد به نظر می رسد هیچ پرتابی رخ نداده است، دلیل تغییر موقعیت آن نامشخص است. ______________ منبع با تلخیص: https://newlinesinstitute.org/iran/irans-military-space-program-picks-up-speed/

بخش های سقوط کرده منتسب به بدنه ماهواره بر سیمرغ وزارت دفاع از سوی خبرگزاری فارس در روستای شهدراز ایرانشهر.... پرتاب ناموفق در تزریق ماهواره..... بنظر دوستان اگه‌به ارتفاع مناسب دسترسی داشت به این شکل قطعات سالم و به این‌ابعاد سقوط میکردن؟ سازه سه بعدی هندسی پلیمری جالب هست...

با سلام ، این تصویر سه نمای گرافیکی توسط یک شرکت ماکت سازی تهیه شده و من در مورد سندیت حمل و شلیک موشک راداری موجود در تصویر ، توسط این مدل از هواپیما اطلاع لازم را ندارم .

بحث فقط ماهواره بر بودن نیست این موشک چیز دیگه ای هم میتواند باشد اونهم با سه کلاهک

از اولین پرتاب سیمرغ تا به امروز که اگه اشتباه نکنم 6 پرتاب بوده، همیشه و همیشه دلیل شکستش یک چیز بوده «به سرعت لازم نرسید». خب برادران من، وقتی یه موتور نمی‌تونه توان لازم رو ایجاد کنه چه دلیلی داره که اینقدر وقت و هزینه صرفش می‌کنید؟ حالا این که اساس مشکل از خود موتور ماهواره‌بر هست یا ناتوانی مهندسین ایرانی در رفع مشکلاتش هم به کنار ولی واقعا دیگه پلتفرم سیمرغ ثابت کرده که این‌کاره نیست. من آماری از سایر پرتابگر‌های فضایی ندارم ولی احتمالش هست که تا همین الان سیمرغ رکورد بیشترین شکست متوالی رو به اسم خودش ثبت کرده باشه (خداییش عجب اسم خفنی داره! حیف حییییف)

به روز رسانی جدید برای سوخو 34 در ماه مه 2021 در مقاله ای در ایزوستیا اعلام شد که هنگ دوم هوانوردی در چلیابینسک اولین مدل بازسازی شده سوخو 34 را دریافت کردند. جت های جدید که در حقیقیت نمونه های بازسازی شده اولیه جت سوخو 34 هستند در کارخانجات هواپیماسازی Chkalov Novosibirsk برای درگیری در محیط ها با تهدیدات جدید به تجهیزات و غلاف های جدید شناسایی و جنگ الکترونیکی مجهز شدند SU-34 NVO نامگذاری شده اند. در حال حاضر نیروی هوایی روسیه حدود 120 فروند su-34 را در اختیار دارد که 3 فروند هم در وقایع مختلف از دست رفته اند.فول بک ادامه دهنده استراتژی هست که در زمان جنگ سری با تولید هواپیماهای f-111 و su- 24 تعیین شده بود. این هواپیما به لطف ترکیب قدرتمندی از انواع حسگرها و سیستم های هدف گیری توانست عملکرد قابل قبولی در جنگ سوریه نشان دهد. حسگرهایی که در این هواپیما نصب شده اند این امکان را می دهند تا بدون کمک از عوامل زمینی یا هواپیماهای دیگر از ارتفاع ایمن اهداف را جستجو کند و به کمک بمب های هدایت لیزری حملات دقیق انجام دهد.علاوه بر این سوخو 34 می تواند در 12 جایگاه (hardpoints) خود 8/5تن انواع تسلیحات هوا به هوا و هوا به زمین را تا فاصله 2500 مایلی حمل کند .( این برد به کمک سوختگیری هوایی به دست می آید.) بر خلاف بسیاری دیگر از انواع جنگ های روسی که در سوریه مستقر هستند حتی یک فروند سوخو 34 بر اثر تصادف یا اتش دشمن از بین نرفت . نمونه های اولیه سوخو 34 در جنگ دوم چچن و جنگ روسیه و گرجستان با انجام پارازیت به عنوان اسکوریت و پشتیبانی برای حملات دقیق شرکت کردند. فول بک یک بمب افکن بزرگ روسیه از نسل چنگنده های دوموتوره و چابک فلانکر روسیه هست . سوخو 34 توانایی پرواز تا سرعت حدود 2 بربر صوت و در ارتفاعات بالا و قدرت انجام مانورهای سنگین را دارد و برای انجام ماموریت ها با زمان طولانی بین 6-10 ساعت می تواند دو خدمه را در کنار هم جای دهد که یکی به عنوان افسر تسلیحات حسگرها عمل می کند و دیگری تمرکز بر پرواز دارد. اما سوخو 34 به اندازه یک جنگنده واقعی مانور پذیر نیست و این را از نسبت رانش به وزن اون که در در حدود 7/0 هست می توان فهمید . به لطف حسگرهای پیشرفته که در این هواپیماها وجود دارد این هواپیما سازگازی کامل با موشک های هوا به هوای روسیه مانند موشک گرمایاب کوتاه برد r-73 و موشک های r77 و r27 دارد و این نظر بسیار تواناتر از هواپیمای سوخو 24 است . نصب این موشک ها این اجازه را به این بمب افکن میدهد که انعطاف پذیری بیشتر در انجام عملیاتهای دوربرد بدون بیاز به جنگنده اسکورت کننده داشته باشد. بنابر گزارش ها تصمیم برای به روزرسانی سوخو 34 ها با توجه به اینکه هنوز در مراحل اولیه عمر خود هستند به دلیل تجربیات بدست آمده نیروی هوایی روسیه در جنگ سوریه هست. اول از همه نیاز به بهبود بیشتر قابلیت های شناسایی و هدفگیری وجود داشت که امکانات زیادی را در اختیار سوخو 34 قرار می دهد. موضوع دوم تلفات هواپردهای روسیه بر اثر اتش ترکیه یا موشک های هوا به زمین نیاز به تولید پارازیت دهنده های قوی تری را نشان می داد و از این رو پارازیت دهنده های قدیمی L175V با نمونه های جدیدترو قدرتمندتر K265 Khibiny-M جایگزین شدند. در ابتدا بروزرسانی جدید قرار بود ارتقا NVO روی سوخو 34ها برای تولید دو نوع جت انجام شود نوع اول یک مدل شناسایی از سوخو 34 جهت جایگزینی با هواپیمای su24MR به نام su34R و یک بروز رسانی برای تولید مدل جنگ الکترونیک به نام su34MP مشابه هواپیمای EF-111 A Raven نیروی هوایی ایالات متحده . اما در نهایت تصمیم برا این شد که یک نمونه با قابلیت انعطاف بالا برای انجام هر دو وظیفه تولید شود. ویژگی جدید در SU-34NVO با تولید غلاف های جدید UKR که در زیر شکم سوخو 34 نصب می شود به دست آمد. این سیستم به نام BKR3 شناخته می شود. که عبارتست از 3 غلاف با انواع محتلف سنسور که می توانند از طریق یک پیوند امن اطلاعات خود را به هواپیماهای دیگر یا مراکز فرماندهی منتقل کنند. غلاف UKR 3 مدل دارد. نوع UKR-OE یک اسکنر مادوق قرمز 433M Raduga-VM به همراه یک دوربین Antakt هست که با هم جفت شده اند. مدل رادیویی UKRT نام دارد که از یک حسگر پیشرفته 410M که مدل کوچک شده 400M مورد استقاده در هواپیمای TU-214R است استفاده کرده و برای ردیابی و مکان یابی سگنال های رادیویی کاربرد دارد. و در نهایت UK-RL یک رادار 402M Pika-M هست که داراری رزولیشن کافی برای شناسایی و طبقه بندی اهداف هوایی ، دریایی و زمینی به ترتیب در بردهای 180، 60و 30 مایلی اسکن کند. این سیستم این قابلیت را دارد که در هر شرایطی وضوح کافی برای شناسایی اهداف کم دید ( احتمالا منظور نویسنده استتار شده) فراهم کند. در مورد ارتفا EW جزئیات بسیار کمی موجوداست . اما ظاهرا یک نوع جدید و قوی تر khibiny هست که به سوخو 34 این اجازه را می دهد تا عملیات پارازیت اسکورت را انجام دهد. ( محاقظت از هواپیماهای همواره را هم می تواند انجام دهد.) همچنین ممکن است در حالت EW یک غلاف پارازیت اسکورت L700یا SAP14 Tarantul داشته باشد . همچینین ممکن است به نوع جدیدتری از غلاف khibiny مجهز باشد که مخصوص اختلال در آواکس ها در حال توسعه است. khibiny SU-34NVO احتمالا به جز تسلیحات هوایت شونده ای که از قبل مجهز بوده خواهد توانست موشک های کروز پنهان کار KH101 و یا موشک کروز KH102 مجهز به کلاهک اتمی را حمل کند مجهز شود به این ترتیب هر سوخو 34 می تواند دو موشک با خود حمل کند و نقش انجام حملات اتمی را هم بر عهده داشته باشد. kh101 در ماه مه 2020 مسکو سفارش 76 فروند جدید سوخو 34 برای جایگزینی با سوخو 24 ها ارائه کرد. که قرار استاولیت نمونه ها در سال 2022 تحویل شود و با توسعه تجهیزات مورد نیاز تولید انها از سال 2027 با نرح 8 تا 14 فروند در سال آغاز شود. این مدلهای جدید SU-34M نام خواهند داشت که بجز بروزرسانی های انجام شده در SU – 34 NVO فن اوری های جدیدتری هم در انها استفاده خواهند شد از جمله سیستم حمله مدرن K-102M و رادار SH-141M ریزپردازنده البروس،نمایشگرهای جدید برای کابین خلبان و یک رادارجدید و برخی تغییرات دیگر که اطلاعاتی ازشون منتشر نشده می باشد. اا برای موتورها از همان موتورهای AL-31 استفاده خواهد شد. سوخو 34 با تمام خملکرد موفق خود در سوریه به عنوان یک هواپیمای غیر رادار گریز بدون شک در یک درگیری با دشمن قوی برای نفوذ به حریم هوایی باتوجه به دیده شدندش در رادارها با مشکلاتی مواجه خواهد شد. در چنین محیط پرخطری قرار هست فول بک با کمک عوارض زمین و سرعت بالای خود و همچینین نصب تجهیزات پیشرفته شناسایی هدف مدت زمان کمی در محدود خطر باشد و به سرعت هدف را شناسایی و منهدم کند و از محدوده خارج شود. هر چند در روسیه طرح هایی مثل SU57 و Okhotonik-B را در اختیار دارد اما این طرح ها هم تعداد کمی از انها در ارتش زوسیه حضور خواهند داشت و هم نمی توانند برد و محموله های مشابه فول بک حمل کنند. منبع با توجه به جدیدبودن این بروزرسانی ها و غلاف ها متاسفانه من نتونستم تصویری از خیلی از این ابزار پیدا کنم

مهمات توپخانه ایی و هدایت شونده لیزری بصیر /کراسنوپل https://www.aparat.com/v/otecU

اسپارو AIM-7 E.2 در ایران در اوایل دهه 40 شمسی ، با عملیاتی شده فانتوم ها در نیروی هوایی ایران و افزایش تهدیدها از سوی عراق و اتحاد شوروی ، ارتش ایران بر این تصمیم قرار گرفت تا توانمندی های خود را در حوزه رزم هوایی با خرید موشکهای میان برد AIM-7 اسپارو ، افزایش دهد . به همین علت ، پس از مطالعات و بررسی های صورت گرفته و بر اساس تجربه نیروی هوایی ارتش ایالات متحده در ویتنام ، نیروی هوایی برای خرید اسپارو اعلام آمادگی نمود . با امضاء قرار داد میان ایران و شرکت سازنده ( ریتئون ) به سال 1968 ( 1345 شمسی ) نخست در حدود 300 تیر موشک برای جتهای فانتوم سری دی که به تازگی نیز تحویل داده شده بودند ، به قیمت هر تیر 57000 دلار خریداری شد . سه سال بعد ، یعنی در سال 1971 ( 1350 شمسی ) ، چیزی درحدود 400 تیر موشک AIM-7.E.2 مجددا برای نیروی هوایی سفارش داده شد که قیمت هر تیر موشک با کمی افزایش به 68000 دلار رسیده بود . دو سال بعد ، ( 1973 / 1352 شمسی ) ایران سفارشی بزرگتر ، در حدود 500 تیر موشک AIM-7 E.3 و پس از یکسال ( 1974/ 1353 ) ، سفارشی برای 60 تیر موشک ( به قیمت هر تیر 75000 دلار ) را به ریتئون ارائه نمود . باورود تامکتها در میانه های دهه 50 شمسی ، اینبار یک سفارش بسیار بزرگ ، چیزی در حدود 800 تیر موشک AIM-7 E.4 در بازه زمانی سال 1354 تا 1356 به نیروی هوایی با قیمت هر تیر 86000 دلار تحویل شد . علیرغم این تعداد انبوه ، برنامه ریزان نظامی ارتش به این نتیجه رسیده بودند که موشکهای تحویلی از کیفیت چندانی برخوردار نیستند ، درنتیجه طبق یک برنامه از پیش تعیین شده ، چیزی در حدود 250 تیر موشک اسپارو از مدلهای تحویلی اولیه به ایالات متحده ارسال شد تا به استاندارد AIM-7 E.3 ارتقاء یابند که هزینه این ارتقاء برای هر تیر 23000 دلار تعیین شده بود . صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9

طومار صلح برای سرزمین پارس پنجاه سال با اشباح نیروی هوایی از یک نظر ، دهه چهل و پنجاه شمسی را میتوان دوران طلایی نیروی هوایی ایران بشمار آورد . در این دو دهه ، نیروی هوایی از یک شاخه ابتدایی و عقب مانده به یک نیروی پیشرفته و مدرن تبدیل شد که تا نزدیک به انتهای دهه نود شمسی ( 1397 ) ، همچنان قابلیتهای خود را ، گرچه با فراز و نشیب فراوان ، حفظ نموده است . با این وصف ، سال جاری شمسی ، پنجاهمین سالگرد ورود جنگنده - بمب افکن F-4 به سازمان رزم نیروی هوایی است که مرور فرآیند ورود این جت رزمی جالب به نظر خواهد رسید . در دهه هفتاد میلادی ، روابط میان اعراب و اتحاد شوروی با تحویل محموله های بزرگی از تسلیحات ، بخصوص جنگنده های رزمی از سوی این کشور ، به اوج خود رسیده بود و این مساله ، ایالات متحده را برآن داشت تا با تمام قدرت و در چهارچوب دکترین ریملند ( اسپایکمن ) ، از ایران حمایت کند، بویژه اینکه ، پهلوی دوم در اظهار نظری ، بیان نمود که قدرت گیری اعراب را به هیچ عنوان تحمل نخواهد کرد . در نتیجه ، برنامه ای که از انتهای دهه شصت میلادی با تحویل 16 فروند جنگنده اف-4 دی آغاز شده بود ، با قدرت ادامه پیدا کرد و به همین ترتیب ، سیل ویرانگر سفارشهای نیروی هوایی به شرکت مک دانل سرازیر شد . این سفارشها که در قالب پروژه "طومار صلح" تعریف شده بود ، در سال 1971 با تحویل 4 فروند RF-4E ، سال 1972 با تحویل 36 فروند F-4E ، دوازده فروند RF-4E در سال 1973 ، سی و شش فروند F-4E به سال 1974 ادامه یافت . بدین ترتیب ،درنهایت ماجرا ، 32 فروند F-4D، یکصد و هفتاد و هفت فروند F-4E و 16 فروند RF-4E ( بعلاوه حداقل 6 فروند فتوفانتوم های دُم سفید ) به نیروی هوایی ایران تحویل شد ، چنانکه IIAF بعد از نیروی هوایی آلمان ، به دومین کاربرفانتوم تبدیل گردید . این درحالی بود که فانتوم های ایرانی به شکلی خاص ، به تجهیزات پیشرفته APX-80 ( سامانه درخت جنگی ) ، کابین بهبود یافته ( طرح MOD.556) ، رایانه های دیجیتال کنترل آتش برای مهمات هدایت شونده اسپارو و همچنین سامانه ناوبری دیجیتال ARN-101 مجهز شده بودند . صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9