چنگالهای تیز ققنوس برنامه تبدیل موشکهای هوابه هوای دوربرد فینیکس به گونه سطح به هوا موشک هوابه هوای دوربرد AIM-54 فینیکس برای 4 دهه متوالی ،جنگ افزار اصلی ناوگان جتهای برتری هوایی اف-14 تامکت نیروی دریایی ایالات متحده ( و هم اکنون نیروی هوایی ایران ) بشمار می رفت و می رود ، ولی کمتر کسی اطلاع دارد که نیروی دریایی ارتش آمریکا ، در مقطعی ، درصدد بود تا نسخه متفاوتی از این موشک مشهور را برای شلیک از روی شناورهای رزمی مستقر نماید. در واقع پروژه ناکام Sea Phoenix ضمن تبدیل موشک ، شامل نصب مجموعه کاملی از رادار هدایت آتش AWG-9 بر روی شناورهای رزمی بود که حتی تا مرحله شلیک آزمایشی نیز پیشرفت نمود . ابعاد غول آسای موشک دوربرد هوابه هوایی AIM-54A در مقایسه با خدمه حاضر در تصویر کاملا مشخص است مفهوم اولیه فینیکس دریاپایه ، در اواسط دهه هفتاد میلادی بعنوان جایگزینی مناسب برای نسخه های اولیه سامانه دفاع هوایی دریاپایه سی اسپارو ( نسخه ای از موشک هوابه هوای AIM-7) پیشنهاد گردید . درآن زمان ، فینیکس هواپایه ، به همراه اف-14 های نیروی دریایی در خط مقدم درگیری مستقر بودند و مجموعه سامانه کنترل آتش قدرتمند AWG-9 نیز در پشتیبانی این دو قرار می گرفت تا تهدید اصلی بر علیه ناوگروه های هواپیمابر یعنی موشکهای کروز ضد کشتی نیروی دریایی ارتش شوروی و بمب افکن های حامل آنها را خنثی نماید . آنتن و سامانه AWG-9 جنگنده اف-14 با این حال ، منشاء موشک فینیکس را می توان فراتر از برنامه ترکیبی اف-14 و آگ ناین دانست ، چرا که پیشتر ازاین ، برنامه AAM-N-10 نیروی دریایی و گونه طراحی شده برای نیروی هوایی یعنی موشک GAR-9 وجود داشت ،اما در نهایت دچار ناکامی گردید . بدین ترتیب ، به منظور پر کردن شکاف تهدید موشکهای کروز روسی ، یک برنامه طراحی جدید به منظور جایگزین نمودن این موشکها توسط شرکت هیوز به سال 1962 آغاز شد که نخستین موشک تولید شده در این برنامه در 8 سپتامبر 1966 از یکفروند هواگرد NA-3A اسکای واریور برفراز میدان تیر موشکی نیروی دریایی در اقیانوس آرام شلیک گردید که در نهایت امر با تبدیل شده به برنامه AIM-54A و ترکیب با پروژه اف-14 ، به سال 1974 عملیاتی شد . تست موشک فینیکس علیه یک هدف پرنده QF-4 سال 1983 اما در حالی که ترکیب اف-14 و فینیکس با پرواز از روی عرشه اوهواپیمابر قرار بود تا یک لایه محافظتی برای ناوگروه های هواپیمابر ایجاد کند ، برنامه سی فینیکس بر روی خود ناو نصب میشد تا یک حلقه دفاعی محکم ولی نزدیکتر اما همچنان دوربرد را در برابر هر گونه هواگرد یا موشک کروز مهاجم ایجاد نماید تا اگر موشکی از لایه اول ( تامکت- فینیکس ) عبور نمود ، بتوان از ناوگروه دفاع نمود . براساس برنامه طراحی شده ، نیروی دریایی می بایست بر روی هر ناو ، سه سامانه (پرتابگر) نصب می نمود تا پوشش 360 درجه برای شناور فراهم شود ،اما هرکدام از این پرتابگرها ، بطور مستقل قادر به عملیات بودند که شامل یک لانچر 12 تایی برای موشک فینیکس ، یک رادار AWG-9 بعلاوه کنترل ها و نمایشگرهای مختلف برای کار با آن بود . نخستین تست موشک فینیکس ، سال 1966 براساس طراحی اولیه ، تکنسین های نیروی دریایی و شرکت سازنده ، انتظار نداشتند که نصب سی فینیکس بر روی ابرحامل های هواپیمابر یا سایر شناورهای رزمی مشکلات زیادی ایجاد کند . براساس داده های شرکت هیوز که مسئولیت تولید رادار و موشک را بصورت توامان داشت ، چیزی در حدود 27 جزء از 29 جزء سامانه اصلی را می شد به کشتی اضافه کرد بدون اینکه نیازی به تغییرات زیاد داشته باشد . درواقع ، گونه دریایی فینیکس مزیتهای قابل توجهی از جمله توانایی درگیری با چندهدف بطور همزمان را در اختیار داشت . ازاین گذشته ، AWG-9 می توانست تا 24 هدف را بطور همزمان و بصورت اسکن در حالت جستجو کشف و شش هدف را براساس اولویت انتخاب و با آن درگیر شود . راست : لود سنگین تامکت ، شش تیر موشک فینیکس که گفته میشود در این آرایش ، مانور پذیری اف-14 تا حدودی کاهش می یافت چپ : لود استاندارد تامکت ( اف-14 جلویی ) ، 4 تیر فینیکس ، دو تیر اسپارو و دوتیر سایدویندر ( نیروی هوایی ایران ) بدین ترتیب ، در حالی که اف-14 تنها شش تیر فینیکس با خود حمل مینمود ( در سنگین ترین لود ممکن ) و 4 تیر موشک در حالت عادی ، نسخه دریاپایه بصورت بالقوه میتوانست با اهداف بیشتری وارد نبرد گردد .علاوه براین ، موشک AIM-54 حتی در حالت دریاپایه نیز عملکرد بسیار چشم گیری از خود نشان می داد . بدین معنی که موشک در حالت هواپایه ، با سرعتی در حدود 4.3 ماخ می توانست در یک برد 72.5 مایل دریایی با هدف درگیر شود ،و اگر چه در نسخه دریاپایه ، این مقدار کمتر می بود ،اما همچنان سلاح مرگباری بشمار می رفت . مراحل بارگذاری موشک RIM-7P در مقام مقایسه ، موشک AIM-7F اسپارو ، هواپرتاب ، بردی در حدود 38 مایل دریایی دارد که این رقم برای موشک RIM-7P سی اسپارو به 14 مایل می رسد . با این وجود ، علیرغم کاهش برد فینیکس دریاپایه ، بدلیل وزن سنگین 1000 پاوندی آن ، واضح بود که عملکرد بسیار بهتری از سی اسپارو به نمایش می گذاشت . در نبردهایی که در بردهای نزدیک بوقوع می پیوست ، فینیکس هواپرتاب از رادار فعال خود استفاده می کرد که این برای نسخه دریاپایه نیز صدق می نمود در حالی که گفته شده حداقل برد درگیری فینیکس دریاپایه چیزی در حدود 2 ناتیکال مایل می بود . مراحل بارگذاری موشک RIM-7P برنامه نهایی شده برای نصب ترکیب سی فینیکس و AWG-9 بر روی شناورهای رزمی چندان با نمونه هواپایه تفاوت نداشت ، اما قرار بود پس از تایید اولیه ، قابلیتهای بیشتری بدان اضافه گردد. در شکل نهایی شده طرح به سال 1977 ، قراربود تا به موشک فینیکس یک بوستر اضافه شود تا کاهش برد تا حدی جبران گردد که این احتمالاًهمان تغییراتی بود که هیوز می بایست انجام میداد . شلیک موشک RIM-7P در جریان تستهای صورت گرفته در مرکز آزمون های نیروی دریایی در چاینالیک کالیفرنیا ، گونه استاندارد سی فینیکس مسافت 13.5 مایلی را در 90 ثانیه طی نمود ، هر چند عملکرد موشک در حوزه هایی نظیر مرحله جداشدن از پرتابگر و جنبه های ایمنی آن مورد بررسی قرار نگرفت ،در حالی که بطور همزمان ، چهاردهمین نسخه مجموعه AWG-9 ویژه دریا نیز در حال تولید بود . پی نوشت : 1- ادامه دارد 2--استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

تحویل امرپ طوفان به نیروهای مسلح خودروی ضد مین و ضد کمین (امرپ) طوفان برای حفاظت از جان پرسنل زمینی در مناطق مورد تهدید توسط گروهک های تروریستی در مرزهای کشور بسیار ضروری است.امسال چندین دستگاه طوفان به نیروهایمسلح و سپاه تحویل داده شد. طبق اطلاعات اعلام شده توسط وزارت دفاع، بدنه امرپ طوفان در برابر گلوله‌های کالیبر 7.62 میلیمتری با هسته فولادی مقاوم بوده و کف آن نیز در سطح مقاومت Stanag 4569 L2 قرار دارد. از نظر مقاومت در برابر انفجار، امرپ طوفان در برابر تا 6 کیلوگرم تی ان تی مقاوم است. این خودرو توان حمل 8 نفر به جز راننده و کمک راننده را دارد. این امرپ 14 تنی با طول 7 متر، عرض کمتر از 2.5 و ارتفاع کمتر از 4 متر با یک موتور 260 اسب بخار به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت دست یافته و توان شیب‌روی طولی 60 درصد و عرضی 30 درصدی را دارد. سقف این خودرو دارای یک جایگاه نصب سلاح است که به صورت استاندارد یک تیربار 14.5 میلیمتری برای آن در نظر گرفته شده. هر چند روی همه نفربرهای کیا و رخش تحویل داده شده به ناجا سکوی کنترل از راه دور مجهز به دوربین حرارتی و تیربار 12.7 میلیمتری وجود داشت اما در نمونه تحویلی به سپاه از سکوی کنترل از راه دور استفاده نشده که امید می‌رود در آینده این تغییر صورت پذیرد.

ایران از روسیه سلاح AK۱۰۳ خرید http://www.tasnimnews.com/fa/news/1395/05/16/1149801/ایران-از-روسیه-سلاح-ak103-خرید-کلاشنیکف-های-جدید-وارد-کشور-شد

امرپ طوفان در خدمت حشد : و ارس در خدمت مرزبانی خودمون!!

نبرد تایتان ها ...!!!!!! صف آرایی نیروی هوایی روسیه و اوکراین برای رزم هوایی ؟!!!!!!!!!!!! بخش اول مناقشه اوکراین اگر چه هنوز به مثابه آتش زیر خاکستر است و هنوز اتفاق عمده ای رخ نداده ( دهم بهمن 1400 ) ، اما رسانه های دوطرف ، بخصوص بنگاه های خبر پراکنی غربی به شکل متواتر معتقدند که روسیه ممکن است تا چند هفته آینده به اوکراین حمله ور شود ، به همین دلیل قدرت نظامی دو طرف به شکل گسترده تری زیر ذره بین قرار گرفته است . در واقع ، اگر مسکو ، حمله جدیدی را علیه اوکراین کلید بزند ، احتمالا چیزی در حدود 175000 سرباز نیروی زمینی به همراه حملات موشکی از زمین و دریا بر علیه اهداف از پیش تعیین شده صورت خواهد گرفت . با این حال ، درصورت وقوع هر گونه اقدام نظامی ، نوک پیکان تهاجمی روسیه ، نیروی هوایی این کشور خواهد بود ، به همین دلیل فرصتی بدست آمده تا توان رزمی دو طرف در حوزه هوایی مورد بررسی قرار گیرد . به ترتیب از راست : نشان منطقه نظامی غرب ارتش فدرال (WMD) نشان دفتر امنیت فدرال ( FSB) نشان وزارت موقعیت های اضطراری (MChS) نشان سرویس گارد ملی فدرال روسیه ( Rosgvardia) نشان نیروی هوا-فضای روسیه ( VKS) نیروی هوایی روسیه یگان های ارتش فدرال روسیه هم اکنون در 5 منطقه نظامی اصلی سازماندهی شده اند که یک شبکه اداری مبتنی بر قلمروهای جغرافیایی را به نمایش می گذارد و هرکدام از این 5 منطقه ، یک ستاد نظامی جداگانه را در اختیار دارند که مسئولیت اداره حوزه استحفاظی خود را دارد . برهمین اساس ، در بدترین سناریوی ممکن ( جنگ ) و مطابق با داده های منتشر شده توسط اطلاعات نظامی ارتش اوکراین ، یگان های روسی از محور شرقی ، مرز بین المللی را شکسته و از محور کریمه ، به جنوب اوکراین حمله ور خواهند شد و پس از اجرای عملیات آبخاکی ، وارد خاک اوکراین می شوند . علاوه براین ، محور دومی از شمال اوکراین ( بلاروس ) نیز وجود دارد که پس از استقرار واحدهای کامل روسی در آن، امکان آن قوت بیشتری پیدا خواهد نمود . اما صرف نظر از احتمال وقوع جنگ ، هر نوع طراحی رزمی شامل بکارگیری مشترک یگان های هوایی و زمینی است در دو منطقه نظامی جداگانه ارتش روسیه خواهد بود . در این ارتباط ، بخش قابل توجهی از منطاق مرزی روسیه با اوکراین و همچنین نوار مرزی با کشورهای عضو ناتو ، شامل لهستان ، استونی ، لتونی و لیتوانی زیرنظر ستاد منطقه نظامی غرب ( WMD) قرار می گیرند . این ستاد ، مهمترین شاخه از 5 ناحیه نظامی ارتش روسیه است که مسکو ، سن پیترز بورگ و منطقه بشدت نظامی شده کالینینگراد را پوشش میدهد . با توجه به این مساله ، علاوه بر نیروی هوا-فضای روسیه (VKS) در ستاد منطقه غرب ، این بخش مسئولیت یگان های نیروی زمینی و تمامی ناوگان بالتیک وشاخه هوایی نیروی دریایی را نیز برعهده دارد ، در حالی که با وقوع جنگ تمام عیار ، واحدهای سرویس گارد ملی فدرال روسیه ( Rosgvardia) ، گارد مرزی سرویس امنیت فدرال ( FSB) و وزارت موقعیتهای اضطراری ( MChS) نیز در حوزه مسئولیت این ستاد قرار می گیرند .با قرار داشتن این واحدها و یگانها ، ستاد منطقه غرب ارتش فدرال مسئولیت دفاع از مسکو ، سن پیترزبورگ و کالینینگراد را با انتقال پیشرفته ترین عناصر دفاع هوایی که توان مقابله با بمب افکن ها ، موشکهای کروز ، جنگنده ها و موشکهای بالستیک راهبردی و تاکتیک برعهده دارد . اسکادران های بال ثابت ستاد نظامی منطقه غرب ارتش فدرال روسیه زمانی که قرار است تا واحدهای VKS ( هوا-فضا ) منطقه نظامی غرب مورد بررسی قرار گیرد ، می توان تمامی واحدهای آن را تحث فرماندهی نیروی هوایی ششم و ارتش دفاع هوایی (بعبارت بهتر ، 6 A VVS PVO ) که درسال 2015 ایجاد شد ، محاسبه نمود . این فرماندهی که شامل اسکادران های استراتژیک نیز می شود ، عناصر دفاع هوایی زمین پایه و همچنین جنگنده های تاکتیکی ( که در ارتش روسیه از قدیم ، نیروی هوایی جبهه ای نام داشته ) و درنهایت بالگردهای هواپیمایی نیروی زمینی را در هماهنگی با عناصر نیروی زمینی تحت فرماندهی خود می بیند . در درون این فرماندهی جدید ، یک لشکر ترکیبی با شناسه لشکر 105 مرکب هوایی قرار دارد که تمامی جنگنده های ستاد منطقه غرب ، جتهای ضربتی بعلاوه یک هنگ کامل ترابری تاکتیکی مستقل را که ماموریتهای VIP را بر عهده می گیرد ، وجود دارد . این لشکر نیز در سازمان رزمی خود یک تیپ کامل و دو هنگ رزمی را دراختیار دارد که مجموعا" 10 اسکادران بالگرد ترابری ، تهاجمی ، شناسایی را برای ماموریت های محوله می تواند استفاده کند . در همین راستا ، پایگاه های هوایی که به شکل دائم توسط ستاد منطقه نظامی غرب اداره شده و برخی نیز در فاصله بسیار دورتری از مرزهای اوکراین قرار داشته و توان اعزام تجهیزات رزمی خود را به صحنه عملیات نظامی دارند ،شامل 1- پایگاه هوایی کورسک -خالیون : در این پایگاه ، هنگ 14 نیروی هوایی از لشکر 105 به دو اسکادران جنگنده مجهز است که با جتهای سوخو-30 اس ام عملیات می کنند . این هنگ با قدرت اسمی 24 فروند جنگنده سوخو-30 اس ام ، در گذشته به جتهای میگ-29 اس ام تی / یوبی مسلح بود ، که با لغو سفارش الجزایر ، به نیروی هوایی روسیه تحویل داده شده بودند . اما وضعیت فالکروم نامشخص بوده و برخی معتقدند که پس از تحویل سوخو-30 ها ، بتدریج غیر عملیاتی شده اند ، اما در اوایل سال 2021 برای عملیات نظامی به سوریه اعزام شدند که باعث تعجب همگان شد . 2- پایگاه هوایی ورونژ : توان رزمی بمب افکن های تاکتیکی لشکر 105 هوایی متعلق به هنگ 47 نیروی هوایی است که به دو اسکادران سوخو-34 متکی است که در این پایگاه مستقر هستند . این هنگ ، 24 فروند جت ضربتی سوخو-34 را برای جایگزینی بمب افکن های ضربتی سوخو-24 ام دریافت کرده اند و در گذشته از اولین یگانهای بشمار می آمدند که به سوریه اعزام شدند . این هنگ در میان واحدهای رزمی ارتش روسیه بدلیل تجارب بدست آمده در سوریه در کاربرد مهمات هدایت شونده لیزری / تلویزیونی و هدایت ماهواره ای ، جایگاه ویژه ای دارد . 3- پایگاه هوایی بسووتز : این پایگاه بعنوان بخش دیگری از لشکر 105 ، هنگ 159 نیروی هوایی را در خود جای داده که به جتهای سوخو-35 اس مجهز است . این یگان با در اختیار داشتن 24 فروند جنگنده سوخو-35 ، در گذشته مسلح به جتهای سوخو-27 پی و سوخو-27 اس ام بود که نشان دهنده یک ارتقاء گسترده بر روی توان رزم این یگان است . گفته می شود ستاد نظامی منطقه غرب ارتش با ارسال مهمات هدایت دقیق ، و تجهیزجنگنده ها به سامانه های جدیدتر ناوبری و تهاجمی ، قدرت ضربتی این پایگاه را بشدت افزایش داده است . 4- پایگاه هوایی خوتیلف : هنگ 790 از لشکر 105 هوایی به 3 اسکادران ترکیبی از جتهای سوخو-35 و میگ-31 مسلح است که پس از پایگاه بسووتز ، دومین پایگاه هوایی ارتش بود که جنگنده های جدید سوخو-35 را دریافت نمود . برهمین اساس ، به غیر از 12 فروند سوخو-35 اسکادران یکم ، دو اسکادران دوم و سوم ، مجموعا به 24 فروند جنگنده میگ-31 بی ام / بی اس ام مسلح بوده که قابلیت دفاع هوایی دوربرد را بخصوص در برابر موشکهای کروز در ارتفاع پایین ، فراهم می آورد . 5- پایگاه هوایی شاتالوف : یکی از دو اسکادران شناسایی نیروی هوایی ستاد منطقه غرب ، مسلح به 6 تا 8 فروند جت سوخو-24 ام آر و تعدادی هواگرد توربوپراپ آنتونوف-30 برای ماموریتهای شناسایی سریع و عکس برداری ، در این پایگاه استقرار دارد که با توجه به وسعت منطقه ، این تعداد کمی عجیب بوده و احتمالا در زمان درگیری ، هواگردهای بیشتری به این پایگاه اعزام خواهند شد . 6- پایگاه هوایی سن پیترزبورگ- لواشوو : مسئولیت ترابری تاکتیکی ستاد نظامی منطقه غرب برعهده هنگ 33 مستقر درشرق مسکو است که مجموعه متنوعی از هواگردهای آنتونوف-26 ، میل-8 ، آنتونوف-148 ، توپولف-134 ، آنتونوف-72 ، آنتونوف-12 و میل-26 را در اختیار دارد . پی نوشت : 1- ادامه دارد ..... 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

گزارش جدید شورای امنیت در خصوص یمن مثل همیشه اطلاعات بسیار جالبی دارد رایان رشد افزار صیاد2 پهپاد وعید حمله به کشتی اسراییلی MERCER STREET حمله با موشک قدس 2 به Aramco Bulk Plant در جده و... https://undocs.org/S/2022/50

دو طرح مختلف برای حمله به سامانه هاک ترکیه در پایگاه الوطیه مطرح شده 1- حمله رافال های مصری با موشک های کروز 2- حمله 4 فروند میراژ 9-2000 اماراتی با پشتیبانی اواکس e-2 مصری بیشتر البته احتمال حمله با رافال های مصری مطرح هست

Bell OH-58 Kiowa Cutaway

احتمالا تجربیات یمن و رهگیری موشکهای برکان (که بسیار شباهت به قدر و قیام داره) توسط پاتریوت عربستان باعث تغییرات شده امیدوارم دیگر تجربیات یمن و سوریه که برای ما بسیار گران بدست اومده در تمام سازمان رزم و استراتژی و تاکتیکهای ما باعث تغییر و بروز رسانی بشه و تبدیل به یک سازمان یاد گیرنده بشیم این طوری خیلی از راه رو رفتیم

برتری هوایی بر فراز کیف آیا نیروی هوایی روسیه قابلیت سرکوب شبکه دفاع هوایی اوکراین را در یک بازه زمانی 24 ساعته دارد ؟! با فروپاشی اتحاد شوروی در سال 1991 ، روسیه و اوکراین بعنوان دو کشور مستقل که در گذشته بخشی از یک کشور بحساب می آمدند ، به شکل مستمر بر سر طیف قابل ملاحضه ای از مسائل ، از جمله حوزه امنیت و دفاع با هم اختلاف پیدا کردند ، هر چند این مشکلات چندان به نزاع نظامی منجر نشد ، اما کنار رفتن دولت میانه رو اوکراین در سال 2014 و استقرار یک تفکر ضد روسی که آشکارا طرفدار غرب بود ، این روند را وارد مرحله جدیدی نمود . پس از آن ، روسها که امنیت مرزهای خود را در جنوب ، به خظر افتاده تلقی میکردند ، به زور سرنیزه ، شبه جزیره کریمه را به خاک خود منضم نمودند ، هر چند بافت جمعیتی این منطقه بلحاظ نژادی و زبانی از دوران اتحاد شوروی بیشتر از سایر نقاط اوکراین ، به روسیه وابستگی داشت . با بدتر شدن اوضاع ، روسها که ضعف و وابستگی شدید دولت مستقر در کیف به غرب را مشاهده می کردند ، بتدریج با حمایت از شورشیان حاضر در شرق اوکراین ، یک جنگ نیابتی را با این کشور کلید زدند . با توجه به این مساله ، روند موجود ( نوامبر 2021 ) نه تنها بهبود نیافته ، بلکه تشدید نیز شده است و این امر ، احتمال اجرای یک عملیات نظامی گسترده علیه اوکرین را نسبت به گذشته ، بیشتر کرده است ، با این حال تحلیل های موجود حاکی از آن است که اگر چه مسکو از تصرف مناطق راهبردی شرق اوکراین ، سود چندانی را بدست نخواهد آورد ( بدلیل افزایش احساسات ضد روسی در مناطق غربی اوکراین و تضعیف اقتصاد آن ) ،اما کاربرد گزینه نظامی ، به دلایل مختلف ، تا حدودی کفه تعادل قدرت در این منطقه را بسود روسیه برخواهد گرداند. پوتین ( افسر سابق کی جی بی ) زلنسکی (شومن سابق تلویزیون اوکراین ) روسای جمهوری فعلی روسیه و اوکراین بدین ترتیب ، درصورتی که هر گونه درگیری نظامی بوقوع بپیوندد ، ماهیت و سازمان رزمی دو ارتش به گونه ای است که در مراحل آغازین نبرد ، هر دو تلاش خواهند نمود تا به سایتهای دفاع هوایی ، فرودگاهها ، مراکز کنترل و فرماندهی و سایر اهداف با ارزش حمله کنند . اما در طرف روسی ، قابلیتهای نیروی هوایی روسیه برای نیل به ایجاد برتری در آسمان اوکراین به شکل بالقوه تسهیل کننده انتقال یگان های زمینی و بدست آوردن کنترل سرزمینی خواهد بود . این مساله تا آنجا اهمیت دارد که می توان از آن بعنوان یک نیروی سد کننده بر علیه واحدهای هوایی و زمینی ارتش اوکراین در اجرای ضد حمله علیه نیروهای روسی استفاده نمود . از یکسو ، توانمندی های حال حاضر نیروی هوایی اوکراین بسیار محدود بوده و این کشور به یک ناوگان رزمی کوچک ، متشکل از جتهای دهه هشتاد میلادی متکی است که درسالهای اخیر ارتقاهای محدودی را بخود می بیند . ساعات پروازی خلبان های این نیرو ، به 40 ساعت درسال محدود شده و خبرهای نامناسبی از کیفیت تعمیر و نگهداری پرنده های موجود به گوش می رسد . در همین ارتباط ، این کشور در حال حاضر ، 35 فروند جنگنده میگ-29 و 35 فروند سوخو-27 را بصورت عملیاتی در اختیار دارد که در مقایسه با 260 فروند میگ-29 و سوخو-27 که در سال 1991 از نیروی هوایی ارتش شوروی به این جمهوری تازه استقلال یافته ، به ارث رسیده بود ، رقم بسیار فاجعه باری را نشان میدهد . در حالی که پیکربندی رزمی سوخو-27 های اوکراینی ، برای رزم هوایی یک نمونه بسیار خوب محسوب می شود ، اما عدم تسلیح آنها به موشکهای دوربردی نظیر آر-77 توان رزم آنها را محدود نموده و علاوه برآن بدلیل نبود یا کمبود سامانه های جنگ الکترونیک هوابرد ، بدان معنی خواهد بود که این جنگنده ها ، در برابر جتهای پیشرفته تر روسی نظیر سوخو-34 ، سوخو-30 اس ام و سوخو-35 چندان قابلیت ایجاد چالش قابل توجهی را ندارند . در این زمینه برخی تحلیلگران معتقدند که این اختلاف فاحش در حوزه جنگ الکترونیک ، کفه ترازو را به نفع نیروی هوایی روسیه سنگین نموده و این مساله در کنار نرخ بسیار پایین جتهای عملیاتی می تواند به یک فاجعه نظامی منجر گردد . این روند فرصت قابل توجهی را برای ناوگان مهاجم روسی ایجاد می کند تا با وارد کردن طیف متنوعی از سلاح های هدایت شونده هوا به زمین ، نیروی هوایی اوکراین را روی زمین محبوس نماید . درو اقع ، عدم تعادل نظامی در حوزه هوایی بلحاظ کمی و کیفی بدان معنی است که اوکراین بیش از گذشته می بایست به سامانه های دفاع هوایی خود برای به چالش کشیدن نیروی هوایی روسیه اتکاء داشته باشد . در حوزه دفاع هوایی ، ارتش اوکراین تا حال حاضر ، فاقد سامانه های دفاع هوایی برد بلند است و به تقریب همه اس-300 های به ارث رسیده از ارتش شوروی سابق ، بدلیل عدم تحرک مناسب و آسیب پذیری شدید از رده خدمتی کنار گذشته شده اند . با این وصف ، ارتش اوکراین روی کاغد به سامانه های S-300P/PS/PT ساخته شده در دهه هشتاد میلادی متکی است و اگر چه طبق برخی گزارشها ، تعدادی از این سامانه ها برای آزمایش به ایالات متحده فروخته شدند ، اما سامانه های بوک ام-یک روسی هنوز در خدمت قرار دارند ، البته تعدادی از این سیستم ها نیز در سال 2008 به ارتش گرجستان تحویل شده و علیه نیروی هوایی روسیه استفاده گردیدند . با توجه به این موارد ، برخلاف روسیه که گونه های پیشرفته تری از اس-300 ( نسخه های وی-4 و پی ام -2) را در اختیار دارند ، سامانه های موجود درارتش اوکراین ، برای دفاع از یک محدوده سرزمینی گسترده ، توانایی لازم را ندارند ، ضمن اینکه براساس اطلاعات موجود ، این شبکه ، فاقد لایه های مختلف دفاعی است و کم بودن آگاهی موقعیتی خدمه این سامانه ها با توجه قدیمی بودن سیستم های جنگ الکترونیک آن ، از اولویتهای نیروی هوایی روسیه برای اجرای عملیات سرکوب دفاع هوایی قرار خواهد داشت که به احتمال بسیار زیاد با وارد شدن بالگردهای کاموف-52 و میل-28 و جتهای ضربتی سوخو-34 صورت خواهد گرفت . علاوه براین ، آشنایی کامل روسیه به سامانه های تسلیحاتی موجود ارتش اوکراین ، روند اجرای عملیات سرکوب دفاع هوایی را احتمالا با مشکلات کمتری مواجه خواهد ساخت . ارتقاء سامانه های اس-125 ارتش اوکراین به اعتقاد برخی از تحلیلگران نظامی ، بزرگترین ضعف سامانه های اس-300 اوکراینی ، محدودیت درقابلیت درگیری با اهدف چندگانه است که این رقم به 12 هدف می رسد . درمقابل ، سامانه های اس-300 پی ام-2 روسی از اوایل دهه نود میلادی قابلیت درگیری با 36 هدف را در اختیار داشتند و می توانستد تا 72 موشک را همزمان هدایت کند ، در حالی که سامانه های اس -400 و اس-300وی-4 یقیناً توانمندی های بیشتری را به نمایش می گذارند . در نتیجه حتی اگر آتشبارهای اوکراینی بتوانند رهگیرهای روسی را کشف کنند ، در برابرمهمات هدایت شونده ای نظیر کاب-500 یا کاب-1500 یا موشکهای کروز بسیار آسیب پذیر هستند . در کنار این مساله ، فقدا سامانه های دفاع هوایی برد کوتاه که می بایست بعنوان لایه های دوم عمل کنند ، با بازنشستگی سامانه های اس-125 و بوک ام- یک های باقی مانده باعث افزایش آسیب پذیری ارتش اوکراین شده و این فشار را بر سامانه های اس-300 عملا افزایش خواهد داد . اعتماد به غرب .. آغاز فاجعه ؟ در دهه نود میلادی ، ارتش اوکراین تعداد قابل توجهی از بمب افکن های میانبرد و قاره پیمای به جامانده از شوروی سابق را به ارث برده بود ، اما حاکمیت ضعیف و نیاز مالی ، تمام این سرمایه هایی که ممکن بود کمکی به حفظ امنیت این کشور باشد را در ازای کمک های اقتصادی از دست داد در کنار تمامی این مسائل ، توانایی ارتش اوکراین برای اجرای حملات تلافی جویانه نیز بسیار محدود ارزیابی شده است . این قابلیت در اوایل دهه نود میلادی ، با وجود زرادخانه قابل توجهی از بمب افکن های میان وزن توپولف-22 و بمب افکن های هسته ای قاره پیمای توپولف-160 و موشکهای بالستیک ، بسیار قوی بود ، اما همه این توانمندی ها در ازای کمک های اقتصادی غرب ، از میان برده شدند . بدین ترتیب ، در حالی که نیروی هوایی روسیه اکنون موشکهای کروز کلاس کالیبر و خا-101 و خا-65 را می تواند در مقیاس گسترده استفاده کند ، اوکراین تا حدودی از این توانمندی محروم شده است . در این زمینه ، اگر تحلیل های مربوط به روحیه رزمی ارتش اوکراین ومیزان آمادگی نظامی آن در نظر گرفته نشود ، اختلاف فناورانه میان دو کشور آنقدر بالاست ( حدود 25 سال ) که عملا شانسی در یک درگیری گسترده نمیتوان برای واحدهای اوکرینی قائل شد . پی نوشت : 1- بن پایه 2- بازگشت پچورا بخدمت !!!کارآمدی اس-125 در درگیری های قرن بیست و یکم!! 3- خرس اوکراینی برای نبردهای آینده ; آماده سازی نهایی طرح مفهومی UGV بومی برای نیروی زمینی ارتش اوکراین 4- اوکراین ، منفذی در الگوی شرقی فناوری دفاع هوایی خرید رادارهای متحرک دفاع هوایی 3D توسط ایالات متحده از اوکراین 5-ارتش اوکراین 2018 رونمایی از جدیدترین سامانه های توپخانه و موشکی 6- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

HAL HJT - 16 Kiran Cutaway

تصویر بالا مربوط به ماکت گروه رزمی(هنگ ) زرهی در حال حرکت را در دانشکده فرماندهی و ستاد کل ارتش آمریکا نشان میدهد. هدف از ساخت این ماکت نشان دادن و تجسم پیچیدگی های موجود در این گروه رزمی، عمق تیم رزمی و چالشهای موجود برای حرکت چنین واحد بزرگی را به دانش آموزان نشان میدهد.

جالبه سکوی متحرک پرتاب موشک های بالستیک در انواع مختلف به پوششهایی شبیه به تریلر های تجاری مجهز شده این در سه تصویر بالا کاملاً مشخص هست. این نوع پوشش ها رو ما قبلاً در لانچر های با ابعاد کوچکتر موشک های کروز سپاه دیده بودیم. البته در لانچر های جدید موشک های کروز هم که در رزمایش اخیر شاهد نسخه های جدید آن بودیم بسیار شبیه به کامیون تجاریساخته شده. نکته دیگر در رابطه با لانچر جدید موشک کروز شلیک موشک در حال حرکت با سرعت پایینه که بعد از شلیک با برگرداندن لانچر به موقعیت ثابت خودش سریعاً محل رو ترک کرد.

به نام خدا اثبات فناوری تبدیل نور خورشید به فرکانس رادیویی پروژه آزمایشگاه تحقیقات نیروی هوایی (AFRL) ایالات متحده و اثبات های رو به جلو و تحقیقات نیروی خورشیدی فضایی (SSPIDR) نورثروپ گرومن، اولین اثبات کامل سخت‌افزار های کلیدی برای آزمایش پرواز Arachne را با موفقیت به اتمام رساندند. از اثبات زمینی اجزای جدید صفحات ساندویچی استفاده شد تا با موفقیت انرژی خورشیدی به فرکانس های رادیویی (RF) تبدیل شود. گامی اساسی برای هموار ساختن راه ایجاد سامانه های جمع‌کننده های انرژی خورشیدی بزرگ‌تر در فضا. در سال 2018، AFRL قراردادی به مبلغ بیش از 100 میلیون دلار به نورثروپ گرومن اعطا کرد تا با توسعه یک محموله، اجزای اصلی نمونه اولیه ی سامانه انرژی خورشیدی فضایی را اثبات کند. کاشی های ساندویچی به عنوان اجزای اصلی محموله Arachne و همچنین بلوک ساختاری برای سامانه های عملیاتی بزرگتر، تحت توسعه قرار دارند. کاشی های ساندویچی از 2 لایه تشکیل می شوند. لایه ی اول پنلی از سلول های فتوولتائیک (PV) با بهره وری بالا است که انرژی خورشیدی را جمع‌آوری کرده و نیروی لایه ی دوم را تامین می کند. لایه ی دوم مملو از اجزایی است که امکان تبدیل انرژی خورشیدی به RF و شکل دهی پرتو را فراهم می کند. Jay Patel، معاونت واحد تجاری برنامه های سنجش از راه دور نورثروپ گرومن، در اینباره گفت: "تبدیل موفقیت آمیز نور خورشید به انرژی RF در ساختاری سبک و مقیاس پذیر گامی مهم در راستای ارائه فناوری ساخت بلوک هایی است تا به ماموریت Arachne دست بیابیم. ما در حال کمک به ارائه قابلیتی پیشگامانه ایم که مزیتی استراتژیک برای نیرو هایمان در سرتاسر جهان فراهم خواهد کرد." اثبات زمینی با استفاده از یک شبیه‌ساز خورشیدی انجام شد تا سمت فتوولتائیک کاشی ها را روشن و پروسه تبدیل نور خورشید به RF را آغاز کند. به دلیل شدید بودن شبیه‌ساز خورشید، شرکت کنندگان داده های خروجی RF را از طریق نمایشگری در پشت موانع پلاستیکی انعطاف‌پذیر صنعتی تماشا کردند. آزمایش موفقیت آمیز کاشی های جداگانه ی محموله Arachne بلوکی ساختاری برای پنلی به ابعاد 1 متر مربع از کاشی ها را فراهم می کند - آستانه ای که تا کنون هیچ یک از آزمایش های نور خورشید به RF به آن دست نیافته اند. پیش بینی می شود Arachne در سال 2025 پرتاب شود. منبع

تعدادی از ویدئوهای منتشر شده از رزمایش رزمایش مشترک پیامبر اعظم (ص) ۱۷ https://www.mashreghnews.ir/news/1316178/فیلم-انهدام-دو-هدف-با-یک-پهپاد-در-رزمایش-سپاه https://www.mashreghnews.ir/news/1316193/فیلم-عملیات-همزمان-۲۰-فروند-بالگرد-سپاه-در-قشم https://www.mashreghnews.ir/news/1316181/تصاویری-از-عملیات-پهپادی-سپاه یکی از نکات مثبت فیلمهای منتشر شده، سانسور مانیتورهای اتاق فرماندهی و کنترل پهپادهاست

Mil Mi-24 Hind ارابه شیطان !

بخش دوم و پایانی شناور نیروی دریایی USNS Wheeling بستر آزمون سامانه دفاع هوایی دریاپایه سی فینیکس تولید چهاردهمین سامانه راداری AWG-9 به سال 1974 نیروی دریایی را به تلاشی مضاعف واداشت که مجموعه این سیستم را برای تست در شرایط واقعی ، بر روی شناور نیروی دریایی USNS Wheeling نصب کند که درجریان این آزمایشها ، مجموعه این سامانه موفق شد تا با موفقیت چند هدف را در ارتفاع بالا و پایین تر از عرشه اصلی کشتی شناسایی و ردیابی کند . براساس گزارش های اولیه ای که در همان سال در مجلات نیروی دریایی منتشر گردید ، در آزمایشهای چندگانه صورت گرفته ، 5 فروند هواپیما در ارتفاع های مختلف توسط این سامانه کشف و با موفقیت ردیابی گردید . اف-14 ای اسکادران VF-101 در حال شلیک فینیکس 1987 علاوه براین ، گزارشهای تایید نشده ای نیز وجود دارند که رادار AWG-9 بر روی زمین و با نصب برروی یک خودروی نیمه سنگین در پوینت موگو کالیفرنیا نیز مورد آزمایش قرار گرفت که این مساله ، به احتمال بسیار زیاد ، برنامه نیروی دریایی ( سپاه تفنگداران ) را برای بخدمت گیری یک سامانه دفاع هوایی زمین پایه متحرک از ترکیب AWG-9 و فینیکس را شامل می شد . با این حال ،جزئیات بسیار محدودی از این برنامه در دسترس قرار دارد ، ولی بنا بر اعتقاد برخی تحلیلگران ، درصورت عملیاتی شدن ، می توانست قابلیت دفاع هوایی بسیار قدرتمندی را در اختیار یگان های کاربر آن قرار دهد . مجموعه هدایت دستی موشک سی اسپارو ناوهواپیمابر یو اس اس آیزنهاور 1982 با این وجود ، علیرغم اینکه سامانه سی فینیکس در مقایسه با سیستم دفاع هوایی دریاپایه سی اسپارو ، توان دفاعی بیشتری را در اختیار نیروی دریایی قرار می داد ، اما بدلیل هزینه های بسیاری که پیش بینی می شد ، پس از تست های اولیه کنار گذاشته شد . مضاف براین ، در حالی که سامانه سی اسپارو قابلیت دفاع نقطه ای کوتاه تا میانبرد را برای نیروی دریایی به ارمغان می آورد ، این مساله در خصوص سی فینیکس صادق نبود و این موشک نمی توانست در درگیری های نزدیک ، توانایی قابل توجهی را به نمایش گذارد . علاوه براین ، رادار AWG-9 که می بایست در یک ارتفاع پایین و در بخش های جانبی ناو نصب می گردید ، در تشخیص تهدیدات ارتفاع پایین که برفراز افق به ناو نزدیک می شدند ، بسیار ضعیف عمل می نمود . در کنار بحث های فنی ، تجزیه و تحلیل تاکتیکی گونه دریا پایه فینیکس نیز نشان می داد که با وجود همراهی شناورهای اسکورت و همچنین برد رزمی جتهای اف-14 نیاز فوری به تکرار قابلیت دوربرد بر روی شناورهای نیروی دریایی وجود نداشت . با این وصف ، در صورتی که این برنامه ادامه می یافت ، احتمالا به تولد یک سامانه دفاع هوایی بسیار قدرتمند دوربرد منجر می شد و بدلیل ماهیت مستقلی که داشت ، نیروی دریایی می توانست آن را در طیف متنوعی از شناورهای خود نصب نماید . در کنار این مساله ، بکارگیری سی فینیکس می توانست تا شکاف بین برد موثر سی اسپارو و سایر سیستم های دفاع نقطه ای و همچنین سامانه ایجس مسلح به موشک استاندارد را به تقریب پوشش دهد . پرتابگر سی اسپارو - ناوهواپیمابر یو اس اس میدوی -1982 مجموعه هدایت دستی موشک در گوشه سمت چپ عکس دیده میشود اما ورود سامانه دوربرد ایجس به شکل گسترده ، تا حدودی از ارزشهای سی فینیکس کاست ، در حالی که سی اسپارو با یکسری بهینه سازی ها همچنان بخدمت ادامه میدهد به گونه ای که با معرفی نسخه RIM-162 این سامانه عملا به یک سیستم دفاع هوایی جدید تبدیل شده است . بدین ترتیب ، سی اسپاروها همچنان بر روی ناوهای هواپیمابر باقی ماندند تا از این شناور دربرابر تهدیدات نزدیک ، دفاع کنند و لایه بیرونی دفاع از ناو به سایر سیستم ها واگذار گردد. موشک فینیکس هواپرتاب درنهایت به سال 2004 ، یا بعبارت بهتر ، سالهای طولانی پس از اتمام تهدید موشکهای کروز روسی از خدمت کنار گذاشته شد . پرتابگر و موشک سامانه RIM-162 بدین ترتیب ، با در نظر گرفتن همه این موارد ، خواهر دریاپایه فینیکس ( سی فینیکس ) بعنوان گونه ای ناشناخته از این موشک همچنان در لایه ای از ابهام قرار گرفته ،اما یقیناً یک گونه بسیار جالب از آنچه که ممکن بود نیروی دریایی آن را بخدمت گیرد بشمار می رود . پی نوشت : 1- بن پایه 2-استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

مطلبی که من شنیدم این است که پروژه کوثر یک پروژه مهندسی معکوس خالص بوده. یعنی کاملا پروسه کپی سازی انجام شده و فعالت های طراحی و شبیه سازی جدی روی ان انجام نشده. خود به خود تیم سازنده دارای توانایی فنی برای انجام تغییرات بر روی ان را ندارند. برعکس پروژه یاسین که کلا پروسه طراحی بر روی ان انجام شده است. بنابراین به این زودی منتظر ارتقا جدی بر روی کوثر نباشید. موتور ان هم که توربو جت است. بعضی می گویند که باید یک ورژن توربوفن از ان ساخت. به نظر من نهایتا این کار سخت تر از ساخت یک توربوفن جدید است و موتور حاصل نیز یک نسل 4 واقعی نخواهد بود. شاید بهتر باشد این هواپیما در همین حد باقی بماند و بعنوان هواپیمای اموزشی و حداکثر پشتیبانی نزدیک به کار گرفته شود و به سراغ یک پلتفرم جدید رفت مثلا خرید j10c که ظاهرا دنبال ان هم هستند. ارتقا اف 5 شاید افتابه خرج لحیم باشد. اگر واقعا خواستند انرا ارتقا دهند بهتر است فکر یک موتور جدید باشند. مثلا al222 که روی یاک 130 نصب است موتور خوبی است. برای یاسین هم گزینه خوبی است.

Cayman یک خودرو جدید زرهی 4×4 است که توسط "کارخانه تعمیر 140 ام" برای نیروهای مسلح بلاروس ساخته شده است. اولین بار این خودرو زرهی در نمایشگاه MILEX 2017 نمایش داده شد. این وسیله نقلیه می تواند در مأموریت های شناسایی و تخریب، گشت، اسکورت، عملیات صلح، عملیات های پلیس و در ماموریت ها واکنش سریع استفاده کرد. طراحی و ویژگی های طرح Cayman شامل کابین خدمه در بخش جلو، بخش سرنشین ها در وسط و بخش نیروی محرکه در عقب قرار دارد. این خودرو زرهی براساس شاسی خودرو زرهی قدیمی BRDM-2 ساخته و طراحی شده است. ظاهر این خودرو بسیار شبیه خودرو شناسایی Fennek می باشد. طرفیت کلی Cayman 6 نفر است که می تواند از درب جانبی یا دو دریچه سقف بالای سر صندلی های راننده و سرنشین ها وارد یا خارج شوند. یک دریچه سقفی بزرگ نیز در وسط سقف برای استفاده و نصب یک سلاح نیز وجود دارد. سیستم خنک کننده درون خودرو می تواند تا بیشتر از دمای 50 درجه سانتی گراد نیز کار نمایید. همچنین کابین جلویی خدمه به سیستم گرمایشی مجهز است.بخش عقب و جلوی خودرو دارای دوربین است تا یک دید عالی برای خدمه فراهم نمایید. Cayman به سیستم های کنترل داده و سیستم های ناوبری مجهز است. این خودرو به ترتیب6 متر،2/82متر و 2/07متر طول، عرض و ارتفاع دارد.وزن این خودرو 7000 کیلوگرم است. طول یک محور 2400 میلیمتر و فاصله محور عقب و جلو 3،100 میلیمتر می باشد. نمونه اولیه Cayman که از نظر ظاهری تفاوت ها با نمونه تولیدی دارد در حقیقت برای ساخت Cayman از شاسی خودرو زرهی قدیمی BRDM-2 استفاده شده است. بلاروسی ها یک پلتفرم قدیمی را به یک خودرو جدید برای برآورد کردن نیازهای داخلی و صادرات ساخته اند.(سمت راست خودرو زرهیBRDM-2 سمت چپ خودرو زرهی Cayman ) گفته می شودCayman شباهت ظاهری با خودرو شناسایی داردFennek تسلیحات و حفاظت مدل پایه این خودرو دارای یک میله برای نصب سلاح بر روی سقف است. سلاح های همچون مسلسل Kalashnikov PKMB 7/62 میلیمتری، مسلسل سنگین 12/7 میلیمتری NSV و یا نارنجک اندازاتوماتیک30 میلیمتری AGS-17 را می توان برای این خودرو در نظر گرفت. همچنین برای جایگاه سلاح یک حفاظ تعبیه شده است تا فردی که از سلاح استفاده میکند در مقابل سلاح های کالیبر کوچک و ترکش ها محافظت شوند.در هر طرف خودرو 3 نارنجک دودزا درنظر گرفته شده است. بدنه خودرو از جلو استاندارد STANAG 4569 سطح 2 را دارد. بدنه می تواند در برابر سلاح هی تک تیرانداز با کالیبر 7/62میلیمتری مقاومت کند در حالی که در دو طرف بدنه می تواند در برابر سلاح های 7/62 و 5/45 میلیمتری مقاومت کند. در صورت نیاز مشتری می توان زره های افزودنی را برای مقابله تهدیدات بالستیک سفارش دهد.خودرو Cayman می تواند به خاطر بدنه V شکل خود و زره های اضافی تقویت در بخش زرین در برابر مین ها و بمب های کنارجاده ای مقاومت کند. Cayman دارای یک دریچه سقفی برای استفاده سلاح است همچنین یک محاظ برای فردی که از سلاح استفاده میکند در نظر گرفته شده است. کابین خدمه مجهز به شیشه های ضد گلوله است تا در برابر گلوله های کالیبر کوچک خدمه را محاظت نمایید. پیشرانه و تحرک خودرو زرهی Cayman دارای پیشرانه D-245.30E2 ،4 سیلندری باقدرت 170 اسب بخار همراه با یک گیربکس دستی 5 سرعته است. حداکثر گشتاور این پیشرانه 515 نیوتن متر در 1500 دور در دقیقه است. حداکثر سرعت این خودرو 100 کیلومتر بر ساعت، حداکثر سرعت در حالت شناوری 8 کیلومتر بر ساعت و برد 1000 کیلومتر است. این خودرو به طور کامل دوزیست است و مجهز به دو واترجت در هر طرف عقبی شاسی است که اجازه می دهد بدون هیچگونه آمادگی در آب شناور بماند واترجت ها را می توان از داخل کابین خدمه فعال کرد. حداکثر سرعت Cayman 100 کیلومتر بر ساعت و برد آن 1000 کیلومتر است. در بخش عقبی بدنه یک واتر جت در هر طرف نصب شده است و امکان دوزیست بودن را بهCayman میدهد. به طور کامل دوزیست است و حداکثر سرعت آن در حالت شناوری 8 کیلومتر بر ساعت است Cayman پیشرانه Cayman ساخت بلاروس است و حدود170 اسب بخار قدرت دارد. کاربران ساحل عاج، اولین کاربر شناخته شده خارجی خودرو زرهی Cayman است. در طول رژه 58 سالگی استقلال از فرانسه که در 7 اوت سال 2018 برگزار شد، نیروهای نظامی ساحل عاج برای اولین بار از خودروهای زرهی Cayman رونمایی کردند. نیروهای مسلح بلاروس نیز اولین سری خودرو زرهی Cayman را در 15 فوریه سال 2019 تحویل گرفتند . تیپ 103ام نیروهای ویژه بلاروس رسما نخستین سری خودرو زرهی Caymanکه شامل 9 دستگاه می باشد را به خدمت گرفته است. Cayman در رژه نیروهای مسلح ساحل عاج Cayman در اختیار تیپ 103ام نیروهای ویژه بلاروس مشخصات فنی خدمه و سرنشینان: 6نفر وزن : 7000کیلوگرم طول : 6 متر عرض :2/82 متر ارتفاع : 2/07 متر پیشرانه : دیزل D-245.30E2 با 4 سیلندر و قدرت 170 اسب بخار حداکثر سرعت : 100 کیلومتر بر ساعت حداکثر سرعت در حالت شناوری:8 کیلومتر بر ساعت برد : 1000 کیلومتر مترجم :Crash نقل با ذکر نام میلیتاری و مترجم بلامانع است. منبع: https://www.army-technology.com/projects/cayman-armoured-vehicle/

در بخش قبلی مقاله ، تاریخچه مسلسل های دستی موجود در سازمان رزمی نیروهای مسلح ایران که از سال 1941 تا قبل از وقوع انقلاب اسلامی وارد خدمت عملیاتی گردید ، معرفی شد . اما دست قدرتمند تاریخ در سال 1979 ( 1357 خورشیدی ) بر گُرده دودمان پهلوی نهاد و این نظام سیاسی توسط انقلابیون ایرانی سرنگون شد و بطور طبیعی بخش قابل توجهی از سلاح های سبک خریداری شده توسط پهلوی اول و دوم به خدمت ارتش جمهوری اسلامی ایران و همچنین واحدهای مسلح تازه تشکیل شده در روزهای پس از انقلاب اسلامی ( کمیته های انقلاب و سپس سپاه پاسداران ) درآمد . با این حال ، براساس شواهد تاریخی ، چندین نمونه خرید خارجی در دهه هشتاد میلادی از منابع ناشناخته صورت گرفت که عمدتا برای واحدهای تازه تاسیس کمیته و سپاه پاسداران بود . از جمله این واحدها ، یگان موسوم به انصار المهدی که وظیفه حفاظت از جان شخصیتهای کلیدی و همچنین یگان موسوم به "صابرین " بشمار می آمد . بابک خان زنجانی ( مولتی میلیارد زندانی ) که اصولا مشخص نیست با چه مجوزی با سلاح برتا ام-12 سرو کار دارد !!!! برتا ام-12 مجهز به صداخفه کن (سمت راست تصویر ) ، ضبط شده از اشرار توسط نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران برتا ام-12 : یکی از نخستین مسلسل های دستی که پس از انقلاب اسلامی وارد سازمان رزم نیروهای مسلح ایران در اواخر دهه هفتاد و سپس دهه هشتاد میلادی شد ، برتا ام-12 با کالیبر 9×19 م.م بود . براساس شواهد در دسترس ، تعداد محدودی از این سلاح از منابع ناشناخته ای خریداری و به ایران ارسال شد و طبق تصاویر موجود ، تا سال 2010 نیز در خدمت قرار داشت . اما این احتمال وجود دارد که امروز ام-12 دیگر در خدمت عملیاتی قرار نداشته باشد . گفته شده این سلاح عمدتا توسط واحدهای انصارالمهدی برای حفاظت از شخصیتهای مهم و همچنین عناصر حفاظت سپاه پاسداران استفاده می شد. زد-84 : مسلسل دستی دیگری که در اواخر دهه هشتاد میلادی بطور مستقیم از اسپانیا تهیه شد ، مسلسل مشهور استار زد-84 با کالیبر 9×19 بود که نیروی دریایی سپاه برای تسلیح واحدهای عملیات ویژه زیرسطحی ( غواص ) از آن بهره می برد . اگر در ابتدا انتظار نمی رفت که این سلاح چندان مورد استقبال قرار بگیرد ، اما ظاهرا از عملکرد این سلاح چنان رضایت حاصل آمده بود که گفته میشود بدون اخذ مجوزهای لازم نیز درایران تولید شد . واحد مردان قورباغه ای نیروی دریایی سپاه مسلح به زد-84 نسخه ای که نیروی دریایی سپاه از آن استفاده می کند ، گونه کوتاه (نسخه موسوم به Corto) است که طول لوله آن به 215 م.م. می رسد و مشابه سلاح انفرادی CETME L rifle است . زد-84 آخرین بار در رزمایش پیامبر اعظم (ص) در سازمان رزم واحدهای دریایی سپاه دیده شد و این اعتقاد وجود دارد که هنوز در خدمت است . به ترتیب از راست : شهربانی جمهوری اسلامی ایران ، کمیته انقلاب اسلامی و ژاندارمری جمهوری اسلامی ایران که تا قبل از سال 1370 ، مسئولیت حفظ امنیت داخلی را بر عهده داشتند تندر ( ام پی-5 ایرانی ) : در اوایل دهه نود میلادی ( 1991 ) بخش انتظامی نیروهای مسلح ایران ( شامل شهربانی ، ژاندارمری و کمیته های انقلاب اسلامی ) به طیف متنوعی از مسلسل های دستی مسلح شده بودند که از نمونه های عبری (یوزی ) ، ایتالیا ( برتا ام -12 ) و برخی نمونه هایی ام.پی-5 آ.3 استفاده می کردند . با این وصف ، پس از ادغام این نیروها و خرید سلاح های کمری جدید نظیر زیگ زائر پی-226 ، این نیروی تازه تشکیل داده شده ، مسلسل دستی ام.پی-5 آ.3 را بعنوان سلاح ثانویه خود انتخاب نمود و یوزی نیز بتدریج به دپوهای تسلیحاتی برای مواقع ضروری انتقال داده شد و تمامی مسلسل های برتا ام-12 نیز به سپاه منتقل گردید . با توجه به گسترش یکباره سازمان رزمی نیروی انتظامی ، پلیس ایران نیاز بیشتری به دریافت ام.پی-5 پیدا نمود ، در نتیجه ، سازمان صنایع دفاع ( DIO) در اواخر دهه نود میلادی ، یک خط تولید جدید برای تحویل تعداد بیشتری از نمونه روگرفت ( کپی ) مسلسل ام.پی-5 آ.3 راه اندازی و آن را تندر ( TONDAR) نام نهاد . . مسلسل دستی MP-5A3 ( بالا ) و تندر (پایین ) تندرسبک ( راست ) و نسخه بومی ام. پی-5 در دست واحدهای ویژه نیروی انتظامی ( چپ ) براساس مندرجات متن ، بدلیل کیفیت پایین ساخت نمونه های بومی ام. پی-5 ، واحدهای نظامی ایران ، مجدداً با بازسازی مسلسل های سبک یوزی ، آنها را بخدمت گرفتند . ام.پی-5 در دستان واحدهای کمیته انقلاب اسلامی ( راست ) و کلاه سبزهای ارتش ( چپ ) نسخه ایرانی بلحاظ بصری از نمونه های ساخت آلمان بدلیل تفاوت در رنگ بخش محافظ پایینی لوله سلاح (قهوه ای – زیتونی ) که مشابه ژ-3 ، قابل شناسایی است ، در حالی که حالتهای ماشه آن بصورت S.E.F و در برخی از نمونه های تولیدی بصورت 0.1.20 نشانه گذاری شده است . علاوه بر نسخه MP-5A.3 استاندارد توسط صنایع دفاعی ایران ، نسخه MP-5K نیز تحت شناسه تندر سبک یا TK-9 نیز تولید گردید . مضاف براین دو نمونه ، صنعت جنگ افزارسازی ایران نمونه ای را با قنداق پلاستیکی ثابت مشابه گونه MP-5A2 نیز معرفی نموده که هم اکنون در ارتش ، سپاه و پلیس در خدمت قرار دارد ولی گفته میشود بدلیل کیفیت پایین تولید ،؛ اغلب آنها در انبارها نگهداری می شوند تا جایی که برخی از یگان های سپاه مجددا مسلسل یوزی را در همان نقش بخدمت گرفته اند . به تقریب ، 10سال پس از شروع تولید این مسلسل در ایران ، با آغاز سال 2000 و نزدیک شدن روابط ایران و سودان ، این کشور یک کارخانه تولید سلاح را در این کشور راه اندازی نمود که در کنار طیف متنوعی از سامانه های تسلیحاتی ، نسخه ای از تندر تحت عنوان "Tihraga " در این کشور تولید شد که بخدمت واحدهای مسلح سودانی نیز درآمد . علاوه بر این ، تحلیل تصاویر منتشرشده نشان میدهد که گروه های مسلح در سراسر خاورمیانه ، نسخه های از مسلسل تندر را بخدمت گرفته اند . روگرفت بدون نام از مسلسل دستی کا-7 : در سال 2020 ، نیروهای مسلح ایران در جریان یک نمایشگاه نظامی دولتی ، سلاح جدیدی را به نمایش گذاشت که براساس شواهد ، براساس پیکربندی K-7 محصول کره جنوبی بنا نهاده شده بود . اگر چه هنوز نام این سلاح جدید مشخص نشده ، اما خبرگزاری های کره جنوبی مدعی شدند که نمونه به نمایش درآمده توسط ایران ، نسخه ای از سلاح کا-7 با کالیبر 9×19 م.م محصول این کشور است . این نمونه مجددا در سالگرد پیروزی نظامی ایران علیه عراق ( فتح خرمشهر در سال 1361 ) نیز به نمایش درآمد . با این حال ، هنوز مشخص نیست که این مسلسل دستی بصورت انبوه تولید گردیده یا خیر یا فقط یک نمونه نمایشی بشمار می رود و اگر بصورت انبوه خریداری شده ، چگونه این معامله تحت شرایط تحریم تسلیحاتی صورت پذیرفته است ؟!!! مضاف براین ، یک گونه کامل از این مسلسل دستی در همین نمایشگاه ، معرفی شد که تا تاریخ انتشار این مقاله ، هنوز اطلاعات بیشتری از آن درز نکرده است . پی نوشت : 1- بن پایه 2-استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

با عرض سلام و خسته نباشید خدمت همگی! هیچ حاشیه نمیرم و میرم سر مبحث اصلی!!!!   من نتونستم عکس رو ببرم گالری، مدیران لطفا این کارو بکنن   خودروی نمایش داده شده در تصاویر به اصطلاح تایفون دارای تفاوت هایی با نسخه ی اصلی هست که توسط استریت گوپ کانادا طراحی شده. اولا این یک پلتفرم هست و نمیشه هر کشوری هر مدلی که دلش خواست بزنه و با توجه به اینکه استریت گروپ شعبه های زیادی داره، شعبه ها هم همه مدل های مونتاژ رو تولید می کنن. بگذریم. از راست دونه دونه تفاوت هارو میگم. - اولین و وحشتناک ترینش سپر جلو هست! این سپر باید از سمت جلو بیشترین تاب مقاومت رو داشته باشه و به اصطلاح گل سر سبد باشه! ولی اینطوری که در تصویر معلومه حلبی بیش نیست و بتونه جلوی پارابلوم رو بگیره خودش کلی شاهکار هست!   - دومیش اون قسمت به ظاهر هواکش هست، من در هیچ یک از عکس های منتشر شده چه در استریت گروپ آمریکا و چه کانادا چنین چیزی رو ندیدم و همه ی شکل جلو پنجره با هم یکسان بودن و انشاءالله اگه تونستم و در سفری که به ولایات تهران داشتم یک گزارش مفصل از این بازدید تهیه و تقدیم می کنم. همچنین حفاظ چراغ نا معلومه! حفاظ های تایفون 3 تا هست و شامل حفاظ راهنما و چراغ ها میشه ولی این به نظر اینطوری نمیاد!   - سومیش چرخ هاست! اینطوری که از چرخ های این معلومه 10 تا پیچ داره ولی نسخه ی کانادایی 12 تا! 2 تا پیچ به معنای نداشتن اکسل و محوری قوی هست که همین موجب میشه بزرگترین سوال در ذهن ما بشه و اونم اینه که آیا اصلا آفرود می تونه بره و محور ها تحمل چنین شرایطی رو دارن؟   - چهارمی آینه ها هست، این طرز قرار گرفتن آینه اصلا ربطی به تایفون نداره و گیره های نگهدارنده هم خیلی نزدیک به پنجره هستن و اینم یکی از تفاوت ها.   - پنجمی در و فریم در هست، این در رو با فریمش اگه با نسخه های کانادایی مقایسه بکنید متوجه میشید یک مقداری کوچک تر هست و دستگیره هم مثل اینکه مال خودرو های تولید داخل هست.   - ششمی هم در پایین در قرار داره، کلا قسمت پایین هم یکی دیگه از معایب این ماشینه! خودرو حفاظت شده بزرگترین وظیفه اش حفاظت از جان خدمه در برابر گلوله، مین و بمب کنار جاده ای تا حداکثر توان ممکن هست، ولی این اصلا چنین تصوری رو ایجاد نمی کنه و بلعکس! خیلی ضعیف و نا توان هست.   - هفتمی کنار پا دری هست، احتمالا جای جعبه ابزار هست! ماشین به اون عظمت داخلش یه قسمتی رو نذارن واسه این مسائل؟ این هم یه دلیل دیگه برای توخالی بودن زیر خودرو و در نتیجه حفاظت بشدت پایینش.   - هشتمی کمی بالاتر هست، به اصطلاح دستگیره بزرگی که زیر پنجره ها قرار داره که در نسخه ی کانادایی دراز تر هست. کلا مسائل هندسی اصلا رعایت نشده در این کپی ناقص! همه چیز با هم در تضاد هست.   - نهمی رو که یادم رفت خطش رو بکشم قسمت نگهدارنده ی آنتن بی سیم هست، توی نسخه ی ایرانی بالای گالن های سوخت قرار گرفته در حالی که در نسخه ی کانادایی کمی پایین تر از سقف و در عقب بدنه خودرو هست.   - دهمی دستگیره هست که در نسخه ی کانادایی اصلا وجود نداره.   - یازدهمی  قسمتی هست که مشخص کردم و فکر کنم در نسخه ی کانادایی محل قرار گرفتن موتور هیدرولیک رمپ باشه ولی در نسخه ی ایرانی معلوم نیست چیه!!!   - دوازدهمی و آخرین تفاوتی که به ذهن من رسید در هست! توی نسخه ی ایرانی باید با چتر بپرن بیرون چرا که رمپ پشتی رو حذف کردن که دارای پله بوده!!     من اینهارو در ظاهرش دیدم! داخل که بماند شده شبیه می نیبوس های فیات و مانیتور هایی که از بانه مارکت خریدن برای مشاهده فیلم هنگام گشت!!!! شما هم اگه تفاوت دیگه ای به ذهنتون رسید اون رو بنویسید و به آدرس پستی ما 19343-2323 پست کنید!! خدا یارو نگهدارتون تا تایفون ساخت وطن دیگر شمارو به مدیر های میلیتاری میسپارم :rose: :rose: :rose: icon_cheesygrin icon_cheesygrin icon_cheesygrin

البته تفاوت های جزی دیگر در قسمت های مختلف امرپ تایفون ایرانی  با نمونه های خارجی دیده میشه  

داخل امرپ تایفون   باتشکر از خبرنگار بخش دفاع مشرق بابت تصاویر                

بخش اول تصاویر زره های Hillbilly              ایجاد حفاظت با کمک جعبه مهمات       بخش جلویی بدنه با بسته ی حفاظتی استاندار پوشیده است اما در بخش عقبی از زره های Hillbilly استفاده شده است   اسب های آهنین !

    دوست عزیز،‌اصل مسئله‌ی مطرح کردن این خودرو به عنوان خضموک و دفاع از اون، و بعد هم گفتن اینکه چطور این دوستمون میخواد جواب شهدا رو بده، توهین به شعور دوستان و زحمتکشان سایت،  توهین به خون پاک شهداست...   این خودرو هیچ حرفی برای گفتن در عرضه‌ی خضموک ها نداره... کلا کشورمون به گفته‌ی بسیاری از دوستان و متخصصین عمر، هیچ حرفی برای گفتن در این عرضه نداره... جواب شهدا رو هم انشاالله نیاز ما بدیم! همونایی که بدون حفاظ درست حسابی بردنشون به کام مرگ جواب پس خواهند داد ان‌شاالله...