سخنان لاوروف جالب و قابل تامل بود چند روز پیش که حتی در این شرایط سخت روسیه هم از ونزوئلا به عنوان یک کشور دوست نام برد ولی ایران را یک کشور با روابط نزدیک نامید فقط و کاملا بین یک کشور دوست و یک کشور دارای روابط فاصله گذاری کرد. حالا شاید بعدها دلایل خشم روس ها از ایران خصوصا در چند سال اخیر فاش بشه ولی مشخصا کشور ایران به عنوان یک کشور مستقل هیچوقت نقش عروسکانی مثل ترکیه و امارات و سعودی و بحرین و مصر و ... را برای کشورهای غربی و شرقی ایفا نکرده و نمیکنه ( حالا اپوزیسیون خودشون را له کنند که اتفاقا این نقطه قوت ایران را به دستور اربابانشون سعی کنند وارونه جلوه بدند و مثلا چیزی که ابدا و اصلا خودشون ندارند* سعی کنند در مورد ایران هم تسری بدند (شرافت و استقلال و عزت ) ولی خب واقعیت حتی زمان هایی که ایران تا نزدیک به زانو در اومدن هم رفته با هجمه تمام جهان روشن تر از تمام دروغهای این دریوزگان بی هویت هست ) و برای همین هست که در چهل سال گذشته اتفاقا از جانب قدرت های شرق و غرب با کم و زیاد دوره ای همیشه تحت فشار بوده و شاهد تصمیمات جمعیشون هم علیه ایران گاهی بودیم. چه در جنگ هشت ساله و چه شورای امنیت و ... *خواننده لس انجلسی مصاحبه میکنه که اهنگ خلیج فارس را نخوندم در کشور سعودی چون نام خلیج فارس مشکلیه(!) بین ایران و سعودی و امارات و بحرین و چند کشور دیگه و من هم آدمی سیاسی(!) نیستم و نمیخوام این کشورها را از دست بدم! به همین صراحت مطلقا اپوزیسیون نشاندار و فعال ایران در هر دسته و گروهی هیچ عرقی ندارند نسبت به سرزمین ایران و حتما هم در دوره های تاریخی امثال همین ها موجبات ترکمنچای ها و گلستان ها شدند. عرق ملی که به کنار؛ اینها کشور را به ارزنی حتی میفروشند و این برای ایرانیان باید توجه خوبی باشه که در هر دوره ای از تاریخ امثال اینها را خوب بشناسند. سوال سختی نیست که نهایتا دل یک رزمنده بسیجی "18 ساله" ذیل کشور در حال حاضر برای مرزهای ایران بیشتر میسوزه یا انبوهی از تن های متعفن این امثال اپوزیسیون که هر روز دلقک وار در شبکه یکی از دشمنان ایران در حال مسابقه برای تکه تکه کردن ایران هستند. بسته به پول دریافتی و کشور مبدا پول هم هر نسخه ای را از تجزیه تا حمله نظامی دشمن برای کشور اون هم وقیحانه به اسم "ایران" و "مردم" و " ازادی" تجویز میکنند.

جنگنده های نیروی هوایی در رژه:

سلام ، کمونیست دیگه کجا بود داداش ؟! 30 ساله که دیگه وجود نداره ! ( بقول معروف ته دیگشم خوردن تموم شد ) اینهایی که الان هم بعد از سی سال متهم به کمونیست بودن هستن ، خیلی لیبرال تر از کشورهای غربی هم شدن ، یکم ازین نگاه گذشته گرا بیایم بیرون لطفا . من مدافع این شرق گراهای افراطی نیستم اما با اسم گذاری روی این جریانها فقط باعث خلط مبحث میشیم .

سلام و وقت بخیر از این عروسک خرسی واسه ما رفیق در نمیاد....تاریخ نگاه کنین فقط ...کی دوست ما بودن 1400سال پیش مولا علی{ع} گفتن : چه بسیارند عبرتها و چه اندکند عبرت گیرندگان کاش اقلا در بستن قراردادها زرنگ باشیم تا باقیمانده کشور دیگه مفت ندیم

بسمه تعالی 182 سامانه مجید: تکنیکال ساخت صنعت تکنیکال ها در دوران اخیر به شدت مورد اقبال گروه های شوروشی و شبه نظامی قرار گرفته اند. از جمله دلایل عمده آن در درجه اول تحرک بالای این ادوات است که آنها را مناسب جنگ نا متقارن و نبرد در میادین ناهموار می کند و دوم ارزان تر و در دسترس تر بودن پلتفرم های تجاری که برای آنها استفاده می شود است. اما همین دلایل تحرک بالا، توان آفرود مناسب، سادگی تعمییر و نگه داری و هزینه های به نسبت کم موجب شد تا پس از آن ارتش های رسمی کشورها، از جمله حتی ارتش هایی که منابع مالی قابل توجهی در اختیار دارند، نیز به سمت استفاده از این ادوات سوق پیدا کنند. این مورد موجب شد که سطح فن آوری ساخت ازساخت کارگاهی به ساخت کارخانه ای و صنعتی ارتقا پیدا کند هر چند مفهوم پشت ساخت این تجهیزات کماکان ثابت بود. عمده ترین حوزه جغرافیایی که تکنیکال ها در آن به کار گرفته شده اند خاورمیانه می باشد، البته در برخی نقاط و درگیری های دیگر نیز این ادوات حضور قابل توجه داشته اند که از جمله آن می توان به Chadian–Libyan conflict در اواخر دهه 1980 اشاره کرد که در آن نیروهای چاد که تحت حمایت فرانسه بودند با اتکا به تکنیکال ها قوای زرهی لیبی را عقب زده و در جنگ پیروز شدند. تاثیر این تکنیکال ها در این درگیری تا آنجا بود که حتی این جنگ را “Toyota War” نامیدند. نیروهای چاد در این درگیری حدود 1000 نفر تلفات متحمل شدند و تعداد انگشت شماری از تکنیکال های آنها از بین رفت. در طرف دیگری اما ارتش لیبی بیش از 7000 نفر از نیروهای خود را از دست داد و در میان خسارات دیگر صد ها دستگاه از انواع ادوات زرهی و تانک هایش نابود شد یا به غنیمت گرفته شد. اما در کنار تمامی این توانایی ها و حسن شهرت ها تکنیکال ها ضعف های قابل توجهی نیز دارند. در نبود حفاظت مناسب و خلا امکانات شناسایی و آگاهی محیطی موثر، عمده ترین ضعف کاروان های تکنیکال را می توان در برابر حملات هوایی – جنگنده، پهپاد، بالگرد – دانست. اگرچه بسیار از تکنیکال ها به تسلیحاتی همچون zpu و zu-23 با ماهیت ضدهوایی مجهز هستند اما به دلیل نشانه روی چشمی که موجب عدم دقت کافی و ناتوانی در شب و یا شرایط آب و هوایی نا مناسب می شود و نیز برد و ارتفاع درگیری محدود این توپ ها به سرعت قافیه نبرد را در برابر تهدیدات هوایی واگذار می کنند. سامانه پدافندی مجدید، تکنیکال جدید ایران اما می تواند تا حد قابل توجهی ضعف نیروهایی را که توان تحرک شان مبتنی بر تکنیکال است را برطرف کند. این سامانه در یک پیکره بندی کامپکت ( جمع و جور) و کاملا پرتابل علاوه بر آنکه می تواند با لینک شدن به رادارها در یک جنگ شبکه محور به کار گرفته شود، با اتکا به تجهیزات الکترواپتیک خود نیز می تواند به کشف و رهگیری تهدیدات به صورت پسیو اقدام کند. هر یک از این تکنیکال ها می تواند آسمان نبرد را در دایره ای به قطر 16 کیلومتر برای هواگردهای دشمن و دیگر تسلیحات هواپایه همچون موشک های کروز ناامن کند در حالی که به دلیل متحرک بودن و عملکرد پسیو آن کشف و نابودی آن کار دشواری ست. از سوی دیگر به دلیل ارزان بودن به نسبت سامانه هایی چون TorM2 امکان به کارگیری آن در تعداد گسترده وجود دارد. در کنار نقاط قوت یاد شده ضعف هایی نیز در این سامانه وجود دارد. اول آنکه اگرچه در روی کاغذ هر سامانه توان مسلح شدن با 8 موشک AD-08 را داراست، اما در عمل به دلیل محدودیت های اقتصادی در عمل بسیار بعید است که هر سامانه با بیش از 4 موشک مسلح شود. در رزمایش پدافندی اخیر نیز به رغم حضور چند دستگاه سامانه مجید حتی یک سامانه به 8 موشک مسلح نبود. آنچنان که این مشکل هم از جهت اقتصادی و هم ضعف دانش در مورد میادین نبرد مدرن و هم عدم کفایت لازم در فرماندهی که منابع محدود را صرف موازی کاری های بی حاصل می کند، در دیگر سامانه های پدافندی دیگر ایران نیز دیده می شود: تجهیز آتش بارهای سامانه های مرصاد-16 و 3خرداد به لانچر های 3 فروندی، تجهیز سامانه 15 خرداد به تنها 3 لانجر 4 فروندی، در اینجا نیز به احتمال زیاد این قاعده با شدت بیشتری تکرار خواهد شد به نحوی که حتی سامانه های مجید مسلح به 4 موشک نیز چندان پرتعداد نبوده و عمده سامانه های عملیاتی به تنها 2 فروند موشک مجهز شوند. از این رو این سامانه ها (همانند عمده تجهیزات پدافندی ایران) اگرچه دربرابر تعداد محدود هواگردهای دشمن می توانند عملکرد درخشانی داشته باشند، اما در برابر حملات انبوه دشمن برای out number کردن آنها چندان به زحمت نمی افتد. سناریوی مشابهی در حملات اسرائیل به پایگاه های نظامی در سوریه مرتبا رخ می دهد، در هر حمله معمولا بین 8 تا 15 فروند موشک دلیله شلیک می شود، سامانه های پدافندی سوریه در بهترین حالت تنها چند فروند از موشک ها را نابود می کنند و باقی موشک ها هدف از پیش تعیین شده و حتی خود سامانه های پدافندی را نابود می کنند. در نتیجه در مورد سامانه مجید نیز اگرچه در بکارگیری در کمین ها و یا در برابر حملات محدود می تواند موثر باشد، اما عمده ترین ضعف آن در برابر حملات انبوه خواهد بود. دومین مشکل عمده این سامانه این است که در حال حرکت قادر به شلیک نیست که موجب می شود به عنوان یک تکنیکال از مزیت اصلی اش که توان تحرک قابل توجه بوده فاصله بگیرد. البته این مشکل به نظر به دلیل ضعف در استحکام و کیفیت وانت های به کار گیری شده است که موجب می شود نتوانند فشار ناشی از شلیک موشک را تحمل کنند، در حالی که در مورد هدف یابی و کنترل آتش در حین حرکت مشکلی وجود ندارد. از این رو در صورت استفاده بر روی یک پلتفرم توانا تر این مشکل قابل حل خواهد بود. اما چنانچه محدوده این بحث را از نبردهای زمینی به دامنه دریا بکشانیم و قایق های تندرو را به عنوان تکنیکال های دریایی در نظر داشته باشیم مشاهده می کنیم که این قایق ها نیز در برابر حملات هوایی ضعف عمده ای دارند و توان پدافندی محدودی که بر روی برخی از قایق های تندروی ایران با استفاده از توپ های پدافندی همجون zu-23 ایجاد شده همانند نمونه های زمینی شان در برابر تهدیدات هوایی چندان کاری از پیش نبرده و طعمه هواگردهای دشمن می شوند. تجهیز قایق های تندرو به نمونه دریاپایه سامانه مجید، به عنوان تکنیکال های دریایی که بخش قابل توجهی از استراتژی دریایی ایران را خصوصا در محدوده خلیج فارس و تنگه هرمز تشکیل می دهند. می تواند معادله پدافند دریایی را به طرز قابل توجهی دگرگون کند و تبدیل به سلاحی مهلک در برابر هواگردهای دشمن، خصوصا بالگرد ها و پهپاد ها باشد.

آمریکایی ها حتی برخی تحریم هاشون را هم منعطف اجرا میکنند. الان کشورهایی هستند که با روس ها تبادلات نظامی دارند و اتفاقی هم رخ نمیده چون امریکا است که تصمیم میگیره بعد از وضع یکسری تحریم چه برخوردی با نقض کنندگانش داشته باشه. ایطنوری یک ابزار فشار منعطف در اختیار داره که بستر قانونیش را از قبل فراهم کرده (مصوبات کنگره و سنا حتی تا مرحله امضا توسط رییس جمهور یک جور و بعدش هم یکجور) و فقط میزان فشاری که مورد نیاز حاکمیتش هست در برابر کشورها و کشور هدف تعیین میکنه که چطور عملیش کنه. جایی در مورد کشوری یا کشور هدف تصمیم میگیره چندان حساس نباشه چون اهداف دیگه ای مهمتر هست و با انعطافی که اینجا به خرج میده جای دیگه از هر دو کشور امتیاز میگیره (در حقیقت بدون دادن هیچ امتیازی و تنها با وضع یک قانون و نحوه اجراش (دادن ابزار به دست رییس جمهور و فضاسازی های پیرامونیش) دولت مستقر آمریکا یک چماق و هویج استثنایی در اختیار داره که راهبردها و اهدافش را پیش ببره. حالا بماند فرض اجرای کامل کاتسا هم این قانون به هدف خودش میرسه چون کشورهایی مثل فرضا چین و پاکستان و ترکیه و ... را از مدار خارج میکنه و این یعنی روس ها تنها میمونند و هم مراوده تجاری/نظامی ایران را براش سخت میکنند چون روسها خودشون را یکه تاز احساس میکنند و هم شرکتهای دیگه و کشورهای دیگه را حذف میکنند و اینطور راحت تر میتونند ابزار و چماق یا هویج دیگه ای برای روس ها پیدا کنند تا از دو طرف باز امیتزا بگیرند وقتی تامین کننده منجصر به یک کشور بشه. چیزی که وجود داره در اصل هم اینه که شما وارد سهل انگاری خطرناک نقض برجام و عدم پاسخ میشی. صریحا و رسما تحریم تسلیحاتی ایران بعد برجام نقض آشکار برجام هست. (خصوصا اینکه این مطئله تحریم تسلیحاتی با کلی تبلیغات و بسیرا گرون هم به ایران در برجام فروخته شده ) و وقتی موردی به این مهمی را به راحتی مقض کنند و ایران سکوت کنه (اقدام عملی نکنه) رسما یعنی برجام فقط و فقط و فقط تعهد یکجانبه ترکمنچایی است و دیگر هیچ و روند تا اخرین جزییات برجام پیش میره ولو به شکل پنهان طوریکه ایران نتونه ثابت کنه نقض رخ داده و به روح برجام و ارواح و اشباح متوسل بشه برای توجیه.

در فضای برجام در حقیقت ناظر به قطعنامه شورای امنیت تحریمهای تسلیحاتی شورای امنیت ضد ایران لغو میشه در قطعنامه جدید ولی تحریم های یکجانبه مثل همیشه مسیر خودشون را میرند که دیگه واضح هست تحریمهای یکجانبه ایالات متحده قطعا و بدون هیچگونه شکی از تحریمهای شورای امنیت موثرتر هست (اگر تصمیم گرفته بشه چون ضمانت تحریمهای شورای امنیت هم در حقیقت قوه اجرایی ایالات متحده به عنوان حاکم پذیرفته شده جهان هست) چون در اولی انگیزه تحریم و قوه اجرا هردو با هم تصمیم گرفته میشه در حالیکه در دومی تصمیم گرفته میشه ولی بسته به شرایط ایالات متحده است که تلاش میکنه (با زور و فشار به سایر کشورها) اجرا بشند یا نه و نهایتا هم اگر شرایط را دلخواه ندید به تحریمهای یکجانبه گرایش میبره برای موثر تر کردن تحریمهای شورای امنیت. هرچند در برجام ذکر شده که کشورها نباید در خلاف جهت برجام و تضعیفش گام بردارند ولی خب دیگه همه فهمیدند (اولینش تحریمهای خود اوباما بعد برجام بود که عملا صنعت گردشگری ایران را در شکل متعارفش برد روی هوا کاملا بر خلاف برجام) که این تعهدات انتزاعی و بدون تضمین و شکلاتی! وقتی شما تعهدات قطعی و عملیت مثل از بین بردن ذخایر و نابود کردن سانتریفیوژها و قلب راکتور و ... را انجام داده باشی شوخی هستند فقط روی کاغذ (تازه در روش جدید هر چیزی هم که باقیمونده میسپارند سگشون با تروریسم و خرابکاری نابود میکنه و نه تنها به روی خودشون نمیارن که حتی اژانس به عنوان مسئول میگه به من مربوط نیست و حتی محکوم هم نمیکنه) خلاصه برای بی اثر کردن برجام حتی بعد پیوستن امریکا دوباره به برجام به اندازه ستارگان روش وجود داره. (تازه این برای موقعی که مثلا طرف تضمین ! بده خلافش عمل نکنه چون در شرایط عادی که باید گفت اگر چنین نکنه نادانه با فرصتی که متن برجام در اختیارش گذاشته) تنها کاری که ایران در شرایط فعلی (فارغ از روشهایی که باید در مذاکرات پیش برد) میتونه بکنه اولا حفظ هوشمندانه برگه های برندش در زمینه هسته ای است و ثانیا توقیت بیش از پیشش در امور دفاعی و موشکی و اصلاحات اقتصادی. تا وقتی زمینه تاثیر تحریم وجود داشته باشه شما حتی صدها تضمین هم بگیری همین اش و کاسه است. فقط زور و قدرت و قوت هست که تعیین میکنه دیکته بقیه را اجرا کنی طبق منافع اونها یا منافع خودت را پیش ببری.

بخش دوم و پایانی محدودیتها ، بلای جان 2اس15 براساس برنامه های اولیه ، آزمایشهای اولیه دولتی این سلاح خودکششی قرار بود از اوایل سال 1979 آغاز شود ،اما بدلیل مشکلات تولید این آزمایشها ، دو سال به تعویق افتاد و پس از بروز مشکلات جدیدتر ، به سال 1983 روند آهسته تری به خود گرفت و در حالی که نتایج آزمایشها ، مبهم بود ، نمونه های تولیدی به دپوهای ارتش منتقل گردید . در واقع ، شاسی این توپ به دلیل سابقه عملیاتی بودن ، چندان مشکلی نداشت و سلاح اصلی نیز بدلیل اینکه نمونه های کششی آن ، به قدر کافی تست شده بودند ، نمی بایست مشکلی در جریان آزمایش ها بوجود می آوردند . با این حال می توان چنین تحلیل نمود که علیرغم تولید 3 دستگاه اولیه تا سال 1985 و نبود هیچگونه توصیه برای پذیرش سریع و راه اندازی خط تولید ، ظهور سخت افزارهای زرهی جدید که به زره های ترکیبی در بخش پیشانی مجهز بودند ، باعث گردید تا ارتش شوروی به این نتیجه برسد که توپهای با کالیبر 100م.م قابلیت درگیری موثر با این اهداف را نداشتند و همین امر باعث تعطیلی خط تولید این نمونه گردید . با اعلام تطیلی پروژه ، سامانه های جدید بطور کامل از روی شاسی های تولید شده برچیده شد و همه نمونه ها به مرکز ذخیره سازی ارتش ارسال گردید ، هر چند یک نمونه از این خودرو در سال 2020 بازسازی و در نمایشگاه دائمی "پیروزی " در نیژنی نووگراد به نمایش گذاشته شد ،اما مهمترین جزء این خودرو ، یعنی رادار کنترل آتش از روی آن حذف گردید . مکان یاب توپخانه اگرچه خودروی ضد تانک خودکششی 2اس15 هرگز وارد خط تولید نشد ، اما این مساله مانع از ارزیابی سامانه ها و ایده های جدید مطرح شده برای آن نگردید ، چنانکه ارتش شوروی تصمیم گرفت تا از سامانه 1A32 برای بهینه نمود عملکرد واحدهای توپخانه خودکششی خود استفاده نمود . بدین ترتیب ، در حالی که سامانه های اپتیکی در شرایط اقلیمی خاص نظیر تاریکی ، بارندگی ف گردو غبار و دود دچار محدودیت عملکرد می شوند و این بطور خودکار بر دقت آتش تاثیر منفی برجای می گذارد ، کاربرد فاصله یابهای لیزری اولویت پیدا می کند ، اما سامانه 1A32 ضمن قرارنگرفتن تحت تاثیر شرایط بد اقلیمی ، قابلیت تعیین جهت و فاصله تا هدف را با دقت بالایی به خدمه میدهد که انتقال این داده ها به یک رایانه بالستیک میتواند دقت سلاح را تا حد بسیار زیادی افزایش دهد . حتی استفاده ترکیبی از سامانه های اپتیکی و 1A32 پتاسیل دقت آتش را به شکل شگرفی بالا خواهد برد . با تمامی مزیتهای نامبرده ، این سامانه چندان بی عیب نیز نیست . آنتن این سیستم درست در بخش جلوی برجک قرار می گرفت و بدلیل عدم وجود هرگونه پوشش محافظتی ،در برابر اصابت گلوله و ترکش بسیار آسیب پذیر بود ، ضمن اینکه تهدید بسیار خطرناکتر ، یعنی جنگ الکترونیک دشمن نیز باعث میشود تا ریسک اتلاف مهمات نیز پدید آید . توپ 2A29R Ruta از نمای پشت . به سامانه 1A31 در سمت چپ این توپ دقت کنید ! پتانسیل تحقق نیافته به لطف کاربرد سامانه هدایت آتش راداری ، قرار بود تا توپ ضد زره خودکششی 2اس15 کیفیت رزمی قابل ملاحضه ای را به نمایش گذارد ،اما بدلیل تاخیرهای پی درپی ، پس از شروع آزمایشها ، این سیستم دیگر الزامات صحنه نبرد را برآورده نمی ساخت و این چشم انداز برنامه را تیره و تار ساخت .،اما توسعه سامانه کنترل آتش راداری این برنامه ، برای استفاده در سیستم های جنگ افزاری جدید ، روندی امیدوار کننده بود . در واقع درست بلافاصله پس از توقف این پروژه ، ایده نصب مکان یاب توپخانه بر روی توپهای سنگین خودکششی نیز به محاق رفت ،اما با آغاز برنامه ساخت توپ Coalition-SV این ایده دوباره مورد توجه قرار گرفت با این تفاوت که از این رادار برای اندازه گیری سرعت پرتابه ها و نه جستجوی اهداف ، استفاده شود . شاید در آینده ، سامانه های جستجوی کامل تری براساس مفهوم ترکیبی اپتیک – رادار پدید آید ، اما تا کنون ، تنها سامانه ضد زره خودکششی 2اس15 بدان مجهز شده است . پی نوشت : 1- بن پایه 2- بن پایه 3--استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

حملات بی امان فانتوم‌های افسانه‌ای ایرانزمین علیه عقبه‌ی دشمن بعثی و قطع خطوط و شریانهای لجستیک ....... https://uupload.ir/view/nabard.dar.aseman_14000320_094357765_a294.mp4/

بله چهار کانال سفیر روسیه در عراق: ایران متحد استراتژیک ما نیست، البته در سوریه و در مقابله با تروریسم، متحد به شمار می آید. خبرنگار المانیتور: سفیر روسیه در عراق می گوید ایران متحد استراتژیک ما نیست... / ما به ایران به عنوان کشوری که گفتگو در مورد مسائل منطقه بدون آن، بی ثمر است، نگاه می.کنیم. واکنش کنایه آمیز نماینده روسیه به اظهارات امروز امیرعبداللهیان: کسی می داند "به زودی" یعنی چه؟! نماینده روسیه در مذاکرات وین به اظهارات امروز امیرعبداللهیان وزیر خارجه ایران واکنش نشان داد اینم اینجا گذاشتم که دوستان بدونند سیاست بین الملل از اساس شطرنجه و هر کس با مهره های در اختیار بازی میکنی گاهی قرار دادهای نظامی ماهم مهره های شطرنج کشور های قدرتمند هستیم خودمن از اساس بابرجام موافق نبودم و نیستم چون قدرت ابتدا از داخل شروع میشه نه از بیرون اما باعنایت به فساد ورانت اقتصادی حضور مدیران فاقد صلاحیت و فرزندان ایشان و خرج بالای اونها چون هر کسی حوصله درگیری با اون ها رو نداره نهایت مجبوریم برای اینکه تو کاخاشون تو امریکا و ... خوش بگذره بریم به خارج تکیه کنیم درواقع حوصله یا توان حل مشکل از داخل رو نداریم میگیم نفت که داریم بی خیال اینو میفروشیم میدیم بچه هامون از سفره انقلاب سهمشونو بردارن حال کنن حالا وضع کشورم یه خورده بهتر میکنیم ولی چون پول کم میاد شغلم ایجاد نمیکنیم چون هزینه بر داره تو مصاحبه هم میگیم دولت وظیفه اشتغال نداره نهایت توریست بیاد داخل کشور حالا شما حساب کنید این همه دزدی ها که تا حالا شنیدین یک دهمش خرج نیرو هوایی میشد البته بدون فساد مطمئنا وضع این نبود حالا هم بنظرم خرید از روسیه تا اتمام این مذاکرات اجرایی نشه و یا حتی به عنوان پوئن برای برگشت به برجام و ....در نهایت استفاده بشه

سلام به همه فکر کنم این بار خبرخرید های هوای ایران دارای یه مقدار قطعیت بیشتر باشه . چند تا دلیل دارم که در زیر میگم اساتید نظر بدن ممنون می شم. اول تجربه نبرد سوریه و یمن که نشون داد نبود نیروی هوای چقدر ازار دهنده است. دوم ایجاد تنش های با ترکیه که نیروی هوای خوبی داره و قبلا درگیری با اونها را خیلی ها جدی نمی دونستند ولی الان چرا یه مقداری جدی شده. سوم سردار باقری از اون دست فرمانده های هست که حرفاش به شدت قابل استناد هست. چهارم انتخاب یه خلبان هواپیمای روسی به عنوان فرمانده نیروی هوای که با هواپیماهای شرقی اشنای خوبی داره. پنجم صحبت های پراکنده برخی مسولین به ویژه رهبری در مورد نیروی هوای تراز انقلاب اسلامی. حلا واقعا اگه خبر ها درست باشه ورود این هواپیما ها و هزینه هاش آیا ضربه ای به خود کفای نیرو هوای و طرح های آن نیست ؟؟آیا بد عهدی روس ها در قضیه اس400 و میگ 29 تکرار میشه؟به نظرمن اگه این پول صرف تهیه زیر ساخت برای تولید یه هواپیمای کوچیک حتی در ابعاد اف 16 هم می شد خیلی بهتر بود.ما حتی به جی 10 ایرانی هم رازی هستیم به خدا. اساتید نظر بدن ممنون می شم...

بسم ا... یک مقداری سوخو-30 اس ام ببینیم https://www.aparat.com/v/MR6uW/جنگنده_چندماموریته_(_مولتی_رول_)_سوخو-30_اس_ام

سلام، بر پایه چه داده ها یا آگاهی می فرمایید این سامانه ارزان و کم قیمت است؟ البته نمی گویم نیست ولی منظور این است که هیچ مرجع مستقل و قابل اطمینانی برای بررسی بهای تمام شده جنگ افزارهای تولیدی یا خریداری شده در کشور وجود ندارد. در بحث جنگنده و موشک (کدام بهتر است) هم همواره ادعا می شود موشک ارزان تر است بدون این که هیچ داده قابل اطمینانی در این زمینه وجود داشته باشد. بر پایه گفته های جناب حاجی زاده هر موشک اسکاد بی برای کشور ۲ تا ۳ میلیون دلار آب می خورده است و هر دستگاه پرتابگر آن هم همین بها را داشته است. یعنی بهای یک پرتابگر اسکاد و یک فروند موشک روی آن برای کشور تا ۶ میلیون دلار تمام می شده است که قطعا” از بهای خرید جنگنده اف ۵ در آن سالها بیشتر بوده است. گویا اکنون این میزان در موشک گروه فاتح با توجه به تولید انبوه و برخی نوآوریها کاهش چشمگیری یافته است. چینش و معماری سامانه مجید از سامانه چینی FB-6 الگوبرداری شده است که در آن دو خودروی جیپ وجود دارد: خودروی نخست برای حمل رادار جستجو و شناسایی (نه درگیری) و خودروی جیپ دوم حامل موشک. تغییرات زیر در سامانه ایرانی نسبت به نمونه چینی مشاهده می شود: - با توجه به این که جنگ افزارهای محمول پهپادهای مدرن امروزی حتی پهپاد مهاجر ۶ ساخت کشورمان برد بیشتری از موشکهای سامانه FB-6 دارند، موشک سامانه مجید از موشک سامانه جدیدتر FB-10A چینی با برد بیشتر الگوبرداری شده است. بنابراین و برپایه اصل پیش دستی احتمال این که شکارچی (مجید) طعمه شکار خود (پهپاد) شود بسیار کمتر می شود. - یک سامانه پسیو الکترواپتیک جانشین سامانه راداری سامانه FB-10A شده است. این ویژگی کمک شایانی به سامانه مجید در محیط های جنگ الکترونیک می نماید. بنابراین به نظر می رسد مهندسان ایرانی بر پایه نیازهای دفاعی کشور و یا تهدیدات پیش رو سامانه مجید را با الگوبرداری از دو سامانه چینی FB-6 و FB-10 طراحی و تولید کرده اند. البته این که خود چین و کارشناسان آن نیز در این پروژه نقش داشته اند به راحتی قابل اثبات نیست. به هر روی باید صبر کرد تا آشکار شود از میان چندین گزینه معرفی شده برای سامانه های برد کوتاه کشور، سرانجام کدام یک برنده خواهد شد تا به تولید انبوه برسد. سامانه FB-6: http://www.chinanews.com/mil/hd2011/2012/11-16/148512.shtml#nextpage موشک سامانه FB-10 (به تغییر قطر بدنه موشک در تصویر توئیتر و شباهت موشک و کنیستر آن با موشک و کنیستر سامانه مجید دقت کنید) https://twitter.com/jesusfroman/status/1441668330721628163 http://2.bp.blogspot.com/-HXwW81JC1Qc/VHKaSHfbOYI/AAAAAAAAkvM/AUtOlBoO_HE/s1600/FB-10%2BSurface-to-Air%2BMissile%2BSystem%2BCHINESE%2BEXPORT%2B%2Bshort-range%2Bair%2Bdefense%2Bsystem%2B(3).jpg

چطوری متوجه شدن که رادار ۹۹ قابلیت کشف کروز با سرعت دوماخ با بازتاب راداری به این پایینی رو داره وقتی ما چنین کروزی نداریم

پیشران غزه پهپاد غزه با 21 متر فاصله سر دو بال، سقف پروازی 35000 پا و وزن برخاست 3100 کیلوگرم سنگین ترین پهپاد ساخت ایران هست. سپاه پاسدارن سالها کاربر هواپیمای توربوپراپ توکانو هست. و با موتور توبوپراپ این هواپیما آشنایی کامل دارد. توکانوهای سپاه از موتور پی تی6 استفاده میکنند تا قدرت لازم برای به پرواز درآوردن توکانوی تمام مسلح به وزن بش از 3160 کیلوگرم را فراهم کنند. بیشتر وزن برخواست توکانو تقریبا برابر با وزن برخواست غزه هست از این رو به نظر می رسد غزه از همان موتور پی تی 6 به کار رفته در توکانو استفاده میکند. موتور به کار رفته در توکانو پیشران PT6-A25C با قدرت 750 اسب بخار است که در نتیجه پیشران توربوپراپ غزه هم 750 اسب بخار قدرت دارد. میزان بار قابل حمل در مورد میزان بار قابل حمل غزه دو گفته توسط سپاه پاسدارن بیان شد: غزه در ماموریت های شناسایی/اطلاعاتی 500 کیلوگرم تجهیزات حمل میکند و در ماموریت های رزمی 13 بمب. پهپادهای ساخت هوافضای سپاه فقط بمبهای 35 کیلویی سدید را حمل میکنند. بر اساس شواهد غزه هم همین بمب ها را استفاده خواهد کرد یعنی 445 کیلوگرم تسلیحات. در این صورت در مور میزان بار قابل حمل توسط پهپاد غزه 2 احتمال مطرح است: 1- میزان بار قابل حمل غزه 500 کیلوگرم است که در ماموریت های شناسایی/اطلاعاتی صرف حمل تجهیزات الکترونیک می شود و در ماموریت های رزمی جهت حمل بمبهای سدید استفاده می شود. و به دلیل کمبود جایگاه های تعبیه شده‌ی حمل سلاح بر روی پهپاد، غزه به جای 15 بمب تنها 13 بمب حمل می کند. 2- غزه می‌تواند همزمان 500 کیلوگرم تجهیزات الکترونیک به همراه 13 بمب را حمل کند در این صورت میزان بار قابل حمل توسط غزه به 945 کیلوگرم خواهد رسید که عددی قابل قبول است. توکانو نیز توان حمل 1 تن سلاح را داراست پس عدد 945 کیلوگرم غیر واقعی و دور از ذهن به نظر نمی‌رسد. مداومت پروازی دو عدد برای مدوامت پروازی غزه بیان شده است. عدد 35 ساعت و 20 ساعت. احتمالا این دو عدد اینگونه قابل تفسیر هستند که پهپاد غزه در ماموریتهای گشتی توانایی 35 ساعت پرواز را دارد و در ماموریت های رزمی و در حالت حمل کامل سلاح این میزان کاهش پیدا کرده و به 20 ساعت می‌رسد. پهپاد غزه از لحاظ ابعاد هم اندازه پهپاد ام کیو9 ریپر است بنابراین باید وزن مشابه ریپر داشته باشد که در صورت استفاده غزه از پیشران 750 پوندی چرا سپاه با وجود وزن تقریبا برابر اما از موتور ضعیفتری استفاده کرده است؟ با وجود در دسترس بودن انواع پیشرانه های توربوپراپ شرکت پرات اند ویتنی، سپاه موتورهای حداقل 900 اسب بخاری این شرکت را استفاده کند تا میزان حمل بار به میزان قابل توجهی افزایش پیدا کند. گرچه ممکن است وزن برخاست 3100 کیلوگرمی غزه مربوط به حالت لود کامل نباشد بلکه تنها وزن همراه با سوخت باشد که در این صورت ممکن است از پیشرانه های 900-950 اسب بخاری پی تی 6 استفاده شده باشد. با وجود گذشت سالها از به خدمت درآمدن شاهد129 تا کنون این پهپاد با بمبهای سدید مشاهده شده و هیچ گونه موشکی در حالت پروازی همراه این پهپاد نبوده است که برزگترین ضعف شاهد129 است. برای پهپاد غزه هم فقط از حمل بمب گفته شد و به نظر می رسد سپاه برنامه ای برای استفاده از موشک های هوا به زمین ضد زره مانند الماس یا قائم 114 و یا موشکهای بینا نداشته باشد. در صورتی که غزه یک تن بار را بتواند حمل کند به گزینه ای بسیار مناسب جهت گشت دریایی و مکمل شناسایی پدافند تبدیل می شود. می توان غزه را به تجهیزات کشف زیردریایی و تانکرهای سوخت خارجی مجهز کرد تا در اقیانوس هند به شناسایی زیردریایی های دشمن بپردازد. استفاده از تانکرهای سوخت خارجی مداومت غزه را تا بیش از 40 ساعت افزایش خواهد داد. همچنین در نقش پدافند نیز می توان آن را به رادارهای هوابرد قابل حمل توسط پهپاد مجهز کرد و به عنوان ابزار کشف هوابرد در ارتفاع بالا به کشف اهداف متخاصم مبادرت کند.

هر چند جسه ی کوچیکی داره ولی هست

یک اشتباهی که در خصوص بال متحرک تامکت می کنند این هست که ان را فقط به بحث کمبود فضا روی عرشه یا فضای تعمیراتی زیرعرشه ربط می دهند ولی این طور نیست . بال متغییر تامکت ، مجموعع مزیتها بال مستقیم ( در حالت باز ) و بال پسگرا ( در حالت بسته و زاویه 70 درجه ) را دارد که شامل نیروی براء زیاد در زوایای حمله کم وزیاد // مباحث مربوط به ایمنی پرواز در زوایای حمله معمولی و زیاد // عامل "پسا" در حوزه مفهوم رانش به وزن // کارایی پرنده در گردشها و زوایای مختلف و در نهایت سرعت واماندگی هست . سازه تامکت ، بالذات نیازمند بال متغییر بود و هست ( نظر شخصی ) و اگر قرار باشد گونه بال ثابت این طرح طراحی و ساخته شود ، کل طراحی بدنه باید از نو شود که این خودش هزینه ای به مراتب بیشتر از خرید سوخوهای روسی دارد

سال گذشته یکی از دوستان این سئوال را مطرح کرده بود آیا امکان دارد با کمک روسیه و چین مدل بال ثابت اف ۱۴ را تولید کرد؟ با این کار وزن باور نکردنی از اف ۱۴ کاسته می شود. پاسخ بنده

به شیوه بهره گیری از عوارض زمینی توجه کنید، این شیب اجازه رسیدن پرتاب بالستیک و کروز به موقعیت لانچر رو نمیده.

عزیزم شما فوتوشاپ کاری نه عکاس

مخاطب من جناب 100 بود نه شما ربط دادن بحران ما به سوریه همون قدر بی ربطه که بعضی ها بحران های شوروی رو به افغانستان ربط میدن. کسی هم اینجا پول به پای سوری ها نریخته.

در مورد کمبودهای ما در زمینه امکانات رایانه ای باید به موارد زیر اشاره بکنم. 1. ما انواع پردازنده و حافظه داخلی امن که در داخل کشور طراحی و ساخته شده باشد نیاز داریم تا از شر تروجانهای سخت افزاری و میان افزاری خلاص بشویم. 2. ما ابزار نرم افزاری طراحی سخت افزار و نرم افزار داخلی نیاز داریم از سینتسایزر های HDL بگیرید تا کامپایلرهای C و ADA. 3. ما طراح آگاه و باسواد و علاقه مند نیاز داریم 4. ما تراشه FPGA ملی هم نیاز داریم و باید حداقل یک کارخانه ساخت تراشه ASIC داشته باشیم. 5. ما سیستم عامل ملی هم می خواهیم اما در مورد سیستم عامل های real time و سیستم عامل های Embedded Real-time باید بگویم که یکی از موارد کلاسیکی که امنیت سیستم را پایین می آورد و پرچم قرمز را بالا می برد Home-Made-RTOS است اگر RTOS خواستیم بسازیم باید خیلی هزینه بکنیم و تستهای شدیدو فراوانی انجام بشود.RTOS ها سیستم عامل PC معمولا نیستند که خرابی آنها حین کار با یک ریست حل بشود. در صنعت خودرو ما یک سیستم عامل RTOS داریم که بسیار مشهور است و بخشی از استاندارد Autosar محسوب می شود. این سیستم عامل همان OSEK است که یک سیستم عامل آلمانی فرانسوی است و به OSEK/VDX هم مشهور است. شرکتهای بزرگی مانند Freescale که همان بخش پردازنده سازی Motorolla حساب می شود هم برای پردازنده هایشان OSEK را ساخته و پورت کرده اند اما ما از OSEK ساخت Freescale در ایران استفاده نمی کنیم زیرا استاندارد SPICE را فقط در سطح 1 پاس کرده است در حالی که OSEK ساخت شرکت KPIT این استاندارد را در بالاترین سطح یعنی 5 پاس کرده. می بینید که با اینکه همه استاندارد باز است و سورس هم موجود است ولی باز هم شرکتهای بزرگ در ساخت یک RTOS استاندارد و ایمن مانده اند. سازنده vxworks هم سالها کار کرده که الان سیستم عاملش در همه سامانه های با توان پردازشی زیاد مورد استفاده است. در ضمن کامپایلر DIAB ساخت شرکت سازنده این OS، دارای استاندارد ایمنی ISO26262 است که هیچ یک از کامپایلرهای شرکتهای بزرگی مانند اینتل و Freescale دارای چنین استانداردی نیستند. تنها کامپایلر دیگری که من میشناسم که استاندارد ISO26262 را پشتیبانی می کند، کامپایلر TASKING است و آنهایی که TASKING را با KEIL مقایسه کرده اند می دانند که فرقش از زمین تا به آسمان است. شما نمی توانید که برای هواپیما برنامه بسازید ولی از کامایلری استفاده بکنید که استاندارد ندارد. اگر ما هم کامپایلر بسازیم باید استاندارد ISO26262 را پاس بکنیم. در مورد ساخت زبان برنامه سازی داخلی، باید بگویم که اگر بتوانیم زبان امنی را ابداء بکنیم که کاربرد منحصر به فرد خودش را هم داشته باشد خیلی خوب است زیرا کامپایلرهای C قابل اعتماد نیستند. و خود C هم قابل اعتماد نیست و Ambiguity  ذاتی دارد. برای مثال هیچ دو کامپایلری برای برنامه هایی که مانند خطوط زیر دارای side-effect هستند، کد یکسان ایجاد نمی کند: i=1 i= i++ + i-- - --i + ++i یا در داخل آرگومان دستور Size اساسا i++ کار نمی کند. و مقدار i افزوده نمی شود. به همین دلیل است که در JSF++ یا MISRA-C یا DO-178B/C استفاده از خیلی از امکانات زبان C مجاز نیست و خیلی موارد دیگر. حالا اگر ما زبان قدرتمندی توانستیم بسازیم که این مشکلات را نداشته باشد خیلی بد نیست اما برای داشتن سیستم عامل امن نیاز به این نداریم که زبان ملی هم داشته باشیم. این مقوله ای جداگانه است. هر برنامه ای که به هر زبانی نوشته بشود دست آخر به کد باینری تبدیل می گردد که با استفاده از Decompiler ها می توان آن را به زبان ماشین که توسط انسان قابل فهم است برگرداند و سپس با بعضی از ایزار به C  هم می تواند تبدیل بشود که البته چندان خوانا نیست و با اصل کد خیلی فرق خواهد داشت. بنابراین زبان ملی هم که داشته باشیم امنیت برنامه باینری ما بالا نمی رود. اگر دنبال بالا بردن امنیت برنامه باینری هستید باید با استفاده از تکنیک Obfuscation کد باینری را Obfuscated بکنیم تا Decompiler ها نتوانند برنامه باینری را به زبان ماشین تبدیل بکنند. البته تکنیک های دیگری هم مثل time-stamping و polymorphism و CRC و .... هستند که با استفاده از آنها می توانیم که دست کاری روی برنامه را بسیار سخت بکنیم. البته نکته دیگر این است که امروزه انقلابی در صنعت شده و دیگر پردازنده ها resource های اصلی سیستم نیستند و ما شاهد ظهور ExaScale Operating system ها هستیم. در این سیستم های عامل جدید مانند Argo دیگر پردازنده فقط یکی از منابع است و time-sharing دیگر خیلی معنی ندارد. همین الان تراشه Tegra-K1 شرکت NVIDIA دارای 192 هسته محاسباتی و 4 هسته آرم A15 یک و نیم گیگاهرتزی است که با RTOS های عادی قابل استفاده نیست و باید خودمان با توابع API از آنها کار بکشیم و یا روشهای سخت تر. بنابراین ساخت RTOS صنعتی خیلی کار ساده ای نیست البته لازم است.   البته اگر قرار است این پروژه ها را بدهند به همانی که همیشه می دهند، به همانی که پروژه کارت سوخت را هم دادند پول خرجشان نکنیم بهتر است.

درود توانایی ایران در ساخت رادار کاملا مطلوب است. من شرکت خصوصی می شناسم که همین الان 3 تا سیکر راداری مختلف در دست ساخت دارند تازه مهندس دیجیتال قوی هم ندارند یک سری افراد متوسط هستند. رادار سازی ما در بخش رادارهای جمع و جور هوا پایه از سال 1383 به اینطرف بسیار پیشرفت کرده است. من گلوگاه فناوری در ساخت هیچ راداری نمی بینم. این تکنولوژی در این کشور بومی شده و رادار سازهای ما حتی ایده های نوینی هم دارند.   سال 1384 من یک رادار هولوگرافیک چیزی شبیه به SAR لازم داشتم برای تشخیص غیر مخرب ترک در عمق 3 متری فولاد داخل بویلرها که وقتی سپارش دادم به دوستان به من قیمت 4 میلیارد تومان و زمان یک سال و نیم دادند. در سال 1385 یک رادار پسیو می ساختند (البته نه PESA منظور من راداری است که هیچ نوع فرستندگی ندارد) و در قسمتی به مشکل خورده بودند که وقتی بررسی شد معلوم گردید یک بار دیگر به جای اینکه طراحی را به مهندس مخابرات بدهند، طراحی و پیاده سازی را به  یک کارشناس ارشد مخابرات دانشگاه امیر کبیر داده بودند و مهندسان برق هم که عموما آشنایی محدودی با زبان C و معماری پردازنده ها دارند، بار دیگر حماسه آفریده بودند و 2500 تا 2600 برابر نیاز به توان پردازشی داشتند!!! که با تزریق یک مهندس معمولی کامپیوتر به پروژه مسئله حل شد و برنامه اینها 2700 برابر سریعتر گردید و نیاز به تغییر سخت افزار و یک تاخیر 2 ساله در پروژه یا توقف پروژه پیش نیامد. اخیرا هندی ها با استفاده از توان مهیب محاسباتی کارتهای گرافیکی کاری را که ما در سال 1385 می کردیم را انجام داده اند حالا ببینید امروز که سال 1393 هست، با وجود این همه مهندس متخصص پردازش موازی، ما چه رادارهای عجیب و غریبی که نمی توانیم بسازیم. گلوگاه اصلی پروژه های رادار هزینه آن است. رادار با برد 60کیلومتر را شما با یک کارت حاضر و آماده FPGA و یک اجاق مایکروویو و یکی از دیش های جدید ماهواره چند تا موتور استپ و یک کارت حاضر آماده میکروکنترلر می توانی در خانه هم بسازی اما راداری که بخواهد قابلیت اطمینان داشته باشد و قابل رقابت با رادارهای امروزی کشورهای دیگر باشد، سرعت اسکن خوب وو قابلیت دیدن و قفل روی چندین هدف را داشته باشد باید در همه بخشها یک استانداردهایی را رعایت بکند که کار یک نفر نیست و تیم و آزمایشگاه می خواهد و هزینه سنگین دارد. باید در اتاق آنتن کلی تست پاس بکند که هر بار اتاق آنتن رفتن هزینه کمر شکن دارد. تست های کیفیت نرم افزار و validation ها و verification های سخت افزار دیجیتال هم برای خودش دنیایی است. حتما می دانید که یک دسته 6 فروندی شکاری فوق گران F-22 که عشق خیلی ها در این سایت است، 2.5 میلیون خط برنامه دارد و مرتب آن را در سر تامکت می کوبند، در سال 2007 وقتی که به همراه تانکر سوخت رسان از آمریکا به ژاپن می رفتند هنگام عبور از خط ساعت تمام کامپیوترهایشان از کار افتاد و به گفته پنتاگون هنگام عبور از خط ساعت بین المللی سیستم کنترل سوخت، سیستم ناوبری و سیستم مخابراتشان و تقریبا همه چیز را از دست دادند و اگر هوا کمی بد بود و یا تانکر در نزدیکی نبود تا در بال آن به سمت نزدیکترین فرودگاه بروند، همه آنها از دست می رفتند. بنابراین این حماسه ها که مهندسان برق ما می آفرینند فقط در ایران رخ نمی دهد در آمریکا هم این مشکلات وجود دارد.  این موارد البته در دانشگاهها تدریس نمی شود به دلایلی که من نمی دانم و حتما آموزش عالی و وزرای متعهد آن می دانند. به همین خاطر دانش آموخته ما هم که وارد صنعت (تازه صنعت غیر نظامی) می شود باید دوباره از صفر آموزش بدهیم و ما در صنعت افرادی را می خواهیم که آماده یادگیری باشند و در تیم تک رو نباشند نه اینکه بخواهند آموزشهای غلطی را که در دانشگاههای معظمی مثل شریف یاد گرفته اند به صنعت ما تحمیل بکنند.   گلوگاه اصلی نسل جدید خروجی دانشگاههای معتبر هستند که انگیزه خیلی کمتری نسبت به نسل قدیمی تر دارند کتاب نمی خوانند و در نتیجه سواد کمتری دارند. در اساس طراحی دیجیتال را نفهمیده اند و با آن ساده انگارانه برخورد می کنند. قانون اهم را هم نفهمیده اند مدار چاپی می سازند بدون مسیر بازگشت بیچاره اهم در گور چه می کشد از اینها و مدعی برنامه سازی با C هستند اما الفبای برنامه سازی reliable و تست نرم افزار را نمی دانند که هیچ سخت افزارشان را هم نمی دانند که چگونه تست بکنند و وقتی که یک پروژه را تمام می کنند به ظاهر، صدها مشکل درون آن به جا می گذارند که آبروی محصول نهایی را می برند و کارفرما را به کار ایرانی بی اعتماد می کنند.امروز یک خودرو BMW  بیش از F-35 پیچیدگی نرم افزاری دارد حال ببینید رنج صنعت را از دست این آقایان.   در مورد لامپها و دیودهای میکروویو هم باید بگویم که هم در داخل قابل ساخت است و هم قابل خریدن هست این قطعات در زمان جنگ گلوگاه بودند برای همین رویشان خیلی کار شد و امروز اینها مشکل رادار ساز ما نیستند.

با سلام G6 یک هویتزر بسیار قوی ساخت آفریقای جنوبی هست که قسمتی از توپ خانه این کشور به حساب می یاد . این هاویتزر در مکانی به عنوان counter battery fire نگه داری می شه . این هویتزر در سال 1986 وارد خدمت شد که یک شرکتی به نام DENEL Corporation در آفریقای جنوبی این هویتزر رو به مرحله تولید رسوند . کشور سازنده : آفریقای جنوبی کشور های استفاده کننده از این هاویتزر : آفریقای جنوبی ، عمان ، امارات متحده عربی جنگ ها : جنگ در آفریقای جنوبی سال ساخته : 1986 وزن : 48 تن طول 10.4 پهنا : 3.4 متر ارتفاع : 3.5 متر سرنشینان : 6 نفر سلاح : کالیبر 155 مم سرعت آتش : 8 دور در دقیقه سرعت اصلی : 70 کیلومتر در ساعت سرعت نهایی : 85 کیلومتر در ساعت شرکت سازنده : LIW division of DENEL در آب : این هویتزر می تونه در قسمت کم عمق رودخانه یعنی تا حد 1 متر حرکت کنه رادیو : INA نام کالیبر ها : 50 (12.7x99) heavy machinegun, M2HB حرکت : این هویتزر یکی از وِزگی هایی که داره این هست که در عین حرکت قابلیت شلیک رو داره . وزن موشک های قابل پرتاب : 8.7 کیلو

G6-52 یک سیستم توپخانه جدید و توسعه یاقته توسط دنل افریقای جنوبی است . این توپ که کرگدن نام دارد برای جنگ های مدرن توسعه داده شده است. این توپ جدید محدوده شلیک و میزان اتش ان افزایش زیادی داشته است. G6-52 اولین بار در سال 2003 رونمایی شد اما از ان زمان همواره در حال توسعه بوده است. تمام سیستم های کرگدن به به استاندارد G6-52 ارتقا داده شده اند . این توپ در درگذشته برای مشتریان زیادی صادر شد اما در سال 2012 هیچ سفارشی دریافت نشد G6-52 به یک توپ 155 میلی متری مجهز شده است . مهمات در این توپ بطور خودکار و نیمه اتواتیک بارگذاری میشوند این توپ بهمراه یک سیستم شارژ سازگار با پرتابگر V-LAP و مهمات 155 میلیمتری استاندارد ناتو است . G6-52 با V-LAP دارای برد 58 کیلومتر می باشد . G6-52 می تواند در چند دور شلیک همزمان نماید این اتش می تواند 5 دور در 25 کیلومتری باشد. همچنین توقف وشلیک در هر 60 ثانیه از سر گرفته می شود زره این سیستم در برابر گلوله های 14.5 میلیمتری مقاوم است. حفاظت NBC و سیستم های اتوماتیک آتش به صورت استاندارد نصب شده است. خودرو دارای پنج خدمه.راننده گلوله گذار( در صورت دستی) و فرمانده و اپراتور. در موارد اضطراری سه خدمه می تواند سیستم را نیز کنترل کنند. مهمات در صورت شلیک و بارگذاری مجدد نیمه اتوماتیک ذر 10 دقیقه طول می کشد G6-52 بروی شاسی OMC 6X6 سوار است . این شاسی یکی از سنگین ترین شاسی ها است موتر توپخانه توسط متور دیزلی 525 اسب بخار است تامین شده است. خدمه :5 نفر وزن : 49 تن اسلحه اصلی : 155 میلیمتری لوله : کالیبر 52 مسلسل : 1 x 7.62-mm حداکثر محدوده شلیک : 58 تا 67 حداکثر نرخ اتش : 6 دور حداکثر گلوله اصلی : 48 حداکثر گلوله مسلسل : 2000 نوع موتور : دیزلی قدرت موتور : 525 اسب بخار حداکثر سرعت در جاده : 80 کیلومتر محدوده مسافت : 700 کیلوتر کشورهای دارنده این سیستم افریقای جنوبی : 43 امارات : 78 عمان : 24 نمونه ای از شاسی اگر کم وکسری داشت ببخشید http://en.wikipedia....iki/G6_howitzer http://www.military-...llery/g6_52.htm http://www.militaryf...ed-vehicles.asp گرد اورنده rezatizitizi هر گونه کپی برداری تنها با ذکر منبع و نام نویستده بلامانع است