اینفوگرافی:سیستم سلاحهای تولیدی یا در دست تحقیق و توسعه هایپرسونیک (ابرفراصوت) در دنیا

بسم الله الرحیم الرحیم اگر اینکار ثوابی داره تقدیم می کنم به شهید عزیز ایران شهید طهرانی مقدم مقدمه ایالات متحده برنامه توسعه تسلیحاتی سلاح های هایپرسونیک(conventional prompt global strike (CPGS)) را از اوایل دهه 2000 آغاز کرده است.این تلاش ها در ابتدا هست منجر به تولید تسلیحات با برد کم و متوسط برای درگیری های منطقه ای شود.با توجه به تلاش های چین و روسیه برای ساخت تسلیحات هایپرسونیک پنتاگون و گنگره برنامه های گسترده ای برای تحقیقات وتوسعه درباره این نوع از تسلیحات را ضروری می دانند.برخی اخبار مبنی بر تست موفقیت آمیز تسلیحات هایپرسونیک توسط چین و روسیه باعث شده توسط ایالات متحده سرمایه گذاری زیادی برای تولید این نسل از تسلیحات و همچنین راه های مقابله با انها صورت بگیرد از طرفی طبق برنامه جامعه توسعه این تسلیحات قرار هست سرنشین دار کردن هواپیماهای هاپیرسونیک نیز از نظر فنی مورد بررسی قرار بگیرد. هر چند درباره تاثیر تسلیحات هاپیرسونیک بین محقق ها اختلاف نظرهایی وجود دارد اما ارتش ایالات متحده تحقیقات کافی در این مورد را جز ملزومات آینده خود به حساب می آورد. در گزارش معاون سابق وزیر دفاع گفته شده که در حاضر ایالات متحده تسلیحات قابل اعتماد برای در معرض خطر قرار دادن چین و روسیه توسط تسلیحات هایپرسونیک در اختیار ندارد همچین سیستم های دفاع ضد موشکی موجود نمی توانند به صورت کاملا موثر از ایالات متحده در برابر این نوع از تهدیدات دفاع کنند. تلاش های گسترده در ایالات متحده منجر به تولید برخی نمونه های این سلاح ها شده اما بعید است تا قبل از سال 2023 سسیتم های عملیاتی برای استفاده از این سلاح ها یا دفاع در مقابل این سلاح ها تولید شود. هر چند راهبرد آمریکا در مورد استفاده از این سلاح ها با چین و روسیه متفاوت هست. در چین و روسیه این سلاح ها بیشتر برای حمل کلاهک های اتمی استفاده می شوند و از دقت کافی برخوردار نیستند اما برنامه ایالات متحده استفاده از کلاهک های غیر هسته در این نوع از موشک ها می باشد. مهمترین چالش در این برنامه بالا بردن دقت این نوع از سلاح ها می باشد. در فوریه 2019 گزارشی برای توسعه سلاح های هاپیرسونیک توسط وزارت دفاع و آژانس های اطلاعاتی آمریکا ارائه شد. این گزارش شامل نکات زیر بود: (1) ارزیابی هزینه های ایالات متحده و دشمنان برای این فناوری. (2) ارزیابی کمیت و کیفیت تحقیق در مورد این فناوری. (3) ارزیابی زیرساخت تست این فناوری. (4) ارزیابی پیشرفت فناوری ایالات متحده و دشمنان گسترش این فناوری. (5) شرح جدول زمانی برای استقرار عملیاتی این فناوری. (6) ارزیابی تلاش دشمنان در گسترش این فناری. بعد از تحویل این گزارش مسئول آژانس دفاع ملی موشکی ملزم شد حداکثر تا پایان سال 2019 گزارشی در مورد" راهکار دفاع موشکی درباره تهدیدات هاهپیرسونیک" را به کنگره برای دریافت بودجه جهت توسعه این فن آوری در ایالات متحده و توسعه زیر ساخت ها و ادوات مورد نیاز جهت در نظر توسعه این نوع از سلاح ها در چین و روسیه ارائه دهد. همچین در این گزارش باید در نظر می شد که چند کشور دنبال تولید تسلیحات با سرعت بیشتر از 5 ماخ هستند. دو نوع تسلیحات هایپرسونیک وجود دارد: 1- تسلیحاتی که روی وسایل دیگر سوار می شوند و به کمک آنها به این سرعت می رسند (Hypersonic glide vehicles (HGV)) 2- تسلیحاتی که توسط موتورهای هوا تنفسی قادرن به این سرعت برسند مثلا استفاده از موتورهای scramjets بر خلاف موشک های بالستیک سلاح های هایپرسونیک از یک مسیر بالستیک برای رسیدن به هدف استفاده نمی کنند و قادرن در طول مسیر مانور بدهند. ژنرال جان هایتن نایب رئیس ستاد مشترک ارتش در گزارشی گفته :" سلاح های هایپرسونیک می توانند قابلیت پاسخ متقابل و یا ضربه اولیه را از هر محل دلخواه در حالتی که زمان کمی برای مقابله با دشمن وجود دارد فراهم کنند."سلاح های هایپر سونیک با توجه به سرعتی که دارند می توانند اهداف زمینی را هم با کمک انرژی جنیشی خود نابود کنند. شکل 1تفاوت موشک های بالستیک و هایپرسونیک در طی مسیر با توجه به شکل 1 استفاده از تسلیحات هایپرسونیک زمان تصمیم برای دفاع را خیلی کم می کند. مقامات وزارت دفاع اعلام کردند که در حال حاضر اکثر سنسور فضایی و رادارهای زمین پایه و موشک های قابل استفاده در این سامانه ها آزمون های قابل قبولی برای رهگیری این نوع از تسلیحات را ندادند. پیشنهاد شده که برای مقابله با این نوع از تسلیحات با انرژِی بالا استفاده شود عیب این سیستم ها این است که در حال حاضر این نوع از سلاح های پدافندی محدود کمی را تحت پوشش قرار میدهند. از طرف دیگه پردازشگرهای موجود در سیستم هایی که در حال حاضر استفاده می شوند عملکرد نا مطمئنی در برابر تحلیل و مسیر یابی تسلیحات هایپرسونیک دارند. بررسی طرح های موجود در آمریکا روسیه و چین در زمینه تسلیحات هایپرسونیک ایالات متحده وزارت دفاع (DOD) توسعه تسلیحات هایپرسونیک را در حال حاضر بر عهده نیروی دریایی گذاشته. هدف این برنامه تهیه تسلیحاتی که با توجه به سرعت زیاد به کمک انرژی جنبشی بتوانند اهداف را مورد اصابت قرار دهند. وجود تسلیحات این امکان را به نیروی دریایی می دهد که بدون توجه به سیستم های دفاعی موجود به راحتی اهداف را مورد اصابت قرار دهد. برنامه ها برخلاف چین و روسیه که کلاهک های اتمی قرار است روی این تسلیحات نصب شود در ایالات متحده هدف نصب کلاهک های متعارف یا استفاده از انرژِی جنبشی این تسلیحات برای حمله به اهداف می باشد. استفاده از تسلیحات هاپیرسونیک برای حمل تسلیحات اتمی نسبت به زمانی که از موشک های بالستیک معمولی برای حمل تسلیحات هسته ای استفاده شود 10 برابر موثرتر هست. با این حال فعلا در گزارشات رسمی هیچ برنامه ای در ایالات متحده برای تولید تسلیحات هایپرسونیک اتمی وجود ندارد. طبق گزارش های رسمی برنامه های زیر در ایالات متحده برای تولید تسلیحات هاپیرسونیک وجود دارد. 1- نیروی دریایی: Conventional Prompt Strike (CPS) حمله متعارف فوری 2- ارتش ایالات متحده Long-Range Hypersonic Weapon (LRHW): سلاح هایپرسونیک دوربرد 3- نیروی هوایی ایالات متحده AGM-183 Air-Launched Rapid Response Weapon : سلاح واکنش سریع هوایی 4- دارپا Tactical Boost Glide (TBG): سلاح هواسر تاکتیکی ( نمی دونم درست هست یا نه ) 5- دارپا : Operational Fires (OpFires)عملیات آتشین 6-دارپا Hypersonic Air-breathing Weapon Concept : سلاح مفهومی هواسوز هایپرسونیک این برنامه به طور همزمان در حال توسعه و ارزیابی هستند. نیروی دریایی در تفاهم نامه بین وزارت دفاع و نیروی دریایی قرار شد این نیرو توسعه یک سلاح هایپرسونیک با سرعت 6 ماخ که به صرت محموله روی یک حامل چند با مصرف نصب می شود را بر عهده بگیرد. در سال 2017 آزمایش های کلاهک هایپرسونیک با موفقیت انجام شد و بعد از تاریخ تلاش نیروی دریایی روی تولید حامل و استقرار زیر ساخت ها قرار گرفته . اعلام شده که سیستم متعارف حمله نیروی دریایی Navy’s Conventional Prompt Strike (CPS) در سال 2025 روی زیر دریایی های کلاس اوهایو و از سال 2028 روی زیر دریایی ها کلاس ویرجینیا نصب شود. همچنین وزارت دفاع در حال تحقیقات برای توسعه این نوع از تسلیحات برای نصب روی زیردریایی های کلاس زاموالت و بورک هست . نیروی دریایی در سال 2020 مبلغ 496میلیون دلار و در سال 2021 مبلغ 1.416 میلیون دلار ( یک میلیارد و چهارصد و شانزده میلیون دلار) را برای توسعه این برنامه در نظر گرفته بود . این مبلغ بخشی از سرمایه گذاری 5.3 میلیارد دلاری هست که نیروی دریایی بصورت اضافی برای توسعه این طرح درخواست داده . نیروی زمینی به منظور کاهش هزینه ها قرار شده برنامه (Long-Range Hypersonic Weapon program) نیروی زمینی از بوسترهای نیروی دریایی استفاده کند. این سیستم باید بردی در حدود 1400 مایل (2100 کیلومتر) برای انهدام اتش دوربرد و حمله به اهداف با اولویت بالا استفاده خواهد شد. در نیروی زمینی مبلغ 3.2 میلیارد دلار برای توسعه این نوع از تسلیحات تا سال 2024 در نظر گرفته شده . در سال 2020 مبلغ 397 میلیون دلار و در سال 2021 مبلغ یک میلیارد و دویست و هفتاد و سه میلیون دلار برای توسعه این سلاح ها هزینه شد. این سلاح در ابتدای سال 2025 به قابلیت رزمی خواهد رسید. نیروی هوایی انتظارمی روزد AGM-183 از نتیجه تحقیقات دارپا در این زمینه استفاده کند. این موشک سرعتی در حد 8 ماخ و بردی برابر 1000 مایل خواهد اشت. اولین پرواز این سلاح در ژوئن سال 2019 با موفقیت انجام شد ولی آزمایشهای مجدد ان که برای سال 2021 برنامه ریزی شده بود لغو شدند. در سال 202 مبلغ 286 میلیون دلار و در سال 2021 مبلغ 286 میلیون دلار برای این طرح درخواست شد. نیروی هوایی طرح دیگری با نام Hypersonic Conventional Strike Strike (HCSW) را هم به طور موازی پیگیری می کرد که به دلیل مسائل مالی کنار گذاشت یکی دیگر از دلایل لغو این پروژه این بود که اگر سلاح مشترک با دارپا به نتیجه می شرد هم بمب افکن 52 و هم جنگنده اف 15 قادر بودند این سلاح را حمل کنند. در عوض توسعه موتورهای هواسوز برای تسلیحات هایپرسونیک به عهده این نیرو گذاشته شد. طرح موشک agm183 طرح مشترک نیروی دریایی و هوایی برای تولید موشک هایپرسونیک برای قرار گیری در داخل اف 35 طرح نیری هوایی برای نصب موشک هایپرسونیک روی اف 15 در سال 2008 تحقیقات DARPA با همکاری نیروی هوایی دارپا تحقیقات گسترده ای روی TACTICAL BOOST GLIDE انجام می دهد. این وسیله قادر به حرکت با سرعت بیشتر از 7 ماخ را دارد. همچینین قرار است در طول این برنامه بتوان مدل هایی از این طرح را برای استفاده در نیروی دریایی گسترش داد. در سال 2020مبلغ 269 میلیون دلار برای توسعه این طرح در نظر گرفته شد. همچنین نیروی زمینی هم از نتیجه تحقیقات این طرح در برنامه تسلیحاتی خود می خواهد استفاده کند. استفاده از این طرح نیروی زمینی را قادر می کند هر نوع هدفی را با هر سطح از پدافند را به راحتی مورد اصابت قرار دهد. DARPA قصد دارد نتیجه تحقیقات خود در این زمینه را به ارتش و بخصوص نیروی هوایی منتقل کند. تحقیقات خود را برو روی وسایل حمل کننده هواسوز برای موشک های هایپر سونیک متمرکز کند. استفاده از موتورهای هواسوز به نحوه بسیار موثری باعث کاهش هزینه و کوچک شده این نوع از تسلیحات خواهد شد. طرح Operational Fires Hypersonic Air-breathing Weapon Concept طرح مشترک ناسا و دارپا طرح Tactical Boost Glide (TBG) دفاع در برابر تسلیحات هایپرسونیک وزارت دفاع به طور گسترده در حال توسعه فن آوری های مربوط به تسلیحات دفاعی می باشد. اگر چه طبق گفته متخصصان وزارت ایالات متحده توانایی موثری در مقابل تسلیحات هایپرسونیک تا اواسط دهه 2020نخواهد داشت. در سال 2017 با توجه به گزارش های اولیه درباره توسعه تسلیحات هاپیرسونیک در سایر کشورها برنامه جهت بررسی توانایی سلاح های لیزری مغناطیسی انرژی جنبشی و توپ های مغناطیسی برای مقابله موثر با این تسلیحاتدر نظر گرفته شد. به چهار شرکت ,NORTHROP GRUMMAN , RAYHTHEON LEIDOS و HARRIS مبلغ 20 میلیون دلار برای ارائه ایده های جهت مقابله با پرتابه های هوا سر داده شد. هر چند نتیجه های از این پیشنهادها تا به حال گفته نشده اما وزارت دفاع به صورت گسترده این ایده ها را شبیه سازی و بررسی کرد. همچنین جهت ساخت حسگرهایی برای تشخیص این نوع از سلاح ها در اکتبر سال 2020 مبلغ 51 میلیون دلار در نظر گرفته شد. در طرح اولیه مبلغ 206 میلیون دلار برای این تحقیقات در سال 2021 درخواست شد. با توجه به اهمیت موضوع برنامه سال 2020 به این طرح 157.4 میلیون دلار داده شد و مبلغ سال 2021 هم به 659 میلیون دلار افزایش پیدا کرد. نتیجه این تحقیقات نشان داده یکی از موثر ترین راهها استفاده از ماهواره در نزدیکی زمین برای نصب این سنسورها می باشد. جهت توسعه فن آوری های دفاعی تا سال 2030 جهت شبیه سازی عملکرد موشک ها ( سرعت فشار گرما و ..موشک ها) وزارت دفاع 10آزمایشگاه مسقف و 11 محدود ازمایشگاهی درفضای آزاد به همراه 11 مجموعه تست متحرک ناسا 9 واحد آزمایشی و وزارت انرژی 2 واحد تحقیقاتی و دانشگاهای 5 واحد تحقیقاتی را از سال 2014 در دست توسعه و ساخت دارند. این توسعه با توجه به گزارشی که در همان سال 2014 ارائه شد و در آن نوشته شده بود که هیچ کدام از آزمایشگا های امریکا قادر نیستند عمکرد موشک های پدافندی هایپرسونیک با سرعت بیشتر از 8 ماخ را شبیه سازی کنند. از ان زمان تا به حال بطور متوسط یک میلیارد دلار در اختیار دانشگاه های آمریکا برای توسعه این نوع از آرمایشگاه ها اختصاص داده شد. در دانشگاه نوتردام یک تونل باد با قابلیت شبیه سازی تا سرعت 6 ماخ در سال 2014 احداث شد. در ادامه تونل های باد با سزعت های 10 و 8 ماخ در دانشگاه های پردو و نوتردام افتتاح شد. همچنین دانشگاه آریزونا یک تونل باد با سرعت 5 ماخ با همکاری دانشگاه تگزاس ساخته که طول این تونل حدود یک کیلومتر هست. این مرکز قضد دارد تا انتهای سال 2021 تونل ها باد با طول زیاد و سرعت 10 ماخ احداث کند. با توجه به زیر ساخت هایی که در استرالیا و نروژ در این زمینه قرار دارد وزارت دفاع همکاری های خود را باین دو کشور از سال 2019 برای تولید پرتابه های پر سرعت را آغاز کرد. در اوریل 2020 وزارت دفاع اعلام کرد که خیلی از ازمایش ها و تحقیقات درباره ساخت تسلیحات هایپرسونیک و سیستم های دفاعی در برابر انها توانستن مسیر درست جهت توسعه این فن آوری ها را مشخص کرد. همچنین اعلام شده که ایالات متحده به 5000 واحد ( آفندی یا پدافندی) از این تسلیحات نیاز دارد. سامانه تاد er در حال حاضر تنها سامانه ایهستکه قابلیت دفاع در برابر تسلیحات هایپرسونیک را دارد اما مشکل این طرح برد کم اون هست. هر چند که این طرح فعلا در حد آزمایش نمونه های اولیه هست روسیه روسیه از اوایل دهه 80 میلیادی تلاش های گسترده ای جهت تولید تسلیحات هایپرسونیک اغاز کرد . با قرار دادهای عدم توسعه تسلیحاتی که بین آمریکا و روسیه به امضا رسیده بود کار تحقیقات روی این سلاح ها را متوقف کرد. با گسترش استقرار سیستم های پدافند ضد موشکی امریکا در اروپا و مرزهای روسیه ، در ابتدا روسیه افزایش تعداد موشک های بالستیک را به عنوان راه حل مقابله با سپر موشکی امریکا اعلام کرد اما با توسعه و بهبود عملکرد سیستم های دفاعی موشکی روسیه اعلام نگرانی کرد که موشک های بالستیک روسیه احتمالا به طور مثری توسط سیستم های دفاع قابل رهگیری هستند و توسعه سلاح های هاپیرسونیک را برای بازدارنگی در مقابل آمریکا در نظر گرفت. برنامه ها برنامه ها روسیه به صروت جدی دو برنامه AVANGARD و TSIRKON و همچنین طرح KINZHAL را دارد. آوانگارد یک وسیله سرشی هست که از موشک های بالستیک بین قاره ای شلیک می شود. آوانگار در حال حاضر روی موشک های SS19 نصب می شود هر چند قرار هست در آینده یک موشک قاره پیما ویژه حمل این موشک طراحی شود. آوانگار در سال 2016 و2017و 2018 تست شد که گفته شده تست سال 2018 با شکست مواجه شد. طبق اظهار نظر مقامات روسیه این موشک سرعتی در حدود 20 ماخ دارد و در سال 2019 عملیاتی شده. موشک تریسکن سرعتی بین 6 تا 8 ماخ دارد و بردی ان بین 400 تا 900 کیلومتر دارد و از روی پرتاپ گر های عمودی مستقر بر روی رزم ناو ها و گرورهای اینده ارتش روسیه نصب قابل شلیک هست. طبق گفته مقامات آمریکا این موشک از سال 2023 عملیاتی خواهد شد. موشک کینژال قرار هست از روی جنگنده های میگ 31 توپولف 22 و سوخو 34 شلیک شود. این موشک بردی حدود 1800 کیلومتر خواهد داشت و سرعتش در حدود 10 ماخ دارد. هر چند این موشک در برابر نسل جدید سیستم های پدافندی موشکی ناو های امریکایی قرار هست قابلیت مانور بالایی داشته باشد. اما توانایی های این موشک توسط سازمان های اطلاعاتی مورد شک قرار گرفته. موشک ss19 و حمل کلاهک هایپرسونیک موشک تریسکن توسعه زیر ساخت های مورد نیاز زیر ساخت گزارش شده که روسیه تونل فراصوت را در Central Aero-Hydrodynamic احداث کرده. همچنین در انیستیتو ژوکوفسکی و موسسه مکانیکی کریستیئوویچ و در پایگاه های هوایی BAYKONUR و DOMBAROVSKIY هم مراکزی برای تست زمینی تسلیحاتی هایپرسونیک ساخته شده. تونل باد عظیم Central Aero-Hydrodynamic در روسیه برنامه موشک های هایپرسونیک چین چین تا الان تعدادی ازمایش موفق آمیز موشک DF-17 که به عنوان حمله کننده سرعت بالا (HGV) برای کلاهک های هایپرسونیک هست انجام داده. برد این موشک بین 1500 تا 2300 کیلومتر هست. موشک قاره پیمای DF-41 بر اساس گزارش کنگره ایالات متحده قابلیت رساندن کلاهک های هایپرسونیک را از خاک اصلی چین به ایالات متحده دارد. همچین نسل جدید HGV های چینی با نام DF-ZF از سال 2014 تست شد برد این موشک حدود 1800 کیلومتر هست و طبق گزارش مقامات امریکایی قادر به انجام مانورهای سنگین می باشد. به گفته مقامات امریکایی چین با موفقیت حمل کننده هایپرسونیک Xing Kong 2 را در سال 2018 تست کرد که قادر به حمل کلاهک های اتمی هست و همچنین قادر هست قبل از بر خورد مانورهایی انجام دهد. سرعت این موشک حدود 6 ماخ هست . موشک df41 موشک df17 زیر ساخت چین دارای زیرساخت های تحقیق و توسعه قدرتمندی است که به سلاح های مافوق صوت اختصاص یافته است. به گفته مقامات وزارت دفاع چین ازمایشگاه های بیشتری برای تحقیق درباره سلاح های مافوق صوت در اختیار دارد. همچنین چین سه طرح مختلف را در حال طراحی دارد. همچنین چین ماننده آمریکا تحقیقاتی در مورد موتور های SCRAMJET هم در حال انجام دارد. مرکز تحقیقات ایرودینامیک چین 16 تونل باد در اختیار دارد. همچینی دانشگاه ایرودینامیگ چین سه تونل باد با سرعت های 8-10-12 ماخ در اختیار دارد. همچنین در پایگاه های فضایی Jiuquan Taiyuanو تونل های بادی با سرعت 10 تا 15 ماخ در اختیار دولت چین هست . در ضمن گزارش هایی برای ساخت یک تونل باد با سرعت 25 ماخ هم در دست هست. تونل باد سری jf12 چین در دانشگاه ایرودینامیک برنامه های جهانی سلاح های مافوق صوت اگر چه در حال حاضر آمریکا روسیه و چین پیشرفته ترین برنامه توسعه سلاح های هایپرسونیک را در اختیار دارند. اما کشورهای مانند استرالیا هند فرانسه المان و ژاپن هم سرمایه گذاری های بسیار گسترده ای را در این زمینه انجام دادند. امریکا و استرالیا در سال 2007 تحقیقاتی را در مورد سلاح های هایپرسونیک آغاز کردند اسم این برنامه HIFIRE بود این آزمایش ها منجر به ساخت یک سلاح هوا سر هایپرسونیک با سرعت 8 ماخ شد. در ادامه همکاری طرح جدیدی به نام SCIFIRE تعریف شد که قرار بود منجر به تولید سلاح هواسوز هایپرسونیک تا اواخر سال 2020 شود. همچین در این برنامه استرالیا هفت تونل باد هایپرسونیک ساخت که سریعترین تونل هایپرسونیک خال حاضر دنیا با سرعتی در حد 30 ماخ از جمله نتایج این همکاری ها بود در ضمن در ایالات متحده هم حداقل تونل باد با سرعت بیشتر از 20 ماخ ساخته شد. طرر طرح مشترک hifire بین بوینگ و استرالیا که 8 مدل ازش اسخته شده و توسعه یافته ترین طرح سلاح هاپیرسونیک هست طرح SCIFIRE هندوستان در ابتدا قرار بود با روسیه نسل جدید موشک براهموس با سرعت 7 ماخ را تولید کند. این موشک در سال 2017 قار بود تولید شود اما به دلیل مشکلات پیش آمده تولیدش به سالهای 2025و 2027 به عقب افتاد. همچنین هند در حال کار بر روی یک موشک هایپرسونیک با تکیه کامل بر توان داخلی هست. هند جهت کسترش برنامه موشکی هایپرسونیک خود 12 تونل باد با توانایی رسید به سرعت 13 ماخ را ساخت. فرانسه در ابتدا با روسیه توسه سلاح های هایپرسونیک را آاز کرد . برنامه موشکی هایپرسونیک فرانسه ASN4G هست که قرار هست تا سال 2022 عملیاتی شود از طرفی برنامه V-MAX فرانسه قرار هست سلاح های اتمی هایپرسونیک رادر اختیار فرانسه قرار دهد. فرانسه 5 ابرتونل باد با سرعت در حدود 21 ماخ در اختیار دارد. طرح ASN4G طرح v-max المان در 2012 یک وسیله سرشی فراصوت به نام SHEFEX2 با موفقیت امتحان کرد اما طبق گزارشها آلمان فعلا طرح مستقل خود را کنار گذاشته و با همکاری کشورهای اتحادیه اروپا روی طرح ATLLAS2 که سلاحی با سرعت بین 5-6 ماخ هست کار می کند . تونل های بادی که المان در اختیار دارن قادرن تا حداکثر سرعت 11 ماخ را ایجاد کنند. طرح آلمانی SHEFEX2 طرح ATLLAS2 ژاپن با توجه به تهدیداتی که از طریق چین متوجه این کشور هست سرمایه گذاری زیادی در زمینه تولید تسلیحات هایپرسونیک انجام داده . در حال حاضر ژاپنی ها طرح ها Hypersonic (HCM) و Projectile Hyper Velocity Gliding را دارند گفته شده که ژاپن طرح کلاهک هایپرسونیک را در سال 2028 وارد خدمت می کند که قادر است به راحتی ناوهای هواپیمابر را از بین ببرد. دانشگاه توکیو و شرکت صنایع نظامی میتسوبیشی اعضای اصلی این طرح هستند. توسعه برنامه موشکی هاپیرسونیک ژاپن ایران اسراییل و کره جنوبی هم در حال انجام تحقیقات گسترده و ساخت زیر ساخت های لازم برای تولید تسلیحات هایپرسونیک هستند. ------------------------------------------------------- منبع در زمینه سلاح های هاپیرسونیک استرالیا بهترین تونل های باد و شبیه سازها را در اختیار دارد و به نظرم من فعلا استرالیا و روسیه از همه جلوتر هستند هر چند روسیه در دهه 1980 تحقیقات را شروع کرده و در زمینه تحقیقاتی از همه جلوتر هست حتی فرانسه در اوایل دهه 1990 که شوروی فروپاشیده بود سعی کرد با سرمایه گذاری مشترک باروسیه تکنولوژی های این کشور در زمینه هایپرسونیک را بدست بیاره در زمینه تسلیحات و تحقیقات دفاع در برای موشک های هایپرسونیک آمریکا بسیار از بقیه کشورها جلوتر هست و طرح هاش ازمایشهای موفقیت امیز داشتن چین سرمایه گذاری بسیارزیادی کرده امامشکل این کشور دسترسی به مواد با کیفیت بالا برای تولید تسلیحات هایپرسونیک هست

بسم الله الرحمن الرحیم ماهواره های جدید آزمایش های تاییدی را جهت رهگیری موشک های هایپرسونیک انجام دادند. تصویری گرافیکی از ماهواره های ردیابی که توسط شرکت l3Harris Technoogies به عنوان بخشی از برنامه ردیابی و هدف قرار دادن تسلیحات هایپرسونیک از فضا ارائه شده و توسط آژانس دفاع موشکی تایید شد نمونه های اولیه ماهواره هایی که به آژانس دفاع موشکی ایالات متحده کمک می کند تا تهدیدات هایپرسونیک را ردیابی کند ، بازنگری و بررسی هایی حیاتی را انجام دادند و پیمانکاران می توانند از این تاریخ به بعد به سمت تولید این محصولات حرکت کنند. در ژانویه آژانس دفاع موشکی طرح سنسورهایی که توسط شرکت های L3Harris Technologies و Northrop Grumman جهت شناسایی و ردیابی تسلیحات هایپرسونیک و بالیستیک ارائه کردند را قبول کرد و 122 میلیون دلار به شرکت L3Harris Technologies و 155 میلیون دلار به شرکت Northrop Grumman جایزه دریافت کردند. بر خلاف صورت فلکی هشدار موشکی کنونی نیروی فضایی، که از تعداد انگشت شماری ماهواره در بیش از 20000 مایل بالاتر از سطح زمین تشکیل شده است، HBTSS در مدار پایین زمین به عنوان بخشی از یک صورت فلکی تکثیر شده متشکل از صدها ماهواره عمل خواهد کرد. در حال حاضر ماهواره های نیروی فضایی ایالات متحده در فاصله ای بیش از 20000 مایلی زمین قرار دارند. در برنامه HBTSS ماهواره هایی در مدارهای پایین به تعداد زیاد( صدها) قرار خواهند گرفت . در این رنامه دو گروه ماهواره ساخته خواهند شد ماهواره هایی که در ابتدا موشک های بالستیک و هایپرسونیک را شناسایی می کنند و اطلاعات ان را جهت شناسایی دقیق و رهگیری به ماهواره های با حساسیت بالا و سنسورهای پیشرفته تر خواهند داد و در نهایت ترکیب اطلاعات منجر یه زهگیری هدف می شود. سخنگوی آژانس در هنگام انعقاد این قرار داد اعلا کرد ک (( ترکیب سرعت بالا، قابلیت مانور و ارتفاع نسبتا کم موشک های پیشرفته جدید انها را به اهداف چالش برانگیز برای سامانه های دفاع موشکی فعلی ما تبدیل کرده. در حال حاضر ما نمی توانیم زمین و اقیانوس ها را با رادارهای زمینی برای پوشش کامل این اهداف مورده بررسی قرار دهیم اما ترکیب این سیستم ماهواره های با رادارها و حسگرهای زمینی این امکان را به ما می دهد تا تهدیدات را از زمان پرتاب تا رهگیری بدون توجه به مکان ردیابی کنیم. نورثروپ گرومن اعلام کرد که بررسی های مورد نیاز این طرح را در نوامبر به پایان رسانده است . سارا ویلویی معاون سیستم های فضایی این شرکت گفت: وقتی صحبت از امنیت ملی می شود ، جایی برای خطا وجود ندارد . بررسی این طرح شرکت نورثروپ گرومن را قادر می کند یک جز حیاتی را در دفاع موشکی تولید کنه که نقش بالایی در ایمنی ایالات متحده و شریکانش در بربر تهدیدات هایپرسونیک دارد. شرکت L3Harris اعلام کرده که تکمیل تکنولوژی های مورد نیاز را در 20 دسمامبر به اتمام رسانده و ساخت انها را اغاز کرد. اد زویس، رئیس سیستم های فضایی شرکت L3Harris گفت : L3Harris با همکاری مشتری خود به سرعت در حال حرکت برای تولید نمونه های اولیه ماهواره های HBTSS است که قادر است کیفیت آتش مورد نیاز برای از بین بردن تهدیدات مافوق صوت را فراهم کند. منبع hypersonic and ballistic tracking space sensor (HBTSS)

مرداد گذشته، یک ماهواره سنجش از دور ساخت روسیه برای ایران از پایگاه فضایی بایکونور پرتاب شد و انتظار می‌رود سه ماهواره دیگر نیز در سال‌های آینده به فضا پرتاب شوند. همچنین شواهد قانع‌کننده‌ای وجود دارد که نشان می‌دهد یک شرکت روسی در حال ساخت یک ماهواره ارتباطی برای ایران است که در سال 2024 در مدار زمین ثابت قرار می‌گیرد. ماهواره ی خیام: مرداد 1394، ایران با دو شرکت روسی در مورد پرتاب ماهواره سنجش از دور ساخت روسیه که توسط ایران اداره می شود، به توافق اولیه دست یافت. ماهواره ایرانی در 18 مرداد 1401 به وسیله ی شرکت روس کاسموس به فضا پرتاب شد. مشخصات فنی ماهواره: مشخصات فنی ماهواره توسط روسیه و ایران اعلام نشده است ولی می توان از یک حق اختراع منتشر شده توسط شرکت NPK Barl در مرداد 1401 اطلاعات جدیدی بدست آورد. این طرح یک ماهواره سنجش از دور با وضوح بالا را توصیف می کند که دقیقاً شبیه خیام است. دارای یک گذرگاه شش ضلعی و چهار پنل خورشیدی است که با زاویه 45 درجه نسبت به محور طولی ماهواره به سمت پایین امتداد دارند. محموله یک تلسکوپ کورش(Korsch) با پنج عنصر نوری است. تلسکوپ کورش یک تلسکوپ آناستیگمات سه آینه ای فشرده است که میدان دید وسیعی را ارائه می دهد. این تلسکوپ تصویربرداری را در یک کانال پانکروماتیک و چهار کانال چند طیفی (نزدیک مادون قرمز، قرمز، سبز و آبی) ارائه می دهد. سه پیکربندی ممکن برای تلسکوپ ارائه شده است که همگی با نسبت کانونی f/11.53 (نسبت کانونی تقسیم فاصله کانونی بر دیافراگم است)میباشند. مقادیر سه پیکربندی عبارتند از: دهانه / فاصله کانونی 0.535 متر6.17 متر 0.75 متر8.65 متر 1.1 متر12.68 متر در اولین پیکربندی که در شکل زیر نشان داده شده است، وزن تلسکوپ 125 کیلوگرم و طول آن 1.8 متر است. دو پیکربندی دیگر منجر به گذرگاه طولانی‌تر می‌شود، اما نیازی به تغییر در جعبه‌های الکترونیکی محموله و آرایه‌های پیکسل CCD ایجاد نمیکند. این تلسکوپ از یک آرایه کانونی کروی و نه مسطح برای کمک به جلوگیری از لکه دار شدن تصاویر استفاده می کند. یک آرایه اسکن الکترونیکی داده‌ها را در باند X با سرعت‌های 480 مگابیت تا 1.5 گیگابیت بر ثانیه به زمین ارسال می‌کند (نرخ بالاتری نسبت به گزارش NPK Barl در فوریه 2021 ). سازنده محموله نوری مشخص نیست، اما برخلاف تخصص این شرکت در سیستم های زمینی می تواند خود NPK Barl باشد. طی نمایشگاهی در سال 2019، این شرکت تلسکوپ سنجش از دور را به نمایش گذاشت که انتظار می‌رفت ظرف دو سال آینده به فضا پرواز کند. گزارش شده است که وزن آن تنها 46 کیلوگرم است و همچنین کوچکتر از نمونه ثبت اختراع به نظر می رسد، اما تنها ماهواره میزبان ممکنی که در حال حاضر برای آن قابل شناسایی است، خیام است. احتمالاً تنها یک بخش از تلسکوپ به نمایش گذاشته شده است. در یکی از نقشه‌های همراه با حق ثبت اختراع(پتنت) ، ماهواره در بالای طبقه فرگات در داخل محفظه محموله موشک سایوز-2-1a قرار دارد (که نشان می‌دهد پرتاب اولیه به وسیله ی این ماهواره بر به جای سایوز-2-1b سنگین تر بود). اگرچه پتنت‌ها به ندرت به پروژه‌هایی اشاره می‌کنند که به آن‌ها مربوط می‌شود، اما در اینجا ماهواره در واقع متعلق به پروژه 505 نشان داده شده است. همانطور که در نقاشی زیر مشاهده می‌شود، ماهواره‌ها به اندازه‌ای کوچک هستند که سه عدد از آنها در داخل دماغه قرار گیرند. کاربرد خیام: به طور رسمی، خیام تنها کاربردهای غیرنظامی در زمینه هایی مانند کشاورزی، مدیریت منابع طبیعی و نظارت بر محیط زیست خواهد داشت. مدت کوتاهی پس از پرتاب، رئیس سازمان فضایی ایران مدعی شد خیام به دلیل اندازه کوچکش نمی تواند به عنوان یک ماهواره جاسوسی استفاده شود. با این حال، وضوح زمینی گزارش شده آن (0.73 متر) برای انجام کارهای شناسایی ارزشمند کافی است. مرکز کنترل ماموریت خیام: به گزارش اخبار ایران، مرکز کنترل ماموریت خیام در مرکز فضایی ماهدشت که تقریباً در 60 کیلومتری غرب تهران و نرسیده به شهر کرج قرار دارد. این مرکز در اوایل دهه 1970 برای دریافت اطلاعات از ماهواره های سنجش از دور خارجی تأسیس شد که اولین آنها ماهواره های لندست ایالات متحده بود. همانطور که در تصاویر Google Earth مشاهده می شود، ساخت یک ساختمان جدید در این سایت حدود آوریل 2020 آغاز شد و اکنون کامل شده است. احتمالاً در گزارش تلویزیون ایران که پس از پرتاب خیام از مرکز کنترل مأموریت پخش شد، دو آنتن سهموی در شمال شرقی ساختمان جدید دیده می‌شود. همکاری های روسی/ایرانی بعدی: خیام پیش بینی می شود حداقل پنج سال فعالیت داشته باشد و قرار است در سال های آینده ماهواره های بیشتری نیز به آن ملحق شوند. پس از پرتاب، حسن سالاریه اعلام کرد که ایران سه ماهواره دیگر از همین نوع را سفارش داده است و افزود: اولین ماهواره در مجموع 40 میلیون دلار هزینه داشته است. به نظر می رسد که همکاری فضایی بین روسیه و ایران اکنون فراتر از حوزه سنجش از دور است. در هفته‌های اخیر شواهدی به دست آمده است که روسیه در حال ساخت یک ماهواره ارتباطی زمین‌ایستا برای ایران با نام اکواتور (به روسی به معنای «استوا») است. این نام برای اولین بار در سال 2020 در بیوگرافی مختصری از متخصص ISS Reshetnev، تولید کننده پیشرو روسیه در ماهواره های ارتباطی مستقر در نزدیکی کراسنویارسک در سیبری ظاهر شد. در کنار آن بسیاری دیگر از پروژه ها نیز به آن اشاره شد که این شخص در آن مشارکت داشته است و جزئیات بیشتری ارائه نشده است. ایران در نهایت قصد دارد ماهواره‌های ارتباطی زمین‌ایستا را با استفاده از پرتاب‌کننده‌های بومی پرتاب کند، اما به‌نظر نمی‌رسد ماهواره‌هایی که در آینده قابل پیش‌بینی به فضا پرتاب می‌شوند، قادر به قرار دادن محموله با این ویژگی در این نوع مدار باشند. بنابراین، این کشور احتمالاً برای پر کردن جای خالی باقیمانده نیز به روسیه متکی خواهد بود. اگر معامله‌های دیگری در این زمینه هنوز وجود داشته باشد، پشت درهای بسته انجام شده است. ________________________________________ تلخیص و ترجمه از mehdi persian برای میلیتاری ________________________________________ منبع: https://www.thespacereview.com/article/4475/1

تسلیحات هایپرسونیک ، حوزه جدید برای رقابت اعطاء قرارداد توسعه جنگ افزارهای هواپایه فراصوت به لاکهید – مارتین واشنگتن : وزارت دفاع ایالات متحده در 13 اوت 2018 اعلام نمود که مناقصه طراحی و توسعه دومین نمونه از تسلیحات فراصوت مورد نیاز ارتش این کشور را به ارزش 480 میلون دلار به دپارتمان موشک و سامانه های کنترل شرکت لاکهید- مارتین اعطاء نموده است . خبر امضاء این قرارداد در حالی منتشر گردید که پیش از این گمانه زنی هایی در خصوص نیازمندی فوری ارتش این کشور برای طراحی و و تولید تسلیحات هوا- پایه واکنش سریع وجود داشت و گفته شده بود که پشتیبانی های لازم از برنده مناقصه نیز بخوبی انجام خواهد شد این قرارداد ، در واقع ، ایجاد بستر مناسب برای طراحی ، تست و آمادگی برای تولید مهمات واکنش سریع هواپایه (ARRW) بشمار می آید . وزیر نیروی هوایی ، هدر . ای . ویلسون در این زمینه می گوید :" ما قصد داریم تا بسرعت و با بهره گیری از بهترین فناوری در دسترس ، در کوتاه ترن بازه زمانی ممکن ، قابلیت رزم هایپرسونیک را در اختیار نیروی هوایی قرار دهیم " پروژه ARRW ، یکی از دو تلاش ارتش ایالات متحده برای نمونه سازی تسلیحات ماوراء صوت است که به نیروی هوایی در توسعه قابلیتهای رزمی کمک می کند . نیروی هوایی ارتش ایالات متحده ، با استفاده از دسترسی های داده شده بخش 804 از اجازه نامه FY16 قانون دفاع ملی ، مجاز است تا سرمایه گذاری لازم برای توسعه این تسلیحات تا سال 2021 را داشته باشد . این پروژه قرار است تا در شعبه اورلاندو (فلوریدا ) شرکت لاکهید- مارتین اجرا گردد و انتظار می رود تا اواخر نوامبر 2021 به نتیجه قطعی برسد . از سویی دیگر ، مدیران ارشد وزارت دفاع ، آژانش دفاع موشکی ، نیروی هوایی ، نیروی دریایی ، و ارتش روز 28 ژوئن سال جاری توافقنامه ای را بصورت مشترک به امضاء رساندند که در آن بر همکاری و توسعه فناوری مهمات هایپرسونیک سُرشی ، تاکید وجود داشت . ژنرال دیوید . ال . گلدفین ، رییس ستاد نیروی هوایی ، در این زمینه می گوید : " این تیم مشترک برای رقابت نیازمند ایجاد چابک سازی سازمانی خواهد داشت ، مرزهای فناوری در این برنامه بطور قطع جابه جا میشود و ما می بایست سهم خود را از این رقابت جدید ، داشته باشیم " انعقاد این قرار داد ، به دولت اجازه می دهد تا به نیاز فوری نیروهای مسلح ، پاسخ مناسب دهد ، به همین دلیل شروع به کار این پروژه ، به فاصله 180 روز پس از امضاء تعیین شده است . برنامه دوم نیروی هوایی برای طراحی تسلیحات هواپایه فراصوت ، سرمایه گذاری برروی پروژه جنگ افزار ضربتی متعارف فراصوت (HCSW) نام دارد . در مجموع ، این دو برنامه ، قابلیتهای منحصربفردی را برای ارتش فراهم می کند ، گرچه هرکدام ازاین دو طرح ، رویکردهای فنی متفاوتی را دنبال می کنند . چنانکه برنامه ARRW تلاشی است میان نیروی هوایی و دارپا برای توسعه فناوری که امکان ارتقاء آن وجود دارد ، در حالی که برنامه HCSW ، بیشتر بر روی استفاده از فناوری هایی که وارد دوره بلوغ خود شده ، متمرکز شده است . پی نوشت : 1- در یک دهه اخیر ، مفهوم جدیدی واردسازمانهای مسلح شده و آن ، " چابک سازی " سازمان است ، طبیعتا" سازمان های به اصطلاح " تنبل" در چنین وضعیتی ، محلی از اِعراب ، نخواهند داشت . 2- نکته جالب اینجاست که مدیریت حاضر نیروی هوایی ارتش ایالات متحده ( بعنوان متولی این دوبرنامه ) ، آنچنان به این فناوری علاقه مند شده که روی دو برنامه مشابه ، همزمان سرمایه گذاری می کند ، طبیعتا" در اینجا ( و نه الزاما"در یک سازمان قرن بیست و یکمی نظیر پنتاگون ) پول به هیچ عنوان مطرح نیست ، بلکه ، پیش فرضها ، عملکرد و آینده نگری مدیریت سازمان ، تاثیر گذار خواهد بود . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

بله درست میگویید.تصحیحش کردم. هر دو موشک صیاد 4 معمولی هستند. فیلم آزمایش صیاد 4 بی: https://www.mashreghnews.ir/news/1433330/فیلم-لحظه-شلیک-موفقیت-آمیز-موشک-صیاد-۴B

آزمایش صیاد 4 آزمایش صیاد 4 بی در آزمایش انجام شده، صیاد-4بی موفق شد در برد 304 کیلومتری یک پهپاد کرار را که با ارتقاء در قابلیت های پروازی به ارتفاع 43000 پا معادل 13100 متر رسیده بود را منهدم کند. به گفته فرمانده پدافند هوایی ارتش اگر سختگیری کمتری صورت می‌گرفت این هدف در برد 320 کیلومتر هم قابل منهدم کردن بود. نکته جالب توجه این است که پهپاد کرار از خود موشک صیاد-4بی هم کوچکتر بوده و هدف سختی برای یک آزمایش محسوب می‌شود. به گفته فرماندهان پدافند هوایی ارتش باور373 جدید توانایی درگیری با موشکهای بالستیک که از برد 1000 تا 2000 کیلومتر شلیک می‌شوند را هم علاوه بر انواع اهداف دیگر دارد. جست و جوگر راداری موشک صیاد 4 بی

یکی از دوستان حرف خوبی تو استاتوس زد فکر کنم جناب وریور بود ساخت موشک به تعداد بالا برای ایران راحت هست ولی ساخت رادار و شبکه سازی سخت بر همین مبنا و با توجه به تجربه عملیات والفجر 8 و موشک های هاوک در ایران مورد توجه قرار گرفت رادارهای اصلی که از دور حوزه جنگنده را مشخص می کردند رادار های درگیری که لحظه ای روشن و شلیک موشک را انجام می دادند و موشک هایی که بعد از شلیک خودشان به سمت هدف می رفتند طراحی رادار ها و موشک های ما بعد از عبور از کپی کاری به سمت این ایده میل کرد و نمونه اون رو در موشکی که در یمن کشف شد دیدیم شاید بشه گفت موشک های شلیک کن و فراموش کن اینگونه موشک های پدافندی برد نسبتا کم و شاید متوسطی داشته باشند ولی در مناطق متفاوت پخش می شوند و رادارهای مرکزی به انها گرا داده و شلیک می کنند و این موشک ها راه خود را پیدا کرده و با هدف درگیری می شوند این صحبت ها رو با این ویدیو بسنجید صححبت های شهید طهرانی مقدم در بخش پدافند موشکی که در جنگ نامتقارن در عملیات امریکایی می تواند باقی بماند لینک دقیقه 12:00

پروژه ی تندر : ارتقا و بکارگیری توپ 30 میلیمتری روی شناورهای نیروی دریایی سپاه مشخصات توپ 30 میلیمتری 2A42 توپ 30 میلیمتری 2A42 نصب شده روی نفربر های زرهی یک توپ اتوماتیک است که از مهمات کالیبر 30 میلیمتری روسی استفاده می‌کند. این توپ قادر است در حالت تیراندازی سریع 500 گلوله و در حالیت تیراندازی آهسته 200 تا 300 گلوله بر دقیقه شلیک کند. سرعت آتش دهانه این توپ 970 متر بر ثانیه است و قادر به چرخش 360 درجه و اجرای آتش 75 درجه علیه اهداف هوایی است. این توپ همچنین قادر است تا 4000 متر علیه اهداف سطحی و 2500 متر علیه اهداف هوایی اجرای اتش کند. پروژه ی ارتقای تندر: توپ نصب شده روی شناورهای نیروی دریایی سپاه به یک سامانه هدفگیری و هدایت آتش اپتیکی با قابلیت دید در شب مجهز شده است همچنین سامانه ی استابلایزر نیز بر روی آن قرار گرفته که لرزش ها و تکانه های دریا را حذف کند. طراحی جدید برای برجک نیز انجام شده که هم امکان بارگذاری تعداد بیشتر فشنگ را دارد و هم بازتابش امواج راداری را کاهش داده است. این توپ قرار هست جایگزین توپ 2 لول هدایت راداری استاندارد شناورهای تندر ندسا شود همچنین در شناور شهید سلیمانی نیز استفاده شده است. فیلم آزمایش توپ: https://www.aparat.com/v/XiNlW

بسم ا... جنگ در اوکراین – روز دویست و پنجاه و دوم – نیمه روز دویست و پنجاه و سوم 2 نوامبر – نیمه 3 نوامبر 2022 صحنه عمومی جنگ در اوکراین ( از دید منابع غربی ) 1-برخی منابع غربی مدعی شده اند که تلاش های روسیه برای افزایش قدرت نظامی خود برای پیشبرد جنگ در اوکراین بدلیل تحریم های غرب ، ممکن است در درازمدت اثرات مخربی را بر روی اقتصاد این کشور از خود برجای گذارد . کارشناسان اقتصادی غربی معتقدند که کرملین با کسری بودجه ای مواجه می شود که احتمالا ناشی از کاهش قابل پیش بینی درآمدهای ناشی از فروش انرژی است و این به معنای کاهش شدید ذخایر سرمایه ای مسکو خواهد بود . به گفته این کارشناسان ، نیروی فراخوان شده توسط ارتش بین 900 میلیارد تا 3 تریلیون روبل ( حدود 14.6 تا 32.4 میلیارد دلار ) در شش ماه آینده برای کرملین هزینه دارد در حالی که پرداختهای دیگر شامل هزینه های مربوط به گردان های داوطلب و ذخیره ارتش و تعهدات بلندمدت به نیروهای مجروح و کشته شده در جنگ در این محاسبه قرارنگرفته است . پیش ازاین برخی ناظران تخمین زده بودند که یک گردان داوطلب متشکل از 400 سرباز ماهانه حداقل 1.2 میلیون دلار هزینه دارد و این جدای پرداخت های ویژه است . صحنه عمومی جنگ 2 نوامبر 2022 شلیک هیمارس های اوکراینی بسوی مواضع ارتش روسیه/2 نوامبر2022 https://www.aparat.com/v/MojLJ 2- کارشناسان سیاسی معتقدند که کرملین همچنان بر انگیزه های مالی روسها برای جنگ در اوکراین تکیه نموده که احتمالا برای دهه ها اقتصاد روسیه را تحت تاثیر خود قرار خواهد داد . در همین راستا مقامات روسی به نیروهای داوطلب وعده داده اند که حقوق آنها دوبرابر میانگین حقوق کارمندان غیرنظامی تعیین می شود . مهمات سقوط آزاد تاخیری FAB-500ShN که در روزهای اخیر برای بمباران اهداف اوکراینی توسط جتهای ضربتی سوخو-34 استفاده می شود این مهمات معمولا درسرعتهای بالا بین 770 تا 1.5 ماخ درارتفاع پائین بین 30 تا 1200 متر مورد استفاده دارد منابع غربی معتقدند که کاربرد چنین مهماتی به معنای وجود تهدید پدافند هوایی اوکراین در ارتفاع بالا است 3- ناظران اقتصادی غربی در جدیدترین اظهارنظرهای خود چنین بیان نموده اند که کرملین برای تامین و پرداخت غرامتهای وعده داده شده با چالش هایی روبرو است تا جایی که در جمهوری چوواشیا ، یک مقام محلی به نیروهای فراخوان شده هشدار داده که به آنها قول پرداخت 300 هزار روبل ( 4860 دلار ) داده نشده است . در همین راستا ، برخی خانواده ها در ورونژ به فرماندار شکایت کرده اند که هنوز به آنها غرامت 120 هزار روبلی ( 1945 دلار ) پرداخت نشده و این روند حتی به کشمکش فیزیکی میان نیروهای قراردادی و فراخوان شده بر سر تجهیزات نظامی نیز رسیده است . استاروبلیسک / 3 نوامبر 2022 4- پوتین در جلسه هماهنگی نیروهای مسلح روسیه ، تاکید نمود که دولت رقابت میان تولید کنندگان تجهیزات نظامی در روسیه را حفظ می نماید با این حال ، انتشار خبرهایی مبنی بر خرید تجهیزات نظامی از ایران و کره شمالی این استدلال را تا حدودی نقض می نماید . به گفته سخنگوی شورای امنیت ملی آمریکا ، کره شمالی به شکل مخفیانه در حال تامین مهمات توپخانه برای ارتش روسیه است و ایران نیز همچنان محموله های پهپاد و احتمالا موشکهای بالستیک را به این کشور صادر می کند . نیروهای بسیج شده لشکر106 هوابردارتش روسیه / تولا / 2 نوامبر 2022 https://www.aparat.com/v/P04yV 5- مقامات قضایی روسیه اعلام کرده اند که نیروگاه هسته ای زاپوروژنیه اینک در حوزه قضایی دادگاه های روسیه قرار دارد . این درحالی است که از 6700 پرسنل اوکراینی این نیروگاه تنها 100 نفر با شرکتهای روسی برای ادامه کار قرارداد بسته اند . به گفته برخی رسانه های اوکراینی ، روسها در حال ساخت یکسری سازه های ناشناخته در مرکز ذخیره سازی سوخت مصرف شده نیروگاه فوق الذکر هستند و خواستار محکومیت این کار توسط آژانس شده است ولی احتمالا به این دلیل که رسمی کردن این محکومیت به معنای شناسایی دوفاکتوی تسلط روسیه بر این نیروگاه است ، هنوز چنین کاری صورت نگرفته . 6- مقامات روسیه و بلاروس همچنان در حال افزایش همکاری دوجانبه دفاعی بعنوان ابزاری برای پیشبرد طرح های خود هستند . در همین راستا ،وزیردفاع بلاروس اعلام نموده که نشست سالانه مشترک وزاتخانه های دفاع دو کشور با هدف تقویت پتانسیل های نظامی دوطرف برگزار شده . شرق اوکراین/ 2 نوامبر 2022 محور شرق اوکراین حملات ارتش اوکرین در محور سواتوو- کرمینا ادامه دارد ولی این حملات براساس ادعای وزارت دفاع روسیه در یاهیدن ، میکولایوکا ، اورلیانکا ، کوزمیوکا ، توسط واحدهای روسی دفع شده است . علاوه براین ، ضدحملات ارتش کیف در محورهای ماکییوکا ، پلوشچانکا ، چرنووپوپیوکا نیز موفقیتی در بر نداشته ولی گفته می شود که ارتش اوکراین همچنان تلاش می کند تا بزرگراه بین سواتوو و کرمینا را قطع کند . به گزارش ستاد کل ارتش اوکراین ، حملات ارتش روسیه در ماکییوکا ، نوسکه و بیلوهریوکا با آتش متقابل ارتش اوکراین دفع شده است . جنوب اوکراین / 3نوامبر 2022 محور جنوب اوکراین 1-ارتش روسیه در حال تقویت خطوط دفاعی خود در کرانه شرقی دنیپر و بخصوص خرسون است . تخلیه جمعیت غیرنظامی از شهرها و شهرکهای این منطقه ادامه دارد در حالی که بطور همزمان واحدهای مهندسی ارتش روسیه در حال نصب قطعات بتونی بزرگ در هولاپریستان هستند . در نوواکاخوفکا نیز مواضع استتار شده ای در حال ایجاد است تا در برابر حملات آتی ارتش اوکراین آمادگی لازم ایجاد گردد . 2- فرماندهی عملیات محور جنوبی اوکراین اعلام کرده که واحدهای ارتش این کشوربا گروه های شناسایی روسی در دودچانی درگیر شده اند . میل بلاگرهای اوکراینی اعلام کرده اند که روند ضد حملات ارتش این کشور در جنوب بدلیل کمبود مهمات 155 م.م کاملا متوقف شده و متقابلا وزارت دفاع روسیه نیز اعلام نموده که حملات ارتش کیف در ایشنچکا ،بروسکینسکه ، سوخانوو و پیاتیخانکی در شمال خرسون دفع شده است . ایلیوشین -76 تی دی / پویا ایر .. فرودگاه مسکو 3- توپخانه ارتش اوکراین همچنان در حال آتشباری علیه خطوط مواصلاتی و لجستیکی ارتش روسیه در خرسون است و در همین زمینه در 2 نوامبر ، یک سامانه پانسیر-1 در موزیکیوکا ، هدف قرار گرفته و منهدم شده است . علاوه براین پل شناور مستقردر منطقه آنتونوفسکی نیز هدف حملات توپخانه ای ارتش اوکراین قرار دارد . پی نوشت : 1- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند. منبع1 منبع2 منبع3 منبع4 منبع5

بازدید هشت ساعته دیروز ژنرال "مایکل کوریلا"، فرمانده «سنتکام» از زیردریایی اتمی «یو اس اس وست ویرجینیا» در دریای عرب و ملاقاتش با فرمانده ناوگان پنجم دریایی امریکا " براد کوپر " جای تامل دارد تبلیغات و جنگ روانی زیادی روی حضور این زیرسطحی در منطقه شمال اقیانوس هند شده است هرچند با توجه به جام جهانی و... تهدید خاصی نیست اما توجه به حضور زیرسطحی ها لازم است ما به ناوهای قوی برای درگیری با زیرسطحی و نیز پدافند دریایی قوی شدیدا احتیاج داریم

فصل اول: قسمت 5 پیش به جلو، باهم خارج از دلایل عملیاتی و فنی برای خرید US-2، موضوع دیپلماسی نیز وجود دارد. به عبارت ساده، خرید یک هواپیمای دریایی طراحی و ساخت ژاپن، روابط اتحاد ایالات متحده و ژاپن را بیشتر بهبود می بخشد. برای مثال ، در سال 2020، ژاپن بیش از 20 میلیارد دلار تسلیحات از ایالات متحده خریداری کرده است. تصمیم ژوئیه 2020 مبنی بر مجوز درخواست 23 میلیارد دلاری ژاپن برای تهیه جنگنده های F-35، دومین فروش بزرگ نظامی خارجی بود که تا کنون مجاز شده. این خریدها مستقیماً از مشاغل ایالات متحده و الزامات داخلی حمایت می کند. Shin Maywa یک شرکت کوچک است و ارتش ژاپن فقط می تواند بودجه لازم برای سفارش 9 فروند هواپیماهای دریایی ( US-2 ) را داشته باشد. دستور ایالات متحده به حفظ این صنعت منحصر به فرد و حمایت از اقتصاد ژاپن کمک می کند. خرید از ژاپن نیز تنها گزینه واقع بینانه خارج از توسعه بومی است. در حال حاضر، تنها سه کشور دیگر در حال ساخت هواپیماهای دریایی توانمند هستند: چین ، کانادا و روسیه. خرید هواپیماهای دریایی روسی یا چینی یک امر سیاسی غیرمشروع است، و هواپیمای دریایی کانادا هم بسیار کوچکتر از US-2 است و هم برای خاموش کردن آتش بهینه شده است. اگر ایالات متحده می خواهد یک هواپیمای دریایی بهینه شده برای عملیات در اقیانوس آرام بخرد، باید US-2 را بخرد. در نهایت، خرید از ژاپن به متحدان آمریکا یادآوری می‌کند که ایالات متحده هیچ انحصاری در نوآوری ندارد: سیستم‌های توانمند، بدون در نظر گرفتن مبدا، باید بکارگرفته شوند. هواپیمای CL-415 Bombardier کانادایی استفاده سیاسی ار یک قراردادنظامی چیز جدیدی نیست. تصور US-2 به عنوان جزئی از توافقنامه تسلیحاتی بین کشورهایی مانند ژاپن، اندونزی، مالزی، هند و ایالات متحده دشوار نیست. اگر دیپلماسی انگیزه کافی نباشد، شبح رقابت با چین نیز وجود دارد. هواپیمای دریایی جدید چین، AG-600 (م: به این هواپیما در فصل بعدی میپردازیم ) قابلیت نظامی و دیپلماتیک را فراهم می کند. برای مثال، گزارش‌های اولیه در مورد این هواپیما نشان می‌دهد که هم مالزی و هم نیوزلند به این هواگرد ابراز علاقه کرده‌اند. چین به طور بالقوه می تواند از این هواپیما به عنوان بخشی از تلاش های دیپلماتیک خود استفاده کند. مطمئناً ایالات متحده ترجیح می دهد که شرکای منطقه ای از هواپیماهای طراحی شده توسط متحدان به جای هواپیماهای طراحی شده توسط دشمنان استفاده کنند. نتیجه از آنجایی که ایالات متحده طرح های بومی هواپیماهای آبی خاکی (م: در قسمت قبلی لینکی برای اشنایی با این هواپیما معرفی شده) را دنبال می کند، عاقلانه است که راه حل های خارج از چارچوب را نیز در نظر بگیریم. چه پلتفرمی برای جستجو و نجات باشد، چه ابزاری برای آزمایش، یا نمادی از تعهد آمریکا به اتحاد ایالات متحده و ژاپن، خرید تعداد کمی US-2 هیچ ایرادی ندارد. در عمل، ارتش ایالات متحده باید سه اقدام در کوتاه مدت انجام دهد. اول: باید هزینه خرید تعداد موردنیاز هواپیمای دریایی را از ژاپن بررسی کند و این هزینه را با تلاش‌های توسعه مداوم مقایسه کند. دوم: باید از طریق روش‌های مختلف، کارایی نسبی خرید هواپیماهایی مانند US-2 را در مقایسه با سایر راه‌حل‌های پیشنهادی تعیین کند. سوم: ایالات متحده باید برنامه های تبادل محدودی را با نیروی دریایی ژاپن انجام دهد تا تجربه عملیاتی در اوقیانوس را قبل از عملیاتی شدن قابلیت های ایالات متحده به دست آورد. حتی اگر ایالات متحده در نهایت تصمیم بگیرد که خرید US-2 به هر دلیلی منطقی نباشد، باز هم از درک بهتر توانایی‌های متحدان و قابلیت‌های هواپیماهای دریایی بزرگ سودمند خواهد بود. این اقدامات ارتش ایالات متحده باید به طور همزمان با تلاش های وزارت امور خارجه و سایر سازمان های دولتی برای شناسایی زمینه های هم افزایی ترکیب شود. ایالات متحده کجا می تواند دلارهای دفاعی محدود خود را به روش هایی خرج کند که تأثیر مثبت متناسبی بر موقعیتش در اقیانوس آرام داشته باشد؟ خرید US-2 ممکن است برای یک خلبان سرنگون شده یا تیم شناسایی گم شده به معنای همه چیز باشد. (م: به شکلی واضح نویسنده این مقاله سعی در ایجاد احساس نیاز به یک هواپیمای دریایی در بدنه ارتش ایالات متحده را دارد. اینکه این نیاز واقعی هست یا خیر نمی توان با قطعیت پاسخ داد ولی با تغییر میدان نبرد به اوقیانوس آرام، واضح است که تاکتیک ها و استراتژی های قبلی در این صحنه جدید کارایی سابق خود را نخواند داشت و لازم است که یک بازتعریف در یگان های عمل کنند صورت بگیرد. این بازتعریف خلاء هایی ایجاد می کند که باید با پاسخ مناسبی به آنها داد. این موضوع شامل نیروهای رزمی ماهم میشود با حضور هرچه بیشتر در ابهای بین المللی و دور از خانه، امکانات جدیدی مورد نیاز میشود که در فصل های بعدی به آن خواهیم پرداخت) ادامه دارد .. منبع اصلی منبع دوم صرفا برای میلیتاری / و انتشار با نام نویسنده و http://www.military.ir/ مجاز است از دوستانی که برای پرسش سوالات خود صبر کرده اند، سپاسگزارم. اگر سوالی هست، در خدمت ام. پایان قسمت پنجم/ پایان فصل اول ...

فصل اول: قسمت 1 یک هواپیمای دریایی ژاپنی می تواند برای ارتش ایالات متحده تفاوت ایجاد کند A JAPANESE SEAPLANE COULD BE THE DIFFERENCE-MAKER FOR THE U.S. MILITARY در 23 ژانویه 1992، یک F-16 نیروی هوایی ایالات متحده در حین پرواز گشتی با تانکر سوخت‌گیری هوایی برخورد کرد. خلبان در فاصله 625 مایلی شرق توکیو بر فراز اقیانوس به بیرون پرید، در خارج از محدوده هر هلیکوپتر نجاتی و هیچ کشتی برای نجات خلبان سرنگون شده در محل نبود. با این حال، تنها چهار ساعت بعد، نیروهای ژاپنی خلبان را پیدا کردند و نجات دادند. آنها از کشتی و هلیکوپتر استفاده نکردند، بلکه از یک هواپیمای دریایی به نام Seagull استفاده کردند. در طول جنگ جهانی دوم، ژاپن، مانند بسیاری از کشورهای دیگر برای عملیات دریایی، ناوگان بزرگ و توانمندی از هواپیماهای دریایی داشت. با این حال، ایالات متحده علاقه خود را از دست داد. ارتش ایالات متحده هواپیماهای دریایی خود را به چهار دلیل رها کرد : جنگ جهانی دوم با شبکه ای از باندهای طولانی در اروپا، آسیا و مناطق دیگر به پایان رسید. این باعث شد که توانایی هواپیمای دریایی برای فرود روی آب کمتر مرتبط به نظر برسد. نسل بعدی هواپیمای های دریایی، R3Y Tradewind و P6M Seamaster با مشکلاتی در توسعه مواجه شدند. نیروی دریایی ایالات متحده که با کاهش بودجه مواجه شده بود، ترجیح داد ناوها و زیردریایی های حامل موشک بالستیک را بر سایر سکوها و ماموریت ها ترجیح دهد. در نهایت، بدون بودجه نیروی دریایی، هیچ نیروی دیگری قرار نبود بودجه توسعه هواپیماهای دریایی را تامین کند. آخرین پرواز هواپیمای دریایی ارتش آمریکادر سال 1967 انجام شد ، اگرچه گارد ساحلی تا سال 1983 از آنها استفاده می کرد. با این حال، علاقه ژاپن ادامه داشت. در سال 1966، زمانی که ایالات متحده در حال پایان دادن به عملیات هواپیمای دریایی خود بود، ژاپن قراردادی برای توسعه یک هواپیمای دریایی نظامی به شرکت شین مایوا (shinmaywa) اعطا کرد. این قرارداد منجر به ساخت هواپیمای دریایی بسیار توانمند US-1 شد. امروزه ژاپن به بهره برداری از نسخه به روز شده این هواپیمای دریایی، US-2 ادامه می دهد. از آنجایی که ایالات متحده به طور فزاینده ای بر رقابت در اقیانوس هند و اقیانوس آرام تمرکز می کند، و از آنجایی که عناصر ارتش ایالات متحده به طور خاص به هواپیماهای آبی خاکی (م: فرصت بشود به این موضوع هم خواهم پرداخت) نگاه می کنند، بهتر است به این هواپیماهای دریایی خوش دست ژاپنی فکر کنیم. US-2 یک طراحی اثبات شده و در حال تولید است که از همان روز اول توانایی های مشترک را افزایش می دهد. علاوه بر این، خرید تعداد کمی از US-2 به ارتش ایالات متحده اجازه می دهد تا با هزینه نسبتاً کم عملیات هواپیماهای دریایی را ازمایش کند بدون اینکه نیاز به تحقیق یا توسعه نمونه جدیدی باشد. در نهایت، خرید از یک شرکت هواپیماسازی ژاپنی به تقویت اتحاد ایالات متحده و ژاپن کمک می کند و مزایای دوسویه این رابطه را برجسته می کند. ادامه دارد ... صرفا برای میلیتاری / و انتشار با نام نویسنده و http://www.military.ir/ مجاز است منبع در اخرین پست قرار میگیرد دوستان برای پرسش سوالات تا انتشار تمامی بخش ها صبر کنید به دلیل از دسترس خارج شدن سایت و ارسال مجدد، پست اول مقداری کوتاه تر مقدار مد نظر شد. پایان قسمت اول ...

فصل اول: قسمت 4 US-2 در لباس خدمت بر خلاف ظاهر به نسبت قدیمی US-2 این هواپیما ماهیتی کاملا مدرن دارند _ تصویری از کاکپیت این هواگرد به عنوان مثال، یک US-2 مجهز به غلاف های سوخت گیری هوایی مشابه آنچه توسط C-130 حمل می شود را در نظر بگیرید. US-2 تقریباً 60000 پوند ( حدودا 27 تن ) سوخت حمل می کند. می تواند تقریباً 600 مایل ( 950 کیلومتر ) از یک باند عملیاتی به جلو پرواز کند، 30000 پوند ( حدودا 13.5 تن ) سوخت را تحویل دهد و بازگردد. این دو برابر مقدار پیش بینی شده برای MQ-25 Stingray است. علاوه بر این، US-2 بدون اشغال فضای روی ناو یا نیاز به منجنیق به آن دست خواهد یافت. به عبارت دیگر، یک US-2 می تواند برد پرواز چهار فروند F-35C را تا 40 درصد یا برد دو V-22 را دو برابر افزایش دهد. مقایسه ای از تاثیر تانکر های سوخت رسان بر اساس هواپیماهای دریایی در برد عملیاتی جنگنده ها _ البته این مقایسه منبعی غیر از مقاله اصلی دارد یکی دیگر از کاربردهای بالقوه US-2 در نقشی مانند HC-130 و MC-130 نیروی هوایی پشتیبانی از ماموریت های نجات و نیروهای عملیات ویژه است. فرماندهان تیم های نجات باید اضافه شدن US-2 و V-22 را به عنوان بخشی از تغییر چهره عملیات در اقیانوس آرام تجزیه و تحلیل کنند. در اینجا US-2 می تواند به تجهیزات سوخت گیری هوا به هوا مجهز شود یا به سادگی به عنوان یک مادر برای هلیکوپترها و سایر وسایل نقلیه عمل کند. یکی از قابلیت‌های نامتقارن ارائه شده توسط یک هواپیمای دریایی، «پرسه زدن» روی سطح آب است. با شرایط آب و هوایی خوب، تصور اینکه یک هواپیمای دریایی بر روی یک پهنه آبی فرود آید، موتورهایش خاموش کند و در حالی که خدمه آن در آن زندگی می کنند روزها برای پشتیبانی یا انجام یک ماموریت منتظر بمانند، غیر منطقی نیست. چنین مفهومی به توانایی بیشتر دریانوردی یک هواپیمای دریایی نسبت به یک هواپیمای شناور نشان می دهد. برای درک بهتر از مفهوم هواپیمای شناور می توانید پست زیر را مطالعه کنید یک طرح فرضی از US-2 برای پشتیبانی از عملیات های ویژه در نهایت، US-2 می تواند عنصری از مجموعه شناسایی و هجومی نیروی دریایی باشد. در حالی که P-8 قابلیت های زیادی را برای نیروی های مشترک به ارمغان می آورد، اساساً یک هواپیمای مسافربری اصلاح شده است. برای کار کردن به باند فرودگاه - و در عین حال طولانی - نیاز دارد. در حالی که US-2 به عنوان یک هواپیمای توربوپراپ حساسیت کمتری دارد و با بهره گیری از سیستم ایجاد جریان هوا روی فلپ ها می تواند در مسافت بسیار کوتاه به پرواز درآید. برای مشاهده تیک آف این هواگرد میتوانید به این لینک مراجعه کنید US-2 احتمالاً می تواند به هاردپوینت برای حمل سلاح یا دستگاه های توزیع کننده سونوبوی ضد زیردریایی مجهز شود. چنین ایده ای بی سابقه نیست. اسلاف US-2 حامل سونوبوی و اژدر بود. (م: منظور هواپیمای US-1 هستش) همچنین می توانست پس از فرود بر روی اقیانوس یک سونار غوطه ور را خارج از بدنه خود مستقر کند. اصلاحات مشابه برای US-2 می تواند آن را به یک هواپیمای گشت دریایی کشنده تبدیل کند. یک طرح فرضی برای نمونه گشت دریایی US-2 همچنین می تواند به نیروهای دریایی توانایی پیشرفته ای برای سرویس، استقرار و بازیابی وسایل نقلیه بدون سرنشین سطحی و زیر سطحی ارائه دهد. هواپیماهای دریایی مانند US-2 می‌توانند بهمیان جزایر پرواز کنند، فرود بیایند، یک زهپاد یا وسایل نقلیه دیگری را مستقر کنند و هفته‌ها بعد برای بازیابی آن، دانلود داده‌ها و ... بازگردد. این امر می تواند زمان حمل و نقل را برای آن وسایل نقلیه به میزان قابل توجهی کاهش دهد و به نوبه خود ماندگاری آنها را در انجام عملیات خود افزایش دهد. علاوه بر این، توانایی نیروهای دریایی برای استقرار این وسایل نقلیه بدون سرنشین در مناطق وسیع تر، و جابجایی آنها با سرعت بیشتر، باعث رصد بهتر تحرکات دشمن می شود. ادامه دارد .. صرفا برای میلیتاری / و انتشار با نام نویسنده و http://www.military.ir/ مجاز است منبع در اخرین پست قرار میگیرد دوستان برای پرسش سوالات تا انتشار تمامی بخش ها صبر کنید پایان قسمت چهارم ...

فصل اول: قسمت 3 یک پاسخ برای چند سوال هواپیماهای دریایی ارزان نیستند، اما انتخاب نکردن آنها می تواند یک اشتباه بسیار گران قیمت باشد. در حال حاضر، برای آموزش یک خلبان F-16 تقریباً 6 میلیون دلار و برای آموزش یک خلبان F-35 یا B-2 تقریباً 10 میلیون دلار هزینه می شود. در درگیری با یک دشمن همتراز، هواپیما از دست می‌رود و خلبانان روی دریا به بیرون پرتاب می‌شوند. علاوه بر دلایل اقتصادی و اخلاقی برای بازیابی خلبانان، یک بحث اثربخشی نیز وجود دارد: خلبانان با دانستن اینکه شانس خوبی برای نجات دارند، احتمال بیشتری دارد که حملات خود را تا جای ممکن ادامه دهد. از این رو، مهم است که ایالات متحده تلاش کند تا خلبانان را از اقیانوس در زمان جنگ نجات دهد. همانطور که ارتش آمریکا و متحدانش در حال بررسی عملیات هوایی بر فراز گستره وسیع اقیانوس آرام هستند، آنها باید مزایای جستجو و نجات رزمی را با تسهیل هواپیماهای دریایی در نظر بگیرند. برای برخی از خلبانان که هواپیماهای دریایی جانشان را نجات داده و تعداد بیشماری دیگر؛ تعجب آور است که ایالات متحده امروزه هیچ هواپیمای دریایی برای نجات ندارد. که US-2 می تواند این مشکل را حل کند. تصویری از پایگاه ژاپنی در بندر کاوینگ _ هواپیماهای در تصویر میتسوبیشی F1M2 می باشد _ 15 فوریه 1944 هواپیماهای دریایی می توانند به ارتش ایالات متحده کمک کنند تا چندین چالش را در اقیانوس هند و اقیانوس آرام حل کند، به ویژه مشکلات ذاتی عملیات پراکنده میان جزایر کوچک. در حالی که US-2 برای جستجو و نجات و شناسایی دریایی طراحی شده است، تصور استفاده های دیگر از این هواپیما، مانند پشتیبانی لجستیکی از نیروهای دوردست، دشوار نیست. هواپیماهای دریایی مانند US-2 می‌توانند به وارد کردن نیرو در مکان‌های غیرقابل دسترس کمک کند، آنها را تامین کند و در صورت لزوم آنها را تخلیه کند. در یک سناریوی فرضی، US-2 می‌تواند تعدادی هواپیمای بدون سرنشین را به نزدیک جزیره‌ای ببرد تا امکان هدف‌گیری را برای هواپیماهای ضربتی فراهم کنند. علاوه بر این، اگرچه US-2 از ابتدا برای جابجایی محموله های بزرگ طراحی نشده، ولی با تغییراتی می تواند نیروهای رزمی بزرگتری را جابجا کند.(م: حتی می تواند پهپاد های انتحاری را نیز حمل کند ) فرماندهان حتی ممکن است US-2 را به یک سکوی سوخت‌گیری هوا به هوا تبدیل کنند. این تانکرها می‌توانند از کشتی‌ها ، مخازن سوخت از پیش نصب‌شده، هواپیماهای دیگر یا از فرودگاه‌ها سوخت‌گیری کنند. توانایی پرواز تانکرها از سطح اقیانوس، به هواپیماهای تهاجمی و سایر نیروها اجازه می دهد تا تحت شرایط مورد نیاز، نیروها را پراکنده کنند.(م: این پراکندگی نیرو کار چین را در استفاده از تسلیحات دوربرد سخت تر می کند) لازم نیست همه این تغییرات فوراً انجام شوند. در ابتدا، US-2 می تواند فقط برای سوخت گیری هوایی مجهز به سبد بشود. در صورت موفق بودن در مرحله ابتدایی، یکپارچه سازی بوم که کار دشوارتری خواهد بود، انجام شود. ادامه دارد .. صرفا برای میلیتاری / و انتشار با نام نویسنده و http://www.military.ir/ مجاز است منبع در اخرین پست قرار میگیرد دوستان برای پرسش سوالات تا انتشار تمامی بخش ها صبر کنید پایان قسمت سوم ...

فصل اول: قسمت 2 US-2 یک شگفتی فناوری با داشتن حداکثر سرعت بیش از 350 مایل (560 کیلومتر) در ساعت، حداکثر وزن برخاست ناخالص بیش از 120000 پوند (55000 کیلوگرم) و برد بدون سوخت نزدیک به 3000 مایل (4700 کیلومتر)، در مأموریت اصلی خود یعنی جستجو و نجات نسبت به رقبا برتری دارد. با در نظر گرفتن عملیات نجات در شمال اقیانوس آرام می تواند در امواجی تا ارتفاع 10 فوت ( 3 متر ) عمل کند این باعث می شود تا بیش از 95% از مواقع سال بتواند در اقیانوس های آزاد فعالیت کند . قابلیت فعالیت در آب های آزاد یکی از مزیت های متمایز یک هواپیمای دریایی واقعی نسبت به هواپیمای مجهز به شناور است. US-2 نه تنها می تواند محدوده هواپیمای سرنگون شده را جستجو کند، بلکه می تواند فرود بیاید و خلبان را بازیابی کند. بالگرد HH-60W و هواپیمای HC-130 یگان جستجو و نجات Jolly Green خرید US-2 فوراً توانایی نیروهای آمریکایی را برای انجام عملیات جستجو و نجات در اقیانوس آرام بهبود می بخشد. شکل 1 بهبود پوشش نسبی یک US-2 را نسبت به یک HH-60W، هلیکوپتر نجات مشتق شده از Blackhawk نیروی هوایی، یا یک V-22 تیلت روتور در حال استفاده توسط نیروی مشترک نشان می دهد. در حالی که HH-60 ها معمولاً همراه با HC-130 عمل می کنند، اما C-130 حمل و نقل ویژه با سرنشین و پیکربندی برای ماموریت نجات، جفت عملیاتی خوبی نیست. اگر HC-130 دچار نقص عملکرد شود یا در غیر این صورت در دسترس نباشد، HH-60 به شعاع عملیاتی خود محدود می شود. از سوی دیگر، US-2 ها قابلیت نجات خود را در برد بالا به تنهایی فراهم می کنند. شکل 1 نقشه برد نسبی یک هلیکوپتر نجات در مقابل هواپیمای دریایی US-2 را نشان می دهد. دایره های محدوده تقریبی هستند. برد V-22 بر اساس MV-22 در پیکربندی بدون بار با حداکثر سوخت داخلی (مخزن های کمکی). توجه: شعاع عملیات واقعی آن احتمالاً بسیار کوچکتر است. (تقریباً 500 مایل بدون سوخت، مطابق با HH-60). چنین قابلیتی بدون هیچ گونه افزایش معنی داری در هزینه به دست می آید. انتظار می‌رود هزینه‌های عملیاتی تقریباً 12000 دلار در هر ساعت پرواز باشد (تخمین بر اساس دو هواپیماهای JRM Mars و Be-200 که به عنوان تانکرهای آتش نشانی استفاده می‌شوند صورت گرفته)، مطابق با هزینه مجموع 15000 دلار برای عملیات HC-130J (6000 دلار در ساعت) و HH-60W (9000 دلار به ازای هر ساعت پرواز)، و بسیار کمتر از هزینه ساعتی V-22 که بیش از 20000 دلار است (اعداد بر اساس نرخ بازپرداخت وزارت دفاع است). پیش بینی می شود هزینه هر واحد US-2 کمتر از 150 میلیون دلار باشد که عمدتاً به دلیل نرخ بسیار پایین تولید است. ترکیب HC-130 J Combat King و HH-60W Jolly Green II در مقایسه با این هواپیما، در حال حاضر تقریباً یکسان است. (م: نکته ای که نویسنده اصلی مقاله به آن توجه نکرده این است که دو گزینه دیگر برای عملیات نجات اگر بر فراز اوقیانوس دچار مشکل بشوند، ممکن است فاجعه بزرگتری رخ دهد. در حالی هواپیمای دریایی می تواند روی آب فرود اضطراری کند و منتظر کمک بماند) در حالی که نزدیک به 100 میلیون دلار V-22 است که ویژگی های تیم HC-130 و HH-60 را ترکیب می کند، همچنین از برد نسبتاً بدون سوخت گیری محدودتری رنج می برد. به عنوان مثال V-22 ها معمولاً برای شعاع جنگی بدون سوخت 500 مایلی برنامه ریزی می کنند که بسیار کمتر از شعاع 1400 مایلی US-2 است. در حالی که با افزودن مخازن سوخت داخلی می تواند شعاع V-22 ها را تا حدود 1000 مایل افزایش دهد، آنها معمولاً در این پیکربندی پرواز نمی کنند، چون حجم داخلی قابل توجهی را از دست می دهد. در حالی که سوخت‌گیری هوا به هوا می‌تواند برد هر هواپیمای مجهز تجهیزات سوخت گیری هوایی را افزایش دهد، این هزینه را به‌طور چشمگیری افزایش می‌دهد. علاوه بر این، به تانکر مناسب نیاز دارد که در زمان مناسب در مکان مناسب قرار گیرد.(م: برای عملیات نجات تکیه بر تانکر های پرنده اگر و اما بیش از حدی دارد و قابل اتکا نیست در کل) علاوه بر این، اسکادران های V-22 معمولاً برای مأموریت جستجو و نجات رزمی آموزش نمی بینند یا از آن پشتیبانی نمی کنند (آنها فاقد پرسنل متخصص اسکادران های نجات هستند). اگرچه در صورت لزوم می توانند آن را انجام دهند. اگر ایالات متحده خواهان یک قابلیت نجات مستقل در اقیانوس باز در بردهای بیش از 1000 مایل است، باید به شدت هواپیمای دریایی را در نظر بگیرد. ادامه دارد .. صرفا برای میلیتاری / و انتشار با نام نویسنده و http://www.military.ir/ مجاز است منبع در اخرین پست قرار میگیرد دوستان برای پرسش سوالات تا انتشار تمامی بخش ها صبر کنید پایان قسمت دوم ...

فتح 360 قبلا رونمایی شده بود و گویا عنوان شده بود در حدود 120 کیلومتر بردش هست در اون نمونه که رونمایی شد حدود یکسال پیش.

منبع این صحبتها؟ افزایش برد موشک بخصوص توی موشکی به بزرگی موشک های باور امکان پذیره ولی نکته مهمتر رادار و سیستم محاسبه وپردازش و البته سرعت موشک هست که خیلی مهمتر از برد نهایی هست!

بسم الله الرحمن الرحیم وقتی بحث تسلیحات هایپرسونیک میاد همه به چشم یک معجزه یا عصای جادویی به اونها نگاه می کنند که قادرند هر مشکلی را حل کنند ما در اینجا به بررسی معایب و ضعف های این نوع از تسلیحات می پردازیم. این مطلب ترکیبی از دومقاله که در منابع ذکر شده در ابتدا نام نویسنده های یکی از مقالات و جایگاه علمی اونها آمده دیوید رایت دارای مدرک دکتری فیزیک ماده چگال در دانشگاه کرنل در سال 1983 می باشد و از سال 1988 به عنوان محقق در زمینه های کنترل سلاح و مسائل امنیتی بین المللی ، تحقیق در مورد جنبه های فنی سیاست سلاح های هسته ای ، سیستم های دفاع موشکی ، گسترش موشک ، سلاح های مافوق صوت ، و سلاح های فضایی با سازمان های نظامی و شرکت های خصوصی کار کرده. وی همچنین یکی از مسئولان بررسی طرح های نظامی در دانشگاه MIT ( یکی از از 5 دانشگاه برتر دنیا) می باشد. او در سال 2001 یکی از دریافت کنندگان جایزه فیزیک انجمن فیزیک آمریکا بود. کامرون تریسی دارای دکتری فیزیک مواد و عضو هیات علمی دانشگاه هاروارد هست اصلی ترین زمینه فعالیش امنیت هسته ای و نظارت برنامه های تسلیحاتی هست. سلاح های هایپرسونیک یکی از داغترین موضوعات موجود در بحث تسلیحات نظامی هست . این موشک ا که با سرعتی در حدود 5 برابر سرعت صوت در جو حرکت می کنند معمولا به عنوان ابزاری انقلابی برای جنگ متصور می شوند. در ظاهر این سلاح ها سریعتر و با قابلیت ره گیری کمتر از موشک های بالستیک موجود شناخته می شوند. ایالات متحده ، روسیه و چین با پذیرش این برتری ها هر کدام سرمایه گذاری بسیار زیادی را روی این تسلیحات انجام میدهند و با هم وارد یک مسابقه تسلیحاتی فرا صوت شدند. اما در واقع بسیاری از ادعاهای موجود در باره این سلاح ها نادرست هست. این موشک ها یک فن آوری قدیمی هست که مزایای اندکی نسبت به موشک های بالستیک دارد. اولین کشوری که شروع به تحقیقات درباره این نوع از تسلیحات کرد آلمان نازی بود . این کشور در طرحی برای بمباران آمریکا طرحی از یک وسیله پرنده مافوق داشت که تحقیقات دانشمندان آلمانی هزینه آنرا نسبت به مزایایی که داشت خیلی زیاد ارزیابی کردند و از برنامه خارج شد. در دهه های بعد با توجه به مزایایی که موشک های بالستیک داشتند این طرح ها نتوانستند بودجه ای جذب کنند. علاقه به سلاح های هایپرسونیک مجددا در اوایل سال 2000 توسط آمریکا احیا شد. اما نه به دلیل مزیت این سلاح ها نسبت به موشک های موجود. بلکه در ابتدا طرح ها برای حمله به اهداف سریع به دشمنان بود. استفاده از موشک های بالستیک برای اینکار این مشکل را داشت که برخی کشورها ممکن است این حملات را با حمله ها با موشک های اتمی اشتباه بگیرند به همین منظور در ایالات متحده طرح های برای تولید موشک های هایپرسونیک آغاز شد . چون پروفایل پروازی این موشک ها با موشک های بالستیک متفاوت هست استفاده از این موشک ها باعث می شود تصور حمله با موشک ها با کلاهک اتمی از بین برود. فیزیک مافوق صوت محدودیت های زیادی دارد که بعد از دهه ها تقریبا به همان صورت باقی مانده و شبیه سازی هایی که انجام می شود همچنان وجود این محدودیت ها را نشان می دهد. در ابتدا تصور میشد که سلاح های هایپرسونیک می توانند سریعتر از موشک های موجود بالستیک به اهداف برسند. در حال حاضر تسلیحات هایپرسونیک به صورت کلاهک روی موشک های بالستیک موجود نصب می شوند. بنابراین هم کلاهک موشک های بالستیک وهم تسلیحات هایپرسونیک از یک وسیله استفاده می کنند. با این تفاوت که سلاح های هایپرسونیک در جو پرواز می کنند که در برابر انها اصطکاک وجود دارد اما موشک های بالستیک در خارج جو از این نیرو در امان هستند. بنابراین در حالی که سلاح های هایپرسونیک مسیر مستقیم تر را طی می کنند اما در طول پرواز سرعت بیشتر را از دست می دهند و در نهایت زمان رسیدن آنها به هدف با زمانی که موشک های بالستیک به هدف می رسند حتی ممکن است بیشتر طول بکشد. سرخوردن در فضای داخل جو با وجود تراکم هوا با سرعت بیش از سرعت صوت، این گلایدها را تحت نیروی اصطکاک قرار می دهد. حرکت این گلایدها در داخل جو باعث می شود بخشی از انرژی این گلایدها دمای سطح را به هزاران درجه برساند و هم باعث کاهش سرعت می شود. این گرمایش از دو طریق باعث کاهش عملکرد می شود اول تولید این گرما هندسه این گلایدا را محدود می کنند چون ممکن است بال ها و دماغه تیز نتوانند در برابر حرارت زیاد تحمل داشته باشند اما از طرف دیگه وجود لبه های تیز باعث کاهش اصطکاک می شود این یکی محدودیت های این گلایدها می باشد. دوم: ایجاد این گرما باعث می شود این گلایدها به راحتی در معرض شناسایی حسگرهای پیشرفته ای شوند در حال حاضر روی ماهواره های آمرکیایی و روسی نصب است. اجسام داغ متناسب با دمای خود نور ساطع می کنند نسل جدید ماهواره های این دو کشور( روسیه و ایالات متحده) مجهز به سنسورهای مادون قرمزی هستند که به راحتی در تمام طول مسیر پرواز این تسلیحات می توانند انها را در نظر داشته باشند. اما موشک های بالستیک با اینکه در ابتدا حرارت زیادی از موتور موشک و پرواز آنها در داخل جو تولید می کنند با خروج انها از جو رهگیری آنها دشوار می شود. با اینکه اغلب گفته می شود سلاح های هایپرسونیک قادر هستند با دور زدن سیستم های دفاع زد موشکی توازن استراتژیک را از بین ببرند اما وجود گرما و اصطکاک قدرت مانور آنها را در داخل جو کاهش می دهد در عوض حرکت این پرتابه ها در ارتفاع کمتر برای آنها یک مزین هست. موشک های بالستیک با توجه به اینکه در خارج جو حرکت میکنند خیلی از محدودیت های این تسلیحات را در زمینه مانورپذیری ندارند. موشک های بالستیک با در اختیار داشتن دکوی یا اهداف غیر حقیقی قادرن شناسایی خود را توسط رادارهای رهگیر دشوار بکنند و سطح تهدید موشک های ضد موشک را برای خودشون کاهش دهند . به طور عمده هفت ایراد اصلی برای گلایدهای هایپرسونیک وجود دارد. 1- حفاظت حرارتی: طبق تحقیقاتی که توسط شرکت لاکهید مارتین صورت گرفته پرواز در آسمان با سرعت بیشتر از 5 برابر صوت به قدری اصطکاک ایجاد می کند که دما را ممکن است در سطح بدنه به 4000 درجه فارنهایت ( حدود 2200 درجه سانتی گراد) برساند در این دما هم فولاد و هم تیتانیوم به راحتی ذوب می شوند. از طرفی استفاده از سپرهای حرارتی می تواند پرتابه را سنگین کند و قدرت مانور آن را کم کند. مواد جدید می توانند بر این مشکل غلبه کنند. از طرفی گرمای تولید شده در بدنه این تسلیحات می تواند قطعات الکترونیکی را در داخل این گلاید ها هستند را از کار بیاندازد. طبق آزمایش هایی که توسط شرکت نورث گرومن انجام گرفته حرارت بدنه این موشک ها از طریق های مختلف قادرن خودشون را به قطعات الکتریکی برسونند. 2- ارتباطات : ارتباط با موشک ها در سرعت هایپرسونیک یک مشکل جدی هست. حرکت با سرعت بالا باعث می شود اطراف پرتابه به شدت گرم شود و این گرما می تواند هوای اطراف پرتابه را به پلاسما تبدیل کند در این حالت امواج رادیویی که برای ارتباط و هدایت پرتابه مورد نیاز است قطع می شوند و یا دچار اختلال میشوند. این اتفاق برای دانشمندان ناشناخته نیست و بارهای کپسولهای فضایی و یا شاتل های فضایی در حرکت در داخل جو دچار قطع ارتباط پلاسمایی شدند. 3- موقعیت و ناوبری: چین و روسیه به دنبال تولید تسلیحات هایپرسونیک اتمی هستند این موضوع اهمیت دقت را کاهش می دهد. اما ایالات متحده برای انهدام اهداف به دنبال نصب کلاهک متعارف و یا استفاده از انرژِی جنشی این سلاح ها هستند. اما هدایت دقیق با توجه به سرعت بالا نیاز به تکنولوژی جدید و قطعات بسیار با کیفیت برای موقعیت یابی و هدایت پرتابه دارد. 4- قابلیت مانور: سرعت کلاهک موشک های بالستیک در هنگام ورود به جو بسیار زیاد هست اما این کلاهک ها در خارج جو قادرن به راحتی مانور بدهند اما در پرتابه های هایپرسونیک با توجه به تنش های زیادی که در حرکت روی سازه وجود دارد هرگونه مانور و یا تغییر مسیر ممکن است پرتابه را به وضعیت غیر قابل کنترل و یا انحراف بکشاند. 5- مونتاژ: سلاح های هایپرسونیک مجموعه بسیار پیچیده ای از انواع سیستم های الکترونیکی ، ناوبری و سپرهای حرارتی هست هماهنگ کردن عملکرد دقیق اینها کار دشواری است از طرفی استفاده از تجهیزات خنک کننده و سپر حرارتی باعث می شود فضای داخلی این پرتابه ها به مقدار زیادی کوچک شود. 6- استفاده ار موتور : دو نوع سلاح هایپرسونیک موجود است . تسلیحاتی که به صورت گلاید پرواز می کنند باید دارای محاسبات بسیار دقیق از نظر ایرودینامیکی باشند. بزرگ بودن بالها باعث افزایش برد می شود از طرفی حرکت در این سرعت محدودیت های زیادی برای اندازه بالها ایجاد می کند از طرفی این محدودیت باعث کاهش حجم داخلی برای قرار گیرد کلاهک و قطعات مختلف می شود. تسلیحاتی هم که قرار است از موتورهای رمجت استفاده کنند باید دارای فضای کافی برای استقرار موتور و ورود هوا باشند که به محدودیت ها اضافه می شود. 7- زنجیره کشتار: سرعت این موشک ها بسیار زیاد هست و چون در مکان هایی استفاده می شود که شلوغ هستند لذا باید سیستم های روی تجهیزات شناسایی نصب شود که قادر باشند با دقت بسیار زیاد اهداف را شناسایی کنند و در طول مسیر اصلاحات مورد نیاز را در اختیار موشک قرار دهند سرعت زیاد این موشک ها و زمان کمی که برای اصلاح مسیر در صورت تغییر در هدف وجود دارد یکی از چاش های موجود در این موشک ها هست. منبع منبع1

بدون شرح اضافه ....

طرح جدید بالگرد بویینگ ! شرکت بویینگ با نمایش تصویر گرافیکی از نمونه اولیه بالگرد خود ورود به رقابت هواگرد شناسایی/ تهاجمی آینده ارتش امریکا را رسمی کرد. به نظر میرسد این بالگرد جدید طرح نهایی شرکت بویینگ برای این رقابت باشد. بالگرد شرکت بویینگ برای پاسخگویی به الزامات ارتش طراحی شده است در حالی که با تغییر فناوری ها و مأموریت ها، قابلیت پیشرفت نیز خواهد داشت. این بالگرد جدید دارای دو کابین ماژولار است که اجزای داخلی آن مانند نمایشگرها و تجهیزات مورد نیاز میتواند بسته به نیاز ارتش امریکا تغییر کند. این بالگرد دارای یک موتور (نامشخص) و روتور اصلی تکی شش پره است. شین اوپنشو مدیر برنامه هواگرد شناسایی/ تهاجمی آینده بویینگ گفت : "ما به ارتش گوش داده ایم، تمام گزینه های مختلف را ارزیابی و طراحی خود را بهینه کرده ایم تا هواگرد مناسب برای تحقق نیازهای ارتش فراهم کنیم. ما در حال ارائه هواگرد بسیار معتبر ، پایدار و انعطاف پذیر با تمرکز بر ایمنی و جنگ آینده هستیم. " شرکت بویینگ مشخصات فنی درباره این بالگرد جدید را هنوز منتشر نکرده است.ی کی از رقبای اصلی شرکت بویینگ در رقابت هواگرد شناسایی/ تهاجمی آینده ارتش امریکا شرکت بل با هواگرد بل 360 است.

۱)طرح Hypersonic Conventional Strike Weapon(HCSW) نیرو هوایی ایالات متحده برای ساخت یک سلاح هایپرسونیک با گلایدر هایپرسونیک کنار گذاشته شد. ۲) در حال حاظر نیرو هوایی ایالات متحده تمرکزش رو روی سلاح پروژه ARRW یا همون AGM-183گذاشته که یک موشک با سرجنگی گلایدر هایپر سونیک از نوع گوه ای. ۳)نیرو دریایی و نیرو زمینی ایالات متحده هم روی دو پروژه LRHW و IR-CPS کار میکنن که دارای یک سرجنگی گلایدر هایپرسونیک از نوع مخروطیه که شبیه به کلاهک های هدایت شونده موشک های بالستیک معمولیه اما مقداری توان لیفت و مانورشون بهبود پیدا کرد و درگ کمتری دارند. ۴)این تصویر بخوبی سلاح هایپرسونیک طرح LRHWنیرو زمینی ایالات متحده رو نشون میده و سرجنگی Common Hypersonic Glide Body براش در نظر گرفته شده. این سرجنگی قابلیت مانور و برد کمتری نسبت به نوع گوه ای دارند اما به دلیل اینکه ایده این طرح قدیمی است و کار تحقیقاتی زیادی ... انجام شده طراحی چنین سرجنگی ساده تر و ریسک پایین تری داره اما به خطرناکی سرجنگی گوه ای نیستند. تصویر سر جنگی گلایدر هایپرسونیک «آوانگارد »روسی. 5) پس نیرو هوای ایالات متحده طرح ARRW رو انتخاب کرد که دارای سرجنگی گوه ای مشابه تصویر زیر است: 6) به طراحی این دو ویورایدر بهینه شده برای سرعت ۱۶ ماخ و ارتفاع ۱۶۰هزار پا دقت کنید ، تصویر اول با فرض invisicid بودن جریان (غیر لزج)و تصویر دوم با فرض وجود لزجت در جریان است و بطور کلی طراحی تغییر کرده است. برگرفته از کتاب دینامیک گاز و ترمو دینامیک هایپرسونیک اندرسون. 7)این هم یک مثال دیگه برای ویو رایدر بهینه شده برای سرعت ۲۵ ماخ و ارتفاع ۲۳۰ هزار پا : 8) این تصویر هم به خوبی چالش طراحی گلایدر های هایپرسونیک گوه ایی (ویورایدر هم میگن) رو نشون میده دو تصویر بالا شکل بهینه برای حداقل درگ با شکل بیشترین نسبت لیفت به درگ مقایسه شده و پایین هم شکل بیهنه برای جریان اشفته و گذرا و لمینار مقایسه شده: twitter.com/FieldMarshalPSO

اولین پیش‌ نمونه بالگرد SB>1 Defiant شرکت بویینگ - سیکورسکی اولین نمونه از بالگرد فوق سریع خود SB>1 Defian را به نمایش گذاشتند. البته هنوز از پرواز و قابلیت مانور این بالگرد تصاویری منتشر نشده است ولی اعلام شده است اطلاعات کامل تری در مورد SB>1 در سال 2019 منتشر خواهد شد. شرکت بویینگ - سیکورسکی می گویند SB>1 Defian دوبرابر سریع تر و برد بیشتری نسبت به بالگردهای موجود امروزی دارد و دارای قابلیت حرکت و مانور بهتری است. در حقیقیت توسعه SB>1 Defian به عنوان بخشی از برنامه بالگرد های عمود پرواز آینده موجب ارتقا برنامه های پیش رو ارتش آمریکا خواهد شد. همچنین این بالگرد در برنامه هواگرد مشترک چند ماموریته ارتش ایالات متحده آمریکا نیز شرکت خواهد داشت. از قابلیت ها و توانایی های Defian برای توسعه ی بالگرد جدیدی که در اوایل دهه 2030 طراحی خواهد شد نیز استفاده می شود. SB> 1 Defiant ترکیبی از سرعت بالا، وزن برخاست و برد عملیاتی مناسب برای انجام رساندن عملیات های تهاجمی است در حالی که چابکی و مانور پذیری آن نیز افزایش یافته است.

با سلام بخش سوم و پایانی : اس-97 رایدر با توجه به مفاهیمی که در بخش های قبل تشریح شد ، ارتش ، بیش از پیش به بهره بردن از مزایای قابلیتهای سطح 3 علاقه مند شده و اینک منابع مطلع براین عقیده اند که ویژگی این برنامه برای تولید یک هواگرد شناسایی مسلح به گونه ای است که فرماندهان ارشد نیروی های مسلح خواهان تسریع در دریافت این سخت افزار هستند . با این حال ، منطقی است که ارتش نمی تواند هردو هواگرد میان وزن و سبک را خریداری و بخدمت گیرد ،اما به شکل نسبی خواهد توانست تا ناوگان کوچکی از این هواگردهای شناسایی را قبل از آغاز یک برنامه برای تولید یک هواگرد بزرگتر که قطعاً گران تر نیز است ، را در اختیار بگیرد . علیرغم این تحلیل ها ، هنوز مشخص نیست که آیا تلاش ارتش برای تسریع روند این برنامه ، بدلیل یگانه بودن آن است یا اینکه حداقل بخشی از ان ، در چهارچوب برنامه FLV دنبال خواهد شد !!!! حال سئوال این است که آیا صنایع نظامی می توانند در زمان مقرر این هواگردها را به ارتش تحویل دهند ؟ به نظر می رسد ، شرکت سیکورسکی ( اکنون بعنوان بخشی از لاکهید ) ، نسبت به سایر مدعیان ، از اعتماد به نفس بیشتری برخوردار است ، چرا که برنامه S-97 بعنوان یک هواگرد شناسایی مسلح اکنون تستهای پروازی خود را پشت سر می گذارد ، هر چند ، شکاف موقتی در برنامه آزمایش ، بعلت یک حادثه منجر به سقوط در 10 ماه گذشته ، ایجاد شده بود . حتی اگر ارتش در حال حاضر نیاز به گونه این هواگرد با قابلیت 6 خدمه نداشته باشد ، طراحی یک گونه ساده تر از این هواگرد کار سختی برای شرکت سازنده نخواهد بود . هواگرد بدون سرنشین وی-247 در مقابل ، شرکت بل نیز در حال کار بر روی یک تیلیت روتور سنگین تر است که بطور طبیعی بزرگتر نیز خواهد بود . از سویی دیگر گونه V-280 ، بلحاظ ابعاد ، از وی-22 کوچکتر خواهد بود ، هر چند شرکت فوق این برنامه را در یک مسیر دیگر در قالب پهپاد V-247 نیز دنبال می کند . با این وصف ، حقیقت ان است که تیلیت روتورها همیشه دو سازه قابل چرخش و همچنین پروانه های بزرگی خواهند داشت و این بدان معنی است که این گونه ، فضای بیشتری را در مقایسه با سایر گونه ها ی موجود ، برای حمل بار در اختیار کاربران می گذارند . به اعتقاد کارشناسان نظامی ، شرکت بل در این زمینه از تجربه فراوانی برخوردار است و پتانسیل برنده شدن در این قرارداد را خواهد داشت ، هر چند سایر شرکتها نیز در این بازی حضور دارند و این به معنای دست باز ارتش برای انتخاب بهترین گونه ارائه شده توسط این شرکتها است . هواگرد هیبریدی ایکس-3 محصول ایرباس تیلیت روتور AW-609 محصول لئوناردو اما خبرهای جدیدی برای شرکتهای آمریکایی نیز وجود دارد ، چرا که حداقل دو رقیب اروپایی و آمریکایی دیگر نیز مشغول نهایی کردن تستهای پروازی طرح های خود هستند که اولین آن ، بالگرد ترکیبی X-3 و همچنین تیلیت روتور لئوناردو AW609 و متقابلاً دو شرکت کارمن و AVX هستند که در گونه های پیشنهادی آنها در مراحل نهایی طراحی است . ایده مفهومی شرکت آمریکایی کارمن ایده AVX ارتش معتقد است که می تواند شش قرارداد طراحی را بطور همزمان دنبال کند که تقریبا" معادل تمامی شرکتهایی است که دراین مقاله از انها نام برده شده ، اما تنها دو قرار داد برای تولید نمونه اولیه تا سال 2030 بسته خواهد شد . پیش بینی ها نشان میدهد که این دو انتخاب احتمالا از شرکتهای بل و سیکورسکی صورت می گیرد ، اما پس از آن ، مدرنیزاسیون ساختار ارتش به گونه ای پیش خواهد رفت که همه را دچار تعجب خواهد نمود . منبع : Congress Divided On $75M For Army Scout Aircraft: Fly The Deadly Skies پی نوشت : 1- بارها در انجمن از ساختارهای رزمی قرن بیست و یکمی و مزیتها و ویژگی های آن نام برده شد و نقاط ضعف و قوت ان بررسی گردید . بارها در خصوص ضروورت نیاز مندی ساختار های نظامی برای ارتباط با همتایان خود صحبت گردید. 2- اینکه حضور فعال شرکتهای دانش بنیان در حوزه نظامی و شکستن انحصار دولتی در این حوزه و حذف موازی کاری ها تا چه اندازه می تواند بطور همزمان ، تحرک فوق العاده ای در اقتصاد و مهمتر از آن ، ساختار دفاعی و حتی تهاجمی نیروهای مسلح ایجاد کند . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

بخش دوم ..... آیا این برنامه اولویت دارد ؟؟ طبق یک فرآیند متعارف ، ارتش با اولویتهای متعددی برای تامین بودجه آنها ، روبرو است ، اما این بودجه عموماً با توجه به تهدیدات روسها و چینی ها طبقه بندی و دریافت می گردد که در حال حاضر شش برنامه اصلی شامل: 1- پرتابه های توپخانه بردبلند با دقت بالا ، 2- خودروهای زره پوش جدید ، 3- هواگردهای جدید ، 4- گسترش شبکه ضد اخلال و هک ، 5- سامانه های دفاع هوایی جدید 6- در نهایت تجهیزات جدید برای عناصر پیاده نظام مورد شناسایی قرار گرفته است . شش اولویت اصلی ارتش ایالات متحده 2024-2020 با این حال ، جزییات اولویت شماره 3 ( هواگردهای جدید ) ، که در قالب بالگرد های عمود پرواز آینده نیز طبقه بندی شده ، نشان میدهد که ارتش نه تنها قصد دارد تا برنامه جایگزینی بالگردهای کیووا را دنبال نماید ، بلکه ایده هایی برای طراحی و تولید یک هواگرد تهاجمی / ترابری که با شناسه FVL نیز شناخته میشود را برای جایگزینی هزاران فروند بالگرد UH-60 بلاک هاوک را در دست بررسی دارد که یک هزینه بیشتر برای ارتش بشمار می رود . برنامه v-280 اما در این میان ، یک مساله گیج کننده به نظر می رسد ، بدین معنی که بالگرد عمود پرواز آینده ، اولویت شماره 3 ارتش بشمار می آید ، در حالی که شناسه برنامه مشترک برای تولید یک خانواده بزرگ از هواگردهای پیشرفته برای جایگزینی4 گونه از بالگردهای فعلی ، نیز در همین اولویت پیگیری میشود . شرکت بل – سیکورسکی با همکاری بوئینگ صدها میلیون دلار سرمایه گذاری را بروی یک هواگرد مشترک چند ماموریته (JMR) انجام داده که ازاین قابلیت برخوردار است تا در اولویت شماره 3 ارتش قرار گیرد . با این وصف ، در حال حاضر ، ارتش بر روی یک هواگرد رزمی سبک تر که ویژگی هایی مشابهی با برنامه FVL داشته و در اولویت شماره یک طبقه بندی شده ، متمرکز گردیده است . در نتیجه برنامه ای که با شناسه FVL CS1 نامگذاری شده ، در حقیقت یک هواگرد شناسایی/ پشتیبانی با توانایی حمل شش نفر نظیر بالگرد سیکورسکی s-92 است ، هر چند ترجیح ارتش این است که این طرح فقط با دو خدمه کامل گردد. گونه مشترک از این هواگرد عمود پرواز نسبت به آنچه که هم اکنون ارتش انتظار دارد ، سرعت پیمایش آهسته تری خواهد داشت . این گونه مشترک پس از تبدیل به یک برنامه رسمی ، در اوساط سال 2030 ، به میانه توانایی های طراحی شده خود ، رسیده واین خبر خوبی برای واحد هوایی سپاه تفگداران است ،چرا که فرماندهان این نیرو برای جایگزنی ناوگان بالگردهای AH-1Z و UH-1Y ، و حتی وی-22 برنامه ریزی نموده بودند ، اما برای ناوگان شینوک و بلک هاوک ، ابهامات فراوانی وجود داشت . ادامه دارد............... پی نوشت : امنیت در قرن بیست و یکم ، یکی از جذاب ترین کد واژه های حاضر در مجموعه علوم راهبردی است . این واژه در یک تعریف ، مقابل واژه تهدید قرار می گیرد که مفهوم نخست را مداوم مورد چالش قرار می دهد . در واقع ، امنیت ، تابع "نوع ، میزان و شدت" تهدید خواهد بود . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9