سانحه برای جنگنده اف ۳۵ B در ژاپن https://uupload.ir/view/vid_20221202_113442_798_dkoy.mp4/ ارابه فرود جلو به گاراژ رفت منبع : https://eurasiantimes.com/down-out-us-f-35b-stealth-fighter-spotted-with-its-nose-down/

بنام خدا مدیریت هزینه های نظامی در امریکا https://assets.pogo.org/image/content/2021/F-35-Program-Delays-and-Stumbles-Continue-1150.jpg بودجه نظامی پیشنهادی دولت امریکا برای سال 2023 مبلغ 773 میلیارد دلار شامل 177.5 میلیارد دلار برای ارتش (ن.ز) ، مبلغ 194 میلیارد دلار برای نیروی هوایی و فضایی و 230.8 میلیارد دلار برای نیروی دریایی و تفنگداران دریایی بود.بیشترین بودجه مصوب توسط وزارت دفاع DOD در فعالیت های نظامی هزینه می شود و باقیمانده در فعالیت های مرتبط دفاعی توسط دیگر آژانس ها هزینه می شود. بی شک مدیریت چنین بودجه ای برای مدیریت (تعمیر ، نگهداری ، بروز رسانی) چند هزار پرنده ، وسایل نقلیه زمینی ، شناور ، آموزش افراد و بازنویسی و بروز رسانی آیین نامه ها بدون برنامه ای مدون ناممکن خواهد بود چرا زاموالت ها ناپدید می شوند اصلاحیه نان-مک کوردی اصلاحیه نان-مک کوردی که توسط سناتور سم نان و نماینده کنگره دیو مک کوردی در قانون مجوز دفاعی سال 1982 ارائه و سال بعد دائمی شد برای جلوگیری از رشد هزینه های تسلیحاتی امریکا طراحی شد هرگاه برنامه های اکتساب دفاعی اصلی با افزایش هزینه هایی فراتر از آستانه های معین روبرو شود این قانون وزارت دفاع را ملزم به ارائه گزارش به کنگره می نماید (به برنامه ای که رشد هزینه های آن از آستانه های قانونی فراتر می رود دارای نقض نان-مک کوردی گفته می شود) https://cdn.offshorewind.biz/wp-content/uploads/sites/10/2022/08/30121020/zumwalt-class-destroyer.jpg دو نوع نقض وجود دارد: 1.نقض قابل توجه نقض قابل توجه زمانی است که هزینه واحد اکتساب برنامه (مجموع هزینه توسعه ، تهیه و ساخت تقسیم بر تعداد واحد های خریداری شده) یا هزینه واحد تدارکات (هزینه تدارکات تقسیم بر تعداد واحد هایی که باید خریداری شود) بیش از 15 درصد از پایه تخمین کنونی یا بیش از 30 درصد از پایه تخمین نخستین بالاتر برود زمانی که افزایش هزینه برنامه اکتساب دفاعی در محدوده نقض قابل توجه قرار می گیرد ، مسئولان می بایست ظرف 45 روز تقویمی به کنگره اطلاع دهند ، همچنین باید یک گزارش خرید گزینشی با داده های اضاقی مورد نیاز برای نقض هزینه ها ارائه کنند 2. نقض بحرانی نقض بحرانی زمانی رخ می دهد که هزینه اکتساب واحد یا هزینه واحد تدارکات بیش از 25 درصد از پایه تخمین کنونی یا بیش از 50 درصد از پایه تخمین نخستین فراتر رود هنگامی که افزایش هزینه برنامه ی اکتساب دفاعی در محدوده نقض بحرانی قرار می گیرد برای خاتمه احتمالی مورد بررسی دقیق تر قرار میگیرند برنامه های با افزایش هزینه های فزاینده که در محدوده نقض بحرانی قرار دارند لغو میشوند مگر اینکه وزیر دفاع با گزارش مفصل تایید نماید که الف) این برنامه برای امنیت ملی ضروری است ، زیرا هیچ جایگزین مناسبی با هزینه کمتر در دسترس نیست ب) برآورد های تازه از تمامی هزینه های برنامه معقول است پ) ساختار مدیریت برای کنترل هزینه ها مناسب است نمونه برنامه های مشمول اصلاحیه نان-مک کوردی اف 35 (ادامه یافت) زاموالت (لغو شد) سامانه رزم آینده (لغو شد) پیوند 1 پیوند 2 پیوند 3 در همین زمینه بخوانید ؛ پایان یک رویا ادامه دارد ...

سلام و وقت دوستان بخیر البته در این فیلم به بحث سیفتی و ایمنی توجه نشده ....چنانکه سوختگیری و لود مهمات همزمان نباید انجام شود ...دوم برای لود مهمات اول باید پرنده کاملا کلین باشد ..یعنی باید تمام کارهایش نظیر چکهای تمام شعبات و سوختگیری و سرویسها انجام شده باشد و وقتی کلا از نظر کار کلین شد تحویل نفرات اسلحه یا جنگ افزار شود ....در زمان لودینگ هم بستگی به شرایط پرنده اگر از پرواز قبل مهماتی مانده یا شلیکی شده اول باید پرنده ریلیز شود و سرویس شود ..که شامل گان و لانچرها و پایلونها میشود ...که این رلیز درست پس از نشستن پرنده انجام میشود و بعد دیگر شعبات و تخصصها مجاز به امدن به پای پرنده هستند چون سیف نیست ...در زمان لودینگ هم اول کل سیستمهای جنگافزاری از الکترونیکی تا مکانیکی چک میشود و بعد لودینگ اغاز میشود و پس از لودینگ هواپیما تحویل خط پرواز میشود برای الرت یا پرواز یک نکته جالب این فیلم جمع و جور بودن و پورتبل بودن تجهیزات و نفرات است در کنار خودرو مناسب برای تیم اسلحه

این موردی که فرمودید دیگر خیلی تخصصی هست و امکان تشریح آن به شکلی که بشود صد درصد به آن مطمئن بود را ندارم ولی اگر درست بخاطر بیارم ، در حوزه پیشرانه ، ما 2 دو شیوه را می تونیم رصد کنیم ... یکی بازکردن موتور براساس دستورالعمل های شرکت سازنده ( برنامه ریزی شده ) دوم روند برنامه ریزی نشده ( مثل صدمات ناشی از برخورد اشیاء خارجی مثل پرنده یا مشکلاتی که ممکن هست به هر دلیلی در کارکرد نرمال موتور ایجاد اختلال کند ) . در حالت نرمال ، (براساس استاندارهای غربی ) به ندرت پیش می آید که موتور جنگنده را زیر 1000 ساعت برای TBO پائین بیاورند . توی دستور العمل های نیروی هوایی کشورهای غربی ، اگر درست بخاطر بیارم ، موتورها بیشتر از 1000 ساعت هم کار می کنند ( مثل اف-110 ) و چون حالت غیرنرمالی در آن دیده نمی شود نیازی به جدا کردن کامل آن از پرنده نیست ، حتی برای تعویض نازل خروجی موتور هم چنین کاری نمی کنند . مثال می زنم ، موتور F100-PW-229 سیکل 6000 را برای خودش ثبت کرده ، در مقایسه با موتور اف-100 که سیکل 4300 را داشته . البته این مدت به نوع استفاده از پرنده هم بستگی دارد . یعنی اگر پرسنل فنی شما ماهر باشند می تونند این عددها را افزایش هم بدند .

بسم ا... اصطلاح time between overhauls یا به شکل خلاصه TBO در این مورد معمولا بکار گرفته می شود که بطور مثال برای پیشرانه میگ-29 حدود 500 ساعت ، برای تی اف-30 حدود 700 ساعت و همین طوری بقیه پیشرانه های موجود با این حال یک مساله ای هم هست ، باید بین جتهای رزمی تک موتوره و دو موتوره یک تفاوت اساسی وجود داشته باشد .. مثلا خدمه زمینی اف-16 براساس چیزهایی که خودشون منتشر کردند ، زیر 1000 ساعت اصلا نیازی نمی بینند که موتور را از جنگنده جدا کنند و ببرند برای تعمیرات اساسی ، یعنی ممکن هست که پره های توربین را تعویض کنند که می شود تعمیر و نه تعمیر اساسی . معمولا بعد از 600 ساعت پرواز ، پیشرانه اف-16 نیازمند یک بررسی اولیه هست ولی بطور مثال در اف-15 این عدد یک مقداری بالاتر می رود .

بخش سوم پیشرانه برای جت های رزمی در دهه هشتاد میلادی ، چین بخشی از تلاش برای نوسازی توان نظامی خود را بر روی توسعه فناوری پیشرانه های بومی قرار داد تا حوزه بسیار عقب مانده پیشرانه های هوایی را تا حدودی سروسامان دهد . در راستای همین امر ، اولین تلاش برای تولید روگرفتی از پیشرانه های آر-13-300 روسی که برای جنگنده های سری MIG-21MF استفاده می شد و همچنین پیشرانه آر-29-300 برای جنگنده MIG-23MS/BN و متقابلا پیشرانه J-79-GE-17A جنگنده اف-4 صورت پذیرفت که تنها مهندسی معکوس پیشرانه آر-13-300 تا حدودی موفقیت آمیز بود و نمونه های اصلاح شده آن نیز در جنگنده جی-7 نصب گردید . راست : آر-29-300 چپ : آر-13-300 اما مشکل اینجا بود که چینی ها امکان مهندسی معکوس پیشرانه های بسیار پیچیده تری که نیروی محرکه جنگنده های میگ-23 و فانتوم را فراهم می کردند ، نداشتند که این بدلیل ضعف شدید در حوزه فنی و علمی آنها بود . دراین زمان شرکتهای چینی به شکل مستقل موفق نشدند تا برای بمب افکن خط مقدم خود (JH-7) یک موتور را طراحی و تولید کنند به همین دلیل اولین سری تولیدی این بمب افکن به پیشرانه های بریتانیایی رولزرویس مارک-202 اسپی مجهز شدند که دراواخر دهه هفتاد میلادی دریافت شده بود . J-79-GE-17A نیروی هوایی بریتانیا در زمان عقد قرارداد با شرکت مک دانل درخواستی داشتند که موتورهای بومی این کشور روی اف-4 ها نصب بشود ، به همین سبب ، اف-4 هایی که می بایست از روی ناوهای هواپیمابر انگلیسی وارد عمل می شدند ، ( اف-4 کا ) پیشرانه رولزرویس را بر روی خود می دیدند که بدلیل مصرف هوای بیشتر ، می بایست ورودی هوای هواپیما تا حدودی دچار تغییر می شد که این امر روی وضعیت آیرودینامیک فانتوم های انگلیسی تا حدودی تاثیر گذاشته بود . راست : رولزوریس مارک-202 اسپی چپ : جنگنده - بمب افکن های F-4K با این وجود ، در زمان نصب این موتور روی هواگرد چینی ، مشخص شد که اطمینان پذیری رزمی این پیشرانه که در چین شناسه WS-9 را گرفته بود ، چندان بالا نیست و مدت کوتاهی پس از ورود به خدمت این بمب افکن ها ، چند فروند هواپیما بدلیل نقص فنی موتور ساقط شده و از میان رفتند . این مساله نشان داد که موتورهای بریتانیایی برای هواگردهایی مافوق صوت اصلا گزینه جذابی محسوب نمی شود ولی به این دلیل که گزینه دیگری وجود نداشت ، خرید آن ادامه پیدا نمود هر چند این بمب افکن خط مقدم ، اولین طرح مستقل چینی بود که به موتور غربی مجهز می گردید . در این میان ، گرچه شرکت رولزرویس ، اسناد فنی این موتور را بطور کامل در اختیار چینی ها قرار داده بودند ، اما نیروی هوایی چین تا سال 2003 موفق نشد تا بر تولید این پیشرانه مسلط شود به همین دلیل در سال 2001 تعداد 90 دستگاه موتور جدید در اختیار چین قرار گرفت تا امکان عملیاتی نمودن همه هواگردهای JH-7 فراهم شود . نمای بُرش خورده پیشرانه غیرنظامی CFM56-2 ارتش چین براساس تجربه های بدست آمده از همکاری نظامی با شوروی ، همواره استراتژی چندمسیری را برای کسب فناوری دنبال می نماید ، در نتیجه همزمان با آغاز مذاکرات با بریتانیا ، از اوایل دهه هشتاد میلادی ، مذاکراتی را با شرکتهای تولید کننده موتور های غیرنظامی آمریکایی آغاز نمود که نتیجه آن ، تحویل دو دستگاه پیشرانه CFM56-2 به این کشور بود و اگر چه این موتور بعنوان پیشرانه اصلی هواگردهای مسافربری دی سی-8 استفاده می شد اما بدلیل وجود اجزای مشترک نظیر کمپرسور فشارقوی ، محفظه احتراق و توربین های فشار قوی با پیشرانه اف-110 ( جتهای اف-15 و اف-16 ) باعث شد تا مسیر جدیدی برای قوی کردن دانش طراحی موتوردر چین باز شود . نمای بُرش خورده پیشرانه اف-110 اگر چه پنتاگون بشدت مخالف تحویل این موتورها به چین بود ولی دولت ریگان به امید ادامه ضدیت چین با اتحاد شوروی و با این شرط که این موتورها بصورت مهر و موم شده تحویل شده و فقط در حضور نمایندگان آمریکا باز شوند ، با این تحویل موافقت کرد . اما چینی ها به این شروط عمل نکرده ، موتورها را باز کردند ، قطعات آن را جدا کرده و مورد مطالعه قرار دادند و با این بهانه که موتورهای فوق در یک آتش سوزی از میان رفته اند ، از تحویل مجدد آنها به ایالات متحده ، سرباز زدند . راست : WS-10 چپ : AL-31F بدین ترتیب ، براساس تحلیل منابع آمریکایی ، آشنایی چینی ها با پیشرانه غیرنظامی CFM-56-2 موجب شد تا پایه اصلی برای تولید موتور WS-10 گذاشته شود که بعدها توسط موسسه 606 تحقیقاتی چین در شن یانگ ، تولید گردید . بااین حال ، تا مدتها ، رسانه های روسی مدعی بودند که WS-10 روگرفتی از موتور AL-31F است ولی بازدید ها از این موتور در موزه هوانوردی پکن و مقایسه آن باعث میشود این ادعا قابل رد باشد . WS-10B درواقع امر ، نخستین نمونه های موتور WS-10 بلحاظ مشخصات فنی ، از نمونه های روسی پائین تر بودند تا جایی که میانگین عمر تعمیرات اساسی این نمونه از 40 ساعت بیشتر نمی شد ، ولی از این زمان به بعد ، با افزایش دانش چین در حوزه تولید موتور این رقم بتدریج افزایش پیدا نمود تا جایی که در جریان مصاحبه ای با نماینده موسسه 606 شن یانگ ، وی مدعی شد که میانگین عمر تعمیر اساسی موتورهای WS-10B که بر روی جتهای جی-11بی نصب شده ، به 500 ساعت افزایش پیدا نموده و نسخه های اخیر با درصد بیشتری از مواد مرکب ساخته می شوند . به گفته این نماینده ، مواد مرکب ، بر روی وزن موتور تاثیر قابل توجهی گذاشت و به لطف تولید آلیاژ های نسوز برای پره های توربین ، این موتور می توانست برای مدت طولانی تری کار کند . پی نوشت : 1- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند 2- ادامه دارد ....

بخش دوم بدین ترتیب ، پس از شروع تولید انبوه و بهسازی های بومی انجام گرفته ، بخصوص تطبیق موشک پی ال-11 ( نسخه داخلی موشک هوابه هوای اسپایدمارک-1 ایتالیایی ) نمونه تولیدی با شناسه جی-8دی ( J-8IID) نام گرفت و برای اجرای ماموریتهای رهگیری هوایی ، آرایش دوتیر موشک پی ال-11 ( هدایت نیمه فعال راداری )و دو تیر موشک پی ال-8 برای آن درنظر گرفته شد . راست : اسپاید مارک-1 چپ: پی ال -11 علاوه براین ، نیروی هوایی چین که ضعف خود را در حوزه کسب خبر و اطلاعات از صحنه نبرد به عینه مشاهده می کرد ، برای بخدمت گرفتن رادارهای پرنده نیز دست به کار شد تا ناوگان پرنده های مجهز به رادار و ضد زیردریایی خود را نیز کامل کند . در همین رابطه ، ارتش چین موفق شد در اوایل دهه هشتاد میلادی ، رادارهای آمریکایی AN/APS-504 را دریافت کند که بر روی هواگردهای وای-8 (روگرفت چینی آنتونوف-12 ) نصب گردید . این رادار با اسکن نیمکره تحتانی خود می توانست اهدافی را در فاصله حدود 370 کیلومتری کشف کند . این روند با تبدیل بخشی از ناوگان وای-8 به هواگردهای جنگ الکترونیک و همچنین شناسایی الکترونیک با نصب دوربینها ، حسگرهای مادون قرمز ، مغناطیس سنج ها ، سونارهای شناور ، سامانه های مخابراتی غربی و چیدامان داخلی این هواگردها به مانند همتایان غربی ادامه پیدا نمود . بدین ترتیب ، با تجهیزات دریافتی ، گفته میشود حداقل 4 فروند وای-8 از این گونه ساخته شد و هنوز این هواپیماها برای اجرای گشت های رزمی در دریای چین شرقی ، جنوب چین و در امتداد سواحل چین و ژاپن استفاده می گردد . این روند برای ارتش چین همچنان ادامه پیدا کرد ، بطوریکه در اوت سال 1996 ، شرکت راکال بریتانیا ، با دور زدن تحریم های نظامی علیه چین ، هشت دستگاه رادار را به این کشور به قیمت 66 میلیون دلار عرضه نمود که می توانست پریسکوپ زیردریایی را از فواصل دور شناسایی کند ( حدود 7000 متری ) ، در حالی که این رقم برای اهداف هوایی باارتفاع پروازی کم به 80 کیلومتر می رسید که در مجموع امکان شناسایی همزمان 90 هدف هوایی و 5 هدف سطحی را به کاربرانش می داد . هواگردهایی وای-8 که برای نصب این رادارها انتخاب شدند ، شناسه Y-8J را دریافت کردند و براساس ادعای ارتش چین ، از این تجهیزات برای مقابله با قاچاقچیان و کاوش در اقیانوس ها استفاده می شد ،در حالی که برای افزایش مدت زمان پرواز ، مخازن سوخت اضافی برای این دسته هواپیماها درنظر گرفته شد و خدمه اکنون می توانستند تا 11 ساعت مستمر و با سرعت 470 کیلومتر بر ساعت ، ماموریتهای محوله را اجرا نمایند. در همین رابطه ، ناظران نظامی غربی معتقدند که وای-8جی ، به رغم برخی محدودیتها ، اولین رادار پرنده چینی است که امکان هدایت جنگنده های نیروی هوایی را بسمت اهداف مشخص شده در اختیار دارد . اکنون ، نیروی هوایی چین به توانایی اولیه برای ایجاد برتری هوایی در ساده ترین حالت خود ، دست یافته بود ولی کار به اینجا خاتمه نیافت ، چرا که با پیگیری های مستمر ، اتحاد شوروی در اواخر دهه هشتاد میلادی ، نمونه صادراتی ای وکس A-50E را با ساده ترین آرایش فنی و بدون تجهیزات پیشرفته مخابراتی به چین پیشنهاد داد ولی نیروی هوایی این کشور با انتخاب پیکربندی IL-76TD و سامانه های الکترونیک عبری قصد داشتند تا نمونه های مدرن تری را بخدمت درآورند . بدین ترتیب ، پس از رایزنی های متعدد ، درسال 1997 تصمیم گرفته شد تا نمونه مورد درخواست با شناسه A-50I با همکاری شرکتهای التا ( عبری ) ، یک شرکت روسی و نیروی هوایی چین تولید شود با این تبصره که رادار EL/M-205 فالکون و سامانه های مخابراتی پیشرفته به استخوان بندی اصلی این برنامه تبدیل گردید . فرودگاه بن گوریون / آوریل 1999 این پروژه ، برخلاف نمونه های روسی ، به یک آنتن ثابت با قطر حدود 11.5 متر ( که بزرگتر از رادار روسی نیزبود ) که می بایست بصورت یک مثلث متساوی الساقین نصب می گردید و می توانست در محدوده فرکانسی 1.2 تا 1.4 گیگاهرتز عمل کند . براساس ادعای شرکت سازنده ، این رادار می توانست موشک های کروز و جتهای با قابلیتهای پنهانکاری را کشف و شناسایی کند . هزینه تولید این هواگرد درآن زمان ، با تجهیزات ساخت شرکتهای عبری ، حدود 250 میلیون دلار می شد و نیروی هوایی چین قصد داشت تا 4 فروند از این نوع را سفارش دهد . قرارداد سه جانبه میان شرکتهای روسی ، چینی و عبری از سال 1999 آغاز شد ،به شکلی که یکفروند A-50 نیروی هوایی روسیه به شماره بدنه 44 پس از حذف سامانه های راداری و مخابرایت و تعمیرات اساسی پیشرانه ، به فرودگاه بن گوریون وارد شد . براساس برنامه طراحی شده ، قرار بود تا انتهای سال 2000 اولین نمونه مورد نظر پس از مجهز شدن به رادار ، سامانه های جمع آوری اطلاعات الکترونیک و تجهیزات ارتباطی ، به چین تحویل داده شود ولی در تابستان سال 2000 با اعلام خروج شرکتهای عبری از برنامه ، این روند به ناگاه قطع گردید . اما داده های موجود نشان میدهد که این خروج تنها ظاهری بوده و نیروی هوایی ارتش چین موفق شد تا ایجاد مسیرهای جایگزین ، کمکهایی را از این شرکتها دریافت کند ، بطوریکه گفته می شود ، مقامات ارشد عبری با دور زدن تحریم های نظامی چین ، اسناد فنی و تجهیزات لازم را برای تکمیل اولین نمونه از رادار پرنده KJ-2000 در اختیار پکن قرار دادند . بدین ترتیب ، داده های موجود نشان میدهد که این رادار می تواند اهدافی را در یک برد 400 کیلومتری شناسایی و همزمان 100 هدف هوایی و سطحی را ردیابی کند . علاوه براین ، هواگرد فوق الذکر امکان ایفای نقش تله متری به منظور بهبود عملکرد موشکهای بالستیک و محاسبه مسیر پرواز آنها را نیز در اختیار دارد تا جایی که گفته می شود این هواپیما می تواند یک موشک بالستیک را از فاصله 1000 متری شناسایی نماید . اما برخلاف همتایان روسی ، رادارپرنده چینی از ابتدا قابلیت سوختگیری هوایی نداشت و این مساله با توجه به مصرف بسیار بالای موتورهای این هواپیما تبدیل به معضل جدیدی شد تا جایی که گفته می شود حداکثر زمان پرواز برای این هواگرد چیزی در حدود 2/5 ساعت است . بدین سان ، در مجموع 4 فروند ای وکس برای نیروی هوایی چین تولید شد که حضور آنها در استان های شرقی این کشور بخصوص در نزدیکی مرزهای تایوان ملموس بود . پی نوشت : 1- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند 2- ادامه دارد ....

سلام واحد سوخت رسانی که مشخص هست ، آن موردی که فرمودید ( مولد هوای فشرده خارجی ) هم که بعنوان استارتر خارجی عمل می کند با توجه به ابعادی که دارد می تواند دریکی از همین خودروها ، نصب شده باشد ( مثلا در تصویر سمت راست ، خودروی موجود در پشت تانکر ) https://www.aparat.com/v/mTCnq

بسم ا... قابلیت نیروی هوایی سوئد در استفاده از زیرساختهای غیرنظامی برای پروازهای رزمی مطالعه موردی جنگنده گریپن https://www.aparat.com/v/1RpqW

بسم ا... ارتباط چینی از نوع سوم !!!! تاریخچه همکاری فنی – نظامی غرب و چین در حوزه هوانوردی نظامی در اواخر دهه هفتاد میلادی ، صنعت هوانوردی نظامی چین بدلیل افزایش اختلافات با اتحاد شوروی ، بعنوان مهمترین تامین کننده فناوری هوانوردی نظامی با رکورد قابل توجهی مواجه شده بود و این مساله بخصوص در حوزه هواگردهای رزمی ، بیشتر خودنمایی می نمود . درآن زمان ، استخوان بندی جنگنده های نیروی هوایی شامل جتهای جی-5 ، جی-6 و جی-7 محسوب می شد که به ترتیب از روی نمونه های میگ-17 ، میگ-19 و میگ-21 اف13 الگوبرداری شده بود ، هر چند مطابقت جنگنده مافوق صوتی چینی ، یعنی جی-8 که نمونه ای تغییر یافته ازپیکربندی دو نمونه سوخو-9 و سوخو-11 روسی بشمار می آمد ، بسیار دشوار می بود . به ترتیب درجهت خلاف حرکت عقربه های ساعت : جی5/جی-6 /جی-7 وجی-8 تا قبل از خاتمه همکاری های نظامی میان چین و اتحاد شوروی ، متخصصین چینی عمدتا درگیر منطبق کردن محصولات روسی با شرایط محیطی این کشور بواسطه ایجاد یکسری تغییرات جزیی درطراحی هواپیما و مناسب سازی روند موجود در خطوط تولید و همچنین شرایط عملیاتی منطقه ای خود بودند ،اما ایجاد اختلاف میان دوکشور و سپس تشدید آن منجر به توقف توسعه فناوری هوانوردی نظامی در چین شد ،در حالی که بواسطه عدم وجود یک پایگاه علمی و طراحی مستقل دراین کشور ، امکان تجمیع و استفاده از فناوری های بومی به منظور تولید جتهای رزمی پیشرفته در کلاس جهانی نیز امکانپذیر نشد . جی-7سی اما پس از برقراری روابط دیپلماتیک با ایالات متحده و نزدیک شدن پکن و واشنگتن که از دید آمریکایی ها ، ماهیتی ضد روسی داشت ، چین موفق شد تا به طیف متنوعی از محصولات دفاعی بخصوص در حوزه هوانوردی ، دسترسی پیدا کد تا جایی که شرکتهای چینی موفق شدند تا به شکل مستقیم ، فناوری های جدید در حوزه هایی نظیر اویونیک ، رادار ، پیشرانه ، سلاح و حتی خرید نمونه های کامل پروازی و مجموعه ای منحصر بفرد از اسناد فنی مربوطه را بدست آورند . علاوه براین ، شرکتهای غربی بتدریج وارد قراردادهای نوسازی جنگنده های چینی شده و کارشناسان فنی این کشور نیز به کشورهای غربی اعزام شدند تا دوره های آموزشی ویژه ای را پشت سر گذارند ، در حالی که بطور همزمان ، خرید گسترده ماشین ابزار و خطوط تولید قطعات الکترونیکی نیز درجریان بود . روند فوق بتدریج و درطول زمان ، بستری را فراهم نمود تا صنعت دفاعی چین در حوزه کیفیت ، پیشرفتهای قابل توجهی را بخود دیده و زمینه ارتقاء قابلیتهای نیروی هوایی این کشور را فراهم آورد . پس از تیره شدن روابط مصر و اتحاد شوروی ، موجودی فناوری نیروی هوایی این کشور بخصوص ، ناوگان میگ-21 و میگ-23 به منبعی ارزشمند برای بررسی کارشناسان نظامی غربی و چینی شد مسیر جایگزین ، مصر ... تا میانه دهه هفتاد میلادی ، ارتش و نیروی هوایی مصر یکی از بزرگترین دریافت کنندگان تسلیحات روسی محسوب می شد ولی انورسادات ، رئیس جمهوری وقت مصر در سال 1978 پایان روابط و همکارهای دفاعی میان مصر و اتحاد شوروی سابق را اعلام نمود و تلاش کرد ساختار ارتش مصر را به استاندارهای غربی تغییر دهد . این مسله با انعقاد قرارداد صلح با رژیم عبری و حضور نظامی ایالات متحده در این کشور ، ابتدا نظامیان غربی و سپس همتایان چینی آنها این فرصت ارزشمند را بدست آوردند تا بطور کامل با فناوری های روسی آشنایی پیدا کنند . راست : رادار سافیر-21 و پیشرانه آر-13-300 با این وصف ، چند سال قبل از این رخداد ( دهه 60 میلادی ) چین موفق شده بود تا از اتحاد شوروی سابق ، یک مجموعه مدارک فنی را بصورت کامل برای جنگنده MIG-21F.13 و همچنین کیت های کامل برای مونتاژ این جنگنده دریافت کند که بعدها با شناسه جی-7 وارد خدمت عملیاتی نیروی هوایی چین گردید . اما با وقوع انقلاب فرهنگی در این کشور ، تولید انبوه جی-7 متوقف گردید و تنها با آغاز دهه هشتاد میلادی ، دنیای هوانوردی نظامی شاهد نسخه چینی شده میگ-21 شد . این نسخه ، که به شکل گسترده در نیروی هوایی ارتش چین بکار گرفته شد ، نسبت به نمونه روسی ، بهبودهای چشمگیری را بخود می دید و حتی چینی ها با خرید چند فروند MIG-21MF از مصر ، موفق شدند تا با الگوبرداری از توپ GSH-23 ، پیشرانه آر-13-300 و رادار سافیر-21 ، محصول خود را تا حدودی ارتقاء دهند . این نسخه جدید که به سال 1984 رونمایی شد ، به یک پیشرانه قوی تر ، رادار جدید ، توپ 23 م.م و امکان حمل 4 تیر موشک پی ال-2 ( روگرفت از کا-13 روسی ) و نمونه جدیدتر پی ال-5 مجهز می شد . چیزی در حدود 4 سال بعد ، یعنی درسال 1988 خط تولید نمونه جی-7دی راه اندازی گردید که با نصب رادار JL-7A که می توانست یک بمب افکن توپولف-16 را از فاصله 13 کیلومتری شناسایی کند که این هواگرد ، گونه ای کاملا قابل توجه برای ارتش بشمار می آمد و خط تولید آن نیز تا سال 1996 همچنان فعال می بود . نیروی هوایی چین در دهه شصت و هفتاد میلادی از منابع متعددی از جمله نیروی هوایی مصر ( میگ-23 و21 ) و ویتنام ( جتهای اف-5 ای و لاشه هواگردهای ساقط شده آمریکایی ) امکان بررسی فناوری های به روز را پیدا نمود در این میان ، شرکتهای هواپیماسازی چینی تلاش های ناموفقی را برای طراحی و تولید نسل جدیدی از هواگردهای رزمی به شکل مستقل ترتیب می دادند و در میان نمونه های موجود ، جنگنده های MIG-21MS و جنگنده- بمب افکن های MIG-23BN که در نیروی هوایی مصرنیز وجود داشت ، بعنوان الگو انتخاب شده بود . در این میان ، اصرار چینی ها برای تولید یک جنگنده بال متغییر و پنهان نگاه داشتن آن از دید عموم ، یا بررسی جتهای F-5A که قبل از تیره شدن روابط میان ویتنام و چین ،به این کشور منتقل شده بود ، از موارد جالب محسوب می شود . اما در سالهای اخیر ، داده های منتشر شده نشان میدهد که نیروی هوایی مصر در اواخر دهه هفتاد میلادی ، حداقل دوفروند از موجودی فلاگرهای خود ( شامل میگ-23 بی ان و نسخه دوکابینه میگ-23 یوبی ) را در اختیار نیروی هوایی چین گذاشته و با توجه به اینکه طراحی جنگنده های ضربتی بال متغییر در دهه هفتاد میلادی ، ایده بسیار محبوبی بشمار می رفت ، چین تصمیم گرفت تا براساس طرح اولیه فلاگر ، یک جت ضربتی را از ابتداطراحی و سپس تولید کند با این تبصره که پیشرانه و تسلیحات آن از نمونه روسی میگ-23 به عاریت گرفته می شد . جنگنده- بمب افکن کیو-6 پس از بررسی های اولیه بر روی فلاگرهای مصری ، نیروی هوایی چین بر روی یک نمونه برگرفته از آن با شناسه Q-6 سرمایه گذاری نمود که به یک پیشرانه آر-29-300 ، مسافت یاب لیزری ، سامانه تعقیب کننده عوارض زمین و سامانه های ناوبری پیشرفته مجهز می گردید و این مساله برای ستاد نیروی هوایی چین ،راه تنفس جدیدی را بوجود می آورد که ماهیت طراحی که روسها آن را در پیش گرفته بودند ، برای کارشناسان این کشور ، قابل فهم تر گردد تا تولید یک جت ضربتی به شکل مستقل در کوتاه ترین زمان ممکن ، اجرایی گردد . اما بدلایل مختلف ازجمله ابتدایی بودن فناوری های در دسترس چین ، امکان تولید مجموعه بال و سامانه های مربوط به تغییر زاویه آن با درجه بالایی از کیفیت ، ممکن نگردید و همزمان ، تلاش های مستمر برای دریافت امتیاز تحت مجوز پیشرانه آر-29-300 و سامانه های هدفگیری و ناوبری نیز به شکست انجامید . اویونیک غربی برای نیروی هوایی چین در دهه هشتاد میلادی ، نیروی هوایی ارتش چین بدلیل شکست درطراحی یک جنگنده ضربتی به صورت مستقل ، تمامی تلاش خود را بر روی بهبود قابلیتهای رزمی جنگنده جی-7 متمرکز نمود ، هر چند نیروی هوایی ارتش ایالات متحده و اتحاد شوروی بتدریج جتهای نسل چهارم خود را وارد خدمت می کردند ، ولی چینی ها ، هواگرد بهتری در مقایسه با جتهای میگ-21 خود نداشته و این زنگ خطری برای آنها محسوب می شد . رادار جی-7 با توجه به این مساله ، ارتش این کشور تصمیم گرفت تا باب همکاری با سایر تولید کنندگان نظامی را باز کند و به همین دلیل ، جنگنده J-7E که نخستین پرواز خود را در سال 1987 انجام داد ، از اویونیک بریتانیایی ، سامانه های کنترل آتش عبری و موشکهای هوابه هوای پی ال-8 که نمونه برگرفته از موشک پایتون-3 عبری بود ، استفاده می نمود . این روند همچنان ادامه پیدا نمود تا اینکه درسال 2001 ، آخرین و پیشرفته ترین بروزرسانی بر روی ناوگان جی-7 های این نیرو با معرفی J-7G رونمایی گردید که به یک رادار هوابرد KLJ-6E ( نمونه بومی رادار گریفو-2500 ایتالیایی ) که امکان کشف اهداف هوایی در یک برد 55 کیلومتری را داشت و همچنین نمایشگرهای سربالای TYPE-7A که امکان نمایش اطلاعات پروازی بر روی آن پیش شده بود و درنهایت سایت هدفگیری روی کلاه پروازی را مجهز می گردید . این نسخه پس از طی کردن دوره آزمایشی به شکل رسمی درسال 2004 وارد خدمت گردید ، در حالی که روند بهینه سازی نسخه های عملیاتی J-7E/G هنوز در حال انجام است . راست : پایتون-3 چپ: پی ال-8 درحدود یک دهه پیش از این فعالیتها ، نیروی هوایی ارتش چین فاقد جنگنده – بمب افکن های خط مقدمی که می بایست با مجهز شدن به رادارهای ایمن دربرابر اخلال دشمن ، هدفهای خود را فراتراز حوزه چشمان غیرمسلح خلبان ، شناسایی و بدان حمله ور می شدند ، بود ، به همین دلیل این نیرو امکان طراحی و اجرای حملات آفندی را در شب و بدون کمک رادارهای زمینی در اختیارنداشت . با توجه به اهمیت وجود این قابلیت ، موسسات هوانوردی چین موظف شدند تا با بررسی رادارهای سری AN/APQ-113 که از بمب افکن های تاکتیکی اف-111 و همچنین رادار AN/APQ-120 جنگنده – بمب افکن اف-4 فانتوم-2 ساقط شده در ویتنام ، بدست آمده بود ، این قابلیت را در اختیار نیروی هوایی بگذارند . این روند با جمع آوری نمونه های مختلفی از این سامانه که درمیان بقایای لاشه فانتوم های ساقط شده قرار داشت ، آغاز شد ولی درنهایت ، کارشناسان چینی به این نتیجه رسیدند که امکان تولید نیمه هادی های موجود در این رادارها که پایه اصلی کارکرد آنهاست ، نمی باشند . رادار هوابرد AN/APQ-120 اما این مساله باعث نشد تا کار متوقف بشود و تحقیقات روی این سامانه ها ادامه پیدا کرد ، تا در میانه دهه هشتاد میلادی که چین موقعیت خود را بعنوان نیروی سدکننده هژمون کمونیسم روسی در شرق دور را تثبیت کرده بود ، موفق شد تا به شکل قانونی ، اسناد و نمونه های فنی رادار AN/APQ-120 را بدست آورد ، در حالی که این فناوری ، در ایالات متحده ، منسوخ شده بود . این موفقیت باعث شد تا نیروی هوایی چین موفق شود تا براساس اطلاعات فوق الذکر ، رادار تایپ-232 اچ را بصورت بومی تولید کند . این رادارها پس از طی نمودن مراحل آزمایشی خود ، بر روی نمونه های اولیه جنگنده- بمب افکن JH-7 نصب گردید که میتوانست هواگردی در ابعاد میگ-21 را از فاصله 75 کیلومتری و یک هدف زمینی را از فاصله 160 کیلومتری کشف نماید . جنگنده - بمب افکن JH-7 پلنگ پرنده چینی در این میان ، گرچه JH-7 در کدگذاری نیروی هوایی چین ، یک جنگنده -بمب افکن محسوب می شد ، اما این هواگرد دراصل یک بمب افکن خط مقدم بشمارمی آمد که برای جایگزینی بمب افکن های منسوخ شده اچ-5 ( نمونه چینی بمب افکن روسی IL-28 بیگل ) طراحی شده بود . این هواگرد برای اولین باردرسال 1994 تولید شد و نمونه بروزشده آن نیز به سال 1998 پرواز نمود و به JH-7A مشهور گردید . رادار هوابرد AN/APG-66 نیروی هوایی چین ، در حوزه رهگیرهای خط مقدم نیز با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم می نمود ، به همین دلیل ، از سال 1985 تولید جنگنده J-8II در دستور کارقرارگرفت ، ولی این واقعیت که صنعت هوانوردی نظامی چین ، امکان مجهز نمودن این جنگنده به سامانه های پیشرفته را نداشت ، دست به کار غیرمتعارفی زد و در چهارچوب همکارهای دفاعی با ایالات متحده به سال 1986 ، قراردادی به ارزش 500 میلون دلار برای نوسازی این هواگردها با شرکتهای آمریکایی منعقد گردید . این برنامه که درآن زمان به " مروارید صلح" مشهور شد ، هنوز با جزئیات بالایی در دسترس عموم قرار نگرفته ولی برخی منابع معتقدند که شرکتهای آمریکایی ، فناوری رادارهای هوابرد AN/APG-66(V) ، سامانه استاندارد MIL-STD-1553B ، سامانه کنترل آتش ، نمایشگرهای چندمنظوره ، نمایشگرهای سربالای پیشرفته ، تجهیزات ناوبری و مخابراتی پیشرفته و درنهایت فناوری صندلی های پرتاب شونده مارتین -بیکر را در اختیار چینی ها قرار داده اند . راست : کابین جی-8 چپ : کابین جی-8 نسل1 سه سال بعد ، یعنی درسال 1989 ، دوفروند جنگنده J-8II از خط تولید شرکت چینی شن یانگ ، به مرکز آزمایش های پروازی نیروی هوایی ایالات متحده در پایگاه هوایی ادوادز منتقل شدند تا تست های رزمی روی این جنگنده صورت گیرد و در همین راستا گفته می شود نیروی هوایی چین موفق شده تا حداقل 24 فروند ازاین جنگنده ها را به سامانه های فوق الذکر مجهز کند ولی پس از وقوع حادثه میدان تیان آن من ، همکارهای نظامی میان دوکشور محدود شد و نیروی هوایی ارتش چین نیز مجبور گردید تا این روند را به تنهایی ادامه دهد . J-8II اگرچه مدت زمان همکاری میان دوکشور بسیار کوتاه بود ، اما چینی ها موفق شدند تا چیزهای زیادی از آمریکایی ها یادبگیرند و به همین دلیل ، پس از قطع روابط دفاعی ، ارتش چین موفق شد با استفاده از همین تجربیات ، نسخه پیشرفته تر J-8IIB را رونمایی کند که به رادار ارتقاء یافته SL-8A با برد کشف حدود 70 کیلومتر ، نمایشگرهای چند منظوره و سامانه های ناوبری به روز مجهز می شد ولی درمقایسه با نمونه ای که قرار بود با همکاری ایالات متحده معرفی شود ، قابلیتهای کمتری داشت ولی در هرصورت تولید انبوه آن شروع شد . پی نوشت : 1- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند 2- ادامه دارد ....

کمان-12

با سلام و احترام نفس کار بسیار کار خوب و مبارکی است به هر حال گوشه ای از ضعف پدافندی ناو های کشورمان رفع میشود بنده از تمام متولین امر و دانشمندان زحمت کش قدردانی کرده و این موفقیت را تبریک می گویم اما نکته ای به ذهنم امد ای کاش برای حفظ جلوه بصری و جاذبه تصویری زیباتر یک استتار پیکسلی دریایی استفاده می کردیم متاسفانه همه کار ها را ابتر می گذاریم و منت را تمام نمی کنیم شخصی اگر ملاحظه کند گمان می کند از روی یک تریلی باز کرده و روی ناو بستیم و اصلا ارتباطی که سیستم در صحرا یا بیابان یا جنگل و دریا است ندارد با سپاس

تجهیز ناو سهند به سامانه ی پدافندی صیاد در بازدید رئیس جمهور از رژه یگان‌های دریایی ارتش سامانه ی پدافندی صیاد و راداری که احتمالاً مشابه رادار چشم عقاب است روی ناو سهند به چشم میخورد. مقایسه با قبل از بروز رسانی سهند:

بسم ا... مجهز شدن کوسه پرنده به پیشرانه های جدید جی-15 ناونشین نیروی دریایی چین ، تائیدیه نصب پیشرانه های WS-10B را دریافت نمود جنگنده ناونشین جی-15 که بتدریج در حال تبدیل شده به استخوان بندی ناوگان هوایی نیروی دریایی چین است ، پس از مدتها کش و قوس ، تاییدیه نهایی دریافت ونصب پیشرانه جدید WS-10B را دریافت نمود . این روند ، به گفته ناظران نظامی ، نقطه عطفی برای نیروی دریایی چین و همچنین صنعت تولید پیشرانه های نظامی دراین کشور محسوب می شود و بر همین اساس ، تمامی پیشرانه های روسی از این جنگنده ها حذف و به جای آن ، نمونه های بومی نصب خواهد شد . جنگنده ناونشین جی-15 برای اولین بار درسال 2012 بعنوان نمونه دریاپایه جی-11بی وارد خدمت شد در حالی که هم نمونه زمین پایه و هم نمونه دریاپایه ، از پیشرانه های روسی استفاده می کردند . ولی داده های موجود نشان میدهد که ارتش چین قصد دارد همه ناوگان عملیاتی موجود را بروزرسانی و به پیشرانه های جدید مجهز کند . اگر چه این مساله برای جی-10 و جی-11 بی نیز قرار است رخ دهد ولی آنچه که این خبر را پراهمیت می کند ، حوزه عملیاتی کوسه پرنده نیروی دریایی چین است که می بایست الزامات ایمنی بیشتری را پشت سر گذاشته و توانایی عملیات در شرایط آب و هوایی سخت تر (دریا ) که میزان خوردگی فلز درآن بسیار بیشتر است را داشته باشد . این بدان مناست که اطمینان پذیری این پیشرانه ها به حد قابل قبولی رسیده و ارتش چین موفق شده تا این شکاف را با فناوری موجود روسیه تا حد زیادی پُر کند . امروز ، چیزی درحدود 70 فروند جی-15 در خدمت نیروی دریایی چین قرار دارد و تصور نیز می شود این تعداد با ورود و گسترش ناوگان دریایی ارتش چین بازهم افزایش پیدا کند . علاوه براین ، نسخه کاملا بروز شده این جنگنده ، یعنی جی-15بی نیز در حال تولید است ( خط تولید در استان شنیانگ ) و انتظارمی رود که این جنگنده ها به نیروی محافظ و تهاجمی ابرناوها هواپیمابر تایپ003 نیروی دریایی این کشور تبدیل گردد که قرار است در سال 2022 رونمایی گردد . پی نوشت : منبع 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

بسم ا... پیشرانه های جدید برای اژدهای چینی جایگزینی پیشرانه WS-10 به جای نمونه های روسی نیروی هوایی ارتش آزادی بخش چین (PLA) برنامه تعویض پیشرانه های جنگنده جی-10بی خود را از نمونه روسی به نسخه بومی WS-10B آغاز نموده و تصمیم گرفته تا موتورهای AL-31 را که از شرکتهای روسی تحویل و در جتهای جی-10 نصب کرده بود ، پیش از موعد مقرر بازنشسته نماید . این خبر ، بدنبال انتشار داده های جدید در ژانویه 2022 در خصوص تعویض پیشرانه های جنگنده جی-11 بی بعنوان همتای سنگین تر و بر بلند تر جی-10بی اعلام شده است . ورود جنگنده جی-11بی در میانه سال 2008 نقطه عطفی در صنعت هوانوردی چین محسوب می شد که به گفته تحلیلگران نظامی ، به یک همترازی عملکرد با نمونه های روسی رسیده ، تا جایی که گفته می شد روند واردات فناوری و سخت افزار بتدریج کاهش یافته و این روند همچنان ادامه دارد . صنعت آینده طراحی و تولید پیشرانه های نظامی هوایی در چین به تقریب از سال 2010 شروع شد ولی علیرغم سرمایه گذاری به نسبت قابل توجه ، میزان دستیابی به فناوری های جدید این صنعت همچنان پشت سر رقبای خود باقی مانده بود و این مساله اتکای نیروی هوایی چین به پیشرانه های AL-31 را روز به روز بیشتر می نمود . این مساله هشداری به ارتش چین محسوب می شد ، و درست به همین دلیل ، دور جدیدی از تلاش ها برای تامین پیشرانه بومی برای جتهای جی-10 و جی-11 آغاز گردید . ازسویی دیگر ، پیشرانه AL-31 که اولین بار در سال 1985 وارد سازمان رزمی نیروی هوایی اتحاد جماهیر شوروی سابق شد ، به تقریب قدرتمندترین پیشرانه ای محسوب می گردید که در دوره جنگ سرد بر روی یک جنگنده عملیاتی نصب می گردید و سوخو-27 نیز اولین هواگرد رزمی محسوب می شد که این موتور با آن منطبق شد و همین امر ، یک جنگنده سنگین را به گونه ای توانمند نمود که اجرای پیچیده ترین مانورهایی هوایی رزمی با آن ممکن شد . امروزه نیز تقریبا نیروی هوایی روسیه از مشتقات این پیشرانه استفاده می کند در حالی روند طراحی نمونه های جدیدتر بدلیل فروپاشی شوروی تا حدی متوقف گردید . اما روند ادغام پیشرانه WS-10B با جی-11 با اطمینان کامل شروع نشد و نیروی هوایی چین زمان نیاز داشت که بتواند با درصد آمادگی بالا مدعی شود تا این پیشرانه از اطمینان پذیری کاملی برای جایگزینی نمونه های روسی برخوردارند . این مساله برای جی-10 به خطرپذیری بالاتری به احتمال زیاد در جریان قرار گرفته ، چرا که این جنگنده برخلاف جی-11 ، تک موتوره بوده و همین امر موجب می شد تا روند با احتیاط بیشتری دنبال گردد . به گفته تحلیلگران نظامی ، نیروی هوایی چین از اوایل سال 2011 برنامه های مفصلی را برای تطبیق WS-10 با جنگنده جی-10 آغاز نمود و این مساله با سرمایه گذاری بیشتر چین بر روی دستیابی به فناوری های تولید پیشرانه همراه شد و با توجه به سابقه این کشور در تولید موتورهای توربوجت برای جنگنده های جی-7 ، اکنون چینی ها به درجه ای از اعتماد نائل شده اند که مدعی کنار گذاشتن کامل فناوری های روسی هستند . این روند با معرفی پیشرانه WS-10C روند روبه جلوی خود را همچنان ادامه میدهد و اگر چه برخی مدعی اند که این موتور ، درحال دستیابی به میزان 91 درصد رانش در مقایسه با پیشرانه اف-119 جنگنده اف-22 است ولی قابلیتهای سوپرکروز و اطمینان پذیری بالاتر آن نسبت به نمونه های پیشین ، باعث گردید تا این نسخه به پیشران اصلی جنگنده های جی-20 تبدیل شده و اکنون جی-20 می تواند بدون استفاده از پس سوزهای خود ، سرعت مافوق صوت را تجربه نماید . بدین ترتیب ، حذف تدریجی پیشرانه های روسی AL-31 از جنگنده های جی-10 و استانداردسازی ناوگان این جنگنده با سایر هواگردهای عملیاتی نیروی هوایی چین شامل جی-16 ، جی-11 ، و حتی ورود نمونه های WS-10B و نصب آنها بر روی جنگنده های جی-15 و گسترش زیرساختهای تعمیر و نگهداری ، در کنار افزایش طول عمر این پیشرانه ها و نیاز کمتر به تعمیر و نگهداری در مجموع توان عملیاتی نیروی هوایی چین را افزایش داده و این برای ناوگان پرتعداد جی-10 نیروی هوایی چین یک خبر بسیار خوب محسوب می شود . با این حال برخی منابع معتقدند که نسخه های قدیمی تر جی-10 این بروزرسانی را دریافت نخواهند کرد ولی نمونه های جی-10بی و جی-10سی با توجه به نشانه های موجود این پیشرانه ها را دریافت و بروزرسانی خواهندشد . همزمان با این تحولات ، نیروی هوایی چین با سرعت بیشتری بر روی پیشرانه WS-15 کار می کند تا جایگزین خوبی برای پیشرانه های WS-10B موجود گردد که هم کارآمدتر ، هم قابل اطمینان تر ، قدرتمندتر و بازه زمانی تعمیر و نگهداری آن نیز کوتاه تر است . پی نوشت : منبع 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند./ مترجم و نویسنده : MR9

J-10CE نیروی هوایی پاکستان

تصاویر با کیفیت پهپاد ایرانی از تروریست های تجزیه طلب و اغتشاشگران در شهر های کرد نشین فیلم : https://www.mashreghnews.ir/news/1437860/فیلم-رصد-پهپادهای-وزارت-اطلاعات-از-جولان-تروریست-های-مسلح-در

بهترین و ارزان ترین روش آلوده کردن مداری هست ولی زمانبر هست و ممکنه چندین هفته تا چند ماه زمان ببره تا بخش اعظمی از ماهواره ها نابود بشن اما اگه اجرا بشه هیچ راه حل مقابله ای براش وجود نداره و تمام ناسا و ارتش ایالات متحده هم جمع بشن نمی تونن جلوش رو بگیرن! ماهواره های استارلینک در پنج لایه و 5 مدار مختلف دسته بندی شدند که پرتراکم ترین اونها لایه اول و دوم در ارتفاع 540 کیلومتری و شیب مداری 53 درجه است حالا اگه ما بیایم در همون ارتفاع ولی در یک مدار قطبی (مسیر پرواز ماهواره عمود بر خط استواست و از قطب ها میگذره) پنج کلاهک مخصوص که هر کلاهک حاوی یک میلیون ساچمه تنگستنی 5 گرمی باشه (جمعا 5 تن برای هر کلاهک) در همون مدار قرار بدیم و این کلاهک ها در یک ریتم 24 ساعته به مرور ساچمه هارو آزاد کنند (یکنواخت پخش کنن) عرض 24 ساعت اون مدار به کل آلوده میشه و چون مدارهای قطبی به صورت جاروبی عمل می کنند در عرض کمتر از یک ماه شاید 90 درصد ماهواره ها حداقل یک برخورد رو تجربه کنند و بسیاری از اونها از کار می افتن. این ایده فقط یک اشکال بزرگ داره و اونم اینه که ساچمه ها به مرور زمان ارتفاع پروازشون به مرور کاهش پیدا میکنه تا زمانی که کامل سقوط کنن و در جو بسوزن و از بین برن ولی در طول این مدت (3 تا 5 سال) تقریبا تمام ماهواره های زیر این مدار (540 کیلومتر) مورد اثابت این ساچمه ها قرار میگیره و از بین میره که البته شامل ایستگاه فضایی هم میشه!!! در واقع یه جور حرکت انتحاریه

چند وقت پیش توی یکی از کانال های تلگرامی دفاعی یک فایل صوتی بود که ایران پهباد کرار دو موتوره ساخته و به امکانات هوا به هوای قوی تجهیز شدن و به داخل قفقاز هم فرستاده شده و یک پهباد باکو را که به ارمنستان تجاوز کرده بود رهگیری کرده است. البته توضیح داده بود که اینکار با هدایت رادارهای زمینی بوده. این خبر به نظر من نادرست و غیر موثق امد در حدی که از کانال فوق خارج شدم. الان فکر میکنم شاید خبر تا حدی درست بوده و مطلب امیر هم در همین مورد است.

بسم ا.. باید یاد بگیریم که مستمرا دشمن و نوع نگاه اش به ما را ( نگاه از بیرون به درون ) را بررسی کنیم . دنبال کردن چنین شیوه ای ، روند پیشرفت ما را در محورهای مختلف سریع تر می کند ، چون امکان بررسی نقاط ضعف بیشتر می شود ... طرف مقابل دشمنی می کند ، تلاش دارد پیشرفتهای صورت گرفته را کم اهمیت جلوه بدهد ، و همه اینها جزء ابزارهای آفند رسانه ای آن هست ... وظیفه ما هم بررسی این تحلیل ها ، کنار گذاشتن بخش های مضحک و توجه به بخش های اصلی آن هست ... این روند دومینووار ، باعث می شود تا میزان حساسیت مخاطب نسبت به این امور بیشتر بشود ، مطالبه گری دقیق تری داشته باشد و این در مجموع ، مزیتهای قابل توجهی را در اختیار خودی قرار بدهد ...

در راستای تقویت همکاری راهبردی میان دو کشور ایران و سوریه و توسعه آن به ویژه در سطح اقتصادی و با توجه به نزدیکی فصل سرد دو نفتکش ایرانی رومینا و یاسمین پس از عبور از کانال سوئز به بندر بانیاس در استان طرطوس سوریه رسیدند. حرکت نفتکشها به صورت طبیعی، طبق جدول‌های زمانبدی‌شده مشخص و بدون تاخیر ادامه داشته و دارد. انتقال نفت از طریق کانال سوئز به سوریه از نظر سیاسی و اقتصادی راهبردی و مهم است.

سلام خدمت همه دوستان تشکر و خسته نباشید میگم به طراحان این شناور و همه افرادی که تو این پروژه زحمت کشیدن و انصافا سعی کردن نیازهای عملیاتی روز رو برآورد کرده و برای شرایط جدید با حداقل هزینه راه حل خوبی رو ارایه بدن این طراحی با اینکه بعضی اشکلات به همراه داره ، این رو نشون میده نقشه راه نیروهای دریایی ایران داره به سمت قابلیت های فرامنطقه ای و تامین امنیت خطوط کشتیرانی صادراتی و وارداتی میره که خوشحال کننده هست پروژه هایی مثل ناوشکن خلیج فارس و نگین هم که در نیروی دریایی ارتش پیگیر هستن همین روند رو نشون میده با این تفاوت که اونا برای ماندگاری در دریای دور دست به وزن بالاتر احتیاج دارن برای سوخت و تدارکات بیشتر اما شناور سلیمانی چون برای آب های منطقه ای طراحی شده با وزن کمتر و توان تسلیحاتی برابر با ناوهای محافظ 4 هزار تنی میتونه یه گیم چنجر جالب باشه با هزینه یک دهم! از دوستانی هم که این طراحی گرافیکی رو برای پیشنهاد ارتقای شناور انجام دادن تشکر میکنم ، ایده تبدیل به رادار متحرک پدافند هوایی بسیار عالی و جالب توجه هست با اجازه 2 تا پیشنهاد هم من بدم اول اینکه فکری به حال امنیت خدمه بکنید ، درسته این چینش تسلیحاتی قدرت آفندی و پدافندی زیادی رو برای یه شناور سبک به ارمغان آورده اما به همین میزان هم امنیت خدمه و بقاپذیری شناور و خدمه رو در صورت هدف قرار گرفتن بخش تسلیحات رو پایین آورده! دوم هم اینکه یه طراحی نسخه پدافند هوایی هم میتونید انجام بدید؟ مثلا روی پد بالگرد یه سازه تطبیقی با لانچرهای کواد با زاویه 45 درجه قرار داده بشه؟ احتمالا 10 لانچر رو بتوان در 2 ردیف قرار داد. درباره وزن ناو هم اشتباه ذکر کردن ، در مورد شناور وزن خالی رو حساب نمیکنن و حداکثر وزن جابجایش یا همون دیسپلیسمنت رو در نظر میگیرن ، تقریبا حدود 1000 تن تخمین زدم ، باز اگه دوستان بتونن نسبت آبخور و حجم کلی رو در بیارن دقیق میشه حساب کرد. *** برای جلوگیری از پست متوالی ویرایش و اضافه میشه! *** با در نظر گرفتن طراحی و قابلیت های شناور سلیمانی موارد زیر به نظرم میاد 1- افزایش طول شناور به میزان 10 الی 20 درصد ، هم برای افزایش میزان سوخت و تدارکات و هم تامین یک فضای ایزوله و حفاظت شده برای بخش تسلیحات که در صورت بروز مشکل ، جان خدمه حفظ شود و فرصت فرار داشته باشند میتوان سازه هایی در نفش تخلیه فشار در نظر گرفت که انرژی حاصل از انفجار رو به بیرون از شناور منتقل کنن و اینطوری سازه کلی حفظ بشه و در صورت امکان از غرق شناور و از دست دادن پرسنل جلوگیری به عمل بیاد 2- طراحی یک مدل مخصوص برای نقش پدافند هوایی با 12 لانچر کواد صیاد3 در بخش پد بالگرد که بصورت سازه تطبیقی قابل نصب و برداشت باشد ، جمعا 48 تیر صیاد3 به موجودی ناو اضافه میشود و در اینصورت 48+18 موشک پدافندی برد بلند خواهیم داشت که به میزان دو سوم موجودی ناوشکن های 10 هزار تنی یعنی 96 موشک هست ، با این تفاوت که از نظر هزینه به اندازه یک شناور 1000 تنی هزینه خواهد شد و میتوان بجای یک ناوشکن سنگین از 10 ناوچه سبک استفاده کرد که بقاپذیری و طراحی عملیاتی و قدرت پدافندی و آفندی رو به میزان 600 درصد افزایش میده! البته در مقایسه با یک ناوشکن 10 هزار تنی 3- بکارگیری دیتالینک رمزگذاری شده و پایدار در شرایط جوی نامناسب و جنگال شدید و لینک شدن 4 شناور به هم با ترکیب ، 1 فروند راداری ، 1 فروند پدافندی و 2 فروند بالگردی به همراه تعدادی زیردریایی سبک و قایق تندرو و پهپاد که بصورت هماهنگ منطقه ای به شعاع 300 الی 500 کیلومتر رو پوشش بدن و توانایی انواع مختلف عملیات های رزمی و شناسایی و پشتیبانی در زمان صلح و جنگ را داشته باشند 4- با در نظر گرفتن وسعت منطقه و ناوگروه 4 فروندی ، در حالت 100 درصد عملیاتی به 4 ناوگروه و در حالت نرمال که نیمی در اسکله و تعمیرات باشن ، به 8 ناوگروه یعنی 32 فروند نیاز می باشد! با در نظر گرفتن قیمت تمام شده کمتر ( یک دهم الی یک پنجم) به نسبت یک شناور 4 هزار تنی که بین 300 الی 500 میلیون دلار قیمت دارد ، میتوان 32 فروند رو از نظر هزینه برابر با 4 الی 7 ناو محافظ کلاس تایپ54 (350 میلیون دلار برای فروش) در نظر گرفت ، طبیعی هست که تمام این شناورها نباید در نیروی دریایی سپاه باشد و باید اکثر اونها تحویل نیروی دریایی ارتش گردد تا ظرفیت عملیاتی کلاسیک این نیرو افزایش یابد 5- این طراحی در حالت کلی خیلی شبیه به طراحی ناوشکن کلاس نگین نیروی دریایی ارتش می باشد و به نظرم اگر قرار بر تولید این ناوشکن باشد ، میتوان در کنار تعداد کمتری ناوشکن نگین مثلا 4 الی 6 فروند ، تعداد بیشتری از نمونه بزرگتر و دوربردتر این شناور رو تولید و با اونها لینک کرد که به یک مجموعه ناوگروه بزرگ و منعطف دست یافت 6- این ناوگروه 4 فروندی با هزینه تقریبی 200 میلیون دلار دارای مجموعا قابلیت های زیر هست - تقسیم مجموعه به 4 قسمت و افزایش بقاپذیری و انعطاف عملیاتی برای مدت زمان بیشتر - 120 موشک پدافندی برد بلند - 128 موشک پدافندی برد کوتاه - 4 توپ دفاع نزدیک 30 میلیمتری - 16 توپ دفاع نزدیک 20 میلیمتری - 16 الی 32 موشک کروز ضد کشتی - 2 بالگرد - 12 الی 16 قایق تندرو - 12 الی 16 پهپاد از انواع مختلف - 1 رادار کشف و شناسایی دوربرد 3 بعدی - 1 رادار مدیریت ترافیک هوایی و تشخیص دوست از دشمن دوربرد - 4 رادار مدیریت ترافیک هوایی و تشخیص دوست از دشمن برد متوسط - 4 رادار کنترل آتش - 4 سیستم جامع مدیریت میدان نبرد با دیتالینک - 8 الی 16 سامانه اخلالگر و دیکوی و ... میتوان اژدرهای 324 م.م. رو هم بصورت تطبیقی در زیر بدنه نصب کرد مثلا 6 اژدر برای هر شناور از قایق ها و زیردریایی های بدون سرنشین هم میتوان استفاده کرد که در ناو 4 هزار تنی هم میشه در مقابل اینها یک ناو محافظ 4 هزار تنی حداکثر میتواند موارد زیر را داشته باشد - تمام مجموعه در 1 ناو جمع شده است و در صورت غرق شدن همگی از دست میرود - 32 موشک پدافندی برد بلند - 32 الی 64 موشک پدافندی برد کوتاه - 1 توپ 76 م.م. یا سنگین تر - 2 توپ دفاع نزدیک 30 میلیمتری - 2 الی 4 توپ دفاع نزدیک 20 میلیمتری - 1 بالگرد - 4 الی 8 موشک کروز ضد کشتی - 6 الی 8 اژدر 324 م.م. یا 533 م.م. - 2 سامانه راکتی ضد زیردریایی - 2 سامانه اخلالگر و دیکوی - 4 الی 8 پهپاد مختلف - 1 رادار کنترل آتش - 1 رادار کشف و شناسایی دوربرد 3 بعدی - 1 رادار مدیریت ترافیک هوایی و تشخیص دوست از دشمن - 1 سیستم جامع مدیریت میدان نبرد با دیتالینک و ... در مقایسه کلی اگر حداکثر 1000 کیلومتر از سواحل خودی رو در نظر بگیریم ، 4 ناو هزار تنی و برای فواصل دورتر 1 ناو 4 هزار تنی بهتر است

بسم ا...

آزمایش عملکرد تیربار سه لول چرخان (گاتلینگ) ناو شهید سلیمانی https://www.aparat.com/v/fyBck/آزمایش عملکرد تیربار سه لول ناو شهید سلیمانی

آغاز رزمایش نظامی چین اطراف تایوان تلویزیون چین از آغاز رزمایش ۴ روزه ارتش این کشور در کنار تایوان خبر داد. روز گذشته نیز وزارت دفاع تایوان از ورود ۲۷ هواپیمای نظامی چینی به منطقه دفاع هوایی این منطقه خبر داده بود. رسانه‌های تایوان گزارش دادند که چین واردات برخی محصولات غذایی این کشور را به حالت تعلیق درآورده است.