مقدمه راکت های هوا به سطح در میادین نبرد مهم برآورد می شوند با این حال به عنوان راکت های سطح به سطح در چندین بحران طی چندین سال گذشته در دنیا حاضر شده اند. راکت های دست ساز،در در گیری های افغانستان، ایران، عراق، نوار غزه، جنوب لبنان، یوگسلاوی سابق، گرجستان، لیبی، سوریه و اوکراین حضور برجسته ای داشته اند. مهمترین نوع راکتی که حضور پررنگی در بیشتر نبرد ها داشته است، راکت هوا به سطح S-5 ساخت شوروی است. در طول نیم قرن گذشته این راکت ها سلاح استاندارد برای اکثریت هواگردهای جنگی شوروی بوده است و بعد از آن بالگردها و هواپیماهای روسیه به حساب می آیند. با این حال ارتش شوروی شروع به تکمیل و در بعضی موارد جایگزین کردن راکت های سری S-5 با راکت انداز های 80 میلیمتری سری S-8 در دهه 1970 گرفت. راکت های سری S-5 در میان نیروهای مسلح بسیاری از کشورها، به ویژه در کشورهای در حال توسعه باقی مانده است. در حال حاضر راکت های S-5 همچنان به دو روش معمول ( هوا به سطح) و پرتابگرهای دست ساز(سطح به سطح) استفاده می شوند. در بسیاری از موارد، اغلب به شیوه ای مستقل، پرتابگر ها بر اساس راکت های سطح به هوا به عنوان سیستم های راکتی چند منظوره (MLRS) استفاده می شوند. به نظر میرسد پرتابگرهای این چنینی عمدتا برای ایجاد آتش غیرمستقیم استفاده میشوند و استفاده از این سلاح های دست ساز اجازه اوج گیری در ارتفاع بالا را می دهد. در موارد دیگر، چنین سیستم های در نقش ایجاد آتش مستقیم استفاده می شوند. در این موارد این سلاح ها ممکن است برای تکمیل تسلیحات موجود وسیله نقلیه یا به صورت مستقل استفاده شوند. پرتابگرهای این چنینی اغلب به صورت نصب بر روی یک پایه، یک موقعیت ثابت و یا به شکل هم محور بر روی وسیله نقلیه سوار می شوند. حداقل یک نمونه مستند از راکت های دست ساز سری S-5 شناخته شده است که در نقش ضد بالگرد استفاده شده بود. همچنین نمونه های دیگر مانند پرتابگرهای دوتایی، پرتابگرهای ثابت، سیستم های راکتی نصب شده بر روی وسایل نقلیه کنترل از راه دور و پرتابگرهای تکی قابل حمل، از جمله مدل های راکت های دست سازی سری S-5 محسوب می شوند. آشنایی با راکت های سری S-5 و غلاف های آن تصویر1- یک راکت 57 میلیمتری KOS-5 شدیدالانفجار ترکش زا در لیبی راکت های سری S-5 راکت های هوا به سطح 57 میلی متر هستند که اولین نسخه های آن توسط ارتش شوروی در دهه 1950 به خدمت گرفته شد. این راکت ها از غلاف های ORO-57K (که می تواند تا 8 راکت را بارگیری کند)، UB-16-57 (16 راکت)، UB-32-57(32 راکت) و انواع مربوطه به آنها را شلیک شوند. مدل های مختلف راکت های S-5 توسط کشورهای مختلف با ترکیب کلاهک هاوفیوزهای مختلف برای انجام نقش های متفاوت در میدان نبرد ساخته شده اند. معروف ترین و رایج ترین انواع این راکت ها در جدول شماره 1 به طور خلاصه شرح داده شده است. جدول 1- مدلهای معروف راکت سری S-5 جدول2- ویژگی های فنی راکت سری S-5 جدول3- ویژگی های فنی فیوز سری V-5M1 جدول4- ویژگی های فنی راکت انداز UB-16 جدول5- ویژگی های فنی راکت انداز UB-32 تصویر2-یک راکت انداز UB-16 در لیبی به شکل دست ساز برای نقش سطح به سطح باز سازی شده است. تاریخچه سیستم های راکتی دست ساز و بداهه S-5 اولین سیستم های راکتی S-5 برای اهداف سطح به سطح توسط خود نیروهای شوروی ایجاد گردید. به نظر می رسد بخشی از لشکر 40ام اتحاد جماهیر شوروی مستقر در افغانستان در دهه 1980 اولین سیستم مستقل راکتی S-5 در نفش سطح به سطح را توسعه داده اند. اگر چه نیروهای شوروی مستقر در افغانستان با کمبود پشتیبانی هوایی نزدیک و توپخانه ای مواجه نبودند اما در بخش های کوهستانی این پشتیبانی ها کمتر دردسترس بود. به همین منظور بخشی از واحد های ارتش40ام شوروی برای تقویت پشتیبانی آتش خود، ادواتی مانند کامیون ها، خودرو های رزمی پیاده نظام و تانک ها را به غلاف های راکت ها مجهز کردند. غلاف راکت انداز S-5 به طور قابل توجه ای برای نصب بر روی و سایل نقلیه استفاده می شد. از دیگر نمونه های نصب راکت های S-5 بر روی خودروهای زرهی می توان به جنگ ایران و عراق اشاره کرد. در یک نمونه به نظر می رسد نیروهای عراقی چهار غلاف راکت انداز UB-32-57 را بر روی خودرو زرهی MT-LB نصب کرده اند. تصویر3- یک تانک T-62 ارتش شوروی در افغانستان در دهه 1980 با سه راکت انداز UB-32-57 نصب شده بر روی برجک تصویر4- کامیون اورال 4320N شوروی در افغانستان در دهه 1980، مجهز به برجک خودرو زرهی BRDM-2 که بر روی آن راکت اندازUB-32-57 نصب شده است. نصویر5- نفربر زرهی BTR-70 با یک راکت اندارUB-16-57 بر روی برجک تصویر6- خودرو زرهی MT-LB عراقی مجهز به 4 پرتابگر UB-32-57 در اختیار ایران با توجه به اینکه راکت های 57 میلیمتری S-5 در مقابل راکت های با کالیبر بالا تر اثر گذاری پایینی تر دارند و در هنگام شلیک از روی پرتابگرهای دست ساز دقت انها به شدت کاهش میابد. در نتیجه ارتش های منظم و کلاسیک مگر در شرایط خاص تمایل به استفاده از چنین سیستم های ندارند. اما نیروهای چریکی برای استفاده از چنین سیستم های تمایل بیشتری از خود نشان می دهند.یکی از دلایل این است که این نیروهای چریکی به هواگردهای مناسب برای شلیک راکت های هوا به سطح دسترسی ندارند در نتیجه به سمت استفاده در نقش سطح به سطح روی می اورند. در اوایل دهه 1990، پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و یوگسلاوی، وضعیت این مناطق به شکل چشمگیری تغییر کرد. بیش از دو جین منطقه جدید در سرزمین های شوروی و یوگسلاوی تشکیل شد و درگیری های خونین قومی در این مناطق شکل گرفت. بعضی از این کشورهای نوظهور هواپیماهای جنگی، خلبانان و یا شبکه های پشتیبانی لجستیکی نداشتند تا بتوانند به طور موثر از قابلیت نیروی هوایی پشتیبانی کند. در عوض آنها به انبارهای بزرگ تجهیزات هواپیماهای جنگی دسترسی داشتند که در بسیاری از موارد در دوران عقب نشینی شوروی در انجا باقی مانده بود. در نتیجه، در طول جنگ های که در مناطق شوروی سابق و یوگسلاوی سابق در دهه 1990رخ داد، نیروهای نظامی وسایل نقلیه خود را به راکت های هوا به سطح هواگردهای نظامی مجهز کردند. بیشتر این راکت ها از مدل راکت های 57 میلیمتری S-5 و 80 میلیمتری S-8 بود. راکت های S-5 بر روی کامیون ها نظامی و غیر نظامی ، خودرو های رزمی پیاده نظام و تانک ها نصب شدند. تصویر7- نفربر زرهی M-60P ساخت یوگسلاوی مجهز به یک پرتابگر UB-32-57 تصویر 8و9- یک کامیون TAM-110متعلق به ارتش جمهوری صرب بوسنی در بوسنی و هرزگوین اوسط دهه 1990 دارای دو راکت انداز UB-16-57 تصویر 10-پرتابگر تکی قابل حمل راکت های 57 میلیمتری در یوگسلاوی سابق در دهه 1990- به نظر می رسد این پرتابگر از روی غلاف یک پرتابگر استاندار برداشته شده است. تصویر 11- یک کامیون TAM-110 با یک پرتابگر UB-32-57 که توسط شبه نظامیان کرجینای صربستان در جریان جنگ کرواسی در اوایل دهه 1990 ساخته شده است. تصویر 12- یک نفربر زرهی BMP-1 گرجستانی با یک پرتابگر راکت دست ساز UB-16 بر روی برجک- گفته می شود نقش این راکت برای مقابله با بالگردها می باشد. تصویر13-خودور زرهی MT-LB با راکت انداز UB-16-57 در کوتایی 1989 گرجستان یکی دیگر از نبردهای که در آن چنین راکت های استفاده می شودند جنگ داخلی افغانستان در اواخر دهه 1990 و اوایل دهه 2000 بود. پس از عقب نشینی ، قطع کمک های نظامی شوروی که موجب سرنگونی دولت نجیب الله شد و شروع درگیریها داخلی بین گروه های مختلف ، دست به دست هم داد تا نیروی هوایی ملی افغانستان تقریبا به طور کامل از ببن برود. از همین رو تسلیحات هواگردها نیروی هوایی از جمله راکت های S-5 و پرتابگرهای مرتبط با آنها، برای جنگ زمینی بازسازی شد. تصویر 14 و15-سیستم های راکتی بر اساس پرتابگر های UB-16-57 در اواخر دهه 1990 یا اوایل دهه 2000 در افغانستان در طول جنگ های داخلی لیبی در سال 2011 راکت های S-5 به شکل گسترده ای در میدان نبرد استفاده شدند. نیروهای شورشی در شرق لیبی توانستند پایگاه های هوایی دولتی و انبارهای سلاح های بزرگ را به دست بگیرند اما آنها فاقد هواپیمای جنگی و خلبانان های آموزش دیده بودند. در نتیجه انبوهی از راکت های S-5 که در اویل درگیریها به غنیمت نیروهای شورشی افتاد و فرصتی را فراهم کرد تا ازاین تجهیزات استفاده نماییند. عمده استفاده نیروهای شورشی در لیبی از راکت های S-5 نصب غلاف راکت های S-5 بر روی وانت های غیر نظامی بود. با گسترش استفاده این نوع سلاح در جنگ داخلی لیبی سلاح های مشابه در درگیری های داخلی سوریه نیز دیده شد. البته به نسبت استفاده گسترده از این سلاح در لیبی راکت های S-5 در سوریه در نقش سطح به سطح بسیار نادر هستند. تصاویر و ویدئو از سوریه نشان می دهد که هر دو نیروهای طرفدار دولت و تروریست های مسلح از راکت های S-5استفاده می کنند. وجود طیف گسترده ای از سیستم های راکتی چند منظوره مانند راکت های 122میلیمتری گراد در نبرد سوریه ممکن است بخشی از عدم وجود نیاز به راکت های هوا به سطح دست ساز را توضیح دهد.همچنین قدرت هوايي قذافي توسط مداخله ائتلاف شديدا كاهش يافت، در حالي كه نيروی هوایی بشار اسد در سوريه همچنان موجود است و هواگردهای نظامی می توانند از راکت های S-5 در عمليات جنگي استفاده کنند. بخشی از نبردها در سوریه در مناظق متراکم شهری جریان داشت جایی که سر جنگی نسبتا ضعیف راکت های S-5 در مقایل راکتها با کالیبر بالا کاری از پیش نمی برند. حتی به نظر می رسد نیروی هوایی سوریه نیز تمایل به استفاده از راکت های سری S-8 و S-24 داشته باشد. تصویر 16-راکت انداز دوش پرتاب دست ساز راکت های در لیبی S-5 تصویر 17-نصب پرتابگر UB-16-57 بر روی یک وانت در لیبی سال2011 تصویر 18- نیروهای شوروشی در لیبی در حال بارگذازی یک راکت انداز UB-32-57 که روی یک کامیون سوار است- شهر إجدابيا سال 2011 تصویر 19 - یک خودرو کنترلی مجهز به 4 تیوپ راکت انداز دست ساز سری S-5 در لیبی تصویر 20-پرتابگر 16 تایی دست ساز راکت های S-5 در لیبی تصویر 21- پرتابگر UB-32-57 که بر روی یک وانت یکی از گروه های تروریستی در سوریه نصب شده است. تصویر 22-یک کامیونت هیوندای مسلح به پرتابگر UB-32-57 متعلق به ارتش عربی سوریه و یا شبه نظامیان حامی دولت سوریه تصویر 23- تروریست هادر سوریه در حال بارگذاری راکت هایS-5 در پرتابگر UB-32-57 جمع بندی راکت های S-5 در نقش سطح به سطح حداقل در هفت درگیری اصلی، از دهه 1980 تا به امروز استفاده شده اند. در نبردهای اخیر راکت های S-5 به طور فزاینده ای مورد استفاده قرار گرفته اند. اثربخشی سیستم های مبتنی بر راکت های S-5 به طور معمول کم است و علت این امر سرجنگی کم و دقت پایین ان سیستم ها مخصوصا مدل های دست ساز می باشد. دقت این سلاح ها بیشتر زمانی کاهش می یابد که آنها در نقش حمایت آتش غیرمستقیم استفاده شوند. در بعضی موارد، انتخاب اشتباه فیوز های راکت ها نیز باعث کاهش کارآیی می شود. سیستم های پیشرفته که براساس راکت های سری S-5 توسعه پیدا کرده اند برای حمایت مستقیم از وسایل نقلیه پیاده و وسایل نقلیه در زمین باز موثر واقع خواهند شد. راکت های شدید النفجار ضد تانک مانند S-5K، S-5K1 یا S-5KOقادر هستند نفربر ها و خودروهای رزمی پیاده نظام سبک را منهدم کنند. البته استفاده از چنین راکت های در مناطق شهری و یا بر علیه ادوات زرهی سنگین عملکرد آنها به طرز چشمگیری کاهش میدهد. با این وجود، ذخایر بزرگ راکت های سری S-5 در کشورهای در حال توسعه در سراسر دنیا وجود دارد و احتمالا در درگیری ها آینده نیز نمونه های دست ساز آن نیز به میدان نبرد وارد بشوند. مترجم :Crash نقل با ذکر نام میلیتاری و مترجم بلامانع است.

کانتینر حامل موشک اعلام شده این کانتینرهایی که معمولا روی مکران دیده میشه حامل موشک هست. احتمالا موشک های کروز دریایی ابومهدی یا موشک های بالستیک ضد کشتی خلیج فارس

سلام

بسم ا... یک تصویر دیگر از مرصاد-16 البته احتمالا بی ربط به رزمایش اخیر

سری سوم

تصویری زیبا از لجستیک دریایی ناوگروه 40 نیروی دریایی چین در مسیر خلیج عدن در بالا ناوچه type 54 A به نام Yueyang (575) در وسط ناو پشتیبانی type 903 به نام Luomahu (907) در پایین ناوشکن type 52 D به نام Hohhot ( 161) «به امید روزی که از ناوگروه های نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران هم چنین تصاویر زیبایی منتشر بشه»

کربلای 4 از دیدگاه جناب یدالله ایزدی (راوی همراه فرماندهان) چند روز پیش به صحبت های جناب آقای یدالله ایزدی برخوردم و چند مصاحبه و جلسه از ایشان در خصوص کربلای 4 دیدم که جا داشت در این تاپیک ذکر شود روایت دست اول از کربلای 4 لینک شرح تفصیلی کربلای 4 لینک (توضیح کامل روی نقشه در مورد عملیات) نبردها شرق بصره در سال 65 لینک (در این میزگرد سردار غلامپور فرمانده قرارگاه کربلا که خط شلمچه را شکستن) در این سه روایت چند نکته را میتوان خلاصه گفت : 1- آمار واقعی به مراتب کمتر از آمار مطرح در جامعه هست اگرچه که یک شهید هم زیاد است در رسانه ها آمار 4000 نفر گفته می شود ولی تعداد شهدا تقریبا 992 نفر و تعداد اسرا کمتر از 400 نفر 2- انتخاب محور ابوالخصیب به عنوان تلاش اصلی، از این بابت بود که کسی باور و امکان شکسته شدن دژ شلمچه نداشت و وقتی لشکر های ابوالفضل و فجر اعلام کردن که به خط شلمچه نفوذ کردن، ورق این دو عملیات به نفع ایران برگشت در حقیقت نفوذ از دژ شلمچه بسیار بهتر از محور ابوالخصیب بود که در کربلای 5 با نهایت غافلگیری صورت گرفت ، چیی به مراتب بهتر از کربلای 4 3- دشمن متوجه پیاده کردن نیرو ایران قبل از کربلای 5 شده بود ولی ستاد کل عراق تصور نمی کرد که 15 روز بعد از عملیات کربلای 4 ایران کربلای 5 را شروع کند برای همین به نیروهای پایین گفته بود ایرانی ها تا یک ماه دیگه عملیات نمی کنن 4- سردار غلامپور کمی شاکی بود که چرا کربلای4 را بدون کربلای 5 می بینید در حالی که این دو در اصلی یکی هستند و همان کسانی که در کربلای 4 مسئول بودند همان کسانی بودند که در کربلای 5 تا کانال پرورش ماهی عراقی ها رو غافلگیر کردن 5- باتوجه به موفقیت ایران در سایر محور ها، احتمال نفوذ و لو رفتن عملیات زیر سوال هست ولی اینکه عراقی ها با چراغ و کلت در روی آب به دنبال غواص ها بودند نشان از آمادگی اونها در محور اصلی میده ( بویژه ام الرصاص) 6- شدت نقل و انتقال خودی قبل از عملیات به حدی بود که فرماندهان متوجه حساسیت دشمن شده بودن ولی سوال این بود که چرا عراقی ها عقبه ایران رو بمباران نمی کنند؟ سردار رشید میگفت نکند این شیوه جدید عراقی ها با سکوت هست که ما رو غافلگیر کنن سوال خودم: چرا در عملیات فاو و در عملیات کربلای 5، خط شکنان بیشتر از لشکرهای غیرمعروف ایران بودند و فرماندهان لشکرهای نجف اشرف و لشکر امام حسین (ع) علاقه ای به این عملیات ها نداشتن ؟ ( البته بگم که این دو لشکر چه در کارخانه نمک و چه در کانال پرورش ماهی با شجاعت تمام جلوی عراق و گارد ایستادن و جنگیدن ولی در طرح عملیات و خط شکنی نگاهی کاملا متفاوت داشتند؟ ) این یک سوال مدیریتی هست که برای من پیش اومده و قبلش باید بگم که گشایش بازی با نبرد وسط میدان دو چیز کاملا متفاوت هست و از همه حیث باهم متفاوت هستن @worior @MR9

بسم ا... به درخواست برادر عزیز جناب @arminheidari مصطفی پورمحمدی . وزیر سابق دادگستری و کشور

سلام وقت بخیر .. با تاخیر البته ... اگر دوستان دست برسانند و کمک کنند ( عزیزانی که ارتباطات لازم را دارند ) ، این تاپیک را در قالب ناورد می شود به بهترین ماخذ و مرجع این استراتژی تبدیل کرد .. ناورد شماره 8 بدون تعارف یکی از تاپیکهایی که واقعا در میلیتاری به آن علاقه مند هستم ، همین تاپیک هست ... بعد از حدود هفت سال از شروع آن ...

بخش سوم و پایانی ابهام قبل از ورود به صحنه نبرد درخصوص این واقعیت که آلمان و چند کشور اروپای غربی / شرقی ، تصمیم خود را درخصوص تحویل تانکهای لئوپارد 2آ4 به اوکراین اتخاذ کرده و آن را علنی کرده اند ، بسیار گفته و نوشته شده است که بخشی از تحلیل های مربوط به آن در سطور بالا مورد بررسی قرار گرفت . با این حال ، اگر نسخه تحویلی ، همانی باشد که در خبرها اعلام شده ( بدلیل تفاوت های موجود در برخی رسانه ها در خصوص تحویل نسخه 2آ4 یا 2آ6 ) اینک براساس اعلام رسمی ، کشورهای آلمان ، لهستان ، نروژ ، اسپانیا قرار است چند ده دستگاه تانک را به ارتش کیف تحویل دهند . اما روسها از شیوه حفاظت این محصول غربی بطور دقیق چه اطلاعاتی دارند و قرار است چگونه با آنها مقابله کنند ؟! متن پیش رو ، نگاه شرقی ( روسی ) به ماجرای دفاع دربرابر این جنگ افزار جدید در صحنه نبرد اوکراین بحساب می آید . این شکل از روی منابع روسی به فارسی ترجمه شده ... لئوپارد2آ4.... آیا کارایی آن به اندازه تبلیغات صورت گرفته بر روی آن است ؟!! از یک نظر ، تحلیل در خصوص قابلیت های رزمی این تانک اصلی میدان نبرد آلمانی ، دو چهره مشخص را از خود به نمایش می گذارد . درواقع ، از یک طرف نمی توان مزیتهای این فناوری را شامل سهولت کاربرد ، قابلیت اطمینان بالا و درنهایت کیفیت سامانه های بکار رفته درآن را انکار نمود که به شکل ذاتی ، معرف کیفیت محصولات نظامی آلمانی است . اما از سوی دیگر ، جنگ درسوریه و حضور ارتش ترکیه و وارد شدن در عملیات نظامی علیه بخشی از شبه نظامیان حاضر در این کشور ویران شده و بالتبع ارسال تانک های لئوپارد 2آ4 و داده های ثبت شده درآن که حتی گفته میشود برخی از سامانه های زرهی ترک با استفاده از مهمات ضد زره قدیمی نظیر مالیوتکا ، منهدم شده اند ، باعث میشود تا تردیدهایی در زمینه کارایی این سخت افزار فراهم آید . اگر چه باید معترف بود که در خصوص انهدام لئوپاردهای تُرک ، اغراق هایی نیز صورت گرفته ، اما انتشار تصاویر لئوپاردهای منهدم شده ارتش ترکیه به شکل نسبی ، ضربه مشخصی را به شهرت این تانک وارد نمود . در نتیجه ، حضور رزمی این تانکها توسط ارتش ترکیه در صحنه عملیات نظامی و انهدام چند دستگاه ازآن را نمی توان یک تصویر کامل از شکست فناوری این تانک محاسبه نمود ولی لئوپارد به مانند همتایان بریتانیایی و روسی خود از چند نقطه ، ضعف های مشخصی را بخود می بیند ( در بخش های انتهایی و فوقانی تانک ) و این رامی توان در خصوص همه تجهیزات مورد کاربرد در صحنه رزمی اوکراین صادق دانست . از دید منابع روسی ، بحث بقاء پذیری یک تانک اصلی میدان نبرد را می بایست با ارزیابی میزان حفاظت آن در بخش جلویی و برجک مورد بررسی قرار داد ، هر چنددر این میان برخی معتقدند که در صحنه نبرد ، الزاما قرار نیست تنها به پیشانی تانک شلیک کند ، اما لئوپارد2آ4 به مانند همتایان شرقی و غربی خود ، در این زمینه صاحب شهرت به نظر می رسد . با توجه به این مساله ، در نگاه نخست ، وضعیت جالبی را شاهد خواهیم بود ، بدین معنی که هیچ تصویر مستندی درخصوص انهدام این تانک از بخش پیشانی وجود ندارد که نتیجه طبیعی چنین امری ، آن است که نمیتوان تحلیل نمود که این بخش نقطه ضعفی را از خود نشان خواهد داد یا خیر ، اما با توجه به دارایی های ضد زره زمین و هواپایه ارتش روسیه ، میتواند برای مدافعان ، به یک ضعیف کننده اعصاب ( کنایه از حفاظت موثر دراین بخش و تضعیف اثر بخشی سامانه های ضد زره .م ) تبدیل گردد . آیا لئوپارد2آ4 با شاخص های یک تانک پیشرفته مطابقت دارد ؟! به اعتقاد کارشناسان روسی ، این تانک آلمانی ، علیرغم تبلیغات صورت گرفته روی آن ، یک فناوری به نسبت قدیمی است که امکان تاثیر گذاری ماورایی بر روی صحنه نبرد را دراختیار ندارد ، هر چند در منابع غربی ، ( چه مراجع مستند و چه ویراستاران ویکی پدیا) به این تانک یک قدرت جادویی در دفاع همه پرتابه های ضد زره موجود در سازمان رزمی ارتش روسیه اعطاء کرده اند . اما در واقعیت ماجرا ممکن است روند مقداری متفاوت باشد . این شکل از روی منابع روسی به فارسی ترجمه شده ... لئوپارد2آ4 از سال 1985 در خط تولید قرار گرفت و بمدت شش سال ، یعنی تا مارس 1992 این فرآیند ادامه پیدا نمود . براساس داده های موجود ، تمامی تانکهایی که در این بازه زمانی تولید شدند ، دو سطح حفاظت زرهی مشخص را در قالب B-tech و C-tech دریافت نموده اند که تانکهای تحویلی از سال 1985 تا 1987 سطح حفاظت B-tech را دارا هستند . از سال 1988 تا 1992 نمونه های تحویلی به بوندس وهر ، سطح حفاظتی C-tech را بخود می بینند که به شکل منطقی ، بقاء پذیری بیشتری را برای تانک مزبور فراهم می نمود و اگر این داده که لئوپاردهای صادراتی از نوع B-tech بوده اند ، مورد پذیرش قرار گیرد ، نسخه هایی که بطور مستقیم از ارتش آلمان به اوکراین ارسال خواهند شد ،احتمالا از نمونه C-tech خواهند بود . با این حال ، ارتش آلمان هنوز داده های دقیق تری را در این زمینه منتشر ننموده ولی به احتمال بسیار زیاد ، زره های سرامیکی روی برجک این تانکها نصب خواهد شد ( یا بصورت نصب شده ارسال می شود ) که برای خنثی کردن تاثیر ضربه ناشی از برخورد موشکهای ضد زره مجهز به کلاهک های تجمعی ( مضاعف/ دوگانه ) استفاده می شود . در ادبیات علمی غرب ، به این زره ها ، سطوح حفاظتی واکنشی غیر انفجاری ( NERA) گفته میشود که تجهیزات زرهی روسی نیز بدان مجهز شده اند ، در نتیجه لئوپارد در این زمینه ، بدون رقیب محسوب نمی شود . با این وصف ، مناقصه ارتش سوئد تاحدودی می تواند تصویر روشن تری را از نمونه های اولیه لئوپارد2آ4 برای مخاطب ایجاد کند ( نسخه Leopard 2 Improved که از فناوری های نسخه 2آ5 استفاده نموده ) و همچنین لئوپاردهای 2آ5 همین ارتش ( با شناسه STRV-122 ) که سطح حفاظت بهتری را به نمایش می گذارند . https://www.aparat.com/v/flOHN بدین ترتیب ، اگر تصویر ارائه شده مبنایی برای قضاوت باشد ، بخش پیشانی تانک اصلی میدان نبرد لئوپارد2آ4 با سطح حفاظت B-tech ( ارائه شده توسط کشورهایی غیر از آلمان ) امکان مقاومتی میان 70-60 درصد را در برابر مهمات ساب کالیبر ( حدود 300 م.م ضخامت فولاد ) را فراهم می آورد ولی این میزان در برابر مهمات ضد زره قوی تر ، که امکان نفوذ به درون زرهی به ضخامت 500-400 م.م را دارد ، به حدود 30-20 درصد خواهد رسید . ( این اعداد برای شلیک مستقیم از روبرو به پیشانی تانک است ) این شکل از روی منابع روسی به فارسی ترجمه شده ... زره پیشانی لئوپارد2آ4 براساس داده های ثبت شده در منابع آشکار (باز) ، درصورتی که براساس استاندارد B-tech تحویل شود ، در بخش پیشانی با ضخامتی درحدود 400-350 م.م تا 700-600 م.م در بخش های مختلف ، میتواند در برابر مهمات ساب کالیبر یا کلاهک های تجمعی مقاومت کند . این مساله در نمونه های تی-72 بی و تی-80 یو بدلیل استفاده از زره های غیرفعال ، به نظر بالاتر می آید ( در بخش پیشانی ) . این شکل از روی منابع روسی به فارسی ترجمه شده ... اما حفاظت سطح C-tech ( تقویت شده ) گرچه با نمونه قبلی ، تفاوت هایی را نشان میدهد ، ولی براساس گزارش هایی که بریتانیایی ها منتشر کرده اند ، ( مقایسه بین C-tech و حفاظت چلنجر ) ، لئوپارد آلمانی در بخش پیشانی برجک ، با زرهی به ضخامت 420-410 م.م امکان مقابله با مهمات ساب کالیبر و در بخش هایی با ضخامت حدود 800-750 م.م دربرابر مهمات شدید الانفجار ضد زره را در اختیار داشت که به ادعای روسها ، این ارقام ضعیف تر از سطح حفاظت تی-72بی و تی-80یو بدون دفاع فعال به نظرمی رسد . با توجه به این مساله ، سطح حفاظت لئوپارد2آ4 براساس داده های موجود و بدون تغییرات احتمالی ، مقداری با استانداردهای امروزین فاصله دارد، هر چند این تحلیل که این سطح حفاظت کاملا بی فایده است نیز درست به نظر نمی رسد ، بدین معنی که با مهمات ضد زره قدیمی نمیتوان ان تانک را متوقف نمود . از راست به چپ : پرتابه 3VBM19 / 3BVM22-23 / 3BM42 آیا راهی برای متوقف کردن پلنگ آلمانی وجود دارد ؟!! در سطور پیشین ، به شکل مختصر ، ضعف های این تانک در بخش انتهایی بدنه و فوقانی بررسی شد ، اما وقتی امکان شلیک مهمات ضد زره بصورت عمود بر زره تانک فراهم شود ، حتی مهمات قدیمی ضد زره می تواند حرفهایی برای ارائه داشته باشد تا جایی که منابع روسی معتقدند که مهمات ضد زره توپهای 30 م.م نیز در سطح مشخصی ، توان وارد کردن آسیب به این تانک آلمانی را دارند . علاوه براین ، توپخانه ، مین ضد تانک ، بدون سرنشین های انتحاری ( و البته مسلح کردن زمین عملیات .م ) نیز میتواند برای هر خودروی زرهی در صحنه نبرد خطرناک باشد . مهمات (شامل خرج و پرتابه ) توپ 2A46 اما به واقع باید گفت که رودرویی با لئوپارد2آ4 از بخش پیشانی با استفاده از مهمات ضد زره با کلاهک تجمعی ، راکتهای ضد زره قدیمی و .. اثر مطلوبی نخواهد داشت و این مساله بخصوص برای آن دسته از کسانی که معتقدند ، امکان نابود کردن این تانک با موشکهای ضد زره مالیوتکا وجود دارد ، می بایست توجیه شود . اما برای خدمه تانکهای روسی ، استفاده از مهمات ساب کالیبر میتواند تا حدودی ره گشا باشد ، اگر مهمات اورانیومی به اوکراین تحویل نشود ، مهمات Mango یا حتی نمونه های موسوم به Leads ( در نسخه های تولید شده از تنگستن ) میتواند موثر باشد . مضاف براین ، امکان کاربرد موشکهای ضدزره هدایت شونده نیز از تانکهای روسی علیه لئوپارد وجود دارد که البته در خصوص کارایی مشخصی ، بحث های کامل تری باید صورت گیرد .در حوزه تسلیحات ضدزره موجود در سازمان رزمی پیاده نظام ارتش روسیه ، نمونه های کنکورس-ام ، میتس-ام ، کورنت و همچنین نمونه های متاخر Khrizantema-S و Shturm می تواند کارایی مناسبی را به نمایش گذارد . پی نوشت : بن پایه 1 بن پایه 2 3-استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

داده نگاشت:آورده‌های سفر دو روزه رئیس جمهور به چین حداقل به طور آشکار خبری از روابط نظامی در دستور کار بین دو کشور نیست. برای رفع خیلی از کمبودهای نظامی کشور میتوان با چین قرارداد های خوبی بست که البته نیاز به اطلاعت مناسب از توانایی های چین و داشتن اراده ی سیاسی برای انجام این کار هست.

تانک های ناشناخته پادشاهی زاهد!! بخش چهارم...تانک M2020 تانک اصلی میدان نبرد جدید کره شمالی که از خیابان کیم ایل سونگ می گذرد. توسعه : متاسفانه هنوز اطلاعات زیادی در مورد این تانک در دست نیست.ارتش خلق کره (KPA) هنوز به طور رسمی تانک جدید را معرفی نکرده یا نام دقیقی را مانند بقیه خودروهای زرادخانه خود به دلیل استراتژی کره شمالی مبنی بر فاش نکردن جزئیات در مورد آن، ارائه نکرده است. با این حال، این یک طراحی تقریباً کاملاً جدید است که به نظر می رسد اشتراکات کمی با MBT های قبلی توسعه یافته در کره شمالی داشته باشد. همچنین این اولین تانکی است که پس از معرفی Songun-Ho در یک رژه در همان مکان در سال 2010 ساخته شده است. طراحی تانک جدید کره شمالی در نگاه اول یادآور MBT های استاندارد غربی است که به طور قابل توجهی از تانک های قبلی تولید شده در کره شمالی متمایز شده است. تانک های قبلی به طور کلی،در مقایسه با MBTهای غربی از اندازه کوچک‌تری برخوردارند که مهمترین دلیل آن را می توان کاهش هزینه ها و همچنین برای حمل و نقل ساده تر از طریق راه آهن و هواپیما دانست، در حالی که MBTهای ناتو معمولا گران تر و بزرگتر هستند و راحتی بیشتری را برای خدمه فراهم می کنند. استتار سه رنگ ماسه ای روشن، زرد و قهوه ای روشن نیز برای تانک های کره شمالی بسیار غیرمعمول است، که یادآور الگوهای استتار استفاده شده بر روی خودروهای زرهی در طی عملیات طوفان صحرا در سال 1990 است. اخیراً، زره ای های کره شمالی با استتار استاندارد شبیه به روسی و سه استتار قهوه ای و خاکی روی پایه سبز نیز به نمایش درامده اند. با این حال، تجزیه و تحلیل دقیق تانک نشان می دهد که در واقعیت، همه چیز آنطور که به نظر می رسد نیست. بدنه : بدنه تانک جدید کاملاً متفاوت از MBT های قبلی کره شمالی است و بسیار شبیه به تانک T-14 آرماتا، مدرن روسی است که برای اولین بار در رژه هفتادمین سالگرد پیروزی جنگ بزرگ میهنی در 9 می ۲۰۱۵ ارائه شد و در آن راننده در مرکز در جلوی شاسی قرار می گیرد و دارای یک دریچه با دو پریسکوپ است. تانک مانند T-14 دارای هفت چرخ جاده با قطر بزرگ است که توسط یک دامن پلیمری(مشکی رنگی که در تصویر دیده می شود) محافظت می شود. در تانک کره شمالی، دامن پلیمری تقریباً به طور کامل چرخ‌ها را می‌پوشاند و بیشتر وسایل متحرک را پنهان می‌کند. مانند تقریبا تمام MBT های مدرن، چرخ زنجیر در عقب و چرخ بی کار یا هرز در جلو قرار دارد. شنی تانک نیز دارای سبک جدیدی هستند. در واقع، به نظر می رسد که آنها یک نوع لاستیکی دو پین دار از مشتقات غربی هستند، در حالی که در گذشته، این شنی ها تک پین با پین های لاستیکی مانند نمونه های شوروی و چینی بودند. قسمت عقب بدنه توسط زره‌ قفسی محافظت می‌شود. این نوع زره که از کناره‌های محفظه موتور محافظت می‌کند، اغلب در خودروهای نظامی مدرن استفاده می‌شود و در برابر سلاح‌های ضد تانک پیاده نظام با کلاهک‌های HEAT ، مانند RPG-7 حفاظت ایجاد می‌کند. در سمت چپ، مانند تی ۱۴ زره قفسی دارای سوراخی برای دسترسی به صدا خفه کن است،تنها تفاوت بین این دو تانک این است که در T-14، دو صدا خفه کن، یکی در هر طرف وجود دارد. شباهت های بدنه T-14(بالا) و بدنه MBT جدید کره شمالی(پائین) آشکار است. در فیلم های رژه در نقطه ای یکی از تانک ها از روی دوربین رد می شود و مشاهده می شود که تانک دارای سیستم تعلیق میله پیچشی می باشد. عقب خودرو نیز یادآور T-14 است که از قسمت جلو بلندتر است. این احتمالاً برای افزایش فضای موجود در محفظه موتور انجام شده است، احتمالاً به منظور قرار دادن یک نسخه ارتقا یافته از موتور 12 سیلندر Songun Ho که طبق تخمین ها، قدرتش از 1000 به 1200 اسب بخار رسیده است. بدیهی است که مشخصاتی مانند حداکثر سرعت، برد یا وزن MBT جدید ناشناخته است. بخش های مختلف تانک تی ۱۴ روسی.یک نگاه گذرا شباهت های تانک جدید کره ای را با این تانک روسی نشان می دهد. برجک : اگر بدنه، درظاهرش ، T-14 ، مدرن ترین MBT در ارتش روسیه را به یاد می آورد، برجک به طور مبهم یادآور M1 Abrams ، ارتش ایالات متحده یا تانک صادراتی MBT-3000 چینی که به عنوان VT-4 شناخته می شود، می باشد. از نظر ساختاری، برجک بسیار متفاوت از برجک آبرامز است. در واقع قسمت پایینی برجک دارای چهار سوراخ برای تعدادی لوله نارنجک انداز است. بنابراین می توان فرض کرد که برجک مانند بسیاری از MBT های مدرن (به عنوان مثال Merkava IV یا Leopard 2) اهنی و مجهز به زره های کامپوزیتی است که روی آن نصب شده است. در نتیجه ساختار درونی آن با ظاهر خارجی متفاوت است. زره برخی از تانک های مدرن مانند M1 Abrams وChallenger 2 از مواد کامپوزیتی ساخته شده است که قابل جدا شدن نیستند. جزئیاتی که به این موضوع اشاره می کند، برجستگی آشکاری است که بین زره شیب دار جلو و سقف، جایی که دو گنبد برای فرمانده و لودر وجود دارد، قابل مشاهده است. M1A2 SEPv2 مجهز به سامانه دفاع فعال تروفی در سمت راست برجک یک تکیه گاه برای دو لوله پرتاب موشک نصب شده است. اینها احتمالاً می توانند یک کپی از موشک های ضد تانک روسیه 9M133 Kornet یا برخی موشک های ضد هوایی را شلیک کنند روی سقف برجک، در سمت راست چیزی شبیه سامانه دید حرارتی مستقل فرمانده وجود دارد، جلوی گنبد فرمانده، سایت دید توپچی و درست زیر آن، یک سیستم تسلیحاتی کنترل از راه دور مسلح به نارنجک خودکار در مرکز وجود دارد. و در سمت چپ گنبد دیگری با پرسکوپ ثابت نیز قرار گرفته است. در بالای توپ یک مسافت یاب لیزری وجود دارد که قبلاً در خودروهای قبلی کره شمالی در آن موقعیت وجود داشت. در سمت چپ آن چیزی شبیه دوربین دید در شب است. همچنین پریسکوپ ثابت دیگری در سمت راست گنبد فرمانده، بادسنج، آنتن رادیویی در سمت راست و در سمت چپ، چیزی که ممکن است شبیه یک حسگر باد باشد وجود دارد. در قسمت عقب، فضایی برای قرار دادن تجهیزات خدمه یا چیز دیگری وجود دارد که دو طرف و پشت برجک را می پوشاند و چهار پرتاب کننده نارنجک انداز های دودزا برای هر طرف وجود دارد. در قسمت عقب و طرفین سه قلاب برای بلند کردن برجک تعبیه شده است. طرحی که سیستم های تانک جدید کره شمالی را نشان می دهد. تسلیحات : ما می‌توانیم استنباط کنیم که سلاح اصلی تانک، مانند سونگون-هو،کپی کره شمالی از توپ ۱۲۵ میلی متری 2A46 روسیه است و نه از توپ 115 میلی متری 2A20 شوروی زیرا که ابعاد توپ آشکارا بزرگتر است و همچنین بعید است که کره شمالی یک توپ نسل قدیم را بر روی خودرویی که به نظر می رسد از نظر فناوری پیشرفته است نصب کرده باشند. از روی تصاویر می توان منطقا فرض کرد که این توپ توانایی شلیک موشک‌های هدایت شونده ضد تانک را برخلاف توپ های ۱۲۵ میلی متری روسی ندارد،زیرا این تانک به موشک انداز خارجی مجهز است، روی لوله توپ ، مانند C1 Ariete یا M1 Abrams، یک MRS (سیستم مرجع دهانه توپ) نصب شده است که به طور مداوم در یک راستا بودن لوله توپ را با دید توپچی بررسی می کند. یک فرض دیگری که می توان مطرح کرد این است که توپ به سیستم لودر خودکار مجهز نیست زیرا در داخل برجک سه خدمه حضور دارند. فرمانده تانک در سمت راست برجک پشت توپچی قرار گرفته است.دلیل آن این است که سامانه دید حرارتی فرمانده و توپچی در سمت راست قرار دارند، مانند C1 Ariete ایتالیایی، جایی که فرمانده پشت توپچی نشسته است و موقعیت های مشابهی از نظر اپتیکی دارند. لودر در سمت چپ برجک قرار دارد و گنبد شخصی خود را بالای سرش دارد. تسلیحات ثانویه متشکل از یک مسلسل کواکسیال، احتمالاً 7.62 میلی متری است که در کنار برجک نصب شده است، و یک نارنجک انداز خودکار روی برجک، احتمالاً کالیبر 40 میلی متر، که از داخل تانک کنترل می شود. موقعیت قرار گیری تجهیزات فرمانده و توپچی در C1 Ariete بسیار شبیه به MBT جدید کره شمالی است. حفاظت : به نظر می رسد این تانک مانند تی ۱۴ دارای زره واکنش گر انفجاری در بخش های جانبی شاسی است و زره های کامپوزیت فاصله دار جلو و کنار برجک را می پوشانند. در مجموع 12 لوله نارنجک انداز در اضلاع پایینی برجک وجود دارد که در گروه های سه تایی، شش عدد در جلو و شش عدد در دو طرفین قرار دارند. این سامانه ها احتمالاً کپی سیستم دفاع فعال افغانیت، تولید روسیه هستند که بر روی تی-14 آرماتا و روی خودروی جنگی سنگین پیاده نظام تی-15 نصب شده است. افغانیت روسی از دو زیرسیستم تشکیل شده است، یک زیرسیستم عمومی متشکل از خمپاره های کوچک نصب شده بر روی سقف برجک، با پوشش 360 درجه، که نارنجک های کوچک را علیه راکت ها و گلوله های تانک شلیک می کند، و یک سیستم ضد موشکی شامل 10 فروند نارنجک انداز ثابت بزرگ (5 عدد در هر طرف) در قسمت پایینی برجک نصب شده است. سیستم حفاظت فعال افغانیت بر روی تی ۱۴ نصب شده است. حداقل چهار رادار که احتمالاً از نوع آرایه اسکن شده الکترونیکی فعال (AESA) هستند، دو مورد روی زره کامپوزیت جلویی و دو تا در طرفین نصب شده اند. اینها برای شناسایی موشک های ورودی به سمت تانک استفاده می شوند، اگر یک موشک توسط رادارها شناسایی شود، سیستم به طور خودکار فعال می شود و یک یا شاید چند نارنجک را در جهت هدف شلیک می کند. همچنین دو دستگاه در طرفین برجک نصب شده است. اینها می‌توانند گیرنده‌های هشدار لیزری باشند که با سایر حسگرها برای سیستم حفاظت فعال استفاده می‌شوند.در صورت صحت این نظر، هدف آنها شناسایی پرتوهای لیزر تابانده شده دشمن است که به سمت تانک نشانه می روند و به طور خودکار نارنجک های دودزا را فعال می کنند تا تانک را پنهان کنند. تصویر دیگری از برجک به وضوح شش نارنجک انداز و دو رادار جلویی سامانه دفاع فعال را نشان می دهد. کره شمالی یکی از عجیب‌ترین کشورهای جهان است این کشور که اغلب پادشاهی گوشه نشین نامیده می شود، در حال حاضر به دلیل آزمایش های هسته ای، تقریباً در سراسر جهان تحت تحریم است. این امر کشور را نه تنها از مزایای اقتصادی ، بلکه از بسیاری از منابع مورد نیاز برای ساخت تانک، از جمله سیستم های تسلیحاتی خارجی و مواد معدنی که این کشور در آن با کمبود مواجه است، تا حد زیادی محروم کرده است. در حالی که کره شمالی راه هایی برای دور زدن این تحریم ها و شرکت در تجارت محدود،از جمله فروش سلاح به کشورهای خارجی پیدا کرده است. کره شمالی یک تولیدکننده بزرگ تسلیحات است و ثابت کرده است که می تواند هزاران MBT، APC، SPG و بسیاری از انواع سلاح های دیگر بسازد. آنها همچنین پیشرفت ها و توسعه های زیادی در طرح های خارجی انجام داده اند. در حالی که واضح است که نسخه های کره شمالی پیشرفت های قطعی نسبت به نسخه های اصلی دارند، نسخه های اصلی معمولاً نیم قرن قدمت دارند.البته هیچ کس،به جز ماشین تبلیغاتی کره شمالی، نمی تواند ادعا کند که خودروهای کره شمالی برتری یا حتی قابل مقایسه با مدرن ترین خودروهای سایر کشورها هستند. علاوه بر این،صنعت الکترونیک کره شمالی در موقعیتی نیست که بتواند سیستم های الکترونیکی گران قیمت و پیچیده و نرم افزارهای مرتبط با آنها را برای MBTهای مدرن تولید کند.حتی برای تولید داخلی نمایشگرهای LCD بسیاری از اجزا و قطعات مستقیما از چین تهیه و سپس در کره شمالی مونتاژ می شود.با توجه به همه این عوامل،بسیار عجیب است که اقتصاد و صنعت نظامی کره شمالی بتواند یک MBT با ویژگی ها و سیستم های قابل مقایسه با نمونه های ساخت ایالات متحده و روسیه طراحی کند و بسازد. سیستم دفاع فعال افغانیت شوروی که MBT جدید کره شمالی در تلاش است از آن تقلید کند، مبتنی بر دهه‌ها تجربه شوروی در این زمینه بود که از اواخر دهه 1970 شروع شد.به طور مشابه، اولین MBT آمریکایی که حفاظت فعال را ارائه کرد M1A2C از سال 2015 است که از سیستم Trophy ساخت اسرائیل استفاده می کند که در سال 2017 وارد خط تولید شد. بسیار بعید است که کره شمالی بتواند این کار را انجام دهد و از یک سیستم بسیار پیشرفته مانند افغانیت تقلید کند.البته این احتمال وجود دارد که کره شمالی این سیستم را از روسیه خریداری کرده باشد، اما هیچ شواهدی وجود ندارد که نشان دهد روس ها مایل به فروش این سیستم بسیار پیشرفته به کره شمالی هستند.یک منبع وارداتی محتمل‌تر، چین است، که سامانه دفاع فعال بومی خود را توسعه داده است. استدلال های مشابهی را می توان برای تسلیحات کنترل از راه دور جدید MBT کره شمالی، دوربین مادون قرمز پیشرفته، زره های ترکیبی پیشرفته ارائه کرد. بسیار بعید است که کره شمالی بتواند این سیستم ها را به تنهایی توسعه دهد و بسازد. این تنها دو گزینه ممکن را باقی می‌گذارد: یا این سیستم‌ها از خارج به احتمال زیاد از چین خریداری شده‌اند، یا اینکه آنها تجهیزات جعلی‌ ساده‌ای هستند که برای فریب دادن دشمنان به‌کار می‌روند. هیچ راهی برای محققان نظامی برای دسترسی به فناوری کره شمالی وجود ندارد و کره شمالی از انتشار علنی هرگونه اطلاعات در مورد تجهیزات خود خودداری می کند. با توجه به اینکه رژه تنها راه برای مشاهده جدیدترین فناوری نظامی کره شمالی است، باید در نظر داشت که هیچ تضمینی وجود ندارد که سیستم های نشان داده شده عملیاتی یا کاملاً توسعه یافته باشند یا اینکه آنها همه قابلیت های ارائه شده را دارند. اطلاعاتی که می توان از یک رژه به دست آورد سطحی است و اکثر جزئیاتی که برای درک قابلیت های یک سیستم تسلیحاتی مدرن بسیار مهم هستند، غیرقابل دسترس یا مبهم هستند. با وارد شدن به خدمت K2 Black Panther در سال 2014، کره شمالی نیز مجبور شد تانک جدیدی ارائه دهد که بتواند با MBT جدید کره جنوبی کنار بیاید. بنابراین، این می تواند ماکتی برای ترساندن برادران جنوبی آنها باشد و به جهان نشان دهد که آنها می توانند از نظر نظامی با ارتش های توسعه یافته ناتو رقابت کنند. در هر صورت مشخصات این تانک کاملا متفاوت از تانک های قبلی کره شمالی است و نشان می دهد که حتی کره شمالی، شاید با کمک جمهوری خلق چین، قادر به توسعه و ساخت یک MBT مدرن است. جزئیاتی که نباید نادیده گرفته شود این است که 9 مدل ارائه شده در 10 اکتبر 2020 احتمالاً مدل های پیش تولید هستند و در آینده باید منتظر تانک های تولیدی باشیم اگر این خودرو واقعاً قرار است خدمات ارائه کند. تانکی که در اکتبر ۲۰۲۰ در میدان کیم ایل سونگ رژه می رفت،استتاری شبیه به M1 آبرامز آمریکایی دارد. یکی از ۹ تانک نشان داده شده در رژه ۱۰ اکتبر ۲۰۲۲ یکی از ۹ تانک که در رژه ۲۵ آپریل ۲۰۲۲ با استتار سه رنگ جدید شرکت داشت. پایان  مترجم SHAHDAD  استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز می باشد.  منابع : https://www.google.com/amp/s/tanks-encyclopedia.com/modern/north_korea/songun-ho-915.php%3famp https://www.google.com/amp/s/tanks-encyclopedia.com/new-north-korean-mbt/amp/

به نظم درآوردن آشوب : آرایش و حرکت نیروهای ترکیبی در عملیات رزمی با مقیاس بزرگ . مروری به شکل خلاصه بر کتاب Bringing Order to Chaos نوشته : سرهنگ دوم پیتر جی شیفرل ، بازنشسته ارتش ایالات متحده منبع : Military Review September-October 2018 قسمت آخر : در فصل جمع بندی ، سپهبد (ژنرال سه ستاره ) (Lt. Gen) میشل دی لاندی (Michael D. Lundy) ، فرمانده مرکز نیروی ترکیبی (Combined Arms Center) ، یک تصویر از آینده آرایش و حرکت در نیروی ترکیبی ارائه می کند و بحثهای ارائه شده در این مجموعه کتاب و کتابهای بعدی را به فراتر از این گسترش می دهد ؛ این کار به وسیله معرفی تعدادی از مسائل حل نشده در عملیاتهای رزمی سیستمهای رقیب همتا (peer-competitor) ، زمانی که نیروها و ارتشها فقط آرایش تاکتیکی می گیرند ، انجام شده است . یک تانک شرمن در حال گذشتن از کنار یک تانک متوسط ژاپنی در لوزون فیلیپین در طی جنگ جهانی دوم از خود راضی بودن (complacency) ( البته لاندی دقیقا این کلمه را در متن این فصل به کار نبرده است ) ، در آرامش بودن در سایه عملیات های شجاعانه هفده سال گذشته - و حس این که فرهنگ جدید در نیروی نظامی به طور خود بخود و در نتیجه این هفده سال و اضافه برآن عملیاتهای تثبیتی انجام شده ، رخ می دهد - به این منجر می شود که نتیجه گیری شود آمادگی برای عملیاتهای ثبات بخش کافی است و به قدر کافی برای دشمنان آینده مانند روسها ، کره شمالی ها ، چینی ها یا ایرانیها آمادگی ایجاد شده است . لاندی استدلال می کند که لازم است برای به دست آوردن دوباره بازدارندگی (deter) ، درگیری (engage) ، محاصره (deny) ، شکست دادن (defeat) و پیروزی (win) علیه همه یا یکی از رقبایمان ، بجنگیم . او به طور متقاعد کننده ای دلیل می آورد که نیروی نظامی نیاز دارد دوباره برای انجام عملیات رزمی در مقیاس بزرگ (LSCO) ، تغییر جهت دهد ؛ برای این کار ضمن این که باید درسهای عملیات تثبیتی را باید به خاطر داشت ، علاوه بر آن باید به سرعت و به شکل قابل ملاحظه ای توانایی های نیروی نظامی را در زمینه آموزش و آمادگی برای نبردهای رزمی در مقیاس بزرگ و همچنین استقرار پیشدستانه در صحنه ، ارتقا داد . اینها اصلی ترین شاخص های درگیری های آینده هستند . پایان منبع پی نوشت : برای دسترسی به خود کتابی که این مقاله به طور خلاصه آن را بررسی کرده بود می توانید آن را از لینک زیر تصویر در یافت کنید . Bringing Order to Chaos: Historical Case Studies of Combined Arms Maneuver in Large-Scale Combat Operations

سلام و ممنون از پيگيري موضوع مهم ولي مغفول مانده اين لينك ها و مطالب شايد در تكميل اين مطالب بد نباشه مدیریت صحنه نبرد مدیریت صحنه نبرد - تکمیلی چكيده اي از مطلب

بسم ا... بخش دوم ..... 2- جدول زمانی تحویل اگر چه هنوز مشخص نیست که جدول زمانی تحویل کامل تانکهای لئوپارد چگونه برنامه ریزی شده ولی حداقل 14 دستگاه از این تانکها از ذخیره ارتش آلمان برداشت خواهد شد که به گفته ارتش آلمان ، " گام اول " خواهد بود . همزمان ارتش بریتانیا نیز اعلام نموده که تا انتهای ماه مارس 2023 ، چالنجرهای خود را به اوکراین ارسال می کند ولی برخی معتقدند که بخش عمده تانکهای آبرامز و لئوپارد در بازه زمانی بهار تا تابستان 2023 در میدان نبرد مشاهده می شوند . تحویل لئوپاردهای کانادایی هنگامی که روسها در فوریه 2022 به اوکراین حمله بردند ، شرایط و اقلیم زمستانی ، پیشروی را دچار مشکل کرد ، و اینکه با شروع یک زمستان دیگر ، جنگ ایستا ( موضعی ) مجددا دیده می شود که این جنگ در امتداد یک خط قابل تشخیص جریان دارد . اما با گرم شدن هوا ، بسیار بعید خواهد بود که این خطوط همچنان به شکل فعلی حفظ شوند چرا که هر دوطرف برای شروع عملیات نظامی از بهار سال 2023 دلایل خود را دارند ،اما آیا اوکراین می تواند روی تانکهای جدید حساب باز کند یا خیر ، که این عامل اصلی در کسب نتایج روی زمین به نظر می رسد . میزان حفاظت زرهی دوسمت تانک اصلی میدان نبرد لئوپارد2آ4 4-3 آموزش ، تعمیر و نگهداری /آماد و پشتیبانی تمامی تانکهای اصلی میدان نبردی که قرار است به اوکراین تحویل شود ، سامانه های رزمی پیشرفته و پیچیده ای محسوب می شوند . به مانند هر ماشین دیگر ، این پیچیدگی به معنای قطعات بیشتر و اجزای پیچیده تری است . سامانه های کنترل آتش این تانکها ، رقومی (دیجیتال) بوده و پشتیبانی به مراتب بالاتری را در مقایسه باسامانه های روسی طلب می کنند . علاوه براین ، فاصله یابهای لیزری ، ابزارهای به غایت دقیقی محسوب می شوند که باید مستمرا بازبینی شده و در کنار آن ، تعمیر یا جایگزینی زره های واکنشی نصب شده روی لئوپارد ، وضعیت کاملا متفاوتی با همتایان روسی که روی بدنه فولادی ، پیچ و مهره شده یا روی آنها کیسه شن قرار می گیرد را به نمایش می گذارد . مضاف براین ، آموزش خدمه فرآیند زمان بری را خواهد داشت . تحویل لئوپاردهای کانادایی بدین سان ، بیشتر از 100 دستگاه تانکی که قرار است به اوکراین تحویل داده شود ، اگر پشت خطوط اصلی منتظر قطعه یدکی باشند یا تکنسین های فنی برای راه اندازی این سامانه ها وجود نداشته باشد ، امکان تغییر توازن در نبرد را به اوکراین نخواهد داد . درواقع ، چالش های مربوط به تعمیر و نگهداری ،و درکنار آن بحث پشتیبانی ، یکی از بزرگترین چالش های مربوط به تنظیم جدول زمان بندی تحویل تانکهای مزبور خواهد بود . در این رابطه ، آلمان قصد دارد تا پرسنل اوکراینی را در آلمان آموزش دهد ،اما این مساله خود یک چالش جدید است ، چرا که روند آموزش نیز چندان کوتاه نخواهد بود . آرایش قرارگیری خدمه لئوپارد2آ4 ارتش ایالات متحده برای آموزش خدمه آبرامز بصورت استاندارد 24 هفته را درنظرگرفته که درشرایط اضطراری می توان آن را فشرده تر برگزار کرد ولی الزامات تعمیر و نگهداری یک سامانه پیشرفته نظیر آبرامز در محیط رزمی باعث شده تا تحلیلگران این سئوال را مطرح کنند که تانکهای جدید چگونه می توانند در نبرد اوکراین تاثیرگذار باشند ؟!این مساله یک چالش لجستیک برای کشورهای غربی و اوکراین محسوب می شود . در آنسوی جبهه ، ارتش روسیه بشدت با مشکلات لجستیکی روبرو بوده و همچنان است که این امر نشان میدهد که چگونه این نوع چالش ها می تواند در صحنه نبرد تغییرات بزرگی را ایجاد نمایند . اوکراین براساس روند فعلی ، هنوز مزیت خوبی در حوزه لجستیکی دارد و انعطاف پذیری قابل توجهی را در حفظ خطوط خود به نمایش گذاشته ، ولی یکپارچه سازی خط تامین مهمات و قطعات یدکی ، آن هم مهمات و قطعاتی که منحصر به فرد بوده و قبلا در ارتش اوکراین سابقه استفاده نداشته ، بطور قطع یک چالش به نظر می رسد . به گفته برخی ناظران نظامی ، هر تانک لئوپارد ، آبرامز و چالنجر ، قطعات جداگانه ای را به شکل مرتب یا دوره ای مصرف می کنند که با هر تانک عملیاتی فعلی در ارتش اوکراین متفاوت است . در نتیجه ، اینکه ارتش اوکراین یا ناتو ، تا چه اندازه ای سریع و چگونه این قطعات و مهمات را از یک بخش کشور به نقطه ای که تانک مربوطه درآن از کار افتاده یا مهمات آن تمام شده ، می رساند ، نقش بسیار موثری در میزان تاثیرگذاری این تانکها ایفا می نماید . آرت ورک های نبرد 73 Easting 5- بکارگیری آخرین مولفه ای که می توان در حوزه میزان تاثیرگذاری تانکهای جدید بر صحنه نبرد اوکراین ذکر نمود ، شیوه کاربرد آن ها در میدان نبرد است . در این رابطه ، تحویل و سازماندهی این تانکها یک مساله و استفاده حداکثری از آنها در صحنه نبرد نیز مساله دیگری است . بدان معنا که ارتش اوکراین ازاین تانکها در آفند استفاده خواهد کرد یا در مقام دفاع ؟!!! آیا واحدهای زرهی مجهز به تانکهای غربی برای درگیرشدن با واحدهای زرهی ارتش روسیه به شکل آزاد عمل خواهند کرد یا علیه اهداف با سطح تهدید کمتری بکار گرفته خواهند شد ؟! آیا ارتش اوکراین از تانک های جدید خود در ترکیب با پیاده نظام ، مهندسی –رزمی و توپخانه استفاده خواهد کرد تا به درون خطوط دفاعی ارتش روسیه نفوذ کند ؟! آیا این تانکها بیشتر بعنوان یک ابزار ضد تانک کاربرد پیدا می کنند یا اینکه ارتش کیف همچنان از تسلیحات ضد زره موجود خود در نقش اصلی ضد زره استفاده می کند و تانکهای جدید برای ماموریتهای بهتری اختصاص خواهند یافت ؟؟ و درنهایت ، آیا این تانکها در ترکیب با تانکهای شرقی موجود در واحدهای زرهی ارتش اوکراین قرار می گیرند تا به شکل اختصاصی سازماندهی می شوند ؟! نمای شماتیک برخورد دو نیروی زرهی در نبرد 73 Easting درواقع امر ، اگر چه کمیت تانکهای مورد استفاده توسط طرفین از اهمیت بسیار بالایی برخوردار خواهد بود ، ولی تاکتیکهای بکارگرفته شده نیز جایگاه خود را دارد . در مشهورترین نبرد زرهی جنگ دوم خلیج فارس ( 1991) که به 73 Easting نیز مشهور شد ، واحدهای زرهی ارتش آمریکا ، که درمواجهه با یگان های تانک گارد ریاست جمهوری ارتش عراق قرار گرفتند ، درمجموع ، طرف عراقی ، تعداد تانک بیشتری در اختیار داشت ولی مزیت آشکار واحدهای آمریکایی در حوزه فناوری ، باعث شد تا قاعده قدیمی برتری در کمیت تا حدودی رنگ ببازد به زبان ساده تانکهای آمریکایی امکان شناسایی و درگیر شدن با هدف را از فاصله دورتری داشتند و این توان انهدام بیشتری را بدانها می داد ، اما برخلاف تصورات موجود ، این فقط یک بخش ماجرا بود ، چرا که دکترین رزمی ارتش آمریکا و وظایف مندرج در کتابچه های راهنمای میدانی بود که موفقیت اصلی را رقم زد و باعث شد تا درحدود نیمی از 300 یا 400 دستگاه تانک عراقی ، بدون انهدام یک دستگاه تانک آمریکایی ، از دست بروند . واحدهای درگیر در نبرد 73 Easting در این میان ، آنچه که دانستن آن اهمیت دارد ، این است که آیا زمانی که حملات احتمالی ارتش روسیه در بهار 2023 آغاز شود ، روسها به شیوه کلاسیک خود ، یعنی متمرکز کردن واحدهای زرهی در مقیاس بزرگ و ایجاد یک منطقه مانوری از چنین یگان هایی برای رویارویی با ارتش اوکراین ادامه میدهند ؟ و آیا اوکراین این چالش را قبول خواهد کرد یا اینکه ذخایر زرهی خود را برای استفاده در محورهای خاص ، در عقب نگاه خواهد داشت ؟! نشانه های که درطول جنگ 11 ماهه ثبت شده نشان میدهد که روسها برای کسب موفقیت در مقیاس بزرگ ، تلاش می کنند تا منابع نظامی خود را بطور گسترده وارد عمل کند در حالی که متقابلا ، واحدهای اوکراینی بدلیل محدودیتهای خاص خود ، بیشتر تلاش نمودند تا با ابتکارعمل بیشتر ، جنگ را ادامه دهند . در نتیجه ، اگر این الگو ادامه پیدا کند ، احتمالا تانکهای جدید تاثیرات بیشتری را به نمایش می گذارند . در این میان ، برخی از کارشناسان نظامی غربی معتقدند که وقتی روسها در فوریه 2022 به اوکراین حمله بردند ، مزیت اصلی آنها در پیشروی سریع ، حضور پرتعداد واحدهای زرهی بود ولی از آن زمان به بعد ، این اوکراین بود که تاحدودی دست برتر را در اختیار گرفت ( البته این جمله یک مقداری مبهم هست ، بدین معنا که فقط بدلیل شیوه کاربرد زرهی توسط روسها ، کیف ابتکارعمل را بدست گرفته یا نه ، بحث کلی تری را باید در این حوزه وارد صحنه کرد تا متن معنای بیشتری را بخود بگیرد .م ) که این نیز ناشی از بکارگیری بهتر زرهی توسط ارتش اوکراین است . با این حال ، روند فوق مطلق نیست ، چرا که روسها با مشکلات لجستیکی قابل توجهی روبرو هستند ( در چند ماه نخست جنگ ، مباحثی نظیر مشکلات در تامین سوخت یا توانایی های محدود در بازیابی تانکهای آسیب دیده ) در افزایش تعداد تلفات روسها موثر بوده است ( که البته ظاهرا این مشکلات کمتر شده .م ) . بدین ترتیب ، برخی مدعی اند که می تون ضعف اوکراین در حوزه کمیت و کیفیت را با کاربرد تاکتیک های جدید تا حدودی برطرف نمود . نمای فوقانی و داخلی لئوپارد و جانمایی سامانه های رزمی و پشتیبانی درصورتی که این مساله بصورت یک الگوی مشخص برنامه ریزی و دنبال شود ، پس از تحویل تانکهای لئوپارد2 و مابقی نمونه ها ، پتانسیل تاثیرگذاری روی صحنه نبرد تا حدودی افزایش پیدا خواهد کرد ولی مجموع این تحلیل ها فقط زمانی صحت پیدا می کند که تانکهای فوق تا بهار سال 2023 آمادگی کامل را برای نبرد پیدا کنند و این مساله یعنی کسب آمادگی نیز بدان معناست که ناتو و ارتش های غربی بتوانند ترکیب آموزش ، تعمیر و نگهداری ، لجستیک موثری را برای حفظ استمرار عملیات این تانکها در اختیار ارتش اوکراین قرار دهند . پی نوشت : 1- ادامه دارد .... 2-استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

به نظم درآوردن آشوب : آرایش و حرکت نیروهای ترکیبی در عملیات رزمی با مقیاس بزرگ . مروری به شکل خلاصه بر کتاب Bringing Order to Chaos نوشته : سرهنگ دوم پیتر جی شیفرل ، بازنشسته ارتش ایالات متحده منبع : Military Review September-October 2018 قسمت اول : سربازان گروهان فرماندهی ، هنگ بیست و سوم پیاده از لشکر دوم پیاده در حال تیراندازی با یک مسلسل 37 میلیمتری در میان جنگل آرگون در پاییز 1918 ؛ در طی تهاجم موز-آرگون که سربازان آمریکایی سخت ترین نبردشان در جنگ جهانی اول را داشتند و نشان دادند که ارتش آمریکا به رشد کافی رسیده است . عملیات های رزمی در مقیاس بزرگ در نهایت زنجیره تقابلی قرار می گیرند و معمولا به جنگ تعلق دارند . از نظر تاریخی ، عملیاتهای بزرگ رزمی در میدان نبرد ، خیلی آشوبناک ، پرتنش و مخرب تر از چیزی خواهند بود که نیروهای نظامی در دهه های گذشته تجربه کرده اند . در طی نبردهای 1943 در سیدی بوزید (Sidi Bou Zid) و گذرگاه کاسرین (Kasserine Pass) در جنگ دوم جهانی ، 5000 سرباز آمریکایی در زمانی حدود 10 روز کشته شدند ؛ در طی سه روز اول نبرد ، ارتش ایالات متحده به طور تقریب 1333 سرباز در روز از دست داد . (دستورالعمل رزمی 0-3 ، عملیات ) دو روز بعد از تلفات سیدی بوزید و گذرگاه کاسرین ، لشکر زرهی اول و سایر عناصر سپاه دوم ارتش ایالات متحده شروع به پاتک کردند تا نیروی شاخص گروه پانزر آفریقا (Panzergruppe Afrika) ( قبلا به عنوان سپاه افریقا (Afrika Korps) شناخته می شد ) را از بین ببرند و چند صد هزار اسیر جنگی آلمانی و ایتالیایی به تور بیندازند . این واحد سبز ارتش ایالات متحده ، در اولین نبرد بزرگ خودش بر علیه یک حریف کارآزموده ، آن هم در حالی که 5000 نیروی خودش را از دست داده بود و سپس مجموعه ای از پاتکها را انجام داده بود ، می تواند در کتابهای مرجع به عنوان تعریفی از برگشت پذیری (resilience) باشد . خدمه واحد توپخانه در حال عملیات در گذرگاه کاسرین تونس ، فوریه 1943 ممکن است ارتش ایالات متحده امروزه کاملا آماده نباشد تا بتواند این شکل از برگشت پذیری را انجام دهد یا در این شکل از نبردها پیروز شود . به عنوان نتیجه ممکن است نیاز باشد تا ارزشهای اجتماعی طوری تطبیق داده شوند تا بتوانند متوجه گوناگونی و تغییرات عملیاتهای متعارف بعد از 1945 شوند ، بتوانند با ضربه تلفات بالای ایالات متحده روبرو شوند و با خشونت مطلق حاکم بر نبردهای مدرن نیروهای ترکیبی کنار بیایند . نکته مهم این که نیاز است برداشتها از جنگ آینده تغییر یابد ، نیازهای آموزشی و آمادگی برای عملیاتهای متعارف مدرن پذیرفته شوند و در بهترین حالت باید آمادگی برای سر و کار داشتن با وحشت وابسته به تلفات انبوه و انهدام تقریبی کل یگانها به همراه تاثیرات موازنه هوایی و مغلوب شدن در مقابل توپخانه دشمن ایجاد شود . آخرین دفعاتی که ارتش ایالات متحده یک حرکت هجومی مشترک چند یگانی را با بکار بردن آرایش و حرکت نیروهای ترکیبی اداره کرد ، در سال 2001 در افغانستان و 2003 در عراق بود که منجر به 17 سال تلاش نظامی برای به وجود آوردن ثبات و انجام عملیاتهای ضد شورش همزمان با نبرد با دشمنی مرگ آور بود . تجربیات این نبرد 17 ساله با این که برای فرماندهی واحدهای کوچک تاکتیکی ارزشمند بود ولی چالشهایی را هم پدید آورد. ادامه دارد .... منبع

پلنگ آلمانی در برابر خرس روسی تحویل لئوپاردها به کیف چگونه بر تعادل میدان نبرد در اوکراین تاثیر می گذارند ؟!! مقدمه : متن پیش رو ، ترکیبی از دو نظر غربی و شرقی در خصوص رویارویی تانک اصلی میدان نبرد لئوپارد2آ4 در برابر پرتعداد ترین تانک های اصلی میدان نبرد روسیه ( تی-72 / تی-80 و تی-90 ) محسوب می شود . اگر چه در بازه زمانی برگردان این متن به فارسی (فوریه 2023) هنوز این درگیری رخ نداده ، ولی بررسی تقابل سخت افزارهای زرهی غربی و شرقی از دریچه دید دوطرف جالب به نظر می رسد . نکته اصلی این متن درآن است که با توجه به سوگیری شدید تحلیلی در فضای وب نسبت به هرکدام از دو طرف ، سعی شده حد امکان و بدون ضربه به متن اصلی از برگردان جملاتی که بار احساسی دارند ، خودداری شود آغاز : با اعلام تحویل تانک های اصلی میدان نبرد لئوپارد به اوکراین ، برای چندمین بار در ماه های اخیر ، مبحث اثرگذاری این سخت افزار نظامی در محافل نظامی شدت گرفت . آلمان ، به دلایل مختلف یکی از کشورهایی است که نقش محوری در تجهیز و تسلیح اوکراین برعهده دارد ، هر چند انگیزه های محتاطانه آلمان ها که بر روی مولفه هایی نظیر سابقه دشمنی با روسیه ، تبدیل شدن روسها به تامین کننده اصلی انرژی اروپا و فرهنگ به نسبت دیرینه ( البته آلمان ها تا سال 1945 به خروس جنگی اروپا شهرت داشت و تنها پس از اشغال پایه و اساس طولانی مدت نظامی گری در این کشور برچیده شد .م ) ضد نظامی گری پایه گذاری شده بود تا حدودی مقامات برلین را دچار محافظه کاری قابل ملاحضه ای نمود. با این حال استراتژی محتاطانه برلین در کمک به اوکراین تا پیش از فوریه 2022 ادامه داشت ولی با آشکار شدن شواهدی مبنی بر یک عملیات نظامی تهاجمی و سپس حمله روسها به اوکراین ، این روند ، صورت متفاوتی بخود گرفت . بدین ترتیب در حالی که ارتش بریتانیا چیزی در حدود 2000 قبضه موشک ضد زره و تعداد مشخصی از خودروهای زرهی سبک را به کیف تحویل می داد ، ارتش لهستان و لیتوانی سامانه های دفاع هوایی دوش پرتاب را در اختیار ارتش اوکراین قراردادند و ترکیه نیز اجازه تولید مشترک بدون سرنشین بیرقداررا صادر نمود ، اما آلمان ها تنها به ارسال چندهزار عدد کلاهخود نظامی بسنده کردند که این امر مورد اعتراض بقیه کشورها قرار گرفت . با این وصف و علیرغم سرعت آهسته کمک های نظامی آلمان ها ، روند سیر صعودی پیدا نمود تا درنهایت به انتشار خبر تحویل تانکهای لئوپارد-2 منتهی گردید . به همین دلیل برخی معتقدند که عملیات نظامی روسیه دراوکراین می تواند آغازی بر تغییر چشم اندازهای امنیتی در اروپا گردد ولی سئوال اصلی اینجاست که ورود لئوپارد به صحنه نبرد چه تاثیری بر تعال نظامی صحنه نبرد از خود برجای خواهد گذاشت ؟! مرحله یکم : مقایسه سخت افزارهای روسی و آلمانی درواقع امر ، تحلیل نظامی براساس شمارش تعداد تانکها ، پیاده نظام ، هواپیما و ... امری غیردقیق و غیرعلمی است . با این حال یکی از جامع ترین منابعی که تنوع و کمیت سخت افزارهای نظامی را در مقیاس جهانی به شکل سالانه بررسی می کند ، موسسه بین المللی مطالعات استراتژیک ( IISS) است که نسخه سال 2022 آن درست قبل از تهاجم روسها به اوکراین منتشر گردید و به تقریب ، منبع معقولی برای درک این نکته که ارتش روسیه چه تعداد تانک و در چه گونه هایی را قبل از شروع جنگ بصورت عملیاتی در اختیار داشت ، محسوب می شود . با توجه به این مساله ، ارتش روسیه در فوریه سال 2022 چیزی در حدود 2927 دستگاه تانک اصلی میدان نبرد را در سازمان رزم نیروی زمینی خود می دید که این تعداد در کنار 330 دستگاه نمونه موجود در یگان های تفنگدار دریایی و حدود 160 دستگاه در واحدهای هوابرد ، در مجموع ، 3417 دستگاه تانک اصلی میدان نبرد را به نمایش می گذاشت ، در حالی که گفته میشود روسها تعداد 10200 دستگاه تانک دیگر را بصورت ذخیره نگهداری می کنند . در این میان ، با گذشت حدود 11 ماه و 15 روز از شروع جنگ ، براساس اطلاعاتی که منابع غربی مدعی آن هستند ، ارتش روسیه تا ابتدای فوریه 2023 در حدود 1446 دستگاه تانک را از دست داده اند که مجموع تعداد منهدم شده یا به غنمیت گرفته شده از سوی ارتش اوکراین محسوب می شود که اگر این عدد مبناء قرار گیرد ، حدود نیمی از تانکهای عملیاتی ارتش روسیه از دست رفته است . بااین حال منابع غربی معتقدند که این رقم تنها 90درصد از تلفات روسها محسوب می شود و هنوز 10درصد از موارد ثبت شده را نمی توان بطور قطع به ارتش روسیه منتسب نمود . اما با وجود تمامی ابهامات ، اگر عدد 1446 دستگاه مبنایی برای بررسی نرخ تلفات روسها در نظر گرفته شود ، موارد ذیل قابل بررسی به نظر می رسد: 1-از 2260 دستگاه تانک تی-72 شامل گونه های مختلف ، 934 دستگاه منهدم یا به غنمیت گرفته شده که نرخ تلفاتی در حدود 39 درصد را نشان می دهد . 2- از 580 دستگاه تانک تی-80 شامل گونه های مختلف ، 374 دستگاه منهدم یا به غنمیت گرفته شده که نرخ تلفاتی در حدود 64 درصد را به نمایش می گذارد . 3- از 417 دستگاه تانک تی-90 شامل گونه های مختلف ، 44 دستگاه منهدم یا به غنمیت گرفته شده که نرخ تلفات حدود 11 درصد را قابل مشاهده می نماید . اگر رقم 10200 دستگاه تانک ذخیره ارتش روسیه را که قبل از تهاجم ادعا شده شامل 7000 دستگاه تانک تی-72 ( شامل نسخه های AوB) ، تی-80 در حدود 3000 دستگاه (شامل نمونه های BV ، B وU) و چیزی در حدود 200 دستگاه تانک تی-90 بدانیم ، این بدان معناست که درصورت طولانی شدن جنگ در اوکراین ، میدان جنگ به شکل فزاینده ای تحت تاثیر حضور تی-72 قرار خواهد گرفت که بیشترین تعداد تانک در انبارهای ارتش روسیه را تشکیل می دهد . علاوه براین ، ممکن است شاهد افزایش فعالیت خط تولید تی-90 نیز بود که پیشرفته ترین تانکی است که روسها بصورت انبوه می توانند آن را تولید و به میدان ارسال کنند ( اگر نرخ تلفات 11 درصد براساس تعداد اعزامی به صحنه نبرد مبناء قرار گیرد ) هر چند تعداد تی-90 های موجود درمقایسه با سایر نمونه ها ، محدود به نظر می رسد. منابع غربی در این زمینه معتقدند که تانک اصلی میدان نبرد T-72B3 که در دهه دوم قرن21 بروزرسانی های جدیدی را دریافت نموده که شامل سامانه های هدفگیری بهبود یافته ، سامانه بارگذار خودکار و زره های واکنشی است ، توانمندی بسیار بیشتری را نسبت به نمونه های پایه تی-72 از خود نشان میدهد . علاوه براین ، نسخه تی -90 ام که به نسبت ، بیشترین نمونه تولید شده این تانک محسوب می شود ، نیز می تواند یکی از تاثیرگذارترین سخت افزارهای زرهی روسها بشمار آید . در این میان با توجه به اینکه گفته شده قرار است نسخه لئوپارد-2آ6 ( دربرخی منابع نسخه 2آ4( به کیف تحویل شود ، تحلیل زیر عمدتا براساس سناریوی رودرویی میان تی-72بی3 / تی-90ام در برابر ببرهای آلمانی چیده شده است : الف- وزن : لئوپارد 2آ6 بیشتر از 60 تن وزن دارد که درمقایسه با تی-72بی3 با 50تن و تی-90ام با وزنی بیشتر از 50 تن ، سنگین تر به نظرمی رسد . راست : L/55 چپ : 2A46 ب- توپ اصلی : لئوپارد2آ6 ، به یک توپ با کالیبر 120م.م ( L/55) که گونه بلندتر از نمونه نصب شده روی تانک آبرامز ( نسخه آ-2( مجهز شده در حالی که تی-72بی3 و تی-90 ام به توپ 125 م.م بدون خان 2A46 مسلح شده اند . ج- برد موثر : لئوپارد2آ6 در حال حاضر می تواند مهمات هدایت شونده لیزری ضد زره خود را در یک برد 8000 متری بسمت اهداف شلیک کند که به نسبت بیشتر از نمونه های روسی است که بسته به نوع مهمات مورد استفاده ، برد موثری در حدود 3تا5 هزارمتر را دراختیار دارند . مقایسه آرایش استقراری خدمه تی-72بی3 (راست ) و لئوپارد2آ4 د-خدمه : لئوپارد2آ6 از 4 خدمه بهره می برد که درمقایسه ، یک خدمه بیشتر از نمونه های تی-72بی3 و تی-90ام است . مقایسه میزان ضخامت زرهی پیشانی سه تانک اصلی میدان نبرد روسی و آلمانی از چپ به راست : تی-80 /تی-72بی/ لئوپارد2آ4 ه- مجموعه حفاظت زرهی : هر سه تانک به زره های متعارف مجهز شده اند ، اما لئوپارد2آ6 با مجهز شدن به زره های فاصله دار ( در نسخه های صادراتی لئوپارد2 به زره هایی از جنس مواد مرکب برای حفاظت بیشتر مسلح می شوند ) بقاء پذیری مناسبی را به نمایش می گذارد ، در حالی که تی-72 بی3 با ترکیبی از زره های فولادی و کامپوزیتی و تی-90ام نیز با زره های مشبک نیز درصدد برآمده اند تا میزان تهدید را به حداقل ممکن کاهش دهند . این درحالی است که لئوپارد2آ6 با مجهز شدن به زره های واکنشی میتواند ضریب کارایی بهتری را به نمایش گذارد هر چند هنوز مشخص نیست که چنین چیزی به اوکراین تحویل شود . متقابلا تی-72بی3 و تی-90ام با مسلح شدن به زره های واکنشی کنتاکت-5 و رلیکت (Relikt ) ادعاهای بیشتری در این زمینه دارند . مرحله دوم - ورود پلنگهای آلمانی به صحنه نبرد چه معنایی دارد ؟! برخی تحلیلگران نظامی معتقدند که اگر تخمین های موجود در خصوص میزان ذخیره تانکهای ارتش روسیه و همچنین میزان تلفات آنها در 11 ماه اخیر در بهترین حالت ، نادرست باشد ، پیش بینی نحوه تاثیرگذاری ورود لئوپارد2 بر روند جنگ با چالشهای بسیار بیشتری روبرو می شود ولی می توان پیش بینی ها را براساس 5 عامل اصلی مورد مطالعه قرار داد 1- تعداد کل (کمیت ) نخستین عاملی که می توان روی آن تحلیل نمود ، تعداد کل تانکهایی است که قرار است به اوکراین تحویل شود که بدیهی است عامل مهمی خواهد بود . پیش از جنگ ، عملیاتی بودن 987 دستگاه تانک درارتش اوکراین تقریبا پذیرفته شده بود ( شامل 858 دستگاه تانک در نیروی زمینی ، 69 دستگاه تانک در واحدهای تفنگدار دریایی ، 60 دستگاه تانک در واحدهای هوابرد و تعداد نامشخصی در واحدهای وزارت کشور ) علاوه براین ، داده های موجود نشان میداد که حدود 1132 دستگاه تانک در انبارهای ارتش اوکراین بصورت ذخیره موجود بوده که قسمت اعظم آنها را تانکهای به نسبت قدیمی تی-64 تشکیل می داد که اگر چه بخش عمده ای ازآنها یکسری بروزرسانی هایی نظیر سامانه های کنترل آتش جدید ، تصویرسازهای حرارتی و زره های واکنشی را بخود می دیدند ولی ارتش اوکراین با ناوگانی قدیمی وارد نبرد شد . تحویل چندصد دستگاه تی-72 از سوی لهستان و جمهوری چک ، اگرچه قدرت آتش زرهی ارتش کیف را بهبود داد ولی ارسال لئوپارد2 به معنای افزایش کیفی این قدرت آتش محسوب می شود . تا امروز ، آلمان متعهد شده که دو گردان لئوپارد2 را به کیف تحویل دهد که بسته به شیوه تحویل ممکن است بین 80 تا 112 دستگاه تانک باشد . علاوه براین ، ارتش اوکراین مستمرا بدنبال تسلیحات ضد زره بود که ارتش آمریکا از سال 2018 بتدریج آن را به اوکراین تحویل می داد ( ضد زره جاولین) که تاامروز تعدادآن به 30 هزار قبضه از این موشک به کیف ارسال شده است . راست : چالنجر-2 چپ : آبرامز ام1آ2 همزمان با تحویل لئوپارد ، ایالات متحده و بریتانیا نیز اعلام کرده اند که 31 دستگاه آبرامز از گونه آ-2 و 14 دستگاه چالنجر-2 را به ارتش اوکراین تحویل می دهند که این درمجموع به معنای اضافه شده 100 دستگاه تانک پیشرفته به نیروی زمینی اوکراین خواهد بود . بدین ترتیب اگر این الگو در حوزه ارسال سامانه های راکت انداز ، ضد زره و ... تکرار شود ، تاثیر افزون تری را برصحنه نبرد از خود برجای خواهد گذاشت ( البته آخرین خبرها در 6 فوریه حاکی ازآن است که آبرامزها در اوایل 2024 تحویل می شوند .م ) برای مشاهده دقیق تصاویر روی آنها کلیک کنید این تصاویر ، مجموعه از عکس های ماهواره ای ثبت شده از دپوهای زرهی ارتش روسیه در سراسر این کشور است که گفته میشود حدود 10200 دستگاه تانک را در خود جای داده با این حال منابع غربی معتقدند که روسها در اعلام این عدد اغراق می کنند و تعداد نمونه هایی که امکان بازسازی و اعزام آنها به جنگ دردسترس قرار دارد ، عدد کمتری است با وجود تمامی این اعداد و ارقام ، مقایسه تعداد تانکهای ارتش اوکراین و تعداد تانکهای ذخیره ارتش روسیه (10200 دستگاه ) اهمیت پیدا می کند ، هر چند مشخص نیست که چه تعداد از این رقم ادعایی ، میتواند بسرعت عملیاتی شود و حتی برخی معتقدند که این رقم می تواند کمتر نیز باشد ( نویسنده معتقد است که بخشی ازاین عدد ادعایی تنها روی کاغذ بوده و ممکن است سالها پیش تعدادی از این تانکها اوراق نیز شده باشد ) نتیجه ای که از بحث در خصوص کمیت تانکها می توان گرفت ، این است که عملکرد ارتش اوکراین در حوزه دفاعی ناشی از عدم توجه به برتری حریف در کمیت تانکهای در دسترس بوده ، بدین معنی که ارتش اوکراین موازنه سخت افزاری را به کناری نهاد و تعادل در صحنه نبرد را بواسطه کاربرد عامل روحیه رزمی ایجاد نمود . درواقع ، انتظار تحلیلگران این بود که روسها بدلیل برتری در نیروی انسانی و تجهیزات ، تعادل صحنه نبرد را به نفع خود تغییر دهند ولی این اتفاق رخ نداد و برعکس هر اندازه از جنگ گذشت، اوکراین بدون آنکه درمقام آفند محض قرار گیرد ، همزمان با تلفات شدید روسها در حوزه زرهی ، تعداد تانکهای عملیاتی خود را افزایش داده ( بصورت غنیمت گرفتن تانکهای مهاجم ، تعمیر تانکهای آسیب دیده خودی و دشمن ، و درنهایت دریافت نمونه های جدید .م ) است . بدین ترتیب ، برخی معتقدند که تزریق تانکهای جدید به ارتش اوکراین ، بخصوص نمونه های به نسبت پیشرفته ای نظیر لئوپارد ، این توازن فرسایشی را که گفته میشود به نفع اوکراین پیش می رود ، می تواند مجددا به نفع کیف تغییر دهد . پی نوشت : 1- ادامه دارد .... 2-استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

بخش دوم... تانک Chonma-216 در رژه سال ۲۰۱۰.نمای جانبی نمای واضحی از پیکره بندی شش چرخ جدید تانک و شکل آن را ارائه می دهد که اکنون به طور قابل توجه ای با تی ۶۲ متفاوت است.Chonma-215 و ۲۱۶ و گاهی اوقات حتی Songun-Ho ،اغلب توسط علاقه مندان به عنوان Pokpung-Ho شناخته می شود،اگر چه این نام گذاری هیچ مبنایی در واقعیت ندارد. در مسیر رسیدن به Songun-Ho : تغییرات مختلف Chonma-Ho در دهه 2000 نشان دهنده نفوذ فزاینده طراحی های شوروی در اواخر جنگ سرد بر طراحی تانک های کره شمالی است. این احتمالاً ناشی از تلاشی برای جبران مزیت تکنولوژیکی است که کره جنوبی در اواخر دهه 1980 و 1990 به لطف تانک اصلی میدان نبرد K1 و مدل های بعدی آن به دست آورده بود.اگرچه بدون شک به نظر می رسد که تانک هایی مانند Chonma-214 یا Chonma-216 ارزش های رزمی Chonma-Ho را بهبود بخشیدند و به طور قابل توجهی نسبت به T-62 اصلی برتری داشتند، اما هنوز هیچ شانسی برای رقابت واقعی با K1 کره جنوبی نداشتند.جهش کره شمالی در ساخت تانک در سال 2010 و در خلال رژه نظامی به مناسبت شصت و پنجمین سالگرد تاسیس حزب کارگران کره در قالب تانک اصلی میدان نبرد جدید SongunHo یا Songun-915 در معرض دید جهانیان قرار گرفت.این تانک به نظر می رسد در سال 2009 وارد خط تولید شده است.مانند همیشه در مورد تانک های کره شمالی، توسعه Songun-Ho بیش از حد مبهم است و بر اساس تجزیه و تحلیل عناصر قابل مشاهده تانک و تلاش برای یافتن یا حداقل نظریه پردازی در مورد منشاء آنها تاریخچه ای برای این تانک ترسیم شده است.این تانک احتمالاً پس از Chonma-216 طراحی شده است و آن را می توان یک تانک جدید یا حداقل عمدتاً جدید بر اساس تجربه به دست آمده از مطالعه T-72 و دیگر طراحی های اواخر دوران حیات شوروی دانست. Songun-Ho در رژه در میدان کیم ایل سونگ،پیونگ یانگ در سال ۲۰۱۰.این تانک از نظر ظاهری،تفاوت قابل توجهی با Chonma-216 قبلی دارد. طراحی بدنه تانک جدید Songun-Ho جدید در مقایسه با Chonma-216 قبلی دارای بدنه بسیار اصلاح شده ای است. اگرچه هنوز بر اساس Chonma ساخته شده است، اما تا حدی تغییرات بیشتری نسبت به مدل های قبلی دارد. تغییری که احتمالاً نشان‌ می دهد تحولات ساختاری قابل توجهی در Songun-HO انجام شده است، موقعیت قرارگیری راننده است. در تمام مدل های Chonma-Ho، راننده مانند T-62 در سمت چپ در جلوی شاسی می نشست. اما Songun-Ho مانند تی ۷۲ از موقعیت راننده مرکزی استفاده می کند. نمای بالایی از Songun-Ho ارتقا یافته در سال ۲۰۱۷ تصویر نمایی زیبا از موقعیت راننده در جلو در مرکز شاسی تانک و همچنین اگزوز عجیب و غریب موجود در قسمت پشتی گلگیر سمت راست را نشان می دهد. به نظر می رسد که سون گون-هو در مقایسه با مدل های قبلی خود پهن شده است و در حدود 3.50 متر عرض دارد، در مقایسه با 3.30 متر در T-62 و احتمالاً تمام مدل های Chonma-Ho. با این حال، به نظر می رسد که این تانک همان شنی لولا فلزی OMSh با عرض 58 سانتی متر را که در Chonma-Ho و T-62 استفاده می شود، حفظ کرده است. اگرچه این شنی ها نسبتاً قدیمی و با استانداردهای امروزی تا حدودی منسوخ هستند، اما امکان اشتراک با مدل‌های قدیمی‌تر را فراهم می‌کنند و به صنعت کره شمالی اجازه می‌دهند مجبور نباشند تغییرات نسبتاً سخت و گران قیمتی را با استفاده از مجموعه جدیدی از قطعات انجام دهند. این شنی ها همچنین می توانند با پدهای لاستیکی مجهز شوند تا در حین رژه به مناطق شهری آسیبی وارد نشود. از نظر طول، فاصله بین اولین و آخرین محور چرخ های جاده موجود در Songun-Ho حدود 4.06 متر به نظر می رسد،(مقداری مشابه با T-62) بدیهی است که اندازه چرخ های Songun-Ho کاهش یافته است، زیرا پیکربندی تانک جدید 6 چرخ جاده Chonma-216 را حفظ کرده است. این تانک همچنان مانند تانک‌های قبلی از چرخ‌های جاده‌ای از نوع ستاره‌ماهی (Starfish) استفاده می‌کند، و درست مانند شنی ها، احتمالاً مشترک بودن این قطعه عامل مهمی در تصمیم‌گیری برای نگهداری قطعات قدیمی است. این تانک از سیستم تعلیق میله پیچشی استفاده می کند و تصاویر ان در طول تمرینات نظامی نشان می دهد که دارای 3 غلتک برگشتی (Return rollers) است.این تانک دارای دامن های لاستیکی ضخیم در کنار شاسی است که سیستم تعلیق را می پوشاند،(مانند تانک های قبلی کره شمالی) گلگیرهای آن مانند T-62 به سمت پایین شیب دارند، اما مانند T-72 دارای پوشش لاستیکی هستند. Songun-Ho بدون دامن های کناری خود در طول یک تمرین نظامی دیده میشود.در این تصویر غلتک های برگشتی یا پشتیبانی مشخص است.این عکس همچنین نمای مناسبی از سبد برجک ارائه می کند و همچنین نشان می دهد که موشک ایگلا که همیشه در رژه های نظامی حضور دارد،عملا به نظر نمی رسد که در میدان عمل مورد استفاده قرار گیرد. طول کلی بدنه Songun-Ho حدود 6.75 متر است و محفظه موتور چند سانتی متر عقبتر از چرخ هرزگرد یا بیکار (idler wheel) عقب قرار دارد. این تنها کمی طولانی تر از T-62 قدیمی است که حدود 6.63 متر طول داشت. با این وجود، محفظه موتور Songun-Ho کاملاً متفاوت از تانک های قبلی به نظر می رسد.جالب اینجاست که نه تنها در بالای موتور، بلکه در قسمت پشتی گلگیر سمت راست نیز دارای اگزوز است. منابع کره شمالی ادعا می کنند که Songun-Ho از یک موتور 1200 اسب بخاری استفاده می کند که آن را با سرعت 70 کیلومتر در ساعت به حرکت در می آورد. این ادعا در مورد تانکی که دارای چنین موتور قدرتمندی است احتمالاً یک برآورد بیش از حد برای اهداف تبلیغاتی است، اما Songun-Ho به احتمال زیاد دارای موتوری است که بر اساس موتور T-72 توسعه داده شده است، احتمالاً بسیار قوی تر از موتورهای استفاده شده در Chonma-Ho قبلی. با توجه به اینکه این تانک دارای وزن تخمینی نسبتاً متوسطی در حدود 44 تن است ممکن است تحرک بسیار مناسبی داشته باشد. عکسی از یک Songun-Ho مجهز به زره واکنش گر انفجاری دوتایی روی برجک،این عکس همچنین نمای مناسبی از کناره های شاسی آن ارائه می دهد. بخش بالایی جلوی شاسی Songun-Ho همیشه در زیر پوششی از صفحات زره واکنشگر انفجاری دیده شده است ودر همین بخش دو چراغ جلو در کنار این پوشش زره واکنش گر وجود دارد.بخش پایینی جلوی شاسی مانند T-80U و مدل های بعدی Chonma-Ho توسط یک ورقه لاستیکی ضخیم پنهان شده است. در پشت پوشش زره واکنش گر انفجاری ، تصور می‌شود که Songun-Ho دارای نوعی زره مرکب اولیه باشد، اگرچه احتمالاً ترکیبات ساده و قدیمی دارد. مجدداً، فرض بر این است که این کامپوزیت از T-72 Ural مشتق شده باشد. برجک عجیب تانک : اگرچه این تانک دارای برخی ویژگی‌های جدید است، اما شاسی تانک سونگون-هو در مقایسه با برجک بسیار عجیب آن ، تفاوت بسیار کمتری با تانک‌های قبلی کره شمالی دارد. در حالی که تانک های جدید کره شمالی از اوایل دهه 1990 از برجک های جوش کاری شده استفاده می کردند، سونگون-هو شاهد بازگشت به برجک ریخته گری بود. این طراحی از نظر ظاهری تا حدودی شبیه به T-62 است، اما بسیار بلندتر و برامده تر است. دلایل متعددی برای توجیه این افزایش اندازه می توان یافت. نمای جلوی Songun-Ho در رژه،نشان می دهد که برجک ریخته گری شده این تانک چقدر بزرگ است. نمای بالایی Songun-Ho در رژه Songun-Ho اولین تانک کره شمالی است که دارای توپ 125 میلی متری است. محتمل ترین فرض بر این است که این توپ از 2A26M2 یا 2A46 موجود در T-72 Ural الهام گرفته شده است، با این حال، ظاهر آن نشان می دهد که یک کپی یکسان نیست. این توپ به احتمال زیاد با همه مهمات شوروی و چین سازگار نیست اما می تواند از بیشتر آنها استفاده کند و کره شمالی نیز به احتمال زیاد گلوله های بومی را نیز تولید می کند، ولی اینکه چقدر پیشرفته هستند، سوالی است که بعید است پاسخی برای آن داده شود.با این حال، نسبتاً این اطمینان وجود دارد که توپ 125 میلی‌متری کره شمالی قادر به شلیک موشک‌های ضد تانک نیست. اندازه بزرگتر این توپ دلیلی برای قرار دادن برجک بزرگتر است و ارتفاع بیشتر برجک Songun-Ho ممکن است باعث فرورفتگی بیشتر شود. (فرورفتگی یا افسردگی توپ اصطلاحی است که به توانایی اسلحه شما برای کج شدن به سمت زمین اشاره دارد.داشتن یک فرورفتگی خوب اسلحه به شما امکان می دهد که نه تنها دشمنان را از ارتفاعی بالاتر هدف بگیرید،بلکه به شما این امکان را می دهد که از بی نظمی های زمین مانند تپه ها برای پنهان کردن خود استفاده کنید و بتوانید به طور موثر به سمت دشمن شلیک نمایید) بر خلاف اکثریت قریب به اتفاق تانک‌های مجهز به توپ 125 میلی‌متری شوروی و چینی، Songun-Ho ازاتولودر استفاده نکرده است، که ممکن است،دلیلش این باشد که برای ساخت و قرار گرفتن در بدنه‌ای که هنوز بر اساس Chonma-HO ساخته شده است، بسیار پیچیده است. در عوض، تانک دارای یک لودر انسانی است، به این معنی که برجک سه مرد را در خود جای می دهد(یعنی تانک با یک راننده و ۳ نفر در برجک دارای ۴ سرنشین است)، که در طراحی های مدرنی که ریشه در طراحی های شوروی دارد، عجیب است. با در نظر گرفتن توپ، به نظر می رسد تانک حدود 10.40 متر طول داشته باشد. ادامه دارد... مترجم SHAHDAD  استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز می باشد.

بالون چینی بر فراز آسمان آمریکا این بالن از شمال تنسی به آلوباما رسیده و گفته میشود محل عبور آن از روی کانادا مشخص نشده.تمام مسیر روی تاسیسات هسته ای استراتژیک، پایگاه های هوایی و دریایی آمریکا می گذرد. به گفته یک مقام ارشد آمریکایی در مصاحبه با CBS، سیستم رصد شناسایی زیر بالون به اندازه دو یا سه اتوبوس است و خود بالون بسیار بزرگتر است. به گفته رسانه های آمریکایی، ارتش ایالات متحده در حال آماده سازی شرایط برای سرنگونی بالون جاسوسی چین میباشد هم اکنون چندین جنگنده اف۱۵ و اف۲۲ ارتش آمریکا در محل در حال گشت زنی هستند.

Eurocopter AS565 Panther

توطئه خطرناک امارات علیه جزایر یمن معاون وزیر اطلاع رسانی یمن گفت، شهرک سازی امارات در جزیره استراتژیک میون در باب المندب در چارچوب توطئه بزرگ علیه جزایر یمن نیز قرار دارد. الفهمی ادامه داد که رژیم صهیونیستی درصدد تصرف جزایر یمن از طریق امارات است یعنی اولین کشوری که اقدام به عادی سازی کرد لذا امارات در این چارچوب یک شهرک در منطقه یختل در شهر المخا احداث کرده است. وی تصریح کرد که رژیم صهیونیستی آماده احداث چند شهرک در جزیره حنیش و سقطره تحت نظارت امارات است. الفهمی توضیح داد که امارات سرگرم زمینه سازی برای انتقال پایگاههای رژیم صهیونیستی به یمن است تا این رژیم دست برتر را در منطقه داشته باشد. از سوی دیگر امارات به گسترش نفوذ خود در سواحل و جزایر یمن ادامه می دهد.

ژن چینی برای اشباح پارسی برنامه تسلیح جنگنده – بمب افکن های اف-4 فانتوم-2 نیروی هوایی به موشکهای ضد کشتی به تقریب ، بیش از چهل سال است که جنگنده –بمب افکن های نسل سوم اف-4 فانتوم-2، ستون فقرات نیروی هوایی ایران را تشکیل می دهد ، جت دوموتوره ای که از سالهای جنگ ویتنام ، ابتدا در نیروی هوایی شاهنشاهی ایران ( IIAF) و سپس نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران ( IRIAF) وارد خدمت شد تا ماموریتهای برتری هوایی ، شناسایی و حتی در سالهای اخیر ، ضد تروریستی را برعلیه گروهکهای معارض در عراق برعهده گیرد . با تمامی این اوصاف و علیرغم تمامی فرازو نشیبهای موجود ، امروز ، شش اسکادران از اف-4 های تحویلی شامل یک اسکادران از نمونه های شناسایی ( حدود 6 تا 10 فروند فتوفانتوم ) در حال خدمت هستند که منابع غربی تعدادآنها را بین 62 تا 66 فروند از گونه های F-4E و F-4D برآورد می کنند . گرچه به اعتقاد بخش قابل توجهی از تحلیلگران دفاعی ، فانتوم ها ، برای صحنه نبرد هوایی در قرن بیست و یکم بسیار سنگین هستند ، اما در صورتی که بهسازی های موثری در حوزه سامانه های جنگ الکترونیک و تسلیحاتی بر روی آنها صورت گیرد ، میتواند به پیکربندی موثری نسبت به جتهای F-16E نیروی هوایی امارات یا جنگنده های F-18E نیروی دریایی ایالات متحده تبدیل گردند . در این میان ، گرچه فلسفه اصلی طراحی اف-4 به منظور ایجاد برتری هوایی بر فراز صحنه نبرد بنا نهاده شده ، اما ایران درسالهای قبل از انقلاب با خرید جتهای اف-14 و سپس در سالهای آغازین دهه 90 با خرید جتهای میگ-29 و همچنین برنامه ریزی برای خرید وساخت سامانه های پدافند هوایی پیشرفته ، بتدریج فانتوم ها را برای اجرای حملات ضربتی در نظر گرفت که این نقش از ابتدای دهه هشتاد میلادی در جنگ با عراق تا کاربرد طیف قابل توجهی از مهمات هدایت دقیق و سقوط آزاد بر علیه شبه نظامیان داعش و در سالهای اخیر ، اجرای ماموریتهای ضد کشتی در خلیج فارس ، همچنان ادامه دارد . درواقع امر ، برای ساختار نیروهای مسلح ایران ، ایجاد و گسترش تهدید بر علیه نیروهای متخاصم در آبهای خلیج فارس و بویژه تنگه هرمز در صد اولویتها قرار دارد و گرچه نیروهای مسلح این کشور نزدیک به دو دهه است که به زرداخانه موشکهای بالستیک هدایت دقیق خود به منظور ایجاد تهدید بر علیه زیرساختهای حیاتی در سراسر خاورمیانه متکی است ، اما بطور همزمان ، توسعه زرادخانه موشکهای کروزضد کشتی برای خنثی سازی قابلیتهای دریایی نیروی مهاجم احتمالی ، نیز در دستور کارقرار گرفته است . بدین ترتیب ، گسترش ناوگان شناورهای تندرو و همچنین زیرسطحی های دیزلی کلاس کیلو و متعاقباً بکارگیری زیرسطحی های سبک براساس طرح های کره شمالی و یکسری نمونه های داخلی در مجموع باعث شده تا ناوگان مهاجم به اندازه کافی خود را از سواحل این کشور دور نگاه دارد . با تمامی این اوضاف ، ارتش ایران ( نیروی هوایی ) در یک دهه اخیر ، با ایجاد سرپلهای همکاری با ارتش چین ، بشدت در حال توسعه قابلیتهای ضدکشتی هوابرد خود است که این امر با تولید موشکهای کروز چینی که در ایران تحت امتیاز با نام های بومی بکار گرفته میشود ، در پنهانکاری قابل توجهی ادامه پیدا کرده است . بعنوان مثال ، موشک کروز ضد کشتی نصر که گونه برگرفته از موشک کروز سی-704 چینی است ، با بردی نزدیک به 35 کیلومتر هم اکنون برای شلیک و حمل توسط اسکادران های اف-4 نیروی هوایی ایران ، اصلاح شده اند که این امر با توجه به قابلیت حمل مهمات فانتوم ، گزینه مطلوبی برای غافلگیر کردن شناورهای مهاجم خواهد بود . https://www.aparat.com/v/OHBWP/ویدئوی_تست_موشکهای_کروز_ضد_کشتی_بر_روی_جتهای_اف-4 پس از تکمیل برنامه موشکهای ضد کشتی نصر ، دومین موشک کروزبومی(قادر ) که با فانتوم های نیروی هوایی سازگار گردید ، موشک میانبرد سی -802 است که میتواند در یک برد 200 کیلومتری شناورهای حریف را مورد تهاجم قرار دهد که این برد ، میزان بقاء جتهای اف-4 را تا حد قابل توجهی در محیط رزمی افزایش داده ، ضمن اینکه اندازه محدودن A2/AD ارتش ایران را نیز بهبود می دهد . در این ارتباط گزارش هایی در دست است که نشان می دهد ایران موفق شده تا فناوری این موشک را در برابر عملیات جنگ الکترونیک دشمن ، بهبود دهد و جتهای اف-4 بعنوان سکوی حامل این موشکها ، اینک می توانند مهمات فوق الذکر را در ارتفاع بالا و سرعت بیشتر از 2 ماخ بسوی هدف روانه کنند که این امر انرژی جنبشی قابل ملاحضه ای را در زمان برخورد به هدف ، در اختیار موشک قرار می دهد . در مجموع ، مسلح شدن ناوگان جنگنده – بمب افکن های اف-4 نیروی هوایی ایران به چنین موشکهایی ، مکمل بسیار مطلوبی برای سایرسامانه های A2/AD ایران می تواند بحساب آید . https://www.aparat.com/v/WSv4Z/ویدئوی_تست_موشکهای_کروزضد_کشتی_بر_روی_جتهای_اف-4_نیروی پی نوشت : 1- بن پایه 2--استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

یادگاری از دوران اشغال افغانستان تصویر بالا مربوط به یک تانک تی-62 در منطقه پنجشیر افغانستان است. نکته قابل توجه در مورد این تانک این است که آن جز از تانک های تی-62 ارتش شوروی است که در زمان اشغال افغانستان به راکت های هوا به سطح UB-32-57 برای افزایش قدرت رزمی مجهز بوده است. در این تصویر سه لانچر راکت های هوا به سطح UB-32-57 که بر روی برجک نصب می شده است برداشته شده است اما می توان پایه لانچر ها را که هنوز روی تانک باقی مانده است را مشاهده کرد.

بازمانده اشباح پارسی نیروی هوایی ایران ، یکی از بزرگترین مشتریان گونه صادراتی جنگنده / بمب افکن اف-4 فانتوم-2 بشمارمی آمد و خلبانان رزمی چند نسل این نیرو هنوز با این هواگرد کهنه کار دست به عملیات نظامی می زنند . ایران قبل از انقلاب سال 1979 میلادی ، بیشتر از 200 فروند اف-4 از جمله 32 فروند F-4D ، 177 فروند F-4E و 16 فروند گونه شناسایی RF-4E را تحویل گرفت که پس از گذشت چندین دهه ، هنوز ستون فقرات اسکادرانهای فعال آن بشمار می آید . در ابتدای امر، یعنی به سال 1967 ، نیروی هوایی شاهنشاهی ایران 16 فروند گونه D را به شرکت سازنده سفارش داد و بدنبال آن ، دومین سفارش 16 فروندی نیز ارائه گردید که درنهایت ، اولین جنگنده از این نوع در سپتامبر 1968 تحویل گردید . یکسال بعد ، یعنی در میانه 1969 ، مجددا" نمونه بروزشده فانتوم ، یعنی گونه F-4E به تعداد 32 فروند تحت برنامه فروش خارجی Peace Roll II به ثبت رسید که تحویل آنها از مارس 1971 آغاز شد . آخرین دسته سفارشی نیز که به مک دانل ارائه شد ( 32 فروند ) بدلیل انقلاب هرگز تحویل نگردید . اما گونه شناسایی فانتوم ( RF-4E) که خط تولید آن در سنت لوییز ( میسوری ) قرار داشت نیز مشغول تامین سفارش 27 فروندی برای فتوفانتوم های نیروی هوایی ایران بود که از این تعداد ، تنها 16 فروند تحویل شد . اما پس از وقوع انقلاب در ایران ، تحریم های مستمر ایالات متحده موجبات کمبود شدید قطعات یدکی برای سرپا نگاه داشتن ناوگان گردید که این امر بخصوص در مراحل آخر جنگ ایران و عراق ، بوضوح بر روند جریان جنگ تاثیر نهاد . در این میان ، ناوگان فانتوم نیروی هوایی ایران سابقه درخشانی در عملیات رزمی از خود برجای نهاده است ، چنانکه در جریان جنگ داخلی عمان ( ظفار) در بازه زمانی 1975-1974 بر علیه شورشیان عمانی و در بازه زمانی پس از انقلاب و قبل از آغاز جنگ با عراق ، نقش بسیار مهمی در فرونشاندن غائله های برپا شده در کردستان و آذربایجان ایفا نمودند . علاوه براین ، اسکادرانهای فانتوم ایرانی ، در محرمانه ترین ماموریتهای محوله به سال 2014 ، سورتی های رزمی متعددی را برای انهدام واحدهای مکانیزه دولت اسلامی (ISIS) در کارنامه خود به ثبت رساندند که جزییات اندکی ازآن تاکنون منتشر شده است . تعمیرو نگهداری اشباح پارسی : با این وصف ، نیازبه عملیاتی نگاه داشتن این جنگنده کهنه کار ، باعث شده تا صنعت هوا- فضای ایران به شکل هوشمندانه ای ، مبادرت به مهندسی معکوس قطعات پرمصرف خود نماید . در این خصوص ، براساس اطلاعات منتشرشده ، صنایع هوایی ایران (IACI) پروژه ای تحت عنوان "دوران " را آغاز نمود که به شکل خاص برای بروزرسانی باقیمانده ناوگان جنگنده- بمب افکن های F-D و F-4E طراحی شده بود . این برنامه شامل سامانه های جدید رادیویی U/VHF ، سامانه های ناوبری بروز شده و در نهایت اورهال اساسی این هواگردهای رزمی میشد . از سویی دیگر ، نیروی هوایی ایران ، پس از بازنشسته شدن آخرین نمونه های جنگنده F-4D از نیروی هوایی کره جنوبی ، ، به تنها کاربر فانتوم های سری دی که با افتخار "دیزل" نامیده میشدند ، تبدیل گردید که هم اکنون در قالب اسکادران 101 تاکتیکی مشغول عملیات هستند و احتمالا" تا سال 2030 در خدمت خواهند بود . از سویی دیگر ، تعداد مشخصی از ناوگان RF-4E در اسکادران 31 تاکتیکی مستقر در همدان مبادرت به انجام ماموریتهای محوله می کنند . با این وصف ، نیروی هوایی ایران ، مشغول برنامه ریزی برای ادامه خدمت 3 اسکادران از این هواگردهای سالخورده ، علیرغم احتمال بسیار پایین در جایگزینی تا سال 2035 است . پی نوشت : منبع : ماهنامه COMBAT AIRCRAFT . آوریل 2020 ، مقاله ای به قلم Jamie Hunter صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9 

سلام علیکم      یک بنده خدایی معتقد بود که " آینده متعلق به فرمانده ای است که در مورد آن فکر کرده باشد "    حالا سئوال این هست ، برنامه مجموعه نیروی های مسلح برای بازسازی نیروی هوایی چه چیزی است ؟؟؟    آیا قرار هست همچنان روی پرنده های رزمی دهه 60 و 70 میلادی ، سرمایه گذاری کنیم ؟؟؟    آیا قرار هست پرنده های جدید رزمی خریداری شود ؟؟؟    آیا قرار هست نیروی هوایی مبتنی بر ساخت و تولید پرنده های بدون سرنشین رزمی  ایجاد گردد ؟؟؟          دقت بفرمایید ، وقتی از نیروی هوایی صحبت می کنیم ، صرفاً منظور سخت افزار نیست ، مجموعه ای از 5 عامل در هم تنیده است که در هماهنگی با هم و به شکل یکپارچه می بایست در نظر گرفته شوند تا بیلان مورد نظر و مطلوب عیان شود .   مساله یک : آیا در مجموعه نیروهای مسلح ، اعتقادی به نیروی هوایی به عنوان رکن اصلی قدرت رزمی در قرن 21 ، وجود دارد یا خیر ؟؟    اگر جواب مثبت هست ( که احتمالاً هم هست ) با توجه به تجارب ذیقیمت گذشته وحال ، چه کار موثری صورت گرفته ؟؟   (با توجه به اینکه در قرن بیست و یکم ، استراتژی تاثیر محور و به تبع آن عملیات تاثیر محور EFFECTS-BASED OPERATION بعنوان رکن پیروزی و موفقیت در نظر گرفته شده )    مساله 2 : تا چه اندازه اعتقاد به توان داخلی اعتقاد وجود دارد ؟؟   ( صرف نظر از پروژه هایی که تا مرحله طراحی پیش رفته و یا حداکثر در حد تولید پیش نمونه قرار دارد )      مساله 3 : تا چه اندازه روی خرید از منابع خارجی سرمایه گذاری شده    ( حالا چه به صورت قطعات CKD با مونتاژ داخلی ، خرید کامل ، انتقال فناوری و .... )      مساله  4 : تا چه اندازه روی مفهوم " دیپلماسی دفاعی " کار و سرمایه گذاری شده ؟؟؟    این ها سئوالات بسیار جدی تر از تاکید روی سخت افزار هستند که باید بدانها درست و به دور از حواشی ، پاسخ داد