مقدمه : درطول دویست سال گذشته ، از انقلاب آمریکا تا میدان های نبرد عراق و افغانستان ، پیاده نظام ارتش ایالات متحده همواره تلاش می نمود تا از عامل تحرک ، به منظور دست زدن به مانورهای پیچیده جهت کسب برتری در برابر دشمن خود ، استفاده کند . با این حال ، یگانهای پیاده نظام سبک ، گرچه استخوان بندی اصلی نیروی زمینی را تشکیل می دهد ولی با محدودیت های بسیاری در حوزه های اساسی نظیر قدرت آتش و حفاظت روبرو هستند که این مشکل دهه هاست که پابرجا بوده و ارتش نیز همواره برای پُر کردن شکاف مزبور ، تلاش کرده است . علاوه براین ، اجرای عملیات رزمی ، در یک محیط رزم چندبُعدی ، باعث شده تا وجود قابلیت نفوذ سریع به مناطقی که دشمن از آن بخوبی دفاع می کند ، برای پیاده نظام به یک مولفه بسیار حیاتی تبدیل گردد ، به همین دلیل برخی معتقدند که جنگ افزار جدید ارتش ، که اکنون با شناسه ام-10 بوکر شناخته می شود ، ابزاری است که به شکل صعودی ، میزان مرگ آوری عناصر پیاده نظام سبک اسلحه را افزایش خواهد داد . بدین ترتیب ، با معرفی ام-10بوکر ، عناصر پیاده نیروی زمینی اکنون می توانند ضمن دراختیار گرفتن یک سامانه رزمی با قدرت آتش مناسب ، آزادی عمل بیشتری را برای اجرای مانورهای آفندی بدست آورند . به زبان ساده ، ام-10 به پیاده نظام سبک اسلحه نیروی زمینی این فرصت را میدهد تا به یگانهای رزمی 2040 تبدیل شوند . این سامانه جدید زرهی که پیش از این با شناسه سامانه متحرک با قدرت آتش بالا (MPF) شناخته می شد ، پس از تکمیل برنامه و رونمایی ، به اسامی دوتن از سربازان ارتش مزین گردید. تحرک و حفاظت از پیاده نظام پس از ابداع پیشرانه های احتراق داخلی به اولویت شماره یک ارتش ها تبدیل شد قدرت آتش و صورتبندی های پیاده نظام سبک اسلحه نیروی زمینی ارتش ایالات متحده در سالهای پایانی دهه شصت میلادی ( 1967 ) با سرمایه گذاری بر روی تانک سبک ام-551 شریدان ، گام های اولیه خود را برای افزایش قدرت آتش یگانهای پیاده برداشت که بیشتر ناشی از درسهای آموخته شده از میدان جنگ ویتنام بشمار می رفت به همین دلیل ، با آغاز عملیات طوفان صحرا ( 1991) ، شریدان به بخش جدایی ناپذیر از واحدهای پیاده ارتش تبدیل گشت ، تا جایی که در زمان پیشروی لشکر هشتاد و دوم هوابرد به درون خاک کویت ، شریدان به عنوان یک سکوی آتش به نسبت مطلوب برای عناصر پیاده این واحد محسوب می گردید ، اما این پیکربندی زرهی ، محدودیتهای به نسبت تاثیرگذاری را در حوزه هایی نظیر حفاظت و همچنین اطمینان پذیری رزمی به نمایش می گذاشت ، به همین دلیل ، ارتش تدریجا" این سامانه را بازنشست نموده و بسوی یک پیکربندی جدید با شناسه ام-8 ( Armored Gun System) حرکت نمود که بدلایل مختلف از جمله هزینه های مربوط به توسعه فناوری آن ، هرگز وارد خدمت نشد . تانک سبک ام-551 شریدان برای مدتهای طولانی نقشی را ایفا نمود که اکنون ام-10 بوکر باید آن را برعهده گیرد ولی بدلایل مختلف چندان مورد پسند نیروی زمینی قرار نگرفت و درنهایت از رده خدمتی کنار گذاشته شد با این اتفاق و بازنشست شدن تمامی شریدان های عملیاتی نیروی زمینی ، اکنون عناصر پیاده ارتش به شکل ذاتی از آتش پشتیبانی دوربرد مستقیم بی بهره شدند که این مساله به مدت دودهه ادامه پیدا نمود . با این وصف ، با معرفی ام-10 بوکر ، اکنون نیروی زمینی می تواند ادعا کند که به شکل همزمان قابلیت نفود به درون استحکامات دفاعی دشمن و همچنین حفظ آزادی عمل کامل در اجرای مانور را در اختیار دارد و به شکل طبیعی ، پس از ورود این سامانه زرهی در سال مالی 2025 به خدمت عملیاتی ، ارتش گامی کلیدی را برای تبدیل شدن به سازمان رزمی 2040 برخواهد داشت . با ورود ام-10 به پادگان فورت لیبرتی در انتهای سال 2025 ، لشکر 82 هوابرد به اولین یگانی تبدیل می شود که به این سامانه جدید مجهز خواهد شد که درابتدا یک گردان با سه گروهان ام-10 بوجود آمده و سپس این فرماندهان هستند که معین می کنند کدام یک از تیپ های رزمی پیاده باید توسط این گردان پشتیبانی شوند . حتی این امکان وجود دارد که خودروهای تازه تحویل شده ، به شکل مساوی میان این تیپ های رزمی تقسیم شده و یا از سه گروهان موجود ، دو گروهان به یک تیپ ملحق گردیده و تک گروهان باقی مانده نیز بصورت احتیاط نگهداری شوند . پس از انتقال این لشکر به صحنه رزم ، فرمانده واحد فوق تصمیم می گیرد که چگونه باید از آن استفاده کند . با توجه به این موارد ، ارتش احتمالا 504 دستگاه خودروی زرهی موصوف را سفارش می دهد تا در اختیار لشکرهای نیروی زمینی و گارد ملی قرار داده شود . برنامه ام-10 بوکر با این فرض بوجود آمد که قابلیت های جابه جایی هوایی به منظور ارسال سریع آن به هر نقطه از دنیا توسط هواگردهای سی-17 فراهم آید پیش زمینه تاریخی : نیاز به یک سلاح سنگین متحرک ، حفاظت شده و با توان آتش دقیق ، همواره یکی از نیازمندی های نیروی زمینی در صحنه های مختلف رزم بوده و این مساله بخصوص در جنگ دوم جهانی ، بخوبی مورد توجه قرار گرفت . درواقع ، پیشروی جوخه های پیاده نظام در مناطق شهری که مستمرا" در معرض تهدید تک تیراندازها یا سامانه های ضد زره وی قرار دارند و می توانند برای مدتها یک نیروی بزرگتر از خود را متوقف نمایند ، مهمترین برگ برنده نیروی تکور ، یعنی تحرک را از آنها می ستانند و این برای برنامه ریزان نیروی مهاجم به هیچ عنوان خبر خوبی بشمار نمی رود . در چنین حالتی ، دو سناریو بیشترین احتمال وقوع را خواهد داشت ، که یکی از میان رفتن مانع مورد نظر و ادامه پیشروی است و یا اینکه یگان پیاده مورد نظر متوقف و توپخانه یا نیروی هوایی را برای پشتیبانی فراخواند . درهردو سناریو، پیاده نظام مجبور است تا متوقف شده ( ازدست دادن مزیت تحرک ) و این روند هراندازه بیشتر بطول انجامد ، تلفات افزون تری را برای واحدها مهاجم پدید می آورد . درنتیجه انتظار کشیدن برای استفاده از آتش پشتیبانی برای واحد پیاده بطور قطع ناراحت کننده و پرهزینه است . علاوه براین ، هراندازه منطقه نبرد ، پیچیدگی بیشتری بلحاظ حضور سامانه های مختلف دفاع هوایی یا ضدآتشبار داشته باشد ، به همان اندازه کاربرد توپخانه یا نیروی هوایی ممکن است چالش برانگیز باشد و این بدان معناست که استفاده از این نوع پشتیبانی ، سریعا" صورت نمی گیرد . مضاف بر تمامی این موارد ، در برابر یک نیروی رزمی همتا ، وجود برتری هوایی دیگر یک مزیت عمده بشمار نمی رود و این برای صورتبندی های پیاده ، یک خطر عمده محسوب می گردد. راست : جاولین چپ : ام-72 https://www.aparat.com/v/E6YXU بر روی زمین ، در حال حاضر ، گروه های پیاده نیروی زمینی از سامانه های ضد زره سبک ام-72 یا جاولین استفاده می کنند که به شکلی واضح ، حفاظتی را برای آنها بوجود نمی آورند و در کنار ، با وجود اینکه سامانه هایی مثل جاولین ، یک جنگ افزار ضد زره با کارایی بالا محسوب می شود ولی استفاده از این سیستم های گرانقیمت برای انهدام مواضع پیاده نظام یا تیربار دشمن چندان به صرفه ، به نظرنمی رسد . اما اگر پیاده نظام سبک اسلحه به جای جاولین ، به یک سامانه جنگ افزاری با قدرت آتش بالاتر و حفاظت افزون تر مسلح شود ، چه اتفاقی رخ خواهد داد ؟ این همان مساله ای است که ام-10 برای پاسخ به آن طراحی و احتمالا تولید می شود . بدین ترتیب ، ام-10 با عنوان اولیه سامانه متحرک با قدرت آتش بالا که به یک جنگ افزار 105 م.م مسلح شده و می تواند با سرعت حدود 40 مایل ( 64 کیلومتر درساعت ) از پیاده نظام ، پشتیبانی کند . درواقع ، ام-10 به گونه ای طراحی شده که عناصر پیاده در سطح تاکتیکی با دشمن درگیر می شوند با این تفاوت که پس از عملیاتی شدن این سامانه ، امکان شلیک های دقیق و دوربرد برای چنین یگانهایی فراهم شده است . این خودروی زرهی جدید ، با اجرای آتش دقیق و دوربرد خود ، دشمن را مجبور می کند تا قبل از اینکه برد سلاح هایش به نیروهای درحال پیشروی برسد ، از صحنه خارج شود و این بطور طبیعی ، به پیاده نظام خودی کمک می کند تا با آزادی عمل بیشتری ، از مزیت های تاکتیکی خود استفاده کند . علاوه براین ، ام-10 بدلیل نوع خاص طراحی خود براحتی قابلیت جابه جایی داشته ، بطوریکه هر فروند سی-17 میتواند 2 دستگاه ام-10 را به نزدیکترین نقطه منتهی به صحنه درگیری برساند . اطمینان پذیری رزمی و فراتر از آن : پس ازآغاز عملیات اورلرد و تهاجم متفقین به نرماندی ، ارتش سوم ژنرال پاتون با قرار گرفتن در راس پیکان عملیات تهاجمی ، وظیفه نفوذ به درون خطوط دفاعی ورماخت را برعهده داشت ، اما به محض اتمام سوخت ، این پیشروی سریع ، به همان سرعتی که آغاز شده بود ، خاتمه پیدا کرد که به گواه تمامی مورخین نظامی ، علت آن را باید در شکست زنجیره تامین تدارکات و بخصوص سوخت جستجو نمود . در همین رابطه ، پاتون طی نامه ای به آیزنهاور ، چنین گفت که سربازان من می توانند ، کمربندهای خود را بجوند ولی تانکهای من باید بنزین داشته باشند . توقف ارتش سوم ژنرال پاتون که گفته می شود در نتیجه عدم توانایی شبکه لجستیک ارتش در تامین سوخت واحدهای زرهی یگان نامبرده بوجود آمد زیان چندانی را در سطح استراتژیک به عناصر مهاجم وارد ننمود ولی هیچ کس اطلاع ندارد که اگر این اتفاق در صحنه نبرد قرن 21 رخ دهد ، چه پیامدهایی را از خود برجای می گذارد بدین ترتیب ، ستون های زرهی پاتون به مدت 5 شبانه روز متوقف شدند و اگرچه ، ورماخت موفق نشد تا ازاین توقف بهره ای ببرد ولی عدم تحویل 400 هزار گالن سوخت به ارتش سوم ، باعث گردید تا روند پیشروی سریع این ارتش ، برای مدتی ، تبدیل به یک سکون ناراحت کننده شود . نکته ای که این واقعه تاریخی می تواند برای ارتش های آینده تبدیل به یک درس عبرت گردد ، این است که اگر این توقف 5 شبانه روزی ، در یک درگیری قرن بیست و یکمی رخ دهد ، چه تبعاتی را برای سازمان مسلح مزبور خواهد داشت ؟ نمایش تانک سبک BAEسیستمز در مجمع سالانه زرهی ارتش ایالات متحده - 2016 https://www.aparat.com/v/7DXnJ چنین مشکلی ، برای واحدهای زرهی نیروی زمینی و بخصوص یگانهای مجهز به ام-10 یک چالش قابل توجه به نظر می رسد . درواقع ، سوخت و مهمات ، دو مولفه بسیار با اهمیت در ادامه کار یگانهای زرهی یا سوار-زرهی است و بطور طبیعی ، عناصر پیاده نظام سبک اسلحه ، قابلیت حمل مقادیر زیادی سوخت و مهمات را با خود ندارند . با این حال ، گرچه می توان تصور کرد که سوخت به صورت بالقوه از منابع محلی نیز قابل تهیه است ولی مهمات کالیبر بزرگ ، به شکل اختصاصی باید از انبارهای مهمات ارتش تامین گردد . هردوی این موارد برای نگهداری و حمل ، فضای قابل توجهی را نیاز دارند ، بعنوان مثال ، یک بسته کامل مهمات برای ام-10 چیزی در حدود 330 پاوند ( حدود 150 کیلوگرم ) وزن دارد که بسیار اشتعال زا و ذاتا" خطرناک هستند که این خود نیازمند تعریف سطح جدیدی از زنجیره پشتیبانی از نیروهای پیاده است . در نتیجه برای اجتناب از رخدادهایی نظیر آنچه که برای پاتون در جنگ دوم جهانی رخ داد ، فرماندهان یگانهای مجهز به ام-10 نیاز به ایجاد یک حوزه مفهومی جدید از لجستیک رزمی دارند که به اطمینان پذیری ام-10 در صحنه نبرد کمک می کند . در همین رابطه ، ام-10 به مانند خودروی رزمی پیاده نظام ام-2 برادلی ، می تواند قبل از سوختگیری مجدد ، به مدت سه شبانه روز در صحنه عملیات به شکل فعال باقی بماند . پی نوشت : 1- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند. 2- ادامه دارد ....

تصاویر آزمایش موشک ابرفراصوت فتاح 1 کلاهک قبل از برخورد:

رژیم منحوس کودک کش = رژیم منحوس اسرائیل مقایس تلفات جنگ اوکراین و جنگ غزه مظلوم https://cdnuploads.aa.com.tr/uploads/InfoGraphic/2023/11/07/815c8229cb0dedb7a2db1bec66b28693.jpg و سیعلم الذین ظلموا ای منقلب ینقلبون

تصاویر توقیف کشتی تجاری اسرائیلی توسط انصارالله یمن به غنیمت گرفته شدن 5000 خودرو برقی در این کشتی: فیلم لحظه ی توقیف کشتی: https://www.aparat.com/v/qg13e

سابسیدایز در عموم کشورها هست. ۴۰ درصد سابسیدایز برای امنیت غذا ۴۰ درصد برای ساخت مسکن ها و سپس اجاره از طریق شهرداریها( به همان ساکنین تحت قلمروی شهرداریها و به کسانی که به صورت واقعی درامد ندارند). ۲۰ درصد نیز برای مالیاها که عموما توریسم و صنایع هستند. غیر این خیر. البته با توجه به اینکه سطح اداری شهرداری، استانی و کشوری در همین سطح فعلی باشد. البته اینها نتیجه های عمومی بنده هستند. قوانین، نوع ساختار قوانین مالی و مالیاتی. دخیل هستند. اما طبق معمول خب اسرائیل گزینه ی خوبی هست. اما خوبی جج آ این هست که جمعیت زیاد هست، مساحت نیز بالا. به همین علت ساختارهای خوبی هست که در همین استانی پیشرفت کنند. ولی باید همکاریها بالاتر رود. همکاری بین استانی به عقیده ی بنده خیلی در سطح پایین هست. حتی بحث نمیشود. ساختارهای مالیاتی در سطح استانی نیز مترقی شود. اگر سعی بر تغییر در این سطوح اداری و حکومتی هست ، خب حتی قوانین در سطح رای گیری نیز تغییر کند که اینها به قانون اسای مربوط میشود که تغییر ان فکر میکنم ۵۰ سال طول بکشد. همین شفافیت مالیاتی و یارانه ایجاد بشود، همه چیز درست میشود. امروزه اداره ها ارتباط شفاف باهمدیگر ندارند. و من الله توفیق.....

دیگر حتی کمک رسان و آمبولانسی هم نیست...

مقدمه در سال 2016، منابع خبری دفاعی گزارش دادند که نیروی زمینی ایالات متحده آمریکا علاقه مند به توسعه یک خودرو رزمی سبک وزن زمینی برای همراهی تیم رزمی تیپ پیاده نظام (IBCT) و مرتبط نگه داشتن آنها در عملیات های رزمی در مقیاس بزرگ در برابر تهدید رقیبان نزدیک به سطح آمریکا است. در ابتدا به عنوان یک تانک سبک نامیده می شد، مقامات نیروی زمینی مفهوم جدید را Power Protected Mobile (MPF) (قدرت آتش محافظت شده متحرک ) نامیدند. این رویکرد به منظور منصرف کردن نیروهای نظامی از تصور کردن این خودرو به عنوان یک خودروی رزمی همانند تانک بود. که منجر میشود بعدا به اشتباه مانند تانک اصلی نبرد M1 (MBT) آبرامز در میدان نبرد از آن استفاده کنند. توسعه MPF فرصتی برای پر کردن شکاف ‌در قابلیت های است که با بازنشستگی خودروی تهاجمی هوابرد/ شناسایی زرهی M551 شریدان ایجاد شد. شریدان M551 به خاطر قابلیت‌های عملیاتی مؤثر- و ضعیف شمرده شدن به خاطر کاستی‌های فنی‌اش، مورد توجه بود. همانطور که MPF به نقاط عطف آزمایشات می رسد و برای ادغام با IBCT ها آماده می شود، فرماندهان در سطح تیپ و پایین تر باید دانش لازم برای به کارگیری صحیح این پلتفرم را کسب نمایند، در غیر این صورت با روند یادگیری کند و دشوار در مقابل دشمنان به قیمت جان سربازان تمام می شود. پتانسیل تاکتیکی و راهبردی MPF می تواند IBCT را قادر سازد تا مجموعه ماموریت خود را بهتر انجام دهد ودر عین حال که MPF توانایی خود را برای شکست طیف وسیع تری از قابلیت های دشمن افزایش می دهد. هدف این مقاله بررسی، تاریخچه مرتبط، سودمندی و آینده MPF برای بهبود چشم انداز و استفاده مناسب از آن است. چرا نیروی زمینی ارتش آمریکا به MPF نیاز دارد؟ هدف MPF این است که بر اهدافی که می توانند اثربخشی IBCT را به خطر بیندازند غلبه کند. این قابلیت برای غلبه کردن بر مواضع آماده شده دشمن، انهدام خودروهای زرهی دشمن، درگیر شدن و نابود کردن نیروهای دشمن و تضمین آزادی مانور و عمل پیاده نظام ضروری است. این برنامه برای MPF ها، با استفاده از حفاظت ذاتی و قدرت آتش، برای افزایش توانایی IBCT برای انجام عملیاتهای رزم ترکیبی با فناوری های رو به رشد همراه خواهد بود. MPF، با بسته‌های حفاظتی مقیاس‌پذیر ( افزایش یا کاهش سطح حفاظتی )، پاسخی انعطاف‌پذیر و قابل تنظیم در مکان‌های مختلف و مورد مناقشه را برای IBCT فراهم می‌کند تا توانایی دشمن برای بهره‌برداری از شکاف ‌در قابلیت های فعلی در IBCT را کاهش دهد. با افزودن یک نیروی زرهی سبک وزن، IBCT ها در سه مورد عامل برنامه ریزی بهبود خواهند یافت. اول، توانایی IBCT در ارائه راهبرد های قابل اطمینان در مواجهه با تهدیدات همسان و نزدیک موتوری یا مکانیزه افزایش می یابد. دوم، آنها قادر خواهند بود با قدرت شلیک اختصاصی به تهدیدات در حال گسترش پاسخ دهند. در نهایت، کشندگی IBCT ها از طریق کسب عناصر موثر در عملیات رزم ترکیبی بهبود می یابد، توانایی که قابل مقایسه با گروه های رزمی تیپ استرایکر (SBCT) و گروه های رزمی تیپ زرهی (ABCT) خواهد بود. نمونه ای از تهدیدات همسان و نزدیک موتوری و مکانیزه رقیبان نیروی زمینی ارتش آمریکا MPF یک قابلیت منحصر بفرد را فراهم می کند تا IBCT بتواند به عنوان یک تیم رزم ترکیبی استراتژیک بجنگند. IBCTها در حال حاظر از خودروهای هاموی برای تحرک و حفاظت استفاده می کنند که معمولاً یا مسلسل کالیبر .50 ،نارنجک انداز خودکار مارک 19 یا موشک های هدایت شونده تاو مسلح شده اند. در حالی که خودروهای هاموی در طول چندین دهه خدمت ثابت کرده است که ارزشمند هستند، به شکل فزاینده ای از ایفای مؤثر نقش در درگیری بزرگ بعدی ناتوان خواهند بود. خودروهای رزمی رقیبان نزدیک به ‌سطح ایالات متحده امریکا با قابلیت هوابرد و سیستم های کنترل آتش بهبودیافته با قابلیت شلیک در حال حرکت نسبت خودروهای هاموی حتی با وجود جایگاه تسلیحاتی کنترل از راه دور مشترک (CROWS) و سیستم اکتساب هدف بهبودیافته (ITAS) برتری دارند. این نوع از خودروهای رزمی رقیبان نزدیک به ‌سطح ایالات متحده امریکا کشنده، محافظت شده و تحرک پذیر هستند آنها می توانند مانور راهبردی IBCT را به میزان قابل توجهی کاهش دهند. خودروهای هاموی مجهز به لانچر موشک ضد زره تاو و نارنجک انداز اتوماتیک قبل از سال 2018 سپاه 18 ام هوابرد در خواست های مکرری را برای ادغام تیم های گروهان زرهی اعلام میکرد. تیم های گروهان زرهی شامل پیاده نظام مکانیزه و تانک ها است که IBCT را در مرکز آموزش آمادگی مشترک (JRTC) همراهی میکند. حتی گروهان های احتیاط مستقل پس از بازنشستگی شریدان از لشکر 82 هوابرد بدون هیچ نیروی زرهی برای همراهی در ماموریت های اضطراری هماهنگ شده بودند. فرماندهی یکپارچه رزمی هنوز توانایی ایجاد تیم های گروهان زرهی را از تیپ های پیشرو دارند، مانند استقرار خودروهای رزمی برادلی در سوریه برای پشتیبانی از عملیات متحدین یا استقرار گروه ضربت گردان یکم ، هنگ 63 ام زرهی در طول عملیات آزادی عراق . این گروه ضربت در سال 2003 به همراه تیپ 173 ام هوابرد در شمال عراق مستقر شد تا عملیات شناسایی را با قدرت انجام دهد و عزم ائتلاف را نشان دهد. با توجه به اینکه یگان 173 و گروه ضربت (که در آن زمان در آلمان مستقر بود) با هم آموزش دیده بودند، فرماندهان و برنامه ریزان توانستند هماهنگ شده و به طور مؤثری نیروهای دشمن را از تصرف میادین نفتی کرکوک باز دارند. مفهوم و اثربخشی گروهان های احتیاط مستقل با یک گروهان MPF که در داخل یک لشکر قرار دارند مقایسه شود و می توانند مکرراً با هم آموزش ببینند تا از ادغام موفقیت آمیز اطمینان حاصل کنند. محدودیت های سیستم های تسلیحاتی فعلی خودروهای MPF از نظر راهبردی در عملیات‌های رزمی در مقیاس بزرگ با فراهم کردن قابلیت مغلوب کردن تهدیدها و تضمین آزادی عمل و انجام مانور موجب حفظ گروه های رزمی تیپ پیاده نظام (IBCT)خواهند شد. یک دسته پیاده نظام می‌تواند از سیستم‌های تسلیحات ضد تانک انفرادی یا با کمک گروهان تسلیحات گردان مجهز به خودروهای ضد زره داری موشک تاو برای مقابله با تهدیدات میدان نبرد در مقایس بزرگ تکیه کند. اول اینکه این سیستم ها فاقد سیستم کنترل آتش با قابلیت مانورپذیری هستند. موشک های تاو با سیستم اکتساب هدف بهبودیافته (ITAS)، موشک های جاولین با واحد فرمان پرتاب (CLU) و راکت ضد زره AT-4 همگی سیستم های تسلیحاتی توانمندی هستند که برای عملیات به یک تیم اختصاصی نیاز دارند. استفاده از آنها در هنگامی که واحدها زیر آتش مستقیم یا غیرمستقیم دشمن هستند دشوارتر می شود. برای موشک‌های تاو، توپچی نیاز دارد تا موشک را بدون مزاحمت برای ثانیه‌های کامل بر روی هدف خود هدایت کند. زمانی که به جای آن میتوانست صرف شلیک به هدف بعدی شود. موشک های جاولین نیز برای شلیک به شکل حمله از بالا (top attack) به موقعیت شلیک مناسب نیاز دارند. راکت ضد زره AT-4 هیچ سیستم هدایتی ندارد. دوم اینکه این سیستم های تسلیحاتی حداقل حفاظت را دارند. قابلیت حمل آنها پیاده نظام را قادر می سازد تا در زمین های محدودکننده مانور داده و برای نیروهای دشمن کمین بگذارند. اگر نیروهای دشمن بتوانند پیاده نظام را شناسایی و با آنها درگیر بشوند این مزایا به سرعت تبدیل به یک بار سنگین می شوند و در مانور پذیری آنها اختلال ایجاد میکند. در حالی که این سیستم های تسلیحاتی جزء جدایی ناپذیر دسته های پیاده نظام هستند، اما آنها گزینه ی حفاظتی ارائه نمیدهد درصورتی کهMPF میتواند در درگیری با اهداف زرهی یا نقاط قوت دفاعی دشمن، حفاظت ارائه دهد. خودروMPF شکاف ‌در قابلیت ها موجود را با ارائه یک پلتفرم بقاپذیر با توانایی انهدام خودروها و سنگرها پر میکند. موشک تاو با سیستم اکتساب هدف بهبودیافته (ITAS) موشک جاولین با واحد فرمان پرتاب (CLU) راکت ضد زره AT-4 توپ اصلی 105 م.م کاملاً تثبیت شده با انواع مهمات ، توانایی بالاتری در مقابل تهدیداتی مانند سنگرها و نیروهای زرهی سبک دشمن که ممکن است IBCT در جبهه درگیری با آنها روبرو شود را دارد. علاوه بر این، MPF با ایفای مستقیم این نقش دارایی های موجود ضد تانک پیاده نظام را حفظ می کند. این امر فرماندهان را قادر می‌سازد تا دارایی‌های خود را بهتر برای موقعیت مناسب ذخیره کرده و واحدهای خود را به طور مؤثرتری در طول میدان نبرد حرکت بدهند. خودرو MPF فرماندهان را قادر می سازد تا پاسخ های خود را در درگیری های مسلحانه به طور مناسب مقیاس پذیر کنند. در پیکربندی‌های فعلی گروه های رزمی تیپ (BCT)، تنها گزینه‌های فعلی و مشابه MPF تانک اصلی نبرد M1 آبرامز یا سیستم توپ متحرک M1128 (MGS) هستند. MGS، در حالی که در استفاده اولیه خود در جنگ جهانی علیه ترور مناسب بود، کاربرد خود را در تیم رزمی تیپ استرایکر (SBCT) از دست داده است. استرایکر دراگون با توپ 30 م.م و استرایکرها مجهز به جایگاه سلاح کنترل از راه دور دارای موشک های جاولین به SBCT های این امکان را می دهد که قابلیت های بیشتری شبیه خودروهای رزمی داشته باشند و ظرفیت محدودی برای از بین بردن خودروهای زرهی دشمن در صورت توقف خودرو داشته باشند. اگرچه نسخه های جدید استرایکر SBCT را قدرتمندتر می کند اما همچنان فاقد قدرت آتش و سیستم کنترل آتش است که MPF می تواند در طول نبرد به ارمغان بیاورد. استرایکر M1134 (خودرو حامل موشک هدایت شونده ضد زره) همراه با استرایکر M-SHORAD (متحرک پدافند هوایی کوتاه برد) با نقش دوگانه ضد تانک و ضد هوایی تا حدی شکاف ‌در قابلیت های SBCT را که ناشی از تصمیم نیروی زمینی برای واگذاری استریکر MGS است را کاهش می دهد. گزینه دیگر مانند MPF تانک اصلی میدان نبرد M1 Abrams است. تانک M1 یک پلتفرم اثبات شده است که قادر به نابودی انواع اهداف می باشد. با این حال، افزایش وزن و نیازهای لجستیک تانک های ابرامز موجب می شود برای استقرار راهبردی آنها نیاز به منابع قابل توجه ای باشد. تا زمانی که نیروی زمینی ارتش آمریکا نتواند خودروی رزمی نسل بعدی را به میدان بیاورد و برخی از این مشکلات را با طراحی و فناوری فعلی کاهش دهد، باید منابع قابل توجهی را صرف جابجایی تانک ها و ادوات زرهی تیم های رزمی تیپ زرهی (ABCT) مستقر در خط مقدم برای واکنش به درگیری ها در مناطق مختلف و مناطق عملیاتی کند. از راست به چپ: سیستم توپ متحرک M1128 (MGS) - استرایکر دراگون- استرایکر مجهز به موشک جاولین- استرایکر M1134 -استرایکر M-SHORAD با توجه به این ملاحظات، نیروی زمینی توانایی محدودی برای نمایش قدرت رزمی زرهی در صحنه‌های نبرد بالقوه دارد. حتی اگر امکانات حمل و نقل راهبردی برای استقرار سریع تانک ها پشتیبانی شود. جنگل‌های متراکم و جزایر مختلف جبهه اقیانوس آرام یا فقدان پل‌های سنگین در آفریقا می‌تواند مانع از عملکرد مناسب تانک های M1 شود. وزن سبک تر MPF به آن اجازه می دهد تا در چنین محیط هایی حمل و نقل و قدرت مانور بیشتری داشته باشد. بنابراین، فرماندهان و برنامه‌ریزان نظامی می‌توانند پاسخ‌های خود را در دستورات رزمی را برای پاسخگویی مؤثرتر به انواع درگیری‌ها مقیاس پذیر کنند. در عملیات چند دامنه ، MPF یک عامل اساسی خواهد بود برای اطمینان از اینکه واحدهای IBCT آزادی مانور خود را حفظ می کنند و قادر به شرکت در عملیات مشترک انتقال سریع السیر هستند. MPF واحدهای تابعه IBCT را قادر می سازد تا مانورهای رزم ترکیبی موثری را انجام دهند. در حال حاظر IBCTها در مقایسه با SBCTها و ABCTها توانایی محدودی برای انجام مانور رزم ترکیبی در برابر تهدیدات موجود در عملیات های رزمی در مقیاس بزرگ دارند. یکی از مزایای اصلی MPF توانایی مانور دادن با IBCT در زمین های محدود کننده است. وزن پایین آن موجب میشود این خودرو رزمی بتواند با پیاده نظام مانور دهد و مستقیماً از آن پشتیبانی کند تا فرماندهان فوراً از قابلیت های لازم برخوردار شوند. قدرت مانور بهبود یافته IBCT دشمن را با یک معضل تاکتیکی پیچیده روبرو خواهد کرد. در حالی که هنوز استفاده از خودروهای رزمی یک موقعیت چالش برانگیر است توانایی MPF در قادر ساختن نیروهای خودی برای شکست دادن واحدهای زرهی و نقطه قوت دفاعی دشمن ارزش ریسک را دارد. هاموی ها اغلب این نقش را ایفا می کنند، اما آنها قادر به شلیک موثر در حال حرکت نیستند و بقاپذیری قابل توجه کمتری دارند که باعث می شود در مانورهای ترکیبی از MPF کمتر قابل اتکا باشند. در نتیجه گردان های مانور، کشندگی و توانایی آنها برای پیروزی در درگیری های علیه دشمن بهبود می بخشد. بررسی تاریخی زرهی سبک وزن در تشکیلات پیاده نظام تانک های هوابرد M551 شریدان که برای اولین بار در طول جنگ ویتنام به میدان رفتند جایگزین خودروی تهاجمی سواره نظام زرهی M113A1(نفربر زرهی M113 با سه مسلسل همراه حفاظ) و تانک های M48 پاتون در اسکادران سواره نظام شدند. با وزن کمتر و توپ 152 میلی متری، انتظار می رفت که به عنوان عضو تیم سواره نظام زرهی عملکرد بهتری داشته باشد. اما عملکرد M551 نتوانست اعتماد کامل را کسب کند. در حالی که مانور پذیری آسان‌تر بود ولی خدمه با نقص‌های طراحی برخورد کردند که منجر به تلفات شد. زره آلومینیومی شریدان، آن را به همان اندازه که M113A1 در برابر مین آسیب پذیر بود و نسبت به M48 آسیب پذیرتر می کرد. در برخی موارد که شریدان ها مورد اصابت مین قرار و گاهی اوقات تسلیحات ضد زره قرار می گرفتند سوخت مخزنهای داخلی خودرو به فضای داخلی خودرو نشست میکرد و خدمه را ترغیب می کند تا از تانک شریدان خارج بشوند و خود را نجات بدهند. وسایل الکترونیکی داخلی باعث ایجاد مشکلات بیشتر در جبهه ها شد. خدمه دریافتند که سیستم‌ها در شرایطی که در محیط‌ی با رطوبت بالا قرار دارند عملکرد درستی ندارند. در حقیقت دکترین با کاربری شریدان مطابقت نداشت. مسلماً شریدان به اندازه تیم سواره نظام مشتکل از M113A1 و تانک های پاتون در موقعیت های کمین دشمن مناسب نبود. خودروی تهاجمی سواره نظام زرهی M113A1 و تانک M48 پاتون در ویتنام شریدان در ویتنام نمونه از انهدام شریدان در جنگ ویتنام پس از ویتنام، شریدان توانست کاربرد زره سبک وزن را در طول عملیات " هدف مشروع " ( Just Cause) ثابت کند. در آن زمان شریدان ها فقط در یک گردان از لشکر 82 هوابرد (تیپ 73 زرهی، گردان سوم) عملیاتی بودند. چتربازان همراه با M551 به پاناما اعزام شدند. آنها به عنوان یک تیم رزم ترکیبی علیه نیروی دشمن که غافلگیر شده بود عمل کردند. در طول عملیات فقط یک دستگاه شریدان از دست رفت آن هم به دلیل سقوط حین عملیات بارریزی بود. بقیه شریدان ها بدون زحمت، موانع را از بین برد تا پیاده نظام بتواند به حرکت و انجام عملیات بپردازد. تک تیراندازها، تیم‌های مجهز به مسلسل و کمین‌های دشمن نتوانستند قاطعانه با چتربازان آمریکایی مقابله کنند. زیرا شریدان با سیستم‌های کنترل آتش بهبودیافته و گلوله‌های 152 میلی‌متری شدیدالانفجار، شدید الانفجار ضد زره و مهمات ساچمه زن( مهمات M625 ) به سرعت آنها را از بین می‌بردند. استقرار راهبردی تیم های رزم ترکیبی مشتکل از قدرت آتش، پیاده نظام و تجهیزات زرهی، پایان سریع عملیات Just Cause را ممکن ساخت. شریدان در پاناما در طول عملیات هدف مشروع در طول عملیات طوفان صحرا و سپر صحرا تیپ 73 زرهی، گردان سوم توانست قابلیت های قدرت آتش محافظت شده متحرک شریدان را نشان دهد. پس از ورود هوایی عظیم کل گردان به همراه لشکر 82 هوابرد، M551 ها به راحتی نقاط دفاعی مستحکم دشمن را نابود کردند و بنادر را برای ورود لشکر 24 ام پیاده نظام و تفنگداران دریایی ایالات متحده ایمن کردند. شریدان ها دارای سیستم دید حرارتی بودند و می توانستند در شب به طور دقیق بجنگند و فشار دشمن بر روی پیاده نظام را کاهش دهند. موقعیت های مسلسل های مدافعان فقط برای مدت کوتاهی حرکت رزمی نیروهای خودی را محدود میکرد زیرا گلوله‌های 152 میلی‌متری و به دنبال آن شلیک مسلسل‌های سنگین موقعیت های دفاعی دشمن را ویران کردند. درصورت نبود قابلیت های مانند MPF در طول این عملیات ها نقاط افندی دشمن قدرت رزمی نیروهای خودی را کاهش میداد و پشتیبانی لجستیکی از نیروهای دوست را با مشکل مواجه میکرد. شریدان در طول عملیات طوفان صحرا و سپر صحرا در حالی که نیروی زمینی می‌دانست که نیاز به جایگزینی شریدان برای پر کردن شکاف ‌در قابلیت های خود دارد، در نتیجه قصد داشت قابلیت‌های مثبتی را که شریدان ارائه کرده بود را حفظ کند. در دهه 1980 تا جنگ خلیج فارس گام های مهمی در رابطه با این تلاش برداشت شد که شروع آن با سیستم توپ زرهی XM8 (AGS) شروع شد. پروژه AGS هوابرد می‌توانست توانایی‌های مشابه M551 را ارائه دهد، اما می‌توانست این کار را با اطمینان بیشتری انجام دهد، زیرا به توپ 105 میلی‌متری تثبیت شده مجهز بود. اما بودجه نتوانست از تولید آن در سال 1996 حمایت کند و این برنامه لغو شد. در طول جنگ جهانی علیه تروریسم، نیروی زمینی قابلیت حیاتی استرایکر MGS را به عنوان جایگزینی برای قابلیت های مانندMPF در IBCT ها را آزمایش کرد. اما در نهایت هرگز منجر به ادغام استرایکر MGSدر IBCT نشد. ( استرایکر MGS در SBCT عملیاتی بودند) . نیروی زمینی این خطر را با عدم جایگزینی M551 پذیرفت، زیرا جنگ جهانی علیه تروریسم اولویت راهبردی برای سال های آینده باقی مانده بود. شکافی در قابلیت ها که زمانی قابل قبول بود به یکی از نقاط تمرکز برای نوسازی نیروی زمینی تبدیل شده است. زیرا ارتش عملیات چند دامنه و عملیات در مقایس بزرگ را در اولویت قرارداده است. فواید MPF منتقدین در مورد MPF ممکن است تعجب کنند که آیا IBCTها واقعاً در تشکیلات خود به MPF نیاز دارند یا خیر. در حالی که روندهای تاریخی نشان می دهد که دکترین مناسب و استفاده از واحدهای زرهی برای موفقیت بسیار مهم است، رهبران ارشد به طور مداوم تاکید می کنند که MPF یک تانک سبک نیست. در نتیجه، فرماندهان فوراً از MPFها در نبردهای خط مقدم با سایر در مقابل نیروهای زرهی دشمن استفاده نمی‌کنند.MPF زمانی بهینه عمل می کند که استفاده از آن با شرح ماموریت شاخه زرهی نیروی زمینی جهت نزدیک شدن و از بین بردن دشمن با قدرت آتش، مانور پذیری و حملات ناگهانی همسو باشد. تحرک MPF می تواند پیاده نظام سبک را قادر به انجام مانور مؤثرتری کند. این پلتفرم نسبت به نسل های قبلی برای مانورهای تسلیحات ترکیبی سازگارتر است و می تواند به پیاده نظام گرفتار در درگیری های قاطع در زمین های محدود کننده کمک کند. نسبت اسب بخار به وزن به خودرو اجازه می دهد تا در زمین های محدود کننده مختلفی که ممکن است مانع حرکت ابرامز M1 یا استرایکر MGS بشود به پیش برود. اخرین نسخه فعلی ابرامز M1A2 SEPv3 به وزن‌های بالاتری نزدیک می‌شود که هم تحرک آن در ترابری نیروی هوایی و هم توانایی آن را برای عبور از زیرساخت‌هایی مانند پل‌های موجود در اروپا و یا پل های متحرک، خودرو زرهی پلگذار M60 فعلی محدود می‌کند. تحرک MPF ها همچنین به آن اجازه می دهد تا به سرعت جابجا شوند تا از سایر گروهان تسلیحات گردان حمایت کند و همچنین نسبت به تهدیدات خطوط لجستیکی بهتر از هاموی ها یا امرپ های همچون M-ATV واکنش نشان می دهد. MPF احتمالاً از هاموی ها وامرپ های M-ATV به عنوان یک خودرو شنی دار قابلیت تحرک پذیری رزمی بیشتر دارد و قطعاً با توانایی شلیک در حرکت کشنده تر هستند. سایر وسایل نقلیه در IBCT با چنین سیستم های کنترل آتش پیچیده طراحی نشده اند اما اثربخشی آنها در بهترین حالت محدود است. خدمه MPF و فرماندهان میدانی محدودیت‌های خودروهای رزمی خود را یاد خواهند گرفت و می‌توانند قابلیت‌های واقعی را به فرماندهان ارشد ارائه دهند تا برنامه‌ریزان بتوانند بهتر تعیین کنند که MPF باید کجا باشد تا عملیات موفقیت‌آمیز باشد. منتقدین ممکن است بیان کنند که نیازمندی های لجستیکی برای MPF می‌تواند تحرک IBCT را محدود کند. در این موارد، تعمیر و نگهداری و تامین مجدد MPF به یک وظیفه مکرر برای فرماندهان MPF و واحدهای کنترل عملیاتی برای مدیریت میدان نبرد تبدیل میشود. اما نیاز به پشتیبانی لجستیک و برنامه ریزی بیشتر نباید مانعی برای ادغام این پلتفرم در IBCT ها باشد. فرماندهان ABCT و SBCT می توانند از تجربیات خود برای کمک به برنامه ریزی بهتردر IBCT برای ادغام MPF همراه با دکترین مناسب، رویه های عملیاتی استاندارد و ملاحظات خاص ماموریت ها استفاده کنند. استفاده از جداول پایه سازمان و تجهیزات ( (TOE مشابه برای موفقیت یکپارچه سازی و مدیریت مرکزی MPF ها بسیار مهم است. مدیریت مرکزی، باعث میشود خدمه MPF قبل از پیوستن به IBCT بهترین شیوه ها را در تاکتیک ها، لجستیک و فرماندهی بیاموزند. سپس گروهان های MPF می‌توانند با برخی از پشتیبانی لجستیک ذاتی خود مستقر شوند و بدانند که چه چیزی باید درخواست کنند و با چه مقدار فراوانی قادر به پشتیبانی صحیح از عملیات خود هستند. بنابراین، نیازمندهای لجستیک MPF ها نباید به عنوان یک عامل محدود کننده فرض شود، بلکه باید یک عامل قابل برنامه ریزی برای فرماندهان در نظر گرفته شود تا هم رویه های عملیاتی استاندارد مناسب و هم تاکتیک ها، تکنیک ها و طرز عمل (TTP) را برای اطمینان از موفقیت در نظر بگیرند و توسعه دهند. چارت سازمانی سه نوع IBCT در سال 2028 از راست به چپ IBCT یورش هوایی ( هلی برن) ، IBCT هوابرد ، IBCT سبک MPF قدرت آتش لازم را برای مبارزات IBCT ها به ارمغان می آورد. توپ 105 میلی‌متری، مسلسل هم محور 7.62 میلی‌متری و مسلسل 12/7 میلی متری که در روی برجک نصب شده است، تسلیحات اصلی MPF هستند. واحدهایIBCT می تواند از قدرت شلیک دقیقی که سیستم کنترل آتش است MPF در مبارزات به همراه دارد بهره مند شوند. توپ اصلی احتمالاً از گلوله‌های متعارف 105 م.م استفاده می‌کند: گلوله‌های شدیدالانفجار برای مقابله با خودروهای رزمی سبک، گلوله‌های انرژی جنیشی برای مقابله با خودروهای رزمی محافظت شده، شدید الانفجار با سر له شونده قوی برای مقابله با موانع و مهمات سامچه زن برای مقابله با واحدهای متراکم پیاده نظام . این شکل از قدرت آتش می‌تواند به فرماندهان این توانایی را بدهد که به تهدیدات مختلفی پاسخ دهند که می توانست به جای آن یک تیم ضد زره پیاده نظام یا یک هاموی مجهز به موشک ضد زره تاو باشد.MPF توانایی منحصر بفردی برای در درگیری نسبت به سایر تیم ها دارد. تیم های ضد زره و هاموی ها در کمین به خوبی عمل می کنند، اما در هنگام پاسخ به یک تهدید زرهی تهاجمی، احتمال نابودی دشمن به شدت کمتر است. هنگامی که این تیم ها تحت فشار باشند رسیدن به هدف برای آنها دشوار است. راکت‌های کارل گوستاو یا AT4 ممکن است نابودی فوری را تضمین نکنند، به این معنی که خودرو زرهی دشمن به طور بالقوه می‌تواند با نیروهای خودی درگیر شود و قدرت رزمی نیروهای خودی را کاهش دهد. موشک های جاولین و تاو احتمال بیشتری برای نابودی دارند، اما همچنان اپراتور ها یا خدمه در برابر آتش مستقیم و غیرمستقیم آسیب پذیر هستند. MPF می تواند در حال حرکت بهتر بجنگد و به این تیم ها اجازه می دهد تا تحت فشار بسیار کمتری برای از بین بردن تهدیدات زرهی عمل کنند. MPF حفاظت بهتری نسبت به سایر وسایل نقلیه در IBCT دارد اما توجه به این نکته مهم است که نمی تواند همان سطح حفاظتی را که ممکن است یک تانک اصلی میدان نبرد داشته باشد، ارائه دهد. با توجه به اینکه MPF از بسته‌های زرهی مقیاس‌پذیر برای افزایش بقای خود استفاده می‌کند، فرماندهان باید بدانند که قدرت آتش محافظت شده متحرک عمداً نامگذاری شده است تا تصور یک تانک اصلی میدان نبرد را ایجاد نکند. بسته‌های حفاظتی MPF، شبیه به‌روزرسانی‌های است که تانک های آبرامز در طول جنگ جهانی علیه تروریسم در مناطق شهری دریافت کردند ( مانند بسته های ارتقا TUSK - بسته های بقای شهری تانک) موجب میشود MPF ها بتوانند در کنار واحدهای IBCT در شهرها بجنگد. برخلاف برخی تصورات، تانک ها و خودروهای زرهی در شهرها جنگیده اند وجنگ های آینده شهری نیز حضور خواهند داشت. به جای دور شدن از این واقعیت، نیروی زمینی باید این مفهوم را بپذیرد و به اصلاح خودروهای زرهی در شهرها و کلان شهرها ادامه دهد. اما پلتفرم‌های شبیه MPF نبرد مؤثر و کارآمدتری را در شهرها ممکن کرده‌اند. سه خودرو نظامی که برای IBCTها به خدمت گرفته خواهد شد(راست به چپ) : خودرو شناسایی سبک (LRV) : از خودرو JLTV استفاده خواهد شد MPF : فعلا در حال گذراندن آزمایشات میدانی خودرو جوخه پیاده نظام (ISV) : از خودرو نسخه GM Defense استفاده خواهد شد MPF به احتمال زیاد قادر نخواهد بود در مقابل شلیک متعدد راکت های ار پی جی مقاومت کند یا از گلوله‌های تانک جان سالم به در ببرد. در عوض، می‌تواند حفاظت کافی برای زنده ماندن در برابر خودروهای رزمی سبک دشمن ارائه دهد تا بقای نیروهای پیاده نظام را افزایش دهد. افزودن سیستم‌های دفاع فعال، مانند سیستم تروفی، به بهبود قابلیت بقای آنها در برابر موشک‌های هدایت شونده ضد زره و حتی در برابر راکتی های ضد زره کمک می‌کند. در نتیجه MPF قادر خواهد بود همراه با پیاده نظام عملیات سوار-زرهی در مناطق باز را ادامه دهد. در حالی که خدمه (نسبتا) از شلیک سلاح های کوچک و گلوله های با کالیبر بالاتر ایمن هستند، MPF توانایی هماهنگ شدن با تیم رزم ترکیبی را خواهد داشت و آنها را قادر می‌سازد تا در زمان‌ها و مکان‌های مناسب برای شکست حملات و مواضع دفاعی دشمن، اثرات جمعی بهتری داشته باشند. MPF میتواند به جای یک نبرد تصادفی و بدون برنامه با حمایت از فرماندهان پیاده نظام گزینه های بیشتر برای واکنش به نیروهای دشمن ارائه دهد. MPF نسخه جنرال دینامیکس که تست های لازم را در نیروی زمینی ارتش آمریکا میگذراند حملات ناگهانی عنصری است که MPF را واقعاً برای فرماندهان در هر رده ای ارزشمند می کند. توانایی ارائه شلیک مستقیم دقیق زمینی که قبلاً برای مانور واحدهای زرهی بسیار محدودکننده تصور می‌شد، با ورود MPF به خدمت و دریافت ارتقاء به طور مداوم در حال کم رنگ شدن است. نقاط دفاعی مستحکم دشمن که واحدهای پیاده نظام را گیر می انداختند، تحلیل خواهند رفت. این دقیقا همان راهی است که اولین تانک های تاریخ در جنگ جهانی اول با بازکردن بن بست های پیش گرفتند. نسل بعدی خودروهای رزمی دشمن و پلتفرم های ارتقا یافته قدیمی تر دشمنان به تهدیدهای کمتر مخرب برای پیاده نظام تبدیل خواهند شد زیرا MPF و پیاده نظام پشتیبانی شده یا تیم های خودروهای ضد تانک می توانند به طور مؤثر با این اهداف درگیر شوند و آنها را نابود کنند. چالش های تاکتیکی متعددی که توسط این تیم‌های رزم ترکیبی ارائه می‌شود، دشمن را مجبور به اتخاذ تصمیمات سختی می‌کند که به IBCTها اجازه می‌دهد تا از نظر راهبردی در برابر تشکل‌های دشمن بیشتر دوام بیاورند. همانطور که نیروی زمینی روش اصلی را برای استقرار MPF در جبهه های نبرد را تدوین می کند، استقرار آنها به همراه IBCT ها برای برنامه ریزی آسان تر می شود و حملات ناگهانی با آنها برای کند کردن سرعت دشمن و انجام درگیری موفقیت آمیز تر خواهد شد. نتیجه گیری از پایان جنگ جهانی دوم به بعد، نیروی زمینی ارتش آمریکا به طور مداوم تلاش کرده است تا قابلیت های مانند MPF را حفظ کند. حتی با وجود کاهش این قابلیت ها در طول جنگ جهانی علیه تروریسم نیاز به قابلیت های همچون MPF در بین فرماندهان IBCT امروز بازتاب دارد. MPF قابلیتی است که باید حفظ شود تا IBCTها در زمان انتقال نیرو زمینی به عملیات چند دامنه و عملیات در مقیاس بزرگ بسیار قدرتمند باقی بمانند. پس از تاخیر پیش آمده در افزایش توانمندی های نیروی زمینی در جنگ جهانی علیه تروریسم، به نظر می رسد که نیروی زمینی در تلاش است تا شکاف در قابلیت های خود را کاهش دهد. با توجه به آنچه در مورد کاربرد MPF مورد بحث قرار گرفت، ارزش آن را دارد که نیروی زمینی‌ آمریکا در مورد افزایش قابلیت های MPF در آینده فکر کند. ارتش برای حفظ و ارتقای در قدرت آتش، تحرک پذیری، حفاظت و حملات ناگهانی چه خواهد کرد؟ یک ارتقاء احتمالی برای افزایش تواناییها میتواند ادغام بیشتر وسایل نقلیه زمینی بدون سرنشین، وسایل نقلیه هوایی بدون سرنشین و شبکه های هوش مصنوعی در نیروها باشد. روبات‌های که می‌توانند به‌طور خودکار به سمت ایستگاه‌های سوخت‌گیری حرکت کنند، سوخت‌گیری نمایند و به سمت خدمه بازگردند. بدون شک خطر کمتری برای سربازانی که تامین تدارکات و لجستیک را انجام می‌دهند در نظر گرفته می شود و هدف کمتری برای نیروهای دشمن می باشند. خودروهای بدون سرنشین و هواگردهای بدون سرنشین نیز می توانند با کاهش نیاز به نیروهای شناسایی با MPF یا تیم های رزم ترکیبی استفاده شوند. هوش مصنوعی پهپادها می‌تواند برای ارتباط و انتقال رادیویی در طول درگیری ها کمک کنده باشد و یا به خدمه کمک کند تا خطرناک‌ترین اهداف را از بین ببرند. این سناریوها تنها یکی از صدها فرصتی است که می‌تواند یکپارچگی بین نیروی انسانی و ماشین‌ها را به ارمغان آورد. توسعه دکترین MPFها به اندازه به خدمت گرفته شدن آن مهم است. احتمالاً به دلیل شکل ظاهری آن مانند آبرامز استفاده می شود که می تواند برای ادغام آن در تیم رزم ترکیبی مضر و خطرناک باشد. همانند فرماندهان نظامی آمریکایی در جنگ جهانی دوم که گروهان زره کوب ها را دریافت کرده و از آن‌ها همانند تانک‌های شرمن استفاده میکردند. دکترین، تکنیک ها و روش ها باید با ماموریت و هدف تعیین شده برای MPF مطابقت داشته باشد، در غیر این صورت استفاده نادرست از آن می‌تواند باعث شود در اینده سرمایه گذاری جدیدی برای ساختن پلتفرم مناسب تر برای پشتیبانی از عملیات IBCT صورت نگیرد. واحدهایIBCT بدون شک می تواند بدون پلتفرم MPF برای پشتیبانی از ماموریت های خود به مبارزه ادامه دهد. با این حال، MPF میتواند خطرات را کاهش دهد. دلیلی وجود دارد که مفهوم شبیه MPF یعنی یک پلت فرم زرهی سبک که می تواند شلیک های دقیق را انجام دهد در گذشته چندین بار تکرار شده است ( تانک های سبک M3 استوارت، M24چفی، M41 بولداگ و M551شریدان(. توانایی میدان دادن به تیم های رزم ترکیبی برای برتری داشتن در مقابل رقیبان نزدیک هم‌سطح آمریکا و در پاسخ به تهدیدات مختلف مهم است. این پلت فرم IBCT را قادر می سازد تا از نظر تاکتیکی قدرتمند و از نظر راهبردی متحرک باقی بماند و در عین حال تلفاتی را که در صورت عدم پشتیبانی مستقیم نیروها برای مقابله با تهدیدات تقویت شده و تهدیدات زرهی رخ می دهد، کاهش دهد. تحول از عملیات های ضد شورش به عملیات در مقیاس بزرگ فرصت مناسبی برای سرمایه گذاری بر روی ایجاد تیم رزم ترکیبی بهتر در IBCT ها است که میتواند تلفات را از طریق قدرت آتش، افرایش قدرت مانور پذری و اثر حملات ناگهانی در درگیری مسلحانه بعدی کاهش دهد. اصطلاحات : BCT : تشکیل‌های اولیه رزم ترکیبی نیروی زمینی ارتش آمریکا هستند. آنها نیروهای تاکتیکی دائمی، مستقل، خودکفا و استانداردی هستند که از 3900 تا 4100 سرباز تشکیل شده اند. یک تیم رزمی تیپ شامل واحدهای پشتیبانی رزمی و لجستیک رزمی است که برای تداوم عملیات ضروری است. همچنین BCTها دارای آموزش و پشتیبانی توپخانه ذاتی نیز هستند. در حقیقت هدف از این تشکیل BCTها این است که بتوانند به تنهایی عمل کنند، مانند یک لشکر درابعاد کوچک. سه نوع تیم رزمی تیپ وجود دارد: پیاده نظام(IBCT)، استرایکر (SBCT)و زرهی(ABCT). تیم رزمی تیپ پیاده نظام نیز سه نوع است- IBCT سبک، IBCT هوابرد ، IBCT یورش هوایی ( هلی برن) واحد فرمان پرتاب (CLU) : واحد CLU موشک جاولین دارای یک دید یکپارچه روز/شب است و قابلیت درگیری هدف را در شرایط آب و هوایی نامساعد را فراهم می‌کند. واحد CLU همچنین ممکن است در حالت مستقل برای نظارت میدان نبرد و شناسایی هدف مورد استفاده قرار گیرد. جدول سازمان و تجهیزات (TOE): در این جداول بخش ها، کارکنان و تجهیزات واحدها در آن مشخص شده است. همچنین اطلاعاتی در مورد ماموریت و قابلیت های یک واحد و همچنین وضعیت فعلی واحد ارائه می دهد. سیستم اکتساب هدف بهبودیافته (ITAS): یک سیستم تسلیحاتی چند منظوره است که به عنوان شناسایی، نظارت و سنسور اکتساب هدف استفاده می شود. ITAS قابلیت شلیک ضد زره/دقیق دوربرد را برای پیاده نظام ارتش فراهم می کند. گروهان تسلیحات گردان : یک واحد نظامی به اندازه گروهان که با یک گردان پیاده برای پشتیبانی رزمی ادغادم میشود. این گروهان مجهز برای پشتیبانی دارای یک جوخه مسلسل سنگین (HMG)، یک جوخه خمپاره انداز 81 میلی متری و یک جوخه ضد زره است. درگیری های قاطع : در جنگ زمینی ویا دریایی، به درگیری گفته میشود که در آن یک واحد کاملاً مشغول در نظر گرفته می شود و نمی تواند مانور دهد یا خود را بیرون بکشد و در غیاب کمک های بیرونی، عمل کند تا مبارزه را پایان دهد و یا با نیروهای موجود برنده یا شکست بخورد. زمین محدودکننده : این نوع زمین مانع حرکت یا کند شدن حرکت واحدهای رزمی می شود. به عنوان مثال زمین های شهری، جنگل های انبوه و... گردان مانور : متشکل از سه یا چند واحد به اندازه گروهان و یک گروهان ستادی است. هدف اصلی پشتیبانی از تیم‌های رزمی تیپ ( BCT) پس از استقرار، انجام وظایف سطح تاکتیکی و پشتیبانی است. منبع نقل با ذکر نام میلیتاری بلامانع است

خبر امروز افزایش« ۵.۵ دلار در یک روز» قیمت جهانی روغن توجه کشورهایی که تامین نیازشان به واردات گره خورده را جلب کرد، آنها نگران صرف ارز بیشتر برای واردات هستند. روی مطلب کلیک کنید در کشور ما کالاهای اساسی با ارز نیمایی وارد می‌شود تا دولت قیمت مصرف کننده را کنترل کند در واقع قیمت داخلی تحت تاثیر شدید نوسان‌ قیمت جهانی قرار نمی‌گیرد ولی بدلیل شکاف شدید قیمتی با انطرف مرزها باعث قاچاق مستقیم و غیر مستقیم (در قالب کالا های دیگر) میشود و صد البته افزایش قیمت جهانی خروج ارز شدید را که ۹۰ درصد روغن مورد نیاز را وارد می کنیم بیشتر می‌کند!! این در حالی هست که بطور رسمی گفته میشود که حدود ۱۰درصد جمعیت کشور و غیر رسمی بعضا تا ۱۵درصد جمعیت را اتباعی تشکیل داده‌اند که هیچ تعهدی به ایران ندارند و سازمان های بین المللی هم هیچ کمکی در این بابت به ما نمیکنند!! و حتی اتباع کشوری که از پرداخت حق آبه ایران امتناع میکنند! در وضعیت تحریمی فعلی و اقتصادی ما بار زیادی به دوش اقتصاد نحیف کشور ما تحمیل میکنند!

دقیقا همین طوره. البته ماموریت اش از رزمی به شناسایی تغییر کرده ولی هنوز جای بهتر شدن داره. باید دید محل نگه داری این پهپاد ها اجازه حداکثر چقدر طول بال رو می ده

به نظر میرسه گونه به روز شده پهپاد فطروس باشه .تغییراتی رو شاهدیم مثل دم که به صورت شکسته بالای دو سکان عمودی قرار گرفته و این طراحی بهینه احتمالا باعث بازده بهتر و بیشتر ملخ هواگرد بشه.طراحی مجدد دماغه تغییر ورودی هوا و ارابه های فرود.طول بال فطروس16متر ست. در فیلم فکر کنم جناب حاجی زاده طول بال این پهپاد رو26متر عنوان کردند پهپاد"فطروس"

قسمت دوم:

سلام بر حسب تنها تصویر موجود تفاوت سامانه 9 دی جدید با نسخه رونمایی شده قبلی از نظر ظاهری کاهش تعداد موشک های هر پرتابگر است! نظر دوستان در رابطه با این پرتابه چیست؟ آیا با موشک های فوق سبک پدافندی همچون موشک های سامانه در دست توسعه MML طرفیم؟

رزمندگان مقاومت یمن کشتی باری گلکسی لیدر متعلق به یک شرکت صیهونیستی با پرچم پاناما که از ترکیه به سمت هند در حرکت بود را در دریایی سرخ توقیف کردن . این اقدام بعد از هشدار امروز انصارالله یمن مبنی بر حملات به کشتی های اسرائیلی صورت گرفت حملات رزمندگان مقاومت فلسطین به ادوات زرهی صیهونها در خیابان های غزه https://www.aparat.com/v/BFWfw شکار پیاده نظام صیهونها در نوار غزه https://www.aparat.com/v/tjmGS پیدا شدن بقایایی پهپاد ام کیو9 آمریکایی در سواحل سومالی / این پهپاد هفته گذشته توسط رزمندگان یمنی سرنگون شد شکار تانک مرکاوایی صیهونها توسط پرتابگر دوتایی کورنت در مرزهای لبنان

بله احتمالا به علت بزرگ بودن ورودی هوا تصور شده توربوفن هست. ویرایش کردم تصویر جدید از شاهد 147

سامانه ی 9 دی ارتقا یافته یک سوم خرداد خاص:

بازدید رهبر انقلاب از نمایشگاه دستاورد های هوافضای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران

رونمایی از موشک هایپر سونیک فتاح 2 با کلاهک گوه ای شکل (HGV) در حضور رهبر انقلاب

شاهد 123 و عکسبرداری از پایگاه های آمریکایی در مستند پرچم دار صحبت از عکس برداری های پهپاد شاهد 123 در دهه ی هشتاد شمسی شد که به شناسایی پایگاه های آمریکا در منطقه میرفتند. سپس با کمک این شناسایی ها موشک های ایران هدف گیری میکردند.

طرح انتقال آب دریا به مرکز ایران ابرپروژه ی انتقال آب دریا با لوله به مرکز ایران با میزان سرمایه‌گذاری ۱۲۸هزار میلیارد تومانی در حال انجام است. این طرح ابتدا به منظور آب رسانی به صنایع ایران در حال انجام است ولی با ساخت آب شیرین کن های هسته ای در کنار این طرح میتوان مشکل آب شیرین مناطق مرکزی ایران را نیز برطرف کرد. طرح ملی فعلی انتقال آب از خلیج‌فارس و دریای عمان، برای رساندن آب به هفت استان واقع در فلات مرکزی و شرق کشور است. این طرح در چهار خط مانند شکل بالا طراحی شده است که قسمت هایی از ان افتتاح شده ولی با تکمیل طرح فاصله ی زیادی داریم. این طرح باید یکی از اولویت های اصلی کشور در بودجه ی هر سال باشد تا مشکل خشکسالی در این مناطق به میزان زیادی کاهش پیدا کند.

استفاده از صفحات خورشیدی در مزارع با ایجاد کمترین سایه روی گیاه

نسل جدید سامانه سوم خرداد در راه است نسل جدید سامانه سوم خرداد با برد حدود 210 کیلومتر با موشک جدید خانواده طائر با بدنه کامپوزیتی به برد 210 کیلومتری دست یافته است سامانه جدید سوم خرداد با سبکسازی موشکهای طائر به چهار فروند موشک مجهز میشود این سیستم با ارتقاع سیستم راداری و موشکی به برد بالا دست یافته است و توانایی درگیری باطیف مختلفی از تهدیدات را از برد کوتاه تا برد بلند دارد باید منتظر بمانیم و بببنیم که کی این سامانه رونمایی خواهد شد

خصوصیات فنی MPF در پست قبلی در مورد اهمیت و لزوم به کارگیری MPF در نیروی زمینی ارتش آمریکا صحبت شد. در ادامه جنبه های فنی MPF صحبت خواهد شد. ارتش آمریکا برای به خدمت گرفتن MPF رقابتی را در سال 2018 برگزار کرده بود. در این رقابت دو شرکت دفاعی جنرال داینامیکس و بی‌ای‌ئی سیستمز شرکت داشتند. اما این رقابت با حاشیه های همراه بوده است. بی‌ای‌ئی سیستمز به خاطر مشکلات از جمله درگیر بودن برای تامین سفارشات ارتش آمریکا برای پروژه های همانند AMPV و ACV در کنار شیوع بیماری کووید-19 یک سال و نیم دیرتر از زمان پیش بینی شده نمونه اولیه محصول خود را به ارتش آمریکا تحویل داد. در سال 2022 خبرگزاری های دفاعی اعلام کردند شرکت بی‌ای‌ئی سیستمز به دلیل مشکلات عدم انطباق، از رقابت محروم شده است. این تصمیم باعث می‌شود که جنرال داینامیکس تنها رقیب باقی مانده باشد. این در حالی است که چند ماه تا برنامه ارتش برای انتخاب برنده باقی مانده است. با این حال مقامات ارتش صحت خبر حذف بی‌ای‌ئی سیستمز را تایید نکرده اند. افسر اجرایی برنامه MPF برای سیستم های رزم زمینی سرتیپ گلن دین گفت که مرحله انتخاب در این رقابت ادامه دارد و برنامه در مورد تولید ابتدایی در سه ماهه سوم سال مالی 2022 حدود ژوئن برنامه ریزی شده است. برنامه تجهیز اولین واحد به MPF تا سه ماهه چهارم سال مالی 25 است. همچنین در بودجه تصویب شده سالی مالی 23 ارتش امریکا ساخت و تحویل 28 دستگاه MPF آورده شده است. با توجه به تامین بودجه و رضایت ضمنی نیروی زمینی ارتش امریکا از رقابت MPF به نظر میرسد باوجود حذف یکی از رقیبها پروژه ادامه خواهد داشت. با توجه به شایعات حذف بی‌ای‌ئی سیستمز از رقابت در ادامه فقط نمونه اولیه MPF ساخت شده جنرال داینامیکس بررسی میشود. (در صورت تغییر در برنامه MPF و ارائه نمونه جدیدتر در ادامه تاپیک معرفی خواهد شد.) برجک MPF جنرال دینامیکس از آلیاژ آلومینیوم جوش کاری شده در کنار زره های اضافه شونده و فاصله دار ساخته شده است . سلاح اصلی توپ 105م.م خاندار مدل M35 و سلاح های ثانویه شامل مسلسل هم محور 7.62 م.م و مسلسل 12.7 م.م بر روی برجک است. محل ذخیره مهمات توپ 105 م.م اصلی در بخش پشت برجک و در محفظه امن مهمات ذخیره میکند. پیشرانه در جلوی خودرو و سیستم اگزوز در عقب قرار دارد. احتمالاً MPF مجهز به گیربکس ساخت آلیسون و موتور دیزل آمریکایی باشد. سیستم تعلیق از نوع هیدروپنوماتیک ساخت شرکت Horstman است و در هر طرف از شاسی شش چرخ جاده ای نصب شده است. این سیستم تعلیق به خودروهای رزمی قابلیت تنظیم ارتفاع میدهد. همچنین این سیستم تعلیق موجب می شود سرعت خودروهای رزمی در خارج از جاده افزایش یابد و میزان ارتعاشات کاهش یابد. این سیستم تعلیق وزن کمتری در مقایسه با سیستم های تعلیق میله پیچشی متدوال دارد. خدمه چهار نفره شامل فرمانده، توپچی، راننده و لودر است. دید اولیه توپچی ساخت شرکت ریتیان در جلوی دهلیز فرمانده قرار دارد. فرمانده مجهز به دید مستقل پانوراما نسخه PASEO ساخت شرکت Safran است. در بخش پشت برجک MPF جنرال دینامیکس مجهز به سیستم صوتی کشف محل آتش Metravib Pilar V قرار دارد. این سیستم می تواند خدمه را در زمان وقوع تهدیدات راهنمایی کند و در افزایش اگاهی موقعیت خدمه نقش بسزایی خواهد داشت. محل ذخیره سازی مهمات در بخش پشت برجک است سیستم تعلیق هیدروپنوماتیک MPF ساخت شرکت Horstman دید مستقل پانوراما نسخه PASEO برای فرمانده خودرو MPF سیستم صوتی کشف محل آتش Metravib Pilar V در بحث مهمات ارتش آمریکا در نظر دارد همانند تانک های ابرامز که مهمات 120 م.م M1147 AMP ( مهمات چند منظوره پیشرفته ) را سفارش داده بود برای خودروهای MPF نسخه 105 م.م مهمات AMP را سفارش بدهد. نمونه 105 م.م همانند نمونه 120 م.م دارای فیوز قابل برنامه ریزی است و این مهمات را میتوان در سه حالت منفجرشونده در هوا ( انفجار در بالای هدف مثلا بالای سنگر خاکی)، انفجار نقطه ای (انفجار رو به روی هدف ) و یا تأخیری (انفجار در داخل یک هدف مثلا بعد از عبور از دیوار و یا سنگرها) استفاده کرد. نسخه 105 م.م مهمات AMP با سه گلوله قدیمی 105 میلی متری M456 شدیدالانفجار ضد زره، M393 شدید الانفجار با سر له شونده و M1040 ساچمه زن جایگزین میشود. مهمات 105 م.م AMP موجب کاهش بار لجستیکی و راحتر تر شدن کار خدمه برای بارگذار مهمات مناسب به خاطر کاهش تنوع مهمات خواهد شد. همچنین بهکارگیری این نوع مهمات موجب افزایش انعطاف پذیری خودروهای MPF در برابر تهدیدات مختلف می شود. نورتروپ گرومن قراردادی برای ساخت مهمات 105 م.م AMP در سال 2020 دریافت کرده است. انتظار می رود که تولید کامل آن در سال مالی 2028 آغاز شود. سه گلوله M456 شدیدالانفجار ضد زره، M393 شدید الانفجار با سر له شونده و M1040 ساچمه زن که با ورود مهمات 105 م.م AMP به طور کامل کنار گذاشته خواهند شد.

رونمایی سامانه موشکی نهم دی (این سامانه همان سامانه پدافندی سوم‌‌خرداد هست)