بسم ا... در راستای این خبر بزرگ‌ترین بالگرد روسی با ظرفیت ۱۲۰ نفر در ایران تصویری از دهه هفتاد شمسی و حضور بالگرد میل-26 روسی در ایران حضور بالگرد میل-26 در فرودگاه جنب مرکز نمایش های هوایی ایران - جاده کرج که برای بازاریابی این نمونه توسط شرکت نوید تک صورت گرفت نکته : بوئینگ 707 که تبدیل به رستوران هوایی شده در پس زمینه تصویر بخوبی مشخص است .

آبرامز در رابطه با نازک بودن ورق فولادی بکار رفته در بروزرسانی فوق، باید این نکته گفته شود که عملا وقتی با یک زره واکنش دهنده یا کامپوزیت طرف هستیم، بخش فولادی این زره به حاشیه می‌رود و در زره کامپوزیت مواردی دیگری همچون تعداد لایه ها و تنوع مواد بکار رفته و یا نوع سرامیک مورد استفاده و البته فواصل بین آن ها و ... مد نظر هستش . و البته افزایش فولاد در این مورد چندان هم اثر بخش نیست و همین که در برابر کالیبر های تسلیحات سبک تر مقاومت کند کفایت میکند . اساسا در هر برخورد به زره کامپوزیت بخش کوچکی از زره آسیب می بینه ونیاز به تعمیر و بازیابی داره و اگر با نگاه سنتی به افزایش قطر فولاد برای افزایش مقاومت نگاه کنید( مانند آنچه در جنگ جهانی دوم و تا دهه ها بعدش می‌دیدیم) کار دشوار خواهد شد. همه این ها گفته شد تا یاد آوری بشه، آنچه مهم هست آن چیزی هست که در زیر این پوشش فولادی قرار دارد . البته برخی ایرادات همچون پوشش محافظ لوله و ... وارد هستش.

به نام خدا NORINCO Sky Saker هواپیمای رزمی بدون سرنشین (UCAV) Sky Saker FX500A صنایع نظامی چین در حال توسعه و ساخت شمار انبوهی از محصولات برای نیرو های زمینی، دریایی و هوایی خود است و همچنین تعداد زیادی از پهپاد ها را به خدمت گرفته است. حرکت در این بخش به صورت چند گانه است تا فاصله با ایالات متحده زیاد نشود، استعداد فناورانه خود را به رخ همسایگان خود بکشد و در حوزه های مختلف خودکفا شود. چینی ها، به عنوان مشتری قدیمی محصولات صادراتی شوروی، اکنون محصولات بومی را از مرحله طراحی و توسعه آغاز و آن ها را در داخل تولید می کنند. وابستگی به کمک خارجی، و به خصوص درباره ی سامانه های پیچیده مثل موتور در طول دهه ها کاهش یافته است. البته سری Sky Saker شامل پهپاد های FX30، FX70 و FV80A هم می شود که در اینجا به آنها اشاره نشده است. NORINCO چین، که پیشتر با ساخت تسلیحات کوچک و خودرو های زرهی شناخته می شد، در حال توسعه پهپادی رزمی با نام Sky Saker FX500A است. این پهپاد بدون شک از سری موفق جنرال اتمیکس MQ-9 ریپر ایالات متحده الهام گرفته شده است، خود ریپر هم از پریدیتور بدون سلاح ساخته شد. محصول NORINCO بسیاری از عناصر طراحی همتای آمریکایی خود شامل بخش دماغه برجسته، بال های اصلی مستقیم، سامانه پیشران توربوجت نصب شده در عقب (در آرایش pusher)، ارابه فرود کاملا جمع شونده، و باله های دمی عمودی رو به بیرون را دارد. Sky Saker به عنوان سامانه کلاس UCAV، از ابتدا با قابلیت حمل مهمات توسعه داده می شود که محل نصب در آویزگاه زیر بال ها خواهد بود. تا جایی که مشخص است FX500A از حمل و پرتاب موشک های هوا به سطح و بمب های پرتابی هدایت دقیق پشتیبانی می کند. این پهپاد دارای سامانه ناوبری ترکیبی GPS و INS و آشکارساز لیزری است و می تواند به تجهیزات ماموریت های هوایی مثل تجهیزات شناسایی اپتوالکترونیک چند منظوره، رادار روزنه مصنوعی، دوربین دیجیتال و ... مجهز شود. مشخصات این پهپاد شامل حداکثر سرعت 800 کیلومتر بر ساعت، مداومت 2 ساعته، ارتفاع پروازی 9000 متری و محموله 50 کیلوگرمی است. پهپاد FX400A نسخه ای کوچک تر است که در سال 2022 وارد خدمت شده است. گفته می شود این پهپاد حداقل 2 موشک ضد تانک Blue Arrow 7 را حمل می کند. طبق داده های منتشر شده توسط NORINCO می تواند ISR را در سطحی تاکتیکی ارائه دهد که شامل قابلیت های هدف گزینی و حمله می شود. FX400A دارای بال های پر شیب، دم H شکل نصب شده روی میله، ارابه فرود چرخدار 3 گانه و ثابت، و یک موتور بومی بنزینی با ملخ 3 پره در انتهای بدنه است. هر بال دارای 1 آویزگاه برای انواع سلاح ها است و در زیر دماغه جایگاهی برای دوربین های الکترواپتیک/مادون قرمز در نظر گرفته شده است. این پهپاد برد 200 کیلومتری و مداومتی بیشتر از 8 ساعت در سرعت کروز بهینه در حدود 140 و 160 کیلومتر بر ساعت، حداکثر سرعت 180 کیلومتر بر ساعت، و ارتفاع پروازی 5500 متری دارد. طبق گفته ها این پهپاد در سال 2022 وارد خدمت شده است. نسخه FX80 با 2.9 متر طول و 5.9 متر طول بال می تواند به حداکثر سرعت 110 کیلومتر بر ساعت برسد. با حداکثر وزن برخاست 68 کیلوگرم برد آن 100 کیلومتر است. در سال 2023 ارتش سلطنتی تایلند (RTA) قراردادی به ارزش 5.28 میلیون دلار برای خرید یک سامانه شامل 4 پهپاد و یک ایستگاه کنترل زمینی امضا کرد تا جایگزین 4 پهپاد IAI Searcher Mk II شوند که در سال 2000 خریداری شده بود.. باتری های میدانی اکتساب هدف توپخانه RTA از این پهپاد برای تشخیص هدف دور برد و ارزیابی خسارت بمب در واحد های توپخانه استفاده خواهد کرد. مجموعه حسگر ها شامل تعین هدف لیزری می شود. Sky Saker FX80 در 2 نسخه ارائه می شود. نسخه تمام الکتریکی با مداومت 3 ساعته و مدل هیبریدی بنزینی-الکتریکی با مداومت 8 ساعته. پهپاد Sky Saker H300 یک بالگرد بدون سرنشین شناسایی و مسلح است که توسط شرکت NORINCO (شرکت صنایع شمال چین) طراحی و ساخته شده است. این سامانه از پلتفرم بالگرد بدون سرنشین، محموله ماموریتی و ایستگاه کنترل زمینی (GCS) تشکیل شده است. پهپاد H300 از آلیاژ تیتانیوم هوانوردی و مواد کامپوزیت استفاده می کند تا سازگاری بسیار خوبی با محیط داشته باشد، به ویژه قابلیت ضد خوردگی دریایی، و مقاومت در برابر نمک و پاشش. این بالگرد از یک ساختار فشرده استفاده می کند که یکپارچه سازی سامانه ای عالی و قابلیت اطمینان بالا را ارائه می دهد. این فناوری طراحی ساختاری پیشرفته را برای بهبود مقاومت در برابر باد جانبی به کار می‌ گیرد تا حداکثر محموله 100 کیلوگرم، استقامت تا 5 ساعت و زمان پرواز ثابت تا 3 ساعت را ممکن می‌ سازد. سقف پروازی این پهپاد 2500 تا 3000 متر است. بالگرد Sky Saker H300 با یک سامانه روتور کواکسیال (روتور های روی هم) طراحی شده است که به این بالگرد کوچک بدون سرنشین اجازه می دهد تا توانایی های یک بالگرد استاندارد را با اندازه کوچکتر به دست آورد. Sky Saker-H300 دارای حداکثر وزن برخاست 300 کیلوگرم با ظرفیت حمل بار تا 100 کیلوگرم است، می تواند با حداکثر سرعت 160 کیلومتر بر ساعت پرواز کند و حداکثر استقامت 5 ساعته دارد. حرکت بالگرد در حین انجام ماموریت از 2 طریق کنترل از راه دور و/یا حالت مستقل انجام می شود. در حالت کنترل از راه دور، بالگرد توسط اپراتور آن از ایستگاه کنترل زمینی کنترل می شود. تجهیزات پهپاد Sky Saker-H300 عمدتاً از تیوب موشک، دستگاه کنترل پرتاب در میدان دید و ... تشکیل شده است. دماغه Sky Saker-H300 دارای یک بخش محموله است که می تواند وسایل الکترونیکی مختلف مانند دوربین، لیزر یا سامانه های راداری را حمل کند. موشک ها از هدایت خودکار تصویری استفاده می کنند. پهپاد Sky Saker H300 می تواند 2 نوع موشک را شلیک کند: موشک هدایت تصویری تلویزیونی و موشک هدایت تصویری مادون قرمز غیر خنک شونده. مشخصه این سامانه موشکی، قفل کردن روی هدف قبل از شلیک و شلیک کن فراموش کن بودن است. هنگامی که موشک پرتاب می شود، می تواند خود را به طور مستقل به سمت هدف هدایت کند. بالگرد H300 عمدتاً برای انجام مأموریت های رزمی مانند حمله دقیق، شناسایی و نظارت در میدان نبرد، موقعیت یابی دقیق هدف، آشکار سازی لیزری و ارزیابی خسارت حمله استفاده می شود. H300 می تواند تصحیح آتش را برای مهمات معمولی و آشکار سازی لیزری برای مهمات هدایت شونده لیزری را انجام دهد، به طوری که نیاز های ارتش در عملیات و فرماندهی خودمختار، عملیات موقت سریع و ضربه دقیق در جنگ مدرن را برآورده کند. عمود پرواز FV80A منابع: 1، 2، 3

چگونه اویونیک مدرن می تواند جنگنده های قدیمی را در نبردهای امروزی در صحنه رقابت حفظ کند میگ21(فیشبد) نقش اویونیک و پادهای پیشرفته در دنیای امروز (میگ 21=بیسون) جنگنده نسل دوم MiG-21 در سال 1959 اولین نبردش را در طول جنگ ویتنام تجربه کرد، از زمانی که در نیروی هوایی شوروی وارد خدمت شد، دستخوش به روز رسانی های گسترده ای شد و امروزه به طور گسترده توسط بیش از 22 کشور در سراسر جهان استفاده می شود. . در حالی که انواع اصلی این جنگنده مدت‌ها منسوخ تلقی می‌شدند،اما این پلت فرم تا سال 2013 در حال تولید بود و با به‌روزرسانی‌های گسترده، به عنوان یک هواپیمای جنگی مدرن زنده ماند. در واقع، جنگنده JF-17 که امروزه توسط چین و پاکستان تولید می شود، مشتق مستقیم میگ-21 است و با ارتقای گسترده از جمله رادار پیشرفته AESA ، موتورهای جدید، مواد کامپوزیتی در بدنه هواپیما و با استفاده برخی از بهترین موشک های هوا به هوا در جهان به وجود آمده است . این پلتفرم علیرغم قدمت اولیه خود می تواند از اکثر جنگنده های نسل چهارم بهتر عمل کند. امروزه MiG-21 توسط اغلب تحلیلگران غربی منسوخ شده است،اما این پتانسیل را دارد که به اندازه کافی ارتقا یابد و در دستان یک خلبان کار بلد در برابر هواپیماهای مدرن تر و سنگین تر بسیار کشنده باشد. این امر توسط نیروی هوایی هند با موفقیت نشان داده شد، که از ناوگان MiG-21 ساخت شوروی خود برای به چالش کشیدن جنگنده های برتر برتر هوایی سنگین آمریکایی F-15 در طول رزمایش جنگی " Cope India" استفاده کرد.(سال2018) https://en.wikipedia.org/wiki/Cope_India جنگنده‌های MiG-21 هند، اگرچه به پیچیدگی JF-17 یا J-7G چینی نیستند، اما هنوز بسیار توانا هستند. این جنگنده‌ها که با نام MiG-21 Bison شناخته می‌شوند، مجهز به رادارهای پیشرفته Phazotron Kopyo، اطلاعات روی کلاه helmet mounted sights, و لینک داده‌های تاکتیکی tactical data linksهستند - ویژگی‌هایی که معمولاً فقط در جنگنده‌های نسل چهارم یافت می‌شوند. این جنگنده ها برای حمل موشک های هوا به هوا پیشرفته ساخت روسیه R-27 و R-77وR73 ارتقا یافتند که به جنگنده های MiG-21 هندی قدرت شلیک قابل توجهی داد و آنها را برای درگیری های فراتر از برد بصری بسیار توانمند ساخت. شاید مهم‌تر از همه، تجهیز این جنگنده‌ها به غلاف‌های پارازیت پیشرفته( EL/L8222) self escort jamming pods که تشخیص آن‌ها توسط رادار در برد طولانی را بسیار دشوار می‌کند و این امکان را به این جنگنده می دهد تا به طور موثر از حسگرهای دشمن در بردهای طولانی دور کند، آنها را دور بزند و حتی آنها را کور کنند و در نتیجه پیشرفت های قابل توجهی در بقای آنها ایجاد کند. غلاف( EL/L8222) اندازه کوچک میگ 21 و قابلیت های رادار گریز آن در تمرینات رزمی بر علیه اف-15 های آمریکایی بسیار موثر بود و جنگنده های هندی توانستند در بردهای کوتاه بدون شناسایی با جت های آمریکایی درگیر شوند و جنگنده های سنگین تر را در خطر قرار دهند. موقعیت جنگنده‌های میگ همراه با helmet mounted sights و موشک‌های هوا به هوا پیشرفته، برای جنگنده‌های F-15 آمریکایی چالشی کاملاً غیرمنتظره و بسیار جدی ایجاد کردند .جنگنده‌های پیشرفته‌تر دهلی مانند Su-30MKI هنگام درگیری با جنگنده های برتری هوایی یعنی F-15 ها به طور قاطع شکست خوردند. جنگنده‌های MiG-21 هند توانستند از غلاف‌های پارازیت خود برای برتری نسبت به جنگنده‌های بسیار پیچیده‌تر و سنگین‌تر استفاده کنند. اگر جنگنده‌ها به سامانه‌های جستجو و ردیابی مادون قرمز پیشرفته (IRST) مجهز می‌شدند، احتمالاً نه تنها می‌توانستند با اف-15های آمریکایی درگیر شوند، بلکه می‌توانستند به طور قاطع در درگیری پیروز شوند.. جنگنده های مجهز به سامانه های IRST نه تنها قادر به سکوت راداری هستند، بلکه قادر به شلیک موشک های هوا به هوا بدون قفل رادار نیز هستند. اما قفل های رادار توسط جنگنده دشمن شناسایی می شود و به آنها زمان می دهد تا با مانورهایی فرار کنند، شلیک موشک با استفاده از ردیاب مادون قرمز زمان پاسخ بسیار کمتری را به اهداف می دهد. این امر میگ-21 را نسبت به F-15(سال2018)که نه تنها فاقد IRST بلکه فاقد رادار AESA است، برتری مؤثری می‌دهد. ترکیب Eagle از سطح مقطع راداری بسیار بزرگتر و امضای راداری بالاتر تشخیص آنها را نسبت به MiG-21 بسیار ساده تر کرد. عملکرد MiG-21 هند در برابر F-15 هنگامی که مجهز به غلاف های پارازیت پیشرفته بود، پتانسیل این جنگنده را در صورت ارتقاء مناسب تهدیدی برای هواپیماهای رزمی مدرن و نخبه نشان داد.استفاده از سیستم های IRST می توانست یک نتیجه یک طرفه به نفع MiG-21 در برابر ایگل های سنگین تر و مدرن تر که خود فاقد چنین سیستم های پیشرفته ای هستند.به دست دهد بیسون هندی مجهز به موشک راداریR77و فرو سرخR73 سیستم‌های IRST به‌طور مشخصی در برابر جنگ الکترونیک مصون هستند، و ابزار مطمئن‌تری برای حفظ آگاهی موقعیتی برای جنگنده‌ها فراهم می‌کنند. پیامدهای موفقیت MiG-21 با غلاف های پارازیت و پتانسیل آن در هنگام حمل سیستم های جستجو و ردیابی مادون قرمز، بسیار زیاد است. در حالی که تحلیلگران غربی انتظار دارند جنگنده های نخبه ایالات متحده مانند F-15 و F-18E برای درگیر کردن جنگنده های قدیمی دوران جنگ سرد در جاهایی مانند شبه جزیره کره مشکل کمی داشته باشند، ارتقاء نامتقارن بسیار مقرون به صرفه مانند غلاف های پارازیت و ... سیستم‌های IRST می‌توانند به خوبی برای جنگنده‌های قدیمی مانند MiG-21های کره شمالی نیز تغییر ایجاد کند و به آن‌ها اجازه دهد تا تهدیدی قابل توجه برای جنگنده‌های مدرن‌تر باشند - به ویژه زمانی که به موشک‌های هوا به هوای مدرن مانند R-27 مجهز شوند. ادامه دارد.. ..

معرفی نارنجک انداز GP 46 اسلحه سازی کلا شینکفبتازگی نارنجک انداز GP-46 را معرفی کرده است، یک نارنجک انداز ابتکاری زیر لوله که برای افزایش کارایی نیروها در میدان نبرد طراحی شده است. نارنجک انداز 40x46 میلی متری به طور خاص برای درگیری با نیروهای دشمن مستقر در زمین، در سنگرها، خندق ها یا وسایل نقلیه غیر زرهی طراحی شده است. GP-46 انعطاف پذیری زیادی در استفاده ارائه می دهد، زیرا می توان آن را مستقیما زیر لوله تفنگ تهاجمی کلاشینکف نصب کرد یا به عنوان یک سلاح مستقل با یک ماژول استوانی جداشدنی استفاده کرد. یکی از ویژگی های کلیدی GP-46 توانایی شلیک شلیک مستقیم و منحنی آن است که تطبیق پذیری در موقعیت های مختلف جنگی را فراهم می کند. هنگامی که نارنجک انداز بر روی تفنگ تهاجمی نصب می شود، مانع عملکرد تفنگ نمی شود و به سربازان اجازه می دهد تا توانایی های شلیک کامل خود را حفظ کنند. GP-46 همچنین ساده و سریع مسلح می شود و لوله پرتاب برای بارگیری مجدد به چپ یا راست می چرخد. GP-46 به دلیل توانایی خود در درگیری با اهداف در فواصل تا 400 متر، متمایز است. می توان از آن برای شلیک "از شانه" یا یک موقعیت سرپوشیده استفاده کرد که آن را بسیار سازگار با سناریوهای جنگی می کند. از نظر مشخصات فنی، GP-46 دارای طول 380 میلی‌متر با کالیبر 40 میلی‌متر و وزن آن همراه با خود نارنک تنها 1.6 کیلوگرم است که باعث می‌شود آن را جمع‌وجور و سبک وزن کنید و همین امر باعث سهولت در حمل و نقل آن در میدان نبرد می‌شود. سیستم دید آن به گونه ای طراحی شده است که امکان تنظیمات دقیق را در 50 متر تا حداکثر برد 400 متر فراهم می کند. در نهایت، GP-46 سرعت شلیک حدود 5 تا 6 گلوله در دقیقه را ارائه می دهد که آن را از نظر قدرت شلیک مناسب می کند. این نارنجک انداز جدید با منش و ویژگی اسلحه سازی روسی کلاشینکف که به دلیل قابلیت اطمینان و کارآمدی سلاح های خود شناخته شده است، می گنجد. انتظار می‌رود GP-46 با ویژگی‌های فنی پیشرفته و استفاده انعطاف‌پذیر، به یک دارایی اصلی برای نیروهای مسلح روسیه تبدیل شود که به دنبال به حداکثر رساندن ظرفیت تهاجمی خود هستند و در عین حال تحرک بالا در میدان را حفظ می‌کنند. سلاح های که قابلیت نصب این نارنجک انداز را دارند AK103- Ak15-Ak 19 - Ak 203 می باشند گلوله های مورد استفاده در این سلاح نارنجک های 40 م م VOG-25 روسی هستند. این نارنجک 103 م م طول 250 گرم وزن کلی که شامل 50 گرم مواد منفره بوده همچنین سرعت ان 76 متر بر ثانیه است مدل مجزای نارنجک انداز نارنجک مورد استفاده در این سلاح https://www.aparat.com/v/aece5c6 منبع

بسم الله الرحمن الرحیم ارتقاء صورت گرفته بر روی تانک ام ۶۰ نیروی زمینی از جهاتی بر قابلیت های تانک نمونه پایه افزوده اما از جهاتی واقعاً انتظارات را برآورده نمیکند. بر اساس مشخصات اعلام شده توسط امیر سرتیپ حیدری، از مهمترین قابلیت های افزوده شده به تانک های پاتن میتوان به موارد زیر اشاره کرد: ۱-نصب زره های واکنشی در برخی نقاط از بدنه تانک و برجک ۲- استفاده از سیستم استابلیزر که میتواند در دقت و برد موثر توپ تاثیر گذار باشد و همچنین قابلیت شلیک در حرَکت را به تانک بدهد. ۳- استفاده از موتور بهینه شده که افزایش تحرک تانک را در پی دارد ۴- نصب دوربین های دورنگر که احتمالاً برای فرمانده دیدی ۳۶۰ درجه فراهم میکند ۵- مجهز شدن به سیستم های نشانه روی در شب که به تانک قدرت عملیات در تاریکی رو خواهد داد ۶-تجهیز شدن به سامانه های اخلالگر لیزری ۷-تجهیز شده به سامانه هشدار دهنده تابش پرتوهای لیزری. ۸- سامانه اطفای حریق ۹-تجهیز شدن به داشبورد دیجیتال ۱۰-نصب تیربار ریموت کنترل بر روی برجک. این در صورتی است که بر خلاف تانک کرار، تجهیزات اعلامی بصورت کامل بر روی تانک های پاتن ارتش اجرا شوند. اما در بحث حفاظت زرهی طرحی که در حال حاضر با آن روبرو هستیم به هیچ وجه انتظارات را برآورده نمیکند. با دقت در تصاویر و بررسی برجک تانک که مورد بروزرسانی قرار گرفته است میتوان به نواقص یا ضعف های بسیاری در برجک پی برد اولین مورد که مسلم هست این است که ما با یک برجک جدید روبرو نیستیم و در واقع همان برجک قدیمی تانک پاتن مورد بروزرسانی ( ! ) قرار گرفته است. به قسمت بین تجهیزات برجک جدید و شاسی تانک توجه کنید همان برجک اصلی تانک پاتن قابل دیدن است. برجک قدیمی در این تصویر کاملاً مشخص است. اما ایراد اینجا نیست بلکه در قطعات به اصطلاح زرهی اضافه شده به برجک اصلی است. با دقت در ورق های نصب شده به برجک اصلی مشاهده میشود که ورق های بسیار نازک فلزی برای این کار استفاده شده است که در تصاویر پایین کاملاً مشخص است. در دو تصویر بالا به صورت مشخص ضخامت ورقه های نصب شده و نوع و کیفیت اتصال آنها مشخص است ضخامت و نحوه اتصال ورقه های حامل زره های واکنشی اطراف توپ! ضخامت و نحوه اتصال صفحات فلزی به برجک مشخص است در این تصویر همانند ورقه های جانبی برجک ضخامت ورقه بالای برجک نیز مشخص است. البته ممکن است که این فقط کاوری بر روی حفاظت زرهی برجک تانک باشد اما با دقت در تصویر زیر و سازه زیر این کاور که البته بدلیل کیفیت پایین تصویر بصورت واضح مشخص نیست متاسفانه بعید به نظر میرسد که حفاظت زرهی برجک تانک فراتر از جزییات مشاهده شده باشد. اصولاً وقتی به شکل صفحات اطراف برجک توجه کنیم از نوع خمکاری و زاویه خم تیز ورقه ها میتوان متوجه ضخامت پایین ورقه ها شویم. در صورتی که با صفحات زرهی با ضخامت بالا روبرو بودیم به هیچوجه امکان خمکاری با چنین زوایایی تیز و تمیزی میسر نبود و اجباراً باید به روش جوشکاری صفحات را به همدیگر متصل می کردند. ضخامت بسیار پایین کاور لوله توپ که بر اثر برخورد و ضربه باعث دفورمی شده و کاملاً قابل مشاهده است! برای مقایسه با توجه به تصویر بالا میتوان ضخامت صفحات زرهی و نوع اتصال آن را بر روی یک نفربر مشاهده کرد که به هیچ وجه بروزرسانی سلمان بر روی پاتن های ارتش قابل مقایسه با آن نیست.

به نام خدا آینده آتشبار پرنده AC-130 : تکامل پیدا کن یا بمیر AC-130 آتشیار پرنده معروف، هواپیمایی است که از دهه 1960 نقش منحصر به فردی را برای نیروی هوایی ایالات متحده ایفا می کند. ساعت ها بر فراز میدان جنگ می چرخد و آتش دقیق، ویرانگر و مداوم را بر روی نیروهای دشمن می ریزد. AC-130 ابزاری حیاتی در نبرد های ضد شورش و مأموریت ‌های عملیات ویژه ای بوده است که ایالات متحده برای دهه ‌ها و به ‌ویژه در 20 سال گذشته از جنگ جهانی علیه تروریسم در آن شرکت داشته است. اما با برداشته شدن تمرکز از درگیری‌ های با شدت کم و عملیات ‌های ضد تروریستی در حریم هوایی آسان به سمت اقیانوس آرام وسیع و بالقوه به شدت مورد مناقشه (جایی که چین خود را به ‌عنوان یک دشمن بالقوه و همتا نشان می‌ دهد)، AC-130 خود را در جستجوی اهمیت می بیند. این واقعیت تلخ که معروف ‌ترین و پر تقاضا ترین هواپیمای فرماندهی عملیات ویژه نیروی هوایی اکنون مجبور است خود را با یک نبرد کاملاً جدید وفق دهد، انعکاسی از روند های بزرگتر در جامعه عملیات های ویژه است. در این دوره جدید رقابت به اصطلاح قدرت های بزرگ، اگر AC-130 ها بخواهند هزینه های زیاد خود را توجیه کنند، باید تغییر کنند. مفهوم تبدیل یک هواپیمای باری به یک هواپیمای آتشبار پرنده (gunship) در طول جنگ ویتنام معرفی شد. زمانی که نیروی هوایی ایالات متحده هواپیما های باری C-47 SkyTrain را به گان شیپ های AC-47 با لقب Spooky تبدیل کرد. AC-47 ها در درجه اول به 3 مینی گان 7.62 میلی متری در سمت چپ بدنه مجهز شدند، که با پرواز در بالای منطقه، آتش سرکوب کننده را بر روی نیرو های دشمن می ریخت. اگرچه که AC-47 برای این نقش مناسب بود، اما نیاز به یک گان شیپ وجود داشت که بتواند سلاح های سنگین تری را حمل کند، قادر به زدن ضربه سخت تر باشد، مدت طولانی تر پرواز کند، از فن آوری حسگر های جدید استفاده کند و با پرواز در ارتفاعات بالاتر، هواپیما را در برابر توپ های ضد هوایی که تهدید اصلی Spooky بودند، ایمن نگه دارد. معرفی شده در سال 1967، AC-130A ابتدا به چهار توپ مسلسل 20 میلی متری Vulcan و بعداً به یک جفت ولکان و دو توپ 40 میلی ‌متری Bofors مسلح شد. همچنین تعداد رو به افزایشی از بهبود ‌های سامانه های هدف ‌گیری از جمله سامانه های تلویزیونی مادون قرمز و نور کم و رادار، دریافت کردند که امکان هدف ‌گیری بسیار بهتر در شب را فراهم می‌کرد. زیرا گان شیپ ها تقریباً به طور انحصاری زیر پوشش تاریکی شب پرواز می ‌کردند تا آنها را از تهدیدات زمینی پنهان کند. نوع E هرکولس با موتور های قوی تر و ارتقاء بیشتر با نام AC-130E دنبال شد و برخی در نهایت هویتزر های 105 میلی متری را به جای یکی از توپ های 40 میلی متری دریافت کردند. AC-130A و نوع E در کنار یکدیگر در طول جنگ ویتنام فعالیت می کردند. در سال 1973 مدل های E دوباره موتور های جدید دریافت کردند و بسته تسلیحاتی حول دو توپ ولکان، توپ 40 میلی متری بوفورس و هویتزر 105 میلی متری استاندارد سازی شد. نتیجه به همراه پیشرفت های دیگر در حسگر ها و سایر سامانه ها، AC-130H نام گرفت. AC-130 های A و H در دهه 1990 هم به فعالیت خود ادامه دادند و از گرانادا تا طوفان صحرا و دخالت آمریکا در بالکان حضور داشتند. در اواخر دهه 1980، نیروی هوایی همچنین شروع به دستیابی به نسخه نهایی صرفا شلیک مستقیم AC-130 بر اساس پلت فرم AC-130U کرد. در این نسخه که گاهی اوقات از آن به عنوان U boat نام برده می شود، 2 توپ 20 میلی متری Vulcan موجود، با مسلسل های چرخان GAU-12/U Equalizer جایگزین و در عین حال توپ های 40 و 105 میلی متری حفظ شد و دارای ارتباطات، محافظت از خود، حسگر ها و پیشرفت های دیگر در مقایسه با پیشینیان خود بود. AC-130 های H و U در آغاز جنگ علیه ترور در خدمت بودند. با برعهده گرفتن وظایفی تا سر حد نهایی خود در طول جنگ علیه تروریسم و با پول فرماندهی عملیات ویژه مشخص شد که AC-130 می تواند فراتر از یک گان شیپ باشد. غیرقابل انکار بود که مهمات موجود می ‌توانند AC-130 های غران را به نوعی زراد خانه تبدیل کنند که حتی بتواند در فواصل دور به اهداف خود حمله کند. این دیدگاه، پیشرفتی بود که این پلت فرم را برای همیشه تغییر می داد، که از طریق تغییر در AC-130 های ترابری عملیات ویژه یعنی MC-130W ملقب به Combat Spear، به وجود آمد. نیروی هوایی در ابتدا MC-130W هایی را خریداری کرد که در اواخر دهه 2000 از C-130H تبدیل شده بودند. این هواپیما ها برای جبران فرسودگی ناوگان موجود MC-130 ها بود که برای ورود و خروج اپراتور های ویژه از مناطق خطرناک و سوخت گیری بالگرد های عملیات ویژه و کج پروانه های Osprey در طول پرواز استفاده می شدند. نیاز های جنگ علیه ترور، فشار های جدی بر MC-130E و MC-130H های قدیمی وارد کرده بود و MC-130J های جدید هنوز سال ها از ورود به خدمت فاصله داشتند. اما با شروع دهه 2010، برخی از Combat Spear ها شروع به حمل آنچه که به عنوان بسته حمله دقیق (Precision Strike Package) یا PSP شناخته می شد، کردند. PSP در ابتدا به عنوان یک کیت پرتابی متشکل از حسگر ها و پرتابگر های مهمات طراحی شده بود که به MC-130 اجازه می داد تا به یک پلتفرم پرتاب سلاح تبدیل شود. این بسته شبیه به چیزی بود که تفنگداران دریایی (که آنها نیز دنبال راهی برای اضافه کردن توانایی های انرژی جنبشی به ناوگان KC-130J خود بودند) با نام کیت ‌های Harvest Haw روی هواپیما های خود سوار کرده بودند با افزایش تقاضا برای گان شیپ های پشتیبان و آماده نبودن AC-130J ها، پیکربندی MC-130W مجهز به PSP به یک پیکربندی دائمی ‌تر تبدیل شد. در نتیجه، نام آن به "AC-130W "Stinger II تغییر یافت. استینگر 2 در ابتدا تنها به یک تیربار 30 میلی متری Bushmaster 2 مجهز بود. بعد ها ارتقاء بلوک 20، هویتزر 105 میلی متری موجود در نسخه های قبلی را نیز اضافه کرد. AC-130W همچنین دارای پرتابگر هایی معروف به تیوب های پرتاب مشترک یا CLT بود که در بدنه نصب می شد تا بتواند محموله های انرژی جنبشی را از داخل هواپیما شلیک کند. CLT ها را می توان با طیفی از مهمات، شامل موشک های کوچک هدایت ماهواره ای یا لیزری AGM-176 Griffin و بمب های بالدار GBU-44/B Viper Strike تسلیح کرد. CLT ها هواپیما هایی که آن ها را حمل می ‌کنند را تبدیل به یک سامانه پرتاب تسلیحات منعطف می کنند که به آن ها اجازه می دهد در صورت نیاز از یک تیوب گریفین و از تیوبی دیگر Viper Strike شلیک کنند. حتی می ‌توانند در پرواز دوباره بارگیری شوند. در حالی که CLT‌ داخلی دارای ویژگی ‌های خاص خود است، اما فقط محدود به محموله‌ هایی می شود که در داخل محفظه محکم آن قرار می ‌گیرد. AC-130W همچنین توانایی حمل بمب‌ و موشک ‌های دیگر را در جایگاه های زیر بال‌های خود داشت که به مرور AGM-114 Hellfire نیز به آن ها اضافه شد. موشکی که در بسیاری از پلت فرم ها از بالگرد های تهاجمی تا MQ-9 Reaper خود را ثابت کرده است. با افزوده شدن بمب با قطر کوچک (SDB) GBU 39، یک بمب هواسرشی بالدار 250 پوندی که می‌تواند به اهدافی در ده‌ها مایل دورتر ضربه بزند، مسلماً بزرگترین خروجی خانواده AC-130 بود. اکنون برای اولین بار این هواپیمای شلیک مستقیم می توانست به اهداف مورد نیاز در فواصل دور حمله کند. این موضوع، انعطاف پذیری مفهوم AC-130 را به شدت تغییر داد و به طور گسترده محدوده جغرافیایی که این هواپیما می توانست در هر زمان معینی به آن شلیک کند، را گسترش داد. با اضافه شدن این تغییرات تا حدی رادیکال به پلت فرم AC-130 که از Stinger 2 به وجود آمده بود، به نظر می رسید آینده برای این مدل بیشتر شبیه یک bomb truck باشد تا یک گان شیپ و این آینده به سرعت با شکل AC-130J در حال رسیدن بود. امروزه Stinger II ها و Spooky بازنشست شده اند و تمام ناوگان گان شیپ ها با AC-130J Ghostrider جایگزین شده اند. اولین فروند های نسل جدید AC-130 در سال 2019 تحویل داده شد و ناوگان شامل مجموعا 37 فروند هواپیما خواهد بود. مدل J که از پلت فرم به شدت ارتقا یافته C-130J Super Hercules و درس های آموخته شده از برنامه AC-130W ساخته شده، دارای موتور و ملخ جدید، و کابین شیشه ای ارتقا یافته با نمایشگر های head up و نمایشگر های نصب شده بر روی کلاه ایمنی Scorpion برای خلبانان خود است، به طور کلی عرشه پرواز، بسیار خودکار تر از نسخه های پیشین است. سامانه های ماموریت و حسگر ها همگی به شدت بهبود یافته ‌اند. به علاوه مجموعه حفاظت از خود و سامانه ‌های ارتباطی بهبود یافته آن که اکنون شامل اتصال ماهواره ‌ای با پهنای باند بالا می‌شود. مانند مدل دبلیو، Ghost Rider زندگی خود را تنها با یک سلاح شلیک مستقیم آغاز کرد، تیربار بسیار انعطاف ‌پذیر و دقیق 30 میلی‌متری Bushmaster. در ابتدا هویتزر 105 میلی ‌متری از طرح برنامه ‌ریزی شده برای مدل J خارج شده بود، اما بعدا مشخص گردید توانایی ‌های منحصر به فرد آن برای نابودی سازه ‌ها و اهداف مستحکم شده به شدت نادیده گرفته شده است. این تصمیم اصلاح شد و هویتزر 105 میلی ‌متری به Ghost Rider اضافه شد. در سال ‌های اخیر بعضی از AC-130J ها شروع به دریافت یک نوع بهبود یافته از بزرگترین اسلحه خود کردند، اما آینده هویتزر های 105 میلی متری AC-130J دوباره در هاله ای از ابهام قرار دارد. اما توپ های گان شیپ ها اکنون فقط یک جنبه از قابلیت های انرژی جنبشی آنهاست. مانند AC-130W ها، مدل J می تواند از موشک ‌های هلفایر، بمب ‌های با قطر کوچک، مهمات سرشی بالدار و موشک ‌های گریفین استفاده کند. در حالی که این یک جنگ افزار چشمگیر و اثبات شده است که به یک بدنه پایه بسیار توانمندتر وابسته است، الزامات آن در زمان بسیار متفاوتی در امور جهانی به وجود آمده است. در نتیجه دور شدن ارتش ایالات متحده از دو جنگ طولانی در خاورمیانه و ماموریتی که تحت سلطه عملیات ضد شورش و ضد ترور بود ، تناسب این هواپیما با وضع موجود مانند بسیاری از قابلیت ‌های دیگر مجموعه پنتاگون، در حال ارزیابی است. با اولویت‌ های بودجه ‌ای رقیب، هیچ چیز ایمن نیست، حتی AC-130 نمادین. یافتن راهی برای مرتبط ساختن ناوگانی متشکل از بیش از 30 فروند هواپیمای عملیات ویژه بسیار پرهزینه، به یک تهدید دولتی مانند چین با قابلیت‌ های ضد دسترسی گسترده و فضای نبرد وسیعی مانند اقیانوس آرام کار آسانی نیست. اما Ghost Rider ممکن است هنوز هم ترفند هایی در چنته داشته باشد که می ‌تواند بسیار ارزشمند باشد، اگرچه ممکن است مجبور شود باز هم از ریشه‌ های گان شیپ خود دورتر شود. در حالی که AC-130 با مجموعه پیشرفته ‌ای از جنگ الکترونیک و سامانه ‌های مقابله ای مادون قرمز، لینک داده و ارتباطات تقویت شده با آگاهی موقعیتی، و همچنین تعداد زیادی حسگر، یکی از به شدت دفاع ‌شده ‌ترین هواپیما های روی کره زمین است اما هرگز قرار نبود در حریم هوایی به شدت مورد مناقشه بجنگد. حتی فعالیت در طول روز نیز، از نظر تاریخی برای این هواپیما های رزمی نادر بوده است. پس عملیات در حباب ضد دسترسی چین که با سامانه ‌های دفاع هوایی دوربرد پر شده، منطقی نیست. برای کاهش این نقص چشمگیر، AC-130 ممکن است مجبور شود برخی از قابلیت ‌های شلیک مستقیم خود را کنار بگذارد و زرادخانه گسترده ‌تری از تسلیحات واقعاً دوربرد را به کار گیرد. یکی از نمونه ‌های بارز این تغییر قبلاً روی داده است. یک برنامه طولانی مدت برای افزودن یک سلاح انرژی لیزری با قدرت بالا بهAC-130J وجود دارد. مقامات نیروی هوایی پیش تر عنوان کرده بودند که ایده مسلح کردن یک گان شیپ به سلاح لیزری گزینه ای ایده آل برای پشتیبانی از ماموریت های ضد شورش و ترور است. یک سلاح لیزری با توانایی ایجاد سوراخ دقیق در اهداف نرم بر روی زمین، ظاهراً یک سلاح بسیار ارزشمند و منحصر به فرد برای AC-130 بود. برنامه ریزی شده بود که این برنامه اولین سلاح لیزری هوابرد نیروی هوایی باشد، اما چنین قابلیتی در یک درگیری با کشوری همتا کاربرد بسیار محدودی دارد. مانند توپ های AC-130، لیزر نیز سلاح شلیک مستقیم محسوب می شود. این موضوع به همراه بودجه محدود و موانع تکنیکی، باعث پایان برنامه ارتقای لیزر AC-130 شد. نمونه دیگری از علاقه فرماندهی عملیات های ویژه به حمله به دوردست از طریق هوا، اطلاعیه قرارداد سال 2021 این مرکز برای یک موشک کروز دورایستا با قابلیت جا شدن در CLT است. طرح پیشنهادی SOCOM سلاحی با برد بیش از 320 کیلومتر تا 643 کیلومتر است. همان طور که 3 سال پیش در اطلاعیه قرارداد توضیح داده شده، این موشک کروز کوچک به هواپیما های عملیات ویژه ایالات متحده توانایی حمله دورایستا بسیار منعطف علیه اهداف ثابت و شاید متحرک را می دهد. با توجه به اتفاقات امروزه به نظر می رسد که ما شاهد حرکت محسوسی در توسعه تسلیحات مشابه هستیم. در کنفرانس هفته نیرو های عملیات ویژه امسال، یک جلسه توجیهی SOCOM وجود یک موشک کروز کوچک را برجسته کرد. این سلاح از نظر اندازه و ابعاد شبیه به موشک کروز دیکوی هواپرتاب مینیاتوری ADM-160 است که در فهرست موجودی پنتاگون قرار دارد. این مهمات دورایستای جدید را می توان از رمپ پشتی C-130 پرتاب کرد. چنین سلاحی می ‌تواند جان تازه ‌ای به AC-130 ببخشد و به آن توانایی شلیک حملات دوربرد را بدهد و در عین حال قابلیت ‌های ثابت ‌شده ‌اش را ارائه دهد. مجموعه های پیشرفته حفاظت از خود و افزایش آگاهی موقعیتی هواپیما و همچنین محیط عملیاتی ارتفاع پایین که در آن می ‌تواند مخفیانه از زیر رادار دوربرد وارد شود، می ‌تواند به هواپیما اجازه دهد تا بیشتر از هر C-130 دیگری، به قلمرو دشمن نزدیک شده و آن ها را در محدوده موشک ‌های کروز خود قرار دهد. دیگر گونه ‌های تخصصی C130 متعلق به فرماندهی عملیات ویژه نیروی هوایی، به شدت درگیر آزمایش یک سامانه تسلیحاتی پالت شده به نام Rapid Dragon اند. Rapid Dragon راهی برای تبدیل هواپیما های باری موجود به سکوی پرتابی برای موشک‌ های دورایستای مشترک هوا به سطح AGM 158 یا موشک ‌های کروز JASSM و دیگر مهمات دورایستا را ارائه می ‌دهد. پیشرفته ترین JASSM در خدمت بردی بیش از 965 کیلومتر دارد و نوع دیگری با برد حتی بیشتر در دست ساخت است . JASSM می تواند به عمق دفاع شده ترین حریم هوایی نفوذ کند تا به اهداف خود برسد. برادر زاده کشتی غرق کن JASSM، یعنی موشک ضد کشتی برد بلند، تهدیدی جدی برای شناور های چینی است و می‌تواند C-130را به قاتل کشتی ‌ها تبدیل کنند. افزوده شدن این قابلیت به AC-130، برد جنبشی، انعطاف‌پذیری عملیاتی و در نتیجه تناسب این هواپیما با شرایط فعلی را به وضوح افزایش می ‌دهد. شاید موضوع جالب ‌تر این باشد که Ghost Rider گروه‌ هایی از پهپاد ها را پرتاب کند که می ‌توانند بیش از صدها مایل در مسیر خود حرکت کنند. در این باره حتی می ‌توان از CLT های نصب‌ شده در Ghost Rider استفاده کرد یا نمونه ‌های بزرگ‌تر را می ‌توان از طریق رمپ به کار برد. ارسال گروهی از پهپاد های نسبتا کوچک با مداومت بالا که می توانند با ایجاد شبکه ای توری مانند با هم دیگر به نظارت، جمینگ، شکار و از بین برد اهداف مختلف بپردازند، عاملی تعیین کننده در نبرد های آینده خواهد بود. AC-130 با حجم داخلی زیاد و سیستم ارتباطی پیشرفته خود به خوبی برای استقرار این دسته ها مناسب است که می توانند ویران کنند، دشمن را اشباع کنند و پدافند هوایی، کشتی های جنگی دسته های بزرگ نیرو ها و ... را مورد هدف قرار دهند. به ‌روزرسانی عمده حسگر ها در قالب یک رادار آرایه ‌ای فعال اسکن الکترونیکی قرار است روی Ghost Rider آزمایش شود که می‌ تواند توانایی ‌های پرتاب سلاح ‌های دورایستا خود را تا حد زیادی گسترش دهد. این موضوع می‌ تواند قابلیت هدف ‌یابی و شناسایی دوربرد بنیادی AC-130 را فراهم کند، این قابلیت، یک توانایی اضافه در کنار هشدار تهدید بهبود یافته، آگاهی موقعیتی عمومی و همچنین قابلیت ‌های جدید جنگ الکترونیک قوی است. این سلاح ‌ها و حسگر های جدید می ‌توانند انقلابی را برای AC-130 رقم بزنند، زیرا به دنبال حفظ آن نقشی هستند که برنامه‌ریزان جنگ برای درگیری ‌های آینده متصور اند. اما قابلیت ‌های کنونی AC-130 وقتی با تاکتیک ‌های جدید همراه می ‌شود، چیز هایی برای ارائه به نبرد در اقیانوس آرام دارد. استحکام ذاتی و قابلیت پرواز کوتاه C-130J به Ghost Rider اجازه می‌ دهد تا نسبت به انواع دیگر، از مکان ‌های سخت ‌تر و بسیار نزدیک ‌تر به نبرد پرواز و مخفیانه ‌تر عمل کند. این به طور مستقیم با Agile Combat Employment نیروی هوایی، یا استراتژی Ace مطابقت دارد که در آن گروه ‌های کوچکی از هواپیما ها قبل از اینکه دشمن بتواند آنها را هدف قرار دهد، برای دوره ‌های کوتاهی از مکان ‌های غیر منتظره خط مقدم عمل می ‌کنند و سپس بر می گردند. تعدادی باند فرود کوچک تر، از جمله در جزایر دوردست، می ‌تواند یک AC-130J را در خود جای دهند. این موضوع همراه با مهمات دورایستا می‌تواند AC-130 را به یک پلت ‌فرم قدرتمند پرتاب سلاح تبدیل کند. توانایی پرسه زدن طولانی ‌مدت و شناسایی سریع و مقابله با تهدیدات، AC-130 را به یک دارایی ارزشمند برای حفاظت از نیرو ها تبدیل می کند. بنادر و جزایر کوچکی که ایالات متحده و نیروهای متحدان اش در آن ‌ها در حال فعالیت هستند، باید در برابر تهدیدات سطح پایین ‌تری مانند قایق‌ های بدون سرنشین و حملات آبی خاکی محافظت شوند. توپ ها، موشک ها و بمب های هدایت شونده Ghostriders می توانند سریع تر از هر پلت فرم دیگر نیروی هوایی از شر قایق های کوچک خلاص شوند. همچنین یک AC-130 در حال پرواز، همراه با رادار AESA، می ‌تواند قابلیت شناسایی تهدیدات هوایی و گرا دهی برای پدافند هوایی زمین پایه را فراهم کند یا حتی قادر به مقابله با تهدیدات هوایی با عملکرد پایین‌ تر باشد. حتی سامانه ارتباطی ماهواره ‌ای AC-130 می ‌تواند در زمان روی زمین بودن هواپیما، اتصال جهانی را برای نیرو ها در مناطق دوردست فراهم کند. نیروی هوایی ایالات متحده اخیراً ویدئویی را منتشر کرده است که نشان می ‌دهد یکی از AC-130J Ghostrider ها در حال شلیک توپ 30 میلی ‌متری و هویتزر 105 میلی ‌متری خود به سمت ناو USS Dubuque در جریان یک تمرین غرق کردن در اقیانوس آرام است. به عنوان بخشی از تمرینات دوسالانه Rim Of The Pacific یا RIMPAC، کشتی جنگی دوزیست کلاس آستین با سلاح ها درنوردیده و به قعر اقیانوس فرستاده شد. البته استفاده از AC-130 در عملیات دریایی چیز جدیدی نیست و قبلا هم گزارش شده است. از لحاظ تاریخی، نقش AC-130 در دریا به شدت حول محور درگیر شدن با تهدیدات پایین رده تر و در محیطی با سطح تهدید پایین تر، مانند حمله فوجی قایق های کوچک، بوده است. ویدئویی از RIMPAC 2024 SINKEX نشان می دهد که چگونه Ghost Rider و به طور خاص، توپ های آن می تواند علیه کشتی های بزرگتر و در مواردی استفاده شوند که ممکن است هدف نه غرق کردن، بلکه ناتوان کردن کشتی یا افراد متخاصم باشد (مثلا در حین عملیات پیاده سازی نیروی های ویژه). توپ 30 میلی ‌متری هواپیما همراه با مهمات مناسب می ‌تواند برای هدف قرار دادن پرسنل و محتویات روی عرشه کشتی، بدون از بین بردن کشتی، مورد استفاده قرار گیرد. در حالی که ایده حمله AC-130 به یک ناو جنگی مدرن دشمن با قابلیت های دفاع هوایی کاملا دور از انتظار به نظر می رسد، می توان شناسایی، ممانعت و از بین بردن کشتی دشمن در محیطی با سطح تهدید کم تر یا حتی تمام کردن کار کشتی های آسیب دیده دشمن را به هنر های AC-130 اضافه کرد. نیروی هوایی در حال ارزیابی دقیق قابلیت ‌های فعلی و برنامه ‌ریزی ‌شده Ghost Rider است تا از موضوعیت داشتن این هواپیما در آینده اطمینان حاصل کند، اما دقیقاً پیکربندی آن مشخص نیست. شاید بزرگترین تغییری که می ‌تواند برای AC-130 رخ دهد، حذف دوباره هویتزر 105 میلی متری آن باشد. در حالی که این سلاح به طرز باورنکردنی قادر است ضربات ویرانگر را حتی به اهداف مستحکم شده وارد کند، اما یک عضو بزرگ، سنگین و ایجاد کننده نیروی پسا زیادی است و مهمات آن فضای زیادی را اشغال می کند. در نبرد اقیانوس آرام، فراتر از تلاش برای آسیب زدن به کشتی های بزرگ، نقش این هواپیما ممکن است محدود باشد. ارتقاء به 105 میلی ‌متری های جدید برای ناوگان AC-130J متوقف شده است و این نشان می‌ دهد که ممکن است تغییر بزرگی در راه باشد و شاید این سلاح از کل ناوگان حذف شود. با توجه به این که موشک ‌های کروز و پهپاد ها می توانند از فضای ایجاد شده استفاده کنند، این اطمینان حاصل می شود که ناوگان AC-130 برای دهه‌ های آینده دست نخورده باقی می ‌ماند و با حفظ توپ 30 میلی ‌متری همه‌کاره ‌تر خود، عنوان گان شیپ را بر روی خود نگه می دارد. مانند بسیاری دیگر از دارایی ‌های موجود در انبار های وزارت دفاع، AC-130 افسانه ‌ای نیاز به اثبات خود در این دوره نوین بی ثبات دارد. و می توان استدلال کرد که اگرچه پنتاگون مایل است از جنگ های گذشته دور شود، اما دشمن نظر دیگری دارد. تحولات اخیر در خاورمیانه، منطقه ای که ایالات متحده در آن به شدت درگیر است، به وضوح این واقعیت ناخوشایند را برجسته می کند. اما بودجه وزارت دفاع برای مقابله با تنش ‌های رو به افزایش در اقیانوس آرام و هند جریان دارد و اگر ناوگان AC-130 می ‌خواهد حداقل با قدرت فعلی خود باقی بماند، باید جایی را برای خود در نبرد بالقوه آینده پیدا کند، نه در جنگ ‌هایی که قبلا شرکت کرده است. منبع

بررسی خودرو سفیر / ملاقات با کهنه سرباز ایرانی پس از تولید نخستین خودرو در ایران ، همان جیپ cj-5 ، در سال ۱۳۳۸ در شرکت سهامی جیپ ایران با نام ایرانی شهباز، ارتش، شهربانی و درکل دولت ایران از خریداران مهم این خودرو جهت تجهیز نیروهای مختلف بودند. اما در سال ۱۳۵۷ و با وقوع انقلاب و قطع روابط ایران و امریکا تا مدت‌ها تولید جیپ شهباز با استفاده از همان خریدهای قبلی و موجودی انبار ادامه یافت و پس از آن‌ هم با تامین قطعات موردنیاز از کانادا تا مدت کوتاهی روند تولید ادامه یافت که البته این موضوع هم عمر چندانی پیدا نکرد و با تیره و تار شدن روابط ایران و کانادا خرید از شعبه کانادایی جنرال موتورز به عنوان مالک آن زمان جیپ ناممکن شد. وقوع جنگ ایران و عراق، تحریم‌های متعدد خارجی، کارشکنی‌های شرکت‌های خارجی فعال در ایران، محدودیت‌های ارزی و … همه و همه از مهم ترین عواملی بود که تولید خودرویی دو دیفرانسیل با توانایی حرکتی بالا را مهم و حیاتی جلوه می‌داد. در همین راستا نیز تیم مدیریتی جدید جنرال موتورز ایران که حالا بنا بر قانون اساسی جدید ملی اعلام شده و به شرکت پارس خودرو تغییر نام داده بود، به رهبری محسن کرباسفروشان بهترین راه را در ادامه تولید محصول جیپ و خرید قطعات مورد نیا از واسطه‌ای جدید دانست. کرباس فروشان تیمی را به رومانی فرستاد تا از نزدیک خط تولید جیپ موجود در آنجا که مشابه شهباز ایرانی بود را ببینند و مقدمات مونتاژ آن در کشور را فراهم سازند که مقدور نشد تیم های دیگری هم به پاکستان و تایلند رفتند که آن ها هم دست خالی به کشور برگشتند. این بار کرباس فروشان شخصا به همراه تیمی عازم هند شد و پس از به توافق رسیدن با ماهیندرا اند ماهیندا هند محصول جدید توسن جایگزین شهباز محبوب شد .اما در این سال ها همواره کیفیت نازل جیپ توسن مورد انتقاد بود تا جایی که پس از مدتی حتی فرماندهان نیروهای نظامی هم علاقه ای به خرید این اتومبیل نداشتند و به سوی محصولات وارداتی تویوتا گرایش پیدا کردند. تا اینکه بالاخره توسن جای خود را به KM معروف داد. شرکت کره ای آسین موتور ، از زیر مجموه های کیا موتورز ، این بار شریک جدید پارس خودرو بود و نام این خودرو هم کوتاه شده عبارت Korean Motor بود. در سال ۱۳۶۵ و برای تامین نیاز های جنگ پروژه تولید نیسان پاترول تحت لیسانس نیسان ژاپن در پارس خودرو کلید خورد که ابتدا تولید مدل ۵ در و یک سال پس از آن تولید مدل ۳ در، آغاز شد و در سال ۱۳۶۷ هم مدل وانت آن پای به جاده های ایران گذاشت ، در این مدت علاوه بر نیروهای نظامی و انتظامی کشور مردم هم از طرفداران پاترول بودند چراکه پارس خودرو بعد از جنگ با اعمال یک سری تغییرات جزئی پاترول را آماده حرکت در خیابان ها کرد و پاترول نقش خودرو لوکس آن زمان بازار را نیز بر عهده گرفت . تمام این نشیب و فرازها و پایان یافتن جنگ و توجه به شعار خودکفایی در کشور، فرماندهان نظامی و مدیران صنایع دفاعی کشور را بر آن داشت تا خود نیازهای نیروهای مسلح را برطرف نمایند و بدین ترتیب بود که تولید خودرو در نیروهای مسلح و صنایع دفاعی ایران در دستورکار قرار گرفت. یکی از اصلی‌ترین تلاش‌ها در صنایع خودروسازی فتح و با نام سفیر متولد شد که بر اساس شاسی کوتاه شده نیسان پاترول ( ورژن ۳ در) و موتور Z24 معروف در سال ۱۳۸۷ و با طراحی بدنه مشابه جیپ رونمایی شد. سفیر با وزنی در حدود ۶۲/۱ تن بدون تجهیزات نصب شده و ۳۵/۲ تن با ظرفیت کامل تجهیزات ،طول ۳۷۲۶ میلی‌متر، عرض ۱۶۹ میلی متر، ارتفاع ۱۸۸ میلی متر و قابلیت حمل ۱ نفر خدمه و ۵ نفر مسافر طراحی و ساخته شده است . سلاح‌هایی مانند راکت انداز فجر، یک عراده توپ ام۴۰ و یا یک عراده پرتابگر ضد تانک طوفان قابلیت نصب بر روی این خودرو را دارند. موتور آن از همان تکنولوژی موتور نیسان زد ۲۴ بهره می‌برد که با تکنولوژی فوق پیشرفته خود موفق به تولید ۱۰۰ اسب‌ بخار قدرت می‌شود. سیستم تعلیق هم از نوع Coil spring بوده که با کمک فنرهای قوی و با قابلیت ارتجاع مناسب توانایی‌های حرکتی قابل قبولی به آن می‌بخشد. همچنین، «سفیر» با سرعت ۱۳۰ کیلومتر بر ساعت برد عملیاتی در حدود ۵۰۰ کیلومتر را دارا است نیروهای حزب الله لبنان، ارتش سودان، ارتش سوریه، حشد الشعبی عراق و نیروی ضربتی آفریقای مرکزی از جمله مشتریان سفیر بودند. تا آنجا که خط تولید این خودرو زیر نظر کارشناسان ایرانی در سودان افتتاح شد و در نمایشگاه IDEX امارات در سال ۲۰۱۳ با نام Karaba VTG01 به نمایش درآمد . در هنگام رونمایی از سفیر مسئولان و فرماندهان نظامی کشور وعده تولید ۵ هزار دستگاه در سال را دادند اما از آمار دقیق تولید سفیر اطلاعی در دسترس نیست اما سفیر آغازگر روندی بود که در ادامه با ارس، کویران، سپهر، گهر و … ادامه یافت لینک مقاله : منبع

۱-در کل با توجه شرایط ایران اگر زره کامپوزیتی به جای زره واکنشی استفاده میشد با توجه به تجربیات جنگ شهری غزه و اکراین بهتر بود ۲-به نظر میرسد ارتش و وزارت دفاع به تکنولوژی کنتاکت پنج یا زره نزدیک به آن رسیده و از ان در به روز رسانی تانک های خود بهره میبرد ۳-زره استفاده شده کمی ضخیم تر از کنتاکت پنج و با توانایی شکل دهی می باشد ۴-با توجه به ضخامت بیشتر نسبت به کنتاکت پنج بحث انتقال تکنولوژی رد شده و احتمالا زره موصوف در تحقیق و توسعه از زره کنتاکت یک مشتق شده است ۵- در جنگ اکراین زره واکنشی رلیکت هم جوابدهی مناسبی در مقابل تعداد و نوع تهدیدات نداشت چه برسد به کنتاکت پنج و مشتقات آن ۶- ای کاش بجای سامانه اشتورا که در جنگ اکراین نیز فاقد اثر گذاری بود و حتی سامانه های قفل لیزری که ان نیز در تهدیدات امروز چندان حرفی برای گفتن ندارد از سامانه دفاع فعال استفاده میشد ۷- با توجه به تجربیات جنگ اکراین و ایرادات سیستم بار گزار چرخ فلکی تانک تی ۷۲ تی ۹۰ و تی ۸۰ و احتمال تغییر این سیستم به صورت بار گزار زنجیری در سایر تانک های روسی توسط روس ها بنظر میرسد ما هم باید در ارتقا کرار های خود دقت کنیم ۸-احتمال دارد ارتش با توجه به بودجه خود تا اطمینان از ارتقا کرار (با توجه به موارد فوق و سیستم بار گزار چرخ فلکی) فعلا به ارتقا ام ۶۰های خود بپردازد ۹-از فیلم های اولیه و حرکت تانک مذکور در سراشیبی احتمالا با ارتقا موتور روبرو هستیم که با توجه به افزایش وزن حداقلی ۵ تا ده تن حتما نیاز می باشد احتمال تغییر موتور با توجه به هزینه ان در کشور کمی بعید است (یادمه در نمایشگاه های دفاعی بحث ارتقا موتور این تانک رو با افزایش قدرت موتور تا حدود ۸۶۰ اسب بخار دیده بودم ) ۱۰-کاش حالا که استابلایزر رو عوض کردیم توپ M 68 ان رو هم با نمونه توپ های ۱۲۰میلی متری ناتو و یا حتی۱۲۵میلی متری روسی عوض میگردیم که از یک تانک پشتیبانی اتش با یک تانک اصلی میدان نبرد حداقلی روبرو میشدیم (یادمه توپ روسی در کشورمون ساخته میشد )و حتی با توجه به برجک بزرگ تانک ام ۶۰میشد بار گزار زنجیره ای رو اون گذاشت که البته واقعا این جور کار ها در کشور ما یکم فضایی هست در نهایت از تلاش زحمت کشان دفاع و امنیت کمال تشکر را دارم

به نام خدا NORINCO Sharp Eye III سامانه بالگرد بدون سرنشین (UHS) هجومی / شناسایی [2019] NORINCO چین از رویکرد جهانی الگوبرداری کرد و سامانه بالگرد بدون سرنشین (UHS) به نام Sharp Eye III را توسعه داد. از Sharp Eye III اولین بار در نمایشگاه هوایی چین در سال 2014 رونمایی شد. این محصول برای نقش شناسایی-هجومی غیر مسلح یا مسلح در نظر گرفته شده است. توانایی رفتار مانند بالگرد های مرسوم، برتری تاکتیکی خاصی را در میدان های نبرد مدرن ارائه می دهد؛ یعنی دسترسی به مناطق عملیاتی خط مقدم که معمولا مختص هواپیما های بال ثابت است. این پهپاد 3 حالت پرواز دارد: دستی با پایدارسازی خودکار، کنترل فرماندهی خودکار و پرواز خودکار در مسیر 3 بعدی از پیش تعیین شده. ترکیب طراحی Sharp Eye III با یک محور روتور اصلی و واحد ملخ دمی خنثی کننده گشتاور، از بالگرد های مرسوم تقلید می کند. ملخ هردو روتور اصلی و دمی از نوع 2 پره اند. نیروی پهپاد از یک موتور پیستونی روتاکس 914UL تامین می شود. بدنه تمام اجزای اصلی شامل محموله های ماموریتی و موتور را در خود جای می دهد و یک میله دمی باریک از بخش بالایی انتهای بدنه منشعب می شود تا به سامانه هدایت امکان دسترسی به روتور دمی را بدهد. ارابه فرود برای کاهش وزن و هزینه از نوع skid ساده است و در طول پرواز ثابت می ماند. Sharp Eye III می تواند به صورت خودکار برخاست و فرود را روی ناو و مناطق فرود غیر آماده نزدیک به خط مقدم انجام دهد. این پهپاد می تواند ماموریت های شناسایی را به لطف دوربین نور مرئی خود تا برد 5 کیلومتر انجام دهد که این برد برای دوربین حرارتی به 3 کیلومتر محدود می شود. Sharp Eye III، همانند دیگر سامانه های بدون سرنشین، از طریق یک واحد کنترل زمینی (GCU) در پشت یک کامیون 4x4 تاکتیکی هدایت می شود. ارتفاع عملیاتی بیان شده حدود 3.5 کیلومتر و حداکثر وزن برخاست در محدوده 450 کیلوگرم است. حداکثر سرعت آن به 180 کیلومتر بر ساعت می رسد و مداومت بین 4 تا 6 ساعته دارد. Sharp Eye III توانایی تجهیز شدن به دوربین COD و تجهیزات الکترواپتیکی فروسرخ و لیزری را برای ایفای نقش موقعیت یابی هدف، تصحیح آتش، شناسایی موقعیتی و ارزیابی خسارت میدان نبرد دارد. همچنین می توان این پهپاد را به مسافت یاب و آشکار ساز لیزری مجهز کرد تا بتواند نقش آشکار سازی هدف برای تسلیحات هدایت لیزری نیمه فعال را داشته باشد. حداکثر برد نشان گذار 5 کیلومتر است و مسافت یاب را می توان در محدوده 400 متر تا 8 کیلومتری استفاده کرد. به گفته منابع چینی Sharp Eye III توانایی حمل تسلیحات سبک مانند راکت های هدایت شونده 90 میلی متری BRM1 را دارد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2019 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 2 - سازنده: شرکت صنایع شمال چین (NORINCO) – چین - کشورهای استفاده کننده: چین (احتمالی) - نقش: حملات زمینی، پشتیبانی هوایی نزدیک ، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی ، توانایی های بدون سرنشین - طول: 4 متر - ارتفاع: 1.2 متر - حداکثر وزن برخاست: 450 کیلوگرم (توانایی حمل 50 تا 100 کیلوگرم محموله) - قوای محرکه: 1 موتور روتاکس 914UL که روتور اصلی 2 پره و روتور دمی 2 پره را می گرداند - حداکثر سرعت: 120 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 4200 متر - برد: 150 کیلومتر - تسلیحات: برای نقش شناسایی تسلیحات ندارد. محموله ماموریتی شامل انواع اپتیک ها و تجهیزات مخصوص. نسخه هجومی باله هایی برای حمل پاد های راکتی و مهمات حمله دقیق خواهد داشت - نسخه ها: Sharp Eye III (سری پایه) منبع

به نام خدا NESCOM Burraq هواپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) [2015] وقتی برای مسئولین پاکستان مشخص شد که آمریکا پهپاد پریدیتور را به آن ها نخواهد فروخت، و پیشنهاد چینی ها توانایی های رزمی مورد انتظار را نداشت، صنایع بومی با نیروی هوایی پاکستان همکاری کردند تا اولین پهپاد رزمی داخلی با نام NESCOM "Burraq" را بسازند. توسعه این پهپاد از حدود سال 2009 شروع شد و اولین پرواز در نهم می همان سال انجام گرفت. تولید محصول با فاصله کمی آغاز شد و از آن زمان از Burraq برای مقابله با شورشیان در مناطق شمال غربی استفاده می شود. نمونه کامل شده در رونمایی سال 2015 نمایش داده شد. موفقیت سامانه پریدیتور رزمی ایالات متحده در شمال غرب پاکستان دولت را به تحقیق درباره ی دستیابی به این سامانه اثبات شده، وادار کرد. با این حال، دولت ایالات متحده با پیش کشیدن نگرانی های فناورانه، از همان ابتدا این درخواست را رد کرد تا پاکستان مجبور به بررسی جایگزین چینی شود. پس بازنگری مشخص شد این محصول توانایی های مورد نیاز برای ارتش پاکستان را ندارد. این موضوع در نهایت به همکاری کمیسیون ملی مهندسی و علمی (NESCOM) با نیروی هوایی پاکستان در توسعه راه حلی بومی ختم شد که قرار بود قابلیت های پریدیتور آمریکایی و مشابهت هایی به سری CH-3 "Rainbow" چینی داشته باشد. نتیجه این همکاری، طرحی به نام Burraq شد. براق اسبی آسمانی بود که حضرت محمد را در شب معراج خود از مکه به مسجد الاقصی رساند. Burraq در فرم اولیه خود فاقد هرگونه توانایی رزمی بود و فقط در نقش جاسوسی، نظارت، شناسایی (ISR) برای جمع آوری داده از اهداف احتمالی مورد استفاده قرار می گرفت. با رشد این محصول در بحث ارزش تاکتیکی و توانایی های میدان نبرد، توانست نقش رزمی هم کسب کند. از زمان این اکتساب، براق به صورت عملیاتی علیه شبه نظامیان مشکوک مورد استفاده قرار گرفته است و کمک کرده تا این کشور را از وابستگی به حمله پهپاد های آمریکایی در خاک پاکستان و خرید محصولات جنگی چینی دور تر کند. براق سرنگون شده توسط هند طبق گزارش ها، Burraq دو موشک هوا به سطح هدایت لیزری Barq را حمل می کند (حوزه ماموریتی مشابه موشک هلفایر آمریکایی). یک موتور متعارف پیشران را تامین می کند و یک ملخ 3 پره را با آرایش pusher می چرخاند. ارابه فرود جلوی متحرک . ارابه های عقبی ثابت برای برخاست و فرود روی باند استفاده می شود . بدنه ساده و آیرودینامیک آن، موتور، ذخیره سوخت و مجموعه اویونیک را در خود جای می دهد. مجموعه اپتیک در برجستگی شکمی نزدیک میانه بدنه مشخص است. Burraq نخستین پهپاد رزمی بومی کشور پاکستان است. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2015 - وضعیت: در خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 45 - سازنده: شرکت کمیسیون ملی مهندسی و علمی (NESCOM) – پاکستان - کشورهای مصرف کننده: پاکستان - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 7 متر - طول بال ها: 9 متر - ارتفاع: 2 متر - وزن: 500 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 1000 کیلوگرم (500 کیلوگرم ظرفیت بار) - قوای محرکه: 1 موتور متعارف که یک ملخ 3 پره را با آرایش pusher می گرداند - حداکثر سرعت: 215 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 7500 متر - برد: 1000 کیلومتر - تسلیحات: 2 موشک هوا به سطح هدایت لیزری Barq در صورت انتخاب - نسخه ها: Burraq (سری پایه) منبع

با درخشش پهپاد انتحاری لانست در جنگ اکراین سایر پهپادهای انتحاری درا ین کلاس در این جنگ چه ساخت اکراین و چه ساخت روسیه در سایه لانست قرار گرفتن . یکی از این پهپادی انتحاری که آن هم محصول شرکت ZALA از صنایع کلاشنیکف روسیه است پهپاد انتحاری کاب (KUB) است این پهپاد انتحاری قبل از معرفی رسمی در سالهای 2018 و 2019 در سوریه در چندین مورد بر علیه تروریستهای داعش و سایر گروههای مسلح با موفقیت بکار گرفته شد . برای اولین بار به صورت رسمی در نمایشگاه دفاعی 2019 ابوظبی امارات معرفی شد البته در زمان معرفی چندان با استقبال روبرو نشد . اما شروع جنگ اکراین فرصت خوبی برای نشان دادن نقاط قوت و ضعف این پهپاد بود . پهپاد انتحاری کاب به وسیله یک منجنیق پرتاب شده .و دارای حداکثر وزن 10 کیلوگرم بوده که 3 کیلوگرم از ان مربوط به سرجنگی پهپاد است . از نقاط ضعف این پهپاد نداشتن سیستم اپتیکی بوده و برای هدف قرار دادن اهداف یا بر اساس مختصاتی که به پهپاد داده شده عمل میکند و یا براساس تصاویر اهداف که قبل از پرتاب ویا در حین پراوز به پهپاد داده می شود همچنین این پهپاد انتحاری همانند پهپاد لانست دارای یک پهپاد مکمل شناسایی است در واقع این پهپاد شناسایی که آن هم ساخت شرکت زالا است نقش پهپاد مادر را ایفا می کند و می تواند با ارسال مختصات هدف به صورت برخط وآنلاین پهپاد انتحاری کاب را به سمت اهداف حتی اهداف متحرک هدایت نماید ویا همچنین پهپاد می تواند براساس تصاویری که به حافظه پهپاد داده شده در یک منطقه به پراوز درامده وبعد تشخیص هدف به سمت آن شیرجه برود . این پهپاد یک مکمل ارزان قیمت در کنار پهپاد لانست است .لانست با توجه به داشتن سیستم اپتیکی خود می تواند تا لحظه برخورد به هدف تصاویر را ارسال ویا مختصات خود را تصحیح کند . اما پهپاد انتحاری کاب با کمک پهپاد شناسایی این کار را میکند پهپاد کاب تا سال 2023 چندان مورد استفاده قرار نگرفته بود اما از میانه سال 2023 صنایع کلاشنیکف اعلام کردن بنا بر سفارشات تولید این پهپاد را چند برابر کرده اند کاب پهپادی است با سرعت 130 کیلومتر بر ساعت و برد 40 کیلومتری و مجهز به سرجنگی متنوع تا 3 کیلوگرم است (خرج گود . انفجاری .ترموباریک . ترکش زا) طول پهپاد از دو سر بال چیزی در حدود 1.2 متر است وزن پهپاد اماده برای پرتاب حدود 10 کیلوگرم بوده و قابلیت حدود 30 دقیقه پرواز را دارد https://www.aparat.com/v/bebg963 انهدام یک توپ کششی اکراینی در چند روز گذشته توسط پهپاد کاب اپراتور پهپاد کاب که بوسیله یک پهپاد شناسایی این پهپاد را هدایت می کند https://www.army-technology.com/projects/zala-kyb-strike-drone-russia/ https://tass.com/defense/1768983 https://en.defence-ua.com/weapon_and_tech/rare_russias_kub_bla_drone_received_a_modernized_warhead-9074.html

به نام خدا NCSIST Teng Yun (Cloud Rider) سامانه هواپیمای رزمی بدون سرنشین (UCAV) / پهپاد هجومی [2022] از آنجایی که قصد چین برای تسلط بر کشور جزیره ای تایوان در دهه 2020 همچنان در حال رشد است، این کشور موظف است از اوکراین که در دفع تهاجم همه جانبه همسایه خود، روسیه، نسبتاً خوب عمل کرده است، درس هایی بگیرد. کلید موفقیت ‌های مستمر نیرو های زمینی اوکراین، اتکای آن ها به سامانه های هواپیمای بدون سرنشین (UAS) از انواع مختلف است که قابلیت‌ های گسترده ای را در میدان نبرد ارائه می ‌کنند. برای تایوان، این رویکرد در چندین طرح از صنایع داخلی تجسم یافته است که یکی از آنها ("Cloud Rider") "Teng Yun" توسط موسسه ملی علم و فناوری چونگ شان (NCSIST) است. Teng Yun I این برنامه در سال 2007 آغاز شد و رونمایی عمومی در سال 2015 صورت گرفت. آزمایش ها در سال‌ های 2018-2020 ادامه یافت که منجر به شکل نهایی پیشرفته ‌تر و قابل اعتماد تر (به عنوان "Teng Yun 2") شد. این مجموعه صرفاً در خدمت نیروی هوایی جمهوری چین (RoCAF) کشور تایوان است. حداقل یک مدل توسعه ای در سال 2021 در طول آزمایش گم شد. هم اکنون نسخه ای باز طراحی شده از Teng Yun 2 در حال گذراندن آزمایش های آمادگی رزمی است. البته این پهپاد در سال گذشته در این آزمون رد شد. Teng Yun 2 پس از گذراندن موفقیت آمیز آزمون تسلیحات اولیه در مارس سال 2022، موفق شد حداکثر زمان پرواز 20 ساعته را ثبت کند. طبق گزارش ها، Cloud Rider 2 برای دومین بار، وارد مرحله تست نهایی شده است. Teng Yun 2 این هواپیما هم برای سورتی های اطلاعاتی- نظارتی- شناسایی (ISR) و هم برای حمله مستقیم در نظر گرفته شده است، اما در عین حال می تواند در نقش جمع آوری اطلاعات عمومی، کمک های بشر دوستانه، نظارت مرزی، حفاظت از ماهیگیری، گشت دریایی، دیدبان توپخانه، و نقش های جستجو و نجات (SAR) استفاده شود. گمان می رود که این پلتفرم در عین مداومت پروازی بالا، دارای جایگاه پیش ‌بینی شده برای نصب موشک ‌های هوا به سطح (حداقل دو سلاح از این نوع) و راکت‌ برای حملات تهاجمی است. از نظر ظاهری، Teng Yun با بال های اصلی مستقیم و بریده شده در وسط بدنه، بال های دمی عمودی به سمت بیرون، و دماغه برجسته (برای هدایت ماهواره ای)، خط طراحی و آرایش کلی پهپاد تهاجمی General Atomics MQ-9 “Reaper” را تقلید می کند. ارابه فرود، ثابت (غیرقابل جمع شدن در نسخه اول) و چرخدار است. یک موتور توربوپراپ در انتهایی ترین بخش بدنه قرار دارد و یک واحد ملخ سه پره را در آرایش pusher به حرکت در می آورد. یک باله شکمی به صورت تکی در زیر دم به ثبات بیشتر پهپاد کمک می کند. مجموعه اپتیک در یک برجستگی متحرک در زیر چانه پهپاد قرار دارد که نمایی بدون مانع از زمین جلو، پایین و کناره های هواپیما را ارائه می دهد. برد عملیاتی این پهپاد به 1000 کیلومتر می رسد و دارای مداومت 24 ساعته است که آن را به یک راه حل تاکتیکی هوابرد ایده آل تبدیل می کند. سقف پروازی 7620 متر برای این پهپاد ذکر شده است. این هواپیما در کلاس پهپادهای IAI Heron اسرائیل و TAI Anka ترکیه قرار می گیرد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2022 - وضعیت: در حال توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 3 - سازنده: انستیتو ملی علم و فناوری چونگ شان (NCSIST) - تایوان - کشورهای استفاده کننده: تایوان - نقش: حملات زمینی، پشتیبانی نزدیک هوایی، شناسایی، بی سرنشین - طول: 11 متر - طول بال ها: 20 متر - ارتفاع: 3.8 متر - وزن: 2220 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 4750 کیلوگرم - قوای محرکه: 1 موتور توربوپراپ در انتهای بدنه که یک پروانه 3 پره را در آرایش pusher می چرخاند - حداکثر سرعت: 485 کیلومتر بر ساعت - سرعت کروز: 315 کیلومتر بر ساعت - برد عملیاتی: 1000 کیلومتر - ارتفاع پروازی: 7620 متر - تسلیحات: 4 موشک هوا به سطح در آویزگاه زیر بال ها. به همراه تدارک احتمالی راکت های هوایی - نسخه ها: Teng Yun (نام سری پایه)، Teng Yun I (مدل توسعه ای اولیه سال 2015)، Teng Yun II (مدل توسعه ای ارتقاع یافته سال 2020) منبع

NCSIST Chien Hsiang (Rising Sword) سامانه هواپیمای بدون سرنشین (UAS) مهمات پرسه زن [2024] NCSIST Chien Hsiang یک گزینه برای مهمات سرگردان است که اکنون به کشور جزیره ای تایوان داده شده است که به دنبال مستقل ماندن از حاکمیت چین است. با رونوشت برداری از رویکرد میدان نبرد سامانه هواپیمای بدون سرنشین (UAS) غرب، کشور تایوان به صورت بومی مهمات سرگردان خود را با نام پهپاد "Chien Hsiang" ("شمشیر در حال برافراشته شدن") توسعه داده است. مهمات سرگردان از ابتدای دهه 2020 شاهد افزایش محبوبیت خود بوده اند و بیش از پیش ارزش خود را در جنگ جاری روسیه و اوکراین (2022 تا کنون) ثابت کرده اند. این نوع تسلیحات، که منابع رسانه‌ ای غربی معمولاً به آنها «پهپاد های kamikaze» می گویند، اساساً «موشک‌ های» قابل کنترل نسبتاً دقیق و خود هدایت شونده اند که در حین عملیات هجومی کاملا از بین می روند. به همین دلیل، تولید انبوه آن ها معمولاً ارزان تمام می شود و حتی در میان نیرو های نظامی کوچک تر در سراسر جهان محبوبیت خود را نشان داده اند. Chien Hsiang محصول موسسه ملی علم و فناوری چونگ شان - NCSIST - است و تنها در خدمت نیروی هوایی جمهوری چین (تایوان) (RoCAF) قرار دارد. این پهپاد برای اولین بار در سال 2017 به عنوان بخشی از تلاش بزرگ نوسازی ارتش تایوان رونمایی شد. در سال 2019 دفاع هوایی و فرماندهی موشکی نیروی هوایی تایوان اعلام کرد که پروژه ای 5 ساله به ارزش 2.54 میلیارد دلار برای ساخت یک نیروی کامل از پهپاد های ضد راداری دارد. این هواپیما با شکل ساده «موشک مانند» خود، درپوش دماغه گرد، بدنه استوانه ای شکل و بخش دم بریده شده دارد که یک واحد موتور معمولی را در بر می‌ گیرد. این موتور، یک مجموعه ملخ دو پره را (در آرایش pusher) به حرکت در می آورد. بال های اصلی از طراحی دلتا با سطح بزرگ و ریشه های بال ضخیم استفاده می کنند که در انتها به صفحات عمودی نوک بال ("بالچه") رو به بالا منتهی می شود. یک مجموعه اپتیک در زیر بدنه قرار دارد که امکان مشاهده بدون مانع سطح زیرین را فراهم می کند. این پهپاد دارای طول 1.2 متر و طول بال 2 متر است. نیروی آن از طریق یک موتور با سوخت مایع تامین می شود و می تواند به سرعت عملیاتی 185 کیلومتر در ساعت برسد. طبق گزارش ها Chien Hsiang حدود 5 ساعت مداومت پروازی دارد. سیستم هدایت بر پایه الکترواپتیکال (EO)، اینرسی و ضد رادار است. پرتاب از طریق یک واحد پرتاب جعبه ای 12 تایی در پشت یک کشنده انجام می شود که می تواند دوازده پهپاد آماده پرتاب را حمل کند. فراتر از این، اگر رویکردی با تحرک کمتر یا بیشتر (به ترتیب) مورد نظر باشد، پهپاد را می توان به راحتی از یک سکوی ثابت یا از عرشه کشتی های جنگی پرتاب کرد. به غیر از نسخه هجومی، 2 نسخه دیگر نیز توسط NCSIST توسعه یافته اند که شامل یک مدل فریبنده دفاع هوایی استاندارد و یک نوع ضد کشتی با شدت انفجار بیشتر است. مورد دوم از اهمیت ویژه ای برخوردار است و بدون شک در طول حمله آبی خاکی چین به این جزیره مورد استفاده قرار می گیرد. انتظار می ‌رود این پهپاد در سال‌های 2024 یا 2025 به سطح کمی برای استفاده خدماتی برسد. گفته می شود نسخه ضد راداری هم اکنون در حال استفاده است و نسخه های با هدایت الکترواپتیکی و ناوبری ماهواره ای در حال توسعه است. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2024 - وضعیت: در خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 40 - سازنده: انستیتو ملی علم و فناوری چونگ شان (NCSIST) - تایوان - کشورهای استفاده کننده: تایوان - نقش: حملات زمینی، پشتیبانی نزدیک هوایی، ضد کشتی، بی سرنشین - طول: 1.2 متر - طول بال ها: 2 متر - وزن: 300 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 315 کیلوگرم - قوای محرکه: 1 موتور مرسوم که یک ملخ 2 پره را در انتهای بدنه می چرخاند - حداکثر سرعت: 185 کیلومتر بر ساعت - سرعت کروز: 140 کیلومتر بر ساعت - برد: 1000 کیلومتر - ارتفاع پروازی: 1220 متر - تسلیحات: سر جنگی در دماغه (کل سامانه در حین حمله از بین می رود) - نسخه ها: Chien Hsiang ("Rising Sword") (نام سری پایه)، Chien Hsiang AS (نمونه ضد کشتی رونمایی شده در سال 2023، با کشندگی بیشتر)، Chien Hsiang DC (نمونه فریب دهنده دفاع هوایی که همراه با نمونه هجومی مورد استفاده قرار می گیرد) منبع

با ظهور تهدید کواد کوپترها صنایع نظامی و شرکت های مختلفی اقدام به ساخت جمرهای ضد کواد که عموما با ایجاد اخلال در امواج باعث قطع ارتباط کواد با اپراتور شده به مقابله با کواد ها رفته اند . در جنگ اکراین این جمرها تا حدود نسبتا زیادی بسته به نوع و تعداد بکار گیری در یک منطقه موفق بوده اند . حال هم روسها وهم اکراینی ها و چینی ها و حتی نیروهای محور مقاومت در خاورمیانه (احتمالا ) با هوشمند سازی کواد ها و در مرحله بعدی هدایت کوادها از طریق فیبر نوری به مقابله با این جمرها رفته اند و تقریبا با این اقدام خطر ایجاد پارازیت بروی امواج ارسالی به کواد کوپترهای شناسایی و انتحاری را بر طرف کرده اند . هرچند هدایت از طریق فیبر نوری معایت خود را دارد و بخصوص در مناطق مسکونی و جنگلی و فضاهای بسته امکان استفاده از کوادها به حداقل می رسد . همچنین با توجه به وصل بودن رشته سیم فیبر نوری به کواد امکان لو رفتن مکان اپراتور کواد هم وجود دارد . هزینه این کواد ها هم افزایش یافته . اما در مقابل این معایب این پرنده ها در برابر جنگال مصمون هستن همچنین کیفیت تصاویر ارسالی به مراتب (البته با توجه به دوربین مورد استفاده ) بهتر است در هدایت از طریق فیبر نوری اپراتور کواد فرمان و تصاویر را به وسیله یک رشته سیم طولانی (تا 10 کیلومتر ) انتقال میدهد . این رشته سیم از جنس فیبر نوری بوده نمونه چینی کوادهای با هدایت فیبر نوری رشته سیم های نوری به طول۱- 5 و10 کیلومتر وزن قرقره به طول ۵ کیلومتر حدود یک کیلوگرم است در قرقره به طول ۱۰ کیلومتر ۲ کیلوگرم است . این قرقره باعث کاهش وزن قابل حمل توسط کواد خواهد شد در حال حاضر این مدل میتواند محموله ایی به وزن ۳ کیلوگرم را حمل کند . البته با بکار بردن موتورهای قوی قطعا وزن قابل حمل هم افزایش پیدا خواهد کرد

به نام خدا NCSIST Cardinal (series) سامانه هواپیمای بی سرنشین کوچک ISR (SUAS) [2016] سری پهپاد های کوچک Cardinal ساخت NCSIST در حال حاضر در شاخه های تفنگداران دریایی و ارتش تایوان خدمت می‌ کنند. "Cardinal" یک سامانه هواپیمای بدون سرنشین کوچک (UAS) است که توسط کشور تایوان در طریق موسسه ملی علم و فناوری Chung-Shan (NCSIST) طراحی، توسعه و تولید شده است. این تشکیلات شاهد راه‌ حل ‌های پهپادی برای تقویت قابلیت ‌های دفاعی این کشور جزیره‌ ای است که در سایه همسایه خود قرار گرفته است – چین استفاده از قدرت را برای پس گرفتن جزیره رد نمی کند. سری پهپاد های کاردینال برای استفاده در نقش عمومی جاسوسی، نظارت و شناسایی (ISR) طراحی شده و بنابراین، می‌ تواند در بخش ‌های نظامی، غیرنظامی و صنعتی با موفقیت یکسان عمل کند. به این ترتیب، تطبیق پذیری ذاتی به هواپیما اجازه می دهد تا جستجو، کمک های بشردوستانه، بررسی های ساختاری، امنیت مرزها و ماهیگیری، جنگلداری / آتش نشانی و موارد مشابه را بدون تغییر در طراحی عادی خود پوشش دهد. این پهپاد برای ساده ‌سازی جنبه‌ های عملیاتی، با دست از زمین پرتاب می ‌شود و از طریق فرود شکمی یا سقوط آزاد (با استفاده از چتر نجات) بازیابی می ‌شود. وزن عملیاتی آن – 5.5 کیلوگرم - به گونه ای است که یک اپراتور می تواند آن را قبل از راه اندازی نگه دارد. ابعاد کاردینال شامل 1.9 متر طول و طول بال 128 سانتی متر است. طراحی کلی هواپیما شامل یک بدنه با طرفین مسطح، موتور نصب شده در دماغه، و یک واحد دم سنتی تک باله با صفحات افقی در زیر است. بال های اصلی در امتداد دو طرف بدنه در سطح شانه قرار دارند. هیچ ارابه فرودی تعبیه نشده است. یک سامانه کامل، نه تنها خود هواپیما، بلکه یک مجموعه آنتن زمین پایه و یک ایستگاه کنترل زمینی (GCS) را شامل می شود. انتقال داده ها به اپراتور زمینی، بلادرنگ است. کاردینال دارای یک کامپیوتر داخلی و دوربین الکترواپتیکال (EO) است و دارای قابلیت خلبان خودکار داخلی و ناوبری GPS می باشد - همه ویژگی‌ های استاندارد پهپاد های مدرن کلاس کوچک. با موتوری که یک واحد ملخ دو پره در دماغه را به روش tractor می چرخاند، این هواپیما می‌ تواند به سرعت 55 کیلومتر در ساعت برسد و تا 50 کیلومتر برد داشته باشد. توسعه سری کاردینال باعث ایجاد نمونه اولیه "Cardinal I" شد که سپس به پهپاد عملیاتی "Cardinal II" منتهی شد. توسعه کاردینال II در سال 2009 آغاز و به طور رسمی در نمایشگاه هوایی پاریس 2015 رونمایی شد. این پهپاد براساس نسخه قبلی ساخته شده اما طراحی محموله بهتری داشت و شامل لینک داده دیجیتال و سامانه آنتن ردیابی خودکار می شد. سپاه تفنگداران دریایی و ارتش جمهوری چین از کاربران این پهپاد اند. یک واحد کاردینال II شامل 6 پهپاد اصلی و 3 پهپاد پشتیبان است. "کاردینال III" قابلیت برخاستن و فرود عمودی (VTOL) را دارد تا ارزش تاکتیکی آن افزایش یابد. طبق گزارش ها این نسخه برای نظارت ساحلی بهینه شده و برای سپاه تفنگداران دریایی در نظر گرفته شده است. از این پهپاد در سال 2023 رونمایی شد. یک نسخه حمله مستقیم و فدا شونده در سال 2019 با عنوان "کاردینال آتش" (Fire Cardinal) رونمایی شد. NCSIST از این پهپاد با عنوان پهپاد هجومی هوا به زمین نام می برد که عموما با نام مهمات پرسه زن شناخته می شود. این نسخه 2 پروانه دارد و دارای ابعاد 1.2 متر طول و 1.8 متر طول بال می باشد. وزن آن به 6.8 کیلوگرم می رسد و شامل حسگر های الکترو-اپتیک و مادون قرمز و سامانه های تمایز هدف پیشرفته است. مشخصات (کاردینال II) - سال ورود به خدمت: 2015 - وضعیت: در خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 50 - سازنده: انستیتو ملی علم و فناوری چونگ شان (NCSIST) – تایوان - کشورهای استفاده کننده: تایوان - نقش: حمله زمینی، پشتیبانی نزدیک هوایی، جستجو و نجات، نیروی دریایی، شناسایی، X-Plane، نیرو های ویژه، بی سرنشین - طول: 1.9 متر - طول بال ها: 1.3 متر - وزن: 4 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 6 کیلوگرم - قوای محرکه: 1 موتور در جلو که یک ملخ 2 پره را در آرایش tractor می چرخاند - حداکثر سرعت: 55 کیلومتر بر ساعت - سرعت کروز: 35 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 600 متر - نسخه ها: Cardinal (نام سری پایه)، Cardinal I (نمونه اولیه)، Cardinal II (نسخه عملیاتی ابتدایی)، Cardinal III (اضافه شدن قابلیت VTOL)، Fire Cardinal (مهمات پرسه زن فدا شونده طراحی شده در سال 2019) منبع

بسم ا... ام-60 پاتون نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران مجهز به اخلالگرهای فروسرخ اشتورا ، احتمالا برجک پایش از دور تیربار و اخلالگر لیزری روی برجک

به نام خدا NavMar TigerShark هواپیمای بدون سرنشین (UAV) جاسوسی، نظارت، شناسایی (ISR) [2006] برای مشتریان آگاه پهپاد ها، انتخاب های مختلفی وجود دارد. یکی از ورود کنندگان به این حوزه در حال رشد، پهپاد "TigerShark" شرکت NavMar Applied Sciences است در رده پهپاد های چند منظوره MALE (ارتفاع متوسط، مداومت بالا) قرار می گیرد. در حال حاضر خط TigerShark در نوع مختلف وجود دارد: TigerShark اولیه و TigerShark XP با توانایی های بیشتر. طراحی پایه از بدنه اصلی مرکزی حاوی تجهیزات ماموریتی مرتبط، شامل دوربین ها و حسگر ها، به همراه ترکیب بال های اصلی مستقیم است. سازه همچنین موتور، اویونیک ها و ذخیره سوخت را حمل می کند. واحد دم آرایش 2 میله ای با باله های عمودی و پایدارساز افقی دارد. بخش زیرین چرخ دار است و از ترکیب سه گانه برای حرکت روی زمین استفاده می کند. طول بال های آن 6.7 متر است و طول کلی آن به 4.5 متر می رسد. حداکثر وزن برخاست آن 205 کیلوگرم است و توانایی حمل 35 کیلوگرم محموله دارد. TigerShark می تواند در ارتفاع 4200 متری عملیات کند، می تواند مداومتی 7 ساعته داشته باشد (البته این عدد متغیر است و به تجهیزات ماموریتی و سوخت موجود بستگی دارد). این پهپاد توسط یک موتور Herbrandson دو زمانه 32 اسب بخاری نیرودهی می شود که یک ملخ 2 پره کامپوزیتی هسته چوبی را در آرایش pusher می گرداند. TigerShark XP دارای قابلیت چند ماموریتی است که می تواند نقش های جمع آوری داده، شناسایی، نظارت، رله ارتباطی، میزبان کنترلر پهپاد میکرو، هدف، پشتیبانی از جنگ ضد زیردریایی و پلتفرم نقشه برداری زمینی را انجام دهد. این محصول قابلیت "plug and play" دارد تا تغییر محموله ماموریتی راحت باشد. دوربین نصب شده در دماغه از مدل های مادون قرمز و الکترواپتیک پشتیبانی می کند. TigerShark XP تا 148 کیلومتر بر ساعت سرعت می گیرد و تا ارتفاع 4500 متری پرواز می کند. این پهپاد مداومت 12 ساعته دارد و می تواند برخاست، پرواز و فرود را به صورت خودکار انجام دهد؛ آخری با کمک ارتفاع سنج لیزری و حسگر های "touchdown" صورت می گیرد. ظرفیت محموله تا 45 کیلوگرم است. TigerShark XP Long Range و Tigershark XP Trainer جدید ترین اعضای خانواده TigerShark اند. مدل اول برای نقش جاسوسی، نظارت، شناسایی (ISR) بهینه سازی شده اما مدل دوم تجاری و مخصوص تمرین یادگیرنداگان پرواز پهپاد است. TigerShark XP Long Range طراحی بدنه متفاوتی نسبت به مدل های دیگر دارد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2006 - وضعیت: در خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 50 - سازنده: شرکت NavMar Applied Sciences – ایالات متحده - کشورهای استفاده کننده: ایالات متحده - نقش: جستجو و نجات (توانایی مکان یابی و خارج کردن افراد از مکان های پرخطر مثل خلبان سقوط کرده در دریا)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، تمرینی (توانایی توسعه داده شده برای استفاده به عنوان آموزش اختصاصی به دانش آموزان خلبانی (معمولا تحت نظارت مربی))، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 4.55 متر - طول بال ها: 4.7 متر - ارتفاع: 1.05 متر - وزن: 126 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 250 کیلوگرم (43 کیلوگرم ظرفیت بار) - قوای محرکه: 1 موتور Herbrandson دو زمانه 32 اسب بخاری که یک ملخ 2 پره کامپوزیتی را با آرایش pusher می چرخاند - حداکثر سرعت: 120 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 4265 متر - برد: 715 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله ماموریتی حدود 35 کیلوگرم تجهیزات - نسخه ها: TigerShark (سری پایه)، TigerShark XP (نسخه برد افزایش یافته با مشخصات فنی بهتر)، TigerShark XP Long Range (نسخه افزایش برد با سازه بدنه بازطراحی شده)، TigerShark XP Trainer (نسخه آموزشی برای بخش تجاری و آموزشی) منبع

پروژه قائم | تصویری از مرحله سوم ماهواره‌بر قائم برنامه توسعه و ساخت ماهواره‌بر قائم، پروژه‌ای برای دستیابی به ماهواره‌بری بود که با استفاده از چهار مرحله سوخت جامد با ابعادی چشم‌گیر، بتواند حجم محموله سنگینی را به فضا ببرد. در این شرایط که در آن برهه صنایع دفاع ایران درحال توسعه پیشران‌هایی با قطر 1.25 متر بود (همانند ماهواره‌بر سفیر با قطر 1.25 که از سوخت مایع استفاده می‌کرد)، تیم شهید طهرانی مقدم موفق شده بود بیش از 25 موتور بزرگ با قطر 1.4 متر را تست کند. روند توسعه پیشرانه‌های سوخت جامد به حدی بود که موتورهایی با قطرهای بالاتر مثل 2، 2.4 و 2.42 متر هم بیش 14 باز مورد تست قرار گرفته بود. یکی از این تصاویر تازه منتشر شده از پروژه قائم که به واسطه انتشار کتاب مرد ابدی دردسترس عموم قرار گرفت، تصویری از پیشران مرحله‌ سوم ماهواره‌بر قائم است که نشان می‌دهد پیشران با قرار گرفتن بر روی سکوی تست، در مرحله گذراندن تست ثابت خود بوده است. لازم به ذکر است که پیشرانه‌های مرحله چهارم، سوم و دوم این ماهواره‌بر در زمان حیات شهید تست شده بود. با این حال می‌توان احتمال داد پس از توسعه فناوری پیشرانه‌های سوخت جامد در کشور، پیشرانه‌های استفاده شده برای محصول نهایی این پروژه با حفظ مقدار تراست لازم برای حمل محموله مدنظر، از نظر ابعاد کوچک‌تر شده باشند شهید رضا نادی شورابی، درکنار پیشران سوخت جامد در تصویر منتشر شده از پیشران سوخت جامد فوق که قطر آن براساس تخمین چیزی بین 1.8 الی 2 تقریب زده شده، نمای جالبی از سطح مقطع ستاره ای آن نیز به چشم می‌خورد. در پیشران‌های سوخت جامد، سوخت و اکسیدکننده باهم ترکیب و به حالت جامد در آمده و به واسطه ایجاد جرقه و گسترش آن، نیروی پیشران حاصل می‌شود. نحوه احتراق سوخت‌های جامد می‌تواند به‌صورت سوختن از یک‌طرف (همانند سوزش کبریت از یک سمت) باشد. در حالت دوم سوخت جامد دارای حفره‌ای استوانه‌ای شکل است که فرایند سوزش از سطح داخلی آن ایجاد و به سطح استوانه گسترده می‌شود (احتراق درونی). با افزايش سطح احتراق، دبی گازها بیشتر شده و نیروی پیشران با گذر زمان افزایش میابد. در حالت سوم و به‌عنوان حالتی دیگر برای احتراق درونی، کانال داخلی به شکل ستاره بوده و با آغاز فرایند سوزش، سطح سوزش بیشتر شده و مقطع به شکل دایره درمی‌آید. کانال‌های ستاره‌ای شکل به این واسطه که بیشترین سطح احتراق را ایجاد می‌کنند که با گذر زمان کاهش میابد، در زمان آغازین بیشترین تراست را تولید می‌کنند که با گذر زمان کاهش میابد. به‌عنوان مثال بوسترهای سوخت جامد شاتل فضایی دارای کانال ستاره‌ای 11 پر بود که رانش زیادی در زمان احتراق ایجاد می‌کرد و پس از گذشت 50 ثانیه، احتراق به یک سوم کاهش میافت تا از استرس بیش از حد جلوگیری شود. تصاویر برداشته شده از کتاب «مردابدی، روایتی مستند از زندگی سردار شهید حسن طهرانی مقدم» @Projectmeshkat

بسم ا... از کتاب مرد ابدی پروژه روح ا... بوستر سوخت جامد

حمله مقاومت بحرین به بندر ایلات برای اولین‌بار مقاومت اسلامی بحرین (گردان‌های الاشتر) اعلام کرد هفته گذشته در جریان حمله پهپادی خود، مقر شرکت حمل و نقل زمینی «تراک نت» رژیم صهیونیستی در بندر ام الرشراش (ایلات) را در سرزمین‌های اشغالی هدف قرار داده‌اند.

ویدئو از روایت ژنرال اردنی از ویژگی خاص پهپادهای ایرانی سرتیپ فایز الدویری نظامی ارشد اردنی به بررسی ویژگی‌های خاص پهپادی ایرانی پرداخته است. روایت این ژنرال اردنی را با زیرنویس فارسی می‌بینید و می‌شنوید. لینک ویدئو : https://www.tabnak.ir/fa/news/1230176/روایت-ژنرال-اردنی-از-ویژگی-خاص-پهپادهای-ایرانی

ارس سفیر و موشک ضد زره رعد

بسمه تعالی با سلام [/URL] مطلبی که در ذیل آمده است نوشته توني‌ - نورمن و بر گرفته از سایت باشگاه اندیشه به منبع ماهنامه سیاحت غرب سال چهارم .شماره 53 است که به دلیل اهمیت و دهشت بار بودن عواقب و عوارض سلاحهای بیولوژیکی و غیر متعارف که کشور ما از مصادیق بارز قربانیان این گونه سلاحها درسه دهه اخیر بوده وهست، مورد توجه قرار گرفت که از این منظر قابل بحث و بررسی است. در چند دهه اخير و به دنبال انجام مطالعات و آزمايش‌هاي مختلف در جهت توسعه زرادخانه‌سلاح‌هاي ميكروبي و شيميايي ارتش امريكا، ساخت چند سلاح جديد نظير بمب‌هاي حاوي مواد حساسيت‌زاي پوستي، بمب‌هاي ايجاد كننده بوي بد دهان، بمب‌هاي نفخ‌آور و در نهايت بمب جنسي، در دستور كار پنتاگون قرار گر فته است. اما در اين ميان، ساخت بمب جنسي به دليل توانايي‌هاي آن دربر هم زدن ساختار نيروهاي دشمن با سرمايه‌گذاري بيشتري همراه شده است. منتقدان در برابر كارايي استفاده از چنين سلاح‌هايي عليه نيروهاي دشمن در عراق سوالات زيادي را مطرح مي‌كنند چرا كه نيروهاي جنگجوي مسلمان، احتمالا كشته شدن در يك عمليات انتحاري را بر يك زندگي توام با همجنس‌بازي ترجيح خواهند داد. نويسنده در اين مقاله با اشاره به سرمايه‌گذاري‌هاي ارتش امريكا براي ساخت اين سلاح‌هاي شيميايي جديد معتقد است كه استفاده از اين سلاح‌ عليه نيروهاي امريكايي مي‌تواند به بروز يك فاجعه منجر گردد و جهنم كنوني در عراق را با وضعيتي بدتر رو به رو نمايد. امروزه ديگر دكتر استرانگلاو در پژوهشكده (برادران) رايت نيروي هوايي ايالات متحده در دايتون اوهايو، ‌سمتي ندارد. اما سيزده سال پيش اين پژوهشكده از پنتاگون خواست كه كه بودجه‌اي 5/7 ميليون دلاري را جهت انجام پژوهش بر روي پروژه ساخت بمبي كه قادر به تبديل سربازان دشمن به افرادي همجنس‌باز باشد تصويب نمايد. بر اساس اسنادي كه اخيرا توسط يك گروه بررسي‌كننده اسناد مربوط به توسعه سلاح‌هاي زيستي و مخارج آنها به دست آمده است، مديران اين آزمايشگاه به دنبال تحقق ساخت سلاحي غيركشنده هستند كه دشمن را به گونه‌اي غيرقابل تصور نابود نمايد. ادوارد هاموند در گفت‌وگو با شبكه CBS در اين مورد مي‌گويد: پژوهشكده اوهايوي نيروي هوايي، پيشنهاد ساخت بمبي را ارايه نموده كه حاوي مواد شيميايي تحريك‌كننده نيروي جنسي سربازان دشمن مي‌‌باشد. آنان معتقدند كه در سايه استفاده از اين بمب‌ها، واحدهاي دشمن از هم گسيخته شده و سربازان به صورتي غيرقابل تصور، براي يكديگر جذاب به نظر مي‌رسند. بايد دانست كه در سال 2005 ميلادي، شبكه بي‌بي‌سي، براي اولين بار خبر از طراحي‌ و ساخت اين بمب‌ داد. بر اساس گزارش بي‌بي‌سي، اگر چه در بررسي‌هاي به عمل آمده تعدادي از سلاح‌هاي غيركشنده پيشنهاد شده نظير مواد حساسيت‌زاي پوستي، مواد ايجاد كننده بوي بد دهان، موادنفخ‌آور و در نهايت، مواد شيميايي جذب‌كننده زنبورها به دور سربازان دشمن، مورد پذيرش قرار نگرفتند، اما رهبران پنتاگون، نظر مثبت خود را در مورد پروژه بمب جنسي اعلام نمودند. البته پافشاري پنتاگون بر انجام چنين پروژه‌هايي، يادآور رسوايي خريد چكش‌هاي معمولي اما 98 دلاري آنان براي ارتش ايالات متحده است. در دوره‌اي كه رئيس‌جمهور كلينتون در برابر همجنس‌بازان شعار "چيزي نپرس، چيزي نگو" را در پيش گرفت تا راه براي استخدام همجنس‌بازان در ارتش امريكا باز شود، ايده ساخت بمب جنسي نيز به عنوان يك طرح جذاب مطرح شد. هر چند چنين برنامه‌هايي، سابقه‌اي ديرپا در ميان مقامات نظامي ايالات متحده دارد. بر اساس گزارش تعدادي از مورخان، بمب "الكساندر كبير" در اصل يك بمب جنسي بوده است كه قرن‌ها پيش مورد استفاده قرار گرفت. يك قرن پيش از آن نيز در نبرد "ترموپيل"‌كه حوادث آن اخيرا در فيلم سينمايي 300 به تصوير كشيده شده است و به نبرد تاريخي گروهي اندك از سپاه يونان با ارتش ايران مي‌پردازد، استفاده از بمب‌هاي جنسي گزارش گرديده است. اما در مورد كارايي بمب‌هاي جنسي عليه جنگجويان عراقي، ترديد‌هاي زيادي وجود دارد؛ چرا كه احتمالا استفاده از چنين بمب‌هايي عليه آنان، آثار معكوس براي ما خواهد داشت. بسياري معتقدند كه رزمندگان مسلمان ترجيح مي‌دهد كه خود را در يك عمليات انتحاري عليه پست‌هاي بازرسي منفجر نمايند. اما ذلت يك زندگي توام با همجنس‌بازي را نپذيرند. لذا به كارگيري اين سلاح از سوي ارتش امريكا مي‌تواند به افزايش كشته‌هاي ما بيانجامد. اما بايد دانست كه سرمايه‌گذاري 5/7 ميليون دلاري ارتش امريكا به روي ساخت چنين بمب‌هايي، مي‌تواند حتي به پايان يافتن سريع‌تر جنگ عراق نيز بيانجامد. من معتقدم كه با فرض استفاده دشمنان ما از چنين سلاحي عليه خود ما، كاربرد چنين سلاح‌هاي شيمايي نويني كه با محدوديت‌هاي اخلاقي زيادي روبروست. مثلا فرض كنيد كه يكي از اين بمب‌ها در پايگاه نظاميان امريكايي در بغداد منفجر شود. آيا مي‌توان وضعيت اين نيروها را به دنبال چنين حمله‌اي تصور نمود؟ البته هم اينك نيز مخالفان زيادي در برابر حضور همجنس‌بازان در واحدهاي ارتش امريكا وجود دارند. هر چند كه در سايه تغييرات كنوني، ممكن است تعداد اين افراد، بيشتر نيز گردد. به ياد آوريد كه هم اينك نيز ما در يك جهنم واقعي حضور پيدا كرده‌ايم. چرا كه هيچ يك از ما در گذشته حتي تصور حضور نيروهايمان را در چنين جهنمي نمي‌كرديم و البته به كارگيري چنين سلاح‌هايي، تنها به بدتر شدن وضعيت اين جنگ خواهيد انجاميد. منبع: http://www.bashgah.net/pages-16144.html