میگ1.42 پاسخ شوروی بهF-22 Raptorیا افسانه ایی فراموش شده؟ - قسمت پایانی    از آنجایی که فقط نمونه اثبات فناوری MiG 1.44 پرواز کرد و اطلاعات مربوط به 1.42 و 1.46 کمیاب است و هنوز طبقه بندی شده است، اکنون MiG 1.44 شرح داده می شود و در صورت لزوم به دو نوع دیگر اشاره می شود لازم به ذکر است که میگ 1.44 برای اولین بار در نمایشگاه هوافضای روسیه MAKS 2015 به نمایش گذاشته شد و در نسخه 2017 نیز بسیاری از عکس های گرفته شده از میگ 1.44 در طول MAKS 2015 و 2017 قابل مشاهده است . MiG 1.44 در MAKS 2015 طراحی میگ 1.44 نمایشگر فناوری یک جنگنده تاکتیکی سنگین، تک سرنشین، دو موتوره ، با پیکربندی بال دلتا و مجهز به هواپیماهای کانارد بود. این سازه از آلیاژهای آلومینیوم-لیتیوم با استحکام بالا (35 درصد وزن خشک)، آلیاژهای تیتانیوم و فولاد (30 درصد)، مواد کامپوزیت، به ویژه پلیمرهای کربن و پلاستیک (30 درصد وزن کل جنگنده) استفاده گسترده ای می کرد. و 5٪ باقیمانده مربوط به مواد مختلف (شیشه، پرپکس، لاستیک و غیره) است. 1.42/1.44 که از نظر اندازه قابل توجه بود، طوری طراحی شده بود که بسیار سریعتر از هر هواپیمایی که می توانست با آن روبرو شود، پرواز کند. نیاز طراحی آن به سه "S" معروف شد: - اولین "Sverkhzvuk" (مافوق صوت) است: سرعت کروز مافوق صوت و قابلیت نبرد هوایی در مافوق صوت. - دومین "Supermaneuverability" است که شامل پرواز کنترل شده با زاویه 60º/70º است. – سومین “S” برای “Stealth” بود که به ترتیب اهمیت آخرین مورد بود و تنها در صورتی اعمال می‌شد که بر دو مورد اول و مهمتر “S” مورد نیاز تأثیر نگذارد. بال از نوع دلتا با نسبت ضخامت به وتر در حدود 3.5٪ و زاویه رفت و برگشت، در لبه جلویی، حدود 48 درجه (50 درجه در بخش داخلی) بود. در لبه جلویی آن دارای دو بخش از فلپ های لولایی در طول کل دهانه خود بود، در حالی که در امتداد لبه عقب دارای فلاپ های بزرگی بود که توسط واحدهای نیرومندی که در فیرینگ های داخل بال ها قرار داشتند ( که رادار گریزی هواپیما را زیر سوال می برد) نیرو می داد. برخلاف MiG-29، بال به راحتی با بدنه ادغام نشد و به LERX (Edge-Edge Root Extension) مجهز نشد. از چپ به راست تکامل طراحی بال MiG MFI/1.42. تصویر در وسط مربوط به MiG 1.44 و تصویر سمت راست به MiG 1.42 است، در حالی که تصویر سمت چپ متعلق به یکی از پیکربندی های اولیه در مرحله طراحی است، کانارد بزرگ تا جایی که امکان داشت (بدون تداخل با دید خلبان) و می‌توانست در محدوده زاویه‌ای وسیع عمل می کرد. آنها دارای زاویه رفت و برگشت 58 درجه در لبه جلو و 23 درجه در لبه عقب بودند. هرکدام یک دندانه سگی داشتند و یک دندانه سگی کوچکتر دوم به دلیل اینکه کانارد میگ 1.42 بودند و کاملاً روی 1.44 جا نمی شدند. جزئیات نقشه های کانارد میگ 1.44 با دندانه سگی دوتایی آن. در فضای وسیع بین موتورها و اسپارهای عقب(تیر اصلی) که دریفت های ذوزنقه ای را پشتیبانی می کردند، فلپ های ثانویه نصب شده بودند، دو باله عمودی مجهز به یک سکان قرار داشت. مورد دوم قابل توجه است زیرا دریچه های عمودی - که بیشتر به عنوان دریفت شناخته می شوند - برای کاهش RCS درجه14 به سمت بیرون متمایل شده بودند، اما طراحان به دلایلی این کار را با باله های شکمی انجام ندادند، بدنه از نوع "بدنه بالابر"(ایجاد لیفت) بود و سهم قابل توجهی در افزایش اندازه کلی 1.44 داشت. بدنه جلو یک مقطع تقریباً بیضوی داشت. در بدنه مرکزی مخازن اصلی سوخت و محل تسلیحات قرار داشت. ارابه فرود اصلی در کنار محل اسلحه و بین مجرای هوای موتور قرار داشت. جزئیات دماغه میگ1.44 1.44 به گونه ای طراحی شده بود که از نظر طولی ناپایدار باشد و برای مقابله با زوایای حمله بالا، تا حداقل 100 درجه، که استفاده بی سابقه از 16 سطح کنترل را توجیه می کند به گفته میکویان، این تغییرات ضروری بود، زیرا برخلاف F-22، این جنگنده برای نبردهای هوایی نزدیک طراحی شده بود. در زوایای حمله بالا، نیروی بالابر توسط کانارد، بخش دماغه مسطح و بخش پایینی عظیم بدنه ایجاد می شود، که بدین منظور صاف شده بود فقدان LERX (کوتاه شده Leading-Edge Root Extension)به این معنی بود که به جای وجود یک ورودی هوا در زیر هر بال، یک ورودی مستطیلی بزرگ با یک صفحه جداکننده مرکزی برای هر دو موتور در فاصله قابل توجهی زیر بدنه جلو وجود داشت. با توجه به طراحی بالا، عدد ماخ (Md) با این ورودی هوا متغیر بود و از طرف کناری مشابه MiG-29 و Su-27 بود. مجرای هوا پس از عبور از ناحیه دنده دماغه از هم جدا شدند و سپس در بالای محل تسلیحات (که در این نمونه اولیه توسط ابزار دقیق برای آزمایش پرواز اشغال شده است) بالا رفتند، به طوری که کمپرسور هر موتور پنهان شد. سیستم بازکن گنبدی برای MiG 1.44 از MiG-29A استفاده شد. هندسه متغیر جهش صندلی مشاهده می شود. پنهان کاری MiG 1.44 فاقد پوشش RAM (مواد جاذب رادار) بود اما استاندارد 1.42 برای داشتن آن برنامه ریزی شده بود. میکویان ادعا کرد که RCS (مقطع راداری) MFI مشابه F-22 و کوچکتر خواهد بود. با این حال، برخی از ویژگی‌های 1.44 خلاف آن را نشان می‌دهد، مانند ستون فقرات بدنه، ورودی‌های هوای مربعی آن، دو باله شکمی، فیرینگ‌های حجیم محرک‌های سطوح کنترل افقی و مهم‌تر از همه، دقت کم مونتاژ پانل های پوششی مختلف که برای این موضوع در استاندارد MiG 1.42 قرار بود توسط خطوط ماشین های جوش اتوماتیک به سازه جوش داده شوند. به احتمال زیاد فیرینگ های محرک در 1.42 ناپدید شده اند. به همین ترتیب، برخی از تصاویر منتشر شده، 1.42 مجهز به ورودی هوای گوه‌ای را نشان می‌دهند که در طرح دیده می‌شود و ظاهری پنهان‌کار تر دارد. با این حال، در چند تصویر منتشر شده مشاهده می شود که باله های شکمی و ستون فقرات را حفظ کرده است، بنابراین شک وجود دارد که بتواند به RCS رپتور برسد. به احتمال زیاد، RCS شبیه یا پایین تر از جنگنده های اروپایی داسو رافال و یوروفایتر تایفون بود. در جستجوی پنهان کاری بیشتر و غلبه بر معایب ذکر شده در بالا، راه حل های غیر متعارف مورد بررسی قرار گرفت، از جمله یک دستگاه انقلابی"" poaching"" که توسط مرکز توسعه Mstislav Keldysh توسعه یافته بود. این سیستم از برش های پلاسمایی تولید شده توسط مدادهای پرتوهای الکترومغناطیسی که از ژنراتورهای ویژه نصب شده روی هواپیما استفاده می کردند، با این سیستم، پلاسما امواج رادیویی را جذب می‌کرد و RCS هواپیما را تقریباً 100 برابر کاهش می‌داد. بر اساس این تئوری، با فعال کردن این سامانه، موشک‌های هوا به هوای هدایت شونده راداری که توسط یک اف-22 پرتاب می‌شوند، هدف خود را از دست می‌دهند، سپس به سمت یک داگ فایت می‌روند که در آن میگ 1.42 سرعت بیشتر و قدرت مانور عالی آن بر اف-22 پیروز می‌شود. تصویر گرافیکی MiG1.42که ورودی شکمی گوه ایی یاVشکل و بال دلتای دوگانه را نشان می دهد در نهایت مشخص شد که MiG 1.42 از نظر پنهانکاری کاملاً با 1.44 متفاوت بود. حتی می‌دانیم که میکویان برای مدتی به کار بر روی طراحی جدید برای بهبود ویژگی‌های رادارگریزی 1.42 ادامه داد که آخرین آن 1.46 نام داشت. یک اجماع و شک وجود دارد که جنگنده رادارگریز چنگدو J-20A چینی بیشتر میگ 1.42 و نسخه رادارگریزتر یعنی 1.46 را در ژن های خود دارد، زیرا MIG در مرحله طراحی کمک می کرد. MiG 1.42، لوله سوخت‌گیری در حین پرواز (IFR)، رادوم دماغه متفاوت - برای قرار دادن آنتن رادار - و پانل آنتن رادار جانبی، زیر کاوشگر IFR، متمایز هستند تفسیر فرضی جنگنده از MiG 1.46. تصویر دیجیتالی فرضی دیگری از شکل ظاهری MiG 1.46 که با یک MiG-31 در حال پرواز است. نیروی محرکه موتورهای توربوفن AL-41F Saturn (Lyulka) از ابتدا به طور خاص برای MiG 1.42 طراحی شده بودند، به همین دلیل نمونه های اولیه این موتورها در دسترس 1.44 قرار گرفت (به سوخو S-37 داده نشد)، زیرا انتخاب رسمی برای جنگنده نسل پنجم شوروی میکویان 1.42 بود. رانش خشک توربوفن AL-41F تقریباً 12000 کیلوگرم و 18000 کیلوگرم با پس سوز است. نسبت رانش به وزن آن 11:1 است، در مقایسه با 8:1 برای AL-31F. تا سال 1997، در مجموع 27موتور AL-41 و AL-41F بر روی زمین،و در پرواز بر روی Tu-16 و MiG-25 ساخته و آزمایش شدند. این موتور که در نمایشگاه MAKS در سال 1999 به نمایش گذاشته شد، Lyulka AL-41F بود. تا به امروز، تصاویر عمومی از AL-41F کمیاب است. AL-41F از ابتدا به عنوان یک موتور بردار رانش طراحی شد. در ابتدا برنامه ریزی شده بود که نازل های مستطیلی مشابه نازل های F-15S/MTD داشته باشند. اینها فقط بردار رانش را در گام اولم جاز می‌دانستند، اما نسبت به نازل‌های بردار متقارن محور، مخفی‌تر و راحت‌تر تولید می‌شدند. (Lyulka) روی طراحی این نازل متمرکز شد، در حالی که به موازات آن یک محور متقارن نیز طراحی کرد. نازل های دوبعدی روی نازل موتور سمت چپ یک Su-27UB به نام Su-27 LL-UV (PS) (Ploskoye-Boplo, Nozzle Chata) که در سال 1990 پرواز کرد، آزمایش شدند. تابش راداری و مادون قرمز کاهش یافت، اما وزن افزایش یافت.، بین 14 تا 17 درصد قدرت از دست رفت و مهمتر از همه، به دلیل تغییرات دما در لوله جت - (به دلیل تغییر از بخش دایره ای به مستطیلی - که می تواند باعث سوختن آن شو)دنازل 2 بعدی غیر عملی بود. در نهایت، اولویت به توسعه نازل بردار دایره ای متقارن محوری داده شد که طراحی آن در سال 1991 تکمیل شد. نازل های اگزوز دایره ای و چند لایه(گلبرگ) بودند تا پروفایل متغیر همگرا/واگرا به دست آید. نمای داخلی آن با لایه ای از سرامیک پوشانده شده بود. هر نازل +/-15 درجه عمودی و +/- 8 درجه افقی تحرک داشتند نازل های وکتور AL-41F. AL-41F مجهز به سیستم FADEC – (کنترل موتور دیجیتال کامل)– بود و عمر تضمینی موتور تا اولین تعمیر اساسی آن 1000 ساعت و برای قسمت های متحرک نازل بردار 250 ساعت بود که می شدآن را تا 500ساعت افزایش داد. به عنوان جایگزینی برای موتور AL-41F، موتور رانش 20 تنی سایوز R-179-300 با نازل های اگزوز بردار در نظر گرفته شد. موتور سایوز R-179-300، به عنوان جایگزینی برای AL-41F ارزیابی شده است. موتور R-179-300 توسعه موتور R-79B-300 بود که برای جنگنده برخاست عمودی مافوق صوت Yak-41M ساخته شد ، که برای نیرو دادن به جنگنده های برخاست معمولی تک موتوره مانندسوخو-37 مجهز به کانارد و بال دلتا.پیشنهادی طراحی شده بود. اگرچه نیروی رانش R179 با موتورهای نسل پنجم مانند AL-41 (یا توربوفن پیشرفته آمریکایی F119/F135) قابل مقایسه بود، این موتور همچنین بسیار سنگین تر بود، با نسبت بای پس بالاتر، جریان جرمی و تعداد مراحل بیشتر. در نهایت، نیروی هوایی شوروی AL-41F را انتخاب کرد زیرا یک موتور نسل پنجم واقعی بود و تصور می شد که می توان آن را سریعتر به قابلیت پرواز رساند. مقایسه اندازه بین Lyulka AL-41F (Izdeliye 20) از میگ 1.42، F119 از F-22A و Lyulka-Saturn AL-41F فعلی (Izdeliye 117C) که به Su-35 نیرو می دهد. این موتور آخر را با AL-41F اصلی اشتباه نگیرید، که با لغو MiG 1.42 لغو شد، و نام AL-41F را به این موتور جدید منتقل کنید که تکامل بسیار بهبود یافته AL-31F است. اویونیک اویونیک برنامه ریزی شده برای 1.42 دارای ساختار سلسله مراتبی و هوش مصنوعی با استفاده از کنترل های تعاملی بود. با توجه به تعداد زیاد و پیچیدگی وظایفی که باید توسط اویونیک 1.42 حل شود، تصمیم گرفته شد که هواپیما به یک سیستم محاسباتی دیجیتال پردازش سیستم یکپارچه مجهز شود. ابزارهای پرواز، کنترل تسلیحات، اقدامات متقابل الکترونیکی، ناوبری و سیستم‌های ارتباطی در یک مجموعه اویونیک واحد ادغام شدند. اطلاعات تاکتیکی را می توان از پست های فرماندهی زمینی از طریق پیوند داده ارسال یا دریافت کرد. پانل ابزار در ابتدا برای 1.42 برنامه ریزی شده بود از یک صفحه نمایش بزرگ که توسط دکمه های مختلف احاطه شده بود. اطلاعات به صورت سه بعدی ارائه شد که مهمترین چیزها در پیش زمینه و بقیه اطلاعات در «عمق» قرار داشت. پیکربندی دیگری که مورد مطالعه قرار گرفت، استفاده از سه نمایشگر چند منظوره را در نظر داشت که مهمترین اطلاعات آن بر روی صفحه نمایش مرکزی ارائه می‌شد، در آرایشی بسیار شبیه به آنچه در جنگنده سوخو S-37 برکوت و Su-27SM3 مدرن استفاده می‌شد. پانل ابزاری که برای MiG 1.42 در نظر گرفته شده بود از یک صفحه نمایش بزرگ تشکیل شده بود که توسط دکمه های مختلف احاطه شده بود. اطلاعات به صورت سه بعدی ارائه شد. آرایش پانل ابزار دیگر مورد مطالعه برای MiG 1.42 مجهز به سه نمایشگر چند منظوره با پیکربندی مشابه Su-27SM3 مدرن شده بود که پانل ابزار آن در عکس دیده می شود. نمونه اولیه دارای سیستم کنترل دیجیتال KSU Avionika بود که به تمام کنترل های پرواز، FADEC و نازل های اگزوز بردار موتور متصل بود. با این حال، رادار برنامه ریزی شده Phazotron N-014 "Beetle" اسکن الکترونیکی چند حالته را روی خود نصب نکرده بود، و همچنین رادار عقب و تجهیزات الکترونیکی اقدامات متقابل را که در 1.42 در مخروط های دم قرار می گرفت، نصب نکرد. تجهیزات دیگری که در 1.44 وجود نداشت، سیستم کنترل سلاح (ACS)، مجموعه ناوبری، مجموعه ارتباطات و مجموعه ECM/ESM بود. رادار N-014 مجهز به سه آنتن آرایه فازی غیرفعال (PFAR) بود که به آن اجازه می‌داد به طور همزمان 300 درجه در آزیموت(افق) و 60 درجه در ارتفاع را رصد کند. این رادار قادر بود 20 هدف را به طور همزمان ردیابی کند (طبق منابع دیگر تا 40 هدف) و 12 هدف را به طور همزمان شلیک کند. حداکثر برد برنامه ریزی شده N-014 کیلومتر420 بود. رادار N-014 می توانست تعداد پره های کمپرسور موتور هواپیمای مهاجم را محاسبه کند و بر این اساس نوع خاص موتور و در نتیجه نوع هواپیمای دشمن را مشخص کند. به موازات درگیری، رادار به بازبینی حریم هوایی و تعقیب اهداف قبلاً شناسایی شده ادامه می داد. در یک ثانیه، ایستگاه قادر به ایجاد یک تصویر کلی از حداقل پنج هواپیمای دشمن و ارائه پشتیبانی همزمان از اهداف زمینی و هوایی.بود (جنگنده Su-27 در برد بیش از 330 کیلومتر شناسایی شد). میانگین توان 1.5 کیلووات با پیک های 5 کیلووات و مصرف انرژی در حد 10-15 کیلووات بود. قابلیت اطمینان بین خرابی ها کمتر از 200 ساعت نبود. وزن رادار و تجهیزات مربوطه 700 کیلوگرم بود. مساحت آنتن اصلی 1.25 متر مربع و آنتن های جانبی 0.28 متر مربع بود. در این برش کناریMiG1.42می توانید محل سه آنتن رادار N-014Beetieو همچنین کانالهای هوای دوشاخه( بالای محل اسلحه )برای پنهان کمپرسور موتور را مشاهده کنید در MiG 1.42 استاندارد، نصب یک رادار از نوع N012 که به بخش عقب در یکی از دم استینگرها اشاره می کند، با برد 50 کیلومتر.جستجوی 60 درجه و تشخیص هدف با RCS متر مربع3 در حال مطالعه بود. به جای رادار N012، همچنین در حال ارزیابی برای نصب سیستم رادیویی الکترونیکی "Adyutant" مرتبط با آنتن آرایه فازی با کنترل پرتو الکترونیکی EPOLET بود. منطقه اسکن ± 45 درجه و وزن تجهیزات حدود 5 کیلوگرم بود. EPOLET برای کنترل موشک هایی مانند R-27 در تمام حالت های عملیات رزمی جنگنده طراحی شده بود و می توانست به عنوان پشتیبانی یا جایگزینی آنتن های رادار ، صورت یکپارچه با رادارها و سیستم های نوری الکترونیکی بر روی جنگنده های قبلی مانند MiG-23 نیز نصب شود، . محدوده کنترل موشک آن ± 85 درجه، برد پرتاب موشک 65 کیلومتر و تعداد موشک های کنترل شده همزمان 2 تا 4 موشک بود. در مورد هواپیماهای مدرن تر مانند میگ29 ، Epoletمی توانست در دو طرف دماغه جنگنده نصب شود و هدایت موشک ها را در حالی که در 90 درجه از هدف دور می شود، تسهیل می کند و به Fulcrum اجازه می داد برد خود را تا هدف گسترش دهد. و از این طریق اطمینان حاصل کند که "اولین ضربه" زده شده است. سیستم کنترل تسلیحات در کنار رادار N-014 ساخته شده بود، و همچنین شامل سیستم هدف گیری اپتو الکترونیکی متشکل از IRST/LR و دید روی کلاه ایمنی بود. اویونیک پرواز شامل یک سیستم منحصر به فرد به نام KSL (Kontrol Sostoyaniya Ljotchica) بود که به طور مداوم وضعیت فیزیکی خلبان را زیر نظر داشت. KSL نه تنها به خلبان در مورد نیروی جی هشدار می داد بلکه برای جلوگیری از این امر، کنترل هواپیما را در دست گرفت.(ممکن بود خلبان هوشیاری خود را از دست بدهد) منطقه تحت پوشش سنسورهای MiG 1.42، رادار جلویی N-014 و رادار عقب N012 یا Adyutant / EPOLET تسلیحات سلاح‌های برنامه‌ریزی‌شده در قسمت داخلی شکمی، واقع در مرکز بدنه، یا در کناره‌های شکمی -و در شش جایگاه زیر بال قرار می‌گیرند. موشک های به هوا (Vympel R-33/R-37 ) در مرحله طراحی اولیه، بررسی شد که یک جایگاه تسلیحاتی در قسمت بالایی بدنه مجهز به اجکتورهای هیدروپنوماتیکی برای آن فراهم شود. این پیکربندی این مزیت را داشت که اتصال موشک‌ها به هدف و پرتاب آن‌ها در ارتفاع وGبالا را ساده می‌کرد. با این حال، این نگهدارنده از نظر مهندسی چالش‌هایی را به همراه داشت و از آنجایی که موشک ها باید بالای هواپیما قرار می گرفتند -برای بارگیری و بلند کردن موشک ها و قرار دادن آنها در داخل آن به وسایل نقلیه پشتیبانی و ابزار انحصاری نیاز داشت و به همین دلیل به نفع نگه داشتن شکمی رد شد. همچنین برنامه ریزی شده بود که 1.42 به موشک های هوا به هوای R-60/R-60M و R-73 مجهز به رادار N012 یا سیستم Adyutant/Epolet مجهز شود. تسلیحات ثابت شامل یک توپ داخلی 30 میلی متری ثابت بود. سه نما از MiG 1.42 که ابعاد تقریبی محل اسلحه و توزیع داخلی موشک های Vympel R-77 را نشان می دهد تنظیمات تسلیحاتی برنامه ریزی شده برای MiG 1.42 استاندارد - حداکثر بار. 12000 کیلوگرم (8 جایگاه خارجی و 12 جایگاه داخلی) - 4 تیرAAM R-77 / R-77RD و 2 تیرAAM R-73/R-30/9M100 (برای وزن برخاست عادی.) – 4 عدد نیم فیرینگ AAM R-37 در ناحیه شکمی جانبی، 2 عدد AAM R-77 و 2 عدد AAM R-73 در محفظه های شکمی: 2970 کیلوگرم – 6 عدد AAM R-37 (4 عدد در نیم فیرینگ شکمی و دو عدد در زیر بال) + 4 عددR-77 و 2 عددR-73 در محفظه های شکمی: 4520 کیلوگرم. – 12 تیرAAM R-73 و R-77 – 4 عددAAM R-37، عدد2 PTB 2000 کیلوگرمی، 4عدد AAM R77 و 2 عددAAM R-73مجموعا = 8320کیلوگرم. - 8 موشک سطح هوا Kh-29 یا Kh-31. – 2 موشک سطح هوا Kh-41، Kh-55 یا Kh-61. – 12 بمبKAB-500Kr/LG یا ODAB-500 میگ 1.42 با موشک‌های نیمه‌گلوله‌دار Vympel R-37 و R-77 در کنار جایگاه نمایندگی میگ 1.44 با 6 موشک دوربرد Vympel R-37 (چهار نیمه گلوله دار و دو فروند روی پایه های زیر بال). – طول بال ها 16.3 متر; - دهانه هواپیماهای کانارد 5 متر؛ – طول 21.7 متر؛ – ارتفاع 6 متر وزن - حداکثر وزن برخاست: 35000 کیلوگرم/41500 کیلوگرم – وزن برخاست معمولی: 28000 کیلوگرم/30000 کیلوگرم – وزن خالی: 18000 کیلوگرم/20000 کیلوگرم وزن سوخت – حداکثر (32.5%): 13500 کیلوگرم – معمولی (23%): 7000 کیلوگرم محموله - حداکثر (20%): 8000 کیلوگرم - معمولی (10%): 2970 کیلوگرم ویژگی ها - حداکثر سرعت 2500 کیلومتر در ساعت (2.35 ماخ). – حداکثر سرعت کروز 1400 تا 1700 کیلومتر در ساعت (1.4 تا 1.6 ماخ). – برد مافوق صوت (با سوخت داخلی) 3000 کیلومتر؛ – برد زیر صوت (با سوخت داخلی) 4500 کیلومتر. – برد پرواز: 4900 کیلومتر – شعاع عمل: 1700 کیلومتر با 4 AAM R-37 (با برد 280 – 320 کیلومتر) – برد پرواز با سرعت کروز مافوق صوت: 3000 کیلومتر. – بارگیری بال: 264 کیلوگرم بر متر مربع (10 درصد کمتر از F-22). – ضریب بار محدود: 9 گرم – مقطع رادار (RCS): کمتر از 0.3 متر مربع به ترتیب از بالا به پایین نمای جانبی و از نمای بالا و پایین مقایسه اندازه میگ 1.42 و لاکهید مارتین F-22A Raptor. اندازه MiG 1.42/44 واقعا چشمگیر بود. در عکس های ماهواره ای نمونه اولیه 1.42 در ژوکوفسکی در کنار MiG-25 و MiG-31، می توان مشاهده کرد که ابعاد آن به این دو جنگنده رهگیر بیشتر از MiG-29 نزدیک است مقایسه اندازه بین MiG 1.42 و MiG 31. MiG 1.42 برای جانشینی MiG-31 در نظر گرفته شده بود. مقایسه اندازه MiG 1.42 و Su-57. در این تصویر می توانید باله های شکمی مجهز به سکان، پانل های دی الکتریک تجهیزات ESM/ECM و رادار عقب و همچنین فیرینگ های محرک فلپ و تکیه گاه زیر بال را مشاهده کنید. این تصویر دقت اندک در تناسب پانل‌ها و جزئیات دیگر مانند ستون فقرات را نشان می‌دهد که قابلیت‌های پنهان‌کاری اعلام‌شده توسط میگ، حداقل قابلیت‌های نمایشگر فناوری MiG 1.44 را مورد تردید قرار می‌دهد. تصویر دیگری که اندازه بزرگ میگ 1.44 و ارتفاع آن را از سطح زمین نشان می دهد. منابع: Foro Paralay Web Paralay Hitechweb

من فقط میدونم باعث و بانی توسعه ترکیه ایران بوده و هست!! از صادرات گاز ارزان بگیر تا هاب ارزی کردن این کشور و تنها راه ارتباطی تجاری و واسطه بودن بین ما و اروپا حتی در همین قضیه بازسازی سوریه ما میلگرد و آهن را به تجار ترک میفروختیم و مجددا در سوریه بازخرید میکردیم!! اصلا با صادرات نفت سوریه توسط گروهکها به ترکیه و تامین سوخت سوریه توسط ما و مجددا انتقال فرآورده های پالایشی به ترکیه و اون تجارت به این کشور کمک کردیم!! یسری از مردم را ما فراری دادیم اونجا سرمایه گزاری سر یسری ازادی های عرف شده جهانی و ممنوعیت ها به واقع منسوخ باعث شدیم مردممون پول و زندگیشون را ببرن ترکیه!! عامل زمین خوردن سوریه هم ما بودیم اکه کمک نمیکردیم که این کشور اعتراضات اولیه را به شکل سخت سرکوب کنه که منتهی به جنگ قومی و دینی مذهبی شد و خب منابع و ظرفیت های مارو بلعید و البته تبدیل به کارت‌ مذاکراتی ما هم نشد و خب به این راحتی از دس رفت!!! و بخشیده شد به ترکیه و اسراییل..... ادامه بدیم خوب دست فرمونی هست امیدوارم این نوار شکست ها بریده بشه ویا حداقل اگه وارد کشور شد اسیبهاش حداقلی باشه! قطع به یقین با اعتماد به نفس فراهم شده و وزنی که ترکیه گرفته هدف بعدی اونها با کمک اسراییل اشغال جنوب ارمنستان هست !! و خب مطمئنا ما از داخل مشکلات شدیدی ساختیم بخصوص نابود کردن یکرنگی و ملی گرایی ایرانی در این چند دهه...

اول از همه بگم که ایران خیلی وقته دور خورده الان دارین پروژه های جدیدتر رو میبینین. اگر وضعیت ایران هم نرمال بود و دو سه دهه قبل بندر چابهار رو تکمیل میکرد آیا اصلا کسی به بندر فاو عراق نیاز داشت؟؟ کسی به بندر امارات نیاز داشت؟؟ ما هنوز خیلی بخش ها آزاد راه که هیچ بزرگراه به معنای واقعی نداریم. بخاطر بی پولی و فلاکت بیش از حد مثلا این پروژه ها چقدر عایدی دارن؟ ما همین الان چقدر بخاطر تحریم ها داریم به چینی ها تخفیف نفتی میدیم؟ همین یک مورد همشو به محاق می‌بره بس که بالاست چقدر سر تحریم هسته ای عقب افتادیم که اقتصاد نصف ما الان بشه سه یا چهار برابر ما چقدر سر منطقه منافع ملی رو کنار گذاشتیم و تحریم شدیم؟ اینا به ترکیه و امارات و کشورک ها قدرت سواستفاده و مانور داد اگر نه وضعیت این نبود شما فقط فرض کنین اگر بندر چابهار به درستی تکمیل میشد کسی میومد اصلا بره امارات؟ کشتی ها بار رو اینجا خالی میکردن و میرفتن به سمت سوئز کسی نگاه به فاو و امارات نمی‌کرد.از همین جاهم بار خالی میشد می‌رفت با ازاد راه یا قطار لب مرز عراق و ترکیه.

با توجه به همکاری ترکیه اسراییل و دالان تروریستی طالبان در اسیای میانه حملات موشکی و پهپادی و جنگنده های ارتش ازاد سوریه به کمک اکراین به زاهدان چابهار مشهد عسلویه بندر عباس همراه با هجوم خورویی طالبان جیش العدل با پیشتیبانی جمیز متیس رییس اسبق سنت کام و وزرات دفاع امریکا و مشاور نظامی کنونی بن زاید کاملا محتمل است جای غافلگیری ندارد !؟ سناریو بیشترین منفعت و کمترین ضرر برای اسراییل وغرب دارد و ایران با مشکلات عدیده مواجهه می کند نزدیکی سایت های نظامی حساس تهران و مشهد به مراکز جمعیتی افغان مقیم ایران راه برای فتح ان باز می کند

جالبه که همیشه ناکارآمدی صنعت خودرو با وزارت دفاع مقایسه میشد والبته با اینهمه طرح داخلی معرفی شده در این رسته بلاخره منطق حکم کرد بجای تک طرح های نمایشی خرید درست و منطقی بشه که مورد تایید هست و بدور از تبلیغات و پروپاگاندا!! یکی از ضعف های ما مقابل رقبا (بخصوص ترکیه که بشدت توسعه یافته است در ابن بخش) همین تولیدات مربوط به بحث نیروی زمینی هست؛ ادوات لجستیکی ،مکانیزه و زرهی و مهندسی ؛ واقعا اوضاع نابسمانی داریم یک کشور در اندازه ایران نیازمند تولیدات مستمر و با کیفیت هست بیبینید که روسیه در اوکراین چه تلفات تجهیزاتی داره!! وقطعا اگه تولید کننده نبود طرف بازنده این جنگ بود. و ما که اینهمه مرز زمینی مشکل دار داریم توی پل جهانها واقع شدیم واقعا نیازمندیم به یک نیروی زمینی تسلیح شده با تولیدات مدرن....

حالا با توجه به حملات اسراییل به سوریه و ایجاد پایگاه های ترکیه در شمال. بیایید 2 سناریوی محتمل رو فرض کنیم، که البته ممکنه کلا و یا به سرعت رخ نده، ولی اگر در حال وقوع باشه میتونید از روی نشانه ها پیش بینی کنید. سناریوی اول: مسئله بنیادین: - فرض کنیم ترکیه و اسراییل به دنبال توسعه طلبی و افزایش سرزمینی هستند و اصل ماجرا این باشه. روش کار چیه؟ این دو، سوریه رو به محل نزاع تبدیل کنند و مردم سوریه این وسط قصابی بشن. اما با وجود حاکمیت تثبیت شده در سوریه این اتفاق نمیفته. پس اگر دیدید به یکباره سوری ها به سمت مقابله با اسراییل حرکت کردند، و ترک ها جای پای نظامی خیلی محکمی درست کردند، یک اتفاق یعنی یک ترور داخلی که رهبری سوریه رو از بین ببره میتونه زمینه ساز این مسئله باشه که جنگی بین سوریه ترکها! و اسراییل دربگیره که هدفش به مرور ایجاد درگیری غیر واقعی بین ترکیه و اسراییل برای داشتن بهانه جهت اشغالگری در سوریه است. اینطوری سوری ها قصابی میشوند که باید بشوند تا ترکها و اسراییلی ها به سرزمین هایی با جنگیدن و کشته دادن دست پیدا کنند و نه فقط با ایجاد مناطق حائل و جنگ ترکیبی، ... سناریوی دوم: مسئله بنیادین: - ایجاد یک نظام منطقه ای برای از بین بردن یا مهار ایران به شکل دائمی. روش کار چیه؟ با استفاده شرق و غرب و شمال و جنوب ایران! یعنی بهره گیری از طالبان، پاکستان، آذربایجان، سوریه(شمال عراق)، ترکیه، کشورهای حاشیه خلیج فارس و ... در یک برنامه میان مدت. همه این حوزه ها در حال حاضر به ظاهر هماهنگ نیست، البته هماهنگی فقط مقداری پول میخواد که کشورهای عربی بسیار دارند. بنابراین برای این مسئله هم مثل مورد قبل که ترور رهبران و جنگ های ظاهری مطرح بود، باید سرمایه گذاری ها، همکاری های نظامی و خرید ها رو تحت نظر گرفت. سناریوی سوم: رخ دادن هر دو به شکل همزمان که اگر یکی محقق نشد دیگری بشود. و سناریوی چهارم حالت خوشبینانه: هیچی دیگه یه سوریه قدرتمند و دمکراتیک درست میشه که روابط خوبی هم با ما داره، همه عالی پیش میره و کشورهای منطقه همه با ما دوست میشن و آرام و ما چقدر خوشبخت خواهیم بود. و در نتیجه: از ادامه روندی که حوثی ها شروع کرده اند ممانعت کنید و بشدت روی مجهز کردنشون به تسلیحاتی که مثلا 10 سال دیگر میتوانند در جنگ های آن دوران موثر باشند سرمایه گذاری کنید. اقتصاد ترکیه باید ویران بشه، تحریم ها باید برداشته بشه و از همه مهمتر مردم باید آمادگی روانی کامل برای جنگ های بزرگ رو همیشه داشته باشند. یعنی مردم محرک اصلی تولید بمب اتمی در ایران شوند. 10 سال دیگر کسی نیاد بگه کشورهای اسلامی فریب صهونیسم خوردند و ما اصلا فکرش رو نمیکردیم و ...

بنظرم کار کاملا صحیحی داره انجام میده! خفه کردن هر تهدیدی در نطفه بدون هیچ اما و اگر و رو دربایستی!!! الان اون منطقه حائلی که نیروی زمینیشون ایجاد کرده در توانایی ما نبود بعد از خروج امریکا از افغانستان ایجاد کنیم که اینهمه خسارت متحمل نشیم!! قطعا در فرصت مناسب باید هر تهدیدی بلقوه‌ای نابود بشه و حتی دست پیش گرفت!! والبته که برای سوری ها هم عادی هست و دیگه توان و ظرفیت درگیر شدن با این کشورو ندارن و نخواهند داشت!! (بیشتر اشغال نشن مقابله به مثل بکنار)

روزگاری امتگراهای پانترک توران شهری برای اردوغان در مشهد از آقای خامنه ای تخفیف گازی میگرفتند برایش

بدبختی اینه ترکیه و آذربایجان و این کشورهای نژادپرست که مخصوصا تضاد زیادی با نژاد آریایی دارن همه جوره دشمنی شونو نشون دادن ولی از طرف بعضی نهادها و گعده ها و بعضی شهروندان خام کشورمون چشم بسته از ترکیه و آذربایجان و اردوغان حمایت میشه. کی باید این حمایت تموم شه؟ زمانی که لشکریان اسمیگل و الهام بیان تبریز و ارومیه رو محاصره کنن؟ کی میخواهیم به سمت استفاده از ظرفیت ارمنستان و کردها یا راههای دیگه برای کنترل ترکیه و آذربایجان بریم؟

خرید خضموک اسپارتاک از روسیه بعد از سخنان سردار رادان در مورد کمبود امکانات در مرزبانی نیروی انتظامی به نظر میرسد که خرید خضموک اسپارتاک از روسیه برای مرزبانی در دستور کار قرار گرفته است و امروز سردار رادان از یک خضموک اسپارتاک ساخت روسیه در ایران بازدید کردند که به نظر میرسد خرید انجام شده است: https://www.asriran.com/fa/news/1002874/سردار-رادان-سمند-برای-مقابله-با-عملیات-تروریستی-مناسب-نیست

تاپیک ها چون بسته بودند اینجا میزارم ولی بی ارتباط هم نیست برای گروه های مختلف سیاسی کشور: در چند ساعت گذشته 130 حمله به زیرساختهای نظامی سوریه در جدیدترین حملات بعد نابودی سامانه های پدافندی و راداری و تمام دارایی های جنگنده و بالگرد و زرهی و انبارهای مهمات در دسترس حالا حملات به بنادر سوریه و نابودی تمام کشتی های جنگی در دسترس و دارایی های دریایی بالغ بر بیش از حالا اید 400 حمله و عملیات در دو روز پیش روی و اشغال زمین و خاک علاوه بر مواردی که طبق قطعنامه ها باید باز میگردوند به سوریه و این موضع این رژیم به نقل از رسانه هاش: این همان لحظه مناسب برای خلاص‌شدن از تمامی توانایی‌های ارتش سوریه است تا به دست هیچکس نیافتد، اهمیتی هم ندارد که چه کسی در آینده در مسند قدرت قرار بگیرد. و تازه این مربوط به رژیمی است که طبق سازمان ملل در سوریه هم اشغالگر محسوب میشه و عملا بدهکار سوریه است و اون تهدیدی برای سوریه محسوب میشه نه بالعکس با گروهی که همه جهان حمایتش کرد تا حکومت مستقر را سرنگون کنه با رضایت کامل و طیب خاطر. حالا حساب کنید خدای ناکرده اتفاقی مشابه برای ایران بیفته، شک نکنید علاوه بر موارد فوق زیرساختهای مهم علمی، صنعتی و انرژی هم حالا ولو راغ خاموش و نه مثل این مورد با وقاحت و اعالم سرخوشانه رسمی ( و احتمالا همکاری برخی کشورهای منطقه ) به قول خودشون "اهمیتی هم ندارد که چه کسی در آینده در مسند قدرت قرار بگیرد" همین که کشوری را در اطراف اون اسقاطیل بزرگ مد نظر دهه ها به عقب برگردونند کافی است از همه لحاظ.

این اسلحه انقدر در تجهیزات مختلف روسی به کار رفته است اگر زبان داشت به روسها میگفت : !!! Отпустите меня, ублюдки

بسم ا...

سلام علیکم عرض شده بود که دیپلماسی ، از یک نظر ، برخورد منافع متضاد واحدهای سیاسی است . قطعا روسها به مانند سایر بازیگران منافعی را برای خودشان تعریف کردند و با قدرت ان را پیگیری می کنند ، دربرخی مواقع با ما راه آمده و همگام هستند و گاهی اوقات هم بر خلاف ما عمل می نمایند . تنها چیزی که برای ما در اینجا اهمیت دارد ، انعطاف پذیری راهبرد ما در سوریه است که بتواند این حرکات سینوسی و بالا و پایین را از قبل با دقت نسبتا خوب پیش بینی و مطابق با ان مهره های در دسترس را حرکت داد . پی نوشت : البته یک مساله باقی می ماند و آن شخص اسد هست ، اگر فراموش نکرده باشیم ، بشار اسد هنوز یک بعثی هست و بیلان عملکرد اینها کاملا مشخص و عیان ، باید مراقب بود که قربانی معامله پشت پرده پوتین - اسد و امتیازاتی که احتمالا رد و بدل خواهد شد ( با سوء استفاده از شرایط فعلی که در قضیه اخیر برای ما اتفاق افتاده ) نشویم .

طرح های ترکیه برای دور زدن ایران طرح اول یک کوریدور که از شمال ایران میگذرد و ارتباط به شرق آسیا ایجاد میکند. طرح دوم یک کوریدور با عراق که دسترسی به خلیج فارس ایجاد میکند. طرح سوم هم کامل نکردن خط راه آهن ایران به ترکیه هست که راه ارتباطی به وسیله ی دریاچه ی وان قطع شده