بسم ا... نمونه ساقط شده شاهد سیاه رنگ روسی به پیشرانه شاهد دقت کنید .. از تصاویر بسیار نادر پرتاب کننده زمینی شاهد-136 ارتش روسیه

تصاویر جدید از رزمایش مشترک ذوالفقار ۱۴۰۳ ارتش

رزمایش ذوالفقار ۱۴۰۳ ارتش

پرتابگر پهپاد انتحاری رعد ۲ الحاق چند پهپاد ناشناس به نیروی زمینی سپاه عملیاتی شدن پهپاد مهاجر ۱۰ در نیروی زمینی سپاه

پهپاد شناسایی هیبریدی «بینا» با برد عملیاتی 40 کیلومتر پهپادهای شناسایی «قندیل 4 و 5» با برد 100 کیلومتر و مداومت پروازی 5 و 10 ساعت پهپاد عمودپرواز بمب‌افکن «اربعین» با برد 10 کیلومتر و حمل بمب 7کیلوگرمی پهپاد انتحاری «رعد2» با برد 20 کیلومتر و سر جنگی 5 کیلوگرم پهپاد انتحاری «رعد3» با برد 100 کیلومتر و سر جنگی 12 کیلوگرم پهپاد انتحاری «صاعقه» با برد 20 کیلومتر و سر جنگی یک کیلوگرم ریزپرنده رزمی «صابر» با قابلیت حمل انواع محموله‌های ضد زره، ضد نفر و ضد استحکامات و برد عملیاتی 5 کیلومتر انبوه ریز پرنده های FPV شناسایی و انتحاری

پهپاد انتحاری پرتاب شونده از زیر آب توسط زیردریایی پهپاد انتحاری جت حدید ۱۱۰

ویدئو از تست بمباران بزرگ‌ترین پهپاد ساخت ایران پهپاد شناسایی-رزمی غزه با بمب‌های سدید یکی از بازوان بلند سپاه پاسداران است. این پهپاد با دهانه بال 21 متر و 3100 کیلوگرم وزن، امکان 35 ساعت مداومت پرواز را با حداکثر سرعت 350 کیلومتر دارد. این پهپاد با برد 4000 تا 7000 کیلومتر، توان حمل 500 کیلوگرم بمب یا موشک در هر پرواز دارد که می‌تواند تا 12 تیر موشک یا بمب باشد. تست بمباران این پهپاد که با حضور فرمانده کل سپاه و فرمانده نیروی هوافضای سپاه انجام شد را می‌بینید. لینک ویدئو : منبع

سلام و عرض ادب خدمت دوستان و همراهان میلیتاری . ابتدای مطلب عذرخواهی حقیر رو پذیرا باشید؛ چرا که مشخصا این مطلب ، علاوه بر نازیبایی ، آورده ی ارزشمندی نداره ... دوستان میلیتاری و علاقمندان به این حوزه ، تا حدودی با الی و یا آیدی کوهن ، آشنا هستن . اما اینکه اینها _ کوهن ها ، با تلاش و ادا و اطوار ، میخوان خودشون مرجع و یا برند کنند و یا در حداقل ممکن ، تاثیرگذار باشن ، ( علی الخصوص آیدی در فضای مجازی ) یک مقدار زیادی اونها رو نیازمند تخریب میکنه ... تخریب این غیر عزیزان ، به سادگی و توسط چسبوندن لقبی بر اساس نام فامیلیشون قابل انجام هستش ، به شکلی که وقتی مخاطب عامی وطنی ( مثل بنده ) اسم اینها رو بشنوه یاد همون لقب زشت اونها بیفته و مطلب ارایه شده توسط اونها کم و یا بی ارزش بشه . نام فامیلی اینها رو که به دو بخش تقسیم کنیم میشه : کو + هن . حالا اگر یه حرف ( ع ) بزنیم تنگش ، میشه = کوه عن . حالا هرجایی که این بندگان غیرخدا شروع به بازی رسانه ایی _ شکر پراکنی میکنن ( منظور تو مجازی هستش ) ، اگر با همین لقب ( و با تعداد مناسب در به کار بردن اون ) ازشون پذیرایی کنیم ( یعنی به مطلبشون با این عنوان پاسخ بدیم که " ای بابا ، این کوه ... بازم شروع کرد یا جملاتی از این دست ) ، بعد یه مدت مشهور به این لقب در شان خودشون میشن و مخاطب عامی وطنی ( مثل بنده ) با دیدن این اسم و لقب شهیرشون ، یاد کوه ... ، کثافت زیاد و در کل کثافت و تعفن میفته و مطلب طرف ( بازی روانی و رسانه ای ) کمرنگ و یا هیچ میشه . پ.ن ۱_ در کل نباید بگذاریم این جماعت برای خودشون برند بشن و با مطالب ترکیبی ( مخلوط درست و غلط و با درصد های مختلف ) به هم وطنان ، در رینگ مجازی آسیب ( القای ترس ، ضعف ، نا امیدی ، دلهره ، آسیب پذیری و ... ) بزنن . ۳_ حیف که بابت شان انجمن نمیشه تصاویر درخوری بابت موضوع به مطلب اضافه کرد . ۳_ این مطلب علی رغم میل شخصی و بابت شرایط نوشته شده .

بسم ا...

بسم ا...

بسم ا.. MIRAGE F-1 BQ

بسم ا.. میراژ مسلح به AIM-9J ریل شلیک استاندارد جنگنده میراژ ریل شلیک استاندارد جنگنده اف-5 بدلیل دور بودن و زاویه نامناسب هنوز امکان بررسی آنچه که wingtip missile carrier / launch rail سایدویندر مذکور روی آن نصب شده وجود ندارد با این حال ممکن است ریل شلیک استاندارد موشک هوابه هوای ماترا/ماژیک یا ریل استاندارد اف-5 روی این جنگنده فرانسوی منطبق شده باشد

بسم ا...

نمای نزدیکتر میراژ های نیروی هوایی با استتار جدید

بخش هشتم:سامانه های ضد هوایی بهینه سازی های انجام شده بر روی سامانه SA-2 عراق در نمایشگاه نظامی بغداد در سال 1989 یک نمونه ی بهینه سازی شده از موشک SA-2 را معرفی کرد،ویژگی جدید این سامانه مجهز بودن به جستجوگر حرارتی در فاز ترمینال بود که این ویژگی کمک بسیاری به این سامانه میکند زیرا دقت رادار های SA-2 بسیار پایین بود و این کمبود احتمال انهدام هدف را بسیار پایین می آورد. بهینه سازی های انجام شده بر روی سامانه SA-3 یکی از مشکل های سامانه SA-3 ثابت بودن آن است که عراق برای رفع این مشکل دست به ساخت انواع مختلف پرتابگر متحرک بر پایه ی انواع کامیون ها کرده است،این کامیون ها طوری طراحی شده بودند که با کشیدن برزنت بر روی آن به سختی از کامیون های تجاری تشخیص داده می شود. بهینه سازی های انجام شده بر روی سامانه SA-6 سامانه ی SA-6 در برابر جنگ الکترونیک مقاومت زیادی از خود نداشت و این یک ضعف بزرگ برای این سامانه محسوب می شود،عراق برای رفع این مشکل آن را به یک جستجوگر مادون قرمز برای فاز ترمینال مجهز کرد،جستجوگری که بر روی موشک SA-6 نصب شد جستجوگر موشک هوا به هوای R-60 بود. موشک ضد موشک بالستیک الفاو-1 عراق در سال 1990 مدعی شد که موشکی ساخته است که میتواند با موشک های اسکاد ایران و تهدیدات مشابه مقابله کند،عراق این موشک را بر علیه یک موشک اسکاد خودش تست و امتحان کرد که این آزمایش موفقیت آمیز بود. موشک ضد هوایی سهم صدام سهم صدام یا "Saddam's Arrow" یک موشک ضد هوایی بود که در کارخانه ی الفتاح در کنار تانک شیر بابل و موشک الصمود تولید میشده،اطلاعاتی از این موشک در دست نیست. پایان قسمت هشتم نویسنده و مترجم:عرفان صادقی فقط برای میلیتاری ادامه دارد...

بخش هفتم:نیروی زمینی(4)،تسلیحات انفرادی تپانچه طارق تپانچه طارق در واقع نمونه ی عراقی تپانچه ی برتا m1951 است که عراق آنرا تحت لیسانس در کارخانه ی القادسیه تولید میکرده است.تنها تفاوتی که بین تپانچه طارق و مدل اصلی خود یعنی برتا m1951 وجود دارد کلمات عربی حک شده بر آن و تصویر یک جنگجو(طارق بن زیاد که یک جنگجوی مسلمان عراقی بوده است)برروی دسته ی آن است.البته برخی از تپانچه های طارق با روکش طلا و نقره نیز تولید شده است.طارق در دو نوع کالیبر 9 میلیمتری و 7.62 میلیمتری تولید میشده،مشخصات فنی طارق با نوع ایتالیایی خود برابر است. سلاح تک تیر انداز تبوک تبوک یک اسلحه تک تیر انداز است،در واقع تبوک یک کلاشنیکوف با لوله ی بلند است.تبوک امتحان خود را در جنگ های شهری پس داده است و در فاصله ی 500 متری دقتی بسیار خوب و موثر دارد.تبوک دارای دو وضعیت آتش تک تیر و ضامن است،گزینه ی رگبار برای جلوگیری از رسیدن صدمه به لوله حذف شده است.نکته ی قابل توجه تبوک کالیبر آن است که با کالیبر سلاح کلاشنیکف(7.62*39) برابر است و این به آن معنی است که هنگامی که مهمات فرد تک تیر انداز تمام شد میتواند از مهمات سرباز های معمولی نیز استفاده بکند.تبوک بسیاری از مشخصات اصلی کلاشنیکف را حفظ کرده و آن اطمینان پذیری،سادگی و موثر بودن سلاح است. دیگر سلاح ها در سال 1991 در کویت چندین تپانچه Browning HP پیدا شد که علامت عراق بر روی آن حک شده بود. عراق یکی از تولید کنندگان سلاح svd بود و تعداد نسبتا زیادی svd با روکش طلا و نقره تولید کرده بود،svd در این کشور با نام القادسیه تولید میشد. عراق تولید کننده ی سلاح کلاشنیکوف بود و چندین کلاشنیکوف با روکش طلا نیز تولید کرده بود. عراق تولید کننده ی چند مدل نارنجک بود که تصاویر بسار کمی از آنها وجود دارد،تصویر زیر یکی از این نارنجک هاست. پایان قسمت هفتم نویسنده و مترجم:عرفان صادقی فقط برای میلیتاری ادامه دارد...

بخش ششم:نیروی زمینی(3)،سامانه های توپخانه ای هویتزر المجنون المجنون یک هویتزر 155 میلیمتری بود که از گلوله های استاندارد ناتو استفاده میکرد.توسعه ی آن در سال 1988 در کانادا و توسط دکتر جرالد وینسنت بول آغاز شد،جرالد بول قراردادی را با عراق امضا کرده بود که او را متعهد به کمک عراق در ساخت سامانه های مدرن توپخانه ای و موشکی میکرد. قسمت های مختلف این هویتزر در اروپا ساخته شده بود(لوله توپ ساخت فرانسه،موتور محرکه خودرو ساخت مرسدس بنز آلمان و مونتاژ نهایی در اسپانیا)این هویتزر برای اولین بار در نمایشگاه تسلیحاتی بغداد در سال 1989 معرفی شد.شاسی این هویتزر بسیار به شاسی هویتزر G-6 شبیه است.در سال 1990 تمام قطعات این هویتزر برای تولید انبوه آماده شده بود اما بعد از حمله عراق به کویت و تحمیل تحریم های تسلیحاتی توسط سازمان ملل رسیدن تجهیزات لازم برای ساخت این هویتزر غیر ممکن شد و به طبع آن تولید این هویتزر متوقف شد،با این وجود کشور عراق میتوانست قطعات مورد نیاز خود را از بازار سیاه تهیه کند و روند تولید المجنون را تحرک بخشد اما عراق چنین کاری را انجام نداد و ما اثری از حضور این هویتزر نه در جنگ سال 1991 دیدیم و نه جنگ سال 2003.به احتمال زیاد عراق بعد از جنگ سال 1991 پروژه المجنون را از سر نگرفت. طول لوله ی توپ المجنون 8 متر بود،وزنی حدود 43 تن داشت و حداکثر سرعت آن در جاده 90 کیلومتر بر ساعت بوده است.المجنون توانایی شلیک 4 گلوله در دقیقه را داشته و برد پرتابه های آن نهایتا 32 کیلومتر بوده است. الفاو الفاو یک هویتزر 210 میلیمتری بود که در خلال سال های 1988 الی 1990 توسط جرالد بول برای ارتش عراق طراحی شد.این هویتزر توانایی شلیک پرتابه های متعارف و غیرمتعارف منجمله پرتابه های شیمیایی و بیولوژیکی را داشت.نام این هویتزر از یکی از شهر های جنوبی عراق (فاو) گرفته شده است. عراق با تجربه ای که از نیش های زهر دار هویتزر کوکسان ایران در طول جنگ ایران و عراق کسب کرده بود(لازم به ذکر است هویتزر کوکسان که ساخت کره شمالی است دارای پرتابه هایی با برد 60 کیلومتر است و عراق صدمات زیادی از این هویتزر دید) تصمیم به ساخت این هویتزر گرفت تا صاحب یک توپخانه مدرن برد بلند شود.پس از جنگ عراق با کویت و تحریم عراق این کشور نتوانست به تولید این هویتزر ادامه دهد و بدین ترتیب تنها چند هویتزر در این کلاس ساخته شد.طول کلی این هویتزر با لوله توپ 15 متر و طول خود لوله توپ 11 متر بود و وزنی حدود 48 تن داشت و وزن پرتابه های آن 109 کیلوگرم بود و نرخ آتش آن 4 گلوله در دقیقه بوده و برد حداکثری گلوله های آن 57 کیلومتر بوده است. بهینه سازی های انجام شده بر روی T-55 مجهز نمودن این تانک به خمپاره انداز های 160 میلیمتری: مجهز نمودن این تانک به توپ 100 میلیمتری: مجهز نمودن این تانک به توپ 57 میلیمتری: لیث-90/الرعد لیث-90:در سال 1988 عراق گونه ای جدید از راکت های زمین به زمین فراگ-7 را ساخت که دارای کلاهک خوشه ای بودند و برد آنان از برد 75 کیلومتری فراگ-7 به 90 کیلومتر افزایش پیدا کرد. الرعد:عراق در دهه ی 90 میلادی و پس از جنگ سال 1991 تصمیم به نوسازی موشک های فراگ خود کرد زیرا این موشک ها به پایان تاریخ انقضای خود رسیده بودند و کارایی لازم را نداشتند،عراق پس از نوسازی این موشک ها نام الرعد را بر روی آنان نهاد. سجیل یکی از پروژه های خارجی که عراق در آن سهیم بود پروژه آستروس-2 بود.(سیستم راکت انداز آستروس-2 ساخت کشور برزیل است،عراق با کشور برزیل مراودات بسیاری خوبی داشت،از جمله شرکت هایی که عراق با آنان همکاری بسیار میکرد میتوان Engesa و Avibras را نام برد) راکت انداز سجیل(یا همان آستروس-2) هم در جنگ ایران و عراق حضور داشت و هم در جنگ سال 1991 و کارایی بسیار خوبی از خود نشان داد.یکی از مشخصات جالب این سیستم راکت انداز این است که میتواند سه نوع موشک با سه کالیبر متفاوت را شلیک کند،این سه کالیر عبارتند از:"SS - 30"(این موشک دارای کالیبر 127 میلیمتری و بردی 30 کیلومتری است و یک سیستم راکت انداز سجیل(آستروس-2) میتواند 32 عدد از این راکت را حمل نماید)"SS - 40"(این موشک دارای کالیبر 180 میلیمتری و بردی 35 کیلومتری است و یک سیستم راکت انداز سجیل(آستروس-2) میتواند 16 عدد از این راکت را حمل نماید) "SS - 60"(این موشک دارای کالیبر 300 میلیمتری و بردی 60 کیلومتری است و یک سیستم راکت انداز سجیل(آستروس-2) میتواند 16 عدد از این راکت را حمل نماید).عراق تمام این موشک ها را در داخل کشور میساخت با نام های: SS - 30=) Sajil - 30) و SS - 40=) Sajil - 40) و SS - 60=) Sajil - 60) زمانی که عراق در جنگ سال 1991 تلفات بسیاری دید و بسیاری از زره پوش ها و لانچر های موشک هایش نابود شد تصمیم بر این گرفت که راکت های Sajil - 30 خود را در درون محفظه هایی کند و آن ها را از روی پایه های توپ پرتاب کند(به تصاویر زیر توجه کنید)،محفظه های پرتاب راکت به پایه ها جوش داده شده بودند و غیر قابل جدا شدن بودند. ابابیل-50/النداء/ابابیل-100 ابابیل-50 ابابیل-50 نیز از پروژه های خارجی دیگر است که عراق در آن سرمایه گذاری کرده بود،ابابیل-50 در واقع راکت انداز M-87 Orkan ساخت یوگوسلاوی است که عراق نیز در ساخت آن شریک این کشور شده بود.حداکثر برد راکت های ابابیل-50 حدودا 50 کیلومتر بود و 12 لوله ی پرتابگر راکت بر روی شاسی آن وجود داشت و کالیبر راکت ها آن 262 میلیمتر بود،ویژگی بسیار جالب این راکت انداز مجهز بودن به کلاهک های خوشه ای،ضد تانک و ضد نفر بود که این ویژگی در آن زمان بسیار پیشرفته بود و کمتر کشور هایی این تکنولوژی را دارا بودند. النداء راکت های مصرفی در سیستم راکت انداز النداء همان راکت های 262 میلیمتری سیستم راکت انداز ابابیل-50 هستند با این تفاوت که هر سیستم دارای 6 لوله ی راکت انداز است و این لوله ها بر روی لانچر موشک سام-2 بسته شده اند(به تصاویر این راکت انداز دقت کنید.) ابابیل-100 این سیستم راکت انداز برای اولین بار در نمایشگاه تسلیحاتی سال 1989 بغداد مشاهده شد.این سیستم دارای 4 لوله ی پرتابگر راکت بود،راکت های این سیستم بر اساس راکت های راکت انداز ابابیل-50 در داخل عراق طراحی شده بودند و تنها تفاوت این دو راکت در کالیبر آنان بود،راکت های ابابیل-50 262 میلیمتری بود و راکت های ابابیل-100 400 میلیمتری،برد این راکت ها 100 کیلومتر بود و توانایی پرتاب راکت هایی با کللاهک های خوشه ای و ضد نفر و ضد تانک را داشت.شاسی این سیستم همان شاسی راکت انداز سجیل است. راکت انداز 81 میلیمتری این سیستم راکت انداز بسیار ناشناخته است و یکی از ابداعات ارتش عراق به شمار میرود،این سیستم 35 لوله ی پرتاب راکت دارد و ساخت راکت های آن نیز بسیار آسان است. پایان قسمت ششم نویسنده و مترجم:عرفان صادقی فقط برای میلیتاری

بخش پنجم:نیروی زمینی(2)،نفربر ها بهینه سازی های انجام شده بر روی نفربر MT-LB مجهز کردن این نفربر به یک قبضه خمپاره انداز 120mm،در هنگام استفاده از این خمپاره انداز سقف نفربر به جهتین باز شده تا شلیک انجام شود: مجهز کردن این نفربر به چهار قبضه خمپاره انداز 81mm ساخت کشور اتریش،این خمپاره انداز ها هنگام استفاده به وصیله یک بازوی مکانیکی از بالای نفربر به پشت نفربر آورده می شدند: مجهز کردن این نفربر به راکت انداز های 107mm ،از آن جهت که عراق به سازمان مجاهدین خلق بسیار کمک می نمود برای اولین بار این راکت انداز ها را بر روی نفربر های این گروهک وصل کرد،بعد از آن عراق نفربر های خود را نیز به این راکت انداز مجهز کرد: (تصویر اول متعل به رژه گروهک منافقین است) مجهز کردن این نفربر به لانچر های ناشناخته،به احتمال زیاد لانچر راکت های پاک کننده معابر مین و یا موشک ضد تانک بوده اند: مجهز کردن این نفربر به خمپاره انداز های اتوماتیک 82mm : تبدیل کردن این نفربر به آمبولانس زرهی: مجهز کردن این نفربر به زنجیر چرخ های پهن تر: مجهز نمودن این نفربر به تیربار های ضد هوایی 14.5mm و 23mm و تبدیل آن ها به سامانه های ضد هوایی،نفربر هایی که به این نوع تیربار ها مجهز شده اند هنوز هم توسط ارتش جدید عراق استفاده می شوند: انواع 14.5 میلیمتری: انواع 23 میلیمتری: بهینه سازی های انجام شده بر روی نفربر BTR-50/OT-62 مجهز کردن این نفربر به تیربار های ضد هوایی 23mm و 30mm و استفاده از آن ها به عنوان سامانه ضد هوایی: مجهز کردن این نفربر به برجک نفربر کاسکاول(توپ 90mm): بهینه سازی های انجام شده بر روی نفربر PT-76 مجهز کردن این نفربر به توپ 100 و یا 130 میلیمتری متحرک(تصویر زیر در سال 2003 گرفته شده است): بهینه سازی های انجام شده بر روی نفربر BRDM-2 تعویض تیربار اصلی 14.5mm این نفربر با تیربار 23mm : بهینه سازی های انجام شده بر روی نفربر EE-9 تعویض توپ اصلی 90mm این نفربر با یک تیربار احتمالا 20mm: بهینه سازی های انجام شده بر روی نفربر BMP-1 اضافه کردن زره اضافی به قسمت های کناری این نفربر(این نفربر به نام صدام نیز شناخته میشود): بهینه سازی های انجام شده بر روی دیگر خودرو ها اضافه کردن یک توپ بدون عقب نشینی بر روی یک شاسی کاری بسیار معقول است که بیشتر کشور ها از جمله عراق آن را انجام داده است. مجهز کردن خودرو های BJ-212 به توپ بدون عقب نشینی m-40 106 mm : مجهز کردن موتورسیکلت ها به راکت spg-9: پایان قسمت پنجم نویسنده و مترجم:عرفان صادقی فقط برای میلیتاری

بخش چهارم:نیروی زمینی(1)،تانک ها بهینه سازی تانک t-55 ارتش عراق به مانند بسیاری از کش.ر های دیگر ستون فقرات نیروی زرهی خود را بر تانک t-54/55 قرار داد.پس از تحویل اولین تانک از این نوع،صد ها ارابه تانک t-54/55 و انواع چینی و رومانیایی آن یعنی type-59/69 و tr-580 وارد عراق شد و جزء جدایی ناپذیر ارتش این کشور شد.پس از پایان جنگ ایران و عراق و جنگ سال 1991 عراق تصمیم به آپگرید کردن و افزایش طول عمر این تانک ها گرفت که جالب توجه است،ما در این مقاله به معرفی آنان می پردازیم. تانک انیگما بیشترین و قابل توجه ترین بروز رسانی عراق بر روی تانک های t-55 تانک انیگما بود،هر چند این بروزرسانی در خود کشور عراق به پروژه m-77 معروف است.پروژه ساخت این تانک در اواخر جنگ ایران و عراق آغاز شد.پروسه مدرن سازی این تانک واقعا کامل بود و تنها شباهتی با گذشتگان خود داشت(t-55) بدنه ی خود بود.در این پروژه این وسایل و ارتقا ها بر روی t-55 صورت گرفت:توپ 125mm (متعلق به تانک t-72)،تجهیزات الکتریکی و اپتیکی،زره،موتور و شاسی. به احتمال زیاد این تانک برای خدمت در گارد ریاست جمهوری عراق طراحی شده بود،اما در نهایت مشخص شد که این به روز رسانی ها بسیار گران تر از منتاژ تانک t-72 هستند،با این حال ارتقا سبک تری بر روی تانک های t-55 صورت گرفت(پروژه qm که در ادامه مقاله به آن میپردازیم).در نهایت این پروژه به بهبود سطح حفاظت(زره) تانک انیگما کاهش یافت.باید گفت مهندسین عراقی موفق به ساخت یک زره بسیار قدرتمند برای این تانک شده بودند.طرفین بدنه،کلاهک و جلو و عقب این تانک با استفاده از جعبه های فولادی جوش داده شده محافظت شده بودند(گفتنیست فولاد های استفاده شده در این جعبه های فلزی از زره پوش های ایرانی به غنیمت گرفته شده جدا شده بودند).درون این جعبه های فولادی از لایه های فلزی ،آلومینیومی و پلاستیکی تشکیل شده بود.بلوک های فلزی قابل تعویض بودند.این بلوک ها در دو سری تولید شدند که سری دوم فاقد لایه های پلاستیکی بود و جای آنرا سیمان و ماسه پر کرده بود.در نهایت زره یک پنجم تانک های انیگما استاندارد بود و بقیه تانک ها کیفیت زره کمتری داشتند(میتوان گفت حدود 500 تانک انیگما تولید شد). تانک هایی که از زره های با کیفیت پایین استفاده می کردند دارای وزن 5 تنی بودند و تعادل تانک را به سمت جلو بر هم میزدند به همین دلیل به عقب برجک تانک یک وزنه وصل شد،به احتمال زیاد برجکی که در عقب تانک وصل میشد از سیمان پر شده بود.این افزایش وزنی تانک با بهینه سازی تانک انیگما برطرف شد.متاسفانه فقط انیگماهای متعلق به گارد ریاست جمهوری دارای وسایل ارتباطی بودند. همانطور که در بالا ذکر شد بهینه سازی های زرهی این تانک بسیار کامل و موفق بود به طوری که از تانک های مدرن t-72 نیز حفاظت بالاتری داشتند.در یک درگیری با نیروی های ائتلاف در سال 1991 یک تانک انیگما پس از برخورد چند موشک میلان شلیک شده از یک بالگرد جان سالم به در برد و به انجام ماموریت خود ادامه داد.در یک مورد دیگر در شهر بغداد سه تانک انیگما که هر یک مورد اصابت 2 موشک ضد تانک قرار گرفته بودند جان سالم به در برده بودند.پس از اتمام جنگ در سال 1991 زره این تانک به آمریکا برده شد و مورد آزمایش قرار گرفته شد و مشخص شد که زره این تانک حتی انواع بدون کیفیت و فاقد لایه های پلاستیکی آن از حفاظت بسیار بالایی برخوردار بودند. پس از جنگ سال 1991 اساس وجود تانک های انیگما به یک معما تبدیل شد زیرا به طور ناگهان این تانک ها ناپدید شدند برخی گزارش ها نشان میدهد بعد از انهدام چند اراده از این تانک در جنگ خلیج فارس بقیه تانک ها یا به حالت غیر فعال در آمدند و یا برای استفاده از تجهیزاتشان از هم جدا شدند.تانک هایی هم که از این مرحله جان سالم به در بردند توسط آمریکا نابود و ذوب شدند.البته دو تانک انیگما هنوز هم در موزه های آبردین آمریکا و بووینگتون انگلیس نگه داری می شوند. ماکت این تانک: تصاویر گرافیکی از اندازه های زره این تانک: زره برش خورده این تانک: این تانک در موزه آبردین آمریکا: عکس های بیشتر این تانک در موزه بووینگتون: عکس های بیشتر پروژه t-55qm پروژه qm-1 در واقع اضافه کردن یک توپ 105 میلیمتری و یک فاصله یاب فرانسوی بود که تقریبا بر روی تمام تانک های t-55 انجام شد(حتی تانک های ارتش امروزی عراق نیز دارای این سیستم ها هستند). اما ارتقا کامل با پروژه qm-2 انجام شد.این پروژه با نام t-72z (با تانک t-72z ساخت ایران تفاوت دارد)در این پروژه تانک های t-55 به علاوه فاصله یاب،توپ 2a46 (توپ تانک t-72) و لودر اتوماتیک و نارنجک انداز اضافه شد.مقدار بسیار کمی از تانک های عراق به این حد از ارتقا رسیدند و همان مقدار کم نیز در سال 1991 نابود شد. شیر بابل پس از خریدن صد ها تانک t-72 از شوروی توسط عراق این کشور به تولید این تانک علاقه مند شد،از آن طرف تحریم های سازمان ملل برای خاتمه دادن به جنگ ایران و عراق عرصه را برای خرید از شوروی تنگ تر میکرد،تمام این دلایل دست به دست یکدیگر دادند تا عراق از کشور لهستان تانک وارد کند،پس از خریدن تانک از لهستان نوبت ساخت کارخانه تولید این تانک در خاک عراق شد.عراق در کارخانه مونتاژ خود در شهر تاجی شروع به مونتاز تانک t-72m (مدلی ضعیف تر از مدل اصلی t-72) کرد.بهینه سازی های عراق بر روی تانک t-72m از این قرار بود:اضافه کردن 30 میلیمتری زره تانک،اضافه کردن فاصله یاب لیزری،شاسی تقویت شده،چنگک های کندن زمین،دستگاه تولید دود برای استتار و در آخر زره های واکنشی.مونتاژ این تانک از سال 1989 تا سال 1990 ادامه داشت.تقریبا تمام تانک های t-72 به گارد ریاست جمهوری تحویل داده شدند و در سال های 1991 و 2003 مبارزاتی با نیروهای ائتلاف انجام دادند که به هیچ وجه به موفقیت دست نیافتند.این تانک هنوز هم در ارتش عراق در حال خدمت است حتی کشور بلغارستان تانک های از رده خارج t-72 خود را به این کشور اهدا کرده است.اخباری در سال 2009 نشان می دهد که عراق قصد دارد حدود 2000 تانک t-72 از کشور های شرقی و مرکزی اروپا خریداری کند که بعدا توسط آمریکا ارتقا داده شود(ادر این ارتقا که به t-91 موسوم است قرار است زره،تسلیحات و الکترونیک این تانک بهینه سازی شود). پایان قسمت چهارم نویسنده و مترجم:عرفان صادقی فقط برای میلیتاری

قسمت سوم:نیروی دریایی قایق گشت زنی سواری سواری نوعی قایق گشت زنی ساخت عراق است،تولید آن از دهه 1980 آغاز شد،سواری در 6 مدل مختلف(نه چندان متفاوت) تولید شد که مدل 4 و 6 از مدل های دیگر بزرگتر بودند،عراق از این قایق حدود 72 عدد تولید کرد.بسیاری از این نوع قایق در جنگ با ایران و جنگ سال 1991 نابود شد،بعد از جنگ سال 1991 این کشور نگهداری مناسبی از این قایق نکرد که منجر به این شد که در سال 2003 تنها چند عدد از آن ها باقی مانده بود و تعداد زیادی از آنان زنگ زده و مستهلک شده بودند.عراق در سال های 1989 و 1990 حدود 4 یا 5 عدد از این قایق را به نیروی دریایی جیبوتی فروخت(آخرین بار در سال 2005 مشاهده شده اند).بزرگترین تغییر در این کلاس از قایق ها افزایش 3 تنی وزن "سواری 6" نسبت به سواری 4 بود.این قایق دارای دو موتور بنزینی بود که آنرا به سرعت 25 گره دریایی می رساند.تسلیحات کلاس سواری شامل تیر بار های 12.7 میلیمتری و 14.5 میلیمتری و راکت انداز های 57 میلیمتری و مین های دریایی به تعداد 4 عدد بود. قایق گشت زنی العبور این کلاس قایق گشتی در دهه ی 1990 طراحی شد و کار ساخت 6 عدد از آن قبل از سقوط صدام شروع شد اما به اتمام نرسید و بدنه نیمه ساخته شده ی آن ها به حال خود باقی گذاشته شدند،در سال 2005 فرمانده نیروی دریایی عراق دستور ادامه ساخت آن را صادر کرد تا در سال 2006 کار ساخت اولین قایق به اتمام رسید و وارد نیروی دریایی عراق شد.مشخصات فنی این قایق بسیار کمیاب است اماتا به حال طول 30 متری و یک تیربار سبک 7.62 میلیمتری آن برای ما شناخته شده است. مین های دریایی المراه:این مین یک کپی از مین یک مین روسی است،این مین را ایران نیز در حال ساخت این مین با نام صدف است.این دو کشور در جنگ ایران و عراق از این مین بر علیه یکدیگر استفاده کردند.عراق در سال 1991 از این مین بر علیه آمریکا استفاده کرد.این مین با تلنگری نسبتا ضعیف منفجر می شود. المثنی:با این وجود که مین های دریایی بسیار موذی هستند اما این مین از تمام آن ها موذی تر و غیر قابل اطمینان تر است،دلیل آن این است که این مین بر روی آب شناور بوده و آزادانه به هر سمتی میرود و حتی ممکن است برای کشتی های غیر نظامی هم مشکل ساز باشد و یا حتی جریان های اقیانوسی آنرا به هر سمت برده و در جایی مانند ساحل آن را نگه دارد و با توجه به اینکه المتنی زمان زیادی را می تواند فعال بماند مشکل ساز شود.این مین را میتوان از شناور های نظامی و حتی غیر نظامی و حتی بالگرد mi-8 پرتاب کرد.این مین در دو مدل با مواد منفجره ی 35 و 45 کیلوگرمی تولید شده است،این مین در جنگ ایران و عراق و خلیج فارس استفاده شده است. LUGM - 145:این مین بر اساس مین m-08 ساخته شده است و مواد منفجره ای 145 الی 200 کیلو گرمی است. این مین در جنگ سال 1991 استفاده شد(چیزی حدود 700 الی 800 مین) و به هواپیما بر USS Tripoli vh اصابت کرد و چهار خدمه ی آن را مجروح کرد.این مین در جنگ سال 2003 نیز استفاده شد و بر علیه کشتی های غیر نظامی استفاده شد. سجیل:این مین بر اساس یک مین ایتالیایی ساخته شده است.سجیل دارای مواد منفجره ای به وزن 400 کیلو گرم است،این مین در جنگ سال 1991 به طور محدود استفاده شد.سجیل را میتوان با هواپیما و بالگرد پرتاب کرد. عراق این مین ها را با استفاده از قایق های مین ریز خود مانند قایق سواری پخش میکرد اما نمیشد به طور دائم از قایق های نظامی استفاده کرد به این دلیل عراق از کشتی های غیر نظامی نیز استفاده میکرد و مین ها را داخل آن ها مخفی میکرد،عراق از بالگرد های فرلون و mi-8 و هواپیمای توپولوف 16 نیز برای مین ریزی استفاده میکرد. به این تصاویر توجه کنید: پایان قسمت سوم نویسنده و مترجم:عرفان صادقی فقط برای میلیتاری

قسمت دوم:موشک های کروز موشک ابابیل پروژه ابابیل در اصل تلاش عراق برای تبدیل پهپاد هدف Mirach-100 ایتالیایی به یک موشک کروزز است.عراق یکی از خریداران عمده این پهپاد بود که مدتی بعد آم را تحت لیسانس و با نام مراقب-100 در داخل کشور تولید کرد. موشک ابابیل دارای یک موتور توربوجت و دو سکان عمودی پروانه ای بود و در قسمت جلوی دماغه ی خود یک دوربین برای هدایت تلویزیونی داشت.اعتقاد بر این است که ابابیل طولی حدودا 6 متری و وزنی حدودا 1000 کیلوگرمی داشته و برد آن حدودا 500 کیلومتر بوده است.در سال 1995 گزارشی اعلام شد که در آن به این موضوع می پرداخت که عراق در حال توسعه یک کلاهک میکربی برای یکی از پهپاد های خود است که احتمال میرود همان موشک ابابیل باشد. موشک های الفاو 150/200 - جنین پس از خروج بازرسان سازمان ملل در سال 1998 عراق دو پروژه ساخت موشک کروز را از سر گرفت که هر هر دوی آنان بر پایه تبدیل موشک ضد کشتی کرم ابریشم به یک موشک کروز زمین پایه استوار بود.اولین پروژه (الفاو 150/200) در سال 1996 افشا گشت این پروژه افزایش برد HY-2 از 100 کیلومتر به 150 الی 180 کیلومتر بود و دیگری (پروژه جنین) تلاش برای افزایش برد HY-2 به 1000 کیلومتر با کمک تعویض موتور موشک بود که در اواخر سال 2001 آغاز شد. موشک الفاو 150/200 الفاو یک پروژه مخفی بین MIC ، نیروی دریایی عراق و شرکت جنرال الکریمه بود.در این پروژه با استفاده از اجزا و لوازم موشک های C-601 و C-611 و تغییر سیستم متحرکه HY-2 آن را به برد 150-180 کیلومتر میرساند.این پروژه بیشتر سعی میکرد موشک های هواپرتاب را به موشک های زمین پرتاب تبدیل کند تا نبود هواپیماهای H-6 (که لانچر موشک های C-601 و C-611 بود) را جبران کند (این هواپیما ها در حمله آمریکا به عراق در سال 1991 نابود شدند). شرکت الکرامه موتور های مختلفی را برای جایگزینی با موتور اصلی HY-2 امتحان کرد،موتور C-611 بهترین پیشرانه برای این پروژه بود زیرا بالاترین انرژی را تولید می کند و برای بالا بردن برد موشک کمک بسیاری می کرند،با این حال گزارش های متناقضی از مهندسان درگیر این پروژه اعلام شد که نشان می دهد موتور های موشک های P-15 و C-601 نیز در این پروژه امتحان شدند که آن ها هم موفقیت آمیز بودند.شرکت الکرامه سوخت موشک الفاو را نیز تغییر داد و سوخت مورد استفاده در HY-2 که TG-02 بود را به سوخت AZ-11 (با ترکیب:89%DETA و 11% UDMH) که بازدهی بالایی دارد تعویض کرد.تست الفاو نیز انجام شد و به راحتی به برد 168 کیلومتر دست یافت که این برد بالاتر از مقدار اجازه داده شده ی سازمان ملل(150 کیلومتر) بود که موجب این شد مقدار سوخت را به شکلی تنظیم کنند تا برد الفاو زیر 150 کیلومتر باقی بماند تا با بازخواست سازمان ملل روبرو نشوند. کلاهک الفاو همان کلاهک استاندارد موشک HY-2 باقی ماند و هیچ مدرکی هم تلاش عراق برای ساختن کلاهک های خوشه ای و شیمیایی و میکربی را اثبات نمیکند. سیستم هدایت این موشک با توجه به افزایش برد الفاو نصبت به HY-2 می بایست عوض می شد که به راحتی از خارج کشور قابل خریداری بود اما تحریم های سازمان ملل به عراق چنین اجازه ای نمیداد.اولویت ساخت چنین هم در دستور کار نبود و تمام تلاش شرکت الکریمه بر افزایش برد و سیستم محرکه آن بود،در این شرایط عراق مجبور شد به طور مخفیانه سیستم هدایت را از منابع خارجی به دست بیاورد. الفاو به تعداد 10 فروند به ارتش عراق تحویل شد که در جنگ سال 2003 از پنج فروند آن برای هدف قرار دادن مواضع آمریکا در خشکی استفاده شد. موشک های کرم ابریشم(HY-2) عراق: موشک جِنین عراق در سال 2002 و 2001 برای تبدیل موشک HY-2 به یک موشک کروز با برد بیش از 1000 کیلومتر تلاش می کرد.عراق با برد این موشک می توانست از درون مرز های خود تمام نقاط ایران و اسرائیل را تحت پوشش خود قرار بدهد. این پروژه در سال 2001 مطرح گشت و در سال 2002 به تایید صدام حسین رسید.این پروژه رسما در تاریخ 1 ژوئن 2002 آغاز شد و به سه تا پنج سال برای تکمیل پروژه وقت لازم داشت،اما با ورود بازرسان سازمان ملل در تاریخ دسامبر 2002 لغو شد.با این حال بدنه و موتور موشک از ترس کشف شدن توسط بازرسان مخفی شدند. شرکت الکرامه مسئولیت کلی پروژه را در دست داشت و در نهایت دکتر مشیر مسئول این پروژه شد با این حال سرتیپ ندیم نیز به سرپرستی پروژه مظف گشت.مفهوم اولیه این پروزه عبارت بود از تعویض موتور استاندارد موشک HY-2 با یک موتور توربو شفت بالگرد که منجر به حذف تانکر های حامل مواد اکسید کننده می شد و فضای بیشتری را برای تانکر سوخت باقی میگذاشت تا بتواند به برد های بالا دست پیدا کند.این پروژه به 4 فاز تقسیم شد: فاز یک:شبیه سازی رایانه ای برای آزمایش مفاهیم و حفظ یک پارچگی سازه و ثبات موتور توربوشفت و شبیه سازی تراست و گشتاور موتور فاز دو:آزمایش و نصب موتور فاز سه:ساخت و تست پرواز نمونه اولیه فاز چهار:کار بر روی هدایت و ناوبری و کنترل موشک شرکت هایی که در پروژه جنین درگیر بودند عبارتند از:شرکت القدس که وظیفه ساخت بدنه و کلاهک را بر عهده داشت،شرکت المیلاد که وظیفه طراحی و تولید آیونیک موشک را بر عهده داشت،شرکت الندا که وظیفه طراحی سیتم پرتاب را بر عهده داشت،شرکت ابن فرناس و کارگاه های ارتش عراق که وظیفه تغیرات و تنظیمات موتور بالگرد را بر عهده داشتند و در آخر شرکت الکریمه که وظیفه مونتاژ نهایی را بر عهده داشت. عراق برای پیشرانه موشک جنین از موتور های مازاد بالگرد های خود استفاده کرد.در ابتدا عراق قصد استفاده از موتور TV-2 بالگرد MI-8 را داشت اما مهندسین شرکت ابن فرناس تخمین زدند که موشک جنین 2670 نیوتون(600 پوند) نیرو لازم دارد اما موتور TV-3 تنها قادر به تولید 2000 نیوتون (450 پوند) انرژی بود،بنابراین شرکت ابن فرناس شروع به مطالعه و تحقیق بر روی موتور TV-3 بالگرد MI-17 کرد،اما بررسی موتور TV-3 به علت ورود بازرسان سازمان ملل لغو شد.هر دو این موتور ها می توانستند به راحتی و بدون تغییرات زیادی بر روی بدنه HY-2 قرارا بگیرند.مهندسین ابن فرناس بر این باور بودند که تبدیل موتور TV-3 از توربوشفت به توربوجت دشوار خواهد بود زیرا پره ها(Vans) را نمیتوان به راحتی حذف کرد اما پس از مدتی تحقیق و بررسی متوجه شدند که این مشکل را میتوان با زمان و پول کافی حل کنند.متخصصان این شرکت فقط به فاز مدلسازی موتور موشک جنین شدند و تست این موتور هرگز انجام نشد. موشک جنین قادر به حمل یک کلاهک 500 کیلوگرمی محتوی مواد منفجره متعارف بود اما بعد از اشغال عراق معلوم شد که جنین قادر به حمل کلاهک خوشه ای،شیمیایی و میکربی است. به گفته یک مقام ارشد این پروژه در ژوئیه سال 2003 دقت ناوبری جنین نمیتوانسست عامل مهمی در فاز اول پروژه باشد،اولویت اول پروژه دستیابی به بردی 1000 کیلومتری بوده است.این رویکرد غیر معقول نیست چنانکه در پروژه الحسین دیدیم که برد فدای دقت موشک شد.مقامات در ابتدا متقاعد شده بودند که همان سیستم ناوبری موشک HY-2 را در در پروژه جنین استفاده کنند.سیستم هدایت موشک HY-2 به اندازه کافی دقیق نیست و عراق قصد داشت به هر صورت به یک سیستم هدایت دقیق دست پیدا کند،آن ها تصمیم گرفتند از سیستم جهانی GPS استفاده کنند اما تحریم های سازمان ملل این اجازه را به آن ها نمیداد،آن ها برای یک راه حل موقت از سیستم هدایت موشک هوا به هوای A-A-6)R-40) که دارای سه ژیروسکوپ و سه شتاب سنج بود استفاده کردند،پروژه جنین در اوایل کار خود با بازگشت بازرسان سازمان ملل قطع شد و مدارک و نقشه ها بازمانده های این پروژه مانند موتور موشک بعد از اشغال عراق سوزانده شد و از دستیابی عراق به یک موشک کروز استراتژیک جلوگیری کرد. پایان قسمت دوم نویسنده و مترجم:عرفان صادقی فقط برای میلیتاری ادامه دارد....

درسته علي آقا جنگنده‌هاي اسراييلي دقيقا F-16A NETZ بودن و در اون زمان هنوز لايتنينگ استفاده نميشد.ولي جنگنده‌هاي اسراييل به غلاف Pave Penny مجهز بودند كه بازهم امكان هدايت بمب ليزري رو بهشون ميداده.فكر كنم تنها نكته‌ي مبهم نوع بمب باشه نه وزنش.چون از روي همين مارك84 ميشه سه تا سلاح ديگه هم به دست آورد؛ بمب ليزري GBU-10 و بمب تلويزيوني GBU-15 كه در نوع ديگرش به موشك AGM-130 تبديل ميشه. احتمالا از GBU-15 استفاده كردن ولي با توجه به تك كابين بودن هواپيماهاشون نميدونم براي هدايت همزمان چيكار كردن! به نظر من خيلي بعيده با بمب سقوط آزاد بشه با اين دقت به مهمترين قسمت خاك عراق(بعد از قصرهاي صدام) حمله كرد.در حمله‌ي نيروهاي ايراني هم بمبهاي سقوط آزاد استفاده شده بود ولي هيچ تخريب قابل توجهي به بار نيومد.به نظرتون كم كم مساله عجيب نميشه؟ نكنه اصلا با استفاده موشك هدايت شونده يا بمب ضدبانكر عمليات رو تمام كردن و براي قهرمان بازي بيشتر اون رو بمب سقوط آزاد اعلام كرده باشند! هواپيماي ايلان رامون در تصوير كامل ميتوان نوع آن(F-16A) را مشخصا ديد و همينطور هواپيماي ديگر غلاف پيو پني روي هواپيماي ايلان رامون F-16B اسراييلي كه هم دوره‌ي هواپيماي رامون هست(به پيو پني توجه كنيد) F-16D در حال پرتاب GBU-15 بمب GBU-15 و موشك AGM-130 والا من تا حالا نشنيده بودم ابوالهول! در منبع عربي هم اوپرا ذكر شده: عملیه اوبرا Operation Opera

خيلي جالب بود. اگر صدام تا اين حد ديوانه و خشن و آدمخوار نبود احتمالا پيشرفتهاي بيشتري هم ميكردن. تاپيك جالب، نو و يك كار تحقيقاتي واقعي بود.دستتون درد نكنه. عجب اعتماد به نفس بالايي! تا جايي كه ما ميدونيم اين مردك حتي پدر واقعي خودش رو هم نميشناخته. از يك طرف شيعيان رو كشتار ميكرد و از طرف ديگه (با پوتين نظامي!) وسط حرمهاي مطهر امام حسين و حضرت عباس (عليهم السلام) نماز ميخوند. درسته علي آقا طبق نوشته‌ي ويكي عمليات با بمبهاي مارك84 انجام شده. ولي با توجه به اينكه تمام بمبها به هدف برخورد كرده و اون رو به كلي نابود كردند به نظر من احتمالا كيت هدايت ليزري هم روي بمبها نصب بوده و در واقع بمبهايMK84 به GBU-10 تبديل شده بودن. احتمالا اسراييل قصد داشته مهارت خلبانانش رو با اين گفته بيشتر نشون بده.از طرفي هم با توجه به نوع عمليات كه يك بزن درروي واقعي بوده امكان استفاده از بمب ليزري و قفل رو هدف كم ميشه. ولي من تصويري از HUD يكي از F-16C BARAK ها ميگذارم كه نشون ميده اونها به سيستم جلونگر فروسرخ مجهز بودن و اين بدون داشتن غلاف Litening براي F-16C ممكن نيست. پس اگر غلاف لايتنينگ داشتن حتما ميتونستن از بمب ليزري استفاده كنن. هنوز براي من مشخص نشده از چي استفاده كردن. HUD يكي از جنگنده‌ها در عمليات اوپرا ايلان رامون معروفترين خلبان اسراييلي در عمليات اوپرا هواپيماي ايلان رامون يكي ديگر از هواپيماهاي شركت كننده در عمليات(به آرم نيروي هوايي عراق و راكتور تموز دقت كنيد) ايلان رامون اولين فضانورد اسراييلي بود كه در حادثه‌ي انفجار شاتل كلمبيا کشته شد! براي دريافت اطلاعات بيشتر ميتونيد به نشاني زير سري بزنيد. Babylon Super Cannon

هم میشه این حرفتون رو تایید کرد و هم نه،به این خاطر که عراق در حالی که کلاهک ها رو سبک تر میکرد مخزن سوخت ها رو هم بزرگتر میساخت،به این ماجرا توجه کن:در ماه آوریل سسال 1988 متخصصان ایرانی موفق به بازیابی بدنه یک موشک الحسین نسبتا سالم شدند که اجازه تحقیق رو به اون ها میداد،ایرانی ها پس از بررسی موشک به این نکته پی بردند که سوخت موشک نسبت به موشک اسکاد بی از یک تن به 5 تن افزاریش یافته است و و مخزن اکسید کننده ها(تانکر اکسیژن ها) 85 سانت و تانکر سوخت 45 سانت بلند تر شده است،عراقی ها با برش دادن یک مخزن سوخت موشک اسکاد و چسباندن آن به یکی دیگر از مخزن ها این مخزن های بزرگ را میساخت،در واقع از متلاشی شدن 3 موشک اسکاد 2 موشک الحسین درست میشد. به این عکس توجه کن: مقایسه اندازه های دو موشک العباس و الحسین البته من فکر میکنم که در اندازه های این عکس اشکالاتی وارد شده ولی یک طرح کلی از افزایش اندازه های این دو موشک را به انسان میدهد. به نظر من بی تدبیری عراق و کوتاه بودن زمان ضدحمله عراق بود وگرنه عراق در هر دو جنگ خلیج فارس(1991 و 2003) موشک هایی رو به سمت پایگاه های عراقی شلیک کرد ولی بی دقتی این موشک ها باعث این شد که تاثیر خودش نشون نده.