شرکت آذربایجانی DEFTECH پهپاد DT-001وDT-101 را مجهز به مهمات سرگردان F-1500/F-5000 ارائه می کند. این سیستم که برای انجام طیف گسترده ای از ماموریت ها طراحی شده است، شامل دو هواپیمای بدون سرنشین (پهپاد) با بال های پشت سر هم، DT-001 و DT-101، و همچنین مهمات سرگردان F-1500 و F-5000E است. پهپاد DT-001 پهپاد DT-001 مانند یک هواپیما بلند می شود و فرود می آید. وزن برخاست آن بسته به ماموریت بین 75 تا 120 کیلوگرم متغیر است، حداکثر جرم محموله 40 کیلوگرم است. طول بال های این پهپاد 3.6 متر و درازای آن 3.6 متر است. نیرو محرکه آن یک موتور360سی سی بنزینی با پروانه دو ملخه ست DT-001 دارای سرعت کروز 120-130 کیلومتر در ساعت و ارتفاع کروز بین 3000 تا 5000 متر است. مخزن سوخت بسته به مشخصات پرواز و بار، استقامت 5 تا 10 ساعته را تضمین می کند. پهپادDT-101 پهپادDT-101 می تواندشامل دوربین‌های نوری و مادون قرمز، دوربین‌های چند طیفی، LIDAR، فاصله‌یاب تعیین‌کننده لیزری همراه با سیستم فروسرخ خنک‌شونده (FLIR)، غلاف‌های SIGINT/ELINT، غلاف‌های پارازیت یا تجهیزات رله سیگنال باشد. مجهز به سیستم ارتباطات ماهواره‌ای با پهنای باند تا 10 مگابایت، فرکانس پرش UHF رمزگذاری شده انتقال داده-ادغام در شبکه مش محلی است، و قابلیت عملیات در منطقه محروم از GNSS را دارد DT-101 یک پهپاد VTOL است که از همان بدنه هواپیما DT001 استفاده می کند، بنابراین طول و طول بال ها یکسان باقی می مانند. با این حال، نیرو محرکه متفاوتی دارد که بر اساس یک موتور بنزینی 180 سی سی به عنوان ژنراتور و چهار موتور الکتریکی با روتور است که برای برخاستن و فرود عمودی بالابر کافی را فراهم می کند، جرم برخاست بدنه هواپیما بسته به ماموریت به 55-75 کیلوگرم محدود می شود. ارتفاع کروز، سرعت و استقامت پرواز همان ست و همچنینDT-101 قادر به حمل بار ماموریت مشابه است، البته حداکثر بار محموله باید کمتر از DT-001 باشد. دو مهمات سرگردان F-1500 با برد 40 کیلومتر یا یک مهمات سرگردان F-5000E بزرگتر با برد 20 کیلومتر می توانند بر روی جایگاههای زیر بدنه نصب شوند. علاوه بر استفاده از یک پهپاد در نسخه هوا به سطح، هر دو مهمات می توانند از یک لانچر زمینی قابل استفاده مجدد در نسخه سطح به سطح نیز پرتاب شوند. هیچ جزئیاتی در مورد سیستم پرتاب لانچر ارائه نشده است، اما کاملاً محتمل است که در هنگام پرتاب قبل از فعال شدن پیشرانه مهمات و استقرار سطوح آیرودینامیکی از یک سیستم پنوماتیک استفاده شود. این مهمات دارای یک بال پشت سر هم هستند که یکی در جلوی بدنه که در زیر آن قرار دارد و دیگری در پشت که بر روی بدنه قرار دارد، و دو دم عمودی که به سمت پایین مستقر می شوند. این مهمات توسط یک موتور الکتریکی براش لس کار می کند که یک ملخ دو تیغه را می چرخاند F-1500 F-1500 حدود 1متر طول و 1.1 متر درازای بال دارد و می تواند به عنوان یک سلاح زمینی مورد استفاده قرار گیرد. جرم آن در هنگام پرتاب 5 کیلوگرم است. به نظر می رسد که جرم کلاهک بسته به نحوه استقرار F-1500 متفاوت است. دو کلاهک 1.5 کیلوگرمی موجود است، یکی ضدنفر با فیوز مجاورتی و دیگری ضد زره، که احتمالاً برای عملیات های زمینی استفاده می شود، در حالی که این مهمات در نسخه هوا به سطح می تواند یک کلاهک 3 کیلوگرمی را حمل کند که در دو نوع مختلف نیز ارائه می شود. یکی ضد زره و یکی ترموباریک. برد 10 تا 15 کیلومتری برای نسخه زمینی اعلام شده است که برای سیستم پرتاب هوایی به 40 کیلومتر افزایش می یابد و استقامت آن بسته به پیکربندی و شرایط محیطی بین 20 تا 40 دقیقه است. ارتفاع کروز آن بین 300 تا 3000 متر است. سرعت کروز حدود 120 تا 130 کیلومتر در ساعت است، اما مهمات می تواند در یک حمله در حالت شیرجه تا سرعت 250 کیلومتر در ساعت شتاب بگیرد که به گفته منابع شرکت، امکان استفاده از آن را برای انهدام هلیکوپترها یا پهپادهای دشمن فراهم می کند. دماغه مهمات مجهز به سیستم اپترونیک با دوربین های روز و شب و همچنین سیستم هدف گیری مبتنی بر الگوریتم های هوش مصنوعی است. F-5000E جرم F-5000E حدود16 کیلوگرم است، جرم پرتابگر 10 کیلوگرم است. طول بدنه پهپاد 2 متر و طول بال آن 2.2 متر است. این مهمات را می توان به سرجنگی 5 کیلوگرمی مجهز کرد که در سه نوع مختلف موجود است، ضدنفر با فیوز مجاورتی، زره پوش و ترموباریک. ارتفاع کروز بسته به ماموریت جنگی بین 300 تا 3000 متر متغیر است، سرعت کروز بین 120 تا 130 کیلومتر در ساعت و استقامت آن 20 تا 40 دقیقه است. یک سیستم اپترونیک با دوربین های روز و شب و همچنین سیستم تعیین هدف با الگوریتم های هوش مصنوعی در دماغه مهمات نصب شده است. به گفته یکی از نمایندگان این شرکت، UAS برای تولید سریالی آماده است و آزمایشات شرکت ویژگی های اعلام شده سیستم را تأیید کرد. منبع:https://www.edrmagazine.eu/

سوخو های 25 نیرویی هوایی اذربایجان و توانایی پرتاب موشکهای کروز SOM ترکیه ایی قطعا سرمایه گذاری که حکومت باکو درتوسعه قوای رزمی خودش میکنه فقط مقابله با ارمنستان نیست بازهم خوب شد که تا حالا برنامه مدرنیزه کردن میگ های 29 باکویی به شکست انجامید باکو میگ های 29 خودش رو جهت تعمیرو بهینه سازی به اکراین فرستاده بود هر سه فروند ارسالی در حملات روسها منهدم شدن البته اخباری هست که ترکیه ممکنه این نوسازی رو برعهده بگیره . حقیقت امر اینه که شاید حکومت باکو راه به ظاهر درستی رو برای بازسازی وتقویت نیروی نظامی خودش در پیش گرفته ولی این راه پر هزینه بوده و در یک درگیری بلند مدت با توجه به تکیه بر نیروها و تجهیزات خارجی کم فایده است . حکومت باکو می توسنت بخشی از این هزینه های رو صرف خرید خط تولیدو یا مونتاژ کنه ویا حداقل در برخی زمینه ها خود کفا باشه

بازدید الهام علی اف رئیس حکومت باکو از جنگند های اف جی 17 پاکستانی باکو قرار است حدود 18 فروند اف جی 17 را تحویل بگیرد

راستش اطلاعی ندارم که میشد تکی شلیک بشه و خلبان با مهارتش تعادل بالگرد و حفظ کنه و یا اینکه بالگردهای جنگی مجهز به ژیروسکوپ بودند یا نه(وزن موشک کمتر از140کیلو گرم بود) ولی با توجه به حجم خرید موشک ماوریک در رژیم گذشته اگر لازم به شلیک دوتایی موشک هم بود مسئله خاصی از این بابت وجود نداشت.

سلام اتفاقا در قالب طرح "امید"روی کبرهای نان تاو نصب شد.ظاهرا عملکرد موفقیت آمیزی داشته""".انهدام یک ایستگاه راداری ارتش عراق که در یک کارخانه متروکه استتار شده بود از معروف ترین استفاده های ماوریک توسط کبرا است. همچنین در مواردی با این موشک به مراکز تجمع نیروهای عراقی حمله می شد که نتایج بهتر در زمان کمتر نسبت به استفاده از راکت های هایدار70 داشته است. به عنوان مثال در عملیات فتح المبین 11 فروند موشک ماوریک توسط کبراهای ایران شلیک شد.این کار در حالی در ایران و در بحبوحه جنگ به انجام رسید که تا آن زمان اجرای اینکار در دنیا سابقه نداشت و در آمریکا نیز بالگرد سوپرکبرا در 1990 این موشک را به طور آزمایشی به کار گرفت."" در مورد نحوه هدایت حدسم اینه که سیستم هدایت تلویزیونی از روی فانتوم به کبرا انتقال داده شد

بسم ا... آقا مجید روی دوتا شاسی متفاوت رژه هفته دفاع مقدس 1403 خورشیدی

بسم ا... شرمن ام-4آ-3ئی8 نیروی زمینی موزه دفاع مقدس استان گیلان/شهرستان رشت

چگونه آلمان شرقی در نبرد برای فناوری شکست خورد تلاش آلمان شرقی برای رسیدن به نوآوری های تکنولوژیک غرب، موفقیت های چشمگیری را به همراه داشت، اما در مسیر نادرستی هزینه شد در ژوئیه 1958، "والتر اولبریخت"، دبیر اول حزب حاکم آلمان شرقی ، احساس خوش بینی داشت. این دبیر کل( تسخیری..اجباری)65 ساله از دو جنگ جهانی جان سالم به در برده بود،( رژیم نازی، پاکسازی های مرگبار استالین و قیام مردمی علیه رژیم او در آلمان شرقی در سال 1953.) اکنون به نظر می رسید اوضاع در حال بهبود است.اما بیش از 100000 نفر از مردم او از زمان تأسیس این ایالت، هر سال جمهوری دموکراتیک آلمان (GDR) را ترک می کردند. در سال بحرانی 1953، این ارقام به بالای 300000 رسیده بود. محدودیت های زیاد. شرایط زندگی در سال 1958 را به پایین ترین سطح خود رسانده بود "والتر اولبریخت" رهبر حزب حاکم اتحاد سوسیالیست (SED) از فرصت برگزاری کنگره پنجم این حزب استفاده کرد و خوش بینی خود را با رفقای خود در میان گذاشت. او با الهام از شعار ، "سوسیالیسم پیروز خواهد شد!"، اعلام کرد که قصد دارد اقتصاد را "در عرض چند سال" توسعه دهد تا یک بار برای همیشه برتری سیستم سوسیالیستی جمهوری دموکراتیک آلمان را در مقایسه با ایالت امپریالیستی "بن" [آلمان غربی]نشان دهد البته این خوش بینی در بهترین حالت یک ادعای جسورانه و در بدترین حالت، توهم به نظر می رسید. طبق اعتراف خود مقامات جمهوری دموکراتیک آلمان، اقتصاد این ایالت کوچک. حدود 30 درصد از اقتصاد همتای غربی بسیار بزرگتر و مرفه خود عقب تر بود. این کشور سهم بزرگ غرامت های جنگی را پرداخت کرده بود، زیرا اتحاد جماهیر شوروی برای احیای اقتصاد ویران شده خود به آن نیاز داشت در حالی که متحدان غربی دریافت غرامت رو بیخیال شدند و به صدر اعظم "کنراد آدناور" اجازه دادند تا اقتصاد و ارتش را بازسازی کند و از او در این روند حمایت کردند.( 1.5 میلیارد دلار از طرح مارشال.) علاوه بر این، اقتصاد آلمان شرقی به دلیل کمبود فرصت های تجاری ناشی از سیاست انزوا و تحریمی" بن"،علیه اش خفه شد.( دکترین هالشتاین) آلمان غربی در سال 1955 قانونی گذاشت که هر کشوری جمهوری آلمان را به عنوان یک کشور مستقل به رسمیت بشناسد، روابط دیپلماتیک و اقتصادی را با آن قطع خواهد کرد. با توجه به وسعت اقتصاد آلمان غربی در مقایسه با شرق، کمتر کشوری جرات پرداخت بهای اقتصادی برای نادیده گرفتن حرف صریح "بن "را داشت. تحریم تجاری به جز نام، جمهوری آلمان را به انزوای اقتصادی و دیپلماتیک و اتکای کامل به حسن نیت شوروی برای واردات و صادرات وادار کرد. دکترین هالشتاین تا سال 1970 ادامه داشت. نتیجه این بود که حتی محصولاتی مانند قهوه، صابون یا شکلات و هر چیز دیگری که نیاز به واردات داشت، به سختی به دست می‌آمد. تفاوت اقتصاد دو آلمان یک سال قبل الحاق علی‌رغم چنین مشکلاتی،" اولبریخت "به هیچ وجه تنها کسی نبود که در سال 1958 احساس خوش‌بینی می کرد. آخرین کوپن‌های جیره در راه بودند و سال بعد کاملاً ناپدید می‌شدند. کار سختی که بسیاری از مردم برای از بین بردن آوار از شهرهایی مانند درسدن، ماگدبورگ و روستوک کرده بودند، راه را برای روند بازسازی آهسته اما قابل مشاهده باز می کرد. و این شوروی بود که اولین ماهواره مصنوعی (اسپوتنیک 1) را در سال 1957 به فضا پرتاب کرد و باعث شوک در غرب و مجذوبیت در شرق شد. اگر اتحاد جماهیر شوروی از نظر اقتصادی ضعیف‌تر بتواند در عصر فضا از ایالات متحده مرفه جلو بزند، شاید آلمان شرقی نیز بتواند از آلمان غربی پیشی بگیرد؟ این روند فکری به سرعت به یک شعار تبلیغاتی و یکی از شعارهای اولیه جمهوری دموکراتیک آلمان تبدیل شد: «سبقت گرفتن بدون عقب‌نشینی». پس چگونه اقتصاد منزوی جمهوری GDR می تواند کار کند؟ والتر اولبریخت با وجود همه ایراداتش فهمید که پاسخ ایجاد اقتصاد بزرگتر نیست، بلکه اقتصاد بهتر است. به عبارت دیگر:کلید اصلی فناوری خواهد بود. یا همانطور که اولبریخت می گوید: "ما گچ کمی داریم، بنابراین باید سریعتر فکر کنیم." و بنابراین، دولت سوسیالیستی منابع عظیمی را در نوآوری، پردازش داده ها و میکروالکترونیک سرمایه گذاری کرد. در برخی از زمینه ها موفقیت های قابل توجهی به دست آمد. "ترابانت" (یک خودروی اقتصادی ساخت آلمان شرقی)را در نظر بگیرید ، شاید نمادین ترین محصول آلمان شرقی بود.اما در غرب، خودروی بی‌معنا و منسوخ شده و نمادی از دستاوردهای ناقص در فناوری GDR به عنوان مشتی نمونه خروار بود. موتور کم حجم آن تنها 23 اسب بخار نیرو تولید می کرد، در حالی که بو و صدای خروجی آن به وضوح یادآور دهه های گذشته بود، خودروی ترابانت ساخت آلمان شرقی که برای خریداری آن باید سالها در نوبت می ماندید زمانی که مردم در سال1989 بعد از خراب کردن دیوار برلین از آن عبور و وارد آلمان غربی می شدند دقیقا همان خودروی بدون تغییر 1963 بود. شاید در دهه 1980، ترابانت به یک یادگاری قدیمی و ضعیف تبدیل شده بود که غرب آن را به سخره می گرفت. اما در اوایل دهه 1960، به تغییرات تجاری و اقتصادی اولبریخت در اقتصاد GDR و جذب عموم مردم کمک کرد.Zeitgeist(روح ملی) را تقویت کرد یک نسخه جدید ویژه برای ششمین کنگره SED در سال 1963 تولید شده بود: "Sachsenring Trabant 601(ساکسنرینگ)".( این پیست که در Zwickau، ساکسونی ساخته شد، شباهت زیادی به Triumph Herald بریتانیا داشت و از همان تکنیک‌های طراحی پیروی می‌کرد، که در آن زمان واقعاً مدرن و مد روز محسوب می‌شد.) ترابانت 601(همون سمند پلاس خودمون) از پیشرفت تکنولوژی صحبت می شد. بسیاری از فیلم‌ها، از جمله فیلم‌هایی که در آلمان شرقی تولید می شدند، مضامین آینده‌نگر فناوری و اکتشاف فضا را به نمایش می‌گذاشتند که به‌ویژه جوانان را مجذوب خود می کرد.یوری گاگارین، شوروی اولین مرد را در سال 1961 به فضا فرستاد و در سال 1963، والنتینا ترشکووا اولین زن شد که در تور انفرادی سه روزه خود، 48 بار به دور زمین چرخید. هنگامی که این زوج در اکتبر 1963 از GDR بازدید کردند، بسیاری از مردم واقعاً از دیدن فضانوردان تازه مشهور هیجان زده شدند. اصلاحات اقتصادی اولبریخت برای تطابق و تشویق این روحیه خوش بینی تکنولوژیکی طراحی شده بود. «نظام اقتصادی جدید» (NES) در سال 1963 معرفی شد که برخی شرایط بازار را به اقتصاد سوسیالیستی بازگرداند. حتی روزنامه آلمان غربی Süddeutsche Zeitung حدس می زد که جمهوری دموکراتیک آلمان ممکن است «به نوعی از سرمایه داری بازگردد». دفتر سیاسی تصمیم گرفت که «نظریه غلبه سیاست بر اقتصاد» باید به پایان برسد - «اهداف اقتصادی اولویت دارند». برای مدتی مداخله و سرمایه گذاری دولت بر پیشرفت فناوری متمرکز بود،تاکنترل سیاسی. مسئولیت و آزادی بیشتر در مورد روش های توسعه و تولید به شرکت های بسیار تخصصی کشور با سابقه های طولانی و افتخارآمیز پژوهشی بازگردانده شد. باید دست آنها را نسبتاً باز گذاشت تا کار توسعه فناوری در سطح جهانی را انجام دهند مردم آلمان شرقی در سال1989 در هنگام ورود به آلمان غربی خودروی ب.ام.و مدل1988 به عنوان مثال، کارل زایس ینا، شرکتی که تا به امروز لنزها و سایر مهندسی های با دقت بالا در زمینه اپتیک تولید می کند، در ژانویه 1962 شکایت کرد که خواسته هایی که توسط برنامه ریزی متمرکز اقتصادی بر روی آن گذاشته شده بود، مانع از تمرکز آن بر توسعه می شود. فناوری پردازش داده های مورد نیاز برای تکمیل دستگاه های اندازه گیری خود زایس که شروع به تغییر کرد. NES از کارشناسانی مانند Erich Apel، که یکی از مهندسان موشک در پروژه‌های نظامی نازی در Peenemünde در طول جنگ جهانی دوم بود، استفاده کرد. بر این اساس، تولید ناخالص داخلی و بهره وری آلمان شرقی افزایش یافت. حتی مرکز علوم اجتماعی تاریخی کلن آلمان غربی نیز بر این باور بود که جمهوری دموکراتیک آلمان شروع به فراگیر شدن کرده است. با این حال، در یک اقتصاد برنامه ریزی شده، تلاش نوآورانه به رغبت سیاسی وابسته است. اولبریخت در اواخر دهه 1960 در حال پیر شدن بود، رویای او برای اقتصاد مبتنی بر فناوری توسط بسیاری از رفقای او به عنوان خیالات پیرمردی در جستجوی میراثی برای خود تعبیر شد. در برنامه توسعه 1971-1975 دیگر چنین مزخرفات ظاهراً آینده نگرانه ای وجود نداشت. جانشین اولبریخت، اریش هونکر، در ابتدا می خواست روابط خود را با مسکو بیشتر کند.که به معنای عدم توسعه انفرادی فناوری جدید در GDR بود. مدت‌ها بعد، یکی از سیاست‌گذاران کلیدی اقتصادی جمهوری دموکراتیک آلمان، گونتر میتاگ، به تلخی اظهار داشت که وقتی نوبت به توسعه فناوری می‌رسد، ما هنوز در این توهم بودیم که جمهوری دموکراتیک آلمان این کار را با همکاری نزدیک با اتحاد جماهیر شوروی انجام می دهد. اریش هونکر در شرایطی که اتحاد جماهیر شوروی با حسادت و خساست از نتایج تحقیقات و توسعه خود محافظت می کرد و از در اختیار گذاشتن بسیاری از منابع مورد نیاز برای ادامه فعالیت های توسعه ایی GDR(جمهوری دموکراتیک آلمان) امتناع می کرد،" هونکر "در نهایت شروع به جستجوی کشورهای غیرسوسیالیستی برای مشارکت در بخش فناوری کرد. یک نامزد طبیعی وجود داشت: "ژاپن". در طول دهه 1970، دو کشور شروع به همکاری و تجارت مواد شیمیایی، فلزات و الکترونیک کردند. جمهوری دموکراتیک آلمان به وسایل الکترونیکی جدید و با کیفیت نیاز داشت که در غرب به طور فزاینده ای مقرون به صرفه و فراوان بود، مانند رادیو، تلویزیون و استریو،که مورد توجه خاصی بود. در ماه مه 1981، اریش هونکر یک سفر مفصل دولتی به ژاپن انجام داد و طی آن دو کشور قراردادهای تجاری به ارزش 440 میلیون دلار منعقد کردند. دبیر کل همچنین عمیقاً تحت تأثیر فرهنگ کار ژاپنی قرار گرفت و از فرآیندهای اتوماسیونی که از روبات‌ها برای تولید محصولات پیشرفته استفاده می‌کرد شگفت‌زده شد. با این حال، هرچه جمهوری آلمان موفق به برآوردن خواسته های مردم می شد، آنها بیشتر خواستار بودند. تا سال 1980، 105 دستگاه تلویزیون به ازای هر 100 خانوار وجود داشت، که به این معنی بود که مردم بیشتر و بیشتر در معرض فرهنگ غربی، از جمله تبلیغات، قرار می گرفتند. "کارل نندل،" دبیر دولتی وزارت مهندسی برق و الکترونیک، ادامه این سرعت را غیرممکن دانست. او از شرکتVEB Electronic Components در شهر Gera خواست تا یک ضبط کاست مقرون به صرفه تولید کند، کاری که شرکت آن را ناممکن و دشوار می دانست. "نندل" که از نتیجه ناامید شده بود، مدیر دولتی شرکت را احضار کرد و گفت: "باید درک کنید که از نظر سیاسی لازم است که ضبط کننده های خود را داشته باشیم!" برای مدیر اینقدر این کار ناممکن بود که دچار حمله قلبی شد در نهایت تصمیم بر واردات کل خطوط تولید گرفته شد. به عنوان مثال، با توشیبا معامله ای انجام شد. غول صنعتی ژاپنی پیش از این نیز در جمهوری دموکراتیک آلمان (GDR) جای پا داشت، در نتجه منجر به تأسیس کارخانه هایی برای تولید تلویزیون های رنگی در برلین و ایلمناو با قطعات وارداتی بالغ بر 850 میلیون مارک آلمان غربی شد. در 13 مه 1982 کارخانه ای برای فناوری صوتی با ظرفیت تولید 750000 ضبط کاست و 30000 دستگاه پخش کاست Hi-Fi اضافه کرد. VEB Stern Radio Berlin، شرکت دولتی تولید رادیو، از سیستم ها و قطعات ژاپنی و وارداتی از ایالات متحده استفاده می کرد. هربرت رولوف، مدیر کل تجارت بین‌المللی برای واردات فناوری صنعتی از سال 1980، به یاد می‌آورد که موفقیت این تعهد بزرگ ناچیز بود: «بله، ما موفق شدیم انواع جدیدی از لوازم الکترونیکی سرگرمی و لوازم خانگی را وارد بازار کنیم. به جای یک مدل، 20مدل. اما در اینترشاپ‌ها (که کالاهای غربی را به ارز غربی می‌فروخت) . تمرکز بر میکروالکترونیک و منطقی‌سازی برای التیام زخم‌های چرکین اقتصادی جمهوری دموکراتیک آلمان کافی نبود،چیزی که در دفتر سیاسی هیچگاه نخواستند که آنرا قبول کنند برد کامپیوتری ساخت آلمان شرقی در سال1987 تا سال 1989، هونکر به شدت بیمار و ضعیف شده بود، اما این باور واهی مبنی بر اینکه فناوری می‌تواند همه چیز را برطرف کند، باقی ماند. هونکر با بازدید از VEB Kombinat Mikroelektronik Erfurt که در آنجا نمونه اولیه یک پردازنده 32 بیتی به او نشان داده شد،. شیفته فناوری که به تازگی به او نشان داده شده بود، اعلام کرد: "نه گاو و نه الاغ نمی توانند سوسیالیسم را در مسیر آن متوقف کنند." این باور تزلزل ناپذیر که فناوری .سوسیالیسم را پیروز خواهد کرد، مشکل تمام مدت بود. بله، جمهوری دموکراتیک آلمان با توجه به اندازه و مشکلاتی که با آن روبرو بود، موفق شد پیشرفت‌های فناوری قابل‌توجهی داشته باشد، اما چنین موفقیت‌هایی کاملا دولتی بودند و بنابراین به ایدئولوژی وابسته بودند. جمهوری دموکراتیک آلمان تقریباً در تمام دوران حیات خود، بین سال‌های 1949 تا 1989، نبرد تکنولوژیک را «مسئله بقا» و «یک جزء ذاتی کل سیستم جنگ اقتصادی» می‌دید. اماهمیشه پول برای فناوری.. صرف پروژه های مفید یا اقتصادی نمی شد. در واقع، مقدار زیادی از آن به خزانه وزارت امنیت دولتی، معروف به استاسی ، ریخته می شد . رئیس استاسی، اریش میلکه،موجودی کنترل‌کننده و متحجر بود. او با تسلطی که بر اعضای دفتر سیاسی داشت موفق شد تا مبالغ هنگفتی از بودجه عمومی را برای پروژه‌هایی که از پارانویای خود ناشی می‌شد به دست آورد. (میلکه در مسکو آموزش دیده و مردی کاملاً بی رحم بود،) مبالغ هنگفتی برای پیگیری غرایز بیمارگونه خود برای نظارت و کنترل تخصیص داد. اریش میلکه استاسی بیشتر تلاش های خود را بر آنچه که OTS، "بخش عملیاتی-فناوری خود می نامید"متمرکز کرد. که ناظر بر توسعه فناوری نظارت بسیار تخصصی، مانند سیستم‌های دوربین مجزا برای افراد، ساختمان‌ها و اسناد بود. برخی از تجهیزات آن متشکل از فناوری عادی غیرنظامی وارداتی از غرب بود، مانند دوربین‌های پولاروید، که در طول بازرسی خانه‌های مخفی برای اطمینان از قرار دادن اقلام دقیقاً در جایی که قرار داشتند استفاده می‌شد. سایر زمینه‌های توسعه فناوری پیچیده‌ای را تولید کردند که در فیلم جیمز باند یافت می شد. دوربین‌های کوچکی وجود داشت که به شکل رژلب ظاهر می‌شدند که وقتی باز می‌شدند فعال می‌شدند تا یک منشی جاسوس از اسناد روی میزش فیلم بگیرد. دوربین های مادون قرمز مخفی می توانستند از طریق کیف های چرمی مخصوص عکاسی کنند. نظارت انبوه و پردازش داده ها نیز برای مؤثرترین سیستم نظارت دولتی که تا کنون وجود داشته است بسیار مهم بود. به اصطلاح سیستم کنترل مرکزی. یا Ceko، در سال 1973 با هزینه 150 میلیون مارک - معادل دستمزد سالانه حدود 10000 مهندس، عملیاتی شد. این به استاسی اجازه داد تا 4000 مکالمه تلفنی را به طور همزمان شنود کند - علاوه بر ایستگاه های محلی و سیار، و کارخانه های مهم حتی از کارمندان خود (مانند شعبه کوتبوس که در آن 20 واحد کنترل نصب شده بود)، استراق سمع می کرد. ضبط و پردازش این گفتگوها کار فشرده ای بود. مکالمات بر روی نوار کاست ضبط می شد و بسته به اینکه چقدر مهم تلقی می شد، حدود دو هفته ذخیره می شد. سپس نوارها خالی شدند و دوباره مورد استفاده قرار گرفتند. اگر آنچه روی آنها بود برای درازمدت مورد توجه بود، توسط تایپیست ها رونویسی می شد. با توجه به محدودیت‌های اقتصاد آلمان شرقی، هزینه‌های زیادی روی فناوری که برای سرکوب مخالفان و نظارت بر زندگی روزمره شهروندان صرف می شد، نتیجه آن: کنترل کلی دولت، نوآوری را خفه کرد، از منابع انسانی قابل توجه در دسترسش استفاده نادرست کرد، و به دنبال آن بود. تا بسیاری از آنچه را که به دست آورده بود برای اهداف سیاسی تغییر دهد. موفقیت‌های جمهوری دموکراتیک آلمان در مقایسه با سایر دولت‌های داخل بلوک کمونیستی نشان می‌دهد که در چارچوب محدودیت‌هایی که داشت، دستاوردهای زیادی به دست آورد. پتانسیل زیادی وجود داشت. با تمرکز بر علوم پیچیده و امکان سرمایه گذاری هنگفت هدفمند از سرمایه دولتی در نقاط خاص برای اهداف خاص، ممکن است معجزه کند. ساخت آلمان شرقی(احتمالا 8بیتی) با این حال، دقیقاً همان سرمایه‌گذاری «هدفمند» مانع از ایجاد زندگی بهتر شد. همان غیرت ایدئولوژیک که افراد یا دولت ها را به سرمایه گذاری چشمگیر در بخش های خاص توسعه،که اغلب آنها دور از دسترس، آینده نگرانه و اتوپیایی به نظر می رسند، وادار می کرد، در آخر آنها را به سوء استفاده از توسعه فناوری برای اهداف سیاسی وسوسه می کرد. تلاش غیرممکن آلمان شرقی برای رسیدن به غرب و در نهایت سبقت گرفتن از آن در زمینه فناوری، بیش از یک ضرورت اقتصادی یا غرور بود. بلکه این نبرد تکنولوژیک چیزی کمتر از مسئله بقا نبود و باعث سرمایه گذاری هدفمند و برنامه ریزی استراتژیک شد که به موفقیت های چشمگیری نیز منجر شد. اما در همان زمان، بخش اعظم این پیشرفت را به یک دستگاه امنیتی منحصر به فرد در تاریخ جهان واگذار کرد. شباهت های آشکاری با کشورهایی مانند چین و روسیه امروزی وجود دارد که در آنها فناوری به شدت سیاسی است و کل بخش ها مطابق با اهداف رژیم کنترل، حمایت، حذف یا سرمایه گذاری می شوند. وسواس آلمان شرقی به فناوری، سؤالات گسترده تری را در مورد پیامدهای مداخله دولت در سطح جهانی در این بخش ایجاد می کند - با نتایجی که از خوب و بد تا زشت را شامل می شود. منبع: https://engelsbergideas.com/

«شاهد ۱۳۶ بی» پهپاد انتحاری استراتژیک شاهد ۱۳۶B برد : ۴۰۰۰ کیلومتر موتور : دو نسخه مینی جت و توربو پراپ پ.ن : با توجه به این برد که دارد این پهپاد میتواند از چابهار به سمت پایگاه دیگو گارسیا یا از غرب ایران به سمت پایگاه رامشتاین شلیک بشود.برآمدگی جلوی پهپاد هم نشان از هدایت ماهواره ای دارد.

بسم ا... سامانه دفاع هوایی تُندر

بسم ا... بالگرد ساقط شده کاموف-52 هوانیروز ارتش روسیه در روزهای ابتدایی حمله ارتش اوکراین به کورسک

سلام - کشنده ازنوع بنز 1924 است که( احتمالا )با کمک برادران تراکتورسازی تبریز به طور کلی ارتقا پیدا کرده و تقویت شده است خود بنز هم همچین چیزی نساخته دست مریزاد !

بسم ا... یکی از جالب توجه ترین تصاویری که از سامانه های اچ کیو-2 /سام-2 ایرانی ( سپاه ) منتشر شده ، نمونه متحرک سازی شده این سامانه هست البته مشخص نیست که آیا این نمونه متحرک سازی شده همچنان در نقش دفاع هوایی کاربرد داشته ( که احتمالا براساس تجربیات بدست آمده از سرکوب دفاع هوایی عراق در جنگ 1991 و از میان رفتن سامانه های ثابت ارتش عراق صورت گرفته ) یا اینکه این نمونه ، نسخه سطح به سطح شده سامانه مذکور بوده ولی در هرصورت ، متحرک سازی این سامانه چه در نقش زمین به هوا و چه در نقش زمین به زمین ( احتمالا در دهه 70 شمسی ) حاکی از استفاده کارشناسان نظامی ایرانی از تجربیات حمله ائتلاف به عراق در دهه نود میلادی می باشد. نکته : شاسی احتمالا بنز 911 باید باشد که درازای آن افزایش پیدا کرده !!!!

دیده شدن سامانه ی پدافند هوایی ناشناس در تهران

MBDA یک فناوری مبتنی بر هوش مصنوعی برای یافتن اهداف پنهان ارائه کرد شرکت دفاعی اروپایی MBDA از ابزاری با قابلیت هوش مصنوعی (AI) رونمایی کرده است که به واحدهای نظامی اجازه می دهد اهداف پنهان را ببینند. این ماژول قابل حمل توسط سرباز با نام "Ground Warden" از فناوری فراتر از خط دید برای تشخیص دقیق هدف در محیط های جنگی برخوردار ست طرز کار سیستم :تجزیه و تحلیل سریع داده‌های به‌دست‌آمده از پهپادهای نظارتی و پیشنهاد گزینه‌های حمله به اپراتورهای موشک در مورد مکان هدف پنهان و زمان رهگیری است اپراتور موشک توسط یک تبلت از داده‌های جمع‌آوری‌شده در مانور دادن سلاح برای رسیدن به یک ضربه دقیق استفاده می کند. به گفته این شرکت، Ground Warden یک دستگاه “plug and play” (وصل کن وبازی کن)است که قبل از استفاده نیازی به تغییرات بیشتر ندارد. در یک سناریوی فرضی، یک پهپاد تجسسی یک تانک دشمن را در یک روستا شناسایی و اطلاعات را برای یک حمله موشکی به یک واحد توپخانه مخابره می کند. سپس موشک در حین پرواز به سمت هدف تصاویری را به ثبت رسانده و به نگهبان زمینی اجازه می دهد تا دو تانک دیگر را که فراتر از خط دید پنهان شده بودند، شناسایی کند و حملات بعدی را پایه ریزی کند تصویر بالا ، مزیت یکپارچه شدن Ground Warden با یک هواپیمای بدون سرنشین را نشان می دهد. پهپادی که بر فراز منطقه‌ای پر از درختان گشت زنی می‌کند، داده‌های خود را به سیستم مجهز به هوش مصنوعی منتقل و به این ترتیب توپچی را از مکان دقیق هدف آگاه می کند اگرچه Ground Warden از هوش مصنوعی برای تجزیه و تحلیل میدان نبرد استفاده می کند، MBDA گفت که هنوز یک انسان را برای اطمینان از عملیات ایمن در چرخه عملیات نگه می دارد.به نظر لورن دوپورت، سرپرست این پروژه : هوش مصنوعی هنوز به اندازه کافی بالغ نشده است. بر طبق برآورد ارتش فرانسه نرخ موفقیت این ابزار به علت ترکیب هوش مصنوعی و انسان 100درصدمی باشد منبع:https://www.thedefensepost.com/2024/06/21/mbda-ai-find-targets/

ژاپن در حال توسعه تفنگ(توپ)155میلی متری اتوماتیک برای مبارزه با پهپادهاست (پلتفرم میزبان این ماژول بر اساس شاسی سبک وزن تایپ89است) (تایپ89) طبق یک سند رسمی که در وب سایت وزارت دفاع ژاپن منتشر شده این کشور در حال توسعه یک توپ155میلی متری خودکار جهت مقابله با حملات بدون سرنشینها می باشد مقامات دفاعی ژاپن با رصد درگیری های جاری در جهان به خصوص جنگ روسیه و اوکراین احساس نیاز فوری برای تقویت بنیه دفاعی این کشور در مقابل حملات پهپادی در مقیاس بزرگ کرده اند.این ماژول 155 میلی متری گامی اساسی در جهت تجهیز ژاپن به راه حلی برای شناسایی و خنثی کردن تهدیدات کوچک هوایی است معیار کلیدی برای تولید این ماژول حصول اطمینان از اینکه هزینه هر شلیک کمتر از موشکهای زمین به هوا(SAM)باشد و گلوله های مجهز به چاشنی رادیویی امکان ذخیره سازی داشته باشند چالش اصلی در توسعه تولید الگوریتم هایی جهت درگیری موثر با بدون سرنشینها در برد کوتاه و بلند(از5تا15کیلومتر)است.اجزای اصلی پروژه یک تفنگ(توپ)155میلی متری اونیورسال در یک پلتفرم بدون سرنشین دارای اپتیک و بار گذار اتوماتیک می باشد. پلتفرم میزبان ماژول میتنی برشاسی سبک وزن خودروی پیاده نظام تایپ89 است که قبلا در توسعه توپخانه خودکششی تایپ99(155میلی متری)استفاده شده بود در حال حاضر قابلیت توپخانه ضد هوایی ژاپن محدود به تایپ87با توپ خودکار35 میلی متری است که آن هم توسط هنگ هفتم ضد هوایی شمال در استان دارای مناقشه هوکایدو مستقر است. (تایپ87) در نگاه اول، پروژه یک اسلحه ضد هوایی 155 میلی متری وزارت دفاع ژاپن ممکن است عجیب و غریب به نظر برسد و امکان دارد اصلا به مرحله تولید نرسد. اما لازم به ذکر است که چهار سال پیش، ایالات متحده با توپخانه 155 میلی متری به عنوان یک سلاح دفاع هوایی که قادر به سرنگونی حتی موشک های کروز بود، آزمایش کرد. در یکی از آزمایش‌ها، نیروی هوایی ایالات متحده شلیک آزمایشی با یک پرتابه مافوق صوت 155 میلی‌متری با نام HVP (Hypervelocity Projectile) را در سپتامبر 2020 انجام داد. این پرتابه که توسط شرکت BAE Systems ساخته شده است. از یک هویتزر خودکششی پالادین M109A6 شلیک شد هدف، یک هدف هوایی BQM-167 Skeeter بود که با موفقیت منهدم شد. سرعت پرواز پرتابه (HVP ) 5ماخ، حداکثر برد پرواز تا 80 کیلومتر و هزینه یکی از این پرتابه های هایپرپرتابه 86 هزار دلار در سال 2020 بود. HVP کلاهک انفجاری نداشت. هدف با ضربه جنبشی نابود شد. HVP هنوز به مرحله تولید انبوه نرسیده. این پروژه توسط وزارت دفاع ژاپن از سلاح ضد هوایی 155 میلی متری هنوز در مرحله مفهومی است. اما اسلحه ضد هوایی 155 میلی متری ممکن است به یک راه حل مناسب در جنگ مدرن علیه پهپادها و موشک های کروز تبدیل شود. البته آژانس اکتساب فناوری و لجستیک ژاپن(ATLA) در حال همکاری با شرکتهای فرانسوی و آلمانی برای توسعه رادیو ترونها(radiotron)است.هدف تولید یک سیتم قابل استقرار روی سکوها و شناور های دریایی ژاپن جهت دفاع از خود و اماکن حساس می باشد شایان ذکرست که وزارت دفاع ژاپن همزمان در حال کار روی سیستمهای لیزری برای مقابله با پهپادها ست وزارت دفاع ژاپن در ماه مارس قراردادی را با صنایع سنگین کاوازاکی برای خرید لیزر جهت نصب روی وسایل نقلیه با تحرک بالا به مبلغ 1.5 میلیارد ین امضا کرد. علاوه بر این، در همان زمان قراردادی به مبلغ 1.9 میلیارد ین برای خرید لیزر برای کامیون ها بین بخش دفاع ژاپن و صنایع سنگین میتسوبیشی منعقد شد. یک ماه پیش از آن، وزارت دفاع ژاپن قراردادی با شرکت Toshiba Infrastructure Systems & Solutions برای خرید یک سیستم راداری که برای شناسایی هواپیماهای بدون سرنشین استفاده خواهد شد، منعقد کرد. منابع:https://www.defensemirror.com/news/37050/Japan_to_Develop_Autonomous_155_mm_Gun_to_Combat_UAVs https://en.defence-ua.com/news/japan_has_solution_to_shoot_down_drones_and_missiles_with_155_mm_hyper_projectiles_including_ukraines_experience-10860.html https://en.topwar.ru/244428-japonskie-voennye-namereny-prinjat-na-vooruzhenie-lazernye-sistemy-dlja-protivodejstvija-bespilotnikam.html

تصاویر جدید از پهپاد انتحاری شاهد 101

ولی این نمونه ای که تصویری ازش پخش شد تفاوت های زیادی با نمونه روسی داره. پهپاد لانست: پهپاد معروف به لانست ایرانی (احتمالاً شاهد ۱۰۷): ۱- به طراحی و اندازه بالها توجه کنید در لانست بالهای جلو و عقب تقریباً در سایز یکسان هستند(طراحی غیر متعارف) برخلاف نمونه مشابه ایرانی که بالهای جلو بزرگ و بالهای عقب کوچک هستند( طراحی متعارف) ۲-زاویه بالاها در لانست با نمونه ایرانی متفاوت هست در لانست زاویه بالها در جناحین بسته تر ولی در نمونه ایرانی زاویه بالها مساوی هست. ۳-طراحی بدنه لانست از طراحی چند وجهی بهره میبره که احتمالاً جهت کاهش سطح مقطع راداری باشه اما در نمونه ایرانی از طراحی ساده بدنه استوانه ای شکل استفاده شده. از این تفاوت ها میتوان چند برداشت کرد: درصورتی که خواستگاه لنست ایران باشه: ۱- احتمال داره که این پهپاد جزء نمونه های اولیه ما باشه و فقط از این نمونه تصویر منتشر شده و نمونه های مشابه لانست هم داشته باشیم. ۲- یا اینکه نمونه ایرانی همین یک مدل باشه و روسها با الگو گیری از آن پهپاد های سری لانست خودشون رو توسعه دادند. (به نظرم این دو مورد احتمال کمی دارند) اما اگر خواستگاه لانست روسی باشه این به معنی این هست که ما با اقتباس از لانست یک پهپاد تقریباً مشابهی رو در دست طراحی و توسعه داریم و سادگی و متعارف بودن طراحی اون بخاطر ساده سازی و ارزان سازی نمونه ایرانی هست. (به نظرم محتمل تر است هر چند همه این موارد فرضیه هستند). ساده سازی و ارزان سازی در عین کیفیت مناسب داره به امضای تسلیحات ایرانی تبدیل میشه

عکس جدید از پدافند هوایی بیت المقدس تصویری از سامانه پدافندهوایی بیت‌المقدس که در سال ۱۳۸۵ توسط شهید طهرانی‌مقدم ساخته و آزمایش شده بود. محمد طاهری

پهپاد انتحاری مرصاد 1 حزب الله مجهز به دو راکت S_5

سیستم دفاع هوایی جدید Elbit Systems به نام Red Sky Red Sky به عنوان یک سیستم دفاع هوایی تاکتیکی بسیار کوتاه (VSHORAD) معرفی شده که برای محافظت در برابر تهدیدات هوایی در ارتفاع پایین و. برای مقابله با سیستم‌های بدون سرنشین طراحی شده است که شامل «رادار DAiR، حسگرهای هوش سیگنال (SIGINT)، RF Jammer و محموله الکترواپتیکال (EO) COAPS-L» است. این سیستم ماژولار شامل یک رادار به همراه یک توپ 30 میلی‌متری و سامانه موشکی برای سرنگونی تهدیدات در محدوده هفت کیلومتر و 15000 پا است. تنها بخش این سیستم که توسط Elbit عرضه نمی‌شود، موشک‌ها هستند و با هر چیزی که مشتری بخواهد استفاده کند، یکپارچه می‌شود. عملا البیت بخش soft killرا تولید می کند و در hard killمی تواند با موجودی تسلیحاتی مشتری یکپارچه شود

با سلام خدمت دوستان   شرمن های صهیونیست   در اوت 1961، ارتش رژیم صهیونیستی ، طی یک سفارش بزرگ ، از صنایع تسلیحاتی فرانسه ، توپهای 105 م.م  نمونه F1  را دریافت نمود . با این وصف ، این توپهای جدید برای  ارتقاء تانکهای شرمن موجود در یگانهای زرهی ارتش این رژیم ، مورد اصلاح قرار گرفت که درجریان آن ، در لوله توپهای 105 م.م تغییراتی داده شد و به یک فشارشکن در دهانه لوله مجهزگردید و به نسبت مهمات اصلی توپ فرانسوی ، از مهمات کوچکتری استفاده می نمود . بنابراین ، با توجه به ماهیت این ارتقاء که براساس استاندارد شرمن M4A1 صورت گرفته بود ، نمونه های تولیدی تبدیل به یک نسخه جدید از تانک شرمن آمریکایی شده بودند و پس از طی آزمایشات سخت گیرانه ، به شکل رسمی درسال 1965 با شناسه  رسمی M50/51 و لقب سوپرشرمن  و یا شناسه غیر رسمی I-SHERMAN وارد سازمان رزم یگانهای زرهی این رژیم گردید . با موفقیت آمیز بودن تغییرات فوق الذکر ، بتدریج در حدود 180 دستگاه از این نمونه وارد خدمت شد و تا قبل از ورود تانکهای سنتورین بریتانیایی ، تانک اصلی میدان نبرد ارتش رژیم صهیونیستی بشمار می رفت .     یکدستگاه تانک شرمن M50 MARK I  ( بحران سوئز ، 1956)     تانک فرماندهی سوپرشرمن  M50 MARK II ، یگان ناشناخته   ارتفاعات جولان ، جنگ 1967     تانک M51  I- SHERMAN ، ارتفاعات جولان ، جنگ 1967     پی نوشت : در ارتباط با تصویر نخست ، احتمالا" ارتش این رژیم قبل از آغاز دهه شصت میلادی ، تعدادی از تانکهای شرمن را که در فرانسه به توپهای 105 م.م مجهز شده بودند ، دریافت نموده و پس از مشاهده عملکرد آن ، توپهای بیشتری را برای ارتقاء تانکهای شرمن خود ، سفارش داد.

سقنقور کانادایی ها   نیروهای کانادایی در جنگ جهانی دوم برای مقابله با نیروی هوایی آلمان نازی تصمیم به ساخت یک توپ ضد هوایی خودکششی گرفتند. برای شاسی این ضدهوایی از تانک Grizzly ( تانک شرمن M4A1 که توسط کانادا ساخته شد) استفاده شد و برای مسلح کردن آن از 4 توپ 20 میلیمتری Polsten استفاده شده بود که نواخت آتش آن 650 گلوله بر دقیقه از هر توپ بوده است. این توپ ها برروی یک برجک زره ای قرار می گرفتند. طراحی وساخت این مدل در بین سال های 1943 تا 1944 انجام شد و نام آن را Skink(سقنقور-نوعی مارمولک) گذاشتند. این توپ ضدهوایی خودکششی به علت پیشروی های متفقین در اروپا وکاهش خطر حملات لفت وافه  کنار گداشته شد وفقط سه نمونه از آن ساخته شد.