نکته اینجاست بر خلاف مثلا بندر فجیره که میشد دلایل مختلفی را به عنوان گزینه های منفعت ایران (حامل پیام) نام برد در اینجا کاملا برعکس هست. از مواردی که ذکر شد، دیگری این هست که این عملیات بلافاصله بعد از حادثه فرودگاه ابها رخ داد که یمنی ها انجام دادند و عربستان که به شدت دوباره شروع کرد به مظلوم نمایی و یک حادثه اینچنینی میتونه به راحتی پیوست بشه به اون. بعد هم اون حادثه در مکانی خاص رخ داد ولی اینبار حادثه (برای ایران) در یکی از نزدیکترین مکان ها به ابهای ایران رخ داد که هوشمندی نیروی عمل کننده را زیر سوال میبره (اگر ایران بوده باشه) با اینکه ده ها نقطه دیگه (اگر فرض بر این هست فجیره کار ایران بوده ) میتونسته مقصد عملیات باشه. حتی نوع عملیات و نشان دار بودن واضحش (همزمان با دیدار رهبری با نخست وزیر ژاپن) میتونه واکنش پیام دار یک طرف جسورشده منطقه (مشخصا امارات شاید با همکاری عربستان) باشه در پاسخ به حادثه بندر فجیره و همچنین درگیر کردن کشورهای دیگه با ایران (باز مشخصا ژاپن و عمان حتی) - حادثه دیروز سکوی گازی پارس جنوبی هم نباید فراموش بشه. شاید در پکیج همین پیام بوده باشه. ایران باید گشتهای دریایی خودش را با تقسیم مجاورت مرزهای آبی، حول سکوهای نفتی و گازی خصوصا پارس جنوبی و مناطق دریایی مشرف و سواحلش به طور روتین رصد کنه به نظر من بعد. طی لوپ هایی زماندارو به صورت شیف وار ولو با قایق های کوچک و تندرو ولی مجهز به رادار سطحی لااقل.

هرچند رهبری هوشمندانه و با یک فاصله گذاری در حقیقت پاسخ یاوه های ترامپ به عنوان پیام را هم دادند که همون یاوه های همیشگی پشت تریبونش هم بود و چیز جدیدی نداشت. در مورد دو کشتی. ازا ونجاییکه زمانبندی و مقصد و محموله کشتیها و ژاپنی بودنشون به شدت تابلو و عجیب هست شاید بشه طرف یا طرفهای کم تجربه و عجولتری را مسئول دونست که بر خلاف تحلیلها و پاسخ روشن رهبری به پیام ترامپ گمان کرده بودند که شاید اتفاقی رخ بده در روابط ایران با امریکا و بنابراین این سناریوی عجولانه را ترتیب دادند (حتی با همکاری یک طرف خارج از منطقه) و در ضمن شاید اصلا اژدری در کار نبوده. گویا دو کشتی یکی از بندر اماراتی و دیگری از بندر عربستانی خارج شدند. با یک محموله زماندار میشد هر دو کشتی را در زمان و مکان مناسب مورد خرابکاری قرار داد. مضاف بر اینکه یکی از کشتیها هم گویا صدمه جدی ندیده محمولش.

یک تحلیل سریع تا اطلاعات تکمیلی. 1.حملات (با فرض حمله بودن) حملات انتقامی بودند. در اینصورت معقولتر هدفگیری نفتکشهای عربستانی یا اماراتی و ذینفعان اینچنینی بود که میتونستند عامل خرابکاری دیروز (فرض صحت) باشند. 2.حملات حامل پیام بودند که باز اگر از طرف کشور ما میبود انتخاب نفت کش ژاپنی و به مقصد ژاپن درست همزمان با دیدار نخست وزیر ژاپن با رهبری بسیار عجیب هست. 3.حملات توسط طرف سومی صورت گرفته که نگرانی داشته (هرچند از نظر ما بیمورد) سفر آبه کمی از تنشها بکاهه یا مثلا موجب به راهکاری بشه (حتی ممکنه مثلا آبه حامل پیام مثبتی بوده و این امر به اطلاع برخی طرفین رسیده بوده مشخصا عربستان، امارات و رژیم صهیونیستی) پ ن: این بار بر خلاف حادثه فجیره، حملات در اب های بین المللی ولی بسیار نزدیک به ابهای ایران رخ داده (قابل توجه هست که این مورد اتهام را سریعتر متوجه ایران میکنه شاید گزینه 3 را توجیه پذیرتر چون به نفع این گزینه است)

یکی از کشتی ها که خدمش توسط نیروی دریایی ایران نجات یافتند Front Altair بوده که طبق اخرین موقعیت در ابهای بین المللی مشرف به بندر جاسک بوده و عازم ژاپن!! کشتی دوم هم ژاپنی بوده با پرچم پاناما عازم سنگاپور به نام Kokuka Courageous

در مورد مقایسه ترکها با ما علاوه بر همکاری های نظامی بحث اقتصادی و بودجه هم هست، خصوصا اینکه مثلا ترکها با تهدید فوری روبرو نیستند (عضوی از ناتو هم هستند تازه) و مثل ما مجبور نیستند برای رفع تهدیدات فوری مثلا همون بودجه اندک را هم سوق بدند به تولید انبوه موشک و ذخیرش برای بازدارندگی در مقاطع مختلف و طبق یک برنامه ریزی بلندمدت بودجه ریزی میشه در صنایع نظامی. از طرفی در بحث تحریم های نظامی بحث خرید هم بسیار مهم هست. چه بسا بسیاری از پروژه ها که به خاطر چند قطعه که توان تکنولوژیکی تولیدش در کشور وجود نداره لغو شده یا ناکام مونده ولی ترکها عموما امکان تهیه هر نوع قطعه ای را خواهند داشت. ( منظور فقط حوزه نظامی نیست بلکه برخی قطعات در حوزه های هایتک و تجاری ) اصولا مقایسه ایران با ترکها واقعا مقایسه برابری نیست و نمیشه عملکردهارا سنجید دقیق ولی با این حال در حوزه پدافند و پهپاد (موشکی به کنار) نمیشه عملکرد درخشان ایران را از نظر دور داشت با همین اطلاعات عمومی که داریم که نقطع عطفش نمایشگاه هوافضای سپاه بود و کشوری که تا قبل اون همه گمان میکردند نهایت توانش رنگ آمیزی مجدد موشکهای سامانه هاوک هست بدون تجربه خاصی در این حوزه و حتی نمونه های در دسترس مدرن چند سامانه کارا را معرفی کنه اتمام تحقیقات و شروع ساختشون را. واقعا هم نمیشه حدس زد که اگر فورس زمان و شرایط و بودجه نبود و مثلا ما به همین ترتیب و با همین بودجه های بخش موشک و پدافند و پهپاد (برای رفع نیازهای فوری با قید کمیت بالا در کوتاه ترین زمان ممکن بازدهی و بیشترین اثربخشی) سراغ سایر حوزه ها هم مثل ترکها میرفتیم آیا بازهم مثلا در حوزه زرهی و انفرادی و احتمالا چند مورد دیگه عقب تر میبودیم یا خیر؟

اگر بر فرض در مقام مقایسه باشه این شیرجه از بالا میتونه در حداکثر برد برای اهداف در ارتفاع کم برای غلبه بر مشکل انحنای زمین در حداکثر برد رادار و رهگیری باشه و مهمتر اینکه مثلا در مورد صیاد 3 اشاره به هدایت ترکیبی فعال و نیمه فعال شده بود که برای چنین عملیاتی میتونه طراحی شده باشه. ابتدا اوج گیری در یک فاز و بعد هجوم به هدف در فاز بعدی هدایت. یک نکته منفی در مورد تجمیع رادار و فرماندهی آسیب پذیر بودن خدمه هست در معرض رادار و موشکهای ضدرادار. نکته دیگه به نظر با توجه به مواردی چون هزینه، فرصت و در نتیجه نرخ تولید محدود و از طرفی نیاز اساسی و فوری به پوشش هر چه بیشتر جغرافیای کشور سامانه های پدافندی ما فعلا برای به کارگیری در واحد گردان برنامه ریزی نمیشن و بیشتر هر سامانه ای که از خط تولید خارج میشه وارد شبکه یکپارچه پدافند میشه برای پوشش گپ های موجود در ارتباط با سایر سیستم ها. شاید بعدها که به اندازه کافی تولید شدند به صورت واحدهای مستقل در قالب گردان و هنگ هم تعریف بشند.

میتونه واقعا به همین سادگی باشه یعنی فضای درون کابین لااقل بخشیش حتی و البته کلیت سیستمها. ما تجربه دریافت مثلا تورهای روسی را داشتیم که احتمالا برای آب و هوای روسیه طراحی شده بودند (بدون دورنگری بحث صادراتش به مناطق گرمسیر) و بعد به کارگیریشون عمدتا در مناطق کویری ایران درسی شده باشه که بیش از پیش در تجربیات خودمون ازش درس بگیریم.

دقیقا نقل انجام شده را نمیدونم ولی حکم قطعی دادن در چنین مواردی بسیار اعتماد به نفس! میخواد. به قدری فاکتورهای دخیل در چرایی یک اقدام از این دست زیاد هست که با تکیه بر تنها یک عکس چنین حکم دادنی بعید هست. یک موردش مثلا میتونه بحث کاهش هزینه ها باشه. قطعا بودجه شوخی مانند صنایع دفاعی ما با پیشنه ای تقریبا هیچ در تولید صنایع نظامی و تکنولوژیکی قابل مقایسه با کشورهایی چون شوروی/روسیه، آلمان و امریکا نیست. فرضا اگر برای سهولت، کاهش هزینه ها و دسترسی سریعتر به یک ابزار دفاعی مورد نیاز فوری، به سمت استفاده از فناوری های تجاری سرمایشی برای تعبیه در یک سیستم برای انجام وظیفه مشخص رفته باشیم لزوما به معنای عقب افتادگی نیست بلکه ممکنه موید این مطلب باشه که ما در یک سیستم پیشرفت تدریجی نبوده و نیستیم که مثلا سیستم سرمایشی یکپارچه در ابزار دفاعی به کار ببریم و مجبور شدیم ماژولار طور! مونتاژ کنیم. هم برای کاهش هزینه، هم برای سرعت رسیدن به محصول نهایی، هم برای استفاده بهینه از داشته های تجاری و ... پ ن: یک بار دیگه. بعد از ارث گذاری رژیم های پادشاهی و سلطنتی قبل در حوزه تکنولوژی و البته جنگ ویرانگر 8 ساله، یعنی در حدود این 30 سال ما چه داشتیم هم از لحاظ تکنولوژیکی و هم از لحاظ تجربی و انسانی و ابزاری که گاهی دوستان حاصل این 30 سال را اون هم در اوج تحریم اقتصادی و مهمتر از همه تحریم نظامی و تکنولوژیکی و قطع ارتباط تقریبا کامل صنایع نظامی ما با دنیا و تجربه های پیشین؛ مقایسه میکنند با محصولات امثال امریکایی ها و اروپایی ها و ...؟ در حالیکه برای مقایسه با خودشون هم هنوز زود هست چون 30 سال که تازه بیشترش صرف نیازهای ضروری و تحمیلی دفاعی شده نه برنامه ریزی شده بلند مدت، زمان اندکی است برای نتیجه گیری در حوزه هایی که این همه گسترده است و پیشینه و آینده بسیار گسترده ای داره. اینکه ما یک ابزار یا اجزاش را نقد کنیم یک چیز هست و اینکه با کنایه و در مقام مقایسه با محصولات روز دفاعی که فقط چند برابر عمر تحقیق و توسعه اون ابزار تاریخچه خانوادگی دارند از منطق عقلی! لااقل پیروی نمیکنه.

بحث شده در این مورد دست نیروهای اطلاعاتی ایران لااقل از لحاظ نیروی انسانی کاملا بسته است. حتی در مورد خود ایران دشمن فرضا هر چه نیاز داره نیروی انسانی به عنوان مزدور (دشمنی با جمهوری اسلامی، دشمنی با نظام، مخالف سیاسی و حتی ضدایرانی امثال منافقین و تجزیه طلبان که با کمال میل عملیات انجام میدند (مهمترین ترورهای اخیر را فراموش نکنیم توسط چه گروه هایی در ایران انجام شدند) و تا افرادی که با یک ویزا (اطلاعات دانشمندان هسته ای) و پول و ... تطمیع میشند تا احتمالا افرادی که توسط تکنولوژی براشون دام حیثیتی پهن میشه و مجبور به همکاری میشن ) در یک کشور با این وسعت احتملا در دسترس هست ولی در مورد پادگان! سرزمینهای اشغالی که چند دهه به خاطر درگیریها تقریبا وجب به وجبش توسط نیروهای اطلاعاتی تحت پوشش و کنترل هست و تهیه یک اسلحه هم برای افراد باقی مانده فلسطینی به دشواری انجام میشه و تقریبا هیچ کدوم از گروه های هدف نامبرده در مورد ایران هم با ازادی اختیار! وجود نداره در موردش، طرح ریزی یک عملیات ترور که نیاز به جمع اوری اطلاعات و تمرین و منابع داره تقریبا غیرممکن هست. حالا کمک نیروهای اطلاعاتی سایر کشورها بهشون به کنار. این رژیم به نظر در طول تاریخ از مزیتهای منحصر به فردی برخوردار هست که خب مقابله باهاش هم سخت تر و از راه های ویژه تر و خلاقانه تری باید صورت بگیره.

الان مهمترین بازدارنده ما در سوریه، ابزار گسترش حملات توسط رژیم صهیونیستی است. یک کشور زخم خورده و که هنوز در لااقل سه نقطه (درگیریهای پراکنده با داعش، درگیری با تروریستهای تا دندان مسلح در ادلب و کردها در شمال) درگیر جدی جنگ هست و هر لحظه احتمال یورش وجود داره به کلیت کشور و همچنین بهانه جویی های آمریکا در تنف و شمال برای حملات نقطه ای و خود وضعیت اقتصادی و اجتماعی کشور، نمیتونه پذیرای یک سلسله حملات مداوم به مراکزی باشه که عمدتا از جنگ تقریبا جون سالم به در بردند مثل برخی نقاط دمشق و حلب و کلیت لاذقیه و طرطوس. خصوصا مراکز حکومتی و باقیمانده مراکز اقتصادی. این مهمترین عاملی هست که دست ما را به شدت در سوریه بسته است. در چه شرایطی؟ در شرایطی که دشمن میدونه دست خودش باز هست برای تشدید حملات ولی دست ما و سوریها بسته. اون هم در یک حالت هجومی. قاعدتا نیروی هوایی که باید کنار گذاشته بشه با توجه به بنیه پدافندی دشمن. ( برای همین عنوان شد اگر ذخایر موشکی در سوریه به حدی برسه که به عنوان یک عامل بازدارنده (خیلی جدی تر از غزه و شاید در حد حزب الله و بیشتر) در هرگونه گسترش درگیری بشه روش حساب کرد اونوقت شاید بشه این تعادل در «زدی ضربتی، ضربتی نوش کن» را لااقل بوجود اورد. دست پدافند برای ایجاد این تعادل بسته است. هم با توجه به توان دشمن در حالت تهاجمی و هم میزان نیرو و هزینه و لجستیک برای گسترش یک چتر پدافندی بازدارنده. ولی مثل خود ایران ابتدا ایجاد یک ذخیره تهاجمی مناسب و ارزان و در دسترس تر (موشکها) بعد(یا موازی) پرداختن به پدافند شاید بهتر جواب بده. اینطور چتر پدافند در یک حالت بازدارندگی طور بهتر میتونه گسترش پیدا کنه و تکمیل بشه.

اگر رزمایشی داشتیم تست موشکهای قدیمی شاید معنادار میبود ولی وقتی تحت عنوان «تست» شلیک داشتیم اون هم بدون اعلامش میشه حدس زد برای بهبود و تست یک سری مشخصات جدید بوده و اگر هم این احتمالات صهیونیستها در مورد نوع موشکها صحت داشته باشه لااقل از گونه های جدید یا مشخصات متفاوتی برخوردار بودند. مگر اینکه طی یک رزمایش مخفی و برای تمرین تاکتیکی و دلایل دیگه رخ داده باشند.

عذرخواهی مینکم برای دو پست پشت سر هم. صهیونیستها امروز ادعا کردند که چند موشک پدافندی به سمت سرزمین های اشغالی شلیک شده ولی هیچکدوم به سرزمین های اشغالی اصابت! نکرده و خسارتی نداشته. یک پایگاه صهیونیستی هم مدعی شده معلوم نیست این چند موشک یک هواگرد را هدف داشته یا خیر؟ باید منظتر یک اقدام تحریک آمیز دیگه امشب یا شبای بعد باشیم. از اونجا که این روزها تحرکات و تحریکات و حملات صهیونیستها تشدید شده و اون هم خسارت بار (خصوصا جانی) میشه چند مورد را مدنظر داشت: 1.شکست نتانیاهو در تشکیل کابینه و اشاره شد قبلا شاید نیاز به قدرتنمایی جدید مضاف بر اینکه درخواستش برای تعویق دادگاه فسادش باز هم رد شد. 2.جلسه مرموز و پرابهام پیش روی مشاوران امنیت ملی روسیه*، صهیونیستها و امریکا در سرزمین های اشغالی که گویا ایران بحث اصلی هم هست. 3. فروکش کردن فعلی تنشها در خلیج فارس 4.نشست احتمالی شورای امنیت ضد ایران در مورد فجیره هر کدوم از این عوامل میتونه دلیلی باشه برای افزایش تحریکات صهیونیستها ضد مقاومت تا مقاومت یک حرکتی انجام بده و یک جنجال یا تنش برنامه ریزی شده را استارت بزنند. این چند مورد اخیر همگی به نظر ادعاهای ناقص و بی سندی بودند که همگی منجر به حملات با تلفات بالا و یک مورد خصوصا کمتر اتفاق افتاده در ماه های اخیر حمله به تیفور بوده. *علاوه بر لحن پسابرجامی امروز مکرون و به نظر اماده شدن برای عبور از برجام، پوتین هم امروز گریز بی مبنایی به برنامه موشکی و منطقه ای ایران زد که میشه در راستای همین نشست تحلیلش کرد. ارتباطات پشت پرده قدرتها را نباید از نظر دور داشت با تمام اختلافاتی که به نظر در ظاهر دارند.

نکته ای که در این مورد وجود داره فاصله دو هفته ای است. چندان معقول نیست محموله ای در نقطه ای تخلیه بشه و دقیقا دو هفته در همون مکان و حوالیش باقی بمونه اون هم با علم به رصد 24 ساعته صهیونیستها اون هم این فرودگاه مهم و اون هم پرواز مهم تهران به سوریه و بعد هم این رژیم تصمیم بگیره مورد هدف قرارش بده. یک جای کار میلنگه. نکته بعد در رابطه با حمله این رژیم هم یکی از پایگاه های صهیونیستی بعد از اون حمله راکتی به جولان عنوان کرد به این خاطر روز بعدش انجام شد چون براشون مسجل شده حمله عمدی و دارای پیام بوده. اگر اینطور بوده باشه یک حمله انتقامی بوده و چندان معقول نیست یک محموله را دو هفته معطل بزارند تا در این حمله بزنندش. در مورد سوریه همیشه از بعد پدافندی به ماجرا نگاه کردیم ولی با مختصات سوریه به نظر ابتدا سراغ تقویت پدافند رفتن یعنی همیشه یک قدم عقب بودن و با این حملات گاه و بیگاه همیشه قسمتی از «شبکه ای» که متفق هستیم تا شکل نگیره امکان مقابله نیست مورد هجوم و نقص واقع میشه. به واقع در سوریه هم شاید قدم اول قبل پدافند؛ ایجاد یک بازدارندگی تهاجمی که تنها با موشک ممکن هست؛ خواهد بود مثل لبنان. وقتی ذخایر زیرزمینی و پنهان موشکی به حد معینی رسید (بیش از 160 هزار تخمینی راکت و موشک لبنان حتی) شاید بشه اونوقت با این ذخیره یک بازدارندگی نسبی ایجاد کرد تا بعد سر فرصت شرایط دیگه را مهیا کرد. درسته کارخانه های ساخت تسریع میکنه ولی به خاطر ضعف پدافند شاید کارگاه های زیرزمینی و انتقال زمینی و دریایی موشک و قطعات و مونتاژ راه بهتری باشه. اگر در مساحت بسیار کوچک جنوب لبنان و غزه میشه موشک و راکتها را از حملات (مداوم در غزه خصوصا) پنهان کرد در سوریه هم تا به اون حد معین برسه حتما میشه. ولی تعداد و پراکندگی باید به حدی باشه که بازدارندگی ایجاد کنه چون در سوریه زیرساختها و امکان حکومتی وجود داره که مثل غزه و لبنان بازدارندگی را به شدت تضعیف میکنه.

دو مرحله ای بودن موشکی چون دزفول یا حتی ذوالفقار با برد کمتر بحث شده؟ مثلا موشک به مختصات حدودی شلیک بشه و بلافاصله پس از کشف هدف توسط رادار موشک (تعبیه شده در امتداد سرجنگی) مرحله جدایش! انجام بشه و موتور دوم با سر جنگی از اینجای کار وظیفه هدایت این موشک حالا هوا به هوا را بر عهده داشته باشه. از لحاظ طراحی هم میتونه یک شکل غیرعادی باشه، مثلا فرضا به صورت شماتیک اتصال یک موشک هوا به هوای کم قطر به موشک ذوالفقار. یعنی موشک بالستیک وظیفه هواگرد را برای این موشک هوا به هوا بر عهده داشته باشه ( در مورد اواکسها و تانکرها و لااقل به قول دوستان برای لغو موقت ماموریت - نکته ای که شاید عنوان شده قبلا، وابستگی دشمن مقابل به اجرای دقیق برنامه ریزیهای صورت گرفته و تمرین شده هست ( چند روز پیش در چت اشاره شده بود که کوچکترین اختلالی در ابزارآلات جنگی پیشرفته دشمن پرسنل را وادار میکنه لغو عملیات اعلام کنند چون وابستگی به ابزارآۀات دقیق و فوق پیشرفته تبدیل به یک عادت شده)

لااقل در دو حمله اخیر به سوریه که منجر به اصابت شده ( حمله به بهانه هدف قرار گرفتن پهپادشون و حمله دیشب به بهانه شلیک راکت ) صهیونیستها یا وادار شدند یا اینکه ترجیح دادند موقتا از تاکتیک قبلی و خط خبری ای تبلیغیشون فاصله بگیرند. خط خبری و تبلیغاتی ای که به شدت و حتی مسقیم توسط امثال مسئولانشون تبلیغ میکردند: ای مردم سوریه! این ایران و حضورش در سوریه هست که باعث حملات ما به پایگاه هاشون میشه و در ادامه مجبوریم به واکنش پدافند ارتش سوریه هم حمله کنیم و پس دلیل قربانی شدن سوریها پایگاه های ایران هست. در حالیکه در دو حمله اخیر یکی حالا به اذعان خودشون یک واکنش پدافندی مستقل به پهپاد صهیونیستی! و دیگری شلیک راکت از جنوب که معلوم نبوده عمدی بوده یا خیر مقرهایی که هدف قرار گرفتند مقرهای ارتش سوریه بوده مستقیما و خودشون هم ادعا نکردند که پایگاه های ایرانی بوده و سربازان سوری ای که به شهادت رسیدند. پ ن: خب حملات بامداد امروز گویا به همون منوال سابق بود. حمله به تیفور و فرودگاه که اشاره به چند ساختمان، یک انبار مهمات و چند «تجهیزات نظامی» بوده.از دلایل حملات دیشب که در نوع خودش بعد از مدتی بود که تکرار شد میشه به این موارد پرداخت: 1.در حملات دو روز گذشته به مواضع ارتش سوریه که خود صهیونیستها هم اعلام کردند که به دو موضع توپخانه ای و چند ایستگاه اطلاعات و رصد ارتش سوریه بود عمدتا؛ ایستگاه های پدافندی یا راداری در تی فور فعال شده و حملات بامداد امروز برای هدف قرار دادن این موضع پدافندی فعال بوده. خصوصا در اهداف تجهیزات نظامی عنوان شده که در فرودگاه میتونه اشاره به پدافند داشته باشه. 2.به سیاق گذشته حملات با بهانه یا دلیل مرسوم حمله روتین به پایگاه های ایران انجام شده بنا به دلایل بهانه جویی، قدرت نمایی یا واقعا یک جا به جایی یا رصد اطلاعاتی خاص. 3.بعد از انتخابات تا حدی حملات کاهش یافته بود (با این فرض که نتانیاهو نیازی به قدرتنمایی تبلیغاتی نداشته) حالا با وضعیت فعلی نتانیاهو دوباره این نمایش تبلیغاتی را از سر گرفته. 4.اطلاعات تکمیلی این رژیم از شلیکها و منشاشون به مقاومت معطوف شده ( حالا به هر دلیلی) و خواسته پاسخی به مقاومت داده باشه. یک نکته ای وجود داره به نظر نیروهای فعال ایرانی به قراین مختلف در سوریه کاهش پیدا کرده ( به هر دلیلی از جمله عدم نیاز عملیاتی، فراموش نکنیم مهمترین دلیل حضور ایران در تیفور برنامه ریزی حملات پهپادی خصوصا شاهدها ضد داعش در صحرای سوریه بود که همون موقع فعالیت داعش هم اون حمله به تیفور انجام شد و حالا احتمالا شاهدهای ارزشمند دیگه در سوریه نیازی بهشون نیست و نیستند هم، یا به دلیل کاهش ریسک و همچنین دلایل دیگه) و احتمالا در جاهایی که باید الان حضور دارند. نکته دوم که دوستان مطلع احتمالا بهتر واقف هستند تبدیل شدن مضحک «دیده بان حقوق بشر سوریه» به یک منبع خبری منفرد و مرجع برای رسانه های خبری غربی است. یک رسانه تقریبا تک نفره در لندن که اوایل کار یک شبه اکانت هواداری حمایت متعصبانه از النصره و جنایتکاران و تروریستها بود و بعدها که ورق در سوریه کم کم برگشت ادعای بی طرفی کرد و البته مدارش به همون مدار سابق میچرخه و خودش را به عنوان یک مرجع خبری جا زده با مخلوطی از خبرهای درست و نادرست ولی کاملا آشکارا در ضدیت با مقاومت و بعضا خبرهایی از جبهه مقابل.

در برنامه عصر مهمان یکی از اعضای یمنی بود که اشاره جالبی داشت. حالا شاید کلیپ همه گیرش را دیده باشیم ولی نکته ای که اشاره میکرد اگر وقفه های مهمان دیگه نبود و احتمالا عدم تسلط به زبان فارسی خودش بیشتر میشد گشودشون. اشاره میکرد که عربستان را دشمن احمق فرض میکنیم که اتفاقا بر خلاف باور امارات در این جنگ دنباله روش نیست بلکه منافع بیشمار امارات و طمع شدیدش برای بنادر یمن و جزیره مهمش در ورودی تنگه هست که عربستان را با داد و قال جلو انداخته ولی به آرامی داره اهدافش را پیش میبره. اشاره میکرد هرگونه توسعه بنادر یمن به ضرر بنادر امارات خواهد بود در اینده دور حتی و حاکمان امارات نوعی نگاهی استعماری دارند در منطقه که با ارزوهای بلندی دارند برای خودشون اجراش میکنند. خلاصه میگفت عربستان در این جنگ فقط سروصدا میکنه از روی نادانی و حماقت و خودش را جلو انداخته که مطلوب امارات هست چون پشت پرده این امارات هست که داره منافع خودش را پیش میره.

به عنوان فرضیاتی از جانب خوشبدبینان! ( به تاسی از عنوان رمان امیل حبیبی «وقایع غریب غیب شدن سعید ابونحس خوشبدبین!» ) در رسانه های خبری حداقل دو مورد عنوان شده از تعلل آمریکا. یکی عقب انداختن تحریمهای پتروشیمی و دیگری خبرسربسته شبه تکذیب شده از مجوز موقت ادامه خرید نفت و هر دو با گمانه زنیهایی در رابطه با کاستن از تنش و حوادث. اگر ماجرای تغییر لحن را هم از این دسته بدونیم (نه در راستای تاکتیک اول قهر و تهدید-بعد دلبری-بعد قهر و تهدید بلندتر! و بعد دلبری بیشتر ) و نتیجه بگیریم ناشی از استفاده از پیام های خاص بوده (فجیره و بندر عربستانی) و دوری از وخیم تر شدن اوضاع شاید بشه نتیجه گرفت که اقدام کنشی میتونه لااقل مانع از افزایش فشارها بشه. در مقام خوشبدبینی ماجرا هم اینکه خب طرف مقابل قصد جدی داره ایران را متوقف و تسلیم کنه و پس ممکنه در آینده بدون توجه به خطرات تشدید تنش اقدامات جدید کنه از اینرو که پیامهای ایران در سطح پیام باقی میمونند و یا اینکه شرایط را کم کم با این دست بهانه ها برای برخورد نهایی بهبود ببخشه ( آرایش قوای نظامی و ابزارها) تصمیمات و قدمهای آتی نیاز به هوشمندی زیاد، استفاده از اطلاعات برگرفته از منابع متعدد و دقیق، بررسی تاریخی و در نظر گرفتن ریسکها و افراد و تصمیماتشون و شرایط منطقه و جهان و یک تحلیل ژرف داره تا در این شطرنج نابرابر هم در تعداد مهره و هم زمان و هم تعدد رقبای اون سمت صفحه و هم بضاعت اندک ما از تجربه شطرنج بازی مدرن! و صندلی پایه شکسته و سر و صدای فریبکارانی که قصد زدودن تمرکز را دارند و چه و چه پا به پا فعلا پیش بریم بدون مات.

به نظرم در تحلیلهای دوستان بود که کفرنبوده موقعیت استراتژیکی داره از چند جهت. بعد از ازادی این شهر بود که اگر اشتباه نکنم قلعة المضیق هم ازاد شد و اشرافی که این شهر داره میتونه زمینه پیشروی به شهر مهم خان شیخون و یا یک اشراف به عمق مناطق در دست تروریستها در قلب حما ایجاد کنه. از طرفی در مورد اتخاذ تاکتیکهای بهتر برای ازادی این شهر خب همیشه جای نقد بوده و هست ولی این شهر به نظرم قابلیت محاصره نداشت چون مناطق اطرافش نقاط آفندی مناسبی برای هدف قراردادن ارتش هستند و باز نکردن چند جبهه هم شاید به این دلیل بود که نمیخواستند از نقاط پدافندی دیگه عبور کنند و درگیر جبهات مختلف بشند چون هدف به نظر یک تهاجم فراگیر نبود.

حالا جناب امینور هم پاسخ میدند ولی به نظرم در این برهه برای این گروه های عمدتا ایدئولوژی! زده بحث حامیان جهادیشون و بدنه اصلی که بی منت تنها برای رضای خدا(!) میجنگه اهمیت داره و مجبورند در چنین آوردگاه های حیثیتی برای جلوگیری از ریزش نیروها سعی کنند وجهه جهادی و تسلیم نشدن به هر قیمتی دقیقا در اون جبهه ای که ضربه خوردند را حفظ کنند. از حیث نیرو هم که کمبودی ندارند و مرزهای ترکیه هم همچنان بازهست حتی در صورت کمبود با چند نماهنگ حماسی در شبکه های اجتماعی و رسانه های عربی میتونند باز از بین جوانان نیرو جذب کنند. بنابراین براشون میزان تلفات شاید اخرین نگرانی باشه و بعد حیثیتی قضیه عمیقتر. در یک سطح دیگه نیروهای اطلاعاتی ترکیه به علت در اختیار داشتن شاهراه حیاتی تمامی گروهکها و نفوذ بالاشون شاید بدشون نیاد حوادث را به سمتی پیش ببرند که بدنه تندروتر و معتقدتر! که چموشتر هستند و ممکن هست در برپایی یک نیروی یکدست در مناطق اشغالی ادلب که کاملا تحت دستور ترکیه باشند خلل ایجاد کنند با هماهنگی های خاصی به چنین قتلگاه هایی هدایت کنند. نیروهای اصلی وفادار هم یک نمایش تلویزیونی اجرا میکنند که مثلا ما با برادرانمون در جهادشون همراه هستیم.

چه جالب، اسکای نیوز انگلیسی: مصاحبه با زیرنویس پر! افتخار: فرمانده HTS ابوخالد الشامی! از اسمش مشخص هست سابقش ولی خب فعلا ایستادن این سمت برای منافع ملی انگلستان کبیر! و دوستان به ثواب نزدیکتر.

با تشکر از دوستان که با حوصله به تحلیل ها می پردازن من قبل از این که به بند انتهایی و شاید نتیجه بخش تر جناب مصطفی بپردازم نیاز هست چند موردی را اشاره کنم. به عنوان پیش بحث معتقدم قضاوت و نتیجه گیری رویدادها بر اساس کلان رخدادها بدون توجه به جزییات هر رویداد منفرد در ابتدای امر، بعد سنجش رخدادهای پیرامونیش و بعد تاثیر و تاثرشون بر هم و بعد پرداختن به موارد مجهول سوای عوامل معلوم کاری است نافرجام. تفاوتی هم نمیکنه در چه حوزه ای باشه، شاید برای جمع بندی مقالات و پایان گذاشتن بر کتاب ها و بحث ها در حوزه نظری علوم لااقل نیاز به سهل گیری و جزر و کاستن از متغیرها باشه تا بشه مطالب را جمع بندی و فرموله کرد ولی به مصداق ها که میرسیم خصوصا مثلا در بحث ما سیاست ( البته اونطوری که ما بحث میکنیم در حوزه سیاست همگانی یا عمومی مثل فلسفه عمومی یا تاریخ عمومی) به همین راحتی نیست که راه حلها را در چهارچوبهای از پیش ساخته شده بشه جای داد و طبق تعاریف مصطلح خصوصا در علم سیاست که به زمان و آدم ها و موقعیتها و شرایط و منافع خاصه حالا کوتاه مدت وابسته است پیش رفت. کمی بیشتر و مصداقی تر بهش میپردازم. ابتدا چون بحث دوست خوبمون مصطفی مفصل تر هست برداشت شخصیم این هست که خب قاعدتا این موضوع باید روشن باشه که رد مذاکره در کلیت اون عقلانی نیست (مگر موارد استثنا) و با اشاره به پیش بحث بالا در مصداق های متفاوت «موضوعات» مذاکره و شرایط وابسته به زمان و مکان و موقعیت و داشته ها و ناداشته ها و ... هستند که عمدتا ملاک تصمیم گیری برای رد یا تایید مذاکره خواهند بود از دیدگاهی که من و برخی دوستان احتمالا حامیش هستیم. دیدگاهی که در مقابل باز بودن باب «مذاکره» در هر شرایطی به عنوان یک «امر بدیهی» دیپلماسی قرار میگیره. در اینجا لازم هست اشاره کنم برداشت من این هست که در صحبت های معطوف به تاریخ نوعی قضاوت قطعی وجود داره که پایه ی تحلیلهای آتی هست و همین امر کار را کمی سخت میکنه و اگر بنا باشه به گذشته برگردیم و مصداق های مورد اشاره با نتایج قطعی ذکر شده را به نقد بنشینیم که پایه ی تحلیلهای فعلی هستند و مسلم فرض میشند کار به درازا خواهد کشید و اصل موضوع بحث فعلی هم احتمالا شهید خواهد شد. در چنین موقعیتی که موارد و مصداق های مورد اشاره، که در بیشتر موارد رویدادهای بوقوع پیوسته را که نتایجش مشخص هست در کنار املاهای نانوشته ای قرار میده که معلوم نیست اگر چرخ جهان بر گرد داستان اونها میچرخید نتایج چه میبود و مفروضات این دست هم قطعی مورد مقایسه با اون نتایج مشخص قرار میگیرند خب بحث روی تحلیل جدید را دشوار میکنه بدون اشاره به اینکه در ریشه‎ی مصادیق هم اختلاف نظر وجود داره. هرچند به قول مرحوم دهخدا در چنین مواقعی صرف نظر کردن از اختلافات و پرداختن به اشتراکات مباحث شاید برای وحدت نظر نسبی ناگزیر باشه. برای همین از پرداختن به سابقه تاریخی بحث برادر عزیز مصطفی صرف نظر میکنم و از اونجا که اشاره کردم معتقدم بر اینکه در چنین بحثهایی مصداق ها را با تمام متغیرهای حولش باید بررسی کرد در ظرف و بستر خودش و بعد دید که در چهارچوب های قبلی عالم ولنگار فعلی سیاست میتونه قرار بگیره یا خیر که بعد طبق فرمولهای جواب پس داده پیش رفت یا خیر؟ و اما مصداق فعلی. همونطور که در چت و بحث ابتدایی این صفحه اشاره کردم، بحث رد مذاکره، یا تابوسازی از مذاکره و یا چنین پیش فرضها یا بهتره بگم پیش قضاوت هایی مطرح نیست. ایران در موقعیتی قرار داره و در موضوعاتی به مذاکره دعوت میشه که اصولا با شناخت طرف مذاکره و قصد از مذاکره و شرایط پیرامونیش به روشنی (از منظر امثال من البته) قطعا هر چیزی که هست نام مذاکره بهش نمیشه گذاشت و بهتره ازش به سادگی با عنوان دام نام کنیم. یک نکته حالا نمیدونم زبان شناسانه و یا علم لغت و یا فلسفه زبانی اسمش را بزاریم و یا هر چیز دیگه به قصد انشاء که بحث نمیکنیم و به دنبال نتیجه هستیم پس الفاظ به صرف مشابهت و تحمیل خودشون در زبان و بحث که مجبورمون نمیکنند معنای مدنظرمون را تغییر بدیم. مذاکره در اینجا در لفظ مذاکره است ولی در معنا قاعدتا مذاکره نیست. یعنی احتملا خودآگاه ترامپ که نه(!) ولی ناخودآگاهش میدونه که از لفظ مذاکره در معنای فریفتن داره استفاده میکنه و این دلیل نمیشه که ما در این دام لغت و زبان گرفتار بشیم به خاطر نقص تاریخیش و ذاتیش و سعی کنیم در همین قالب به نتیجه برسیم. چیزی که ما باهش مواجه هستیم یک سری مفروضات هست که حدس میزنیم اگر طبق یک سناریو پیش نریم بهش دچار میشیم ( با جسارت البته چون همونطور که تاکید دارم هزاران متغیر بسیار سخت میکنه یک حکم قطعی را و نمیشه بر مبنای احتمالات راه های جایگزین را فدای راه سهلتر و پیش پاتر و درخشانتر (چراغانی توسط طرف مذاکره) کرد ) و سناریوهایی که خودمون ترسیمش میکنیم. این نکته مهمی هست در بحث که هر دو حالت سناریوهایی هستند با نتایج نامعلوم و هیچ تضمیمی برای موفقیت یکی و شکست دیگری نیست و دلیل عدم انتخاب مورد استانداردتر و عرف تر و بدیهی تر از خانواده بین المللی تر هم ده ها هست از جمله اینکه نه برخورد جهانی با ایران از ابتدا اینچنین بوده، نه ما چنین برخوردی داشتیم به خاطر آرمان های انقلابی(این هم از اون نقاط حساسیت و بحث برانگیز هست که مبنای ذاتی مورد توافق تنها بحث برش را توجیه پذیر میکنه والا بحث مابعدش هیچگاه به نتیجه نمیرسه) و نه شرایط تحمیلی منافعی فعلی کشورها و رژیم ها و لابی ها این اجازه را میده پس گاهی مجبوریم همونطور که در عالم نظامی عرف شکنی کنیم در اینجا هم چنین کنیم. و همین میشه که چین در شرایط قابل مقایسه لااقل در آینده بتونه حول مسائل اقتصادی وارد مذاکره ای نامعلوم با شخصی نامتعادل بشه ولی ما نتونیم. بعد هم اشاره شد که به دلایل متعدد به نظر میرسه صرف قبول مذاکره (باز باید اشاره کنم به بحث الفاظ و معانی) در این مقطع زمانی یعنی تقویت جایگاه سیاسی ترامپ و این واقعا هیچ ارتباطی با این موضوع نداره و بحث سوایی است. حتی تا جاییکه هرچند ناپذیرفته در دیدگاه شخصی ولی پیشنهاد مذاکره اینچنینی بعد از انتخابات امریکا را (با قبول تمام ریسک های موجود) مقبولتر جلوه میده در عالم سیاست. اگر سیاست را یک شطرنج حساب شده و یک بازی هوشمندانه فرض کنیم عناصری چون «زمان» و «مکان» و «داشته ها» و «نداشته ها» و نوع و ذات «حریف» و حتی شرایط باطنی و ظاهریش و اتفاق چند ساعت قبل و پیش بینی چند ساعت بعدش هم برای یک تصمیم گیری مهم در رابطه باهاش اهمیت داره چه برسه به یک تصمیم حیاتی. این اصلی ترین نقطه اختلاف هست به نظر در بحث فعلی اگر فرعیات و نظریات را پوست بکنیم ازش. به نظرم به سوالهای دوستان برای خارج شدن از این بحث عمده نظری میشه سوالهای عینی تری اضافه کرد، همه تجربه داشتیم چنین بحث هایی چه طور ناگهان صدها شاخه به خود میگیرند و اصل بحث و نتایجش ناپدید میشن. از قبیل این سوالات: 1.آیا قبول اصل مذاکره در این موقعیت زمانی به تقویت جایگاه سیاسی ترامپ کمک خواهد کرد یا خیر؟ 2. آیا مطرح کردن 12 شرط یا حتی چند شرط مثل توان موشکی، حزب الله، حضور منطقه ای و عدول از تصمیمات اتمی برجامی به بیش از برجام محتمل با درجه بسیار خواهد بود یا خیر؟ 3.آیا زمان حین مذاکرات کندتر از زمان خارج از مذاکرات برای اقتصاد ما خواهد گذشت؟ 4.آیا مثال روشن کره شمالی ( بسیار نرم تر چون بارها اشاره شده در مورد خاص ایران دیگه نه نگرانیهای کره و ژاپن که کینه توزیها و خواستهای متعدد اعراب و صهیونیستها با هزینه کرد فوق العاده در میان هست ) منعکس کننده آینده چنین مذاکرات بی ثمری نیست؟ 5.آیا قبول مذاکرا ت فعلی به چهارچوب ترامپ مرگ قطعی برجام و مذاکرات قبلی و تمام هزینه کردها و تبعاتش نیست؟ 6.آیا این مقطع قابل قیاس با مقطع مذاکرات برجامی است با فقدان داشته ها؟ در یک تعریف مذاکره به داد و ستد (در بهترین حالتش در اینجا که به نظر به داد و داد نقد و یکبار چک برگشت خورده و ستد خیالی و آرزویی و احتمالی حکم میشه از طرف مقابل به روشنی ) 7. با تمام این سوالها نتایج و فواید مذاکره در شرایط فعلی چی میتونه باشه؟ تابو شکنی و مسائلی از این دست لااقل الان فرصتش نیست. نگرانی از زمان و افزایش فشارها و اجبار به مذاکره در شرایط وخیم تر و در نتیجه تسلیم؟ خب نکته اینجاست الان در همون شرایط هستیم. طرف مقابل طلب تسلیم داره قطعی و فشار در حداکثر خودش هست و برگهای از دست رفته هم لااقل هنوز بازنیافته. مگر موشکها و حزب الله را برگهای داشته برای داد و ستد محسوب کنیم. و اما راهبرد و راهکار، این مورد هم مورد اشاره قرار گرفت که در وضعیت فعلی قطعا نشستن به امید زمان کار اشتباهی است ولی سیاست فعلی یک سیاست روشن هست که اگر پیوست صحیح اقتصادی و همچنین دیپلماسی فعالانه تری داشته باشه لازم نیست در دوگانگی‎ای که ما «دام مذاکره» مینامیمش و شاید دوستان «مذاکره» بیفتیم. اصرار به احترام و بازگشت به مذاکره از جانب طرفی که ترکش کرده و در چهارچوب مشخص. ارتباط فعالانه با کشورهای دیگه برای تبیین این دیدگاه. اقدامات قدم به قدم در برنامه اتمی و البته نظامی کشور. اصلاح شرایط اقتصادی حتی المقدور و تقویت جایگاه منطقه ای. فعال بودن به معنی حداقلیش یعنی پیشنهادهایی چون توافق عدم تجاوز منطقه ای و پیمانهای دو جانبه و افزایش مراودات سیاسی و اجتماعی و اقتصادی و .. حتی.

در ادامه بحث های چت و نظرات دوستان: به عنوان مقدمه در مورد مذاکرات و نظر به تاریخ گذشته و رویدادها من قبلا هم وارد بحث مثلا در مقطع جنگ 8 ساله نشدم چون به نظرم بحث مطولی خواهد بود و واقعا با نگاهی گذرا و محدود کردن کلیت بحث به موارد انتقادی سالهای اخیر خصوصا پاسخگوی یک نتیجه گیری قطعی نخواهد بود. و بنابراین از این بخش برای پرداختن به مشابهت سازی با وضعیت فعلی پرهیز میکنم و البته معتقدم عرصه سیاست شاید در نگاهی ظاهری و کلان پیشنهادهایی از جنس «درس» و «بحث» داشته باشه به موجب این دست مشابهت سازیها ولی نهایتا در حد همون عبرت نه پی ریزی اقدامات بر مبنای تشابهات تاریخی. اصولا متغیرهایی چون زمان و افراد و موقعیتها و صدها و شاید هزاران فاکتور دخیل در هر رویداد سیاسی هرگونه توصیه پذیری تاریخی را در خرد ماجرا بی معنا میکنه. و اما خود بحث ما. برای اینکه به نتیجه ای منجر بشه و یا لااقل اختلاف آرا و محل تضارب نظرات روشن بشه بدون اینکه بحث به درازا بکشه از کلیت نظرات در این مورد خاص و نه تعمیم شده ها نکته اصلی بحث من این هست که در مقطع فعلی اتفاقا رویکرد وزارت امور خارجه رویکردی بوده مصر بر احترام به اصل مذاکره و به نظرم در تاکتیکی روشن (به علت تکرار در عبارات وزارت امور خارجه) نافی مذاکره را آمریکا قلمداد کردن که اتفاقا بر خلاف رویکرد ترامپ مبنی بر اهل مذاکره بودن، توجهات جهانی هم به اظهارات ایران هست که اشاره میکنه ما میز مذاکره را ترک نکردیم و بهتره کسیکه میز را ترک کرده به پای میز برگرده (خصوصا در این چند روز اخیر بارها این مورد تکرار شده که حتی ممکنه در سطح داخلی مورد ایراد قرار بگیره که این سیگنال برای مذاکره است) . حالا با این رویکرد خاص ایران یعنی لزوم احترام به مذاکره به عنوان مذاکره نه سوء استفاده ازش به عنوان یک بازی سیاسی و جهت گیری جهانی بر تایید این امر در مقطع فعلی تا حدودی، هرگونه چرخش از این تصمیم اصولی به خودی خود یک پیروزی برای طرفی است که خودمون هم اذعان داریم از مذاکره به عنوان یک «بازی سیاسی» داره بهره میبره. این دیدگاهی است که تایید میکنه استفاده از تمام برگ های ممکن را خصوصا دیپلماسی را ولی به شکل هوشمندانش. در مقطع فعلی ترامپ علم مذاکره را برداشته ولی علمی که در سطح جهانی جز چند اشارت خاص هیچ کس جدیش نگرفته به همون دلیلی که دوستان هم اشاره کردند اعتماد به ترامپ بی معنی است و به جدی بودن در مذاکرش هم. بنابراین در این مقطع زیر علم شخصی رفتن که از میز مذاکره موجود بلند شده، تقریبا بسیاری هم نظرند که هدفش از مذاکره تحمیل برخی شروط هست نه مذاکره، و تحلیل های متعدد معتقد هست که لفظ پای میز نشستن باهاش در تقویت جایگاه سیاسیش (به هر دلیل و اصلا نیاز نیست خودش هم در کلام اشاره کنه) موثر هست اشتباهی است که قابل قیاس با رخدادهای شبیه کرده بهش نیست. بله، انفعال غلط هست. ولی ایران و وزارت امور خارجه در شرایط فعلی منفعل نیست. یک پیشنهاد روشن وجود داره. ترامپ به میز مذاکره ای که ترک کرده بازگرده، هم جامع تر و جهانی تر و پذیرفته تر و پروزن تر هست و مشروع تر (از حیث جهانی) و هم رویکردی جدی تر داره و هزینه یک میز جدید! را هم لازم نیست بپردازیم. هم یک توافقی داریم که طرف خلف وعده کننده حالا ادعای مذاکره داره که خب پذیرفتنش مهر تاییدی است بر این خلف وعده و یک پوئن در مذاکره جدید و هم تکالیفی که همچنان ایران بهشون پایبند هست. اصولا با تمام این تفاسیر در «مورد خاص» مذاکرات سیاسی ایران و ایالات متحده چند مورد روشن هست: 1.ما پذیرفتیم که در میز مذاکره قبلی مذاکرات را ادامه بدیم. بدون تحمیل شروط جدید که الان شدند و طرفی که سرباز میزنه طرف آمریکایی است و اتفاقا اگر قائل به وزن معادلات جهانی و حمایت های بین المللی باشیم در بازگشت به گذشته الان وزن این دیدگاه بیشتر هست. 2.طرفی که از یک مذاکره جدی سرباز میزنه طرف آمریکایی است و اصولا سردرگمی و شرط و شروط هایی که تقریبا قطعی است ظهور و بروزشون در هرگونه میز مذاکره جدید اون را به یک طرف گریزان از مذاکره به عنوان مذاکره بدل کرده. 3.دورنمای ایران وضعیت «نه مذاکره و نه جنگ» نیست و نخواهد بود. دورنمای ایران برای شرایط فعلی: اگر قرار هست به مذاکره ای که ادعاش وجود داره البته با تحمیل شرایط جدید، ایران هم ابتدا این حق را داره به مرحله پیشامذاکره برگرده تا در مذاکره در شرایط نسبی برابری قرار بگیره. 4. پذیرفتن مذاکره جدیدی بدون دلیل مشخصی برای چرایی رد مذاکره قبلی که تمام ایرادات و حفره ها و خطرات و تحمیلات و برنامه های آتیش مثل تقریبا روز روشن هست، در شرایطی که هیچ برگی برای چانه زنی وجود نداره جز چند مورد حیاتی ، برگهای برنده متعدد در دسترسش و عامل زمان که کاملا به ضرر ماست مشکلی را حل نخواهد کرد جز شکستن اجماع لااقل لفظی فعلی که برجام باید حفظ بشه، اعتبار مذاکرات قبلی و مهمترین نکته وزن دهی سیاسی داخلی و خارجی به رویکرد ترامپ در نتیجه تشدید و ادامش تا نهایتا تحمیل شروط.

در مورد ناوها در خلیج فارس به نظر خود آمریکاییهای مطلع هم میدونند که در این موقعیت بیشتر نیاز به محافظت دارند و یک عامل بازدارنده! محسوب میشن تا عمل کننده. ولی نکته اینجاست که باید توجه کنیم وضعیت استقرار در خلیج فارس شاید برای این هست که از بنادر دائمی امکان استقرار سریعتری در دریای عرب و اقیانوس هند را دارند. یعنی زمانی که بخوان آرایش تهاجمی بگیرند سعی میکنند به فاصله کوتاهی به محل استقرار برند. ایران به نظرم بیش از این نیاز نداره در مورد خلیج فارس موضوع را روشن کنه، الان باید به دنبال برنامه هایی باشیم که این ناوگان در اقیانوس هند هم مورد تهدید قرار بگیره. مشخصا معلوم هست که براش برنامه داریم در چند حوزه احتمالا زیر سطحی و بالستیک ولی خب هم باید تنوع بیشتری ایجاد کنیم و هم سرعت بیشتر. و مثل همیشه در دو حوزه یکی قدرت بالستیکی و موشکی و دیگری پدافند هم باید با قدرت ادامه بدیم خصوصا مقابله با کروزها و پرتابه های هواسرش و بمبهای کم قطر و برد بلند. دفاع نقطه ای و برد فوق بلند.

حالا قصد، ملا نقطی بازی نیست ولی تحلیلهامون اگر از همه زوایا باشه اونوقت سر بزنگاه برخی ایرادگیران نمیتونند دست روی برخی موارد بزارند. در واقع احتمالا به خاطر اینکه نیروهای متعدد سپاه همگی طبیعتا به زبان انگلیسی مسلط نیستند خصوصا جوان ترها و اتفاقا پرانگیزه ترها! طرف مقابل سعی کرده برای هرگونه سوء تفاهم و بوجود نیامدن اشتباه مترجم فارسی بزاره که سوء برداشت نشه (هر چند ترجمه خودش هم مسئله است و شاید یک هم وطن عزیز ترک و لر و کرد و عرب و یزدی و ... با لهجه بود! اونوقت باز هم مشکل پابرجاست) نهایتا اگر این سناریو هم باشه نشون میده دشمن هم علاقه ای به سوء تفاهم و اتفاقات بعدش نداره و ترجیح میده علی رغم قلدربازیهاش آسه بریم و آسه بیاییم همگی.

امروز یکی از فرماندهان اشاره دیگه ای هم داشتند. جایی که گفتند امنیت خلیج فارس در گرو تداوم صادرات نفت ایران هست و وقتی برای صادرات نفت ما کارشکنی بشه تامین امنیت در خلیج فارس هم مشکل میشه. در حقیقت منظورشون این هست(!) که تا به حال تلاش ما میکردیم که خلیج فارس امن باشه چون داشتیم خودمون هم نفت صادر میکردیم و مثل قضیه مواد مخدر زحمت میکشیدیم، از این به بعد اگر خب بخش طرف ما یعنی صادرات تعطیل بشه ما اون زحمت سابق را نمیکشیم و خب جایی که پلیس نباشه ناامنی رخ میده!. اگر قرار به جنگ اقتصادی به قول ترامپ تا حد نهاییش و ویرانی و فروپاشی کشور باشه، هوشمندانه و حداقلیش این هست که ما هم از فاز جنگ اقتصادی وارد بشیم. فعلا در مرحله ارسال پیام میشه تعبییرش کرد (قطعا ولی نقش طرف سوم! و دشمن در این وسط پررنگ هست و اصولا هر اتفاق مبهمی در منطقه قطعا! زیر سر طرف سوم یا حتی طرف چهارم و پنجم(!) میتونه باشه) ولی خب تامین امنیت در جای شلوغی مثل خلیج فارس سخت هست. حالا اگر این ناامنی اقتصادی را بهانه منجر به جنگ آمریکا و یا سعودیها تعبییرش کنند، خب فشار و جنگ اقتصادی کمرشکن هم در راستای بهانه جویی برای جنگ تلقی میشه از طرف ما و برابر هستیم. تا وقتی طرف مقابل اقدام نظامی (با هر بهانه ای حالا تحقیقات اشتباهش! در مورد ماهیت سوراخ شدن چند نفت کش یا حمله نهنگ و دلفین و کوسه و آهن پاره به بدنه کشتیها و تا مثلا چرایی حضور حشد الشعبی در اراضی خودشون در عراق و نمیدونم چرایی حضور حزب الله در لبنان در کشور خودشون ) نکنه قطعا ما هم اقدام نظامی نمی کنیم ولی وقتی طرف مقابل جنگ اقتصادی تا حد نابودی ایران را پیش میکشه خب ما هم مجازیم جنگ اقتصادی را پاسخ بدیم. اون هم پاسخ حداقلی. به چه شکل؟ عدم تامین امنیت تنگه هرمز. اگر مرد میدان هستند خودشون تامین امنیت کنند در اب های بین المللی و نزارند که کشتیها سوراخ بشند.