این..   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10225/a_2mdm7f0k6i98kl71no072n19l3nl1l0l32kll0737563-801z__a53e85B28001495292016-08-20-23-55-455D.JPG][/url]   و این..   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10225/a_2mdm7f0k6i98kl71no072n19l3nl1l0l32kll0737563-801z__a53e85B28001491292016-08-20-23-59-555D.JPG][/url]

  اون طور که مشخصه این پست در جواب بندس ؛   1- از نظر نظامی تفاوت پرواز هواپیماهای Tu-22M3 از پایگاه های هوایی روسیه در داخل خاک این کشور با نوژه در یک چیز هست و اونم سوخت گیری و استراحت خدمه در همدان و سپس راهی شدن به سمت هدف هستش و این هیچ ارتباطی به میزان تاثیر گذاری این بمب افکن نداره ، شما میتونید فیلم های پیش از استقرار در نوژه رو با فیلم هایی که هواپیماها از مبدا نوژه پرواز میکنن ببینید تا متوجه بشید این هواپیما از هزار و چند صد کیلومتر اون طرف تر بلند میشه میره حلب تا بمب های سقوط آزاد FAB-250/500 یا OFAB-270-50/500 بریزه! خیلی سادس قضیه نیازی به پیچیده کردنش نیست.این هواپیما هیچ سیستم هدفگیری دقیقی نداره ، مهماتش غیر هدایت شوندس و ارتفاع پروازی به حدی بالاست که امکان دید چشمی هم وجود نداره و از نقطه نظر نظامی امروزه هیچ خیری در استفاده ازش نیست جز افزایش تلفات غیر نظامی ، بمب آهنی سرباز محور و تروریست و غیر نظامی نمیشناسه.پس از نظر من وقتی اثر نظامی نداره ، روسها دارن در یه کار تبلیغی قدرت نمایی میکنند و ثابت میکنند که ما هنوز ابرقدرتیم که میتونیم از روسیه بمب افکن استراتژیک بفرستیم حلب رو بمباران کنیم.یا روی سد دز موشک کروز شلیک کنیم! موشکی که هزینه خرجش کردنش در همچین درگیری نشون میده فقط اثر تبلیغاتی داره. در این بین ما هستیم که داره ازمون سوء استفاده میشه.پس اهمیتی هم نداره که این بمب افکن ها در لاذقیه باشن یا نوژه.   2- هواپیماهای Su-34 نسبت به دیگر هواپیماهای موجود در نیروی هوایی روسیه وضعیت بهتری داره اما با استاندارد های روز در زمینه عملیات های پشتیبانی نزدیک و ضربتی خیلی فاصله داره و اکثر بمباران های این هواپیما در سوریه با استفاده از بمب های سقوط آزاد بوده و در مواردی هم از سری KAB استفاده کردن که متاسفانه اونها هم دقت جالبی نداشتند.   3- من کاری به رژیم پهلوی ندارم بحث من اینجاست که جمهوری اسلامی که یک عمر شاه رو به وابستگی به آمریکا و دادن پایگاه به این کشور متهم میکرد - که هیچ وقت در این سطح انجام نشد و بالاترین سطح همکاری مشترک پروژه های شنود و شناسایی از جنوب شوروی بود که با استفاده از تجهیزات خود ارتش ایران انجام میشد - و کشورهای عربی منطقه رو هم به دلیل در اختیار گذاشتن پایگاه هاشون با آمریکایی ها به نداشتن استقلال و مزدور بودن ، چطور میشه که حاضر میشه پایگاه هوایی نوژه رو به عنوان آماده ترین پایگاه هوایی ایران از نظر قدرت عملیات هوا به زمین و سوپر بیس فانتوم رو در اختیار روسها قرار بده و قرارداد ببنده و تصویب کنه ؟ نقض شعارها که زیاد اتفاق افتاده اما نقض صریح قانون اساسی چه توجیحی داره؟   استقرار هرگونه‏ پایگاه‏ نظامی‏ خارجی‏ در کشور هر چند به‏ عنوان‏ استفاده‏ های‏ صلح‏ آمیز باشد ممنوع‏ است.   برخی میگن که این اصل یعنی کشور خارجی از خودش پایگاه مستقل و جدا در کشور داشته باشه و شامل حال روسها نمیشه ، من اینطور فکر نمیکنم.شما ببینید اکثرا پایگاه های هوایی آمریکا در کشورهای حاشیه خلیج فارس مشترک هستند ، برای مثال پایگاه هوایی Al-Dhafra امارات رو میتونید ببینید که رمپ و آشیانه و ساختمان های جدایی برای نیروی هوایی امارات و آمریکا داره ، فالکون های اماراتی و آواکس های آمریکایی همه از باند و برج مراقبت مشترک استفاده می کنند.اما در مورد نوژه، روسها اومدن تنها رمپ پروازی پایگاه که پیشتر هواپیماهای F-4E/RF-4E نهاجا در اون مستقر بودن رو اشغال کردن ، اون سوله که پشت میبیند هم در اختیارشون هست ، پرسنل و هواپیماهای بمب افکن اونها در پایگاه ساکن و مستقر هستند و مثل پایگاه امارات از باند و برج مراقبت مشترک هم استفاده میکنند! اگر هواپیما مستقره، تجهیزات جانبی مستقره ، مهمات مستقره ، پرسنل هم مستقرن ، پس این استقرار پایگاه نظامی خارجی نیست ؟!   اصلاً بنده واداده سیاسی ، شما به عنوان یه انقلابی بفرمایید این که جمهوری اسلامی اجازه میده بمب افکن روس بیاد روی سد دز موشک کروز شلیک کنه ، این که درخواست روسها برای اسکورت بمب افکن ها با تامکت و فانتوم های غیر مسلح رو قبول میکنه ، این که موشک بدون روشن شدن موتور سقوط میکنه اعلام میشه پهپاده ، این که به هواپیمای Tu-214R روسی اجازه عبور از حساسترین نقاط کشور رو داده و باعث شده تمامی اطلاعات رادارها و سیستم های پدافندی ما تحت اختیار روسها قرار بگیره ، این وادادگی نظام نیست ؟ اگر نیست پس چیه ؟    من نگران اینم که به وقتش نتونیم روسها رو از نوژه بیرون کنیم ، نگرانیم از قدرت نظامی روسها نیست از وادادگی مسئولین و دلبستیگشون به پوتین و دم و دستگاهشه..

  تکیه بر جای بزرگان نتوان زد به گزاف ، محل استقرار سوخوها رمپ فانتوم های نوژه هستش...     اون خرده ریزایی که میبینید تجهیزاتی مثل ژنراتور و پله ها و پایلون و غیره هستش که طبق عادت روسها میریزن تو رمپ و البته جای خوشحالیش باقیه که هنوز مهمات رو نریختن اونجا ! حضرات پارک کردن در رمپ هم بلد نیستن گویا..   حرفی نیست ، این نیز بگذرد..

  نصب مهمات غیر هدایت شونده بر روی پهپاد از هر مدل پخش کننده ، راکت و بمب کاری کاملاً بیهودس و هیچ کشوری نمیاد همچین کاری رو انجام بده.شما وقتی بر روی یک هواپیمای F/A-18E مثلاً دیسپنسرهای حامل ریز مهمات رو نصب میکنید این هواپیما با استفاده از مهارت خلبان و مانورهای مختلفی که انجام میده بسته به نوع ماموریت ، باید در ارتفاع و سرعت خاصی با استفاده از سیستم های هدفگیری مثلاً نشانگرهای HUD و رعایت همه پارامترها مهمات رو پرتاب کنید تا به منطقه هدف بخوره مراحلی که در پهپادی مثل شاهد-129 یا ابابیل و مهاجر شدنی نیست و پرتاب هرگونه مهمات غیر هدایت شونده از روی این پرنده ها خالی از دقت خواهد بود و چون توانایی حمل محمولشون در حدی نیست که بتونه دقت رو با حجم مهمات پر کنه پس کلاً این کار بی فایدست. اون چیزی که ما همزمان با رفتن به سمت ساخت پهپاد های مسلح باید روش کار میکردیم تعریف کامل تسلیحات قابل حمل و تجهیزات جانبی بود که متاسفانه ناقص صورت گرفته یعنی ما در شرایط فعلی فقط موشک و بمب های سدید رو داریم ، ما بمب های لیزری در وزن پاییین نیاز داریم چیزی مثل GBU-58 که کاملاً امکان ساختش رو داریم ، چیزی مثل استینگر یا سایدویندر رو برای دفاع از پهپاد.اون چیزی که در تعریف تسلیحات برای پهپاد مهمه یکی وزن سبک و حجم کوچک و دیگری هدایت پذیر بودنه که ما نیاز مهمات مینیاتوری در این زمینه داریم.       فکر میکنم مطالعه این دو تاپیک مفید باشه..   http://www.military.ir/forums/topic/28211-%D8%A8%D9%85%D8%A8-%D9%85%DB%8C%D9%86%DB%8C%D8%A7%D8%AA%D9%88%D8%B1%DB%8C-%D9%87%D8%AF%D8%A7%DB%8C%D8%AA-%D8%AF%D9%82%DB%8C%D9%82-%D8%B3%D8%A7%D8%AE%D8%AA-alliant-techsystems/   http://www.military.ir/forums/topic/28134-%D8%B1%DB%8C%D8%AA%D8%A6%D9%88%D9%86-%D9%BE%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D9%88%D8%B3-%D8%8C-%D8%A8%D9%85%D8%A8%DB%8C-%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D8%A8%D8%AF%D9%88%D9%86-%D8%B3%D8%B1%D9%86%D8%B4%DB%8C%D9%86-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%AA%D8%A7%DA%A9%D8%AA%DB%8C%DA%A9/

  عزیزجان این بمبی که در عکس به عنوان سیمرغ معرفی شده همون BL 755 انگلیسی هستش که پیش از انقلاب خریداری شده و بر روی هواپیماهای F-4D/E و F-5E/F عملیاتی هستش و به شخصه ارتباطی بین یه بمب خوشه ای 260 کیلویی که با کاورش به اندازه یه بمب مارک 83 هستش با یه پرتابه اندازه کف دست نمیبینم.بزارید خیلی راحت بگم: بنده و شما هم میتونیم با خرید همین کوادکوپترهای موجود در بازار که قیمت چندانی هم ندارند و نصب یه ریموت که این بمبلت رو پرتاب کنه کواد رو ببریم بالای یه منطقه هدف فرضی و رهاش کنیم و یه تفریحی کرده باشیم! اما به خدا زشته در میدون جنگی مثل سوریه از این کارا.   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10225/Z.JPG][/url]   بعد از چندین سال جنگیدن و سالی چند بار رونمایی و پخش کلیپ و دادن مدل بیرون هنوز نتونستیم با این پهپادها حتی یک سیستم نظارتی و شناسایی آنلاین در منطقه کوچکی مثل حلب ( کوچک به نسبت توانایی پهپاد ها) به وجود بیاریم تا چه برسه به این که بخوایم به فکر سرکوب و پشتیبانی هوایی با پهپاد باشیم ما در هر چیزی که ضعف و عقب موندگی داشتیم پهپاد رو زود شروع کردیم و خوب اومدیم جلو ولی اینو به همه ثابت کردیم که مشکل ما فقط نداشتن تجهیزات نیست ، مشکل اینه که حتی اگر داشته باشیم هم بلد نیستیم ازش استفاده کنیم.ما نمیفهمیم که وقتی نیروهای ما در یک محور خطرناک مستقر هستن باید 24 ساعته تحت پوشش آنلاین باشن ، ما نمیفهمیم که وظیفه هدف یابی برای توپخانه ، گرادادن و نشانه گذاری لیزری رو باید پهپاد انجام بده ، ما نمیفهمیم که درجنگی مثل سوریه کارایی یه ریپر از یه سوپر هورنت ده برابر بیشتره ، ما خیلی چیزا رو نمیفهمیم.حالا این که حزب الله بود، خود ما هم همینطوریم ، خودمون رو گول نزنیم این واقعیتیه که ما برای داشته هامون هم برنامه ریزی نداریم که در روز جنگ چجوری میشه از اینا استفاده کرد ؛ پهپاد مثال روشنی بود ، هنوزم هست.

  بیشتر یه جور تبلیغ به نظر میرسه ، روشن کردن تراسپوندرها و نصب میله های افزایش دهنده سطح مقطع راداری روش استاندارد پرواز در دوره های آموزشی / تمرینی و صلح هستش ، حالا طرف خواسته تعریف یگانشو بده یه چیزی گفته..

در مورد سوال اول خير روسيه همچين توانايي رو نداره، سوال دوم هم اينكه هواپيماهاى آمريكايي ربطى به روسها ندارن و اساسا اجازه دسترسى به اونها به هيچ كشورى داده نميشه ، تامكت ، فانتوم و الباقى هواپيماها همگى در داخل نيروى هوايي اورهال و به روز رسانى ميشن.دانش اورهال هواپيماهاى روسى هم در نهاجا كامل هست و علت زمين گير بودن بخشى از ناوگان فالكروم يا بخش اعظم ناوگان فنسر و ايلوشين نه نبود دانش كه كمبود قطعات يدكى و كمى كمبود بودجه هستش.در مورد سازه هواپيماها هم امكانات تعمير و ترميم سازه از پيش انقلاب در داخل وجود داشته و تا جايي كه ميدونم در بعضى هواپيماها مثل فانتوم بلوك هاى بدنه مورد نياز بدنه هم در داخل توليد ميشه.همچنين به دليل تهيه قطعات موتور هواپيماها از منابع مختلف مشكل فرسودگى موتورها هم تا حدى كمرنگ شده.

ببينيد موقع تحويل يه هواپيما ميزان عمر بدنه و موتور و ميزان ساعتى كه نياز به چك و اورهال دارن به خريدار اعلام ميشه و فرمول كلى وجود نداره، اصل عمر سازس كه بعد از اتمام اون هواپيما زمين گير ميشه وگرنه موتور رو ميشه تعويض كرد.البته عمر سازه وحى منزل نيست چون با چك هاى دقيق و رفع ترك هاى ايجاد شده با متد كولد وركينگ يا جايگزينى اون بلوك بدنه ميشه براى سالهاى بيشترى از اون سازه استفاده كرد.موتورها هم در صورت در دسترس بودن قطعاتشون ميتونن همچنان در خدمت باشن.

بله ، شركت سازنده هنگام تحويل هواپيما به خريدار ميزان عمر مفيد جنگنده كه همون پايان عمر تعيين شده براى سازه هواپيماست رو اعلام ميكنه ؛ معمولا عمر اعلام شده چند سال كمتر از حداكثر ميزان پروازى كه بدنه در تست ها تونسته طى بكنه..لزوما هم ارتباطى بين عمر سازه و موتور وجود نداره و بستگى به كيفيت موتور و عمر مفيد اون يه جنگنده شايد در طى دوران خدمتش چند موتور عوض بكنه.

  جای بسی مسرت و خوشحالی داره که نمیتونیم از روس ها خرید کنیم !

به نام ایزد توانا قایق تندروی آذرخش یک قایق گشتی مسلح هستش که در نیروی دریایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی خدمت میکند.این قایق در مدل های مختلفی و به منظور های مختلف به تولید رسیده است که عبارتند از:گشت،گشت مسلح،تهاجمی و ترابری هستش.این شناور تسلیحات مختلفی را بسته به ماهیت خودش میتونه حمل کنه که شامل:یک تیربار 12.7 میلیمتری اکثرا دوشکا در عقب شناور، یک توپ 23 میلیمتری تک لول در جلوی شناور و همینطور 16 لوله راکت انداز 107 میلیمتری(لوله بلند) که معمولا بر روی سقف کابین شناور نصب میشه.این شناور مجهز به یک رادار جست و جو با برد 30 کیلومتر هستش که کمک زیادی برای انجام گشت های دریایی میکنه. خدمه آذرخش بسته به ماموریت و ماهیت شناور متغیر بین دو تا 8 نفر میباشد.سرعت این شناور هم چیزی بین 60 تا 80 کیلومتر در ساعت هستش که با توجه به سرعت بالای شناور های سپاه یک شناور نیمه کند به شمار می آید.طول آذرخش حدود 13.75 متر هستش و عرض اون عرض 4.9 متر میباشد.در شناور آذرخش از موتورهایی با قدرت 1150 اسب بخار استفاده میشود. مشخصات: نام شناور:آذرخش کاربر:نیروی دریایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی طول:حدود 13.75 عرض:4.9 خدمه:بین 2 تا 8 نفر تسلیحات:بسته به نوع ماموریت راکت اندازهای 107 میلیمتری،تیربار 12.7 میلیمتری و یک توپ 23 میلیمتری برد رادار:30 کیلومتر سرعت:بین 60 تا 80 کیلومتر بر ساعت قدرت موتور:1150 اسب بخار نویسنده:سورنا فقط برای میلیتاری

امیدوارم خوشتون اومده باشه. یکی از دوستان که اکانت گالری داره لطفا عکس ها رو در اون جا آپلود کنه. از همه دعوت میشه در تکمیل تاپیک کمک کنند.

هواپیمای آموزشی T-6C Texan II http://gallery.military.ir/albums/userpics/10225/4l-image.jpg آشنایی کلی هواپیمای T-6C Texan II یک هواپیمای آموزشی توربوپراپ تک موتوره ، ساخت کمپانی آمریکایی بیچ کرافت است و در واقع نمونه به روز شده مدل قبلی همین هواپیما یعنی T-6B محسوب می شود.از جمله ویژگی های این هواپیما می توان به کاکپیت دیجیتال ، کانوپی شیشه ای با دید مناسب ، آویزگاه های حمل سوخت و سلاح و عمر پروازی معادل 18,720 ساعت اشاره کرد.این هواپیما در اصل از روی هواپیمای آموزشی پیلاتوس PC-9 طراحی شده و شباهت بسیاری به آن دارد.نیروی دریایی و هوایی ایالات متحده هم اکنون از اصلی ترین کاربران این هواپیما هستند و از آن در آموزش های پایه ای خلبانان و کابین عقب ها به جای هواپیماهای سسنا T-37B در نیروی هوایی و T-34C در نیروی دریایی استفاده می کنند.این هواپیما با بیشینه وزن برخاستی معادل 3 تن در رنج هواپیماهای آموزشی پایه سبک در کنار هواپیمایی چون توکانو و CP-7 قرار می گیرد که این دسته از هواپیماها معمولاً توانایی محدودی در حمل تسلیحات سبک نیز دارند. توسعه همانطور که گفته شد این هواپیما نسخه ای از پیلاتوس PC-9 بود که در سال 1990 توسط بیچ کرافت به منظور شرکت در مناقصه انتخاب هواپیمای آموزشی پایه مشترک نیروی هوایی و دریایی ایالات متحده اصلاح شده بود.این هواپیما بالاخره و پس از درگیری های فراوان میان نیروی دریایی و هوایی و تغییراتی که در آن ایجاد شد و باعث شد وزن آن 22 درصد از پیلاتوس PC-9 سنگین تر شود برنده مناقصه اعلام شد ؛ علاوه بر آن هزینه برای هر هواپیما از 3.9 به 6 میلیون دلار رسید. http://gallery.military.ir/albums/userpics/10225/Pilatus-PC-9A-RAAF-CFS-1994-CKopp-2S.jpg پیلاتوس PC-9A این هواپیما دو ویژگی اساسی دارد: قابلیت اطمینان بالا و هزینه پایین.علاوه بر آموزش های پروازی و مانورهای مختلف و سیستم های الکترونیکی ، این هواپیما توانایی شبیه سازی حملات هوا به زمین و هوا به هوا را به صورت مبتدی دارد. کاکپیت اصلی ترین ویژگی کاکپیت T-6C را می توان معماری باز (نوعی معماری کامپیوتری) اشاره کرد که این امکان را برای کاربر فراهم میکند تا اجزای کاکپیت را مطابق با نیازهای عملیاتی خود تغییر یا ارتقاء داده و توانایی های جدیدی برای هواپیما تعریف کند.از جمله تجهیزات نصب شده در کاکپیت می توان به سیستم دست روی استیک (اهرم گاز روی اهرم هدایت نصب شده و با یک دست قابل استفاده هستند) ، شش نمایشگر LCD چند منظوره رنگی ، دو صندلی ایجکت MkUS16LA 0/0 ساخت کمپانی مارتین بیکر ، قطب نما ، جی پی اس و یک مجموعه پنل کنترل (UFCP) اشاره کرد. http://gallery.military.ir/albums/userpics/10225/3l-image.jpg از جمله تجهیزات این هواپیما که موفق به اخذ گواهینامه از اداره هوانوردی فدرال ایالات متحده شده اند می توان از سیستم مدیریت پرواز دو گانه ، سیستم های ناوبری جی پی اس و اینسریایی ، صفحه نمایش اولیه PFD ، نمایشگر سربالا (HUD) اسپارو هاوک با قابلیت انتخاب از بین HUD دو هواپیمای F-16 یا F/A-18 ، ارتفاع سنج راداری و سیستم ضبط و انتقال اطلاعات دیجیتال نام برد. همچنین این هواپیما به یک سیستم کنترل دمای محیط (ECS) برای کنترل دمای کابین خلبان مجهز است. پیشرانه و شاخص های کلی هواپیمای T-6C نیروی خود را از یک موتور PT6A-68 ساخت کمپانی پرات اند ویتنی با حداکثر قدرت 1175 کیلووات تامین می کند.ملخ های 4 پره ای موتور کاملاً کامپوزیت بوده و ساخته شرکت مشهور هارتزل است.باک های هواپیما گنجایش چیزی حدود 1,200 پوند سوخت را دارد. http://gallery.military.ir/albums/userpics/10225/5l-image.jpg این هواپیما می تواند تا حداکثر ارتفاع کروز 9,500 متر پرواز کرده و دارای نرخ صعودی معادل 1,173 متر در یک دقیقه است.زمان لازم برای رسیدن به ارتفاع 15 هزار پایی از سطح دریا 5.9 دقیقه برآورد شده است.بیشینه سرعت این هواپیما 586 کیلومتر در ساعت بوده و با دو باک خارجی دارای بردی معادل 2,600 کیلومتر و بدون آن 1,637 کیلومتر است.سازه هواپیما نیز توانایی تحمل فشار مثبت 7 جی و منفی 3.5 جی را دارد. در صورت نیاز کاربر می تواند با نصب یک سری تجهیزات جانبی هواپیما را به گان پد یا راکت انداز ( دو عدد) مسلح کند که هم در ماموریت های حفاظت مرزی و درگیری با اشرار و هم آموزش تیراندازی مبتدی می تواند کاربرد داشته باشد. سفارشات در اکتبر 2009 ، دولت ایالات متحده طی یک قرارداد به ارزش 185.3 میلیون دلار با شرکت بیچ کرافت تعداد 24 فروند هواپیمای T-6C را برای جایگزینی هواپیماهای قدیمی توربوپراپ T-34 و جت آموزشی T-37 را در قالب برنامه کمک های نظامی برای نیروی هوایی مراکش سفارش داد.اولین فروند در سال 2010 تحویل و در مه 2012 اولین دسته 12 فروندی تحویل نیروی هوایی سلطنتی مراکش (RMAF) شد. http://gallery.military.ir/albums/userpics/10225/2l-image.jpg هواپیمای T-6C نیروی هوایی نیوزلند در ژانویه 2012 ، نیروی هوایی مکزیک خواستار شش فروند +T-6C برای جایگزینی پیلاتوس PC-7 های خود شد.تا اکتبر 2013 همه هواپیماها تحویل شد.نیروی دریایی مکزیک نیز دو فروند از همین مدل را سفارش و در تابستان 2014 تحویل گرفت. در ژانویه 2014 ، نیروی هوایی سلطنتی نیوزلند طی دو قرار داد مجزا 11 فروند T-6C را به همراه خدمات آموزشی ، نگهداری و لجستیکی سفارش داد و تاریخ نوامبر 2014 برای اولین تحویل تعیین شد و قرار بر این است که تا سال 2015 همه هواپیما تحویل داده شوند. مشخصات خدمه: دو نفر طول: 10.16 متر طول بال: 10.19 متر مساحت بال: 16.49 متر مربع وزن خالی: 2,135 کیلوگرم بیشینه وزن برخاست: 2,948 کیلوگرم ظرفیت مخازن سوخت: 677.5 لیتر موتور: یک موتور توربوپراپ PT6A-68 قدرت موتور: 1175 کیلو وات ملخ موتور: 4 پره کامپوزیت سرعت کروز: 515 کیلومتر در ساعت بیشینه سرعت: 586 کیلومتر در ساعت برد: 1,667 کیلومتر بیشینه ارتفاع قابل پرواز: 31 هزار پا محدوده فشار جی: +7 / - 3.5 جی منبع فقط برای میلیتاری

  تصویر منتشره از HUD ایرگاردهای ایرانی لحظاتی پیش از برخاستن   یکی از معدود مواردی که ما تونستیم پس از انقلاب به تجهیزات غربی در زمینه نیروی هوایی دست پیدا کنیم خرید هواپیماهای F-7 از چین در اواخر جنگ بود.پروژه ایرگارد یا F-7M در واقع تلاش چین برای صادرات J-7 به کشورهای مختلف بود که به صورت مشترک بین شرکت های چنگدو چین به عنوان سازنده هواپیما و مارکونی بریتانیا (که در حال حاضر به شرکت BAE تبدیل شده) صورت گرفت.قرار بر این بود که سیستم های الکترونیکی غربی بر روی نسل دوم J-7 نصب و از این طریق جذابیت جهت صادرات ایجاد بشه.این تجهیزات شامل نمایشگر سربالا یا HUD تایپ 956 ، کامپیوتر داده های پروازی ، رادار اسکای رنجر با بیشینه برد 15 کیلومتر ، دوربین ضبط تصاویر HUD تایپ 2032 و سیستم های ارتباطی میشد که عمدتاً انگلیسی و آمریکایی بودند.بر خلاف اون چه که در منابع رسمی ذکر شده مبنی بر این که به دلیل تحریم ها ایران نمونه ای با تجهیزات چینی به نام F-7N را تحویل گرفته ، اما اطلاعات منتشره حکایت از اون داره که ایرگاردهای ایرانی هیچ تفاوتی با مدل M ندارند و همگی از ایویونیک غربی استفاده می کنند.اما نظریه ای که گفته می شود HUD نصب شده روی این هواپیما همان مدلیست که روی F-16A نصب شده نیز غلط است و شباهت های موجود به دلیل یکی بودن شرکت سازنده (مارکونی) است.به دلیل داشتن این ویژگی ها، ایرگارد در نهاجا به دقت بالا در بمباران با بمب های سقوط آزاد مشهور است.     در سمت راست تصویر دوربین ضبط تصاویر HUD تایپ 2032 دیده می شود     ماکت HUD

با تشکر از سینا جان بابت تاپیک زیباشون :rose:     بخش های مهمی از مجموعه فرماندهی نیروی هوایی زیر زمینی هست که در اوایل دهه 1350 ساخته شده ، البته بعید میدونم در مقابل تسلیحات بانکر باستر مقاومت داشته باشه اما خب در مقابل بمباران عادی پاسخگو هستش.   تعدادی طرح از مرکز کامپوتر زیر زمینی نیروی هوایی شاهنشاهی که توسط آرشیتکت منتشر شده       علاوه بر اون تعداد معدودی از پایگاه های هوایی ما دارای انبارهای مهمات زیر زمینی هستن که معمولاً در بین باندهای پروازی قرار دارن ؛ در طرح پایگاه نظامی چند منظوره چابهار هم بنابراین بود که آشیانه های زیر زمینی برای هواپیماها ساخته بشه که بعد از وقوع انقلاب شرکت آمریکایی Brown & Root (الان Kellogg Brown & Root) کار رو نیمه کاره رها کرد و دیگه هم پیگیری نشد این طرح. http://www.dchamberlinarchitect.com/architecture-rmp-ISIRAN%20AIRFORCE%20&%20NAVY%20DEFENSE%20CENTERS.htm

بررسی عملکرد Su-25 فراگ فوت در جنگ افغانستان: بخش پنجم     تصویری زیبا از حضور فراگ فوت در پایگاه بکرام کابل   در طی مدتی که سری سوم خلبانان فراگ فوت در افغانستان حضور داشتند بیش از 6 خلبان توانستند پس از هدف قرار گرفتن هواپیمایشان با موفقیت ایجکت کنند ؛ یکی از این خلبانان سرهنگ دوم نیکولای پلاسکونوس بود که در 18 نوامبر 1986 (27 آبان 1365) ، هنگامی که داشت پس از بمباران ، هواپیمایش را از حالت شیرجه خارج می کرد مورد اصابت یک موشک استینگر قرار گرفت.با وجود موفقیت تیم جستجو و نجات در یافتن خلبان، سرنگونی کامل اولین فراگ فوت توسط استینگر باعث تقویت روحیه مجاهدین و تضعیف روحیه خلبانان شد.اما حدود یک ماه بعد بدترین روز برای فراگ فوت در افغانستان رقم خورد ؛ روزی که در چند دقیقه دو هواپیمای تیپ 378 ام سرنگون شد.الکساندر کوشین - یکی از ماهرترین خلبانان فراگ فوت که تا آن زمان 515 سورتی پرواز جنگی داشت - در تشریح آن روز اینطور می گوید " آن روز ما در دو دسته چهار فروندی ماموریت داشتیم تا اهدافی را دره ای را در 24 کیلومتری شرق کابل - در نزدیکی سد سروبی - منهدم کنیم.من که در دسته دوم بودم بدون که این که چیزی ببینم روی رادیو شنیدم که خلبانان دسته اول می گویند " چطور زدنش ؟ "  و " ایجکت کن " و لحظاتی بعد متوجه شدم که سروان الکسی فابری از دسته اول روی رادیو اعلام کرد که سعی میکنم هواپیما را به کابل برگردانم ؛ هواپیمای فابری هدف یک موشک استینگر قرار گرفته بود.او پس از آن که نتوانست در جاده ای در نزدیکی کابل فرود بیاید ایجکت کرد و توسط نیروهای خودی به پایگاه بازگردانده شد.دقایقی بعد از بازگشت هر دو دسته به بگرام ، تصمیم گرفته شد تا دره محل شلیک توسط هواپیماهای تیپ 378 ام بمباران شود.دو دسته چهار فروندی از کابل برخواستند و به سمت دره ای در نزدیکی روستای کاداشی رفتند. دره ای در نزدیکی کابل پایتخت افغانستان   " من اون دره لعنتی رو یادم میاد ، شاید بیش از ده سنگر تیربار دوشکا در نقاط مختلف اون وجود داشت.بنابراین لازم بود پیش از هدف قرار دادن مجاهدین دسته اول این تیربارها را نابود کند ؛ اما دسته اول به لیدری سرهنگ گریگوری استریپتوف با اشتباهی فاحش به جای پرواز در سمت چپ دره به راست پرواز کرد و هواپیماهای دسته یکی پس از دیگری با انجام مانورهای مختلف به مدت پنج دقیقه دره را با بمب و راکت هدف قرار دادند و پس از اتمام مهمات به بگرام بازگشتند " لحظاتی بعد سرگرد شالیموف لیدر دسته دوم با دو شیرجه پیاپی دو موضع دوشکا را که موقعیت آن بر روی نقشه مشخص شده بود هدف قرار داد و پس از آن کوشکین و دیگر هواپیمای دسته با چهار شیرجه مهمات خود را بر روی اهداف خالی کردند.بعد از آن نیز سرگرد الکساندر ریباکوف که خلبان هواپیمای آخر دسته بود دره را که حالا دود و آتش دیدن سطح آن را دشوار کرده بود هدف قرار داد و همراه دیگر هواپیماهای دسته به ارتفاع 16,400 صعود کرد تا آماده بازگشت به کابل شود.در همین حین، لیدر دسته تصمیم گرفت یک بار دیگر به سمت دره تقرب کرده و مابقی مهمات خود را نیز بر روی هدف خالی کند.بلافاصله پس از بمباران او با یک زاویه تند دماغه هواپیما را به سمت بالا کشید تا به دسته پروازی برگردد که در همین حین یک موشک استینگر از دره شلیک و فراگ فوت او را که حالا به دلیل تلاش خلبانش برای افزایش سریع ارتفاع ، سرعت و مانورپذیری کمی داشت هدف قرار داد.کوشکین در تشریح این حادثه می گوید " موشک با ردی مثل دود سیگار آمد و به عقب فراگ فوت شالیموف برخورد کرد و دم و قسمت هایی از بدنه را نابود کرد.من در رادیو داد زدم " رفیق ! یه موشک بهت خورد ، ایجکت کن! " او بعد از این که متوجه عمق خسارت شد بیرون پرید اما متاسفانه در دامنه کوه در نزدیکی دره و در منطقه دشمن فرود آمد.در این لحظه پاهایم از شدت ترس و استرس شروع به لرزیدن کرد.از شدت خشم بر روی محل شلیک استینگر شیرجه زده و آن را هدف قرار دادم.اما این کار من فقط جهت انتقام نبود بلکه قصد داشتم از سازماندهی دشمن برای پیدا کردن شالیموف جلوگیری کنم " یک فروند هلیکوپتر ترابری میل Mi-8 هوانیروز ارتش سرخ در افغانستان   کوشکین بلافاصله موقعیت شالیموف را به پست فرماندهی تیپ 378 ام اطلاع داد: سینه کش دره ای در دامنه کوه با 11,800 پا ارتفاع از سطح دریا.دو هواپیمای دیگر دسته به روستای مجاور و جاده دسترسی به آن حمله کردند و به دلیل اتمام مهمات به بگرام برگشتند و کوشکین در حالی که یک لحظه چشم از چتر نجات لیدر سقوط کرده اش بر نمی داشت مشغول دور زدن بر روی دره و انتظار برای ورود تیم جستجو و نجات از کابل بود.به دلیل روشن نشدن چراغ موقعیت نمای شالیموف ، کوشکین چاره ای نداشت جز آن که با وجود کمبود شدید سوخت در منطقه باقی بماند.اما مشکل سوخت زمانی پررنگ تر شد که او پس از چندین بار تقرب به سمت محل ایجکت نتوانسته بود موقعیت فرود را به تیم نجات نشان دهد.اما بالاخره لحظاتی بعد یک تکنسین رسیکو توانست چتر نجات شالیموف را پیدا کرده و بالاخره او را با یک هلیکوپتر میل Mi-8MT بازیابی کنند.کوشکین در مورد این مرحله از عملیات می گوید " مجبور بودم تا اتمام عملیات نجات بالای موقعیت گردش کنم تا مجاهدین با علم به حضور به من به سمت هلیکوپتر حمله نکنند.سعی می کردم به نشان دهنده سوخت نگاه نکنم.بلافاصله بعد از بلند شدن هلیکوپتر، هواپیما را به ارتفاع 20 هزار پایی برده و به سمت بگرام پرواز کردم.چند دقیقه بعد باند فرود را مقابلم دیدم و به برج کنترل اعلام کردم که میخواهم بدون انجام فرآیند معمول فرود مستقیم به سمت باند مقابلم تقرب کنم.لحظاتی پس از این تماس ، موتور سمت چپ و چند ثانیه بعد موتور سمت راست به دلیل کمبود بنزین از کار افتادند.اما فراگ فوت هواپیمای خوبی بود.بال های طویل این هواپیما این اجازه را به من داد تا با 15 ثانیه پرواز بدون موتور باند بگرام را لمس کنم و بدون هیچ مشکلی فرود بیایم "     حرارت موتور توربوجت R95Sh از یک سو و نزدیکی آن با ژنراتور برق و سیستم هیدرولیک از اصلی ترین دلایل سقوط فراگ فوت پس از اصابت موشک های دوش پرتاب بود   در ژانویه 1987 (دی و بهمن 1365) ، یک فروند Su-25 به خلبانی سرگرد ادوارد ریابوف در نزدیکی شهر جلال آباد در شرق افغانستان سقوط کرد.بولتن رسمی نیروی هوایی بر این عقیده است که است که هنگامی که ریابوف به عنوان وینگ من در یک دسته چهار فروندی به منظور پشتیبانی نزدیک از عملیات مشترک هوانیروز و نیروی زمینی ارتش سرخ در حال بمباران منطقه بود مورد هدف یک تیر موشک استینگر قرار گرفته است.بنابر گفته این بولتن درست در زمانی که ریابوف شیرجه اول خود را انجام داده و مشغول افزایش ارتفاع جهت تقرب و شیرجه دوم بود مورد اصابت قرار گرفته و این انفجار باعث از بین رفتن بخش های اعظمی از سکان های افقی و دم، از کار افتادن هر دو سیستم هیدرولیک و از کار افتادن ژنراتورهای برق فراگ فوت شده بود.نویسنده نتیجه گرفته بود که مجاهدین با درک این مسئله که هواپیما هنگام خروج از پروسه شیرجه بر روی اهداف دارای کمترین سرعت ، ارتفاع و قدرت مانور است ریسک هدف قرار گرفتن توسط فراگ فوت را پذیرفته و در موقعیت مناسب - خروج از شیرجه - موشک را شلیک می کنند.ریابوف که با از کار افتادن ژنراتور ؛ برق هواپیما و با از دست رفتن هیدرولیک کنترل پرنده را از دست داده بود روی تپه ای در نزدیکی یک روستا ایجکت کرد.سه فراگ فوت باقی مانده که فرمانده گردان دوم تیپ 378 ام ، سرگرد گریگوری استریپتوف لیدری آن را بر عهده داشت با اندک راکت های باقی مانده خود مشغول چرخیدن بر روی نقطه سقوط شدند.عده ای از مردم محلی در حال نزدیک شدن به ریابوف بودند و سوخت کم باعث شد تا به درخواست لیدر دسته و دستور پست فرماندهی تیپ ، زنگ اسکرمبل بگرام به صدا در آمده و چهار فروند Su-25 مسلح برای پوشش هوایی نقطه سقوط وارد منطقه شوند.با گذشت بیست دقیقه از ایجکت ، دو فروند هلیکوپتر میل Mi-8MT وارد منطقه شده و با پشتیبانی فراگ فوت ها که در حال گلوله باران اطراف تپه برای جلوگیری از نزدیک شدن مردم محلی بودند ، ریابوف را به کابل بازگرداندند.    در 2 آوریل 1987 (13 فروردین 1366) ، یک فروند Su-25 به خلبانی ستوان یکم آندری گاربازوف در حالی که در یک ماموریت پشتیبانی نزدیک به همراه هفت فراگ فوت دیگر در منطقه علی خیل حضور داشت مورد اصابت یک موشک دوش پرتاب قرار گرفت ؛ گاربازوف ایجکت کرد و بلافاصله توسط تیم نجات به بگرام بازگردانده شد.با این حال ، سرگرد آناتولی اوبیدکوف که لیدری دسته چهار فروندی دوم را بر عهده داشت اعتقاد دارد که هواپیمای او توسط موشک هوا به هوای شلیک شده از یک جنگنده F-16A نیروی هوایی پاکستان منهدم شده است.با وجود این که وی اعتقاد دارد در هنگام اصابت موشک در حریم هوایی پاکستان حضور داشته اند اما پاکستان سرنگونی این جنگنده را تکذیب می کند.نیروی هوایی پاکستان در آن زمان کمتر از 30 فروند فالکون مجهز به رادار APG-66 و مسلح به موشک های AIM-9L و توپ 20 میلی متری M61 در اختیار داشت.   یک فروند Su-17M3R مجهز به غلاف شناسایی KKR-1 در زیر شکم   به دلیل مخالفت عموم مردم افغانستان با اشغال این کشور به دست ارتش سرخ ، به محض سقوط یک هواپیمای نیروی هوایی مردم محلی به سرعت به سمت محل سقوط رفته و به دنبال خلبان می گشتند ؛ در این موقعیت خلبان عملاً  تا چند ده دقیقه که هلیکوپترهای نجات وارد منطقه می شدند بی دفاع بود.بنابراین پس از تجربه عملیات نجات ریابوف که حاصل همکاری مشترکی بین هلیکوپترهای ترابری و هواپیماهای Su-25 بود تصمیم گرفته شد با توجه به سرعت استال پایین ، قدرت مانور بالا و بدنه قدرتمند فراگ فوت از این به بعد از هواپیماهای آلرت تیپ 378 ام به عنوان جزئی از گروه نجات استفاده شود.در 16 مه 1987 (26 اردیبهشت 1366) و در یکی از این ماموریت ها ، دو فروند فراگ فوت به لیدری سرهنگ استریپتوف و وینگمنی سرگرد ریابوکوف وظیفه تامین پوشش هوایی برای سرگرد میخائیل الکساندروف خلبان یک هواپیمای شناسایی Su-17M3R را که در حین یک عملیات عکس برداری در 48 کیلومتری جنوب غربی کابل هدف قرار گرفته بود بر عهده داشتند.ابتدا دسته پروازی به دلیل اجتناب از مواجه شدن با موشک های دوش پرتاب در ارتفاع بالا پرواز می کرد اما به درخواست وینگمن (همبال) برای دید بهتر نسبت به نقطه ایجکت مجبور به پرواز در ارتفاع کم شدند.با رسیدن دسته به 20 کیلومتری منطقه، آنها وارد دره ای در مجاورت نقطه ایجکت شدند و برای اجتناب از هدف قرار گرفتن توسط تیربارهای دوشکا و موشک های دوش پرتاب با حداقل ارتفاع و حداکثر سرعت به سمت دهانه دره ای که محل سقوط در آن قرار داشت پرواز کردند.با ورود به دهانه دره ، آتش تیربارها از روستایی در سمت راست شروع شده و باعث پرت شدن حواس خلبانان شد.لحظاتی بعد یک رشته کوه مرتفع در جلوی دسته نمایان شد و استریپتوف متوجه شد که مجاهدین برای آنها دامی پهن کرده اند تا هواپیمای آنها به کوه برخورد کند ؛ حیله ای که پیشتر نیز به کار برده بودند.هر دو بلافاصله با حداکثر توان هواپیما را به بالا کشیده و با فاصله خیلی جزئی از روی صخره های نوک تیز عبور دادند که در همین حین چتر کانوپی و خلبان ایجکت کرده نمایان شد.پس از ارتفاع گرفتن ، دسته به سمت موضع توپ های ضد هوایی حمله و آنها را منهدم کردند و بالاخره بعد از گذشت یک ساعت و چهل دقیقه از ایجکت الکساندروف ، هلیکوپترهای نجات وی را بازیابی کردند.   توپ 30 میلی متری دو لول GSh-30-2 با نواخت 3 هزار گلوله در دقیقه یکی از تکیه گاه های اصلی فراگ فوت است   یکی از ناشناخته ترین عملیات های فراگ فوت در جریان جنگ افغانستان که چهار سال پیش توسط یکی از خلبانان معروف این هواپیما الکساندر کوشکین در کتاب خاطراتش انتشار یافت مربوط به حمله ای غافلگیرانه به یک اردوگاه آموزشی بزرگ مجاهدین در نزدیکی شهر پیشاور در شمال غرب پاکستان است.در سحرگاه یکی از روزهای ماه نوامبر 1986 (آبان 1366)  ، چهار فروند Su-25 به لیدری سروان کوشکین از پایگاه بگرام کابل برخاسته و در یک آرایش کاملاً بسته و نزدیک به هم با سرعت 500 کیلومتر بر ساعت به سمت شمال شرق افغانستان پرواز کردند.این فورمشین بسته و سرعت متناسب با آن باعث شده بود تا رادارهای پیش اخطار ارتش پاکستان دسته را روی اسکوپ رادار شبیه یک هواپیمای ترابری ببینند و نتوانند هواپیماهای آلرت پایگاه های مرزی را برای مقابله بلند کنند.این چهار فروند با شبیه سازی یک فرود سوری در فرودگاه شهر جلال آباد در مجاورت مرز پاکستان ، اقدام به لمس باند و بلند شدن کردند.در این لحظه یک فراگ فوت از دسته جدا شد و به سمت سد سروبی در نزدیکی کابل رفت تا همچنان پوشش هواپیمای ترابری حفظ شود و 3 فروند باقی مانده در ارتفاع خیلی پایین و به دور از دید رادارها وارد خاک پاکستان شدند.بلافاصله بعد از رد شدن از سد رادارهای پیش اخطار نزدیک مرز ، به دستور لیدر ارتفاع پروازی به 160 پا افزایش یافت.دقایقی بعد فراگ فوت ها بالای اردوگاه بودند.هواپیماها با غافلگیری کامل و بدون شلیک هیچ توپ یا موشک ضد هوایی در چهار نوبت بر روی کمپ شیرجه زده و آن را منهدم کردند.در دو نوبت اول  از بمب های سقوط آزاد ، سومین نوبت راکت های غیر هدایت شونده و در آخرین نوبت از توپ 30 میلی متری فراگ فوت استفاده شد تا بدین ترتیب تمامی مهمات بر روی هدف خالی شود.این عملیات با موفقیت کامل و پیش از آن که رهگیرهای نیروی هوایی پاکستان فرصت واکنش پیدا کنند پایان یافت و هر 3 هواپیما به سلامت به بگرام بازگشتند.   ادامه دارد..

[aparat]pFZPI[/aparat] بخش هایی از این کلیپ مربوط هست به حضور Su-25 در جنگ افغانستان که در اون پرواز جمع بر فراز کوه ها ، فلر زدن های مداوم ، شیرجه و شلیک راکت های S-8 و.. به خوبی پیداست.البته بخشی مربوط به جنگ چچن و گرجستان هستش که با توجه به شباهت خیلی زیاد با ماموریت در افغانستان میتونه کمک کنه در درک بهتر موضوع. قسمت جدید تاپیک هم بزودی..

[align=center]به نام ایزد توانا[/align] [align=center] [/align] HongQi 61 نام یک سامانه پدافند هوایی ارتفاع پایین تا متوسط است که که توسط شرکت Shanghai-based طراحی و ساخته شده است.این سامانه از ابتدا به عنوان سامانه ای که بتواند هم در نیروی دریایی و هم نیروی زمینی ارتش خلق چین خدمت کند ساخته شد.نمونه زمین پایه این سامانه اولین سامانه ضدهوایی ساخت چین است که به صورت اختصاصی برای حفاظت از نیروهای زمینی در مقابل آتش هلیکوپتر ها و هواپیماهای دشمن ساخته شده است.از آن جا که موشک HongQi 2 برای رهگیری اهداف در برد متوسط و ارتفاع بالا ساخته شده بود ، ارتش چین در اوایل دهه 1960 نیاز به سامانه ای داشت که بتواند از نیروهای زمینی در ارتفاع پایین تا متوسط در برابر هواگردهای دشمن محافظت کند و در عین حال تحرک خوبی نیز داشته باشد.در ابتدا کار طراحی به آکادمی فناوری دفاعی چین مستقر در پکن سپرده شد و کار طراحی و تحقیقات آن تحت نام سامانه پدافند هوایی HongQi 41 آغاز شد.در سال 1965 پروژه به شرکت Shanghai-based منتقل شد و این شرکت تحت نام HongQi 61 شروع به طراحی و ساخت این سامانه نمود.ابتدا در نظر بود که سامانه در دو نمونه زمین پایه و دریا پایه ساخته شود.ساخت این سامانه مشکلات و فراز و نشیب های فراوانی داشت ، علاوه بر مشکلات فرهنگی به دلیل انقلاب فرهنگی دهه 1960/1970 در چین مشکلات فنی فراوانی نیز در طراحی و ساخت این سامانه وجود داشت.توسعه نمونه زمین پایه در سال 1976 آغاز شد ولی نمونه دریا پایه تا سال 1986 هنوز به جایی نرسیده بود.با تکمیل ایستگاه هدایت زمینی ، سامانه کنترل آتش و مدیریت نبرد سامانه در سال 1986 نمونه زمین پایه سامانه با نام HongQi 61A آزمایش های خود را انجام داد ، این آزمایش ها شامل رهگیری اهداف تست اجزا و شلیک و اصابت به 3 هواپیمای بدون سرنشین بود. با قبول شدن در آزمایش ها در سال 1988 مجوز ساخت این سامانه صادر و تولید آن آغاز شد.این سامانه به صورت بسیار محدودی وارد خدمت ارتش چین شده است و یکی از گروه های دارنده این سلاح گروه 38 پدافند هوایی است که یکی از گروه هایی است که وظیفه دفاع از شهر پکن پایتخت چین را بر عهده دارد ، این گروه از این سامانه در کنار توپ های ضدهوایی 35 میلیمتری ، تور ام 1 و HongQi 7 استفاه می کند.موشک این سامانه دارای چهار بالک در وسط بدنه و چهار بالک دلتا شکل دیگر در عقب خود است که به عنوان سطوح کنترلی در این موشک مورد استفاده قرار گرفته است.هدایت موشک این سامانه به دو صورت رادیویی و نیمه فعال راداری انجام می گیرد.کشنده این سیستم کامیون YanAn SX2150 با شاسی 6×6 است که بر روی آن یک سطح گردان با قابلیت چرخش 360 نصب شده است و بر روی آن دو موشک نصب می شود ، این سطح گردان می تواند با استفاده از دو جک خود موشک را در زاویه های مختلفی تنظیم کند.این کامیون به منظور ثبات و پایداری بیشتر هنگام شلیک موشک دارای چهار جک هیدرولیک است.استفاده از این سامانه در گروه های پدافند هوایی چین به این گونه است که ابتدا رادارهای برد متوسط و بلند هدف را شناسایی و به عنوان دشمن ثبت می کنند و پس از آن با ورود هواپیما به محدود برد رادار این سامانه رادار هدف را رهگیری و موشک را شلیک می کند.جزئیات چندانی از رادار این سامانه تا به حال توسط مسولین چین فاش نشده است ولی تصاویر پخش شده نشان می دهد که سامانه راداری دارای یک فرستنده بشقاب شکل و احتمالا سیستم های اپتیکی و تلویزیونی است. [align=center] [/align] |مشخصات| مشخصات موشک: طول:3.99 متر قطر:286 سانتی متر وزن:300 کیلوگرم بیشینه ارتفاع درگیری:8 کیلومتر برد:2.5 کیلومتر کمینه - 10 کیلومتر بیشینه بیشینه سرعت:3 ماخ هدایت:رادیویی - نیمه فعال راداری کلاهک:40 کیلوگرم ========================== خودروی کشنده سامانه ، به چهار جک هیدرولیک و سطح چرخان دقت کنید. موشک این سامانه ، به بالک های دلتا شکل عقب موشک دقت کنید. سامانه HongQi 61A در یکی از رزمایش های ارتش چین رادار سامانه در حالی که در اطراف آن چند خودروی حامل موشک قرار دارد. ======================== مترجم:سورنا منبع هر گونه استفاده از این مطلب تنها با ذکر نام مترجم و منبع امکان پذیر است.

شرح اجزای فونیکس     ویژه نامه اف-14 دو ماهنامه هواپیما

با تشکر   مدل های مختلف هرکولس از ابتدا تا کنون     تاپیک سوپر هرکولس   http://www.military.ir/forums/topic/21334-%D9%87%D9%88%D8%A7%D9%BE%DB%8C%D9%85%D8%A7%DB%8C-%D8%AA%D8%B1%D8%A7%D8%A8%D8%B1%DB%8C-c-130j-%D8%B3%D9%88%D9%BE%D8%B1-%D9%87%D8%B1%DA%A9%D9%88%D9%84%D8%B3/

با توجه به این که عراق هم در حال تحویل گرفتن این هواپیماست فکر کنم بد نباشه یه نگاهی بهش بندازیم..   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10225/L1.jpg][/url]   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10225/L2.jpg][/url]   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10225/L3.jpg][/url]   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10225/L4.jpg][/url]   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10225/L5.jpg][/url]   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10225/L6.jpg][/url]   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10225/L7.jpg][/url]   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10225/L8.jpg][/url]

هر چند به نظرم 99 درصد همچین اتفاقی نمی افته اما در صورت وقوع تنها جنگنده ای که از نظر ماموریتی آزاده و خروج اون از کشور مسئله ای ایجاد نمیکنه Su-24MK های شیراز هستن.فانتوم ها جنگنده های خط مقدم ما در بوشهر ، بندر عباس ، چابهار و همدان هستن و همین الان هم تعدادشون با وظایف تعریف شده واسشون همخونی نداره.همه Su-25K/UBK های سپاه به نیروی هوایی عراق تحویل داده شدن و بعید میدونم دیگه برگشتی هم در کارشون باشه.هواپیماهای Su-22 فیتر سپاه هم هنوز خیلی تا عملیاتی شدن فاصله دارن.خب فنسر یک بمب افکن ضربتی و کاراییش در مقایسه با هواپیمایی مثل فراگ فوت در پشتیبانی نزدیک کمتره ، اما خب داشتن بمب های لیزری ، موشک های Kh-25 و Kh-29L/T و راکت های S-24/5  باعث میشه بتونه در ارتفاع و فاصله مطمئنی نسبت به موقعیت دشمن بمبارانش رو انجام بده.فنسر به دلیل سرعت استال پایین تر و بالهای متحرک که امکان پرواز با سرعت کمتر رو بهش میدن ، مداومت پروازی بیشتر و قدرت جنگ الکترونیک بالاتر - با توجه به این که سوریه از این نظر محیط مغشوشی داره - نسبت به فانتوم برتری داره.   از اون گذشته ، اگر ما تعریف اسکادران در نهاجا رو 16 فروند در نظر بگیریم ، احتمالاً دو اسکادران فنسر عملیاتی در اختیار نداریم.این جنگنده ها توی آسمان شیر تو شیری مثل سوریه نیاز به یه سیستم ارتباطی ، کنترل و فرماندهی قوی و همینطور اسکورت دارن که ما جز تامکت جنگنده ای نداریم.بالاخره یه نیروی هوایی که 40 ساله نوسازی نشده همه داراییش همینه.احتمال نویسنده گزارش خیالبافیش گل کرده.

    1- حذف نشان دهنده فاصله هواپیما تا Waypoint که میتونه پایگاه مبداً باشه ، نقطه گردش و بمباران و.. که با وجود GPS نیازی بهش نبود.    2 -  انتقال دو نشان دهنده دمای خروجی موتورها از وسط به سمت بالا راست   3-  تغییر جای ساعت (یه خورده اونورتر)   4- نشان دهنده دور موتورها به سمت راست منتقل شده   5- این محل مربوط به پنل مربوط به سیستم ناوبری کوتاه برد RSBN هستش که کلاً حذف شده و پنلی که الان جای ساعت و دو نشان دهنده موتوره قرار داشت به این قسمت منتقل شده.   6- نمایشگر GPS   نتیجه گیری: سیستم ناوبری RSBN-6S که گزارشات زیادی مبنی بر کارایی پایین اون وجود داره حذف شده و با GPS جایگزین شده که تغییر مثبتیه.همه این تغییر جای نشان دهنده ها هم برای نصب GPS هستش که در مجموع یک پنل و یک نشان دهنده حذف شده و به همین دلیل یه خورده کاکپیت خلوت تر به نظر میرسه.

بررسی عملکرد Su-25 فراگ فوت در جنگ افغانستان: بخش چهارم      نشست و برخاست از باند های کوتاه یکی از توانایی های فراگ فوت است   در اکتبر 1986 (مهر 1365) ، سری دوم خلبانان فراگ فوت اعزامی به افغانستان به همراه تعدادی از هواپیماها که نیاز به تعمیرات اساسی داشتند به روسیه برگشتند و خلبانان جدیدی جایگزین آنها در تیپ 378 ام هوایی شدند.این تجدید قوای فراگ فوت ها همزمان شد با تحویل گسترده موشک های دوش پرتاب FIM-92A استینگر - که اولین بار در سپتامبر همان سال در افغانستان رویت شده بود - به مجاهدان افغان ؛ این موشک ها دارای مقاومت بالایی در مقابل پرتاب فلر ،  جستجوگر حرارتی بهتر و سرجنگی قوی تر به همراه یک فیوز مجاورتی بودند.علاوه بر آن ، افغان ها می توانستند با استینگر هر پرنده ای را تا ارتفاع 14,800 پایی مورد هدف قرار دهند.مجاهدان مسلح به استینگر این توانایی را پیدا کردند که هواپیماهای پشتیبانی نزدیک و هلیکوپترهای تهاجمی را مجبور به پرواز و بمباران در ارتفاع بالا کنند تا بدین ترتیب با توجه به غیرهدایت شونده بودن اکثر تسلیحات این پرنده ها، کارایی هر سورتی پرواز به شدت کاهش پیدا کند.بدین ترتیب، با توجه به این که تیپ 378 ام از 40 فروند Su-25 تشکیل شده بود، در یک سال در مقابل مجاهدان با انگیزه و تسلیح شده 30 درصد از توانایی عملیاتی خود را از دست داد.از این خسارات تیپ، 4 هواپیما و 2 خلبان از اسکادران یکم ، 5 هواپیما و 3 خلبان از اسکادران دوم و 2 هواپیما از اسکادران سوم بودند.یکی از این سقوط ها داستان عجیبی داشت.در شب 5 فوریه 1987 (26 بهمن 1365) ، سروان میروسلاو بوراک در حالی که در یک دسته دو فروندی مشغول بمباران مواضع مجاهدین بود هدف یک گلوله منور توپ 122 میلی متری شلیک شده به وسیله یگان توپخانه ارتش شرخ - که در چند کیلومتری محل مستقر بود - قرار گرفت و در هوا منفجر شد.این که چگونه گلوله ای با آن سرعت بالا و هواپیمایی در حال مانور در یک زمان واحد به هم اصابت کرده اند باعث تعجب همگان شده بود.علاوه بر این یک فراگ فوت دیگر از اسکادران یکم مستقر در بگرام که پس از اصابت استینگر آسیب شدیدی دیده بود اما توانسته بود فرود اضطراری کند غیر قابل تعمیر اعلام شده و از رده خارج شد.     بنای یاد بود کشته شدگان سری سوم خلبانان اعزامی به افغانستان در فرودگاه بگرام کابل ؛ از چپ به راست: ستوان ایگور الوشن ، سروان میروسلاو بوراک ، ستوان کنستانتین پاولیکف ، ستوان ولادیمیر پولتسوف و ستوان ویکتور زملیاکوف   اما مشکل خلبانان فقط تحویل استینگر نبود ؛ مشکلات سیستم فرامین هواپیما باعث شد تا در 20 نوامبر 1986 (29 آبان 1365) ، ستوان ایگور ایلوشن و در 13 سپتامبر 1987 (22 شهریور 1366) ستوان ویکتور زملیاکوف کشته شوند.همچنین ستوان ولادیمیر پولتسوف نیز در یک ماموریت بمباران از ارتفاع بالا به دلیل از دست رفتن سیستم اکسیژن رسانی کشته شد تا آمار تلفات به 4 نفر برسد.در 21 ژانویه 1987(1 بهمن 1365) ، ستوان یکم کنستانتین پاولیکوف در حالی که در سومین سورتی پرواز خود از صبح آن روز به عنوان وینگ من به همراه لیدر خود بر فراز فرودگاه بگرام کابل پرواز می کرد تا با پرتاب بمب های منور بتواند موشک های گرمایاب را فریب داده و امکان نشست و برخواست هواپیماهای مسافربری و ترابری را فراهم کند ، مورد اصابت یک تیر موشک استینگر قرار گرفت.شلیک درست لحظاتی پس از بلند شدن از باند و در حالی که هواپیما در یک گردش به چپ قرار داشت صورت گرفت اما با این وجود پاولیکوف موفق به ایجکت شد.او پس از ایجکت در منطقه ای به نام چاریکار در چند کیلومتری بگرام توسط مجاهدین کشته شد.هلیکوپترهای رسکیو با وجود جستجوی فراوان نتوانستند محل فرود را پیدا کنند و با تاریک شدن هوا ، فرماندهان تیپ 378 ام پذیرفتند که یکی از بهترین خلبانانشان را از دست داده اند.گزارش منتشره در خصوص وی حکایت از آن دارد که او از اواخر اکتبر 1986 (آبان 1365) تا 21 ژانویه 1987 (1 بهمن 1365)  ، تعداد 89 سورتی پرواز جنگی انجام داده که طی آن حداقل هفت توپ ضد هوایی کالیبر بالا ، چهار محموله قطعات توپ ضد هوایی ، شش تیم توپخانه سبک ، چهار انبار سلاح و مهمات و 17 خودروی نظامی را منهدم و بیش از 120 نفر تلفات به مجاهدین وارد کرده است.   هواپیمای سرگرد سرگرد الکساندر ریباکوف مسلح به دو راکت انداز B-8M دقایقی پس از فرود   اولین خلبانی که در سری سوم خلبانان اعزامی به افغانستان توانست جنگنده اش را پس از برخورد موشک به به پایگاه باز گرداند سرگرد الکساندر ریباکوف قائم مقام بخش عقیدتی سیاسی اسکادران دوم تیپ 378 ام بود.فراگ فوت او در 28 مه 1987 (7 خرداد 1366) ، در حالی که به عنوان وینگمن در بال سرهنگ گریگوری استرپیتوف عازم منطقه علی خیل در شمال شرقی افغانستان به منظور پشتیبانی از سربازان ارتش این کشور در مقابل مجاهدین بود مورد هدف قرار گرفت.همزمان با آن که لیدر دسته دستور دومین شیرجه بر روی هدف را صادر کرده بود ، کنترلر زمینی با دیدن بلند شدن دود سفیدی از مواضع مجاهدین متوجه شلیک یک موشک دوش پرتاب به سمت ریباکوف شد و به وی اخطار داد اما او با وجود آن که با تلاش زیاد توانسته بود هواپیمایش را از حالت شیرجه در آورد به دلیل کاهش سرعت ناشی از این حرکت نتوانست مانور لازم برای افزایش ارتفاع را انجام داده و موشک با فعال شدن فیوز مجاورتی علاوه بر سوراخ کردن کانوپی و زخمی کردن صورت خلبان ، آسیب شدیدی به موتور سمت چپ فراگ فوت وارد کرد.گفته می شود موشک شلیک شده به سمت وی از نوع بلوپایپ ساخت انگلستان بوده است.ریباکوف که از وسعت آسیب دیدگی هواپیما اطلاعی نداشت درخواست اجازه برای شیرجه سوم را به لیدر اعلام کرد که با مخالفت و دستور او مبنی بر بازگشت فوری به پایگاه مواجه شد.ریباکوف پس از بررسی بیشتر متوجه شد که تراست موتور سمت چپ هواپیما در حال قطع شدن و درجه حرارت هواپیما نیز در حال افزایش است.در همین حین هواپیما وارد ابر شده و شروع به کاهش بیشتر سرعت کرد.ریباکوف توانست با تلاش بسیار ، هواپیما را که حالا به دلیل از دست دادن موتور سمت چپ به چپ کشیده میشد کنترل کند.فراگ فوت زخمی با راه نمایی لیدر توانست خود را به فرودگاه بگرام برساند اما به دلیل از کار افتادن هر دو سیستم هیدرولیک و عمل نکردن سیستم مکانیکی ، ریباکوف مجبور شد به صورت سینه مال در زمینی حاشیه باند پایگاه که خاک های نرم تری نسبت به باند مسطح داشت هواپیما را به زمین بکوبد که فراگ فوت پس از طی 400 متر متوقف شد.   فرودگاه بگرام در سالهای اشغال افغانستان توسط شوروی مقر اصلی تیپ 378 ام بود    سرگرد ابیدکوف فرمانده اسکادران یکم یکی دیگر از 3 خلبانی بود که بعد از اصابت موشک دوش پرتاب توانست هواپیمای خود را به پایگاه برگرداند. در 28 ژوئیه 1987 (7 تیر 1366) ، هواپیمای وی که در یک دسته 8 فروندی با پرواز در ارتفاع پایین در حال پرواز به سمت یک مقر مجاهدین در نزدیکی سد سروبی در شرق کابل بود مورد اصابت یک موشک دوش پرتاب قرار گرفته و بدنه و موتور سمت راست آن به شدت آسیب دید.او در مورد این ماموریت خود می گوید " موشک به موتور سمت راستم برخورد کرد و نازل را پودر کرده ، قسمت بالایی محفظه احتراق را از بین برد و باعث شد تا توربین کم فشار مسدود شود.انفجار سرجنگی همچنین باعث آسیب دیدگی هر دو مبدل برق جریان مستقیم (DC) شده بود و با از کار افتادن سیستم الکتریکی هواپیما ، امکان رها کردن بمب ها و مخازن سوخت نیز وجود نداشت.به جز نشانگر مربوط به نرخ صعود و نزول و سرعت سنج هواپیما ، تمامی نشان دهنده های کاکپیت از کار افتاده بودند.علاوه بر آن ، آتش و سوختگی ناشی از منهدم شدن مبدل برق باعث بالا رفتن دمای یک مجموعه سیم کشی اطراف آن شد که نتیجه آن یک سری اتصالات کوتاه بود.این مسئله باعث شد تا ناخواسته چتر ترمز هواپیما باز شود.آن هم در شرایطی که من حدود 350 کیلومتر در ساعت سرعت داشتم.به سختی توانستم چتر را رها کنم.هر چند دیدن یک چتر باز شده باعث شده بود تا 7 خلبان دیگر دسته فکر کنند من ایجکت کرده ام اما وضعیت زمانی وخیم تر شد که چتر دو تکه فراگ فوت در ارتفاعی حدود 160 پایی تعادل خود را از دست داد و به شدت با زمین برخورد کرد.این باعث شد همکارانم تصور کنند من در یک ایجکت ناموفق کشته شده ام.اما من موفق شدم تا چرخ های جنگنده زخمی ام را به باند بگرام برسانم.پس از فرود هواپیما که نه ترمز داشت و نه چتر ترمز ، با سرعت بالایی باند را طی کرده و چند متر پیش از برخورد به میدان پایگاه متوقف شد " فراگ فوت مسلح سرگرد ابیدکوف پس از فرود   هواپیمای ابیدکوف توسط یکی از دو موشک استینگری که از طرف پدافند هوایی کاروان مجاهدین به سمتش شلیک شده بود مورد اصابت قرار گرفته بود.این موشک علاوه بر از کار انداختن سیستم تامین برق هواپیما ، باعث شد تا هر دو سیستم هیدرولیک فراگ فوت نیز از کار بیفتد.نشت روغن هیدرولک - که یک مایع قابل اشتعال بود - باعث آتش سوزی داخلی هواپیما و بالا رفتن دمای محیطی سیستم ها به خصوص سیستم کنترل شده بود.بعد از بررسی هواپیما مشخص شد که گرمای این آتش باعث شده تا 95 درصد قطر میله کنترل تیتانیومی - میله ای که فرامین را از استیک در کابین به سطوح کنترلی مثل دم و بالها منتقل می کند- فراگ فوت ذوب شود.اما این همه خطرات ابیدکوف و اوج خوش شانسی اش نبود.او زمانی مورد اصابت قرار گرفت که هنوز بمباران را انجام نداده بود و به همین دلیل دو مخزن سوخت 800 لیتری ( به همراه 3 هزار لیتر سوخت در مخازن داخلی) ، چهار بمب خوشه ای 250 کیلوگرمی RBK-250 و دو لانچر راکت انداز  B8M را زیر بالهای فراگ فوت خود داشت.بلافاصله پس از هدف قرار گرفتن به دلیل از کار افتادن یک موتور هواپیما به سرعت 170 کیلومتر در ساعت رسید اما با وجود فول لود بودن باز هم خلبان توانست آن را به سرعت 280 کیلومتر در ساعت رسانده و ارتفاع خود را افزایش دهد.هواپیما پس از مدتی زمین گیر بودن به تاسیسات سوخو در تفلیس گرجستان فرستاده شد تا برای ارزیابی توانایی فراگ فوت در  دفاع از خود در برابر موشک های دوش پرتاب و اعمال نتایج آن در سری های بعدی تولید مورد استفاده قرار بگیرد. سومین و آخرین خلبانی که توانست بعد از اصابت استینگر به پایگاه برگرد پیتر گولوبسوف بود.او در 24 اکتبر 1987 (2 آبان 1366) ، در حالی که عنوان لیدر یک دسته دو فروندی با  پرواز در ارتفاع پایین عازم پشتیبانی نزدیک از نیروهای ویژه ارتش سرخ (اسپتناز) در حومه قندهار بود، در اولین گردش برای شیرجه بر روی هدف ، مورد اصابت قرار گرفت.موشک با برخورد به زیر دم بخش های بزرگی از آن را کنده و نازل های موتور را تا حد زیادی از بین برد و تعداد زیادی از سیستم های هواپیما از کار افتادند.گولوبسوف توانست پس از رها کردن 6 غلاف راکت انداز UB-32M با هدایت لیدر هواپیما را به قندهار برده و فرود بیاورد.به دلیل نجات این هواپیما به وی مدال ستاره سرخ اهدا شد.   ادامه دارد..