سی و دومين سالگرد ورود جنگنده اف-14 تامکت به ایران را گرامی می داریم دقیقاً سی و دو سال پیش در روز بیستم بهمن ماه سال هزار و سیصد پنجاه چهار هجری شمسی، چرخ های اولین فروند از تامکت های ایرانی خریداری شده توسط ایران در ساعت ده صبح، باند فرودگاه بین المللی مهرآباد را لمس کرد. پس از این تاریخ، به تدریج تمامی تامکت ها تحویل ایران شده و شماره سریال خود را که مخصوص نیروی هوایی ایران بود دریافت کردند. تعداد تامکتهای ایرانی، 80 فروند بود که هفتاد و نه و فروند از آنان به ایران تحویل داده شد. از این تعداد، دو فروند در طی پروازهای آزمایشی سقوط کرده و از بین رفتند. به همراه این تعداد تامکت، حدود 800 نفر از کارمندان شرکت گرومن همراه خانواده هایشان به ایران آمدند و به منظور خدمات رسانی به تامکت های ایرانی تا زمان بازگشت دانشجویان خلبانی تامکت از آمریکا در شهر های تهران و اصفهان اقامت گزیدند. گفتنی است که تامکت های ایرانی، شباهت بسیاری به تامکت های آمریکایی داشتند و تنها وجه تمایز آن ها، حذف برخی از قطعات سری بود که برای جلوگیری از دسترسی شوروی سابق به آن ها در صورت سقوط احتمالی رژیم به انجام رسیده بود. بیشتر تامکت های ایرانی، در زمان سال های دفاع مقدس در نقش جنگنده های اسکورت در مرزها ظاهر می شدند و نقش پشتیبان را برای هواپیماهای فانتوم که تا کیلومتر ها داخل خاک عراق نفوذ کرده بودند، بازی می کردند. از زمان تولد تامکت، یعنی سی و دو سال پیش تا کنون، همواره سیل تعریف و تمجیدها به سوی این جنگنده خوش قیافه روان بوده و هست. ________________________________________ هیچ توضیحی گویای هواپیمای افسانه ای تامکت نبوده و نمی باشد ________________________________________ چنان که یکی از نویسندگان آمریکایی می گوید: «هواپیماهای سوپر هورنت و JSF اگرچه زرق و برق بسیاری دارند و تبلیغات بسیاری در مورد آن ها صورت گرفته است، اما این هواپیماها باید سال ها در کنار اف-14 پرواز کنند تا معنای واقعی یک جنگنده تمام عیار بودن را تنها درک نمایند.» هر چند برای ما بسیار تلخ است، اما باید اعلام کنیم که آخرین اسکادران تامکت های نیروی دریایی آمریکا نیز در شرف بازنشستگی است و به زودی جای خود ار به اسکادران جنگنده های سوپر هورنت خواهد داد. هرچند هنوز هم بسیاری بر این عقیده اند که هواپیمای سوپر هورنت، در صورت جایگزینی با تامکت هزینه بسیار زیادی را بر آمریکا تحمیل می کند، اگر چه هرگز در حد و اندازه های تامکت هم نمی تواند ظاهر شود. در مورد تامکت بسیار گفته ایم، اما واقعاً در مورد این پرنده نازنین هرچه بگوییم کم گفته ایم. نظر بسیاری بر این است که تاریخ هوانوردی، شاید هیچگاه دیگر چنین جنگنده ای با این حد و توانایی به خود نبیند. در هر صورت این مقاله کوتاه، تنها یک یادآوری و گرامیداشتی بود که برای هواپیمای تامکت در اینجا برگزار شد و امید است که خاطره و یاد این هواپیما اگر چه به زودی بازنشسته می شود، هرگز از اندیشه هایمان دور نگردد. ________________________________________ از آن زمان که خداوند جهان را آفرید هواپیمایی چون تامکت نیامد پدید منبع: air.blogfa.com/post-101.aspx

مطلب ذیل مقاله ای است که از وبلاگ مجله هوایی انتخاب کردم.من هم به رسم امانت داری بدون هیچگونه حذف و اضافه آن را در اختیار شما قرار می دم.دوستان عزیز هم اگر نظر خاصی دارن بیان کنند. با تشکر اگر تا کنون در موتورهای جستجو گر درباره ی جنگنده های صاعقه و اذرخش جستجو کرده باشید به جرات به تعداد انگشت شماری مطلب در مورد ان دست خواهید یافت که ان ها نیز بیشتر بر پایه منابع خارجی تهیه شده اند. در این قسمت تصمیم دارم تا در مورد این دو جنگنده ایرانی بر پایه حقیقت مطلبی را ذکر کنم . در قسمت اول به تاریخچه این دو جنگنده می پردازم. اصولا اطلاعات چندانی در مورد جنگنده صاعقه و اذرخش وجود ندارد که این به دلیل پنهانکاری مسؤلان نظامی کشور می باشد.بنابر این نباید عدم وجود اطلاعات در مورد این جنگنده ها را ناشی از ضعف این جنگنده ها دانست البته باید قبول کرد که برای کشوری مانند ایران که مدت هاست تحت تحریم می باشد ساخت یک جنگنده تمام عیار مشکل می باشد اما غیر ممکن نیست و ایرانیان نشان داده اند که از پس کار های غیر ممکن به خوبی بر می ایند و برای ان نیازی به اثبات نمی باشد. اذرخش برنامه ساخت یک جنگنده داخلی در اواخر جنگ تحمیلی از سوی شهید سرلشکر منصور ستاری فرمانده وقت نیروی هوایی ارایه شد که در مرحله اول ساخت جنگنده ای مانند اف 5 بود که البته تعداد زیادی از قطعات ان از قطعات اف 5 های موجود در انبار های نیروی هوایی تامین می شد و تعداد دیگری از قطعات ان نیز از سایر کشور های جهان و بازار سیاه تامین میشد اما این طرح تا پایان جنگ تنها در حد یک ایده باقی ماند که دو علت داشت :اول عدم وجود بودجه لازم برای ای چنین طرحی و دوم عدم اعتقاد بسیاری از مسؤلان ان زمان به توانایی داخلی برای ساخت یک جنگنده ساده در حد اف 5.بنابر این در اواخر جنگ جنگنده های ناتوان اف7 برای جلوگیری از نابودی نیروی هوایی وارد این نیرو شد در ان زمان تعداد هواپیماهای عملیاتی ما به کمتر از 50 فروند می رسید که بیشتر ان ها نیز اف5 بود که به دلیل سادگی نسبی نسبت به دیگر جنگنده ها عملیاتی نگه داشتن ان ها راحت تر از دیگر جنگنده های این نیرو بود.با پایان جنگ و بهتر شدن اوضاع اقتصادی کشور در اوایل دهه 70شمسی شهید ستاری بار دیگر طرح جنگنده ملی را مطرح نمودند که مبنای این طرح نیز ساخت یک جنگنده شبیه اف 5 بود که باتوجه به بهبود روابط ایران با شوروی و پس از ان روسیه از قطعات روسی در مقیاس بالا و ازمقداری از قطعات باقی مانده اف 5 ها استفاده می کرد ومقداری از قطعات ان در حد پایین از صنایع داخلی تامین میشد. پس از طراحی های اولیه این طرح بار دیگر با یک سد روبرو شد و این بار خرید جنگنده هایی نظیر میگ29و سوخو24 و نیز قرارداد خرید انبوهی از دیگر جنگنده های روسی مانند سوخو27و میگ31 بود که برای بار دوم جلوی این طرح ملی را گرفت و این طرح همچنان عقیم ماند تا اینکه در اواسط دهه 70 شمسی و با وضع تحریم های تسلیحاتی از سوی دولت یلستین بار دیگر این طرح توجه فرماندهان نیرو را به خود جلب کرد به ویژه اینکه اف5 های این نیرو دیگر عمر مفید خودرا تمام کرده بودند و نیاز به یک جایگزین برای ان ها احساس میشدو به این ترتیب به طور جدی برای نخستین بار این طرح با نام اذرخش مطرح و مورد توجه قرار گرفت واز سال 1375 به طور جد کار طراحی ان اغاز شد و نخستین پیش نمونه ان در سال 1376پرواز کرد که تصویری از ان در دسترس نیست پس از ان تولید این جنگنده با سرعت بسیار پایین ادامه یافت و تا سال 80تا81کمتر از 6 فروند از این جنگنده ساخته شد اما با وقوع جنگ های افغانستان و عراق و نزدیک شدن تهدید به مرز های کشور نیاز به یک نیروی هوایی قدرتمند به شدت احساس گردید و به دلیل تحریم های بین المللی امکان خرید جنگنده های مفید و قدرتمند غیر ممکن گردیده و تنها نقطه اتکا توان داخلی بود و در این جا بود که طرح صاعقه نیز به اذرخش پیوست . در واقع اذرخش گویای یک جنگنده تک سکانه با برد حدود 1000کیلومتر و اویونیک و موتور روسی بود که برای حمله به اهداف زمینی طراحی شده بود و توانایی مقابله با بالگرد ها را نیز دارا بود.اما صاعقه یک جنگنده دو سکانه با تکیه بیشتر بر صنعت داخلی بودکه یک جنگنده چند منظوره با برد 2000کیلومتر بود.این جنگنده از دو پیشرانه ساخت داخل که در واقع مدل تکمیل یافته پیشرانه اف5 بود استفاده میکند و مجهز به یک کابین نسبتا پیشرفته و به روز میباشد.این جنگنده دارای قبلیت پرتاب بمب دو هزار پاوندی قاصد و نیز بمب های هوشمند 500 پاوندی می باشد . برای رزم هوایی نیز این جنگنده می تواند به موشک های R۲۷ و ۷۳مجهز گردد و احتمالا از سه موشک هوا به هوای پیشرفته ساخت داخل نیز استفاده می کند .با توجه به افزایش بودجه این دو طرح و به ویژه صاعقه احتمالا این جنگنده تا سال 1387به توان عملیاتی خود دست خواهد یافت و نخستین اسکادران ان تا سال1388تشکیل خواهد گردید. منبع:http://arian-airforce.blogfa.com/

دفاع در برابر موشک راههای مختلفی داره.یکی از اون روشها استفاده از سپر موشکی مشابه آمریکاییه.که البته نشون داده زیاد هم کارامد نیست.یکی دیگه از راههای مقابله با موشک جنگ الکترونیک و ایجاد اختلال در سیستم های هدف یابی موشکهای مهاجمه. منم شنیدم در برابر موشکهای بالدار کروز موفقیتهایی به دست آوردیم.

اينكه موشك شهاب چقدر هزينه برمي داره مهم نيست.مهم اينه كه باساخت موشك هاي اينچنين يه بار مثبت رواني توي عامه مردم ايجاد ميشه و در شرايط بحران دفاع و حمله خيلي راحتتر ميشه.و در صورت استفاده از اون هم يه بار منفي رواني براي دشمن ايجاد ميكنه.چون دسترسي به سرزمينهاشون از راه دور باعث ايجاد ترس و وحشت جامعشون ميشه.اين اثر رواني رو شايد با ميليون ها دلار پول نشه ايجاد كرد.

اين بدبختها دور گود نشستن و دارن ميگن لنگش كن.به خيالشون آمريكاييها هم مثل و انها مخشون پاره آجر ور مي داره. :lol: و لي كاش مي شد از يه موضع قوي ديپلماسي يا نظامي يه پخ به برادرهاي عربمون مي كرديم كه از بزرگترهاشون حساب ببرن. :lol:

شايد منظور اين بابا پيش بيني 35 سال آينده از نگاه امروز بوده.ولي ما 10 سال آينده قدرت اول نظامي منطقه هستيم. كشور عربستان و امارات عربي به دلايل زير بسيار آسيب پذيرند: - كشور عربستان داراي تاسيسات و پايگاههاي نظامي متمركزه و دسترسي به اونها بسيار ساده است. - كشور امارات هم عمق سرزميني بسيار پاييني داره و سروته اش رو ميشه با يك حمله موشكي...نه موشك زياده با چند تا قبضه خمپاره هم اورد. تازه اين دوتا كشور به اندازه تجهيزات نظاميشون آدم ندارن كه بتونه از اونها استفاده كنه. بعلاوه اقتصاد وابسته عربها در گرو امنيت كامله و تركيدن يه ترقه توي امارات و عربستان اوضاع اقتصادي اونهارو داغون ميكنه.

البته اين پيشرفتها مربوط به ده سال پيشه.كه با توجه به اقتضاي زماني رونمايي مي شن.در حال حاضر طرحهاي پيشرفته تري روي ميز كار مهندسين ما مي باشد.من جايي خوندم كه كاوشگر 1 سال 77 طراحي و ساخته شده كه اخيرا با ساخت سيستم كنترل زميني پرتاب شد.مطمنا پيشرفتهاي نظامي و غير نظامي ما محدود به ساخت چند نوع موشك و بمب نيست و عوامل مهمتري از اينها جزو عوامل بازدارنده ماست.

اينها همه غمپوز در كردنه.چاههاي نفت كه هيچي- چند وقت ديگه كه اين يانكيها رو از عراق بيرون كرديم بقيه خاك عراق هم ميشه مال ما. :oops:

اين گروه يه گروه رو به مرگه كه داره براي زنده موندن دست و پا ميزنه.شما به همون گرده هماييشون نگاه كنيد. ميبينيد كه يه مشت پير و پاتال زه وار در رفته دارن شعارهاي آرماني ميدن كه توي دوكون هيچ عطاري پيدا نميشه و براي هم هورا ميكشن. :oops: ما شايد تا سه چهار سال ديگه هيچ اسمي از اين گروه نشنويم.چون ديگه وجود ندارن. يه كي هم نيست به اينها بگه براي چي اينقدر دست و پا مي زنيد.شما كه هيچ جايگاهي بين مردم هيچ جاي دنيا نداريد.پس بريد بميريد.

در حال حاضر اون چيزي كه ما بايد از اين اخبار بهره برداري كنيم اينه كه هيچ همپيماني براي هيچ كشوري وجود نداره(البته كشورهايي كه مي خوان بدون وابستگي پيشرفت كنن)مسولين ما كه اكثر اونها اشخاص دلسوزي هم هستند نبايد فريب فرش قرمزي كه زير پاشون پهن ميكنن بخورن.به هيچ كشور و همپيماني نميشه اعتماد كرد.اينرو گذشته هم ثابت كرده.و در آينده هم خواهيم ديد.اما نبايد از اين بابت متحمل خسارات سنگين بشيم و بايد اون رو با درايت كنترل كنيم.يعني از اونها استفاده كنيم و وقتي كه از سمت اونها تهديدي بوجود اومد ما بتونيم اونها رو تحت فشار قرار بديم نه اونها.

مطلب جالبي بود.البته فكر كنم جاي ديگه اي هم اين مطلب رو خوندم. اما بنظرم مقايسه ميگ 31 و ميگ 29 باهم هرچند مختصر درست نباشه.مثل اينه كه بگيم موبايل از يه چاقو پيشرفته تره و كاربرد بيشتري داره.

خبر خوبي بود. اما ما نبايد چشمهامون رو ببنديم و فكر كنيم چيزهايي كه مي سازيم بي رقيبه و بدون هيچ نقصيه.مابايد اشكالات و خطاهاي ساخته هامون رو سريع پيدا كنيم واونها رو به تجهيزاتي با حداقل خطا و اشكال تبديل كنيم. البته اين تلاش متخصصان و دانشمندان ايراني قابل تحسينه و ثمره دانش اونها باعث افزايش غرور و امنيت ملي ماست.

اين تازه اول راهه هنوز مونده كه بزگي ايران رو ببينن تا بخوان بفهمن كه چه اتفاقي افتاده شلوارشون رو خيس كردن. اون موقع است كه تا كمر جلوي ما تا ميشن و چاكرم نوكرم ميگن. :oops:

دهن ....يدن راه داره. :oops: :oops:

اين عكس مراسم تحويل تامكت به نيروي هوايي ايران در حضور مستشاران نظامي كشورهاي ديگه رو نشون ميده. http://upload2.postimage.org/193991/photo_hosting.html

1- راه اندازي خط توليد هواپيماي توپولوف توي اصفهان 2- ساخت پرتابگر كاوش 2

اين خيلي عاليه. تقريبا همه ما هم مي دونيم ايران 70 ٪ درصد قطعات تامكت رو از روش مهندسي معكوس مي سازه.اما بحث روي اون 30٪ ديگه است.كه شامل قطعات و سيستمهاي اويونيك پيچيده رادار و كنترلهاي الكترونيك هواپيماست.البته ما قطعات سيستمهاي مكانيكي رادار رو هم تعمير ميكنيم و هم مي سازيم.اما ساخت 30٪ مورد بحث واقعا پيچيده و منحصر به فرده و ساخت اونا مستلزم مطالعات فني و مهندسي و زمان زياده كه ميشه با ايجاد تيمهاي ميان رشته اي و تامين بودجه مناسب اونها رو هم ساخت.من اطمينان دارم در ساخت اين قطعات پيشرفتهايي رو هم داشتيم اما سرعت عمل كافي نداريم.علت اون هم جابجايي مديران و پرسنل اجرايي اينگونه طرحها براي تامين امنيت و حفاظت اطلاعات اين طرحهاست.

پنتاگون 1400 قطعه از هواپيماهاي «F14» را كه در فوريه سال 2007 به حراج گذاشته بود، به وسيله دلالان به ايران فروخته است. اين در حالي است كه تنها ايران از اين نوع هواپيماهاي جنگي در اختيار دارد. 295 قطعه كه پيشتر پنتاگون اعلام نموده بود مي‌خواهد آنها را نابود كند، در وب سايت قطعات فروشي قرار داشته‌اند. در حالي که چندي پيش گزارش‌هايي از مقررات سفت و سخت و حتي متلاشي کردن قطعات F14 توسط وزارت دفاع آمريکا منتشر شد، اطلاعات تازه حاکي از آن است که آمريكا به آساني از دلارهاي نفتي ايران چشم‌پوشي نکرده و صدها قطعه اين هواپيماهاي جنگنده را به ايران فروخته است. به گزارش سرويس بين‌الملل «بازتاب»، در گزارش ديروز اداره حسابرسي دولتي آمريكا (متعلق به كنگره اين كشور) آمده است: پنتاگون 1400 قطعه از هواپيماهاي «F14» را كه در فوريه سال 2007 به حراج گذاشته بود، به وسيله دلالان به ايران فروخته است. اين در حالي است كه تنها ايران از اين نوع هواپيماهاي جنگي در اختيار دارد. بنا بر گزارش آسوشيتدپرس، با وجود آن‌كه پنتاگون پيش از اين اعلام نموده بود مقررات سختي براي جلوگيري از فروش اين قطعات به ايران تدوين كرده و مدعي بود همه راه‌هاي نفوذ ايران را بسته است، در گزارش اداره حسابررسي كنگره مشخص شده كه آنها به اشتباه! نتوانستند ليست فروش قطعات خود را بروز كرده و ليست كنترلي قطعات را پيش از بازرسي دقيق در اينترنت قرار دهند. «كرك كوتس»، بازرس مي‌گويد: به دليل اين‌كه اين قطعات در حراج عمومي به مزايده گذاشته شده است، نمي‌توان راه فرستادن اين قطعات را به ايران بست. او همچنين مي‌گويد كه نمي‌داند آيا اين قطعات تاكنون به ايران رسيده است يا خير! «رون ويدن»، سناتور ايالت «اورگان» آمريكا نيز در اين باره مي‌گويد: سيستم پنتاگون، هنوز راه‌هاي بسياري دارد و قطعات زيادي هستند كه بايد از فروش آنها جلوگيري كرد. اين در حالي است كه پنتاگون در ماه ژانويه؛ يعني يك ماه پيش از مزايده خود اعلام نموده بود، قطعاتي از هواپيماي «F14» را كه منحصر به فرد بوده و داراي استفاده دوگانه است، از ليست قطعات فروشي خود بيرون خواهد كرد. همچنين در اين گزارش اعلام شده است: 295 قطعه كه پيشتر پنتاگون اعلام نموده بود مي‌خواهد آنها را نابود كند، در وب سايت قطعات فروشي قرار داشته‌اند. در همين حال، لايحه ممنوعيت فروش قطعات حساس نظامي براي هواپيماهاي «F14» و بالگردهاي «شنوك» و همچنين تجهيزات راداري و موشكي، هم‌اكنون در كنگره تصويب شده و سناتور «وايدن» كه از طراحان آن است، نيز مي‌گويد كه اميدوار است مجلس سناي آمريكا، تا يك ماه ديگر اين لايحه را به تصويب برساند تا بتوانند قانوني با اين موضوع برخورد كنند. در حالي که رقم کل مزايده ماه فوريه پنتاگون ۴۰۰ ميليون دلار بوده، در ادامه گزارش اداره حسابرسي دولتي آمريکا (ارگاني شبيه ديوان محاسبات در ايران) آمده است: تنها مبلغ 2.4 ميليون دلار از قطعات حساس از ليست فروش پنتاگون در ماه فوريه كنار گذاشته شده است؛ اين قطعات حساس از ليست قطعات مزايده، بيشتر به قطعات موشكي ارتباط داشته‌اند.

خيلي چيزها رو ميشه ساخت.از روي ساده ترين قوانين فيزيكي و شيميايي محيط اطرافمون ميشه مهلكترين سلاحها رو ساخت.اما استفاده كردن از اين نوع سلاحها نيازمند شرايط روحي خاصيه كه شايد توي كمتر آدمي وجود داشته باشه.كساني هم كه از اين سلاحها استفاده كردن و تبعات ايجاد شده اون رو ديدن بعد از مدت كمي افسرده شدن و خيليهاهم خودكشي كردن.شايد ماهم سلاحهاي اين چنين بسازيم يا ساخته باشيم اما مطمناْ استفاده از اونا تحت شرايط خيلي خيلي خاص مجازه.(طوفان سرخ- عامل شيميايي بسيار مرگبار كه از ريزترين منافذ حتي از فيلتر ماسكهاي مدرن هم رد ميشه و سيستم گوارشي و عصبي آدمهارو سريع مختل ميكنه و بعد از چند دقيقه ....)

مطلب زیر ممکنه که تکراری باشه.من اونو از روی سایت www.daneshju.ir کپی کردم.شاید مورد استفاده دوستان قرار بگیره Hughes AIM-54 Phoenix Raytheon AAM-N-11 AIM-54 Phoenix (فونيكس) يك موشك بسيار دوربرد هوا به هوا محسوب مي‎‏شود كه منحصرن در خدمت نيروي دريايي ايالات متحده بوده است و اكنون تنها كاربر آن، نيروي هوايي ايران مي‏باشد. اين موشك، منحصرن توسط جنگنده‏هاي F-14 Tomcat قابل استفاده مي‎باشد. طراحي فونيكس به اواخر دههء 1960 باز مي‏گردد. در آن زمان، نيروي دريايي ايالات متحده پروژهء ساخت هواپيماي F6D Missileer و موشكهاي دوربرد هوا به هواي AAM-N-10 Eagle را لغو نموده بود. بدين جهت، كمپاني هيوز اقدام به طراحي يك موشك جديد هوا به هواي بسيار دوربرد، بر اساس موشك AAM-N-11، و يك رادار كنترل آتش به نام AN/AWG-9 نمود. تكنولوژي به كار گرفته شده در طراحي موشك و سيستم كنترل آتش جديد، پيشتر توسط موشك AIM-47 Falcon و رادار كنترل آتش AN/ASG-18 در جنگندهء YF-12A به كار گرفته شده بود. تركيب دو سامانهء فونيكس و AWG-9، در ابتدا قرار بود بر روي جنگندهء F-111B كه مخصوص نيروي دريايي ساخته شده بود، نصب شوند. در آن زمان، طبق برنامه، قرار بود F-111B به عنوان جنگندهء برتري هوايي و همچنين رهگير دوربرد عمل نمايد. به تاريخ ژوئن 1963، موشك AAM-N-11 مجددن طراحي شدن و اين بار به نام AIM-54A معرفي گشت. برنامهء آزمونهاي پروازي موشك نمونهء XAIM-54A به سال 1965 آغاز گشتند و اولين رهگيري هدايت شده و انجام شكار توسط موشك، با موفقيت به تاريخ سپتامبر 1966 انجام شد. هنگامي كه برنامه‏هاي آزمايش موشك فونيكس در جريان بود، پروژهء‌ ساخت F-111B براي هميشه لغو شد و به همين دليل، موشك AIM-54 و رادار AN/AWG-9 با هواپيماي جديد F-14 Tomcat يكپارچه شدند كه براي انجام همان نقش هواپيماي F-111B جهت نيروي دريايي ساخته شده بود. اولين سري توليد از موشكهاي AIM-54A به سال 1973 تحويل نيروي دريايي ايالات متحده گشتند و در اختيار اولين اسكادران عملياتي F-14A به سال 1974 متعلق به نيروي دريايي ايالات متحده و نيروي هوايي شاهنشاهي ايران قرار گرفتند. يك جنگندهء F-14A/B قادر است تا 6 موشك فونيكس را به طور مجزا در پرتابگرهاي ويژهء LAU-9A/A و يك F-14D نيز تا 6 موشك را در پرتابگرهاي LAU-132/A حمل مي‏كند. AIM-54A رادار كنترل آتش بسيار قدرتمند AN/AWG-9 از تكنيك TWS يا رادار پالس – داپلر بهره مي‏گيرد. (Track While Scan = رهگيري به هنگام جستجو) بدين روش، تا مشخصات دقيق 24 هدف هوايي به طور جداگانه در فاصله‏اي تا 240 كيلومتر (130 ناتيكال مايل) در صفحهء رادار ثبت مي‏گردد. بدين جهت يك شكاري F-14 به راحتي قادر مي‎شود تا 6 هدف را به طور جداگانه و همزمان توسط موشكهاي فونيكس منهدم نمايد. وقتي يك موشك AIM-54A پرتاب مي‎شود، پيشرانهء آن كه به نام MXU-647/B شناخته مي‎شود و با سوخت جامد MK47 يا MK60 كار مي‏كند، روشن شده و موشك را فورن به سرعت بالاي 4 ماخ مي‏رساند. تا ميانهء‌ مسير، سيستم هدايت‏پذيري بسيار پيشرفتهء موشك كه AN/DSQ-26 نام دارد، به صورت خودكار، موشك را به سمت هدف مي‏راند، پس از آن، مختصات دقيق هدف، به روش هدفيابي نيمه فعال راداري، توسط رادار AWG-9 به موشك ارسال شده و مسير پرواز موشك،‌ تصحيح مي‎شود. AIM-54A در حال پرواز به سمت هدف رادار كنترل آتش، به صورت متناوب، هدفي را كه موشك به سمت آن ارسال شده است، در صفحهء رادار نوراني مي‏كند. براي اهداف بسيار دور، موشك به جهت كاهش پسا، در ارتفاعي بسيار بالا پرواز مي‏كند، و بدين طريق AIM-54A قادر مي‎شود اهدافي را كه خط سير آنها به سمت موشك مي‏باشد، به راحتي در فواصل بيش از 135 كيلومتر (72.5 ناتيكال مايل) مورد اصابت قرار دهد. در فاصلهء 18200 متري از هدف، فونيكس، سامانهء رادار داخلي خود را جهت آشيانه‏يابي فعال، و ايجاد حداكثر دقت در اصابت، به كار مي‏اندازد. حداقل فاصله براي شليك موشك، 3.7 كيلومتر مي‏باشد؛ زيرا اين فاصله‏اي است كه سيستم هدفياب فعال راداري موشك، شروع به كار مي‏كند. سرجنگي بسيار قدرتمند 60 كيلوگرمي (132 پوند) از نوع MK 82، به شكل تركشي چند تكه شونده، طراحي شده است. سرجنگي يا به وسيلهء فيوز مجاورتي داخل موشك كه به رادار MK 334 متصل است، منفجر مي‎شود، يا به وسيلهء سامانهء حساس به حرارت و يا به وسيلهء فيوز ضربه‏. گونه‏هاي غيرعملياتي مختلفي از موشك AIM-54A وجود دارد: * موشك ATM-54A يكي از اين گونه‏هاي مي‏باشد كه سرجنگي ندارد و براي شليكهاي آزمايشي استفاده مي‏شود. * موشك CATM-54A نوعي است كه براي شليك به كار نمي‏رود و تنها براي تمرين قفل بر روي اهداف به كار مي‏رود. * موشك DATM-54A يك موشك كاملن مشقي است و سامانه‏اي در آن وجود ندارد. اين موشك، براي آزمايش حمل و نصب پرسنل زميني موشك به كار برده مي‎شود. * موشك AEM-54A گونه‏اي مجهز به يك فاصله‏‎ياب الكترونيكي بسيار دقيق است و براي منظورهاي آزمايشي يا ارزيابي به كار برده مي‎شود. AIM-54B موشك AIM-54B بر اساس همان مدل A طراحي شده است، اما دچار تغييراتي شده است تا ساخت آن،‌ آسانتر شود. از جملهء‌ اين تغييرات،‌ استفاده از ورقه‏هاي فلزي به جاي شبكه‏ء توري شكل در بالچه‏ها و سطوح كنترلي موشك مي‏باشد. برخي منابع نظامي اعتقاد دارند كه توليد AIM-54B از سال 1977 آغاز شده است، در حالي كه برخي ديگر مي‏گويند در آن سال، هنوز توليد انبوه آن آغاز نشده بود. آنچه باورپذير به نظر مي‏رسد این است كه تا سال 2006، نيروي دريايي موشكهاي AIM-54A را در خدمت باقي داشت، در حالي كه هيچ موشك نوع B در خدمت نبوده است. احتمال ديگر اين است كه AIM-54B نوعي بهينه شده از همان AIM-54A مي‏باشد كه باز هم با همان نام A عرضه شده است. گونه‏هاي ATM-54B و AEM-54B نيز رسمن براي ماموريتهاي تمريني ساخته شده‏اند و نمونهء فاصله‏ياب تمريني AIM-54B نيز جداگانه ساخته شده است. AIM-54C به سال 1977، طراحي نوع بهبوديافته و پيشرفته شدهء فونيكس به نام AIM-54C آغاز شد. در طراحي موشك AIM-54C به طور كامل از سامانهء ديجيتال هدايت كنندهء WGU-11/B و كنترل كنندهء سطوح متحرك WCU-7/B بهره گرفته شده است. در نوع C از يك پردازندهء ديجيتال 16 بيتي قابل برنامه‏ريزي استفاده شده است و خلبان خودكار، وظيفهء سيستم ناوبري اينرسيايي را نيز به انجام مي‏رساند. يك مورد بسيار مهم از جزئيات AIM-54C، مقاومت آن در برابر اقدامات متقابل الكترونيكي دشمن است كه اين امر با استفاده از سامانهء بهبود يافته و بسيار پيشرفته شدهء ضدضدعمل‏الكترونيك (ECCM) به انجام مي‏‎رسد. مورد ديگر، بهبود راكت موشك مي‏باشد كه باعث افزايش برد و سرعت موشك شده است. همچنين سامانهء جديد DSU-28/B كه جهت كشف و شناسايي اهداف به كار مي‎رود، از يك فيوز مقاوم در برابر اخلال الكترونيكي دشمن بهره مي‎برد كه اين سامانه در برابر اهداف بسيار كوچك و كم ارتفاع نيز حساس مي‏باشد. اولين نمونهء آزمايشي سري C به نام XAIM-54C به تاريخ آگوست 1979 تحويل نيروي دريايي ايالات متحده شد. پس از انجام آزمايشات با XAIM-54C، توليد فونيكس نوع C به سال 1982 كليد خورد. اولين سري از موشكهاي عملياتي AIM-54C، به سال 1986 در دسترس قرار گرفتند. انواع تمريني اين موشك شامل ATM-54C جهت تمرين شليك، CATM-54C جهت تمرين هدفيابي و قفل بر روي آن، و AEM-54C مجهز به فاصله‏ياب الكترونيكي بسيار دقيق جهت منظورهاي آزمايشي ساخته شدند. اما نوع DATM-54C هيچگاه ساخته نشد، زيرا همان نوع DATM-54A به منظور تمرين حمل و نقل AIM-54C جهت پرسنل زميني كفايت مي‏كرد. AIM-54C در حال نصب AIM-54 ECCM / Sealed AIM-54C در طول دوران توليد، بارها مورد ارتقاء و بهبود قرار گرفت. اندكي پس از آغاز توليد، سرجنگي نوع MK 82 با نوع جديدتر WDU-29/B كه درون محفظهء WAU-16/B يا WAU-20/B قرار مي‏گرفت، جايگزين گشت. WDU/20/B حدود 20 تا 25 درصد تاثير بيشتري بر جاي مي‏گذاشت. بهبود ديگر، افزودن يك خنثاكنندهء (خنك كننده) دما درون موشك بود كه اف14 را از حمل مايع مخصوص خنك‏كنندگي در حين پرواز، بي‏نياز مي‎كرد. موشكهايي كه داراي چنين خصيصه‏اي باشند، اولين بار به سال 1986 تحويل گشتند و از آنها با نام Sealed يا گاهي اوقات + AIM-54C ياد مي‎شود. در طول مدت توليد فونيكس، قابليت ECCM مدام دچار پيشرفته و بهينه سازي شده است. موشكهاي Sealed و AIM-54C كه داراي ECCM بهبود يافته مي‏باشند، در نيروي دريايي ايالات متحده به نام‏هاي AIM-54C ECCM / Sealed شناخته مي‎شوند. اين نوع از فونيكس، به سال 1988 رسمن در اختيار نيروي دريايي قرار گرفت. هدايت‏پذيري و سطوح كنترلي موشك نوع ECCM/Sealed جداگانه و با اسامي WGU-17/B و WCU-12/B معرفي شده‏اند. در اين موشكها، از محفظه‏هاي سرجنگي WAU-19/B و WAU-21/B استفاده شده است. بهبود ديگر، افزودن يك حافظهء قابل برنامه‏ريزي و نرم‏افزار جديد جهت پردازشگر سيگنال مي‏باشد. هنگامي كه توليد AIM-54 در اوئل دههء 1990 متوقف شد، بيش از 5000 موشك AIM-54 از تمامي گونه‏ها ساخته شده بود، كه حدود نيمي از اين تعداد، AIM-54C بود؛ همچنين آنچه از موجودي AIM-54A باقي مانده بود، روانهء انبارهاي نيروي دريايي شد. پاپان كار فونيكس از آنجا كه فونيكس تنها توسط جنگندهء شكاري F-14 Tomcat قابل استفاده مي‏باشد، اين موشك قرار بود تا زماني كه اف14 در خدمت است، همچنان به حيات خود ادامه دهد. طبق برنامه‏ريزي انجام شده، قرار شده بود كه اف14 تا سال 2007 از رده خارج شود؛ با اين حال نيروي دريايي، طي بيانيه‏اي به تاريخ 30 سپتامبر 2004 رسمن اعلام كرد كه موشك AIM-54 Phoenix را از خدمت خارج كرده است. موشك AIM-54 در اصل براي رهگيري و منهدم كردن بمب‏افكن‏‎هاي استراتژيك شوروي و تهديدات آنها عليه ناوگان نيروي دريايي ايالات متحده ساخته شده بود و امروزه ديگر هيچ تهديدي براي ناوگان نيروي دريايي وجود ندارد. اگرچه به لحاظ تئوري، فونيكس بر عليه موشكهاي ضدكشتي، كه داراي سرعت بالا و ارتفاع پروازي كم هستند، مي‏تواند به كار گرفته شود، اما امروزه، سلاح‏هاي موثري غير از فونيكس براي اين امر وجود دارند. امروزه،‌ هيج برنامه‏اي براي ساخت موشكي با قابليتها و توان مشابه به جاي فونيكس وجود ندارد. با از رده خارج شدن تركيب جنگنده‏هاي F-14 و موشكهاي AIM-54، وظيفهء دفاع هوايي بر عهدهء جنگنده‏هاي F/A-18 Super Hornet مي‏باشد كه قرار است به زودي به موشكهاي ميان برد AIM-120C/D AMRAAM تجهيز شوند.

تنها چيزي كه در سياست وجود نداره صداقته.پس اينكه سرويسهاي اطلاعاتي آمريكا اينقدر صادقانه در باره مسايل هسته اي ايران گزارش ميدن يكه كم مشكوكه و به قول دوستان يه كاسه اي زير نيم كاسشونه .البته به نظر من ضعف بعضي از ديپلماتهاي ايران از حقوق بين الملل و عدم آشنايي با واژه هاي حقوقي در سطح كلان باعث مي شه كه گاهاْ فريب جوهاي ايجاد شده اين چنين را بخورن و با ديد مثبت و خوش بينانه با اين شرايط برخورد مي كنن.

به نظر من تمام هواپيماهاي جنگي ايران بنا به شرايط عملياتي و با توجه به كاراپي مورد لزوم از عهده ماموريتهاي خودشون برآومدند.ولي در بين اين جنگنده ها فانتوم حجم بيشتري از ماموريتهاي محوله رو به سرانجام رسوند.از جمله دفاع هوايي و بمباران هاي زميني