نوژه جان از زحمت و توجهت ممنون برای مسائل تاریخی. ولی به نظرم نمیشه تو یه تاپیک همه ی جنگهای باستان رو بررسی کرد. هر کدام از این جنگها نیاز به یک تاپیک جداگانه دارند. به نظر من هم بهتره که یک جنگ را انتخاب کنی و خودت هم یک توضیحاتی درباره ی ان جنگ بدهی و نظر خودت را هم بیان کنی.ان وقت دیگران هم بیایند و نظراتشان را بگویند. زمانی هم که اگر همچین تاپیکی ایجاد کردی انتظار استقبال کم رو هم داشته باش. زیرا همان طور که رضای عزیز هم گفت بیشتر دوستان به مسائل تاریخی علاقمند نیستند.ولی اگاه کردن و خواندن یک نفر هم به ایجاد ان تاپیک می ارزد. icon_cheesygrin موفق باشی. icon_cheesygrin

سامان جان خسته نباشی. خسته نباشی. قیمت این با AK ی خودمون چه قدر فرق داره؟ راستی می دونی قیمت هر خشاب AK 47 چند هست؟ می بینم تو travian ترکوندی. ما که بی خیالش شدیم. اینهمه ادم .همه میان به ما فقط حمله می کنند و غارت می کنند. مظلوم گیر اوردند icon_cheesygrin نه یکی نه دوتا.... icon_cheesygrin

مفید و عالی بود. تشکر. icon_cheesygrin

بعد از جنگ اول جهانی و شکست المان طبق معاهده ی ورسای المان حق ساخت سلاح و توپ و تانک و هواپیما و زیردریایی و کشتی های جنگی و ... را نداشت و ارتش ان هم نباید از 100 هزار نفر تجاوز می کرد. با این حال المانها کمتر از 2 دهه بعد یکی از برترینهای قدرت نظامی دنیا بودند. چگونگی این که چطور توانستند با وجود معاهده ی ورسای ومراقبت متفقین این همه تسلیحات مدرن را بسازند بحثی جدا می خواهد که از حوصله ی ایت تاپیک خارج و جای ان نیست. یکی از این تسلیحات زیردریایی های U-boat بودند که در زمان خود جزو پیشرفته ترین زیردریایی ها بودند.به طور خیلی خلاصه سابقه این زیردریایی به جنگ اول جهانی برمیگردد و طی گذشت زمان آلمان پیشرفت فراوانی در قابلیت مدلهای گوناگون آن ایجاد کرد. توانایی هایی از قبیل امکان سفرهای طولانی، امکانات رهگیری، اژدر پرانی، رادار پیشرفته، سرعت شیرجه و مانور. وینستون چرچیل در خاطرات خود می نویسد؛ " تنها چیزی که در طول جنگ مرا به واقع وحشت زده می کرد، خطر دهشت بار U-boat بود." آلمان به کمک همین ابزار توانسته بود تا مدتها اقیانوس آتلانتیک را جولانگاه خود سازد و از مبادلات تجاری و نظامی بین آمریکای شمالی و اروپا جلوگیری کند. نبرد سن لارنس نیز که تنها حمله مستقیم آلمان نازی به خاک ایالات متحده بود به یاری همین جنگ افزار رخ داد.در زمان جنگ جهانی دوم زیردریایی های المان 3000 فروند کشتی متفقین به ظرفیت 14.5 میلیون تن را غرق کردند که اکثر انها کمک های ایالات متحده امریکا به انگلیس در جنگ بود و در مقابل 800 فروند زیردریایی تلفات دادند. تعداد کل زیردریایی های ساخته شده توسط المان در زمان جنگ جهانی دوم 1170 فروند بود.این زیردریایی ها در اصل پایه زیردریایی های مدرن امروزی بودند. با وجود معاهده ورسای که حق ساخت این زیردریایی ها و دیگر سلاحها را از المان گرفته بودند ولی هیتلر به دلایلی که شاید در اینده در تاپیکی جداگانه به این موضوع بپردازیم تصمیم گرفت که ارتش را گسترش و قدرتمند کند.از این رو هیتلر در سال 1934 فرماندهان ارتش را فراخواند وبه انها گفت المان به ارتشی گسترده تر و تسلیحات بیش تر احتیاج دارد. و از انجا که مایل نبود خشم کشورهای متفق را بر انگیزد,اعلام کرد که کار تجدید تسلیحات باید سری باشد. برای اینکه از مقاله دور نشوم فقط به چگونگی ساخت زیردریایی ها بپردازم . هیتلر,برای این تجدید تسلیحات گسترده,روی کمک کارخانه داران ثروتمند المان حساب می کرد. بسیاری از انها, به دلایل سیاسی و مالی,از طرحهای هیتلر برای تقویت ارتش شادمان بودند. یکی از حاضر به خدمت ترین انها گوستاو کروپ سازنده فولاد و مهمات بود. کروپ ناسیونالیستی دو اتشه بود و برای از سرگیری تولید تسلیحات نیازی به تشویق نداشت.او از مدتها پیش به تقویت قدرت تسلیحاتی المان علاقه مند بود. کروپ با بهره گیری از راههای گریز در نحوه ی بیان معاهده ان را دور زد.برای مثال, اگرچه متفقین ساخت سلاح را ممنوع کرده بودند,طراحی ان را منع نکرده بودند.در نتیجه ,در حالی که مهندسان المانی زیردریایی های جدید و بهسازی شده را طراحی می کردند , کروپ کار خانه هایش را در دیگر نقاط دنیا به ساخت انها برای دولتهای دیگر به مانند ترکیه-فنلاند- هلند-اسپانیا اختصاص می داد. در عوض , خدمه المانی اجازه می یافتند در این زیردریایی های جدید گردشهای ازمایشی انجام دهند و تجربیات با ارزشی به دست بیاورند که موقعی که زمان جنگ نزدیک می شد به کار می امد. خب دیگه زیادی گفتم.شرمنده اگه سرتون رو درد اوردم icon_cheesygrin مهدی جان مقاله ی بسیار مفید و عالی ارائه کردی. خسته نباشی و موفق باشی. منتظر ادامه ی ان هستم.

دستت درد نکنه. ولی یکم عجیبه که بعد از این همه دهه تازه یک نفر به فکر این مدل خشاب افتاده. این همه طراحی سلاح تو شوروی و امریکا و اروپا صورت گرفت.ولی یعنی هیچ کدامشان تا به امروزه به ذهنشان همچین طرحی نرسیده بوده؟! icon_cheesygrin

جالب بود. icon_cheesygrin

نخستين روبات آلماني در کره ماه پاييز سال 2016 ميلادي، روبات آلماني «رووناوت»، احتمالا به عنوان نخستين شهروند اين کشور، به کره ماه اعزام خواهد شد. «يوهان ديتريش ورنر»، رئيس هيأت مديره مرکز هوانوردي و فضانوردي آلمان درباره پروژه سفر فضانوردان اين کشور به کره ماه موسوم به «لئو» گفت: اين روبات که در مؤسسه روبوتيک و مکاترونيک (مهندسي مکانيک و الکترونيک) در «اوبرفاففن هوفن» طراحي و ساخته مي‌شود، قادر به حرکت و هدايت خود است. اين کارشناس مي‌گويد: زمان انجام سفر و مأموريت اين روبات به کره ماه هنوز به طور قطع تعيين نشده است، اما نبايد ديرتر از سال 2016 ميلادي باشد، زيرا آمريکايي‌ها مي‌خواهند بار ديگر از سال 2020 ميلادي، فضانورد به کره ماه اعزام کنند. ورنر با اشاره به اين که قرار بود مأموريت لئو در سال 2012 ميلادي انجام شود، افزود: هر چند اين پروژه مورد حمايت وزير اقتصاد آلمان است، اما دولت به خاطر صرفه‌جويي شديد و تخصيص بودجه به پروژه‌هاي مهمتر، پول مورد نياز براي سال آينده اين پروژه را در اختيار قرار نداده است. در نتيجه، زمان انجام اين پروژه تأخير افتاده، اما مأموريت سفر به کره ماه با شکست روبه‌رو نشده است. رئيس هيأت مديره مرکز هوانوردي و فضانوردي که مقر آن در شهر کلن آلمان است، پيرامون علت جالب شدن و از سرگيري سفر به کره ماه مي‌گويد: در حالي که پس از پروازهاي سفينه «آپولو» به کره ماه، دهه‌هاي متمادي تمام سفرها بر کره مريخ و ديگر نقاط دوردست منظومه شمسي متمرکز بود، اما هم‌اکنون بار ديگر کره ماه جالب شده و يک رقابت سخت در اين زمينه وجود دارد. ورنر افزود: از آنجا که پيراموان کره ماه به عنوان همسايه زمين در فضا، هنوز به اندازه کافي تحقيق نشده است، هم اکنون در کنار آمريکا، کشورهايي چون چين و هند نيز سوندهاي فضايي بدون سرنشين به اين کره اعزام مي‌کنند. ورنر در پاسخ به اين که دانشمندان آلماني در گذشته در همکاري با آمريکا و اروپا، سوندهاي فضايي به کيوان (زحل) و مشتري فرستاده‌اند، اما هم‌اکنون قصد دارند مأموريت به کره ماه را به تنهايي انجام دهند، مي‌گويد: کره ماه براي ملت‌هاي صنعتي کهن و نوين به يک صحنه نمايش قدرت فني تبديل مي‌شود. اين متخصص آلماني افزود: در کنار اهداف علمي پروژه لئو، ما مي‌خواهيم توانايي و قدرت علمي خود را نيز ثابت کنيم. هر کشوري که قادر به انجام چنين مأموريت‌هايي با توان و قدرت علمي خود باشد، غيرمستقيم به توانايي رقابت صنعت ملي خود کمک مي‌کند. ورنر همچنين تأکيد مي‌کند: برنامه‌هاي فضانوردي و هوانوردي ملي فرانسه و ايتاليا از آلمان به مراتب پيشي گرفته است. ما مي‌توانستيم پروژه لئو را تحت نام و پرچم آژانس فضانوردي اروپا (اي.اس.آ.) انجام داده و همه اهداف علمي را نيز محقق کنيم، اما در اين صورت، آلمان شهرتي به عنوان کشور داراي صنايع پيشرفته به دست نمي‌آورد. اين پژوهشگر آلماني، سفر آتي فضانوردان به کره ماه را به عنوان اهداف بعدي قلمداد کرد و افزود: اين کره براي مأموريت روبات‌ها و همچنين سفر فضانوردان جالب است. اروپا و آمريکا بايد اين پرسش را دقيقا پاسخ دهند که هدف بعدي پس از ايستگاه بين‌المللي فضايي (آي.اس.اس.) چيست؟ ورنر مي‌گويد: در حالي که مدت زمان اتصال يک «شاتل» به ايستگاه بين‌المللي فضايي حدود دو روز و مدت زمان سفر به کره ماه، سه تا چهار روز است، اما سفر به کره مريخ، دست كم شش ماه طول مي‌کشد و ما از اين کره بسيار دوريم، بدين خاطر، کره ماه هدف معقول بعدي براي يک مأموريت هوايي با سرنشين و يک پايگاه ايده آل براي تمام مأموريت‌هاي ديگر فضايي است. اين کارشناس هوانوردي تأکيد کرد، در صورتي که آمريکا واقعا در سال 2020 ميلادي، يک ايستگاه ثابت در کره ماه احداث کند، اروپا نيز بايد در آن سهيم شود. به علاوه، اروپا بايد در آينده قادر باشد به تنهايي و بدون کمک خارجي، فضانورد به فضا اعزام کند و بدين ترتيب، يک دسترسي مطمئن ديگر به فضا را براي خود تضمين کند. ورنر در پاسخ به اين که آيا قرار است فضاپيماي بدون سرنشين اروپا ATV (آ.تي.وي.) به يک فضاپيماي با سرنشين تبديل شود، مي‌گويد: اين فضاپيما يک موفقيت تاريخي است و اتصال آن به ايستگاه بين‌المللي فضايي در بهار سال جاري، يک کار فني استادانه بود، اما پرسش اينجاست که چه طرح و برنامه‌اي پس از آن هست؟ اين کارشناس افزود: ساخت مکرر فضاپيماي بدون سرنشين، چالش بزرگ نيست، بدين خاطر، من گمان مي‌کنم که فضاپيماي با سرنشين، آينده دارد و ما بايد فضاپيماي «آ.تي.وي» را توسعه دهيم. ورنر اظهار مي‌دارد: فضاپيماي بدون سرنشين اروپا تاکنون اين گونه ساخته شده بود که پس از هر پرواز به ايستگاه بين‌المللي فضايي «آي.اس.اس» به عنوان يک زباله فضايي در جو زمين سوخته و نابود مي‌شد. اين پژوهشگر اضافه کرد: ما بايد سالانه تا يک تن محموله از جمله لباس فضانوردان، توليدات و مواد آزمايش‌هاي علمي را از ايستگاه بين‌المللي فضايي به زمين بياوريم. از آنجا که پس از 2010 ميلادي که شاتل آمريکايي از رده خارج مي‌شود، هيچ کس حتي روسيه نخواهد توانست اين مقدار محموله را از فضا به زمين بازگرداند، ما بايد به عنوان نخستين گام، فضاپيماي «آ.تي.وي» را به گونه‌اي گسترش دهيم که بتواند محموله‌ها را با يک چتر دوباره سالم به زمين بياورد. اين کارشناس مي‌گويد: من مطمئنم که ما در اجلاس ماه نوامبر سازمان فضايي اروپا (اي.اس.آ.) به يک توافق درباره طرح گسترش فضاپيماي بدون سرنشين اروپا دست يابيم. اين طرح مي‌تواند در پنج سال محقق شده و با بودجه کنوني اين سازمان تأمين شود. ورنر خاطرنشان كرد: ما بايد نخست بر بازگشت مطمئن فضاپيماي بدون سرنشين به زمين مسلط شويم و گام منطقي بعدي، حمل سرنشين و فضانورد با آن باشد. به علاوه، پروازهاي بدون سرنشين براي حمل محموله به ايستگاه بين‌المللي فضايي نيز مي‌تواند به عنوان آزمايشي براي پروازهاي با سرنشين در آينده مورد استفاده قرار گيرد. اين کارشناس مي‌گويد: از سوي ديگر، موشک «آريان- 5»، از مدت‌ها پيش يک موشک حامل مناسب است که خواه ناخواه مأموريت‌هاي فضايي با سرنشين نيز هدف آن است، اما آمريکا بايد پس از پايان عصر شاتل‌ها، تقريبا از صفر آغاز کند و اين امر هزينه بسيار بالايي به همراه خواهد داشت. ورنر در پاسخ به اين که استفاده از موشک فضاپيماي روسي «سايوس» همچنان مناسبتر است مي‌گويد: من به عنوان يک مهندس معتقدم که اطمينان و اعتماد صرفا به يک سيستم حمل، هرگز معقول نيست و اين احتمال هست که براي نمونه در اثر يک حادثه، به طور غيرمنتظره، بدون موشک حامل باشيم. هدف ايجاد پايگاه ثابت در کره ماه، نيز در اختيار داشتن چندين سيستم موشکي حامل را به مراتب مهمتر مي‌کند. اين کارشناس، اعزام فضاپيماي بدون سرنشين اروپا به کره ماه را نيز ممکن دانست و افزود، تنها محدوديت اين است که با اين فضاپيما، اعزام حداکثر سه فضانورد ممکن است، اما فضاپيماي آمريکايي «اوريون» که در طرح است، به مراتب بزرگتر است و ظرفيت براي شش فضانورد را دارد. ورنر 54 ساله در عين حال مي‌گويد: از آنجا که اروپايي‌ها نمي‌توانند به دلايل مالي، يک فضاپيماي با سرنشين مختص خود بسازند و همزمان در طرح ساخت يک جانشين براي فضاپيماي روسي سايوس سهيم باشند، بايد در اين باره در آرامش انديشيده و سپس تصميم‌گيري شود. ترجمه: مرتضي جواديان منبع: مجله آلماني اشپيگل، يازدهم اوت 2008 ------------------------------ «ATV» موشک آريان 5 در 9 مارس سال جاري در نخستين مأموريت اروپا براي حمل تجهيزات به ايستگاه بين‌المللي فضايي، فضاپيماي بدون سرنشين اروپا «آ.تي.وي» را به مدار برد تابناک icon_cheesygrin

کرکس این گروهگ به راحتی با ارمان و وعده های دروغین فریب می دهد. اکثر کسایی که در خارج از کشور طرفدار انها هستند فریب انها را خورده اند. انها به کمپ اشرف نرفته اند. زمانی که به کمپ اشرف بروند زندگیشان به کلی تغییر می کند. در انجا بعد از یه مدتی به پوچ بودن انها پی می برند . ولی دیگه راه برگشتی به ان راحتی نیست مخصوصا الانه. تو یه زمانی خاطرات و حرفهای همین افراد را می گذارم. برای مثال یه پسری که کانادا زندگی می کرد ولی رفت عراق. بعد متوجه اوضاع شد.کمپ با بیرون از کمپ خیلی فرق می کند.مساله امکانات رفاهی نیست در اونجا. مساله فشار روحی و افسردگی شدید هست . دیگر انسان نیست شخص. icon_cheesygrin

رضا جان بسیار عالی بود. اگر هیتلر رویای تمسخر استالین رو با اشغال استالینگراد نداشت و به جای ان روی مسکو متمرکز می شد. هم دیگر استالین و ارتش سرخی نبود و نه المان در سراشیبی سقوط قرار می گرفت و نه جهنمی به نام استالینگراد وجود داشت که جان نزدیک به 1 میلیون سرباز جوان را گرفت. icon_cheesygrin

خیانت به میهن و کشتن هم میهنان و مردم گناهی نابخشودنی است. لعنت خدا بر انها icon_cheesygrin

از کیسینجر در مورد چین و هند پرسیدند. گفت ما کاملا غافلگیر شدیم. اصلا انتظار همچین جهش بلند تکنولوژی و صنعتی انها رو در این مدت زمان نداشتیم. به نظر من قدرت داشتن امریکا از قدرت داشتن چین کمونیست خیلی بهتره. اگر قرار به قوی تر بودن یکی ازاین 2 کشور باشد. icon_cheesygrin

مفید و عالی بود. چه قدر زیردریایی. ما فقط 6 تا بیشتر نداریم icon_cheesygrin

بسیار مفید و خوب بود. بله درسته با برنامه و پشتکار. قدرت نظامی یک کشور به قدرت اقتصادی و تکنولوژی ان کشور بستگی زیادی دارد. ما از نظر برنامه و رشد اقتصادی و تکنولوژی با چین در زمانی که در وضعیت ما بود تفاوت زیادی داریم. icon_cheesygrin

بسیار عالی بود.مطمئن باش اگه یه وقت چیزی بدونم و ببینم در مقالت نیست می ذارم. مطلبهایت عالی هست. icon_cheesygrin

ممنون. جالب و مفید بود. icon_cheesygrin

حامد جان بسیار عالی بود. اگه بیشتر توضیح بدی ممنون میشم. این اتفاق چه زمانهایی اتفاق می افته و راههای مقابله با اون چی هست؟ icon_cheesygrin

عاقبت گرگ زاده گرگ می شود. این غربیها به خودشون رحم نکردندو 60 میلیون نفر که اکثرشون از خودشون بود رو در عرض 4 سال کشتند. حالا چه برسه به افریقا. کسی که ظلم کند بالاخره یک روز جواب ظلم خود را جدا از اخرت در همین دنیا خواهد داد. مقاله ی مفیدی بود. دست شما درد نکنه. icon_cheesygrin

اسلحه واقعا قدرتمندیه. دیگه یه روز باید شاهد تمام شدن عصرگلوله و فشنگ باشیم. icon_cheesygrin

بسیار عالی بود. دستت درد نکنه. Nestor عزیز ایا تلفات نیروهای ایرانی رو نداری؟ چون در تاپیکهایت تلفات نیروهای خودی رو نمی ذاری. اگر داری بذاری ممنون میشم icon_cheesygrin اینجوری اطلاعات کامل میشه. icon_cheesygrin

[align=center] راشل کوری [/align] ع.ف.آشتیانی راشل کوری دختري آمریکایی است که از زندگی مرفه خود در المپیای واشنگتن دست کشید و به همراه تنی چند از دوستان همفکرش به خطرناک­ترین نقطه دنیا، به رفح، آمد تا مانع تخریب خانه­های فلسطینیان بدست سربازان اسرائیلی بشود و در این راه جان خود فدا كرد. خبرگزاری­ها، شبکه­های تلویزیونی و مطبوعات آمریکا و اسرائیل طبق روال معمولشان خیلی گذرا از کنار آن گذشتند. ما روایت حادثه مرگ راشل کوری را از زبان ژوزف اسمیت که به همراه او به فلسطین آمد بازگو می­کنیم: تاریخ روایت ماه مارس 2003 است. من ژوزف اسمیت هستم؛ 21 ساله و اهل کانزاس از ایالت میسوری آمریکا. دو ماه است که به عضویت جنبش همبستگی بین­المللی در آمده، در رفح مستقر شده­ام و قصد دارم دو ماه دیگر نیز بمانم. به­محض مراجعت به آمریکا در هر زمان و مکان که بتوانم شرح وقایع فلسطین و رفح را به گوش مردم رسانده، خواهم کوشید با تظاهرات و اجرای برنامه­های مختلف، هموطنانم را از مصائب مردم فلسطین و تبعیض­های نژادی و جنگ­ها آگاه سازم. جنبش همبستگی بین­المللی(International Solidarity Movement) از تشکل­های حامی مردم فلسطین است که آغوش خود را به روی داوطلبان تمام کشور­های دنیا – که برای مبارزه با اشغالگران قایل به توسل به شیوه­های مقاومت بدون خشونت هستند- گشوده است؛ ما در میان مردم فلسطین حاضر شده­ایم و از ظلمی که از ارتش اسرائیل براین مردم می­رود گزارش­های دست­اول تهیه می­کنیم. هدف ما همبستگی با این مردم است، در درد و رنج آنان شریکیم و خطر­هایی را که هر روز و هر شب از همه سو به آنان هجوم می­آورد، به جان می­خریم تا به دنیا ثابت کنیم هستند کسانی که با دل کندن از زندگی راحت به خاطر فلسطینیان به این سرزمین می­آیند. تلاش ما ایجاد ارتباط بین مردم فلسطین وجهان خارج است. در واقع از رابطه­ها، رسانه­های بین­المللی و سفارتخانه­هایمان برای عطف توجه مردم جهان به مصائب فلسطینیان استفاده می­کنیم. خود نیز شاهد و ناظر نقض گسترده حقوق بشر از سوی اسرائیل هستیم و این موارد را به کمک سازمان­های رسمی حقوق بشر به ثبت می­رسانیم. بعضی وقت­ها جز ما چند نفر، هیچ یک از تشکل‌ها و سازمان­های بین­المللی در منطقه حضور ندارند و به طریق اولی در رفح نیز شاهد چنین بی­مهری­هایی هستیم. رسانه­های بین­المللی و مقامات سازمان ملل جرأت اقامت و فعالیت در این جا را ندارند. و اکنون شرح ساعت به ساعت وقایع روز یکشنبه 16 مارس -ساعت 13-11 ما به دو گروه تقسیم شده بودیم. گروهی را، که سپر انسانی برای محافظت از کارگران چاه آب بودند، به تل­سلطان فرستاده بودیم و گروه دوم نیز مراقبت از کارگران برق حی­السلام را برعهده داشتند. این دو منطقه به دلیل نزدیکی به مرز از هیچ امنیتی برخوردار نیست، زیرا تانک­های گشتی اسرائیل به­محض روئیت فلسطینی­ها، حتی کارگران غیر نظامی و کودکان در حال بازی را به گلوله می­بندند. 13.30-13 همقطارانم در حی­السلام متوجه عبور دو بولدوزر و یک تانک ارتش اسرائیل از مرز و تعرض به منطقه غیر نظامی فلسطین شدند. آنان به سمت مزارع و بناهای آسیب­­دیده رفتند و شروع به تخریب آنها کردند. خانه­های نزدیک مرز به­شدت در معرض تهدید و خطر بودند، برای همین سه تن از اعضای جنبش روی بام خانه­ای ایستادند و دوستان دیگرشان را فراخواندند. 14-13.30 من و یکی از آنان به سمت خانه دویدیم. بولدوزرها از پیشروی به سوی خانه­ای که بر بامش ایستاده بودیم دست کشیدند؛ برای اختلال در عملیات بولدوزرها به­آرامی به سویشان رفتیم و در میدان دیدشان نشستیم. بعد روی بام خانه نیمه­مخروبه­ای که در معرض تهدید بود، ایستادیم. بولدوزر قصد تخریب خانه نیمه­مخروبه را داشت؛ دوست اسکاتلندی­ام کنار خانه جست­وخیز می­کرد تا مانع تخریب آنجا شود. راشل و دو همقطار دیگرمان که در کنار چاه آب مراقبت می­کردند با یک پلاکارد و بلندگو به ما پیوستند. راشل و آن اسکاتلندی کت­های نارنجی­رنگ براق راه راه به تن داشتند. 15-14 یک خبرگزاری، سفارتخانه­های آمریکا و انگلیس را از رفتار تهاجمی بولدوزرهای ارتش اسرائیل و به خطر افتادن جان شهروندان آمریکایی و انگلیسی با­خبر کرد. اماآنها اقدامی نکردند. بولدوزر تقلا می­کرد تا آن خانه نیمه مخروبه را فرو بریزد و ما همچنان سد راهش بودیم. ناگهان یک ستون بتونی کنار دوست اسکاتلندی­مان فرو ریخت که خوشبختانه آسیبی به او نرسید. از ترس آنکه مبادا اسرائیلی­ها دو خانه پشت این بنای نیمه­مخروبه را هدف بگیرند یک نفر را روی بام خانه­ها مستقر کردم و خود نیز بر بام نزدیکترین خانه ایستادم. بولدوزر دیگر می­خواست گیاهان مزرعه­ها را نابود کند که راشل و دو نفر دیگر سد راهش شدند. راننده برای ترساندن راشل و همراهانش به پیشروی ادامه داد و حتی شروع به شکافتن زمین کرد، که خوشبختانه نزدیکی آنها ترمز کرد و آنها آسیبی ندیدند. بعد از ده دقیقه، بولدوزرها به سمت مرز عقب نشستند و کنار تانک­های اسرائیلی رو به خانه­ها موضع گرفتند. من روی بام ایستاده بودم. بقیه همقطارانم در حالی که پلاکارد «جنبش همبستگی بین­المللی» را بالای سر داشتند در مقابل تجهیزات ارتش جمع شدند و راشل با بلند گو با آنها شروع به صحبت کرد. از دهان سربازان تانک، حرف­های رکیک بیرون می­آمد و از ما می­خواستند که برویم رد کارمان. چند تیر هشدار به زمین شلیک کردند و گاز اشک آور انداختند که با وزش باد به سمت شرق پراکنده شد. از رویارویی ما با بولدوزر­­ها چند دقیقه­ای می­گذشت که ناگهان تغییر مسیر داده­، به سمت شرق راندند. پنج نفر از همقطاران ما به تعقیب بولدوزر پرداختند. من و یکی دیگر از بام خانه پایین آمدیم. راشل همچنان داشت با بلندگو با سربازان صحبت می­کرد. سربازان قصد داشتند او را به تانک نزدیک کنند، ولی راشل به علت رفتار بی­نزاکت و تهاجمی آنها، امتناع کرد. 16-15 از دور دیدیم بولدوزرها دوباره به خاک فلسطین تعرض کرده، شش تن از دوستان ما سعی می­کنند جلوی آنها را بگیرند. بنابر­این تانک را به حال خود گذاشتیم و به دوستان پیوستیم. در این گیرو دار، یک همقطار آمریکایی به نام «ویل» به کپه­ای از سیم خاردار کوبیده شد.شانس آورد که بولدوزر ترمز کرد و به موقع عقب کشید. لباسش به سیم­خاردار گیر کرده بود که به کمک ما خلاص شد. تانک به نزدیکی ما آمد. سربازی سرش را از برجک آن بیرون آورد؛ چشمانش ناگهان گرد شد؛ گویی انتظار نداشت «ویل» را زنده ببیند. 45/16-16 روی ساختمان­های مخروبه رفتیم تا نگذاریم بولدوزرها به زمین­های فلسطینی‌ها آسیب برسانند. رانندگان بولدوزر­ها فحش می­دادند، می­خندیدند و شکلک در­می­آوردند. 17-45/16 یکی از اهالی رفح پزشکی بود که راشل و سایر دوستان ما اغلب در خانه او اقامت می­کردند. بولدوزری به سمت خانه او آمد. راشل سر راه نشسته بود. از روی بلندی به خوبی می­توانستیم دوروبرمان را ببینیم. راشل کت نارنجی براق به تن داشت و در فاصله حدود 15متری بولدوزر روی زمین نشسته بود. در این اثنا مثل بقیه همقطارانمان، که توانسته بودند بولدوزرها را به عقب نشینی وادار کنند، شروع به جنب وجوش و فریاد کرد. بولدوزر همچنان جلو می­آمد و در نزدیکی راشل خاک را زیرورو می­کرد. تلی از خاک که با بیل بولدوزر کنده شده بود شکل گرفت. اگر همانجا ترمز کرده بود شاید در نهایت پاهایش می­شکست. اما بولدوزر با پیشروی خود، راشل را به زیر کشید. به طرف بولدوزر دویدیم. داد و فریاد راه انداختیم. یکی از دوستان با بلندگو فریاد می­کشید؛ اما راننده همچنان بی­اعتنا به داد و قال ما به پیش راند و راشل را کاملاً زیر گرفت. سپس بدون آنکه بیل را بلند کند، دنده عقب گرفت و همین­طور که به خط مرزی باز می­گشت راشل را روی زمین خردوخمیر کرد. سه نفر به طرف راشل دویدند و بی­درنگ کمک­های اولیه را شروع کردند. بدنش آش و لاش، صورتش خونین و پوستش کبود شده بود. با صدای ضعیف و حلقومی گفت: «کمرم شکست!» دیگر از او چیزی نشنیدیم. او را به پهلو خواباندیم تا در صورت استفراغ یا خونریزی، خفه نشود. علائم خونریزی مغزی را تشخیص دادیم. سرش را بالا گرفتیم و دائم با او حرف می­زدیم تا هوشیاری­اش حفظ شود. بولدوزری که در فاصله سی متری از ما کار می­کرد دست کشید و به سمت مرز عقب نشست و در نزدیکی بولدوزر قاتل توقف کرد. تانک به ما نزدیک شد تا اوضاع را بررسی کند. نعره­زنان گفتیم بولدوزر از روی دوستم عبور کرده و او می­میرد. اما دریغ از کلامی که از دهان سربازان بیرون بیاید. نه کمک کردند و نه سوالی پرسیدند. با بیسیم پیام­هایی ردوبدل کردند و بدون عقب­نشینی میان دو بولدوزر توقف کردند. یکی از همقطارانم به خانه دکتر دوید تا او را برای کمک بر بالین راشل بیاورد و آمبولانس خبر کند. ما با تلفن‌های همراه خود نمی­توانستیم شماره اورژانس را بگیریم. به سربازان اطلاع دادیم آمبولانس فلسطینی در راه است تا به سویش تیر­اندازی نکنند. 15/17-17 آمبولانس رسید. امدادگران با به خطر انداختن جانشان از آمبولانس بیرون آمدند و برای انتقال راشل دوان دوان به نوار مرزی رفتند. ما نیز همچون سپر انسانی نگذاشتیم تیراندازان تانک به امدادگران آسیب برسانند؛ قبلا بارها مرتکب این عمل شده بودند. از بولدوزر­ها عکس گرفتیم، اما تصویربرداری از راننده به خاطر شیشه­های دودی اتاقک بولدوزر ممکن نشد. راشل را به آمبولانس رساندند. چشمانش باز بود و هنوز نفس می­کشید. اما آثار درد شدید از سیمایش پیدا بود. چهار همقطارم راشل را تا بیمارستان «النجار» همراهی کردند. 20/17 جسد راشل را که رویش ملافه سفیدی بود از اورژانس خارج کرده، مرگ او را به همه اعلام کردند. «تمام شد» محمد، از دوستان ما و عضو قابل اعتماد جنبش، در حالی که اشک در چشمانش حلقه زده، بغض راه گلویش را بسته بود، گفت: «تمام کرد.» نمی توانستم مرگ سریع راشل را باور کنم. حیرت­زده و مبهوت به دیوار تکیه دادم و ناگهان مانند دیگران بغضم ترکید و شروع به گریه کردم. محمد به یکی از شبکه­­­های تلویزیونی بین­المللی این حادثه دلخراش را خبر داده بود. و اما بعد...... من و راشل در یک کالج تحصیل می­کردیم. اما آشنایی ما دورادور بود. روزی که به من ایمیل زد و گفت قصد دارد یکسره به رفح بیاید بسیار خوشحال شدم. ملحق شدن عضوی جدید برای مدتی طولانی به ما به­خصوص شخصیتی متعهد و ایثارگر چون راشل تصادفی هیجان­انگیز وغيرقابل تصور بود. راشل به نیت اقامت دو یا چند ماهه به رفح آمد. اما انگیزه و رویای بزرگتری در سر می­پروراند: خواهرخواندگی رفح با المپیا در آمریکا. در صورت تحقق این آرزو، افراد وموسسات هر دو شهر، مدارس و مراکز آموزشی، بیمارستان­ها، صاحبان حرفه­ها و مشاغل و..... در ارتباط اختصاصی دوسویه به یکدیگر خدمات‌رسانی کرده، تعامل می­کنند. المپیا با چند شهر دنیا چنین ارتباط­هایی دارد. راشل با ده­ها فرد و سازمان در رفح تماس گرفت تا موافقت آنها را با اعزام گروه­هایی از المپیا به این منطقه و متقلابلآً استقرار گروه­هایی از اهالی رفح در المپیا بگیرد. رویای زیبایی بود که من به یاد او برای عملی ساختنش تلاشی پیگیرانه خواهم کرد. خلاقیت و ابتکار از خصوصیات راشل بود. در المپیا هرساله رژه­ای با شرکت نمایندگان نژادها، طبقات، گرایش­های سیاسی ودیگر اقشار جامعه به نام «راه­پیمایی‌گونه­ها» برگزار می­شود که هر شرکت‌کننده­ای اندیشه، اعتقادات، انگیزه­ها و مرام خود را در قالب عروسک­هایی در ابعاد، رنگ­ها و شکل­های دلخواه معرفی می­کند. در آوریل 2002 راشل تصمیم گرفت گروهی را با لباس کبوتر در اعتراض نمادین به جنگ افغانستان، عراق و تمام جنگ­ها در این رژه شرکت دهد. برای هماهنگی نیز تماس­هایی گرفت، ایمیل­های فراوانی فرستاد، کارگاه­هایی به راه انداخت و چندین تابلو درست کرد. هفت هفته اقامت او در رفح تأثیر شگرفی بر مردم این دیار برجای گذاشت. عده زیادی برای نمایش عمق اندوه خود در تشییع جنازه­اش شرکت کردند. کودکان رفح از او خاطرات خوشی به یاد دارند. تنقلاتی به آنان می­داد و گاهی نیز همبازی­شان می­شد. رابطه­اش با پزشک فلسطینی، همسر و فرزندانش نزدیک و صمیمانه بود، و همیشه به او اصرار می­کردند نزدشان بماند.ما اقامت در خانه­هایی را در امتداد مرز با اسرائیل که بیش از دیگر نقاط در معرض خطر و تهدید بودند انتخاب می­کردیم. تا آن زمان، هفتصد خانه را در رفح توسط اسرائيلي‌ها تخریب شده بود. سربازان اسرائیلی مرتباً با تانک در مرز گشت می­زنند و بسیاری اوقات بی­آنکه کسی به سویشان تیر یا سنگ انداخته باشد، بی­هدف به خانه­ها و خیابان­ها تیر­اندازی می­کنند. ما پارچه­نوشته­های عریض و بزرگ روی خانه­ها نصب می­کنیم. شاید که این کار آنها را از تیراندازی کور و اقدام به تخریب خانه­ها منصرف سازد. در صورت لزوم، از نورافکن، اسباب و لوازم شب تاب و براق و بلندگو برای اطلاع حضور خودمان به نیروهای اسرائیلی استفاده می­کنیم. راشل برای روز بین­المللی اقدام در ماه مارس، تظاهراتی را در اعلام همبستگی با مردم عراق در رفح ترتیب داد که صدها بلکه هزاران فلسطینی با وجود هوای نامساعد، در آن شرکت کردند. «جنگ با عراق را متوقف کنید»، «جنگ با رفح را متوقف کنید» شعار پلاکاردهای او بود. رفيق ما در مراقبت از غیرنظامیان فلسطینی به­ویژه کارکنان و کارگران چاه اصلی آب رفح، که اسرائیلی­ها تخریب کرده بودند، کم نمی­گذاشت. حتی در اوقاتی که تانکی در اطراف پرسه نمی­زد گاهی در کنار کارگران می­ماند و خود را سپر بلای آنان می­کرد تا مرمت چاه تمام شود. از دولت و دولتمردان آمریکا دل کنده­ایم و چشم امید به اقدامی شایسته از آنها نداریم. استخوانهای راشل زیر شنی و بیل مکانیکی بولدوزر ساخت شرکت چندملیتی آمریکایی کاترپیلار خرد شد. از مجموعه کمک­های خارجی آمریکا به کشور­های دنیا یک چهارمش به اسرائیل و عمدتاً در قالب تجهیزات نظامی اعطا می­شود. قاره آفریقا مسکن ده­ها میلیون انسان نیازمند و قحطی زده است. ولی کمک­هایی که به این مردم می­شود در قیاس با دریافت باج و خراج نجومی اسرائیل شش میلیونی از آمریکا همچون وزن پشه در برابر فیل است. به­جرأت ادعا می­کنیم مساعدت­های مالی آمریکا به اسرائیل به مراتب بیشتر از بودجه­ تخصیص­یافته به پنجاه ایالت آمریکاست. سربازان اسرائیلی با گلوله­های تفنگ­های ام-16 آمریکایی سینه فلسطینی­ها را می­شکافند، و با هلی­کوپتر­های آپاچی و جنگنده­های اف-16 آمریکایی موشکها و راکتها را برخانه­های فلسطینیان می­بارند. سفارت آمریکا از نیت خصمانه سربازان اسرائیلی درباره ما مطلع بود. اما سکوت کرد. قطعاً این نوع واکنش­های منفعلانه در آینده نیز تکرار خواهد شد. شاید دولت آمریکا اظهار تأسف کند. اما دفاع از اسرائیل برایش ارجحیت دارد.از طرفی، مسببان این حادثه غم­انگیز را گروهی جوان بی­مسئولیت و احساساتی معرفی خواهد کرد. مطمئن نیستیم تحقیقاتی در این باره در حال انجام باشد؛ نه کسی با ما تماس گرفته نه کسی از منطقه و محل وقوع جنایت دیدن کرده است. در گرامیداشت مرگ راشل به رسم و سنت فلسطینی­ها عمل کردیم. آنها از عکس راشل پوستر درست کرده­اند و او را شهید می­گویند. ما هم در نقاطی که راشل رفت و آمد می­کرد پوسترهایش را نصب کرده­ایم. امیدواریم مرگ راشل توجه دنیا را به خشونت­های دد­منشانه اسرائیل جلب کند، زیرا چگونگی قتل او دلیلی محکمه­پسند است بر کشتن غیرنظامیان و افراد بی­سلاح به­دست اسرائیلی­ها. فلسطینیان می­گفتند: «تو خارجی بودی، اکنون از مایی.» بولدوزر قاتل، فخرفروشانه گذشت اشاره: بیشترین سهم کمک­های نقدی و غیرنقدی آمریکا در مقایسه با سایر کشورهای کره زمین تقدیم اسرائیل می­شود. این «متحد» آمریکا روزی ده میلیون دلار از محل مالیات­های آمریکاییان را می­بلعد. اما جرج بوش حاضر نشد جنایت سربازان اسرائیلی را محکوم کند. کنگره نپرسید چرا مالیات­های ما باید صرف کشتن شهروندان آمریکایی بشود. تنها کلامی که دولت اسرائیل در پی مرگ راشل کوری به زبان آورد یک «اظهار تأسف» خشک و خالی بود و بس؛ دردناک تر این­که همه تقصیر­­ها را به گردن او انداختند و وزارت خارجه آمریکا حتی یک قدم برای تحریم­ دیپلماتیک اسرائیل برنداشت. کافی است مورد مشابهی در دیگر کشور­ها اتفاق بیفتد تا رسانه­های ما روزها، ماه­ها و سال­ها واقعه مذکور را زنده نگاه دارند و هزاران شرح و تفسیر و تحلیل تولید ­کنند. ماه­ها از قضیه «چاندرا لوی» شنیدیم و سال­ها از دانشجویان «تیان آن من». مرگ دلخراش راشل کوری تنها دو روز در رسانه­ها منعکس شد. غیر از روزنامه­های ایالت واشنگتن عملاً هیچ رسانه دیگری در پیگیری این جنایت- درباره مراسم ختم و یادبود او در غزه که با دخالت تانک­های اسرائیلی به هم خورد، درباره عبور فخرفروشانه و با استهزاء بولدوزر قاتل از کنار مراسم، درباره مزاحمت نیروهای اسرائیلی برای آمبولانس حامل جنازه راشل، و درباره مجوز ندادن به والدین او برای سفر به فلسطین، گزارشی منتشر نکرد. راشل، پیام و آثار و پیامدهای مرگش عملی غیر قابل قبول و مغایر با اصول اخلاق و وجدان است. سکوت ما به معنای چراغ سبز به اسرائیل است تا کشتار غیر نظامیان، معترضین و دختران جوان را تشدید ­کند. فردای کشته شدن راشل، ارتش اسرائیل نُُه غیر نظامی فلسطینی از جمله سه کودک را کشت. بار اول نیست که آمریکایی­ها به­دست اسرائیلی­ها تلف می­شوند. نیروهای اسرائیلی در نهم مارس 2002 یک زن آمریکایی 21 ساله را در حالی که کودکش را در بغل داشت کشتند. او دورگه فلسطینی - آمریکایی بود و به گمان من انعکاس نیافتنی مرگ این زن در رسانه­ها به سبب رگ فلسطینی­اش بود. نیروهای اسرائیلی در هشتم ژوئن1967 به ناو آمریکایی USS Liberty حمله کرده، 34تن را کشتند و 172 نفر را نیز زخمی کردند. گویی اتفاقی نیفتاده است! این واقعه را دفن کردند و در هیچ یک از کتاب­های تاریخ یا گزارش­های مربوط به خاورمیانه حتی اشاره­ای به آن نرفته است. به خانواده­های قربانیان مبلغ ناچیزی بابت مرگ پسران، شوهران، برادران و پدرانشان پرداختند. اسرائیل بعد از چند سال سردواندن بالاخره خسارت کمی به آمریکا پرداخت. این سخن مورخان است که اسرائیل متعاقب حمله به ناو آمریکایی به این نتیجه رسید که هر گاه و به هر نحوی بخواهد بدون ترس از کیفر یا عواقب منفی، دستش برای کشتن و معلول کردن نظامیان آمریکایی باز است. بخش هايي از يك نامه راشل به خانواده اش در 7 فوريه حالا دو هفته و يك ساعت است كه در فلسطين هستم و هنوز نمي توانم كلمه هايي پيدا كنم كه وضع اينجا را شرح دهد. فكر نمي كنم در اينجا بچه اي باشد كه هرگز در خانه اي زندگي كرده باشد كه تانك هاي اسرائيلي ديوارش را سوراخ نكرده باشد و برج هاي ارتش اشغالگر از فاصله نزديك آن را زير كنترل نگرفته باشد. فكر مي كنم- ولي مطمئن نيستم- كه حتي كوچك ترين بچه هاي اينجا مي فهمند كه زندگي در همه جا به اين شكل نيست. يك بچه هشت ساله اينجا دو روز پيش با تير از يك تانك اسرائيلي كشته شد و بچه هاي اينجا نام او را در گوش من زمزمه مي كنند: "علي"- يا پوسترهاي او را روي ديوار نشان مي دهند. بچه ها همينطور دوست دارند مرا وادار به تمرين عربي شكسته بسته ام، به اين ترتيب كه از من مي پرسند "كيف شارون؟" ، "كيف بوش"؟ و مي خندند. وقتي كه من با عربي ناقص مي گويم "بوش مجنون، شارون مجنون" (شارون چطوره؟ بوش چطوره؟ شارون ديوانه است، بوش ديوانه است) البته اين آن چيزي نيست كه من واقعا به آن معتقدم، و بعضي از بزرگسالان كه انگليسي مي دانند حرف مرا تصحيح مي كنند: "بوش نيس مجنون" بيش اهل اتجارت است. امروز سعي كردم ياد بگيرم كه بگويم " بوش يك وسيله است" ولي فكر نمي كنم درست ترجمه شد. ولي به هر حال اينجا هشت ساله هايي هستند كه در باره ساختار قدرت جهاني خيلي بيشتر از آن مي دانند كه من چند سال پيش مي دانستم- حداقل در رابطه با اسرائيل. ۲۰ فوريه ۲۰۰۳ مامان، امروز، ارتش اسرائيل در جاده غزه، چندين خندق کند، و دو پست اصلی بازرسی که در اين جاده بود بسته شده است. معنی اش اينست که دانشجويان فلسطينی که می خواستند در ترم جديد دانشگاه ثبت نام کنند، ديگر نمی توانند به آنطرف بروند، مردم نمی توانند سر کارشان بروند، و آنها که در آنطرف بودند، گير افتاده اند و نمی توانند به خانه هايشان برگردند. گروههای داوطلب بين المللی هم که در کرانهء غربی رود اردن هستند نمی توانند به ديدارهايشان ادامه بدهند. ما، می توانيم به آنطرف برويم، به شرط اينکه از "سفيد" بودنمان به عنوان يک امتياز استفاده کنيم! البته ممکن هم هست که در هر حال دستگير و از اينجا اخراج بشويم. هيچيک از افراد گروه حاضر نيست دست به چنين ريسکی بزند. نوار غزه حالا به سه قسمت تقسيم شده. صحبت از "اشغال مجدد غزه" می شود، اما فکر نمی کنم اين، عملی شود، به نظر من، چنين کاری از جانب اسرائيل، از نظر جغرافيای سياسی، بسيار احمقانه است. بيشترين احتمال، به نظرم، افزايش شبيخونهای ريز و درشت است، البته دور از چشم تيزبين جهانيان و خشم و نفرت آنها، و احتمالا تحت پوشش طرح معروف "جابجايی جمعيت". اشغال مجدد غزه، با اعتراضات و خشم و نفرتی روبرو می شود به مراتب بيشتر از کشتارهايی که به دستور شارون در طول مذاکرات صلح صورت گرفت. طرح شارون برای غصب زمينها و ايجاد مستعمره های تازه [شهرکهايی که اسرائيل در خاک فلسطين و با غصب زمينهای فلسطينيها می سازد و مهاجرين يهودی را در آن سکنا می دهد.] در همه جا در حال اجراست و آرام آرام ولی مطمئن، تمام امکانات خودمختاری فلسطينيها را از بين می برد. من فعلا در رفح می مانم و خيال ندارم به طرف شمال بروم. نسبتا احساس امنيت می کنم و بيشترين احتمال در صورت يک حمله و شبيخون بزرگ، دستگيريست. می دانی، حالا من با تعداد زيادی فلسطينی آشنا هستم که با مهربانی بسيار از من مراقبت می کنند. من يک سرماخوردگی کوچک پيدا کرده بودم و آنها با دادن آب ليمو به مداوای من کمک کردند. زنی که کليد خوابگاه ما را در اختيار دارد، هميشه از من احوال تو را می پرسد. او يک کلمه انگليسی نمی داند ولی هميشه حال تو را می پرسد و می خواهد مطمئن باشد که من به تو تلفن می کنم. با بوسه برای تو، بابا، سارا، کريس، و همه [align=center] Rachel Corrie 1979 - 2003 [/align] منبع:ساجد روشنگری luftwaffe :!:

دستت درد نکنه.مفید بود. من اول فکر کردم نفر بره. عجب تانکیه. :lol:

بسیار عالی بود. دستت درد نکنه. :lol:

بسیار عالی بود. دستت درد نکنه. منتظر بعدی ها هستیم. :lol:

ممنون مفید بود. :lol:

ارتش آلمان از نيروهاي زن براي عمليات خارج كشور استفاده مي‌كند يگان محرمانه ارتش آلمان موسوم به كا.اس .كا قصد دارد با استخدام زنان ، از آنان در عمليات‌هاي اين نيرو در خارج از خاك آلمان استفاده كند. اين مطلب را روزنامه هانوفرشه آلگماينه روز سه شنبه اعلام كرد و افزود: وزارت دفاع آلمان و هانس اتوبوده رييس بازرسي ارتش اين كشور در زمان حاضر سرگرم تدارك نهايي كردن برنامه‌هايي براي جذب زنان در نيروهاي كا.اس .كا هستند. به گفته بوده ، قرار است از نيروهاي زن در وهله نخست در سه واحد پشتيباني نظامي اين نيروها استفاده شود و آنان در عملياتهاي نظامي حضور نخواهند داشت . نيروهاي نظامي كا.اس . كا ، كه از ساختاري مشابه نيروهاي اس .آ.اس انگليس و نيروهاي عمليات ويژه ارتش آمريكا برخوردار است در سال ‪۱۹۹۶‬ ميلادي تاسيس شد. هر چند به دليل محرمانه بودن فعاليت‌هاي اين يگان ، اطلاع چنداني از شمار دقيق نيروهاي آن وجود ندارد اما در اين حال گفته مي‌شود كه وزارت دفاع آلمان به دنبال جذب ‪۴۰۰‬نيروي عملياتي و ‪۶۰۰‬نيروي پشتيباني براي واحد نظامي مذكور است . پيش از اين حدود يكصد نظامي عضو كا.اس .كا در چارچوب عمليات صلح پايدار از دسامبر ‪۲۰۰۱‬تا اكتبر ‪۲۰۰۳‬ميلادي در افغانستان مستقر بودند. منبع:ایرنا :lol: