جناب نیک پیام : [font=tahoma, geneva, sans-serif]در مورد هلی کوپترهای هوادریا در زمان چنگ بر روی 212 ها به غیر از موشک AS-12 هم راکت وهم گاتلینگ نصب شده بود و مسئله تازه ای نیست زیرا این هلی کو[/font][font=tahoma, geneva, sans-serif]تر از همان اول توانایی حمل انواع تسلیحات رو بر روی خود داشتند .نمی دونم چرا ما عشق این رو داریم 100 بار یه پروژه رو با اسامی مختلف رو نمایی کنیم ! مانند همان قضیه ساخت دستگاه مین روب دریایی که توسط RH-53 ها فکر کنم سال پیش به صورت نمایشی انجام شد در صورتی که این تجهیزات قبل از انقلاب خریداری شده بود و در اشیانه این هلی کوپتر ها در هوادریا نگه داری می شد و حتی در زمان جنگ هم توسط این هلی کوپتر عملیات مین روبی دهانه خورموسی صورت گرفت !. در موزد سی کینگ ها هم دوفروند 303 و 310 در زمان جنگ بر روی آنها موشک ماوریک نصب شد [/font]

[quote name='senaps' timestamp='1402857637' post='386183'] [color=#0000ff]دوستان توی فیلم ها می‌بینیم که یه دفعه هیلو میاد از اسمون تو چند ثانیه رد میشه و تو همین چند ثانیه کلی رگبار و موشک میگیره رو عناصر دشمن و میره بیرون از دید و دوباره از پشت تپه‌ای چیزی در میاد و تا دفعه‌ی بعد که تو طرف مقابل گم بشه، چند ثانیه طول میکشه.... اما تو برخی فیلم ها و کلیپی که از عملیات یه کبری توی ایران بود، اصلا اینجوری نبود و خیلی کند بود جوری که انگار واسه خودش داشت قدم میزد و یه بابایی میخواست با ار‌پی‌جی بزنه که بهش گفتن باو! نزنش ولش کن جامون رو می‌فهمن و یکی دیگه با PK افتاده بود به جون هیلو....[/color] مگه میشه؟ سرعت دست خلبانه یا یه سرعت استاندارد داره و با همون میره( مثلا در هر ارتفاعی سرعت بخصوصی داشته باشه!).... و [color=#008000]اینکه کبری های ما هم اینجوری به دید گرمایی و فلان و بسیار مجهز هستن[/color]؟ [color=#ff0000]صدای کبری چقدر هستیش[/color]؟؟؟؟ یه سری از این هیلو ها گاهی میاد ایلام کل شهر رو میلرزونه ولی هرچی میگردی نیست خودش!!‌بعد می‌بیینی تازه از پشت کوه ها میاد تو اسمون و منطقه‌ی دید ایلام .....یعنی صدای بسیار بلند که از چند ده کیلومتری اعلام وجود میکنه.... اصلا تاپیکی داریم در خصوص این بالگرد ها و امکاناتشون یا نه؟! [/quote] [color=#008000]مشکل همین هست که مجهز نیستند و در کل همون تجهیزاتی که زمان تحویل داشتند رو هنوز دارند و ارتقاع خاصی نداشتند[/color] [color=#ff0000]زیاد چون پره هاشون قدیمی هست و صدای زیادی تولید میکنه البته خبر خوب این هست که هر کبری ای که برای اورهال میره پره هاش هم با مدل جدید ( کامپوزیتی ) عوض میشوند . حالا نمیدونم این کامپوزیتی هایی که ایران تولید میکنه نا چه حد میتونه هوا رو خوب بشکافه که صدا کمتر بشه[/color] [color=#0000ff]این حالت برای این هست که بدونی ستون نیروهای دشمن کجاست اگه تانک باشه که خب راحت هست و سریع همین کار رو میکنند و مطمئن باشید ایرانی ها اگه فرض تر نباشند کند تر هم نیستند ولی همون فیلم که خودم قرار دادم کبری نمیدونست تروریست ها کجان و داشت گشت میزد تا ببیندش کالیبر PK هم خسارت زیادی رو نمیتونه بزنه مگه خلبان بدشانس باشه از زیر بخوره به خلبان که اون هم دوخلبان هست و اگه یکی تیر بخوره دیگری دستور داره سری برگده بماند که خلبان های ما با حالت زخمی هم درگیر میشدند ( اشاره به تایپیک وقتی پلنگ خواب است ) کبری های ما همونطور که گفتم تجهیزات دید شب و مادون قرمز و ... ندارند برای همین نمیتونند افراد رو خیلی راحت ببینند برای همین به دید چشمی محدود هستند که میتونه اون ها رو زیر آتیش دشمن قرار بده . چون افراد پیاده بر عکس ستون زرهی خیلی راحت میتونند پناه بگیرند و مخفی بشند [/color]

این تایپیک قرار نیست منتقل بشه ؟

[center]از تام کوپر مترجم شاهو صالح[/center] [right]این نوشتار گزارشی همراه با جزییات درباره جنگ طولانی و خونین هوایی میان ارمنستان و آذربایجان است که طی آن نیروی هوایی هر دو طرف از هواپیماها و بالگردهای مختلفی که از دوره شوروی سابق به جا مانده بود یا از طریق روسیه و دیگر جمهوری های شوروی سابق به دست آمده بود استفاده کردند .[/right] [right]طی دوره زمانی 1987 تا 1996 ، مجموعه ای از جنگ های با مقیاس کوچک میان جمهوری های سابق شوروی و یا در داخل خود این جمهوری ها به وقوع پیوست . بیش تر این درگیری ها کشمکش هایی میان اصلاح طلبان و مسئولان نظام سابق و یا مسلمانان و مسیحیان ارتدکس بود. تمامی این درگیری ها شامل به کارگیری سلاح های ساخت شوروی سابق و روسیه و دخالت نظام های سیاسی برجامانده از شوروی ، آن هم با درجات مختلف می شد .[/right] [right]آن چه که کمتر در مورد جنگ ارمنستان غالبا مسیحی و آذربایجان غالبا مسلمان در نظر گرفته می شود ، این است که درگیری ها در سال 1987 با حمله مسلمانان محدود شده آذربایجانی به ارمنی های صاحب امتیاز در کشوری که هنوز یک جمهوری شوروی حساب می شد آغاز شد . پیش از مداخله خشن ارتش شوروی ، چند صد ارمنی در این ماجرا کشته شدند . ارمنی ها هم به دنبال این واقعه خواستار انتقام جویی شدند . نتیجه چیزی جز اخراج گسترده ارامنه از آذربایجان و آذربایجانی ها از ارمنستان نبود ، چیزی که به مرور تبدیل به نوعی ( پاک سازی قومی ) از سوی هر دو طرف شد .[/right] [center] [IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/01~21.jpg[/IMG][/center] [right][color=#ff0000]تدارکات در حال تخلیه از یک Mi-8 خطوط هوایی ایروفلوت در یکی سایت های فرود در قره باغ.پروازهای پشتیبانی بالگردهای نظامی و غیرنظامی روسی برای بقای سکونت گاه های ارمنی حیاتی بودند ( عکس را میخاییل ژیروخوف در اختیار نگارنده قرار داده است )[/color][/right] [right]ناگورنو قره باغ که منطقه ای کوهستانی با وسعت 210 کیلومتر مربع در داخل آذربایجان بود ، منطقه ای عمدتا ارمنی نشین به شمار می رفت که از هر سو توسط مناطق آذری نشین احاطه شده بود . ساکنان آن راهی برای فرار نداشتند . با کمک تعدادی از افسران ارتش شوروی که با ارمنی های قره باغ احساس هم دردی می کردند ، آنان در سال 1988 یک سازمان شبه نظامی ایجاد کردند و کنترل خود را بر منطقه استحکام بخشیدند . در 2 سپتامبر 1991 ، منطقه ناگورنو قره باغ از سوی ارمنی های ساکن آن یک منطقه خودمختار اعلام شد و ضمن اعلام جدایی خود از آذربایجان اعلام کرد که تمایل دارد به ارمنستان بپیوندد . آذربایجانی ها در اعلام استقلالشان کمی کندتر بودند ، در اکتبر 1991 آنان هم با اعلام استقلال از شوروی شروع به سازماندهی نیروهای شبه نظامی کردند . در پاسخ به این کار ارمنی ها تمام گروه های شبه نظامی شان را تحت یک فرماندهی واحد درآوردند ، (( نیروی دفاعی منطقه خودمختار ناگورنو قره باغ )) ، یا NKAOSDF ، که آذری ها آن را با عنوان (( سپاه های مزد بگیر ارمنی )) شناختند .[/right] [right]در آن سوی ماجرا ، آذری های ساکن جنوب ارمنستان هم دست به ایجاد گروه های شبه نظامی زدند و در همان ماه برپایی جمهوری خودمختار نخجوان را اعلام کردند .[/right] [right]چیزی نگذشت که قره باغ و نخجوان به صحنه نبردهای خشونت بار میان دو طرف تبدیل شدند . ارمنی ها که ادعا می کردند حریف از برتری تسلیحاتی بهره می برد ، خود نیز به طور کامل از پشتیبانی واحدهای بازمانده ارتش شوروی سابق که تحت فرماندهی افسران حامی ارامنه بودند بهره می بردند . به همین دلیل ارمنی ها و روس ها برای تحت کنترل گرفتن تمامی قره باغ ، بخش هایی از مناطق مرزی آذربایجان و ایجاد یک مسیر امن پشتیبانی به قره باغ مشکل چندانی در برابر خود نداشتند .[/right] [right]طی مراحل اولیه بحران ( 1988-1991 ) در قره باغ ، بالگردهای ارتش شوروی به نحو گسترده ای برای رساندن تدارکات و تخلیه مجروحان و پناهندگان از این منطقه تحت محاصره استفاده شدند . در همین حال بالگردهای Mi-8 و هواپیماهای مسافربری YaK-40 بخش ارمنستانی خطوط هوایی ایروفلوت هم طی پروازهایشان از خاک ارمنستان به استپانکرت ، پایتخت قره باغ سلاح منتقل می کردند . برخی از این هواپیماهای نظامی و غیرنظامی با آتش زمینی آذربایجانی ها سرنگون شدند . برای مثال در 1990 یک آنتونوف An-2 سرنگون شد و در 1 آگوست 1990 سقوط یک Yak-40 خطوط هوایی ایروفلوت منجر به مرگ خدمه و 43 مسافر آن گردید .[/right] [right]فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی[/right] [right]با فروپاشی اتحاد شوروی در دسامبر 1991 در همان حال که سلاح های ارتش شوری در قفقاز شمالی راه خود را به هر دو جمهوری تازه تاسیس ارمنستان و آذربایجان پیدا کردند ، هر دو طرف شروع به تحویل گرفتن سلاح از واحدهای در حال خروج ارتش شوروی کردند .[/right] [right]طی این فرایند هر دو طرف توانستند مقادیر زیادی سلاح سنگین و از جمله هواپیما و بالگرد به دست بیاورند . در پایان دسامبر 1991 ، 14 فروند بالگرد Mi-8 و Mi-24 مستقر در پایگاه سانچاگالی به دست آذری ها افتاد . این بالگردها به توان اصلی نیروی هوایی تازه تاسیس آذربایجان که رسما در ژوئن 1992 سازمان یافت تبدیل شدند . بالگردهای دیگری هم از منابع مشابه به دست امدند : در بیشتر موارد افسران واحدهای ارتش شوروی سابق مشتاق بودند تجهیزات را سوای آذری یا ارمنی بودن مشتری ها ، به هر کسی که بهای بیشتری پرداخت می کرد تحویل دهند . ده ها نفر از این افسران هم به صورت مزدور به استخدام طرف های درگیر درآمدند . تعجبی نداشت که آذربایجانی ها بتوانند طی مدت کوتاهی برای خودشان نیروی هوایی ترتیب دهند . این نیروی هوایی بین 25 تا 30 فروند Mi-24 ، تعدادی Mi-8 و Mi-17 و شماری دیگر هواپیما و بالگرد در اختیار داشت . طی جنگ با ارمنستان ، هواگردهای دیگری هم از هر راهی که ممکن بود به این ناوگان اضافه شد . ارمنی ها عجله کمتری داشتند ، شاید چون واحدهای ارتش منطقه غرب روسیه ( کنونی ) به طور فعال از آنان پشتیبانی می کردند . در هر حال ، آن ها می توانستند روی حداقل 30 خلبان آموزش دیده و با کیفیت بالای هواپیما و بالگرد حساب کنند ، هر چند که بیشتر آن ها ذخیره های ارتش شوروی سابق و مزدوران گردآوری شده از کشورهای مختلف مشترک المنافع بودند . ارمنی ها توانستند کنترل 13 فروند Mi-8 و Mi-17 بازمانده از ارتش گروه گارد هفتم شوروی سابق را که در نزدیکی ایروان مستقر بود به دست بگیرند . در آگوست 1992 تاسیس نیروی هوایی ارمنستان اعلام شد .[/right] [right]نخستین نبرد[/right] [right]درگیری های جدی در ژانویه 1992 آغاز شد و نیروی هوایی آذربایجان به زودی با استفاده از بالگردهای Mi-8 و Mi-24 اقدام به اعزام نیرو و تدارکات به جبهه های نبرد کرد . با توجه به وضعیت ناپایدار جبهه ها ، ارتباطات و آموزش ضعیف و اشتیاق فراوان دو طرف برای نبرد ، هرج و مرج قابل درکی در نیروهای نظامی هر دو طرف و به خصوص ارتش و نیروی هوایی آذربایجان به چشم می خورد . عجیب نبود که هواگردهای آذری به شکارهای ساده ای برای نیروهای مجهز ارمنی و دوستان روس آن ها تبدیل شوند . در 9 ژانویه ارمنی ها مدعی شدند اولین بالگرد آذری را ساقط کرده اند و این ادعاها در 24 ،28 و 31 ژانویه هم تکرار شد . همه این ها در قره باغ اتفاق افتاد ، آخری یک Mi-8 بود که به وسیله یک موشک دوش پرتاب در نزدیکی روستای هوها ساقط شد . در همان روز 31 ژانویه آذری ها هم اعلام کردند دو فروند Mi-8 ( روسی ) را که در حمله اولیه ارمنی ها شرکت داشته اند سرنگون کرده اند .[/right] [center] [IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/02~21.jpg[/IMG][/center] [right][color=#ff0000]پایگاه های هوایی ارمنستان و آذربایجان ، به جا مانده از دوره شوروی سابق ( نقشه از تام کوپر و بر اساس انکارتا 2003 )[/color][/right] [right]پس از بی نظمی های اولیه ، دو ماه بعدی نسبتا آرام بود و تنها گزارش هایی پراکنده از درگیری ها مخابره می شد . تنها گزارشی که در این دوره بیان شده ، نخستین پروازهای رزمی Mi-24 های آذری بوده است . در 19 فوریه دو فروند هیند آذری که توسط خلبانان مزدور ارتش شوروی سابق هدایت می شدند به مواضع ارمنی ها در نزدیکی کاراگالی حمله کردند . هر دو طرف درگیر از این دوره دو ماهه برای دست یابی به تجهیزات بیشتر ، سازمان دهی واحدهای جدید ، بهبود موقعیت و ایجاد انبارهای سلاح استفاده کردند . روس ها هم سعی کردند طی این دوره اتباعشان را از منطقه خارج کنند . در بیشتر موارد برای کمک رسانی به روستاهایی که ارتباطشان با جهان خارج قطع شده بود از بالگردها استفاده می شد . دقیقا همین ماجرا هم به گام نخست در جنگ هوایی تبدیل گردید .[/right] [right]در 3 مارس 1992 یک فروند بالگرد Mi-26 نیروی هوایی روسیه که توسط دو فروند Mi-24 اسکورت می شد 20 تن مواد غذایی به روستای گلستان در قره باغ منتقل کرد . در بازگشت ، بالگرد روسی 50 پناهنده روس تبار ( بیشتر زنان و کودکان ) را از استپانکرت به ایروان منتقل می کرد . پیش از رسیدن به حریم هوایی ارمنستان ، گروه پروازی روس توسط یک Mi-8 با رنگ آمیزی استتاری آذری رهگیری شد . به نظر می رسید Mi-8 آذری به سوی Mi-26 روس آتش گشوده است . اما پیش از این که گلوله ای به بالگرد ترابری روس اصابت کند ، هیندهای اسکورت Mi-8 آذری را مجبور به دور شدن کردند . برای جلوگیری از یک رویارویی بزرگ تر ، خلبانان روس از تعقیب بالگرد آذری خودداری کردند .[/right] [right]با این وجود و چند دقیقه بعد ، نیروهای ارمنی به اشتباه Mi-26 روس را با شلیک یک موشک دوش پرتاب 9K-32/SA-7A ساقط کردند ، امری که به مرگ 12 نفر و مجروح شدن 38 نفر دیگر انجامید . نیروی هوایی روسیه بلافاصله یک عملیات جستجو و نجات ترتیب داد و دو فروند Mi-8 روسی با وجود شرایط دشوار ناشی از برف سنگین در منطقه توانستند زخمی ها را نجات دهند .[/right] [right]در نگاه اول ، حمله بالگرد آذری به Mi-26 روس ممکن است یک اقدام غیرمسئولانه برای کشتار غیرنظامیان به نظر برسد ، اما باید در نظر داشت که بین 23 فوریه تا 7 مارس ، بالگردهای ارتش روسیه تمامی نیروها و تجهیزات هنگ 366 ام مکانیزه را به استپانکرت ، پایتخت قره باغ منتقل کردند . آذری ها برای هدف قرار دادن این تیم پروازی بدون دلیل به نظر نمی رسیدند : آن ها این واحدها را به دلیل کمک مستقیم به نیروهای ارمنی در قره باغ هدف مشروعی می دانستند . از آن جا که بالگردها و هواپیماهای درگیر در جنگ مدل ها و رنگ آمیزی های مشابهی داشتند تشخیص آن ها برای هر سه گروه درگیر کار دشواری بود . علامت های تازه رنگ آمیزی شده آذری و ارمنی روی بدنه هواگردها تا حد زیادی برای خلبانان و نیروهای زمینی درگیر در هر دو سو نا آشنا بودند . آذری ها در مورد بدگمانی شان به بالگردهای روسی که بر فراز قره باغ پرواز می کردند اشتباه چندانی نمی کردند : اکنون مشخص شده است که در میان تدارکاتی که Mi-26 ها به قره باغ می بردند یک محموله از دوش پرتاب های 9K-32/SA-7A استرلا و چند توپ ضد هوایی 23 میلی متری ZU-23-2 هم وجود داشته است ( دو قبضه از این توپ ها در تپه های مارداکرت به منظور مقابله با هیندهای آذری مستقر شدند ) .[/right] [center] [IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/03~19.jpg[/IMG][/center] [right][color=#ff0000]مراکز اصلی فعالیت و عملیات نیروهای هوایی در ناگورنو – قره باغ[/color][/right] [right]در پایان فوریه 1992 ، ارمنی ها دو تیپ مکانیزه تازه سازمان یافته خود را برای ایجاد یک گذرگاه پشتیبانی از خاک ارمنستان به قره باغ به کار انداختند . حمله در ابتدا موفقیت آمیز بود و یک مسیر پشتیبانی که معمولا با اسم (( گذرگاه لاچین )) شناخته می شود ایجاد شد ، امری که باعث کاهش یافتن پروازهای تدارکات رسانی روس ها به مناطق در محاصره قره باغ گردید . در ابتدای مارس آذری ها در چند نقطه از این گذرگاه اقدام به انجام ضد حمله کردند . طی این عملیات نیروی هوایی آذربایجان بازهم بالگردهای خود را به کارگرفت ، اما بلافاصله تعدادی از این بالگردها توسط نیروهای دفاع هوایی ارمنستان که به تازگی با تعداد قابل توجهی توپ ZSU-23-2 و موشک های استرلا تجهیز شده بودند منهدم شدند . در 5 مارس ،یک Mi-8 سرنگون شد و در 28 مارس یک Mi-24 آذری در کاپزچوان توسط موشک های SA-7 ساقط گردید .[/right] [right]ربوده شدن یک Su-25[/right] [right]تلفات سنگین نیروی هوایی آذربایجان در سه ماه اول درگیری ها آذری ها را ناچار کرد به روش های نامتعارف روی بیاورند . در 8 آوریل 1992 آذری ها اولین هواپیمای بال ثابت رزمی خود را به دست آوردند . سرگرد واقف قربانف ، خلبان 25 ساله ، یک Su-25 فراگ فوت را از هنگ هوایی مستقل 80 ام نیروی هوایی روسیه در پایگاه هوایی سیتال چای ربود. قربانف با همکاری دو نفر دیگر ( سرگرد تکنیسین محمدف و افسر مافوقش کولیف ) این عملیات را انجام داد و در فرودگاه غیرنظامی یولاخ در آذربایجان به زمین نشست . روس غافلگیر شدند ، اما گمان نمی بردند آذری ها بتوانند با این هواپیما کار چندانی انجام دهند . غافلگیری روس ها با شروع شدن حملات قربانف و جنگنده اش به استپانکرت بیشتر هم شد .[/right] [right]حملات قربانف به مناطق تحت کنترل ارمنی ها اهمیت نظامی چندانی نداشت . بیشتر این حملات منجر به تخریب سکونت گاه های غیرنظامی و مرگ غیرنظامیان می شد . اما ممکن است قربانف و فراگ فوتش مسئول به زیر کشیده شدن یکی از دو Mi-8 روسی بوده باشند که در 17 آوریل در قره باغ ناچار به فرود اضطراری شدند . خدمه هر دو بالگرد توسط آذری ها دست گیر شدند . هم چنین ممکن است جنگنده قربانف عامل حمله به Mi-8 تحت کنترل سروان الکساندر گورچاکف در چند روز بعد بوده باشد . در 9 می ، قربانف یک YaK-40 را که در حال انتقال پناهندگان از استپانکرت به ایروان بود با توپ جنگنده اش مورد حمله قرار داد . خسارت وارده به یاک چنان شدید بود که در حین فرود دچار نقص فنی شده و با زمین برخورد کرد .[/right] [right]خدمت نظامی بحث برانگیز قربانف به عنوان نخستین خلبان جت جنگنده نیروی هوایی آذربایجان در 13 ژوئن 1992 به پایان رسید . دوش پرتاب های ارمنی در این روز Su-25 قربانف را بر فراز مخرداغ ساقط کردند .[/right] [right]در همین حال آذری ها دو فروند هیند دیگر را در روزهای 20 آوریل و 18 می از دست دادند . تنها شش فروند هیند دیگر برای آذری ها باقی مانده بود . اما همین Mi-24 های باقیمانده هم به پروازهای فشرده علیه نیروهای ارمنی ادامه دادند . در 8 می 4 فروند هیند آذری استپانکرت را هدف حمله قرار دادند و در همین روز بالگردهای آذری به مواضع شبه نظامیان ارمنی در قره باغ یورش بردند و همچنین اهداف غیرنظامی در روستاهای آودور ، کراسینی بازار ، میوریشن و نورشن را هدف قرار دادند . سه روز بعد حملات دیگری علیه داگراز و آغ بولداغ صورت گرفت . هیندهای آذری در سومین ضد حمله آذری ها علیه مارداکرت ، که در 23 ژوئن آغاز شد نیز شرکت جستند . این حمله در پی گسترش گذرگاه لاچین توسط ارمنی ها و تامین امنیت آن در 18 می صورت گرفت .[/right] [b]کمک های جدید برای نیروی هوایی آذربایجان [/b] [right]حملات آذری ها در ژوئن 1992 ارمنی ها را تحت فشار قابل توجهی قرار داد ، اما منجر به قطع گذرگاه لاچین نشد . اما این حملات متوقف نشد ، به خصوص که نیروی نظامی آذری ها در حال دریافت تجهیزات بیشتر بود و بخش اعظم واحدهای ارتش شوروی سابق که در خاک آذربایجان باقی مانده بودند در حال تحویل سلاح هایشان به آنان بودند . در 9 ژوئن ، رحیم قاضیف وزیر دفاع آذربایجان اعمال فشار مضاعف بر پادگان های روسی باقی مانده در کشورش را آغاز کرد . طی این فرایند آذری ها با اعمال فشار بر فرماندهان ، بازداشت افسران یا تطمیع آن ها ، گروگان گیری یا حمله به پادگان ها توانستند سلاح های سنگین فروانی به دست بیاورند . در پایگاه هوایی گاندژا بیش از 11 فروند ( در منابع غربی 16 ) Su-24MR ، 20 فروند MiG-25RB و سه فروند هواپیمای باری Il-76 به دست آذری ها افتاد . روس ها در پادگان دست به مقاومت مسلحانه نزدند ، اما در آخرین لحظات 8 فروند فاکس بت توسط خلبانان روس به پرواز درآمد و تکنیسین ها هم توانستند سیستم های پیچیده حمله و ناوبری ( پلنگ ) را از فاکس بت های باقیمانده جدا کنند . نیروی هوایی آذربایجان تجهیزات تازه ای یافت ، اما از به کارگیری مناسب این فاکس بت ها عاجز بود .[/right] [right]اما در حقیقت آن چه برای این نیروی هوایی جوان اهمیت بیشتری داشت ، در اختیار گرفتن بیش از 70 فروند جت آموزشی L-29 دلفین و L-39 آلباتروس مستقر در فرودگاه سانچاگالی در همان ماه بود . این هواپیماها که به همراه آنان تعدادی بالگرد هم وجود داشت نه تنها برای آموزش و بالابردن کیفیت عملیات خلبانان جت های سریع بسیار مفید بودند ، بلکه به سرعت و در همان ژوئن 1992 عملیات های رزمی خود را نیز آغاز کردند . حداقل یک فروند L-39 طی درگیری های گذرگاه لاچین در 24 ژوئن ساقط شد ( خلبان هم کشته شد ) . طی این درگیری ها دو فروند Mi-24 آذری هم در روزهای قبل سرنگون شده بودند . به نظر می رسد بیشتر L-29 ها و L-39 ها توسط شاگردان آذری مدارس آموزش پرواز شوروی سابق هدایت می شدند .[/right] [center] [IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/04~16.jpg[/IMG][/center] [right][color=#ff0000]یکی از L-39 های ارمنی ، همان طور که در اواخر دهه 1990 مشاهده شده است . ترکیب استتار هواپیما ترکیبی است که بعدها در رنگ آمیزی Su-25 ها و Mi-24 ها هم استفاده شد . در این ترکیب رنگ های سبز – آبی ، خاکی تیره و سبز روشن و خاکستری در بخش های پایینی به کار رفته است . علائم ملی در شش نقطه وجود دارند و معوملا در اندازه بزرگ رسم می شوند .رنگ آمیزی این هواپیما به خصوص در بخش پشتی بدنه با لکه های روغنی همراه است ( اثر هنری از تام کوپر )[/color][/right] [center] [IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/05~15.jpg[/IMG][/center] [right][color=#ff0000]آذری ها حداقل 70 فروند L-29 و L-39 از اسکادران آموزشی 97 ام سانچاگالی به میراث بردند . حداقل 12 فروند L-39 ، از جمله نمونه مورد مشاهده در جنگ با ارمنستان شرکت داشتند . این هواپیماها اکثر اوقات با Su-25 اشتباه گرفته می شدند . ترکیب استتار این هواپیماها تاکنون تغییر نیافته است . علائم و شماره گذاری ها در شش نقطه از بدنه به کار رفته است .[/color][/right] [right]با شروع جنگ بیشتر این شاگردان به دلیل (( مشکلات مربوط به سلامتی )) از پروازها کنار گذاشته شدند . این وضعیت به ویژه در فرودگاه های سالیوان و پیرساگات پیش آمد ، اما آموزشگاه اصلی خلبانان L-29 فرودگاه آرماویر در سانچاگالی باقی ماند و به تبع آن این فرودگاه به مرکز آموزش نیروی هوایی آذربایجان تبدیل گردید .[/right] [right]ماجرا فقط به این ها محدود نمی شد : آذری ها یک انبار بزرگ حاوی قطعات یدکی برای جنگنده های MiG-25 در نزدیکی باکو و تعدادی جنگنده فرسوده و غیرقابل سرویس MiG-21 مستقر در فرودگاه دالیار را به کنترل خود درآوردند . در همین حال ارتش آذربایجان با حجم زیادی از سلاح های سنگین و از جمله تانک های T-72 در حال تقویت شدن بود .[/right] [right]تعداد فزاینده ای از افسران روس مستقر در آذربایجان هم در حال پیوستن به نیروهای مسلح آذری بودند . یکی از آنان سرهنگ ولادیمیر کراوتسوف ، فرمانده هنگ جنگنده فرودگاه نانسوسنی بود که جنگنده های MiG-25PD در اختیار داشت . کراوتسوف هنگ تحت فرمان خود را منحل کرد و با پیوستن به آذری ها به مقام فرماندهی کل نیروی هوایی آذربایجان رسید . افسر بلندپایه دیگر ، جانشین فرماندهی سابق فرودگاه دالیار ، سرهنگ دوم الکساندر پلش بود که فرماندهی یک اسکادران از جنگنده های نیروی هوایی آذربایجان به او واگذار شد . در ادامه ، کاپیتان یوری بلیچنکو ، خلبان یکی از MiG-25RB های تعمیر شده هم به آذری ها پیوست . فاکس بت بلیچنکو در 20 آگوست 1992 به وسیله یک استرلای ارمنی سرنگون شد و خود او نیز به اسارت درآمد . ( هواپیمای او ابتدا L-39 یا Su-25 گزارش شد ).[/right] [right]غیر از به کارگیری خلبانان ماهرتر ، آذری ها توانستند تعداد بیش تری فاکس بت ( هم مدل جنگنده و هم شناسایی ) وارد خدمت کنند و طی ماه های آگوست و سپتامبر تعدادی سورتی پرواز بمباران علیه ارمنی ها انجام گردید .[/right] [right][b]پاییز خونین[/b][/right] [right]وضعیت نظامی در پایان تابستان 1992 و پاییز آن سال برای هر دو طرف درگیر به وخامت گرایید . در 19 جولای شبه نظامیان ارمنی قره باغ با حمایت واحدهای منظم ارمنی با حمله به تپه های اطراف مارداکرت کنترل ارتفاعات مهم آن منطقه را به دست گرفتند . آذری ها با حمله راکتی به وسیله راکت اندازهای BM-21 گراد به تپه ها پاسخ دادند و فاکس بت ها ،هیندها و L-39 های آذری هم دست به بمباران نیروهای ارمنی زدند . حملات مداوم جنگنده ها و بالگردهای آذری به کاروان های نظامی و تدارکاتی ارمنی ، گذرگاه لاچین را برای آنان ناامن کرده بود ، چیزی که باعث کمبود سوخت ، مهمات و دیگر تدارکات لازم برای نیروهای مستقر در قره باغ شده بود . در طرف مقابل نیز مقاومت سرسختانه ارمنی ها باعث تحمیل تلفات فراوان به آذری ها در زمین و هوا و ناتوانی آنان از پیشروی شده بود .[/right] [right]غیر از سرنگونی MiG-25PD کاپیتان بلیچنکو در 20 آگوست در نزدیکی چبران ، یک فروند MiG-21 هم همان روز در اطراف سوخی ساقط شد . خلبان روس که الکساندر نام داشت بعدها و در اسارت ارمنی ها درگذشت . یک MiG-21 دیگر آذری در همان منطقه و در 31 آگوست با آتش سلاح های سبک سرنگون گردید . در 5 سپتامبر یک هایند آذری به خلبانی سرگرد سرگیی سینیوشکین و کاپیتان یوگنیکارلو منهدم شد و خلبانان کشته شدند ، هایند دیگری نیز در 18 سپتامبر و در حوالی آسکران سقوط کرد .[/right] [right][b]مذاکرات بی نتیجه [/b][/right] [right]چه اعلام شده و چه اعلام نشده ، مسکو حمایت نصف و نیمه ای از ارمنی ها می کرد ، بیشتر به این منظور که دست و بال نیروهای درگیر خود در چچن و گرجستان را باز نگهدارد . در ماه سپتامبر روسیه سعی کرد مذاکراتی ترتیب دهد . در 19 همان ماه و در شهر سوچی روسیه میان وزرای دفاع آذربایجان ، ارمنستان ، گرجستان و روسیه ملاقاتی صورت گرفت و یک آتش برای دو ماه آینده مورد توافق قرار گرفت . اما فرماندهان و سربازان طرف های درگیر در عمل پایبندی به این توافق نشان ندادند .[/right] [center] [IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/06~12.jpg[/IMG][/center] [right][color=#ff0000]Mi-24P نیروی هوایی ارمنستان با شماره (42) . الگوی استتار این هیند غیرمعمول است . خصوصا این که هیندهای ارمنی از ارتش شوروی سابق به جا مانده بودند . اما در هر حال این ترکیب سبز و قهوه ای اکنون پوشش رنگی معمول بالگردها و جنگنده های نیروی هوایی ارمنستان به شمار می رود .[/color][/right] [right]از آن جا که ارمنی ها فاقد هواپیماهای رزمی بودند ، نیروی هوایی آذربایجان در هوا با مقاومتی مواجه نمی شد و در ماه اکتبر حملات شدیدی بر ضد مقرهای تدارکات و کاروان های موجود در گذرگاه لاچین ترتیب داد . ارمنی ها در پاسخ دست به تقویت نیروهای نسبتا موثر دفاع هوایی خود زدند ، از جمله استقرار8 قبضه توپ پدافند هوایی 57 میلیمتری S-60 در طول گذرگاه لاچین . دو قبضه از این توپ ها در تپه های مشرف بر مارداکرت مستقر شدند و به زودی شروع به گرفتن تلفات از آذری ها کردند ، هر چند یکی از این توپ ها در حمله غافلگیر کننده یک Mi-24 آذری که در ارتفاع بسیار پایین و سرعت بالا صورت گرفت منهدم شد .[/right] [right]در 10 اکتبر ارمنی ها مدعی انهدام یک فروند Su-25 بر فراز قره باغ شدند . در همان روز یک جنگنده آذری در نزدیکی روستای مالی بیلی به وسیله موشک های دوش پرتاب ساقط شد و خلبان روس آن نیز به دلیل عمل نکردن چتر نجاتش کشته شد . هواپیما قطعا Su-25 نبود ، اما سوال پیش آمده بود که آذری ها از کجا توانسته اند بازهم سوخوی به دست بیاورند . ممکن بود کار گرجی ها باشد ، تحویل یکی دو فروند از فراگ فوت های کارخانه تفلیس بعید به نظر نمی رسید . البته خود گرجی ها در آن دوره و به خاطر جنگ در اوستیای جنوبی بیشتر از آذری ها به Su-25 هایشان احتیاج داشتند ، بنابراین به احتمال زیاد هواپیمای سرنگون شده آذری یک L-29 بوده است . در واقع طی سال 1992 ارمنی ها تمایل داشتند هر هواپیمای آذری ساقط شده را Su-25 معرفی کنند . از طرف دیگر ادعای آذری ها مبنی بر انهدام یک فراگ فوت بر فراز نووی آفون در 15 اکتبر درست است ،اما هواپیمای مذکور روس بود نه ارمنی .[/right] [right]آذری ها در پایان اکتبر از دو طرف گذرگاه لاچین دست به آغاز یک حمله جدید زدند . هر چند پیشروی در منطقه به سبب ماهیت توپوگرافیک آن مشکل بود ، ارمنی ها توان دفع چنین حمله ای را نداشتند . دفاع هوایی ارمنی ها موفقیت های جدیدی را مدعی شد . در 30 اکتبر یک MiG-21 بر فراز آرگادزار ( احتمالا از اوکراین خریداری شده بود ) و در 1 نوامبر یک فاکس بت بر فراز سرخارند سرنگون شدند . یک L-29 هم همان روز در قره باغ سقوط کرد . حداقل دو خلبان روس و آذری کشته شدند و آناتولی چیستیاکوف ، یک خلبان روس نیز اسیر شد . در نبرد زمینی نیز ارمنی ها نیروهای زرهی خود را به کار گرفتند ، اما تعدادی از تانک های T-72 و نفربرهای BMP-1 آن ها توسط MiG-25 ها و MiG-21 های آذری و با به کارگیری موشک های هوا به هوای R-60 در نقش ضد تانک !! منهدم شدند . در روزهای بعد نبرد از گذرگاه لاچین و قره باغ به مرز میان دو کشور نیز گسترش یافت و نیروی هوایی آذربایجان ماموریت های گسترده ای برای پشتیبانی هوایی و تدارکات رسانی انجام داد . بالگردها در این مرحله با انتقال نیرو به مناطق کوهستانی نقش ویژه ای بازی کردند . یک Mi-8 آذری در 1 نوامبر و در حالی که بیش از 40 نفر نیرو حمل می کرد سرنگون شد .[/right] [right]در همین حال روس ها دست به تلاش گسترده ای برای تخلیه اتباع خود از منطق زدند و برای این کار هواپیماهای ترابری سنگین خود را نیز وارد عرصه کردند . یکی از این هواپیماها ، یک آنتونوف An-22 در 11 نوامبر 1992 و به سبب عدم بارگیری صحیح و در حال برخاستن از فرودگاه میگالوو دچار سانحه شد . در همان روز ارمنی ها اعلام کردند یک جنگنده آذری را در منطقه شوشیمسکی منهدم کرده اند . روز بعد خود ارمنی ها هم یکی از Mi-24 هایشان را در نزدیکی کازاخ از دست دادند . با وجود این حادثه و در سایه پشتیبانی بالگردهای رزمی ، نیروهای ارمنی توانستند ضمن سازمان دهی چند ضد حمله محلی تعدادی از روستاهای از دست رفته قره باغ را پس بگیرند و گذرگاه لاچین را حداقل برای نقل و انتقالات شبانه امن کنند . بهای این موفقیت اما برای نیروهای زمینی و هم چنین خلبانان ارمنی سنگین بود . در 23 نوامبر دو فروند Mi-8 ارمنی بر فراز مواضع آذری ها مورد اصابت قرار گرفتند. یکی از بالگردها بلافاصله سرنگون شد اما بالگرد دوم توانست پشت خطوط ارمنی ها به زمین بنشیند . یک Mi-8 دیگر هم در 30 دسامبر از دست رفت و در همان روز حمله هوایی جنگنده های آذری به استپانکرت موجب مرگ ده غیرنظامی شد .[/right] [right][b]نگرانی از جنگ در ارمنستان [/b][/right] [right]جنگ طولانی و خونین در حال ایجاد مشکلاتی برای دولت ارمنستان بود و محبوبیت رییس جمهور پتروسیان با وجود موفقیت او در دریافت کمک از ترکیه و روسیه در حال افول بود . وضعیت حتی با فرارسیدن ژانویه 1993 بهبود نیافت .در این زمان وزارت دفاع ارمنستان آمارهایی با جزییات بیشتر در مورد تلفات هوایی آذربایجان در پاییز سال قبل منتشر کرد . در این لیست ادعا شده بود که آذری ها یک فروند MiG-21 ، یک فروند MiG-23 ، یک فروند MiG-25PD ، دو فروند MiG-25RB ، سه فروند L-29 و دو فروند Su-25 از دست داده اند . این نخستین بار بود که مقامات ارمنی مدل هواپیماهای سرنگون شده را بدون Su-25 خواندن آن ها اعلام می کردند .[/right] [right]در وضعیتی که در میان ارمنی ها نگرانی از ادامه جنگ شایع شده بود و در میانه مجموعه ای دیگر از مذاکرات به منظور یافتن راه حلی صلح آمیز برای پایان جنگ ، در 1 ژانویه 1993 آذری ها عملیات جدیدی را برای حمله مستقیم به مهم ترین مواضع ارمنی ها در قره باغ شروع کردند . این بار نیروهای آذری موفق بودند و توانستند مقاومت ارمنی ها را در هم بشکنند . نیروی هوایی آذربایجان هم به شدت در این عملیات فعال بود اما در همان روز اول عملیات دو فروند از جنگنده هایش ساقط شدند . در 2 ژانویه گذرگاه لاچین بازهم توسط آذری ها بسته شد .[/right] [right]نیروهای ارمنی پس از اعزام نیروهای کمکی در 7 ژانویه دست به یک ضدحمله زدند که با پشتیبانی هوایی نیز همراه بود . اما ارمنی ها تلفات هوایی سنگینی دادند : در روز اول عملیات یک Mi-8 و یک Mi-24 به همراه یک فراگ فوت ( مشخص نیست روسی بود یا ارمنی ) با آتش آذری ها منهدم شدند . ضد حمله شتاب زده ارمنی ها به یک شکست و سپس یک فاجعه تبدیل شد . حمله های مداوم و جناحی آذری ها چند واحد ارمنی را به کلی نابود کرد . با عقب نشینی نیروهای زمینی ، نیروی هوایی ارمنستان وارد عمل شد و خلبانان ارمنی با وجود تلاشی مضاعف و به کارگیری هر چه در توان داشتند متحمل تلفات سنگین شدند . بین روزهای 10 تا 15 ژانویه آذری ها مدعی شدند حداقل ده فروند بالگرد و جنگنده ارمنی را ساقط کرده اند . موارد تایید شده اما در این باره سه مورد هستند : دو بالگرد ، یکی در 12 ژانویه در ونجیلی ، و دیگری در آکستافا دو روز بعد ، و یک MiG-21 در 15 ژانویه . در پایان ماه یک Mi-8 ارمنی دیگر هم ساقط شد اما حمله آذری ها هم متوقف گردید . طی همین دوره نیروی هوایی آذربایجان هم دو فروندL-29 ، یک فروند MiG-21 و یک جنگنده شناسایی نشده دیگر را از دست داد . تمامی این جنگنده ها در قره باغ ساقط شدند .[/right] [right]ترکیه ، روسیه و ایالات متحده که از شدت گرفتن درگیری ها نگران شده بودند دور دیگری از مذاکرات را ترتیب دادند که از 28 ژانویه 1993 شروع شد . این بار هر دو طرف که از درگیری شدید در شرایط نامساعد زمستانی خسته شده بودند تمایل داشتند به سرعت به توافق برسند . در توافق آتش بس جدید از تمامی نیروهای خارجی ( منظور روس ها بود ) خواسته شده بود ظرف 120 روز هر دو کشور را ترک کنند و محاصره هر دو ناحیه قره باغ و نخجوان خاتمه یابد . طی دو ماه بعد ، سازمان OSCE ( سازمان امنیت و همکاری اروپا ، مستقر در وین ) مذاکرات دیگری ترتیب داد که در پایان منجر به ایجاد نوعی صلح میان دو کشور شد . هر دو طرف اکنون در وضعیت ناگواری قرار داشتند . زمستان سرد ، نابودی راه های ارتباطی و ته کشیدن منابع و ذخایر هر دو کشور را در وضع بدی قرار داده بود .[/right] [center] [IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/07~8.jpg[/IMG][/center] [right][color=#ff0000]تصویری نادر از یک BMP-1 از کار افتاده ارمنی . به نشان صلیب سفید در کناره و جلوی نفربر توجه کنید . ( عکس از خبرگزاری ایتارتاس )[/color][/right] [right][b]دور آخر [/b][/right] [right]با رسیدن بهار 1993 نیروهای هوایی هر دو طرف سعی کردند فرسایش ناشی از نبردهای قبلی را جبران کنند . به همین سبب پروازهای کمی گزارش شد . با این حال ارمنی ها در 25 مارس 1993 (عملیات کلباجار ) را آغاز کردند ، عملیاتی که طی آن نیروهای ارمنی سپاه دوم ارتش آذربایجان را در منطقه کلباجار محاصره و در مراحل بعدی منهدم کردند . نیروهای آذری با فرار از قره باغ به سوی گاندژا تجهیزات فراوانی از جمله 15 دستگاه T-72 سالم را بر جا گذاشتند . در 16 آوریل آذری ها اعلام کردند یک Mi-8 ارمنی در شامیان ساقط شده است : بالگرد در حال انتقال مجروحان بود که هدف قرار گرفت و تمامی 12 سرنشین و خدمه آن جان باختند .[/right] [right]دو کنفرانس صلح دیگر نیز در تابستان و پاییز 1993 در رم برگزار شد ، اما هر دو این کنفرانس ها نتایج محدودی داشتند . در 4 ژوئن 1993 ، فرمانده تیپ 709 ارتش آذربایجان ، صورت حسینف ، شورشی بر ضد ابوالفضل ایلچی بی ، رییس جمهور آذربایجان ترتیب داد . ارمنی ها از فرصت پیش آمده برای حمله به آگدام ، شهر آذری نشین واقع در شمال شرق استپانکرت استفاده کردند و یک تیپ مجهز به 18 دستگاه تانک ، پرتاب گرهای راکت چندگانه و پیاده نظام با حمایت بالگردهای Mi-24 را برای این کار اختصاص دادند . پس از دو روز نبرد آگدام به محاصره کامل درآمد . نیروی هوایی آذری ها بلافاصله واکنش نشان داد ، اما تاثیر و گستردگی حملات آن دیگر به شدت سال های پیش نبود . در 5 جولای یک L-29 آذری بر فراز مارداکرت سرنگون شد و مدتی بعد بالگردهای آذری از رساندن نیرو و تدارکات به شهر عاجز ماندند.[/right] [right]پس از یک ماه محاصره ، در 22 جولای ارمنی ها حمله نهایی خود به آگدام را آغاز کردند . بازهم جنگنده های آذری سعی کردند حمله را متوقف کنند ، و طی روزهای بعدی ارمنی ها مدعی انهدام دست کم هفت فروند بالگرد و هواپیمای آذری شدند . اما از این میان تنها سه مورد تایید شده هستند : یک MiG-21 که در 22 جولای و در منطقه بین آگدام و مارتینی ساقط شد و خلبانش موفق به اجکت شد ، و دو فروند هیند ( یکی در مارداکرت و دیگری استپانکرت ).[/right] [right]آگدام سرانجام در سپیده دم 25 جولای 1993 به دست نیروهای ارمنی افتاد . شکست آگدام در آذربایجان پیامدهای گسترده ای داشت : رییس جمهور ایلچی بی و وزیر دفاع استعفا دادند . طی چند ماه آینده دولت جدید به رهبری محمدرفیع محمدوف ( کهنه سرباز ارتش شوروی در جنگ افغانستان ) یک ضد حمله گسترده را طرح ریزی کرد که با تلاش فراوان برای ایجاد نظم و آموزش مناسب در نیروهای نظامی همراه بود . تا پایان سال خبری از درگیری گسترده نبود . به نظر می رسید دو طرف تصمیم داشتند در مواضع تثبیت شده خود بمانند . در ژانویه 1994 آذری ها سرانجام به مواضع شبه نظامیان ارمنی قره باغ در طول گذرگاه لاچین حمله کردند و ضمن پیشروی هایی توانستند طی کردن مسیر از ارمنستان به قره باغ را در روشنایی روز غیرممکن کنند . ضد حمله ارمنی ها با حمله گسترده L-29 های آذری که به بمب های سبک و راکت های غیرهدایت شونده مجهز بودند مواجه شد .تلفات هر دو طرف سنگین بود .L-29 ها که فاقد هر گونه حفاظتی بودند حتی در برابر آتش سلاح های سبک هم آسیب پذیر به شمار می آمدند . در روز 27 ژانویه 1994 دو فروند دلفین آذری طی حمله به مواضع ارمنی در سوسین با آتش شدید توپ های ZU-23-2 و S-60 مواجه شدند .یکی از دلفین ها بلافاصله ساقط شد و خلبانش جان باخت. L-29 دوم هم به شدت آسیب دید .[/right] [center] [IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/08~6.jpg[/IMG][/center] [right][color=#ff0000]ارمنی ها تعدادی از Su-25 های نیروی هوایی شوروی سابق را به دست آوردند . بیش تر این جنگنده ها پیشتر در پایگاه هوایی سیتال چای مستقر بودند . رنگ آمیزی اولیه آن ها مشخص نیست ، اما اکنون طرحی مشابه Mi-24های ارمنی دارند . رنگ شماره سریال شناسایی جنگنده قرمز است . متاسفانه واحد به کارگیرنده این جنگنده ها ناشناخته مانده است . علائم ملی باید در 6 نقطه دیده شوند ، با این حال برخی از فراگ فوت های ارمنی در بخش راست سکان عمودی شان علامتی ندارند .[/color][/right] [right]در میانه فوریه 1994 جنگ هوایی وارد مرحله جدیدی گردید . ارمنی ها در این مرحله یک محموله از موشک های دوش پرتاب جدید 9K-34/SA-14 استرلا 3 را دریافت کردند . این موشک های جدید که در برابر شراره های پرتابی از هواگردها مقاومت بیشتری داشتند و کمتر فریب می خوردند نشان دادند علیه هیندها و جنگنده های آذری سلاح های مرگ باری هستند . نخستین قربانی SA-14 ها یک MiG-21 بود که در 17 فوریه در وردنیسکی سرنگون شد . ( برخی منابع روسی سرنگونی این جنگنده را به جنگنده های روسی یا ارمنی نسبت می دهند ) . میگ مذکور در حال اسکورت یک Su-24MR بود که در حال انجام ماموریت شناسایی پرواز می کرد . در همین روز یک فروند L-29 دیگر هم ساقط شد و خلبانش به اسارت درآمد . تنها دو روز بعد یک دلفین دیگر آذری هم در قره باغ سرنگون شد و آذری ها مدعی شدند اولین Su-22 آذری را هم منهدم کرده اند ، ادعایی که تایید نشده است .[/right] [right]آخرین حملات گسترده نیروی هوایی آذربایجان در 23 آوریل 1994 و علیه استپانکرت گزارش شده است . اهداف و نتایج این حملات ناشناخته مانده اند ، اما ارمنی ها مدعی انهدام یک فروند L-29 و آسیب زدن به دو فروند دیگر هستند . در روزها بعدی تلاش های OSCE سرانجام به نتیجه رسید و در 12 می یک پیمان صلح به امضا رسید که با وجود درگیری های گاه و بیگاه تا امروز به صورت گسترده ای مورد احترام طرفین باقی مانده است . برای مثال در سپتامبر 1995 یک واحد شدیدا مسلح آذری با عبور از مرز ارمنستان روستای واگان را تصرف کرد اما پس از چند ساعت و با بر جا گذاشتن دو دستگاه تانک منهدم شده T-72 عقب نشینی کرد .[/right] [right]دو نیروی هوایی جوانی که در این جنگ درگیر بودند به نحو گسترده ای سازمان نیافته بودند و از کمبود منابع رنج می بردند . تخمین های مختلفی در باره توان این دو نیرو موجود هستند ، اما به نظر می رسد پس از دریافت بالگردهای جدید از روسیه ، نیروی هوایی ارمنستان در دسامبر 1995 ، حداقل 13 فروند Mi-24 در اختیار داشته است . ظرفیت نیروی هوایی آذربایجان نیز به 53 فروند جنگنده ( از جمله 10 فروند MiG-25 و 10 فروند Mig-21 ) و شش فروند بالگرد Mi-24 کاهش یافته بود .[/right] [right]تنش میان ارمنستان و آذربایجان تنها زمانی کاهش یافت که آذربایجان دست به توسعه صنعت نفت خود زد ، صنعت نفتی که مرهون کشف ذخایر عظیم نفت و گاز در دریای خزر به شمار می رود .[/right] [right][b]وضعیت نیروهای هوایی دو کشور ، رنگ آمیزی ها و استتارها ، شماره سریال ها و علایم روی هواگردها [/b][/right] [right]در کل شناخت اندکی از نحوه استتار و رنگ آمیزی هواگردهای دو کشور وجود دارد . هواگردهای هر دو طرف دارای استتارها و رنگ آمیزی های مخصوص نیروی هوایی شوروی سابق بودند . در مورد وضعیت کلی و آرایش دو نیرو هم اطلاعات کمی وجود دارد و آن چه به دنبال می آید هم کاملا تایید شده نیست :[/right] [right][b]ارمنستان [/b][/right] [right][b]نیروی هوایی جمهوری ارمنستان [/b][/right] [right]اسکادران بالگردی15 ، مستقر در ایروان / اربونی مجهز به 6 فروند Mi-24K ، هفت فروند Mi-24P ( از جمله شماره (42) با رنگ آمیزی حاشیه سفید ) و دو فروند Mi-24R ، هفت فروند Mi-17 و Mi-8MTK و دو فروند Mi-2[/right] [right]اسکادران هجومی 121 ، مستقر در گیومری /کوماگاری ، مجهز به 5 فروند Su-25 ( از جمله شماره (75 ) با رنگ آمیزی قرمز و حاشیه سفید ) و دو فروند L-39[/right] [right]اسکادران 60 ترابری ، مستقر در آرنی ، مجهز به شش فروند An-2 و 10 فروند YaK-52[/right] [right]واحد حمل و نقل VIP ، مجهز به یک فروند Tu-154B-2 ، یک فروند Tu-134A و دو فروند An-72[/right] [right][b]آذربایجان [/b][/right] [right][b]نیروی هوایی آذربایجان[/b][/right] [right]هنگ جنگنده مستقر در کیوردامیر ، مجهز به 18 فروند L-29 ، 12 فروند L-39 ، چهار فروند MiG-21 ، چهار فروند Su-17M ، سه فروند Su-24 و دو فروند Su-25[/right] [right]هنگ ترابری مستقر در گیاندژا ، مجهز به یک فروند An-12 ، یک فروند An-24 ، سه فروند Il-76 و یک فروند Tu-134[/right] [right]هنگ بالگردی مستقر در گالا ، مجهز به 13 فروند Mi-8 ، 15 فروند Mi-24 و هفت فروند Mi-2[/right] [center] [IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/09~4.jpg[/IMG][/center] [right][color=#ff0000]بازمانده لاشه یک MiG-25RB آذری که در ناحیه مارداکرت سرنگون شد . آذری ها در حین تلاش برای ایجاد اختلال در جریان تدارکات رسانی به قره باغ و پشتیبانی نزدیک نیروهای زمینی به وسیله دفاع هوایی مجهز ارمنی ها متحمل خسارات شدید شدند . به خصوص دوش پرتاب های SA-14 که ثابت کردند بسیار خطرناکند .[/color][/right] [center] [IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/10~6.jpg[/IMG][/center] [right][color=#ff0000]نقشه بالا مسیرهای اصلی حمله ارمنی ها در 27 مارس 1993 را نشان می دهد . گذرگاه لاچین به وسیله دو خط موازی قرمزرنگ مشخص شده است . حملات عمده از دو سوی گذرگاه به سوی گورادیز شروع شدند تا عرض گذرگاه افزایش یابد و از گورادیز یک راه تدارکاتی دیگر هم به سوی جنوب گشوده شود . بخش سوم عملیات ، حمله به کلباجار ، از این منطقه به سوی شمال آغاز شد .[/color][/right] [right][url="http://www.acig.info/CMS/index.php?option=com_content&task=view&id=156&Itemid=47"]منبع انگلیسی[/url][/right] [right][url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/760"]منبع بخش اول : وبلاگ جنگ و تاریخ[/url][/right] [right][url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/761"]منبع بخش دوم : وبلاگ جنگ و تاریخ[/url][/right]

خلبان کبری [quote] به استحضارتون برسونم که راکتهای 70MMهایدرا دارای بردی بین 800تا 8000 متر هستند که تقریبا با لانچرهای 7تایی قابل نصب بر روی جت رنجرهای ما هستند. به نظر بنده OH-58 یک هلیکوپتر رزمی -شناسایی فوق العاده است به خصوص که از اویونیک بسیار پیشرفته ای بهره می بره و در CAS (پشتیبانی نزدیک هوایی )عملکردش از کبرا بهتره .از اریک هارتمان تکخال نبردهای هوایی حنگ جهانی دوم که با BF-109 مسراشمیت پرسیدند راز موفقیتت در نبردهای هوایی چه بود و ایشان گفت : همیشه قبل از اینکه دشمن من را ببینه من اونو می دیدم .این را از این بابت خدمتتون عرض کردم که اکنون که فناوری به خدمت بشر امده لازم نیست خلبانان مانند هارتمان نخبه باشند.ما باید به دنبال بهره گیری از تجهزات روز دنیا باشیم OH-58 قادر به شناسایی اهداف BVR ولی هلیکوپتر 206 ما باید به 100متری هدف برسه تا بتونه آن را شناسایی کنه و این مساوی است با خطر نابودی ما که قرار نیست کامی کازا درست کنیم .به عنوان مثال جای GPS رفتیم دنبال ساخت LPS نه اینکه بنده با فناوری بومی مخالف باشم بلکه معتقدم ما باید از آزمون و خطا و تحلیل های سطحی فاصله بگیریم .بجای ایمن سازی وسایل پرندمون به دنبال نصب تجهیزاتی هستیم که شاید با آئرودینامیک وسیله همخوانی نداره و ..... بجای نصب جمرهای فروسرخ، RWR ،IFF ،CHAFFو..... رفتیم سلاح های زمین پایه رو روی وسایل پرندمون نصب می کنیم. [/quote]

[quote name='MR9' timestamp='1402754248' post='385836'] عزیز جان - با سلام و تشکر - می تونم بپرسم کتابهای مشابه این از کجا قابل دانلود هست - مثلا" بررسی نقش زرهی در جنگ ایران و عراق با تشکر از راهنمایی شما [/quote] کتاب های مربط به دفاع مقدس رو از این آدرس میتونید دریافت کنید گنجی هست برای خودش [url="http://maarefjang.ir/index.php/ketab-khane"]http://maarefjang.ir...php/ketab-khane[/url] [quote name='MOHAMMAD' timestamp='1402760076' post='385860'] اشکال کار اینجا بود که یه وقتایی هوس میکردن 5تا 5تا با هم بزنن! [/quote] همه حال اش به همین هست

[quote name='mehran55' timestamp='1402757326' post='385845'] دوستان عزیز. مطمئن هستم که خیلی از دوستان مسلملن هستن (با احترام تمام به سایرادیان موجود در سرزمین ایران) ان الله لایغیر ما بقوم حتی یغیر و ما بأنفسهم (سوره مبارکه رعد) خداوند سرنوشت هیچ قومی را تغییر نمیدهد مگر آنکه خود نسبت به تغییر سرنوشت خود اقدام کند و اما بعد: 1- موضوع تاپیک دستگیری یک گروه تروریستی در مرز بود. پس لطفا دوستان در این خصوص صحبت کنند. اگر هم قرار هست که در خصوص مسئله قومیتها بحث بشود باید با لحاظ کردن موضوعه تاپیک و در راستای مقابله با رواج تفکرات تجزیه طلبانه در چهار گوشه ایران سربلند باشد 2- دوستانی که در خصوص سرزمین پارس!!! موضع میگیرند لطفا بر روی نقشه های جغرافیائی مکان دقیق این کشور، نام پایتخت، نوع حکومت و ... رو برای من مشخص کنند. چون من هر چه که بر روی نقشه ها گشتم نشانی از کشور پارس (یا فارس) ندیدم. بر روی نقشه ها و درون اطلس ها و دایره المعارفها فقط نام ایران وجود دارد و در توضیح آن نیز نوشته شده است که این سرزمین متشکل از اقوام فارس، آذری، کرد، بلوچ، لر، عرب، گیلک، ترکمن و ... می باشد. 3- طبیعی هست که با توجه به وجود نداشتن کشور فارس یا پارس ، تفکرات تجزیه طلبانه هم در این کشور معنی ندارد. بحث در خصوص ایران سربلند هست و بس. دوستانی که از ظلم یک قوم به اقوام دیگر هم صحبت میکنند برای یکبار هم شده باید صادقا نظر خودشان را در خصوص تمامیت ارضی ایران (تأکید میکنم ایران و نه فارس) بیان کنند. کدامیک از اقوام سرفراز ایرانی سرداران و دلاورمردان و شیرزنان شهید فراوانی ندارند که جان خود را فدای حفظ یکپارچگی و تمامیت ارضی ایران بزرگ نکرده باشند؟ 4- تجزیه طلبی با هر رخت و لباسی و تحت پوشش هر شعاری خیانت است. خیانتی بزرگ. خیانت به خون مردان و زنانی که در طول تاریخ جان خود را فدای حفظ یکپارچگی و تمامیت مرزهای ایران سرفراز نموده اند 5- پیامبر اکرم میفرمایند که ورود شرک به قلب از حرکت مورچه سیاه بر روی سنگ سیاه در شب تاریک ناپیدا تر است. ممکن است که ما متوجه این نکته نشویم ولیکن رواج تفکر تجزیه طلبانه هم در مغز ما میتواند به همان ناپیدائی صورت بگیرد 6- دوستان به این سئوال ساده من جواب بدهند که چرا تا یکصد سال پیش هیچ قومیتی تمایل به تجزیه طلبی و خروج از سایه خیمه ایران عزیز نداشت؟ آیا پیش از یکصد سال پیش هیچگونه محرومیت یا نقصانی در کشور وجود نداشت؟ چرا بطور کاملا اتفاقی با گسترش فعالیت MI6 و سایر نهادهای اطلاعاتی اروپائی، ناگهان زخم محرومیت خلق های کرد و ترک وترکمن و بلوچ و ... ناگهان سرباز کرد و غده های چرکینی مثل عبدالمالک ریگی و ... شروع به پخش عفونت کردند؟ 7- دوستانی که دغدغه در محرومیت ماندن مناطق مختلف ایران را دارند: آیا این مناطق در مجلس شورای اسلامی نماینده ندارند تا مطالباتشان را پیگیری کند؟ (دلیل شکل گیری بحران بحرین). آیا ثروت در این مناطق وجود ندارد و تمامی مردم این مناطق در فقر مطلق زندگی میکنند؟ (دلیل بحران لیبی). آیا وزیرهای کابینه و امرای ارتش همگی از یک اقلیت نژادی یا دینی هستند؟ (دلیل بحران عربستان). آیا مردم، دانشجویان و جوانان آن مناطق امکان تشکیل N.G.O (سازمانهای غیر دولتی) برای حل مشکلات خود را ندارند؟ (بحران مصر). و ... اگر قرار نباشد که مردم این مناطق خود برای حل مشکلات خود به روشهای مدنی اقدام نکنند چه توقعی از سایر قومیتها دارند که برای حل مشکلات آنها پیش قدم شوند؟ 8- آیا جیش العدل و گروهک ریگی به راستی دغدغه حل مشکلات مردم سیستان و بلوچستان را داشتند و تشکیل این گروهک ها بر اساس مطالبه مردمی در آن مناطق بوجود آمده بود؟ یا این گروه های تجزیه طلب و تروریست، فرزند نامشروع سرویس های اطلاعاتی پاکستان و عربستان هستند؟ گروه های تجزیه طلب ترک زبان چطور؟ گروه های تجزیه طلب عرب زبان چطور؟ گروه های تجزیه طلب کرد زبان چطور؟ 9- منظور من توهین یا بی احترامی به دوستانی که در این تاپیک مطلب قرار دادند نبود. منظور من شناخت آبشخورهای فکری و سرچشمه های سیرات کننده تفکرات تجزیه طلبی است و بس (بخاطر طولانی شدن پیام عذرخواهی میکنم) [/quote]

[color=#0000ff][b]خواندن این قسمت ، برای افرادی که ناراحتی قلبی دارند ، توصیه نمی‌شود [/b][/color] دو روز بود که در قرارگاه خضریه بیکار بودیم و از شدت پروازها کم شده بود. در همین احوال سرهنگ افشین فرمانده پایگاه اصفهان و سرهنگ حسین انصاری فرمانده عملیاتی منطقه به همراه حاج‌آقا طاووسی رئیس عقیدتی سیاسی ، به قرارگاه آمدند. ضمن سلام و احوال پرسی ، آقای طاووسی رو به من پرسید : آقای وکیلی ، شما به غیر خودت کسی را در جبهه داری ؟ با تعجب جواب دادم : ما پنج برادریم که الان همه در جبهه هستند ، چطور مسئله ای پیش آمده ؟ کمی مکث کرد و گفت :‌یک مجروح دیدم به اسم وکیلی ، گفتم بپرسم ، شاید با شما نسبتی داشته باشه احساسی ته دلم را خاراند و گفتم : تحملم زیاده حاجی ، اگه اتفاقی افتاده نترسید من آماده شنیدم . با زهم مکثی کرد و نفس عمیقی کشید و گفت :[list] [*]نه چه اتفاقی ، اسم برادرات چیه ؟ [*]مصطفی ، رحیم ، احمد ، حسن و غلام . حسن قبلا توی کردستان مجروح شده و دستش نیمه فلجه ، اما الان توی جبهه است. [/list] حاجی اسم حسن را که شنید کمی این پا و اون پا کرد[list] [*]هان همین بود ، در صورت اسامی نوشته بود ، حسن وکیلی [/list] به شوخی گفتم حاجی اگه افقی بردن بگو . من تحملش رو دارم[list] [*]نه افقی چیه ؟ فقط شنیدم حسن وکیلی مجروح شده [/list] آن روز به همین منوال گذشت ، [color=#008000]روز بعد گفتند سرهنگ جلالی با تو کار دارد ، وقتی نزدیک ایشان رسیدم ، دستش را دراز کرد و ضمن احوال پرسی مرا به سمت خود کشید و ضمن بوسیدن صورتم گفت : تبریک و تسلیت می‌گویم![/color] همان لحظه زانوانم سست شد و آنجا بود که فهمیدم برادرم حسن شهید شده . کمرم شکست ، اما چون برای خیلی‌ها سنگ صبور بودم ، مجبور شدم جلوی فرمانده و دوستانم آن را تحمل کنم .حتی برای اینکه روحیه دوستانم پایین نیاید ، بغضم را فرو خوردم. کار ساده‌ای نبود . من تحمل می کردم و زیر فشار بغضی که هر لحظه بیشتر می شد ، جواب تبریک و تسلیت دوستان را می دادم . کسی نبود به فریادم برسد و به جماعتی که دلشان برایم سوخته بود ، بگوید : تبریک و تسلیت را کنار بگذارید و به آتش فروخفته ، فوت نکنید! دنبال محلی بودم که دقایقی با خودم تنها باشم ، و این فرصت زمانی دست داد که فرماندهان منطقه خواستند که من به اصفهان برگردم. زمانی که وسایلم را جمع کردم و می خواستم قدم در راه بازگشت به اصفهان بگذارم ، دردی میان ستون فقراتم دوید . لحظه ای ایستادم و نکاهی از میان پنجره چادر به دشت انداختم. از شروع جنگ در منطقه بودم و فرماندهان و همکاران می گفتند : کسی بهتر از تو عمل نمی‌کنه و مثل تو به آب و آتش نمی زنه ! [color=#008000]با این اوصاف و با این همه اهن و تلوپ . من ماندم و یک توقع کوچک . فرمانده هوانیروز ، فرمانده اطلاعات عملیات هوانیروز ، فرمانده پایگاه ، رئیس عقیدتی و تمام مقامات حاضر در منطقه ، خیلی ساده و انگار که اتفاقی نیافتاده است به من گفتند : برادرت شهید شده. برو اصفهان سری به خانواده ات بزن. [/color] [color=#008000]همین و بس ! وقتی وسایلم را داخل کیسه گذاشتم و همراه دیگر وسایل به دوش کشیدم ، منتظر بودم که کسی به داد دل شکسته‌ام برسد ، اما حتی کسی کمکم نیامد تا بار سنگینم را حمل کند. تنها و با پای پیاده می رفتم تا به خانواده ام روحیه دهم، در حالی که هر قدر از قرارگاه دور تر می شدم ، احساس تنهایی بیشتری می کردم. اعصابم از آن همه بی تفاوتی ، به هم ریخته بود. حال کسی را داشتم که همانند دستمال استفاده شده ، او را درون سطل زباله انداخته باشند. [/color] [color=#ff0000]اگر بگویید جنگ بوده و نباید توقع داشت ، باز هم می گویم ، انصاف نیست ! خودتان تصورش را بکنید ، آیا در شرایط عادی دست برادر مرده را نمی گیرید؟ او را میان غم تنها می‌گذارید؟ هر قدم که جلو بر می‌داشتم ، نگاهی به پشت سر می‌انداختم تا همان ها که به پاس پیروزی و اجرای خوب عملیات مرا در آغوش می گرفتند و تبریک می‌گفتند ، سراغم بیایند و برای سبک شدن بارم حداقل کلاه پروازم و جلیقه ضد گلوله را از دستم می گرفتند تا شاید قدرت راه رفتن پیدا می کردم. [/color] در حالی که به اندازه یک وانت بار روی سر و کول خود داشتم و اگر یکی از آنها را گم میکردم ، در ازایش باید خسارت سنگینی به ارتش پرداخت میکردم ،‌همچنان به راه خودم ادامه دادم . افسوس که همه آنچنان غرق بیکاری خود بودند که مرا فراموش کرده بودند.

این کتاب رو جناب فرزین ندیمی قرار دادند . برای موارد مشابه باید از ایشون بپرسم و به شما بگم ولی در حال حاضر این کتاب رو داشته باشید تا بعد   دانلود کتاب ماموریت در ساحل نیسان خاطرات سرتیپ 2 زرهی ستاد جناب محمود فردوسی خودم بعد از خوندن این کتاب اطلاعات ام در مورد زرهی ایران در جنگ ( خصوصا تانک چیفتن و مشکلاتی که در جنگ با آن دست و پنجه نرم میکرد آشنا شدم ) البته کتاب بیشتر در مورد خاطرات اوایل جنگ هست خواندن این کتاب رو به همه توصیه میکنم دوستانی که دسترسی دارند ممنون میشم کتاب رو تهیه کنند و بخرند واین پست رو به عنوان راهنما استفاده کنند ( که همچین کتابی هست ) دوستانی هم که گشتن و پیدا نکردن دانلود کنند لذتش رو ببرند دانلود کتاب ( به این میگن آپلود سنتر )

[quote name='MOHAMMAD' timestamp='1402725934' post='385724'] حالا ببین چندتا مثبت میگیره! اگه 4 تا عکس گذاشته بود بدون مطلب، اونوقت بالای 50 تا مثبت میگرفت! خب بعضی وقتا ما بچه های میلیتاری یه کم هم مطلب بخونیم، همه چیز عکس نیست! اگر چه مهم است. [/quote] محمد جان برای همین متن رو رنگی رنگی کردم که یک متن سیاه و یک دست نباشه . خود من به شخصه اگه همیچین متن طولانی ای رو میدیدم از خیر خواندن اش میگذشتم . برای همین بعضی جاها که به نظر خودم مهم تر بود رنگی کردم که خواننده بگه خوب حداقل اون ها رو بخوان ام و همینجوری همینجوری همه متن خونده بشه ---------------------------------- در همین رابطه دوستان را به مطالعه این کتاب جالب از تیمساران ناصر آراسته و منصور بختیاری دعوت می کنم: [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/Untitled%7E2.png[/img][/center] [url="http://upir.ir/93.3/%D8%AA%D9%88%D9%BE%D8%AE%D8%A7%D9%86%D9%87-%D8%AF%D8%B1-%D8%AF%D9%81%D8%A7%D8%B9-%D9%85%D9%82%D8%AF%D8%B3-%D9%86%D8%A7%D8%B5%D8%B1-%D8%A2%D8%B1%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D9%87-%D9%88-%D9%85%D8%B3%D8%B9%D9%88%D8%AF-%D8%A8%D8%AE%D8%AA%DB%8C%D8%A7%D8%B1%DB%8C-1391.pdf"]لینک دانلود[/url] همانطوری که دوستان اشاره فرمودند توپخانه ایران کارایی بسیار خوبی در جنگ داشت، که یک عامل آن مجهز بودن ایران به توپهای خودکششی بود که در اوایل جنگ عراق فاقد آنها بود. در نتیجه ایران سریعتر می توانست آتش توپخانه خود را جابجا نماید. این نکته را هم عرض کنم که عراق در سالهای دهه پنجاه میلادی تعدادی توپ 203 م م، مشابه توپهای ایران، به عنوان کمک نظامی از ایالات متحده دریافت نمود، فقط نمی دانم آیا آنها سی سال بعد همچنان در سازمان رزمی و عملیاتی ارتش عراق بودند یا خیر. احتمال می دهم که نبودند.

[quote] حالا یک خاطره خدمت شما عرض کنم که البته رزمندگان بیشتر اطلاع دارند در جاها و مناطقی که توپهای 175 و203 بودند واقعا جهنمی برای نیروهای عراقی بود زمانی که این توپها شلبک می کند دارای صدایی بسیار بلند هستند و تازه این شلیک بود ولی جهنم ان طرف بود که گلوله منفجره می شد که شعاعی در حدود 450 متر را در بر می گرفت که هر کسی در این شعاع قرار داست یعنی نابودی ، گلوله های 175 میلمیتری دارای وزنی معادل 64 کیلوگرم می باشد و بردش هم نزدیک به 37 کیلومتر با خرج 4 است . گلولهای 203 میلیمتری وزن گلوله اش را درست یادم نمی اید فکر کنم نزدیک 82 بود شرمنده این را یادم نیست . تعداد خدمه این نوع توپ 14 نفره برد 203 حدود 16.8 تعداد 50 دستگاه هم از این توپ امریکا به ارتش ایران تحویل داد. در ضمن این توپها هم کارهای از قبیل از گلوله گذاری وکلیه کارهای شلبک بصورت هیدرولیک انحام می شود وبه ازای هر شلبک لوله حتما بایستی پایین بیاید وبعد از گلوله گذاری به زاویه مورد نظر باز می گردد در قدیم شلبک کننده درکنار توپ می نشست . ولی الانم بایستی با ان 30 متر فاصله گرفت در ضمن به ازای هر 10000 شلبک لوله های 175 می بایستی عویض گردد ایران در زمان جنگ وبعد از ان تعدادی از این توپهای امریکایی ولوله های به جا مانده از [color=#ff0000]ویتنام [/color]را خریداری کرد برای بازسازی واورهال این توپها لازم بذکر است توپها همچون هواپیمای اف 14 فقط ارتش ابران وامربکا تا ان زمان که ما خدمت می کردیم داشت . الان اطلاع ندارم ولی 175 را مطمئنم که حتی اسرائیل هم نداشت . لازم بذکر این توپها دارای بیلی همانند بولدزر در پشت هستند که حتما می بایستی در زمین فرو رود والا در صورت شلبک توپ از جا کنده خواهد شد . در زمان اموزش به ما می گفتند اگر با این توپها سه دور در جا بزنید حدود 1.30 متر در خاکهای نرم فرو می رود البته خدا عالمه . دارای 4 دنده اتوماتیک در سمت راست راننده وفرمانش هم بصورت موتورسیکلت است . هر جا این توپها مستقر شود می بایستی یک اتشبار ضدهوایی در ان منطقه وجود داشته باشد . [/quote]

[quote name='tiger4' timestamp='1402688770' post='385671'] [size=5]کتاب شیر صحرا رو مطالعه کنید تا بدونید که تکاورانی مثل شهید سرلشگر آبشناسان - که قهرمان قهرمانان مسابقات تکاوران جهان در همان اسکاتلند که شما به کنایه به ان اشاره کردید - و یا امثال شهید سرلشگر شریف اشرف ها و شهید سرلشگر عبادت ها در کردستان چه کردند که فیدل کاسترو در دیدار با هیئت ایرانی گفت:من از انقلاب شما به اندازه پاکسازی کردستان شگفت زده نشدم!! این جمله از یک چریک مثل کاسترو بیانگر تمام مجاهدت های پرسنل سرافراز ارتش جمهوری اسلامی ایران هست - البته بیان شگفت انگیز بودن یا نبودن انقلاب اسلامی ما از جانب یک کمونیست مهم تلقی نمیشه مهم اشراف یک چریک بزرگ بر حماسه ای است که بزرگان ما در کردستان افریدند[/size] [size=5]برای بزرگ نشان دادن یک بخش لزوما لازم نیست که بخش دیگه رو کوچکتر جلوه داد[/size] [size=5]امثال شهید سردار بروجردی ها هم در کنار شهید ابشناسان حضور داشتند منتهی همگی فرماندهان نظامی معترف اند که بار اصلی ان با توجه به سابقه و اطلاعات نظامی بر عهده تیمسار ابشناسان به عنوان یک افسر ارشد نیروی مخصوص بود [/size] [size=5]و چه بسیار قهرمانانی که امروزه گوشه نشین شده و تریبونی برای بیان مطالبشان در قبال دلاورمردی های پرسنل ارتش ندارند و برخی ناجوانمردانه با سواستفاده از این موضوع حقایق را وارونه جلوه میدهند [/size] [size=5]به عنوان یکی از اعضای خانواده بزرگ ارتش جمهوری اسلامی ایران لازم دیدم به زعم خودم نکاتی را در ارتباط با این تحریف های متاسفانه دامنه دار بیان کنم [/size] [size=5]اعلام فداکاری های دلاورمردان در سایر نیروها برای نسل جوان لازم است منتهی نه با چاشنی تخریب سایر ارگان ها که قطعا خود شهدا هم از بیان این گونه مطالب رضایت ندارند [/size] [size=5]موفق باشید[/size] [/quote] تایگر جان ول این بنده خدا بکن نرود میخ آهنین در سنگ به هر بهونه ای به ارتش توهین میکنه حالا نمیدونم ارتش چیکار اش کرده . تذکر هم که میدی یا میگه من با فلانی و فلانی کار ندارم این ها خیلی بسیجی هستند و ... یا میزنه به صحرای کربلا

[quote name='Electro_officer' timestamp='1402595402' post='385245'] حالا چرا اسمش رو گذاشتن میمند!؟ [/quote] [color=#0000ff]مرحوم سرهنگ دوم فنی علی محمودی میمند در دوران حیات خود با پشتکاری خستگی ناپذیر سرپرستی چندین پروژه پژوهشی و ساخت را در هوانیروز ایران بر عهده داشت. مرحوم میمند چند سال پیش بر اثر عارضه قلبی درگذشت.[/color] این مطلب هم در مورد شهید میمند جالبه [quote] اگر دوستان یادشان باشه خیلی سال پیش نام مرحوم میمند پس از فوت ایشان به ناگهان در تمام رسانه های خارجی به عنوان پدر موشکی ایران و طراح موشک (جدید) شهاب-3 مطرح شد و داستانها درباره قتل وی به وسیله ماموران مخفی اسراییل ساخته و پرداخته شد! [/quote] [quote] این پروژه ها از سوی ناچاری و به دلیل محدودیت ها صورت میگرفت. خیلی ها بدون هیچ چشم داشتی برای به هدف رسیدن آنها روزها و شبها تلاش میکردند، بودجه ای هم صرف نمیشد و زمان هم به هدر نمیرفت زیرا اگر این کارها را نمیکردند با وجود تحریم ها کار دیگری نمیتوانستند بکنند. علاوه بر موانع خارجی متاسفانه موانع داخلی زیادی در راستای به نتیجه رسیدن پروژه های تحقیقاتی جهاد وجود داشته. تغییرات فرماندهان و مسئولان جهادهای خودکفایی نیروهای سه گانه ارتش که به دنباله آن موجب تغییر رویکرد این مراکز تحقیقاتی و کنسل شدن پروژه های قبلی میشد و بدون کسب نتیجه آنها پروژه های جدیدی شروع میشد. موانع دیگر دستهای پنهان وابستگان صنعت بود که در راه اجرای پروژه ها مانع تراشی میکردند. عده ای هم استانداردهای موجود نهاجا را از نیروی هوایی ایالات متحده بالاتر میدانستند و آنچنان با برخی پروژه ها برخورد میکردند که گویی نهاجا از ناسا هم بالاتر هست. مشکلی بعدی نبود بودجه بود. اگر معاونت تحقیقات یک کاری را بصورت موفقیت آمیز انجام میداد، جهت تولید انبوه آن در صنعت نیازمند بودجه بود که بعلت عدم تخصیص بودجه و نداشتن سرمایه پروژه های موفقیت آمیز هم فراموش میشدند. [/quote] [color=#008000]پروژه قدرت نیز پروژه ای بود که بدلیل کاهش توانایی موتورهای بالگردهای هوانیروز بالاخص کبراها که به دلیل عدم انجام تعمیر اساسی موتور بالگردها توسط یاشی و تعمیر غیر استاندارد موتورها در پنها صورت گرفته بود در پنها در سال 1368 به جریان افتاد. در ابتدا نتیجه جالب نبود و پروژه شکست خورد اما دوباره سال 1381 دستور العمل اجراییش اصلاح شد و به هوانیروز ابلاغ و بطور گسترده توسط هوانیروز و پنها انجام شد. علت ساخت راکت اندازهای کامپوزیت کاهش توان موتور و عدم امکان حمل 36 راکت همزمان برای کبراها در سالهای 1370 بود. لذا لانچر کامپوزیت میتواند امکان حمل تعداد بیشتری راکت زونی را فراهم نماید. کاهش shaft horse power موتورهای توربوشفت و حتی سایر موتورهای جت در همه جای دنیا وجود دارد. این امر به عمر موتور و سایکل و مجموع ساعات کار اون بستگی دارد و اورهال غیر اصولی نیز موجب کاهش توان آن میشود. ساختن پره های توربین و کمپرسور موتور تنها 2 درصد به SHP (در برخی موارد 4 درصد) اضافه مینماید. با اجرای پروژه قدرت مشکل کمبود توان موتورها حل شده و امکان حمله 36 راکت و حتی چهار موشک تاو بطور همزمان بر روی کبراها ممکن است.[/color]

صحنه ای از شهید کریمایی در سریال شوق پرواز بنده ارادت خاصی به این شهید دارم و همیشه مدیون جناب جنت سرشت هستم که ما رو به زیارت مزار این شهید بردند http://host3.aparat....eb821277461.mp4

[b][color=#ff0000]پروژه میمند هوانیروز[/color][/b] چندین سال پیش مقاله کوتاهی نوشته بودم درمورد یک پروژه خودکفایی هوانیروز اصفهان و آن را همراه عکسهایی که خودم گرفته بودم برای چاپ به مجله تازه تاسیس نوآور فرستادم. اما به دلایل نامعلومی مقاله منتشر نشد... تا امروز که تصمیم گرفتم آن را به دلایل تاریخی به همراه عکسهای مربوطه اینجا و تحت موضوع جدید "پروژه های خودکفایی هوانیروز" قرار بدهم. در اینجا از جناب قادرزاده برای کمک به تهیه این گزارش در آن زمان تشکر می کنم و برای ایشان هرکجا که تشریف دارند آرزوی سلامتی دارم. همچنین خواهش می کنم درصورت تمایل به پست مقاله در جاهای دیگر، نام مرجع (انجمن رهروان ارتش) و نویسنده قید شود. [center] [IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/01~20.jpg[/IMG] [color=#0000ff]ارتش و ژاندارمری ایران از سال 1975 تعداد قابل توجهی هلیکوپتر آگوستا-بل AB 206A/B جت رنجر 2 از کشور ایتالیا تحویل گرفتند. این هلیکوپتر چهار نفره، به موتور توربوشفت آلیسون 250-C20 با توان 317 اسب بخار در محور مجهز می باشد و کارایی مناسبی در شرایط کاربری دمای بالا-مرتفع (hot & high) دارد. در تصویر، یکی از هلیکوپترهای جت رنجر هوانیرز اصفهان، مسلح به شلیک کننده راکت هفت لوله ای دیده می شود. تاکنون چندین هلیکوپتر 206 به سیستم شلیک راکت میمند مسلح شده اند، و در میادین تیر و رزمایشهای مختلف با موفقیت مورد آزمایش قرار گرفته اند. هنگام شلیک راکت، تیرانداز ابتدا هدف را با دوربین اپتیکی نشانه گیری می کند، و سپس اقدام به شلیک می نماید.[/color][/center] هوانیروز ایران سالهای متمادی است که یکی از بزرگترین نیروهای هلیکوپتری جهان به شمار می رود، هر چند که سالها جنگ بی وقفه و دشواریهای ناشی از تحریمها، تاثیر خود را به وضوح برجا گذاشته است. به همین دلیل کارشناسان هوانیروز تلاشهای درخور توجه و شایان تقدیری را برای کاهش نیاز یگان خود به پشتیبانی فنی خارجی، رسیدن به خودکفایی واقعی، و افزایش توانایی امکانات موجود انجام داده اند. یکی از پروژه های تسلیحاتی مهم هوانیروز؛ پروژه میمند-6 است که پژوهش، امکانسنجی، طراحی و تجهیز هلیکوپتر دیدبانی و نفربر سبک آگوستا-بل AB206A/B جت رنجر 2 را با سیستم پرتاب هفت و یا دو لوله ای راکتهای 2.75 اینچی در برمی گیرد. این پروژه به همراه چند پروژه تسلیحاتی دیگر ارتش – از جمله ساخت کامل راکت انداز 2.75 اینچی – به یادبود مرحوم سرهنگ دوم فنی علی محمودی میمند نامگذاری شده است. مرحوم میمند تا پیش از فوت، سرپرستی این پروژه را به همراه سرهنگ فنی هوایی محمدرضا قادرزاده بر عهده داشتند. [center] [IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/02~20.jpg[/IMG] [color=#0000ff]مرحوم سرهنگ دوم فنی علی محمودی میمند در دوران حیات خود با پشتکاری خستگی ناپذیر سرپرستی چندین پروژه پژوهشی و ساخت را در هوانیروز ایران بر عهده داشت. مرحوم میمند چند سال پیش بر اثر عارضه قلبی درگذشت.[/color][/center] تجهیز هلیکوپتر AB 206 با سیستم شلیک راکت برای درگیریهای سبک، از این نظر اهمیت می یابد که می توان از آن برای جایگزین کردن هلیکوپتر رزمی AH-1J کبرا در برخی ماموریتهای عملیاتی که مستلزم نزدیک شدن زیاد به مواضع دشمن نمی باشد، یا اینکه باعث قرار گرفتن در معرض آتش پرحجم دشمن نمی شوند، بهره گرفت. این امر علاوه بر افزودن بر توان رزمی هوانیروز، از استهلاک هلیکوپترهای رزمی کبرا نیز می کاهد. همچنین می توان با استفاده از راکتهای فسفری رسام، از هلیکوپترهای مسلح 206 به طور موثرتری در نقش کنترلر هوایی خط مقدم AFAC)1) بهره گرفت. پیش از اجرای پروژه میمند، جنگ افزار اختیاری هلیکوپتر 206 منحصر به دو تیربار 7.62 میلیمتری MG3 جانبی، یا یک تیربار چند لوله گردان موسوم به مینی گان، در زیر بدنه، بوده که به دلیل برد موثر ناکافی 400 متر، و با توجه به پیشرفته تر شدن سیستمهای پدافند هوایی، هوانیروز ظرف در سالهای اخیر تصمیم گرفت تا تیربار را با سیستم دوربردتر شلیک راکت با برد موثر بیش از 6000 متر جایگزین نماید. این توانایی جدید به خلبانان هلیکوپترهای جت رنجر هوانیروز امکان می دهد تا ماموریتهای شناسایی مسلح را با توان رزمی بیشتر و در ارتفاع بالاتر، و در نتیجه ایمن تر، به انجام برسانند. بدین ترتیب هلیکوپتر 206 در ماموریتهای مبارزه با قاچاقچیان و اشرار تا حدی جانشین هلیکوپتر "استراتژیک" کبرا شده است. [center] [IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/03~18.jpg[/IMG][/center] [center][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/04~15.jpg[/IMG] [color=#0000ff]سرهنگ فنی هوایی محمدرضا قادرزاده و همکاران ایشان از هوانیروز اصفهان، هم اکنون مسوولیت اجرای چندین پروژه خودکفایی – از جمله تستر لانچر راکت و ساخت راکت انداز 2.75 اینچی – را بر عهده دارند.[/color][/center] بازسازی شلیک کننده های (لانچر) نوزده لوله ای LAU-61/A و هفت لوله ای LAU-68/A، و ساخت دستگاه آزمایشگر (test bench) راکت انداز 2.75 اینچی (70 میلیمتری) از سال 1376 در هوانیروز کرمان آغاز گردید، و چندی بعد با انتقال به مرکز صنایع یا علی هوانیروز در اصفهان، تحت نام پروژه میمند-2 و با سرپرستی سرهنگ قادرزاده ادامه یافت. با استفاده از دستگاه آزمایشگر لانچر می توان از آماده بودن قطعه اصلی راکت انداز، موسوم به "وقفه سنج" (یا اینتر والومتر)، و کل مجموعه راکت انداز اطمینان حاصل نمود. وظیفه اینتر والومتر، ایجاد و تنظیم وقفه های زمانی مشخص در روند شلیک راکت از لوله های مختلف راکت انداز می باشد. در آینده نزدیک راکت اندازهای 2.75 اینچی به طور کامل در ایران ساخته خواهند شد، و در ساخت لوله ها به جای فلز آلومینوم، از مواد مرکب استفاده خواهد شد، که حدود 27 کیلوگرم (60 پاوند) از وزن آنها خواهد کاست. یکی از ویژگیهای بارز میمند-6، وزن آن است که نسبت به سیستم تیربار افزایش نداشته، و در نتیجه تغییری در گرانیگاه (CG) هلیکوپتر ایجاد نمی نماید. گفته می شود که دقت هدفزنی این هلیکوپتر از کبرا نیز بیشتر است. وجود تحریمهای تسلیحاتی بر ضد ایران، تهیه شلیک کننده های راکت را برای ایران بسیار دشوار و گران کرده بود، که این نیاز با بازسازی و در نهایت ساخت این قطعات در کشور، رفع خواهد شد. [center][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/05~14.jpg[/IMG] [color=#0000ff]نخستین دستگاه تستر راکت انداز 2.75 اینچی در سال 1382 تکمیل شد. این دستگاه با در نظر گرفتن امکانات موجود کشور طراحی شده، و در نتیجه ساخت آن نسبت به نمونه های خارجی – همچون آزمایشگر لانچر پیش-از-پرواز PKTS-RS ساخت شرکت هندی سیگما، ارزانتر تمام می شود. روشن شدن هر یک از چراغها در هنگام آزمایش لانچر، نشان دهنده ایراد فنی در لوله مربوطه در شلیک کننده راکت است، در نتیجه می توان به سرعت تنها آن لوله را تعویض یا تعمیر نمود.[/color][/center] مجموعه سیستم میمند-6 عبارت است از دوربین مدل SFOM-83A که در داخل سقف کابین در مقابل تیرانداز نصب می شود، جعبه حاوی مدارهای الکترونیکی (black box) که درست روی محور پیچش2 قرار دارد، و راکت اندازهای آلومینومی که به طور کامل در ایران طراحی و ساخته شده اند. این دو پروژه، همچون برنامه های دیگری از جمله پروژه نور (تبدیل لاشه یک هلیکوپتر سانحه دیده بل 214A به مدل آموزشی زمینی)؛ پروژه ارسلان (بازسازی کامل یک فروند هلیکوپتر کبرا) و پروژه کاشف (آزمایشگر سیستمهای رادیویی هلیکوپتر)، در مرکز تحقیقات و جهاد خودکفایی پایگاه هوانیروز کرمان، مرکز آموزش وطنپور و پایگاه پشتیبانی عمومی اصفهان (صنایع یا علی) تکمیل شده است. [center][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/06~11.jpg[/IMG] [color=#0000ff]در آینده نزدیک این راکت اندازها به طور کامل در ایران ساخته خواهند شد، و در ساخت لوله ها به جای فلز آلومینوم، از مواد مرکب استفاده خواهد شد، که 27 کیلوگرم (60 پاوند) صرفه جویی وزنی در پی خواهد داشت.[/color][/center] دیگر پروژه های خودکفایی هوانیروز عبارتند از: پروژه فجر (بازسازی تعدادی هواپیمای از رده خارج شده سسنا U-17A/B (نوع نظامی سسنا 180 اسکای واگن)؛ پروژه حافظ که در چارچوب آن بیش از 120000 قطعه مورد نیاز هوانیروز شامل انواع قطعات بدنه، قطعات حساس،3 تند-مصرف،4 انواع شیشه هلیکوپتر، اقلام پلاستیکی، کامپوزیت (مواد مرکب)، صندلی هلیکوپتر، قطعات الکترونیکی به صورت ابتکاری یا مهندسی معکوس طراحی و ساخته شده است؛ و همچنین پروژه قدرت (ساخت دیسک کمپرسور موتور T55-L-11C هلیکوپتر شینوک)، ساخت شبیه سازهای پرواز هلیکوپتر، و بازسازی انواع هلیکوپترهای آسیب دیده هوانیروز را باید به این فهرست افزود. یکپارچه سازی موشک هوا-به-هوای گرمایاب AIM-9 سایدوایندر با هلیکوپتر کبرا نیز یکی دیگر از فعالیتهای بارز هوانیروز ارتش است. فرزین ندیمی ---------------------------- 1- AFAC= Airborne (Armed) Forward Air Controller 2- torsion shaft محور حامل سیستم جنگ افزار که امکان گردش شلیک کننده ها (5 درجه به بالا و 35 درجه به پایین) را فراهم می آورد، و تنشهای پیچشی را نیز جذب می کند. 3- critical items 4- fast-running items [url="http://rahrovan-artesh.ir/topic/770-پروژه-های-خودکفایی-هوانیروز/#entry10782"]منبع[/url]

با عرض سلام و ارادت خدمت دوستانم در انجمن امروز این مطلب رو دیدم و بسیار برایم جالب و با شگفتی همراه بود دلم نیومد مکتوبش نکنم تا دوستان از این دلاوری این مرد بزرگ بی اطلاع باشند . شرح عملیات از زبان سرهنگ خلبان ابراهیم رحیم نواز : [center] [IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/01~19.jpg[/IMG] سرهنگ رحیم نواز نفر اول از سمت راست[/center] درود بر دوستان ، در تاریخ 59/10/07 ماموریتی ابلاغ شدکه دشمن دارد یک جاده احداث می کند که آبادان را کاملا محاصره کند ، تیم آتش از منطقه (( شامل دو فروند کبری و 206 رسکیو جناب شریفی ، اینجانب با کمک خلبان حسینی )) ماهشهر به سمت مختصات به پرواز در آمد و وارد منطقه شدیم . فقط دو یا سه پدافند از آنجا مراقبت می کرد .به دلیل کار کردن مخفیانه فکر اینکه نیروی ما متوجه نخواهد شد وارد عملیات شدیم . پدافند ها رو زدیم و تعدادی نیروهم از بین رفت ، توپ 20 mm هلی کوپتر من عمل نکرد. جناب شریفی هم دیگر مهمات نداشت . من به سید حسینی گفتم : سید خشاب ز3 من رو بگیرو این تعداداز وسایل نقلیه که شامل اتوبوس و کامیون 10 چرخ مانده بود را ا کار بینداز. سید هم موافقت کرد پیاده شد و شروع به زدن وسایل نمود به جاهای حساس تیر می زد .وسایل باقی مانده نیز از بین رفت و یک مهندس را به اسارت گرفتیم . ولی بعلت جا نداشتن 206 نفر عراقی روروی توپ 20 میلیمتری کبری جناب شریفی سوار کردیم و سرش رو داخل کابین جلو کردیم و با سرعت زیر 40 نات به قرارگاه برگشتیم .آنجا بود که از ما پوکه فشنگ اسلحه ام رو خواستنماموریت رو شرح دادم و افسر رکن دوم با 206 جهت بررسی بیشتر اعزام شدند . بعد از بازگشت تیر اندازی ما رو تایید کرد و خسارت وارده بر دشمن را قابل توجه دانست . [center] [IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/02~19.jpg[/IMG] متن نامه این دلاور در شرح ماموریت و درخواست فشنگ جایگزین :[/center]

[quote name='death' timestamp='1402479512' post='384589'] البته من بختياري نيستم نميتونم حس بختياري ها رو زمان گوش دادن به اين اهنگ درست درمون درك كنم ولي يه جورايي حس شهادت طلبي فكر كنم داشته باشه! [/quote] من هم بختیاری نیستم و حتی معنی اش رو نفهمیدم ( به جز خواندن ترجمه ) ولی وقتی گوش کین حس خیلی جالبی داره

[quote name='A7Up' timestamp='1402461524' post='384506'] دولت عراق امروز حکم دستگیری ژنرال علی غیدان فرمانده نیروی زمینی ارتش عراق و سپهبد عبود کنبر معاون رئیس ستاد مشترک ارتش رو اعلام کرد.. [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10286/iraqi_command.jpg[/img][/center] [center][/quote] چرا ؟ به جرم خیانت ؟ [/center] [center]زینَُ بَرگم بَوَنیت واوُ مادیونم[/center] [center][color=#ff0000]زین و برگم را به مادیانم ببندید[/color][/center] [center]خَوَرِم بوُریتو سی هالوُونم[/center] [center][color=#ff0000]خبر مرا برای دایی هایم ببرید[/color][/center] [center]دایَه دایَه وقت جنگه[/center] [center][color=#ff0000]ای مادر، ای مادر هنگام جنگ است[/color][/center] [center]دایَه دایَه وقت جنگه[/center] [center][color=#ff0000]ای مادر، ای مادر هنگام جنگ است[/color][/center] [center]قطار که بالا سرم پورش ز شَنگه[/center] [center][color=#ff0000]قطار بالای سرم پر از فشنگ است[/color][/center] [center]د قلا کرده و در شمشیر و دَسش[/center] [center][color=#ff0000]از قلعه بیرون زده و شمشیر به دست اوست[/color][/center] [center]چیو طلا بَرق می زنه لقام اسبش[/center] [center][color=#ff0000]لگام اسبش مانند طلا برق می زنه[/color][/center] [center]دایَه دایَه وقت جنگه[/center] [center][color=#ff0000]ای مادر، ای مادر هنگام جنگ است[/color][/center] [center]دایَه دایَه وقت جنگه[/center] [center][color=#ff0000]ای مادر، ای مادر هنگام جنگ است[/color][/center] [center]قطار که بالا سرم پورش ز شَنگه[/center] [center][color=#ff0000]قطار بالای سرم پر از فشنگ است[/color][/center] [center]نازیه ته سی بکو جومه برته[/center] [center][color=#ff0000]نازی، جامه سیاه بر تن کن [/color][/center] [center]دور کردن تو قورسو شیر نرته[/center] [center][color=#ff0000]شیر مرد تو را در گورستان آویزان کرده اند [/color][/center] [center]دایَه دایَه وقت جنگه[/center] [center][color=#ff0000]ای مادر، ای مادر هنگام جنگ است[/color][/center] [center]دایَه دایَه وقت جنگه[/center] [center][color=#ff0000]ای مادر، ای مادر هنگام جنگ است[/color][/center] [center]قطار که بالا سرم پورش ز شَنگه[/center] [center][color=#ff0000]قطار بالای سرم پر از فشنگ است[/color][/center] [center]کُر سیول اسپی بَکُش خینَم حرومت[/center] [center][color=#ff0000]پسر سبیل سفید، مرا بکش و خونم حرامت باد[/color][/center] [center]تا قیامت می مونه ای ننگ به نومت[/center] [center][color=#ff0000]تا قیامت این ننگ به نامت باقی خواهد ماند[/color][/center] [center]دایَه دایَه وقت جنگه[/center] [center][color=#ff0000]ای مادر، ای مادر هنگام جنگ است[/color][/center] [center]دایَه دایَه وقت جنگه[/center] [center][color=#ff0000]ای مادر، ای مادر هنگام جنگ است[/color][/center] [center]قطار که بالا سرم پورش ز شَنگه[/center] [center][color=#ff0000]قطار بالای سرم پر از فشنگ است[/color][/center] [center]برارونم خیلیین سی صد هزارن[/center] [center][color=#ff0000]برادرانم خیلی هستند، سی صد هزار[/color][/center] [center]برارونم خیلیین هزارهزارن[/center] [center][color=#ff0000]برادرانم خیلی هستند، هزار هزار[/color][/center] [center]سی تقاص خینه مِه سَر وَر میارن[/center] [center][color=#ff0000]برای تقاص خون من پیش خواهند آمد[/color][/center] [center]دایَه دایَه وقت جنگه[/center] [center][color=#ff0000]ای مادر، ای مادر هنگام جنگ است[/color][/center] [center]دایَه دایَه وقت جنگه[/center] [center][color=#ff0000]ای مادر، ای مادر هنگام جنگ است[/color][/center] [center]قطار که بالا سرم پورش ز شَنگه[/center] [center][color=#ff0000]قطار بالای سرم پر از فشنگ است [/color][/center] [url="http://s5.picofile.com/file/8111105518/reza_saghayi_daya_daya.mp3.html"]دانلود ترانه[/url]

محمد جواد لاریجانی در کنار هلیکوپتر هوانیروز

اتفاقا من هم موافقم تایپیک ایجاد بشه و اونجا بخث بشه تا این تایپیک هم به حاشیه نره چرا حرف تو دهن آدم میگذاری من کی این فداکاری ها رو زیر سوال بردم ؟ جوابتون رو هم نمیدم و میگذارم برای همون تایپیکی که ایجاد کردید .

فعلا جواب اول [quote] آدم از تعجب شاخ در میاره که بعضی ها تا چه حد پر رو تشریف دارند عراق بعد از عمیات مروارید دیگر حضور گسترده ای روی البکر و العمیه نداشت ولی در طول جنگ گاهی از آنها برای جاسوسی و رد گیری کشتیهای ایرانی استفاده میکرد الیته با نفرات کم تعداد وقتی نفرات عراق کم بوده پس برادرا چه نیازی به حمله گسترده به سکوها داشتند بعد از مروارید چندین مرتبه تکاوران تاسیساتی که عراق روی سکوها بازسازی کرده بود را با حملات شبانه منهدم کردند و این داستان تا آخر جنگ ادامه داشت. سپاه تا جایی که من به یاد میارم فقط قایق داشت که روی بعضی از آنها مینی کاتیوشا و تیربار دوشکا نصب کرده بود و اگر می خواستند در خلیج فارس به کشتی یا جایی حمله کنند آر پی جی هم با خود بردند. [/quote] البته بیشتر منظور با جناب محمد هست با اون داستانشون

[quote name='MR9' timestamp='1402372845' post='384092'] [color=#ff0000]البته عزیزجان بنده جمله آخری شما را به هیچ وجه مصداق و درخور این انجمن علمی نمی دونم ( دوستان باید نظر بدهند )،[/color] اما بنده سعی می کنم عکس این ابتکار فوق العاده رو برای شما اسکن کنم و بذارم . منبع بنده هم سری کتاب های فوق العاده " [color=#ff0000]گزارش عملیات[/color] " دفتر مطالعات و تحقیقات جنگ سپاه ، جزوات و کتب دوره عالی دافوس سپاه و مصاحبه و گفتگوی بنده با یکی از عزیزان مسئول شرکت کننده در این عملیات غرور آفرین بود . در ضمن مشکلاتی که شما فرمودید ،را بچه های نیروی دریایی تازه تاسیس سپاه در آن موقع با آن مواجه شدند و صد البته آنها را حل کردند . حتی برای زخمی ها و شهدای احتمالی غواص که جزو نیروهای خط شکن بودند ، یک بهداری شناور هم تدارک دیده بودند و اتفاقا" به کار هم آمد . با توجه با اینکه آن موقع از صنایع نظامی و کشتی سازی نظامی الان ، خبری نبود و سپاه با توان نیروهای خودش ، راکت اندازهای 107 م.م مینی کاتیوشا ، توپ های 106 م.م و..... را به دریا برد و امتحان کرد و البته در آن موقع نیاز نیروهای عمل کننده و خط شکن را بر طرف کرد . نمونه بازر آن را می تونید الان در نوآوری های نیروی دریایی سپاه مشاهده کنید . البته بخشی از صحبتهای شما درست است ، امواج دریا و فورس آب نمی ذاره شلیک دقیقی صورت بگیرد اما صرف وجود این تجهیزات برای نیروهای عمل کننده یک قوت قلب بود ، آن هم با توجه به نزدیکی این دو تا اسکله به ساحل عراق و پشتیبانی نیروی هوایی و نیروی دریایی نصف و نیمه عراق که با شناورهای کلاس اوزا صورت می گرفت . [/quote] اول از همه بگم که اون جمله آخر رو به عنوان ضرب المثل از کار محال به کار بردم . امیدوارم ناراحت نشده باشید اگر شدید شرمنده برنامه ای برای ناراحت کردن شما نداشتم در این مورد استفاده از این شناور ها و داستانی که جناب محمد تعریف کردند اجازه بدهید بعد از تحقیق جواب خواهم داد

شک دارم چون اگه همچین کاری میشد موشک ها و هلیکوپتر ها و جنگنده های عراقی همه رو نابود میکردند بعد شناور ساختن که به همین راحتی نیست که . بد باشه با یه موج نابود میشه تازه وزن این ها رو هم در نظر بگیر آمریکا خواست تو نورماندی تانک بیاره با همین شیوه ای که شما گفتی هیچ کدوم نرسید با این که فاصله چند کیلوتر بیشتر نبود تی 55 که سبک نیست که همینطوری ... خلاصه حرف شما مصداق بارز یه چی بگو که بگونجه هست

اول از همه بگم جناب Mr_Fox خودش فالکون باز هست ، پس جلو قاضی و ملغ بازی دوم [quote] طبق بعضی منابع ایران خودش دو فروند اف 16 هاش رو تحویل گرفته بود که یکی رو اگه اشتباه نکنم به پاکستان داد و در ازاش یکسری تجهیزات دیگه دریافت کرد و یکیش هم سرنوشتش معلوم نیست. [/quote] هیچ اف 16 ای تحویل ایران نشد زوان تحویل سال 61 بود نه 57 اون دو تا هم به هیچ دردی از ما نمیخورد که 4 سال زودتر تحویل بدند . و [color=#0000ff]عکس اون دو اف 16 یرانی هم از شاهکار های شادروان استاد شماس هست[/color] سوم [quote] بعد از اون ونزوئلا یکی از کاربران اف 16 هست و ایران هم که حداقل در زمان هوگو چاوز روابط بسیار نزدیکی با این کشور داشته و قراردادهای نظامی هم بین این دو کشور وجود داره . [/quote] اف 16 های ونزوئلا همه از مدل های قدیمی تر هستند و خلاصه به روز نیستند و داده ی زیادی رو برای ما به همراه نخواهند داشت چهارم [quote] در ضمن این سرهنگ مازندرانی دیگه کیه؟ نگاه عزیز من این بشر مطلقا هیچ اطلاعاتی نمیتونه از وضعیت نیرو هوایی داشته باشه ، اون هم به یک دلیل ! حفاظت اطلاعات ارتش ! [/quote] خوشحالم که شما این فرصت رو پیدا نکردید تا با این عزیز از نزدیک ( سر یک میز ) آشنا بشید . در واقعه بیشتر برای این بزرگوار خوشحالم بعد حفاظت اطلاعات ارتش که چی حفاظت اطلاعات ارتش از کجا گذاشته شما بفهمید که ما دو تا اف 16 داشتیم یکی رو دادیم پاکستان اون یکی رو هم بردیم ناکجا آباد . حرف تون تناقض داره با هم بعد جناب مازندرانی چه حرفی رو زدند که افشای راز های نیروی هوایی باشه تو این مدت هر چی پرسیدیم هنوز که هنوزه در مورد برد دقیق رادار تامکت حرفی نزدند ، پس خودشون مسلما بهتر میدونند چه حرفی باید گفته بشه و چه حرفی نه پنجم [quote] فقط کسانی که در ستاد مشترک فرماندهی هستند از این اطلاعات کشور با خبر هستند ! اون ها هم هر کدام در حوزه اختیارات خود ! [/quote] احتمالا شما در ستاد مشترک حضور دارید که با این اعتماد به نفس حرف میزنید