[right]درود،[/right] [right]ببخشید چون سرم شلوغ بود. نتونستم به تاپیک سر بزنم.[/right] [right]ظاهرا دوستان جواب سوالات یکدیگر را دادند.[/right] [right]موفق باشید[/right]

بسم الله الرحمن الرحیم موشک هوا به هوای مدرن آر-74 ترجمه و تالیف : مهدی زمانی صاحب امتیاز : مجله هوافضا چاپ شده در شماره اسفندماه 91 مقدمه » امروزه تسخیر آسمان ها در جنگ ها یکی از دغدغه های اصلی ابرقدرت ها به شمار می رود. طبق استراتژی های جنگی هر کشوری که آسمان را در اختیار خود داشته باشد، توانسته تا 50% از دشمن جلوتر باشد. پس از جنگ سرد و با توسعه تدریجی موشک های هوا به هوا، در جنگ های هوایی مدرن، طبیعتا هر جنگنده ای که موشک قدرتمندتری را با خود حمل کند، پیروز میدان است. در این مقاله سعی به معرفی اجمالی موشک مدرن هوا به هوای آر وی وی – ام دی[1] شده است. توسعه » شوروی سابق و روسیه امروزی در توسعه انواع موشک های هوا به هوا همواره یکی از کشورهای پیشرو بوده است. بعد از رونمایی هواگردهای پنهانکار ایالت متحده نظیر اف-117(نایت هاوک)[2]، اف-22 (رپتور)[3] و بعد از آنها اف-35 (لایتنینگ)[4]، روسیه کم کم بوی خطر را استشمام کرد و توسعه جنگ افزارهایی برای مقابله با این جنگنده های پنهانکار را در دستورکار شرکت های توسعه دهنده روسی قرار داد. آخرین دست آورد روس ها برای مقابله با این پرنده ها سوخو-پک فا (تی-50) [5]بود. ولی همانطور که گفته شد موشک ها نقش اصلی را در جنگ های هوایی اجرا می کنند. بنابراین روسیه به طور سری و مخفیانه توسعه یک موشک هوا به هوای مدرن برای جنگنده های نسل پنجمش را شروع کرد. دقیقا مشخص نیست که توسعه چنین موشکی از چه سالی آغاز شده است و به دلیل مخفیانه بودن این طرح اطلاعات بسیار محدودی از این موشک در دسترس قرار دارد. موشک آر وی وی-ام دی یک موشک هوا به هوای مدرن برد نزدیک است که برای مقابله با جنگنده های مدرن نسل پنجم توسعه یافته است و هنوز مراحل آزمایشی خود را طی می کنند. کارشناسان این موشک را از خانواده موشک های آر-73 (ویمپل)[6] می دانند. این موشک های جدید برای مقابله با انواع پهپادها، بالگردها، بمب افکن های تاکتیکی و البته جنگنده های پنهانکار نسل پنجم توسعه یافته اند. بر طبق اذعانات یک فرمانده روسی این موشک ها مراحل آزمایشی خود را در صحرایی در روسیه پشت سر گذاشته اند و ممکن است تا سال 2013 به بهره برداری انبوه برسند. طراحی» همانطور که ذکر شد موشک های آر وی وی-ام دی نمونه ارتقا یافته موشک های آر-73 هستند. گفته می شود این موشک های جدید مقاوت بالایی در برابر جمینگ [7]و جنگ الکترونیک [8]دارند و به راحتی منحرف نمی شوند و درصد خطای آنها بسیار پایین است. بر طبق گفته های مقامات روسی این موشک ها وقتی بر روی هدفی قفل راداری انجام می دهند تقریبا شکستن قفل راداری آنها غیرممکن است. می توان گفت از نظر دقت بسیار شبیه به موشک های فونیکس [9]ایالت متحده در سه دهه پیش عمل می کنند با این تفاوت که موشک های فونیکس می توانستند جنگنده های نسل سوم را به راحتی منهدم کنند ولی موشک های آر وی وی- ام دی، مخصوص تعقیب و انهدام جنگنده های نسل پنجم توسعه یافته اند. روس ها به قدری به این موشک اطمینان دارند که درصد تخریب آن را 100% اعلام کرده اند. علاوه بر توانایی بالای این موشک ها در برابر جنگ الکترونیک می توان به مانورپذیری بالای این موشک ها نیز اشاره کرد. موتورهای این موشک ها، نازل هایی را برای تغییر مسیر در دهانه موتور دارند که به موشک توانایی افزایش یا کاهش سرعت و در نهایت مانورپذیری بالاتر را می دهند به طوری که موشک ها می توانند فشاری برابر با 12 جی را تحمل کنند ، لازم به ذکر است که این موشک از سوخت جامد استفاده می کند. از این رو علاوه بر مسافت های دورتر این موشک ها می توانند در داگفایت [10]ها نیز مورد استفاده قرار گیرند. موشک ها از دو سیستم هدایت متفاوت اعم از هدایت فعال راداری و یا هدایت لیزری بهره ببرند. آر وی وی – ام دی از یک کلاهک جنگی 8 کیلوگرمی بهره می برد که برای چنین موشکی با برد کم معقول است، وزن کلی موشک نیز در حدود 100 کیلوگرم و طول موشک نیز برابر با 3 متر می باشد. قطر موشک برابر با 17 سانتی متر و طول بالچه های آن برابر با 51 سانتی متر است. طول سکان موشک نیز حدود 38 سانتی متر است. بنابر به گفته های سایت رسمی جینز، این موشک بسیاری از برنامه های پر هزینه را برای توسعه موشک های مدرن و تاکتیکی برچیده اند و به نوعی می توان آن ها را موشک های آر-73 (ویمپل) مدرن دانست. گفته می شود اسم این موشک ها در آینده ای نه چندان دور به آر-74 تغییر کند موشک ها می توانند در هر زمان از روز و در هر شرایط آب و هوایی و همچنین در هر زاویه ای شلیک شوند.این موشک های می توانند پس از رها شدن از جایگاه خود در هوا هر هدفی را تا فاصله 300 الی 40000 متری و ارتفاع 20 الی 20000 متری منهدم کنند. مدل های پیشرفته تر از این موشک تحت نام آر وی وی – ام دی ال نیز ساخته شده اند که به مراتب به روز تر هستند. گمان می رود این موشک ها بر روی جنگنده های نسل جدید روسیه نظیر سوخو تی-50، میگ-31[11] (فاکس هاند) و سوخو-35 [12](سوپر فلانکر) حمل شود. جمع بندی » بنابر اطلاعات بسیار محدودی که از این موشک های مدرن در دسترس است می توان اذعان کرد که این پروژه نیز قطعا در راستای اهداف قبلی روسیه در قبال هواگردهای پنهانکار بوده است. این موشک کوتاه برد گزینه خوبی برای مقابله با هواگردهای پنهانکار به خصوص در داگفایت ها به شمار می رود. البته روسها مانند سایر ابرقدرت ها در معرفی جنگ افزارهای خود کمی بزرگنمایی می کنند. بنابراین تا زمانی که این موشک مانند دیگر تجهیزات نظامی در یک جنگ واقعی آزمایش نشود، نمی توان تنها به اطلاعات منتشر شده از آن اکتفا نمود. منابع» http://www.deagel.co...a001033002.aspx http://eng.ktrv.ru/p...ng/323/503/566/ http://www.ruaviatio...012/12/25/1428/ http://www.janes.com...x?id=1065972202 [1] RVV-MD [2] F-117 Nighthawk [3] F-22 Raptor [4] F-35 Lightning [5] Su-PAK FA (T-50) [6] R-73 Vymple [7] Jamming [8] Electronic war [9] Phoenix (AIM-54) [10] Dogfight [11] Mig-31 Foxhound [12] Su-35 Superflanker

انشاالله که اینطور باشه و فقط قصدتون بالا بردن سطح علمی جامعه باشه

ویرایش شد OPS

البته این مطلب ویرایش نشده است..... برای مطالعه مقاله کامل مجله هوافضا شماره بهمن ماه رو بخونین. بهتر است به دانشنامه جینز (ترجیحا دایره المعارف انگلیسی) که یک کتاب قطور است مراجعه کنید. که اکثر اطلاعات و امار و ارقام از این دانشنامه معتبر برگرفته شده است. دیگر منابع ای یو اس ایرپاور و برخی مجلات علمی معتبر هستند. مقاله نیز توسط ویراستارهای علمی مجله هوافضا وابسته به وزارت دفاع تائید شده است. فکر نکنم شما از ایشون در رابطه با این مسائل اطلاعات بیشتری داشته باشین؟ اینطور است؟ موفق باشید

بسم الله الرحمن الرحیم .::مقایسه سامانه های پدافندی هاوک و پیچورا ::. مهدی زمانی مقدمه» همانطور که می دانید از آن جایی که اکثر هواگردها برای رهاسازی بمب هایشان بر روی اهداف از پیش تعیین شده ، مجبور هستند که در ارتفاع پایینی از سطح زمین پرواز کنند. این ارتفاع معمولا بین 25000 الی 35000 فوت در نظر گرفته می شود و بهترین حالت برای رهاسازی تسلیحات هوا به زمین به شمار می آید. از این رو متخصصان پدافندی دنیا تمرکز بیشتری بر سامانه های پدافندی برد کوتاه و متوسط دارند. در این مقاله سعی شده است تا به مقایسه دو سامانه پدافندی موفق دنیا در زمینه برد کوتاه پرداخته شود و مزایا و معایب هر یک از این سامانه ها به طور جداگانه مورد بررسی قرار گیرد: آشنایی مختصر با هاوک (اِم آی اِم – 23 هاوک ): سامانه پدافندی MIM-23 Hawk، یک سامانه پدافندی برد کوتاه و متوسط ساخت ایالت متحده آمریکا است. این سامانه توسط شرکت Raytheon توسعه یافت و در آگوست سال 1960 میلادی وارد خدمت شد. هر یک از موشک های این سامانه های پدافندی حدود 635 کیلوگرم وزن داشته و نزدیک به 40 میلیون دلار هزینه دارد. موشک های این سامانه هر کدام 250 هزار دلار ارزش دارند، طول تقریبی این موشک ها حدود 5 متر و قطر آنها برابر با 37 سانتی متر است. هاوک می تواند 74 کیلوگرم مواد منفجره موثره با خود حمل کند. موتور موشک های این سامانه از نوعی سوخت جامد استفاده می کنند و طول بالچه های این موشک به 120 سانتی متر می رسد. هاوک محدوده عملکردی 1.5 الی 45 کیلومتر را داراست و می تواند هر هواگردی را تا فاصله 20000 متری از سطح زمین تهدید کند. این موشک سرعتی برابر با 2.4 ماخ را داراست و از هدایت فعال راداری استفاده می کند. آشنایی مختصر با پیچورا (سام-3 پیچورا ): سامانه پدافندی سام-3 پیچورا، یک سامانه پدافندی برد کوتاه و متوسط ساخت شوروی سابق است این سامانه توسط شرکت آلماز-آنتِی توسعه یافت و نهایتا در سال 1961 میلادی وارد به خدمت شد و بعدها توسط کشورهای دیگر نظیر لهستان، بلاروس و خود کشور روسیه ارتقا داده شد از این رو مدل های بسیار متفاوتی از پیچورا در سراسر جهان وجود دارد ولی اگر بخواهیم اختصارا نگاهی به این سامانه بیاندازیم باید بیان کنیم که هر یک از موشک های این سامانه 953 کیلوگرم وزن دارند که 72 کیلوگرم آن را مواد منفجره قوی تشکیل می دهند. موشک های این سامانه 6 متر طول و حدود 37 سانتی متر قطر دارند. طول بالچه های این موشک ها به 220 سانتی متر می رسد. این موشک ها از موتوری با سوخت جامد استفاده می کنند و محدوده عملکردی برابر با 35 کیلومتر و ارتفاع پوششی برابر با 20000 متر را دارند. سرعت موشک های این سامانه به 3 الی 3.5 ماخ می رسد. مقایسه » باید به این نکته توجه کنیم که از هر دو سامانه مدل های متفاوتی ساخته شده است و با توجه به توسعه گام به گام سیستم های پدافندی در دنیا نمی توانیم مشخصات کاملی را از یک سامانه ارائه دهیم. به همین دلیل سعی شده است تا آخرین ارتقاهایی که توسط کشورهای سازنده اعمال شده است، در نظر گرفته شود. مشخصاتی که در بالا ذکر شد مربوط به مدل های اِم آی اِم – 23 هاوک (کِی/جِی) و سام-3 پیچورا 2 اِم، می باشد. برای مقایسه این سامانه ها بهتر است در ابتدا به تاریخچه و کارنامه عملکرد آنها نگاهی بیاندازیم: تاریخچه سامانه پدافندی هاوک: سامانه پدافندی هاوک در سال 1960 میلادی وارد به خدمت شد و در مدت زمان نسبتا کوتاهی به اکثر کشورهای متحد آمریکا و همچنین کشورهای عضو ناتو صادر شد. این سامانه در بسیاری از کشورهای عربی و حتی ایران به کار گرفته شد و کارنامه نسبتا خوبی را از خود در دفاع مقدس به جای گذاشته است. شاید بتوانیم اولین کاربرد این سامانه را در یک میدان نبرد واقعی در طی جنگ شش روزه اعراب و اسرائیل بر شماریم. در طی این جنگ در سال 1967 میلادی، اسرائیل با به کار گیری مدلهای اولیه هاوک توانست نیروی هوایی اعراب را تا حد زیادی غافلگیر کند و نیروی هوایی مصر را تقریبا بی اثر کند. هر چند که هاوک در طی جنگ خلیج فارس توسط آمریکا به کار گرفته نشد، ولی کویت آن را در این جنگ به کار گرفت و توانست توسط آن 22 جنگنده به همراه یک بالگرد رزمی عراق را منهدم کند. همانطور که اشاره شد هاوک یک سامانه برد کوتاه و متوسط است و حداکثر می تواند تا فشار 15 جی را تحمل کند، ولی در طی دفاع مقدس با استقرار این سامانه در ارتفاعات بلند، این سامانه موفق شد یک جنگنده میگ-25 (فاکسبت) عراقی را منهدم کند، هاوک توانست جنگنده های دیگر عراقی را که اکثرا از جنگ الکترونیک بی بهره بودند و یا تکنولوژی ضعیفی از این سیستم را داشتند را به راحتی منهدم کند و برای میگ ها و سوخوهای عراقی دردسرهای زیادی را ایجاد کند. لازم به ذکر است که جنگنده میگ-25 یکی از هواگردهای بروز بود که می توانست در ارتفاعات بسیار بالا پرواز کند. بعدها تفنگداران دریایی ایالت متحده آمریکا به همراه سازمان دفاع موشک بالستیک (بی اِم دی اُ) اقدام به تامین بودجه برای ارتقای این سامانه پدافندی را فراهم کردند و هاوک توانست جهت انهدام موشک های کوتاه برد بالستیک نیز ارتقا یابد. تاریخچه سامانه پدافندی پیچورا: سامانه پدافندی پیچورا نیز در سال 1961 میلادی وارد به خدمت شد و در مدت بسیار کوتاهی به اکثر نقاط جهان صادر شد. به طوری که در اکثر جنگها می توانیم ردی را از این سامانه مشاهده کنیم. اولین به کار گیری این سامانه در طی جنگ اعراب و اسرائیل بود. در طی این جنگ اعراب با بکار گیری سام-3 (پیچورا) توانستند حدود 46 جنگنده اسرائیلی را که اکثرا از نوع اف-4 (فانتوم ) بودند را زمینگیر کنند، البته برای شکار این تعداد جنگنده صدها فروند از این نوع موشک شلیک شد که اصلا آمار امیدوار کننده ای به شمار نمی رود، علت اصلی این ناکامی را می توان در ضعف مدل های اولیه پیچورا در زمینه جنگ الکترونیک دانست.در جنگ ویتنام نیز، ویتنامی ها با به کار گیری سامانه برد کوتاه پیچورا توانستند تعداد زیادی از جنگنده های آمریکایی را سرنگون سازند. البته باید علت این موفقیت را تا حد زیادی در تعداد و تراکم زیاد انواع پدافندهای روسی در نظر بگیریم. این سامانه بعدها در سال 1985 میلادی در جنگ لیبی و ایالت متحده نیز به کار گرفته شد. ولی شاید بتوان بزرگترین دست آورد پیچورا را در انهدام هواپیمای پنهانکار اف-117 آمریکا در طی جنگ یوگسلاوی دانست. این پرنده پنهانکار توسط سرهنگ ذالتون دانی فرمانده یکی از واحدهای پدافندی سام-3 شکار شد. پیچورا در طی جنگ هشت ساله ایران و عراق نیز توسط عراقی ها به کار گرفته شد و توانست مشکلات زیادی را برای نیروی هوایی ایران بوجود آورد. در ابتدا جنگنده های ایرانی که ماموریت بمباران برون مرزی را داشتند و اکثرا اف-4 بودند، با سیستم جنگ الکترونیکی که در اختیار داشتند می توانستند موشک های سام-3 را به خوبی منحرف کنند و در بیشتر اوقات ماموریت خود را بخوبی انجام دهند ولی بعد از مدتی رژیم بعث عراق با ارتقا این سامانه و مقاوم سازی این سامانه ها در برابر جنگال توانست مشکلاتی را برای جنگنده های ایرانی بوجود آورد. لازم به ذکر است که کشورهایی نظیر لهستان و اوکراین بعدها تغییراتی در این سامانه ها بوجود آوردند که منجر به آن شد که سام-3 بتواند موشک های بالستیک برد کوتاه را نیز منهدم کند. اگر بخواهیم نگاهی اجمالی به کارنامه این سامانه ها بیاندازیم می توانیم بیان کنیم که هر دو سامانه پدافندی کارنامه خوبی را از خود به جا گذاشته اند ولی برای مقایسه دو سامانه بهتر است تا به پارامترهایی نظیر سرعت موشک ها، مانورپذیری آنها، رادارهای آنها، محدوده برد و ارتفاع عملکرد موشک ها و.... توجه کنیم. مسافت و سرعت موشک ها » مسافت و سرعت هر موشک ، یک عامل کلیدی اصلی در مقایسه است. باید توجه داشته باشیم که هر موشکی که زودتر به هواگرد مورد نظر برسد، می تواند زمان اقدامات الکترونیکی هواگرد را از خلبان و یا اپراتور (در پهپادها) بگیرد و با کمترین خطا به هواگرد اصابت کند. در این قسمت سعی بر آن بوده که زمان اصابت هر یک از موشک ها با محاسبات ساده ای بررسی شود و سپس در قسمت بعدی زمان اصابت موشک ها را با عامل جنگ الکترونیک بررسی کنیم. همانطور که اشاره شد سرعت موشک های سامانه پدافندی هاوک در بهترین حالت و در نیمه های راه به 4/2 ماخ می رسد. محدوده عملکرد موشک های هاوک حداکثر در محدوده 5/34 کیلومتری و ارتفاع 20 هزار متری از سطح زمین است. با محاسبات ساده ای می توانیم دربیابیم که اگر موشک این سامانه بخواهد هدفی را در دورترین نقطه ممکن هدف قرار دهد باید از تمام ظرفیت سوخت خود استفاده کند و مسافتی برابر با 40 کیلومتر را طی کند، اگر تمام مسیر را نیز با سرعتی معادل با 5/2 برابر سرعت صوت طی کند و مقاومت هوا نیز در نظر گرفته نشود، حداقل زمان برای طی این مسافت توسط این موشک برابر با 45 ثانیه می شود.حال بهتر است همزمان به پیچورا نیز نگاهی بیاندازیم، پیچورا 35 کیلومتر برد داشته و ارتفاعی برابر با 20 هزار متر را پوشش می دهد. پس موشک های این سامانه برای انهدام هدف در دورترین نقطه ممکن باید مسافتی برابر با 5/28 کیلومتر را طی کنند و با توجه به سرعت 3 ماخی موشک های 5V27 این سامانه، می توانیم دریابیم که با در نظر نگرفتن مقاومت هوا حداقل 34 ثانیه طول می کشد تا موشک به هدف برسد. البته باید توجه داشته باشید که این معادلات در صورتی صدق می کند که هدف تنها در یک دایره به شعاع برد موشک های سامانه ایستاده باشد و حرکتی نداشته باشد، اگر حرکت هواگردها، چرخشی نبوده و در یک خط صاف باشد، با توجه به سرعت هواگرد این مدت زمان ها کاهش پیدا می کند.برای مثال اگر هواگردی به طور معمول با سرعت 5/1 ماخ به سامانه نزدیک شود این مدت زمان برای سامانه هاوک به 25 ثانیه و برای پیچورا به 5/18 ثانیه کاهش می یابد. البته پیچورا در هر دو زمان پیشتاز است ولی باید توجه داشته باشیم که برد پیچورا حدود 9 کیلومتر از هاوک کمتر است. حال اگر برای هر دو سامانه برد یکسانی برابر با 5/28 کیلومتر را در نظر بگیریم در می یابیم که هاوک این فاصله را در طی 20 ثانیه طی می کند و هنوز تا رکورد پیچورا 1.5 ثانیه فاصله دارد. که عددی ناچیز است. البته موشک های سامانه های پدافندی هرگز در خط صاف حرکت نمی کنند و در طی راه قوس هایی بر می دارند، که اگر بخواهیم آنها را در نظر بگیریم، به محاسبات بسیار پچیده ای نیاز داریم، به همین علت برای چشم پوشی از این محاسبات در هر موشک 15% به عامل زمان اضافه می کنیم تا عامل زمان در قوس ها در نظر گرفته شود. در این صورت سامانه هاوک برای طی مسافت 5/28 کیلومتری به 23 ثانیه و پیچورا نیز برای پیمودن همین مسافت به 21 ثانیه زمان احتیاج دارد. عامل زمان و جنگ الکترونیک» اگر شما در هواگردی باشید که با سرعت 5/1 ماخ حرکت می کنید و کیلومترها از سطح زمین فاصله دارید می توانید درک کنید که کوچکترین ثانیه ها ارزشمند هستند. در جنگنده های جدید (نسل 4 و 5) و یا فرضا قدیمی (نسل 3)، ثانیه ها برای خنثی سازی موشک و شکستن قفل راداری آن ارزشمند است. در طی اقدامات جنگال و جنگ الکترونیک یک خلبان تلاش می کند تا قفل راداری موشک پدافند را شکسته و موشک را منحرف کند. برای آنکه این اقدامات الکترونیکی بهتر قابل درک باشند، بهتر است نقطه نورانی کوچکی را در اتاقی تاریک در نظر بگیریم. در این صورت شما می توانید به راحتی به سمت آن نقطه نورانی حرکت کنید، ولی وقتی چراغی با قدرت نورانی بالایی درون اتاق روشن شود، شما نمی توانید آن نقطه نورانی را به خوبی تشخیص دهید. برای موشک ها نیز چنین اتفاقی می افتد، وقتی موشک ها در مقابل عوامل الکترونیکی قرار می گیرند، نمی توانند بخوبی هدف خود را تشخیص دهند و در نتیجه منحرف می شوند و هواگرد فرصت فرار پیدا می کند. حال هر چه یک موشک خودش را زودتر به هواگردی برساند، موفق تر است و در اینجا به ارزش عامل زمان پی می بریم. البته باید توجه داشته باشیم که مدل های اولیه پیچورا در برابر جنگ الکترونیک بسیار ضعیف عمل می کردند و حتی با سیستم های جنگال جنگنده هایی نظیر فانتوم به راحتی منحرف می شدند. ولی هانطور که گفته شد بعدها این مشکل رفع شد و این سامانه ها در برابر جنگ الکترونیک مقاوم سازی شدند. سامانه پدافندی هاوک نیز هرگز در برابر جنگ های الکترونیکی بسیار قوی در یک میدان نبرد واقعی آزموده نشده است ، اگر دوباره نگاهی به تاریخچه این سامانه آمریکایی بیاندازیم می بینیم که در تمام نبردهایی که صورت گرفته از جنگ اعراب تا دفاع مقدس و جنگ خلیج فارس، تمام درگیری های این سامانه قالبا با جنگنده های روسی بوده است که از جنگ الکترونیک بسیار ضعیفی بهره می بردند. حال اگر دوباره نیم نگاهی به زمان های هر دو سامانه بیاندازیم در میابیم که در مسافت یکسان هر دو موشک تقریبا با سرعت های برابری با فاصله (2 ثانیه) به هدف می رسند. که در مسافت یکسان پیچورا کمی از همتای غربی خود جلوتر است. ولی اگر بخواهیم آنان را مسافت های گوناگون در نظر بگیریم، هاوک می تواند مسافت بیشتری را طی کند. با این وجود هر دو سامانه در محدوده عملکرد خود، خوب عمل می کنند و برای پرنده های زمان خود شکارچیان قابلی بوده اند. کلاهک جنگی » پیچورا کلاهکی برابر با 72 کیلوگرم را با خود حمل می کند، در حالی که هاوک کلاهکی 74 کیلوگرمی را داراست. کلاهک هر دو موشک از مواد منفجره بسیار قوی تشکیل شده است و هر دو موشک پس از انفجار محدوده ی تقریبی 13 متری را پوشش می دهند و از این لحاظ خیلی با یکدیگر تفاوت ندارند. با این حال به طور معمول وزن کلاهک های جنگی سامانه هاوک در مدل های مختلف از پیچورا بیشتر است و به همین علت می توان آن را در این زمینه برتر از سام-3 (پیچورا) دانست. لازم به ذکر است که موشک هاوک فقط یک خرج دارد و موشکی تک مرحله ای است ولی پیچورا دو خرج دارد، و موشکی دو مرحله ای است. در بین راه بوستر اولیه پیچورا جدا می شود و موشک به راه خود ادامه می دهد. وزن زیاد موشک های پیچورا تا حد زیادی مربوط به بوسترهای آن است. جابجایی » جابجایی در میدان نبرد یکی از ضرورات کلیدی در جنگ است. امروزه با وجود هواپیماهای هشدار زودهنگام (آواکس ) پیشرفته، خطرات پدافندها به خوبی قابل کشف است. اگر مکان سامانه های پدافندی در میدان نبرد فاش شود، جنگنده های دشمن می توانند راه هایی را پیدا کنند که در نقاط کور راداری است، و به همین ترتیب از مهلکه بگریزند. از طرفی با کشف شدن مکان سامانه ها، امکان انهدام آنها بسیار بالا می رود و عملا آنها کارایی خود را از دست می دهند. پس می توان نتیجه گرفت که هر سامانه ای که تحرک بیشتری در منطقه عملیاتی نبرد داشته باشد، می تواند بهتر ایفای نقش کند. تحرک باعث می شود که مکان دقیق سامانه ها توسط آواکس و یا تجهیزات دیگر بخوبی مشخص نشود و خلبان دشمن هر لحظه غافلگیر شوند. سامانه پدافندی هاوک در بیشتر نمونه ها ثابت است و تحرکی در منطقه نبرد را ندارد. این بدین معنی است که هاوک باید در منطقه ای ثابت نصب شود تا به شناسایی و انهدام هواگردها بپردازد. همین عامل دردسرهای زیادی را برای کشور عزیزمان در طی هشت سال دفاع مقدس ایجاد کرد، به طوری که جنگنده های عراقی با شناسایی قبلی مکان سامانه های ایرانی، به انهدام آنان می پرداختند و کارایی آنان را کاهش می دادند. البته به تازگی نمونه هایی از هاوک در داخل کشور رونمایی شد که به سامانه امکان تحرک را می دهد. سامانه پیچورا نیز دارای مدل های ثابتی بود که بر روی لانچرهای چهارتایی نصب می شد، این لانچرهای قادر بودند تا 360 درجه بچرخند، ولی نقطه عطف سام-3 در حمل آن توسط انواع کامیون ها ، تانک ها و....بود. معمولا این حمل کننده ها دو الی چهار لانچر پیچورا را بر روی خود حمل می کردند. اگر بخواهیم تعدادی از این حمل کننده ها را نام ببریم می توانیم به تانک تی-55 ، اِم اِی زِد-543 و اِم اِی زِد -6317 اشاره کرد. رادارها » رادارها نیز نقش مهمی را در قدرت سامانه های پدافندی ایفا می کنند، در واقع موشک های بدون رادار مناسب ، کارایی لازم را نخواهند داشت. هاوک: سامانه پدافندی هاوک از چند رادار قدرتمند در زمان خود بهره می برد. از جمله این رادارها، رادار" پی اِی آر" است، این رادار می تواند 20 دور در دقیقه بچرخد و اطلاعات را به مرکز فرماندهی منتقل کند، پی اِی آر بر روی یک حمل کننده دو چرخ حمل می شود و برای شناسایی اهداف در ارتفاعات بالایی و متوسط آسمان به کار می رود. رادار دیگر هاوک "اِی اِن/اِم پی کیو-50" نام دارد که 1000 وات قدرت داشته و می تواند اهداف را در هر ارتفاعی آشکار سازد. گفته می شود حداقل برد این رادار 72 و حداکثر برد آن برابر با 104 کیلومتر است (برد آن وابسته به سطح راداری هواگرد مورد نظر آر سی اِس دارد).از رادار "سی دابلیو اِی آر" نیز برای شناسایی اهداف در ارتفاعات کم استفاده می شود، لازم به ذکر است که این رادار یک رادار از نوع پالس داپلر است. البته بعدها رادارهای دیگری نیز برای این سامانه توسعه یافتند که جایگزین رادارهای قدیمی تر و ضعیف تر قبلی شدند، که می توان از بین آنها به رادار "اِی اِن/اِم پی کیو-64" اشاره کرد. این رادار که جایگزین رادار پی اِی آر و سی دابلیو اِی آر شد، می تواند تا 600 ساعت بدون توقف به فعالیت بپردازد و همزمان 60 هدف را شناسایی کند. این رادار از نوع داپلر است و آنتن آن سرعت چرخشی معادل با 30 بار در دقیقه را داراست. برد تقریبی این رادار نیز 75 کیلومتر است. پیچورا: پیچورا نیز از رادارهای نسبتا خوبی بهره می برد. اگر بخواهیم به تعدادی از این رادارها اشاره کنیم می توانیم رادارهایی نظیر پی-15 فلت فیس آ ، لو بلو ، فَن سانگ ئی ، اسکوات آی ، پی وی آر-11 ساید نِت اشاره کنیم. رادار پی-15 (فلت فیس آ) ، یک رادار تجسس با تناوب عملکرد 810-950 مگاهرتز است که نهایت قدرت آن نیز به 500 مگاهرتز می رسد. لازم به ذکر است که این رادار می تواند تمام اهدافی را که تا فاصله 200 کیلومتری از آن قرار گرفته اند را شناسایی کند. رادار پی-15 ام (اسکوات آی) نیز نوع پیشرفته تر این رادار می باشد و نسبت به فلت فیس، محدوده عملکرد بالاتری را داراست. رادار درگیری پیچورا لو بلو نام دارد که می تواند هر هدفی را در فاصله 80 کیلومتری تشخیص دهد و همزمان 6 هدف را تشخیص داده و دو موشک را به سمت یکی از آنها پرتاب کند. از قابلیت های این رادار قابلیت اتصال آن به رادارهای دیگر جهت بهبود و ارتقای عملکرد رادارها و همچنین کاهش پارازیت ها با تغییر شکل V مانند در حالت آنتن است. یکی دیگر از رادارهای موجود در سام-3 ، رادار سایدنت است که در واقع یک رادار ارتفاع یاب است و برای کشف اهداف از باند اس استفاده می کند. لازم به ذکر است که این رادار شعاع عملکردی برابر با 180 کیلومتر را داراست. پایان» به طور کلی رادارهای هاوک کمی از رادارهای پیچورا مدرن تر هستند، البته بعدها رادارهای جدیدتری برای هر دو سامانه توسعه یافتند که به آنها اجازه شناسایی و انهدام موشک های بالستیک کوتاه برد و همچنین هواگردهای مدرن تر را می داد. سازندگان رادارهای هاوک ادعا کرده اند که این رادارهای مقاومت خوبی در برابر جنگ الکترونیک و اقدامات ضد آن ("ئی سی اِم" و "ئی سی سی اِم" ) را دارند ولی همانطور که گفته شد این ادعا هرگز به اثبات نرسیده است. پیچورا نیز از رادارهایی پیش اخطار، با بردهای نسبتا خوبی بهره می برد ولی این سامانه روسی نیز بارها در طی جنگ های مختلف از خود ضعف نشان داده است و در شناسایی جنگنده های غربی کوتاهی کرده است. اگر تنها به دو جنگ اعراب و دفاع مقدس نگاهی بیاندازیم ، موفقیت هاوک را در تعداد منهدم شده خواهیم دید.

راستش من خودمم خیلی از این سامانه سر در نمیارم این مقاله هم در دانشنامه جینز بود که برای مجله هوافضا اختصاصی رد شد و اذرماه منتشر شده...... به خاطر اینکه ویرایش علمی و ادبی توسط خود ماهنامه صورت میگیره من خیلی به این چیزها توجه نمی کنم.

بسم الله الرحمن الرحیم **** سامانه پدافندی اچ-کیو-9 مهدی زمانی اختصاصی ماهنامه هوافضا مدل ها: سامانه پدافندی اف-ام-90، می تواند به دو صورت ثابت به فعالیت خود بپردازد و یا اینکه متحرک باشد و در منطقه عملیاتی مورد نظر حرکت کند. نمونه ای از این سامانه پدافندی نیز برای نیروی دریایی توسعه یافت. نگاهی اجمالی به سامانه اچ-کیو-9: سامانه پدافندی اف-ام-90 [1]در سال 2007 وارد خط تولید شد و به عنوان محصولی نظامی برای صادرات آماده شد. گمان آن می رود که ایران تعدادی از این سیستم ها را به منظور آزمایش ارتقای سامانه های پدافندی اف-ام-80 خود دریافت کرده باشد. همچنین احتمال می رود ، ایران از تکنولوژی هر دو سامانه اف-ام-80 و اف-ام-90 در پروژه "یا-زهرا" استفاده کرده باشد.پروژه اف-ام-90 در دومین گردان بخش پدافند سی و هشتمین کارگروه مردمی چین توسعه یافت ، این کارگروه پادگانی واقع در جنوب غربی بی جینگ[2] استقرار یافته بود. HQ-9 / FT-2000 : سامانه پدافندی اچ-کیو-9 [3]یا اف-تی-2000 [4](آ) ، که از آن مدل هایی جهت صادرات نیز ساخته شده است، اچ-کیو-9 مخفف کلمه HONGQI-9[5] است. این سامانه پدافندی چینی یک سیستم پدافندی برد بلند است که می توان آن را در سطح پدافندهایی نظیر پاتریوت ایالت متحده آمریکا و اس-300 (پی) روسیه دانست. ارتش چین به منظور تقویت بنیه پدافندی خود و همچنین مقابله با پرنده های پیش اخطار و هواپیماهای جنگ الکترونیک شروع به توسعه یک سامانه پدافندی کرد. قرار بود این سامانه هم ردیف سامانه ای نظیر اس-300 (پی-ام-یو[6]) باشد و بتواند وظایف پدافندی نظیر آن را به خوبی انجام دهد. به همین منظور سامانه اچ-کیو-9 برای سرکوب هواپیماهای جنگ الکترونیک نظیر ئی-ای-6[7] (پراولر) و همچنین پرنده های پیش اخطار نظیر آواکس ها توسعه یافت. به طور کل این پدافند چینی را یک سرکوب گر بنامیم که می تواند با موشک های ضد تشعشع خود، اهداف را شناسایی و نابود کند.اسم این سامانه در زبان چینی (فی تانگ[8]) است که به طور مخفف آن را "اف-تی" می نامند. نام سامانه HQ-9 FT-2000 وزن نا مشخص 1300 کیلوگرم طول نا مشخص 6.8 متر قطرموشک نا مشخصص 0.466 متر سیستم هدایت وابسه به خود موشک تابع فعالیت های مرکزی و عملکرد جستجوگرها حداکثر محدوده برد 200 کیلومتر 100 کیلومتر حداقل محدوده برد نا مشخص 12 کیلومتر حداکثر ارتفاع عملیاتی 30000 متر 20000 متر حداقل ارتفاع عملیاتی نا مشخص 3000 متر لانچرها تی اِی اِس5380 (8x8)[9] تی اِی اِس5380 (8x8) رادار اِچ-تی-233 3 دی[10] رادار کنترل آتش نا مشخص فشار قابل تحمل نا مشخص 14 جی نوشته ای رسمی که در تاریخ 13 سپتامبر سال 1999 میلادی در اخبار "عصر بی جینگ" منتشر شد ، حاکی این بود که پروژه اچ-کیو-9 هر چند که مشکلاتی پیش رو دارد ولی با جدیت دنبال می شود. گمان می رود که پروژه این پدافند چینی از اوایل دهه 80 میلادی در وزارت دفاع چین کلید خورده باشد، البته از این پدافند مدلی برای نیروی دریایی نیز همزمان توسعه یافت. مجموع این سامانه ها توسط آکادمی تکنولوژی دفاعی چین توسعه یافت. این موشک توانایی انهدام هر گونه هواگرد در سطوح مختلف نظیر انواع جنگنده ها، بمب افکن ها، هواپیماهای شناسایی و جاسوسی، جنگ الکترونیک، پهپادها و بالگردها و همچنین توانایی محدودی در انهدام موشک های بالستیک دارد. البته باید قبول کنیم که اچ-کیو-9 یک نمونه کپی برداری شده از اس-300 روسی است، در ابتدا چینی ها قصد داشتند تا از سامانه پاتریوت آمریکایی کپی برداری کنند ولی بعدها با قراردادهایی که با روسها بسته شد، این پروژه خطی مبنی بر کپی برداری از اس-300 روس را پیش گرفت و متخصصین چینی و روسی در کنار یکدیگر شروع به توسعه این سامانه کردند. رادار: اچ-کیو-9 از یک رادار بزرگ پی اِی آر[11] مدل اِچ-تی-233 برای شناسایی و هدفگیری استفاده می نمایند این رادار بر روی حمل کننده تیان تی اِی اِس5380 ، حمل می شود و می تواند اهداف را با استفاده از باند- سی به طور همزمان 48 هدف متفاوت را در دایره ای به شعاع 100 الی 150 کیلومتر شناسایی کند. لازم به ذکر است که این رادار می تواند در مدت 15 ثانیه هدف را شناسایی کرده و اولین موشک را به سوی هدف روانه کند. قدرت این رادار نیز 300 مگاهرتز است[12]. نگاهی اجمالی به پدافند FT-2000 و HQ-9: سامانه پدافندی اف-تی-2000، شامل یک رادار پسیو برای شناسایی اهداف است. این سامانه از چهار لانچر استفاده می کند. لانچرهای اف-تی-2000 بسیار شبیه به لانچرهای سامانه پدافندی اس-300 (پی-ام-یو) روسیه هستند. موشک های سامانه قادر هستند تا بر روی هرگونه هواگردی که اقدام به جمینگ ( ارسال پارازیت) و یا جنگ الکترونیک کند، قفل راداری انجام دهند و به تعقیب آن بپردازند. موشک های سامانه اچ-کیو-9 کمی با موشک های سامانه قبلی متفاوت هستند و با هدایت اکتیو در خود موشک، می توانند خود را به هدف برسانند. اچ-کیو-9 یک پدافند متحرک است که سازندگان آن، از آن با کلماتی نظیر " پنهان ، سریع ، مهلک" یاد می کنند. تحرک این سامانه در میدان نبرد می تواند برای پرنده های دشمن دردسرهای زیادی ایجاد کنند و شناسایی مکان دقیق خود را غیرممکن و یا تا حد زیادی سخت کنند. موشک: موشک های اچ-کیو-9 هنگام نزدیک شدن به هدف در فاصله 5 کیلومتری هدف با فعال شدن فیوز مجاوتری کلاهک موشک که حاوی مواد منفجره است منفجر می شوند. لازم به ذکر است که این موشک می توانند دایره ای به شعاع 35 متر را در هنگام منفجر شدن تحت تاثیر خود قرار دهد. اطلاعات زیادی از کلاهک جنگی و خود موشک در دسترس نیست و منابع چینی اطلاعات زیادی از این موشک منتشر نکرده اند ولی می توان گفت موشک های این سامانه بسیار شبیه به موشک های سری 5وی55 [13]روس است. این موشک های دو مرحله ای از نوعی سوخت جامد استفاده می کنند و موتور آنها از تکنولوژی اولیه سری 48اِن6 [14]استفاده می کند، گفته می شود که کلاهک این موشک نیز 180 کیلوگرم وزن دارد. این موشک ها می توانند اهداف را در فاصله 7 الی 125 کیلومتری و حداکثر در ارتفاع 25 الی 27 کیلومتری نابود کنند. اطلاعات دیگری که ز این موشک ها در دسترس است نشان می دهد که آنها نسبت به موشک های سامانه های مشابه نظیر اس-300 ارزان تر و چابک تر هستند. البته لازم به ذکر است که درگیری این موشک ها در برابر تهدیدات موشکی نظیر موشک های بالستیک محدودتر است. این موشک ها قادر هستند تا تهدیدات موشکی را حداکثر در فاصله 7 الی 50 کیلومتری و ارتفاع 1 الی 18 کیلومتری دفع کند. تفاوت ها: اف-تی-2000 (آ) مدلی ثانوی پدافند اف-تی-2000 است. البته این مدل نیز هنوز در حال توسعه است ولی اکنون به آن به چشم یک پدافند ثابت و کامل شده نگاه می شود. لازم به ذکر است که مدل دریاپایه این سامانه پدافندی را با نام تایپ 052 مدل "سی"[15] می شناسند. مدل دریاپایه سامانه اچ-کیو-9 در حال حاضر بر روی برخی از ناوهای چینی مستقر شده است و نقش حفاظت از ناو را در برابر انواع تهدیدات در سطوح مختلف آسمان به عهده دارد، می توان گفت حداقل 24 فروند موشک در این ناو قرار دارد. وضعیت فعلی: طبق اطلاعات موجود تولید این سامانه از سال 2005 میلادی شروع شده است. اولین مشتریان این سامانه پدافندی را می توان پاکستان و احتمالا ایران دانست. در طی مذاکراتی که در فوریه سال 2004 میلادی بین پاکستان و چین صورت گرفت، قراردادی بین دو طرف برای صادرات پدافند اف-تی-2000 به پاکستان منعقد شد. پاکستان این پدافند را به منظور مقابله با سیستم های موشکی آگنی هند خریداری کرد. از سال 2008 میلادی این سامانه دیگر به کشوری فروخته نشد و در خدمت ارتش چین باقی ماند. البته ارتش چین تلاش بسیاری برای فروختن این سامانه به کشورهای آمریکای جنوبی، آفریقایی، جنوب آسیایی کرده و احتمال می رود به دلیل شباهت زیاد این سامانه به اس-300 روسی، در آینده ای نه چندان دور این سامانه به طور گسترده به سراسر جهان صادر شود. "در کل می توان گفت سامانه اچ کیو 9 چینی که با نام اف-تی-2000 ساخته شد و در بعدها با نام اچ-کیو-9 صادر شد، تلفیقی از دو سیستم موشکی مدرن اس-300 (پی-ام-یو) روسی و پاتریوت آمریکایی بود که متخصصین چینی با کمک روسها آن را توسعه دادند. به دلیل برد بیشتر موشک ها و همچنین ارزان قیمت تر بودن، این سامانه رقیب جدی برای اس-300 روسی به شما می آید و شباهت های زیاد آن به همین سامانه روسی می تواند آن را در آینده به یک محصول صادراتی تبدیل کند." این مقاله توسط گروه ترجمه ویکی جنگ برای مجله هوافضا ترجمه شده است. هر گونه برداشت با ذکر منبع ویکی جنگ و کپی رایت مجله هوافضا بلامانع است. چاپ شده در مجله هوافضا شماره 82 منبع:www.jangafzar.rzb.ir [1] FM-90 [2] Beijing [3] HQ-9 [4] FT-2000 [5] HONGQI-9 [6] S-300 (PMU) [7] EA-6 (Prowler) [8] Fei Tung [9] TAS5380 8X8 [10] HT-233 3D [11] PAR [13] 5V55 [14] 48N6 [15] type 052C

[quote name='pckho0r' timestamp='1354824748' post='286794'] [quote name='a3eman' timestamp='1354820527' post='286772'] با سلام، برای مطرح کردن این پیشنهاد با سازمان هوافضا به شیوه زیر می تونین به شماره 77263343 تماس بگیرد. این شماره مجله هوافضا (وابسته به وزارت دفاع) است که تحت نظر سازمان هوافضا است. وقتی تماس گرفتین بگین با آقای اصلانی کار دارید و بنده را (مهدی زمانی) به جناب اصلانی معرفی کنید. ایشون راهنمایی تون میکنن. کاری بود در خدمتم. یا حق [/quote] ممنون از لطفتون ایشون ایمیل ندارن اخه تلفنی سخته که بشه کلیات طرح رو توضیح داد! [/quote] راستش با ایمیل خیلی توجهی نمیکنن (بیشتر به ایمیل های افراد آشنا جواب داده میشه) از نظرم بهتره شنبه از ساعت 9 تا5 هر موقع تونستین زنگ بزنین، طرحتون رو بگین، اگر طرح خوب باشه حمایتتون میکنن وگرنه.......

با سلام، برای مطرح کردن این پیشنهاد با سازمان هوافضا به شیوه زیر می تونین به شماره 77263343 تماس بگیرد. این شماره مجله هوافضا (وابسته به وزارت دفاع) است که تحت نظر سازمان هوافضا است. وقتی تماس گرفتین بگین با آقای اصلانی کار دارید و بنده را (مهدی زمانی) به جناب اصلانی معرفی کنید. ایشون راهنمایی تون میکنن. کاری بود در خدمتم. یا حق

[quote name='farokhkhan' timestamp='1351167472' post='278957'] [quote name='a3eman' timestamp='1351166380' post='278952'] از نظرم به این خاطر به پیچورا بیشتر رای داده شده که تاریخچه جنگی بیشتری داشته از جنگ ویتنام، جنگ های اعراب و اسرائیل، جنگ ایران و عراق، جنگ لیبی و.... در محدوده گسترده ای به کار برده شده و مسلما اگر همین سامانه در مقیاس کوچکتر به کار برده می شد. نمی توانست اهداف را ساقط کند. به طور مثال جنگ ویتنام که واقعا یک جهنم پدافندی برای جنگنده های آمریکایی بود. به هر حال این سامانه در زمان خود موفق بوده ولی در حال حاضر توانایی خاصی ندارد که آن را به رخ رقیبان بکشد. یا حق [/quote] اگر منظور شما جنگنده های امروزی یعنی اف 22 و اف 35 باید بگم بله! به هیچ دردی نمیخوره! اما اگر منظورتون جنگنده های نسل چهار هست مثل اف 15 و اف 16 باید بگم تا اونجایی که من خبر دارم مدل انالوگ این سیستم که متولد دهه 63 بود هم اف 15 زده هم اف16 بخصوص بلاک 50....البته اونها از سام-3 نوا ام-1 خوردند نه از پاچورا! باید دید پاچورا ام چه کار هایی بلده [/quote] دوست عزیز مسلما هنگامی که سامانه های پدافندی آپگرید میشن، جنگنده ها هم همگام با اونها بروزرسانی میشن. بهتره یک طرفه به ماجرا نگاه نکنیم.

از نظرم به این خاطر به پیچورا بیشتر رای داده شده که تاریخچه جنگی بیشتری داشته از جنگ ویتنام، جنگ های اعراب و اسرائیل، جنگ ایران و عراق، جنگ لیبی و.... در محدوده گسترده ای به کار برده شده و مسلما اگر همین سامانه در مقیاس کوچکتر به کار برده می شد. نمی توانست اهداف را ساقط کند. به طور مثال جنگ ویتنام که واقعا یک جهنم پدافندی برای جنگنده های آمریکایی بود. به هر حال این سامانه در زمان خود موفق بوده ولی در حال حاضر توانایی خاصی ندارد که آن را به رخ رقیبان بکشد. یا حق

دوستان شاید من بد منظورم رو رسوندم. جناب فرخ خان بهتره قبل از به تمسخر گرفتن هر شخصی بهتر متن رو بخونین. من هرگز نگفتم تمام پیچوراها منحرف شدند، بنده عرض کردم اکثر موشک ها منحرف شدند. دلیل اینکه تلفات ما زیاد بود، قوی بودن این سامانه نبود، بلکه ضعف برخی از جنگنده ها مثل اف-5 ها بود که از جنگ الکترونیک بهره نمی بردند و یا اینکه این قابلیت را در حد خیلی ضعیف داشتند. برای اثبات حرف هایم می توانید به دانشنامه "جینز" مراجعه کنید که البته معمولا به صورت دایره المعارف (کتاب) وجود دارد. اگر به تاریخچه استفاده از این سامانه در جنگ اعراب و اسرائیل نگاهی بیاندازیم می توانیم به صراحت بیان کنیم با وجود اینکه اعراب به طور گسترده از این سامانه استفاده کردند ولی نسبت به مقیاس استفاده از این سامانه تلفات محدودی را به رژیم صهیونیستی وارد کردند. در حال حاضر نیز با وجود جنگنده های فعلی (شرقی و غربی) از نظرم این سامانه ها هیچ کارایی ندارند به خصوص که قدرت های بزرگ با استفاده از تجربیات خود هنگام رویارویی با این سامانه ها، به طور حتم تا کنون خود را در مقابل این پدافند دهه 50 میلادی مقاوم کرده اند. موفق باشید [quote name='farokhkhan' timestamp='1351151644' post='278906'] [quote name='a3eman' timestamp='1351149107' post='278901'] در حال حاضر پیچورا تقریبا به هیچ دردی نمیخوره..... حتی در زمان جنگ ایران و عراق، خیلی از این سامانه های سام-3 و حتی اون هایی که بهسازی شده بودند، توسط جنگ الکترونیک منحرف می شدند. حال با وجود جنگنده هایی مثل سوپرهورنت و مدل های گوناگون ایگل، خیلی خیلی بعیده که این سامانه ها حتی با آپگرید شدن هم کاری از دستشون بر بیاد. بهترین راه حل همون اس-300 یا اچ کیو-9 هست. [/quote] شما خودتون زمان جنگ تو جنگنده ها بودید که با اعتماد به نفس 100 در 100 میفرمایید سام-3 ها همه منحرف میشدند؟؟؟؟ لیست جنگ ها و تلفات هوایی ایران هنوز مخفی هست... چطور به گوش شما رسیده سام-3 ها به درد نمیخوره؟ لابد 2 اف 117 و 5 تا اف 16 و 1 اف 15 رو در جنگ بالکان صرب ها باا تیرکمون زدند!! تو جنگ DESERT STORM چهار اف 16 و 1 بی 52 رو هم لابد عراقی ها با سنگ زدند [b]تکرار میکنم! تلفات نیروی هوایی ایران / چه هواپیمایی با چه سیستمی در کجا منهدم شده هنوز جز مطالب CALSSIFED ایران هست[/b] [b]و کسی نمیدونه [/b][b]زمانی UNCLASSFIED میشه که تمام فانتوم ها و اف 5 های نیروی هوایی از خدمت بازنشسته بشند[/b] [quote name='Thundar' timestamp='1351113903' post='278865'] [size=5]بنظر دوستان با توجه به تنوع پدافندهای قدرتمند برد متوسط در روسیه این کشور چه نیازی داشته که سامانه سام 3 بهسازی شده پچورا رو تولید کنه چون اگه اشتباه نکنم هم برد و هم ارتفاع موشکش از سامانه بوک بمراتب کمتره تازه قدرت مانورپذیری کمتری هم داره نمیدونم شاید تو رادارش یه چیزی دیدن که تولیدش رو بصرفه کرده البته نمی دونم روسیه پچورا رو هم برا استفاده و هم صادرات تولید کرده یا فقط هدف از تولیدش صادرات بوده چون گویا به کشورایی مثل مصر .ونزویلا پرو بلاروس و...هم صادر شده[/size] [size=5]شرمنده که بحث تایپک رو منحرف کردم[/size] [size=5]منتظر پاسخ دوستانم[/size] [/quote] نه تاپیک با این سوالات منحرف نمیشه... راحت باشید. پاچورا که گونه دیگه ی اون بهش میگن neva نوا هم هست اما خوب بیشتر پاچورا هارو تقویت کردند......... خیر پاچورا هنوز هم در برخی از مناطق روسیه فعال هست مشتری پر و پا قرص این سیستم هم کشورهایی هستند همچون عراق/سوریه/بلاروس/هلند که همچنان در حال تقویت این سامانه هستند [b]حالا چرا ؟ [/b] چون سیستم پاچورا مقابل ECM مقاوم هست و تنها جمینگ برش اثر میگذاره که اون هم سام 90 میلادی درست شد.. موشک های v-601PD ساخته شد برای مقابله با سیستم های جمینگ .. دلیلش هم اینه که متد هدایت موشک cg / COMMAND GUIDED است.. سام-3 در زیر 15 کیلومتر با شلیک 2 موشک درصد برخورد به هدف بالای 70 درصد هست... البته اگر هدف در KILL ENVELOPE سامانه قرار داشته باشه [/quote] با این تعاریف سام-3 از پاتریوت هم قوی تره

[quote name='Thundar' timestamp='1351116228' post='278875'] جناب من حرفم فنی بوده نه کاهش هزینه های اقتصادی و مسایل مالی خوب خودمم میدونم بهسازی یه سامانه خرج کمتری داره تا طراحی یه سامانه جدید من میگم این پچورا از هر نظر که نگاش کنیم لاقل به لحاظ موشکی و راداری به پای بوک نمی رسه و با توجه به اینکه امنیت مسایل مالی رو توجیه میکنه احتمالا ویزگی ها و برتری هایی درش دیدین که هنوز پس از گذشت 50 سال تولید انبوهش رو معقول دونستن مثل همین بهسازی اس200 خودمون که قراره در 5فاز عملیاتی بشه اونم با دو موشک بعبارتی مسولین قرارگاه نقاط قوت اساسی درش دیدن که میخوان تولید انبوش کنن وگرنه اگه قرارباشه یه سامانه در یه کلاس کاری تمام مشخصاتش از سامانه رقیبش پایین تر باشه تنوع سامانه خودش بالاترین هزینه ست از طرفی باعث ناهماهنگی سیستم هم میشه [/quote] در حال حاضر پیچورا تقریبا به هیچ دردی نمیخوره..... حتی در زمان جنگ ایران و عراق، خیلی از این سامانه های سام-3 و حتی اون هایی که بهسازی شده بودند، توسط جنگ الکترونیک منحرف می شدند. حال با وجود جنگنده هایی مثل سوپرهورنت و مدل های گوناگون ایگل، خیلی خیلی بعیده که این سامانه ها حتی با آپگرید شدن هم کاری از دستشون بر بیاد. بهترین راه حل همون اس-300 یا اچ کیو-9 هست.

اگر نظر بنده رو به عنوان یک عضو کوچک بخواهید به صراحت می تونم بگم: 1- اس-300 به دلیل مقابله با جنگنده های مدرن 50 سامانه 2- اچ کیو 9 در صورت نفروختن سامانه اس سیصد، به منظور پر کردن جای خالی این سامانه قدرتمند 50 سامانه 3- پانسیر - اس - 1 به منظور حفاظت از مناطق مهم و استراتژیک 30 سامانه یا حق