بسم الله الرحمن الرحیم موشک هوا به هوای مدرن آر-74 ترجمه و تالیف : مهدی زمانی صاحب امتیاز : مجله هوافضا چاپ شده در شماره اسفندماه 91 مقدمه » امروزه تسخیر آسمان ها در جنگ ها یکی از دغدغه های اصلی ابرقدرت ها به شمار می رود. طبق استراتژی های جنگی هر کشوری که آسمان را در اختیار خود داشته باشد، توانسته تا 50% از دشمن جلوتر باشد. پس از جنگ سرد و با توسعه تدریجی موشک های هوا به هوا، در جنگ های هوایی مدرن، طبیعتا هر جنگنده ای که موشک قدرتمندتری را با خود حمل کند، پیروز میدان است. در این مقاله سعی به معرفی اجمالی موشک مدرن هوا به هوای آر وی وی – ام دی[1] شده است. توسعه » شوروی سابق و روسیه امروزی در توسعه انواع موشک های هوا به هوا همواره یکی از کشورهای پیشرو بوده است. بعد از رونمایی هواگردهای پنهانکار ایالت متحده نظیر اف-117(نایت هاوک)[2]، اف-22 (رپتور)[3] و بعد از آنها اف-35 (لایتنینگ)[4]، روسیه کم کم بوی خطر را استشمام کرد و توسعه جنگ افزارهایی برای مقابله با این جنگنده های پنهانکار را در دستورکار شرکت های توسعه دهنده روسی قرار داد. آخرین دست آورد روس ها برای مقابله با این پرنده ها سوخو-پک فا (تی-50) [5]بود. ولی همانطور که گفته شد موشک ها نقش اصلی را در جنگ های هوایی اجرا می کنند. بنابراین روسیه به طور سری و مخفیانه توسعه یک موشک هوا به هوای مدرن برای جنگنده های نسل پنجمش را شروع کرد. دقیقا مشخص نیست که توسعه چنین موشکی از چه سالی آغاز شده است و به دلیل مخفیانه بودن این طرح اطلاعات بسیار محدودی از این موشک در دسترس قرار دارد. موشک آر وی وی-ام دی یک موشک هوا به هوای مدرن برد نزدیک است که برای مقابله با جنگنده های مدرن نسل پنجم توسعه یافته است و هنوز مراحل آزمایشی خود را طی می کنند. کارشناسان این موشک را از خانواده موشک های آر-73 (ویمپل)[6] می دانند. این موشک های جدید برای مقابله با انواع پهپادها، بالگردها، بمب افکن های تاکتیکی و البته جنگنده های پنهانکار نسل پنجم توسعه یافته اند. بر طبق اذعانات یک فرمانده روسی این موشک ها مراحل آزمایشی خود را در صحرایی در روسیه پشت سر گذاشته اند و ممکن است تا سال 2013 به بهره برداری انبوه برسند. طراحی» همانطور که ذکر شد موشک های آر وی وی-ام دی نمونه ارتقا یافته موشک های آر-73 هستند. گفته می شود این موشک های جدید مقاوت بالایی در برابر جمینگ [7]و جنگ الکترونیک [8]دارند و به راحتی منحرف نمی شوند و درصد خطای آنها بسیار پایین است. بر طبق گفته های مقامات روسی این موشک ها وقتی بر روی هدفی قفل راداری انجام می دهند تقریبا شکستن قفل راداری آنها غیرممکن است. می توان گفت از نظر دقت بسیار شبیه به موشک های فونیکس [9]ایالت متحده در سه دهه پیش عمل می کنند با این تفاوت که موشک های فونیکس می توانستند جنگنده های نسل سوم را به راحتی منهدم کنند ولی موشک های آر وی وی- ام دی، مخصوص تعقیب و انهدام جنگنده های نسل پنجم توسعه یافته اند. روس ها به قدری به این موشک اطمینان دارند که درصد تخریب آن را 100% اعلام کرده اند. علاوه بر توانایی بالای این موشک ها در برابر جنگ الکترونیک می توان به مانورپذیری بالای این موشک ها نیز اشاره کرد. موتورهای این موشک ها، نازل هایی را برای تغییر مسیر در دهانه موتور دارند که به موشک توانایی افزایش یا کاهش سرعت و در نهایت مانورپذیری بالاتر را می دهند به طوری که موشک ها می توانند فشاری برابر با 12 جی را تحمل کنند ، لازم به ذکر است که این موشک از سوخت جامد استفاده می کند. از این رو علاوه بر مسافت های دورتر این موشک ها می توانند در داگفایت [10]ها نیز مورد استفاده قرار گیرند. موشک ها از دو سیستم هدایت متفاوت اعم از هدایت فعال راداری و یا هدایت لیزری بهره ببرند. آر وی وی – ام دی از یک کلاهک جنگی 8 کیلوگرمی بهره می برد که برای چنین موشکی با برد کم معقول است، وزن کلی موشک نیز در حدود 100 کیلوگرم و طول موشک نیز برابر با 3 متر می باشد. قطر موشک برابر با 17 سانتی متر و طول بالچه های آن برابر با 51 سانتی متر است. طول سکان موشک نیز حدود 38 سانتی متر است. بنابر به گفته های سایت رسمی جینز، این موشک بسیاری از برنامه های پر هزینه را برای توسعه موشک های مدرن و تاکتیکی برچیده اند و به نوعی می توان آن ها را موشک های آر-73 (ویمپل) مدرن دانست. گفته می شود اسم این موشک ها در آینده ای نه چندان دور به آر-74 تغییر کند موشک ها می توانند در هر زمان از روز و در هر شرایط آب و هوایی و همچنین در هر زاویه ای شلیک شوند.این موشک های می توانند پس از رها شدن از جایگاه خود در هوا هر هدفی را تا فاصله 300 الی 40000 متری و ارتفاع 20 الی 20000 متری منهدم کنند. مدل های پیشرفته تر از این موشک تحت نام آر وی وی – ام دی ال نیز ساخته شده اند که به مراتب به روز تر هستند. گمان می رود این موشک ها بر روی جنگنده های نسل جدید روسیه نظیر سوخو تی-50، میگ-31[11] (فاکس هاند) و سوخو-35 [12](سوپر فلانکر) حمل شود. جمع بندی » بنابر اطلاعات بسیار محدودی که از این موشک های مدرن در دسترس است می توان اذعان کرد که این پروژه نیز قطعا در راستای اهداف قبلی روسیه در قبال هواگردهای پنهانکار بوده است. این موشک کوتاه برد گزینه خوبی برای مقابله با هواگردهای پنهانکار به خصوص در داگفایت ها به شمار می رود. البته روسها مانند سایر ابرقدرت ها در معرفی جنگ افزارهای خود کمی بزرگنمایی می کنند. بنابراین تا زمانی که این موشک مانند دیگر تجهیزات نظامی در یک جنگ واقعی آزمایش نشود، نمی توان تنها به اطلاعات منتشر شده از آن اکتفا نمود. منابع» http://www.deagel.co...a001033002.aspx http://eng.ktrv.ru/p...ng/323/503/566/ http://www.ruaviatio...012/12/25/1428/ http://www.janes.com...x?id=1065972202 [1] RVV-MD [2] F-117 Nighthawk [3] F-22 Raptor [4] F-35 Lightning [5] Su-PAK FA (T-50) [6] R-73 Vymple [7] Jamming [8] Electronic war [9] Phoenix (AIM-54) [10] Dogfight [11] Mig-31 Foxhound [12] Su-35 Superflanker

[right]درود،[/right] [right]ببخشید چون سرم شلوغ بود. نتونستم به تاپیک سر بزنم.[/right] [right]ظاهرا دوستان جواب سوالات یکدیگر را دادند.[/right] [right]موفق باشید[/right]

بسم الله الرحمن الرحیم .::مقایسه سامانه های پدافندی هاوک و پیچورا ::. مهدی زمانی مقدمه» همانطور که می دانید از آن جایی که اکثر هواگردها برای رهاسازی بمب هایشان بر روی اهداف از پیش تعیین شده ، مجبور هستند که در ارتفاع پایینی از سطح زمین پرواز کنند. این ارتفاع معمولا بین 25000 الی 35000 فوت در نظر گرفته می شود و بهترین حالت برای رهاسازی تسلیحات هوا به زمین به شمار می آید. از این رو متخصصان پدافندی دنیا تمرکز بیشتری بر سامانه های پدافندی برد کوتاه و متوسط دارند. در این مقاله سعی شده است تا به مقایسه دو سامانه پدافندی موفق دنیا در زمینه برد کوتاه پرداخته شود و مزایا و معایب هر یک از این سامانه ها به طور جداگانه مورد بررسی قرار گیرد: آشنایی مختصر با هاوک (اِم آی اِم – 23 هاوک ): سامانه پدافندی MIM-23 Hawk، یک سامانه پدافندی برد کوتاه و متوسط ساخت ایالت متحده آمریکا است. این سامانه توسط شرکت Raytheon توسعه یافت و در آگوست سال 1960 میلادی وارد خدمت شد. هر یک از موشک های این سامانه های پدافندی حدود 635 کیلوگرم وزن داشته و نزدیک به 40 میلیون دلار هزینه دارد. موشک های این سامانه هر کدام 250 هزار دلار ارزش دارند، طول تقریبی این موشک ها حدود 5 متر و قطر آنها برابر با 37 سانتی متر است. هاوک می تواند 74 کیلوگرم مواد منفجره موثره با خود حمل کند. موتور موشک های این سامانه از نوعی سوخت جامد استفاده می کنند و طول بالچه های این موشک به 120 سانتی متر می رسد. هاوک محدوده عملکردی 1.5 الی 45 کیلومتر را داراست و می تواند هر هواگردی را تا فاصله 20000 متری از سطح زمین تهدید کند. این موشک سرعتی برابر با 2.4 ماخ را داراست و از هدایت فعال راداری استفاده می کند. آشنایی مختصر با پیچورا (سام-3 پیچورا ): سامانه پدافندی سام-3 پیچورا، یک سامانه پدافندی برد کوتاه و متوسط ساخت شوروی سابق است این سامانه توسط شرکت آلماز-آنتِی توسعه یافت و نهایتا در سال 1961 میلادی وارد به خدمت شد و بعدها توسط کشورهای دیگر نظیر لهستان، بلاروس و خود کشور روسیه ارتقا داده شد از این رو مدل های بسیار متفاوتی از پیچورا در سراسر جهان وجود دارد ولی اگر بخواهیم اختصارا نگاهی به این سامانه بیاندازیم باید بیان کنیم که هر یک از موشک های این سامانه 953 کیلوگرم وزن دارند که 72 کیلوگرم آن را مواد منفجره قوی تشکیل می دهند. موشک های این سامانه 6 متر طول و حدود 37 سانتی متر قطر دارند. طول بالچه های این موشک ها به 220 سانتی متر می رسد. این موشک ها از موتوری با سوخت جامد استفاده می کنند و محدوده عملکردی برابر با 35 کیلومتر و ارتفاع پوششی برابر با 20000 متر را دارند. سرعت موشک های این سامانه به 3 الی 3.5 ماخ می رسد. مقایسه » باید به این نکته توجه کنیم که از هر دو سامانه مدل های متفاوتی ساخته شده است و با توجه به توسعه گام به گام سیستم های پدافندی در دنیا نمی توانیم مشخصات کاملی را از یک سامانه ارائه دهیم. به همین دلیل سعی شده است تا آخرین ارتقاهایی که توسط کشورهای سازنده اعمال شده است، در نظر گرفته شود. مشخصاتی که در بالا ذکر شد مربوط به مدل های اِم آی اِم – 23 هاوک (کِی/جِی) و سام-3 پیچورا 2 اِم، می باشد. برای مقایسه این سامانه ها بهتر است در ابتدا به تاریخچه و کارنامه عملکرد آنها نگاهی بیاندازیم: تاریخچه سامانه پدافندی هاوک: سامانه پدافندی هاوک در سال 1960 میلادی وارد به خدمت شد و در مدت زمان نسبتا کوتاهی به اکثر کشورهای متحد آمریکا و همچنین کشورهای عضو ناتو صادر شد. این سامانه در بسیاری از کشورهای عربی و حتی ایران به کار گرفته شد و کارنامه نسبتا خوبی را از خود در دفاع مقدس به جای گذاشته است. شاید بتوانیم اولین کاربرد این سامانه را در یک میدان نبرد واقعی در طی جنگ شش روزه اعراب و اسرائیل بر شماریم. در طی این جنگ در سال 1967 میلادی، اسرائیل با به کار گیری مدلهای اولیه هاوک توانست نیروی هوایی اعراب را تا حد زیادی غافلگیر کند و نیروی هوایی مصر را تقریبا بی اثر کند. هر چند که هاوک در طی جنگ خلیج فارس توسط آمریکا به کار گرفته نشد، ولی کویت آن را در این جنگ به کار گرفت و توانست توسط آن 22 جنگنده به همراه یک بالگرد رزمی عراق را منهدم کند. همانطور که اشاره شد هاوک یک سامانه برد کوتاه و متوسط است و حداکثر می تواند تا فشار 15 جی را تحمل کند، ولی در طی دفاع مقدس با استقرار این سامانه در ارتفاعات بلند، این سامانه موفق شد یک جنگنده میگ-25 (فاکسبت) عراقی را منهدم کند، هاوک توانست جنگنده های دیگر عراقی را که اکثرا از جنگ الکترونیک بی بهره بودند و یا تکنولوژی ضعیفی از این سیستم را داشتند را به راحتی منهدم کند و برای میگ ها و سوخوهای عراقی دردسرهای زیادی را ایجاد کند. لازم به ذکر است که جنگنده میگ-25 یکی از هواگردهای بروز بود که می توانست در ارتفاعات بسیار بالا پرواز کند. بعدها تفنگداران دریایی ایالت متحده آمریکا به همراه سازمان دفاع موشک بالستیک (بی اِم دی اُ) اقدام به تامین بودجه برای ارتقای این سامانه پدافندی را فراهم کردند و هاوک توانست جهت انهدام موشک های کوتاه برد بالستیک نیز ارتقا یابد. تاریخچه سامانه پدافندی پیچورا: سامانه پدافندی پیچورا نیز در سال 1961 میلادی وارد به خدمت شد و در مدت بسیار کوتاهی به اکثر نقاط جهان صادر شد. به طوری که در اکثر جنگها می توانیم ردی را از این سامانه مشاهده کنیم. اولین به کار گیری این سامانه در طی جنگ اعراب و اسرائیل بود. در طی این جنگ اعراب با بکار گیری سام-3 (پیچورا) توانستند حدود 46 جنگنده اسرائیلی را که اکثرا از نوع اف-4 (فانتوم ) بودند را زمینگیر کنند، البته برای شکار این تعداد جنگنده صدها فروند از این نوع موشک شلیک شد که اصلا آمار امیدوار کننده ای به شمار نمی رود، علت اصلی این ناکامی را می توان در ضعف مدل های اولیه پیچورا در زمینه جنگ الکترونیک دانست.در جنگ ویتنام نیز، ویتنامی ها با به کار گیری سامانه برد کوتاه پیچورا توانستند تعداد زیادی از جنگنده های آمریکایی را سرنگون سازند. البته باید علت این موفقیت را تا حد زیادی در تعداد و تراکم زیاد انواع پدافندهای روسی در نظر بگیریم. این سامانه بعدها در سال 1985 میلادی در جنگ لیبی و ایالت متحده نیز به کار گرفته شد. ولی شاید بتوان بزرگترین دست آورد پیچورا را در انهدام هواپیمای پنهانکار اف-117 آمریکا در طی جنگ یوگسلاوی دانست. این پرنده پنهانکار توسط سرهنگ ذالتون دانی فرمانده یکی از واحدهای پدافندی سام-3 شکار شد. پیچورا در طی جنگ هشت ساله ایران و عراق نیز توسط عراقی ها به کار گرفته شد و توانست مشکلات زیادی را برای نیروی هوایی ایران بوجود آورد. در ابتدا جنگنده های ایرانی که ماموریت بمباران برون مرزی را داشتند و اکثرا اف-4 بودند، با سیستم جنگ الکترونیکی که در اختیار داشتند می توانستند موشک های سام-3 را به خوبی منحرف کنند و در بیشتر اوقات ماموریت خود را بخوبی انجام دهند ولی بعد از مدتی رژیم بعث عراق با ارتقا این سامانه و مقاوم سازی این سامانه ها در برابر جنگال توانست مشکلاتی را برای جنگنده های ایرانی بوجود آورد. لازم به ذکر است که کشورهایی نظیر لهستان و اوکراین بعدها تغییراتی در این سامانه ها بوجود آوردند که منجر به آن شد که سام-3 بتواند موشک های بالستیک برد کوتاه را نیز منهدم کند. اگر بخواهیم نگاهی اجمالی به کارنامه این سامانه ها بیاندازیم می توانیم بیان کنیم که هر دو سامانه پدافندی کارنامه خوبی را از خود به جا گذاشته اند ولی برای مقایسه دو سامانه بهتر است تا به پارامترهایی نظیر سرعت موشک ها، مانورپذیری آنها، رادارهای آنها، محدوده برد و ارتفاع عملکرد موشک ها و.... توجه کنیم. مسافت و سرعت موشک ها » مسافت و سرعت هر موشک ، یک عامل کلیدی اصلی در مقایسه است. باید توجه داشته باشیم که هر موشکی که زودتر به هواگرد مورد نظر برسد، می تواند زمان اقدامات الکترونیکی هواگرد را از خلبان و یا اپراتور (در پهپادها) بگیرد و با کمترین خطا به هواگرد اصابت کند. در این قسمت سعی بر آن بوده که زمان اصابت هر یک از موشک ها با محاسبات ساده ای بررسی شود و سپس در قسمت بعدی زمان اصابت موشک ها را با عامل جنگ الکترونیک بررسی کنیم. همانطور که اشاره شد سرعت موشک های سامانه پدافندی هاوک در بهترین حالت و در نیمه های راه به 4/2 ماخ می رسد. محدوده عملکرد موشک های هاوک حداکثر در محدوده 5/34 کیلومتری و ارتفاع 20 هزار متری از سطح زمین است. با محاسبات ساده ای می توانیم دربیابیم که اگر موشک این سامانه بخواهد هدفی را در دورترین نقطه ممکن هدف قرار دهد باید از تمام ظرفیت سوخت خود استفاده کند و مسافتی برابر با 40 کیلومتر را طی کند، اگر تمام مسیر را نیز با سرعتی معادل با 5/2 برابر سرعت صوت طی کند و مقاومت هوا نیز در نظر گرفته نشود، حداقل زمان برای طی این مسافت توسط این موشک برابر با 45 ثانیه می شود.حال بهتر است همزمان به پیچورا نیز نگاهی بیاندازیم، پیچورا 35 کیلومتر برد داشته و ارتفاعی برابر با 20 هزار متر را پوشش می دهد. پس موشک های این سامانه برای انهدام هدف در دورترین نقطه ممکن باید مسافتی برابر با 5/28 کیلومتر را طی کنند و با توجه به سرعت 3 ماخی موشک های 5V27 این سامانه، می توانیم دریابیم که با در نظر نگرفتن مقاومت هوا حداقل 34 ثانیه طول می کشد تا موشک به هدف برسد. البته باید توجه داشته باشید که این معادلات در صورتی صدق می کند که هدف تنها در یک دایره به شعاع برد موشک های سامانه ایستاده باشد و حرکتی نداشته باشد، اگر حرکت هواگردها، چرخشی نبوده و در یک خط صاف باشد، با توجه به سرعت هواگرد این مدت زمان ها کاهش پیدا می کند.برای مثال اگر هواگردی به طور معمول با سرعت 5/1 ماخ به سامانه نزدیک شود این مدت زمان برای سامانه هاوک به 25 ثانیه و برای پیچورا به 5/18 ثانیه کاهش می یابد. البته پیچورا در هر دو زمان پیشتاز است ولی باید توجه داشته باشیم که برد پیچورا حدود 9 کیلومتر از هاوک کمتر است. حال اگر برای هر دو سامانه برد یکسانی برابر با 5/28 کیلومتر را در نظر بگیریم در می یابیم که هاوک این فاصله را در طی 20 ثانیه طی می کند و هنوز تا رکورد پیچورا 1.5 ثانیه فاصله دارد. که عددی ناچیز است. البته موشک های سامانه های پدافندی هرگز در خط صاف حرکت نمی کنند و در طی راه قوس هایی بر می دارند، که اگر بخواهیم آنها را در نظر بگیریم، به محاسبات بسیار پچیده ای نیاز داریم، به همین علت برای چشم پوشی از این محاسبات در هر موشک 15% به عامل زمان اضافه می کنیم تا عامل زمان در قوس ها در نظر گرفته شود. در این صورت سامانه هاوک برای طی مسافت 5/28 کیلومتری به 23 ثانیه و پیچورا نیز برای پیمودن همین مسافت به 21 ثانیه زمان احتیاج دارد. عامل زمان و جنگ الکترونیک» اگر شما در هواگردی باشید که با سرعت 5/1 ماخ حرکت می کنید و کیلومترها از سطح زمین فاصله دارید می توانید درک کنید که کوچکترین ثانیه ها ارزشمند هستند. در جنگنده های جدید (نسل 4 و 5) و یا فرضا قدیمی (نسل 3)، ثانیه ها برای خنثی سازی موشک و شکستن قفل راداری آن ارزشمند است. در طی اقدامات جنگال و جنگ الکترونیک یک خلبان تلاش می کند تا قفل راداری موشک پدافند را شکسته و موشک را منحرف کند. برای آنکه این اقدامات الکترونیکی بهتر قابل درک باشند، بهتر است نقطه نورانی کوچکی را در اتاقی تاریک در نظر بگیریم. در این صورت شما می توانید به راحتی به سمت آن نقطه نورانی حرکت کنید، ولی وقتی چراغی با قدرت نورانی بالایی درون اتاق روشن شود، شما نمی توانید آن نقطه نورانی را به خوبی تشخیص دهید. برای موشک ها نیز چنین اتفاقی می افتد، وقتی موشک ها در مقابل عوامل الکترونیکی قرار می گیرند، نمی توانند بخوبی هدف خود را تشخیص دهند و در نتیجه منحرف می شوند و هواگرد فرصت فرار پیدا می کند. حال هر چه یک موشک خودش را زودتر به هواگردی برساند، موفق تر است و در اینجا به ارزش عامل زمان پی می بریم. البته باید توجه داشته باشیم که مدل های اولیه پیچورا در برابر جنگ الکترونیک بسیار ضعیف عمل می کردند و حتی با سیستم های جنگال جنگنده هایی نظیر فانتوم به راحتی منحرف می شدند. ولی هانطور که گفته شد بعدها این مشکل رفع شد و این سامانه ها در برابر جنگ الکترونیک مقاوم سازی شدند. سامانه پدافندی هاوک نیز هرگز در برابر جنگ های الکترونیکی بسیار قوی در یک میدان نبرد واقعی آزموده نشده است ، اگر دوباره نگاهی به تاریخچه این سامانه آمریکایی بیاندازیم می بینیم که در تمام نبردهایی که صورت گرفته از جنگ اعراب تا دفاع مقدس و جنگ خلیج فارس، تمام درگیری های این سامانه قالبا با جنگنده های روسی بوده است که از جنگ الکترونیک بسیار ضعیفی بهره می بردند. حال اگر دوباره نیم نگاهی به زمان های هر دو سامانه بیاندازیم در میابیم که در مسافت یکسان هر دو موشک تقریبا با سرعت های برابری با فاصله (2 ثانیه) به هدف می رسند. که در مسافت یکسان پیچورا کمی از همتای غربی خود جلوتر است. ولی اگر بخواهیم آنان را مسافت های گوناگون در نظر بگیریم، هاوک می تواند مسافت بیشتری را طی کند. با این وجود هر دو سامانه در محدوده عملکرد خود، خوب عمل می کنند و برای پرنده های زمان خود شکارچیان قابلی بوده اند. کلاهک جنگی » پیچورا کلاهکی برابر با 72 کیلوگرم را با خود حمل می کند، در حالی که هاوک کلاهکی 74 کیلوگرمی را داراست. کلاهک هر دو موشک از مواد منفجره بسیار قوی تشکیل شده است و هر دو موشک پس از انفجار محدوده ی تقریبی 13 متری را پوشش می دهند و از این لحاظ خیلی با یکدیگر تفاوت ندارند. با این حال به طور معمول وزن کلاهک های جنگی سامانه هاوک در مدل های مختلف از پیچورا بیشتر است و به همین علت می توان آن را در این زمینه برتر از سام-3 (پیچورا) دانست. لازم به ذکر است که موشک هاوک فقط یک خرج دارد و موشکی تک مرحله ای است ولی پیچورا دو خرج دارد، و موشکی دو مرحله ای است. در بین راه بوستر اولیه پیچورا جدا می شود و موشک به راه خود ادامه می دهد. وزن زیاد موشک های پیچورا تا حد زیادی مربوط به بوسترهای آن است. جابجایی » جابجایی در میدان نبرد یکی از ضرورات کلیدی در جنگ است. امروزه با وجود هواپیماهای هشدار زودهنگام (آواکس ) پیشرفته، خطرات پدافندها به خوبی قابل کشف است. اگر مکان سامانه های پدافندی در میدان نبرد فاش شود، جنگنده های دشمن می توانند راه هایی را پیدا کنند که در نقاط کور راداری است، و به همین ترتیب از مهلکه بگریزند. از طرفی با کشف شدن مکان سامانه ها، امکان انهدام آنها بسیار بالا می رود و عملا آنها کارایی خود را از دست می دهند. پس می توان نتیجه گرفت که هر سامانه ای که تحرک بیشتری در منطقه عملیاتی نبرد داشته باشد، می تواند بهتر ایفای نقش کند. تحرک باعث می شود که مکان دقیق سامانه ها توسط آواکس و یا تجهیزات دیگر بخوبی مشخص نشود و خلبان دشمن هر لحظه غافلگیر شوند. سامانه پدافندی هاوک در بیشتر نمونه ها ثابت است و تحرکی در منطقه نبرد را ندارد. این بدین معنی است که هاوک باید در منطقه ای ثابت نصب شود تا به شناسایی و انهدام هواگردها بپردازد. همین عامل دردسرهای زیادی را برای کشور عزیزمان در طی هشت سال دفاع مقدس ایجاد کرد، به طوری که جنگنده های عراقی با شناسایی قبلی مکان سامانه های ایرانی، به انهدام آنان می پرداختند و کارایی آنان را کاهش می دادند. البته به تازگی نمونه هایی از هاوک در داخل کشور رونمایی شد که به سامانه امکان تحرک را می دهد. سامانه پیچورا نیز دارای مدل های ثابتی بود که بر روی لانچرهای چهارتایی نصب می شد، این لانچرهای قادر بودند تا 360 درجه بچرخند، ولی نقطه عطف سام-3 در حمل آن توسط انواع کامیون ها ، تانک ها و....بود. معمولا این حمل کننده ها دو الی چهار لانچر پیچورا را بر روی خود حمل می کردند. اگر بخواهیم تعدادی از این حمل کننده ها را نام ببریم می توانیم به تانک تی-55 ، اِم اِی زِد-543 و اِم اِی زِد -6317 اشاره کرد. رادارها » رادارها نیز نقش مهمی را در قدرت سامانه های پدافندی ایفا می کنند، در واقع موشک های بدون رادار مناسب ، کارایی لازم را نخواهند داشت. هاوک: سامانه پدافندی هاوک از چند رادار قدرتمند در زمان خود بهره می برد. از جمله این رادارها، رادار" پی اِی آر" است، این رادار می تواند 20 دور در دقیقه بچرخد و اطلاعات را به مرکز فرماندهی منتقل کند، پی اِی آر بر روی یک حمل کننده دو چرخ حمل می شود و برای شناسایی اهداف در ارتفاعات بالایی و متوسط آسمان به کار می رود. رادار دیگر هاوک "اِی اِن/اِم پی کیو-50" نام دارد که 1000 وات قدرت داشته و می تواند اهداف را در هر ارتفاعی آشکار سازد. گفته می شود حداقل برد این رادار 72 و حداکثر برد آن برابر با 104 کیلومتر است (برد آن وابسته به سطح راداری هواگرد مورد نظر آر سی اِس دارد).از رادار "سی دابلیو اِی آر" نیز برای شناسایی اهداف در ارتفاعات کم استفاده می شود، لازم به ذکر است که این رادار یک رادار از نوع پالس داپلر است. البته بعدها رادارهای دیگری نیز برای این سامانه توسعه یافتند که جایگزین رادارهای قدیمی تر و ضعیف تر قبلی شدند، که می توان از بین آنها به رادار "اِی اِن/اِم پی کیو-64" اشاره کرد. این رادار که جایگزین رادار پی اِی آر و سی دابلیو اِی آر شد، می تواند تا 600 ساعت بدون توقف به فعالیت بپردازد و همزمان 60 هدف را شناسایی کند. این رادار از نوع داپلر است و آنتن آن سرعت چرخشی معادل با 30 بار در دقیقه را داراست. برد تقریبی این رادار نیز 75 کیلومتر است. پیچورا: پیچورا نیز از رادارهای نسبتا خوبی بهره می برد. اگر بخواهیم به تعدادی از این رادارها اشاره کنیم می توانیم رادارهایی نظیر پی-15 فلت فیس آ ، لو بلو ، فَن سانگ ئی ، اسکوات آی ، پی وی آر-11 ساید نِت اشاره کنیم. رادار پی-15 (فلت فیس آ) ، یک رادار تجسس با تناوب عملکرد 810-950 مگاهرتز است که نهایت قدرت آن نیز به 500 مگاهرتز می رسد. لازم به ذکر است که این رادار می تواند تمام اهدافی را که تا فاصله 200 کیلومتری از آن قرار گرفته اند را شناسایی کند. رادار پی-15 ام (اسکوات آی) نیز نوع پیشرفته تر این رادار می باشد و نسبت به فلت فیس، محدوده عملکرد بالاتری را داراست. رادار درگیری پیچورا لو بلو نام دارد که می تواند هر هدفی را در فاصله 80 کیلومتری تشخیص دهد و همزمان 6 هدف را تشخیص داده و دو موشک را به سمت یکی از آنها پرتاب کند. از قابلیت های این رادار قابلیت اتصال آن به رادارهای دیگر جهت بهبود و ارتقای عملکرد رادارها و همچنین کاهش پارازیت ها با تغییر شکل V مانند در حالت آنتن است. یکی دیگر از رادارهای موجود در سام-3 ، رادار سایدنت است که در واقع یک رادار ارتفاع یاب است و برای کشف اهداف از باند اس استفاده می کند. لازم به ذکر است که این رادار شعاع عملکردی برابر با 180 کیلومتر را داراست. پایان» به طور کلی رادارهای هاوک کمی از رادارهای پیچورا مدرن تر هستند، البته بعدها رادارهای جدیدتری برای هر دو سامانه توسعه یافتند که به آنها اجازه شناسایی و انهدام موشک های بالستیک کوتاه برد و همچنین هواگردهای مدرن تر را می داد. سازندگان رادارهای هاوک ادعا کرده اند که این رادارهای مقاومت خوبی در برابر جنگ الکترونیک و اقدامات ضد آن ("ئی سی اِم" و "ئی سی سی اِم" ) را دارند ولی همانطور که گفته شد این ادعا هرگز به اثبات نرسیده است. پیچورا نیز از رادارهایی پیش اخطار، با بردهای نسبتا خوبی بهره می برد ولی این سامانه روسی نیز بارها در طی جنگ های مختلف از خود ضعف نشان داده است و در شناسایی جنگنده های غربی کوتاهی کرده است. اگر تنها به دو جنگ اعراب و دفاع مقدس نگاهی بیاندازیم ، موفقیت هاوک را در تعداد منهدم شده خواهیم دید.

انشاالله که اینطور باشه و فقط قصدتون بالا بردن سطح علمی جامعه باشه

ویرایش شد OPS

البته این مطلب ویرایش نشده است..... برای مطالعه مقاله کامل مجله هوافضا شماره بهمن ماه رو بخونین. بهتر است به دانشنامه جینز (ترجیحا دایره المعارف انگلیسی) که یک کتاب قطور است مراجعه کنید. که اکثر اطلاعات و امار و ارقام از این دانشنامه معتبر برگرفته شده است. دیگر منابع ای یو اس ایرپاور و برخی مجلات علمی معتبر هستند. مقاله نیز توسط ویراستارهای علمی مجله هوافضا وابسته به وزارت دفاع تائید شده است. فکر نکنم شما از ایشون در رابطه با این مسائل اطلاعات بیشتری داشته باشین؟ اینطور است؟ موفق باشید

راستش من خودمم خیلی از این سامانه سر در نمیارم این مقاله هم در دانشنامه جینز بود که برای مجله هوافضا اختصاصی رد شد و اذرماه منتشر شده...... به خاطر اینکه ویرایش علمی و ادبی توسط خود ماهنامه صورت میگیره من خیلی به این چیزها توجه نمی کنم.

بسم الله الرحمن الرحیم **** سامانه پدافندی اچ-کیو-9 مهدی زمانی اختصاصی ماهنامه هوافضا مدل ها: سامانه پدافندی اف-ام-90، می تواند به دو صورت ثابت به فعالیت خود بپردازد و یا اینکه متحرک باشد و در منطقه عملیاتی مورد نظر حرکت کند. نمونه ای از این سامانه پدافندی نیز برای نیروی دریایی توسعه یافت. نگاهی اجمالی به سامانه اچ-کیو-9: سامانه پدافندی اف-ام-90 [1]در سال 2007 وارد خط تولید شد و به عنوان محصولی نظامی برای صادرات آماده شد. گمان آن می رود که ایران تعدادی از این سیستم ها را به منظور آزمایش ارتقای سامانه های پدافندی اف-ام-80 خود دریافت کرده باشد. همچنین احتمال می رود ، ایران از تکنولوژی هر دو سامانه اف-ام-80 و اف-ام-90 در پروژه "یا-زهرا" استفاده کرده باشد.پروژه اف-ام-90 در دومین گردان بخش پدافند سی و هشتمین کارگروه مردمی چین توسعه یافت ، این کارگروه پادگانی واقع در جنوب غربی بی جینگ[2] استقرار یافته بود. HQ-9 / FT-2000 : سامانه پدافندی اچ-کیو-9 [3]یا اف-تی-2000 [4](آ) ، که از آن مدل هایی جهت صادرات نیز ساخته شده است، اچ-کیو-9 مخفف کلمه HONGQI-9[5] است. این سامانه پدافندی چینی یک سیستم پدافندی برد بلند است که می توان آن را در سطح پدافندهایی نظیر پاتریوت ایالت متحده آمریکا و اس-300 (پی) روسیه دانست. ارتش چین به منظور تقویت بنیه پدافندی خود و همچنین مقابله با پرنده های پیش اخطار و هواپیماهای جنگ الکترونیک شروع به توسعه یک سامانه پدافندی کرد. قرار بود این سامانه هم ردیف سامانه ای نظیر اس-300 (پی-ام-یو[6]) باشد و بتواند وظایف پدافندی نظیر آن را به خوبی انجام دهد. به همین منظور سامانه اچ-کیو-9 برای سرکوب هواپیماهای جنگ الکترونیک نظیر ئی-ای-6[7] (پراولر) و همچنین پرنده های پیش اخطار نظیر آواکس ها توسعه یافت. به طور کل این پدافند چینی را یک سرکوب گر بنامیم که می تواند با موشک های ضد تشعشع خود، اهداف را شناسایی و نابود کند.اسم این سامانه در زبان چینی (فی تانگ[8]) است که به طور مخفف آن را "اف-تی" می نامند. نام سامانه HQ-9 FT-2000 وزن نا مشخص 1300 کیلوگرم طول نا مشخص 6.8 متر قطرموشک نا مشخصص 0.466 متر سیستم هدایت وابسه به خود موشک تابع فعالیت های مرکزی و عملکرد جستجوگرها حداکثر محدوده برد 200 کیلومتر 100 کیلومتر حداقل محدوده برد نا مشخص 12 کیلومتر حداکثر ارتفاع عملیاتی 30000 متر 20000 متر حداقل ارتفاع عملیاتی نا مشخص 3000 متر لانچرها تی اِی اِس5380 (8x8)[9] تی اِی اِس5380 (8x8) رادار اِچ-تی-233 3 دی[10] رادار کنترل آتش نا مشخص فشار قابل تحمل نا مشخص 14 جی نوشته ای رسمی که در تاریخ 13 سپتامبر سال 1999 میلادی در اخبار "عصر بی جینگ" منتشر شد ، حاکی این بود که پروژه اچ-کیو-9 هر چند که مشکلاتی پیش رو دارد ولی با جدیت دنبال می شود. گمان می رود که پروژه این پدافند چینی از اوایل دهه 80 میلادی در وزارت دفاع چین کلید خورده باشد، البته از این پدافند مدلی برای نیروی دریایی نیز همزمان توسعه یافت. مجموع این سامانه ها توسط آکادمی تکنولوژی دفاعی چین توسعه یافت. این موشک توانایی انهدام هر گونه هواگرد در سطوح مختلف نظیر انواع جنگنده ها، بمب افکن ها، هواپیماهای شناسایی و جاسوسی، جنگ الکترونیک، پهپادها و بالگردها و همچنین توانایی محدودی در انهدام موشک های بالستیک دارد. البته باید قبول کنیم که اچ-کیو-9 یک نمونه کپی برداری شده از اس-300 روسی است، در ابتدا چینی ها قصد داشتند تا از سامانه پاتریوت آمریکایی کپی برداری کنند ولی بعدها با قراردادهایی که با روسها بسته شد، این پروژه خطی مبنی بر کپی برداری از اس-300 روس را پیش گرفت و متخصصین چینی و روسی در کنار یکدیگر شروع به توسعه این سامانه کردند. رادار: اچ-کیو-9 از یک رادار بزرگ پی اِی آر[11] مدل اِچ-تی-233 برای شناسایی و هدفگیری استفاده می نمایند این رادار بر روی حمل کننده تیان تی اِی اِس5380 ، حمل می شود و می تواند اهداف را با استفاده از باند- سی به طور همزمان 48 هدف متفاوت را در دایره ای به شعاع 100 الی 150 کیلومتر شناسایی کند. لازم به ذکر است که این رادار می تواند در مدت 15 ثانیه هدف را شناسایی کرده و اولین موشک را به سوی هدف روانه کند. قدرت این رادار نیز 300 مگاهرتز است[12]. نگاهی اجمالی به پدافند FT-2000 و HQ-9: سامانه پدافندی اف-تی-2000، شامل یک رادار پسیو برای شناسایی اهداف است. این سامانه از چهار لانچر استفاده می کند. لانچرهای اف-تی-2000 بسیار شبیه به لانچرهای سامانه پدافندی اس-300 (پی-ام-یو) روسیه هستند. موشک های سامانه قادر هستند تا بر روی هرگونه هواگردی که اقدام به جمینگ ( ارسال پارازیت) و یا جنگ الکترونیک کند، قفل راداری انجام دهند و به تعقیب آن بپردازند. موشک های سامانه اچ-کیو-9 کمی با موشک های سامانه قبلی متفاوت هستند و با هدایت اکتیو در خود موشک، می توانند خود را به هدف برسانند. اچ-کیو-9 یک پدافند متحرک است که سازندگان آن، از آن با کلماتی نظیر " پنهان ، سریع ، مهلک" یاد می کنند. تحرک این سامانه در میدان نبرد می تواند برای پرنده های دشمن دردسرهای زیادی ایجاد کنند و شناسایی مکان دقیق خود را غیرممکن و یا تا حد زیادی سخت کنند. موشک: موشک های اچ-کیو-9 هنگام نزدیک شدن به هدف در فاصله 5 کیلومتری هدف با فعال شدن فیوز مجاوتری کلاهک موشک که حاوی مواد منفجره است منفجر می شوند. لازم به ذکر است که این موشک می توانند دایره ای به شعاع 35 متر را در هنگام منفجر شدن تحت تاثیر خود قرار دهد. اطلاعات زیادی از کلاهک جنگی و خود موشک در دسترس نیست و منابع چینی اطلاعات زیادی از این موشک منتشر نکرده اند ولی می توان گفت موشک های این سامانه بسیار شبیه به موشک های سری 5وی55 [13]روس است. این موشک های دو مرحله ای از نوعی سوخت جامد استفاده می کنند و موتور آنها از تکنولوژی اولیه سری 48اِن6 [14]استفاده می کند، گفته می شود که کلاهک این موشک نیز 180 کیلوگرم وزن دارد. این موشک ها می توانند اهداف را در فاصله 7 الی 125 کیلومتری و حداکثر در ارتفاع 25 الی 27 کیلومتری نابود کنند. اطلاعات دیگری که ز این موشک ها در دسترس است نشان می دهد که آنها نسبت به موشک های سامانه های مشابه نظیر اس-300 ارزان تر و چابک تر هستند. البته لازم به ذکر است که درگیری این موشک ها در برابر تهدیدات موشکی نظیر موشک های بالستیک محدودتر است. این موشک ها قادر هستند تا تهدیدات موشکی را حداکثر در فاصله 7 الی 50 کیلومتری و ارتفاع 1 الی 18 کیلومتری دفع کند. تفاوت ها: اف-تی-2000 (آ) مدلی ثانوی پدافند اف-تی-2000 است. البته این مدل نیز هنوز در حال توسعه است ولی اکنون به آن به چشم یک پدافند ثابت و کامل شده نگاه می شود. لازم به ذکر است که مدل دریاپایه این سامانه پدافندی را با نام تایپ 052 مدل "سی"[15] می شناسند. مدل دریاپایه سامانه اچ-کیو-9 در حال حاضر بر روی برخی از ناوهای چینی مستقر شده است و نقش حفاظت از ناو را در برابر انواع تهدیدات در سطوح مختلف آسمان به عهده دارد، می توان گفت حداقل 24 فروند موشک در این ناو قرار دارد. وضعیت فعلی: طبق اطلاعات موجود تولید این سامانه از سال 2005 میلادی شروع شده است. اولین مشتریان این سامانه پدافندی را می توان پاکستان و احتمالا ایران دانست. در طی مذاکراتی که در فوریه سال 2004 میلادی بین پاکستان و چین صورت گرفت، قراردادی بین دو طرف برای صادرات پدافند اف-تی-2000 به پاکستان منعقد شد. پاکستان این پدافند را به منظور مقابله با سیستم های موشکی آگنی هند خریداری کرد. از سال 2008 میلادی این سامانه دیگر به کشوری فروخته نشد و در خدمت ارتش چین باقی ماند. البته ارتش چین تلاش بسیاری برای فروختن این سامانه به کشورهای آمریکای جنوبی، آفریقایی، جنوب آسیایی کرده و احتمال می رود به دلیل شباهت زیاد این سامانه به اس-300 روسی، در آینده ای نه چندان دور این سامانه به طور گسترده به سراسر جهان صادر شود. "در کل می توان گفت سامانه اچ کیو 9 چینی که با نام اف-تی-2000 ساخته شد و در بعدها با نام اچ-کیو-9 صادر شد، تلفیقی از دو سیستم موشکی مدرن اس-300 (پی-ام-یو) روسی و پاتریوت آمریکایی بود که متخصصین چینی با کمک روسها آن را توسعه دادند. به دلیل برد بیشتر موشک ها و همچنین ارزان قیمت تر بودن، این سامانه رقیب جدی برای اس-300 روسی به شما می آید و شباهت های زیاد آن به همین سامانه روسی می تواند آن را در آینده به یک محصول صادراتی تبدیل کند." این مقاله توسط گروه ترجمه ویکی جنگ برای مجله هوافضا ترجمه شده است. هر گونه برداشت با ذکر منبع ویکی جنگ و کپی رایت مجله هوافضا بلامانع است. چاپ شده در مجله هوافضا شماره 82 منبع:www.jangafzar.rzb.ir [1] FM-90 [2] Beijing [3] HQ-9 [4] FT-2000 [5] HONGQI-9 [6] S-300 (PMU) [7] EA-6 (Prowler) [8] Fei Tung [9] TAS5380 8X8 [10] HT-233 3D [11] PAR [13] 5V55 [14] 48N6 [15] type 052C

[quote name='pckho0r' timestamp='1354824748' post='286794'] [quote name='a3eman' timestamp='1354820527' post='286772'] با سلام، برای مطرح کردن این پیشنهاد با سازمان هوافضا به شیوه زیر می تونین به شماره 77263343 تماس بگیرد. این شماره مجله هوافضا (وابسته به وزارت دفاع) است که تحت نظر سازمان هوافضا است. وقتی تماس گرفتین بگین با آقای اصلانی کار دارید و بنده را (مهدی زمانی) به جناب اصلانی معرفی کنید. ایشون راهنمایی تون میکنن. کاری بود در خدمتم. یا حق [/quote] ممنون از لطفتون ایشون ایمیل ندارن اخه تلفنی سخته که بشه کلیات طرح رو توضیح داد! [/quote] راستش با ایمیل خیلی توجهی نمیکنن (بیشتر به ایمیل های افراد آشنا جواب داده میشه) از نظرم بهتره شنبه از ساعت 9 تا5 هر موقع تونستین زنگ بزنین، طرحتون رو بگین، اگر طرح خوب باشه حمایتتون میکنن وگرنه.......

با سلام، برای مطرح کردن این پیشنهاد با سازمان هوافضا به شیوه زیر می تونین به شماره 77263343 تماس بگیرد. این شماره مجله هوافضا (وابسته به وزارت دفاع) است که تحت نظر سازمان هوافضا است. وقتی تماس گرفتین بگین با آقای اصلانی کار دارید و بنده را (مهدی زمانی) به جناب اصلانی معرفی کنید. ایشون راهنمایی تون میکنن. کاری بود در خدمتم. یا حق

[quote name='farokhkhan' timestamp='1351167472' post='278957'] [quote name='a3eman' timestamp='1351166380' post='278952'] از نظرم به این خاطر به پیچورا بیشتر رای داده شده که تاریخچه جنگی بیشتری داشته از جنگ ویتنام، جنگ های اعراب و اسرائیل، جنگ ایران و عراق، جنگ لیبی و.... در محدوده گسترده ای به کار برده شده و مسلما اگر همین سامانه در مقیاس کوچکتر به کار برده می شد. نمی توانست اهداف را ساقط کند. به طور مثال جنگ ویتنام که واقعا یک جهنم پدافندی برای جنگنده های آمریکایی بود. به هر حال این سامانه در زمان خود موفق بوده ولی در حال حاضر توانایی خاصی ندارد که آن را به رخ رقیبان بکشد. یا حق [/quote] اگر منظور شما جنگنده های امروزی یعنی اف 22 و اف 35 باید بگم بله! به هیچ دردی نمیخوره! اما اگر منظورتون جنگنده های نسل چهار هست مثل اف 15 و اف 16 باید بگم تا اونجایی که من خبر دارم مدل انالوگ این سیستم که متولد دهه 63 بود هم اف 15 زده هم اف16 بخصوص بلاک 50....البته اونها از سام-3 نوا ام-1 خوردند نه از پاچورا! باید دید پاچورا ام چه کار هایی بلده [/quote] دوست عزیز مسلما هنگامی که سامانه های پدافندی آپگرید میشن، جنگنده ها هم همگام با اونها بروزرسانی میشن. بهتره یک طرفه به ماجرا نگاه نکنیم.

از نظرم به این خاطر به پیچورا بیشتر رای داده شده که تاریخچه جنگی بیشتری داشته از جنگ ویتنام، جنگ های اعراب و اسرائیل، جنگ ایران و عراق، جنگ لیبی و.... در محدوده گسترده ای به کار برده شده و مسلما اگر همین سامانه در مقیاس کوچکتر به کار برده می شد. نمی توانست اهداف را ساقط کند. به طور مثال جنگ ویتنام که واقعا یک جهنم پدافندی برای جنگنده های آمریکایی بود. به هر حال این سامانه در زمان خود موفق بوده ولی در حال حاضر توانایی خاصی ندارد که آن را به رخ رقیبان بکشد. یا حق

دوستان شاید من بد منظورم رو رسوندم. جناب فرخ خان بهتره قبل از به تمسخر گرفتن هر شخصی بهتر متن رو بخونین. من هرگز نگفتم تمام پیچوراها منحرف شدند، بنده عرض کردم اکثر موشک ها منحرف شدند. دلیل اینکه تلفات ما زیاد بود، قوی بودن این سامانه نبود، بلکه ضعف برخی از جنگنده ها مثل اف-5 ها بود که از جنگ الکترونیک بهره نمی بردند و یا اینکه این قابلیت را در حد خیلی ضعیف داشتند. برای اثبات حرف هایم می توانید به دانشنامه "جینز" مراجعه کنید که البته معمولا به صورت دایره المعارف (کتاب) وجود دارد. اگر به تاریخچه استفاده از این سامانه در جنگ اعراب و اسرائیل نگاهی بیاندازیم می توانیم به صراحت بیان کنیم با وجود اینکه اعراب به طور گسترده از این سامانه استفاده کردند ولی نسبت به مقیاس استفاده از این سامانه تلفات محدودی را به رژیم صهیونیستی وارد کردند. در حال حاضر نیز با وجود جنگنده های فعلی (شرقی و غربی) از نظرم این سامانه ها هیچ کارایی ندارند به خصوص که قدرت های بزرگ با استفاده از تجربیات خود هنگام رویارویی با این سامانه ها، به طور حتم تا کنون خود را در مقابل این پدافند دهه 50 میلادی مقاوم کرده اند. موفق باشید [quote name='farokhkhan' timestamp='1351151644' post='278906'] [quote name='a3eman' timestamp='1351149107' post='278901'] در حال حاضر پیچورا تقریبا به هیچ دردی نمیخوره..... حتی در زمان جنگ ایران و عراق، خیلی از این سامانه های سام-3 و حتی اون هایی که بهسازی شده بودند، توسط جنگ الکترونیک منحرف می شدند. حال با وجود جنگنده هایی مثل سوپرهورنت و مدل های گوناگون ایگل، خیلی خیلی بعیده که این سامانه ها حتی با آپگرید شدن هم کاری از دستشون بر بیاد. بهترین راه حل همون اس-300 یا اچ کیو-9 هست. [/quote] شما خودتون زمان جنگ تو جنگنده ها بودید که با اعتماد به نفس 100 در 100 میفرمایید سام-3 ها همه منحرف میشدند؟؟؟؟ لیست جنگ ها و تلفات هوایی ایران هنوز مخفی هست... چطور به گوش شما رسیده سام-3 ها به درد نمیخوره؟ لابد 2 اف 117 و 5 تا اف 16 و 1 اف 15 رو در جنگ بالکان صرب ها باا تیرکمون زدند!! تو جنگ DESERT STORM چهار اف 16 و 1 بی 52 رو هم لابد عراقی ها با سنگ زدند [b]تکرار میکنم! تلفات نیروی هوایی ایران / چه هواپیمایی با چه سیستمی در کجا منهدم شده هنوز جز مطالب CALSSIFED ایران هست[/b] [b]و کسی نمیدونه [/b][b]زمانی UNCLASSFIED میشه که تمام فانتوم ها و اف 5 های نیروی هوایی از خدمت بازنشسته بشند[/b] [quote name='Thundar' timestamp='1351113903' post='278865'] [size=5]بنظر دوستان با توجه به تنوع پدافندهای قدرتمند برد متوسط در روسیه این کشور چه نیازی داشته که سامانه سام 3 بهسازی شده پچورا رو تولید کنه چون اگه اشتباه نکنم هم برد و هم ارتفاع موشکش از سامانه بوک بمراتب کمتره تازه قدرت مانورپذیری کمتری هم داره نمیدونم شاید تو رادارش یه چیزی دیدن که تولیدش رو بصرفه کرده البته نمی دونم روسیه پچورا رو هم برا استفاده و هم صادرات تولید کرده یا فقط هدف از تولیدش صادرات بوده چون گویا به کشورایی مثل مصر .ونزویلا پرو بلاروس و...هم صادر شده[/size] [size=5]شرمنده که بحث تایپک رو منحرف کردم[/size] [size=5]منتظر پاسخ دوستانم[/size] [/quote] نه تاپیک با این سوالات منحرف نمیشه... راحت باشید. پاچورا که گونه دیگه ی اون بهش میگن neva نوا هم هست اما خوب بیشتر پاچورا هارو تقویت کردند......... خیر پاچورا هنوز هم در برخی از مناطق روسیه فعال هست مشتری پر و پا قرص این سیستم هم کشورهایی هستند همچون عراق/سوریه/بلاروس/هلند که همچنان در حال تقویت این سامانه هستند [b]حالا چرا ؟ [/b] چون سیستم پاچورا مقابل ECM مقاوم هست و تنها جمینگ برش اثر میگذاره که اون هم سام 90 میلادی درست شد.. موشک های v-601PD ساخته شد برای مقابله با سیستم های جمینگ .. دلیلش هم اینه که متد هدایت موشک cg / COMMAND GUIDED است.. سام-3 در زیر 15 کیلومتر با شلیک 2 موشک درصد برخورد به هدف بالای 70 درصد هست... البته اگر هدف در KILL ENVELOPE سامانه قرار داشته باشه [/quote] با این تعاریف سام-3 از پاتریوت هم قوی تره

[quote name='Thundar' timestamp='1351116228' post='278875'] جناب من حرفم فنی بوده نه کاهش هزینه های اقتصادی و مسایل مالی خوب خودمم میدونم بهسازی یه سامانه خرج کمتری داره تا طراحی یه سامانه جدید من میگم این پچورا از هر نظر که نگاش کنیم لاقل به لحاظ موشکی و راداری به پای بوک نمی رسه و با توجه به اینکه امنیت مسایل مالی رو توجیه میکنه احتمالا ویزگی ها و برتری هایی درش دیدین که هنوز پس از گذشت 50 سال تولید انبوهش رو معقول دونستن مثل همین بهسازی اس200 خودمون که قراره در 5فاز عملیاتی بشه اونم با دو موشک بعبارتی مسولین قرارگاه نقاط قوت اساسی درش دیدن که میخوان تولید انبوش کنن وگرنه اگه قرارباشه یه سامانه در یه کلاس کاری تمام مشخصاتش از سامانه رقیبش پایین تر باشه تنوع سامانه خودش بالاترین هزینه ست از طرفی باعث ناهماهنگی سیستم هم میشه [/quote] در حال حاضر پیچورا تقریبا به هیچ دردی نمیخوره..... حتی در زمان جنگ ایران و عراق، خیلی از این سامانه های سام-3 و حتی اون هایی که بهسازی شده بودند، توسط جنگ الکترونیک منحرف می شدند. حال با وجود جنگنده هایی مثل سوپرهورنت و مدل های گوناگون ایگل، خیلی خیلی بعیده که این سامانه ها حتی با آپگرید شدن هم کاری از دستشون بر بیاد. بهترین راه حل همون اس-300 یا اچ کیو-9 هست.

اگر نظر بنده رو به عنوان یک عضو کوچک بخواهید به صراحت می تونم بگم: 1- اس-300 به دلیل مقابله با جنگنده های مدرن 50 سامانه 2- اچ کیو 9 در صورت نفروختن سامانه اس سیصد، به منظور پر کردن جای خالی این سامانه قدرتمند 50 سامانه 3- پانسیر - اس - 1 به منظور حفاظت از مناطق مهم و استراتژیک 30 سامانه یا حق

[right][color=#ff0000]ترور شخصیت چیه بردار گلم......[/color][/right] [right][color=#ff0000]کار شما بسیار پسندیده است.[/color][/right] [right][color=#ff0000]کسی هم بخواد شما رو ترور شخصیت کنه، با خودم طرفه. اجرت با خدا[/color][/right] [right][color=#ff0000]یا حق[/color][/right]

بله شکار شده است. رجوع شود به کتاب نبرد در آسمان.

[quote name='sinagood' timestamp='1348158500' post='272474'] ببخشید میشه یکی توضیح بده منظور از هزینه های سنگین نگهداری جنگنده ها چیه شرمنده بنده اطلاعاتم کمه [/quote] [color=#ff0000]اصولا هر جنگنده ای بعد از مدتی کارکرد و پرواز نیاز به بازبینی در سیستم های پرواز و دیگر سیستم ها خواهد شد و گاها تعویض یا بازساخت این قطعا که هزینه بر خواهند بود.[/color] [color=#ff0000]البته هزینه های دیگری نیز هستند که در برابر هزینه های بالا قابل چشم پوشی هستند.[/color]

[color=#ff0000]البته در نظر داشته باشید که در همان 30% ممکنه قطعاتی حیاتی مثل قطعاتی از موتور یا رادار وجود داشته باشد که ساخت جنگنده مشابه را غیر ممکن می کند[/color]

[right][color=#0000ff][size=5]بسم الله الرحمن الرحیم تامکت های ایرانی، افسانه ای پایان ناپذیر...... نویسنده : مهدی زمانی[/size][/color][/right] [right][size=5][color=#0000ff]==== با سلام خدمت دوستان، این مقاله ای هست در مورد تامکت های ایرانی، خیلی خلاصه و چکیده، این مقاله قرار بود برای خبرگزاری فارس رد بشه که به دلیل یه سری مسائل به طور کل همکاری بهم خورد و به همین خاطر در اینجا منتشرشون میکنم. اگر کمی و کاستی دارد دوستان به بزرگی خودشون ببخشند، مقاله به علت اینکه تالیفی هست ممکن است نواقصی داشته باشد. در حال حاضر من چندین مقاله جامع در زمینه پدافند در اختیار دارم ولی به دلیل اینکه امتیاز آنها خریداری شده است نمی توانم آنها را تا موعد خاصی منتشر کنم ولی جبران خواهم کرد ![/color][/size] [color=#0000FF][size=5]====[/size][/color][/right] [right][color=#0000FF][size=5][img]http://axgig.com/images/90316729612019651097.jpg[/img][/size][/color][/right] [right][size=5][color=#ff0000]ساخت:[/color] پس از اینکه شوروی سابق توانست جنگنده های موفقی همچون میگ-25 (فاکسبت) بسازد و به راحتی بر فراز آسمان هر کشوری به جاسوسی بپردازد، نیروی هوایی ایالت متحده آمریکا به فکر این افتاد تا فانتوم های کهنه کار را که به خوبی از در جنگهایی همانند ویتنام خوش درخشیده بودند را در رهگیری بازنشسته کرده وساخت جنگنده ای تحت نام اف-14 (تامکت) را کلید بزند، در این راستا کارخانه های آمریکایی دست به کار شدند و در آخر طرحی که کارخانه گرومن به نیروی هوایی آمریکا داده بود پذیرفته شد. اف-14 سطح پروازی پایین تری نسبت به جنگنده های پیشین همانند فانتوم داشت ولی برتری آن در رادار افسانه ای AWG-9 بود که اکثر خلبانان از آن به عنوان یک مینی آواکس یاد می کنند تا یک رادار معمولی ، بهتر است بدانید که این رادار می تواند تا بیش از 165 کیلومتر را به راحتی پوشش بدهد، در ضمن این رادار قادر بود تا 24 هدف را در آسمان تشخیص دهد و به طور همزمان بر روی 6 هدف قفل راداری انجام دهد و به ترتیب به سمت هر کدام موشکی جداگانه شلیک کند، برتری بعدی این رهگیر افسانه ای به رقیبان روسی خود داشتن موشک قدرتمند AIM-54 ملقب به "فونیکس" بود، که بردی بیش از 100 کیلومتر داشت، فرار از دست این موشک برای جنگنده های نسل سوم و چهارم، تقریبا غیر ممکن می باشد و موشک پس از پرتاب به احتمال 99% به هدف برخورد خواهد کرد. ساخت تامکت داستان طولانی تری دارد، جنگنده های میگ-25 شوروی قادر بودند در ارتفاع بسیار بالا به پرواز در آیند و در آن زمان هیچ یک از غول های آهنین غربی قادر به رهگیری چنین جنگنده ای نبودند! در زمانی که میگ-25 به عنوان یک پرنده سری درفرودگاه های شوروی نگاه داشته می شد ، آمریکا با توجه به جاسوسی های انجام داده متوجه شده بود که روس ها جنگنده ای با پتانسیل بالا در حد میگ-25 در اختیار دارند ولی سرویس های اطلاعاتی آمریکا به درستی نمی دانستند که میگ-25 چگونه جنگنده ای است؟ تا اینکه در بعد از ظهر ششم سپتامبر سال 1976 میلادی مسئولین فرودگاه غیرنظامی هاکوداته “Hakodate” واقع در ژاپن در صفحه رادار خود شی عجیبی را با سرعت و ارتفاع عجیبی مشاهده کردند، بلافاصله دو فروند جنگنده رهگیر اف-4ئی (فانتوم) برای شناسایی و در صورت لزوم رهگیری هدف از فرودگاه کیاکوری تیک آف کردند، ولی در عین ناباوری شی مذکور آن دو جنگنده را به راحتی جا گذاشته و به راحتی در فرودگاه هاکوداته فرود آمد. با فرود آمدن این شی ناشناس مسئولین فرودگاه پس از بررسی شی متوجه شدند که آن شی یک جنگنده مافوق صوت روسی است که هدایت آن را یک خلبان خیانتکار روسی به نام ویکتور بلنکو “Victor Belenko” بر عهده داشته است، این خلبان از ژاپنی ها تقاضا کرد تا جنگنده را پنهان کنند و آنها نیز درخواست او را اجرا کردند، بعد از گذشت مدتی روسها درخواست بازپس گیری جنگنده به همراه خلبان آن را کردند ولی مقامات ژاپنی مخالفت کردند و پس از مدتی خلبان مذکور به آمریکا پناهنده شد و اطلاعات ارزشمندی را در اختیار غرب قرار داد. جنگنده نیز با یک هواپیمای ترابری سی-5 به پایگاه "کیاکوری" واقع در 50 مایلی توکیو انتقال داده شد و کارشناسان آمریکایی و ژاپنی شروع به تحقیق بر روی آن کردند. جالب است بدانید که میگ-25 بر روی بسیاری از کشورها مانند اکثر کشورهای خاورمیانه ، همچنین بر روی کشورهای کنار دریای مدیترانه و اسرائیل و حتی چین جاسوسی کرده است، در آن زمان نه گلوله های ضد هوایی می توانست حریف این غول آهنین شود و نه جنگنده های موجود می توانستند از حریم کشورها محافظت کنند، برای مثال در اسرائیل فانتوم ها چندین بار برای رهگیری میگ اقدام کردند ولی در همه موارد شکست خوردند! همانطور که گفته شد با پتانسیلی که تامکت داشت تنها برای رهگیری میگ-25 ساخته نشده بود، فاکسبت بیشتر یک جنگنده بود که حالت تدافعی داشت تا تهاجمی ، اف-14 جنگنده ای بود که وظیفه رهگیر بمب افکن های شوروی در زمان جنگ سرد و همچنین انواع موشک ها را به عهده داشت، حتی در دفاع مقدس نیز خلبانان کشورمان بارها اقدام به انهدام موشک های کرم ابریشم عراقی کرده اند و موفق بوده اند. پس می توان نتیجه گرفت که تامکت جانشینی خوب برای جنگنده های کهنه کار فانتوم بود و لیاقت یدک کشیدن لقب "افسانه ای" را داشت. [color=#ff0000]تجهیزات و تسلیحات:[/color] بهتر است بدانید که تامکت بیشتر یک جنگنده مخصوص نیروی دریایی بوده تا یک جنگنده برای نیروی هوایی ! تامکت در اصل برای جایگیری به جای فانتوم بوجود آمد و بیشتر استانداردهای نیروی دریایی را رعایت کرد، اف-14 نسبت به فانتوم جای کمتری را به خود اختصاص می داد و بالهای متغییر آن بسیار مناسب جایگیری بر روی عرشته ناوهای هواپیمابر بود. از مزیت های دیگر بالهای متغییر این جنگنده سرعت کمتر آن هنگام تیک-آف از روی عرشه ناوهواپیمابر است، همچنین این بالها در هنگام داگفایت (نبرد بین دو جنگنده) به اف-14 کمک زیادی می کرد. این را نیز باید اضافه کرد که این بالها نسبت به اضافه شدن سرعت ، در اثر فشار هوا جمع می شوند و با کم شدن سرعت نیز به صورت اتوماتیک طبیعتا باز می شوند ولی خلبان نیز می تواند به صورت دستی و خارج از حالت اتوماتیک بالها را تغییر دهد، این بالها از 20 درجه الی 68 تا 70 درجه قابل تغییر هستند و سرعت جمع و یا باز شدن بالها هفت و نیم درجه بر ثانیه است. اف-14 مدل A قادر است یک توپ 20 میلیمتری از نوع M61 (Vulcan) را به همراه 1000 فشنگ که در سمت چپ دماغه تامکت قرار گرفته است و همچنین موشکهای نیمه اکتیو اسپارو و حرارتی سایدویندر را حمل کند، این موشک ها به همراه موشک فوق العاده فونیکس هنوز هم ترکیب مرگباری را می سازند، لازم به ذکر است که اف-14 می تواند تا 6 تیر موشک فونیکس را با خود حمل کند. تامکت قادر است تا 2 برابر سرعت صوت ، افزایش سرعت داشته باشد و تا تقریبا تا ارتفاع 45000 پایی اوج بگیرد، تنها مشکل این جنگنده هزینه بالای نگهداری و همچنین پیچیده بودن تکنولوژی آن است، ایران تنها کشوری است که موفق به خرید این جنگنده افسانه ای از آمریکا شد. در پایان این مبحث باید اشاره کنم که تامکت های ایرانی از دو موتور TF30 استفاده می کند که هر کدام از موتورها قادر به ایجاد قدرت رانشی برابر با 20000 پوند را دارا هستند، تنها مشکل این موتور غیرقابل اطمینان بودن آن در ارتفاعات بالا به دلیل خفگی کمپرسور و ایجاد شدن حالت "استال" است که بعدها به دست متخصصین ایرانی این مشکل نیز تا حدی رفع گشت. [color=#ff0000]ورود به ایران:[/color] با تعاریفی که از جنگنده تامکت شد، می توانیم نتیجه بگیریم وظیفه اصلی این جنگنده ، رهگیری بمب افکن ها و جنگنده های شکاری دشمن در ارتفاعات بالا و همچنین نابودسازی موشک هایی نظیر موشک های کروز است، قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ایران شوروی حریم هوایی ایران را نیز مانند کشورهای دیگر توسط جنگنده میگ-25 نقص می کرد ، به همین خاطر نیروی هوایی ایران به آمریکا درخواست جنگنده ای برای مقابله با جنگنده های بلند پرواز شوروی را داد، آمریکا نیز به ایران دو جنگنده اف-15 و اف-14 را پیشنهاد داد که در نهایت تامکت بر رقیب خود یعنی اف-15 (ایگل) پیروز شد و در نیروی هوایی به خدمت گرفته شد، نیروی هوایی ایران به طور دقیق 80 فروند از این جنگنده به کارخانه گرومن در طی دو مرحله سفارش داد که 79 فروند آن به اضافه 284 تیر موشک فونیکس تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ایران دریافت شدند. ایران پس از خرید تامکت دیگر شاهد جنگنده های بلند پرواز میگ-25 نبود! به این ترتیب که خلبانان ایرانی یکبار بر فراز دریای خزر اقدام به قفل راداری بر روی یک جنگنده بلند پرواز روسی را کردند که آن جنگنده نیز از ترس فرار کرد و تا ابد بر فراز ایران دیده نشد. [color=#ff0000]تامکت در جنگ تحمیلی:[/color] مدتی از پیروزی انقلاب اسلامی ایران نگذشته بود که کشور متجاوز عراق، جنگ ناخواسته ای را به ایران تحمیل کرد، در این جنگ نیروی هوایی نیز نقش بسزایی را دارا بود و می بایست نقش بمباران مراکز مهم رژیم بعثی به علاوه حفاظت از حریم هوایی ایران را بر عهده می گرفت. نقش بمباران بر عهده جنگنده های اف-4 (فانتوم) و اف-5 (تایگر) افتاد، و نقش رهگیری و نابودی جنگنده های متجاوز نیز را نیزاسکادران های تامکت نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران بر عهده گرفتند. در دو سال ابتدایی جنگ، جنگنده های دشمن هیچ حرفی برای گفتن نداشتند و تنها شکاری آسان برای جنگنده های اف-14 و موشک های پرقدرت فونیکس بودند، ولی با گذشت چندسال ابتدایی جنگ، عراق با خرید میراژ-اف-1 از فرانسه تصمیم به مقابله با جنگنده های ایرانی برخواست، البته وظیفه اصلی جنگنده های میراژ مقابله با جنگنده های ایرانی نبود، بلکه نقش اصلی آنها مقابله با نفت کش ها و کشتی های تجاری ایرانی بود که به سمت لنگرگاه ها حرکت می کردند، در این راستا نیروی هوایی نیز دست به کار شد و اقدام به جا به جایی تعدادی از تامکت های ایرانی به پایگاه هوایی بوشهر کرد، با این کار هم عمر موتورها و بدنه تامکت ها افزایش می یافت و هم از خستگی خلبان ها به خاطر پرواز مداوم کاسته می شد،همانطور که انتظار می رفت تامکت های ایرانی از پس این ماموریت نیز به خوبی برآمدند و از ناوگان تجاری ایران به خوبی محافظت کردند، میراژ های عراقی هر چند که قدرت مانور خوبی داشتند ولی در برابر موشکهای فونیکس تامکت های ایرانی حرفی برای گفتن نداشتند و از رادار قدرتمندی استفاده نمی کردند، در واقع این جنگنده ها بیشتر از تاکتیک هایی مثل پرواز در ارتفاع پایین استفاده می کردند تا اینکه به طور مستقیم با تامکت ها درگیر شوند، با این حال این جنگنده های عراقی موفق به رهگیری برخی از تامکت ها و جنگنده های دیگر کشور عزیزمان شدند. همانطور که مشاهده می کنید تامکت و فاکسبت سرنوشتی عجیب دارند که به نظر می رسد که در هر محدوده زمانی در مقابل یکدیگر قرار می گیرند، در طول جنگ تحمیلی 8 ساله نیز عراق تعدادی از این جنگنده ها را از شوروی سابق خریداری کرد که از آنها برای شناسایی و همچنین بمباران استفاده می کرد، البته خلبانان عراقی به قدری ترسو بودند که حتی جرات پایین آمدن از ارتفاعی مشخص را نداشتند و با میگ-25 بمب هایشان را از ارتفاع بالا رها کرده و فرار می کردند ، و به همین خاطر اکثر اوقات بمب هایشان به خطا رفته و به هیچ هدف درستی برخورد نمی کرد ولی با این وجود در دل مردم رعب و وحشت ایجاد می کردند، تیرهای ضد هوایی و موشک های موجود بر روی فانتوم ها و جنگنده های دیگر نیز کارساز نبود به همین علت دوباره جنگنده افسانه ای تامکت و خلبانان غیور ایران دست به کار شدند و اقدام به گشت زنی های مداوم بر آسمان ایران اسلامی کردند تا خلبانان عراقی حتی در ارتفاع بالا به خودشان جرات نفوذ به مرز کشور را ندهند. با این حال خلبانان عراقی به قدری از تامکت های ایرانی می ترسیدند که اکثر اوقات با دیدن جنگنده های اف-14 در صفحه رادار خود بمب هایشان را در بیابان ها رها می کردند و فرار می کردند و یا مسیر خود را تغییر می دادند، خلبانان تامکت نیز که این مسئله را متوجه شده بودند، فقط به قفل راداری بر روی جنگنده های عراقی اکتفا می کردند تا موشک های گرانبهای فونیکس را برای مواقع ضروری ذخیره کنند. همانطور که می دانید جنگ ایران و عراق بیشتر یک جنگ فرسایشی بوده و منجر به از کار افتادگی بسیاری از تجهیزات نیروی هوایی نیز گشت، بسیاری از تامکت های ایرانی نیز در طی جنگ به دلیل کمبود قطعات یدکی زمینگیر شده بودند و حتی به دلیل کمبود موشک فونیکس تامکت ها دیگر کارایی لازم را نداشتند ، به همین دلیل متخصصان داخلی دست به کار شدند و شروع به ساخت تجهیزات یدکی تامکت و همچنین موشک های جایگزین برای تامکت کردند. [color=#ff0000]بهینه سازی و ارتقا تامکت:[/color] سجیل، اولین پروژه موفق بومی بود که به نوعی تبدیل موشک هاوک زمین به هوا به یک موشک هوا به هوا بود، این موشک به نحوی توانست برای مدتی جای خالی فونیکس را پر کند و ایران را تا پایان جنگ تقریبا بی نیاز سازد. عراق در اواخر جنگ تحمیلی اقدام به خرید جنگنده های میگ-29 شوروی سابق کرد و در این زمان ادعا کرد که این جنگنده قادر است که تامکت های ایرانی را سرنگون سازد! در همین زمان یک درگیری بین یک تامکت و میگ-29 درگرفت که تامکت با وجود داشتن موشک بومی سجیل توانست میگ-29 عراقی را سرنگون سازد و به این ادعای بی اساس عراقی پایان دهد. پس از پایان یافتن جنگ نیز ارتقا و تعمیر تامکت های ایرانی آغاز گشت و متخصصان ایرانی توانستند بسیاری از تامکت های ایرانی که به دلیل کمبود قطعات یدکی زمینگیر شده بودند را دوباره به دل آسمان برگردانند، جالب است بدانید که ایران در حال حاضر قادر است که 70% تجهیزات و لوازم تامکت را تولید کند، به دلیل احساس جای خالی موشک فونیکس نیز متخصصان ایرانی اقدام به ساخت نوع بومی این موشک یعنی "عصر-67" کردند که در حال حاضر در اختیار نیروی هوایی ایران قرار دارد. اگر بخواهیم به طور مختصر از بهینه سازی های نیروی هوایی ایران بر روی تامکت های ایرانی مطالبی بیان کنیم می توانیم به موارد زیر اشاره کنیم: - بهبود سازه جنگنده - بهینه سازی موتور - بهینه سازی دستگاه های الکترونیکی - اضافه شدن قابلیت درگیری هوا به سطح - بهینه سازی جنگ افزارها - بهینه سازی مقطع راداری [/size][/right] [right] [size=5]البته در حال حاضر تامکت ها قادر هستند تا برخی از موشک های شرقی را نیز با خود حمل کنند. وضعیت فعلی: همانطور که گفته شد ایران تنها کشوری است که در حال حاضر این جنگنده را در اختیار دارد و بیشتر این جنگنده ها در حالت عملیاتی به سر می برند، در ابتدا قرار بود به غیر از ایران ، کشورهایی نظیر کانادا و اسرائیل و آلمان غربی اقدام به خرید این جنگنده کنند ، و حتی کانادا به ایران پیشنهادهایی را برای خرید این جنگنده داد که با مخالفت فرماندهان نیروی هوایی فروش این جنگنده منتفی شد. آمریکا این جنگنده را در سال 2006 میلادی به علت هزینه های بالای نگه داری از رده خارج کرد و به این دلیل که قطعات یدکی این جنگنده به دست نیروی هوایی ایران نرسد، تمام قطعات این هواپیما منهدم شدند ! لازم به ذکر است که نیروی هوایی ایالت متحده آمریکا چند مدل دیگر از این جنگنده را تولید کرد که می توان به مدل B (مخصوص درگیری هوا به سطح) ، مدل C که هرگز به مرحله تولید انبوه نرسید، مدل D (رهگیر قدرتمندتر با داشتن رادار و موشک های قوی تر نسبت به مدل A) اشاره کرد. به هر حال با زندگی پر فراز و نشیب اف-14 های ایرانی باید اعتراف کنیم که این جنگنده بر گردن ما حق زیادی دارد و در جنگ ایران و عراق یکی از مهمترین جنگنده های کلیدی ایران اسلامی بوده است، در حال حاضر تامکت های ایرانی در شرایط خوبی به سر می برند و با توجه به ارتقاهایی که در طی سالهای گذشته داشتند امید می رود که تامکت ها به همراه فولکروم های ایرانی (میگ-29) بتوانند حریف سرسختی برای جنگنده هایی متجاوز به خاک میهن اسلامی ما باشند، آخرین نمایش قدرت این جنگنده نیز در 29 فروردین امسال بود که 5 فروند از این جنگنده های موفق از مقابل جایگاه اختصاصی عبور کرده و در نهایت در پایگاه اول مهرآباد به زمین نشستند.[/size][/right] [right][color=#0000ff][size=5]منبع : ویکی جنگ[/size][/color][/right] [right][size=5][color=#0000ff]لینک فعال : [/color][url="http://jangafzar.rozblog.com/post/494"][color=#0000ff]http://jangafzar.rozblog.com/post/494[/color][/url][color=#0000ff] [/color][/size][/right] [right][color=#0000ff][size=5]====== [/size][/color][/right] [right][size=5][color=#0000ff]انتشار این مطلب بدون ذکر منبع/ لینک فعال/ نام نویسنده شرعا و قانونا اشتباه است و دانشنامه نظامی ایران هیچ رضایتی نخواهد داشت ![/color][/size][/right]

،با سلام این مقاله توسط خودم ترجمه شده ولی به خاطر اینکه خیلی قدیمیه و من اون موقع تازه کار بودم، ممکنه که ایرادی هم توش باشهbigbangجناب این جنگنده به دلیل هزینه های بالای ساخت و نگهداری هرگز به مرحله تولید نرسید و فقط یک فروند از آن ساخته شدa-10جناب به خاطر اینکه اکثر پهپادها نیاز به مانورهای فوق العاده ای ندارند ، تا به حال طرح های کمتری از این بالها در پهپادها شاهد بودیمomid722جناب موفق باشید

بسم الله الرحمن الرحیم جنگنده سوخو-۴۷ (برکوت) جنگنده سوخو-۴۷ با نامهای مستعار (برکوت به روسی) و (فیرکین به گزارش ناتو) در اوایل سال ۱۹۹۰ توسط شرکت سوخو در ابتدای رشد اقتصادی ساخته شد. سوخو-۴۷ یک جنگنده مافوق صوت آزمایشی بود که رشد یافته شرکت حقوقی سوخو بود. ویژگی این جنگنده در بالهای رو به جلو اش است، این ویژگی به جنگنده قابلیت چابکی و مانور بالایی میدهند. در صورتیکه تولید سریالی این جنگنده هیچ وقت جامه عمل به خود نپوشید. تکنولوژیهای پیشرفته ی تنها نمونه آزمایشی تولید شده از این جنگنده بعدها از نسل پنجم جنگنده ها که سوخو-۴۷ باشد به نسل ۴٫۵ یعنی سوخو-۳۵ و دیگر جنگنده های آزمایشی نسل پنجم منتقل شد. شرایط اقتصادی: این جنگنده در ابتدا با نام سوخو-۳۷ شناخته می شد ولی با پیشرفته تر شدنش به سوخو-۴۷ در سال ۲۰۰۲ تغییر نام داد. اسم مستعار رایج این جنگنده برکوت به معنی عقاب طلایی است. سوخو-۴۷ مستقیما به دستور کشور روسیه آزمایش گوناگونی را انجام داد. این جنگنده از سیستم پیچیده ی هدایت با سیم نیز بهره میبرد. کارخانه سازنده: شرکت روسی سوخو اولین پرواز: ۲۵ دسامبر ۱۹۹۷ معرفی به عموم مردم: سال ۲۰۰۰ میلادی وضعیت فعلی: آزمایشی مصرف کننده اصلی: روسیه تعداد ساخته شده: ۱ فروند روسها از مدتها قبل از مزایای بالهای رو به جلو مطلع بودند. آنها با تحقیقات بسیار در رابطه با این نوع هواپیماها از سال ۱۹۴۰ تا کنون دریافتند که ضریب بازده این نوع جنگنده ها برای حمل بار و بلند شدن بیشتر از جنگنده های معمولی است، و همچنین این قابلیت قادر به کم کردن نیروی گریز از مرکز است. این بالها هواپیما را قادر میسازند تا بر پرواز خود کنترل بیشتری داشته و حرکتهای اضافی کمتری داشته باشد. شکل های هندسی این بالها و قرار گیری تسلیحات در داخل بدنه به این جنگنده امکان قدرت مانور بیشتری میدهند و او را به یک فرشته مرگ تبدیل میکنند. قرارگیری تسلیحات در داخل بدنه توانایی حمل تسلیحات بیشتری را به این جنگنده میدهند. اینها ما را به سمت این نوع از بالها سوق میدهند، البته تا زمانی که این نوع از بالها از سرعت هواپیما در برابر جنگنده های دارای بالهای رو به عقب می کاهد. برعکس، بالهای رو به جلو باعث خم شدن و چرخش راحتر بدنه جنگنده میشوند. این چرخش راحت را میتوان مدیون سیستمهای پیشرفته سوخو-۴۷ بود ولی این سیستم را میتوان بر روی جنگ افزارهای معمولی نیز مشاهده کرد. پروژه دیگری نیز در آمریکا در سال ۲۰۱۱ شروع شد که توسط کارخانه گرومن ( هواپیمای ایکس-۲۹) به اجرا درآمد و تنها با سرمایه گذاری شرکت سوخو، در واقع در این پروژه سوخو شریک آمریکا شده بود. سوخو-۴۷ اصولا یک تکنولوژی برای ساخت جنگنده های آینده روسی بود. اگرچه، سوخو به طور خلاصه کوشش میکرد که سوخو-۴۷ را برای ارتش روسیه و دیگر مشتریان خارجی بسازد. سوخو-۴۷ به اندازه ی جنگنده های قبلی سوخو است. تقریبا مثل سوخو-۳۵ و به خاطر کاهش هزینه های اقتصادی سوخو-۴۷ دماغه و دمهای عمودی و همچنین چرخهای فرودش را از سوخو-۲۷ قرض گرفت و با این وجود جنگنده ویژگیهای ضد راداری اش را کاهش داد (شامل مواد جاذب اشعه راداری) در این جنگنده مکانی برای قرار گرفتن تسلیحات در درون بدنه و همچنین قرار گرفتن یک رادار پیشرفته قرار دارد. به هر حال تمام تدبیرها مانند تحقیقات آمریکا برای ساخت هواپیمای ایکس-۲۹ در دهه ۸۰ میلادی بود. سوخو-۴۷ دو برابر طرح آمریکایی اش بود که به منظور درگیری تن به تن در نظر گرفته شده بود. به منظور حل مشکل چرخش بالها، سوخو-۴۷ مجبور به استفاده دقیق از مواد ترکیبی درخور مناسب با چرخش بود، تا هم از چرخش هواپیما مقاومت کنند و هم به تقویت قابلیتهای آیرودینامیکی آن بپردازند، و این از سوخو-۴۷ نسبتا بالهای بزرگی را طلب می کرد. سوخو-۴۷ باید مجهز به بالهای تاشو می شد تا شایسته خدمت در نیروی هوایی روسیه می شد. سوخو-۴۷ هم مانند سوخو-۳۷ سابق آرایش دو- سه گانه و با تسلیحات آیرودینامیکی در جلوی بالها و دمهای جنگنده بود. بطور قابل توجه، سوخو-۴۷ دارای دو پایه است که سطح دم را تحمل میکنند، که به منظور کنترل گازهای خارج شده از موتور و کنترل حرکات نامتوازن را بعهده دارند. ستون عمودی کوچکتر در سمت چپ جنگنده، و در محل قرارگیری رادار عقبی جنگنده قرار دارد. در حالی که ستون عمودی بزرگتر در هنگام ترمز کردن برای چتر نجات (بمنظور کم کردن سرعت در هنگام فرود) عمل می کند. مانور: سوخو-۴۷ در سرعت های زیر سرعت صوت نیز چالاکی زیادی دارد. توانا بودن در تغییر کردن و دگرگون شدن مسیر پرواز و زاویه حمله در جنگ و همچنین حفظ قابلیت مانور در سرعتهای مافوق صوت در زمان تغییر مسیر نیز یکی دیگر از ویژگیهای این جنگنده است. سوخو-۴۷ قادر به شتاب گرفتن تا ۱٫۶ ماخ و تحمل ارتفاعی در حدود فشار ۹- جی است. بیشترین مقدار چرخش در جنگنده های جهان، و محدودیت کمتر و مسافت بالاتر و همچنین نداشتن محدودیت در شلیک موشکها در سرعتهای بالا، اینها معیارهای مهمی در حمله های برتری هوایی هستند. سوخو-۴۷ قابلیت مانور خیلی بالایی دارد و اینها هستند که این جنگنده را در نهایت زوایای حمله کردن کنترل می کنند. چرخش زیاد این جنگنده نکته خیلی مهمی در جنگهای نزدیک (داگ فایت) و حلقه زدنهای معمولی و بزرگ است، مخصوصا در زمانی که در جنگ هوایی درون منطقه عملیاتی مواجه می شوید با انفجار متوالی هدف هایتان آن هم در مناطق متفاوت، این چرخش های بزرگ به خلبان این اجازه را می دهند تا جنگنده را در به سرعت بسوی هدف بعدی قرار داده تا شلیک تسلیحات آغاز شود. مثل بیشتر جنگنده ها که با سیستم کنترل با سیم هدایت می شوند. سوخو-۴۷ موفق به انجام مانورهایی در حال ثبات نیز شده است. جنگنده هایی که بالهایشان رو به جلو است در مقایسه با جنگنده هایی که بالهایشان رو به عقب است در منطقه عملیاتی مشابه، توانسته اند امتیازاتی بدست آورند که عبارتند از: ۱- برا به پسای بیشتر ۲- قدرت بیشتردر انجام حرکات در داگفایت ۳- شعاع عملیاتی بیشتر در سرعت های زیر صوت ۴- بهتر بودن حالت مقاومت در حالت استل (از حرکت انداختن موتور برای مدت کوتاهی به منظور گیج کردن موشکها و یا موفقیت در داگ فایتها) و همچنین تقویت حالت ضد چرخش برای نسبت برا به پسا ۵- بهتر بودن پایداری جنگنده در زاویای حمله بالا ۶- کمترین سرعت پرش ۷- تیک آف (بلند شدن هواپیما) و نشستن در باند کوچکتر بدنه: بدنه سوخو-۴۷ به صورت بیضی شکل و اسکلت جنگنده اساسا تشکیل شده از آلیاژهای آلمینیوم و تیتانیوم به همراه ۱۳% از مواد کامپوزیتی، رادار و آنتن جنگنده در قسمت جلویی قرار دارند. این جنگنده دارای یک سطح افقی به منظور بوجود آوردن نسبت برا به پسا و نیروی ضد چرخش است. بالها: بالهای رو به جلویی که در وسط جنگنده قرار گرفته اند (به منظور برا به پسا) به جنگنده شکل و ظاهر غیر معمولی را می دهند، این ظاهر باعث شده است تا اسمهای مستعاری همچون (دیو و شیطان) و (قلاب سنگ) را به این پرنده آهنین نسبت دهند. قسمت قابل توجهی از برا (از جا کندن) حاصل تولید بال رو به جلو است که در گوشه هواپیما واقع شده اند، به این شکل برا در مضیقه حالت استل نیست. شهپرها ( قسمت متحرک بال هواپیما) بقایای اثربخشی در بیشترین زاویه حمله هستند، همچنین در حفظ کنترل هواپیما هنگام وزش باد نقش بسزایی دارند. تقریبا ۹۰% از جنس بالهای جنگنده از کامپوزیت تشکیل شده است. بالهای رو به جلوی وسطین دارای شیب نسبتا زیادی هستند که به شعاع عملیاتی زیاد جنگنده کمک می کنند. لبه هدایت کننده بالها نیز از مخلوطی نرم تشکیل شده است که توسط تخته های منحرف کننده به لبه ها چسبانده شدند. قسمت متحرک بالها (شهپرها) روی لبه بالها قرار داده شده اند. ذوزنقه هایی که مربوط به قسمت آیرودینامیکی جنگنده هستند وصل شده اند به امتداد لبه بالهای هایت کننده. در قسمت پایینی این جنگنده تسلیحات در داخل بدنه قرار میگیرند . و در نتیجه این همه استرس و تنش فقط برای بالهایی رو به جلو بود. چرخش هواپیما در حالی که خالی از تسلیحات بود احتیاج داشت به قرار گرفتن بالها در خلاف جهت هندسی دیگر جنگنده ها که بالهایشان رو به جلو بود، برای ساخت چنین بالهایی باید پوسته هایی را که از مواد متفاوت ساخته شده بودند بر روی بالها کار بگذارند. با این وجود این جنگنده در ابتدا تنها میتوانست تا ۱٫۶ ماخ سرعت بگیرد ولی بتازگی با بهتر کردن مدل قبلی و تجهیزتر کردن این جنگنده این رکورد شکسته شد. ولی این رکورد جدید مشخص نیست که تا چه حد پیشرفت کرده است ؟ تثبیت برداری: تثبیت برداری جنگنده با استفاده از سیستم ارتقاء یافته (پی اف یو)در حدود ۲۰ الی ۳۰ درجه شیب و حرکت راست به چپ جنگنده نیز به خوبی پشتیبانی میشود، چالاکی نیز یکی دیگر از منفعت هایی است که این جنگنده داراست. کاکپیت: طرح ساخته شده برای کاکپیت جنگنده توجه خاصی به راحتی خلبان داشته است و همچنین خلبان قادر است که جنگنده را براحتی در مانورهافشار- جی هدایت کند. جنگنده با یک صندلی پرتاب شونده جدید و همچنین سیستم حفظ جان خلبان مجهز شده است، این صندلی متغییر میتواند تا ۶۰ درجه متمایل شده و فشار – جی را از روی خلبان بردارد،این جنگنده قابلیت تحمل خوبی دارد و نکته قابل توجه اینجا است که این صندلی به خلبان اجازه داگ فایت و ردگم کردن از موشک را حتی در فشار- جی تا می دهد. خلبان سوخو-۴۷ میتواند از سیستم هایی نظیر: شناخت ارتفاع – جنبش کمتر در استیک (وسیله هدایت هواپیما) – سیستم مخصوص کنترل سوخت جنگنده بهره میبرد. با این وجود، خلبان ها ادعا می کنند که: کاکپیت این جنگنده به آنها فضای کمی برای رویت اطراف می دهد و این به خاطر طراحی بد این هواپیما است! مشخصات: خدمه : ۱ خلبان طول : ۲۲٫۶ متر طول بال : ۱۵٫۱۶ متر تا ۱۶٫۷ متر ارتفاع : ۶٫۳ متر مساحت بال : ۶۱٫۸۷ متر مربع وزن خالی : ۱۶٫۳۷۵ کیلوگرم وزن با تسلیحات : ۲۵٫۰۰۰ کیلوگرم بیشترین وزن در هنگام برخاست (تیک آف) : ۳۵٫۰۰۰ کیلوگرم قدرت جنگنده: ۲ برابر جنگنده سوخو-۳۷ و مدل آزمایشی از ۲ موتور Avidvigatel D-30F6 و همچنین استفاده از پس سوز، سیستم تثبیت برداری (پی اف یو _ ارتقاء یافته) توربوفن با هدایت دیجیتالی kN سرعت با سوخت معمولی : ۸۳٫۴ kN سرعت با سوخت پس سوز : ۱۴۲٫۲ تثبیت مداری : ۲۰ الی ۳۰ درجه در شیب انحراف کارائی: بیشترین سرعت : ۱٫۶ ماخ یعنی در سبکترین و سنگین ترین وزنها در حدود ۱۷۱۰ الی ۲۷۱۰ کیلومتر بر ساعت و در دریا حدود ۱٫۱۴ ماخ یعنی حدود ۱۴۰۰ کیلومتر بر ساعت سرعت گشت زدن : ۱۸۰۰ کیلومتر بر ساعت با سوخت معمولی و ۲۶۵۰ کیلومتر بر ساعت با سوخت فول شعاع عملیاتی : ۳٫۳۰۰ کیلومتر (۲٫۰۵۰ مایل) سقف پروازی : ۱۸٫۰۰۰ متر (۵۹٫۰۵۰ فوت) سرعت اوج گرفتن : ۲۳۳ متر بر ثانیه (۴۶٫۲۰۰ فوت بر دقیقه) ظرفیت حمل هر بال : ۳۶۰ کیلوگرم در هر متر مربع وزن: بدون تسلیحات ۱٫۱۶ / با تسلیحات ۱٫۷۷ جنگ افزار: سوخو-۴۷ فعلی مسلح نیست ولی اگر این جنگنده روزی بخواهد تجهیز شود میتواند از تسلیحات زیر استفاده کند: توپ : یک توپ ۳۰ میلیمتری از مدل GSh-30-1 با داشتن چیزی حدود ۱۳۰ گلوله موشک ها: ۱۴ hardpoints (2 wingtip, 6-8 underwing, 4-6 conformal under the fuselage) هوا به هوا : آر-۷۷ * آر-۷۷ (پی دی) * آر-۷۳ * کی-۷۴ X-29T, X-29L, X-59M, X-31P, X-31A, KAB-500, KAB-1500هوا به سطح این مقاله توسط گروه ویکی جنگ ترجمه شده است و انتشار آن بدون ذکر کپی رایت شرعا و قانونا باطل بوده و گروه ویکی جنگ هیچ رضایتی از آن ندارد ! منبع فعال:http://jangafzar.rozblog.com/post/35 مترجم : مهدی زمانی (مدیریت سایت) منبع : ویکیپدیا Mahdizamani97@gmail.com

از نظرم این غول آهنی دیگر ارزش متحرک شدن رو نداره. کشوری مثل ایران با محدوده وسیعی که برای پدافند داره باید به سامانه هایی نظیر اس-300 ،پانتسیر و.... مجهز بشه که در حال حاضر غیر ممکنه. ولی من شنیدم که متخصصین دارن موشک های سبکتری بر روی لانچرهای اس-200 آزمایش می کنند.

[right][size=5][color=#0000cd]بسم الله الرحمن الرحیم چاپ شده در مجله جنگ افزار، شماره ۹۱، این یکی دیگر از کارهای ترجمه شده توسط بنده برای مجله جنگ افزار......[/color] [url="http://axgig.com/viewer.php?file=73161771343513331489.jpg"][img]http://axgig.com/images/73161771343513331489_thumb.jpg[/img][/url][/size][/right] [right][size=5][color=#0000cd]تاریخچه:[/color] سامانه اس-۲۰۰ که ناتو آنر با نام سام-۵ (SAM-5) می شناسد، یک موشک سطح به هوای برد بلند و متوسط است که در دهه ۶۰ میلادی به منظور محافظت از محدوده وسیعی در برابر حملات هواپیماهای بمب افکن یا هواپیماهای استراتژیک دیگر ساخته شد، هر گردان نظامی شش سکوی پرتاب از این موشک همراه با یک رادار کنترل آتش را داراست و جالب است بدانید که طول این موشک غول پیکر تقریبا به ۱۱ متر برابر با ۳۵ فوت می رسد، سامانه کنترل آتش این موشک نیز قابلیت لینک شدن به رادارهای دوربردتر را نیز داراست. اولین گردان عملیاتی سامانه اس-۲۰۰ در اواخر سال ۱۹۶۶ میلادی در قالب ۱۸ سایت و ۳۴۲ لانچر شروع به شکل گرفتن کرد، و در همین سال اس-۲۰۰ به طور رسمی وارد به خدمت شده و به سرعت جایگزین موشک های ضد بالستیک شکست خورده همانند RZ-25/5V11 “Dal” شد، البته بهتر است بدانید که Dal لقبی است که ناتو بر این موشک شکست خورده نهاده است، ناتو همچنین به سام-۵ لقب “Griffon” به معنی “اشتر” را داده است. در سال ۱۹۶۸ میلادی ، ۴۰ سایت از این موشک ساخته شد و در سال ۱۹۶۹ میلادی ۶۰ سایت پدیدار شدند، این پیشرفت در ساخت سایتهای این موشک رفته رفته افزایش یافت تا اینکه در اواخر دهه ۷۰ میلادی و اوایل دهه ۸۰ میلادی تعداد ۱۳۰ سایت به همراه ۱۹۵۰ لانچر ساخته شدند. [color=#0000cd]نوع: موشک سطح به هوا سازنده: شوروی سابق ورود به خدمت: سال ۱۹۶۷ میلادی شرکت سازنده: Petr Grushin design bureau مدل ها: V21 5V28 5V28V وزن: ۷۱۰۰ کیلوگرم طول: ۱۱ متر کلاهک جنگی: مواد منفجره با قابلیت تکه تکه شدن سرجنگی: ۲۷۱ کیلوگرم مکانیسم انفجاری: توسط ماسوره مجاورتی و یا سیگنال های دریافتی سوخت: سوخت مایع در موتور اصلی و سوخت جامد در چهار راکت فرعی برد عملیاتی: ۳۰۰ کیلومتر سقف پروازی: ۴۰۰۰۰ متر پرتاب (launch): بوسیله چهار راکت بر روی موشک سرعت : ۲۵۰۰ متر بر ثانیه سیستم هدایت: توسط رادار جستجوگر که در نوک موشک جاسازی شده است.[/color][/size][/right] [right][size=5][color=#0000cd]سوخت:[/color] هر موشک از قدرت چهار راکت کوچک که حاوی سوخت جامد هستند و متصل به خود موشک هستند بهره می برد، ۳ الی ۵ ثانیه پس از شلیک موشک، چهار راکت فرعی متصل به موشک پس از سوختن مواد درونشان از موشک اصلی جدا شده و سپس موتور تکمیلی موشک که ۵D67 نام دارد، به مدت ۵۱ الی ۱۵۰ ثانیه فعال می شود، این موتور از نوعی سوخت مایع به نام TG-02 استفاده می کند که از فرمول های شیمیایی خاصی ساخته شده است، این سوخت ترکیبی از گاز نیتریک اسید است که با نیتروژن اکسید و فسفرید اسید و هیدروکلرید اسید غنی شده است.[/size][/right] [right][size=5][color=#0000cd]سقف پروازی:[/color] موشک اس-۲۰۰ میتواند نسبت به مدل های گوناگونش از بین ۱۵۰ تا ۳۰۰ کیلومتر را طی کند، این موشک برای رهیابی خود پس از شلیک از سیستم اشراق راداری استفاده میکند و در اواسط پرواز ، سیستم تصحیح پروازی موشک (که نوعی ترمینال راداری است که امواج را از فرستنده دریافت می کند) فعال می شود، این موشک قادر است تا اهدافی را با سرعت ۴ ماخ هدف قرار دهد و اهداف را در سقف پروازی ۳۰۰ الی ۲۰ هزار متر را منهدم سازد. ، به عبارتی دیگر این موشک در مدل های اولیه قابلیت طی کردن مسافتی بالغ بر ۱۰۰۰ الی ۶۵۰۰۰ فوت را داشته و در مدل های بروزرسانی شده توانایی طی کردن ۱۱۵۰۰۰ فوت را داراست. [color=#0000cd]کلاهک جنگی:[/color] سرجنگی این این موشک ۲۱۷ کیلوگرم وزن دارد که که بعد از انفجار به صورت گلوله افشان عمل می کند، و بهتر است بدانید که سر جنگی این موشک پس از انفجار می تواند به ۱۶ الی ۲۱ هزار ترکش تبدیل شود.لازم به ذکر است که سر جنگی این موشک توسط فیوزی که مجاور رادار موشک قرار گرفته است منفجر می شود، البته این کلاهک ۲۱۷ کلیوگرمی قابلیت انفجار توسط سیگنال های دستوری که فرستاده شوند نیز قابلیت انفجار را دارد، البته سرجنگkt 25 موشک تنها با سیگنال های دریافتی می تواند منفجر شود. در مجموع وزن هر موشک اس-۲۰۰ در هنگام پرتاب حدود ۷۰۱۸ کیلوگرم است. [color=#0000cd]سیستم هدایت:[/color] سیستم این موشک دارای نوعی هدایت نیمه راداری همراه با سیستم تصحیح بین پروازی است، بهتر است بدانید که سیستم تصحیح بین پروازی توسط راداردر این موشک برای اولین بار در سیستم های روسی بکار گرفته شد، این سیستم به مراتب دقت بالاتری از سیستم های هدایت دستی داشت که در موشک هایی نظیر S-75 استفاده شدند. البته وجود یک ترمینال راداری منفعل در برابر آواکس ها تائید نشده باقی مانده است. سرعت هر موشک حدود ۸ ماخ است و بهتر است بدانید که با شبیه سازی های صورت گرفته درباره این سامانه ، اس-۲۰۰ در برابر بمب افکن هایی با سقف پروازی بالا موفقیت ۸۵ % را داراست.[/size][/right] [right][size=5][color=#0000cd]رادار اصلی:[/color] سیستم کنترل آتش اس-۲۰۰ “۵N62 ” نام دارد که از باندهای “Continuous wave و H band” استفاده می کند که توانایی پوشش ۲۷۰ کیلومتر را دارا هستند. این سیستم برای ردیابی و اشراق بر اهداف استفاده می شود. [color=#0000cd]رادارهای اضافه شده:[/color] P-14/5N84A “Tall King/”Big Back” ” : یک رادار هشدار زود هنگام که از باند “E-band” استفاده می کند و می تواند ۶۰۰ کیلومتر را پوشش دهد و اهداف را در سطح ۴۶ کیلومتری شناسایی کند. : یک رادار که از باند استفاده می کند و تا ۶۰۰ کیلومتر را پوشش می دهد. Kabina 66/5N87 “Back Net/”Back Trap”" : یک رادار هشدار زود هنگام که از باند “E-band” استفاده می کند و می تواند اهداف را تا شعاع ۳۷۰ کلومتری در ارتفاعات پایین تشخیص دهد. P-35/37 “Bar Lock\Bar Lock B” : یک رادار که از باندهای “E\F-band” استفاده می کند و می تواند اهداف را ردیابی کند ، همچنین ای رادار مجهز به سامانه IFF (تشخیص دوست از دشمن) است توانایی پوشش ۳۹۲ کیلومتر را داراست. “Side Net/ Odd Pair ” : یک رادار دیگر که از باند “E-band” برای شناسایی اهداف در ارتفاع بالا کاربرد دارد ، بهتر است بدانید که این رادار در سامانه هایی نظر سام-۲ و سام-۶ و ۲K11 Krug نیز استفاده شده است. برد این رادار به ۲۴۰ کیلومتر می رسد. P-15M(2) “Squat Eye” : راداری که از باند “C-band” برای شناسایی اهداف تا ۱۲۸ کیلومتری استفاده می شود. [color=#0000cd]سخن مترجم:[/color] به هر حال اس-۲۰۰ سامانه ای است که در طی جنگ سرد خوش درخشید و بدون شک اس-۲۰۰ عاملی بازدارنده در برابر بمب افکن ها و هواپیماهای آواکس دشمن، خواهد بود، این سامانه بعدها در اختیار کشورهای دیگر الجزیره-هند-ترکمنستان-اوکراین-ازبکستان-سوریه-قزاقستان-کره شمالی و همچنین کشور عزیز خودمان قرار گرفت و کارشناسان نظامی ایرانی تونسته اند این سامانه را طوری بروزرسانی کنند که طراحان روسی متعجب شوند.[/size][/right] [right][size=5]این مقاله توسط گروه ویکی جنگ ترجمه شده است و انتشار آن تنها با ذکر کپی رایت کامل امکان پذیر است. انتشار مقاله بدون ذکر کپی رایت شرعا و قانونا باطل بوده و گروه ویکی جنگ هیچ رضایتی از آن ندارد.[/size][/right] [right][color=#0000cd][size=5]منبع فعال:[/size][/color][/right] [right][size=5][url="http://jangafzar.rozblog.com/post/378"][color=#0000cd]http://jangafzar.rozblog.com/post/378[/color][/url][/size][/right] [right][size=5][color=#0000cd]منبع : ویکیپدیا مترجم : مهدی زمانی ایمیل مترجم : [/color][email="mahdizamani97@gmail.com"][color=#0000cd]mahdizamani97@gmail.com[/color][/email][/size][/right]