چندتا نکته در مورد این تحویل به ذهن متبادر میشه: اولا جای تاسف داره نیروی هوایی ایران که زمانی قدرت مطلق خاورمیانه و با توجه به برنامه های پیش رو یکی از برترین قدرت های هوایی دنیا بود الان به اینجا رسیده که برخی بخاطر تعداد معدودی یاک روسی جشن می گیرند. ثانیا برخی تو جشنشون خرید سوخو را با تامکت مقایسه کردند.البته این عزیز یادش رفته تامکت در زمان خودش برترین جنگنده غرب بود در حالیکه سوخو ۳۵ نتنها پیشرفته ترین جنگنده شرق هم نیست حتی پیشرفته ترین جنگنده روسی هم نمی باشد.بنابراین این مقایسه ها بی ارزشه.در حال حاضر ورود سوخو ۵۷ یا جی ۲۰ را میشه با ورود اف ۱۴ در زمان خود مقایسه کرد. ثالثا فراتر از اینکه دقیقا چه تعداد سوخو خریداری خواهد شد حتی خود روسها به بی آینده بودن این جنگنده در حال حاضر واقفند و پیش از شروع جنگ اکراین برنامه هایی برای ارتقا گسترده آن داشتند که البته به نظر با توجه به شرایط فعلی‌شان بعیده طبق برنامه پیش برن.سوخو فعلی از لحاظ ایونیک قطعا نسبت به جنگنده های به روز غربی در جایگاه پایین تری قرار میگیره و در نبرد احتمالی چندان تفاوت معنا داری با جت های موجود نیروی هوایی نخواهد داشت. امیدوارم روزی نیروی هوایی ایران به جت های پیشرفته ای که شایستگی آن را دارند مجهز شوند.سوخو یا یاک حداکثر کاچی بعض هیچی هست و تأمین کننده نیازهای واقعی کشور ایران برای مقابله با همسایگان ناآرامش نیست.

شکست پوتین در اکراین:پیروزی داوود بر جالوت! بخش اول : قبل از حمله ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه به اوکراین در 24 فوریه 2022 و حتی اندکی پس از آن، اکثر کارشناسان پیش بینی کردند که ارتش روسیه مدافعان همسایه جنوب غربی خود را در مدت کوتاهی شکست خواهد داد. خرد متعارف بر این باور بود که در حالی که نیروهای روسیه پس از جنگ سرد در روزهای سختی قرار گرفته بودند، بیش از دو دهه حکومت پوتین آنها را به یک ماشین نظامی مؤثر تبدیل کرده است. در اوایل سال 2014، سربازان روسی با لباس‌های استتار سبز بدون علامت، کریمه را با کمترین خونریزی و حتی تلاش اندک از اوکراین تصرف کردند.دو سال بعد، یکی از تحلیلگران مداخله نیروی هوایی روسیه در کنار رژیم بشار اسد در سوریه را "دیدنی ترین رویداد نظامی_سیاسی زمان ما" خواند. در سال 2021، مفسر دیگری به نبردهای موفقیت آمیز نه تنها در اوکراین و سوریه، بلکه در گرجستان (2008) اشاره کرد و در عین حال به پوتین به خاطر نظارت بر تحول کامل نیروهای مسلح روسیه اشاره کرد.ارزیابی‌های نادرست از این دست ، بر اساس درک نادرست از چشم‌انداز نظامی روسیه است. در اینجا باید به پنج نکته کلیدی توجه کنیم. اولین مورد این است که انحصار کنترل نیروهای مسلح توسط پوتین و امتناع از اجازه دادن به یک مجلس مستقل، صداهای انتقادی و بحث های جست وجوگرایانه و صادقانه را از مسائل نظامی و دفاعی دور کرده است. دوم شکست اصلاحات است. همانطور که جهان اکنون می‌بیند، تلاش‌ها برای بازنگری ارتش متورم و مجهز پس از شوروی، نیروی جنگی قرن بیست و یکمی که بتواند با بهترین ارتش‌های جهان برابری کند یا با توانایی‌های آنها مقابله کند، تولید نکرده است. سوم، ارتش روسیه نتوانسته جوانان با استعداد را جذب کند.افسران ارشد سرسختانه از تفویض اختیار به زیردستانشان امتناع می ورزند و شانس توسعه ابتکارات و رهبری را از جوانان سلب می کنند. چهارم، صنایع دفاعی بزرگ روسیه که عمدتاً تحت مالکیت و اداره دولت است ،سلاح‌های بسیار کمی تولید می‌کنند(منظور مقیاس تولید هست نه تنوع ان) و به نظر می‌رسد نمی‌توانند با سلاح‌های پیشرفته غربی برابری کنند. در نهایت، عملیات در گرجستان، کریمه و سوریه چیزی را ثابت نکرد. آنها در برابر دشمنان ضعیف انجام شدند و برای تحلیل نحوه عملکرد نیروهای روسی در یک جنگ زمینی متعارف علیه یک دشمن مصمم و کاملاً مسلح قابل استناد نیست. در دموکراسی مشروطه، قوه مقننه و مجریه هر دو در کنترل نیروهای مسلح نقش دارند. زنجیره فرماندهی و مسئولیت های سازمانی مربوطه در قبال ارتش مدون است. قوانین نیز کاربردهای بالقوه ارتش را در سناریوهای مختلف داخلی و خارجی تجویز می کنند. قوه مقننه بودجه دفاعی را تصویب می کند و بر پرداخت آن نظارت می کند و غیرنظامیان از جمله کسانی که در رسانه ها و سازمان های غیردولتی متمرکز بر مقوله مسائل دفاعی هستند شرایط را بررسی کرده و به تصمیم گیران مشاوره می دهند.اما در دولت‌های مستبد، قوه مجریه مستقیماً ارتش را کنترل می‌کند، در حالی که قوه مقننه ملی (در صورت وجود) و مقامات منطقه‌ای هیچ نظری ندارند. هیچ مکان امنی برای کارشناسان مستقل سیاست امنیتی، محققان یا روزنامه نگاران وجود ندارد. کرملین نیروهای مسلح روسیه را اداره می کند و امروز کرملین به معنای پوتین است.او افراد معتمد کمی دارد. از سال 2012، مشاوران اصلی او در حوزه امنیتی، وزیر دفاع سرگئی شویگو (که سابقه نظامی ندارد) و ژنرال والری گراسیموف، رئیس ستاد نیروهای مسلح بودند. آنها کاملاً به دنبال رضایت رئیس جمهور هستند. ناامیدی پوتین از مدیریت عملیات نظامی ویژه در اوکراین توسط وزارت دفاع منجر به به حاشیه راندن شویگو شده است که علیرغم انتقاد شدید ملی گرایان برجسته روسی، شغل خود را حفظ کرده است. زمانی که پوتین در سال 2000 به قدرت رسید، ارتش و مقامات ارشد آن بر سیاست خارجی و دفاعی، از جمله اصلاحات نظامی، اثر قابل توجهی داشتند.اما از آن زمان، پوتین کنترل تمامی نیروهای نظامی و امنیتی را به انحصار خود درآورده است.در دوران تصدی وزیر دفاع آناتولی سردیوکوف (۲۰12-2007)، تصفیه‌های بدون خونریزی از افسرانی که با ایده‌های کرملین درباره اصلاحات نظامی مخالف بودند، انجام شد، افسرانی که بیش از حد مستقل بودند و تمایلی به حمایت مداوم از پوتین نداشتند. سردیوکوف کارکنان ستاد مشترک را بیش از 30 درصد کاهش داد و عمدتاً از شر ژنرال ها و سرهنگ ها خلاص شد. ئیس جمهور تصمیم می گیرد که آیا، چه زمانی، کجا و چگونه ارتش را در داخل یا خارج از کشور مستقر کند. همانطور که رویدادهای اخیر نشان داده است، در حالی که روسیه به طور اسمی فدرال باقی می ماند، شوراهای محلی توانایی انجام حتی وظایف سنتی مانند فراخوانی نیروهای ذخیره را از دست داده اند. روزنامه‌نگارانی که جرأت کرده‌اند به طور عینی در مورد مسائل دفاعی بنویسند، حتی برای گزارش‌های منبع باز به زندان سنگین محکوم شده‌اند. عضویت در ناتو ممکن است اقتدارگرایی مانند ویکتور اوربان، نخست‌وزیر مجارستان را از تلاش برای تعدیل مرزهای کشورش باز دارد، اما پوتین با چنین مانعی روبرو نیست. او بر سازمان پیمان امنیت جمعی (شامل جمهوری های شوروی سابق) تسلط دارد، در حالی که باشگاه دیکتاتورها که سازمان همکاری شانگهای است به هیچ وجه کنترل او را بر ارتش روسیه محدود نمی کند. برای بیش از یک دهه، ارتش روسیه بدون شک ارتش پوتین بوده است. هیچ اثری از اقتدار غیرنظامی متوازن، شفافیت یا پاسخگویی، مانع از کنترل او بر آن نمی شود. ادامه دارد....  مترجم SHAHDAD استفاده از این مطلب برای همگان آزاد میباشد ===== عکس ها و متن اصلاح شد .... مدیر انجمن میلیتاری // MR9

ارابه بی ادعای جنگ های مدرن !! بخش سوم پس از 11 سپتامبر، نیروهای ویژه ایالات متحده به سرعت در افغانستان مستقر شدند اما خود را بدون حمل و نقل مناسب دیدند. آنها به وسایل نقلیه سبک وزن و بسیار متحرک نیاز داشتند که بتوانند با حداقل پشتیبانی کار کنند.بنابراین نیروهای ویژه به فروشگاه های تویوتا در کارولینای شمالی و کنتاکی رفتند و تعداد زیادی تویوتا تاکوما را از نمایشگاه های ایالات متحده خریداری کردند.انها حفاظ جلو پنجره، رول بار (مجموعه ای از قطعات فلزی به صورت لوله یا پروفیل، که جهت افزایش استحکام خودروها در هنگام چپ کردن خودرو کاربرد دارد.این آپشن از وارد شدن ضربه حاصل از واژگونی به سرنشینان خودرو جلوگیری می کند) ، پایه های مسلسل ،وینچ و پایه های آنتن را اضافه و اصلاح کردند. چراغ های جلو مادون قرمز جایگزین چراغ های جلوی استاندارد شدند.برخی حتی ،سامانه گزارش موقعیت دیجیتال ارتش ایالات متحده را دریافت کردند. نیروهای ویژه ، تاکوما را دوست داشتند زیرا آنها در نوع خود پنهانکار بودند.وانت های تویوتا این مزیت را دارند که خیلی نظامی به نظر نمی رسند،که برای ادغام با ترافیک غیرنظامی مفید است.مدل های موتور بنزینی،بی صداتر از موتورهای دیزلی مورد استفاده بودند.زنگ درب ها،هشدارهای کمربند ایمنی و تقریبا همه چراغ های داخلی حذف شدند.زیرا آخرین چیزی که هر کسی در جنگ به آن نیاز دارد،هشداری است که کمربند ایمنی خود را نبسته اید ،یا چراغی که به طور خودکار در تاریکی شب، روشن شود! تصویری از نیروهای اسپتسناز شوروی همراه با تکنیکال ها اما سالها پیش از آن رقیب دیگر ایالات متحده یعنی اتحاد جماهیر شوروی، در جنگ شوروی و افغانستان، هم طعم استفاده از تکنیکال ها را چشیده بودند. سربازان شوروی از تکنولوژی سرمایه داری تویوتا بیزار نبودند. عکس‌های مختلفی از سربازان شوروی ،بخصوص نیروهای ویژه اسپتسناز، درحال استفاده از هایلوکس یا لندکروزرهای مجهز به تسلیحات کلاسیک ساخت شوروی مانند DSHK وجود دارد. پیکاپ تویوتا نباید جایی در میدان جنگ مدرن داشته باشد. ظاهراً این ماموریت کاملا مخالف هدف ساخت یک وسیله نقلیه مدرن غیرنظامی است. بدون زره، بدون سلاح در قالب اصلی خود، ارزان و از برنامه توسعه میلیارد دلاری که توسط لاکهید مارتین اجرا می شود نشات نمی گیرد! ولی دقیقا به همین دلایل، تویوتا در میادین جنگ در کشورهای فقیر رشد می کند.وانت و کامیون غیرنظامی تعادل ایده آلی بین راحتی، واقعیت اقتصادی و نیازهای زمین محلی ایجاد کرده است. تکثیر وانت سبک در نبردهای جهان سوم یادآوری می‌کند که مردم از آنچه در دست دارند برای انجام کار استفاده خواهند کرد و سازگاری یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های هر سلاحی است. تکنیکال مجهز به پرتابگر راکت بالگرد دلایل زیادی وجود دارد که تکنیکال ها در جنگ محبوبیت پیدا کرده اند : اصلاح آسان : همانطور که قبلاً ذکر شد، اصلاح آنها با سلاح های مختلف بسیار آسان است، همراه با قابلیت های خارج از جاده خودروهای پیکاپ، استفاده از آنها نسبت به یک تانک یا خودروی جنگی تخصصی آسان تر است. سهولت در نگهداری : علاوه بر این، به دلیل ماهیت آنها، نگهداری تکنیکال بسیار آسان تر از AFV ها است و نیاز به پشتیبانی لجستیکی کمتری دارند. مصرف سوخت پائین : مسافت پیموده شده نیز نگرانی بزرگی است. تانک هایی مانند M1A2 Abrams و Challenger 2 به ترتیب با یک گالن سوخت حدود 0.6 و 0.38 مایل طی می کنند. HMMWV (هاموی) نیز با يک گالن سوخت می تواند حدود 10 تا 14 مایل پیمایش کند اما برای مقایسه، یک تویوتا هایلوکس مدرن با یک گالن سوخت می تواند 39 مایل مسافت را طی کند. در حالی که این ممکن است زیاد به نظر مهم نباشد، وقتی جنگ در میانه ناکجاآباد باشد، منابعی مانند سوخت واقعاً کمیاب می شود و بنابراین تأثیر زیادی بر تاکتیک ها می گذارد. قابلیت اطمینان بالا : همین نگرانی در مورد قابلیت اطمینان نیز وجود دارد. خودروهای زرهی بزرگ در مقایسه با خودروهای سبک تر به تعویض قطعات بیشتری نیاز دارند و بیشتر مستعد خرابی هستند. مخفی کاری و استتار : تکنیکال ها کوچکتر از تانک ها و AFV ها هستند و بنابراین پنهان‌کاری بیشتری دارند. بارها اتفاق افتاد که نیروهای ویژه بریتانیا در شمال آفریقا مورد توجه هواپیماهای شناسایی و جاسوسان قرار نمی گرفتند. همچنین استتار آنها بسیار راحت تر از وسایل نقلیه بزرگ است.سر و صدا و گرد و غبار نیز یک نگرانی است زیرا وسایل نقلیه بزرگ بسیار بیشتر، هر دو را ایجاد می کنند. تصویر یک BMP تکنیکال انواع سلاح‌هایی که می‌توانند با تکنیکال ها تطبیق داده شوند، تنها با خلاقیت سرنشینان و توانایی وسایل نقلیه برای حمل محموله مورد نظر محدود می‌شوند. با این حال استثناهایی برای این قاعده وجود دارد. برخی از روش های بسیار خلاقانه از تطبیق سخت‌افزار سنگین مانند نصب برجک های BMP بر روی وسایل نقلیه سبک وجود دارد.هیچ داده ای در دسترس نیست که به ما بگوید آیا این طراحی موثر بوده یا صرفاً وسیله ای برای تبلیغات بوده است. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد اگر یک کامیون سنگین‌تر در دسترس بود، سلاح‌های بزرگ به آن متصل می‌شد و به عنوان تکنیکال سنگین استفاده می گشت. در تکنیکال ها مسلسل های سنگین روی سه پایه در قسمت بار نصب می شود. تصویر نیروهای ویژه آمریکا در سوریه همچنین می‌توان آن‌ها را به توپ ها و موشک‌های ضدهوایی، موشک‌های ضد تانک و توپ های بدون لگد مجهز کرد.حتی سامانه های موشکی توپخانه ای و غلاف راکت هلیکوپتر نیز روی پیکاپ ها نصب شده اند. سلاح‌ها می‌توانند بسیار متفاوت باشند در برخی از تکنیکال ها صفحات فولادی افزودنی روی آنها نصب شده اند که درجاتی از محافظت را برای توپچی فراهم می کند. تکنیکال های سنگین که مجموعه‌ ای گیج کننده از سلاح ها روی آن نصب می شود،به عنوان توپخانه برای شلیک مستقیم در حملات زمینی به کار می روند.این تکنیکال ها همراه با ۲۰میلیمتری هیسپانو-سوئیزا HS و خانواده ZU و ZPU ،توپ های 820، اس-60 و حتی توپ های 30 میلی متری رومانیایی مدل 80 ظاهر شده اند. حتی توپ‌های 23 میلی‌متری و 30 میلی‌متری گریازف-شیپونوف روسی نیز از هواپیماهای سابق نیروی هوایی لیبی غارت شده و با استفاده از پایه‌های دست‌ساز، بر روی تکنیکال های لیبی، چسبانده شده‌اند. تصویری از تکنیکال لیبیایی مجهز به برجک BMP وسایل نقلیه ای که نیروهای ویژه ایالات متحده آن را تکنیکال سنگین می نامیدند، عمدتاً کامیون های مرسدس و پگاسوس اسپانیایی بودند که توپ ZPU-1 ، ZPU-۲، ZU-23-2 و حتی نمونه قدیمی ولی هنوز مرگبار ۳۷ میلیمتری M1939 دوران جنگ جهانی دوم روی آن نصب بود. لیبیایی ها اولین کسانی بودند که تکنیکال سنگین را با استفاده از برجک BMP-1 ساختند،توپ 73 میلی‌متری از بی ام پی های تخریب‌شده بازیابی شده و به عقب پیک آپ چینی ZX متصل شده است ، تویوتا هایلوکس و لندکروزر تا حد زیادی محبوب ترین گزینه ها به عنوان تکنیکال هستند اما خودروهایی از فورد، شورولت، جی ام سی، ایسوزو، میتسوبیشی، لندرور و نیسان نیز جایگاهی برای خود دارند. پیکاپ های چینی نیز در درگیری در سوریه و آفریقا دیده می شوند.جیپ های غیر نظامی سری CJ نیز تکنیکال های بسیار رایجی هستند. شبه نظامیان لبنانی نیز تعداد زیادی از جیپ های ساخت ایران را به کار گرفتند که بر روی آنها M40 RCL، موشک میلان و راکت انداز 12 لول چینی تایپ 63 نصب شده بود.به هر حال هر وسیله نقلیه ای می تواند تکنیکال شود به شرط انکه که بتواند باری را حمل و خارج از جاده حرکت کند. این امر باعث شده است که فرماندهی عملیات ویژه ایالات متحده، تویوتا لندکروزر، هایلوکس و فورد رنجر را با زره و تجهیزات اضافی اصلاح کند تا بتوانند با سایر وسایل نقلیه ترکیب شوند. تصویری از یک تکنیکال ایرانی مجهز به رادار نتیجه گیری : موضوع تویوتا مثال جالبی است که نشان می‌دهد چگونه گروه‌هایی مانند داعش توانسته‌اند کالای بازاری در دسترس و نسبتاً ارزان قیمت را به کار گیرند و ثابت شده است که این حرکت برای تامين لجستیک مورد نیاز برای انجام موفقیت‌آمیز شورش‌ شان مؤثر بوده است. این امر گویای این مطلب است که ارتش های متعارف باید قابلیت های لجستیکی خود را برای مقابله بهتر با چالش جنگ های غیر متعارف و شورش ها ارتقا دهند.اولین درس به وضوح این است که تمرکز سنتی بر قدرت بالا و در دسترس بودن منابع برای پاسخ به شورش‌های معاصر و درگیری نظامی با نهادهای عمدتاً غیردولتی مناسب نیست. در عوض، نیاز روزافزونی به تطبیق پذیری لجستیکی، و ترکیب قدرت حمله و مانور بالا وجود دارد. تویوتا یا سایر وانت های سبک و شاسی‌بلندها به راحتی خریداری می‌شوند، چه قانونی یا غیر قانونی اغلب آنها حتی توسط دولت های خارجی به عنوان کمک غیر کشنده به گروه های مسلح داده می شوند.به طور مثال وزارت خارجه آمریکا پیکاپ هایی را به شورشیان ارتش آزاد سوریه اهدا کرد یا فرانسه 400 دستگاه تویوتا در اختیار چاد قرار داد. اندرو اگزوم،تکاور سابق ارتش آمریکا که اکنون معاون دستیار وزیر دفاع در سیاست خاورمیانه است ، می گوید : تویوتا هایلوکس همه جا هست.در واقع معادل خودرویی تفنگ AK-47 است و در همه جنگ های شورشی و اخیرا جنگ ضد شورش حضور دارد.بسیار سریع و مانور پذیر بوده و وقتی با یک مسلسل کالیبر ۵۰ ترکیب می شود به راحتی جلیقه زرهی سربازان را شکست می دهد و به وسایل نقلیه زرهی سبک نیز نفوذ می کند و ضربه شدیدی را به دشمن وارد می‌کند. پایان  مترجم SHAHDAD استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز میباشد. منبع : https://defaakto.com/2021/06/20/the-technical-how-a-pickup-truck-influences-modern-warfare/ https://www.americanspecialops.com/vehicles/nstv/

ارابه بی ادعای جنگ های مدرن !! بخش دوم.. تکنیکال مجهز به توپ ۱۰۶ از زمان‌های قدیم، انسان سلاح‌های متحرک را ایجاد کرده یا راه‌هایی برای حمل آن‌ها، به ویژه با ارابه، پیدا نموده است. تکنیکال که در جنگ جهانی اول متولد شد، اما در طول جنگ جهانی دوم در شمال آفریقا در دست نیروهای ویژه بریتانیا از جمله گروه گشت دوربرد ارتش بریتانیا(گروه Long Range Desert یک واحد شناسایی و حمله ارتش بریتانیا در طول جنگ جهانی دوم بود.این واحد که در اصل گشت برد بلند نامیده می شد ،در ژوئن ۱۹۴۰ توسط سرگرد رالف الجر باگنولد در مصر تأسیس شد که تحت هدایت ژنرال آرچیبالد وول فعالیت می کرد) به کمال رسید، از آن زمان جایگاه منحصر به فردی در جنگ های مدرن پیدا کرده است. NSFV (وسایل نقلیه جنگی غیراستاندارد) خودروهای جنگی بداهه ای هستند که معمولاً بر اساس یک وانت یا SUV ساخته می شوند و می توانند به راحتی برای حمل مجموعه ای از سلاح ها از جمله مسلسل، اسلحه ضد هوایی، اسلحه ضد تانک ، خمپاره انداز، راکت انداز و توپ بدون لگد اصلاح شوند. این، همراه با تحرک وسیله نقلیه، آنها را به گزینه ای محبوب برای شورش ها و جنگ های غیر متعارف تبدیل می کند.تکنیکال هایی مانند مدل T اصلاح‌شده فورد و تاچانکا در جنگ جهانی اول مورد استفاده قرار گرفتند، تا زمانی که استفاده از کامیون‌ها و جیپ‌های شورولت پاترول توسط نیروهای ویژه بریتانیا در شمال آفریقا به یک سلاح نظامی محبوب تبدیل شد. استفاده از آنها به نیروهای مشترک المنافع کمک کرد تا روباه صحرا (لقب ژنرال اروین رومل آلمانی) را در جنگ متحرک از بین ببرند. گاهی اوقات آنها وسایل نقلیه را مستقیماً به فرودگاه دشمن می راندند و با اسلحه هایشان هر هواپیمای پارک شده در آنجا را نابود می کردند.این تجربه بود که منجر به ساخت و پذیرش لندرور شد. برخی شرکت ها خودروهای ساده را با زره‌های مخفی، شیشه‌های ضد گلوله، و لاستیک‌های صاف طراحی کرده اند، ویژگی‌هایی که در خودروهای نظامی گران‌قیمت به‌صورت استاندارد وجود دارد. همانطور که نیروی هوایی ایالات متحده در حال بازنگری در مورد هواپیماهای کوین (هواپیمای پشتیبانی نزدیک برای مقابله با شورش ها) بوده است، نیروهای زمینی باید نسبت هزینه و فایده خودروهای نظامی را در زمانی که کار سبک‌تری انجام می‌دهند، بررسی کنند.سپس می توان منابع را بهتر در فضای نبرد اختصاص داد. سامانه موشکی ضد تانک میلان که بر روی یک خودرو سبک هندی نصب شده است. سئوالی که برای‌ نیروی هوایی بوجود آمده این است که چرا از جت های جنگنده گران قیمت در عملیات در کشورهایی استفاده کنیم که هیچ تهدیدی برای نیروی هوایی در آنجا وجود ندارد؟ در آنجا هواپیماهای تهاجمی سبک توربوپراپ سوپر توکانو و بیچ کرافت و لورین ، بمب‌ها را پرتاب می‌کنند و پشتیبانی آتش را با کسری از هزینه جت‌های هوایی سریع ارائه می‌کنند.همین رویکرد را در نیروی زمینی می توان داشت. ۲۶۶ تویوتا را می توان با هزینه خرید یک تانک در اختیار گرفت. انها برای نبرد در جهان سوم ایده آل هستند.سیستم های چهار چرخ محرک تقریباً می توانند در هر زمینی پیمایش کنند. خودروهای سبک، وزن زیادی ندارند و این امر به آنها اجازه می دهد از پل های ضعیف و جاده های شکننده ای عبور کنند که وسایل نقلیه زرهی قادر به عبور از آنها نیستند. وانت مجهز به خمپاره انداز ۱۲۰ میلی متری سرعت و چابکی تکنیکال ها به غلبه بر معایبی مثل رهبری و برنامه ریزی ضعیف کشورهای محروم، در جنگ کمک می کند.وانت نیازی به پشتیبانی لجستیکی خاصی ندارند. هر کشور روی زمین می تواند از آنها حمایت کند. آنها سوخت زیادی مصرف نمی کنند و نیازی به نگهداری مداوم ندارند. اگر پیکاپ خراب شود، می توان قطعات را تهیه کرد. اگر هیچ قطعه ای در دسترس نباشد، فقط یک وانت است.پارکش کن و برو ! رانندگان انها برای کار کردن با آن به آموزش خاصی نیاز ندارند، هرکسی که از قبل نحوه رانندگی ماشین را بلد باشد می تواند با خودرویی که یک مسلسل در پشت آن قرار دارد، رانندگی کند. هیچ کس هرگز حدس نمی زد که وانت تویوتا نقش مهمی در تاریخ جنگ ایفا کند.این داستان کمتر شناخته شده ای است که نشان می دهد چگونه ارتشی متشکل از ۴۰۰ پیکاپ تویوتا بر یک نیروی برتر مجهز به تانک و هواپیما غلبه کرد. داستان جنگ تویوتا در سال 1972 آغاز می شود، سالی که لیبی نوار Aouzou را به دست آورد.علت اختلاف یک نوار زمینی در شمال چاد بود که در امتداد مرز با لیبی قرار دارد. لیبی که به دنبال ذخایر اورانیوم برای توسعه برنامه انرژی اتمی خود بود، نیروهایش را به حرکت درآورد و یک پایگاه هوایی در شمال Aouzou ایجاد کرد. فلیکس ملوم، رئیس جمهوری چاد، موضوع اشغال را به سازمان ملل برد و بدین ترتیب اوضاع برای معمر قذافی و ارتش لیبی سخت شد. به همین منظور، درگیری چاد و لیبی به طور رسمی در سال 1978 آغاز شد. چهار مداخله لیبی در جمهوری چاد در سال های 1978، 1979، 1980 تا 1981 و 1983 تا 1987 صورت گرفت.در ۱۶ دسامبر ۱۹۸۶،ناظران مشاهده کردند که جنگ لیبی و چاد وارد مرحله پایانی خود یعنی جنگ تویوتا شد. تعداد نیروهای لیبی 8000 سرباز، 300 تانک، 60 هواپیمای جنگی، بالگرد Mi-24، راکت انداز و توپخانه بود.لیبیایی‌ها مجبور بودند با نیروهای مسلح ملی چاد، متشکل از 10000 سرباز که فاقد تجهیزات بودند، بجنگند. نیروهای چاد نه هواپیما داشتند، نه هلیکوپتر و نه تانک. تنها امید چاد برای بیرون راندن لیبیایی ها از Aouzou با 10000 سرباز با سلاح های محدود ضد تانک و ضد هوایی و بدون وسیله حمل و نقل بود. با این حال، در آغاز سال 1987، جزر و مد جنگ در شرف تغییر بود. نیروی هوایی فرانسه 400 پیکاپ تویوتا را به نیروهای چاد تحویل داد که به طرز ماهرانه ای اسلحه های ضد هوایی و موشک های هدایت شونده ضد تانک میلان را در انها نصب کردند.هیچ سوابق رسمی در مورد اینکه چرا فرانسه تصمیم گرفت به جای ماشین های جنگی مناسب، وانت تویوتا را به چاد بدهد، وجود ندارد، به احتمال زیاد آنها ارزان تر از خودروهای نظامی ،قابل اعتمادتر از تانک ها و کاربرد انها آسان تر از هواپیما بودند.قابلیت اطمینان و دوام تویوتا به اندازه ای بود که به هر کسی ایده بدهد که مثلا چرا موشک های ضد هوایی و هدایت شونده ضد تانک را بر روی آن نصب نکنیم؟ بدین ترتیب مرحله نهایی درگیری چاد و لیبی به جنگ تویوتا معروف شد. نقطه عطف درگیری، جنگFaduaاست. در 2 ژانویه 1987، حسن جیموس، فرمانده کل ارتش چاد و پسر عموی رئیس جمهور فعلی چاد، 3000 نفر از افراد خود را برای نبرد مستقر کرد. در درگیری وحشیانه با 1200 سرباز لیبیایی و 400 عضو شبه نظامیان شورای انقلاب دموکراتیک، ارتش چاد و وانت تویوتای آن، سنگر لیبی در Fadua را قیمه کردند. در پایان روز، تیپ زرهی لیبی784 سرباز، 92 تانک جنگی T-55 و 33 خودروی جنگی پیاده نظام BMP-1 را از دست داده بود.ولی تلفات چاد ۱۸ سرباز و ۳ وانت تویوتا بود! در 3 و 4 ژانویه، نیروی هوایی لیبی تلاش کرد تا سربازان چادی و خودروهایشان را نابود کند، اما همه تلاش‌ها برای بمباران به لطف تحرک فوق‌العاده تویوتا هایلوکس شکست خورد. در مارس ۱۹۸۷ نیروهای چاد به یک پایگاه هوایی لیبی در Quadi Doumحمله کردند که دارای ۵۰۰۰ سرباز بود و توسط میدان مین محافظت می شد.چادی ها دریافتند که اگر با سرعت زیاد بر روی مین ها رانندگی کنند،مین ها منفجر نمی شوند و در نهایت پایگاه هوایی با تاکتیک های مشابهی که در نبرد Fadua به کار رفت سقوط کرد. چادی ها از ترکیبی از تاکتیک های انحرافی و حملات برای تضعیف روحیه و شکست نیروهای لیبی استفاده کردند. ستون‌های تویوتاهای ارتش چاد در یک جهت ظاهر می‌شدند و توجه لیبیایی‌ها را به خود جلب می‌کردند و سپس نیروی اصلی چاد از جهت مخالف نزدیک می‌شد و با موشک حمله می‌کرد و تانک‌های لیبی را که قبلاً آسیب‌ناپذیر به نظر می رسید، نابود می‌کرد. یک ماه پس از این برهه حماسی در تاریخ نظامی، بر سر آتش بس توافق شد. به عنوان نتیجه گیری از جنگ، دادگاه بین المللی دادگستری در سال 1994 به ادعای لیبی در مورد نوار Aouzou پایان داد. فرمانده حسن جاموس به لطف خدمت در ارتش چاد و استراتژی درخشانش برای استفاده از وانت های تویوتا برای پیشی گرفتن از تانک های زرهی سنگین روسی، ثابت کرد که قدرت آتش به تنهایی در جنگ پیروز نمی شود. اما آیا استفاده از تکنیکال ها تنها توسط ارتش های ضعیف اتفاق افتاده؟ یا انکه تنها منحصر به یک بخش از جغرافیای جهان است؟ جواب این سئوالات قطعا خیر خواهد بود. ادامه دارد....  مترجم SHAHDAD استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز میباشد.

سلام حالا زیاد جذاب نیست ولی بدهم نیست.تقریبا از خیلی جت های موجود ما برتره.قیمتش هم به نظر بد نیست.میشه اف ۵.میراژ.اف ۷.سوخو۲۲ را باهاش جایگزین کرد

دریافت اولین اسکادران JF-17 Block III توسط پاکستان بر اساس گزارش ها، نیروی هوایی پاکستان اولین واحد از جت های جنگنده JF-17 Block 3 را وارد خدمت کرده است که نشان دهنده کلاس دوم جنگنده با قابلیت های نسل 4+ پس از دستیابی به اسکادران های متعدد جنگنده های J-10C از چین در 2022 است.در حالی که خرید J-10C بسیاری از تحلیلگران را شگفت زده کرد و تنها در اواخر سال 2021 خرید آن توسط پاکستان اعلام شد، ورود به خدمتJF-17 Block 3 از اواسط دهه 2010 مورد انتظار بوده است و انتظار می رود که عمدتاً برای نیازهای دفاعی پاکستان به عنوان بخشی از یک همکاری مشترک بین چین و پاکستان تولید شود. این جنگنده قابلیت های طراحی JF-17 را متحول می کند و یک جنگنده نسل 4+ با تسلیحات و اویونیک نسل پنجم محسوب می شود. این جنگنده یکی از چهار کلاس نسل چهارمی است که با استفاده از بسیاری از فناوری‌های توسعه‌یافته برای جنگنده نسل پنجم J-20 تولید شده است و به همین دلیل به نام دی ان ای J-20 شناخته می‌شود. این نشان دهنده ارجاعات در تفسیرهای غربی به آخرین گونه های جنگنده F-16 آمریکایی یعنی Block 70/72 است که دارای دی ان ای F-35 است.J-20 و F-35 تنها جنگنده های نسل پنجم هم در تولید و هم در سطح اسکادران هستند. JF-17 در سمت چپ تصویر همراه با J-10c در حالی که J-10C یک جنگنده سبک وزن در محدوده وزنی مشابه با F-16 است، JF-17 از محدوده وزنی کمتری برخوردار است و با گریپن سوئدی E/F قابل مقایسه است.این جنگنده مانند گریپن با حداقل هزینه‌های عملیاتی و نیازهای تعمیر و نگهداری طراحی شده است، که به پاکستان اجازه می‌دهد ناوگان بزرگی از آن را در اختیار داشته باشد البته به قیمت عملکرد پروازی متوسط. JF-17 Block 3 به شدت این نقیصه را با پیچیدگی تجهیزات اویونیک و تسلیحات خود جبران می کند، که بدون شک آن را به تواناترین جنگنده در ناوگان پاکستان به غیر از J-10C تبدیل می کند و مزایای مهمی را نسبت به جنگنده های همسایه هندی که اکثر آنها فاقد رادارها یا موشک های پیشرفته مشابه هستند فراهم می کند. مجموعه تجهیزات اویونیکی JF-17 Block III شامل کنترل ها و نمایشگرهای کابین خلبان شباهت زیادی به J-20 دارد ، با تجهیزات نصب شده روی کلاه خلبان و نمایشگرهای سربالا که به آن اجازه می دهد از طیف جدیدی از تسلیحات استفاده کند.اینها به خوبی با موشک هوا به هوای هدایت مادون قرمز PL-10 جفت می شوند که در نوع خود یکی از پیشرفته ترین موشک ها در جهان می باشد و از کنترل های آیرودینامیکی و بردار رانش استفاده می کند و با تجهیزات نصب شده روی کلاه خلبان برای بهره برداری از قابلیت مانور بسیار بالای آن هماهنگ شده است.این به جنگنده های جدید پاکستان اجازه می دهد تا بدون نیاز به اینکه خود جنگنده مانوری دهد، در زوایای بسیار زیاد با اهداف درگیر شوند. هنوز مشخص نیست که چه تعداد JF-17 Block 3 تولید خواهد شد،اما برخی گزارش‌ها نشان می‌دهند که احتمالا تعداد قابل توجهی در مقایسه با مدل های قبلی که دارای قابلیت‌های بسیار ابتدایی نسل چهارم بودند، تولید شود. این جنگنده ابزاری مقرون به صرفه برای مدرن کردن واحدهای جنگنده با استفاده از حسگرهای پیشرفته ،دیتا لینک و تسلیحات فراهم کرده و می‌تواند برای جایگزینی اکثر جنگنده‌های قدیمی میراژ و J-7 پاکستان مورد استفاده قرار گیرد. بر اساس گزارش ها، فراتر از پاکستان، میانمار نیز علاقه شدیدی به تولید این کلاس تحت مجوز نشان داده است،در حالی که فهرست مشتریان بالقوه بسیار طولانی است ،ایران یکی از قابل توجه ترین آنها است! از جمله ویژگی‌های برجسته این جنگنده می‌توان به موشک‌های هوا به هوای برد بلند PL-15 آن اشاره کرد که تنها موشک هوا به هوای غیرژاپنی فعالی هست که از رادارهای AESA برای هدایت استفاده می‌کند و می‌تواند از موشک‌های روسی و آمریکایی پیشی بگیرد. یک رادار AESA نصب شده در دماغه ، استفاده گسترده از مواد کامپوزیتی در بدنه و استفاده از موتور جدید چینی WS-13 برای بهبود عملکرد پروازی نسبت به مدل های قدیمی از ویژگی های نسل جدید JF-17 Block III می باشد. مترجم SHAHDAD استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز میباشد. منبع : https://militarywatchmagazine.com/article/pakistan-first-jf17bl3-squadron-j20-dna

ارابه بی ادعای جنگ های مدرن !! وانت تویوتا به عنوان ابزاری که می توان با آن ، وسایل را حمل کرد و یدک کشید،برای مردم مفید است ، اما این وانت قدرت شکل دادن به مرزهای جهان را نیز دارد! پیشینه و آنالیز: یک خودروی غیرنظامی، بدون شک یکی از مهمترین عوامل افزایش دهنده نیرو در تاریخ نظامی مدرن است.تکنیکالها بر نحوه مبارزه شورشیان، نیروهای ویژه و ارتش‌های منظم در فضای نبرد تأثیر گذاشته و در شکل دهی مرزهای جهان مؤثر بوده اند.این خودرو چابکی، سرعت، محموله، بهره وری سوخت و قابلیت اطمینان را برای مبارزان فراهم می کند. شورشیان، دزدان دریایی، تروریست ها و مبارزان راه آزادی که آموزش دیده اند، همگی از وانت در جنگ استفاده کرده اند. آنها ثابت کرده اند با بودجه کم هم می شود در جنگ ها پیروز شد و هر کسی که بیشترین پول را دارد لزوما در جنگ پیروز نمی شود.ارتش های مدرن و و نیروهای چریکی آنها را به دلیل ردپای کوچک و تدارکات آسانش برای عملیات کوین (عملیات ضد شورش) پذیرفته اند. تکنیکال ها دکترین استراتژیک را تغییر داده و به ابزار کلیدی برای جنگ های متعارف،چریکی و نیابتی تبدیل شده اند. تصویری از مجموعه ای از تکنیکال ها که احتمالا متعلق به شورشیان لیبیایی باشند. یکی از پرکاربردترین خودروها در این زمینه قطعا وانت تویوتا است. بادوام و قابل اعتماد بودن در اینجا دلیل مناسب بودن تویوتا برای جنگ است.برنامه تلویزیونی بریتانیایی Top Gear آزمایشی را بر روی یکی از آنها انجام داد. تهیه کنندگان این سریال یک هایلوکس دیزل 18 ساله را با 190000 مایل روی کیلومتر شمار به قیمت 1500 دلار خریداری کردند. سپس آن را به یک درخت کوبیدند، به مدت پنج ساعت در اقیانوس فرو بردند، آن را از ارتفاع حدود 10 فوتی انداختند، سعی کردند آن را زیر یک RV له کنند. در نهایت، آنها آن را در بالای یک برج 240 فوتی قرار دادند و سپس در یک تخریب کنترل شده برج را منهدم کردند.ولی وقتی آن را از زیر آوار بیرون آوردند، تنها کاری که برای راه اندازی دوباره آن لازم بود چکش، آچار و WD-40 بود. آنها حتی نیازی به قطعات یدکی نداشتند! این وسایل نقلیه به دلیل چهار ویژگی اساسی شهرت زیادی به دست آورده اند: چابکی ، سرعت ، ظرفیت بار و قابلیت اطمینان.یک پیک آپ لندکروز یا هایلوکس می تواند 20 چریک تا دندان مسلح را جا به جا کند یا یک سلاح ضد تانک، ضد هوایی، یک مسلسل سنگین علیه پیاده نظام را حمل کند. این در یک جنگ بسیار مهم است و از بیابان های غرب آفریقا تا کوه های افغانستان، جنگجویان از قبیله گرفته تا نیروهای ویژه آمریکایی، وانت تویوتا را به عنوان نفربر غیر زرهی خود انتخاب کرده اند. تنها عامل محدود کننده وانت تویوتا توان ذهنی سربازان و محدودیت های آن در حمل سلاح است. چند افسانه در مورد ریشه نام تکنیکال : افسانه اول : آژانس های کمک رسانی افسانه می گوید که Technical نام خود را از آژانس های امدادی که در دهه 1990 در سومالی کار می کردند دریافت کرد. این سازمان ها مجاز به استخدام پیمانکاران خصوصی نظامی یا امنیتی نبودند. در طول جنگ‌های داخلی سومالی، گروه‌های کمک‌رسان به حمایت مسلحانه نیاز داشتند و بنابراین جنگ سالاران را برای محافظت از کارکنان و ذخایر تدارکاتی که توزیع می‌شد، به کار گرفتند. از آنجایی که آژانس های کمک‌رسان از استخدام این نیروهای قدرتمند منع شدند، هزینه‌های مربوط به حفاظت در گزارش های هزینه‌ها به‌عنوان (Technical assistance) پنهان شد. افسانه دوم: مهندسان شوروی در حالی که برخی اعتقاد دارند، آژانس های کمک های بشردوستانه مسئول لقب تکنیکال هستند. شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه این نام ده سال قبل توسط تکنسین های تسلیحاتی روسی اعلام شده است. مهندسان روسی سازنده تسلیحات Teknikoدر حال ارائه خدمات تجهیزات نظامی در اتیوپی بودند.Tekniko در دهه 1980 زمانی که در اتیوپی قرارداد داشت، به دلایلی پایه‌هایی را برای سیستم‌های تسلیحاتی در جعبه بار کامیون های سبک برای جنبش ملی سومالی نصب کرد. جنبش ملی سومالی یک نیروی چریکی بود که توسط قبایل اسحاق از مناطق شمال غربی سومالی تأسیس شد. جنبش ملی سومالی (SNM) از پناهگاه های امن در اتیوپی تلاش کرد تا سیاد بار، دیکتاتور حاکم سومالی را برکنار کند.متعاقباً کمک های نظامی اتیوپی به پایان رسید و چریک های SNM مجبور شدند به فروشگاه های تویوتا لندکروزرهای ارتش ملی سومالی حمله کرده و آنها را به اشکال مختلف سیستم های تسلیحاتی سبک و متوسط مجهز کنند. افسانه سوم : تاچانکا (Tachanka) مفهوم تکنیکال بسیار قبل تر از کامیون های حمل سلاح سومالیایی در دهه 80 وجود داشته است. یک گاری متصل به اسب معمولی غیرنظامی را می توان به راحتی برای استفاده نظامی تبدیل کرد و سپس در صورت نیاز دوباره به حالت قبل برگرداند. تاچانکاها در طول جنگ بزرگ در جبهه شرقی محبوب بودند و استفاده از آنها به ویژه در مناطق دهقانی جنوب روسیه و اوکراین به اوج خود رسید. درآن زمان سواره نظام روسی از مسلسل بر روی گاری متصل به اسب استفاده می کرد. کلمه Tavrichannka اصطلاحی برای کالسکه سنگین است که در مناطق جنوب اکراین و کریمه استفاده می شود. تاکتیک تاچانکا تاکتیک تاچانکا بر استفاده از سرعت برای غافلگیری دشمن متمرکز بود. تاچانکاها قبل از معرفی تانک یا خودروها در میدان جنگ مورد استفاده قرار می گرفتند.از سرعت گاری متصل به اسب برای انتقال سریع سکوی مسلسل به موقعیت شلیک مطلوب استفاده میشد. سپس نیروهای دشمن قبل از اینکه فرصتی برای عکس العمل داشته باشند، مورد شلیک قرار می گرفتند.علاوه بر آن از آنجایی که مسلسل به سمت عقب گاری نشانه رفته بود، تاچانکاها همچنین پس از حملات یا در طول عقب نشینی، آتش سرکوبگر موثری را بر روی سواره نظام دشمن اجرا می کردند. تاچانکا که در ابتدا توسط ارتش های روسیه و اکراین استفاده می شد،بعدا توسط تعدادی از کشورهای دیگر نیز مورد استفاده قرار گرفت که مهم ترین آنها ارتش لهستان بود که از این گاری های مسلح در طول جنگ لهستان و شوروی استفاده نمود.در لهستان به آنها Taczankas می گفتند. تاچانکاهای تولیدی در طول تهاجم به لهستان در سال ۱۹۳۹ برای پشتیبانی از اسکادران های سواره نظام استفاده شدند. ادامه دارد....  مترجم SHAHDAD استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز میباشد.

جزایر مصنوعی چین از آغاز تا اهداف!! بخش سوم ..... تام شوگارت،عضو ارشد یک مرکز امنیتی می گوید:حدس من این است که گاراژهای رو به دریا برای پرتابگرهای موشک کروز استفاده می شوند.شوگارت همچنین به برجک های توپ دریایی و یک سیستم ضد موشکی CIWS اشاره می‌کند.این تجهیزات دفاع در برابر تهدیدات هوایی در ارتفاع پائین مانند هواپیماهای بدون سرنشین ،موشک های کروز،هواپیماها و کشتی های خارجی را تضمین می‌کند.سلاح ها و برج های دیده بانی با پادگان ها و محل های اقامتی همراه بوده و رسانه دولتی چین، CGTN،قبلا گزارش داده بود که جمعیتی بالغ بر ۵۰۰۰ افسر و سرباز در این جزایر مستقر هستند. چین حداقل سه جزیره از چندین جزیره را که در دریای مورد مناقشه چین جنوبی ساخته است، به طور کامل نظامی کرده است و آنها را با سیستم های موشکی ضد کشتی و ضد هوایی، تجهیزات لیزری و پارازیت و جت های جنگنده در اقدامی تهاجمی مسلح نموده است که همه کشورهایی را که در نزدیکی آنها عملیاتی انجام می دهند تهدید می کند. ایالات متحده و ژاپن عملیاتی را تحت عنوان عملیات آزادی ناوبری (FONOPS) را بر فراز جزایر انجام می دهند. یک هواپیمای ایالات متحده که مشغول این چنين عملیات هایی بوده است،اخیراً با نزدیک شدن به یکی از سنگرهای اقیانوسی جدید چین با درخواست های مکرر برای ترک منطقه مواجه شد.از سویی دیگر استرالیا نیز فعالیت هایی را در دریای چین جنوبی انجام می دهد، اما هنوز مایل به انجام اقداماتی نیست که مستقیماً ادعاهای چین در مورد این سرزمین ها را به چالش بکشد. دکتر دیویس معتقد است که مانند استرالیا، تمرکز آ سه آن نیز در حال حاضر بیشتر بر روی دیپلماسی است.این سازمان در تلاش بوده است یک موضع مشترک برای مدیریت اقدامات در دریای چین جنوبی ایجاد کند،اما چین را در مورد اقداماتش به چالش نمی کشد. هیچ اظهارنظر فوری از سوی مقامات چینی وجود ندارد. پکن معتقد است که فعالیت های نظامیش کاملاً دفاعی است و برای حفاظت از حقوق حاکمیتی خود تنظیم شده است. اما پس از سال‌ها افزایش هزینه‌های نظامی، چین اکنون پس از آمریکا دومین بودجه دفاعی جهان را به خود اختصاص داده است و به سرعت در حال مدرن‌سازی نیروی خود با سیستم های تسلیحاتی از جمله جنگنده رادارگریز J-20، موشک‌های مافوق صوت و ناو های هواپیمابر است. تقریباً یک دهه پیش، چین با ساختن پایگاه‌های جزیره‌ای بر روی مجموعه های مرجانی تلاش کرد تا ادعاهای سرزمینی گسترده‌اش را بر تقریباً کل دریای چین جنوبی تقویت کند. ایالات متحده با فرستادن کشتی های جنگی خود به منطقه در آنچه که مأموریت های آزادی ناوبری می نامد، پاسخ داد. ایالات متحده هیچ ادعایی ندارد اما کشتی ها و هواپیماهای نیروی دریایی را برای چندین دهه برای گشت زنی و ترویج ناوبری رایگان در آبراه ها و حریم هوایی بین المللی مستقر کرده است. چین به طور معمول با هرگونه اقدام ارتش آمریکا در منطقه مخالف است. طرف‌های دیگر، فیلیپین، ویتنام، مالزی، تایوان و برونئی مدعی تمام یا بخشی از دریا هستند که هر ساله حدود 5 تریلیون دلار کالا از طریق آن حمل می‌شود دریا سالار جان آکیلینو،رئیس فرماندهی هند-اقیانوس آرام ایالات متحده ، هشدار می دهد: کارکرد این جزایر گسترش توانایی تهاجمی جمهوری خلق چین در فراسوی سواحل آنهاست. او اضافه می کند، نیروهای چینی می‌توانند جنگنده‌ها، بمب‌افکن‌ها و تمام قابلیت‌های تهاجمی مانند موشک‌های ضد کشتی و ضدهوایی را به پرواز درآورند و جزایر را کاملاً نظامی‌شده خواند. دریاسالار جان سی آکیلینو (سمت چپ) فرمانده فرماندهی هند -اقیانوس آرام ایالات متحده،در حال مشاهده سازه ها و ساختمان های چینی، در هواپیمای شناسایی P-8A Poseidon ایالات متحده که روز یکشنبه در نزدیکی پایگاه های تحت کنترل چین در مجمع الجزایر اسپراتلی در دریای چین جنوبی،یکی از داغ ترین مناطق جهان، پرواز میکرد. در طول گشت زنی، به هواپیمایP-8A Poseidon بارها توسط تماس گیرندگان چینی اخطار داده شد که به طور غیرقانونی وارد قلمرو چین شده است و به هواپیما دستور داده شد که دور شود.اما هواپیمای نیروی دریایی ایالات متحده اخطارهای متعدد را رد کرد و در لحظات کوتاه اما پرتنشی که توسط دو خبرنگار AP دعوت شده ثبت شده است، با سرکشی به شناسایی خود ادامه داد. یک خلبان آمریکایی خطاب به چینی ها گفت: من یک هواپیمای نیروی دریایی ایالات متحده هستم که فعالیت های نظامی قانونی را فراتر از حریم هوایی کشورهای ساحلی انجام می دهم.استفاده از این حقوق توسط حقوق بین الملل تضمین شده است و من با رعایت حقوق و وظایف همه کشورها عمل می کنم. دریاسالار می گوید،که هر هواپیمای نظامی و غیرنظامی که بر فراز آبراه مورد مناقشه پرواز کند، می تواند به راحتی در محدوده سامانه موشکی جزایر چین قرار گیرد. بنابراین این تهدیدی است که وجود دارد، به همین دلیل نظامی‌سازی این جزایر بسیار نگران‌کننده است.آکیلینو گفت، علیرغم تجاوز چین، درگیری‌های طولانی مدت سرزمینی فقط باید به صورت مسالمت آمیز حل و فصل شوند و از اقدام موفقیت‌آمیز دولت فیلیپین برای کشاندن اختلافات خود با چین به داوری بین‌المللی در سال 2013 به عنوان یک الگوی خوب یاد کرد. جوئل مارتینز، افسر فرمانده نیروی دریایی،که رهبری خدمه P-8A Poseidon را بر عهده دارد، گفت که یک جت چینی در یک مانور خطرناک در منطقه مورد مناقشه نزدیک به یک هواپیمای آمریکایی پرواز کرد. او گفت که خدمه پرواز ایالات متحده به چینی ها یادآوری کردند که مقررات ایمنی هوانوردی را رعایت کنند. همانطور که P-8A Poseidonدر نزدیکی جزایر پرواز می کرد، به نظر می رسید که برخی از آنها ساختمان های چند طبقه، انبارها، آشیانه ها، بندرهای دریایی، باند فرودگاه ها و رادارها را در خود جای داده بودند. در نزدیکی Fiery Cross، بیش از 40 کشتی ظاهراً لنگر انداخته دیده می‌شوند. آکیلینو می گوید،به نظر می رسد که ساخت زرادخانه‌های موشکی، آشیانه‌های هواپیما، سیستم‌های راداری و سایر تأسیسات نظامی در جزایر Mischief و Fiery Cross و Subi تکمیل شده است، اما باید دید که آیا چین ساخت زیرساخت‌های نظامی را در مناطق دیگر دنبال خواهد کرد یا خیر. در توصیف ارزش این پایگاه ها نباید زیاده روی کرد.اندازه کوچک،زمین مسطح و باز،انزوا و دوری از سرزمین اصلی چین،آنها را در برابر بمباران،محاصره یا تهاجم در زمان جنگ آسیب پذیر می کند.بر اساس اعلام ابتکار شفافیت دریایی CSISآسیا،چین تاکنون هفت جزیره مصنوعی در دریای چین جنوبی ساخته است که بیش از ۱۰۰۰ هکتار زمین جدید ایجاد کرده است و این عملکرد ترس را در میان مدعیان رقیب مانند ویتنام و فیلیپین افزایش داده.با این حال،علی رغم نظامی شدن جزایر ،یک مجله نظامی چینی آشکارا نقاط ضعف آنها را به دلیل فاصله قابل توجه از سرزمین اصلی چین،اندازه کوچک و مسیرهای متعددی که از آنجا می توان به آنها حمله کرد،برجسته کرده است.با این حال،در کوتاه مدت ،این جزایر مسلح،یادآوری قوی از دست یابی ارتش چین به یکی از مهم‌ترین آبراه های جهان هستند. پایان  مترجم SHAHDAD استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز میباشد. منابع: https://amp.9news.com.au/article/3f0d47ab-1b3a-4a8a-bfc6-7350c5267308 https://amp.scmp.com/news/china/diplomacy/article/3198504/fortified-south-china-sea-artificial-islands-project-beijings-military-reach-and-power-say-observers https://www.asiafinancial.com/photos-emerge-of-chinas-military-bases-on-artificial-islands/amp https://www.businessinsider.com/photos-show-details-of-chinese-south-china-sea-military-bases-2022-12?amp https://www.nytimes.com/interactive/2015/07/30/world/asia/what-china-has-been-building-in-the-south-china-sea.html https://amp.theguardian.com/world/2022/mar/21/china-has-fully-militarized-three-islands-in-south-china-sea-us-admiral-says

سلام⚘ اینطور که نویسنده ادعا کرده ۴ جنگنده از ۵ جنگنده تولیدی مقیاس بالا. مثلا الان اف ۳۵ مقیاس بالا حساب میشه چون همونطور که فرمودین فقط در یک سال ۱۴۱ فروند تولید شده ولی مثلا تایفون یا سوخو ۳۵ نه.در واقع بین جنگنده هایی که داره تولید گسترده میشه باید حساب کنید. واقعیت،برای منهم عدد عجیبه.نمیدونم راسته یا نه ولی سرعت تولیدات چینی ها تو این سالها سرسام آور بوده.در همین سالها مجموع جنگنده های سنگینش از مجموع آمریکا و روسیه پیشی گرفته.مثلا کل تولید سالانه سوخو ۳۰ و ۳۵ و ۳۴ از هر کدام تنها ۱۴ فروند در سال بوده ! http://www.military.ir/forums/topic/193-جنگنده-برتری-هوایی-سوخو-57-فلون-su-57felon/?page=21&tab=comments#comment-554580

بازنشستگی جنگنده J-7 تا پایان سال بر اساس گزارش های رسانه دولتی گلوبال تایمز، ارتش آزادیبخش خلق چین قرار است آخرین جنگنده های J-7 را تا پایان سال 2023 از خدمت بازنشسته کند. این کلاس جنگنده یکی از سبک ترین و کوچک ترین جنگنده های در حال خدمت در جهان است و تا ۱۰ سال پیش یعنی تا سال۲۰۱۳ به طور انحصاری برای صادرات در حال تولید بود.در حالی که ارتش آزادی بخش خلق چین در اواخر دهه 2010 تقریباً 400 هواپیمای J-7 در خط مقدم داشت، تعداد آنها به سرعت در حال کاهش است زیرا ناوگان هواپیماهای جنگنده را از کلاس های جدیدتر با سرعتی بی سابقه دریافت می کند.نیروی هوایی چین امروز بیشتر از هر کشور دیگری در سال جنگنده های جدید دریافت می کند،به طوری که چهار جنگنده از پنج جنگنده تولید شده در مقیاس بزرگ در سراسر جهان امروز چینی هستند. J-7 در دهه 1960 به عنوان مشتق شده از جنگنده نسل دوم MiG-21 Fishbed شوروی ساخته شد که با پیوستن به ناوگان اتحاد جماهیر شوروی در سال 1959، تواناترین جنگنده جهان به حساب می آمد. اگرچه MiG-21 ها امروزه به طور گسترده در سراسر جهان از کوبا و رومانی گرفته تا مصر و سوریه عملیاتی هستند، خطوط تولید این کلاس در سال 1985 بسته شد که این به این معنی است که هواپیماهای J-7 که در چین و مشتریان خارجی آن عملیاتی هستند به طور متوسط بسیار جدیدتر بوده و از فناوری های تولید بسیار پیشرفته تری بهره می برند. اگرچه این کلاس شاهد فروش‌های متعدد صادراتی از جمله به ایران، آلبانی، مصر، پاکستان و عراق بود. جنگنده‌های J-7 نسبتاً کمی، در طول جنگ سرد به ارتش چین ملحق شدند. مدل‌های دوران جنگ سرد به سرعت در دهه 1990 از خدمت خارج شدند،زیرا با گسترش تولید این کلاس ، چین آن را در مرکز تلاش‌های های مدرن سازی خود قرار داد زیرا چین قادر به تولید جنگنده های نسل چهارم به روز در داخل کشور نبود.در آن زمان تلاش هایی برای ادغام فن آوری های نسل چهارم در حال توسعه در هواپیما انجام شد و انواع جدید J-7E و J-7G با سیستم های اویونیک پیشرفته و قابلیت های جدید با مزایای عملکرد بسیار قابل توجهی نسبت به مدل های قبلی وارد خدمت شدند. پیشرفته ترین نوع آن یعنی J-7G دارای مشخصه های جنگنده های نسل چهارم بخاطر استفاده بسیار بیشتر از مواد کامپوزیتی کابین خلبان شیشه ای (Glass Cockpit) ،یک بال دلتای دوگانه جدید،سه نمایشگر HUD چند منظوره و HOTAS،سامانه نصب شده روی کلاه خلبان ، بدنه با مواد کاهش دهنده سطح مقطع راداری و مخازن سوخت جدبد بود. زمانی که J-7 به پایان دوره تولید خود نزدیک شده بود، چین قبل از آن شروع به پرواز اولین نمونه های جنگنده نسل پنجم خود کرده بود که تحت برنامه J-20 توسعه یافته بودند، که نشان می دهد مدت زمان برنامه J-7 چقدر طولانی بوده است.هواپیماهای J-7 با سیستم های اویونیک مدرن به دلیل هزینه های عملیاتی بسیار کم، ارزشمند هستند و به خلبانان این امکان را می دهند که هر ساله دوره های بسیار طولانی را در هوا با هزینه ناچیز در مقایسه با جنگنده های جدیدتر مانند J-16 یا J-20 سپری کنند.با این وجود دسترسی محدود آنها به موشک های مدرن، اندازه کوچک رادارهایشان، فقدان رادارهای آرایه ای اسکن شده الکترونیکی، برد پروازی و محموله های تسلیحاتی محدود آنها، موانعی را بوجود می آورد. جنگنده‌های J-7 با جنگنده‌های جدید J-10C و J-16 جایگزین می‌شوند،اندازه جنگنده‌های جدید بیش از سه برابر اندازه J-7 است و اختلاف توانایی‌های بین جنگنده J-7G و این جت های جدید چینی بسیار زیاد می باشد. بازنشستگی J-7 از نقش‌های خط مقدم،تعداد واحدهای خط مقدم را کاهش می دهد،اما در عین حال هواپیماهای بیشتری را در واحدهای آموزشی که مقصد بسیاری از هواپیماها بوده است، در دسترس قرار می‌دهد. جایگزین کردن J-7 با جنگنده های مدرن، قابلیت های جنگی ارتش چین را به میزان فوق العاده ای افزایش می‌دهد اما به قیمت افزایش قابل توجه هزینه های عملیاتی،به ویژه زمانی که کلاس های جنگنده سنگین وزن مانند J-16 به طور مستقیم جایگزین جنگنده J-7 می شوند.پس از پایان خدمت ،J-7 همچنان پرفروش‌ترین جنگنده مافوق صوت تک موتوره چین باقی می ماند.یک میراث قابل توجه با مشتقاتی حاصل از آن یعنی جنگنده آموزشی JL-9 و جنگنده JF-17 ،که همچنان در حال تولید می باشند.  مترجم SHAHDAD استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز میباشد. منبع : https://militarywatchmagazine.com/article/china-retire-last-j7s-implications

دعوای اکراین و گرجستان بر سر BuK مجانی!!! گرجستان یکی از کشورهای جانشین شوروی در قفقاز، تحت فشار فزاینده ای از سوی اوکراین برای تامین رایگان سامانه های موشکی سطح به هوای BuK و سایر تجهیزات قرار گرفته است و مقامات اوکراینی ادعا می کنند که سامانه های BuK در اواخر دهه ۲۰۰۰ به عنوان کمک عرضه شده و باید بازگردانده شوند! گرچه گرجستان و اوکراین قبلاً بخشی از اتحاد جماهیر شوروی بودند، اما اکراین در مرز ناتو قرار داشت و همین امر باعث شد تا میزبان برخی از پیشرفته‌ترین تجهیزات این ابرقدرت باشد و مقادیری را به ارث برده است که از همه کشورهای جانشین به استثنای روسیه پیشی گرفته است. سامانه BuK و سایر تجهیزات دفاع هوایی متحرک برد کوتاه و متوسط ،نقش کلیدی در اجازه دادن به گرجستان برای مقابله با ارتش روسیه در سال ۲۰۰۸ برای نزدیک به دو هفته ایفا کرد. در حالی که نیروی هوایی روسیه به دلیل بی توجهی کامل به قابلیت های سرکوب دفاع هوایی پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و بازنشستگی ناوگان هواپیماهای سرکوب هوایی اختصاصی اتحاد جماهیر شوروی، به شدت برای خنثی کردن این سامانه ها دچار مشکل بود،اما روسیه در نهایت موفق شد،با پدافند هوایی گرجستان، عمدتاً از طریق موفقیت‌های های حاصل از حملات زمینی خود، که به این کشور اجازه می‌داد بدون تکیه بر پشتیبانی هوایی، چنین دارایی‌هایی را خنثی کند، مقابله کند. سامانه BuK در حال حاضر قوی ترین دارایی دفاع هوایی در نیروهای مسلح گرجستان است و وزارت دفاع این کشور اطلاعات نادرست منتشر شده توسط کارشناسان یا رسانه های اوکراینی را محکوم کرده است که ادعا می کنند این سامانه به جای خریداری ، هدیه داده شده است.به نظر می رسد که اکراین سامانه پدافند هوایی را به طور رایگان به گرجستان تحویل داده است که این درست نیست و گرجستان سامانه های بوک را در سال ۲۰۰۷ از طریق خرید چند میلیون دلاری دریافت کرده است.این کار تحت یک توافق نامه محرمانه انجام شده ،به همین دلیل است که نمی توانیم جزئیات بیشتری ارائه کنیم. این وزارت خانه تصریح کرد که گرجستان گر چه کمک های بشر دوستانه ارائه می کند،اما مکررا موضع صریح خود را در مورد عرضه تسلیحات و کالاهای دارای استفاده دوگانه به اکراین اعلام کرده است. این کشور همچنین از تصمیم خود مبنی بر تحویل ندادن ذخایر موشک‌های ضد تانک Javelin خود برای تجهیز اکراین با وجود فشارهای کیف و برخی از حامیان غربی آن برای انجام این کار دفاع کرد. اگرچه دولت گرجستان در حمایت از تلاش‌های جنگی اوکراین محافظه‌کار بوده است، اما اتباع گرجستان در درگیری ها تحت عنوان لژیون گرجستان که یکی از برجسته‌ترین واحدهای خارجی و یکی از اولین واحدهایی است که برای مبارزه با نیروهای روسی و شبه‌نظامیان اقلیت قومی روسی اوکراین تشکیل شده‌اند، نقش اصلی را ایفا کرده‌اند. پچ لژیون ملی گرجستان و رهبر آن ماموکا مامولاشویلی شبکه پدافند هوایی اوکراین در درگیری‌های مداوم خود با روسیه به طور فزاینده‌ای تحلیل رفته است و منابع متعدد اوکراینی و همچنین رسانه‌های غربی تاکید کردند که این امر توانایی این کشور را برای پاسخگویی به حملات هوایی و موشکی به طور فزاینده‌ای محدود می‌کند. اگرچه این کشور سامانه‌های پدافند هوایی طراحی شده توسط شوروی را از کشورهای سابق پیمان ورشو مانند لهستان و اسلواکی دریافت کرده است، اما عرضه این سامانه‌ها محدود شده است در حالی که سایر اعضای ناتو سامانه‌هایی را ارائه کرده‌اند که برد بسیار کوتاهی دارند و در بسیاری موارد تقریباً منسوخ هستند، مانند MIM-23 هاوک اگر چه ایالات متحده متعهد شده است که یک واحد از موشک های پاتریوت را ارائه کند،اما سابقه جنگی مشکوک سیستم،تعداد بسیار کم و کمبود پرسنل پشتیبانی آمریکایی به این معنی است که تأثیر آن احتمالا بسیار محدود خواهد بود.انتظار می رود اولین پاتریوت ها در اوایل سال ۲۰۲۴ در اکراین عملیاتی شوند. تحت فشار قرار دادن گرجستان برای ارائه سامانه‌های BuK ممکن است نشانه‌ای از ناامیدی باشد زیرا شبکه بسیار بزرگ‌تر خود اوکراین که بر پایه BuK و سامانه‌های اس-300 با برد بلندتر ساخته شده است، به نقطه شکست نزدیک می‌شوند و سایر تامین کنندگان بالقوه دفاع هوایی سازگار با تجهیزات شوروی در خارج از اروپا بسیار اندک هستند.  مترجم SHAHDAD استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز میباشد. منبع : https://militarywatchmagazine.com/article/why-ukraine-and-georgia-are-fighting-over-soviet-built-air-defence-systems-kiev-wants-missiles-for-free

سری آخر با تشکر از جناب MR9 که زحمت تصحیح تصاویر را کشیدند.

سری چهارم

سری سوم

سری دوم