این اف سی-1 از پروژه های چین برای ورود به دنیای صادرات تسلیحاتی است، هر چند گفته خودش هم برای جایگزینی با اف-7 هایی که تعدادشون کم هم نیست به وارد خدمت کردنشون نیاز داره. قیمت اولیه ای که اراه داده بودند یادم نیست اما به نسبت کارایی اش مناسب بود اما بعدا این قیمت رو هم افزایش دادند، خودش به تنهایی کارایی نداره اما در کنار جنگنده های قویتری مانند جی-10 و سوخو-30 میتونه مفید باشه به شرطی که سیستم هایی مانند غلاف blue sky رو هم به همراه اون ارائه کنند.(البته اگر تمام خبر ها از بیخ و بن دروغ نباشه :| )

باز هم از بحث تامکت ها دور شدیم... اما یک چیزی! دوستان چرا اینقدر به رادار زاسلون تکیه کردند؟ همینطور که آقا سعید اشاره کردند روسیه امروزه رادار های دوربرد و قویتر و مدرنتر هم ارائه داده، رادار جنگنده سوخو-35 بردی حدود 300 کیلومتر و و توانایی شناسایی جنگنده های پنهانکار رو از فواصل کمتر هم داره، از سویی نسل جدید موشک های آلامو با هدایت راداری فعال هم بردی حدود 150 کیلومتر دارند که برای نبرد از فواصل دور بسیار مناسب هستند، موشک R-27RE هم یک موشک هدایت نیمه فعال هست که بخاطر کمک گرفتن از رادار جنگنده میتونه با ضریب اطمینان بسیار بالا از فواصل دور جنگنده ها رو از بین ببره.

قسمت سوم: Shenyang J-8/F-8 & J-8II/F-8II & F-8IIM – China جنگنده J-8 اولین تلاش چین برای ساخت یک جنگنده بومی بود، طرح اولیه جی-8 بصورت یک جنگنده دوموتوره بر اساس J-7 (میگ-21 چینی) و بسیار شبیه به Ye-152A Flipper روسی بود، در این طرح بنده کلی جی-7 بزرگتر و عریض تر شده بود تا بتواند دو موتور WP-7A را در خود جای دهد، این جنگنده J-8 (جهت صادرات F-8) نام گرفت، شرکت شنیانگ و دیگر موسسات دخیل در پروژه در مسیر طراحی و ساخت این جنگنده با مشکلات مختلفی مواجه بودند، با این وجود پروژه به اتمام رسید اما این جنگنده جدید هیچگاه مسئولین را راضی نکرد، بعبارتی کارایی این جنگنده در سطح همان جنگنده های قدیمی بود، هر چند جنگنده جدید سرعت، ارتفاع و اوج گیری بهتری داشت اما مانور پذیری آن بمراتب از J-7 کمتر بود. در پی این نارضایتی در اواخر دهه هشتاد طراحان طرحی متفاوت را بر پایه J-8 ارائه دادند، این طرح که شباهت فوق العاده زیادی به Su-15 Flagon روسی داشت دارای ورودی های هوای قرار گرفته در کنار بدنه و دماغه بزرگ برای قرار دادن رادارهای بزرگتر بود، جت جنگنده جدید که J-8II نام گرفته بود با کمک ورودی های هوای جدید خود کارایی همانند J-8 اولیه در پرواز مافوق صوت و شش درصد کارایی بهتر در پرواز با سرعت های کم داشت. این جنگنده جدید به قرار بود به موتورهای ساخت رولزرویز مجهز شود در نهایت به موتورهای توربوجت WP-13A ساخت چین مجهز شد، چینی ها در ابتدا قصد داشتند تا از رادارهای AN/APG-66(V) ساخت ایالات متحده استفاده کنند اما پس از سال 1989 این امر غیر ممکن گشت، در نتیجه چینی ها رادار SL-4A با بردی حدود 40 کیلومتر را برگزیدند، گفته می شود این رادار نسبت به دماغه بزرگ J-8 نسبتا کوچک است، در نمونه های بعدی چینی ها این رادار را با رادار SL-8A با بردی حدود 70 تا 80 کیلومتر جایگزین کردند. نیروی هوایی دریایی چین با تغییر J-8II های خود 39 فروند از آنها را به سطح استاندارد J-8D ارتقا داده تا بتوانند از تانکر های سوخترسان H-6DU سوختگیری کنند، با این حال تنها تعداد کمی از خلبانان برای انجام سوختگیری هوایی آموزش دیده اند –چینی ها عقیده دارند J-8 ها با انجام سوختگیری هوایی و در نتیجه افزایش برد می توانند جهت عملیات های ضربتی بخوبی JH-7 های نیروی هوایی دریایی را اسکورت کنند- یکی از پیشرفته ترین نمونه های J-8 گونه J-8IIM می باشد –در ساختار تسلیحاتی چین کد M به محصولات صرفا صادراتی اطلاق می گردد و این جنگنده هم یک جنگنده صادراتی است، لیکن تا کنون به هیچ کشوری صادر نشده است- که کارشناسان آن را قابل مقایسه با F/A-18 و Mirage-2000C می دانند. این گونه به رادار پالس داپلر Zhuk-8II ساخت فازاترون مجهز است، از دیگر نمونه های J-8 نوع H می باشد که به موتورهای توربوجت WP-13B مجهز است و با رادار پالس داپلر KLJ-1 (Type1471) خود توانایی شلیک موشک های هدایت فعال PL-12 (SD-10) را نیز دارد. یکی از دیگر نمونه نیز ها J-8F می باشد که دارای کابین جدید مجهز به نمایشگر های رنگی است و توانایی بکارگیری موشک ضد رادار AS-17 Krypton روسی را نیز دارد و در مجموع دارای توانایی های هوا به سطح گسترده تری است. این جنگنده که احتمالا به رادار Type1492 مجهز است توانایی شلیک موشک هوا به هوای میانبرد PL-12 را نیز دارد و به موتور قویتر WP-13BII مجهز است. در دهه هشتاد طرحی برای بکارگیری سیستم پرواز با سیم در J-8 نیز وجود داشت که از تجربیات بدست آمده از آن در برنامه ساخت J-10 استفاده شد این سیستم در یک نمونه آزمایشی با نام J-8ACT بکار رفت که در سال 1990 اولین پرواز خود را انجام داد. F-8IIM/J-8IIM مشخصات: خدمه: 1 نفر طول: 21.52 متر فاصله دو سر بال: 9.34 متر ارتفاع: 5.41 متر مساحت بال: 42.4 متر مربع وزن خالی: 9240 کیلوگرم وزن با تجهیزات: 13850 کیلوگرم بیشینه وزن برخواست: 17800 کیلوگرم بیشینه وزن تسلیحات: حدود 4600 کیلوگرم پیشران: دو دستگاه WP-13 (تراست خشک 44.1 کیلونیوتن و بیشینه تراست 66.7 کیلونیوتن) بیشینه سرعت: 2.2 ماخ برد: شعاع عملیاتی 800 کیلومتر با سوختگیری 1200 کیلومتر سقف پرواز: 20500 متر رادار: SL-4A/SL-8A/KLJ-1/Zhuk-8II تجهیزات: یک مسلسل دو لول 23 میلیمتری و هفت آویزگاه جهت نصب موشک های هوا به هوای PL-12(SD-10)/PL-11/PL-10/PL-9/PL-8 (امکان هماهنگ سازی موشک های چینی قدیمی تر نیز وجود دارد)، موشک ضد رادار AS-17 Krypton و تجهیزات هوا به سطح مانند بمب ها و... منابع: www.g l o b l s e c u r I t y.org/military/world/china/j-8.htm en.wikipedia.org mil.jschina.com.cn/huitong/index.html

من هم تبریک می گم، البته معذرت می خوام که دیر تبریک میگم امیدوارم که در ادامه حجم مطالب مفید موجود بیشتر و بیشتر بشه حیف که فعلا گرفتاری ها زیاد شده ولی منم سعی می کنم برای چت خودمو برسونم :lol:

ضمن تشکر از توجهات دوستان من عکس ها رو در persiangig.com آپلود می کنم، این سایت تا جایی که من اطلاع دارم در ایران ف *ی لتر نشده (خودم تو ایران نشستم!!!) اما شاید بعضی ISP ها ف -یل *ترش کرده باشند، اما اگه شما با آپلود تو گالری حال می کنین باشه :|

KAI/Lockheed T-50/A-50 Golden Eagle – South Korea هواپیمای آموزشی و تهاجمی سبک عقاب طلایی - کره جنوبی پروژه عقاب طلایی پروژه ای است مشترک بین کره جنوبی و ایالات متحده جهت تولید جنگنده ای با ویژگی های آیرودینامیکی نزدیک به جنگنده F-16 Falcon که بتواند در آینده نیازهای لازم برای آموزش خلبانان جنگنده های مدرن نظیر اف-22 و اف-35 را فراهم کند، هزینه اجرای این پروژه حدود دو میلیارد دلار می باشد که بطور مشترک 70% آن توسط دولت کره جنوبی، 17% توسط صنایع هوافضای کره جنوبی و 13% توسط شرکت لاکهید تامین می شود،پروژه T-50 که در دو گونه آموزشی یا همان T-50 و تهاجمی سبک یا A-50 تولید خواهد در سال 1992 توسط شرکت هوافضای سامسونگ (که بعد ها همراه با «شرکت فضا و هواپیمای هیوندای» و «شرکت صنایع سنگین دوو» به صنایع هوافضای کره پیوستند) شروع شد و پس از توقفی که در سال 95 در روند پروژه بوجود آمد با پیوستن لاکهید در سال 97 به پروژه، برنامه با روند سریعتری ادامه یافت. اولین دو فروند از هواپیما در دسامبر 2005 به نیروی هوایی تحویل شدند و T-50 نهایتا در سال 2005 وارد خدمت شد، در حال حاضر حدود 13 فروند T-50 در نیروی هوایی مشغول به خدمت اند، پیش بینی می شود تا سال 2008 دو اسکادران جمعا با 30 تا 40 فروند T-50 ایجاد شوند، برنامه آزمایشات نمونه A-50 نیز ادامه دارد که قرار است از سال 2009 تولید انبوه این نمونه شروع گردد. نیروی هوایی کره در سال 2003 ابتدا 24 فروند از نوع آموزشی را سفارش داد، با این وجود نیروی هوایی برای جایگزینی این جنگنده با هواپیماهایی مثل T-38 و F-5B دست کم به حدود 100 فروند از این هواپیما نیاز دارد که در این روند در 13 دسامبر 2006 تعداد پنجاه فروند به سفارش پیشین افزوده شد، علاوه بر این لاکهید مارتین امیدوار است تا در دراز مدت حدود 600 تا 800 فروند از گونه آموزشی جنگنده را به نیروی هوایی ایالات متحده بفروشد، علاوه بر این دست اندر کاران پروژه امیدوارند کشورهای دیگری نیز برای خرید این جنگنده اعلام آمادگی کنند. هواپیما از نظر ایرودینامیکی بسیار به اف-16 نزدیک است و به یک سیستم ناوبری GPS/INS ساخت هانی ول از نوع H-764G و ارتفاع سنج راداری HG-1550 مجهز است و در نمونه رزمی یا همان A-50 هواپیما به یک رادار APG-67 ساخت لاکهید نیز مجهز می باشد. علاوه بر این هواپیما دارای یک سیستم تولید اکسیژن داخلی OBOGS نیز می باشد. قیمت هر فروند از نمونه آموزشی 18 تا 20 میلیون دلار و نمونه تهاجمی سبک 22 میلیون دلار می باشد. مشخصات: نام: T-50/A-50 Golden Eagle کارایی: آموزشی/تهاجمی سبک طول: 12/98 متر فاصله دوسر بال: 9.17 متر ارتفاع: 4/78 متر اولین پرواز: نمونه آموزشی اگوست 2002/نمونه تهاجمی سبک سپتامبر 2003 وزن خالی: 6441 کیلوگرم بیشینه وزن تسلیحات: 2750 کیلوگرم نمونه آموزشی/4540 کیلوگرم نمونه تهاجمی سبک بیشینه وزن برخواست: 11985 کیلوگرم پیشران: یک دستگاه F-404 GE Turbofan Engine کشش خشک: 53/07 کیلونیوتن بیشینه کشش: 79/1 کیلونیوتن بیشینه سرعت: 1/4 ماخ بیشینه برد: 1851 کیلومتر سقف پرواز: 14630 متر تسلیحات: یک مسلسل 20 میلیمتری M61A1، دو موشک هوا به هوای AIM-9، غلاف های راکت LAU-3/68، شش موشک هوا به سطح AGM-65، پنج بمب GBU-58، نه بمب Mk82 یا Mk20 و یا سه بمب Mk84 یا Mk83 دیگر شرکت های خارجی همکار در پروژه: BAE Systems General Dynamics Goodrich Hamilton Sundstrand Honeywell Litton Marion Composites Martin-Baker Messier-Dowty Moog Parker Raytheon Rockwell Smiths Industries Aerospace آزمایش پرواز مافوق صوت منابع: http://en.wikipedia.org/wiki/KAI_T-50_Golden_Eagle http://www.airforce-technology.com/projects/t-50 http://www.flug-revue.rotor.com/FRHeft/FRH0005/FR0005f.htm http://www.flug-revue.rotor.com/FRTypen/FRKTX-2.htm http://www.aeroflight.co.uk/types/korea/kai/t-50/T-50.htm http://www.koreaaero.com/english/cyber/kainews_view.php?pid=5&uid=3&Type=family1&page=7&searchType=&keyword=&categori= http://www.sflorg.com/aviation/av121406_01.html

با تشکر از شما بخاطر این مطلب و دیگر مطالب جالب و مفید ایشون از زمانی که در سایت حضور یافتن مطالب بسیار مفیدی ارسال کرده اند، لازم است بگونه ای شایسته از ایشان و دیگر زحمت کشان سایت تشکر بعمل آوریم

من نمیگم نمونه خون خوار و آدم کش و بی رحم تو اینا نبود! اما خوب عراقی ها هم قاطی بقیه عرب ها! :|

شما اطلاعات بیشتری ندارید؟ اگر اینطور باشه احتمالا همون رادار کوچکی که چینی ها برای FC-1 و برپایه EL/M-2023 اسرائیلی طراحی و تولید کرده بودند به صاعقه میخوره. البته رادار کوپیو روسی و رادار گریفو S-7 که روی JF-17 های پاکستان نصب شده هم به سایز دماغه اف-5 میخورن، تمام این رادار ها خصوصیاتی مشابه دارند، حدود 35 کیلومتر برای نگاه به پایین و حدود 55 کیلومتر برای نگاه به بالا برد دارند، البته رادار گریفو ایتالیایی که نصبش روی صاعقه تقریبا منتفی هست توانایی هدایت موشک های هدایت نیمه فعال مثل اسپارو رو نداره که اون دو تای دیگه دارند.

فکر کنم خنده ایشون به این خاطر باشه که از این متن کاملا مشخصه سربازای عراقی خیلی تابلو ضایع ترین و ترسو ترین سربازهای جهان هستند، خوب کسی که زوری بره جنگ دیگه بهتر از این هم نمیشه! مخصوصا این یکی که شاعر بوده و روحش لطیف بوده! icon_frown :) icon_frown

روسیه و اف-22؟ در ضمن به نظر من اگر کشورهایی مثل روسیه و چین قدرت بگیرن خیلی بهتره، من زیاد از سیاست سر در نمیارم اما امریکا بعد از جنگ سرد خودش رو بعنوان پلیس جهان به شمار میاره که گلوی هر کسی رو خواست فوری میگیره و خفش میکنه! اگر درگیر جنگ سرد جدیدی با روسیه بشه خیلی بهتره، این وسط ما هم میتونیم از موقعیت ویژه جغرافیاییمون استفاده کنیم و شیره اینا رو بکشیم! icon_frown

[align=center]جنگنده های آسیایی[/align] در این مطلب قصد دارم تا جنگنده های آسیایی رو که توسط کشورهای مختلف آسیایی مانند کره، چین، تایوان، ژاپن و... طراحی شده و بعضا به مرحله تولید رسیدند رو معرفی کنم. هدف از شروع این مبحث این است که پس از معرفی تدریجی و کوتاه تمام جنگنده های آسیایی به معرفی جنگنده های ایرانی و برنامه های ایران برای ساخت جنگنده بپردازیم و توانایی های ایران و پروژه های ایرانی رو با دیگر کشورهای آسیایی مقایسه کنیم. قسمت اول: AIDC F-CK-1 Ching Kuo (IDF) - Taiwan جنگنده چینگ کو - تایوان پروژه ساخت جنگنده دفاعی بومی یا Indigenous Defence Fighter در پاسخ به خودداری ایالات متحده از فروش جنگنده ی F-20 Tigershark و پس از آن F-16 Falcon به تایوان تحت فشار چین به تایوان شروع شد، با وجود اینکه این پروژه نام بومی را با خود یدک می کشد اما بسیاری از بخش های این جنگنده یا خارجی است و یا با همکاری کشورهای خارجی توسعه یافته است. پروژه جنگنده دفاعی بومی در زمان اجرا به چهار قسمت تقسیم شد، قسمت اول بنام Soaring Eagle بود که به طراحی آیرودینامیکی مربوط می شد، در این بخش که با همکاری شرکت توسعه صنایع هوافضای تایوان یا AIDC (Aerospace Development Industries Corporation) و جنرال داینامیکس انجام شد سه طرح برای جنگنده پیشنهاد شد، طرح A که یک پیکربندی مشابه F-5E بود، طرح B که یک پیکر بندی مشابه یوروفایتر و گریپن بود و طرح C که یک پیکر بندی مشابه F-15 بود در حالی که تمام این طرح ها توسط AIDC ارائه داده شده بودند طرح G که توسط جنرال داینامیکس ارائه شده بود پذیرفته شد اما بنا بر نیاز تایوان بخشی از ویژگی های موجود در طرح C نیز بدان افزوده شد. لازم به ذکر است بخاطر صرفه جویی در وقت و هزینه در این بخش پروژه مرحله ساخت پیش نمونه های اولیه انجام نشد و پس از طراحی به سرعت کار ساخت نمونه های با اندازه اصلی شروع شد. بخش دوم پروژه Galaxy نام داشت که به توسعه موتورها مربوط می شد، هر چند موتورهای J79 برای مراحل اولیه طراحی برگزیده شده بودند اما هم موتور J79 و هم J85 برای پروژه نامناسب تشخیص داده شدند، در نتیجه تایوانی ها مجبور بودند به دنبال موتورهای مناسبتری باشد، در نتیجه به شرکت های غربی روی آورند اما در همان زمان بدلایل سیاسی هیچ شرکتی جز Gerret (امروزه هانی ول) حاضر به همکاری با تایوانی ها نشد، پس از تلاش ها بررسی ها و همکاری های بسیار در نهایت نتیجه پروژه موتورهای TFE-1047-70 بودند که بهیچوجه مناسب نبودند و تایوانی ها اغلب از نیروی کم آن ناراضی اند (تراست خشک 27 کیلونیوتن و بیشینه تراست 42 کیلونیوتن). چینگ کو مجهز به موشک های Sky Sword I و Sky Sword II بخش سوم پروژه Sky Thunder بود که طی آن برنامه ریزی های لازم برای توسعه سیستم های الکترونیکی صورت گرفت، طی این برنامه که با همکاری شرکت های مختلف اروپایی و آمریکایی انجام شد رادار AN/APG-67 جنگنده اف-20 بعنوان طرح اصلی برگزیده شد، سپس بخشی از تکنولوژی های بکار رفته در رادار AN/APG-66 جنگنده اف-16 بمنظور افزایش کارایی های هوا به سطح به آن افزوده شد، این رادار جدید GD-53 Golden Dragon نام گرفت. بخش چهارم بنام Sky Sword به طراحی تسلیحات مربوط می شد که طی آن موشک های هوا به هوای Sky Sword I برپایه موشک سایدوایندر و Sky Sword II برپایه طرح شکست خورده Motorola برای موشک AIM-120 تولید شدند. در حال حاضر نیروی هوایی تایوان 130 فروند از نوع A و B (دو نفره) این جنگنده را در اختیار دارد، به تازگی AIDC انواع بهسازی C و D (دو نفره) را نیز ارائه کرده که توانایی حمل حد اکثر چهار موشک Sky Sword II را دارند و به مجموعه اویونیک جدید مجهز اند. جنگنده F-CK-1D در کنار F-CK-1-C مشخصات: خدمه: 1 تا 2 نفر طول: 14.21 متر فاصله دو سر بال: 9.46 متر ارتفاع: 4.42 متر مساحت بال: 24.2 متر مربع وزن خالی: 6500 کیلوگرم وزن با تجهیزات: 9072 کیلوگرم بیشینه وزن برخواست: 12000 کیلوگرم بیشینه وزن تسلیحات: 3901 کیلوگرم پیشران: دو دستگاه TFE-1042-70 (تراست خشک 27 کیلونیوتن و بیشینه تراست 42 کیلونیوتن) بیشینه سرعت: 1.8 ماخ برد: 1100 کیلومتر سقف پرواز: 16800 متر رادار: GD-53 Golden Dragon (39 کیلومتر برد نگاه به پایین و 57 کیلومتر برد نگاه به بالا، کشف همزمان 10 هدف و قفل روی یک هدف با توانایی نقشه برداری زمینی) تجهیزات: یک مسلسل 20 میلیمتری M61A1 چهار موشک Sky Sword I و دو موشک Sky Sword II چهار بمب خوشه ای Wen Chian و یا سه موشک ضد کشتی Hesing Feng II . منابع: http://www.milavia.net/aircraft/ching-kuo/ching-kuo.htm http://en.wikipedia.org/wiki/AIDC_F-CK-1_Ching-kuo http://www.aircrafts.com

واقعا مطلب فوق العاده ای بود، با شبیه ساز فلنکر بعضی مانور های هوایی رو میشه انجام داد (البته اغلب مانورهایی که شما نوشتید مانورهایی هستند که باید در شرایط واقعی و توسط خلبانان با تجربه انجام شوند) در هر صورت باز هم تشکر icon_frown

عربها تکنولوژی خاصی ندارند که بخوان اون رو به اروپا عرضه کنند، به احتمال 99.99% همون مشارکت مالی هستش، در مورد مونتاژ داخلی هم زیاد احتمال نمیدم، این عرب ها نشون دادن چندان علاقه ای به کسب تکنولوژی هم ندارند، چون برای تعمیرات هم هنوز کاملا به خارجی ها وابسته اند چه برسه به مونتاژ icon_frown

[align=center]EADS Mako[/align] [align=center][/align] ماکو یک هواپیمای آموزشی و تهاجمی سبک است که بطور مشترک توسط EADS و نیروی هوایی و نیروی دفاع هوایی امارات در حال توسعه است، در سال 1999 پروژه با همکاری طرفین شروع شد و تکمیل طرح مفهومی حنگنده نیز در سال 2005 به پایان رسید، در این حال اولین پرواز نیز برای سال 2009 پیش بینی شده است، شرکای پروژه پیش بینی می کنند طی یک دوره 20 ساله بتوانند تعداد 3000 فروند ماکو را در بازار جهانی تسلیحات بفروش برسانند. نوع تهاجمی سبک هواپیما نیز برپایه گونه اولیه آموزشی و بصورت تک سرنشینه پیش بینی شده که برای ماموریت های دفاع هوایی و شناسایی مناسب است. گونه آموطشی مجهز به یک کاناپی شیب دار و کابین دونفره بصورت پشت سر هم است که بنا به نیاز مشتری می تواند به رادار چند حالته و تیربار داخلی نیز مجهز شود. علاوه بر این در گونه آموزشی یک کامپیوتر با امکان شبیه سازی سیستم های تسلیحاتی و مجموعه ای از اهداف و تهدیدات مجازی پیش بینی شده است. در نمایشگاه هوایی پاریس در سال 2001 شرکت های ذیل تفاهم نامه هایی را جهت پشتیبانی از پروژه ماکو با EADS و امارات به امضا رساندند: -راکول کالینز: نمایشگر ها، کنترل ها، ناوبری و ارتباطات -فلایت ویزن: نمایشگر ها و کنترل ها -APPH: ارابه فرود و سیستم های هیدرولیکی -BAE: کامپیوترهای کنترل پرواز، سیستم کنترل پرواز خودکار و سیستم کنترل ابزارها -BGT/Diehl: کامپیوترهای کنترل پرواز، کامپیوترهای عملیاتی، سیستم های تسلیحاتی و اقدامات متقابل -فیری هیدرولیکز: سیستم های کنترل پرواز -سنکما: موتورهای M88-2، ارابه فرود، گیربکس، و APU شرکت های زیر نیز از ابتدا بعنوان پشتیبانی کنندگان اصلی پروژه تفاهم نامه هایی را به امضا رسانده بودند: -Computer Devices (انگلستان): کامپیوتر کنترل ماموریت، نمایشگرها و کنترل ها -جنرال الکتریک: موتورهای GE414 -هانی ول: سیستم های کنترل محیطی، چراغ های خارجی، سیستم نجات، ناوبری، سیستم های هیدرولیکی و سیستم نیروی ثانویه [align=center][/align] سیستم تسلیحاتی: هواپیما مجهز به هفت پایلون بمنظور نصب تسلیحات هوا به هوال و هوا به سطح است، یک پایلون زیر بدنه، دو پایلون زیر بالها و دو پایلون بمنظور حمل موشک های هوا به هوا نیز در نوک بالها قرار دارند. هواپیما توانایی حمل 4500 کیلوگرم محموله را دارد که شامل تسلیحات هوا به هوا نظیر AIM-9L، IRIS-T، ASRAAM، AMRAAM، Mica و FMRAAM می باشد. همچین هواپیما توانایی حمل موشک های هوا به سطح نظیر ماوریک و Taurus و بمب های Mk.82 را دارد. بعلاوه امکان نصب یک تیربار 27 میلیمتری Mauser BK27 نیز وجود دارد. رادار: بنا به خواست مشتری امکان نصب انواع مختلفی از رادارها نظیر Bluehawk محصول BAE، RD-400 محصول تالس و AN/APG-67 وجود دارد. کابین: کابین جنگنده شامل نمایشگر های رنگی و مجموعه آلات دقیقی است که بسیار شبیه کابین جنگنده EF-2000 Typhoon می باشند بگونه ای که هر کابین به سه نمایشگر چند منظوره مجهز است. [align=center][/align] منبع:http://www.airforce-technology.com/projects/mako