JH-7 (FBC-1) پلنگ پرنده چيني پلنگ پرنده چيني ايده طراحي جنگنده بمب افکن JH-7 که بعنوان اولين جنگنده بمب افکن بومي چين شناخته مي شود در دهه شصت در چين بوجود آمد اما مراحل طراحي و ساخت آن از دهه هفتاد و بمنظور جايگزيني ناوگان بمب افکن هاي سبک H-5 (کپي IL-28 Beagle) شروع شد، اين بمب افکن سبک که جهت صادرات FBC-1 نامگذاري شده هر چند در واقع مي بايست بمب افکني قابل رقابت با Panavia Tornado IDS و Sukhoi Su-24 Fencer مي بود اما بدليل ناتواني شرکت خيان در استفاده از طرح هايي همچون بالهاي متغير و... بسيار ساده طراحي شده، اين بمب افکن داراي بدنه اي عريض، بالهاي واقع در بالاي بدنه و سکان عمودي يگانه است و ورودي هاي هواي آن نيز در دو سوي بدنه جنگنده است، دو موتور اين جنگنده از نوع Rolls-Royce Spey Mk.202 توربوفن مي باشند که در حقيقت براي فانتوم هاي نيروي هوايي انگليس طراحي شده بودند، همين موتورها نيز مشکل اصلي اين جنگنده مي باشد زيرا برروي JH-7 ها بسيار بد عمل کرده اند و ضمن قدرت و ضريب اطمينان کم، حد اکثر وزن محموله اين جنگنده را نيز به ميزان پنج تن تقليل داده اند که براي بمب افکني در اين کلاس بسيار ناچيز است. در برنامه اوليه طراحي JH-7 بعنوان بمب افکني با توانايي بالا بر عليه اهداف دريايي و با توانايي مناسب بر عليه اهداف زميني به جهت انجام عمليات هاي ضربتي شناخته شده بود اما بعد ها بنا به نياز هاي نيروي هوايي دريايي چين (PLANAF) بيشتر به توانايي هاي دريايي اين جنگنده اهميت داده شد، نتيجه اينکه همين توانايي کم بر عليه اهداف زميني مزيد بر علت شد تا نيروي هوايي چين (PLAAF) از سفارش اين جنگنده ها سر باز زند، در نمونه اوليه جنگنده رادار 232H Eagle Eye که داراي توانايي بر عليه اهداف دريايي است برروي جنگنده نصب شده که فاقد سيستم تعقيب عوارض است، همين امر باعث شد تا در نوع دوم اين جنگنده از رادار بمراتب پيشرفته تر JL-10A استفاده شود. JH-7A چند لحظه پس از شليک موشک PL-9 گونه هاي جنگنده: گونه اوليه JH-7: طراحي نوع اوليه اين جنگنده از دهه هفتاد شروع شد اما شروع ساخت اولين پيش نمونه آن تا سال 84 بطول انجاميد و در نهايت در چهارده دسامبر 88 اولين پرواز خود را انجام داد، اولين گروه از اين جنگنده ها که به رادار 232H Eagle Eye مجهز بودند و توانايي حمل همزمان چهار موشک C-801 را داشتند در سال 92 به نيروي هوايي دريايي چين تحويل شدند، اما روند تغييرات و بهسازي هاي تکميلي اين جنگنده ها که به تعداد 20 فروند در خدمت نيروي هوايي دريايي بودند تا سال 98 ادامه يافت، در اين سال با وجود تکميل طرح نيروي هوايي چين مجددا بخاطر توانايي هواي هوا به هوا و هوا به زمين محدود و همچنين سيستم هاي قديمي موجود در جنگنده و بعلاوه موتورهاي ضعيف آن از سفارش اين جنگنده امتناع ورزيد. JH-7 مجهز به سه مخزن سوخت 1400 ليتري گونه ثانويه JH-7A: اين نمونه از JH-7 ماحصل ايجاد تغييرات برروي نوع اوليه JH-7 بود که بخاطر نيازهاي نيروي هوايي تغيير يافته بود، در اين نمونه تغييرات وسيعي بوجود آمده، کابين جنگنده به يک نمايشگاه سربالاي مدرن تر و دو نمايشگر چند منظوره مجهز شده است، رادار JL-10A با توانايي هوا به سطح گسترده تر و با توانايي هاي هوا به هواي قابل قبول و همچنين سيستم تعقيب عوارض جايگزين رادار قبلي شده است، تعداد پايلون هاي جنگنده از 7 به 11 افزايش يافته است. اين جنگنده علاوه بر موشک هاي C-801/802 توانايي حمل و استفاده از موشک ضد رادار YJ-91 (نمونه چيني Kh-31P)، موشک کروز هوا به سطح KD-88 با حد اکثر برد 180 تا 200 کيلومتر و بمب هدايت ليزري 500 کيلوگرمي را نيز دارد، در زمينه تجهيزات هوا به هوا نيز JH-7 مي تواند به موشک هاي هوا به هواي PL-5B/C/E، PL-8، PL-9A/C و R-73 Archer مجهز شود. علاوه بر اين امکان حمل غلاف هاي هدفگيري در پايلون هاي جلو زير بدنه جنگنده وجود دارد که بطور استاندارد يک غلاف هدفگيري ليزري برروي يک پايلون و يک غلاف الکترونيکي جهت هدايت موشک هداي ضد رادار نيز در پايلون ديگر نصب مي شود. علاوه بر اين شرکت خيان در نظر داشت تا موتور هاي تروبوفن AL-31F روسي را برروي اين جنگنده نصب کند اما در نهايت موتورهاي WS-9 که همان موتور هاي Spey Mk.202 توليد شده تحت امتياز در چين مي باشند براي اين جنگنده ها در نظر گرفته شدند. تسليحات: برروي هر دو نمونه JH-7 يک توپ دو لول 23 ميليمتري (کپي GSh-23L روسي) با دويست تير فشنگ در نظر گرفته شده است، نوع اوليه JH-7 مي تواند به موشک ضد کشتي C-801/802 مجهز شود و توانايي حمل بمب هاي سقوط آزاد، راکت لانچر هاي 57، 90 و 130 ميليمتري و تا سه مخزن سوخت را نيز دارد، موشک هاي هوا به هواي اين گونه نيز شامل PL-5/8/9 مي باشد. در نوع بهينه شده JH-7A علاوه بر تسليهات پيشين امکان حمل غلاف هاي هدفگيري ليزري و الکترونيکي، موشک کروز هوا به زمين KD-88، بمب هدايت ليزري به وزن پانصد کيلو گرم، موشک ضد رادار YJ-91 (Kh-31P) و موشک هوا به هواي روسي R-73 Archer را نيز دارد. JH-7A مجهز به غلاف هاي هدفگيري، موشک هاي C-802K, YJ-91 (Kh-31P), PL-8 و PL-5 و بمب هدايت ليزري 500 کيلوگرمي طراحي: طراحي هر دو جنگنده بسيار ساده است، بالها در وسط و بالاي بدنه نصب شده اند و از سکان عمودي يگانه بهره مند است، در JH-7A زائده هاي روي بال حذف شده اند و زائده زير بدنه به شکل دوگانه در آمده است، نوع اوليه JH-7 داراي هفت مقر نصب تسليحات شامل دو پايلون زير هر بال، دو ريل موشک هاي هوا به هواي گرماياب در نوک بال و يک پايلون در زير بدنه بمنظور حمل مخازن سوخت و بمب هاي فاقد هدايت است، JH-7A داراي يازده مقر حمل تسليحات است، بگونه اي که دو پايلون به بدنه و دو پايلون نيز به بالها افزوده شده است. در JH-7A کابين جديد جنگنده داراي نمايشگر سربالاي پيشرفته تر و دو نمايشگر چند منظوره رنگي است، شيشه جلو نيز در JH-7A بصورت يک تکه در آمده است.

هواپيماي آموزشي رزمي MiG-AT[/align] هواپيماي رزمي آموزشي MiG-AT توسط شرکت ميگ طراحي و توليد شده و اولين پرواز خود را در سال 1996 انجام داد، با وجود اينکه اين هواپيما در نوع خود بسيار مناسب و مدرن بحساب مي آيد اما نيروي هوايي روسيه بواسطه بکارگيري گسترده قطعات و تکنولوژي خارجي در اين هواپيما که وابستگي به کشورهاي توليد کننده را افزايش مي داد نيروي هوايي روسيه از پديرش آن سر باز زد و در نهايت هواپيما در رقابت با ياک-130 شکست خورد، پس از آن نيز تلاشهاي زيادي جهت فروش اين هواپيما به کشورهاي خارجي از جمله هند صورت گرفت که شرکت ميگ در اين زمينه ناموفق بود. جت آموزشي MiG-AT تنها بخشي از يک برنامه آموزشي بحساب مي آيد که توسط شرکت ميگ ارائه شده و شامل بخش هاي ديگري از جمله شبيه ساز، کلاس هاي آموزشي رايانه اي و آموزش هاي ويدئويي نيز مي باشد. اين مجموعه مي تواند زمينه لازم براي آموزش تايپ هاي مختلفي از جمله ميگ-29، سوخو-27، ميراژ 2000، رافال، يوروفايتر تايفون، اف-15، اف-16 و اف-18 را فراهم اورد. ماموريت هاي آموزشي: سيستم پرواز با سيم سه کاناله KSU-821 ساخت آويونيکا امکان تجربه شرايط پروازي بازه مختلفي از جنگنده ها از جنگنده هاي سبک و چالاک تا جنگنده هاي سنگين پشتيباني نزديک را براي خلبانان فراهم مي کند. نوع هواپيماهايي که سيستم رايانه اي جنگنده پشتيباني مي کند بنا به نيازهاي مشتري قابل تغيير است. اين سيستم همچنين با بررسي شرايط پروازي خلبان را از انجام مانورهاي خطرناک باز مي دارد. اين سيستم امکان انجام ماموريت هاي شبيه سازي شده مختلف نظير رهگيري، حملات زميني، سوختگيري هوايي و... را فراهم مي کند که جمعا شامل 30 نوع ماموريت مي باشد. همچنين انواع ماموريت هاي آموزشي نيز در شرايط متفاوت نظير حملات زميني با زواياي بالاي 25 درجه، مانورهاي هوايي ضمن تحمل 8.5G فشار و در سرعت 0/85 ماخ قابل انجام اند. علاوه بر اين کامپيوتر هواپيما داراي چندين عمليات از پيش طراحي شده است و توانايي شبيه سازي انواع شرايط آب و هوايي را دارا مي باشد. تسليحات نوع رزمي آموزشي: نوع رزمي آموزشي اين هواپيما مي تواند به يک رادار چند حالته و سيستم تسليحاتي لازم براي بکارگيري انواع مختلف تسليحات هوا به هوا و هوا به سطح مجهز شود، هواپيما داراي نه جايگاه حمل تسليحات است که مي توانند مجموعا تا دو تن تسليحات حمل کنند که شامل تيربارها، انواع بمب، راکت، موشک هاي هدايت شونده و... مي باشد. موشک هاي هوا به هوا شامل R-73E، R-77، AIM-9L و R-550 ماژيک مي باشند، در زمينه تسليحات هوا به سطح نيز انواع موشک هاي Kh-31 AE/PD، Kh-29TD، موشک ضد تانک Vikhr، راکت لانچر هاي UB-16 و UB-8 و انواع بمب ها تا سقف 500 کيلوگرم قابل حمل و استفاده مي باشند. علاوه بر اين امکان حمل يک تيربار دو لول 23 ميليمتري UPK-23 نيز وجود دارد. کابين هواپيما: کابين جنگنده بصورت دو نفره مي باشد بگونه اي که کابين عقب چهل سانتيمتر بالاتر از کابين جلو قرار دارد، صندلي هاي پرتاب شونده صفر/صفر از نوع K-39L ساخت زوزدا مي باشند که امکان خروج جنگنده در سرعت هاي صفر تا نهصد کيلومتر بر ساعت و حد اقل ارتفاع 50 متر را فراهم مي آورند. يکپارچه سازي سيستم هاي اويونيکي نيز توسط گسنيلاس و تالس انجام شده، سيستم کنترل پرواز شامل يک کامپيوتر پردازش داده هاي پروازي، خلبان خودکار، کنترلر دسته گاز (اهرم قدرت) خودکار و سيستم احتراز از استال مي باشد. تمامي سيستم هاي اويونيکي توسط ديتاباس هاي پر سرعت قابل مقايسه با 1553B بهم متصل شده اند، همچنين امکان نصب يک مجموعه سيستم اويونيکي ساخت تالس نيز وجود دارد. کابين جلو جنگنده به يک نمايشگر سربالا با زاويه ديد بالا با قابليت نمايش فيلم ها و تصاوير رنگي مجهز است، همچنين هر دو کابين به نمايشگر هاي کريستال مايع رنگي و نمايشگر هاي روي کلاه خلبان مجهز اند. ساختار: بالهاي هواپيما در پايين بدنه نصب شده اند و همچنين امکان نصب قلاب فرود بمنظور انجام عمليات برروي ناو نيز وجود دارد، همچنين امکان نصب بالهاي 6 متر و 60 سانتيمتري (فاصله دو سر بال) تا شونده نيز برروي هواپيما وجود دارد، شيشه جلو کاناپي نيز بصورت يک تکه است. پيشران: ميگ-اي تي به دو موتور توربوفن Lazarc 04-R20 ساخت سنکما مجهز است که هر کدام توان توليد 14.4 کيلونيوتن نيرو را دارند، بمنظور امور آموزشي اوليه امکان کاهش قدرت موتور ها تا 9 کيلونيوتن نيز وجود دارد. موتورها به سيستم کنترل تمام الکترونيکي ديجيتال از نوع MRT-931 مجهز اند و موتورها بخاطر امکان بکارگيري تا حد اکثر ارتفاع 14000 متر را دارند، همچنين در صورت خواست مشتري امکان استفاده از موتورهاي قويتر Lazarc 04-Y3 ساخت سنکما نيز وجود دارد. ارابه فرود: ارابه فرود بصورت سه گانه هر ارابه يک چرخ مي باشد که به پمپ هاي هيدروليک ساخت مزير بوگاتي مجهز اند، ارتفاع 3.8 متري ارابه فرود امکان استفاده از باندهاي نيمه آماده را نيز فراهم مي آورد.

این اف سی-1 از پروژه های چین برای ورود به دنیای صادرات تسلیحاتی است، هر چند گفته خودش هم برای جایگزینی با اف-7 هایی که تعدادشون کم هم نیست به وارد خدمت کردنشون نیاز داره. قیمت اولیه ای که اراه داده بودند یادم نیست اما به نسبت کارایی اش مناسب بود اما بعدا این قیمت رو هم افزایش دادند، خودش به تنهایی کارایی نداره اما در کنار جنگنده های قویتری مانند جی-10 و سوخو-30 میتونه مفید باشه به شرطی که سیستم هایی مانند غلاف blue sky رو هم به همراه اون ارائه کنند.(البته اگر تمام خبر ها از بیخ و بن دروغ نباشه :| )

باز هم از بحث تامکت ها دور شدیم... اما یک چیزی! دوستان چرا اینقدر به رادار زاسلون تکیه کردند؟ همینطور که آقا سعید اشاره کردند روسیه امروزه رادار های دوربرد و قویتر و مدرنتر هم ارائه داده، رادار جنگنده سوخو-35 بردی حدود 300 کیلومتر و و توانایی شناسایی جنگنده های پنهانکار رو از فواصل کمتر هم داره، از سویی نسل جدید موشک های آلامو با هدایت راداری فعال هم بردی حدود 150 کیلومتر دارند که برای نبرد از فواصل دور بسیار مناسب هستند، موشک R-27RE هم یک موشک هدایت نیمه فعال هست که بخاطر کمک گرفتن از رادار جنگنده میتونه با ضریب اطمینان بسیار بالا از فواصل دور جنگنده ها رو از بین ببره.

[align=center]جنگنده های آسیایی[/align] در این مطلب قصد دارم تا جنگنده های آسیایی رو که توسط کشورهای مختلف آسیایی مانند کره، چین، تایوان، ژاپن و... طراحی شده و بعضا به مرحله تولید رسیدند رو معرفی کنم. هدف از شروع این مبحث این است که پس از معرفی تدریجی و کوتاه تمام جنگنده های آسیایی به معرفی جنگنده های ایرانی و برنامه های ایران برای ساخت جنگنده بپردازیم و توانایی های ایران و پروژه های ایرانی رو با دیگر کشورهای آسیایی مقایسه کنیم. قسمت اول: AIDC F-CK-1 Ching Kuo (IDF) - Taiwan جنگنده چینگ کو - تایوان پروژه ساخت جنگنده دفاعی بومی یا Indigenous Defence Fighter در پاسخ به خودداری ایالات متحده از فروش جنگنده ی F-20 Tigershark و پس از آن F-16 Falcon به تایوان تحت فشار چین به تایوان شروع شد، با وجود اینکه این پروژه نام بومی را با خود یدک می کشد اما بسیاری از بخش های این جنگنده یا خارجی است و یا با همکاری کشورهای خارجی توسعه یافته است. پروژه جنگنده دفاعی بومی در زمان اجرا به چهار قسمت تقسیم شد، قسمت اول بنام Soaring Eagle بود که به طراحی آیرودینامیکی مربوط می شد، در این بخش که با همکاری شرکت توسعه صنایع هوافضای تایوان یا AIDC (Aerospace Development Industries Corporation) و جنرال داینامیکس انجام شد سه طرح برای جنگنده پیشنهاد شد، طرح A که یک پیکربندی مشابه F-5E بود، طرح B که یک پیکر بندی مشابه یوروفایتر و گریپن بود و طرح C که یک پیکر بندی مشابه F-15 بود در حالی که تمام این طرح ها توسط AIDC ارائه داده شده بودند طرح G که توسط جنرال داینامیکس ارائه شده بود پذیرفته شد اما بنا بر نیاز تایوان بخشی از ویژگی های موجود در طرح C نیز بدان افزوده شد. لازم به ذکر است بخاطر صرفه جویی در وقت و هزینه در این بخش پروژه مرحله ساخت پیش نمونه های اولیه انجام نشد و پس از طراحی به سرعت کار ساخت نمونه های با اندازه اصلی شروع شد. بخش دوم پروژه Galaxy نام داشت که به توسعه موتورها مربوط می شد، هر چند موتورهای J79 برای مراحل اولیه طراحی برگزیده شده بودند اما هم موتور J79 و هم J85 برای پروژه نامناسب تشخیص داده شدند، در نتیجه تایوانی ها مجبور بودند به دنبال موتورهای مناسبتری باشد، در نتیجه به شرکت های غربی روی آورند اما در همان زمان بدلایل سیاسی هیچ شرکتی جز Gerret (امروزه هانی ول) حاضر به همکاری با تایوانی ها نشد، پس از تلاش ها بررسی ها و همکاری های بسیار در نهایت نتیجه پروژه موتورهای TFE-1047-70 بودند که بهیچوجه مناسب نبودند و تایوانی ها اغلب از نیروی کم آن ناراضی اند (تراست خشک 27 کیلونیوتن و بیشینه تراست 42 کیلونیوتن). چینگ کو مجهز به موشک های Sky Sword I و Sky Sword II بخش سوم پروژه Sky Thunder بود که طی آن برنامه ریزی های لازم برای توسعه سیستم های الکترونیکی صورت گرفت، طی این برنامه که با همکاری شرکت های مختلف اروپایی و آمریکایی انجام شد رادار AN/APG-67 جنگنده اف-20 بعنوان طرح اصلی برگزیده شد، سپس بخشی از تکنولوژی های بکار رفته در رادار AN/APG-66 جنگنده اف-16 بمنظور افزایش کارایی های هوا به سطح به آن افزوده شد، این رادار جدید GD-53 Golden Dragon نام گرفت. بخش چهارم بنام Sky Sword به طراحی تسلیحات مربوط می شد که طی آن موشک های هوا به هوای Sky Sword I برپایه موشک سایدوایندر و Sky Sword II برپایه طرح شکست خورده Motorola برای موشک AIM-120 تولید شدند. در حال حاضر نیروی هوایی تایوان 130 فروند از نوع A و B (دو نفره) این جنگنده را در اختیار دارد، به تازگی AIDC انواع بهسازی C و D (دو نفره) را نیز ارائه کرده که توانایی حمل حد اکثر چهار موشک Sky Sword II را دارند و به مجموعه اویونیک جدید مجهز اند. جنگنده F-CK-1D در کنار F-CK-1-C مشخصات: خدمه: 1 تا 2 نفر طول: 14.21 متر فاصله دو سر بال: 9.46 متر ارتفاع: 4.42 متر مساحت بال: 24.2 متر مربع وزن خالی: 6500 کیلوگرم وزن با تجهیزات: 9072 کیلوگرم بیشینه وزن برخواست: 12000 کیلوگرم بیشینه وزن تسلیحات: 3901 کیلوگرم پیشران: دو دستگاه TFE-1042-70 (تراست خشک 27 کیلونیوتن و بیشینه تراست 42 کیلونیوتن) بیشینه سرعت: 1.8 ماخ برد: 1100 کیلومتر سقف پرواز: 16800 متر رادار: GD-53 Golden Dragon (39 کیلومتر برد نگاه به پایین و 57 کیلومتر برد نگاه به بالا، کشف همزمان 10 هدف و قفل روی یک هدف با توانایی نقشه برداری زمینی) تجهیزات: یک مسلسل 20 میلیمتری M61A1 چهار موشک Sky Sword I و دو موشک Sky Sword II چهار بمب خوشه ای Wen Chian و یا سه موشک ضد کشتی Hesing Feng II . منابع: http://www.milavia.net/aircraft/ching-kuo/ching-kuo.htm http://en.wikipedia.org/wiki/AIDC_F-CK-1_Ching-kuo http://www.aircrafts.com

قسمت سوم: Shenyang J-8/F-8 & J-8II/F-8II & F-8IIM – China جنگنده J-8 اولین تلاش چین برای ساخت یک جنگنده بومی بود، طرح اولیه جی-8 بصورت یک جنگنده دوموتوره بر اساس J-7 (میگ-21 چینی) و بسیار شبیه به Ye-152A Flipper روسی بود، در این طرح بنده کلی جی-7 بزرگتر و عریض تر شده بود تا بتواند دو موتور WP-7A را در خود جای دهد، این جنگنده J-8 (جهت صادرات F-8) نام گرفت، شرکت شنیانگ و دیگر موسسات دخیل در پروژه در مسیر طراحی و ساخت این جنگنده با مشکلات مختلفی مواجه بودند، با این وجود پروژه به اتمام رسید اما این جنگنده جدید هیچگاه مسئولین را راضی نکرد، بعبارتی کارایی این جنگنده در سطح همان جنگنده های قدیمی بود، هر چند جنگنده جدید سرعت، ارتفاع و اوج گیری بهتری داشت اما مانور پذیری آن بمراتب از J-7 کمتر بود. در پی این نارضایتی در اواخر دهه هشتاد طراحان طرحی متفاوت را بر پایه J-8 ارائه دادند، این طرح که شباهت فوق العاده زیادی به Su-15 Flagon روسی داشت دارای ورودی های هوای قرار گرفته در کنار بدنه و دماغه بزرگ برای قرار دادن رادارهای بزرگتر بود، جت جنگنده جدید که J-8II نام گرفته بود با کمک ورودی های هوای جدید خود کارایی همانند J-8 اولیه در پرواز مافوق صوت و شش درصد کارایی بهتر در پرواز با سرعت های کم داشت. این جنگنده جدید به قرار بود به موتورهای ساخت رولزرویز مجهز شود در نهایت به موتورهای توربوجت WP-13A ساخت چین مجهز شد، چینی ها در ابتدا قصد داشتند تا از رادارهای AN/APG-66(V) ساخت ایالات متحده استفاده کنند اما پس از سال 1989 این امر غیر ممکن گشت، در نتیجه چینی ها رادار SL-4A با بردی حدود 40 کیلومتر را برگزیدند، گفته می شود این رادار نسبت به دماغه بزرگ J-8 نسبتا کوچک است، در نمونه های بعدی چینی ها این رادار را با رادار SL-8A با بردی حدود 70 تا 80 کیلومتر جایگزین کردند. نیروی هوایی دریایی چین با تغییر J-8II های خود 39 فروند از آنها را به سطح استاندارد J-8D ارتقا داده تا بتوانند از تانکر های سوخترسان H-6DU سوختگیری کنند، با این حال تنها تعداد کمی از خلبانان برای انجام سوختگیری هوایی آموزش دیده اند –چینی ها عقیده دارند J-8 ها با انجام سوختگیری هوایی و در نتیجه افزایش برد می توانند جهت عملیات های ضربتی بخوبی JH-7 های نیروی هوایی دریایی را اسکورت کنند- یکی از پیشرفته ترین نمونه های J-8 گونه J-8IIM می باشد –در ساختار تسلیحاتی چین کد M به محصولات صرفا صادراتی اطلاق می گردد و این جنگنده هم یک جنگنده صادراتی است، لیکن تا کنون به هیچ کشوری صادر نشده است- که کارشناسان آن را قابل مقایسه با F/A-18 و Mirage-2000C می دانند. این گونه به رادار پالس داپلر Zhuk-8II ساخت فازاترون مجهز است، از دیگر نمونه های J-8 نوع H می باشد که به موتورهای توربوجت WP-13B مجهز است و با رادار پالس داپلر KLJ-1 (Type1471) خود توانایی شلیک موشک های هدایت فعال PL-12 (SD-10) را نیز دارد. یکی از دیگر نمونه نیز ها J-8F می باشد که دارای کابین جدید مجهز به نمایشگر های رنگی است و توانایی بکارگیری موشک ضد رادار AS-17 Krypton روسی را نیز دارد و در مجموع دارای توانایی های هوا به سطح گسترده تری است. این جنگنده که احتمالا به رادار Type1492 مجهز است توانایی شلیک موشک هوا به هوای میانبرد PL-12 را نیز دارد و به موتور قویتر WP-13BII مجهز است. در دهه هشتاد طرحی برای بکارگیری سیستم پرواز با سیم در J-8 نیز وجود داشت که از تجربیات بدست آمده از آن در برنامه ساخت J-10 استفاده شد این سیستم در یک نمونه آزمایشی با نام J-8ACT بکار رفت که در سال 1990 اولین پرواز خود را انجام داد. F-8IIM/J-8IIM مشخصات: خدمه: 1 نفر طول: 21.52 متر فاصله دو سر بال: 9.34 متر ارتفاع: 5.41 متر مساحت بال: 42.4 متر مربع وزن خالی: 9240 کیلوگرم وزن با تجهیزات: 13850 کیلوگرم بیشینه وزن برخواست: 17800 کیلوگرم بیشینه وزن تسلیحات: حدود 4600 کیلوگرم پیشران: دو دستگاه WP-13 (تراست خشک 44.1 کیلونیوتن و بیشینه تراست 66.7 کیلونیوتن) بیشینه سرعت: 2.2 ماخ برد: شعاع عملیاتی 800 کیلومتر با سوختگیری 1200 کیلومتر سقف پرواز: 20500 متر رادار: SL-4A/SL-8A/KLJ-1/Zhuk-8II تجهیزات: یک مسلسل دو لول 23 میلیمتری و هفت آویزگاه جهت نصب موشک های هوا به هوای PL-12(SD-10)/PL-11/PL-10/PL-9/PL-8 (امکان هماهنگ سازی موشک های چینی قدیمی تر نیز وجود دارد)، موشک ضد رادار AS-17 Krypton و تجهیزات هوا به سطح مانند بمب ها و... منابع: www.g l o b l s e c u r I t y.org/military/world/china/j-8.htm en.wikipedia.org mil.jschina.com.cn/huitong/index.html

من هم تبریک می گم، البته معذرت می خوام که دیر تبریک میگم امیدوارم که در ادامه حجم مطالب مفید موجود بیشتر و بیشتر بشه حیف که فعلا گرفتاری ها زیاد شده ولی منم سعی می کنم برای چت خودمو برسونم :lol:

ضمن تشکر از توجهات دوستان من عکس ها رو در persiangig.com آپلود می کنم، این سایت تا جایی که من اطلاع دارم در ایران ف *ی لتر نشده (خودم تو ایران نشستم!!!) اما شاید بعضی ISP ها ف -یل *ترش کرده باشند، اما اگه شما با آپلود تو گالری حال می کنین باشه :|

KAI/Lockheed T-50/A-50 Golden Eagle – South Korea هواپیمای آموزشی و تهاجمی سبک عقاب طلایی - کره جنوبی پروژه عقاب طلایی پروژه ای است مشترک بین کره جنوبی و ایالات متحده جهت تولید جنگنده ای با ویژگی های آیرودینامیکی نزدیک به جنگنده F-16 Falcon که بتواند در آینده نیازهای لازم برای آموزش خلبانان جنگنده های مدرن نظیر اف-22 و اف-35 را فراهم کند، هزینه اجرای این پروژه حدود دو میلیارد دلار می باشد که بطور مشترک 70% آن توسط دولت کره جنوبی، 17% توسط صنایع هوافضای کره جنوبی و 13% توسط شرکت لاکهید تامین می شود،پروژه T-50 که در دو گونه آموزشی یا همان T-50 و تهاجمی سبک یا A-50 تولید خواهد در سال 1992 توسط شرکت هوافضای سامسونگ (که بعد ها همراه با «شرکت فضا و هواپیمای هیوندای» و «شرکت صنایع سنگین دوو» به صنایع هوافضای کره پیوستند) شروع شد و پس از توقفی که در سال 95 در روند پروژه بوجود آمد با پیوستن لاکهید در سال 97 به پروژه، برنامه با روند سریعتری ادامه یافت. اولین دو فروند از هواپیما در دسامبر 2005 به نیروی هوایی تحویل شدند و T-50 نهایتا در سال 2005 وارد خدمت شد، در حال حاضر حدود 13 فروند T-50 در نیروی هوایی مشغول به خدمت اند، پیش بینی می شود تا سال 2008 دو اسکادران جمعا با 30 تا 40 فروند T-50 ایجاد شوند، برنامه آزمایشات نمونه A-50 نیز ادامه دارد که قرار است از سال 2009 تولید انبوه این نمونه شروع گردد. نیروی هوایی کره در سال 2003 ابتدا 24 فروند از نوع آموزشی را سفارش داد، با این وجود نیروی هوایی برای جایگزینی این جنگنده با هواپیماهایی مثل T-38 و F-5B دست کم به حدود 100 فروند از این هواپیما نیاز دارد که در این روند در 13 دسامبر 2006 تعداد پنجاه فروند به سفارش پیشین افزوده شد، علاوه بر این لاکهید مارتین امیدوار است تا در دراز مدت حدود 600 تا 800 فروند از گونه آموزشی جنگنده را به نیروی هوایی ایالات متحده بفروشد، علاوه بر این دست اندر کاران پروژه امیدوارند کشورهای دیگری نیز برای خرید این جنگنده اعلام آمادگی کنند. هواپیما از نظر ایرودینامیکی بسیار به اف-16 نزدیک است و به یک سیستم ناوبری GPS/INS ساخت هانی ول از نوع H-764G و ارتفاع سنج راداری HG-1550 مجهز است و در نمونه رزمی یا همان A-50 هواپیما به یک رادار APG-67 ساخت لاکهید نیز مجهز می باشد. علاوه بر این هواپیما دارای یک سیستم تولید اکسیژن داخلی OBOGS نیز می باشد. قیمت هر فروند از نمونه آموزشی 18 تا 20 میلیون دلار و نمونه تهاجمی سبک 22 میلیون دلار می باشد. مشخصات: نام: T-50/A-50 Golden Eagle کارایی: آموزشی/تهاجمی سبک طول: 12/98 متر فاصله دوسر بال: 9.17 متر ارتفاع: 4/78 متر اولین پرواز: نمونه آموزشی اگوست 2002/نمونه تهاجمی سبک سپتامبر 2003 وزن خالی: 6441 کیلوگرم بیشینه وزن تسلیحات: 2750 کیلوگرم نمونه آموزشی/4540 کیلوگرم نمونه تهاجمی سبک بیشینه وزن برخواست: 11985 کیلوگرم پیشران: یک دستگاه F-404 GE Turbofan Engine کشش خشک: 53/07 کیلونیوتن بیشینه کشش: 79/1 کیلونیوتن بیشینه سرعت: 1/4 ماخ بیشینه برد: 1851 کیلومتر سقف پرواز: 14630 متر تسلیحات: یک مسلسل 20 میلیمتری M61A1، دو موشک هوا به هوای AIM-9، غلاف های راکت LAU-3/68، شش موشک هوا به سطح AGM-65، پنج بمب GBU-58، نه بمب Mk82 یا Mk20 و یا سه بمب Mk84 یا Mk83 دیگر شرکت های خارجی همکار در پروژه: BAE Systems General Dynamics Goodrich Hamilton Sundstrand Honeywell Litton Marion Composites Martin-Baker Messier-Dowty Moog Parker Raytheon Rockwell Smiths Industries Aerospace آزمایش پرواز مافوق صوت منابع: http://en.wikipedia.org/wiki/KAI_T-50_Golden_Eagle http://www.airforce-technology.com/projects/t-50 http://www.flug-revue.rotor.com/FRHeft/FRH0005/FR0005f.htm http://www.flug-revue.rotor.com/FRTypen/FRKTX-2.htm http://www.aeroflight.co.uk/types/korea/kai/t-50/T-50.htm http://www.koreaaero.com/english/cyber/kainews_view.php?pid=5&uid=3&Type=family1&page=7&searchType=&keyword=&categori= http://www.sflorg.com/aviation/av121406_01.html

با تشکر از شما بخاطر این مطلب و دیگر مطالب جالب و مفید ایشون از زمانی که در سایت حضور یافتن مطالب بسیار مفیدی ارسال کرده اند، لازم است بگونه ای شایسته از ایشان و دیگر زحمت کشان سایت تشکر بعمل آوریم

من نمیگم نمونه خون خوار و آدم کش و بی رحم تو اینا نبود! اما خوب عراقی ها هم قاطی بقیه عرب ها! :|

شما اطلاعات بیشتری ندارید؟ اگر اینطور باشه احتمالا همون رادار کوچکی که چینی ها برای FC-1 و برپایه EL/M-2023 اسرائیلی طراحی و تولید کرده بودند به صاعقه میخوره. البته رادار کوپیو روسی و رادار گریفو S-7 که روی JF-17 های پاکستان نصب شده هم به سایز دماغه اف-5 میخورن، تمام این رادار ها خصوصیاتی مشابه دارند، حدود 35 کیلومتر برای نگاه به پایین و حدود 55 کیلومتر برای نگاه به بالا برد دارند، البته رادار گریفو ایتالیایی که نصبش روی صاعقه تقریبا منتفی هست توانایی هدایت موشک های هدایت نیمه فعال مثل اسپارو رو نداره که اون دو تای دیگه دارند.

فکر کنم خنده ایشون به این خاطر باشه که از این متن کاملا مشخصه سربازای عراقی خیلی تابلو ضایع ترین و ترسو ترین سربازهای جهان هستند، خوب کسی که زوری بره جنگ دیگه بهتر از این هم نمیشه! مخصوصا این یکی که شاعر بوده و روحش لطیف بوده! icon_frown :) icon_frown

روسیه و اف-22؟ در ضمن به نظر من اگر کشورهایی مثل روسیه و چین قدرت بگیرن خیلی بهتره، من زیاد از سیاست سر در نمیارم اما امریکا بعد از جنگ سرد خودش رو بعنوان پلیس جهان به شمار میاره که گلوی هر کسی رو خواست فوری میگیره و خفش میکنه! اگر درگیر جنگ سرد جدیدی با روسیه بشه خیلی بهتره، این وسط ما هم میتونیم از موقعیت ویژه جغرافیاییمون استفاده کنیم و شیره اینا رو بکشیم! icon_frown

واقعا مطلب فوق العاده ای بود، با شبیه ساز فلنکر بعضی مانور های هوایی رو میشه انجام داد (البته اغلب مانورهایی که شما نوشتید مانورهایی هستند که باید در شرایط واقعی و توسط خلبانان با تجربه انجام شوند) در هر صورت باز هم تشکر icon_frown

[align=center]EADS Mako[/align] [align=center][/align] ماکو یک هواپیمای آموزشی و تهاجمی سبک است که بطور مشترک توسط EADS و نیروی هوایی و نیروی دفاع هوایی امارات در حال توسعه است، در سال 1999 پروژه با همکاری طرفین شروع شد و تکمیل طرح مفهومی حنگنده نیز در سال 2005 به پایان رسید، در این حال اولین پرواز نیز برای سال 2009 پیش بینی شده است، شرکای پروژه پیش بینی می کنند طی یک دوره 20 ساله بتوانند تعداد 3000 فروند ماکو را در بازار جهانی تسلیحات بفروش برسانند. نوع تهاجمی سبک هواپیما نیز برپایه گونه اولیه آموزشی و بصورت تک سرنشینه پیش بینی شده که برای ماموریت های دفاع هوایی و شناسایی مناسب است. گونه آموطشی مجهز به یک کاناپی شیب دار و کابین دونفره بصورت پشت سر هم است که بنا به نیاز مشتری می تواند به رادار چند حالته و تیربار داخلی نیز مجهز شود. علاوه بر این در گونه آموزشی یک کامپیوتر با امکان شبیه سازی سیستم های تسلیحاتی و مجموعه ای از اهداف و تهدیدات مجازی پیش بینی شده است. در نمایشگاه هوایی پاریس در سال 2001 شرکت های ذیل تفاهم نامه هایی را جهت پشتیبانی از پروژه ماکو با EADS و امارات به امضا رساندند: -راکول کالینز: نمایشگر ها، کنترل ها، ناوبری و ارتباطات -فلایت ویزن: نمایشگر ها و کنترل ها -APPH: ارابه فرود و سیستم های هیدرولیکی -BAE: کامپیوترهای کنترل پرواز، سیستم کنترل پرواز خودکار و سیستم کنترل ابزارها -BGT/Diehl: کامپیوترهای کنترل پرواز، کامپیوترهای عملیاتی، سیستم های تسلیحاتی و اقدامات متقابل -فیری هیدرولیکز: سیستم های کنترل پرواز -سنکما: موتورهای M88-2، ارابه فرود، گیربکس، و APU شرکت های زیر نیز از ابتدا بعنوان پشتیبانی کنندگان اصلی پروژه تفاهم نامه هایی را به امضا رسانده بودند: -Computer Devices (انگلستان): کامپیوتر کنترل ماموریت، نمایشگرها و کنترل ها -جنرال الکتریک: موتورهای GE414 -هانی ول: سیستم های کنترل محیطی، چراغ های خارجی، سیستم نجات، ناوبری، سیستم های هیدرولیکی و سیستم نیروی ثانویه [align=center][/align] سیستم تسلیحاتی: هواپیما مجهز به هفت پایلون بمنظور نصب تسلیحات هوا به هوال و هوا به سطح است، یک پایلون زیر بدنه، دو پایلون زیر بالها و دو پایلون بمنظور حمل موشک های هوا به هوا نیز در نوک بالها قرار دارند. هواپیما توانایی حمل 4500 کیلوگرم محموله را دارد که شامل تسلیحات هوا به هوا نظیر AIM-9L، IRIS-T، ASRAAM، AMRAAM، Mica و FMRAAM می باشد. همچین هواپیما توانایی حمل موشک های هوا به سطح نظیر ماوریک و Taurus و بمب های Mk.82 را دارد. بعلاوه امکان نصب یک تیربار 27 میلیمتری Mauser BK27 نیز وجود دارد. رادار: بنا به خواست مشتری امکان نصب انواع مختلفی از رادارها نظیر Bluehawk محصول BAE، RD-400 محصول تالس و AN/APG-67 وجود دارد. کابین: کابین جنگنده شامل نمایشگر های رنگی و مجموعه آلات دقیقی است که بسیار شبیه کابین جنگنده EF-2000 Typhoon می باشند بگونه ای که هر کابین به سه نمایشگر چند منظوره مجهز است. [align=center][/align] منبع:http://www.airforce-technology.com/projects/mako

عربها تکنولوژی خاصی ندارند که بخوان اون رو به اروپا عرضه کنند، به احتمال 99.99% همون مشارکت مالی هستش، در مورد مونتاژ داخلی هم زیاد احتمال نمیدم، این عرب ها نشون دادن چندان علاقه ای به کسب تکنولوژی هم ندارند، چون برای تعمیرات هم هنوز کاملا به خارجی ها وابسته اند چه برسه به مونتاژ icon_frown

ببخشید چرا دوستان بحثی بدین خوبی را رها کرده اند؟ از دوستان تقاضا دارم کمک منند تا بحث رو ادامه بدیم. icon_frown خداییش حیفه! icon_frown

البته اسرائیل با زیرکی تمام پروژه رو تمام کرد، در واقع فقط تولید انبوه رو شروع نکرد، بعبارت دیگه تجربه و تکنولوژی مورد نظرش رو کسب کرد و بعد با لغو این طرح که هزینه بیشتری هم داشت تونست تعداد بیشتری (نسبت به تولید داخلی لاوی با همون بودجه) اف-16 پیشرفته بدست بیاره. در یک کلام باید بگم اسرائیلی ها خیلی خوب بلدند چطوری گلیمشون رو از آب بکشن بیرون! icon_frown

درست میفرمایید. راستی این اطلاعات توپ در مورد 1.44 رو از کجا آوردید؟ خیلی جالب بودند.

فکر کنم اشکال کار میکویان اینجا بود که بخاطر بالا بردن کیفیت به شکل گسترده ای از تکنولوژی غربی استفاده کرد، روس ها هرچند علاقه مند به کسب تکنولوژی های جدید هستند اما علاقه ندارند خودشون رو در زمینه نطامی به غرب وابسته کنند، دلیل ناکامی میکویان برای فروش این هواپیما به نیروی هوایی روسیه هم همین بود. بنظر من میکویان در سالهای اخیر زیاد تلاش کرده ولی موقعیت ها رو بخوبی درک نکرده.

فکر کنم این همون پروژه Ababil Jet هستش، منم مدتی دنبالش بودم، تو آئرو هم شخصی در موردش سوال کرده بود ولی کلا گویا کسی اطلاعات زیادی ازش نداره، یه نوع هواپیمای بدون سرنشین که توانایی رزمی محدودی هم نداره و گویا این هم مثل بعضی از طرح ها یا لغو شده و یا بصورت بی سر و صدا ادامه داره، یک پروژه UAV ضد رادار مثل هارپی اسرائیلی هم وجود داشت که از اون هم خبری نیست. اما اگه دوستان اطلاعاتی داشته باشند واقعا عالی میشه! کاملا با شما موافقم، اگه ما بتونیم تکنولوژی خارجی رو بدست بیاریم و خودمون هم گسترش تکنولوژی رو بدست بگیریم میتونیم به سرعت رشد کنیم، نمونش هم همین چین که شما گفتید! :|

خوب به نظر من تو همین جدول هم تابلو هستش که در یک جمع بندی کلی S-300 سرتره! :|

من هم با حسین عزیز موافقم به نظر من هم بهتره دوستان اگر موافق باشند سریعتر بحث فعلی رو پایان بدن و بحث جدیدی رو شروع کنیم! :|

من هم نمیدونم! ولی به نظرم اگه بشه یه چیزی مثل R-27AE رو گیر بیاریم و به تامکت بخورونیم میشه خیلی کارا کرد :|