عکس ها ارتباطی با پروژه ی ibex یا هرکولس های خفاش نداره  این ها EC-130 هایی از مدل های E و J و H هستن که پرنده های معمولی کنترل میادین نبرد هستن ، نه یک هواپیمای جاسوسی هنوز که هنوزه هیچ عکسی از دستگاه های ibex به بیرون نیومده و مطالبی هم که توی نت فارسی ازش منتشر شده صرفا گفته های یک خلبان هرکولس بوده که خودش هم بدرستی نمیدونه که این ها چی هستن !

  عراق ، سلیمانیه ، منطقه ی عملیاتی بیت المقدس چهار ، فروردین 1367 - عکاس:احسان رجبی مردان بی ادعا ... پیش به سوی شهادت

  اگه 533 میلیمتری باشه آره ، معمولا 3 تا 6.5 متر هستن این اژدرها مثلا مارک 48 طولش 5.79 متر هست   -----------------------------------------------------------------------   بحث های سیاسی و خارج از محتوای تاپیک مخفی شدند Commandant

  خیر ، به این شکل نیست که قادر به انجام هیچ کاری نباشه ، ولی مدت دریانوردی یا همان endurance زیردریایی کوچک در چنین شرایطی بسیار کاهش پیدا می کنه ، در دریای عمیق که امکان کف نشینی وجود نداره ، زیردریایی ها عموما به گشت زنی در سرعت پایین می پردازن و یک زیردریایی مثل غدیر چندان قدرت عملی نداره مخصوصا در بیشتر از عمق پریسکوپ (به خاطر باطری های محدود) فراموش نکنین که وسعت دریایی خزر چه مقدار هست و آب های ما در خلیج پارس و عمان چقدر   اما نکته ی دیگری که شاید مهم تر باشه ، قضیه ی نحوه ی خفیه کاری هست ، زیردریایی ها هر چقدر که بتونند به عمق پایین تری برن ، راحت تر از گزند تسلیحات دشمن دور میشن و شانس کشفشون توسط ابزارهای سنجشی دشمن کمتر میشه ، زیردریایی غدیر چندان تحمل اعماق رو نداره و کلا نحوه ی خفیه کاری اون بر اساس کف نشینی هست تا از این طریق بتونه مخفی بشه  مثلا تعداد 10 فروند زیر دریایی غدیر می رن ودر یک ناحییه کف نشینی می کنن و زمان مناسب اژدرهاشون رو به دشمن شلیک می کنن زمانی که این کف نشینی رو از یک زیردریایی مثل غدیر بگیری ، تمام اهمیتش رو گرفتی   به همین دلیل هست که ما دنبال پروژه های فاتح ، بساط وبعثت (قائم و عباس) هستیم که از 500 تن شروع و در نهایت به چشم انداز 3 تا 4 هزار تن می رسیم.   ناوگان شمال برنامه ی 2 پروژه ی موج رو داره که یکیش فعلا ساخته شده و 6 عدد هم پروژه ی سینا که 3 فروندش عملیاتی هست و چهارمی در دست ساخت زیردریایی هم اون طور که من شنیدم جز برنامه ها هست البته تعدادی که ذکر کردم ممکنه بنا به دلایل مختلف کم یا زیاد بشه   نیروی دریایی ایران از سال 80 تا الان از صفر به این جا رسیده ، تقریبا از صفر مطلق اون سال ها نیروی دریایی آذربایجان دائما برای ما مزاحمت ایجاد می کرد و به راحتی وارد آب های ما میشدن و ما توان دریایی مقابله با اون ها رو نداشتیم  ولی سال 82 ورق برگشت ، از زمانی که همون تک پیکان وارد سازمان رزم ناوگان شمال (منطقه ی چهارم دریایی سابق) شد ، دیگه حتی یک بار هم به صورت عمدی تکرار نشد این ماجرا نیروی دریایی ما به سرعت درحال قدرتمند شدن هست توی دریای کاسپین و حتی روس ها هم به خاطر همین قضیه یک تحرکی به ناوگان کاسپین خودشون دادن و برای این که برتری رو حفظ کنن از همون سال ها (2001 ، 2002) یک سره در حال ساخت ناوهای جدید برای ناوگانشون هستن ، البته روس ها این توانایی رو دارن که از ناوگان های دیگشون به کاسپین شناور اعزام کنن ولی ما تواناییش رو نداریم.

  زیردریایی غدیر مناسب ناوگان شمال نیست ، این زیردریایی ها مختص خلیج فارس و مناطق کم عمق ساحلی طراحی شدن نه دریایی مثل کاسپین که از همین نزدیکی ساحل بعضی از مناطقش چند صد متر عمق داره و محدوده ی زیادی از آب های خود ایران بالای 1000 متر عمق داره  در آب های عمیق زیردریایی هایی مناسب هستن که تحرک داشته باشن ، زیردریایی غدیر وظیفه اش کف نشینی هست جز برنامه های آتی نداجا الحاق زیردریایی به ناوگان شمال هم هست (از خانواده ی فاتح) کلا از وقتی اکتشافات نفتی نوید لقمه های چرب و نرم داده ، ایران هم بیکار ننشسته و بر خلاف دوستانی که فکر می کنن دریای کاسپین رو وا دادیم و حق ما رو دارن میخورن ، برعکس ، باید بدونن که عملا با زور کارمون رو داریم پیش می بریم

  آرش جان عرض کردم ، هر کدوم از کلاس ها برای خودشون مکانیزم های منحصر به فردی دارن ، استفاده از وینچ کردن kedge anchor هم یک امر رایج هست که اگر اشتباه نکنم طراحی انگلیسی ها در زمان جنگ جهانی دوم باید باشه ، ولی باز هم بین همه ی لندینگ کرافت ها مشترک نیست   به طور مثال یک مکانیزم خیلی جالبی که برای اولین بار در زمان جنگ جهانی مطرح شد و حتی لندیگ کرافت های بالای 6 هزار تنی هم خودشون رو این جوری می کشیدن عقب ، استفاده از مخازن تعادل بود به این شکل که مخازنی در چند محل توی بدنه ی لندینگ کرافت ها پیش بینی می شدن که در زمان اقیانوس و دریا نوردی این مخازن پر از آب بودن و لندینگ کرافت آب خور زیادی داشت و به راحتی دریانوردی می کرد و در زمانی که می خواست به ساحل بیاد این مخازن رو خالی می کردن و لندینگ کرافت به راحتی تا نزدیکی ساحلی با شاید عمق 2 متری می اومد و حتی کفش با بستر تماس پیدا نمی کرد ، حتی با نیمه غرق کردن مخزن های جلویی یا عقبی در زمان های خاص آبخور ابتدا و انتهای کشتی رو هم تغییر می دادن و به کشتی زاویه می دادن   یا مورد دیگه استفاده از طراحی spoonbill هست که باز هم پروانه نقش به عقب کشیدن رو داره ، توی این روش پاشنه ی کشتی به شکل تونل تونل طراحی میشه و پروانه ی کشتی توی این تونل ها قرار داره تا موقع لندینگ و ریترکتینگ آسیب نبینه   استفاده از پروانه هم به این شکل هست که با طراحی صاف کف کشتی و طراحی تیغه های بین پروانه و دو طرف پروانه ها یک حالت مخزن درست می کنه در اطراف پروانه و پروانه بالاتر از کف کشتی قرار داره (در نقشه ای که از نیم رخ کشتی قرار دادم در پست قبل مشخص هست) و در زمانی که کشتی می خواد بیاد عقب با چرخش پروانه ها یک فشار منفی قدرتمند برای آب ایجاد می کنه و کشتی رو به عقب می کشه   کشتی هم به شکل مستقیم به عقب بر نمی گرده ، اصطلاحا به شکل wiggle به عقب بر می گرده ، با سکان ها کشتی رو به چپ و راست تکون می دن تا شن ها جابه جا شده و مسیر باز بشه   فرمایش شما (ممنوعیت استفاده از پروانه) در مورد لندیگ کرافت خاصی که احتمالا از لندینگ کرافت های ایران هست صدق میکنه نه در مورد تمام لندینگ کرافت ها

  توی فارسی فریگت معادل ناوشکن سبک (قدیمی) و ناومحافظ (جدید) هست.

  کشتی هایی با این سایز و تناژ (اون هم ساخته شده با تکنولوژی اون زمان) درگردش کردن بسیار محدود هستن   همین الان هم کشتی های عظیم الجثه چندان شعاع حرکتی ندارن و تمام حرکت های ظریف اون ها به کمک یدک کش ها انجام میشه     کلا در دریانوردی پروتوکل های بسیار سخت گیرانه ای برای عبور و مرور وجود داره که اگه جناب الو باشن بهتر می تونن توضیح بدن   زمانی که یک کشتی با این سایز به شاید 3 کیلومتری یک شناور هم سایز خودش هم برسه برای تغییر مسیر دادن دیر باشه و تصادف حتمی باشه (با توجه به زاویه ی قرار گیری شناور ثابت و سرعت شناور در حال حرکت) که این هشیاری دائم خدمه رو میطلبه ، تقریبا تمامی تصادف های دریایی بر اثر کم توجهی خدمه هست   در مورد شدت برخورد هم با توجه به وزن چند ده هزار تنی این شناور ها (حتی با وجود توزیع نیرو درون آب) باز هم حتی اگر یک کشتی با سرعت 3 نات هم به کشتی دیگری برخورد کنه ، با توجه به زاویه و محل برخورد شاید باعث بشه کشتی نصف بشه !          

  این که پرنده ی ایشون شناسایی میشه یا خیر رو نمیدونم چون ایشون چندین پرواز در ارتفاع بالای شناسایی هم در کارنامه دارن (اطلاعات پروازهای شناسایی زیاد در دسترس نیست و عموما نکات فنی رو از مصاحبه ی خلبان ها استخراج می کنن) فکر نمی کنم سوختگیری مشابهی با عملیات رزمی h3 داشته باشن چرا که پرنده های شناسایی تسلیحات حمل نمی کنن و چندین احتمال مطرح هست :   اولا که تک پرنده بودن و قطعا حرکت در سرعت پایین تری داشتن (نیازی برای هر چه سریع تر انجام دادن ماموریت نبوده که 8 جنگنده ی ما شناسایی نشن) و مصرف سوخت پایین تر دوما فانتوم در زیر 5 پایلون خودش میتونه پادهای سوخت حمل کنه و این که مسلح هم نبودن و فتوفانتوم ایشون بسیار سبک تر از فانتوم های مسلحی که به h3 حمله کردن بوده و قطعا ترکیب بندی باک های سوخت خارجی و وزن و سرعت مناسب شعاع عملیاتی فتوفانتوم رو بسیار بیشتر از فانتوم مسلح به بیشینه ی بار می کنه.   این هم صفحه ی معرفی ایشون توی سایت نهاجا   شهید ذوالفقاری از زبان تیمسار ناصر رضوانی

بسم رب الشهدا و الصدیقین     - ساعت 4 یک هواپیما داری - دارمش ! - یک هواپیمای دیگه ، ساعت 8 با صدای کلفتی که ناشی از قرار گرفتن در فشار جی بالا بود : - دارمش ! بلافاصله افسر رادار گفت: - یک هواپیما در ساعت 2 با صدای کلفت تری گفت : - دارمش ! افسر فریاد زد: - یک هواپیما هم در ساعت 5 داری جواب داد: - دارمش !   و سکوت ، ارتباط قطع شد   آخرین مکالمه ی رادیویی شهید خلبان فریدون ذوالفقاری با رادار - 20 خرداد 65 - عملیات بیت المقدس ، جزیره ی مجنون ---------------------------------------------------------- شهید ذوالفقاری از بهترین خلبان های نیروی هوایی و به ادعای فرماندهینش زبده ترین خلبان گردان شناسایی بود. ماموریت های این شهید به قدری مهم و تاثیر گذار بود که پس شهید شدن ایشان صدام ملعون در مصاحبه ای گفت " چشم خمینی را کور کردیم"   ایشان که در اکثر ماموریت ها به صورت داوطلبانه حضور داشتند در عملیات فوق الذکر از حضور در ماموریت منع شده بودند ، چرا که ایشان ساعت پروازی بسیار بالا داشتند و مدت پروازی عملیاتی ایشان پر شده بود و به دلیل داشتن مدارک عالی تحصیلی تیمسار صدیق ایشان را از پرواز عملیاتی منع کرده بودند.   طبق عرف پروازی ، 4 جنگنده باید منطقه ی پروازی هواپیمای شناسایی را امن کرده و او را اسکورت کنند ، اما فقط 2 جنگنده در دسترس بود. در آن روز فریدون به تیمسار صدیق قول داد که این آخرین پرواز عملیاتی او باشد و راست هم گفت ، روی قولش ماند ، این آخرین پرواز فریدون بود   گفتنیست که عملیات شناسایی مقدم بر عملیات معروف H3 توسط شهید ذوالفقاری به صورت داوطلبانه انجام شد و به کمک عکس های گرفته شده توسط ایشان از نحوه ی چیدمان هواپیماها در پایگاه ، عملیات طرح ریزی شد   هواپیمای ایشان در درگیری نزدیک با 3 جنگنده عراقی مورد اصابت 2 موشک قرار گرفت و ایشان به فیض شهادت نائل آمدند.   عکس معروف از پارلمان عراق - بغداد - 18/7/59 گرفته شده توسط شهید ذوالفقاری   درجه: سرتیپ نام: فریدون نشان: ذوالفقاری عنوان سازمانی: معاون عملیاتی منطقه‌ی هوایی مهرآباد عنوان تخصصی: خلبان شکاری تاریخ تولد: 21/1/1324 تهران تاریخ شهادت: 20/3/1365 وضعیت تأهل: متأهل تعداد فرزندان: دو دختر محل دفن: بهشت زهرا در تهران    

2 ناو هستن ، ناو اول فریگت داغستان (Dagestan) -یکی از ایالات روسیه- هست به شماره بدنه ی 693 از کلاس جپارد (Gepard) -به معنای یوزپلنگ- از این ناو 4 فروند ساخته شده که 2 تاش متعلق به روسیه هست و دو فروند هم برای نیروی دریایی ویتنام ساخته شده (4 فروند دیگه هم برای ویتنام در مراحل مختلف ساخت هستن)   داغستان به شماره بدنه ی 693 - سال شروع ساخت : 1994 ، اتمام ساخت : 2011 ، ورود به خدمت :2012 متعلق به ناوتیپ کاسپین   مشخصات : وزن : 1930 تن در حالت بیشینه بارگیری طول : 102 متر ، عرض : 13 متر ، آبخور : 5.3 متر پیشران : 2 توربین گازی به قدرت هر کدام 29300 اسب بخار ، 1 موتور دیزل Type 61D  به قدرت 8000 اسب بخار ، 2 شافت CODOG            3 ژنراتور دیزل هر کدام به ظرفیت 600 کیلووات خدمه : 98 نفر ظرفیت دریانوردی : 15 روز بیشینه ی برد : 7000 کیلومتر ، در سرعت 19 کیلومتر بر ساعت بیشینه ی سرعت : 28 مایل دریایی ، 52 کیلومتر بر ساعت   تسلیحات : 8 موشک ضد سطحی SS-N-25 Switchblade 1 لانچر دوقلوی ضد هوایی Osa-M با 20 تیر موشک  1 توپ  AK–176 ، با 500 گلوله ، 76 میلیمتری 1 سامانه ی دفاع نقطه ای 2 تیرباره ی 6 لول AK-630 با خشاب 2 هزار گلوله ای برای هر تیربار 2 لانچر دوقلوی اژدر - 533 میلیمتری 1 لانچر 12 تایی راکت ضد زیردریای RBU-6000  20 مین دریایی       --------------------------------------------------- کوروت گراد اسویویزک (Grad Sviyazhsk) از کلاس بویان ، مدل M که به تازگی عملیاتی شده شماره بدنه ی 012 - سال شروع به ساخت : 2010 - اتمام ساخت : 2013 - ورود به خدمت 2014      مشخصات : وزن : 949 تن در حالت بیشینه بارگیری طول : 74 متر ، عرض : 11 متر ، آبخور : 2.6 متر پیشران : 1 موتور CODAD + پمپ جت خدمه : 52 نفر ظرفیت دریانوردی : 10 روز بیشینه ی برد : 2500 مایل ، در سرعت 12 نات بیشینه ی سرعت : 25 نات   تسلیحات:   1 توپ 100 میلیمتری A-190 2 سامانه ی دفاع نقطه ای AK-630-M2 8 موشک ضد سطحی SS-N-27 (Kalibr) 2 لانچر 4 تایی ضدهوایی (Igla-1M) 1 نارنجک انداز ضدزیرآبی DP-65 2 مسلسل 14.5 میلیمتری + 3 مسلسل 7.62 میلیمتری   ----------------------------------------     استعداد ناوتیپ کاسپین فدراسیون روسیه : قدیمی ترین ناوتیپ روسیه ، تاسیس نوامبر 1722  پایگاه دریایی ناوگان کاسپین ناوتیپ زیرسطحی نداره = فاقد زیردریایی   2 فریگت جپارد   5 کوروت کلاس بویان + 3 فروند در حال ساخت + 3 فروند برنامه ریزی شده ی دیگر   3 کوروت کلاس تارانتول   3 ناوچه موشک انداز ماتکا   4 قایق توپ دار کلاس اشمل   3 مین روب کلاس سونیا    1 لندیگ کرافت کلاس دایاگان   5 قایق کلاس سرنا

  در هر کلاس از لندیگ کراف ها و به طور کلی ناوهای آبی-خاکی که وظیفشون ایجاب میکنه که هر چقدر بیشتر که ممکن هست به ساحل نزدیک بشن ، مکانیزم های مختلفی اندیشیده شده  اما مهم ترین دلیل که بینشون مشترک هست ، طراحی خاص این نوع شناورها هست ، به طوری که کف این شناورها رو صاف طراحی می کنن   این صاف بودن کف کشتی باعث میشه که کشتی توی گل فرو نره و روی گل حالت گلاید پیدا کنه پروانه ها رو هم به شکلی طراحی می کنن که بتونه کشتی رو از اون مهلکه به عقب بکشه   البته برای این نوع طراحی خیلی مسائل دیگه مثل مصرف سوخت و سرعت کشتی قربانی می شن که با طراحی های فعلی کاریش نمیشه کرد   این هم چند عکس که این صاف بودن رو متوجه بشین :      

[center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10248/Besmellah_03.png[/img][/center] [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/n1033880-1914735~0.jpg[/img][/center] هیچ کس نمی تواند اهمیت خلیج پارس را زیر سوال ببرد. چرا که خلیج پارس قلب صادرات نفت جهان است و اقتصاد کشورهای زیادی به امنیت آن وابسته است. هرگونه مناقشه در منطقه ممکن است صنعت نفت را تحت تاثیر قرار دهد و باعث افزایش قیمت ها شود. تمامی کشورهای حاشیه ی خلیج پارس به خوبی به این مساله آگاه هستند ، علی الخصوص بعد از تجربه ی جنگ نفتکش ها در طول جنگ ایران-عراق . قبل از وقوع انقلاب اسلامی در ایران که باعث تغییرات فراوان در خاورمیانه شد ، شاه ایران درک کرده بود که یک اقتصاد قدرتمند به دنبال یک امنیت منطقه ای بوجود می آید. به همین دلیل دکترین نظامی وی منجر به تقویت نیروهای مسلح ایران در خلیج پارس شد ، ایرانی که توسط ایالات متحده ، به عنوان یک متحد مهم در منطقه ی خلیج ، حمایت می شد. [size=5][color=#0000ff][b]سابقه[/b][/color][/size] تاسیس شاخه ی هوادریای ایران در تاریخ به سال 1968 باز می گردد. در ابتدا تمرکز این شاخه بر در اختیار داشتن هاورکرافت ها معطوف بود. به هرحال ، در اواخر سال 1968 تعدادی از دانشجویان افسری نیروی دریایی ایران برای آموختن دروس آموزشی – رزمی بالگردهای 206 Bell و 205 به ایتالیا فرستاده شدند. همچنین به مدت حدود 10 ماه ، آن ها با بالگردهای Bell 47G مجهز به تجهیزات شناور ماندن روی آب که از شرکت هلیکوپتری ایران به عاریت گرفته شده بودند مشغول به پرواز بودند. در نیمه ی دوم سال 1969 ، تحویل اولین بالگرد ها شروع شد ، تحویل در قالب 4 فروند بل آگوستا AB-205A-1 و 12 فروند AB-206B انجام شد. [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/44_Imperial_Iranian_Navy_hovercraft_Kharg_Island_Persian_Gulf_Nov1971.jpg[/img][/center] [center][size=2]هاورکرافت ها نخستین شاکله های هوادریای ایران بودند ، نوامبر 1971[/size][/center] در سال 1978 ، هوادریای ایران 4 پایگاه هوایی یا به اصطلاح فرودگاه بالگرد (heliport) در اختیار داشت : پایگاه هاورکرافت های خسرو آباد ، پایگاه دریایی جزیره ی خارک ، فرودگاه بالگرد بوشهر و فرودگاه بالگرد بندرعباس. حالا 4 فروند فوکر F-27-400M مخصوص حمل نیرو ، 3 فروند Rockwell Commander 690 ، تعداد 6 فروند سیکورسکی RH-53D استالیون ، 14 فروند اگوستا-سیکورسکی ASH-3D ، تعداد 17 فروند اگوستا-بل AB-212 و 6 فروند AB-206B در اختیار نیرو قرار داشت. [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/006~0.JPG[/img][/center] [center]212 های هوادریا[/center] 12 فروند RH-53D دیگر سفارش داده شده بود در حالی که 4 فروند ASH-3D و 2 فروند AB-212 و 4 فروند داسوفالکون 20E در انتظار تحویل گرفته شدن بودند. نیروی دریایی برنامه ی بزرگی برای تاسیس یک پایگاه جدید در چابهار به منظور افزایش نفوذ قدرت ایران در اقیانوس هند داشت. به همین دلیل ، اسکادران P-3F های نیروی هوایی در آستانه ی تحویل داده شدن به هوادریا بودند و قرار بود که 12 فروند دیگر هم برای ملحق شدن به این 6 فروند P-3F به ایران تحویل داده شوند. قرار بود که تا سال 1984 سه اسکادران جدید شامل 20 فروند SH-3D و 20 فروند AB-212 و 18 فروند RH-53D در چابهار تشکیل شود. اما قبل از این که این برنامه ی بلند پروازانه کامل شود ، با وقوع انقلاب اسلامی همه ی برنامه ها لغو شد. [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/007~0.jpg[/img][/center] شرکت پشتیبانی و بازسازی بالگردی ایران (IHSRC) ، که توسط شرکت بل تکسترون در ایران تاسیس شده بود ، مسئول نگهداری ، تامین قطعات و انبارسازی بخش های مورد نیاز برای تمامی بالگردهای ایران اعم از نظامی و غیر نظامی بود. شرکت اگوستا ، زیرساخت های بسیار عظیمی برای اورهال بالگردها در داخل ایران فراهم کرده بود که در منطقه ی خاورمیانه بی همتا بود ، قرار بود که RH-53D در سال 1983 اورهال شوند ، در حالی که این کار برای SH-3D ها می بایست در ایتالیا انجام می شد. [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/9PTOzS-b933636129135703abd62091dce178e9.jpg[/img][/center] [center][size=3]استالیون شاهنشاهی[/size][/center] [b][color=#0000ff][size=5]هوادریا در جنگ[/size][/color][/b] جنگ ایران – عراق با تهاجم عراق در 22 سپتامبر 1980 آغاز شد. در آن زمان هوادریای ارتش ایران ، که دیگر هوادریای ارتش جمهوری اسلامی ایران نامیده می شد (IRINA) ، تعداد 6 فروند RH-53D در اختیار داشت که تنها سه فروند آن عملیاتی بودند ، بعلاوه ی 14 فروند SH-3D که 5 فروند آن در حال اورهال بودند ، 3 فروند توانایی پرواز داشتند که تنها یکی از آن ها قادر به انجام ماموریت بود. داستان مشابهی هم در مورد AB-212 ها وجود داشت ، از مجموع 15 فروند تنها 6 فروند عملیاتی بودند. [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/001~1.jpg[/img][/center] در ماه های آتی ، این اعداد از این هم کمتر شدند ، در ژانویه ی 1981 ، بالگردهای تحت اختیار نیرو تنها شامل 2 فروند SH-3D ، یک فروند AS-61 که از نیروی هوایی گرفته شده بود ، 2 فروند AB-212 و 2 فروند RH-53D بود. در سال 1981 ، IHSRC اورهال 4 فروند AB-212 را به اتمام رساند و یک RH-53D دیگر را در ماه اکتبر برای اورهال تحویل گرفت. در ماه مه 1981 ، ایتالیا 4 فروند ASH-3D که بعد از اورهال به سیستم موشکی ضدکشی MK2 Sistel Sea Killer و رادارهای قدرتمند سری SMA/APS مجهز شده بودند را از توقیف خارج کرد و به ایران تحویل داد. البته محموله ی بالگرد ها بدون موشک های خریداری شده تحویل داده شد. بالگرد ها که در سال 1978 به ایتالیا فرستاده شده بودند ، در سال 1981 به ایران برگشتند. هوادریای جمهوری اسلامی ایران از 8 فروند ASH-3D و 4 فروند AB-212 اورهال شده و 2 فروند RH-53D تا آخر جنگ ، استفاده کرد. [color=#0000ff][size=5][b]هوادریای جمهوری اسلامی ایران در دوران بعد از جنگ[/b][/size][/color] یک آتش بس ، هشت سال بعد در 20 آگوست 1988 ، جنگ را به اتمام رساند. هوادریای جمهوری اسلامی ایران در طول جنگ 6 بالگرد و تعداد زیادی از خدمه ی خود را از دست داد ، ناوگان باقی مانده نیز در وضعیت نامساعدی به سر می برد. تعداد بالگرد های غیر عملیاتی بیشتر از تعداد بالگرد های عملیاتی بود و هیچ کدام از بالگردهای علمیاتی نیز آمادگی انجام ماموریت های نظامی نداشتند. شرکت IHSRC کار بر روی اورهال برای بازگرداندن تعداد زیادی بالگرد زمین گیر به خط پرواز را آغاز کرد ، ASH-3D ها و AB-212 ها که در انبارهایش در انتظار اورهال بودند. اما تهیه ی قطعات یدکی بسیار سخت تر از قبل شده بود. این مشکل حتی دامن گیر ناوگان RH-53D ها نیز شده بود ، ناوگانی که تنها یک بالگرد عملیاتی داشت. [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/1~1.jpg[/img][/center] [center][size=3]راست به چپ : کبری - سی کینگ - شینوک[/size][/center] بنا به مسائیل مالی و نبود قطعات یدکی ، هوادریا تصمیم گرفت تعدادی از بالگرد ها را از خدمت خارج کند. 6 فروند ASH-3D که در ابتدا تحویل گرفته شده بودند به همراه 3 فروند RH-53D به منظور تامین قطعات یدکی سایر بالگرد ها از خدمت خارج شدند. بعد از انقلاب اسلامی ، مسئولیت تعمیر و نگهداری فالکون های 20E وAero Commander ها و ناوگان بال ثابت F-27 های نیروی دریایی بر دوش صنایع هواپیمایی ایران (IACI) قرار داده شد. با توجه به کمبود بودجه و تبعات کوچک سازی ناوگان هوادریایی جمهوری اسلامی ایران ، Aero Commander ها از سال 1991 تا 1996 و فالکون های 20E از سال 1991 تا 1998 از خدمت خارج شدند. [color=#0000ff][size=5][b]اسکادران های بال ثابت[/b][/size][/color] خطوط هوایی سهند ، که توسط نیروی دریایی در سال 1990 تاسیس شده بود ، از 3 فروند فوکر 27 باقی مانده برای حمل و نقل روتین مسافرین بین تهران و بندرعباس استفاده می کرد. اورهال ناوگان فوکر ها به طور منظم توسط IACI در تهران انجام می شد. معمولا همیشه دو فروند آماده ی پرواز و یکی در حال اورهال بود. در مارس 2009 ، آشیانه ی نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران (برای هواپیماها و بالگردهای VIP دولت ایران) یکی از فالکون های 20E زمین گیر (با شماره سریال c/n 3462803-5) را تحویل گرفت. به کمک مرکز تعمیر موتور جت ایرلاین ایران آسمان این فالکون نوسازی شد ، در اکتبر 2010 به خط پرواز برگشت و بلافاصله عملیاتی شد و توسط خلبان های نیروی هوایی به منظور پروازهای VIP دولتی مورد استفاده قرار می گرفت. اما در نهایت ، فرمانده ی نیروی دریایی ارتش درخواست کرد که این هواپیما به خدمت در نیروی دریایی برگردد. یک بار دیگر این فالکون در سال 2013 کاملا عملیاتی شد. استاد معلم های فالکون 20 نیروی هوایی مسئول آموزش خلبان های این نوع هواپیما در نیروی دریایی هستند. اولین تمرین touch & go در نیمه ی اول اکتبر انجام شد. سکان عمودی هواپیما به رنگ سفید نقاشی شده است و عنوان " I.R.I.NAVY " بر بدنه ی هواپیما خودنمایی می کند. در طول رزمایش ولایت 91 نیروی دریایی جمهوری اسلامی در دسامبر 2012 ، دو فروند فوکر 27 از پایگاه بندرعباس به پرواز درآمدند. تمارین نظامی یا رزمایش های اخیر نیروی دریایی ایران بارها شاهد پرواز فوکرهای 27 از نزدیکی کشتی های جنگی ایالات متحده و تصویربرداری تبلیغاتی که از رسانه های دولتی ایران پخش شده است ، بوده است. [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/2124814.jpg[/img][/center] [center][size=3]F-27 گشت دریایی[/size][/center] اورهال فوکر 27 به شماره سریال 2601-5 (c/n 10512) در مارس 2012 شروع شد و یک سال بعد به پایان رسید. این پرنده چک های اورهال خود را در 12 مارس 2013 به انجام رساند و چند روز بعد به نیروی دریایی تحویل داده شد. یک فروند فوکر 27 دیگر به شماره سریال 2602-5 (c/n 10510) در تابستان 2013 وارد اورهال شد. این هواپیما از سال 2001 زمین گیر شده بود و از آن به عنوان منبع قطعات یدکی برای هواپیماهای عملیاتی استفاده می شد. [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/1682405.jpg[/img][/center] [center]F-27 ترابری[/center] در اکتبر 2013 ، نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران یکی از فوکرهای 27 خود را به منظور آمادگی برای برنامه ی همکاری و پاسخ برای آلودگی نفتی (OPRC) جدا کرد ، یک OPRC بزرگ بر روی فوکر 2604-5 (c/n 10509) نوشته شد و این هواپیما در تمرین مربوط به آمادگی آلودگی نفتی در نوشهر شرکت کرد. [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/n1033880-1914752~0.jpg[/img][/center] [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/n1033880-1924661~0.jpg[/img][/center] [center]دو بازوی نظامی دریایی ایران (ارتش و سپاه پاسداران) با به کار گیری از 50 هواگرد ، بزرگترین هوادریای خاورمیانه را ایجاد کرده اند.[/center] [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/n1033880-1914736~0.jpg[/img][/center] [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/n1033880-1914747~0.jpg[/img][/center] [color=#0000ff][size=5][b]نریان های دریا (ُSea Stallions)[/b][/size][/color] با توجه به تحریم های ایالات متحده ناوگان کوچک 6 فروندی RH-53D ها بیشتر از سایر بالگردهای ارتش ایران تحت تاثیر کمبود قطعات یدکی قرار گرفته اند. یک واسطه ی سنگاپوری دسته های قطعات یدکی را از سال 2006 تا 2008 برای ایران تامین کرد که به کامل شدن اورهال یک RH-53D به شماره سریال 2704-9 (BuNo 160102) در فوریه ی 2009 توسط IHSRC ، بعد از دو سال و نیم کار ، کمک کرد. این بالگرد از سال 1991 زمین گیر شده بود. این بالگرد در مارس 2009 به نیروی دریایی تحویل داده شد و در رژه ی روز ارتش در اوریل همان سال شرکت کرد. در آگوست 2009 ، دو فروند دیگر RH-53D برای اورهال از بوشهر به تهران اعزام شدند ، در حالی که یکی دیگر از استالیون ها به شماره سریال 2702-9 (BuNo 160100) هم در تهران درحال اورهال بود. [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/x8dzvrquihmwnhtu5xb1.gif[/img][/center] استالیون 2704-9 در رزمایش ولایت 90 در دسامبر 2011 با حمل کردن تکاوران دریایی از پایگاه جاسک شرکت کرد. در طول تابستان 2012 ، اورهال 2702-9 توسط IHSRC کامل شد و این بالگرد به منطقه ی چهارم دریایی در دریای کاسپین تحویل داده شد. با آماده شدن دو فروند دیگر از استالیون ها در مارس 2014 پس از اورهال توسط IHSRC ناوگان آن ها افزایش ظرفیت خواهد داشت. همچین نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران برنامه ای برای به خدمت بازگرداندن یک فروند استالیون سابق نیروی دریایی ایالات متحده به خدمت را در سال جاری در دستور کار دارد. این بالگرد در عملیات پنجه ی عقاب که سرنوشت شومی داشت شرکت کرده بود و در دهه ی 80 به جهت استفاده از قطعات یدکی برای سرپا نگه داشتن سایرین آن را دمونتاژ کرده بودند و پس از آن در پایگاه بالگردی بندرعباس انبار شده بود. [color=#0000ff][size=5][b]سلاطین خلیج[/b][/size][/color] در طول چند سال اخیر ، تعداد ASH-3D های عملیاتی در مقایسه با ناوگان دهه ی 90 دو برابر شده است. در کنار آماده به خدمت نگه داشتن و نوسازی ناوگان موجود ، IHSRC سالیانه یک فروند از ASH-3D های زمین گیر شده را نیز به خط پروازی بر می گرداند. این فرایند از سال 2007 شروع شد ، زمانی که تصمیم گرفته شد Sea King با شماره سریال 2307-8 مدرنیزه و دوباره عملیاتی بشود. این بالگرد از سال 1981 در انبار IHSRC قرار داشت ، 2307-8 یک بالگرد بی همتاست ، از آن جایی که این بالگرد در سال 1973 با یک کابین VIP و با دو پنجره ی عریض به ایران تحویل داده شد. بازسازی در آوریل 2010 کامل شد و یک سال بعد در زمایش ولایت 90 شرکت کرد. در طول سال های 2011 و 2012 3 فروند Sea King دیگر بازسازی شدند و بعد از 10 تا 25 سال خاک خوردن در انبارها توسط IHSRC به خط پروازی برگشتند. در سوم اوریل 2012 ، 3 فروند Sea King دیگر از انبارهای بندرعباس توسط مسیرزمینی به تهران منتقل شدند تا تحت فرایند مشابه قرار بگیرند. بازسازی یکی از آن ها (2301-8) در مارس 2013 تمام شد. در رزمایش ولایت 91 در سال 2012 ، تعداد 6 فروند Sea King از پایگاه هوادریای بندرعباس در چندین ماموریت جست و جو و نجات (SAR) و ماموریت های ضد سطحی شرکت کردند. [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/n1033880-1914743~0.jpg[/img][/center] در سال 1998 شرکت IHSRC اقدام به بهینه سازی موشک های FL-6 ضد کشتی (یک نوع موشک چینی ساخته شده بر پایه ی Sea Killer) جهت استفاده توسط 4 فروند Sea King کرد ، یکی از Sea King ها که بعد ها در سال 2003 حادثه داشت به عنوان بستر آزمایشی انتخاب شد (به شماره سریال 2317-8) ، بر روی این بالگرد لانچرهای Sea Killer نصب شد و تغییراتی در جهت سازگاری رادار آن با موشک ها بر آن اعمال شد. در طول اولین آزمایش جنگی بر فراز خلیج پارس ، موشک نقص فنی پیدا کرد و با تغییر مسیر به سمت بالگرد دیگری که در محل حضور داشت تغییر مسیر داد ، خوشبختانه قبل از این که موشک به بالگرد برخورد کند سوخت آن تمام شد. پروژه ادامه پیدا کرد و در نهایت صنایع دفاعی در سال 2001 چندین موشک بهینه سازی شده ی FL-6 به نیروی دریایی تحویل داد. در بین سال های 1999 تا 2001 تعداد 295 تیر موشک FL-6 تحت نام فجر دریا در صنایع بابایی وابسته به وزارت دفاع مونتاژ شد. [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/Moeini_jam_284029.JPG[/img][/center] نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران ، دو آشیانه برای AS-61A-4 ها داشت که توسط مقامات ایرانی قبل از وقوع انقلاب اسلامی جهت پرواز های VIP مورد استفاده قرار می گرفتند. آن ها را می توان به کمک APU های نصب شده و پنجره های بزرگ در قسمت کابین مسافرین شناسایی کرد. این بالگرد ها در سال 1980 به منظور تقویت اسکادران ضد زیرسطحی بندرعباس به نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران تحویل داده شدند. این بالگردها در حال حاضر در خدمت نیستند و در IHSRC در انتظار قطعات یدکی برای نوسازی به سر می برند. [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/1600408.jpg[/img][/center] [center][size=3]یکی از AS-61A های هوادریا[/size][/center] نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران همواره یکی از Sea King های تحت اختیار خود را در منطقه ی چهارم دریایی در دریای کاسپین مستقر می کند. معمولا این Sea King در پایگاه هوایی کوچکی در فرودگاه بین المللی سردار جنگل رشت استفرار دارد. [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/sar_5.jpg[/img][/center] [center][size=3]تیم SAR ; Search and Rescue (جست وجو و نجات)[/size][/center] [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/IRN_Shahed278_02.jpg[/img][/center] [size=3]قدرت ضد سطحی بالگردی ایران توسط بالگردهای ASH-3D به نمایش گذاشته می شود ، با این وجود ، هوادریای نیروی دریایی دیگر ایران ، یعنی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ، هم می تواند قدرت خود را در زمینه ی ضد سطحی در خلیج به نمایش بگذارد. 5 فروند میل Mi-171SH که در پایگاه بندرعباس استقرار دارند توانایی شلیک موشک های C-802 را دارند و در سال های اخیر با موفقیت اهداف دریایی کاذب را مورد اصابت قرار داده اند. جهت پرواز در تمام شرایط جوی در هر ساعتی از شبانه روز ، شرکت هوانوردی پارس (MRO) رادارهای جوی و کلاه های دید در شب برای خلبانان را در سال 2005 فراهم نمود. نیروی دریایی سپاه پاسداران اولین بالگرد شاهد 285 خود را که قادر به شلیک موشک C-701 است که توسط رادار کوچک نصب شده در دماغه ی آن عمل می کند را در سال 2012 تحویل گرفت. نیروی دریایی سپاه پاسداران همچنین از یک بالگرد شاهد 278 و یک AB206B جهت آموزش خلبانان و اهداف دیدبانی استفاده می کند.[/size] [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/9PUwtr.jpg[/img][/center] [color=#0000ff][size=5][b]212 های دوقلو در بوشهر[/b][/size][/color] AB-212 ها همچنان نقش برجسته ای در ناوگان هوادریای جمهوری اسلامی ایران ایفا می کنند. پایگاه مادر آن ها فرودگاه بالگرد بوشهر است ، جایی که تحت فرماندهی پایگاه دوم دریایی نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران قرار دارد. تهیه ی قطعات یدکی برای این ناوگان به نسبت سایر بالگرد ها آسان تر است. برنامه ی کوچک سازی ناوگان پروازی نیروی دریایی در سال 1990 شامل این ناوگان نشد ، به جهت در دسترس بودن قطعات یدکی و قیمت های تعمیر و نگهداری پایین این بالگرد. [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/1~2.jpg[/img][/center] [center][size=3]پایگاه هوادریای بوشهر [/size][/center] بعد از جنگ ، رادارهای جست و جوی MM/APS-705 به دلیل عملکرد ضعیف آن ها از روی AB-212 ها باز شد. در اوایل دهه ی 90 نیروی دریا سایت اوپتیکی XM58 نصب شده بر روی سقف آن ها را هم پیاده کرد. ماموریت اصلی این اسکادران حمل و نقل سبک و جست و جو نجات است و وظیفه ی کمکی در زمان جنگ به عنوان بالگرد های تهاجمی و ضد کشتی را هم بر عهده دارند. [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/002~1.jpg[/img][/center] در سال های اخیر ناوگان AB-212 ها به روز رسانی هایی در بخش اویونیک داشته اند ، شامل یک نمایشگر چندمنظوره ی نصب شده بر کنترل پنل ، رادیوهای جدید U/VHF ساخت صنایع الکترونیک ایران و همچنین بر روی همگی آن ها ماژول های ناوبری GPS نصب شده است. AB-212 ها در رزمایش های ولایت هم نقش فعالی داشته اند. در سال 2005 در موارد فراوانی نیروی دریایی AB-212 های خود را به شرکت های نفتی فراساحلی برای جابه جایی خدمه ی سکوهای نفتی در خلیج پارس اجاره داده است. [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/72274354222320008695.jpg[/img][/center] [center][size=2]هلیپد سکوی نفتی[/size][/center] همچنین اخیرا آن ها در ماموریت های علیه دزدان دریایی در خلیج عدن شرکت داشته اند و بارها از ناو خارک به پرواز درآمده اند. اگرچه پایگاه اصلی آن ها بوشهر است ولی معمولا می توان یکی از آن ها را در بندرعباس و یکی دو تا از آن ها را هم در رشت پیدا کرد. اورهال کامل یک AB-212 نیروی دریایی با چک های اورهال آن در طی زمان حداکثر 18 ماه توسط IHSRC انجام می شود. در 23 جولای 2008 ، خلبان یکی از AB-212 ها به شماره سریال 2402-6 (c/n 5510) بعد از چند ثانیه از به پرواز در آمدن متوجه نقص فنی در سیستم هیدرولیک شد و مجبور به فرود اضطراری در باند فرودگاه بوشهر شد. بالگرد حامل 10 مسافر بود ولی با وجود لندینگ شدید هیچ کدام از مسافرین صدمه ندیدند ، اگرچه تیغه های روتور و بوم دم بالگرد شکست. در سال 2009 بدنه ی بالگرد برای نوسازی به تهران فرستاده شد. بعد از یک سال کار ، بالگرد آماده ی تست پروازی شد.بعد از ادامه پیدا کردن تست ها تا مارس 2011 و مشاهده ی چندین شکستگی در بدنه ، بالگرد دوباره از هم باز شد و بعد از ساختن چنیدن بخش از بدنه و جایگزینی آن ها با بخش ها آسیب دیده ، تست ها دوباره در سال 2012 انجام شدند. 2402-6 سرانجام در اوریل 2012 به نیروی دریایی تحویل داده شد و در تابستان 2012 به منطقه ی چهارم دریایی فرستاد شد. [size=2]منبع : مجله ی Combat Aircraft.، نسخه ی مارس 2014[/size] [size=2]نوشته ی بابک تقوایی[/size] [center]ترجمه : آرمان مجدی (Commandant)[/center] [center][color=#282828][font=tahoma, helvetica, arial, sans-serif][color=#000080]کپی برداری بدون ذکر منبع ممنوع[/color][/font][/color][/center] [center][color=#282828][font=tahoma, helvetica, arial, sans-serif][b][color=#FF0000]copyright [size=3][font=arial, sans-serif]©[/font][/size] Military.ir[/color][/b][/font][/color][/center]

چیزی در مورد کتاب بازی نمیدونم ، این اسامی همگی اسم هایی هستن که توسط عوام انتخاب شدن و بر سر زبون ها افتادن ، اسامی فوتبال ، کتاب سیاه ، بیسکوییت و یانکی سفید این که اسامی اون ها توی عالم امنیتی چیه ، ناشناخته هست   فکر نمی کنم هیچ وقت این اتفاق بیفته ! روزی که مسکو هدف بمب اتمی قرار بگیره ، آرماگدون هست !     بریتانیا خودمختار هست ، سامانه ی مجتمع کنترلی برای سلاح های هسته ای نداره. به شکل سایر جنگ افزارها مدیریت میشه ، مثل پاکستان   ------------------------------------------------- یک شوخی با فوتبال               

      یکی از زمینه هایی که علاقه مندان به دنیای نظامی گری و تسلیحات به آن توجه می کنند ، سلاح های تخریب انبوه یا همان سلاح های کشتار جمعیست. از آن جایی که به کار گیری این سلاح ها در دکترین ارتش های کشورهای مختلف جزء آخرین حلقه های دفاعی – تهاجمی محسوب می شود و امروزه بیشتر جنبه ی بازدارندگی دارد ، تدابیر امنیتی شدیدی برای به کار گیری این تسلیحات اندیشه شده است. چرا که به کار گیری اشتباه ممکن است جنگی به راه بیاندازد که حتی باعث نابودی تمدن بشری شود.     یکی از بزرگ ترین و پیشرفته ترین زرادخانه های اتمی دنیا در اختیار ایالات متحده ی امریکاست. در این مقاله سعی می کنیم تا به سلسله مراتب به کار گیری این تسلیحات در امریکا بپردازیم.   فوتبال   حتما ماجرای کیف دستی ای که همیشه همراه رئیس جمهور است و تنها از طریق این کیف است که به کار گیری یک سلاح اتمی تایید می شود را شنیده اید. این کیف "فوتبال" نام دارد! جرقه ی ایجاد فوتبال به ماجرای بحران موشکی کوبا برمی گردد. رئیس جمهور جان اف. کندی نگران بود که شاید یک فرمانده ی جسور زیردریایی اتمی شوروی بدون تایید مسکو اقدام به شلیک موشک اتمی به خاک امریکا کند شاید هم یک فرمانده ی خودی به شوروی. بعد از ختم بحران موشکی کوبا ، رئیس جمهور کندی دستور داد تا یک بازبینی کلی در سیستم فرماندهی و کنترل تسلیحات اتمی ایالات متحده صورت بگیرد. ماحصل این بازبینی یک سیستم فوق محرمانه ی امنیتی به نام "فوتبال" بود. (حتی نام این سیستم هم محرمانه است و فوتبال لقبیست که عوام به آن داده اند). اسم فوتبال از آن جایی انتخاب شد که ماهیت این کیف درست مانند یک شوت سرضرب (Dropkick) در فوتبال است.         سر دفتر سابق اتاق نظامی کاخ سپید ، بیل گالی ، در شرح فوتبال می نویسد:   " در فوتبال 4 چیز وجود دارد. "کتاب سیاه" که شامل اهداف احتمالی حمله ی اتمیست ، یک کتاب که شامل مکان های سیلوهای محرمانه است، یک جزوه با 8 تا 10 برگ که برگه ها بهم منگنه شده اند و شرح راهنمای سیستم اضطراری هشدار است و یک کارت 3 در 5 اینچی که تمامی کد های تصدیق حمله در آن موجود است. کتاب سیاه 9 در 12 اینچ است و 75 برگ دارد که نوشته های آن برنگ سیاه و قرمز چاپ شده اند. کتاب سیلوهای محرمانه هم در همین اندازه بود و در آن اطلاعاتی وجود دارد که سایت های امن در سراسر کشور را معرفی می کند ، مکان هایی که رئیس جمهور در زمان های بحرانی باید به آن ها برود."   یانکی سفید (Yankee White)   وظیفه ی حمل فوتبال بر عهده ی یانکی سفید است. کسانی که در ارتش امریکا خدمت می کنند ، همگی توسط سازمان امنیت ملی امریکا (NSA) برای بررسی سوء سابقه بررسی می شوند. طبیعیست که هرچقدر شغل یک نظامی مهم تر باشد ، پاک بودن ، وفادار بودن و فرمانبرداری او نیز درجه ی اهمیت بالاتری دارد. شخصی که از شدید ترین بررسی ها در پس زمینه ی خود و خانواده اش سر بلند بیرون می آید "یانکی سفید" لقب می گیرد.   از جمله ملاک های مهم انتخاب یانکی سفید می توان به شهروند امریکایی بودن ، وفاداری بی چون و چرا و عدم تاثیرپذیری و وابستگی فرد ، اطرافیان و خانواده ی وی به کشورهای خارجی اشاره کرد.   یانکی سفید توسط زنجیری که به مچش متصل است ، به طور فیزیکی به فوتبال متصل است و وظیفه ی او آماده ی استفاده نگه داشتن فوتبال در تمامی زمان هاست. یانکی سفید حامل فوتبال باید همیشه در نزدیکی رئیس جمهور باشد ، اگر رئیس جمهور ایستاده است ، اوهم می ایستد ، همراه با رئیس جمهور راه می رود و با او در تمامی وسایل نقلیه همراه می شود.   شخصی که به عنوان یانکی سفید انتخاب می شود باید از درجه ی O-4 باشد ، یعنی حداقل سرگرد نیروی هوایی ، نیروی زمینی ، تفنگدار دریایی ویا ناوسروان نیروی دریایی یا گارد ساحلی باشد.   گفتنیست که اولین زنی که به این درجه رسید ، ناخدادوم ویوین کری از گارد ساحلی بود. وی برای مدتی فوتبال را برای رئیس جمهور ریگان حمل می کرد.   ویوین کری   رئیس جمهور ریگان و کارتر دو شخصی بودند که برگه ی کدهای تاییده را همیشه در لباسی که به تن داشتند حمل می کردند و یک سرهنگ تفنگدار دریایی ، جان کلاین ، فوتبال را برایشان حمل می کرد.   سرهنگ کلاین ، رئیس جمهور ریگان ، بازی گلف   حمل کدهای تایید حمله توسط رئیس جمهور، بعد از حمله ای که به رونالد ریگان انجام شد ممنوع شد ، زمانی که وی را به اتاق اورژانس بردند و لباس هایش را از تنش در آوردند لیست کدها گم شد و بعدا درون یکی از کفش های ریگان پیدا شد و بر سرزبان ها افتاد که ریگان لیست را در جورابش نگه می دارد!        سوء قصد به جان ریگان   زمانی که نیکسون رئیس جمهور بود ، در یکی از بازدیدهای رئیس جمهور شوروی لئونید برژنف ، باهم دیگر سوار به اتومبیل لینکلن ریاست جمهوری شدند و به گشت و گذار پرداختند! بعدا مشخص شد که یانکی سفید جا مانده است ! نیکسون 30 دقیقه از فوتبال جدا بود !   جداماندن از فوتبال در زمان فورد ، کارتر ، بوش پسر و کلینتون هم اتفاق افتاده است!   کدهای طلایی   کدهای تایید پرتاب سلاح های اتمی ، کدهای طلایی نام دارند. این کدها به طور روزانه توسط آژانس امنیت ملی صادر شده و به کاخ سپید ، پنتاگون ، هواپیمای تاکامو (Take Charge and Move Out) و مراکز استراتژیک فرماندهی فرستاده می شود. به منظور امنیت بالاتر ، همراه با کدهای اصلی کدهای دیگری هم بر روی لیست و بینابین کدهای اصلی چاپ می شوند که هیچ معنی ای ندارند. رئیس جمهور هر روز صبح باید این لیست را مرور کند و به خاطر بسپارد که کدامین یک از کد ها صحیح هستند.      تاکاموی فعلی و پیشین ، تاکامو هواپیماییست که در صورت وقوع حمله ی اتمی به خاک ایالات متحده ، وظیفه ی رساندن رئیس جمهور و سایرمسئولین نظام را به سرپناه امن بر عهده دارد   زنجیره ی عمل   اگررئیس جمهور یا شخص دیگری که در آن لحظه فرماندهی را بر عهده دارد ، تصمیم به صادر کردن دستور استفاده از سلاح اتمی بگیرد باید شخص حامل فوتبال را مطلع کرده و با او به محلی خلوت برود. حامل فوتبال کیف را باز خواهد کرد. یک سیگنال فرماندهی توسط فوتبال به ستادمشترک فرستاده می شود. سپس رئیس جمهور به کمک راهنماهایی که توسط یانکی سفید در اختیارش قرار می گیرد  سناریوهای مختلف ممکن برای حمله را مرور می کند و یک برنامه ی پیشنهادی را انتخاب می کند که ممکن است شامل استفاده از یک تک موشک کروز یا یک برنامه ی ترکیبی از پرتاب چندین موشک قاره پیما ، بمب ها و کروزها باشد. این برنامه های حمله به فراخور زمان توسط OPLAN 8010 چیده می شود.   سپس از طریق ابزار ارتباطی محرمانه ای که در کیف موجود است ، یانکی سفید با مرکز فرماندهی ملی نیروهای نظامی تماس می گیرد یا در زمانی که خاک امریکا مورد حمله قرار گرفته باشد با مراکز متعدد هوابرد که در بوئینگ های E-4B و زیر دریایی های اتمی مستقر هستند تماس گرفته می شود.   مراکز استراتژیک هوابرد امریکا ، امریکا 4 فروند از این هواپیما را در خدمت دارد   قبل از این که امکان صادر کردن دستور ممکن شود ، رئیس جمهور باید هویت خود را برای ارتش محرز کند ، این کار توسط قرائت یک کد از روی یک کارت پلاستیکی (به نام بیسکوییت ) انجام می گردد.   در زمانی که رئیس جمهور زنده باشد ، صدور دستور حمله فقط توسط رئیس جمهور ممکن است ولی دستور حمله باید توسط وزیر دفاع تایید شود. پس از طی مراحل بالا و تایید شدن کد ها توسط ارتش دستورها با توجه به برنامه ای که خواستده شده است به واحد های مربوطه داده می شود و یک بار دیگر برای تایید صحت دوباره بررسی می شوند.   تایین هدف استراتژیک   گفته می شود که کتاب سیاه 75 برگ دارد که همگی از مختصات اهداف پر شده اند. اهدافی که در این کتاب لیست شده اند در چهار دسته طبقه بندی می شوند:   - نیروهای هسته ای روسیه (Russian Nuclear Forces) - نیروهای نظامی متعارف (Conventional military forces) - پایتخت های نظامی و سیاسی (Military and political leadership) - اهداف اقتصادی/صنعتی (Economic/Industrial targets)   هر کدام از این بخش ها نیز به 3 زیرگروه تقسیم می شوند:   - گزینه های حمله ی اساسی (MAO) - گزینه های حملی ی انتخابی (SAO) - گزینه های حمله ی محدود (LAO)   همچنین این دستورالعمل به رئیس جمهور اجازه ی انتخاب اهداف منطقه ای برای مقابله با نیروهای مهاجم متعارف در برابر نیروهای ایالات متحده را نیز می دهد. این راهنما اجازه ی اجرای دستور در هر شرایطی را می دهد.   رئیس جمهور دو انتخاب در پیش رو دارد ، فعال سازی پرتاب بر پایه ی اخطار (Launch on Warning) یا فعال سازی پرتاب در زمان تحت حمله ی اتمی بودن (Launch under Attack).   مسئولیت توزیع روزانه ی کدهای طلایی بر عهده ی آژانس امنیت ملی (NSA) قرار دارد. این کدها به طور روزانه در اختیار کاخ سپید ، پنتاگون ، STRATCOM و هواپیمای تاکامو قرار می گیرد تا در صورت نیاز توسط NCA مورد استفاده قرار گیرد. NCA شامل رئیس جمهور ، وزیردفاع ، معاونان و جانشین های انتخابی آن ها می شود.   سامانه ی عمل اجازه دهنده   تمامی کدها و مراحل امنیتی در نهایت به سلاح اتمی ختم می شوند ، سلاحی که باید کد امنیتی به آن خورانده شود تا مسلح شده و اجازه ی انفجار را داشته باشد. این سامانه چندین قفل برروی مهمات هسته ای اعمال می کند تا از عدم قابلیت استفاده از آن بدون داشتن کد های امنیتی اطمینان حاصل شود ، برای مثال ممانعت از مسلح شدن ، ممانعت از روشن شدن موتور و شلیک ، مسدود کردن حفره ی انفجار و جلوگیری از شروع واکنش هسته ای ، مسدود کننده ی مدارهای الکترونیکی، ممانعت از دسترسی انسانی به کنترل پنل بمب و ... توسعه ی این سیستم در سال 1951 شروع شد و در ابتدا سامانه ای بسیار ساده و عموما فیزیکی بود. و تا سال 1981 تنها نیمی از زرادخانه ی امریکا به این سامانه ها مجهز بودند که در نهایت بادستور وزیردفاع وقت تا سال 1987 تمامی زرادخانه با این استاندارد ارتقاء پیدا کردند. سامانه ی فعلی حداقل تا سال 2025 عملیاتی خواهد بود و با صرف هزینه های چندصدمیلیون دلاری ، ارتش امریکا سالانه سیستم های قدیمی را نوسازی می کند. در سال 2001 امریکا پیشنهاد نصب این سامانه را به پاکستان ارائه کرد ولی مقامات پاکستان که می ترسیدند این سیستم ها با داشتن حفره ی امنیتی و اصطلاحا "kill-switch"  این قابلیت را به امریکایی ها بدهد که سامانه های آن ها را کنترل و یا در مواقع لزوم از استفاده ی آن ها جلوگیری کنند ، این پیشنهاد را رد کردند.   2 قفل فیزیکی پال   اولین پال   مرد دقیقه ها (Minuteman)   در ایالات متحده ، پنجاه سیلویی که موشک های اتمی قاره پیمای آن ها دائما آماده پرتاب است مرد دقیقه ها نام دارند. شاید جالب باشد که بدانید کد پرتاب این سیلو ها به مدت تقریبی 20 سال در دوران جنگ سرد 00000000 بود ! این عمل که عامدانه انجام شده بود البته محرمانه بود.     تمامی سلاح های اتمی ایالات متحده برای به کار گیری نیاز به تایید و طی مراحل و پروسه های ذکر شده دارند، شامل موشک های قاره پیما ، تسلیحات حمل شده توسط B-52 و سایر هواگردها ، موشک های ترایدنت زیردریایی ها و سایر بمب ها و موشک ها و ...         یک بمب اتمی B61 امریکایی همراه با تمام محتویات ، من جمله سامانه ی امنیتی PAL که استفاده ی این بمب بدون کد تایید را غیرممکن می کند   شاید ارتش امریکا برای استفاده از سلاح های هسته ای خود بسیار سخت گیر بوده و پروتکل های پیچیده ای برای آن ها وضع کرده باشد ولی با وجود ارتش های بی در و پیکری به مانند پاکستان و بمب های اتمی بریتانیا که همچنان تنها توسط یک کلید فیزیکی فعال می شوند و زیردریایی های اتمی آن ها که تنها با دستور فرمانده امکان شلیک سلاح اتمی دارند (بدون نیاز به تایید مقامات) ، باید دعا کنیم که دیگر جنگی بین کشورهای بزرگ اتفاق نیفتد !   حسن ختام رئیس جمهور سابق فدراسیون روسیه، دیمیتری مدودف ، در حال بازی با فوتبال خود !         نویسنده: آرمان مجدی (Commandant)   کپی برداری بدون ذکر منبع ممنوع copyright © Military.ir

  اونی که بهش لم دادن بدنه ای بیش نیست ! چیزی توش نیست که مهم باشه ...

  فرق سرهنگ 2 با سرهنگ تمام رو میدونی چیه ؟ بعد از شهادت 2 درجه تشویقی داده میشه (برای افزایش حقوق فرد که به خانواده ی شهید میرسه) البته به مسائل دیگه ی حقوقی هم بستگی داره که شاید بیش از 2 درجه تشویقی بدن ایشون حداکثر سروان بوده زمان شهادت 

  ماهم رفتیم توش حاجی ، پس چی فکر کردی  :winking: جات خالی دریا زده هم شدم و توی مستراح فرمانده تگری هم زدم  icon_cheesygrin حساب دستت اومد ؟  :mrgreen: نمیدونم خطای ذهنه یا چیزه دیگه ای که از بیرون متوجه نمیشی چقدر بزرگه ! همین ها رو که خیلی میگن ناوچه هم نگین و بگین قایق موشک انداز وقتی توش میری میبینی بهش نمیاد این همه بخش و اتاق و آمفی تئاتر و ... داشته باشه ! حتی همون یدک کش های فسقلی هم میری توش دنیاییه واسه خودش 

  آرش جان عکس فتوشاپ هست ، ولی مشکلی در محل نصب موشک ها وجود نداره ، موشک ها این طور دیده میشن چون عکس به صورت افقی فلیپ شده وگرنه میلیتاری در سمت چپ داخل امواج آب قرار می گرفت :) نکته ی عکس که البته دیگه هم وجود نداره ! مشکی بودن پاشنه ی ناوچه هست که بعدا به رنگ خاکستری ادیتش کردم ، زمانی که این سوال رو پرسیدم پاشنه مشکی بود و جواب این سوال این بود که فتوشاپه چون که در طول عمر پیکان هنوز پاشنه ها رو به مشکی تغییر نداده بودن   ناوچه ی داخل عکس گردونه هست     این هم پیکان جاوید  

  عینک صاایران ؟ منظورتون اصفهان هست یا چیز دیگه ای ؟   من دو مدل از عینک اپتیک اصفهان رو دارم (IOI) یکیش ساخت حدود 10 سال پیش هست ، تخم مرغی سایز 52 یکی هم مدل خلبانی هست ، سایز 54 البته قدیمیه رو همین دو ماه پیش توی تاکسی جا گذاشتم ، از جیبم افتاد و بعدا متوجه شدم :( توی خونه ی ما همه جور عینکی پیدامیشه ، از ریبن 25 سال پیش تا عینک پلیس و ... به جرات میتونم بگم کیفیت شیشه ی صاایران حرف نداره ، بهترینه ! الان ریبن هم از تلق استفاده می کنه !   اون عینکی که 10 ساله شده هم حتی یک دونه خش روی شیشش نیفتاده بود ، با این که من کلا عینک رو اکثرا توی جیب شلوارم حمل می کردم ، حتی یک بار توی راه پله که خم شدم بند کفشم رو ببندم ، از توی جیب پیرهنم افتاد و به پایین پرت شد و توی راه هم چند بار به نرده ی فلزی پلکان خورد ، پیش خودم گفتم کلا ترکید ، وقتی رفتم پایین دیدم هیچیش نشده !   دیدش که معرکه ست ، با وجود شیشه بودن اصلا سنگینیش نداره و به هیچ وجه خسته کننده نیست و روی صورت هم علامت نمیذاره در استفاده های طولانی (البته این بستگی به سایز عینک و تطابقش با صورت شما داره)   کیفیت شیشه ها فرقی نداره ولی کیفیت فریم واقعا بهتر شده ، که از جنس های ایرانی بعید هست !   در کل با توجه به قیمتی که داره فوق العاده هست شما با خرید ریبن اصل 600 و خورده ای هزار تومنی هم همچین کیفیتی رو ندارین

  شنی بسیار کارکرده ای داره ... ! همین که روی بنر نوشته سازمان تحقیقات و جهاد خودکفایی فلان نشون میده فعلا تولیدی ازش صورت نگرفته        اون مدل E نیست مثلا کسره هست : ذوالفقارِ ایران = Zolfaghar e Iran

  تا زمانی که کل مجموعه ی موتور ، انتقال نیرو ، برق ، کنترل فرامین و خیلی از سامانه های دیگه نصب نشده باشن ، اصلا موتورش رو به قصد حرکت روشن نمی کنن   آزمایش های حرکتی ناو به شکل خود مختار تقریبا جز آخرین مراحل کار هست ، زمانی که ارکان اصلی ناو (فارغ از تسلیحات و امثالهم) همگی آماده به کار باشن ولی تست های شناورسازی ، از زمانی که استراکچر کامل میشه ، مرحله به مرحله انجام میشه   پروتوکل های بین الملی رو اطلاع ندارم که به چه شکلی هست ولی در اصل تست های دریایی ما این طور انجام میشه که اول یگان آماده میشه و تست ها مرحله مرحله برای کالیبراسیون و ادجاستمنت های مختلف انجام میشن مثلا یگان یک یا چند بار دریا میره تا توپ سینه رو با سامانه ی اوپتیکش همگام (sync) کنن و شلیک در حال حرکت رو تست کنن و ...   دست آخر هم قبل از این که یگان رو تحویل ناوتیپ بدن و به صورت رسمی عملیاتی بشه ، تست های کیفیش رو انجام میدن که معمولا افسری که قرار هست فرماندهی ناو رو تحویل بگیره به ترتیب فرمان چک لیست رو میده و تک تک تجهیزات ناو چک آپ میشن   تست های کیفی خیلی هیجان انگیز هم هستن ! مخصوصا تست های سرعت و مانور ، بخشی از فیلم تست ناوچه ی پیکان رو نگاه می کردم ، وحشتناک بود، مثلا زمانی که موتورها روی نهایت دور موتور کار می کردن فرمانده دستور سکان تمام به راست رو میده و بعد از چند لحظه دستور سکان تمام به چپ ! یک ناوچه ی 240 تنی با سرعت حدود 80 کیلومتر ... تا پای غرق کردن یگان رو تست می کنن !

خدمه از ناو پیاده نمیشن فقط یک هیئت از افسرها پیاده میشن برای مراسم ها و بعدش هم یک هیئت از میزبان یک شب شام میره به ناوفرماندهی  سیستم دید و بازدید نیروهای دریایی !

    مقدمه   این موشک توسط آژانس تحقیقات پروژه های دفاعی پیشرفته (دارپا - DARPA) برای نیروی دریایی ایالات متحده ، در دست ساخت و توسعه قرار دارد. این پروژه ی عظیم برای جایگزینی موشک هارپون (Harpoon) فعلی که از سال 1977 به طور وسیع در خدمت نیروی دریایی قرار دارد ، طراحی شده است.   نیروی دریایی با دریافت مجوز از پنتاگون موشک های LRASM را در فبریه ی 2014 به صورت تعداد محدود در خط تولید قرار داد تا به سرعت این شکاف بوجود آمده ناشی از عقب ماندن از نیروی های دریایی سایر کشور ها را پر کند و موشک هارپون که برد کم ، پروسه های نگهداری بسیار سخت و بقاپذیری بسیار کمی دارد را هر چه زودتر از خدمت خارج کند. این ضرورت با اتمام جنگ سرد و توسعه ی بسیار وسیع ناوگان پرشمار نیروی دریایی جمهوری خلق چین که به سرعت در حال مدرن شدن است، هر روز بیش از پیش احساس می شود.   پیش بینی شده است که این موشک در سال 2018 عملیاتی شده و بتدریج در تمامی ناوگان نیروی دریایی ، جایگزین موشک هارپون شود ، همچنین پروژه ی دیگری (OASuW) هم در دست طراحی و توسعه دارد که قرار است تا سال 2024 وارد خدمت شده و به کمک LRASM بیاید.         اعطای مجوز ساخت این موشک به لاکهیدمارتین ، برای تعداد اولیه ی 90 موشک ، اعتراضات گسترده را در بین کارخانه های ساخت تسلیحات در ایالات متحده در پی داشته است ، به طور مثال کمپانی ریتون ادعا می کند که پروژه ی JSOW-ER آن ها با قیمت های بسیار پایین تری ، توانایی های مشابهی با LRASM دارد. نیروی دریایی هم برای فرونشاندن این اعتراضات اعلام کرده است که این پروژه بسیار محدود می باشد و پروژه ی تولید OASuW را در سال 2017 به صورت مناقصه در بین شرکت کنندگان به اجرا می گذارد.       طراحی     بر خلاف موشک های ضد سطحی فعلی ، LRASM این توانایی را دارد که به صورت کاملا خودمختار ، یعنی کاملا وابسته به تجهیزات آنبورد و سوار بر روی خود موشک ، بدون نیاز به هیچ گونه دیتالینک و سامانه های حمایتی کشتی شلیک کننده و حتی GPS اقدام به هدفیابی کند.   این خاصیت موشک ، دقت بسیار بالا در انهدام اهداف متحرک ، نشانه روی آسان در محیط تحت سیطره ی دشمن و شناسایی مثبت اهداف را به دنبال دارد. بر روی موشک انواع قابلیت های پیشرفته برای مقابله با انواع سامانه های ضدموشکی سوار خواهد شد.   موشک LRASM بر مبنای موشک AGM-158B JASSM-ER و ترکیب شده با یک سنسور رادیویی چندگانه ، یک دیتالینک و ارتفاع سنج پیشرفته و یک سامانه ی تامین نیروی پیشرفته ساخته شده است و می تواند به کمک سنسورهای خود به سمت هدفش تغییر مسیر دهد و به کمک دیتالینک مسیرش تصحیح شود.   برنامه ی ساخت این موشک در سال 2009 آغاز شد و در ابتدا برنامه ی آن شامل توسعه ی دو نسخه یعنی LRASM-A و LRASM-B بود که اولی موشک کروز مادون صوت و دومی موشک مافوق صوت ارتفاع بالا بود که در سال 2012 پروژه ی B لغو شد.   تست های سنسورهای این موشک در سال 2012 انجام شد و موشک پروتوتایپ اولیه در سال 2013 به پرواز درآمد و اولین تست عملیاتی آن برای اواخر سال 2014 برنامه ریزی شده است. در 11 جولای 2013 لاکهید مارتین ادعا کرد که تست های شلیک این موشک از بمب افکن B-1 با موفقیت انجام شده است و در نیمه ی مسیر با تغییر حالت موشک از هدایت توسط مسیر از پیش تعیین شده به حالت خودمختار ، توانست هدف متحرک 90 متری خود را که یکی از 3 کشتی حاضر در منطقه بود به درستی شناسایی کند و در یک نقطه ی موثر آن را مورد هدف قرار دهد. هدف از انجام این آزمایش بررسی سنسورهای موشک تحت شرایط استرس بیان شد تا موشک تمامی اهداف را شناسایی کند ولی در عین خودمختاری هدفی را مورد اصابت قرار دهد که برای آن تعیین شده است.               نصب و شلیک موشک توسط بمب افکن استراتژیک B-1     اصابت موشک به محل مورد نظر در هدف متحرک   گقتنی است که سنسور های این موشک توسط صنایع BAE طراحی و ساخته شده اند. این سنسورهای بسیار پیشرفته به گونه ای طراحی شده اند که موشک را قادر می سازد در محیط غنی از انواع امواج پیچیده من جمه امواج اخلال گر ، در یک محیط پر از یگان های متخاصم ، هدف خود را شناسایی کند و آن را مورد هدف قرار دهد.     کاربران                               این موشک به نحوی طراحی شده است که با پلت فرم شلیک موشک های نیروی دریایی ، یعنی سامانه پرتاب عمودی مارک 41 کاملا انطباق داشته باشد و نیازی به تغییر پلت فرم نیست ، پس به راحتی از اکثر یگان های فعلی نیروی دریایی که از مارک 41 بهره می برند قابل به کار گیری است.     شمایی از موشک LRASM همراه با بوستر درون سلول پرتابگر عمودی مارک 41   همچنین قابلیت دیگر این موشک به کارگیری توسط هواگرد ها از جمله بمب افکن B-1 و جنگنده ی F/A-18E/F است.        قابلیت استفاده توسط انواع هواگرد        این موشک برای شلیک از لانچرهای عمودی مارک 41 به یک بوستر مارک 114 مجهز می شود. همچنین از استفاده کنندگان احتمالی این موشک ، جنگنده ی F-35 را می توان ذکر کرد.   دست بلند F-35 بر ضد اهداف سطحی برد   برد واقعی این موشک محرمانه است و دارپا تنها به ذکر این که برد این موشک بالای 200 مایل دریایی (370 کیلومتر) است اکتفا کرده است ولی با توجه به مبنای ساخت موشک که AGM-158B JASSM-ER است و تغییرات انجام گرفته بر روی آن ، پیش بینی های کارشناسان برد حدود 500 ناتیکال مایلی (حدود 1000 کیلومتر) برای این موشک محتمل است.   سرجنگی   این موشک مجهز به یک سرجنگی 1000 پندی دارای قدرت نفوذ به بدنه ی کشتی و ترکش شونده است.     ویدئو: www.aparat.com/video/video/embed/videohash/5xZEq/vt/frame www.aparat.com/video/video/embed/videohash/uZYh4/vt/frame نیم نگاهی به مشخصات کلی: نوع موشک : کروز ضد کشتی کاربران : نیروی دریایی و نیروی هوایی ایالات متحده سرعت : مادون صوت بردنهایی : تخمین بین 600 تا 1000 کیلومتر شکل حمله : حرکت در نزدیکی سطح آب (Sea-skimming) طراح : DARPA سازنده : لاکهید مارتین سرجنگی : 1000 پوندی ، ترکش شونده ، نفوذگر طول : 4.27 متر (بدون بوستر) وزن : 1 تن طول بال : 2.4 متر       مولف: آرمان مجدی (Commandant)   کپی برداری بدون ذکر منبع ممنوع copyright © Military.ir

  بحث عملکرد بدون استفاده از GPS و امثالهم ، این نیست که نمیتونه استفاده کنه و نمیکنه بلکه ادعا شده در عین حال که از چندین مدل homing استفاده می کنه ، ولی حتی اگر همگیشون هم توسط دشمن مختل بشن ، بازهم موشک این امکان رو داره که به صورت کاملا متکی به تجهیزات آنبورد خودش هدف رو شکار کنه در تستی هم که توی متن بهش اشاره شده ، با شلیک از یک B-1 همین مساله رو تست کردن و موشک بدون بهره گیری از سامانه های خارجی در نهایت همون نقطه ی مورد نظر رو روی کشتی مورد نظر بین 3 کشتی متحرکی که در اون منطقه بودن رو شناسایی کرده و هدف قرار داده.     دقایق آخر که هیچ ، فکر نمی کنم خیلی بیشتر از 1 دقیقه در دید مستقیم قرار بگیره از بعد راداری هم قطعا که ما هر چیزی می سازیم ادعای رادارگریزی می کنیم ، اون ها هم روش کار کردن ، از ظاهرش هم این طور بر میاد که جنس بدنه ی خاصی داره سامانه های CIWS هم با وجود داشتن بالاترین نرخ موفقیت (مثلا کاشتان که تاپیکش موجود هست و فکر می کنم بالای 95 درصد تست هاش رو موفق بوده) ولی در مورد این موشک حتما تدبیری براش اندیشیدن که اولا پروژه ی مافوق صوت رو کنسل کردن و روی مادون صوت ادامه دادن طرح رو و ذکر شده که برای تمامی سیستم های ضدموشکی (چه فعال ها ، نابودگرها و چه فریب دهنده ها) برنامه ریزی شده ...     خطا نبوده ، دقیقا قصد داشتن همون محل رو بزنن ، کانتینر ها رو هم به همون دلیل اون جا گذاشتن  موشک هم فاقد وارهد بوده     به ادعای دارپا :   Unlike current anti-ship missiles the LRASM will be capable of conducting autonomous targeting, relying on on-board targeting systems to independently acquire the target without the presence of prior, precision intelligence, or supporting services like Global Positioning Satellite navigation and data-links. These capabilities will enable positive target identification, precision engagement of moving ships and establishing of initial target cueing in extremely hostile environment. The missile will be designed with advanced counter-countermeasures to effectively evade hostile active defense systems.     یک موشک در دارپا تحت مطالعه هست که بنا به همچین نیازی دار طراحی میشه :   برد 2 هزار مایل دریایی ، نابودی هدف در این برد در زیر نیم ساعت (سرعت حداقل 3 ماخ) قابلیت پرتاب از لانچرها مارک 41 سرجنگی 100 تا 200 پوندی   جریان ریختن ماست تو دریاست ! اگه بشه چی میشه ...!