هر چی میکشیم از افراط و تفریط میکشیم.این هم فقط مشکل ما نیست.ایضا مشکل همون یانکی ها هم هست.
ببینید بدون اینکه دچار احساسات بشیم باید به یک سری حقایق خیلی ساده و بدیهی توجه کنیم.
1-تحریمها به هدایت آمریکا شدیدا به مملکت عزیز ما آسیب رسونده.
2-آمریکا به هیچ وجه دلش برای ما نسوخته و دنبال منافع خودشه.ما هم باید دنبال منافع خودمون باشیم.
3-مذاکره به هیچ وجه به معنای کوتاه آمدن از مواضع ایدئولوژیک نیست.
خب،اینا رو که میذاریم کنار هم چه نتیجه ای میگیریم؟ نتیجه گیری شخصی من اینه که در شرایط مورد نیاز بدون کوتاه اومدن از مواضع باید مذاکره کرد. ببینید دوستان، تا بوده همین تندرویها بوده.تا بوده یه عده یا از اینور پشت بوم افتادن یا از اونور.خب نتیجش چی شد؟ اینی که میبینید.یه عده متاسفانه تو همین گفتگو میگن کسی که با آمریکا مذاکره میکنه "سگ" آمریکا یا "میمون" آمریکا میشه.(عذر میخوام که مجبور شدم این لغات رو به کار ببرم).به این دوستانی که احتمالا واژه "دیپلماسی" به گوششون نخوره عرض میکنم که مگر قراره با مذاکره ما از مواضعمون کوتاه بیایم؟ اصلا به نظر خود شما این که ما به هیچ وجه حاضر به مذاکره نباشیم خودش یک نوع نشانه ضعف از طرف ما نیست؟ آیا غیر از اینه که کسی که حرف حساب داره و به حقانیت حرفش معتقده حاضره سر حرفش بحث و جدل کنه؟ اصلا غیر از اون، تو همین دنیای امروز ببینید،روسیه و آمریکا در واقع سایه همو با تیر میزنن.یا چین و آمریکا.ولی به خاطر منافع ملیشون قطع رابطه نمیکنن.البته من منظورم مذاکره همین الان نیست چون شاید الان هم شرایط مناسبی برای مذاکره نباشه.
نمیخوام بحثو احساسی کنم ولی ما نمیتونیم بگیم اون کارگری که چند ماهه حقوق نگرفته یا اون بدبختی که ماههاست پول نداره واسه بچش گوشت و میوه بخره به خاطر این وضع اقتصادی به درک نخره که یه وقت آمریکا فکر نکنه ما ضعیف شدیم.
ما یه ملتیم.هممون یه واحدیم.و همه نسبت به هم مسئول.همه باید به منافع کل این ملت توجه کنیم.
خب از طرفی طبیعتا هیچ وقت آمریکا نسبت به ما حسن نیت نداشته.اونا ذاتا خشونت طلب و جنگ طلبن،اما هنر ما اینه که بتونیم در عین اینکه از مواضعمون کوتاه نمیایم دهن اونارو ببندیم تا خیلی کشورارو با استفاده از بوق پروپاگاندایی که دارن علیه ما بسیج نکنن.این هنر دیپلماسیه.دوستان این طبیعیه که ما از نظر ایدئولوژیک با آمریکا و اروپا و کشور های کمونیستی(چین و کره شمالی و بعضی کشورهای آمریکای لاتین) و خیلی کشورهای دنیا کاملا تفاوت عقیده داریم.اما به نظر شما آیا این عقلانیه که تمام منافع خودمونو نادیده بگیریم و با همه علنا دشمنی کنیم؟ به نظر شما یک ایران قوی از نظر اقتصادی میتونه حرفشو بیشتر تو دنیا به گوش بقیه برسونه و سیاستش برش داشته باشه و نظامش حمایت مردمی داشته باشه یا یه ایران ضعیف.
اون دوستانی هم که میگن با تحریم اقتصادمون آبدیده میشه و قویتر میشه هم یک عنایتی داشته باشن راجب به مسائل اقتصادی یه کم از رو اصول و حساب شده و علمی تر حرف بزنن.اگر اقتصاد کره شمالی و کوبا طی چندین دهه تحریم قویتر شده اقتصاد ماهم قویتر خواهد شد.البته منظور من فقط آمریکا نیست.بلکه خیلی کشورهایی که عدم رابطه اقتصادی با آنها به ضرر منافع ماست.مثل فرانسه یا آلمان.
پس قضیه اینه که:
((مهمترین چیز تامین منافع ملیه))
و تمام تصمیم گیری ها هم باید با یک نگرش بسیار حساب شده و دقیق به منافع کل مملکت باشه.
البته این مباحث طبیعتا حول فشار اقتصادی ناشی از تحریمهاست.مسلما بحث مشکلات اقتصادی که ناشی از ضعف مدیریتی و فساد اداری و فساد پولی تو جامعه و این جور مباحث هست جای خود دارد.
