بسم ا... بدون خرید و سرمایه گذاری گسترده ( شامل بکارگیری درست توان دیپلماسی ) عملا" تغییر فاز از پدافندی به آفندی ، غیر ممکن هست ، مگر اینکه قصد داشته باشیم ، صرفا" افکار عمومی داخلی را قانع کنیم که نیروی هوایی هم داریم !!!

بازمانده اشباح پارسی نیروی هوایی ایران ، یکی از بزرگترین مشتریان گونه صادراتی جنگنده / بمب افکن اف-4 فانتوم-2 بشمارمی آمد و خلبانان رزمی چند نسل این نیرو هنوز با این هواگرد کهنه کار دست به عملیات نظامی می زنند . ایران قبل از انقلاب سال 1979 میلادی ، بیشتر از 200 فروند اف-4 از جمله 32 فروند F-4D ، 177 فروند F-4E و 16 فروند گونه شناسایی RF-4E را تحویل گرفت که پس از گذشت چندین دهه ، هنوز ستون فقرات اسکادرانهای فعال آن بشمار می آید . در ابتدای امر، یعنی به سال 1967 ، نیروی هوایی شاهنشاهی ایران 16 فروند گونه D را به شرکت سازنده سفارش داد و بدنبال آن ، دومین سفارش 16 فروندی نیز ارائه گردید که درنهایت ، اولین جنگنده از این نوع در سپتامبر 1968 تحویل گردید . یکسال بعد ، یعنی در میانه 1969 ، مجددا" نمونه بروزشده فانتوم ، یعنی گونه F-4E به تعداد 32 فروند تحت برنامه فروش خارجی Peace Roll II به ثبت رسید که تحویل آنها از مارس 1971 آغاز شد . آخرین دسته سفارشی نیز که به مک دانل ارائه شد ( 32 فروند ) بدلیل انقلاب هرگز تحویل نگردید . اما گونه شناسایی فانتوم ( RF-4E) که خط تولید آن در سنت لوییز ( میسوری ) قرار داشت نیز مشغول تامین سفارش 27 فروندی برای فتوفانتوم های نیروی هوایی ایران بود که از این تعداد ، تنها 16 فروند تحویل شد . اما پس از وقوع انقلاب در ایران ، تحریم های مستمر ایالات متحده موجبات کمبود شدید قطعات یدکی برای سرپا نگاه داشتن ناوگان گردید که این امر بخصوص در مراحل آخر جنگ ایران و عراق ، بوضوح بر روند جریان جنگ تاثیر نهاد . در این میان ، ناوگان فانتوم نیروی هوایی ایران سابقه درخشانی در عملیات رزمی از خود برجای نهاده است ، چنانکه در جریان جنگ داخلی عمان ( ظفار) در بازه زمانی 1975-1974 بر علیه شورشیان عمانی و در بازه زمانی پس از انقلاب و قبل از آغاز جنگ با عراق ، نقش بسیار مهمی در فرونشاندن غائله های برپا شده در کردستان و آذربایجان ایفا نمودند . علاوه براین ، اسکادرانهای فانتوم ایرانی ، در محرمانه ترین ماموریتهای محوله به سال 2014 ، سورتی های رزمی متعددی را برای انهدام واحدهای مکانیزه دولت اسلامی (ISIS) در کارنامه خود به ثبت رساندند که جزییات اندکی ازآن تاکنون منتشر شده است . تعمیرو نگهداری اشباح پارسی : با این وصف ، نیازبه عملیاتی نگاه داشتن این جنگنده کهنه کار ، باعث شده تا صنعت هوا- فضای ایران به شکل هوشمندانه ای ، مبادرت به مهندسی معکوس قطعات پرمصرف خود نماید . در این خصوص ، براساس اطلاعات منتشرشده ، صنایع هوایی ایران (IACI) پروژه ای تحت عنوان "دوران " را آغاز نمود که به شکل خاص برای بروزرسانی باقیمانده ناوگان جنگنده- بمب افکن های F-D و F-4E طراحی شده بود . این برنامه شامل سامانه های جدید رادیویی U/VHF ، سامانه های ناوبری بروز شده و در نهایت اورهال اساسی این هواگردهای رزمی میشد . از سویی دیگر ، نیروی هوایی ایران ، پس از بازنشسته شدن آخرین نمونه های جنگنده F-4D از نیروی هوایی کره جنوبی ، ، به تنها کاربر فانتوم های سری دی که با افتخار "دیزل" نامیده میشدند ، تبدیل گردید که هم اکنون در قالب اسکادران 101 تاکتیکی مشغول عملیات هستند و احتمالا" تا سال 2030 در خدمت خواهند بود . از سویی دیگر ، تعداد مشخصی از ناوگان RF-4E در اسکادران 31 تاکتیکی مستقر در همدان مبادرت به انجام ماموریتهای محوله می کنند . با این وصف ، نیروی هوایی ایران ، مشغول برنامه ریزی برای ادامه خدمت 3 اسکادران از این هواگردهای سالخورده ، علیرغم احتمال بسیار پایین در جایگزینی تا سال 2035 است . پی نوشت : منبع : ماهنامه COMBAT AIRCRAFT . آوریل 2020 ، مقاله ای به قلم Jamie Hunter صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9 

خیر ، منظور این بود که اتکاء صرف روی تولید یا خرید سخت افزار ، مشکل ما را جلوی یک آفند همه جانبه و پرحجم ، حل نمی کند ، قاعده این هست که به موازات طراحی و تولید چنین سامانه هایی و ارتقاء نظام مند آنها در بازه های زمانی مشخص ، استراتژی هم زمان یعنی دفاع غیر عامل را هم پیگیری کنیم ، چون امکان دفاع فعال از همه زیرساختهای حیاتی بطور همزمان و با کیفیت یکسان وجود ندارد

بسم ا... به چند دلیل مشخص ، کمیت سامانه های خریداری شده یا تولید شده بومی ، موجبات افزایش حفاظت ما را بطور مطلق فراهم نمی کند . 1- شکاف فناورانه زیاد بین ما و نوک پیکان تهاجمی دشمن 2- آسیب پذیری شدید سامانه های زمین پایه در برابر جنگ الکترونیک دشمن بدلیل استفاده از فناوری برتر 3- وجود احتمال بالای غافلگیری 4- فقدان سامانه های دفاع ضد بالستیک ( ABM) سال 1378 ، یک کار میدانی براساس سرشماری صورت گرفته سراسری ، صورت گرفته بود که در جریان ان در ایران 600 شهر و 6500 روستا تخمین زده بودند و یک ضرب و تقسیم ساده نشان داده بود که اگر در هر شهر 40 نقطه اسیب پذیر داشته باشیم و برای دفاع از آن 10 قبضه ZU-23 ( بعنوان ساده ترین و ارزان ترین جنگ افزار دفاع هوایی موجود ) استفاده شود ، نیاز به 240000 قبضه توپ و 1200000 خدمه هست . طبیعتا این حجم از سازمان رزم در طولانی مدت قابل تامین نیست ( بلحاظ نیروی انسانی ، استهلاک سلاح ها و ... ) برای همین یک نسبت مشخص بین تولید سامانه های پدافند ( دفاع عامل ) و آمایش سرزمینی ( دفاع غیر عامل ) باید صورت بگیرد که برادر عزیز @7mmt در پست خودشون در خصوص پارس جنوبی به درستی آن را بیان کردند . به همین دلیل ما در کنار تقویت شبکه پدافند برد کوتاه خودمون ، باید استراتژی غیر مستقیم ، به معنای تقویت ساختار پدافند غیر عامل را بیشتر توسعه بدیم

این آرزوی همه ماست ، صرف نظراز اینکه در کجای این کشور بزرگ داریم زندگی می کنیم ظاهرا در پست قبلی باید بیشتر توضیح می دادم ( البته بحث ماهواره های اسپات و لانچرهای عراقی را عرض کردم ) مفهوم قابلیت پنهان کاری را بیشتر در حوزه پدافند غیر عامل باید در نظر بگیریم تا حوزه پنهانکاری مد نظر شما در خصوص نوع طراحی جنگنده ها یا استفاده از مواد جاذب امواج برای ما که در پیش گرفتن استراتژی همتراز غیر ممکن هست ، در عین تقویت نظام مند قابلیتهای کلاسیک ، قطعا باید بسمت هر چه بیشتر توسعه پدافند غیر عامل در ابعاد مختلفش حرکت کنیم

تا میزان مشخصی ، بحث اشغال سرزمینی را زیاد محتمل ندانید ، درگیری آینده ، جنگ بر سر انهدام زیرساختها هست برای فلج کردن متقابل تا آخرین حد ممکن خوب ، وجود فناوری مزیت هست ولی تمام کننده ماجرا نیست ، مثال بارزش را هم شما در سال 91 دیدید ، ماهواره اسپات ، تلاش زیادی کردند برای موقعیت یابی سکوهای متحرک عراق ، ولی به اعتراف ، خودشون ، پیدا کردن این سکوها ، مثل پیدا کردن سوزن در انبار کاه بود . سامانه های هواپایه ، فضاپایه و... قابلیت کشف فقط بخشی از تحرکات را دارند . ضمن اینکه یک اصل نانوشته وجود دارد که درآن ، پتانسیل پنهان سازی ، همیشه 2 برابر قابلیتهای کشف توسعه پیدا می کند .

نگرانی وجود ندارد ، ولی یک سیستم عاقل، مرتب باید قابلیتهای جدید دشمنانش را چک کند ، و بعد از آن ، متناسب با تهدید ، توانایی خودش را افزایش بدهد ، خلاصه اینکه ، شعار جای خودش ، بررسی وجدی گرفتن تهدید هم جای خودش تاریخ نظامی دنیا ، پر هست از ارتشها وسازمان های مسلحیکه دشمنان خودشون را دست کم گرفتند ، و درزمان خود ، ضربه شدیدی را هم دریافت کردند .

در این حالت ، احتمالا جواب منفی هست . دلیلش را به اینصورت میشود توضیح داد که در چنین وضعیتی ، همه چیز به مهارت پرسنل ( نیروی انسانی ) بستگی پیدا می کند ، هر کدام از دو طرف که در رده ستادی ، سناریو سازی گسترده ای را از قبل داشته باشد ، پیش بینی های لازم را کرده باشند ، به شکل نسبی ، میتوانند ابتکار عمل را در اختیار داشته باشند . ضمن اینکه نیروی مدافع ، بدلیل اینکه در خاک خودش حضور دارد ، یک امتیاز مثبت را در اختیار دارد و آن آشنایی با فضای نبرد هست .امتیازیکه نیروی مهاجم به نسبت کمتری در اختیار خواهد داشت .

بسم ا... نکته ای در حوزه قابلیت دفاع از فضای هوایی یک کشور وجود دارد که چند روز پیش در قالب مقایسه میگ-35 و سوخو-35 به شکل تلویحی عرض شد اگر درست بخاطر بیاورم ، یک نیروی هوایی درحالت متعارف ، نسبت 70 به 30 را باید همیشه در تعداد هواگردهای رزمی خودش حفظ کند . یعنی به شکل دائم ، 70 درصد از جنگنده -بمب افکن ها ، رهگیرها و.... می بایست آماده عملیات و 30 درصد در حال تعمیرو نگهداری و ... قرار داده باشند . حالا این هفتاد درصد آماده عملیات ، هر اندازه بیشتر در هوا نگاه داشته شوند ، بویژه برای نیروی هوایی اسراییل که دائم مشغول عملیات هست ( غزه ، سوریه ،و به روایتی عراق ) یک مزیت کامل هست ، به همین دلیل نظرم این هست که برنامه ریزهای IAF در عین اینکه قصد دارند که پایایی رزمی هواگردهای موجود خودشون را افزایش بدند ، نیم نگاهی به بروزرسانی استراتژی قدیمی اجرای حملات هوایی غافلگیرانه ولی اینبار با مهمات دورایستا ( با توجه به اینکه سناریوی جنگ 1967 به ان شکلی که اجرا شد دیگر ممکن نیست ) دارند . با توجه به اینکه حداقل دو جنگنده اف-15 و اف-35 در اولویت شماره یک این نیرو هستند ( روایتی وجود دارد که فرماندهان IAF اسکادرانهای ایگل خودشون را به مراتب ارزشمندتر از سایر واحدها محسوب می کنند ) ، این مساله بخوبی خرید سوخترسانهای فوق الذکر را توجیه میکند . پی نوشت : قطعا"فرماندهان نیروی هوایی ایران هم تاثیر گذاری سوخت رسانهای 747 و 707 را به یاد دارند . گشت های هوایی رزمی (CAP) اسکادرانهای تامکت و فانتوم نیروی هوایی ، بخصوص برای تامکتها که رکورد این ماموریتها را با 12 ساعت مداوم در اختیار دارند ، در ذهن خودشون ثبت کردند .

به شکل مختصر ، یک رایانه آنالوگ هست که نقاط مورد نظر برای بمباران را با توجه به تغییر موقعیت هواگرد محاسبه و در اختیار بمب انداز /ناوبر قرار می داد و ظاهرا هم دقت دایره ای (CEP) آن هم 23 متر بوده ( که با توجه به حجم بمب ها ، تعداد بمب افکن های اعزامی برای انهدام هر هدف و قدرت انفجاری مهمات چندان اهمیت نداشته ) و تا سال 1967 هم نمونه های ارتقاء یافته ان در خدمت بوده . ظاهرا هم ایده اصلی از سامانه آلمانی Lotfernrohr 7 گرفته شده

الحاق سرزمینی ، درست زمانهایی صورت می گیرد که کشور مخاطب ، دچار ضعف شده باشد ( اتریش ، اوکراین ، سوریه ) . طبیعتا" به محض قدرت گیری مجدد ، همه تلاش های روی بازگرداندن بخش از دست رفته متمرکز میشود و این یعنی استمرار بحران و درگیری نظامی . بطور طبیعی ، الحاق با زور ، پایدار نیست و در بازه های زمانی مشخص ( زودهنگام یا طولانی ) مجددا" موجب ایجاد درگیری بین دوطرف خواهد شد . ترکها هم از این روند مستثنی نیستند و دخالت انها در سوریه ، در درازمدت ، توان نظامی / سیاسی انها را خواهد بلعید ، بخصوص اینکه قصد سرزمینی در سوریه داشته باشند . ضمن اینکه ترکها همیشه بعنوان یک وزنه سیاسی / نظامی جلوی ایران مطرح بودند و اگر وارد این تقابل شوند ، درواقع توان خودشون را تقسیم می کنند . ایران هم بنا برروال گذشته ، تا حد امکان ، از رویارویی مستقیم خودداری می کند و ضربه خودش را از طریق طرف دوم وارد خواهد کرد با این حال باید منتظر ماند و شرایط را دید

بسم ا... همین یک جمله ، خودش گویای همه چیز هست ، اگر قرار به بازگشت شکل جغرافیای سیاسی منطقه به 200 سال پیش باشد ، مدعیان زیادی در صف قرار دارند . طبیعتا" چنین چیزی امکان پذیر نیست ، بخصوص با حربه "زور" این چیزی که رفیق ما در آنکارا دنبالش می گردد،این الگو هست و نه تنها ما ، روسها ، اروپایی ها ، کشورهای شمال افریقا و در واقع کل دنیا ، به این طرز تفکر می خندند و قطع بدونید یک روزی ترمز این را برای ترکها خواهند کشید ، همون طور که ترمز عراق را کشیدند . این مورد ذیل را هم شاید 4-5 سال پیش تصور می کنم برادر عزیز @crazy-doctor در مرحوم استاتوس گذاشته بودند متن تصویر اول را ببینید ، واکنش بقیه را نسبت به این حرکات رصد کنید پی نوشت : اگر می بینید که یک مقداری در این زمینه جدی - شوخی عمل می کنم ، به این دلیل هست دوره لشکر کشی و الحاق سرزمینی ( آنشلوس ) تمام شده

bombsight نوردن - ایالات متحده - نمونه نخست تولید شده ، 1924 /// تصویر متعلق به بی-17

F-16 XL

بسم ا... به یک شرط مهم ، استانداردی که برای ارتقاء یک هواگرد رزمی در کلاس اف-5 تعریف می کنید ، باید مطابق تهدیدات موجود باشد و نه مقایسه خط تولید داخلی با خط تولید یوروفایتر یا به شکل غیر مستقیم ، خدای ناکرده مقایسه یوروفایتر با کوثر !!!!!! روح تازه به ببرهای تایلندی فرمانده محترم نیروی هوایی در شبکه 2 : از کارخانه ساخت یوروفایتر بازدید کردم !!! کارخانه ساخت کوثر به مراتب از کارخانه یورو فایتر بهترهست!!!!

بسم ا.... تکرار تاریخ ، بدون نیروی هوایی پای کار ، شبکه پدافند ، آسیب پذیر هست خوب ، ظاهرا فیلم انهدام پانسیر سوری هم منتشر شد ....... برگردیم به گذشته ......... اردیبهشت 1397 حالا اسفند 1398 ........ به ترتیب از چپ به راست ، مراحل انهدام به نمایش گذاشته شده پی نوشت : جنگ سوریه ، هر اندازه برای ملت سوریه ، یک اتفاق ناگوار محسوب میشود ، برای ما بعنوان کشوری که بیشتر از 4 دهه با تهدید نظامی روبرو هست یک درس آموزنده و در عین حال تلخ هست در حوزه توسعه نامتوازن نظامی ، جایی که نیروهای 4 گانه ( زمینی ، هوایی ، دریایی و پدافند ) همزمان رشد و توسعه پیدا نکردند و در هر دوره زمانی ، یک نیرو از نیروهای 4 گانه مورد توجه قرار گرفته و متاسفانه ، علیرغم گذشت بیشتر از 5 سال از جنگ سوریه و روی دادن صدها رخداد مشابه ، هنوز شاهد ادامه برخی رویداد های ناگوار هستیم. باشد که این روند متوقف و سپس اصلاح شود

بسم ا.... انعقاد قرار داد خرید 8 فروند تانکر KC-46 توسط نیروی هوایی اسراییل تصویر متعلق به نیروی هوایی ایالات متحده پی نوشت : ترکیب کی سی-46 ، اف-35 ، اف-15واف-16 از ان چیزی که تصور میشود خطرناک تر هست

احتمالا به 2 دلیل 1- وضعیت اب و هوایی اتلانتیک که اجازه این کار را به پرنده های اب نشین نمیداد ( برای تجدید سوخت ، مهمات گرگ گروه های خاکستری المانی در آتلانتیک هم دقیق همین مشکل وجود داشت ) 2- حجم زیاد سوخت مورد نیاز برای این بمب افکن ها که می بایست توسط انها حمل میشد . 3- برتری هوایی متفقین ( نیروی هوایی سلطنتی و ایالات متحده در شمال آتلانتیک و نیروی دریایی/هوایی ایالات متحده در مرکز آتلانتیک ) گاوهای شیرده آلمانی

حالا چرا افق دید خودمون را در خصوص شکل حمله به آمریکا توسط آلمان را گسترش ندیم ؟؟ اینکه چرا آلمانی ها دنبال سوخت رسان نرفتند ، علتهای ان ذکر شد طرح سوپر جذاب پرفسور زنگر برای حمله به ایالات متحده !!!!! طرح بمباران مداری ارتفاع پایین

داداش ، شما یک مورد ، فقط یک مورد عملیات سوخت رسان هوایی در جنگ دوم توسط لوفت وافه با عکس مستند اثبات بفرمایید .... نه خیر ، آلمان ها همزمان داشتند برنامه شلیک موشک توسط زیردریایی ، تولید بمب افکن دوربرد ، تولید بمب اتمی ، تولید سوپرتانک ، تولید حداقل 10-15 مدل جنگنده - بمب افکن جت ، زیردریایی های الکتریکی و صدها برنامه دیگر را جلو می برند ، در حالی اکثر انها سالها جلوتر از زمان خودشون بودند . این هم مزیت بود و هم فاجعه ، مزیت بود ، چون اگر جنگ را می بردند ، کسی جلوی آنها را نمی توانست بگیرد ، فاجعه شد چون جلوی تولید سلاح های مورد نیاز جبهه را تا حدودی گرفت . نتایج این برنامه ها را هم روسها ، هم امریکایی ها و هم انگلیسی ها و فرانسوی ها استفاده کردند .

بسم ا... خوب ، بالاخره ارتش هم وارد عمل شد راست : کرمانشاه ، ضدعفونی اماکن عمومی توسط واحدهای نیروی زمینی ارتش چپ : ضد عفونی امکان عمومی ، تیپ 292 نیروی زمینی ارتش راست : اعزام بیمارستان صحرایی نیروی زمینی به قم چپ : ضد عفونی امکان عمومی توسط تیپ 25 نیروی مخصوص ارتش

توضیح عکس این هست "تصویری از سر بریده شده در دستان افسر ارتش ترکیه " حتی اگر ترکها هم این کار را نکرده باشند ، چیزی از شنیع بودن این حرکت و وقیح تر از ان ، عکس گرفتن با سر بریده یک انسان کم نمی کند .

بسم ا.... چه تفاوتی در این دو عکس می بینید ؟؟ سمت راست : ارتش ترکیه (عضو ناتو ) سمت چپ : داعش ( عراق ) پی نوشت : نقل قول مشهوری هست که معتقده ، حتی جنگ هم قوانین خودش را دارد " ولی خوب ظاهرا این چیزی که داریم مشاهده می کنیم ، جنگ نیست ، یک تسویه حساب برنامه ریزی شده است .

در مراحل نخست جنگ دوم جهانی (نبرد بریتانیا ) ، بمباران های شبانه ، کار روتین لوفت وافه بود ، بتدریج از اواخر 1942 نیروی هوایی سلطنتی شروع کرد به بمباران شبانه آلمان . هر دوتا هم بمب افکن هایی داشتند که برای هدفهای استراتژیک از برد کافی برخوردار بودند طبیعتا هیچ کدام هم نیازی به سوخت گیری نداشتند ، نیروی هوایی ایالات متحده در شرق آسیا هم برای بمباران توکیو از بمب افکن های بی-25 استفاده کرد که از روی ناوهواپیمابر یو اس اس هورنت بلند شده بودند ، بعدها وقتی یکی یکی جزایر اقیانوس را از ارتش ژاپن پس می گرفتند ، بمب افکن های بی-29 را به فرودگاه های خط مقدم منتقل میکردند تا از برد کافی برای رفت و برگشت برخوردار باشند ، طبیعتا باز هم نیازی به سوخت گیری هوایی نبود . فرض شما اشتباه هست ، چون نیازمندی به سوخت گیری هوایی وجود نداشت ، فلسفه طراحی بمب افکن های آلمانی هم به گونه ای بود که می بایست با سوخت داخلی بسمت هدف رفته و برمی گشتند . پشت کار و سخت کوشی آلمانی ها هم ربطی به این مساله ندارد ، چون اول احساس نیازی نبود ( عطف به فلسفه طراحی ) و دوم هزینه بمباران را با توجه به استدلال های موجود در پستهای قبلی زیاد می کرد که در شرایط جنگی ، رفتن به ان سمت عاقلانه نبود . یونکرس 88 ، اصولا در رده بمب افکن قرار نداشت ، این هواگرد یک جنگنده سریع مولتی رول ( چند ماموریته بود ) که آلمانی ها آن را "fast bomer" نامگذاری کرده بودند که با ارفاق میشود ان را بمب افکن سبک طبقه بندی کرد که تنها 1789 کیلومتر برد داشت که اگر وزن سوخت برای خود هواپیما ، وزن سوخت قابل حمل برای انتقال ، وزن خدمه ، وزن سلاح های دفاع از خود و ... را به آن اضافه کنیم ، قطعا از برد آن کم خواهد شد ، طبیعتا" فرض محال اگر چنین نیازی هم بود ، یونکرس 88 اصولا پیکربندی مناسبی نبود . ضمن اینکه چنین طرحی اصلا وجود نداشت که بشود درمورد آن قضاوت کرد . بمب افکن مشابه بی-29 ، درپست نخست معرفی شد ولی نرفتید دنبال مشخصات این هواگردها .. مسراشمیت ME-264 ( برد رزمی 15000 کیلومتر ) فوکه ولف TA-400 ( برد رزمی 9000 کیلومتر ) یونکرس 390 ( برد رزمی 8000 کیلومتر ) هینکل 277 ( برد رزمی 6000 کیلومتر ) در مقایسه ، بی -29 تنها 5230 کیلومتر برد رزمی را در اختیار کاربرش قرار می داد .

بسم ا... ضد عفونی معابر شهر رشت / واحدهای ش . م. ر سپاه قدس استان گیلان ضد عفونی معابر تهران - نیروی انتظامی