( سمت راست نمودار ، نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران )

سلام علیکم غرب ، با احتمال قریب به 99/99 درصد یقین به ما جنگنده نخواهد فروخت ( حتی برای حفظ ظاهر ، پیشنهاد هم احتمالا نخواهد داد ) تحلیل بنده از صحبت وزیر محترم امور خارجه ، ارسال یک سیگنال به روسها و چینی ها است ( این مصاحبه در حاشیه کنفرانس امنیتی مونیخ انجام شد ) که مشغول یارکشی در سطح جهانی هستند که اگر پای میز معامله نیایید ، جناح متمایل به اروپا در ساختار اجرایی جمهوری اسلامی ، بالاخره با هر کم و کیفی گلیم خودش را از آب بیرون می کشد ، حالا یکسری دوستان واقعا تصور کردند که وزیر امور خارجه اطلاع ندارد که اروپایی ها برای خلع سلاح موشکی ما دندان تیز کردند ؟؟؟

سلام علیکم https://www.mashreghnews.ir/news/937533/ظریف-حرف-های-پنس-خنده-دار-است یک نکته جالبی که امروز در حاشیه کنفرانس امنیتی مونیخ به نظرم آمد ، این تحلیل وزیر محترم امور خارجه در مصاحبه با اشپیگل هست : خبرنگاران اشپیگل در ادامه به نگرانی طرف‌های اروپایی از برنامه موشکی ایران اشاره کردند. وزیر خارجه ایران در پاسخ گفت: «آیا ما باید در منطقه‌ای به شدت مسلح بی‌دفاع باشیم؟ اگر اروپا از اینکه ما موشک می‌سازیم شکایت دارد باید به ما جنگنده بفروشد. ما تجربه جنگی هشت ساله با عراق را داریم. ما در آن زمان هیچ چیزی برای دفاع از خود نداشتیم.» پی نوشت : اگر چه همه اطلاع داریم که بسیار بعید هست ، حتی بعد از رفع موانع برای خرید ، غربی ها ، بخصوص اروپایی ها ، برای نیروی هوایی ، سخت افزاری که به درد ما بخورد ، به ما بفروشند ، با این حال ، هر چند کمرنگ ، توپ به زمین اروپا افتاد ..

سامانه های پرواز (1) فناوری پرواز کور نشانگر افق مصنوعی به سال 1929 ، توسط المر اسپری به دنیای هوانوردی معرفی شد . این نشانگر ، زاویه حرکت هواگرد در زمان گردش و همچنین زوایای بالا یا پایین آمدن دماغه هواپیما را در مقیاس درجه نشان می دهد. نخستین پرواز کور انجام شده در این سال (1929) یک هواگرد دوباله به هدایت خلبان آزمایشگر ، جیمز دولیتل ، مجهز به ارتفاع سنجی بود که چیزی در حدود 20بار از نمونه های موجود در آن زمان دقیق تر عمل می نمود . برای جایگزینی نشانگر گردش عمودی یا افقی ، وی "افق نمای مصنوعی " را ابداع نمود که وقتی هواگرد به طرفین گردش می نمود ، یا به بالا یا پایین میرفت ، وضعیت هواپیما را برای خلبان به نمایش در می آورد .

بخش دوم بااین حال ، جنگنده سوئدی Gripen E از نقاط قوت قابل توجهی برخوردار بوده که می تواند از آن برای اعمال یک برتری قابل ملاحضه در برابر فلانکر های روس استفاده نماید . Meteor نخستین ویژگی متمایز گونه E ، تسلیح آنها به موشکهای هوا به هوای اروپایی Meteor و به احتمال بسیار زیاد مهمات آمریکایی AIM-120D است که به شکل قابل توجهی قابلیت مانور پذیری و مرگ آوری افزون تری در مقایسه با R-77 روسی و حتی گونه R-27ER که سلاح استاندارد فلانکرهای روسی است دارد ، را در اختیار این سوئدی تنها !!!! خواهد نهاد . از سویی دیگر ، روسها برای خنثی سازی تهدیدهای پیش رو ، مشغول تهیه مقدمات لازم برای تولید انبوه مهمات پیشرفته هوا به هوای K-77 هستند که مشابهت کاملی با آخرین موشکهای غربی موجود ، خواهد داشت ، اما این موشک برای نسل بعدی جتهای روسی ، نظیر سوخو-57 یا میگ-35 در نظر گرفته شده و بعید به نظر می رسد که روسها قصد داشته باشند تا این مهمات پیشرفته را در آینده نزدیک با فلانکرهای موجود تطبیق دهند . به همین دلیل و با توجه به قابلیت ابرمانورپذیری موشک اروپایی (Meteor ) ، مسلح شدن گریپن به این موشک ، می تواند به یک چالش جدی برای فلانکرها تبدیل گردد . دومین دلیل موجود برای افزایش سطح مرگ آوری گریپن ، تجهیزآن به سامانه های پیشرفته جنگ الکترونیک و همچنین رادار آرایه فازی با کمترین تشعشعات خروجی است که بقاء این جت رزمی را در برابر حملات فامد از سوی جتهای روسی ، افزایش خواهد داد ، هر چند آخرین نسخه های فلانکرهای تحویلی به نیروی هوایی روسیه نیزبه سامانه های جنگ الکترونیک بسیار پیشرفته ای مجهز شده اند که پیش از این امتحان خود را در رزم هوایی برفراز آسمان سوریه پس داده و حتی به اعتقاد برخی ناظران نظامی ، تهدید عمده ای را متوجه جتهای نسل پنجم نیروی هوایی ارتش ایالات متحده که فناوری حسگرهای آنها دهها برابر جت سوئدی است ، نموده اند . با این وصف ، گرچه هر دوطرف ( فلانکر و گریپن ) تاکید بسیار زیادی بر استفاده از سیستمهای جنگ الکترونیک و راداری برای بهبود وضعیت بقاء رزمی خود دارند ، طبیعی است که تلاش اصلی دو طرف ماجرا ، بر انهدام هدف متخاصم در برد فراتر از میدان دید بصری متمرکز شده باشد . بااین وجود ، گفته میشود که نیروی هوایی روسیه هم اکنون به شکل خاص بر روی بهبود توانایی های رزمی خود در محدوده میدان دید بصری ، تمرکز داشته و این بدان معنی است که مزیت گریپن در دو حوزه ابعاد کوچک و همچنین ارتفاع پروازی پایین تر ، دیگر به مانند گذشته اهمیت نخواهد داشت . با توجه به تمامی این موارد و هزینه های قابل توجهی که تاکنون برای جدید ترین نمونه گریپن صرف شده ، نیروی هوایی سوئد در حال حاضر تمامی تلاش خود را برای بهبود هرچه سریعتر تسلیحاتی و نرم افزاری محصول بومی خود خواهد نمود . بن پایه صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9

پادشاه سوئدی دربرابر درنای خاکستری روسی آیا جنگنده گریپن E توانایی مواجهه با خانواده جنگنده های عملیاتی سوخو ( 27 ، 30 و 35) را دارد ؟؟!!! بخش نخست سوئد ، بعنوان یکی از واحدهای سیاسی شمال اروپا ، به تقریب در شمار یکی از فعال ترین کشورهای تولید کننده سلاح ، بویژه هواگردهای رزمی قرار داشته که سابقه آن به نیمه قرن گذشته میلادی بازمیگردد . بااین وصف ،اخیرا" فرمانده نیروی هوایی سوئد ، طی اظهاراتی ، مدعی گردید که جنگنده چند ماموریته Gripen E ، که درقالب یک هواگرد رزمی نسل +4 قابل دسته بندی است ، یک وزنه قابل توجه به منظور مقابله با جتهای رزمی برتری هوایی خانواده فلانکر ، بویژه گونه های برگرفته ازآن ، نظیر سوخو-30 و سوخو35 خواهد بود . با توجه به این مساله ، برخی از تحلیلگران نظامی معتقدند که فلسفه اولیه طراحی این جنگنده اروپایی ، بطور دقیق برای ایفای چنین نقشی ، تعریف ودر خط تولید قرار گرفت و از یک نظر ، یک پیکربندی ایده آل برای ورود به حوزه رزم هوایی با فلانکرهای روسی است . طبق اطلاعات موجود ، از خانواده معظم جنگنده های فلانکر(بازه زمانی دهه نود میلادی ، تا کنون ) 600 فروند هواپیما تولید شده که هنوز تعداد قابل توجهی از آنها در خدمت بوده و در واقع ، پایه و بنیاد قابلیت رزم هوایی نیروی هوایی روسیه را تشکیل میدهند . این درحالی بود که گرچه روسها بر پایه تهدیدات موجود و تحلیل چالش های آینده ، موفق شده بودند تا یک پیکربندی رزمی هوایی را برای مقابله با جنگنده های اف-15 ایگل نیروی هوایی ایالات متحده توسعه دهند ،اما با ظهور نسل جدید جتهای برتری هوایی در نیروی هوایی ارتش ایالات متحده ( اف-22) ، چالش بزرگتری در پیش روی آنها قرار گرفت و طبیعتا" پاسخ متقابل نیز با توسعه گونه سوخو-35 داده شد . سوخو-27 اس ام.2 اما کشورهای کوچکتری نظیر سوئد، در قاره اروپا بودند که در مقایسه با ایالات متحده ، فاصله به نسبت نزدیکتری با اتحاد شوروی و سپس روسیه فدرال داشته و این به معنای تهدید افزون تر بود ، به همین دلیل شرکت معظم ساب ،پس از یک تجربه موفق ( ساب-37 ویگن ) طراحی یک جت رزمی سبک چند ماموریته را در دستور کار خود قرار داد که محصول نهایی آن، جنگنده ریزنقش و زیبای JAS-39 گریپن محسوب میشود . گریپن ، بنابر تحلیل های موجود از سوی ناظران آمریکایی ، یک هواگرد رزمی در کلاس جت اف-16 قابل طبقه بندی است ، اما این هواگرد بدلیل قیمت خرید پایین تر ، در عین سرعت و ارتفاع پروازی کمتر و همچنین برد حداقلی حسگرهای مورد استفاده در آن ، بطور قطع پایین تر از جنگنده های برتری هوایی نظیر اف-15 یا سوخو-30 قرار خواهد گرفت . اما با معرفی جدیدترین گونه این جنگنده سوئدی (Gripen E ) که نمونه کارآمد تری از نسخه اصلی محسوب میشد ، برخی از ناظران نظامی ، آن را با نمونه بهینه سازی شده F-16V مورد مقایسه قرار میدهند . بااین وصف ، بدلیل وجود شبهات بسیار در خصوص قابلیتهای نمونه اولیه گریپن در مقایسه با همتای آمریکایی آن ، برخی براین اعتقاد قراردارند که جت آمریکایی ، در تمام حوزه ها براین هواگرد اروپایی ، برتری مطلق خواهد داشت . بلحاظ تاریخی ، جتهای چند ماموریته سبک (Light multirole fighters) در طول تاریخ رزم هوایی ، همواره در برابر هواگردهای رزمی تخصصی برتری هوایی ، ضعف قابل توجهی را از خود نشان داده اند ، چنانکه رونددرگیری های هوایی میان اریتره – اتیوپی و همچنین درگیریهای هوایی در خلیج پارس نشان داد ، جتهای رزمی برتری هوایی نظیر سوخو-27 و اف-15 حاکم مطلق آسمان در برابر جتهای سبکتر از خود بوده اند. مضاف براینکه در طول جنگ ایران و عراق ، نیروی هوایی ایران بااستفاده گسترده از ابررهگیر اف-14 تامکت ، دربرابر جتهای سبک تر میراژ اف-یک ( با نسبت شکار 53.3 درصد ) در برابر ساقط شدن هر فروند تامکت ( ادعای 3 تا 5 فروند از سوی منابع عراقی ) عملا" به حاکم مطلق آسمان تبدیل گردید . دراین میان، شرکت سازنده گریپن ،مدعی است که این هواگرد رزمی ، گرچه به تقریب 50 درصد رانش به وزن هواگرد روسی را در اختیار دارد و طبیعتا" به شکل قابل ملاحضه ای کُند تر بوده و ارتفاع پروازی پایین تری را داراست ، می تواند براحتی در برابر جتهای روسی ، قد علم کند ، که این ادعا موجب میشود که یک علامت سئوال بسیار جدی ( با توجه به سابقه تاریخی ذکرشده ) در اذهان ایجاد گردد . ازیک سو ، نیروی هوایی روسیه ، بخش عمده ای از ناوگان فلانکرهای موجود خود را در قالب برنامه های مختلف ، بروزرسانی نموده ( تبدیل تعداد قابل توجهی از سوخو-27 های قدیمی به استاندارد Su-27SM2 ) و همزمان ، برنامه های متنوعی را برای توسعه سامانه های رزمی +4 برای گونه سوخو -35 شامل اویونیک کاملا" جدید ، پیشرانه های کاملا نوسازی شده و همچنین اضافه نمودن رادار Irbis-E در دست اجرا دارد .این مساله بدان معنی خواهد بود که گریپن ، حداقل در ظاهر امر ، هیچ مزیت فنی قابل توجهی را دربرابر فلانکرهای ارتقاءیافته نخواهد داشت . رادار Irbis-E ژنرال نیروی هوایی سوئد ، ماتس هلگسون در خصوص قابلیتهای جت سبک چنین معتقد است : " گریپن ، بویژه گونه E ، عمدتا" برای ورودبه عرصه رزم هوایی با فلانکر طراحی شده ، ما در اینجا یک کمربند سیاه برای سوخوهای روسی در اختیار داریم " . F-404 AL-31 F-414 این درحالی است که سرمایه گذاری سوئد بر روی فناوری جتهای رزمی بسیار اندک به نظر می رسد و اما برخی نیز ، براین اعتقادند که تولید تعداد قابل توجهی از گریپن ، می توان یک چالش بسیار بزرگ برای سوخو-27 در مقایسه با سایر جتهای سبک نظیر میگ-29 یا اف-16 بوجود آورد . شرکت ساب نیز برای صرفه جویی در هزینه های تولید ، با یک انتخاب هوشمندانه ، بسمت خرید امتیاز پیشرانه موفق جنرال الکتریک F404 سوق یافت ، اما برای گونه E ، پیشرانه به مراتب قدرتمند تر جنرال الکتریک F414 بعنوان گزینه نهایی انتخاب گردید ، هرچند ، توان تولید شده توسط این موتور ،هنوز قابل مقایسه با اندازه رانش تولیدی پیشرانه های توربوفن AL-31 سوخو یا موتور F110 جنگنده اف-16به نظر نمی رسد . علاوه براین ، جت سوئدی ، هنوز وابستگی زیادی به موشکهای غیر بومی ( موشک AIM-120C) با برد 105 کیلومتر دارد که با کمی ارفاق ، توانمندی مشابهی با R-77 های روسی را ارائه می کند . ES-05 رادار آرایه فازی این جنگنده نیز با شناسه ES-05 محصول شرکت ایتالیایی لئوناردو است که این انتخاب ، بیشتر با هدف صرفه جویی در هزینه های تحقیق و توسعه این فناوری بصورت بومی صو.رت پذیرفته است . پی نوشت : 1- ادامه دارد ............... 2- تصاویر پستهای قدیمی بازیابی شد . صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9

طبق اطلاعات موجود ، شش اسکادران فعال را نیروی هوایی پاکستان در اختیار دارد نزدیک به 50 فروند JF-17A Block 1 نزدیک به 50 فروند JF-17A Block 2 برنامه ریزی صورت گرفته برای بخدمت گرفتن 250 فروند را هم دارند ، دوتا سقوط داشته ، بلاک 3 را هم ظاهرا قصد سفارش دادند برای جایگزینی نزدیک به 160 فروند میراژ3 و5 تا 2025

بخش جلویی جنگنده چینی - پاکستانی JF-17 بلاک3 مجهز به رادار آرایه فازی LKF601E محصول انستیتو چنگدو که ظاهرا بهشکل اختصاصی برای نیروی هوایی پاکستان توسعه پیدا کرده تصاویر ،؛ برگرفته از فایل ویدئویی منتشر شده از نمایشگاه هوایی چین پی نوشت : برای مقایسه با برخی از محصولات وطنی

معرفی نسل جدید JF-17 جهش نیروی هوایی پاکستان برای دستیابی به مهمات پیشرفته هوا به هوا گزارشهای منتشرشده از سوی منابع چینی – پاکستانی حاکی از آن است که گونه کاملا" جدیدی از جت رزمی JF-17 ( محصول مشترک چین و پاکستان ) احتمالا" در نیمه دوم سال 2019 نخستین پرواز خود را انجام خواهد داد . به اعتقاد ناظران نظامی ، بلوک3 از جنگنده JF-17 فناوریهای کاملا جدیدی را بخود خواهد دید که شامل یک رادار آرایه فازی و احتمالا" یک جستجوگر مادون قرمز و یک پیشرانه قدرتمند تر خواهد بود . رادار آرایه فازی چینی که گزینه اصلی رادار بلوک 3 جت پاکستانی - چینی خواهد بود برخی نیز در این میان ، معتقدند که پاکستان وچین بصورت مشترک در حال توسعه فناوری پوشش های جذب امواج رادار هستند تا امکان کشف این جنگنده ها در بردی فراتر از دید چشمی به حداقل ممکن ، کاهش یابد ، هر چند چنین مطلبی تا کنون به تایید نرسیده است . با توجه به این موارد ، هزینه های توسعه و تولید بلوک سوم از این جت چینی-پاکستانی ، بسیار افزون تر از گونه فعلی آن که هم اکنون در خط تولید قرار دارد ، خواهد بود ، اما همچنان در مقایسه با هزینه تولید یا خرید جتهای نسل 4+ مشابه ، محصول کاملارقابتی بحساب می آید ، ضمن اینکه کیفیت الزامات و استانداردهای بالای مربوط به حوزه تعمیر و نگهداری و همچنین هزینه های پایین صرف شده برای آن ، وجه تمایزی مشخص برای این جنگنده به نظر میرسد . موشک AIM-120D و AIM-120C به اعتقاد برخی منابع پاکستانی ، نیروی هوایی این کشور اشتیاق فراوانی برای تطبیق سیستم جنگ افزاری بلوک 3 جت JF-17 با موشک پیشرفته هوا به هوای PL-12 که هم اکنون سلاح سازمانی بلوک2 این جنگنده محسوب میشود را از خود نشان میدهد . این اشتیاق از آنجا ناشی میشود که به گفته برخی تحلیلگران ، موشک چینی ، درواقع یک گونه آنالوگ از موشک آمریکایی AIM-120C بحساب می آید که در ردیف تسلیحات اصلی نیروی هوایی آمریکا و چند کشور دیگر قرار دارد . J-10C بااین وصف ، موشکهای به نسبت پیشرفته تری نظیر مهمات هوابه هوای اروپایی Meteor ، مهمات K-77 روسی و یا حتی AIM-120D آمریکایی ، قابلیتهای به مراتب بیشتری را برای ورود نیروی هوایی پاکستان به درگیری های هوایی فراتر از دید ( فامد ) فراهم می کند و این مساله روی کاغذ ، توانمندی مشابهی نظیر موشک هوابه هوای فکور-90 ( با برد ادعایی 300 کیلومتر ) نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران و همچنین مهمات موجود در لیست خرید نیروی هوایی هند (Meteor و K-77) را در اختیار پاکستانی ها قرار خواهد داد . در کنار موشک فوق الذکر ، نمونه های دیگری از محصولات چینی نظیر موشک PL-15 که مهمات محمول جتهای نسل آینده نیروی هوایی چین ( J-10C و J-20) خواهد بود ، نیز از گزینه های بالقوه پاکستانی ها بشمارمی رود ، مضاف براینکه احتمال خرید موشک PL-12D با پیشرانه های رمجت ، توانمندی های افزون تری را در مقایسه با موشکهای فعلی در حال خدمت نیروی هوایی پاکستان ، در اختیار این کشور قرار خواهد داد . K-77 در کنار علاقه پاکستان به خرید این هواگرد رزمی ، قصد این دو کشور برای صادرات محصول فوق الذکر می تواند به یک گزینه جذاب برای مشتریانی که به خرید این پیکربندی ابراز علاقه نموده اند ، تبدیل گردد . بعنوان مثال ، نیروی هوایی مصر ، بدلایل سیاسی و حتی نظامی ، دسترسی لازم برای خرید موشکهایی نظیر AIM-120D را ندارد ، طبیعتا" درصورت علاقه برای خرید این جنگنده ، مسیر برای دستیابی به طیف متنوعی از موشکهای جدید نظیر PL-15 یا PL-12Dباز خواهد شد و این به معنای تغییر در قابلیتهای رزم هوا به هوای مصری ها است . در همین راستا ، گفته میشود که قاهره ، سیگنالهای لازم را برای خرید این جنگنده چند ماموریته ارسال نموده و به ترتیب ، کشورهایی نظیر میانمارو مالزی نیز در شمار خریداران قرارخواهند گرفت . در نهایت امر ، نقطه ابهامی نیز وجود دارد که آیا چین تمایلی برای صادرات گسترده این محصول خواهد داشت یا اینکه اصولا این پیکربندی می تواند با موشکهای فوق الذکر تطبیق یابد یا خیر ، تنها آینده بدان پاسخ خواهد داد . صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9 پی نوشت : چند نکته از این متن قابل برداشت هست : 1- تمام کشورهای منطقه ، بسرعت یک جهش قابل ملاحضه را در حوزه نیروی هوایی دارند تجربه می کنند و این هشدار قابل ملاحضه ای برای ما محسوب میشود 2- کشورهای منطقه ، بسرعت بستر لازم را برای همکاری های مشترک فراهم می کنند و این خو.د به معنای فعال شدن ساختار سیاسی این کشور ها در حوزه دیپلماسی دفاعی است. 3- بر خلاف تصور موجود ، کشورهایی نظیر مصر ، علیرغم دسترسی برای خرید سخت افزارهای هوایی غربی ، بشدت درصدد ایجاد تنوع در ناوگان هوایی رزمی خود هستند و این گرچه در جای خود ، مشکلات لجستیکی مهمی را در پی خواهد داشت ، اما تاثیر آن در زمان بحران ، قابل لمس به نظر میرسد . 4- چین بعنوان یک قدرت نوظهور نظامی ، پیوسته در حال توسعه توان هوایی خود است و این به شکل موازی در کنار توسعه موشکی صورت می گیرد که برای ما یک الگوی عبرت آموز خواهد بود . 5- امنیت ، یک پدیده دسته جمعی است و واحدهای سیاسی ، بیش از گذشته درصدند تا با ایجاد پیوندهای منطقه ای ، ارتباطات امنیتی و نظامی گسترده ، در برآیند موضوع ، قدرت خود را افزایش دهند که طبیعتا این مساله در سیاست گذاری های حوزه امنیت ملی جمهوری اسلامی می بایست مورد توجه قرار گیرد . 6- استراتژی نگاه به شرق در وزارت امورخارجه ، حداقل در حوزه دیپلماسی دفاعی ، می بایست با توجه بیشتری دنبال شود . 7- شاید بحث و بررسی خرید این هواگرد رزمی برای نیروی هوایی ( با توجه به ژن شرقی این جنگنده و عدم وجود ملاحضات سیاسی خاص ) جالب توجه باشد. بن پایه

تعامل 1 تعامل 2 تعامل 3 بوید استدلال می کند که چنین ساختاری یک " سیستم ارگانیک" انعطاف پذیر ایجاد می کند که به سرعت خود را با شرایط هماهنگ میکند. با این حال، او اشاره کرد که هر سازمان بسیار غیرمتمرکز ، ناگزیر باید دارای، سطح بالایی از اعتماد متقابل و یک چشم انداز مشترک از تجربیات به دست آمده قبلی باشد. ستاد فرماندهی باید بداند که سربازان قادر به ایجاد یک طرح خوب برای انجام یک هدف خاص هستند و نیروها هم باید بدانند که ستاد آنها را بدون دلیل به اهداف خاص هدایت نمی کند. حلقه OODA پی نوشت : این مباحث در میلیتاری به شکلهای مختلف انجام شده ، بااین حال همچنان روی بررسی ایده مفهومی " عقلانیت انقلابی" تاکید دارم .

جنگ افزار غربی برای فلانکرهای هندی برنامه ریزی نیروی هوایی هند برای تجهیز جتهای برتری هوایی Su-30MKI به موشکهای هوا به هوای ASRAAM نیروی هوایی هند ، بعنوان یکی از سه نیروی نخبه هوایی منطقه جنوب آسیا ( در کنار نیروی هوایی پاکستان و نیروی هوایی ایالات متحده مستقر در جزیره گوام / م ) از ابتدای سال 2000 میلادی تاکنون ، راهبرد نوسازی گسترده ای را با سفارش و خرید جنگنده های چند ماموریته سوخو-30 در پیش گرفته است و براساس برنامه ریزی های فعلی ،این نیرو قرار است تا با بخدمت گرفتن نزدیک به 300 فروند از این جت رزمی ، یکی از توانمند ترین ناوگان برتری هوایی منطقه را بکار گیرد. در این میان ، هر چند پیکربندی اصلی جنگنده های Su-30MKI طبق توافق بعمل آمده ، بصورت مشترک در روسیه و هند ( تحت مجوز ) تولید می شوند ، اما سامانه ها و زیرسیستم های این جنگنده در طول زمان ، به شکل مستمر ، بروزرسانی های جدیدی را بخود دیده ، تا جایی که در مقایسه با نمونه های اولیه مونتاژ شده در خاک هند ، این جت رزمی ، سامانه های اویونیک و همچنین جنگ الکترونیک پیشرفته ای را هم اکنون بصورت عملیاتی ، بخود می بیند ، ضمن اینکه جتهای فروخته شده به هند ، به جدیدترین مهمات روسی ، نظیر آخرین گونه موشکهای هوابه هوای R-77 مسلح شده و حتی برای ارتقاء این جنگنده ها ، نیروی هوای این کشور از قصد خود برای تطبیق مهمات غیر روسی ( به شکل خاص موشکهای هوابه هوای پیشرفته کوتاه برد / ASRAAM) محصول بریتانیا خبرداده است . موشک هوابه هوای بریتانیایی ASRAAM ، بنا بر تحلیل برخی از کارشناسان نظامی ، معادل موشک آمریکایی AIM-9 سایدویندر و موشک روسی ویمپل R-73 است ، که هم اکنون بعنوان یک سلاح استاندارد در خدمت ارتشهای مختلف قراردارد . این موشک گرچه بطور خاص برای درگیری های هوایی در برد کوتاه طراحی شده ، اما توانایی آن برای انهدام اهداف در بردهای بیشتر ( 25 کیلومتر و فراترازآن ) ، بدان اجازه میدهد تا با ارائه قابلیتهای بیشتر نسبت به موشکهای مشابه ، گزینه ای ایده آل برای تسلیح جتهای رزمی باشد . اما بر خلاف ظاهر پرشکوه این موشک ، قیمت نهایی تولید هر تیر موشک اسرام ، در مقایسه با نمونه های آمریکایی یا روسی ، رقم بالاتری را نشان میدهد ،اما در مقایسه با هزینه تولید آخرین گونه سایدویندر (AIM-9X) که مانورپذیری به مراتب افزون تری را در اختیار کاربر می گذارد ، پایین تر به نظر میرسد . این مساله ، سوء ظن هایی را در محافل نظامی بوجود آورده که آیا نیروی هوایی هند ، بدلایل سیاسی ، موشک ASRAAM را انتخاب نموده ، یا اینکه مختصات فنی این موشکها هستند که موجبات تمایل نیروی هوایی هند را فراهم آورده است ؟!!!! از یک نظر ، شبیه سازی درگیری های هوایی میان جتهای سوخو-30 نیروی هوایی هند و جنگنده های یوورفایتر نیروی هوایی بریتانیا ، حاکی از آن بود هواگرد گران قیمت اروپایی ، حریف چندان قابل تاملی برای سوخوهای هندی بشمار نخواهد آمد و این خود دلیلی موجه برای عدم انتخاب این جنگنده از سوی هند بود . بااین وصف ، یک جفت ( 2 فروند ) جنگنده Su-30MKI که تحت لیسانس در مجموعه صنایع هوایی هندوستان (Hindustan Aeronautics ) تولید شده بودند ، تحت یکسری تغییرات نرم افزاری قرارگرفتند تا بتوانند موشکهای بریتانیایی را حمل و تست کنند و این رویداد ، پس از ورود بخدمت جت انگلیسی/ فرانسوی جگوار ، دومین تجربه نیروی هوایی هند در تطبیق مهمات مشابه بحساب می آید . پس از تغییرات نرم افزاری ، آزمایشگاه ملی هوا- فضای هند (NAL) نیز متعهد شده است که ارزیابی های مربوط به پایداری آیرودینامیک موشک را در تونل باد مستقر در بنگلور ، به انجام رساند . بدین ترتیب ، نیروی هوایی هند ، پس از استرالیا، به دومین کاربر موشکهای ASRAAM ، تبدیل خواهد شد و این کارنامه بسیار ضعیف موشک اسرام در مقایسه با نمونه های مشابه آمریکایی و روسی را کمی تا قسمتی بهبود خواهد داد ، هر چند ، همچنان مبحث هزینه بالای تولید این موشک ، در معرض قضاوت تحلیلگران قرار دارد . پی نوشت : معنای دقیق دیپلماسی دفاعی در سراسر این سطور بوضوح قابل بررسی است. بن پایه صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9

سلام علیکم تاپیک تهدیدات وجود دارد http://www.military.ir/forums/topic/21598-اخبار-مرتبط-با-تهدیدات-امریکا-و-اسراییل/?page=56

اندر احوالات یار مهربان راست‌گو ترین، بی‌توقع‌ ترین و همیشگی‌ ترین دوست برای هرکسی، کتاب است... مارک تواین

خط باریک سرخ

دلواپسی از نوع عبری آیا اسراییل نگران توانمندی جدید موشکی ایران خواهد بود ؟ در ژانویه 2019 و همزمان با سالگرد چهلمین سال سقوط دودمان پهلوی و پیروزی انقلاب اسلامی ، نیروهای مسلح ایران ، نمایشگاهی از دستاوردهای نظامی خود را در پایتخت این کشور برگزار نمودند که ستاره اصلی آن ، رونمایی از یک نمونه جدید از موشک کروز میانبرد سومار ، با شناسه هویزه "Hoveyzeh " بشمار می آمد که به تقریب ، جدیدترین کارت برنده جمهوری اسلامی در منازعات منطقه آسیای جنوب غربی محسوب می گردد . به شکل رسمی ، برد این موشک ، 1350 کیلومتر اعلام شده که میتواند اهداف مشخصی رادر سراسر منطقه خاورمیانه و همچنین آسیای مرکزی با دقت قابل توجهی مورد اصابت قراردهد . اما ناظران براین باورند که این موشک به شکل اختصاصی برای حمله به اهداف کلیدی دو دشمن اصلی منطقه ای ایران ، یعنی اسراییل و عربستان سعودی ، طراحی و احتمالا به تولید انبوه رسیده است . گذشته از حواشی ماجرا ، این نخستین بار است که تهران سامانه موشکی در کلاس موشکهای کروز را رونمایی میکند که میتواند از عمق خاک ایران ، اهداف مد نظر را مورد هدف قراردهد . جمهوری اسلامی ایران ، از اواخر دهه هشتاد میلادی و پس از تجربه دردناک حملات موشکی رژیم بعث به مناطق جمعیتی و نظامی این کشور ، به صورت سیستماتیک ، برنامه موشکی بالستیک خود را پیگیری میکند که پس از فراز ونشیبهای فراوان و توسعه سامانه های برگرفته از نمونه های رودونگ-1 و موسودان ( شهاب -3 و خرمشهر /// به اعتقاد نویسنده این سطور / م ) ، توانایی حمله به ریاض و تل آویو را بدست آورد ، اما رونمایی از موشک کروز جدید ، فی الواقع نشان دهنده یک قابلیت بسیار جدید و غافلگیر کننده برای طرفهای درگیر در منطقه محسوب میگردد . به گفته تحلیلگران نظامی ، مسیر جدیدی که برای برنامه موشکی ایران با معرفی کروز هویزه تعریف شده ، چالش بسیار عمیقی برای دشمنان بالقوه جمهوری اسلامی در منطقه خواهد بود ، چرا که شناسایی و رهگیری این پیکربندی تسلیحاتی ، بخصوص در مراحل اولیه و میانی شلیک ، با فناوری موجود ، مشکل است . به شکل خاص ، سامانه های دفاع هوایی اسراییل نظیر سیستم های باراک 8 و فلاخن داوود ، که یک حلقه دفاعی سنگین در برابر موشکهای بالستیک و راکتهای توپخانه ای غیر هدایت شونده به نظر می رسند ، حداقل در شرایط فعلی ، ضعف مفرطی را در برابر شلیک متراکم موشکهای کروز زمین پایه و احتمالا" گونه های هواپایه آن نشان می دهند . اما همین دسته از ناظران نظامی معتقدند که در حال حاضر ، تنها سامانه دفاعی موثر در برابر این شکل حملات ، آتشبارهای پاتریوت محصول ریتئون است که حداقل براساس تجربیات رزمی گذشته ، اثر بخشی مشکوکی را در برابر حملات هوایی از خود به نمایش گذاشته است . به شکل خاص ، عملکرد رزمی پاتریوت در جنگ سال 1991 و همچنین حملات غافلگیرکننده موشکی یمنی و حتی پرواز پهپادهای ایرانی بر فراز سرزمین های اشغالی توسط حزب ا... ، اخبار ناامیدکننده ای را برای کاربران آن به همراه داشت . در این میان ، تحلیلگران دفاعی اسراییل (به اعتقاد نویسنده این متن /م ) که از رونمایی موشک کروز میانبرد هویزه ، دچار غافلگیری شدند ، معتقدند که هویزه ، در واقع سومین گونه موشکهای کروز خانواده سومار محسوب میشود ( این وسط مشخص نیست که دومین گونه اصولا نامگذاری جدیدی داشته یا خیر / م ) که توسط وزارت دفاع ایران آزمایش شده و به شکل خاص برای حمله به اهداف بشدت محافظت شده زیر محدوده پوشش راداری ، قرار است بکار گرفته شود . به همین دلیل ، موشک کروز جدید ایرانی ، ایده آل ترین سامانه موشکی برای حمله به زیرساختهای دفاع موشکی کشور های منطقه و انجام حملات دقیق در مقیاس انبوه است . البته هنوز میزان دقت این موشک کروز ، نوع کلاهک جنگی ( متعارف یا نامتعارف / م ) ، تعدادی که تاکنون از خط تولید خارج شده ، مشخص نشده ،اما در صورت ورود انبوه این موشک به واحدهای رزمی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی یا ارتش جمهوری اسلامی ایران ، هویزه میتواند برای حمله به تاسیسات راداری یا دفاع هوایی اسراییل در مراحل اولیه جنگ ، مورد استفاده قرار گیرد و این بطور طبیعی ، بدان معنی خواهد بود که یگان های موشکی ایرانی ، خواهند توانست پس از تضعیف شبکه دفاعی اسراییل ، سیلی از موشکهای بالستیک با سرهای جنگی متنوع رابدون نگرانی از وجود اقدام متقابل بسوی مراکز حیاتی اقتصادی / نظامی در سرزمین های اشغالی روانه نمایند . بن پایه پی نوشت : 1- صرف نظراز مباحث مربوط به فناوری ، اینکه رقبای ما ، به چه شکل بلافاصله پس از اعلام یک رونمایی ،( بدون کوچک یا بزرگ شمردن تهدید ) مبادرت به سناریونویسی برای آینده می کنند ، درس عبرتی باید برای ما باشد . صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9

پاسخ هسته ای به دکترین ‘Cold Start’ ارتش هند جدیدترین تست راکتهای هسته ای کلاس Nasr توسط ارتش پاکستان در ژانویه 2019 ، فرماندهی نیروی استراتژیک ارتش پاکستان (Pakistan’s Army Strategic Forces Command) ، حداقل دو تست نیمه رسمی از راکت توپخانه ای (Nasr (Hatf-IX با سرجنگی هسته ای را به انجام رسانده که بنا بر اطلاعات منتشره از سوی اداره روابط عمومی دولت این کشور ، هدف ازاین آزمایش ها ، تست مانورپذیری موشک در فاز نهایی عنوان گردیده است . به اعتقاد ناظران نظامی ، این سامانه راکتی با ضریب اطمینان بالایی قادر است از سد هرگونه شبکه دفاع موشکی بالستیکی موجود و حتی سامانه هایی که در آینده قرار است وارد بازار تسلیحاتی گردد ، عبورنماید ، هر چند برخی معتقدند که تست نابهنگام این سیستم تسلیحاتی ، پاسخ جدی اسلام آباد به قرارداد اخیر منعقده میان روسیه با هند برای تحویل سیستم های دفاع هوایی اس-400 است . تحلیلگران حوزه جنوب آسیا براین باور قرار دارند که پرتابه های این سیستم راکتی ، با موفقیت افزون تری نسبت به سیستم های مشابه می تواند چتر دفاعی حریف را حتی با حضور سیستم اس-400 شکافته و ماموریت محوله را به انجام رسانند و این بدان معنا خواهد بود که ارتش هند در سراسر خطوط تماس در مرز میان دو کشور ، در برابر حملات نامتعارف و حتی متعارف ارتش پاکستان ، آسیب پذی خواهد بود. در اکتبر 2018 ، ارتش هند قرارداد قابل توجهی را با روسیه برای خرید سیستم دفاع هوایی آلماز- آنتی اس-400 منعقد نمود تا بستر لازم برای ایجاد یک سیستم دفاعی در برابر جتهای رزمی ، موشکهای کروز و موشکهای بالستیک پاکستانی فراهم گردد . به همین دلیل ، دورنمای تحویل و استقرار کامل سامانه اس-400 ، موجبات نگرانی شدید مقامات ارشد پاکستانی را فراهم آورد ، چرا که با تکمیل چتر دفاعی ، ارتش هند با توجه به دراختیار داشتن یک زرادخانه قابل توجه از موشکهای فراصوت ، به تقریب تمامی خاک پاکستان را در دید و تیر خود قراردهد که این از یک نظر ،ایجاد یک منطقه پرواز ممنوع به وسعت قلمرو هوا- فضایی پاکستان خواهد بود . سیستم راکتی Nasr به سال 2013 به سازمان رزم ارتش پاکستان ملحق شد و گفته میشود پاسخ مشخص ارتش پاکستان به دکترین Cold Start ارتش هند بشمارمی آید که بنیاد آن ، اجرای یک عملیات تهاجمی سریع توسط نیروی زمینی ارتش هند ، بخصوص واحدهای زرهی منسوب به آن است که عمق دفاع ارتش پاکستان را هدف قرارمیدهد ، در حالی که بطور همزمان ، زرادخانه استراتژیک هسته ای هند بعنوان سدی محکم ، از حملات غیر متعارف ارتش پاکستان بر علیه ستون های زرهی هندی جلوگیری بعمل خواهد آورد . علیرغم علم به این موضوع ، ارتش پاکستان با توسعه این سامانه راکتی تاکتیکی که مشخصا" به سرجنگی هسته ای مسلح میشود ، قصد دارد تا از آن برعلیه ستون های زرهی مهاجم هندی و همچنین یگان های پیاده ارتش این کشور پس از عبور از مرز استفاده نماید ، در حالیکه بهانه لازم برای استفاده تسلیحات هسته ای از سوی ارتش هند ( بر اساس ارزیابی ارتش پاکستان .م ) بوجود نخواهد آمد . بنابراین ، سامانه هسته ای Nasr بعنوان یک لانچر تاکتیکی شامل 4 تیر موشک ،که هرکدام یک کلاهک هسته را با خود حمل می کند ، به یک جنگ افزار تاکتیکی نسبتا موثر تبدیل میشود که بااستفاده از سوخت جامد ،زمان راه اندازی و شلیک را به حداقل رسانده و به کاربر اجازه میدهد تا در بازه زمانی طولانی مدت ، مهمات را در دپوهای خط مقدم انبار کند . به اعتقاد تحلیگران مسائل راهبردی جنوب آسیا ، تست صورت گرفته توسط ارتش پاکستان ، به شکل مستقیم با ارتباط هند با اسراییل و ایالات متحده برای توسعه فناوری دفاع موشکی مرتبط به نظر می رسد ،بصورتی که این کشور با دریافت تعداد قابل توجهی از موشکهای زمین به هوا از شرکتهای عبری ، در کنار خرید سیستم های ضد موشکی روسی ، چتر دفاعی خود در برابر سیل موشکهای بالستیک و کروز پاکستانی را کامل خواهد کرد. از سویی دیگر ، مرور برنامه دفاع موشکی ایالات متحده در سال 2019 نیز به این نکته اشاره دارد که ماهیت همکاری با هند در حوزه دفاع موشکی ، یک راهبرد اصلی برای این کشور خواهد بود . در این زمینه ، یکی از کارشناسان دفاعی آمریکایی براین باور است که افزایش توان بالستیکی پاکستان ، محرک اصلی برای کمک به هند برای توسعه فناوری دفاع موشکی است . ایالات متحده و هند از ابتدای قرن حاضر ( سال 2000 ) بارها شروع چنین همکاری هایی را مورد بررسی قرارداده اند و چشم انداز این همکاری ، مثبت به نظر می رسد ، در نتیجه تست جدید سامانه راکتی هسته ای Nasr می تواند آسیب پذیری هند در برابر حملات هسته ای تاکتیکی محدود ( جبهه ای . م ) بالا نشان داده و این بطور طبیعی ، برروابط نظامی میان هند از یکسو و ایالات متحده و اسراییل از سویی دیگر ، تاثیر گذار باشد . گزارشهای موجود از تستهای فوق الذکر نشان میدهد که ارتش پاکستان درصدد است تا قابلیت مانورپذیری لانچر و موشکها را به شکل بومی افزایش داده واین مساله با توجه به برد 70 کیلومتری موشک فوق ، زنگ خطر جدی برای ارتش هند بشمار می آید . پی نوشت : 1- تمامی تصاویر پستهای قدیمی تاپیک ، بازیابی شد . 2- روی دکترین Cold Start ارتش هند با دقت بیشتری تمرکز کنید (بلحاظ خنثی سازی هوشمندانه توان هسته ای پاکستان ) صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9 بن پایه

بخش normal_ را از لینک عکس حذف کنید ، سایز طبیعی تصویر در اختیار شماست

برای شروع بحث موشک بالستیک خرمشهر

نوترون های سریع عبری بدلیل اینکه ارتش های پیمان ورشو در و بویژه اتحاد شوروی آنقدر عظیم بود و شمار یگانهای زرهی اش به مراتب بیشتر از غرب بشمار می رفت ، برنامه ریزان تاکتیکی ناتو هیچ راهی نمی دیدند که نیروهای به مراتب کوچکترشان بتوانند بدون توسل به جنگ افزارهای هسته ای ، حملات ارتش سرخ را به اروپای غربی پاسخ دهند . در حقیقت ، در تمام آینده نگاری های ناتو برای دفاع از آلمان و بویژه شکاف حساس فولدا ( FULDA GAP) ، استفاده از سلاح های هسته ای ( بویژه جنگ افزارهای تاکتیکی به مانند موشکهای سطح به سطح MGM-52 لنس ،مسلح به کلاهکهای نوترونی ) در حد سه تا 10 روز پس از نخستین حمله احتمالی شوروی ، پیش بینی شده بود ، اما اگر از این چنین تسلیحاتی ( جنگ افزارهای هسته ای ) استفاده می شد ، قسمت اعظم آلمان غربی ( در جریان جنگ سرد ) که ناتو ملزم به دفاع از آن بود ، از میان می رفت . سلاح اصلی برای شلیک این جنگ افزار ، سامانه موشکی زمین به زمین تاکتیکی MGM-52 LANCE بشمار می آمد که بر روی شاسی نفربر M-113 مستقر شده بود . ارتش ایالات متحده این سامانه موشکی را در دوران جنگ سرد در راستای دکترین نبرد هوا زمینی و بطور عمده برای مقابله با ستون های زرهی ارتش سرخ طراحی و به کار گرفته بود و حتی بخشی از یگان موشکی مستقر در آلمان غربی که به این موشکها مجهز می بود ،از کلاهک های هسته ای و نوترونی استفاده می نمود . به کارگیری این سامانه توسط ارتش این رژیم نیز درحقیقت پاسخی بود به وجود یگانهای موشکی اعراب که به واحدهای موشکی زمین به زمین SS-1 SCUD مجهز شده بودند . با این وجود هیچ گزارشی مبنی بر استفاده از این موشکها در جریان جنگهای اعراب واسراییل منتشر نشده است . هرچند شایعاتی مبنی بر مسلح شدن این موشکها به کلاهکهای نامتعارف وجود دارد . صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9

قدرت دریایی افزون تر برای ایالات متحده امضاء قرارداد 14/9 میلیارد دلاری برای ساخت دو ناوهواپیمابر کلاس جرالد فورد نیروی دریایی ارتش ایالات متحده در تلاش برای مدرنیزه سازی ناوگان هواپیمابر خود ، قراردادی به ارزش 14/9 میلیارد دلار برای مجموعه کشتی سازی American shipbuilder Huntington Ingalls به منظور ساخت دو فروند شناور هواپیمابر کلاس جرالد فورد به امضاء رساند . این قرار داد ، در حالی به امضاء رسید که طراحی و ساخت این شناور رزمی بدلیل هزینه های فوق العاده ، بشدت مورد انتقاد رسانه های این کشور قرار گرفته بود ، تا جایی که برخی منتقدین ، براین باور قرار داشتند که این کلاس جدید از حامل های رزمی نیروی دریایی ، نزدیک به دو برابر سلف خود ، یعنی حامل های کلاس نیمیتز که توانایی حمل تعداد مشابهی از هواگردهای بال ثابت و بالگردهای نظامی را دارند ، هزینه بردوش مالیات دهندگان ، خواهد داشت . علیرغم این انتقادات ، نیروی دریایی ارتش ایالات متحده براین باور است که با خرید دو فروند از این شناورهای رزمی ، حداقل 4 میلیارد دلار در پرداخت نهایی ، صرفه جویی خواهد نمود .در حال حاضر ، نیروی دریایی ارتش ایالات متحده برای اجرای عملیات تهاجمی در سراسر جهان ، بشدت به ناوگان موجود خود متکی است که هم اکنون در میانه عمر عملیاتی خود قرار دارند ، اما شناورهای کلاس جرالد فورد ، در مجموع ، فناوری کاملا متمایزی را در اختیار کاربران آن خواهد گذاشت و با توجه به حسگرهای پیشرفته مورد استفاده در آن ، بویژه سامانه منجنیق الکترومغناطیسی که بدان اجازه میدهد تا هواگردهای سنگین تر را با سرعت بیشتری به جلو براند ، عملا" نسل جدیدی از ابر سازه های شناور رزمی را به دنیا معرفی کرده است . نخستین کشتی از کلاس جرالد فورد ، ناوهواپیمابر یو اس اس جرالد فورد ، به سال 2017 وارد سازمان رزم نیروی دریایی ارتش ایالات متحده گردید که در این حوزه ، تعداد شناورهای عملیاتی ارتش ایالات متحده را به عدد 11 فروند ( بعلاوه 10 فروند شناور کلاس نیمیتز ) رساند . به اعتقاد ناظران نظامی ، انتظار می رود که شناورهای کلاس فورد ، جدید ترین هواگردهای رزمی از جمله نسخه های بهبود یافته هواگرد هشداردهنده Hawkeye را درکنار جتهای رزمی پنهانکار F-35C بصورت عملیاتی ، بکارگیرد . این درحالی است که نیروی دریایی ، بدلیل بازنشستگی غیرمترقبه جنگنده های اف-14 تامکت به سال 2006 و لغو تولید نمونه های ارتقاء یافته اف-22 ، فاقد یک جنگنده تخصصی برتری هوایی است و در نتیجه طراحان امیدوارند که ارتش تا اوایل سال 2030 ، یک مکمل پیشرفته تر را درکنار اف-35 بخدمت گیرد . هم اکنون شناورهای رزمی کلاس جرالد فورد ، تنها ابر سازه های رزمی محسوب میشوند که از سامانه منجنیق الکترومغناطیسی استفاده می کنند ،اما این یکه تازی ، بزودی ممکن است با عملیاتی شدن شناورهای چینی Type 003 که سامانه های مشابهی را بکار خواهندگرفت ، پایان یابد ، این درحالی است که نیروی دریایی چین ، آزمایشات گسترده ای را برای بهینه سازی این سامانه در دستور کار قرارداده و برخلاف نیروی دریایی ارتش ایالات متحده ، هم اکنون به شکل اختصاصی ، جنگنده برتری هوایی خود را نیز مورد استفاده قرار میدهد . طبیعی است که توسعه شناورهای Type 003 به احتمال زیاد ، ایالات متحده را مجبور خواهد کرد تا توسعه نسل جدیدی از جتهای برتری هوایی را وارد خدمت کند و برای خنثی سازی تهدید شناورهای چینی ، این نیرو می بایست تعداد بیشتری از شناورهای جدید و قدیمی خود را به دریای چین جنوبی اعزام نماید . علاوه براین ، هند و روسیه نیز برنامه های جامعی رابرای سامانه های موسوم به EMALS به منظور تجهیز شناورهای خود در دست کار خود قرار داده اند ، گرچه پیش بینی میشود که این برنامه ها ، در آینده نزدیک در دسترس قرار نداشته باشند . صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9 پی نوشت : 1- با تشکر از جناب واریور بابت راهنمایی جهت اصلاح پستهای قدیمی . 2- ظاهرا شکاف بازنشسته نمودن تامکتها در نیروی دریایی ارتش ایالات متحده همچنان باز هست و تا 2030 هم باز خواهد ماند . بن پایه

سلام علیکم صبح شما بخیر تاریخ هر نیرویی ، هویت آن نیرو هست ، دوستان عزیز ما در نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران ، اگر همت کنند ، می توانند یک موزه هوایی در شان و منزلت تاریخ 94 ساله نیروی هوایی در ایران را ایجاد کنند ، فقط کافی هست یک مقدار بودجه ای که تحت سرفصل "بودجه فرهنگی" به نیرو اختصاص پیدا می کند ، در مسیر خودش مصرف شود . معتقدم هنوز فرصت هست که اسناد و پرنده ها و تصاویر ، تجهیزات ، از گوشه انبارهای ارتش بیرون آمده ، در یک مجموعه متمرکز شود تا برای نسل آینده به یادگار باقی بماند . قاطعانه عرض می کنم که اگر نیروی هوایی این همت را داشته باشد ، حتی می تواند از این راه درآمد زایی برای خودش ایجادکند پی نوشت : فقط کافی هست به ذهن های خلاق ، یک مقدار کوچکی فرصت بدهند . انشا... --- چه عجب ، بالاخره چشم ما به جمال یک عکس درست و حسابی از مهمات هدایت دقیق نیروی هوایی روشن شد !!!

اطلاع رسانی قابل توجه دوستانی که در تبریز و تهران و اصفهان حضور دارند

سلام علیکم سمت راست ، پاد " شاهین " و سمت چپ پاد ALQ-131 چقدر احتمال دسترسی به این فناوری و الگوبرداری از نمونه غربی ( حالا این یا پاد ALQ-101که الان روی فانتوم های استفاده می شود ) یا توسعه یک فناوری پیشرفته تر بومی وجود دارد ؟؟؟

چگونه یک جنگنده برتری هوایی به یک جنگنده/ بمب افکن ضربتی دوربرد تبدیل شد  بخش دوم و پایانی بنابراین ، برنامه ارتقاء ایگل به گونه E و تسلیح آن به مهمات هوا به زمین و همچنین سامانه های هدف یابی و شلیک ، در کنار ویژگی ذاتی ایگل در حمل مهمات هوا به هوا ، بدان اجازه می داد تا بدون اسکورت اضافی ، ماموریتهای محوله را با ضریب اطمینان پذیری بیشتر ، اجرا نماید . رادار APG-70 در این خصوص ، گل سرسبد این ارتقاء ، مجهز نمودن ایگل به رادار APG-70 محسوب میشد که به خدمه اجازه میداد تا اهداف زمینی را در فواصل طولانی ردگیری و شناسایی نماید ، در عین اینکه گونه E یک جت رزمی دو سرنشینه نیز بود و با اضافه شدن افسر تسلیحات ، بار کاری خلبان و فرمانده هواپیما ، برای تمرکز برروی هدایت هواپیما ، کاهش پیدا میکرد ، ضمن اینکه بر خلاف گونه های قدیمی تر جتهای دوسرنشینه آمریکایی که خدمه کابین دوم ، از تجهیزات لازم برای هدایت هواپیما برخوردار نمی بود ، هر دو خدمه F-15E با در اختیار داشتن اهرم قدرت و همچنین سکان اصلی ، می توانستند ، در موقع لزوم ، هدایت ایگل را بدست گیرند . از سویی دیگر ، ایگل ارتقاء یافته ، برای اجرای حملات هوا به زمین در ارتفاع پایین با مهمات متعارف و همچنین جنگ افزارهای هدایت شونده ، به غلاف لانتیرن (low-altitude navigation and targeting infrared for night - LANTIRN) مسلح می شد که به خدمه اجازه می داد تا در همه گونه شرایط آب و هوایی و حتی در شب ، اهداف را با دقت بالایی مورد اصابت قرار دهد . علاوه براین ، یکی از ارزشمند ترین زیرسیستم های مورد استفاده در ایگل بروزرسانی شده ، رادار تعقیب عوارض زمین تطبیق یافته با خلبان خودکار بود که به این جت رزمی اجازه میداد تا در کمترین ارتفاع ممکن با هدف پنهان شدن از دید رادارهای دفاع هوایی و سامانه های موشکی زمین به هوا به عمق قلمرو دشمن وارد شده و با کمترین ریسک ممکن ، ماموریت محوله را به انجام رساند . مجموعه این دو ویژگی ، در کنار استفاده از دو پیشرانه قدرتمند و توانایی حمل مهمات قابل توجه ، ایگل را به یک پیکربندی ضربتی قدرتمند تبدیل نمود که همچنان ( البته بصورت محدودتر ) توانمندی های رزم هوایی خود را حفظ نموده است . شکار اسکاد دهه نود میلادی ، برای اسکادران های ایگل ، موقعیت استثنایی محسوب میشد ، چرا که برای اولین بار ، نسخه های بهبود یافته F-15 برای انهدام سکوهای شلیک متحرک Scud-B عراق و همچنین از کارانداختن فرودگاه های راهبردی نیروی هوایی ( البته پس از سرکوب کامل شبکه دفاع هوایی این کشور . م ) مورد استفاده قرار گرفتند . مضاف براینکه گزارشهایی در دست است که نشان می دهد ، دسته های پروازی ایگل ، برای انهدام ستون های زرهی نیروی زمینی ارتش عراق و همچنین موقعیتهای مشکوک به حضور صدام ، نیزوارد عمل شده اند . با توجه به موفقیتهای بدست آمده در این جنگ ( علیرغم تلفات ثبت شده برای این جت رزمی .م ) ، بتدریج ، گردان های ایگل نیروی هوایی ، به یک دارایی ارزشمند برای ارتش تبدیل و حتی سایر کشورها نیز برای ارتقاء ایگل های موجود یا خرید تعداد بیشتری از این هواگرد رزمی ، اظهار علاقه نمودند تا جایی که گفته میشود نیروی هوایی اسراییل ، در ازای عدم واکنش به شلیک موشکهای اسکاد از سوی عراق ، حداقل 25 فروند گونه Strike Eagles را دریافت نمود . نیروی هوایی عربستان سعودی نیز ناوگان قابل توجهی از ایگلهای بهبود یافته را در اختیار دارد که برخی معتقدند توانمندی های مشابه گونه های فروخته شده به IAF را بخود می بیند و تا کنون به شکل عملیاتی در یمن وارد عمل شده است . درشرق آسیا ، نیروی هوایی کره جنوبی نزدیک به 60 فروند از گونه F-15K Slam Eagle را در حالی بخدمت گرفته که برخی معتقدند 40 درصد از اجزاء این هواگرد رزمی در صنایع سنگین این کشور تولید شده ، ضمن آنکه سنگاپور و قطر نیز درخواست خود را برای سفارش گونه های پیشرفته تر F-15SG و F-15QA به شرکت سازنده ارائه نموده اند . راست ( F-15SG ) و چپ ( F-15QA ) علیرغم تمامی این موارد ، هنوز انواع اولیه ایگل ، در خدمت نیروی هوایی ارتش ایالات متحده قرار دارد و این بدلیل کمبود هواگردهای برتری هوایی در سازمان رزم نیروی هوایی از ابتدای دهه 70 میلادی در مقایسه با جتهای ضربتی است. علت این امر را می توان در این تحلیل جستجو نمود که نیروی هوایی ارتش ایالات متحده از پایان جنگ ویتنام تا کنون در حوزه برتری هوایی ، با هماورد قابل توجهی مواجه نشده ، در حالی که در تمامی این سالها ، ماهیت مداخله نظامی این کشور، نیاز به جتهای ضربتی هوا به زمین را همواره پیش روی افسران مستقر در پنتاگون قرار داده است . FB-22 STRIK RAPTOR در مجموع ، نیروی هوایی ارتش ایالات متحده ، اولین نیرویی بشمارمی آید که یک پیکربندی ویژه برتری هوایی را به یک جنگنده تهاجمی تبدیل نمود و موفقیت در این برنامه ، بطور قطع عامل انگیزشی بسیار قدرتمندی برای سایر کشورها جهت دنبال نمودن پروژه های مشابه تحلیل میشود . بعنوان مثال ، برنامه FB-22 STRIK RAPTOR یک گونه متمایز از جت برتری هوایی اف-22 محسوب میشد که بدلیل هزینه های بسیار بالا هرگز دنبال نگردید ، هرچند به نوعی در ادامه برنامه F-15E قرارداشت . در عین حال ، نیروی هوایی روسیه نیز با معرفی جت Su-34 ، که نمونه تهاجمی سوخو-27 بشمارمی آید ، و همچنین چین با معرفی گونه J-16 که گونه با قابلیتهای تهاجم زمینی J-11 است ، به نوعی دنباله رو فلسفه نیروی هوایی ایالات متحده بودند . طبیعی است که با توجه به اینکه سه کشورفوق ، تنها تولید کنندگان جتهای برتری هوایی در معنای خاص خود ، محسوب میشوند ، سرمایه گذاری برای تبدیل سخت افزارهای نامبرده به جتهای ضربتی بردبلند ، نشان دهنده موفقیت آمیز بودن این فلسفه دارد ، چنانکه اثبات شده که هزینه توسعه این برنامه ها ، به مراتب کمتر از هزینه طراحی یک سامانه جدید است . در نهایت ، موفقیت F-15E در صحنه عملیات رزمی ، جریانی را پدید آورد که امکان گسترش آن به نسل پنجم و ششم جتهای رزمی را فراهم آورده است . برخی از ناظران نظامی معتقدند که گرچه برنامه FB-22 لغو گردید ، اما روسها درصدند تا در دهه آینده ، براساس پیکربندی سوخو-57 ، یک هواگرد تهاجمی با شناسه 'Su-64 یا با نامی مشابه را به دنیای هواگردهای رزمی معرفی نمایند ، همانطور که انتظار می رود تا چینی ها نیز توسعه گونه تهاجمی j-20 را در دستور کارخود قراردهند . بن پایه صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9