سلام علیکم دو فرض اصلی 1- هواگردهایی مثل C-130J ارتفاع پروازی بیشینه ای در حدود 28000 فوت ( حدود 8 کیلومتر ) را دارند ) . فرض را هم می گذاریم که برای شلیک مهماتی مثل MOAB در حداکثر ارتفاع خودشون پرواز می کنند ( طبق داده نمای های موجود ، ظاهرا مواب از ارتفاع 6000 فوتی پرتاب میشود ) 2- فرض دوم هم براین هست که سطح تهدید از جنگ سال 1991 افزون ترشده//// بعنوان مثال ، این سطح از موشکهای دوش پرتابی مثل سام-16 ( ارتفاع درگیری 3500متر) رسیده به سامانه ای مثل رعد ( ارتفاع درگیری نزدیک به 22 کیلومتر ) ) خوب ، اگر این دوفرض را قبول داشته باشیم ، حتی در صورت ایجاد برتری هوایی توسط دشمن ، بازهم عاقلانه نیست که نیروی هوایی مقابل ، با علم به فعال بودن احتمالی این سامانه ها ، یک هواگردی مثل هرکولس را با 14-15 خدمه بفرستدجلو برای اجرای بمباران فرشی ( مگر اینکه با یک گروهی نظیر طالبان روبرو باشند که اصولا چیزی به اسم پدافند هوایی منسجم ، را در اختیار نداشته باشند ) 3- البته این نکته هم نباید فراموش شود که شما این مورد را بر علیه چه کسی قصد دارید استفاده کنید و با چه مهماتی . اگر مهمات شما یک چیزی شبیه به MOAB باشد ، نیازی به کاهش ارتفاع نیست ، چون دقت خاصی نیاز ندارد ولی با توجه به تصاویر ، دوستان ما دارند از مهمات آهنی سری مارک 82 یا مارک84 استفاده می کنند ، در نتیجه برای افزون تر کردن دقت ( حتی برای بمباران فرشی و باقصد اثر گذاری ) مجبورند ارتفاع پروازی را کاهش بدهند ( قطعا" ماجرای ساقط شدن میراژ نیروی هوایی را در شرق کشور توسط همین موشکها به یاد دارید ) و این یعنی قراردادن یک هواپیما و خدمه آن بصورت کاملا بی دفاع در برابرآتش دفاع هوایی چه عرض کنم ، شما برای تبدیل توپولف ها به بمب افکن ، باید اول فکری به حال تعبیه پایلون های خارجی برای مهمات ، سامانه های هدفگیری ، دفاع از خود ، جنگ الکترونیک و در نهایت خلبانی که حاضر باشد در عصر موشکهای فامد با این تابوت پرنده پرواز رزمی را انجام دهد بفرمایید ، ضمن اینکه اصل ماجرا ، یعنی قانع کردن فرماندهان ارشد به این نکته که جنگهای قرن 21 نیازمند " نیروی هوایی " هست ، خودش ماجرایی دیگر دارد . ضمن اینکه به نظرم توپولف-154 از ابتدا برای کاربری غیر نظامی تولید شد ، به همین دلیل ، تفاوت در نیازمندی ها ، قطعا" تفاوت در طراحی سازه و .... به همراه دارد و به همین سادگی نمیشود یک هواگرد غیر نظامی را به یک بمب افکن تبدیل کرد .

سلام علیکم مشکل ما در ایران ، این هست که سعی نمی کنیم مسائل را از دریچه خودش نگاه کنیم ، ( البته منظور جنابعالی و سایر دوستان نیست ) این سئوالی که فرمودید ، پاسخش در نظریات کلاسیک ژئوپلیتیک نهفته است . دهه 50 میلادی ، نقطه اوج جنگ سرد بود و هرآن ممکن بود که دو قدرت برآمده از جنگ با همدیگر در قالب جنگ هسته ای با هم گلاویز شوند ، این وسط هم بازار تئوریهای ژئوپلیتیکی داغ بود ( چون مستقیم به حوزه تحلیل و برآورد نظامی ارتباط پیدا می کرد و می کند ) همانطور که مشاهده می فرمایید ، نقشه تصویر فوق ، شباهت بسیار زیادی به نقشه مورد نظر شما دارد ، حجم فعالیتهای شدید مهندسی ایالات متحده در آلاسکا و همچنین قرارداد محرمانه با گرینلند به منظور استقرار ایستگاه های هشدار دهنده زمین پایه و ایجاد کریدورهای هوایی برای پرواز بمب افکن های دوربرد قاره پیما ، نشان از اهمیت این منطقه در گذشته و حال دارد . در حالی که روسها ، از دهه پنجاه تا کنون ، سرمایه گذاری محرمانه ای را برای ایجاد زیرساختهای نظامی در شمالی ترین منطقه روسیه انجام دادند و بعد از فروپاشی اتحاد شوروی و از دست دادن اروپای شرقی ( لهستان ، چکسلواکی ) و بخشی از جمهوری های بخش اروپایی ( اوکراین ، بلاروس ، لتونی ، لیتوانی ) ، عملا" تمام توجهات را به این سمت جلب کرده . پی نوشت : الکساندر دوسورسکی ، مشهورترین نظریه پرداز حوزه قدرت هوایی ( ارسال شده در اردیبشهت 1395)

خرسهای چهارموتوره جدید روسی برای نیروی هوایی تسلیح بمب افکن افسانه ای جنگ سرد به مهمات دورایستای Kh-101 ، قابلیت جدید برای ایجاد دسترسی فرامنطقه ای بنابر گزارشهای منتشر شده ، نیروی هوای ارتش روسیه ، بزودی چهارفروند بمب افکن سنگین ارتقاء یافته Tu-95MS را به سازمان رزم خود اضافه خواهد نمود و این رویداد ، بدان معنا است که روسها ، همچنان به سرمایه گذاری خود برای نوسازی و بهبود قابلیتهای رزمی این بمب افکن ها ادامه می دهند . گونه ای جدید این بمب افکن توربوپراپ ، به احتمال زیاد قابلیت حمل موشکهای کروز برد بلند Kh-101 وKh-102 را دارد که نمونه نخست به کلاهکهای متعارف و دومی به کلاهکهای هسته ای تاکتیکی ، مسلح خواهد شد . به گفته کارشناسان نظامی ، این موشکها که از سال 2012 وارد خدمت رزمی در ارتش روسیه شده اند ، بدلیل ارتفاع پروازی بسیار پایین و کاربرد مواد مرکب در بدنه موشکها ، بدشواری قابل کشف توسط رادارهای دفاع هوایی هستند. با این وصف ، در حالی که طراحی بمب افکن های های TU-95 به اواسط جنگ کره بازمی گردد ( نخستین پرواز 1952) ، طبیعی است که آسیب پذیری آن در برابر جدیدترین سامانه های پدافند هوایی ، بشدت افزایش پیدا نموده ، بالتبع قادر نخواهد بود تا به شیوه گذشته ، دست به اجرای عملیات تهاجمی زنند ، اما زمانی که به مهمات دورایستای دقیق مسلح شوند ، به یک چالش بسیار جدی برای شبکه های دفاع هوایی پیشرفته فعلی تبدیل می گردند. مهمات جدید محمول این بمب افکن ها (Kh-101 وKh-102) پس ازطی بروزرسانی های متعدد ، امروز از سامانه های ناوبری پیشرفته گلوناس بهره می برند که پایایی پروازی آنها را به 10 ساعت رسانده است . در نتیجه ، با توجه به سرعت مادون صوت و افزایش پایایی رزمی این موشکها ، تخمین ها حاکی از آن است که برد موثر آنها به 3000 کیلومتر رسیده ، در حالی که برخی از منابع معتقدند که نمونه هایی که قراراست به نیروی هوایی روسیه تحویل شود ، بردی برابر با 5000 کیلومتر خواهند داشت . بالتبع ، این قابلیت به بمب افکن های جوان شده روسی اجازه میدهد تا در یک فاصله ایمن ، اهداف متنوعی را در سراسر اروپا و حتی سرزمین اصلی ایالات متحده مورد اصابت دقیق قرار دهند ، هر چند برخلاف بمب افکن TU-160 که تمامی مهمات محمول را در درون دهلیزهای داخلی خود حمل می کند ، مهمات فوق الذکر ، بطور کامل بر روی پایلون های خارجی این بمب افکن نصب خواهد شد . بنابر اطلاعات انتشار یافته از منابع روسی ، بمب افکن های ارتقاء یافته نیروی هوایی ، به اویونیک کاملا جدید مجهز شده اند ، ضمن اینکه سامانه های مخابراتی و جنگ الکترونیک آن بصورت کاملا معنا داری برای مقابله با تهدیدات جدید ، مورد بروزرسانی قرار گرفته اند . ژنرال سرگئی کوبیلاش ، فرمانده فعلی هنگ بمب افکن های دوربرد نیروی هوایی روسیه ، معتقد است که بروزسانی این بمب افکن ها ، به گونه ای صورت پذیرفته که طول عمر خدمت رزمی آنها را بین 40-50 سال افزایش می دهد . وی در خصوص سامانه جدید نصب شده نیز معتقد است : " مجموعه ای سخت افزارهایی که برای این بمب افکن درنظر گرفته شد ، شامل سامانه های ناوبری پیشرفته ، سامانه های رادیویی داخلی و خارجی ، سامانه های ناوبری ماهواره ای ، سامانه های سیگنالی هوایی ، سامانه های دفاع از خود مدرن و سیستم های جنگ الکترونیک به روز شده است که به این هواگرد اجازه میدهد تا در شعاع رزمی افزون تری ، وارد عمل شود " در حال حاضر ، نیروی هوایی ارتش روسیه ، همزمان با این برنامه ، کار بروزرسانی بمب افکن های نیمه سنگین Tu-22M3M و همچنین راه اندازی مجدد خط تولید بمب افکن سنگین Tu-160M2 را در دستور کار خود قرار داده است که این امر توانمندی های تهاجمی برد بلند روسها را بشدت افزایش خواهد داد . بن پایه صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9 پی نوشت : تمامی تصاویر پستهای قدیمی این تاپیک مجددا" بازیابی گردید ...

پاسخ متقابل استقرار سامانه های بالستیک ضد کشتی DF-26 واکنشی جدی در برابر گشتهای رزمی ارتش ایالات متحده شاخه موشکی ارتش خلق چین در واکنش به استقرار شناورهای رزمی موشک انداز کلاس آرلی برک نیروی دریایی ایالات متحده در نزدیکی جزایر Parcel در دریای چین جنوبی ( که در شمار ادعاهای ارضی پکن در این حوزه دریایی قراردارد ) بخشی از توان موشکی بالستیکی خود را ( سامانه DF-26) که به شکل خاص توانایی انهدام شناورهای دریایی را بدین نیرو داده ، به موقعیتهای شلیک موجود در سواحل شمال غربی این کشور منتقل نموده است . با این وصف، تایید این مساله که آیا این استقرار بطور کامل صورت پذیرفته و یا اینکه موشکها و لانچرها هنوز در مرحله انتقال قراردارد ، هنوز نامعلوم است ، اما بنا بر اطلاعات مندرج در روزنامه دولتی گلوبال تایمز ، این سامانه های رزمی آماده اند تا از هر نقطه در سراسر نوار ساحلی این کشور ، اهداف معینی را رصد و منهدم نمایند . این درحالی است که قابلیتهای سیستم بالستیکی ضد کشتی DF-26 در مقایسه با همتای دیگر خود ، یعنی سامانه DF-21D کمتر شناخته شده است ، اما پیکربندی فوق الذکر با توجه به تحلیل های موجود می تواند در برد غیرقابل تصوری ، موجودیت شناورهای رزمی دشمن را در دریای چین جنوبی ، تهدید نماید . آدمیرال لو یوآن به گفته برخی تحلیلگران نظامی ، این استقرار ، تنها پس از آن صورت پذیرفت که جانشین آکادمی علوم نظامی ارتش چین ، آدمیرال لو یوآن پیشنهاد نمود که ارتش چین می بایست با دقت افزون تری ، برنامه ریزی های لازم را برای هدف قراردادن و انهدام شناورهای رزمی فعال نیروی دریایی ایالات متحده در منطقه در دستور کار خود قراردهد . براساس اطلاعات موجود ، سامانه بالستیکی DF-26 ، نخستین بار در سال 2015 وارد خدمت فعال رزمی در سازمان رزم نیروی موشکی چین گردید . این موشک برروی یک پیکربندی TEL قرارمی گیرد که حداکثر تحرک لازم رابرای آن فراهم می نماید . برخلاف گونه DF-21D که نقش ضد کشتی را که عموما" با شناسه " Carrier Killer" شناخته میشود را بر عهده دارد، سیستم جدید چینی ، به گونه ای طراحی شده که علاوه بر وجود ژن قدیمی ( حمله به شناورهای رزمی ) ، قابلیت حمله به اهداف زمینی را دارد. به همین دلیل ، غربی ها به این موشک چینی ، لقب قاتل گوام (Guam Killer) را داده اند که کنایه از توانایی این موشک برای حمله به تاسیسات نظامی ارتش ایالات متحده مستقر در جزیره گوام است . بااین وصف ، نوع کلاهکی که موشک فوق الذکر قادر به حمل آن است ، هنوز ناشناخته باقی مانده ، اما انتظار میرود که قابلیت حمل طیف متنوعی از کلاهکهای جنگی شامل نمونه های تاکتیکی هسته ای و متعارف را داشته باشد . به گفته برخی ناظران نظامی ، در اغلب موارد ، قابلیتهای DF-21 و DF-26 با هم مورد مقایسه قرارمی گیرد ، چرا که هردو سامانه فوق ، در نقش تاکتیکی و نه راهبردی مورد استفاده قراردارند . اما ماجرا از اینجا جالب میشود که ارتش ایالات متحده ، بدلیل مفاد قرارداد INF با اتحاد شوروی و سپس روسیه ، در خصوص شکل استقرار موشکهای بالستیک میانبرد ، هنوز سامانه ای مشابه با نمونه چینی را در حوزه ژئواستراتژیک شرق آسیا ، در اختیار ندارد . اما استقرار این سامانه ها درنوار ساحلی چین ، در حالی که برد این موشک ، به تقریب ، سراسر دریای چین جنوبی را در برمی گیرد ، حتی اگر این موشکها در یک فاصله ایمن ، در عمق خاک چین مستقر شده باشند ، یک سیگنال بسیار قوی برای ایالات متحده و همپیمانانش در خصوص جدی بودن قابلیتهای پکن در پاسخ به تحریکات احتمالی آینده ایالات متحده در منطقه بشمار می آید . در مقابل ، توانمندی های دفاع موشکی ارتش ایالات متحده که در گذشته ، قابلیت رهگیری و انهدام موشکهای کروز باسرعت بالای 3 ماخ را بصورت محدود در اختیار داشت ، اکنون برای مقابله با یک پیکربندی بالستیک که درسرعتهای بسیار بالا عمل میکند ، بسیار محدودتر شده است . از سویی دیگر ، حضور مستمر موشکهای چینی در دریای چین جنوبی ، به شکل قابل توجهی ، گستره منطقه ضد دسترسی (A2AD) ارتش چین را افزایش میدهد . بطور طبیعی ، انتظار میرود که این نمایش قدرت از سوی چینی ها ، همچنان ادامه پیدا کند ، بدلیل اینکه پکن ، همچنان در کنار افزایش توان هوایی خود ، توسعه موشکی را در دستور کار قرار داده است . بن پایه صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

سلام علیکم غیر کاربردی هست ( حداقل با توجه به تهدیدات موجود ) 1- هرکولس های نیروی هوایی به دهه پنجم دوره کاری خودشون نزدیک میشوند ، بدون اینکه ارتقاء خاصی را در حوزه بدنه ، پیشرانه ، اویونیک ، افزایش طول عمر بدنه ، نصب سامانه های چف و فلر و اقدامات ضد عمل الکترونیک پیشرفته ، بخودشون ببینند ( حداقل تا جایی که اطلاع داریم و اطلاعات در دسترس عموم قرار دارد ) 2- فلسفه طراحی هرکولس ، ترابری تاکتیکی در میدان نبرد هست ( در اصطلاح اسب بارکش نیروی هوایی ) ، هر چند اصل جنس بعدها تغییر کاربری پیدا کرد و به نمونه AC-130 تبدیل شد ، اما ، نقطه ضعف شدید این هواگردها را شما میتوانید در جنگ 1991 پیدا کنید اگر تلفات هرکولس را تا سال 1990 به اصطلاح فاکتور بگیریم ، ضعف اصلی این هواگردها در 31 ژانویه 1991 در جریان نبرد الخفجی مشخص شد در این تاریخ ، یکفروند هرکولس ( گان شیپ) AC-130H ارتش ممالک متحده به رجیستر 69-6567 ، برفراز آسمان کویت ( احتمالا") هدف یک تیر موشک سام-7 استرلا ارتش عراق قرار گرفت و 14 خدمه آن کشته شدند . حالا این نسخه ای که ساقط شد ، نمونه رزمی و مسلح هرکولس بود که قطعا" سامانه های دفاعی و اقدام متقابل را هم داشت ولی هرکولس های نیروی هوایی ، احتمالا" از حداقل سامانه های مورد نیاز برای ایفای این نقش در محیطی که به مراتب از جنگ 1991 خطرناکتر شده ( بواسطه گستردگی سامانه های تسلیحاتی زمین به هوای دوش پرتاب و حتی تبدیل موشکهای هوا به هوا به نمونه زمین به هوا " نظیر آنچه که در یمن مشاهده کردیم " برخوردار نیستند ( براساس گمانه زنی های موجود ) و این آسیب پذیری آنها را در برابر تهدیدات زمین پایه ( در حداقل شرایط ) افزایش میدهد ) پی نوشت : این را در نظر داشته باشید که ناوگان هرکولس های ما از ابتدای دهه 60 شمسی ، هیچ کمک مستقیمی از شرکت سازنده برای افزایش قابلیتهای آن دریافت نکرده و به نظرم مقایسه آن را با برنامه های سایر کشورها که دسترسی مستقیم به شرکت سازنده دارند ( بلحاظ تجهیز هواگرد برای ایفای این ماموریتها ) یک مقداری با احتیاط بیشتری باید صورت بگیرد .

سلام علیکم تنها موردی را که تا الان دیدم ، روسها بودند که برای آموزش بمباران خدمه بلک جک از یک نمونه خاص TU-134UBL مجهز به دماغه این بمب افکن استفاده می کردند . این توپولفهای 154 را همون نقش آتش نشان را اجرا کنند ، به نظرم کافی هست

تحویل جدیدترین پوششهای ضد گلوله به ارتش هندوستان به گفته وزیر دفاع هند ، دکتر سوباهش بهامر ، ارتش هند بزودی نسل جدیدی از پوشش های ضد گلوله bulletproof jackets (BPJs) خود را تحویل خواهد گرفت . این مقام مسئول ارشد دفاعی در پاسخی کتبی به یکی از اعضای مجلس نمایندگان هند ، چنین اعلام نمود که در ماه های اخیر ، قراردادی با یک تولید کننده بومی برای خرید حداقل 186138 فقره پوشش ضد گلوله برای ارتش هند به امضاء رسیده است که تحویل آن از آوریل 2019 آغاز خواهد شد . وزیر دفاع هند ، دکتر سوباهش بهامر وی در بیانیه ای رسمی که توسط وزارت دفاع هند منتشر گردید ، اعلام نمود که خرید یا تولید تجهیزات دفاعی یک فرآیند مستمر براساس تهدیدات موجود ، تغییرات در فناوری نظامی و همچنین افزایش منابع موجود با هدف حفظ آمادگی نیرو های مسلح و تجهیز آن به پیشرفته ترین سامانه های رزمی در دسترس صورت می گیرد . براساس اطلاعات موجود ، سازنده این پوشش های ضد گلوله که شرکت هندی SMPP بشمارمی آید ، مدعی است که این پوشش ها بصورت کاملا" ارگونومیک طراحی شده و میتواند حفاظتی 360 درجه ای رابرای عناصر پیاده نظام در برابر پرتابه های از جنس هسته فولاد سخت که در سناریوهای رزمی بعنوان مبناء قرارداده می شود ، فراهم نماید . این قرارداد به گفته منابع داخلی هند ، در آوریل 2018 و تحت برنامه وزارت دفاع هند ، با شناسه "Make in India" میان دوطرف به امضاء رسید . تحلیلگران نظامی معتقدند که استاندارد این پوشش های حفاظتی که توسط نیروهای مسلح هند مورد استفاده قرار خواهد گرفت ، مطابقت کاملی با استاندارد سطح 3 National Institute of Justice (NIJ) دارد . با این حال ، به نقل از یک مدیر اجرایی وزارت دفاع هند ، این مجموعه تا کنون استانداردی را برای پوشش های حفاظتی پیاده نظام طراحی ننموده و تا حال حاضر ، قراردادهای امضاء شده برای خرید این تجهیزات ، صرفا" براساس نیازهای نیروی درخواست کننده این تجهیزات بوده است . علیرغم این وضعیت ، گزارشاتی در دست است که نشان میدهد ارتش هند بزودی از نخستین استاندارد بومی خود در حوزه تجهیزات حفاظتی پیاده نظام ، رونمایی خواهد نمود . پی نوشت : 1- اهمیت تعریف استاندارد بومی برای تولید تجهیزات در رسته های مختلف ، بتدریج از جایگاه ویژه ای در ارتشها برخوردار می گردد و شایسته است تا این مساله در کشور نیز مورد توجه قرار بگیرد . 2- خرید یا تولید تجهیزات دفاعی یک فرآیند مستمر براساس تهدیدات موجود ، تغییرات در فناوری نظامی و همچنین افزایش منابع موجود با هدف حفظ آمادگی نیرو های مسلح و تجهیز آن به پیشرفته ترین سامانه های رزمی در دسترس صورت می گیرد . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

جمرات مشخصات بمب هواسر هدایت شونده جمرات: وزن کل: ۱۷ کیلوگرم وزن خالی: ۱۲ کیلو گرم وزن سرجنگی: ۵ کیلوگرم نوع هدایت: اینرسی حداقل سرعت رهاسازی: ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت پرنده حامل: بالگرد و جایروپلن حداکثر سرعت برخورد: ۲۵۰ کیلومتر بر ساعت نوع ناریه: به انتخاب کاربر میزان انحراف در رها سازی: مثبت / منفی ۱۰ درجه طول: ۱ متر برد: ۶ تا ۸ کیلومتر منبع : روابط عمومی سپاه

شارل دوگل ، از هشداردهنده های زود هنگام هوابرد تا پیشرانش هسته ای ارزیابی توان رزمی ناوهواپیمابر نیروی دریایی ارتش فرانسه شارل دوگل ، تاج سلطنتی نیروی دریایی ارتش فرانسه از گذشته های دور تا کنون ، کشورهای اروپایی از نیروی دریایی بعنوان یک ابزار قدرت برای اعمال سیادت بر بیش از دو سوم محیط کره زمین استفاده و در این میان ، دو کشور بریتانیا و پس از آن فرانسه ، پرچمدار استفاده از نیروی دریایی در این حوزه جغرافیایی بشمار می آمدند. بااین وصف ، از اواخر دهه هفتاد میلادی و کاهش نسبی تنش ها میان دو بلوک شرق و غرب ، نیروی دریایی سلطنتی با خارج کردن حامل های شناور هواپیمابر کلاس Audacious ( در محدوده وزنی 50000 تُن ) از خدمت و همچنین لغو زودهنگام برنامه حامل های شناور هواپیمابر کلاس Queen Elizabeth در این سالها ، نیروی دریایی فرانسه ،تبدیل به یک نیروی بی رقیب دراین حوزه جغرافیایی گردید ، چرا که تنها دارنده شناورهای هواپیمابر در مقیاس استاندارد بود . اچ.ام.اس ایگل از کلاس Audacious اما نیروی دریایی فرانسه از اواخر سال 1994 و پس از مدتها کش و قوس ، موفق شد تا جدیدترین شناورهواپیمابر خود با شناسه "شارل دوگل" را که میتوانست جتهای رزمی بال ثابت سنگین تری را به دریا ببرد ، وارد خدمت رزمی نمود . این شناور جدید که یک ابرحامل رزمی در کلاس نیمیتز (Nimitz Class) قابل طبقه بندی بود ، در حدود 40000 تُن وزن داشت که در مقایسه با همتای آمریکایی اش ، سبک تر به نظر می رسید و بالتبع قابلیتهای محدود تری را ارائه می نمود . علیرغم این وضعیت ، این ناوهواپیمابر، تنها شناوررزمی عملیاتی مجهز به سامانه پرتاب هواگردهای رزمی (catapult) ( مشابه آنچه که در شناورهای کلاس نیمیتز برای کوتاه نمودن فاصله متعارف جت برخاست از روی باند، مورد استفاده قرار می گرفت) خارج از سازمان رزم نیروی دریایی ایالات متحده بشمار میرفت که بدان توانایی پرتاب جتهای بال ثابت سنگین را میداد . در مقایسه ، اگر سامانه پرتاب الکترومغناطیسی جدیدترین ترین ناوهواپیما بر نیروی دریایی آمریکا( یو اس اس جرالد فورد-USS Gerald Ford- که بلحاظ حجم سامانه های مورد نیاز و تولید انرژی بیشتر برای پرتاب هواگردها ، فناوری بهینه ای به نظر میرسد ) بعنوان مبناء در نظر گرفته شود ، سیستم پرتاب بخار حامل شناور شارل دوگل ، مزیتهای قابل توجهی را نسبت به عرشه پرتاب زاویه دار حامل های هندی (INS Vikramaditya) و روسی (Admiral Kuznetsov) که محدودیتهای وزنی ( حداکثر وزن رزمی برای برخاست از روی عرشه ) قابل توجهی را برای جتهای رزمی بال ثابت به همراه دارد ، ارائه می دهد . سمت راست ( آدمیرال کوزنتسف ) و سمت چپ ( یو اس اس جرالد فورد) بدین ترتیب ، با لغو برنامه ابرحامل شناورهواپیمابر کلاس Ulyanovsk برای نیروی دریایی روسیه به سال 1992 که قرار بود به یک سامانه پرتاب مشابه آمریکایی مجهز شود ، ناوهواپیمابر شارل دوگل جایگاه ویژه ای را درمیان شناورهای غیر آمریکایی این کلاس بدست آورد ، هر چند این جایگاه ویژه با انتشار خبر مربوط به سرمایه گذاری نیروی دریایی ارتش ایالات متحده و نیروی دریایی ارتش چین برای توسعه فناوری EMALS ، می توان گفت که شناور فرانسوی ، در آینده ، سخت افزاری از رده خارج محسوب خواهد شد . از سویی دیگر ، درصورتی که جنبه مثبت وضعیت مورد توجه قرار داشته باشد ، سامانه منجنیق شارل دوگل ، نه تنها قادر است تا جتهای رزمی را با صورتبندی تسلیحاتی سنگین تر (شامل مهمات و مخازن سوخت خارجی برای افزایش برد و مرگ آوری ) به پرواز در آورد ، بلکه این سامانه ، می تواند هواگردهای پشتیبانی سنگین و تخصصی تر ، نظیر سیــستم پیش اخطارهوابرد E-2 Hawkeye را نیز بدون نیاز به تغییرات آنچنانی ، به هوا پرتاب نماید . در باب اهمیت سیستم های پیش اخطار هوابرد نیز این مساله قابل یاد آوری است که علاوه بر نیروی دریایی ایالات متحده بعنوان کاربر اصلی و نیروی دریایی فرانسه ، نیروی دریایی چین نیز درصدد است تا هواگردهای KJ-600 را برای ناوهواپیمابر خود ، بهینه سازی نماید . این درحالی است که قدرت های درجه دوم دریایی ، نظیر بریتانیا ، روسیه ، هند نیز از این سامانه ها بشکل محدودتر ( در قالب بالگردهای حامل سیستم های هشداردهنده هوابرد ) استفاده می نمایند و کشورهایی نظیر ژاپن و ایتالیا نیز بدلیل محدودیت های وزنی حامل های شناور خود ، عملا" فاقد این تجهیزات هستند . با این حال ، اهمیت هواگردهایی نظیر Hawkeye فراتر از تصورات موجود است ، چرا که نه تنها به شناور رزمی خودی اجازه می دهد تا قبل از رسیدن مهاجمان به برد شلیک مهمات محمول خود ، ازسمت و ارتفاع و جهت پرواز آنها مطلع شوند ، بلکه می توانند با کسب اطلاعات و پایش صحنه نبرد ، کارائی هواگردهای رزمی خودی را به حداکثر خود برسانند . بدین سان ، رادار قدرتمند نصب شده روی هواگرد Hawkeye با توجه به قابلیت کشف 40-100 هدف هوایی و سطحی بصورت همزمان ، مزیتهای قابل توجهی را در اختیار کاربرانش قراردهد . میزان رضایت نیروی دریایی فرانسه ازز این هواگرد به اندازه ای است که گونه پیشرفته تر آن ، (E-2D) را سفارش داده که تا اواسط 2020 به این نیرو تحویل داده خواهد شد . اما بر خلاف تصورات ، در حالی که سامانه فلاخن این ناوهواپیمابر ، یک مزیت عمده برای به حداکثر رساندن توانایی رزمی محسوب میشود ، اما تسلیحات قابل حمل توسط هواگردهای فرانسوی به مرور زمان ، تبدیل به چالش اساسی برای نیروی دریایی فرانسه می گردد . بعنوان مثال ، در حالی که جتهای رزمی آمریکایی (AIM-120C ) روسی ، چینی و هندی (R-77، R-27ER و PL-12 ) ، از مهمات هوا به هوای پیشرفته دوربرد ( بردی فراتر از 100 کیلومتر ) فوق الذکر بصورت عملیاتی استفاده می کنند ، جتهای رزمی محمول ناوهواپیمابر شارل دوگل صرفا" می بایست بر موشکهای هوابه هوای با برد کوتاه تری نظیر MICA اتکاء داشته باشند . مضاف براینکه شناور فرانسوی ، با مشکلات بسیاری در حوزه تجهیزات پیشرانش روبرو است و با توجه به خروجی بسیار پایین راکتور هسته ای این ناو ، گمانه زنی هایی برای پایان دادن زودهنگام به خدمت عملیاتی این شناور شنیده میشود . در حوزه رزم هوایی ، فقدان هواگردهای رزمی با قابلیت های مشخص پنهانکاری نظیر F-35C یا J-15 ، موجب خواهد شد تا در آینده ، از میزان اثر گذاری این شناور در میادین نبرد دریایی کاسته شود ، ضمن اینکه با توجه به هزینه های سرسام آور توسعه جتهای پنهانکار ، درصورت تصمیم دولت فرانسه جهت اضافه نمودن این فناوری به سازمان رزم ارتش ، به احتمال زیاد ، تنها گزینه دردسترس ، خرید خارجی خواهد بود ، هرچند تحلیل ها نشان می دهد که پاریس تمایل چندانی برای این کار ندارد . علیرم تمامی محدودیتهای موجود ، ناو هواپیمابر شارل دوگل ، هم اکنون نماد نیروی دریایی فرانسه محسوب میشود و از یک نظر ، عملیاتی نگاه داشتن آن ، نشاندهنده جایگاه فرانسه بعنوان یک قدرت جهانی و دست بلند این کشور برای اجرای عملیات رزمی در سراسر کره خاکی است . بنابراین ، با توجه به پایین بودن احتمال بروز یک جنگ در برابر یک کشور با قدرت نظامی مشابه ، فرانسه به مانند سایر کشورهایی اروپایی ، همچنان در پوشش دفاعی ایالات متحده قرار خواهند داشت و این قدرت دریایی ارتش ایالات متحده است که سیادت دریایی را برای کشورهای غربی به ارمغان می آورد . در درازمدت نیز ، نیروی دریایی فرانسه برای افزایش قدرت دریایی خود ،احتمالا" برنامه های منطقی تری نظیر بررسی خرید یا طراحی شناورهایی در کلاس Queen Elizabeth را برای جایگزینی شارل دوگل ،در دستور کار خود قرار خواهد داد . بن پایه صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9

دریاسالار سخن می گوید هوراشیو نلسون 9 اکتبر 1805، در حال آموزش فرماندهان نیروی دریایی سلطنتی " کاپیتانی که کشتی خود را موازی کشتی دشمن قرارمیدهد ، فرصت جبران هیچ اشتباهی را ندارد .................................."

افقی جدید برای نیروی دریایی هند معرفی گونه دریاپایه جنگنده بومی "تجاس" برای ناوهواپیمابر/بالگرد بر INS Vikramaditya مجموعه صنعت هوایی نظامی هند بدنبال مجموعه ای از آزمایشات مستمر و ناموفق پروژه جنگنده بومی ( تجاس) که نیروی دریایی این کشور را مجبور نمود تا راهبرد خود را بصورت پی درپی تغییر دهد ، اکنون در حال برنامه ریزی جهت اعمال تغییراتی مهم جهت راه اندازی مجدد برنامه جت تک موتوره دریاپایه برای اجرای عملیات در آبهای آزاد از روی حامل های شناور خود است . اگر چه برنامه تولید انبوه نمونه زمین پایه این جت بومی درطول چند دهه گذشته با فرازو نشیب فراوانی روبرو شده و هنوز در خط تولید انبوه قرارنگرفته ، اما توجه به تلاش های مسستمر ارتش هند برای توسعه یک جنگنده رزمی سبک زمین پایه ، باعث شده تا استراتژیستهای هندی ، بتدریج بررسی یک جت رزمی دریاپایه را در دستور کار خود قراردهند ، هر چند این مساله در آینده نزدیک به چالش های غیر قابل پیش بینی مواجه خواهد شد . بااین وجود ، به نظر می رسد نیروی دریایی ارتش هند با ارائه دو بروزرسانی ، قصد دارد تا یک گونه خاص از این جت سبک را به قابلیت بلند شدن از روی سکوی پرتاب زاویه دار شناور بالگرد بر/ هواپیمابر INS Vikramaditya که تنها حامل رزمی موجود در نیروی دریایی این کشور است ، مجهز نماید . پرواز نخستین نمونه تجاس ازروی این حامل شناور نشان میدهد که نیروی دریایی هند ، همچنان اعتقاد محکمی به پتانسیل های برنامه جت بومی خود دارد و به همین دلیل سرمایه گذاری بیشتری را برای توسعه نمونه دریاپایه تجاس خواهد نمود . براساس اطلاعات منتشر شده ، نمونه دریایی تجاس در حالی نخستین پرواز خود را از روی شناور هندی به ثبت رساند که به مخازن سوخت خارجی و دو تیر موشک کوتاهبرد روسی R-73 مجهز بود . INS Vikramaditya بالتبع در نگاه نخست ، این آرایش رزمی ، نشاندهنده محدودیتهای اولیه در جت هندی است ، اما به اعتقاد کارشناسان هندی ، این رویداد ، یک قدم رو به جلو برای نیروی دریای محسوب میشود . از یک نظر ، موشک هوا به هوای R-73 یکی از سبکترین موشکهای هوابه هوای موجود در فهرست موجودی نیروی هوایی هند بشمار می رود و درصورتی که تجاس در نهایت امر وارد خدمت گردد ، برای اجرای ماموریتهای محوله می بایست به مهمات سنگین تری مسلح گردد . این موشک روسی ، در آخرین گونه های در خدمت خود ، برد درگیری 30 کیلومتر با سرعت 2.5 ماخ را به ثبت رسانده که در مقایسه ، تنها 50 درصد برد سنگین ترین موشک هوا به هوای موجود در نیروی هوایی این کشور را پوشش میدهد . با این حال ، اگر نمونه درپایه تجاس وارد خدمت شود ، نه بعنوان یک جت رزمی مستقل ، بلکه بعنوان یک مکمل سبکتر برای جتهای دو موتور MIG-29K نیروی دریایی که هم اکنون برروی شناورهای NS Vikramaditya و حامل سبکتر INS Vikrant مورد استفاده قرار می گیرد ، مورد توجه قرار خواهد گرفت . هر دو شناور فوق الذکر ، از یک سامانه مشابه پرتاب هواگردهای رزمی ، مشابه آنچه تستهای گونه درپایه تجاس برروی آن صورت گرفته بهره می برند . توجه نیروی دریایی هند به این برنامه تا اندازه ای است که فرماندهان این نیرو بدون پرده پوشی ، از علاقه مندی خود برای استفاده از این جت رزمی سبک بر روی حامل دریایی آینده خود (INS Vishal) که هم اکنون در دست طراحی است ، صحبت می کنند . این درحالی است که فلسفه طراحی این شناور رزمی هندی ، بیشتر برروی استفاده از جتهای فرانسوی Rafale M یا F/A-18 متمرکز شده و هواگرد آمریکایی ، بدلیل ویژگی های فوق العاده و همچنین مزیتهای برتر نسبت به محصول فرانسوی ، در اولویت قراردارد ، اما هندی ها ، نیم نگاهی به پروژه تجاس دریاپایه نیز دارند . به گفته کارشناسان نظامی ، علت تمایل نیروی دریایی هند به جنگنده های غربی ، کمبود تجربه روسها در طراحی جتهای دریاپایه سنگین با قابلیت پرواز از روی حامل دریایی به کمک منجنیق (catapult) است . طبیعتا" اگر نیروی دریایی هند سامانه منجنیق مشترک را برای جتهای آمریکایی در دست طراحی داشته باشد ، تجاس درپایه ، یک مکمل سبک رزمی کم هزینه برای جتهای غربی خواهد بود . پی نوشت : 1- نکات جالبی در پروژه تجاس وجود دارد . صنعت هوایی هند ، اورهال گونه های مختلفی از جتهای غربی و شرقی را تجربه و حتی یک پروژه نیمه بومی را هم کلید زده ( مصداق اعتماد به توان داخلی ) ولی همچنان برای تقویت قدرت هوایی اش ( زمین پایه و دریاپایه ) ، اقدام به خرید خارجی کند . 2- نیروی هوایی هند ،علیرغم دریافت کمکهای متعدد در این برنامه از منابع خارجی ، تجاس را همچنان یک جنگنده مکمل ( و نه مستقل ) تعریف نموده که این مساله در نوع خودش و در مقایسه با تلاش های داخلی ایران برای تعریف پروژه های موجود در قالب جتهای رزمی مستقل ، قابل توجه به نظر می رسد . 3- شاید مرور تجربه هندی ها در تعریف پروژه های بومی و در عین حال ، توجه به بروزرسانی ناوگان هوایی اش با خرید خارجی، الگوی خوبی برای ما باشد . بن پایه صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9

تصحیح شد . متشکرم ]

پرتابه های فراصوت برای آتشبارهای پدافند هوایی اس-400 چین کلید طلایی برای بازپسگیری تایوان براساس اطلاعات غیر رسمی موجود ، شاخه موشکی ارتش آزادیبخش خلق چین در حال مقدمه چینی برای اجرای آزمایش آخرین گونه مهمات زمین به هوای فراصوت دوربرد خود بر روی سامانه های پدافند هوایی اس-400 که در سالهای اخیر به سازمان رزم این نیرو اضافه شده است ، می باشد . در حالی که ارتش چین از ابتدای دهه 90 میلادی ، سامانه های پدافند هوای قدرتمندی را از در شبکه دفاع هوایی خود بکار گرفته ، اما پس از تجزیه و تحلیل شیوه اجرای حملات ضربتی توسط نیروی هوایی ارتش ایالات متحده بر علیه عراق ( 2003- 1991) و یوگسلاوی (1993) ، فرماندهان ارشد این نیرو مصمم شدند تا حد امکان ، آخرین فناوری های موجود دفاع هوایی قابل تهیه ( که طبیعتا" سیستم دفاع هوایی اس-400 روسی بود ) را با قابلیتهای پیشرفته تر بخدمت گیرند . بدین سان ، با اضافه شدن این سخت افزار جدید به گردان های دفاع هوایی مسلح به سامانه های بومی HQ-9A و HQ-9B و همچنین سه نمونه از پیشرفته ترین سامانه های اس-300 ( شامل PMU, PMU-1 و PMU-2 ) ، ساختار پدافند هوایی این کشور استحکام افزون تری یافت ، هر چند در گذشته ، تعداد محدودی از سامانه های قدیمی تر روسی نظیر اس-200 در اختیار این نیرو قرار داشت ، اما بدلیل تغییر شرایط رزمی ، از حضور در نوک پیکان دفاع هوایی چینی ها کنار گذاشته شد . سامانه دفاع هوایی زمین پایه S-400 که در ابتدا با شناسه S-300PMU-3 شناخته می شد ، به تقریب حسگرها ، سامانه های جنگ الکترونیک و مهمات متعارف خود را از بدو ورود به خدمت عملیاتی ، بصورت کامل در اختیار داشت ، هرچند چینی ها تصمیم گرفته بودند تا با توجه به نیازمندی های روز افزون خود ، تغییرات لازمه را روی آن اعمال نمایند . از جمله این تغییرات ، اجرای تست غیر رسمی با استفاده از مهمات جدید بر علیه یک هدف شبیه سازی شده در یک فاصله 250 کیلومتری بود که گفته میشود با موفقیت همراه بوده است . اما آنچه که این آزمایش را در مقایسه با تستهای متعارف ویژه ساخته ، برد رهگیری آن نبود ، بلکه سرعت پرتابه تست شده بشمارمی آمد که گفته میشود نزدیک به 9 ماخ اندازه گیری شده است . بدین ترتیب ، سرعت فوق الذکر به موشک اجازه میدهد تا هدفهای متخاصم با سرعت بالا از قبیل موشکهای بالستیک را با درصد موفقیت بیشتری منهدم نماید ، ضمن اینکه امکان سرنگونی جتهای رزمی دشمن نیز بالتبع افزایش خواهد یافت . سیستم دفاع هوایی اس-400 ، در گونه استاندارد خود ، حداقل از دو پرتابه اصلی ( شامل مهمات 48N6DM/48N6E3و40N6E) برای درگیری با اهداف متخاصم در یک برد موثر به شعاع 250 کیلومتر استفاده می کند . مهمات نخست به گونه ای طراحی شده که هدف رهگیری شده را در یک برد 250 کیلومتری با سرعتی در حدود 14 ماخ و بصورت آشیانه یابی نیمه فعال ردگیری می نماید ، در حالی مهمات دوم ، با یک افزایش برد قابل توجه می تواند در صورت مساعد بودن تمامی شرایط ، هدف مورد نظر را در برد 400 کیلومتری مورد اصابت قرار دهد ، چنانکه شرکت سازنده مدعی است موشک مذکور قبل از رسیدن به هدف ، به ارتفاعی بالاتر از اتمسفر صعود کرده و سپس بسمت هدف شیرجه میزند . این ویژگی به مهمات 40N6E اجازه میدهد تا اهداف متخاصم را در بردی فراتر از افق و در ارتفاع پروازی کمتر از 5 متر منهدم نماید . موشک مذکور به یک سامانه هدایت آشیانه یاب ترکیبی نیمه فعال و فعال مجهز بوده در این حوزه ، به تقریب همتایی به خود نمی بیند . این در حالی است که بنابر ادعای ارتش چین ، این نیرو شمار قابل توجهی از آتشبارهای اس-400 را به کشور سازنده سفارش داده ، اما این نکته که آیا چینی ها موفق شده اند موشک 40N6E را نیز در اختیار گیرند یا خیر ، هنوز در هاله ای ابهام قرار دارد ، چنانکه کارشناسان نیز معتقدند که هنوز استفاده از مهمات استاندارد روسی در این سامانه ها ، مشخص نشده است . برد موثر درگیری سامانه های اس-400 چینی بااین وصف ، توجه به آزمایش اخیر ارتش ،برخی گمانه زنی ها حاکی ازآن است که ارتش چین قصد ندارد تا از توانمندی های رزمی خود را بطور کامل ، در معرض دید قراردهد و به جای استفاده از مهمات جدید ، همچنان از موشکهای قدیمی تر در آزمایشات میدانی خود استفاده می کند . به اعتقاد ناظران نظامی ، با اتمام استقرار سامانه های اس-400 ، این سخت افزارجدید ، مکمل سیستم های پدافند هوایی بومی HQ-16 ، HQ-17 خواهند بود ، در حالی که آتشبارهای دفاع هوایی بردبلندتری نظیر HQ-9B به همراه عملیاتی شدن حسگرهای پیشرفته برای کشف هواگردهای پنهانکار ، قابلیت شلیک و هدایت بیش از 160 تیر موشک به شکل همزمان ( بیشتر از دو برابر سلف خود S-300PMU-2 ) را در اختیار شبکه پدافندی چین خواهد گذاشت که یک دارایی ارزشمند برای دفاع از قلمرو هوایی این کشور است . به گفته کارشناسان نظامی ، تطبیق پذیری این ساختار تا جایی است که در فهرست اهداف این شبکه ، طیف متنوعی از اهداف شامل موشک های بالستیک ، کروز ، جتهای رزمی بال ثابت ، بالگردها قرار می گیرد . بنابراین ، درصورت ورود گسترده مهمات 40N6E به سازمان رزم ارتش چین ، این موشک به یک مکمل ارزشمند در کنار نسل جدید ناوگان نیروی هوایی تبدیل شده و این خود ، استراتژی دفاعی تایوان را به شکل جدید به چالش خواهد کشید . صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9 بن پایه

بارکِش توپخانه بوسینگ KZW 1800 باظهور توپخانه و متعاقب آن توپخانه سنگین در جنگهای مدرن ، یکی از چالش های مصیبت بار ارتشها ، جابجایی قطعات ( در اینجا معادل قبضه ها ) توپخانه بود که این خود ، سرآغاز طراحی و تولید بارکِش ( تراکتور / کِشنده ) سنگین برای جابه جایی سریع یگان های آتشبار سنگین گردید . هاینریش بوسینگ ، به سال 1903 نخستین پایه های شرکت خود را در برانشویک آلمان بنا نهاد و اولین محصول این شرکت ، یک کامیون سنگین به وزن 2تُن بود که از یک پیشرانه بنزینی 2 سیلندری و سامانه انتقال نیروی حلزونی بهره میبرد . طراحی موفق این خودرو باعث شد تا تولید تحت امتیاز آن در اتریش ، مجارستان و بریتانیا نیز دنبال شود . در مجموع تا قبل از آغاز جنگ بزرگ ( 1918-1914) شرکت بوسینگ کامیون های سنگین در کلاس 5 تا 11 تَن را با پیشرانه 6 سیلندر به مشتریان تحویل میداد . با این حال ، کار مطالعاتی بر روی تراکتور (کِشنده ) KZW 1800 از ماه های قبل از شروع جنگ ، در نتیجه یک همکاری مشترک میان این شرکت و ستاد کل ارتش امپراطوری با هدف افزایش سطح تحرک یگانهای توپخانه ارتش قیصر آغاز گردیدکه نتیجه این همکاری بسیار نزدیک، کِشنده KZW 1800 (KZW = Kraftzugwagen ) شد . این طرح به مانند گونه های تولید شده غیر نظامی شرکت بوسینگ ، از یک پیشرانه شش سیلندر بقدرت 90 اسب بخار استفاده می نمود . این محصول که به شکل انبوه در بازه یکساله 1917-1916 تولید شد ، پیکربندی یکپارچه ای را شامل می گردید که خدمه درمیانه آن جای میگرفتند . دربرخی از نمونه های تولیدی نیز بخش انتهایی این خودرو به محفظه حمل مهمات اختصاص پیدا کرده بود . شاید علت اهمیت یافتن چنین تجهیزاتی ، ناشی از تجربیات ارتش آلمان در استفاده موثر از آتش توپخانه و نیازمندی واحدهای نیروی زمینی به خودرویی که بتواند سریعتر از راه آهن و چهارپایان ، توپهای سنگین Mörser کالیبر 210 م.م را در جبهه جابه جا کند ،بود . صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9 پی نوشت : این شرکت بعدها با گروه صنعتی معظم MAN ادغام گردید .

خواهش می کنم ، لطف دارید در خصوص عملیات کربلای4 ، به نظرم روی چند محور مشخص باید متمرکز شد 1- امکان مطلع شدن ارتش عراق از سمت کشورهای ذینفع 2- ضعف مطلق در طراحی مانور و استفاده از تاکتیکهایی که برای دشمن شیوه اش مشخص شده بود 3- ضعف اطلاعاتی خودی 4- غرور ناشی از موفقیت در عملیاتهای قبلی 5- شرایط سیاسی داخلی ( که کردزمن ان را در کتابش مختصر توضیح داده ) و اختلاف میان سران کشور در خصوص شیوه ادامه جنگ ============ با احترام تام و تمام در خصوص این مطلب که تا حال حاضر هیچ اطلاعات خاصی در مورد ان منتشر نشده ، صرفا" به یک مورد خاص اشاره می کنم : یک نویسنده ای بود که قصد داشت در خصوص شهید هاشمی ( فرمانده قرارگاه تاکتیکی نصرت ) کتابی بنویسد . این شخص در مصاحبه با یکی از خبرگزاری ها این شکلی شرح داد که وقتی برای مصاحبه باهمرزمانش ، قصد گرفتن زمان برای گفتگو را می کرد ، به شکلی تلویحی مخالفت میشد ، چون تا قبل از پیدا شدن پیکر این شهید ، یکسری از نزدیکترین دوستانش معتقد بودند که این شهید به عراقی ها پناهنده شده و از این دست مطالب ، وقتی واقعیت ماجرا روشن شد ، همین بنده گان خدا ، آمدند زیر تابوت شهید هاشمی را هم گرفتند و .... کتاب «راز گمشده مجنون» در نتیجه تا زمانی که اطلاعات درستی در این زمینه منتشر نشده ، روی این ادعا نمی شود تحلیل کرد ضمن اینکه با توجه به این مطلب "..........اما پس از چند ماه کار و برنامه ریزی، اجرای عملیاتی با نام کربلای 4 به دلیل لو رفتن توسط فرد خبیثی که بعدها پناه شد، با شکست مواجه شد.............." نشان میدهد که بند3 محورهایی که ذکر شد ، می تواند موضوع خوبی برای کنکاش باشد ------------- حالا برای درک وضعیت ما و عراق در سال مورد بحث (1986 ) میزان خریدهای تسلیحاتی دو طرف را به شکل نمودار برای ثبت در میلیتاری تقدیم می کنم ارقام به میلیون دلار مرجع اطلاعات : گزارش شماره 888-352 مورخ 9 ماه مه 1988 ، به نقل از The Lessons Of Modern War, Vol. 2: The Iran-Iraq War

سلام علیکم با توجه به اینکه قرار شد تحلیل ها براساس مستندات باشد : 1- کتاب Saddam generals صفحه 177 مصاحبه کوین ام وودز با سرلشکر میسر الطرفه العبیدی : .......... در سال 1986 میزان استفاده تان از اطلاعات خارجی که امریکایی ها ، فرانسوی ها و روسها برایتان تامین می کردند بسیار زیاد بود ، نحوه استفاده از انها چگونه بود ؟ جواب : سازمان اطلاعات امریکا ، پیش از عملیات فاو ( والفجر8) اطلاعات مورد نیاز ما را فراهم میکرد . سازمان اطلاعات عراق ، فردی را به نمایندگی از دولت امریکا به ما معرفی می کرد تا تصاویر ماهواره ای مورد نیاز برای ما برایمان تهیه می نمود . من و ژنرال سامرایی دو بار با این فرد دیدار کردیم ولی ارتباط مستقیم وجود نداشت و جلسات فقط برای تبادل اطلاعات بود . این اطلاعات بصورت خام در اختیار ما قرارمی گرفت ....... نکته : به نقل از یکی از منابع ،ظاهرا ایستگاه cia در بغداد ، از سال 1363 یک ترمینال اطلاعاتی را برای دریافت تصاویر آنلاین پرنده های اواکس در بغداد ایجاد کرده بود که اطلاعات دریافتی از پرنده های اطلاعاتی نیروی هوایی عربستان مستقیم به این ترمینالها ارسال و در اختیار اطلاعات ارتش عراق قرار می گرفت 2- کتاب جنگ از نگاه دیگران .......... ( مارشال عبدالحلیم ابوغزاله ، وزیر دفاع وقت مصر ) - صفحه 225 و 226 ............... واحدهای عراقی به مواضع بسیار مجهزی و ویژه ای در منطقه ام الرصاص مسلح بودند و این زمین مسلح شده ، منطقه را به یک زمین کشتار تبدیل کرد . نیروهای ایرانی نتوانستند تاکتیکهای نفوذی خود را بخوبی به اجرا گذارند و به محض حمله پیاده نظام ایرانی ، اتش سنگین عراق برروی انها باریدن گرفت . در واقع عملیات کربلای 4 از حیث فرماندهی و طراحی مانور ، بدترین عملیات درطول جنگ محسوب میشود . 3- کتاب سوداگری مرگ ... صفحه 474 و 475 ............ در اوت 1986 باب وودوارد ، در واشنگتن پست گزارشی منتشر نمود که امریکا با بغداد یک پیوند محرمانه اطلاعاتی برقرار نموده . این پیوند از سال 1982 با سفر ویلیام کیسی به پایتخت اردن و دیدار با برزان التکریتی ، رییس وقت سازمان اطلاعات نظامی ارتش عراق ، شروع شد ( قبل از این دیدار ، کیسی یک دیدار محرمانه با رییس سازمان اطلاعات فرانسه ،(دومارانش ) داشت ) ........... تحویل اطلاعلات تاکتیکی آمریکا به عراق ، به ارتش بعث امکان داد تا دربرابر امواج ویرانگر حملات نیروهای ایرانی مقاومت کرده ( 1983و 1984) .... درجه بندی ارسال این اطلاعات بقدری محرمانه بود که پادشاه وقت اردن ( لعنت ا.... علیه ملک حسین ) شخصا بر تحویل انها نظارت داشت . این اطلاعات مستقیم از اواکس های عربستانی با خدمه امریکایی در اختیار ارتش عراق گذاشته میشد ........ 4- کتاب خانه عنکبوت ( آلن فریدمن ) - صفحه 73 ، فصل "جنگ پنهانی " ..... تعدادی از پرسنل آمریکایی در سفارت ایالات متحده در بغداد حضورداشتند که از اواسط دهه 80 میلادی برای تفسیر اطلاعات نظامی انجام وظیفه می نمودند . در کاخ سفید ، این افسران به افسران رابط یا ناظر مشهور شده بودند که بصورت گروه های 4-5 نفری از آژانس اطلاعات دفاعی ( DIA) در واشنگتن و مقر فرماندهی عملیات ویژه مشترک مستقر در فورت براگ در کارولینای شمالی ، مستقیم به بغداد اعزام شدند .......... ................. اینجاش جالب هست : ........... از مهمترین اتباع امریکایی که دائما در بغداد حضور داشتند ، سرکیس سوغانالیان بود که از ابتدای جنگ با ایران ، دهها میلیارد دلار سلاح را به عراق تحویل داد 5- جلد سوم از مجموعه شش جلدی سیری در جنگ ایران و عراق : صفحه 116 ......... نحوه برخورد نظامی عراق با عملیات کربلای 4 و اظهارات بعدی مقامات نظامی این کشور دلالت بر این داشت که وسیله هوشیاری دشمن صرفا رصد تحرکات عادی واحدهای خودی نبوده بلکه عمدتا این هوشیاری بر اطلاعات واصله از کشورهای ثالث تکیه داشتند . دشمن با استفاده از اطلاعات استراتژیک که ازسوی امریکا در اختیارش گذاشته شده بود ، توانست با ترکیب با اطلاعات تاکتیکی میدانی ، تحرکات خودی را تعقیب و تحلیل کند صرفاً برای میلیتاری / مترجم و گرد آورنده MR9 ادامه دارد .........................

خرس بزرگ مرگبارتر می شود نگاهی گذرا به قابلیتهای رزمی بمب افکن TU-22M3M جنگ سرد ، خاستگاه فناوری های بی شماری بوده که بسیاری از آنها از درون رقابت دو ابرقدرت شرق و غرب بیرون آمده و به شکل خاص ، بمب افکن بک فایر ، نزدیک به بیست و چند سال پس از پایان این جنگ و علیرغم از میان رفتن سیستم سیاسی سرمایه گذار آن ، بعنوان یک پیکربندی رزمی سهمناک ، همچنان به خدمت خود ادامه میدهد . از یک نظر ، بمب افکن Tu-22M برای نخستین بار از ابتدای سال 1972 بعنوان یک بمب افکن سبک در کنار بمب افکن های سنگین تری نظیر Tu-95 وارد خدمت گردید و تا سال 1997 نزدیک به 500 فروند از آن از خط تولید خارج گردید . با این وصف ، پس از طی سالهای بحرانی دهه نود میلادی ، نیروی هوایی روسیه ، اکنون نزدیک به 63 فروند بک فایر عملیاتی را در سازمان رزم خود ، مورد استفاده قرارمیدهد ، در حالی که بخش اعظم بمب افکن های تولید شده که بعنوان میراثی از اتحاد شوروی در ردیف دارایی های نیروی هوایی روسیه قرار دارد ، بدلیل هزینه های سرسام آور ، بصورت ذخیره ، نگهداری میشوند . از سویی دیگر ، پس از فروپاشی اتحاد شوروی ، نزدیک به 90 فروند از این بمب افکن ها در اختیار نیروی هوایی اوکراین قرارگرفت و این کشور ، در همان زمان اعلام نمود که قصد دارد بخشی از این هواگردهای رزمی را در کنار ناوگان بمب افکن های سنگین تر Tu-160 به ارتش آزادیبخش خلق چین فروخته تا چینی ها توانایی های رزمی دوربرد خود را درشرق آسیا توسعه دهند . با این حال ، برنامه فروش سخت افزارهای روسی با مداخله آشکار و پنهان کشورهای عضو ناتو ، بخصوص ایالات متحده ، به سرانجامی نرسید ، چرا که این کشورها ، با استفاده از اهرم هایی نظیر فشارهای سیاسی و اقتصادی ، مانع از دسترسی ارتش چین به فناوریهای روسی ، از طریق اوکراین شدند و این فشارها را تا جایی ادامه دادند که مطمئن شوند مقامات کیف ، بمب افکن های موجود را اوراق و از رده عملیاتی خارج سازند . بدین سان ، گرچه نیروی هوایی روسیه ، ناوگان کوچکی از یک نیروی بمب افکن را در مقایسه با دوران اتحاد شوروی ، عملیاتی نگاه داشته است ، اما نیروی هوایی این کشور سرمایه گذاری بلند مدتی را برای ارتقاء هواگردهای رزمی عملیاتی در دستور کار دارد تا بخشی از نیازمندهای خود را به اجرای عملیاتهای رزمی دوربرد با اضافه نمودن قابلیتهای جدید و پیشرفته به این بمب افکن ها ، فراهم سازد . با این وصف ، آخرین نسخه معرفی شده از بمب افکن Tu-22M ، گونه Tu-22M3M محسوب میشود که بدلیل ارتقاءهای صورت گرفته بر روی آن ، بصورت بالقوه در یک رده بالاتر از سایر رقبا در این دسته بندی قرار میدهد . این بمب افکن ، به موازات سرمایه گذاری روی ارتقاء هواگردهای سنگین تری نظیر Tu-160M2 و Tu-95 ، مورد بهینه سازی قرار گرفته تا در کنار این دو بمب افکن سنگین تر و دوربردتر ، به ایفای ماموریتهای محوله بپردازد . با اتمام فرآیند بهینه سازی این یه بمب افکن و ورود به چرخه رزمی بمب افکن تاکتیکی سبک Su-34 ، زراد خانه نیروی هوایی روسیه برای اجرای ماموریتهای تهاجمی در سه حوزه دوربرد ، میانبرد و کوتاه برد ، تکمیل خواهد شد . بمب افکن میانبرد Tu-22M3M در مقایسه با سلف خود ، بمب افکن Tu-22M3 ، توانایی های به مراتب پیشرفته تری را بخود می بیند ، چرا که علاوه بر مجهز شدن به پیشرانه های جدید ، بالهای متحرک با فناوریهای پیشرفته را نیز در خود جای داده و بالتبع ، سرعت بیشتری را نیز در اختیار کاربران خود می گذارد . براساس اطلاعات منتشر شده ، پیشرانه جدید NK-32-02 نصب شده بر روی این نمونه ، گونه ای برگرفته از پیشرانه ای است که بمب افکن Tu-160M2 هم اکنون آن را مورد استفاده قرارمیدهد ، مضاف براینکه با تغییر پیشرانه ها ، نزدیک به 80 درصد از اویونیک این پرنده نیز دچار تغییر شده که این نیز کارایی رزمی آن را افزایش میدهد . از جمله سامانه های جدیدی که پیش ازاین بر روی بک فایر نصب نشده بود ، سامانه ناوبری گلوناس ، کابین خلبان تمام شیشه ای پیشرفته و تمام دیجیتال و رادار آرایه فازی NV-45 است ، در حالی که سامانه هدفگیری SVP-24-22 نیز به دارایی های جدید این بمب افکن افزوده می شود . سامانه هدفگیری SVP-24-22 شاید مهمترین قابلیت اضافه شده به گونه M3M ، توانایی حمل مهمات هدایت دقیق ، بخصوص سیم کشی های جدید برای نصب جدیدترین دستاورد فناوری روسی ، یعنی موشک بالستیک هواپایه مافوق صوت Kh-47M2 بشمارمی آید . این مهمات در مارس 2018 به شکل رسمی وارد خدمت شد و هم اکنون ، حداقل 6 فروند از جنگنده های میگ-31 نیروی هوایی روسیه توانایی حمل و شلیک آن را بدست آورده اند . در صورتی که اخبار منتشره از تسلیح بک فایر به این مهمات پیشرفته ، صحت داشته باشد ، این بمب افکن می تواند حداقل 4 تیر از این مهمات مرگبار را حمل کند و با توجه به برد 2000 کیلومتری ، روسها می توانند به هر هدفی ، باسرعتی در حدود 10 ماخ حمله ور شوند . این مساله ، از آنجایی جدی تر میشود که با توجه به دقت و مانور پذیری بالای کینژال ، به تقریب هر حامل شناور سنگین در کلاس 100000 تُن ، با یک حمله از سوی یک فروند بک فایر مسلح به 4 تیر کینژال ، عملا" جان سالم به در نخواهد بُرد ، مضاف براینکه با مجهز شدن این موشک به سرجنگی هسته ای و وجود قابلیت شلیک دورایستا ، امکان حمله به اهداف زمینی نیزدر فهرست بک فایر جدید قرارخواهد گرفت . در حوزه مهمات کروز ، بک فایرهای جدید نیروی هوایی روسیه ، هم اکنون می توانند موشکهای کروز Kh-32 را در کنار گونه های پیشرفته تری نظیر Kh-102 مورد استفاده قراردهند . اضافه شدن این قابلیت ، به روسها امکان میدهد تا حملات هسته ای تاکتیکی دقیق تری را علیه اهداف متخاصم در یک برد 3000 کیلومتری به اجرا گذارند . از سویی دیگر ، در حالی که بحث صادرات گونه Tu-22M از دوران اتحاد شوروی تا کنون با مباحث زیادی همراه بوده ، اما قابلیتهای نسخه جدید بک فایر می تواند مشتریان بالقوه ای نظیر ایران و هند را حداقل وادار به بررسی های بیشتری برای خرید این گونه جدید وادارد ، کما اینکه روسها می توانند با بازاریابی ، تعداد بیشتری از بمب افکن های ذخیره شده را به استاندارد M3M ارتقاء دهند . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9 بن پایه

چرخش در استراتژی نظامی آفتاب تابان ، ظهور مجدد نیروی هوایی ژاپن و پیامدهای منطقه ای آن بخش دوم و پایانی با توجه به موارد پیش گفته ، می توان چنین تحلیل نمود که تحویل جتهای اف-35 به نیروی هوایی سلطنتی ژاپن ، به شکل قابل توجهی می تواند در عین دمیدن روحی تازه در کالبد این سامورایی هوایی کهن سال ، بتدریج زمینه لازم برای تشکیل 6-5 اسکادران از جتهای پنهانکار با قابلیت ضربتی مطلوب در منطقه را رقم زده و از سویی دیگر ، مقدمات لازم برای بازنشستگی دو اسکادران فانتوم و 3-4 اسکادران F-15J را فراهم آورد . از یک نظر ، بر خلاف اف-4 و اف-15 ، جت تهاجمی اف-35 از ابتدا بصورت یک پیکربندی تک پیشرانه طراحی شده بود که در مقایسه با رقیب پنهانکارش ، می بایست در تعداد زیاد ، تولید و بصورت گسترده ای صادر میشد . این جنگنده (اف-35 ) بعنوان یک هواگرد رزمی سبکتر از و ارزان تر از اف-22 ( که بطور کامل می بایست جانشین تمامی جتهای نسل پیشین خود ، شامل فانتوم ، ایگل گردد ) می بایست خلاء ناشی از خروج جتهای قدیمی تر نظیر اف-5 و اف-16 را پر می نمود و در صورتی که نام اصلی برنامه تولید آذرخش (Joint Strike Fighter) مبنا ء قرار گیرد ، می توان چنین تحلیل نمود که اف-35 عمدتا" برای ایفای ماموریتهای هوا به زمین با ماهیت ضربتی از طریق نفوذ سریع به فضای هوایی دشمن برای دو نیروی هوایی و دریایی ( و سپاه تفنگداران ) در نظر گرفته شده است ، در حالی که همچنان توانمندی هوابه هوای محدودی را نیز درا ختیار دارد ، ضمن اینکه در حوزه هایی نظیر سرعت ، ارتفاع عملیاتی ، پایین تر از فانتوم و ایگل قرار می گیرد . طبق اطلاعات موجود ، قابلیتهای رزم هوایی اف-35 به تقریب و در مقایسه ، تنها به اندازه نیمی از جتهای نسل قبلی نظیر اف-15 و هواگردهای هم رده نظیر اف-22 است ، در حالی که وقتی توانمندی های رزم هوایی اف-35 را با یک جت یک نسل قبل تر روسی ، یعنی سوخو-35 مورد مقایسه قرارمی دهیم ، این رقم به کمتر از یک سوم کاهش می یابد که هم اکنون در شمار قابل توجهی توسط رقبای منطقه ای نظیر روسیه و چین در خدمت عملیاتی قرار دارد . رییس ستاد نیروی هوایی ، ژنرال مارک ولش در همین راستا ، چند ژنرال برجسته در ارتش ایالات متحده به این واقعیت اشاره کرده اند که قابلیتهای هوا به هوای اف-35 در مقایسه با رقبای فعلی اش ، نامطلوب است ، اما رییس ستاد نیروی هوایی ، ژنرال مارک ولش ، با اشاره به این موضوع معتقد است که اف-35 از حداقل توانایی های هوا به هوا برخوردار است ، اما این نکته را نیز باید در نظر داشت که آذرخش از ابتدا بعنوان یک جت برتری هوایی تعریف نشده ، و بر عکس ، به شکل تخصصی بعنوان یک پیکربندی چند ماموریته که با یکپارچه سازی داده ها می تواند حملات هوا به زمین را با ضریب موفقیت بالایی به انجام رساند ، ایده سازی و تولید گردید. ژنرال مایک هوستیج ، فرماندهی فعلی مرکز رزم هوایی نیز معتقد است که اف-35 یک پیکربندی رزمی برای ایفای نقش برتری هوایی محسوب نمی شود . با توجه به این موضوع ، تغییر جهت استراتژی نیروی هوایی ژاپن از بکارگیری جتهای برتری هوایی به خرید گسترده جتهای نسل پنجم تهاجمی نشان دهنده تغییرات قابل توجه در سیاست خارجی و دکترین دفاعی این کشور از پایان جنگ سرد تا ابتدای 2010 و از ابتدای این سال تا کنون است . در حالی که با آغاز جنگ سرد ، ایالات متحده و متحدانش برای مقابله با حمله احتمالی اتحاد شوروی به اروپای غربی ، همواره درصدد افزایش قابلیتهای برتری هوایی خود بودند ، اما چشم انداز امنیتی برای کشورهایی نظیر ژاپن ، بلافاصله پس از فروپاشی اتحاد شوروی در سال 1991 بطور کامل تغییر نمود . در همین راستا ، به نظر می رسد که نیروی هوایی ژاپن ، درصدد است تا با تقویت توانایی های تهاجمی خود ، بر خلاف گذشته که بیشتر به دفاع از خاک اصلی این کشور توجه داشت ، بستر لازم برای اجرای عملیات در خارج از مرزهای بین الملی را فراهم نماید . با ورود جتهای فوق الذکر به سازمان رزم این نیرو ، عملا" دکترین نظامی ژاپن دچار دگرگونی عمیقی شده و اف-35 ، نه برای ایجاد برتری هوایی جهت دفاع از جزایر پراکنده موجود در شرق آسیا ، بلکه برای ایجاد زیرساخت لازم برای آینده ، جهت اجرای ماموریتهای هوابه زمین با رویکرد تهاجمی مورد استفاده قرار می گیرد . این تحول را می توان تنها بخش کوچکی از روند بزرگتر پوست اندازی ارتش ژاپن در هرسه نیرو ( زمینی ، هوایی و دریایی ) محاسبه نمود . از سویی دیگر ، فعال شدن نخستین واحدهای آبخاکی ارتش ژاپن ، پس از پایان جنگ دوم جهانی وبرنامه های نیروی دریایی این کشور برای تولید حامل های دریایی بزرگ در کنار مسلح نمودن جنگنده بومی میتسوبیشی اف-2 به مهمات دورایستای JASSM-ER برای ایفای ماموریتهای بردبلند که اهداف مشخصی در تنگه تایوان ، شبه جزیره کره و چین را در محدوده خود می بیند ، نمونه های برجسته ای از تغییر نگرش دولت ژاپن دارد . به این ترتیب ، ارتقاء تسلیحاتی اف-2 در کنار خرید اف-35 ، چیزی در حدود 66 درصد ناوگان هوایی این کشور را تشکیل خواهد داد که با اضافه شدن احتمالی قابلیتهای هوا به زمین پیشرفته به اسکادران های F-15J ، توانایی حملات دوربرد ، فراتر از تصورات موجود ( حتی چیزی افزون تر از توان آفندی فعلی نیروی هوایی اسراییل ) را به ژاپن می بخشد . به اعتقاد برخی ناظران نظامی ، این وضعیت ، ناشی از فشار مداوم واشنگتن به توکیو از سال 1991 برای تغییر ماموریتهای نیروی دفاعی این کشور برای حضور موثرتر نظامی در ماموریتهای ائتلافی با ایالات متحده است ، به همین دلیل ، روند توسعه نظامی ارتش این کشور از 2003 تا کنون شتاب بیشتری را بخود دیده و مجهزشدن نیروی هوایی ژاپن به جتهای تهاجمی در مقایسه با راهبرد قبلی ( تاکید بر برتری هوایی ) نیز موید همین امر به نظر می رسد . هر چند دراین میان می توان گفت که علیرغم این توسعه شتابان ، توان تهاجمی ژاپنی ها هنوز در مقیاس کشورهای همسایه نظیر روسیه یا چین نیست ، اما قابلیتهای جدید اضافه شده ، امکانات آفندی بیشتری را در اختیار فرماندهان ارتش خواهد گذاشت . اما سئوال اینجاست که آیا سیاست خارجی ژاپن می تواند خود را با توسعه نظامی ، تطبیق دهد ؟!!! صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9 بن پایه

چالش حفظ برتری سفارش 12 فروند جت جنگنده F-15X از سوی نیروی هوایی ارتش ایالات متحده براساس یک قاعده قدیمی در حوزه بررسی های راهبردی ، حفظ برتری ، همواره چالش برانگیز از کسب آن بشمار می رود و به تقریب هیچکدام از سازمان های نظامی از بدو پیدایش تا کنون از این قاعده بحث برانگیز مستثنی نبوده و نیستند . به اعتقاد برخی از تحلیلگران حوزه قدرت هوایی ، تسلط هوا- فضایی درازمدت ارتش ایالات متحده که با یک فاصله بسیار مشخص نسبت به سایر رقبا از سال 1941 تا کنون وجود داشته و ستون اصلی برنامه ریزی های نظامی تصمیم سازان مستقر در پنتاگون نیز بشمار می آید ، بصورت فزاینده ای از سال 2010 با بازیابی قدرت هوایی ارتش روسیه از یک سو و همچنین تلاش چین برای جبران فاصله فناورانه با ایالات متحده و رصد نشانه هایی از حرکت اروپا بسوی استقلال نظامی ، به چالش کشیده شده است . برخی از ناظران نظامی براین عقیده قرار دارند که این چالش ، عمدتا" ناشی از محدودیت های بودجه ای پنتاگون در توسعه فناوری جتهای اف-22 رپتور پدید آمده ، چرا که هزینه 700 میلون دلاری هرفروند از این هواپیماها موجب شده تا حداقل ، 75 درصد سفارشات برنامه ریزی شده لغو گردد ، در حالی که به شکل همزمان ، شرکتهای روسی ، چینی ( و حتی اروپایی .م ) تلاش خود را برای معرفی جتهای برتری هوایی پیچیده تر افزایش میدهند . با توجه به این شرایط ، نیروی هوایی ایالات متحده ، برای حفظ تسلط هوا- فضایی خود برسایرین ، تنها می تواند بر دو گونه هواگرد رزمی در حوزه برتری هوایی شامل جتهای قدیمی تر F-15C و F-22 ، بعنوان موثرترین گزینه های در دسترس ، حساب بازکند . از سویی دیگر ، نیروی دریایی ارتش ایالات متحده نیز پس از بازنشستگی زودهنگام جنگنده همه کاره F-14D به سال 2006 ، به تقریب ، ابزار کارآمدی را در سازمان رزم خود موجود نمی بیند . این درحالی است که تامکت و ایگل در زمان خود ، نقطه اوج فناوری های عملیاتی برای کسب برتری هوایی بشمار آمده و بلحاظ برخورداری از سامانه های جنگ الکترونیک ، یک جهش فناورانه را به نمایش می گذاشتند ، اما ظهور رقبای جدید موجب شده تا این برتری بتدریج با مشکلات عدیده ای روبرو گردد . به شکل مشخص ، نیروی هوایی اتحاد شوروی سابق و پس از آن نیروی هوایی روسیه ، با معرفی طیف متنوعی از جتهای رزمی برگرفته شده از نسخه اصلی SU-27 فلانکر ، نیروی هوایی چین با تولید یا مونتاژ گونه J-11B و در ابتدای قرن بیست و یکم ، ورود بخدمت رزمی جتهای رزمی سوخو-30 ، در تلاش بوده و هستند تا فاصله خود را با نیروی هوایی ایالات متحده کمتر نموده و درصورت محقق شدن شرایط ، برتری نسبی را در اختیار بگیرند . علاوه براین ، نیروی هوایی چین ، با یک جهش جاه طلبانه ، سخت افزارهای جدیدتری نظیر جت برتری هوایی J-20 را به بازار تسلیحاتی معرفی نموده که هرچند قابل مقایسه با فناوری اف-22 نیست ، اما به مرور وبا پیشرفت برنامه های موجود در خصوص مدرن سازی این جنگنده ، می تواند دردسرهای جدیدی را در مسیر تسلط هوا- فضایی ایالات متحده ایجاد نماید . به شکل خلاصه ، خانواده بومی و غیر بومی سوخو-27 که در سالهای پایانی جنگ سرد برای مقابله با تهدید ایگل های نیروی هوایی آمریکا و متحدانش طراحی و به تقریب ، 9 سال پس از آن ، وارد خدمت رزمی گردید ، بلحاظ نوآوری های مورد استفاده در آن و ترکیب فناورهای یک نسل جلوتر بایک پیکربندی به نسبت قدیمی تر ( نظیر خروجی های بردار رانش و تلاش برای کاهش سطح مقطع راداری ) ، از پتانسیل لازم برای ایجاد یک تهدید برخوردار است . در این میان ، ارتش ایالات متحده ، در کمال ناباوری ، سرمایه گذاری مشابهی را برای روزآمد سازی اصولی ایگل های عملیاتی انجام نداد که این امر را میتوان ناشی از اتکاء بیش از حد این مجموعه نظامی بر جت اف-22 دانست ، با علم به این نکته که بصورت همزمان ، روسها ،سرمایه لازم برای توسعه جت رزمی نسل5 خود را نداشته و تمام تلاش خود را برای ارتقاء نمونه های موجود فلانکر به نسل +4 و ++4 نظیر سوخو-30 و سوخو-35 نموده اند . با این وصف ، برنامه ریزان نظامی پنتاگون ، شیوه بازاریابی روسها که بعنوان یک میراث قدیمی از دوران جنگ سرد برای آنها به یادگار مانده بوده را بطور کامل دست کم گرفته بودند ، چرا که درزمانی که تمام تلاش ارتش آمریکا بر عملیاتی نمودن و روزآمد سازی رپتورها متمرکز شده بود ، روسها موفق شدند تا جت رزمی سوخو-30 خود را با شرایط خاص ، به نیروی هوایی ونزوئلا ( آمریکای جنوبی ) ، چین و ویتنام (آسیای شرقی ) ، اوگاندا و آنگولا ( آفریقا ) و هند ( آسیای جنوبی ) صادر نمایند که این مساله ، با توجه به سیاست جدید صدور سلاح روسیه ( یک نسخه کاملا" بهبود یافته در مقایسه با جنگ سرد در حوزه فناوری . م ) صادر نمایند . این مساله ، باعث شد تا حساسیت ها و فشارها بر ناوگان 187 فروندی اف-22 نیروی هوایی ایالات متحده که بخشی از دارایی های آن در جریان طوفان اکتبر 2018 دچار آسیب شده بود ، افزایش پیدا کند . بدین سان ، برای کاهش این فشارها و همچنین تقویت توانایی رزمی نیروی هوایی برای مقابله با تهدیدات ، در عین انجام سرمایه گذاری معقولانه بدون نیاز به بازگشایی مجدد خط تولید اف-22 ، نیروی هوایی ایالات متحده مجبور شد تا یک برنامه ارتقاء همه جانبه رابرای جتهای رزمی اف-15 به منظور تبدیل آن به یک جنگنده برتری هوایی ++4 در نظر گیرد ، در حالی که بخش بزرگی از سرمایه گذاری ، برروی ایده مفهومی جتهای جنگنده نسل ششم که درنهایت جایگزین اف-22 و اف-15 خواهد شد ، متمرکز شده است . به اعتقاد تحلیگران حوزه هوایی ، اگر برنامه ارتقاء ایگل های نیروی هوایی به درستی اجرا گردد ، از یکسو ، بدلیل هزینه های عملیاتی پایین ، یک گزینه ایده آل برای نیرو بشمارخواهد آمد و از سویی دیگر بدلیل استفاده از فناورهای جدید ، می تواندیک مکمل پیشرفته برای جتهای برتری هوایی نسل ششم نیز بکارگرفته شود . بر همین اساس ، شرکت بویینگ ، برای تامین این نیازمندی ، برنامه F-15 2020 و F-15X را که که دو گونه بسیار پیشرفته تر از ایگل های فعلی بوده و می تواند هماورد مطلوبی برای خانواده رو به گسترش سوخو-30 گردد را به نیروی هوایی پیشنهاد داده است . علاوه براین ، بر خلاف اف-22 ، خط تولید جنگنده اف-15 بدلیل وجود سفارشات جدیدتر از سوی کشورهایی نظیر عربستان سعودی ، قطر و اسراییل ، همچنان بازاست و این موجب می گردد تا از صرف هزینه های اضافی برای راه اندازی یک خط تولید جدید ، اجتناب گردد . طبق اطلاعات منتشرشده ، گونه F-15X در آغاز ، بصورت محدود وارد خدمت رزمی خواهد شد تا پتانسیل ها آن در شرایط واقعی مورد ارزیابی قرار گیرد ، اما گفته میشود که قابلیت رزم هوا به هوای آن در سطحی بالاتر از تمامی نمونه های تولید و صادر شده ، قرار دارد و احتمالا" در برخی از موارد ، حتی فراتر از اف-22 خواهد بود . بالتبع ، با تکمیل سیستم پشتیبانی از رپتورهای عملیاتی و ورود نسخه جدید ایگل ، فاصله فناورانه میان جتهای آمریکایی از یکسو و هواگردهای چینی / روسی از سویی دیگر ، همچنان حفظ شده تا ایده مفهومی جت برتری هوایی نسل ششم در 2020 تکمیل گردد . پی نوشت : به این پاراگرف توجه کنید ......... در این میان ، ارتش ایالات متحده ، در کمال ناباوری ، سرمایه گذاری مشابهی را برای روزآمد سازی اصولی ایگل های عملیاتی انجام نداد که این امر را میتوان ناشی از اتکاء بیش از حد این مجموعه نظامی بر جت اف-22 دانست " .... " نکته اخلاقی ماجرا " اتکاء بیش از حد روی یک سامانه تسلیحاتی ، تبعات ناگواری را برای هر سازمان نظامی ، حتی یک سازمان نظامی پیچیده نظیر پنتاگون ، فراهم خواهد آورد " صرفا" برای میلیتاری / مترجم MR9 بن پایه

سلام علیکم این ایده کشتی های هوایی (بعنوان تانکر سوخت رسان با پایایی رزمی بالا یا حامل رادار) با توجه به وسعت کشور ، ایده ای هست که باید بیشتر روی آن فکر کرد (بلحاظ نقاط قوت و ضعف و کارکرد عملیاتی ) چند سال پیش (2005) هم یک چنین چیزی رصد شد که در نوع خودش جالب بود..

چرخش در استراتژی نظامی آفتاب تابان ، ظهور مجدد نیروی هوایی ژاپن و پیامدهای منطقه ای آن از تلاش برای ایجاد برتری هوایی تا گسترش بی سابقه ناوگان ضربتی بخش یکم نیروی هوایی دفاع ازخود ژاپن ( ارجاع به عنوان "نیروی هوایی ژاپن" ) طبق شواهد و قرائن موجود قراراست تا به بزرگترین کاربرخارجی جتهای نسل پنجم اف-35 تبدیل گردد ، چنانکه حزب لیبرال –دموکرات هدف گذاری خود را برای اضافه نمودن حداقل 99 فروند جت نسل پنجمی ، در کنار 42 فروند سفارش قبلی بطور رسمی اعلام نموده است . براساس گزارشات منتشر شده ، این سفارش جدید ، شامل گونه B از جنگنده اف-35 است که قابلیت فرود و برخاست عمودی (STOVL) را برای عملیات از روی حامل های شناور بالگرد بر سبک نظیر شناورهای 27000 تنی کلاس ایزومو (Izumo Class) و همچنین اجرای عملیات نظامی از فرودگاه های موجود در جزایر دورافتاده که برای جتهای متعارف چندان مناسب نیستند ، فراهم می آورد . بر همین اساس ، به نظر می رسد که تاکید ارتش ژاپن برای خرید گونه B ،یک برنامه ریزی از پیش تعیین شده برای افزایش قدرت تهاجمی نیروی هوایی است . با عملیاتی شدن کامل ناوگان اف-35 بی در سازمان رزم این نیرو ، ژاپنی ها برای نخستین بار پس از پایان جنگ دوم جهانی به سال 1945 ، جنگنده های بال ثابت تهاجمی را بر روی حامل های شناور خود بکار خواهند گرفت که از یک نظر ، بازگشت یک تهدید قدیمی برای نیروی دریایی و هوایی کره جنوبی و ارتش خلق چین تحلیل می شود . در همین راستا ، نوسازی و افزایش توان هوایی ارتش ژاپن که مدتهاست نظر تحلیلگران را بخود جلب نموده ، ، برنامه ریزی برای خرید گونه F-35A که نسخه نشست برخاست متعارف آذرخش محسوب می شود ، می تواند به یک تغییر رویکرد جهش وار تعبیر شود که دولت شینزو آبه ( بعنوان حافظ غیررسمی سُنت ارتش امپراطوری .م ) ، اولویت مشخصی را بدست آورده است . به اعتقاد برخی ناظران با ورود تدریجی جتهای اف-35 به نیروی هوایی ژاپن ، پیامدهای مشخصی بصورت دومینووار رخدادی فراتر از مدرن سازی در این نیرو رُخ خواهد داد . نیروی هوایی ژاپن در طول جنگ سرد ، به گونه ای تشکیل و روزآمد سازی شد که بتواند برتری هوایی منطقه ای را در شرق آسیا و به شکل مشخص برعلیه نیروی هوایی چین و سپس کره شمالی ، ایجاد نماید ، به همین دلیل ، این نیرو بصورت مستمری به فناوری آمریکایی ( البته بدون برانگیختن حساسیت کشورهایی نظیر چین و تحاد شوروی .م ) مسلح می شد . با این حال ، نقطه اوج برای ژاپنی ها ، به سال 1968 رُخ داد ، چرا که در این سال نخستین جنگنده های دوموتوره F-4J به نیروی هوایی این کشور تحویل گردید که در آن زمان ، پیشرفته ترین فناوری تحویلی محسوب می گردید که در مقایسه با همنوعان شرقی خود ، توانمندی های به مراتب افزون تری را عرضه می نمود . فانتوم های تحویلی به ارتش ژاپن ، به شکل نسبی ، همان نمونه ای بود که نیروی هوایی ایالات متحده به صورت گسترده ای آن را بکار می گفت و با مجهز شدن به رادار کنترل آتش AN/APQ-120 توانایی حمل موشکهای هوا به هوای میانبرد اسپارو درکنار مهمات فروسرخ سایدویندر و یک قبضه توپ را پیدا می نمود . تحویل این سامانه تسلیحاتی به ارتش ژاپن ، برای اولین بار ، قابلیت درگیری با جتهای متخاصم ، فراتر از محدوده بصری را در اختیار خدمه ژاپنی قرارمیداد . بااین حال ، فانتوم های ژاپنی بیشتر با هدف ایجاد برتری هوایی به این کشور تحویل داده شده بودند و به همین دلیل سامانه های حساس تری نظیر رایانه محاسبه بالستیک AN/AJB-7 از فانتوم های ژاپنی حذف شدند تا نقش برتری هوایی بصورت تخصصی تر دنبال شود . پنل رایانه محاسبه بالستیک AN/AJB-7 بدین ترتیب ، حداقل 140 فروند از گونه F-4EJ تولید و به نیروی هوایی ژاپن تحویل شد با این تبصره که به غیر از 2 فروند ، مونتاژ یکصد و سی هشت فروند باقی مانده تحت امتیاز ایالات متحده در مجموعه صنایع سنگین میتسوبیشی صورت پذیرفت . با تحویل کامل این جتها ، نیروی هوایی ژاپن حداقل برای یک نسل کامل تا اوایل دهه 90 میلادی ، از هر سخت افزار موجود درنیروی هوایی ارتش خلق چین جلو افتاد و همزمان میتوانست به یک تهدید جدی برای اسکادران های نیروی هوایی اتحاد شوروی و کره شمالی در شرق آسیا تبدیل گردد . ازسویی دیگر ، اف-4 ، یک جنگنده – بمب افکن نسل سوم دوموتوره محسوب میشد که عمدتا" برای عملیات از روی حامل های دریایی طراحی شده بود و بلحاظ هزینه های عملیاتی ، برای شرکای درجه یک ایالات متحده ( نظیر ژاپن ، بریتانیا ، آلمان ، و ایران " درزمان پهلوی دوم " .م ) به صرفه بود ، درنتیجه ، شرکای درجه دو نظیر تایلند و فیلیپین ، مجبوربودند تا از پیکربندی های رزمی ارزان تری نظیر اف-5 برای ایجاد قابلیت رزم هوایی استفاده نمایند . اما در اوایل دهه هشتاد میلادی ، با افزایش تنش ها در شرق آسیا ، نیروی هوایی ژاپن تصمیم گرفت تا با هدف گسترش توانایی هایی رزمی خود ، جنگنده- بمب افکن های F-15J را به سازمان رزم خود اضافه نماید که اولین جنگنده برتری هوایی نسل چهارم مجهز به سامانه های آنالوگ برای ایفای نقشی مشابه F-4EJ محسوب میشد .این جنگنده ، همانند سلف خود ، یک عقاب دو موتوره محسوب میشد که توانایی حمل مهمات بیشتری را ارائه می کرد و تا آنزمان ، تنها به 3 کشور فروخته شده بود . بدین ترتیب 220 فروند از این جت ، تحت امتیاز صنایع سنگین میتسوبیشی ، تولید گردید که هم اکنون نزدیک به 190 فروند به شکل فعال در خدمت این نیرو قرار دارند . براساس اطلاعات موجود ، ایگل های نیروی هوایی ژاپن ، هنوز استخوان بندی اصلی قدرت هوایی این کشور ( 7 اسکادران از 12 اسکادران عملیاتی ) را تشکیل می دهند که میبایست ادامه دهنده ماموریتهای اف-4 های در شرف بازنشستگی باشند که هم اکنون در قالب دو اسکادران ، آخرین ماه های پرواز عملیاتی را طی میکنند .. ازسویی دیگر ، ناوگان عملیاتی نیروی هوایی و دریایی ارتش ایالات متحده مستقر در ژاپن ، بتدریج از ادامه استفاده از جنگنده های برتری هوایی سنگین دست شُسته و براین سعی قرارداد تا تعداد کمتری از این هواگردها را در کنار تعداد افزون تری از جتهای چند مامورته سبکتر ، نظیر اف-16 و اف-18 بکار گیرد . این مساله در کنار راهبرد نیروی هوایی ژاپن در ادامه عملیاتی نگاه داشتن سه اسکادران جتهای بومی تک موتوره / تک سرنشینه میتسوبیشی اف-2 ، که هم اکنون 88 فروند از آنها در حال خدمت است ، تحلیل مشخصی را در اختیار ناظران تحولات شرق آسیا قرار میدهد ادامه دارد ................ بن پایه صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

عقب نشینی ارتش ایالات متحده از سوریه دگرگونی در استراتژی یا زمینه سازی برای دخالت افزون تر !!!! رییس جمهور دونالد ترامپ به شکل رسمی از تصمیم کشورش برای خروج واحدهای رزمی از خاک سوریه خبرداد و اعلام نمود که اجرای کامل این برنامه تا ابتدای سال 2019 بتدریج تکمیل خواهد شد . از یک نظر ، مهمترین دستاویز دولت آمریکا برای اعزام واحدهای رزمی به سوریه ، ازمیان بردن سیطره شبه نظامیان داعش ( یا بنابر ادبیات مورداستفاده تحلیگران غربی ، دولت اسلامی . م ) محسوب می شد ، اما مقامات تصمیم گیر در واشنگتن ، از همکاری با سایر طرفهای درگیر در سوریه نظیر روسیه باهدف ازمیان بردن شبه نظامیان شورشی خودداری کرده و به شکلهای مختلف ، عناصر منتسب به روسیه ، جمهوری اسلامی ایران و ترکیه را متهم به زمینه سازی و تقویت این گروه ها می نمودند . بدین سان ، تا حال حاضر نزدیک به 2000 نفر از نظامیان آمریکایی (برخی این ارقام را بالاتر از برآوردهای فعلی محاسبه می کنند .م ) به این کشور اعزام شده اند و به اعتقاد برخی ناظران ، حضور این نیروها به مانعی برای اقدام دولت سوریه و متحدانش برای اقدام برعلیه توانمندی های رزمی داعش محسوب میشد . این مساله ، بعنوان پیش فرض کلیدی برای منتقدین حضور ایالات متحده در سوریه مورد استفاده قرار میگرفت و این ادعا مطرح میشد که ارتش ایالات متحده ، بصورت علنی ،از شبه نظامیان شورشی سوریه حمایت میکند . علاوه براین ، شدت گرفتن حملات داعش از مناطق تحت کنترل ایالات متحده بر علیه مواضع ارتش روسیه ، سوریه و متحدین شان باعث شد تا سیل اتهامات بسوی واشنگتن روانه شود. با این حال ، اگر چه حضور مستقیم ارتش ایالات متحده ، مانع اصلی اتحاد بخش های مختلف تحت کنترل دولت دمشق بشمارمی آید ، اما این مساله نتیجه نامطلوب مشخصی را برای طرفهای غربی نیز به بار آورده و آن نزدیکتر شدن همکاری های نظامی ، امنیتی روسیه ، کره شمالی و ایران با هدف مقابله با استراتژی " تغییر رژیم " کشورهای غربی و همچنین افزایش آسیب پذیری نظامیان آمریکایی مستقر در پایگاه های ثابت در درون خاک سوریه بود . به اعتقاد برخی ناظران نظامی ، بدلیل وجود تنش های پنهان میان ایالات متحده و ایران و همچنین پشتیبانی پنهان و پیدا جمهوری اسلامی و حتی روسیه از این نیروها ( حزب ا... . م ) ، باعث شده تا ارتش ایالات متحده ، بصورت فزاینده ای نسبت به حملات واحدهای منتسب به حزب ا.. لبنان آسیب پذیر گردد . اما برخی نیز معتقدند که ماهیت حضور این نیروها در سوریه و پشتیبانی همه جانبه از سوی عناصر تهاجمی نیروی دریایی و همچنین سنجشگرهای اطلاعاتی مستقر در فضا ، نقطه قوتی برای ارتش محسوب می شود و درصورت هر گونه اقدام به حمله ، بطور قطع ، پاسخی همه جانبه را از سوی آمریکایی ها در پی خواهد داشت . A "...... اما تحلیگران دسته نخست براین عقیده اند که آسیب پذیری دارایی های ارتش آمریکا در سوریه ، در اکتبر 2018 به عینه به نمایش گذاشته شد ، چرا که دراین دوره زمانی ، پرنده های بدون سرنشین ایرانی که گونه ای برگرفته از RQ-170 محسوب میشدند ، به حملات تهاجمی دقیقی ، بر علیه مواضع شبه نظامیان شورشی داعش ، درست در نزدیکی پایگاه های نظامی ایالات متحده دست زدند . گفته میشود ، این حملات که در غافلگیری کامل طرف آمریکایی صورت پذیرفت ، تنها زمانی این امر برای فرماندهان آنها در منطقه روشن شد که ایرانی ها حملات دقیقی را با استفاده از موشکهای بالستیک از مبداء خاک خود به اجرا گذاشتند ...... A " این درحال است که واحدهای رزمی ارتش ایالات متحده ، زیرساختهای متعددی را در مناطق تحت کنترل خود ایجادنموده و برای پشتیبانی آتشبارهای سنگین توپخانه را در اختیار دارند که قدرت آتش قابل توجهی را در اختیار آنان می گذارد ، اما وقوع این رویداد در آینده ، درصورتی که با شدت و پراکندگی بیشتری برخوردار باشد ، موجبات آسیب شدید را برای این موقعیتها فراهم می کند . اما خروج دارایی ها و پرسنل ارتش آمریکا از سوریه ، ازیک نظر می تواند منجربه افزایش تنش ها میان ایالات متحده با ایران وحتی ایجاد جرقه جنگ میان حزب ا... و اسراییل گردد واین به نوبه خود ، به معنای مقدمه چینی برای سخت تر شدن موضع ایالا متحده نسبت به این دو باشد . از سویی دیگر ، مقابله مستقیم ، فرصت قابل توجهی برای تسویه حسابهای قدیمی میان طرفین خواهد بود . چنانکه در صورت وقوع این شرایط ، شکل چینش عناصر تهاجمی ایالات متحده در منطقه به گونه ای است که اجرای حملات هوایی وموشکی برعلیه سایتهای ثابت دشمن در سراسر منطقه فراهم است ، در حالی که پس از اتمام برنامه عقب نشینی ، عملا" تهدیدی متوجه واحدهای آمریکایی ( حداقل در ظاهر . م ) وجود نخواهد داشت . با این حال ، واحدهای عملیات ویژه ارتش ایالات متحده ، بدلیل برخورداری از تحرک بسیار بالا ، همچنان حضور نامحسوس خود را در خاک سوریه حفظ خواهند نمود و این دقیقا" همان شرایطی است که برای واحدهای عملیات ویژه سایر کشورها درگیر در سوریه نظیر ترکیه ، ایران ، کره!!!!!!!!!!!!!! ، اسراییل و بریتانیا مصداق خواهد داشت . پی نوشت : به پارگرافی که با حرف A مشخص شده ، با دقت بیشتری ملاحضه بفرمایید . وجود دو بازوی هوایی و موشکی در کنار هم ، تا چه اندازه خواهد توانست توان تهاجمی را به دشمن اثبات کند .... ، این تحلیلی است که در چند سال اخیر بارها و به شکلهای مختلف در میلیتاری بیان شد . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9 بن پایه

تولدت مبارک !!!!!!!!!!! امروز بیست و یکم دسامبر 2018 ، چهل و هشتمین سالگرد نخستین پرواز جنگنده برتری هوایی اف-14

JF-17 های بیشتر برای نیروی هوایی میانمار قابلیتها و مزیتهای جنگنده مشترک چینی- پاکستانی براساس گزارشهای منتشر شده ، نیروی هوایی میانمار در حال دریافت گروه جدیدی از جنگنده های جدید تک موتوره JF-17 تاندر ، محصول مشترک چین – پاکستان است که به شکل قابل توجهی ، توانایی های رزمی این نیرو را در جنوب آسیا ارتقاء خواهد داد . در حالی که به شکل همزمان ، کشورهای غربی تحریم های سختی را برای علیه دولت رانگون وضع کرده و بشدت از فروش سلاح توسط طرف سوم به این کشور آسیایی جلوگیری بعمل می آورند ، چین ، پاکستان و روسیه ، در حالی ایجاد پیوستگی دفاعی نظام مندی با این کشور هستند. در همین راستا ، امضاء قرارداد خرید جتهای JF-17 مدت کوتاهی پس از سفارش یک مجموعه شش فروندی از جنگنده های سوخو-30 به روسیه صورت پذیرفت که در حقیقت تکمیل کننده اقدامات جامع دو کشور مبنی بر تقویت روابط دوجانبه دفاعی میان مسکو و رانگون محسوب می شد . گفته می شود که سوخو-30 با اضافه شدن JF-17 به یک ترکیب مرگبار رزمی برای نیروی هوایی میانمار تبدیل خواهد شد . در حال حاضر ستون فقرات اصلی نیروی هوایی میانمار ، شامل گونه های قدیمی جنگنده سبک اف-7 و جتهای میان وزن میگ-29 است که سالهای طولانی در خدمت این نیرو قرار دارد . بااین وصف ، نمونه فروخته شده به میانمار شامل JF-17 Block IIاست که اگر چه براساس الگوی J-7 طراحی شده ، اما به مراتب و درمقایسه به گونه های قبلی ، پیشرفته تر بوده و می تواند جایگزین شایسته ای برای جتهای فرسوده نیروی هوایی میانمار باشد ، در حالی که به نظر می رسد شانس ناوگان فالکروم های این نیرو برای ادامه خدمت افزون تر می گردد . به اعتقاد برخی تحلیگران نظامی ، جت مشترک چینی-پاکستانی ، توانایی حمل مهماتی را دارد که تا پیش ازاین مشابهی برای آن در میانمار وجود نداشت . بعنوان مثال موشکهای هوا به هوای PL-12 با بردی نزدیک به 100 کیلومتر ، در شمار جدیدترین سلاح جنگنده های میانمار قرار می گیرند که در گذشته در سازمان رزم آن قرار نداشت . از سویی دیگر ، با ورود جتهای جدید ، نیروی هوایی این کشور به موشکهای ضد کشتی YJ-12 با بردی نزدیک به 400 ناتیکال مایل وسرعتی در حدود 4 ماخ مسلح می شوند که تهدید بسیار خطرناکی برای شناورهای متخاصم در بردهای قابل توجه خواهد بود . ناظران نظامی براین باورند که با توجه به ارتفاع عملیاتی این جنگنده ( نزدیک به 17 کیلومتر ) که بالاتر از رقبای پیشرفته تری نظیر اف-35 و اف-16 قرار می گیرد ، در کنار قابلیت حمل و شلیک بیشتر از 15 گونه متفاوت از موشکهای هوا به هوا ، هوا به زمین و ضد کشتی ، عملا" نیروی هوایی میانمار به یک وزنه قابل توجه در این حوزه جغرافیایی تبدیل می گردد . مضاف براین ، هزینه های پایین تعمیر و نگهداری و مهمتر از آن هزینه عملیاتی بسیار ارزان ، JF-17 را به یک گزینه ایده آل برای کشورهایی با بودجه های دفاعی کمتر تبدیل می کند ، ضمن اینکه به خدمه هوایی اجازه میدهد تا زمان بیشتری را برای تمرین های مداوم در هوا صرف کنند که این مساله در خصوص جتهای رزمی سنگین تر چندان مصداق ندارد . در حال حاضر ، نیروی هوایی میانمار یکی از دو مشتری تایید شده JF-17 بشمار می آید ، اما مشتریان دیگری نظیر جمهوری آذربایجان ، مصر و سریلانکا برای خرید این جت رزمی ابراز علاقه کرده اند . علیرغم اینکه قرار است نمونه بلاک-2 این جنگنده تحویل میانمار گردد ، اما به نظر می رسد که نیروی هوایی این کشور به خرید بلوک-3 جت چینی – پاکستانی علاقه مند شده ، هر چند این نمونه در حال حاضر در دست توسعه قرار دارد ولی به احتمال زیاد به یک رادار AESA و پیشرانه های جدید مجهز شده که سرعتی فراتر از 2 ماخ را بدان خواهد داد که بدلیل استفاده افزون تر از مواد مرکب در ساختار بدنه است . صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9 بن پایه