در مورد اینکه چرا منابع داخلی چنین چیزی را تا کنون تایید نکردند ، متاسفانه اطلاعی ندارم . شاید بدلیل اینکه چنین پرنده ای با ماموریت ضد رادار برای نخستین بار وارد کشور می شد و طبعا" ناشناخته بود ( قبل از انقلاب برنامه هایی برای ایجاد توانایی سرکوب پدافند هوایی در نیروی هوایی ابتدا بر روی فانتوم ها یعنی سیم کشی و نصب تجهیزات مربوط به مهمات شرایک  و بعد برروی فالکون های سفارش داده شده وجود داشت ولی با پیروزی انقلاب اسلامی ، ملغی شد )   حتی به گفته برخی ، تعدادی از فانتوم ها به این سیم کشی ها مجهز شده بودند که ادامه کار میسر نشد   اما احمد صدیق رشدی در کتاب خود ، فصل یازدهم ، بخش اسکادران های سوخو-20 و22 نیروی هوایی عراق ، صفحه 135و 136 ، ادعا کرده که در سال 1991 ، حداقل یکفروند SU-22 UM3K  به شماره رجیستر 22521، سالم بسمت ایران فرار کرد و این غیر از نمونه های  M4 K  ، UM2K  ، UM3K  ، و.... بود

. با سلام به احتمال زیاد ، به اعتقاد بنده ، بازهم بدلیل اینکه جناح راست این محور باز می ماند و واحدهای ما به دشمن به اصطلاح " جناح " می دادند . چون علیرغم اینکه سمت راست این محور کانال پروش ماهی بود ، اما از شمال منطقه ، یعنی جایی که فلش آبی انتهایی وجود دارد ، یگانها نتوانستند پیشروی کنند ، با عدم پیشروی این واحدها ، یگانهای زرهی عراق کاملا" آزاد می شدند و در حالی که مثلثی ها جلوی پیشروی یگانهای ایرانی را می گرفتند ، با خیال راحت تمام تمرکز خودشون را روی این محور می گذاشتند که عملا" این اتفاق افتاد بازهم به اعتقاد من ، اگر ما حداقل یک تیپ زرهی سرحال بعلاوه پشتیبانی هوایی مستمر داشتیم ( بر خلاف عملیات سوسنگرد در مجاورت روستای احمد آباد ) ، که بر یگانهای زرهی عراقی پیش دستی می کرد و به جبهه عمق می بخشید ( کاری که وظیفه اصلی یگانهای زرهی در ارتشهای مدرن بشمار می آید ) ، شاید اتفاقی می افتاد این بود که حداقل این همه تلفات را متحمل نمی شدیم .

  با سلام - ضمن تشکر از توجه شما . البته این مساله رابطور جسته و گریخته از دیگران شنیدم ولی ژنرال احمد صدیق رشدی در کتاب خود با عنوان IRAQI FIGHTERS ادعا نموده که این نمونه هم به ایران فرار کرده است . البته برای بررسی صحت این ماجرا یک مقدار تا غروب باید صبر بفرمایید تا کتاب فوق الذکر را بطور دقیق مطالعه کرده و خدمت شما عرض کنم .

با سلام خدمت دوستان عزیز   ضمن تشکر از مهران عزیز ، در این پست و پست بعدی ، پرنده های ضربتی نیروی هوایی ارتش عراق را معرفی خواهیم نمود :   اصولا" ماموریت و نقش پرنده های رزمی از ابتدای ظهور در جنگ جهانی نخست ، پشتیبانی از نیروی زمینی یا به عبارت بهتر ، اجرای ماموریت های پشتیبانی نزدیک هوایی بود . پرنده های رزمی ابتدایی ، بطور معمول برای عکسبرداری از خطوط دفاعی دشمن و هدایت دقیق آتش توپخانه جایگزین بالن ها و زپلین ها شدند و با رشد فناوری ، بتدریج بمباران مواضع دشمن نیز به وظایف آنها افزوده شد . این مساله در سالهای بین دو جنگ و بویژه در طول جنگ جهانی دوم اهمیت بیشتری یافت و در سالهای جنگ سرد ، علی الخصوص در جنگهای کره ، ویتنام ، اعراب و رژیم صهیونیستی ، ایران و عراق و جنگ نخست خلیج پارس به جزء جدایی ناپذیر طراحی عملیات رزمی مبدل گشت .         جنگنده - بمب افکن SU-20   این پرنده به رجیستر 1173 تا سالهای پایانی دهه 80 میلادی در خدمت بود ،اما در زمان جنگ دوم خلیج پارس به ایران فرار نمود که در زمان فرود ، دچار سانحه گردید .       جنگنده - بمب افکن SU-22 M3K   این پرنده به رجیستر 1574 از سال 1976 وارد سازمان رزم نیروی هوایی عراق گردید و از سال 1982 میلادی به موشکهای هوا به زمین KH-23 و KH-25 مجهز گشت . اما در سال 1986 توسط یک تیر موشک ضد هوایی MIM-23 B در نزدیکی شبه جزیره فاو ساقط شد . خلبان سعی نمود تا اجکت کند ، اما قبل از خروج ، هواپیما به زمین برخورد کرد و خلبان آن کشته شد .         جنگنده - بمب افکن SU-22 M4K   هیچ اطلاعاتی از این پرنده به رجیستر 7354 وجود ندارد     جنگنده - بمب افکن SU-22 M4   هیچ اطلاعاتی از این پرنده به رجیستر 2654وجود ندارد.       جنگنده - بمب افکن SU-22 M4K   این پرنده رزمی به رجیستر 22541 یکی از دهها فروند فیتر بود که در بازه زمانی 1986 تا 1987 وارد سازمان رزم نیروی هوایی عراق گردید . اما بخشی از این پرنده ها در جریان جنگ دوم خلیج پارس بر اثر بمباران های نیروهای ائتلاف منهدم شده و برخی هم به ایران فرار نمودند .     جنگنده - بمب افکن SU-22 M4K   رجیستر 22541 ، سرنوشت نامشخص       جنگنده - بمب افکن SU-22 M4 این پرنده به رجیستر 22564 ، آخرین بار در رژه نظامی بغداد به سال 1989 دیده شد .       جنگنده - بمب افکن SU-22 M4    رجیستر 23563 ، سرنوشت نامشخص       راسوی کثیف عراقی     جنگنده - بمب افکن SU-22 UM3K   این پرنده به رجیستر 22533 ، که در جنگ با ایران ماموریت های ضد رادار را بر عهده داشت  ، با شروع جنگ دوم خلیج پارس در سال 1991 به ایران فرار نمود  . این پرنده رزمی برای ایفای این ماموریت ها به موشکهای ضد رادار  Kh-28M/Nissin-M ( نمونه عراقی موشک فوق ) مجهز می گشت .

  بله - متشکرم ، جالب بود .

    به نظرم خودکشش بود / شاید هم اشتباه می کنم ، دیروز با یکی از دوستان صحبت می کردم در باره این توپ . متاسفانه الان حضور ذهن ندارم . :thinking: :thinking:

 با سلام   یک توپ معروف فرانسوی 155 م.م بود ، که عراقی ها در جنگ با ایران استفاده می کردند. یحتمل ساخت " جیات " بود . اطلاعاتی از آن موجود هست ؟؟؟

با سلام   ژنرال احمد صدیق بر این اعتقاد هست که عراقی ها با کمک کارشناسان مراکشی، مهمات فوق الذکر را از عربستان تهیه کرده و با خرید فیوزهای موسوم به ژوپیتر از آفریقای جنوبی  به میراژهای خود این توانایی را می داد که مهمات مارک 84 را پر روی اهداف پرتاب کرده ، بطوریکه در فاصله 1 متری هدف ، فیوز فوق عمل نموده و محدوده پوشش انفجار را بیشتر کنند .   البته اطلاعات من در مورد این فیوز و عملکرد آن ،  محدود هست   البته یک رفرنس در مورد انواع فیوزها دارم ، باید یک مقدار به من فرصت بدید تا اصل ماجرا را عرض کنم .

  با سلام ، تا آنجایی که اطلاع دارم هر میراژ عراقی قادر بود تا دو تیر از این مهمات را در هر ماموریت حمل کند . حالا از این جالب تر ، عراقی ها توانسته بودند با کمک مراکش  ، مهمات آمریکایی MK-84  را که مجهز به فیوزهای مشهور دیزی کاتر بود از عربستان تهیه کرده و با کمک آفریقای جنوبی فیوز موسوم به ژوپیتر را روی آن نصب  و آن را روی میراژهای خودشون استفاده کنند .   با تشکر از دوست بسیار عزیز جناب sedmammad

    با سلام ، به احتمال زیاد ، مهمات خوشه ای CB-470 ساخت افریقای جنوبی است که توسط میراژهای عراقی قابل حمل بود .

با سلام خدمت دوستان   در یک برآورد اجمالی ، ارتش ها برای موفقیت در یک عملیات رزمی نیاز به تحرک خواهند داشت و این تحرک ، بطور مسلم در نبردهای امروزین توسط بالگردهای ترابری تاکتیکی فراهم آورده می شود . ارتش بعث عراق نیز در طول سالهای جنگ با ایران ، بخوبی از این قابلیت ، بویژه در جبهه های غرب کشور بخوبی استفاده نمود .         بالگرد ترابری تاکتیکی MIL-17 ،   این بالگرد به رجیستر4435 ، در سال 2003 ، در جریان نبردهای دو طرف برای تصرف فرودگاه بین المللی بغداد ، به غنیمت نیروهای ائتلاف در آمد .         بالگرد MIL-17  هوانیروز ارتش عراق به رجیستر 5853 ، با استتار ویژه جنگ با ایران ، سرنوشت نامشخص         بالگرد MIL-17  هوانیروز ارتش عراق به رجیستر 5853 ، با استتار ویژه خود در اوایل دهه 90 ، سرنوشت نامشخص         بالگرد MIL-17  به رجیستر 5878 ، هوانیروز ارتش عراق     این بالگرد یکی از چند ده فروند بالگردهایی بود که در جریات تهاجم عراق به کویت ، ماموریت انتقال یگانهای کماندویی ارتش عراق را به داخل خاک کویت بر عهده داشتند . با این حال تعداد قابل توجهیی از این بالگردها توسط  میراژ های کویتی و یا پدافند ضد هوایی مورد اصابت قرار گرفته و ساقط شدند . این بالگرد برای آخرین بار در سال 1995 بصورت عملیاتی دیده شد .

با سلام   بنده قصد نداشتم وارد این موضوع شوم ، اما جناب gama سئوالی را از من پرسیدند که بنده براساس گفته های جناب محمد درودیان و اسنادی که منتشر شده پاسخ ایشان را می دهم . البته اینکه این عملیات موفقیت آمیز بود یا موفق نبود ، بحث ما نیست . صرفا" بحث رسیدن نیروها به نهرکتیبان و رد نشدن آنها از این مانع آبی و ادامه پیشروی است .         خوب   همانطور که همه اطلاع دارند ، عملیات رمضان در 5 مرحله اجرا شد :   طرح مانور :   محدوده عملیات از کوشک در شمال تا رودخانه اروند در جنوب امتداد داشت و در 4 محور یا 4 قرارگاه عملیاتی برای انهدام یگانهای سپاه سوم و تامین خط رودخانه اروند طراحی شد . با توجه به اینکه عقبه دشمن در شرق اروند به چهار پل موجود در نشوه و تنومه بود ، در صورت تصرف این پل ها ، بخش زیادی از ارتش عراق محاصره و به اسارت در می آمدند .   مرحله نخست : 1361/4/23  تا 1361/5/7   ورود 3 قرارگاه به درگیری با دشمن   در محور شمالی دو تیپ سپاه و یک تیپ ارتش وارد شدند ولی بدلیل وجود مثلثی ها و میادین مین موفق به پیشروی نشده و با دمیدن روشنایی روز از ادامه پیشروی خودداری شد   در محور میانی ( شمال پاسگاه زید ) سه تیپ سپاه و یک لشکر نیروی زمینی ارتش ، علیرغم پیشروی ها اولیه ، به مثلثی های عراق نرسیدند و پیشروی متوقف شد .   در محور جنوبی چهار تیپ سپاه و 2 تیپ ارتش به عمق 30 کیلومتری خطوط ارتش عراق نفوذ کرده و به نهر کتیبان رسیدند تا جایی که قرارگاه لشکر 9 زرهی عراق به تصرف در آمد . این نیروها به قدری به بصره نزدیک بودند که حتی چراغ های شهر بصره از دور مشخص می بود .   اما چرا یگانهای سپاه  و ارتش  در پشت نهر کتیبان  متوقف شدند ؟؟   پاسخ بسیار ساده است . این مساله یک اصل ساده نظامی است . بدلیل اینکه در محورهای شمالی و میانی عملا" پیشروی صورت نگرفت .   بدین معنی که اگر یگانهای موجود در محور جنوبی از نهر کتیبان رد می شدند و به پیشروی خود ادامه می دادند ، عملا" جناحین این نیروها باز می ماند و ارتش عراق از شمال منطقه و از پشت مثلثی ها ،  با یک ضد حمله زرهی که متکی بر دژ های مثلثی بود ( چون نیروها در محور شمالی و میانی عملا" متوقف شده بودند )  ، به راحتی یگانهای ایرانی را از پشت قیچی کرده و همه را از میان می بردند .   دوستان بطور حتم اطلاع دارند که تا زمانی که جناحین یک یگان نظامی تامین نشود ، پیشروی فاقد منطق نظامی است .   در ضمن با روشن شدن هوا، به روال معمول ، ارتش عراق با فشار خودش را با یک لشکر زرهی به این نقطه معطوف کرد و تامین این منطقه میسر نشد .      در کل جناب درودیان (مرکز اسناد سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ) چهار مورد را در ارتباط با این عملیات ذکر کردند :   1- فراهم آوردن تمامی شرایط و لوازم پیشروی ( یعنی وجود پشتیبانی نزدیک هوایی ، مهمات توپخانه به اندازه کافی ، رصد اطلاعاتی کامل و ... )   2- افزایش توانایی های مهندسی   3- گسترش سازمان رزم به صورتی که با طولانی شدن جنگ و درگیری ، امکان ایجاد برتری بر دشمن فراهم باشد   4- گسترش "یگانهای زرهی" ، به منظور "جنگ در روز "و رویارویی با واحدهای زرهی دشمن       حالا دوستان ارتش جمهوری اسلامی ایران چه اعتقادی دارند :   در مجموعه اطلس نبردهای ماندگار این جملات در ارتباط با عملیات رمضان آمده :   ( مشاوران نظامی این مجموعه : سرتیپ 2 ستاد سعید پور داراب ، سرتیپ2 ستاد فرهاد بهروزی ، سرهنگ ستاد محمود ضمیری ، سرهنگ ستاد حسین مبارکی  ، سرهنگ ستاد احمد حیدری )   عملیات رمضان نخستین هجوم سراسری و گسترده ایران بداخل خاک عراق بود و بیش از 150 گردان نیرو در این عملیات شرکت داشتند که از روحیه خوب و تجربه گذشته  و روحیه عالی برخورداربودند ، ولی با ورود نیروهای ایرانی به داخل خاک عراق ، حس ناسیونالیستی و حس قومیت عربی در کنار استفاده از تجهیزات جدید باعث شد تا واحدهای ایرانی زمین گیر شوند .      سپهبد شهید صیاد شیرازی هم بر این عقیده بودند که  در حوزه روانی ، بدلیل وجود یک احساس غرور کاذب ناشی از موفقیت های عملیاتهای پیشین ، عملیات به آنچه که برای آن طراحی شده بود نرسید .     در مجموعه دایره المعارف مصور تاریخ جنگ ، در ارتباط با عملیات رمضان چنین آمده است :   در محور شمالی و میانی ،  میدان های موانع بسیار زیاد بود و پیشروی صورت نگرفت ، در محور جنوبی بیشترین پیشروی صورت گرفت که بیشترین تلفات ارتش عراق هم از همین محور بود . با این حال عراقی ها تمام یگانهای زرهی و مکانیزه خودشان را در این محور متمرکز کردند و موفق شدند تا از تثبیت منطقه تصرف شده جلوگیری کرده و پس از آن ایرانی ها را به عقب برانند .        

    با سلام   در ارتباط با پست فوق ، سرلشکر رابرت .اچ . اسکیلز به نقل از کلازه ویتس ، پاسخ شما را بسیار صریح داده است .  گوینده سطور ذیل ، 3 سال فرمانده دانشکده جنگ نیروی زمینی ارتش ایالات متحده بود ، بدین معنی که برآورد آنها از توان دشمنانشان ( فارغ از محاسبات کمی دوران جنگ سرد که جنابعالی روی آن پافشاری می کنید- یعنی تعداد تانک و توپخانه و شناور که البته بسیار با اهمیت و تاثیر گذار هستند ، اما همه ماجرا بشمار نمی روند ) براساس اطلاعاتی است که بطور مرتب توسط 47 دستگاه اطلاعاتی  جمع آوری و آنالیزمی شود ، است .   " به هر ترتیب ، جنگ ،یک کنش زنده علیه یک توده مرده نیست ، بلکه درگیری همیشه میان دو نیروی زنده است ( اصولا" اگر مقاومتی نباشد ، جنگی درجریان نخواهد بود ).به دیگر سخن ، جنگ یک تعامل بشمار می رود . اگر دشمن خود را از میدان به در نکنیم ، باید از آن بترسیم که او این کار را با ما بکند . بنابراین ، کنترل کاملا" دست ما نیست ، او ، همانقدر که شرایط را بر ما تحمیل می کند ، که ما بر او تحمیل می کنیم . بطور مسلم ، قدرت آتش ( یکی از نقاط قوت ارتش ایالات متحده )  بلحاظ تاثیراتش می تواند دشمن را زمین گیر کند ، اما تاثیرات فلج کننده آن قطعا" زود گذر خواهد بود و دشمن می تواند در طول "زمان" خود را با آن وفق داده و حتی قادر خواهد با تا راه های سازنده ای برای کاهش تاثیرات مخرب آن نیز بیابد .   سطور فوق ، در ارتباط با همه دشمنان ایالات متحده صدق می کند ، خواه این دشمن برادر کیم شما باشد (چون جنابعالی فرمودید ، در حالی که بنده چنین اعتقادی ندارم ) ، چه روسها باشند و چه چینی ها و چه ما.   در ارتباط با نیروهای مسلح خودمان هم ، بنده ادعا نکردم که ما چنین و چنان هستیم ، شکست ناپذیریم و ....  ،ما نواقص ، اشکالات ، کمبودها و  سایر موارد را زیاد داریم ، ولی اینکه فکر کنیم ، کاملا" دست و پا بسته هستیم هم قبول ندارم .   اگر به پست های قبلی هم با دقت نگاهی بفرمایید ، کاملا" نظر بنده را متوجه خواهید شد :   بطور کلی برآورد ارتش ایالات متحده از دشمنان احتمالی اش تا سال 2025، بر فرض های ذیل استوار است :   1- دشمنان ایالات متحده "سعی نمی کنند" تا مجددا" جهان دو قطبی جنگ سرد را احیاء کنند   2- دشمنان ایالات متحده "تلاش نمی کنند " تا بلحاظ سیستمهای تسلیحاتی با آمریکا رقابت کنند ( این یعنی ایجاد برابری کمی و  سخت افزاری غیر قابل تصور خواهد بود ،

  همانطور که عرض کردم ، تا آنجایی که چند وقت قبل مطالعه کرده بودم ، ساختار سایبری پنتاگون ، از 5 دیواره  آتش که به شکل 24 ساعته رصد می شود ، تشکیل می شد ولی بنابر ادعای آمریکایی ها ، هکرهای چینی با عبور از این دیواره آتش ( البته شکل عبور را مشخص نکرده بود )  اطلاعات حساس نظامی را سرقت کردند تا جایی که فرمانده این بخش که بعد از دو سال متوجه ماجرا شد ، بسرعت از کار برکنار گردید .

    جناب death  ، باز برگشتیم سر خانه اول ،   برای ضربه زدن به ساختار سایبری ارتش آمریکا یا حوزه های غیر نظامی ، نیاز نیست تا ما یک تیم سایبری در آمریکا داشته باشیم ، هر کسی در خانه خودش در حالی پیژامه پوشیده و چایی خودش را نوش جان می کند ، قادر است ضربه ای را به حریف وارد کند که در تاریخ نبردهای مدرن ، سابقه نداشته .   خوب در مقایسه  ما و آمریکا ، اساسا" میزان وابستگی ما به فضای سایبر با آمریکا قابل قیاس نیست و ما تازه اول راه هستیم و هنوز فاصله زیادی داریم تا ساختار شبکه مانندی به مانند شبکه خدمات سایبری ایالات متحده ایجاد کنیم . بنابراین میزان ضربه ای که ایالات متحده قادر است در حوزه سایبر به ما وارد کند ، با توجه به ساختار های اندک ما در این حوزه ، کمتر از آن چیزی خواهد بود که ما می توانیم در صورت سرمایه گذاری درست در این زمینه ، به دشمن خودمان ضربه وارد کنیم . مثال مثل این است که ما ساختارهای سایبری آمریکا را با افغانستان و یا حتی روسیه و یا حتی چین مقایسه کنیم .   بله شما در ست می فرمایید ، برای ایراد یک ضربه کاری ، باید یک تیم قوی وجود داشته باشد ، ولی نیاز نیست که این تیم در خاک آمریکا حضور داشته باشد . در صورت تامین یکسری زیرساختهایی که شاید هزینه چندانی هم نداشته باشد ، چنین کاری مقدور خواهد بود .       تصویر فوق ، ساختار شبکه مانند حوزه سایبر ( به مانند لانه خرگوش در داستان مشهور " آلیس در سرزمین عجایب " ) است . یک شبکه به هم پیچیده و کلاف مانند که هر کس قادر است خودش را در هزار توی این شبکه به شکلی مخفی کند که اصلا" قابل شناسایی نباشد .   همین چند وقت پیش بود ، فرمانده بخش سایبری پنتاگون بدلیل نفوذی که بمدت دوسال و در بی خبری کامل این افراد به سیستم تسلیحاتی پنتاگون کرده بودند و اطلاعات حساس را به سرقت بردند ، از کار برکنار شد . آخر سر هم آمریکایی ها چون دیدند نمی توانند به کسی اتهام بزنند ، این کار انداختند گردن چینی ها .   در مورد تحلیل  رفتن سایر کشورها در مقابل آمریکا با شما موافق نیستم . همانطور که عرض کردم ، قدرت کشورها در فضای سایبر هیچ ارتباطی به قدرت آنها در فضای واقعی ندارد. یک کشور کوچک مثل استونی که بلحاظ ساختارهای سایبری ، پیشرفته ترین کشور حوزه شرق اروپاست ، چنان از طرف هکرهای روسی مورد تهاجم قرار می گیرد که ظرف چند ساعت ، بازار مالی این کشور برهم می ریزد . این مساله ممکن است بصورت برعکس هم اتفاق بیافتد .

     با سلام   جناب gama عزیز   بنده دسترسی اطلاعاتی آنچنانی ندارم که بتوانم یک استراتژی مشخص را خدمت شما ارائه دهم ، چون پاسخ به پرسش شما ، نیاز به اطلاعاتی دارد که بطور مثال در محدوده دسترسی اطلاعاتی اعضای شورای امنیت ملی یا فرماندهی کل قوا است . بنابراین وقتی بنده اطلاعات کاملی از وضعیت کشور ندارم ، حق مشخص کردن یک راهبرد که مد نظر شماست را هم ندارم و در این زمینه مدعی هم نیستم . بنده صرفا" براساس اطلاعات موجود از منابع آشکار ، اوضاع را با توجه به محدوده اطلاعاتی خودم تحلیل می کنم . در نتیجه پاسخ به پرسش نخست شما از صلاحیت اطلاعاتی بنده خارج خواهد بود .   اما در مورد سیستم دفاع ضد موشکی که فرمودید ، نظر بنده با توجه به موارد پیش گفته شده ، بدین شکل خواهد بود :       1- وجود فناوری های لازم برای ایجاد یک شبکه گسترده راداری و پیش اخطار زمین پایه ،  هواپایه ( به مانند آواکس ) و دریاپایه   2- وجود فناوری های لازم برای تولید موشکهای ویژه این ماموریت   3- وجود زیر بسترهای علمی در سطح دانشگاه های کشور   4 - اعتماد به بخش خصوصی برای ورود به صنعت نظامی کشور ( کاری که در ایالات متحده از 40 تا 50 سال پیش یا بیشتر شروع شد و موثر بودن خودش را هم نشان داد )   5- وجود یک سیستم اقتصادی بومی و پویا ( که ما فاقد هر دوی آن هستیم )   6- وجود سرمایه گذاری های هدفمند در حوزه دفاعی   7- وجود مدیریت های سالم در بدنه سیستم دفاعی کشور و دوری از هر گونه حاشیه هایی که صرفا" به ساختار دفاعی کشور آسیب می زند .   8- وجود آینده نگری در ساختار نیروهای مسلح ( که متاسفانه علیرغم تبلیغات فراوان ، هنوز نشانه قابل لمسی ، حداقل بنده ، مشاهده نکردم ، هر چند وضعیت نیروی دریایی ، شاید به مراتب بهتر از دو نیروی دیگر است )   8- وجود و یا ظهور نسلی از فرماندهان نظامی که ضرورتهای میادین نبرد مدرن را درک کرده و به دور از هر گونه سرسختی و نگاه های سنتی و محافظه کارانه  ، در قالب چهارچوبهای قابل انعطاف ، بتوانند ، ساختار نیروهای مسلح را از این حال خمودگی و سستی و رکود  بیرون آورده تا دیگر شاهد نواقص و کمبودها نباشیم .   پی نوشت : در این حالت هست که دیگر کسی به وجود و به کارگیری جنگنده های 40 ساله در سازمان رزم نیروی هوایی افتخار نخواهد کرد .

    با سلام   البته فرموده شما کاملا" صحیح است و بنده کاملا" با شما موافقم ، اما چند نکته :     بطور کلی برآورد ارتش ایالات متحده از دشمنان احتمالی اش تا سال 2025، بر فرض های ذیل استوار است :   1- دشمنان ایالات متحده سعی نمی کنند تا مجددا" جهان دو قطبی جنگ سرد را احیاء کنند   2- دشمنان ایالات متحده تلاش نمی کنند تا بلحاظ سیستمهای تسلیحاتی با آمریکا رقابت کنند ( این یعنی ایجاد برابری کمی و  سخت افزاری غیر قابل تصور خواهد بود ، حتی برای روسها و چینی ها )   اما :   1- دشمنان ایالات متحده تلاش می کنند تا بر قدرت زمینی (LAND POWER) متمرکز شوند ( تمر کز ایجاد یک شبکه چند لایه دفاعی غیر متمرکز )   2- از منابع محدود خودشان ، بصورت نامتقارن و ناهمتراز استفاده کنند ( این بدین معنی است که تمرکز آنها روی نقاط ضعف یا پاشنه آشیل  ارتش ایالات متحده خواهد بود   3- با دقیق کردن جنگ افزارهایی که بصورت محدود در اختیار دارند ، و طولانی کردن زمان جنگ احتمالی و فرسایشی کردن آن ، سیستم تصمیم سازی ایالات متحده را مایوس کنند . ( در این گونه نبردها ، " زمان " عامل بسیار مهمی ، حتی بسیار مهمتر از عامل جنگ افزار خواهد بود )   4- از توان ذاتی خودشون برای تمرکز نیروها ، تمرکز اراده ملی ، و در آخر ، تمرکز قدرت دفاعی ، به نفع خود استفاده کنند .   در نتیجه :   1- صدام در جنگ 1991 قصد داشت به شکل احمقانه ای در تمام جبهه ها ( زمینی ، هوایی و دریایی ) با نیروهایی ائتلاف بجنگد ، که مشخص بود توان آن را ندارد ( بر اساس یک اصل نظامی فراموش شده ، سعی در قوی شدن در تمام جبهه ها ، منجر به ضعیف شدن آن سازمان نظامی در تمامی جبهه ها خواهد شد . )   2- در مورد حمله به زیرساختهایی که ایالات متحده در آن نقطه ضعف دارد هم باید دقت لازم باید صورت گیرد ، چرا که در این حوزه ، یعنی حوزه سایبر هم می توان از فریب دهنده های سایبری (DECOY) استفاده کرد . بنابراین ارتش ایالات متحده ، آسیب پذیر هست ، ولی این آسیب پذیری تا یک حد معینی است و باید به این مساله دقت کرد .

با سلام   در حوزه جنگ سایبری که اساسا" مورد بحث این تاپیک نیست ، یک اصل کلی وجود دارد :   هر کشور یا دولتی که بیشتر از فضای سایبر استفاده کند ، به همان اندازه نسبت به جنگ در این حوزه آسیب پذیر تر خواهد بود ،   مثلا" دو کشور ایالات متحده و سومالی را مقایسه کنید ، کدام کشور از فضای سایبری بیشتر استفاده می کند ، شبکه بانکی ، سیستمهای کنترل شهری ، شبکه مخابراتی و ......   حالا سومالی را بررسی کنید ، چقدر از این فضا استفاده می کند ؟؟   در نتیجه بر اساس ضرب المثل " (هر که بامش بیش ، برفش بیشتر ) یک هکر "کلاه سیاه" سومالیایی ( هکرهایی که کارشان تخریب و از میان بردن هست )  که از حداقل دانش حملات سایبرنتیکی برخوردار است را تصور کنید که بخواهد وارد شبکه کنترل چراغ های راهنمایی شهری مثل نیویورک شود و آنرا از کار بیاندازد .   چه اتفاقی می افتد و عکس العمل آمریکایی ها چگونه خواهد بود ؟؟   نتیجه بسیار مشخص است . آمریکایی ها نمی توانند کسی را متهم کنند و چیزی را اثبات هم نمی توانند بکنند ، چرا که این فرد ممکن است در یک هتل مجلل در چین یا یک مسافرخانه محقر در تانزانیا مستقر باشد . بنابراین در این حوزه ف وجود سیستم های پدافندی قوی تر ، در اولویت خواهد بود .    بنابراین جنگ بلحاظ ماهیتی ، تغییر کرده و سخت افزار ، یعنی آنچه که ما آن را بعنوان تانک ، هواپیما ، توپخانه و.... می شناسیم ، به رده دوم اهمیت  تنزل پیدا کرده  و در این دوره و حداقل تا سال 2050 میلادی ، این حوزه سایبر هست که به میدان نبرد میان طرفهای درگیر تبدیل شده است .     نمونه بارز این مساله ، سرمایه گذاری شدید چینی ها برای ایجاد یک فرماندهی مستقل برای این حوزه و تلاش شدید آنها برای سرقت اطلاعات از همه  ،  بویژه آمریکایی ها است

    جناب کرشتی عزیز :   البته این ها همه سناریوهایی است که ایالات متحده در قالب " بازی های جنگی " آن ها را طرح ریزی و اجرا می کند . بنابراین آنها برای چنین موقعیتهایی آماده هستند . البته این آمادگی بدان معنا نیست که نمی توان به آنها ضربه زد ، بلکه در صورت وجود یک ساختار هوشمند ، و قابل انعطاف ، می توان از نقاط ضعف آنها بخوبی بهره برداری کرد .

    البته با ناسزا گفتن به این و آن ، حرف شما اثبات نمیشود ، با گفتن واژه هایی مثل توهم و کلماتی از این دست که ارزش آنچنانی ندارد ، صرفا" خودتان را زیر سئوال می برید . نیازی به بررسی دارایی های ایران هم نیست و وقتی شما حتی پست های قبلی  دقیق مطالعه نمیکنید ، انتظاری هم از شما نمی رود .   بنده عرض کردم ، جنگ علاوه بر 3 جنبه زمینی ،  هوایی ، دریایی و فضایی ، یک جنبه دیگر هم دارد که در حوزه سایبر ادامه پیدا کرده ، جنگ در حوزه سایبر هم ربطی به قدرت و اندازه و جایگاه کشورها درفضای واقعی که در آن تعداد تانکها ، هواپیماها ، کشتی ها و..... اهمیت دارد ، ارتباطی پیدا نمی کند . این را اول رد کنید ، تا برسیم به بقیه ماجرا .

    برادر عزیز ، آنچه که امروز جنگ شبکه محور شناخته می شود ، پایه و اساس آن بر ایجاد و حفظ سیستمهای وابسته به محیط سایبر گذاشته شده . البته این مفهوم در آن سالها ، هنوز در مراحل ابتدایی خودش بود ولی همانطور که عرض کردم ، در حوزه برآوردهای استراتژیک ، احتمال 1%  رقم بزرگی محسوب می شود .   فقط یک لحظه تصور کنید که ارتش ایالات متحده فاقد ارتباطات ماهواره ای است ، سیستم GPS آن از کار افتاده و سناریوهایی شبیه به این که آمریکایی ها آنها را پیش بینی و تمرین می کنند ( حداقل به گفته خودشان ) ، خوب ، ارتشی که بشدت به این فناوری ها وابسته است ، مسلما" دشمنانش ، فکری برای از کار انداختن و ضربه زدن به نقاط ضعف اش می کنند .   این طور نیست که فکر کنیم :   1- آمریکایی ها نشستند ، که  دشمنانشان به آنها ضربه بزنند   و برعکس   2- دشمنان ایالات متحده بی دفاع بوده و هیچ عکس العملی از خودشان نشان نمی دهند .

    با سلام   البته بنده منظور جنابعالی را از نبرد نامتقارن تهاجمی متوجه نشدم ، ولی براساس منابع داخلی ، و آیین نامه های نظامی ارتش ایالات متحده ، جنگ نامتقارن تعاریف ذیل را دارد :   1- جنگ ناهمگون عبارت است از درگیری خارج از اصل و قاعده، یا یک شیوه‌ی غیرمستقیم و فریب‌آمیز جهت تأثیر گذاردن بر موازنه و برابری نیرو در مقابل دشمن و ضربه به دشمن از طریق شناسایی نقاط ضعف آن . ( جزوه دانشکده فرماندهی و ستاد ارتش )   2- به‌کارگیری رویکردهای غیرقابل پیش‌بینی یا غیرمتعارف برای خنثی نمودن یا تضعیف قوای دشمن و در عین حال بهره‌برداری از نقاط آسیب‌پذیر او، از طریق فناوری غیرقابل انتظار یا روش‌های مبتکرانه ( تعریف ستاد مشترک ارتش ایالات متحده )   3- جنگ ناهمگون به حالتی اطلاق می‌شود که دو یا چند جبهه‌ی مخالف در برابر هم قرار گرفته باشند و یکی از طرفین قدرت نظامی کمتری نسبت به دیگری داشته باشد و برای پیروزی و نه پذیرفتن تسلیم، از هر روشی خواه متعارف و یا غیرمتعارف در تضعیف و عقب نشاندن دشمن استفاده کند. جنگ ناهمگون می‌تواند جنبه‌های گوناگونی را در برگیرد. حمله‌ی شیمیایی، هسته‌ای یا بیولوژیک، حمله اطلاعاتی، حمله‌ی تبلیغاتی یا جنگ روانی و یا حتی اقتصادی ( جزوه دانشکده فرماندهی و ستاد سپاه پاسداران انقلاب اسلامی )

    با سلام   البته نظر جنابعالی محترم ، ولی یک مقدار بد بینانه است . علیرغم همه کاستی ها و نقدهایی که به سیستم مدیریت دفاعی کشور وارد هست ، ما چندان دست و پا بسته نیستیم . در ضمن همانطور که در این تاپیک به نقل از وینستون چرچیل http://www.military.ir/forums/topic/26752-%D9%85%D8%B4%D9%87%D9%88%D8%B1-%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86-%D9%86%D9%82%D9%84-%D9%82%D9%88%D9%84-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D9%86%D8%B8%D8%A7%D9%85%DB%8C-%D9%88-%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D8%B3%DB%8C/#entry425707 عرض کردم ، الزاما"  وارد شدن به فاز سخت افزاری ، موضوع بحث ما نخواهد بود ، چون تا آنجایی که جنابعالی اطلاع دارید ، سطح چهارم نبرد ، یعنی آنچه که جنگ سایبری خوانده می شود (CYBER WARFARE) ارتباطی به اندازه و میزان قدرت کشورها در جهان واقعی نداشته و باید به سایر جنبه های قدرت توجه داشت .   بعنوان مثال ، جیمز بلک ول در کتاب " صاعقه در صحرا" و آلوین تافلر در کتاب " جنگ و ضد جنگ ، بقاء در آستانه قرن بیست و یکم" اعتقاد داشتند ، اگر صدام حسین در جنگ سال 1991 ، این قدرت را داشت که سیستم نظارت و شناسایی ارتش ایالات متحده را که وابستگی زیادی به ماهواره ها و مخابرات ماهواره ای داشتند ، مورد حمله قرار می داد ، شاید روند جنگ به گونه دیگری پیش می رفت . در حوزه علوم راهبردی ، احتمال 1%  ، عدد بسیار بزرگی محسوب می گردد .

    با سلام ،   البته پاسخ به پرسش جنابعالی  نیاز به مطالعه و بیان مباحث پیچیده نظامی ( شامل تشریح سیستمهای کنترل - فرماندهی ، ایجاد و حفظ برتری آتش ، بررسی نحوه جمع آوری اطلاعات از نیات و مقاصد دشمن ، رصد مداوم وی ، حدود فناوری مورد استفاده در میان نیروهای خودی ، مباحث مرتبط با عملیات روانی ، فریب ، استفاده از اصل غافلگیری و ...... ) است که بنده به شاید به برخی از این مطالب در سطح راهبردی دسترسی نداشته باشم ، اما بطور مسلم ، هر استراتژی ، یک ضد استراتژی و هر تاکتیکی ، یک ضد تاکتیک خواهد داشت . همه  دکترین ها و استراتژی های نظامی دارای نقاط ضعف و قوتی هستند که رقبا و دشمنان آن ها را مورد توجه قرار داده و براساس این نقاط قوت و ضعف ، برنامه های خود را تنظیم می کنند . این مساله هم برای ما و هم برای ایالات متحده یا رژیم صهیونیستی صدق خواهد کرد .   بنابراین ، به نظر من ، پاسخ مثبت خواهد بود .   البته این مساله ارتباط مستقیمی با سطح دانش و اطلاعات رده های تصمیم ساز و تصمیم گیر خواهد داشت .

    با سلام ،   بر اساس پیش بینی های صورت گرفته توسط ژنرال رابرت . اچ . اسکیلز ، نبرد آینده با یک دشمن فرضی بدین گونه خواهد بود :   الف : وضعیت دشمن : در آینده ، دشمن ، یک مهاجم متفکر و تطبیق پذیر است که بسرعت کنترل زمین منطقه نبرد را در دست خواهد گرفت و نیروهایش را برای اجتناب از تخریب ناشی از قدرت آتش ایالات متحده پراکنده خواهد ساخت ( استراتژی نبرد نامتقارن ) . این چنین دشمنی آموخته است که بخوبی مانور داده ، حتی درجایی که از برتری آتش برخوردار نباشد .   ب: وضعیت و عکس العمل ایالات متحده :   مرحله نخست : برخورداری از یک " چشم همیشه بیدار " با استفاده از پوشش مداوم سیستم C5ISR   مرحله دوم : اجرای حملات استراتژیک برای زمین گیر کردن دشمن و وادار کردن وی به پراکنده کردن بیش از اندازه نیروهایش ( براساس تئوری واردن ) و ایجاد وضعیت "کیش"   مرحله سوم : اجرای مانور استراتژیک جهت اشغال و حصول نتیجه نهایی ، وضعیت " مات"