بسم ا...

بسم ا... برجک بدون سرنشین برای نفربرهای نیروی زمینی سپاه

بسم ا... ویدئویی از مکانیزم عملکرد توپ ضد هوایی 40 م.م بوفورز https://www.aparat.com/v/9i3lW/توپ_ضد_هوایی_40_م.م_بوفورز

بسم ا... برای داشتن یک پیش زمینه برای درگیری احتمالی

پرواز بر فراز آسمان مرگبار کنگره تصمیم می گیرد : تخصیص 75 میلیون دلار برای توسعه هواگردهای شناسایی ارتش تصمیم گیران حاضر در کنگره براین تمایل قرار دارند که بودجه ای به میزان 4/75 میلیون دلار را برای توسعه هواگردهای جدید شناسایی در اختیار ارتش قرار دهند ، اما برخی در کنگره معتقدند که شک و تردیدهایی در این زمینه وجود دارد . در این میان ، یک سئوال حیاتی وجود دارد که آیا یک هواگرد مسلح ، با سقف پرواز پایین و سبک وزن ، تهدیدات روسیه را پاسخ خواهد داد ؟ آیا ارتش می تواند هواگرد شناسایی/ تهاجمی آینده (FARA) را در کنار شش اولویت دیگر خود ، دنبال کند ؟ ژنرال رودی استویچ ، ژنرال بازنشسته ارتش که از انتشار چنین تحلیلهایی نگران به نظر میرسید ، معتقد است که علیرغم نبود اطلاعات لازم از جزییات این طرح ، الزام ارتش برای برخورداری از چنین قابلیتی به کنگره ارسال شده و می بایست اعتبار لازم بدان داده شود . ژنرال رودی استویچ OH-58 وجود نیازمندی های ضروری ، بخش بنیادین هر برنامه تسلیحاتی برای ارتش بشمارمی رود ، اما به شکل خاص ، این برنامه ، تلاش ارتش برای یافتن جایگزینی برای ناوگان بالگردهای شناسایی OH-58 کیووا است که ناوگانش ، اکنون روند کاهشی خود را در بخش های مختلف ارتش دنبال می کند . RAH-66 در گذشته ، پروژه هایی نظیر RAH-66 کومانچی ( بالگردی با فناوری پیشرفته پنهانکاری ) و ARH-70 با جاه طلبی کمتر در حوزه فناوری براساس پلت فرم بالگرد غیر نظامی بل-407 ، لغو گردید . در نتیجه برنامه تسلیح ارتش به یک بالگرد دیده بانی سبک وزن در ابتدای آغاز خود ، بطور کامل از دستور کار خارج شد و ارتش به استفاده از بالگردهای توپدار آپاچی در ترکیب با پرنده های بدون سرنشین ، محدود گردید که نتایج چندان مطلوبی در پی نداشت . ARH-70 اما در حال حاضر ، ارتش با دنبال نمودن برنامه جدیدی که هواگرد شناسایی/ تهاجمی آینده (FARA) نام دارد ، درپی آن است که همزمان سه هدف مهم را محقق کند : 1- طراحی و تولید یک هواگرد جدید با سرعتی در حدود 250-180 گِرِه ، که بسیار سریعتر از یک بالگرد متعارف است که در مجموع نیروهای مسلح را بسوی کاربرد نسل جدیدی از بالگردهای ترکیبی و تیلیت روتورهایی رهنمون می نماید که در آینده ممکن است شرکتهای تسلیحاتی را وارد رقابت جدیدی برای تولید این هواگردها نماید . 2- یک هواگرد شناسایی در این کلاس ، قادر است تا سریع تر و آسان تر از بالگردهای سنگین تری نظیر آپاچی در ارتفاع کم ، برروی مناطق شهری پرواز نماید که در این زمینه، پلتفرمهای کوچکی نظیر بالگرد سیکورسکی S-97 ، مناسب تر از پیشنهادات شرکت بل به نظر میرسد . 3- یک هواگرد با قابلیت پرواز خودکار بیشتر که میتواند با دو خدمه یا بدون آن ( به شکل اختیاری برای کاربر ) پرواز کند ، در ترکیب با نیم دوجین پهپادهای بدون سرنشین مسلح به موشک ، ترکیب قابل توجهی را برای کاربران احتمالی فراهم می نماید . هواگردهای شناسایی مسلح آینده ، در ترکیب با پرنده های بدون سرنشین رزمی ، پیاده نظام و توپخانه ، می توانند حریف قابل توجهی برای کشور متخاصم که به پدافند زمین به هوا به شیوه روسی مسلح هستند ، بشمار آیند ، چرا که با توجه به قابلیتهای فوق الذکر ، این هواگردها می توانند برای اجرای ماموریتهای محوله ، به عمق خاک دشمن نفوذ نموده ، اهداف مورد نظر ارتش را پیدا نموده و در صورت نیاز ، آنها را منهدم نمایند . ایده مفهومی بویینگ- سیکورسکی ژنرال استویچ اعتقاد دارد که خلبانان ارتش با چالشی جدید روبرو خواهند شد ، چرا که هواگردهای سریع آینده ، به مجموعه ای کامل از اقدامات متقابل در برابر دفاع هوایی دشمن مسلح می شوند و این به معنای پشتیبانی نزدیک هوایی مطلوب تر از سایر واحدهای ارتش و تسهیل چنین ماموریتهایی برای نیروی هوایی است . با ورود این هواگردهای جدید، عملیات برفراز خطوط مقدم (FLOT) ، که به معنای حمایت از سربازان در خطوط تماس با دشمن است ، در مقایسه با گذشته ( نظیر آنچه که در سالهای 90-91 اجرا شد ) بسیار مطلوب تر و هماهنگ تر خواهد شد . به اعتقاد این ژنرال آمریکایی ، بالگردهایی آپاچی که قبل از آغاز مرحله اصلی عملیات طوفان صحرا ، ماموریت ایجاد یک حفره در شبکه راداری ارتش عراق را بر عهده داشتند ، بر خلاف تصورات ، عملکردی مطلوب را برجای نگذاشت و صرفاً بدلیل اینکه این واحدها، بخشی از یک نیروی بزرگتر محسوب میشدند ، عملیات تهاجمی آنها موفق ارزیابی گردید . علاوه براین ، در آینده و با ورود این هواگردهای جدید ، ارتش در نظر دارد تا خدمه این سخت افزارهای هوایی را به مجموعه کاملی از تجهیزات بقاء (ASE) مسلح کرده تا پس از آموزشهای ویژه ، عملکردی مطلوب را به نمایش گذارند . به اعتقاد برخی تحلیلگران ، این مساله که بالگردهای ارتش در عملیاتهایی محوله در عراق و افغانستان بدلایل مختلف ، با تهدیدات چندانی مواجه نشدند و بر خلاف تصورات، این تسلیحات با کالیبر کوچک بود که برای خدمه هوایی چالش ایجاد نمود ، امادر جریان تهاجم به عراق در سال 2003 ، یک گردان از بالگردهای آپاچی که در تلاش بود تا بدون پشتیبانی آتش توپخانه ، به کربلا حمله کند ، بشدت از سوی واحدهای عراق مسلح به موشکهای ضد هوایی شانه پرتاب مورد حمله قرار گرفت . با این حال ، ارتش برای اقدام برعلیه یک دشمن مسلح به فناوری پیشرفته تر نظیر روسیه ،حتی با وجود استفاده از پهپادها ، موشکها و پیاده نظام برای تخریب رادارها و آتشبارهای دفاع هوایی ، ممکن است که دچار چالشی به مراتب جدی تر شود ،چرا که بدلیل نزدیک بودن دو نیروی درگیر ، عملاً برد زیاد و سرعت بیش از حد ، بی اهمیت خواهد شد . دراین وضعیت ، که تحلیلی مرگبار از جنگ آینده است ، تنها پرنده های بدون سرنشین هستند که می توانند به درون یک شبکه متراکم دفاع هوایی نفود کنند ، البته حضور خدمه هوایی منسوخ نخواهد شد ولی سرمایه گذاری ها بتدریج به سمت طراحی هواگردهای مسلح تر و با کارایی بالاتر گرایش پیدا میکند . پی نوشت : 1- ادامه دارد 2- به عمل ، کار برآید ..... صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

بسم ا... تصویر موشک خیبرشکن ....عجالتا و قبل از انتشار اخبار تحلیلی بیشتر ... https://www.aparat.com/v/SUfMe

سلام علیکم عملیات تاخت آبی - خاکی در یک نگاه کلی ، بلحاظ طرح ریزی و اجرا در ردیف پیچیده ترین عملیاتهای نظامی قرار دارد و برای هر کدوم از سه تا نیروی دریایی ، زمینی و هوایی هم الزاماتی وجود دارد که درزمان پیاده شدن می بایست مورد توجه قرار بگیرد ، ترکیب این سه عامل ، موفقیت این نوع عملیات ها را تضمین می کند . با این حال ، نیروی مدافع هم سعی می کند در قالب ایجاد یک دفاع منسجم که شامل عناصر هوایی ، زمینی و دریایی هست ، از خط ساحلی خودش دفاع کند . این وسط ، توپخانه و بخصوص واحدهای توپخانه متحرک ، برای پس زدن عناصر آبخاکی ( شامل شناورها ، خودروهای زرهی آبخاکی ، تفنگدارهای دریایی و در نهایت Amphibious assault ship ها و .... ) استخوان بندی مدافعان را تشکیل می دهند . این در مورد سئوال شما هم صادق هست .. تایوانی ها دو تا تهدید عمده هوایی و دریایی را از چین احتمالا تعریف کردند ( بدلیل جزیره ای بودن این کشور ) و برای دور نگه داشتن چینی ها از ساحل در یک عملیات تاخت آبخاکی به سامانه های توپخانه ای متحرک نیازمند خواهند بود که به فرموده شما دارند آن را تهیه می کنند .

تعریف مقدماتی مفهوم دفاع ساحلی در دانش نظامی ، مفهوم " دفاع ساحلی" به مجموعه اقدامات اتخاذی از سوی کشور ساحلی ، برای حفاظت از خطوط و منابع ساحلی به منظور پیشبرد شکوفایی اقتصادی و سیاسی و علاوه براین ، جلوگیری از اعمالی که می تواند مانع نیل به چنین اهدافی گردد ، قابل تعریف است . در گذشته ، خط ساحلی تعریف محدودی را شامل می شد ،اما امروز منطقه ساحلی ، گستره وسیعی تری را شامل می گردد که از عمق 20تا 30 مایل در خشکی تا 12 مایل در دریا می تواند باشد . عناصر دفاع ساحلی نیز شامل یگان های عملیات ویژه ، واحدهای پلیس دریایی و درنهایت عناصر پشتیبان آتش می باشد که وظیفه نظارت و گشتزنی به منظور جلوگیری از نفوذ عناصر مهاجم و درگیرشدن با آنها در زمان نفوذ به خشکی را برعهده می گیرند . تاریخچه این نوع عملیات نظامی ، به دوران باستان ( ارتشهای یونان و روم ) بازمی گردد که در طول این دوران ( از سال 800 تا 1000 پس از میلاد ) روشهای دفاع از سواحل بتدریج توسعه پیدا نمود و تا جنگ جهانی اول ( عملیات مشهور پیاده شدن متفقین در گالیپولی ) و سپس جنگ دوم ( آنزیو ، نرماندی و سپس در صحنه نبرد اقیانوس آرام ) و در سالهای بعد از آن ( اینچون ، مالویناس ، گرانادا ، خلیج خوکها و درنهایت عملیات طوفان صحرا )نیز ادامه پیدا نمود . در مجموع ، تدوین و اجرای ترتیبات امنیتی برای دفاع از سواحل در طول تاریخ بسیار پرهزینه بوده ، هر چند سازمان دادن یک دفاع مناسب برای این حوزه جغرافیایی می بایست با انتخاب تاکتیک ها و سلاح های مناسب به گونه ای صورت پذیرد که بار اضافه ای برای کشور دارنده آن ایجاد نگردد . https://www.aparat.com/v/06Mi8 آ-222 ئی ، سامانه متحرک توپخانه ساحلی سامانه توپخانه دفاع ساحلی A-222 Bereg یک سخت افزار محصول روسیه است که برای از میان بردن شناورهای سطحی با تناز کوچک و میان وزن تا سرعت 100 گره دریایی ، ضمن برخورداری از برد کشف 35 کیلومتر و برد موثر 22 کیلومتر می تواند یک ابزار موثر به منظور اجرای ماموریت دفاع از ساحل باشد . این سیستم با دراختیار داشتن مزیتهای قابل توجهی نظیر کالیبر مناسب ، تطبیق پذیری بالا با تهدیدات ( در دو حوزه هدف و مهمات استاندارد مورد استفاده ) ، تنوع در انتخاب حالتهای عملیاتی و سرعت آتش بالا به تقریب همتای مشخصی در حوزه تسلیحات دفاع از ساحل ندارد . در دوران اتحاد جماهیر شوروی سابق ، نیروی دریایی این کشور علاوه برای تولید و بخدمت گرفتن سامانه های موشکی ضد کشتی ، از سیستم های تسلیحاتی توپخانه ای نیز برای دفاع از خطوط ساحلی خود در برابر یک تهاجم آبخاکی احتمالی از سوی ناتو استفاده می نمود . در میان نمونه هایی که عملیاتی شده بودند ، سامانه توپخانه ای متحرک 130 م.م اس ام-4 موجود بود که با پایان یافتن دهه هفتاد میلادی ، می بایست از رده خارج می شد چرا که میزان تحرک آن بسیار پایین و سامانه های کنترل و هدایت آتش آن نیز قدیمی شده بودند و این دفاع از خط ساحلی را در یک جنگ مدرن برای ارتش شوروی سابق بسیار مشکل می نمود . با توجه به این مساله ، در سال 1976 ، کار بر روی یک سامانه جدیدتر با کالیبر 130 م.م با شناسه A-222 Bereg آغاز شد که توسعه دهنده اصلی آن ، دفتر طراحی "تیتان" در اتحاد شوروی سابق بود . توپ دوقلوی کالیبر 130 م.م آ.کا. 130 واحد آتش این سامانه توپخانه ای ، براساس توپ مشهور دریایی AK-130 با شناسه تغییر یافته ZIF-94 انتخاب شد ، در حالی که برای عملکرد بهتر ، بخشی از قطعات و اجزاء متحرک هویتزر 152 م.م 2اس-19 ماستا ، نیز بدان اضافه گردید . علاوه براین ، بخش انتهایی این توپ ( قطعات مربوط به عقب نشینی پس از شلیک ) ، فشارشکن دهانه و بخش خارج کننده دود ناشی از سوختن باروت در قسمت مرکزی لوله نیز دچار تغییرات گردید که با توجه به این موارد ، سرعت شلیک در این سیستم جدید ، در مقایسه با توپ دریایی AK-130 به تقریب 4 برابر کاهش پیدا کرده است . تا سال 1980 ، تمامی تغییرات صورت گرفته در این توپ جدید ، تثبیت شده و برای طی مراحل اصلی ، یعنی وارد شدن به خط تولید ، به دفتر طراحی عودت داده شد . با این وصف ، بدلایل مختلف از جمله تمرکز نیروی دریایی برروی بخدمت گیری سامانه های موشکی ، این سیستم فورا وارد خدمت نگردید و پس از کش و قوس فراوان ، نخستین نمونه آن به سال 1988 از خط تولید خارج گشت و تا سال 1992 نیز تستهای آن در میدان تیر نیروی دریایی بطول انجامید . اگر چه این نمونه جدید بلحاظ ایده پردازی ، جالب به نظر می رسید ، اما ارتش بدلایل نامشخص ، از سفارش آن سرباز می زد بطوریکه پس از رونمایی از آن به سال 1993 ، محصول نهایی در نمایشگاه دفاعی ابوظبی به سال 1996 در معرض دید عموم قرار گرفت . توپ دفاع ساحلی اس ام-4 کالیبر 130 م.م این مساله ، در کنار مشکلات مادی ارتش روسیه پس از فروپاشی اتحاد شوروی ، باعث شد تا اولین نمونه عملیاتی در سال 2003 وارد خدمت رزمی در یگان های دفاع ساحلی ارتش روسیه گردد که این امر در ابتدا برای واحدهای نیروی دریایی مستقر در دریای سیاه ( نووروسیسک ) صورت پذیرفت . براساس طراحی اولیه ، هر آتشبار آ-222 ترکیب ذیل را می بایست بخود می دید : 4 تا6 قبضه توپ خودکششی بر روی حامل چرخدار ماز-543 با کالیبر 130 م.م یک دستگاه پست فرماندهی متحرک 1 یا 2 دستگاه خودروی پشتیبانی که همانطور که گفته شد ، کل این سامانه توپخانه ای بر روی خودروی 8×8 ماز-543 قرار می گرفت . واحد آتش ( SAU ) : بخش اصلی این واحد ، یک قبضه توپ 130 م.م است که بر روی یک قنداق متحرک ( چرخشی ) مجهز به یک بلبرینگ ویژه غلتکی ، قرار می گیرد . این توپ با مجهز شدن به یک سامانه الکترومکانیکی ، حالتهای ذیل را می تواند از خود به نمایش گذارد 1-حالت خودکار : که براساس کدهای دیجیتالی ورودی از پست فرماندهی عمل می کند 2- حالت نیمه خودکار: که توسط تیرانداز با کمک سامانه های بصری هدایت توپ (ACS) عمل می کند که درصورت قطع ارتباط واحد آتش با پست فرماندهی و خودروی پشتیبانی رزمی ( OBD) استفاده می شود . در واقع ، استقلال عمل نسبی واحد آتش در سامانه توپخانه ای ای-222 به شکل قابل توجهی ، بقای کل مجموعه را افزایش میدهد ، به همین دلیل در این واحد ، برای استقرار بارگذار مهمات ، تیرانداز و فرمانده واحد موقعیتهایی تعبیه شده است . فرمانده واحد کنترل تمامی سامانه های بصری را برای هدایت ، نظارت ، شلیک و ارتباطات و حتی سامانه های پشتیبانی حیات را در اختیار دارد . تیرانداز نیز سامانه های ویژه خود برای نظارت ، هدایت ، ارتباطات و روشنایی داخل برجک را می تواند کنترل کند . ولی برای خدمه بارگذار ، دو جایگاه پیش بینی شده که یکی در نزدیکی سینی هدایت پرتابه به درون لوله و دیگری در نزدیکی سامانه بارگیری مهمات قرار می گیرد . برجک این توپ دو محل ذخیره مهمات برای 40 تیر گلوله را بخود می بیند ، در حالی که کل برجک مورد نظر برای جذب گرما و صدا عایق کاری شده است .با توجه به این نکته که این سامانه می بایست در محیط بسیار مرطوب ،مبادرت به عملیات کند ، به تقریب تمامی مکانیزم های بصری هدایت آن ، عایق کاری و برای خروج گاز حاصل از هر شلیک نیز ، در داخل برجک یک فن بسیار قدرتمند طراحی شده است که از طریق یک مجرا به بیرون از برجک هدایت می گردد . در همین راستا ، قبل از هر شلیک ، فرمانده واحد موظف است تا با جک های هیدرولیکی موجود ، برجک را با محل استقرار شاسی تراز کند ، با این وجود ، امکان اجرای آتش ، ضمن حرکت نیز برای این توپ وجود دارد که اصلاحات مربوط به شلیک توسط سایتهای اپتیکی و حسگرهای حرکتی صورت می پذیرد . نیروی الکتریکی مورد نیاز برای اجرای شلیک ، حرکت برجک و سایر اجزاء توسط یک ژنراتور در بخش جلویی حامل تامین می گردد ، در حالی که برای به کارا نداختن ، جک های تثبیت کننده ، باتری ها و سامانه های کنترل شلیک نیز یک منبع جداگانه وجود دارد . پست فرماندهی ( CPU) پست فرماندهی توپ متحرک دفاع ساحلی آ-222 شامل سامانه کنترل آتش BR-136 دوکاناله الکترو اپتیکی- راداری برای شناسایی و قفل بر روی اهداف و همچنین سامانه های ارتباطی و پشتیبانی حیاتی است . این سامانه ، یک گسترد دایره ای از وضعیت ساحل را در تمام شرایط جوی و شب و روز در اختیار کاربر قرار میدهد . در این سامانه ، از LMS (سامانه رصد محیطی / Local Monitoring Subsystem) برای کشف اهداف بصورت فعال و غیر فعال استفاده می شود که اگر به شکل کلی وظایف OWC ( Operational Watch Commander) مورد بررسی قرار گیرد ، ماموریتهای وی شامل توانایی رصد و کشف 4 هدف بطور همزمان وافزایش اطمینان پذیری از فرود پرتابه در 2 متری هدف خواهد بود . با توجه به این مساله ، پس از هر شلیک ، سامانه کنترل آتش BR-136 می تواند بلافلاصله با قفل شدن بر روی هدف بعدی ، مبادرت به شلیک نماید . این سامانه کنترل آتش تمامی پارامترهای هدایت خود را براساس شکل حرکت و تخمین فاصله از هدف و همچنین تخمین فاصله از محل استقرار بصورت خودکار محاسبه می کند که به هر کدام از شش واحد آتش اجازه می دهد تا در هر دقیقه ، 12 گلوله ( برای شش واحد آتش ، 72 گلوله در دقیقه ) بسمت هدف شلیک کند ، ضمن اینکه نتایج حاصل از شلیک را می توان با استفاده از دستگاه های چاپ رقومی ، مستند نمود . پست فرماندهی در سامانه آ-222 به 5 بخش اصلی تقسیم می شود 1-محفظه پیشرانه خودروی حامل که محل استقرار واحد برق اضطراری دیزل -الکتریک و مبدل برای تامین برق سامانه کنترل آتش BR-136 نیز هست 2- بخش آنتن که تجهیزات ارسال و دریافت 3- بخش کنترل تجهیزات ارسال و دریافت که بدلیل وجود تشعشعات مایکرویو ، دیواره های آن از لایه های محافظتی خاصی پوشیده شده است 4- بخش استقرار کاربر رادیو که داده های بدست آمده در آن پردازش میشود . در این بخش ، تمامی تجهیزات مربوط به ارسال و دریافت پیام های بی سیم نیز وجود دارد . مضاف براین ، بخش کنترل ژنراتور دیزل ، نیروی الکتریکی و بخش های پشتیبانی حیات نیز از این محل هدایت می گردند . 5- بخش استقرار سامانه های اپتیکی ، فرمانده خودرو ، خدمه ، کاربر رادیو و تکنسین برق که به سامانه های ناوبری ، ارتباطی و کنترل آتش مجهز بوده که همگی بصورت داخلی با یکدیگر ارتباط رادیویی دارند . کل حامل پست فرماندهی توسط یکسری جک های مخصوص ، تثبیت می شود تا از چرخش افقی آنتن اطمینان حاصل شود . این جک ها هم بصورت الکترومکانیکی و هم بصورت دستی قابل تنظیم است ، در حالی که برای افزایش رفاه خدمه و همچنین بقاء در محیط های آلوده به مواد شیمیایی جنگی ، دو دستگاه تهویه مطبوع در سقف آن کارگذاری شده است . خودروی پشتیبانی رزمی ( OBD) این حامل به شکل کلی وظایف ذیل را بر عهده دارد 1- حمل یک واحد منبع تغذیه شامل دو ژنراتور دیزل- الکتریک برای تامین نیروی برق پست فرماندهی 2-مخازن سوخت برای ژنراتورهای دیزلی برای 7 روز کار مستمر 3-بخش استراحت برای 2 تا 4 نفر از خدمه 4- آشپزخانه با قابلیت حمل غذا برای خدمه بمدت 1 هفته 5-برجک تیربار کالیبر 7.62 م.م روی بخش فوقانی 6- تجهیزات ویژه رفع آلودگی ش. م .ر 7-سامانه های ناوبری برای استقرار دقیق محل آتشبارها 8-محل ذخیره وسایل شخصی خدمه https://www.aparat.com/v/vQmMr با تمامی این اوصاف ، قابلیتهای این سامانه ، به گونه ای است که ارتش روسیه تا کنون موفق به جایگزینی آنها با سامانه های موشکی ضد کشتی کروز نشده است . دلیلی این امر را می توان در وجود " مناطق مرده " ( به فاصله چند کیلومتر تا چند ده کیلومتر ) میان برد موثر سامانه های موشکی و سیستم های توپخانه ای دانست . علاوه براین ، سامانه های کروزضد کشتی ، بر خلاف سیستم های توپخانه ای در برابر اخلال واحدهای دشمن ، به نسبت حساس بوده ، در حالی که شلیک موشک کروز بر علیه شناورهای تندرو که امروز کشورهای زیادی در حال مسلح شدن به آنها هستند ، چندان مقرون به صرفه نبوده و این ارزشمند بودن سامانه های توپخانه ای را آشکار می کند . با این حال ، در روسیه هنوز بحث های بسیار جدی در خصوص مقایسه میان دو کالیبر 152 و 130 م.م برای توپخانه ساحلی وجود دارد . توپهای کالیبر 152 م.م قابلیت شلیک مهمات با خرج موشکی و مهمات هسته ای تاکتیکی را دارند ، در حالی که توپهای 130 م.م سرعت آتش بالایی را به نمایش می گذارد . در این خصوص پیشنهادات فراوانی برای تبدیل واحد آتش از روی حامل چرخدار به شاسی تانک ( شنی دار ) نیز وجود دارد که این مساله ، حامل توپ را در برابر آتش متقابل دریایی ( با کالیبر 127 م.م ) به نسبت مصون نگاه می دارد ولی افزایش وزن مجموعه ، قابل چشم پوشی نخواهد بود . توضیح نحوه عملکرد آتشبار 1- طول لوله ،45 برابر اندازه کالیبر 2- زاویه حرکت عمودی توپ : 5 تا 50 درجه 3- زاویه حرکت افقی توپ : 120 درجه 4- سرعت حرکت خودروها ، 60 کیلومتر در ساعت 5- تبدیل وضعیت به حالت رزمی ، حدود 20 دقیقه 6- نرخ آتش شش واحد شلیک ، 72 گلوله در دقیقه 7- برد رزمی آتشبار، حدود 850 کیلومتر 8- فاصله استاندارد میان واحد آتش و پست فرماندهی ، کمتر از 1000 متر 9- وزن حامل ها ، از 43 تا 44 تن پی نوشت : 1- بن پایه 2-استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

بسم ا... چهل و سه سال پاسداری از آسمان ایران و همچنان ادامه دارد ...... 19 بهمن 1357 19 بهمن 1400

بسم ا... نبرد بریتانیا یکی از سئوالاتی که همیشه برای مخاطبان فیلم های جنگی بخصوص فیلم قابل تامل " نبرد بریتانیا " ( تولید شده به سال 1969 ) ایجاد می شد ، این بودکه هواپیماهای آلمانی مورد استفاده در آن به طور دقیق از چه منبعی برای تولید این فیلم بیگ پروداکشن تهیه شده بود ... درواقع امر ، تهیه کننده این فیلم ( هری سالتزمن ) چیزی نزدیک به 27 فروند جنگنده اسپیت فایر با درجات مختلف آمادگی را در موزه های مختلف این کشور پیدا نموده که تنها 12 فروند از آنها قابلیت پرواز را پیدا کرده بودند . در حالی برای جنگنده های هاریکن ، این تعداد فقط به 6 فروند می رسید که فقط 3 فروند از آنها می توانست به پرواز درآید . برای بازسازی قدرت هوایی لوفت وافه در تابستان- پائیز سال 1940 ، تمامی جنگنده های مسراشیمت-109 موجود در فیلم از نیروی هوایی اسپانیا ( حدود 50 فروند ) خریداری گردید که از این تعداد ، حدود 17 فروند آماده پرواز شد . این جنگنده ها ، در جران تولید فیلم ، توسط خلبانان نیروی هوایی اسپانیا و برخی از آخرین بازماندگان لژیون کندور ( یگان های آلمانی اعزامی به جنگ داخلی اسپانیا ) به پرواز در آمده بودند . علاوه براین ، 32 فروند بمب افکن هینکل-111 بصورت قرضی از نیروی هوایی اسپانیا ، دریافت شد که در آن زمان ( دهه شصت میلادی ) بیشتر برای حمل و نقل و هدف کِشی مورد استفاده قرار می گرفت . هر چند در نهایت ، دو فروند از این بمب افکن ها توسط شرکت تولید کننده فیلم خریداری و در کنار 17 فروند مسراشیمت-109 به انگلستان برده شده . در کنار تمامی این هواگردهای تاریخی ، دو فروند یونکرس -52 نیز از نیروی هوایی اسپانیا بصورت امانی ، در این فیلم شرکت داشتند . پی نوشت : نکته جالب اینجاست که این فیلم درسال 1969 عرضه شد ، در حالی که حدود 24 سال از پایان جنگ دوم جهانی گذشته بود ولی عملیاتی بودن مسراشمیت ها و هینکل ها ، بعد از گذشت دو دهه ، حقیقتا قابل تامل و جای بررسی دارد

بسم ا... هشدار : این متن تنها نظر نویسنده آن هست و به جز در چند مورد جزئی که ادبیات مورد استفاده ، اصلاح شد ، قابل تایید یا رد نیست برای نزدیک به هفتاد و پنج سال ، سلاح هجومی آ.کا.47 برای کشور سازنده ( اتحاد شوروی و سپس روسیه ) اعتبار فراوانی را به ارمغان آورده که به تقریب تمامی ارتش های منظم ، گروه های چریکی ، باندهای مافیایی در سراسر جهان آن را به خدمت گرفته و مورد استفاده قرار داده اند و براساس نوع نگاه ، این سلاح به نمادی از شّر یا خیر تبدیل شده است . در این ارتباط ، ایران نیز از این قاعده مستثنی نبوده و همچنان از زمان انقلاب 57 تا کنون ، نمونه های مختلفی از این سلاح در اختیار واحدهای مسلح رسمی و کلاسیک و همچنین یگان های شبه نظامی موجود در سازمان رزمی نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران قرار دارد ،اما در این نوشتار تاریخچه به نسبت کوتاه حضور نمونه AK-103 در این کشور مورد بررسی قرار می گیرد . سرآغاز ، محصولی جدید از شرکت ایزماش : سری سلاح های انفرادی AK-100 ، به تقریب در ردیف پیشرفته ترین اعضای خانواده سلاح های هجومی کلاشنیکف بشمارمی آید که در سه کالیبر مختلف ( 39×7.62 ، 39×5.45 و درنهایت 45×5.56 م.م ) در دسترس می باشد . با این وضف ، با کمی اغماض ، نسخه AK-74M پدر این خانواده بشمارمی آید که با دریافت سریال 100 و به ترتیب 101 ، 102 ، 103 و.... سلسله مراتب تکامل این سلاح را به نمایش می گذارند . در میان این خانواده معظم ، طول لوله مدلهای AK-101 و AK-103 معادل 413 م.م و طول لوله های مدلهای AK-102 ، AK-104 و AK-105 به 314 م.م می رسد و تمامی محصولات این سری پوششی از رنگ سیاه فسفاتی را بخود می بینند . تمامی سلاح های این خانواده ، به برگه ناظم آتش 3 حالته ( ضامن ، تک تیر و رگبار ) مجهز بوده و گلنگدن ( روآیک ) آن از نوع چرخشی و مکانیزم عمل آن نیز با کمک فشار غیرمستقیم گاز باروت است . آ.کا -103 در ایران در بیستم اوت سال 2016 ( 16 مرداد 1395) وزیر دفاع وقت ایران ( سرتیپ پاسدار حسین دهقان ) در جریان یک مصاحبه از خرید تعدادنامشخصی سلاح هجومی AK-103 از روسیه ( علیرغم وجود تحریم های تسلیحاتی ) خبرداد . این خبر در حالی منتشر می شد که به تقریب ، 3 سال از انتشار تصاویر سلاح هجومی نبی / سیاوش-5 و 2 سال از رونمایی سلاح فاتح ( کالیبر 45×5.45 م.م ) و حدود یک سال از برگزاری نمایشگاه بین المللی تجهیزات ایمنی و پلیسی ( ایپاس ) که سلاح های سبک بومی به نمایش عمومی درآمده بود ، می گذشت. اگر چه در همان زمان ، تبلیغات بسیار زیادی در خصوص این سلاح ها انجام شد ولی طبق اطلاعات موجود هیچکدام از این سلاح ها به تولید انبوه نرسید که این احتمال به ذهن متبادر می شود که مسئولان ارشد وزارت دفاع ، هنوز به درجه اطمینان پذیری کامل در خصوص سلاح های بومی خود نرسیده اند و برای همین بسمت خرید خارج متمایل شدند . جدول شناسایی تولید کنندگان سلاح ak-47 با این حال ، وزیر دفاع وقت ایران ، بر این اعتقاد قرار داشت که این کشور زیرساختهای لازم را برای تولید انبوه داخلی AK-103 ( بواسطه خرید مجوز ) داشته ولی بدلایل نامعلوم ، با تخصیص یافتن اعتبارات لازم ، این سلاح برای نیروی های مسلح خریداری گردید . به اعتقاد وی : " تولید تسلیحات سبک در ده سال گذشته ، بدلیل وجود اولویت در پروژه های هوایی و دریایی ، به کمترین میزان خود رسیده و این خرید با توجه به بحران های منطقه ای ، صورت پذیرفته است " راست : سلاح هجومی AK-133 چپ : سلاح هجومی KL-133 با این وصف ، چیزی در حدود هشت ماه بعد ، درمورخ 31 فروردین 1396 ، در جریان مراسم ولادت حضرت علی اکبر (ع) وزیر دفاع وقت و فرمانده وقت ارتش ( سرلشکر موسوی ) یک روگرفت از سلاح ak-103 را با شناسه کلاشنیکف-133 به همراه یک قبضه سلاح آنتی متریال روسی OSV-96 با کالیبر 108×12.7 م.م ( سلاح نصر ) رونمایی نمودند . در این میان ، هر چند کارخانجات تسلیحاتی ایران ، سلاح مزیور را با پیشوند "KL" تولید می کنند ، اضافه شدن عدد 133 هرگز مشخص نشد . در هرصورت ، این دو سلاح برای اولین بار بصورت عمومی رونمایی شدند که به تقریب می توان آنها را به سفارش ایران مرتبط نمود، ولی بطور همزمان ، خبرگزاری تسنیم به نقل از وزارت دفاع ایران گزارش داده بود که کلاشنیکف-133 و نصر به سفارش سپاه پاسداران توسط متخصصان این وزارت تولید و عرضه شده اند ! با مقایسه میان مدلهای روسی و نمونه رونمایی شده توسط ایران ، AK-103 بعنوان یک سلاح هجومی خودکار با کالیبر 39×7.62 م.م هیچ تغییر عمده ای را به جز استفاده از یک تیغه خشاب فلزی آجدار ( بجای خشاب پلیمری ) بخود نمی دید ، در حالی که روکش تحتانی آن ، نمایی از مدل LHV47-S با علامت تجاری چینی Vector Optics قابل تشخیص بود . علاوه براین ، یک روگرفت از دوپایه هریس (Harris bipod) و یک روگرفت از نشانه گذار/ دوربین چینی نمونه Barska AU12392 نیز بدان اضافه شده بود . سلاح هجومی KL-133 این درحالی است که با کمی دقت بیشتر ، علائم L/D به جای علامت روسی OA/OB بر روی بخش ضامن شلیک ، نشانه هایی از تولید چین را به نمایش می نهاد . در نتیجه ، این سئوال پیش می آمد که آیا ایران نسخه بومی AK-103 را که از روسیه یا چین تهیه نموده ، بعنوان سلاح بومی رونمایی کرده است ؟ و اینکه حک نشانه های چینی به چه دلیلی صورت گرفته و آیا تغییر علامت ، به معنای تخطی از مجوز خریداری شده سلاح محسوب می شود ( فرضاً پاک کردن رد روسی خرید که حساسیت بیشتری را ایجاد می نمود . م ) راست : سلاح هجومی KL-133 چپ : عناصر رزمی لشکر 16 زرهی قزوین در جریان تنش مرزی با آذربایجان ارتباط چینی – ایرانی از نوع سوم براساس مطالب مندرج در منابع ایرانی و آشنا به وضعیت عملیاتی AK-103 در این کشور ، انتخاب حروف حک شده روی بدنه سلاح به شیوه چینی ، حاکی از مشخص شدن کاربراصلی این سلاح در ایران ( سپاه پاسداران ) خواهد بود . این روند البته مسبوق به سابقه بوده ، بدین معنی که پس از اشغال عراق درسال 2003 و سرازیر شدن سیل سلاح های اتوماتیک M4/M16 به داخل ایران ، این کشور تصمیم گرفت تا روند تعویض سلاح انفرادی خود را آغاز کند . پس از یک سلسله اتفاقات که منجر به کند شدن این روند برای چند سال شد ، ظاهرا صنایع تسلیحاتی ایران با شرکت چینی نورینکو توافقی را برای مهندسی معکوس AK-103 که کاربرد آن در جنگ داخلی سوریه ، بررسی و همزمان ، تعدادی نیز بصورت هدیه از طرف روسیه در اختیار ایران قرار گرفته شده بود ، امضاء نمود تا جایگزین تمامی سلاح های صیاد و CQ-5 برای واحدهای عملیات ویژه سپاه ( SOF) و با هدف کاهش هزینه های یگان های رزمی ، گردد . راست : تصویر بزرگ شده منشاء چینی آ.کا-103 های ایرانی با حروف ضامن سلاح L/D چپ : نمونه روسی آ.کا-103 با حروف ضامن AB/OA این سلاح پس از اتمام موفقیت آمیز روند مهندسی معکوس ، با شناسه KL-133 نامگذاری گردید که به نوعی ادامه فرآِیند نامگذاری بود که زمان تولید نمونه های تایپ-56 که درزمان جنگ ایران و عراق ، خریداری و یا به غنیمت گرفته شده بود ، گردد . این سلاح با شناسه KL-133 توسط صنایع شهید همدانی ( بعنوان پیمانکار وزارت دفاع برای تامین سامانه های رزمی نیروهای مسلح فعالیت می کند ) در خط تولید قرار گرفت ونمونه های تولید توسط این شرکت ، با حک علامت چینی L/D بتدریج تحویل واحدهای رزمی گردید ،اما جدا از این مورد ، بلحاظ ظاهری تفوات محسوسی با AK-103 روسی نشان نمیداد . راست : آ.کا-103 یگان فاتحین چپ : تصویر بزرگ شده ak-103 با منشاء روسی ( به ضامن سلاح و حروف AB/OA دقت کنید ) بنابر اعتقاد برخی منایع داخلی در ایران ،تولید KL-133 بدلیل کیفیت پایین در بخش هایی نظیر لوله سلاح و جنس پلاستیک مورد استفاده برای تولید قنداق و روپوش تحتانی که توسط واحدهای رزمی گزارش شده بود ، بسرعت متوقف گردید . این امر باعث شد تا علیرغم تمایل ایران در اتکاءبه منابع خارحی برای تهیه سلاح های انفرادی ، متعاقباً بدنبال مجوز تولید AK-103 از روسیه و خرید تعداد مشخصی از آن باشد که این مساله درسال 1395 توسط وزیر وقت دفاع به نسبت تایید گردید . راست : واحدهای سپاه پاسداران مسلح به ak-103/133 چپ : رزمایش امام علی ( ع) نیروی زمینی سپاه در چنین حالتی ، روگرفت از این محصول روسی که با شناسه AK-133 تولید می شد ، نشانه های مشخصی از ژن خرس بزرگ ! را در خود می بیند . درواقع امر ، این نسخه ، با حک علامت OA/OB به جای L/D کاملا از نسخه چینی متمایز است و طبق گزارش های موجود ، این سلاح توسط مجتمع صنایع شهید کریمی وزارت دفاع در تبریز تولید میشود و درصورت لزوم ، مسئولیت ارتقای آن را نیز برعهده دارد . این مساله موجب شد تا ایران درنهایت جستجوی خود را برای یافتن یک سلاح مناسب برای واحدهای عملیات ویژه خود ، پایان دهد . در این زمینه ، تنها یک نکته قابل توجه است که آیا تولید تحت مجوز AK-103 به معنای خروج از خدمت نمونه های KL است یا اینکه این مدل برای گروه های مقاومت منطقه ای همچنان تولید خواهد شد ! راست : دریادار سیاری در حال تست سلاح ak-103/133 چپ : واحدهای مرزبانی ناجا مسلح به ak-103/133 کاربران : در سپتامبر 2016 و تنها یک ماه پس از کنفرانس مطبوعاتی وزیر وقت دفاع ، واحدهای نخبه سپاه در جریان برگزاری مراسم رژه سالگرد دفاع مقدس ، در حالی که مسلح به AK-103 بودند ، از جلوی جایگاه رژه رفتند ، در حالی که این سلاح ها با برگزاری رزمایش امام علی (ع) که توسط نیروی زمینی سپاه در غرب ایران برگزار می شد به تجهیزات جدید از جمله Ak-103 مشاهده شدند . از آن زمان تاکنون ، این سلاح ها در رزمایش های مختلفی از جمله رزمایش پیامبر اعظم (ص) -12 در سال 2018 زمانی که سپاه برای اولین بار ، یک بازی جنگی ( wargame) تهاجمی را به نمایش می گذاشت ، و همچنین در مراسم مشترک با واحدهای رزمی روسی ( رزمایش کمربند امنیتی 2021 در اقیانوس هند ) دیده شد . راست : عناصر تفنگدار دریایی ناوگروه 75 نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران مسلح به ak-103/133 وسط : عنصر رزمی تیپ 65 هوابرد ارتش جمهوری اسلامی ایران مسلح به ak-103/133 چپ: عناصر تفنگدار عملیات ویژه نیروی دریایی ارتش مسلح به ak-103/133 اما از آنجایی که ایران بشدت در تلاش است تا روند پیشرفت صنعت دفاعی خود را در پشت درهای بسته نگاه دارد ، تنها تصاویر منتشر شده از سوی منابع رسمی برای بررسی وضعیت این سلاح قابل استفاده است . علاوه براین ، چون این صنعت ، در ایران یک مجموعه دولتی است ، مسئولیتهای مربوط به اضافه نمودن کیت های ارتقاء نیز از سوی شرکت سازنده صورت می گیرد که این نیز عمدتاً به صدور مجوز از سوی مقامات ارشد نظامی بستگی خواهد داشت !!!! چپ : تشریح قابلیت های آ.کا-103 / اسکوپ 2.5-10x40EG یکپارچه شده با نشانه گذار لیزری بر روی ریل MI-AKSM ( به شکل گسترده در عراق و سوریه مشاهده شده ) برای سردار فرماندهی محترم سپاه تهران با این وصف ، واردات لوازم جانبی بواسطه خرید از بازارسیاه برای سریعتر شدن روند پاسخ به نیازهای واحدهای کاربر ، به صورت یک روند معمول درآمده ولی با تجزیه و تحلیل تصاویر ، هر گونه تغییر احتمالی بر روی این سلاح ها مورد بررسی قرار می گیرد. در این زمینه ،باید توجه داشت که بدلیل شباهتهای بسیار زیاد گونه های مختلف ak-103 در ایران ، تمامی نمونه های موجود را با شناسه ak-103/133 بررسی خواهیم نمود . راست : آ. کا -103 مجهز به سایت اشمیت اندر بِندر PM II 5-12×50 چپ : عنصر رزمی یگان فاتحین مسلح به آ.کا-103 / روگرفت چینی سایت هولوگرافیک EOtech 512 راست : عنصر رزمی یگان فاتحین ، مسلح به آ.کا-103 با سایت هولوگرافیک EXPS2 و خشاب پلمیری چپ : عنصر رزمی یگان فاتحین ، آ. کا. 103 مجهز به سایت PO4x24 راست : عنصر رزمی " صابرین " در جریان رزمایش پیامبراعظم (ص) -16 که آ.کا-103 مسلح به سایت Barska 4×20 م.م را در اختیار دارد چپ : عنصر رزمی واحد " فاتحین" مسلح به آ.کا-103 که به پایه UTG PRO و سایت نشانه گیر رفلکس XLT مدل DLG-056/051 ( نمونه ای که بصورت گسترده کاربرد پیدا نموده ) پی نوشت : 1- بن پایه 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند . 3- جمع آوری پستهای مربوط به اخبار ak-103 در ایران . هفدهم بهمن سال یکهزار و چهارصد خورشیدی 3- دوستان عزیز ، اگر بلحاظ فنی ، اشتباهی را در متن می بینند ، تذکر بدند برای اصلاح . متشکرم .

بسم ا... گفته شده امرپ طوفان .... 29 ژانویه 2022 تهران منبع : توئیتر غیر فارسی زبان ..

برد رسمی زوبین ؟!!!! 30 کیلومتر برد کشف و 20 کیلومتر برد درگیری

بسم ا... https://www.aparat.com/v/BHKsf پی نوشت : بروزرسانی و بازیابی تصاویر و اصلاح تاپیک - شانزدهم بهمن سال 1400 خورشیدی

بسم ا... تسلیحات ضد ماهواره - اف-15 ایگل / موشک ASM-135 https://www.aparat.com/v/Oqdyj

نبرد تایتان ها ...!!!!!! صف آرایی نیروی هوایی روسیه و اوکراین برای رزم هوایی ؟!!!!!!!!!!!! بخش سوم و پایانی قابلیتهای رزمی نیروی هوایی اوکراین دربرابر پتانسیل رزمی ستاد غرب و جنوب ارتش فدرال روسیه و بدون در نظر گرفتن سایر اسکادرانها و یگانهای هوایی این کشور در سایر نقاط ،نیروی هوایی اوکراین ، در نگاه اول تاحدودی ، یک نیروی ناهماهنگ و نامتوازن قابل تحلیل است . منابع اطلاعاتی غرب ، نیروی هوایی اوکراین را هفتمین نیروی هوایی بزرگ اروپا بشمار می آورند که چیزی در حدود 200 فروند هواگرد را در اختیار دارد ، اما در این تعداد در برابر 1500 فروند هواگرد رزمی ارتش روسیه ، به تقریب چندان قابل ذکر نخواهد بود . علاوه براین ، بخش قابل توجهی از هواگردهای فعلی این نیرو ،از دوران اتحاد شوروی بجامانده و اگر چه برنامه های بومی ارتقاء برای این ناوگان در نظر گرفته شده ، اما این برنامه بعضاً نتایج مطلوبی را به همراه نداشته است . میگ-29 فالکروم نیروی هوایی اوکراین از سویی دیگر ، انبارهای ارتش اوکراین ، مجموعه ای گسترده از قطعات یدکی و هواگردهای رزمی را در خود جای داده که این امر ، امکان بازگرداندن آنها به خط پرواز و همچنین تعمیرات اساسی را بعنوان یک پتانسیل قابل توجه در اختیار کیف قرار داده است و همین امر باعث شده تا ستاد ارتش این کشور از سال 2014 بدین سو ، تلاشهایی را برای تقویت توانایی های خود برای رویارویی با روسیه در دستور کار قرار دهد .در حال حاضر ، نیروی هوایی اوکراین ، چیزی در حدود 50 فروند جنگنده میگ-29 را در اختیار دارد که در قالب دو هنگ اصلی ، تیپ چهلم تاکتیکی را در واسیلاو و همچنین تیپ 114 تاکتیکی مستقر در ایوانو/فرانکیوسک مستقر هستند . جتهای سوخو-27 نیروی هوایی اوکراین علاوه براین ، 32 فروند جنگنده سوخو-27 در سازمان رزمی هنگ 831 ( مستقر در میرهورود ) و هنگ 39 ( مستقر در اوزرنی ) نیز در حالت عملیاتی قرار دارند . در این میان ، تنها یک پایگاه نیروی هوایی این کشور ، میزبان یک یگان مجهز به جتهای سوخو-24 ام و سوخو-24 ام آر است که درقالب گردان هفتم بمب افکن خدمت می کنند ولی گفته شده که تعداد هواگردهای عملیاتی رو به کاهش بوده ولی در کنار این بمب افکن ها ، بدون سرنشین های بیرقدار ترک نیزحضور دارند که می بایست حضور آنها را مد نظر قرار داد. سوخو-24 ام آر نیروی هوایی اوکراین از سویی دیگر ، نیروی هوایی اوکراین ، به مانند شاخه هوایی ستاد منطقه جنوب روسیه ، همچنان از جتهای سوخو-25 در سازمان رزمی هنگ 299 مستقر در کولباکینو استفاده می کند . این فراگفوتهای بازمانده از دوران اتحاد شوروی ، به سامانه های ناوبری جدید مجهز شده و پس از درگیری های دونباس و استفاده گسترده یگان های نیابتی روسیه از سامانه های دفاع هوایی سبک و سنگین ، پرتاب کننده های چف/ فلر را نیز بخود می بینند . این درحالی است که نیروی هوایی اوکراین پس از ساقط شدن 5 فروند از جتهای سوخو-25 در جریان نبردهای سال 2014 ، مجددا 5 فروند دیگر از فراگفوتهای دپو شده خود را عملیاتی و سازمان رزمی خود را تکمیل نموده است . سوخو-25 نیروی هوایی اوکراین در حوزه حمل و نقل هوایی ، نیروی هوایی اکراین تیپ 25 ترابری تاکتیکی را در ملیتوپل متمرکز نموده که از نمونه های محصول شوروی سابق شامل آنتونوف-26 و هفت فروند ایلوشین -76 ام دی که قابلیت بارریزی و حمل چترباز را دارد ،استفاده می کند . با این وصف ، بر خلاف روسها ، هوانیروز ارتش اوکراین بصورت یک شاخه جداگانه از نیروی هوایی سازماندهی شده که منحصرا از نمونه های قدیمی میل-8 و میل-24 ( به ترتیب 50 و 30 فروند ) در سازمان رزم خود استفاده می نماید .شاخه هوا-دریا نیروی دریای اوکراین نیز برای مدتهای طولانی پس از فروپاشی اتحاد شوروی ، در کولباکینو مستقر بود و تنها وظابف گارد ساحلی را انجام میداد ولی از ابتدای سال 2021 با دریافت بدون سرنشین های بیرقدار ، فعال تر از گذشته ظاهر شده است . راست : خدمه نیروی هوایی اوکراین در حال بررسی چتر ، پالت و مجموعه پرتاب نفربر بی ام دی-1 چپ : کاندید های نیروی هوایی اوکراین شانس در برابر توان هوایی !!!! بر روی کاغذ ، نیروی هوایی اوکراین را به سختی می توان با نیروی هوایی منطقه نظامی غرب یا جنوب ارتش روسیه ( و نه نیروی هوایی روسیه ) مقایسه نمود . با این حال ، ارتش اوکراین ، تجربه های ارزشمندی را از درگیریهای قبلی در شرق این کشور بدست آورده و به نسبت از مجهز شدن به سامانه های دفاع هوایی دوش پرتاب و نمونه های سنگین تر واحدهای نیابتی روسیه ، اطلاع دارند ،اما در سال 2014 ، تهدید ناشی از سامانه های ضد هوایی دوش پرتاب ، به تقریب باعث زمین گیری نیروی هوایی اوکراین شد و کیف از آن زمان تاکنون ، چندان تمایلی به استقرار واحدهای هوایی خود در شرق دونباس نداشته است . https://www.aparat.com/v/XzH8x در عین حال ، گستره چتر پدافند هوایی روسیه در این منطقه به اندازه ای است که با ارسال سامانه های بیشتر ، عملیات هوایی را برضد عناصر زمینی اوکراین مشکل تر از قبل خواهد نمود ،در حالی که با حضور رادارهای پیش اخطار هوابرد ای -50 و اضافه شدن قابلیت نگاه به پایین برای نیروی هوایی روسیه ، شکافهای احتمالی احتمالا پُر شده و این روند ، نیروی هوایی اوکراین را در وضعیت خوبی قرار نخواهد داد . راست : میل -8 ام وی تی .. چپ : میل-24 ارتش اوکراین بدین ترتیب ، درصورت وقوع هرگونه عملیات نظامی ، بعنوان بخشی از یک استراتژی کلان ، پایگاه های هوایی اوکراین ، رادارهای ثابت و پستهای فرماندهی اصلی ، هدف حمله موشکهای اسکندر-ام و همچنین کروزهای کالیبر شلیک شده از دریای سیاه قرار خواهند گرفت . این روند با ورود ناوگان دوربرد بمب افکن های حامل موشکهای کروز به مسکو امکان میدهد تا به اهداف حیاتی در عمق خاک دشمن در یک فاصله ایمن از سامانه های دفاع هوایی و جتهای رهگیر ، حمله نماید .بدین ترتیب ، این احتمال وجود دارد که ارتش اوکراین تمامی دارایی های خود را به منتهی الیه غرب این کشور منتقل نماید ( درست به مانند استراتژی نیروی هوایی عراق در جنگ با ایران و انتقال هواگردهای مهم به مجموعه پایگاه های اچ-3 .م ) و در عوض تمرکز خود را بر کاربرد سامانه های دفاع هوایی و بدون سرنشین های رزمی قرار دهد . سامانه دفاع هوایی بوک ارتش اوکراین - شرق اوکراین -سال 2014 اما این سامانه نیز چندان به روز نیستند و کاربرد نمونه های قدیمی بوک و اس-300 در کنار دوش پرتابهای ایگلا و استرلا تنها درارتفاع پایین می تواند تهدید مشخصی را برای روسها فراهم کند ، در حالی سامانه های جاولین تحویلی از سوی ایالات متحده میتوانند برای بالگردهای روسی خطرآفرین باشند .بدین ترتیب ، اگر وزن توان رزمی ارتش روسیه یک عامل غالب در نظر گرفته شود ، فقدان عمق راهبردی لازم در اوکراین باعث خواهد شد تا این کشور در برابر حملات موشکی نیز آسیب پذیر باشد . با این حال ، شبکه دفاع هوایی اوکراین می تواند با ایجاد یک سد ، توان هوایی روسها را بر روی اجرای عملیات سرکوب دفاع هوایی متمرکز نموده و پشتیبانی از واحدهای زمینی را برای روسها محدود کند . سامانه اس -300 وی ارتش روسیه در جریان آزمایش در شرایط رزمی - سال 2021 - آستراخان در نهایت امر ، ارتش اوکراین بلحاظ سازمان رزم ، قابلیتهای محدودی را در ضربه زدن به اهداف روسی در نوار مرزی در اختیار دارد و برای مسکو ، وجود برتری هوایی ، احتمالا امری تضمین شده خواهد بود و تجربه روسها در سوریه نیز نشان داده که ارتش این کشور ، به نسبت تحمل دریافت خسارت و تلفات را نیز دارد ،در حالی نیروی زمینی روسیه ، برای هدایت آتش توپخانه و عملیات شناسایی ، ناوگان بدون سرنشین های خود را نیز وارد نبرد احتمالی خواهد نمود . با این حال ، برنامه ریزان نظامی در مسکو احتملا حدس خواهند زد که نیروی هوایی اوکراین مساله چندان مهمی در درگیری احتمالی نخواهد بود و کشمکش اصلی بر روی زمین صورت خواهد گرفت . در صورتی که به هردلیل ، این حمله صورت گیرد ، کیف می بایست به گونه ای عمل نماید که نیروی هوایی روسیه در استراتژی اصلی خود تجدید نظر بعمل آورد ، اما بر روی کاغذ میزان این شانس در حداقل میزان خود قرار داشته و با وقوع جنگ ، به احتمال زیاد ، حاکمیت اوکراین بر فضای هوایی شرق خود بطور کامل از میان خواهد رفت ، در نتیجه همه چیز باید در اطراف کیف متمرکز گردد تا ارتش این کشور بتواند خود را برای یک جنگ طولانی و پرشدت آماده نماید . پی نوشت : 1- بن پایه 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

نبرد تایتان ها ...!!!!!! صف آرایی نیروی هوایی روسیه و اوکراین برای رزم هوایی ؟!!!!!!!!!!!! بخش دوم هواپیمایی نیروی زمینی ( هوانیروز) منطقه نظامی غرب پایگاه هوانیروز اوستروف : بخشی از توان رزمی هوانیروز ارتش روسیه در قالب تیپ هوایی 15 در این پایگاه قرار دارد که از دو اسکادران بالگردهای تهاجمی کاموف-52 و میل-28 ان ، دو اسکادران حمل و نقل – تهاجمی میل-8 ام تی وی تشکیل شده ، در حالی که تعداد قابل توجهی از بالگردهای ترابری سنگین میل-26 با توان رزمی اضافه شده به آن برای اجرای ماموریتهای محوله از آمادگی کافی برخوردار هستند . بالگرد ویژه جنگ الکترونیک میل-8 ام تی پی آر پایگاه هوایی ویازما : این پایگاه ، محل استقرار هنگ مستقل نخست بالگردی منطقه نظامی غرب روسیه است که از دو اسکادران بالگرد تهاجمی کاموف-52 و میل-24 پی و یک اسکادران بالگردهای حمل و نقل -تهاجمی میل-8 ام وی تی-5-1 و همچنین واحد جنگ الکترونیک مسلح به بالگردهای میل-8 ام تی پی آر بهره می برد . نکته جالب در این خصوص ، تعداد بسیار محدود بالگردهای جنگ الکترونیک عملیاتی تحت فرماندهی این ستاد است که انتظار می رود در جنگ احتمالی با اوکراین بیشتراز گذشته مورد استفاده قرار گیرد . میل -35 ام پایگاه هوایی پوشکین / پریبلووف : این دو پایگاه مجموعا ، از بالگردهای هنگ 549 ( دومین هنگ مستقل بالگردی ستاد نظامی غرب ) پشتیبانی می کند که سازمان رزمی آن از یک اسکادران تهاجمی ( میل-24 پی ، میل-28 ان ، میل-35 ام ) و یک اسکادران ترکیبی ( شامل بالگردهای میل-8 ام وی تی -2 و ام وی تی -5-1 ) تشکیل شده است .در مجموع ، شاخه هوایی نیروی زمینی که تحت فرماندهی ستاد مطنقه غرب ارتش قرار دارد ، به اعتقاد تحلیلگران نظامی ناتو ، یکی از زبده ترین یگانهای نیروی هوایی روسیه بشمار می روند که پیش از این ، قابلیتهای خود را در رزمایش زاپاد-21 ( اجرا شده در اوایل سال 2021) با به پرواز درآوردن بیشتر از 80 هواپیمای بال ثابت و بالگرد به نمایش گذاشته بودند ، در حالی که نزدیک به هشتاد درصد پرسنل و تجهیزات این واحدها در جنگ داخلی سوریه ، تجربیات رزمی واقعی را بدست آورده اند . کاموف-52 با این حال ، می بایست به این نکته توجه نمود که تجربیات رزمی این واحدها درسوریه ، بیشتر کاربرد مهمات سقوط آزاد و راکتهای غیر هدایت شونده بوده و به تقریب کمتر از مهمات هدایت شونده دقیق استفاده کرده اند . ولی آنچه که دراین میان می بایست مورد توجه قرار گیرد ، میزان آمادگی عملیاتی واحدهای هوانیروز برای پشتیبانی از عملیات زمینی است که ناظران نظامی معتقدند در 4 سال اخیر سیر صعودی بخود گرفته است . بعنوان مثال در اواخر سال 2013 ، چهار تا 5 اسکادران عملیاتی برای شرکت در عملیات جنگی قابل شمارش می بود ، اما این رقم اکنون به 10 اسکادران رسیده که چیزی درحدود 108 تا 200 فروند بالگرد را شامل می شود . https://www.aparat.com/v/HWKRT اما ستاد منطقه نظامی غرب روسیه به شکل خاص و احتمالا با کمتر از 5 اسکادران بالگرد تهاجمی و 4 اسکادران بالگردهای مسلح ترابری وارد عمل خواهد شد ولی براساس داده های موجود ، این تعداد محدود عمدتا به آخرین سامانه های پیشرفته روسی مسلح بوده و توانایی اجرای عملیات در همه اوقات شبانه روز و آب و هوای نامساعد را خواهند داشت و اکثراً به سامانه های ضد زره هدایت شونده مسلح هستند . بالگرد ترابری - رزمی میل-8 ام تی وی-5-1 برای اجرای عملیات حمل و نقل هوایی و ترابری تاکتیکی ، ستاد نظامی منطقه غرب ارتش ، به 80 فروند بالگرد میل-8 ام تی وی-5-1 به شکل فوری دارد که به روز ترین بالگردهای ترابری روسی بشمار می روند . اما در حوزه هواگردهای حمل ونقل بال ثابت ، این منطقه نظامی ، بشدت در مضیقه قرار داشته ، چرا که تعداد انگشت شماری از هواپیماهای آنتونوف-26 و آنتونوف-12 بی کا برای حمل و نقل امکانات و تجهیزات در دسترس قرار دارند . اما بر روی کاغذ ، ارتش روسیه ظرفیت حمل ونقل بیشتری را با انتقال هواگردهای اضافی از شرق روسیه در اختیار خواهد گرفت که این مساله در خصوص توان سوخت گیری هوایی (تانکرهای پرنده ) نیز صادق است ،اما مشکل اینجاست که ایجاد هماهنگی میان تانکرهای متعلق به شاخه نیروی هوایی استراتژیک با پرنده های هواپیمایی جبهه ای است که کمی مشکل به نظر می رسد . نشان ستاد نظامی منطقه جنوب ارتش فدرال روسیه ستاد نظامی منطقه جنوب ارتش فدرال روسیه ارتش اوکراین ، علاوه بر محور غربی ، با یگان های رزمی ارتش فدرال روسیه در جنوب این کشور که با شناسه ناحیه نظامی جنوب ( SMD) نیز شناخته می شوند ، روبرو هستند که هم در درگیری گذشته بر سر شبه جزیره کریمه و هم درگیری احتمالی آینده ، نقش بسیار مهمی را بر عهده دارند . تمامی سامانه های سخت افزاری هوایی این ستاد نظامی زیر نظر فرماندهی چهارم نیروی هوایی و همچنین ارتش چهارم دفاع هوایی فدرال قرار دارند . اسکادران های بال ثابت ستاد نظامی منطقه غرب ارتش فدرال روسیه فرماندهی چهارم نیروی هوایی ، یکی از قدیمی ترین ستادهای ارتش فدرال بشمار می رود که در میانه دهه نودمیلادی ، بیشترین بار جنگ چچن و سپس گرجستان را برعهده داشته و بعدها در جریان عملیات تصرف شبه جزیره کریمه نیز ایفای نقش نمودند ، به همین دلیل درصورت تشدید درگیری در اوکراین ، به احتمال بسیار زیاد ، از آمادگی رزمی بیشتری برخوردار خواهند بود . به همین دلیل ، در مقایسه با توان هوایی ستاد منطقه غرب ، تا حدودی قوی تر به نظر می آید که سازمان رزم آن از دوهنگ ضربتی ( شامل بمب افکن های سوخو-24/34 ، دو هنگ هواگرد پشتیبانی نزدیک سوخو-25 در کنار یک تیپ مستقل و دو هنگ بالگردی تشکیل شده ، اما بزرگترین نقطه ضعف آن ، عدم حضور رهگیرهای برد بلند میگ-31 است که تاحدودی باعث غافلگیری ناظران نظامی شده است . از زمان الحاق مجدد کریمه به سرزمین اصلی روسیه ، یک لشکر ترکیبی با سازمان رزمی 3 هنگ هوایی در این ناحیه ایجاد شده که در مجموع لشکر27 هوایی را تشکیل می دهد و قرارگاه آن نیز در کریمه قرار دارد. این لشکر هوایی ، پایگاه اصلی بشرح ذیل را بعنوان زیرمجموعه اداره می کند سوخو-25 اس ام پایگاه هوایی گواردیسیکویه : این پایگاه ، خانه اصلی هنگ 37 ترکیبی است که شامل دو اسکادران اصلی ، یک واحد ضربتی مسلح به سوخو-24 ام و یک واحد مجهز به سوخو-25 اس ام است . سوخو-27 پایگاه هوایی بلبک : هنگ 38 نیروی هوایی در این پایگاه قرار دارد که دو اسکادران اصلی شامل یک اسکادران سوخو-27 اس ام و یک اسکادران ترکیبی سوخو-27 اس ام -3 و سوخو-30 اس ام 2 را بکار می گیرد . پایگاه هوایی ژانکوی : این پایگاه به شکل ویژه ، هنگ بالگردی 39 نیروی هوایی را در خود جای داده که به یک اسکادران کاموف-52 ، یک اسکادران میل-28 ان و میل-38 ام و سومین اسکادران نیز به بالگردهای میل-8 ای ام تی مسلح است . علاوه براین ، توان تهاجمی این پایگاه بیشتر در اختیار نیروی دریای قرار دارد که شامل هنگ 43 هوا-دریا میشود . این یگان برای اجرای ماموریتهای محوله به 12 فروند جنگنده – بمب افکن سوخو-30 اس ام ، شش فروند سوخو-24 ام و شش فروند سوخو-24 ام آر که در چند برخورد نزدیک با ناتو به شهرت رسید ، مجهز شده است .با توجه به اینکه ستاد نظامی جنوب ارتش روسیه ، در موقعیتی قرار دارند که می توانند بلافاصله پس از صدور دستور ، وارد عمل شوند ، چند پایگاه هوایی دیگر ، در اختیار این ستاد قرار دارد که برخی از آنها در ارمنستان مستقرند ولی پایگاه های موجود در خاک روسیه شامل : کاموف -27 پایگاه هوایی کریمسک : بخشی از توان هوایی لشکر یکم ترکیبی شامل هنگ سوم مرکب در این پایگاه مستقر است که از دو اسکادران جنگنده سوخو-27 اس ام و تعدادی انگشت شمار از جتهای سوخو-30 اس ام و یک اسکادران سوخو-27 های بروزرسانی نشده بهره می برد ، در حالی که یک دسته از بالگردهای کاموف-27 نیز در سازمان رزمی آن قرار دارند . پایگاه هوایی میلروف : هنگ 31 نیروی هوایی فدرال که در گذشته به جتهای میگ-29 مسلح بود ، در این پایگاه استقرار دارد که امروز ، به جنگنده های سوخو-30 اس ام مسلح شده و در مجموع 24 فروند جنگنده در دو اسکادران تقسیم شده است . این پایگاه کمتر از 20 مایل از مرز اوکراین فاصله دارد و عناصر موجود درآن در نبردهای سال 2014 دونباس ، حضور مستقیم داشتند . سوخو-25 اس ام 3 پایگاه هوایی بودیونوفسک : هنگ 368 تهاجمی نیروی هوایی که کاربر بسیار قدیمی جتهای سوخو-25 است و از دهه هشتاد میلادی در افغانستان و سپس نبردهای دیگر ، حضور داشته ، در این پایگاه مستقر بوده و هم اکنون ، 2 اسکادران کامل مسلح به جتهای سوخو-25 اس ام و سوخو-25 اس ام -3 را به شکل عملیاتی در اختیار دارد . پایگاه هوایی موروزوفسک : این پایگاه ، هنگ 559 ضربتی نیروی هوایی شامل 36 فروند بمب افکن سوخو-34 را در قالب 3 اسکادران ، تحت فرماندهی داشته که آن را به یکی از زهرآلودترین واحدهای نیروی هوایی روسیه تبدیل نموده و تجربه قابل توجهی را پیش از این در سوریه کسب کرده است . پایگاه هوایی مارینووکا : هنگ هوایی 11 ترکیبی بعنوان استخوان بندی اصلی ضربتی -شناسایی نیروی هوایی ارتش روسیه در جنوب محسوب می شود که باقرار گرفتن در نزدیکی ولگوگراد ، به جتهای سوخو-24 ام و سوخو-24 ام آر مجهز شده است . پایگاه هوایی پرایمورسک- آختارسک : دومین هنگ مجهز به جتهای سوخو-25 و همچنین هنگ ترابری تاکتیکی 960 که پیش از این در چچن و گرجستان نیز وارد عمل شده بود ، در این پایگاه مستقر است . پایگاه هوایی روستوف- دُن : با توجهبه اهمیت ترابری تاکتیکی در میدان نبرد ، هنگ 30 ام مستقل ترابری ترکیبی که به هواگردهای بال ثابت ( آنتونوف-12 و آنتونوف -26 / تعداد کمتری از هواگردهای ال-410 ، توپولف -134 و آنتونوف-148 ) و همچنین بالگردهای میل-8 و میل-26 مجهز است ، پایگاه فوق الذکررا بلحاظ اهمیت در رده های نخست قرار داده است . هواپیمایی نیروی زمینی ( هوانیروز) منطقه نظامی جنوب بلحاظ الگوی سازماندهی ، هوانیروز ستاد منطقه جنوب ، از همتای غربی خود تا حدودی پیروی می کند ،بدین معنی که یک تیپ مستقل ( تیپ 16 ) در زرنوگراد مجهز به بالگردهای ترابری میل-8 ، دو اسکادران بالگردهای تهاجمی میل-28 ان و میل-35 ام و یک گروه از بالگردهای ترابری میل-26 درسازمان رزمی آن قابل مشاهده است . علاوه براین ، ارتش دو هنگ مستقل را نیز در اختیار دارد ( هنگ 55 با یک اسکادران میل-8 ای ام تی و یک اسکادران ترکیبی میل-28 و میل-35 ) مستقر در کورونوفسک و یک هنگ تهاجمی ( هنگ 487 مسلح به بالگردهای کاموف-52 ) مستقر در بودیونوفسک که پیش از این نقش بسیار مهمی در تصرف کریمه بر عهده داشتند . پی نوشت : 1- ادامه دارد ............ 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

نبرد تایتان ها ...!!!!!! صف آرایی نیروی هوایی روسیه و اوکراین برای رزم هوایی ؟!!!!!!!!!!!! بخش اول مناقشه اوکراین اگر چه هنوز به مثابه آتش زیر خاکستر است و هنوز اتفاق عمده ای رخ نداده ( دهم بهمن 1400 ) ، اما رسانه های دوطرف ، بخصوص بنگاه های خبر پراکنی غربی به شکل متواتر معتقدند که روسیه ممکن است تا چند هفته آینده به اوکراین حمله ور شود ، به همین دلیل قدرت نظامی دو طرف به شکل گسترده تری زیر ذره بین قرار گرفته است . در واقع ، اگر مسکو ، حمله جدیدی را علیه اوکراین کلید بزند ، احتمالا چیزی در حدود 175000 سرباز نیروی زمینی به همراه حملات موشکی از زمین و دریا بر علیه اهداف از پیش تعیین شده صورت خواهد گرفت . با این حال ، درصورت وقوع هر گونه اقدام نظامی ، نوک پیکان تهاجمی روسیه ، نیروی هوایی این کشور خواهد بود ، به همین دلیل فرصتی بدست آمده تا توان رزمی دو طرف در حوزه هوایی مورد بررسی قرار گیرد . به ترتیب از راست : نشان منطقه نظامی غرب ارتش فدرال (WMD) نشان دفتر امنیت فدرال ( FSB) نشان وزارت موقعیت های اضطراری (MChS) نشان سرویس گارد ملی فدرال روسیه ( Rosgvardia) نشان نیروی هوا-فضای روسیه ( VKS) نیروی هوایی روسیه یگان های ارتش فدرال روسیه هم اکنون در 5 منطقه نظامی اصلی سازماندهی شده اند که یک شبکه اداری مبتنی بر قلمروهای جغرافیایی را به نمایش می گذارد و هرکدام از این 5 منطقه ، یک ستاد نظامی جداگانه را در اختیار دارند که مسئولیت اداره حوزه استحفاظی خود را دارد . برهمین اساس ، در بدترین سناریوی ممکن ( جنگ ) و مطابق با داده های منتشر شده توسط اطلاعات نظامی ارتش اوکراین ، یگان های روسی از محور شرقی ، مرز بین المللی را شکسته و از محور کریمه ، به جنوب اوکراین حمله ور خواهند شد و پس از اجرای عملیات آبخاکی ، وارد خاک اوکراین می شوند . علاوه براین ، محور دومی از شمال اوکراین ( بلاروس ) نیز وجود دارد که پس از استقرار واحدهای کامل روسی در آن، امکان آن قوت بیشتری پیدا خواهد نمود . اما صرف نظر از احتمال وقوع جنگ ، هر نوع طراحی رزمی شامل بکارگیری مشترک یگان های هوایی و زمینی است در دو منطقه نظامی جداگانه ارتش روسیه خواهد بود . در این ارتباط ، بخش قابل توجهی از منطاق مرزی روسیه با اوکراین و همچنین نوار مرزی با کشورهای عضو ناتو ، شامل لهستان ، استونی ، لتونی و لیتوانی زیرنظر ستاد منطقه نظامی غرب ( WMD) قرار می گیرند . این ستاد ، مهمترین شاخه از 5 ناحیه نظامی ارتش روسیه است که مسکو ، سن پیترز بورگ و منطقه بشدت نظامی شده کالینینگراد را پوشش میدهد . با توجه به این مساله ، علاوه بر نیروی هوا-فضای روسیه (VKS) در ستاد منطقه غرب ، این بخش مسئولیت یگان های نیروی زمینی و تمامی ناوگان بالتیک وشاخه هوایی نیروی دریایی را نیز برعهده دارد ، در حالی که با وقوع جنگ تمام عیار ، واحدهای سرویس گارد ملی فدرال روسیه ( Rosgvardia) ، گارد مرزی سرویس امنیت فدرال ( FSB) و وزارت موقعیتهای اضطراری ( MChS) نیز در حوزه مسئولیت این ستاد قرار می گیرند .با قرار داشتن این واحدها و یگانها ، ستاد منطقه غرب ارتش فدرال مسئولیت دفاع از مسکو ، سن پیترزبورگ و کالینینگراد را با انتقال پیشرفته ترین عناصر دفاع هوایی که توان مقابله با بمب افکن ها ، موشکهای کروز ، جنگنده ها و موشکهای بالستیک راهبردی و تاکتیک برعهده دارد . اسکادران های بال ثابت ستاد نظامی منطقه غرب ارتش فدرال روسیه زمانی که قرار است تا واحدهای VKS ( هوا-فضا ) منطقه نظامی غرب مورد بررسی قرار گیرد ، می توان تمامی واحدهای آن را تحث فرماندهی نیروی هوایی ششم و ارتش دفاع هوایی (بعبارت بهتر ، 6 A VVS PVO ) که درسال 2015 ایجاد شد ، محاسبه نمود . این فرماندهی که شامل اسکادران های استراتژیک نیز می شود ، عناصر دفاع هوایی زمین پایه و همچنین جنگنده های تاکتیکی ( که در ارتش روسیه از قدیم ، نیروی هوایی جبهه ای نام داشته ) و درنهایت بالگردهای هواپیمایی نیروی زمینی را در هماهنگی با عناصر نیروی زمینی تحت فرماندهی خود می بیند . در درون این فرماندهی جدید ، یک لشکر ترکیبی با شناسه لشکر 105 مرکب هوایی قرار دارد که تمامی جنگنده های ستاد منطقه غرب ، جتهای ضربتی بعلاوه یک هنگ کامل ترابری تاکتیکی مستقل را که ماموریتهای VIP را بر عهده می گیرد ، وجود دارد . این لشکر نیز در سازمان رزمی خود یک تیپ کامل و دو هنگ رزمی را دراختیار دارد که مجموعا" 10 اسکادران بالگرد ترابری ، تهاجمی ، شناسایی را برای ماموریت های محوله می تواند استفاده کند . در همین راستا ، پایگاه های هوایی که به شکل دائم توسط ستاد منطقه نظامی غرب اداره شده و برخی نیز در فاصله بسیار دورتری از مرزهای اوکراین قرار داشته و توان اعزام تجهیزات رزمی خود را به صحنه عملیات نظامی دارند ،شامل 1- پایگاه هوایی کورسک -خالیون : در این پایگاه ، هنگ 14 نیروی هوایی از لشکر 105 به دو اسکادران جنگنده مجهز است که با جتهای سوخو-30 اس ام عملیات می کنند . این هنگ با قدرت اسمی 24 فروند جنگنده سوخو-30 اس ام ، در گذشته به جتهای میگ-29 اس ام تی / یوبی مسلح بود ، که با لغو سفارش الجزایر ، به نیروی هوایی روسیه تحویل داده شده بودند . اما وضعیت فالکروم نامشخص بوده و برخی معتقدند که پس از تحویل سوخو-30 ها ، بتدریج غیر عملیاتی شده اند ، اما در اوایل سال 2021 برای عملیات نظامی به سوریه اعزام شدند که باعث تعجب همگان شد . 2- پایگاه هوایی ورونژ : توان رزمی بمب افکن های تاکتیکی لشکر 105 هوایی متعلق به هنگ 47 نیروی هوایی است که به دو اسکادران سوخو-34 متکی است که در این پایگاه مستقر هستند . این هنگ ، 24 فروند جت ضربتی سوخو-34 را برای جایگزینی بمب افکن های ضربتی سوخو-24 ام دریافت کرده اند و در گذشته از اولین یگانهای بشمار می آمدند که به سوریه اعزام شدند . این هنگ در میان واحدهای رزمی ارتش روسیه بدلیل تجارب بدست آمده در سوریه در کاربرد مهمات هدایت شونده لیزری / تلویزیونی و هدایت ماهواره ای ، جایگاه ویژه ای دارد . 3- پایگاه هوایی بسووتز : این پایگاه بعنوان بخش دیگری از لشکر 105 ، هنگ 159 نیروی هوایی را در خود جای داده که به جتهای سوخو-35 اس مجهز است . این یگان با در اختیار داشتن 24 فروند جنگنده سوخو-35 ، در گذشته مسلح به جتهای سوخو-27 پی و سوخو-27 اس ام بود که نشان دهنده یک ارتقاء گسترده بر روی توان رزم این یگان است . گفته می شود ستاد نظامی منطقه غرب ارتش با ارسال مهمات هدایت دقیق ، و تجهیزجنگنده ها به سامانه های جدیدتر ناوبری و تهاجمی ، قدرت ضربتی این پایگاه را بشدت افزایش داده است . 4- پایگاه هوایی خوتیلف : هنگ 790 از لشکر 105 هوایی به 3 اسکادران ترکیبی از جتهای سوخو-35 و میگ-31 مسلح است که پس از پایگاه بسووتز ، دومین پایگاه هوایی ارتش بود که جنگنده های جدید سوخو-35 را دریافت نمود . برهمین اساس ، به غیر از 12 فروند سوخو-35 اسکادران یکم ، دو اسکادران دوم و سوم ، مجموعا به 24 فروند جنگنده میگ-31 بی ام / بی اس ام مسلح بوده که قابلیت دفاع هوایی دوربرد را بخصوص در برابر موشکهای کروز در ارتفاع پایین ، فراهم می آورد . 5- پایگاه هوایی شاتالوف : یکی از دو اسکادران شناسایی نیروی هوایی ستاد منطقه غرب ، مسلح به 6 تا 8 فروند جت سوخو-24 ام آر و تعدادی هواگرد توربوپراپ آنتونوف-30 برای ماموریتهای شناسایی سریع و عکس برداری ، در این پایگاه استقرار دارد که با توجه به وسعت منطقه ، این تعداد کمی عجیب بوده و احتمالا در زمان درگیری ، هواگردهای بیشتری به این پایگاه اعزام خواهند شد . 6- پایگاه هوایی سن پیترزبورگ- لواشوو : مسئولیت ترابری تاکتیکی ستاد نظامی منطقه غرب برعهده هنگ 33 مستقر درشرق مسکو است که مجموعه متنوعی از هواگردهای آنتونوف-26 ، میل-8 ، آنتونوف-148 ، توپولف-134 ، آنتونوف-72 ، آنتونوف-12 و میل-26 را در اختیار دارد . پی نوشت : 1- ادامه دارد ..... 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

بسم ا... از زمانی که شما تصمیم بگیرید تا اجرایی شدن چنین ایده ای ، نباید زمان بسیار طولانی ( به شرط وجود سرمایه لازم و ابزار اولیه ) نیاز باشد . اما یک نکته این وسط هست که این ایده اولیه چقدر با استراتژی ما در خصوص حفظ توان ضربتی موشکی پس از ضربه اول دشمن ، منطبق هست و نسبت هزینه و فایده آن در مقایسه با سایر روشها ، از جمله شهرهای موشکی ، لانچرهای کششی استتار شده و ... چقدر ممکن هست باشد . تصویر بازسازی شده ذیل تنها یک ایده هست و محاسبات در خصوص ابعاد موشک و واگن حامل صورت نگرفته است

تیک آف (برخاست) ترابری فوق سنگین آنتونوف-225 میریا از فرودگاه منچستر (بریتانیا) https://www.aparat.com/v/Q0PVr

بسم ا... راکت انداز چندگانه بی ام-30 اسمرش BM-30 /Smerch /9K58 https://www.aparat.com/v/VHzjM

بخش پنجم و پایانی غیرقابل توقف، رونمایی از مجتمع های موشکی جدید در کنار ایده جدید مجموعه تونل های زیرزمینی ذخیره سازی و شلیک ، این پایگاه ها از لانچرهای مجزا بعنوان گزینه ثانویه برای شلیک موشکهای موجود برخوردار هستند . در واقع ، این پایگاه ها به گونه ای طراحی شده اند که از بخش های متنوع ذخیره سازی موشک با روکشی از آسترهای مشبک و همچنین تثبیت کننده های لایه ای با پوششی از پلیمر هستند که سامانه های حساس در آن قرارگرفته و شوک حاصله از موج انفجارهای سنگین احتمالا بدان آسیب وارد نخواهند کرد . علاوه براین ، احتمالاً بخش اتصال کلاهک و بدنه اصلی موشک که درآن خطر انفجارهای متعدد در اثر اشتباه خدمه یا آسیب ناشی از برخورد مهمات سنگین بدان می رود ، از بخش های دیگر جدا بوده تا حداقل خطر متوجه بخش های اصلی گردد . تونل های متصل کننده نیز در برابر آسیب ها و ریزش ایمن سازی شده و به مانند بخش قبلی از آسترهای مشبک و تثبیت کننده های لایه ای بهره می برند . با توجه به این که ورودی های این بخش ها در برابر شوک ناشی از انفجار آسیب پذیر هستند ، پوشش های فوق الذکر در سطوح آنها نیز بکار رفته است . علاوه براین ، یک برآورد اولیه از قدرت آتش این مجموعه ها نیازمند تعداد قابل توجهی بخش های بارگیری ، چندین واگن پرتاب و همچنین تعداد حفره های شلیک مشخص خواهد بود . بدین ترتیب ، درصورتی که این انتظار وجود داشته باشد که این مجموعه های موشکی بسیار بزرگ طراحی شده باشد ، ایران صدها موشک بالستیک را در این مجموعه ها ذخیره نموده که در عمیق ترین بخش های آن قرار گرفته است . این بخش ها با روباره های گرانیتی به عمق 300 تا 600 متر از پوشش های مشبک ، تثبیت کننده های لایه ای کم هزینه را بعنوان پوشش محافظ بخود می بییند تا از حملات هسته ای مصون بمانند .با توجه به این مساله ، می توان پیش بینی نمود که این پایگاه ها به طیف متنوعی از موشکهای سوخت مایع مجهز شده و می شوند که با یکسری تغییرات بسیار کوچک برای سازگاری با چنین محیطی کاربرد خواهند داشت : 1- موشکهای بالستیک سری قیام با برد 800 کیلومتر مسلح به کلاهکهایی باقابلیت ورود مجدد به جو مانورپذیر (MARV) و همچنین کلاهکهای مجهز به مهمات فرعی ( بارانی /خوشه ای ) که به شکل اساسی برای از کارانداختن پایگاه های هوایی کشورهای همسایه ، ازمیان بردن زیرساختهای خاص و یا غیرممکن ساختن عملیات پاکسازی و جمع آوری مهمات خوشه ای که در مراحل قبلی شلیک شده اند مورد استفاده قرار می گیرند . 2-موشکهای بالستیک سری عماد با برد 1700 کیلومتر با سرجنگی MARV با قابلیت نقطه زنی به منظور انهدام زیرساختهای نظامی کلیدی و با ارزش در منطقه . 3-موشکهای بالستیک سری خرمشهر با برد 2000 کیلومتر با قابلیت حمل کلاهکهای مجهز به مهمات بارانی / خوشه ای و سرجنگی MARV . این موشکهای بالستیک در سالهای اخیر بدلیل قابلیت حمل باری حدود سه برابر موشکهای سری عماد و قدر-اچ احتمالاً در تعداد بسیار زیادی در دسترس قرار خواهند داشت و از نظر مقرون به صرفه بودن ، یک تیر موشک خرمشهر با سرجنگی 1.8 تنی خسارتی سه برابری نسبت به کلاهک های سری موشکهای قدر خواهد داشت که مزیت بسیار قابل توجهی است . بلحاظ میزان قدرت آتش ، بسته به تعداد بخش های بارگیری موازی موشک و همچنین واگن های بدون سرنشین خودکار ، توان آتش این مجموعه ها می تواند متفاوت باشد . از آنجایی که به احتمال بسیار زیاد موقعیت مکانی این سامانه مشخص است ، موشکهای جدیدتر نیازی به صفحه ترازکننده آزیموت ندارند ، در نتیجه بارگذاری با سرعت بسیار بیشتری صورت خواهد گرفت ، که در مقایسه با خانواده موشکهای سوخت جامد تاکتیکی ایران ، زرادخانه موشکهای سوخت مایع ایرانی بسوی اهداف از پیش تعیین شده نشانه گیری شده اند ، در نتیجه اگر شدت درگیری بالا باشد ، این زرادخانه باسرعت بیشتری شلیک می شوند . نتیجه گیری در گذشته ، یگان های موشکی ایران ، برای درامان ماندن از حملات هسته ای پیش دستانه مهاجمان احتمالی به قابلیتهای موشکی سوخت مایع خود ، از تونل های عمودی استفاده می نمود . علیرغم اینکه چنین ایده ای می تواند برای بارگیری و شلیک 5 تیر موشک نیز به کار رود ، ولی در مجموع ، ایده بسیار گران قیمتی است ،اما برای حفظ توان بازدارندگی می بایست بالاترین قابلیت اطمینان را بدست آورد . با این وصف ، این انتظار وجود دارد که با اجرایی شدن و توسعه ایده تونل های روباز عمودی ، بازدارندگی ایران در حوزه موشکی به درجه کافی از آمادگی برای حفاظت در برابر حملات هسته ای برسد . در واقع ، این ایده ، به شهرهای موشکی موجود امکان می دهد تا با هزینه ای مقرون به صر فه و در زمان مشخص ، این قابلیت را بدست آورند . در نتیجه ، با توجه به اینکه طراحان این مجتمع ها ، بتدریج طرح خود را به درجه بلوغ کامل رسانده اند ، این امر نشاندهنده آن است که نیروی هوا-فضای سپاه به دو هدف اصلی خود یعنی هزینه پایین و بازدهی بالا دست یافته است . بااین وصف ، این شیوه بلحاظ ماهیتی ، پویایی متفاوتی را نسبت به سایر کشورها از خود نشان می دهد : 1- جمهوری اسلامی ایران ( عجالتاً در حال حاضر ) یک قدرت قدرت هسته ای نیست ، در نتیجه برای بالانس نمودن صحنه رزم و درنهایت ، ایجاد تغییر در محاسبات دشمن در اجرای حملات هسته ای (ضربه اول ) به قدرت آتش بسیار بالایی که در عین حال می بایست دقیق نیز باشد ، نیاز دارد .در چنین شرایطی ، سرمایه گذاری بر روی سیلوهای موشکی تکی ، منطق نظامی مشخصی بدنبال خود ندارد ، چرا که هر دور شلیک می بایست به اندازه کافی زیاد و به همان اندازه نیز دقیق باشد . 2- فقدان تسلیحات هسته ای و همچنین سامانه های مرتبط به آن یعنی سرمایه گذاری بر روی شناورهای زیرسطحی با نیروی رانش هسته ای بسیار گران قیمت بوده که این امر تمرکز بر روی توسعه نیروی موشکی متعارف را فراهم می کند . 3- ایران بلحاظ دموگرافیک ، مناطق کم جمعیت و متقابلا توپوگرافی کوهستانی و همچنین جنس زمین صخره ای مناسب برای سرمایه گذاری به منظور ایجاد مجموعه های زیرزمینی عمیق را در اختیار دارد که برای توسعه کمی و کیفی ، شرایط مناسبی را پدید می آورد . 4- نتیجه منطقی سه گزینه فوق الذکر ، ایران را مسلح به قابلیتهایی می نماید که به تقریب در سایر کشورها ، کمتر قابل دستیابی است و آن ، ایجاد بازدارندگی مشابه کشورهای هسته ای اما با ابزارهای متعارف خواهد بود . در واقع ، هم اکنون ( نوامبر 2021) ایران برد موشکهای بالستیک خود را به 2000 کیلومتر محدود نموده است که در گذشته این مقدار حداکثر بردی بود که با موشکهای تک مرحله ای ، قابل دستیابی بشمار می رفت . اما با بهبود سریع فناوری موشکی در ایران ، این امکان برای تولید موشکهای بالستیک دو مرحله ای برای ایجاد بازدارندگی مستقیم در برابر کشورهای خاصی در فواصل بسیار دور احتمالا بدست آمده یا خواهد آمد که درصورت وقوع این روند ، چنین مجموعه های برای استقرار این موشکها به اندازه کافی بزرگ به نظر می رسد . پی نوشت : 1- متن حاضر موارد مختلفی برای بررسی در خود می بیند که انشا... در زمان خود مورد بررسی قرار می گیرد ، با این حال بدلایل مختلف بررسی یکسری از نکات مطرح شده درآن مقدور نیست و باید گذر زمان امکان آن را فراهم آورد . منابع در صفحات وب : 1- بن پایه 2- بن پایه 3- بن پایه 3-بن پایه 4-بن پایه 5- بن پایه 6- بن پایه 7- بن پایه 8- بن پایه 9- بن پایه 10- بن پایه 11- بن پایه 12- بن پایه 13- بن پایه 14- بن پایه 15- بن پایه منابع چاپی : 1- 2007.ground equipment for missiles . vasilily malikov 2- effects of nuclear earth-penetrator and other weapons .us. 2012 3- 2004.strategy in the contemporary world 3- منابع موجود در دانشگاه صنعتی مالک اشتر 4- منابع موجود متعلق به انتشارات یا مهدی (عج ) ======= استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند . پایان . هشتم بهمن سال 1400 خورشیدی

این اطلاعات برای سال 1388 هست در میلیتاری ولی براساس اطلاعات موسسه صلح استکهلم ، ایران در بازه زمانی 1984 تا 1985 به شکل غیر مستقیم بیش از 400 تیر موشک و تعداد نامشخصی لانچر را از پاکستان یا سنگاپور خریداری کرده ولی هیچ تصویری از این سیستم در ایران منتشر نشده تا الان ( بهمن 1400 )

ویدئویی از سامانه دفاع هوایی آربی اس -70 https://www.aparat.com/v/7CB0s

بله ، این مقاله را یادم هست ولی خوب تمام سعی ما این هست که ادعاها را مستند کنیم .. درسالهای گذشته ادعاهای زیادی مطرح شده که نمونه های آن در میلیتاری وجود دارد ولی خوب می بینید که حتی فیترها هم عملیاتی شدند و تصاویر و ویدئوهای مختلف از آن منتشر شد و قابل اثبات هست ولی این یک مورد تا الان مشخص نشده