بسم ا... منتخب تصاویر رزمایش نیروی زمینی سپاه 26 دی ماه سال 1400

قرارداد تسلیحاتی 10میلیارد دلاری ایران و روسیه این رقم چقدر ممکن است واقعیت داشته باشد ؟ از اوایل دسامبر 2021 تعدادی از رسانه های غربی گزارش هایی را مبنی بر قرارگرفتن ایران و روسیه در آستانه امضاء یک قرارداد تسلیحاتی 10میلیارد دلاری در قالب توافقنامه همکاری نظامی و امنیتی منتشر نمودند که براساس آن قرار است تا 24 فروند جنگنده سوخو-35 و دو گردان از سامانه اس-400 به جمهوری اسلامی ایران تحویل داده شود ، در حالی برخی خبرها حاکی از تحویل یک ماهواره نظامی به تهران نیز می بود . علاوه براین تعدادی از تحلیلگران نظامی بر این اعتقاد قرار داشتند که به احتمال بسیار زیاد ، این قرارداد شامل تمدید توافقنامه کمک های فنی در خصوص تعمیرات اساسی جتهای میگ-29 و بمب افکن های ضربتی سوخو -24 ام کا نیروی هوایی ایران نیز می شود . ضمن اینکه برخی ناظران نیز از تحت آموزش قرارگرفتن خلبانان گزینش شده ای گردان های اف-4 ، میگ-29 و اف-14 برای جتهای جدید سوخو-35 خبر دادند ، در حالی که گفته می شد ، هزینه این قرارداد با تحویل نفت خام پرداخته می شود . با این وصف ، یکسری جنبه های این نوع خبرها ، باعث پدید آمدن یکسری سئوالات شده و اعتبار آن را زیرسئوال برده است . در واقع امر ، خریدهای عمده تسلیحاتی ایران از روسیه ، در دهه نود میلادی شامل چند اسکادران میگ-29 ، رهگیرهای میگ-31 و حتی بمب افکن های استراتژیک توپولف-22 گزارش شده بود که گذشت زمان ثابت کرد که این داده ها ارزش تحلیلی نداشته و صرفاً برای بزرگنمایی رسانه ای مورد استفاده قرار می گرفت . قابل توجه ترین موردی که در این زمینه قابل بررسی است ، ایده تحویل نفت خام ایران به روسیه است که برخی از تحلیلگران حوزه نفت براین اعتقاد قرار دارند که توان فنی روسیه برای پالایش نفت ایران و استفاده موثر از آن در هاله ای از ابهام قرار دارد . علاوه براین ، درصورتی که تمدید قراردادهای قبلی صحت داشته باشد و تحویل 24 فروند سوخو-35 و دو گردان اس-400 نیز صورت پذیرد ، مجموع هزینه های مربوط به آموزش ، حمل تجهیزات ، تحویل قطعات یدکی ، تسلیحات به تقریب بیشتر از 4 میلیارد دلار نخواهد شد !!!! در حوزه خبرمربوط به تحویل ماهواره های نظامی و بازسازی جتهای سالخورده روسی موجود در نیروی هوایی ایران نیز در حداکثر حالت خود می تواند به 5 میلیارد دلار برسد که مجموعاً تا 9 میلیارد دلار می رسد و اگر رقم 10 میلیارد دلار ، به نوعی رقم گِرد شده اعداد واقعی باشد ، به سختی می توان آن را تایید نمود!!! از دیگر مشکلات قابل مشاهده در این خبرها ، بخصوص اخبار منتشره در وب سایت نشریه فوربس ، احتمال تحویل سوخو-35 های تولید شده برای نیروی هوایی مصر به ایران ، قبل از انتشار خبر رسمی لغو قرارداد از سوی قاهره می توان اشاره نمود . در حالی که هیچ منبع رسمی لغو سفارش از سوی مصر را تایید ننموده بود و از این لحاظ ، گزارش فوربس تبدیل به یکی از جنجالی ترین تحلیل های نظامی در ارتباط با ایران شد . فراتر از این مساله ، جتهای سوخو-35 یکی از گران ترین محصولات روسی بشمارمی روند که در حال حاضر در سبد محصولات نظامی روسی در بازار نظامی وجود دارد و هزینه عملیاتی بالایی دارند و همین مساله توانایی ایران را در خرید آن زیرسئوال می برد !!! تصویر دستکاری شده جی-10 با پوشش استتار نیروی هوایی ایران طبق گزارش هایی که در سال 2021 منتشر گردید ، ایران با تامین مالی برای خرید جتهای جی-10سی چینی با مشکل مواجه شده بود و گرچه کوچکتر از سوخو-35 به نظر می رسند اما از محصول روسی پیچیده تر بوده و متقابلا هزینه عملیاتی کمتری را طلب می کنند !!! و روابط نزدیک تر ایران و چین ، احتمال خرید آن را بسیار زیادتر می نمود و با توجه به ناوگان سالخورده نیروی هوایی ایران ، خرید تعداد کمتری هواپیمای سبکتر و کم هزینه تر !!! می بایست به حقیقت نزدیکتر باشد !!!!!!!!!!! با تمامی این اوصاف ، اگر ایران برای خرید جنگنده به روسیه تمایل داشته باشد ، جتهای سوخو-30 که به نسبت ارزان تر بوده می تواند گزینه بهتری باشد ، ضمن اینکه خرید نمونه های جدیدتری از خانواده میگ که زیرساخت تعمیر و نگهداری آن در ایران وجود دارد ، نیز فهرست خرید ها می تواند حضور داشته باشد . https://www.aparat.com/v/tbMn6 در کنار این مساله ، یک وبسایت خبری مدعی شده که ایران احتمالا جتهای اف-14 خود را با این خریدهای احتمالی بازنشسته خواهد نمود ، اما بدلیل قرارگرفتن در ردیف توانمندترین جنگنده های دنیا ، این هواپیماها آخرین گزینه ها برای خروج از خدمت خواهد بود ، حتی از خریدهای خارجی خوبی صورت پذیرد که این امر با سرمایه گذاری نیروی هوایی ایران در نوسازی این جتها ، کاملا مطابقت دارد .در مجموع ، برخی براین اعتقاد قراردارند که خبرمربوط به قرارداد 10 میلیارد دلاری نظامی با روسیه در ازای تحویل نفت خام تنها برای جلب توجه افکار عمومی منتشر شده و احتمال وقوع آن بسیار کم خواهد بود !!! پی نوشت : 1- بن پایه 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند . 3- متن این گزارش تناقض دارد . ضمن اینکه با مطرح کردن گران بودن سوخو-35 ، اهداف جالب توجه و قابل تاملی را دنبال می کند که در جای خودش قابل بحث است ( به علامت های تعجب در متن دقت کنید ) 4- متن گزارش وب سایت نشریه فوربس در این لینک ترجمه شده آیا ایران واقعاً بدنبال خرید سوپرفلانکر است ؟!!!!

    ارزیابی توانایی های ارتش ایالات متحده و ارتش جمهوری خلق چین در حوزه برتری هوایی       مقدمه : در یک تعریف جامع ، ( براساس  جدیدترین تعریف  نیروی هوایی ایالات متحده و نمونه کوچک شده آن در آسیای جنوب غربی ، IAF) سطح کنترل آسمان که بیانگر توانایی های هرواحد سیاسی در بکارگیری قدرت هوایی برای مقابله با تهدیدات نظامی مورد تصور تعریف می شود ، شش سطح کاملاً تخصصی را در بر می گیرد .       بطور مشخص ، حوزه برتری هوایی به معنای ایجاد و تامین میزانی از توانمندی قدرت هوایی است که اجازه نمی دهد توانمندی های دشمن ، دخالت موثری در دسترسی به اهداف نظامی خودی داشته باشد .   با این تعریف بسیار موجز و خلاصه ، که بایست تببین می گردید ، مبحث اصلی را آغاز می کنیم :           ارزیابی مزیت های نسبی 2017-1996   اگر چه نیروی هوایی ارتش ایالات متحده همچنان در حال سرمایه گذاری برای حفظ برتری  بی سابقه خود در حوزه رزم هوایی است ، با این وصف ، روند رو به توسعه مدرنیزاسیون نیروی هوایی خلق چین و مشکلات ارتش آمریکا برای گسترش حوزه تسلط خود در حوزه ژئواستراتژیک شرق آسیا ، به شکل فزاینده ای برتری نیروی هوایی این کشور توسط چینی ها به  چالش کشیده  تا نتیجه یک  جنگ  احتمالی در روز یا هفته نخست مشخص گردد .     در طول دو دهه گذشته ، ارتش آزادی بخش خلق چین ، ( PLA) بتدریج  سازمان رزم خود را از یک نیروی بزرگ اما منسوخ  به یک سازمان مسلح مدرن در چهار حوزه هوایی ، دریایی ، زمینی و سایبر تبدیل نموده است . به همین دلیل مجموعه  Project AIR FORCE از اندیشکده RAND  طی یک مقاله پژوهشی ، ارزیابی  جالبی در خصوص روند توسعه قابلیتهای نسبی ایالات متحده و چین در حوزه های عملیاتی متفاوت  و در فواصل مختلف از سرزمین اصلی چین میان سالهای 1996 تا 2017 به انجام رسانده است .   برایند این گزارش نشان می دهد که اگر چه چین همچنان در حوزه های حیاتی رزم هوایی در دو بعد سخت افزار و نرم افزار و مهارتهای رزمی با ارتش آمریکا فاصله قابل توجهی دارد ، اما در همین حوزه ها در چند سال اخیر پیشرفتهای غیر قابل تصوری را به ثبت رسانده  است .           علاوه براین ، گزارش فوق الذکر نشان می دهد که چینی ها نیازو قصدی  برای به  چالش کشیدن توانایی های ارتش آمریکا   در نزدیکی سواحل سرزمین اصلی چین ندارند و به شکل روشنی ، هدف نویسندگان این مقاله ، جستجوی جلوگیری از بروز یک فاجعه نظامی است ، چرا که در   صورت بروز هر حادثه ای هر دو کشور متضرر خواهند شد .   در عوض ، این ارزیابی که با استفاده از منابع باز و غیر محرمانه صورت پذیرفته است ، روند توسعه توانایی های دفاعی و فرآیند  ایجاد بازدارندگی  ارتش آمریکا را بررسی نموده و یک پایه و بنیان اساسی برای تجزیه و تحلیل وقایع در آینده ایجاد می نماید .     تمرکز بر روی مفهوم " برتری هوایی "   به شکل خلاصه ارتش چین براساس تجزیه و تحلیل " توانایی های ارتش ایالات متحده در حوزه ایجاد و برقراری مفهوم برتری  هوایی " در شرق آسیا ، در حال برنامه ریزی جهت رسیدن به برابری نظامی با این کشور است .   به شکل تاریخی ، نیروی هوایی ارتش خلق چین ، تهدید چندانی برای همسایگانش بشمار نمی رفت با این وصف در دو دهه گذشته ، این نیرو از یک یگان مسلح به فناوری های منسوخ دهه 50 و 60 ، بسرعت تبدیل به یک نیروی  هوایی مدرن شده است ، چنانکه  نیروی هوایی این کشور نخستین دسته 24 فروندی از جنگنده های نسل چهارم خود را به سال 1996 وارد سازمان رزم خود نمود ، در حالی که اکنون بیشتر از 700 فروند از این جنگنده ها را در اسکادران های رزمی خود مورد استفاده عملیاتی قرار می دهد . با این حال ، ایالات متحده ، بسرعت جنگنده نسل پنجم خود را به موجودی نیروی  هوایی اضافه نموده   و این بدان معنی است که ناوگان نیروی هوایی این کشور ، همچنان بزرگتر و پیشرفته از نیروی هوایی چین باقی خواهد ماند .           با این وصف ، عوامل جغرافیایی ، بعنوان یک عامل متعادل کننده در برابر مزیت کمی و کیفی نیروی هوایی ایالات متحده همچون سد محکمی قرار دارد و به شکل طبیعی ، نیروی هوایی ارتش خلق چین از این مزیت قابل توجه در یک بحران احتمالی در جنوب شرقی وشرق آسیا بهره برداری خواهد نمود .   بدین معنی که نیروی هوایی چین بدلیل وضعیت ژئو استراتژیک منطقه ، می تواند از پایگاه های هوایی بیشتری استفاده نموده و طبیعتاً از پرنده های رزمی بیشتری برای ایجاد برتری هوایی بهره ببرد . علاوه براین ، بدلیل پراکندگی این پایگاه ها ، حمله و انهدام زیرساختهای بشدت حفاظت شده نیروی هوایی چین برای پیکان تهاجمی ارتش آمریکا سخت تر بوده و در نهایت ، ریسک حمله پایگاه های هوایی چینی ها در داخل سرزمین اصلی چین ، موجب  عکس العمل غیر قابل انتظار مقامات ارشد پکن و استفاده از پتانسیل موشکی برای پشتیبانی از عملیات هوایی خواهد شد .   حال سئوال این است که روند تکامل مفهوم برتری هوایی نیروی هوایی ارتش ایالات متحده و نیروی  هوایی خلق چین ، تحت تاثیر چه عواملی ( شرایط محیطی ) قرار گرفته است ؟؟         برای پاسخ بدین سئوال ، پژوهشگران ، چهار پیش بینی را در قالب دو سناریو در یک بازه زمانی زمانی 22 ساله (2017-1996) در فواصل مختلفی از سرزمین اصلی چین مورد بررسی قرار دادند.     1-   حمله ارتش چین به جزیره تایوان   2-   جنگ بر سر تسلط بر مجمع الجزایر اسپراتلی     برای نیل به هر کدام از این دو سناریو ، سازمان رزم نیروی هوایی ارتش ایالات متحده محاسبه گردید ( 72 وینگ هوایی )  . نخستین هدف بیشتر بر حفظ حضور مستمر نیروی  هوایی در آسمان منطقه واحدهای مدافع (تایوان) است که به نظر می رسد توان رزمی فوق الذکر برای به عقب راندن و از کار انداختن نوک پیکان تهاجمی نیروی  هوایی چین کافی باشد . دومین انتخاب ایالات متحده برای دستیابی به برتری هوایی ،انهدام تعداد مشخصی از جنگنده های رزمی نیروی هوایی چین به منظور متقاعد نمودن فرماندهان ارشد ارتش چین به ترک مخاصمه بوده  که طبق برآوردها ، این رقم به 50 درصد توان رزمی نیروی متخاصم می رسد که در شبیه سازی ها ، روی آن تمرکز شده است . در خصوص سناریوی دوم ، محققان معتقدند که ایالات متحده برای دسترسی به اهداف مورد نظر خود می بایست بدون تاخیر ، در یک بازه زمانی 7 روزه و 21 روزه ، برتری هوایی را برفراز میدان نبرد ایجاد نماید .       داده های ورودی این شبیه سازی شامل پارامترهایی نظیر گونه های مختلف پرنده های رزمی در دسترس ، تعداد کل پرنده های رزمی در دسترس ، نوع و تعداد پرنده های رزمی درگیر ، ماهیت اثر بخشی موشکهای هوا به هوای مورد استفاده در  رزم هوایی ، تعداد و گونه های مورد استفاده ، موقعیت استقرار پایگاه های هوایی ، تعداد خدمه با مهارت بالای در دسترس  ، زمان پرواز از مبداء بسمت منطقه درگیری بود .   البته این محققان تعدادی از داده های کمی مورد نیاز را پس از بررسی روند آموزش خدمه هوایی در نیروی  هوایی ارتش ایالات متحده در این معادله قرار دادند . نتایج بدست آمده  ، عمدتاً مزیت چندانی برای پیش بینی دقیق نتایج  یک درگیری تمام عیار هوایی در این منطقه در بر نداشت ، در عوض ، این داده ها یک  تصویر کامل را از وضعیت در حال تحول دو نیروی هوایی در اختیار پژوهشگران قرار داد و اثبات نمود که برای در اختیار داشتن یک برآورد  درست از توان رزمی دشمن ، بویژه جهت و سرعت تغییر توانایی ها ، شبیه سازی های خاصی می بایست هر ساله انجام پذیرد .    ادامه دارد ...............    پی نوشت :   1- منابع درانتهای تاپیک معرفی خواهند شد .   2- تاپیک مرتبط با این موضوع پایان خواب بلند اژدهای سرخ            این مجموعه با صرف زمان ترجمه  شده است ، بنابراین ، هر گونه برداشت با ذکر منبع (MILITARY.IR) خواهد بود .  در غیر اینصورت ، برداشت کننده  ، عرفاً و شرعاً ، مسئول خواهد بود .   :rose: مترجم( با اندکی تلخیص)  : MR9      :rose:

ابرپنهانکار لاکهید- بوئینگ !!!!! آیا اضافه شدن حسگر جدید به اف-22 قابلیت حداقل سازی پنهانکاری رپتور را خواهد داشت ؟!! نیروی هوایی ارتش ایالات متحده بعنوان بخشی از روند ارتقاء ناوگان جتهای برتری هوایی خود در مواجهه با چالش های روزافزونی که از سوی رقیبانش ، بدان تحمیل میشود ، برنامه جامعی را برای تطبیق یک سامانه جستجو و ردیابی فروسرخ (IRST) را در جنگنده های عملیاتی سنگین نسل پنجم اف-22 رپتور موجود خود در نظر گرفته است . این جنگنده که برای اولین بار در دسامبر 2005 وارد خدمت شد ، از ابتدای امر می بایست به این سامانه مجهز می گردید ، اما بدلایل بودجه ای به مانند مجهز شدن به رادارهای پهلونگر این امر رخ نداد . درواقع امر ، اف-22 هم از نظر هزینه های پروازی و هم سایر جنبه های مرتبط از ابتدای برنامه یک روند بسیار هزینه بر را به نمایش گذاشته ، در حالی که به اعتقاد برخی از ناظران ، هزینه های پیش بینی نشده این جنگنده ، فراتر از پیش بینی های اولیه به نظر می آید . با تمامی این اوصاف ، تطبیق سامانه های جستجو و ردیابی فروسرخ با جتهای برتری هوایی از ابتدای دهه هشتاد میلادی با تلاش های روسیه رنگ واقعیت بخود گرفت و غرب نیز بتدریج از ابتدای سال 2000 میلادی بسمت کاربرد چنین سامانه هایی حرکت نمود . وجود چنین سیستم هایی در هواگردهای رزمی به خلبان اجازه می دهد تا در یک محیط بشدت آلوده به جنگ الکترونیک ، سطح آگاهی محیطی خود را بالاتر برده و در حالی که ممکن است احتمال اخلال در رادارهای هوابرد آنها افزایش پیدا کند ، یا هواگردهایی با سطح مقطع پایین در محیط رزم هوایی وجود داشته باشند ، ابزار موثری برای دفاع از خود در بردهای متوسط برای آنها فراهم شود ، در حالی که توانمندی وارد شدن به محیط درگیری بدون انتشار امضاء راداری را به خلبان خواهد داد . برنامه نصب رادارهای پهلونگر در نسخه ضربتی اف-22 بنابراین ، با توجه به اینکه در حال حاضر اف-22 در میان جتهای غربی ، کمترین سطح راداری ممکن را داراست ، تطبیق IRST با این جنگنده ،بقاء پذیری آن را در سناریوهای رزمی خاص افزایش خواهد داد .با توجه به این مساله ، در 13 ژانویه 2022 سندی تحت عنوان SBIR در مورد ادغام سامانه IRST منتشر شد که درآن آمده بود: "دفتر برنامه ریزی عملیاتی اف-22 به دنبال راه حل های سخت افزاری و نرم افزاری جدیدی است که قابلیت سنجش فرسرخ دوربرد اشیاءرا فراهم کند " نمایشگر نصب شده بر روی کلاه خلبان (اسکورپیون) با این حال ، سولات بیشماری در خصوص اینکه چگونه می توان حسگرهای فروسرخ را بدون به خطر انداختن سطح مقطع راداری پایین هواپیما با این جنگنده یکپارچه نمود ، پدید آمده است ، در حالی که سایر توانمندهای مورد انتظار نظیر امکان سد های فیزیکی و غیرفیزیکی در برابر تهدیدات سایبری ، رادار جدیدتر ، امکان هدایت چند بدون سرنشین با جنگنده اف-22 ، سامانه های ناوبری جایگزین جی پی اس ، نمایشگر نصب شده بر روی کلاه خلبان (اسکورپیون) ، سامانه گزارش از صحنه رزم و .... چندان مشکلی را در این زمینه بوجود نخواهد آورد . محصولات روسی از دهه هشتاد میلادی سامانه جستجو و ردیابی فروسرخ را بصورت استاندارد به خود می بینند . در خصوص کلاه پروازی خلبان ، گفته شده که در این زمینه اف-22 بشدت از رقبای خود عقبتر است و به شکل کاملا جدی ، زوایای درگیری با کلاه خلبان برای استفاده از قابلیتهای موشک AIM-9X محدود شده است در حالی که رقبای روسی از دهه هشتاد میلادی به این توانایی مجهز هستند . اینک چیزی در حدود 187 فروند اف-22 در دسترس قرار دارند که بلحاظ معماری رایانه ای و همچنین توان به اشتراک گذاری داده های رزمی بصورت فزاینده ای قدیمی شده اند بطوریکه دراین زمینه ها ، اف-35 و اف-15 ئی ایکس برتری قابل ملاحضه ای را دارند . مجموع این مسائل ، نیروی هوایی ایالات متحده را واداشته که احتمال بازنشستگی زودهنگام اف-22 را مد نظر قرار دهد ، در حالی که پول ذخیره شده به برنامه جتهای نسل ششم تزریق نماید . با توجه به این مساله ، احتمال دارد که تعداد محدودی از جتهای اف-22 به این سامانه مجهز شوند تا بودجه نیروی هوایی به برنامه های اولویت دار اختصاص یابد . پی نوشت : 1- بن پایه 2- متن جالبی هست ، برای ما اف-22 لبه فناوری رزم هوایی و برای کاربرش ،سامانه های موجود این جنگنده ، قدیمی هست ! و در حالی که تنها 17 سال عملیاتی بوده ، دارند به بازنشستگی آن فکر می کنند!!!!!!! 3- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

سلام علیکم سردار نجف عزیز روشن کردید میلیتاری را حاج آقا ... حضور شما همیشه حس خوبی را منتقل می کند مهمات قابل حمل توسط جی اف-17 در مورد فرموده جنابعالی تا جایی که اطلاع دارم کل روند توسعه تاندر چینی- پاکستانی از سال 2003 شروع شد ، تولیدش از سال 2006 کلید زده شده (در چین ) و از سال 2007 در پاکستان ، بلاک 1 بعنوان یک هواگرد رزمی تک سرنشینه ، اولین پروازهای خودش را به سال 2018 شروع کرد . آن چیزی که تا الان اطلاع داریم ، بلاک1 تاندر ، به شکل خاص قابلیت حمل موشکهای اس دی -10 ، پی ال-5 مارک-2 و موشکهای ضد کشتی سی-802 ای را دارد که با قیمت هر فروند 18 میلیون دلار عرضه شده . راست : پی ال-12 / اس دی-10 چپ : ضد کشتی سی -802 ای راست : آرایش تسلیحاتی هوابه هوا چپ : آرایش تسلیحاتی هوابه زمین تاندر بلاک-2 در مقایسه با بلاک1 اویونیک پیشرفته تر ، قابلیت سوخت گیری هوایی ، افزایش توانمندی های جنگ الکترونیک را دارد ، تولیدش از سال 2012 شروع شد . قیمتش اش حدود 20تا 25 میلیون دلار هست ( گفته شده با قیمت یک فروند اف-16 می شود 3 فروند تاندر بلاک-2 خرید ) . یکسری منابع معتقدند که در نمونه بلاک-2 از مواد مرکب ( کامپوزیت ) بیشتری در ساخت بدته استفاده شده ، برای همین سبکتر هست ، پیشرانه و استفاده از مواد مرکب در سازه جی اف-17 بلاک2 و بلاک-3 برای عمیات در محیط رزمی شبکه محور ، دیتالینک را به این جنگنده اضافه کردند . رئیس وقت مجتمع هواپیماسازی پاکستان ( مارشال جواد احمد ) و الان مارشال سید نعمان علی /// چند سال پیش مدعی بود که این مجموعه قابلیت تحویل سالانه 16 فروند تاندربلاک-2 را به نیروی هوایی پاکستان دارد . این نسخه بلاک 2 توی نیروی هوایی پاکستان ظاهرا نقش های متعددی را قرار هست بازی کند ، بعنوان جت آموزشی برای خلبان های اف-16 و در آینده جی-10سی نیروی هوایی پاکستان ، جنگنده آموزشی پیشرفته ، هواگرد ضربتی هوابه زمین ، با مسلح شدن به غلاف های شناسایی بعنوان یک هواگرد شناسایی سرنشین دار ( برخلاف نظر دوستانی که معتقدند عمر هواپیماهای سرنشین دار شناسایی تمام شده !!! ) ، ایرفریم اصلی جی اف-17 وجود تثبیت کننده های عمودی در مخازن سوخت ، استفاده از مخازن سوخت یکپارچه در هواگرد نظیر جنگنده اف-16 (با ظرفیت 4910 پاوند سوخت داخلی ) که به همراه سه مخزن سوخت خارجی مجموعا 10000 پاوند سوخت را می تواند با خودش حمل کند ، بلاک-2 تاندر رادار NRIET/CETC KLJ-7A را هم بخودش می بیند که تحت مجوز چین در تاسیسات کمرا دارد تولید میشود تاندر بلاک3 بر خلاف نمونه های قبلی به یک رادار آرایه فازی چینی مسلح شده ، دیتالینک مورد استفاده در این نسخه قابلیت به اشتراک گذاری داده های بیشتری را دارد و پاکستانی ها معتقدند که این نمونه با نسخه های اف-16 موجود در نیروی هوایی این کشور برابری می کند . براساس اطلاعاتی که تا الان منتشر شده ، سیستم پرواز با سیم (FBW) سه محوره ، نصب سیستم جستجوگر مادون قرمز (IRST) ، سامانه نمایشگر و دید روی کلاه پروازی خلبان (HMD/S) ، سامانه هشدار شلیک موشک (MAWS) ، نمایشگر سربالا (HUD) هولوگرافیک ، نسخه به روز شده ای از سیستم مدیریت جنگ الکترونیک ، یک هارد پوینت ویژه زیر بخش دماغه و احتمالا پیشرانه روسی آردی-93 ام آ دارد . ضمن اینکه در سازه و بدنه بلاک-3 به مقدار بیشتری از مواد مرکب استفاده شده تا ضمن کاهش وزن اصلی هواپیما ، عملکرد پروازی بهتری را به نمایش بگذارد کلاه پروازی تی کا-14 که گفته شده برای نیروی هوایی پاکستان یک نسخه متفاوتی طراحی شده چند فقره قابلیت دیگری هم هست ، از جمله اینکه این جنگنده قرار بود که کنترل هوتاس مجهز بشود ، سامانه کنترل فشار هوای کابین ، سامانه جدید خنک سازی کابین ، سامانه جدید تامین اکسیژن ، براساس اطلاعاتی که سال 2010 منتشر شد ، مخزن سوخت مرکزی این جنگنده گنجایش 800 لیتر سوخت را دارد ( در نسخه بلاک یک ) . عمر نسخه بلاک1 آن حدود 4000 ساعت پرواز یا حدود 25 سال هست . اولین اورهال سنگین _ چک رده دی _ آن هم بعد از اتمام 1200 ساعت پرواز تعیین شده . سامانه های فرود کور (ILS) ، تکن ، رادیوهای مخابراتی وی اچ اف و یو اچ اف و نظایر این پی نوشت : البته بحث در این مورد یک مقداری پیچیده تر هست ولی عجالتا این موارد محضر عزیز شما تقدیم شد رونمایی و تحویل انبوه جی اف-17 تاندر بلاک-3 به نیروی هوایی ارتش پاکستان

شبیه سازی رزم میان جتهای سرنشین دار و بدون سرنشین های رزمی (2) رخدادی که ممکن است در آینده ای نه چندان دور ، میدان های رزم هوایی را به جولانگاه نبرد میان انسان و رایانه مبدل سازد... سوخو-35 در برابر بدون سرنشین های مجهز به هوش مصنوعی https://www.aparat.com/v/k2t3C پی نوشت : 1- سکانس های مربوط به فیلم Stealth-2005

انتخاب سخت !! تاد یا اس-400 ، کدام یک برای ارتش هند مناسب تر است ؟!!! در سالهای اخیر ، ایالات متحده ،به شکل عام تلاش های برنامه ریزی شده ای را برای هدف قراردادن و محدود نمودن صادرات نظامی روسیه در دستور کار خودقرار داده و به بصورت خاص نیز ، چند سالی است که در تلاش است تا هند را وادار به کاهش سطح روابط نظامی خود با روسیه نماید و این مساله در چند ماه اخیر با انتشار اطلاعات تحویل سامانه دفاع هوایی اس-400 به هند ،شدت بیشتر بخود گرفته است . درواقع ، ایالات متحده ، با استفاده از قانون مقابله با دشمنان آمریکا (CAATSA) به دولت هند هشدار داده که درصورت خرید اس-400 ، فروش بدون سرنشین های پریدیتور را به این کشور متوقف خواهد کرد ، در حالی که اگر قرارداد اس-400 لغو گردد ، فروش سامانه تاد به هند را با سهولت بیشتری انجام خواهد داد . با این حال ، گرچه قیمت سامانه آمریکایی بسیار بالاتر از محصول روسی است ولی برخی ناظران معتقدند که مقایسه این دو سیستم ، می بایست براساس راهبرد نظامی ارتش هند صورت پذیرد در همین ارتباط ، بر خلاف اس-400 ، سامانه تاد نه تنها قابلیت کشف هواگردهای پنهانکار را ندارد ، بلکه بطور کلی فاقد توان ضد هواپیمای کامل است و تمرکز طراحی آن بر روی رهگیری موشکهای بالستیک گذارده شده است که این مساله ، کاربرد آن را برای ارتش هند بسیار محدود می کند . این درحالی است که اس-400 قابلیت کاربرد چند موشک را دراختیار دارد که از موشک ضد هواگردهای پنهانکار9M96E با برد 40 کیلومتر تا موشک مافوق صوت با برد 400 کیلومتری 40N6 را شامل می گردد ، در حالی که تاد تا حال حاضر تنها قابلیت شلیک یک نمونه را در اختیار دارد که این توانمندی بدان معناست که شبکه دفاع هوایی هند بصورت چند لایه نمیتواند اهداف را رهگیری و منهدم نماید . مضاف براین ، درصورت خرید اس-400 ، پتانسیل شبکه سازی این سیستم با جتهای سوخو-30 ام کا آی و سامانه های اس-125 ارتش هند نیز بوجود خواهد آمد . در حالی که با خرید تاد ، این مزیت وجود نخواهد داشت و در کنار آن برد 200 کیلومتری تاد نیز محدودیتهایی را برای هندی ها ایجاد خواهد نمود . در یک مقایسه ساده ، سامانه تاد ، تنها توانایی پوشش یک چهارم مساحتی که اس-400 مجهز به موشکهای 40N6 می تواند آن را نظارت کند ، داشته و نه تنها گران تراست ، بلکه هند برای پوشش خطوط مرزی خود می بایست تعداد بیشتری از آنها را خریداری نماید . راست : 40N6 چپ : 9M96E از سویی دیگر ، سامانه تاد ، بعنوان یک سیستم دفاع ضد موشکی ، بیشتر برای دفاع از سرزمین اصلی آمریکا در مقابل موشکهای بالستیک برد بلند طراحی شده ، در حالی که ممکن است در برابر موشکهای با برد کوتاه تر چین و پاکستان چندان کارایی نداشته باشد. علاوه براین ، ارتفاع درگیری تاد محدود به عدد40 تا 160 کیلومتر است در حالی که موشکهای بالستیک پاکستانی نظیر "غوری " یا دی اف-21 چینی ، که برد کوتاه تری دارند ، سیستم تاد عملا از دور خارج خواهد شد . تئودور پوستول ، مشاور سابق علمی دپارتمان عملیات نیروی دریایی آمریکا این مساله در گذشته توسط کارشناسان نظامی ایالات متحده ( تئودور پوستول ، مشاور سابق علمی دپارتمان عملیات نیروی دریایی آمریکا ) تایید شده و وی در این زمینه براین نکته تاکید دارد که میتوان انتظار داشت که تاد در برابر موشکهای بالستیک کوتاه برد نتواند از تمام مزیتهای خود استفاده کند . در مقابل ، اس-400 هر چند در یک جنگ جدی هنوز محک نخورده ، اما آزمایشها نشان داده که می تواند موشکهای مافوق صوت با سرعت بیشتر از 8 ماخ را رهگیری کند . راست : دی اف-21 چپ : هاتف-5 (غوری) با توجه به این موارد ، سامانه تاد گرچه در برابر موشکهای بالستیک برد بلند ، قابلیتهای قابل توجهی دارد ، اما توانایی ضعیف آن در کشف و درگیری با هواگردهای پنهانکار و موشکهای بالستیک کوتاه برد باعث می شود تا ارتش هند درصورت خرید آن ، چندان توان دفاع از حریم هوایی خود را نداشته باشد . در همین ارتباط ، پیشرفت سریع چین در تولید جتهای نسل 5 و روند کُندتر شرکتهای غربی در تولید سامانه های دفاع هوایی برای مقابله با این تهدید ، باعث شده تا انتخاب اس-400 توسط هند بر روی کاغذ ، به صرفه تر نمود پیدا نماید . پی نوشت : 1- بن پایه 2- تجمیع تمامی پستها ، اخبار و تحلیل ها از ارتش هند ، بیست و دوم دی ماه سال یکهزارو چهارصد خورشیدی 3- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

چتری برای ژنرال !!!! معمای سازه فلزی نصب شده بر روی تانک اصلی میدان نبرد تی-72 بی-3 بخش سوم و پایانی با توجه به مواردی که گفته شد ، برای مدتهای طولانی ، تنها خطری که بخش فوقانی خودروهای زرهی و بخصوص تانکهای اصلی میدان نبرد را مورد تهدید قرار می داد ، نارنجکهای دستی پیاده نظام بشمارمی رفت ، اما با ظهور زره های واکنشی کنتاکت-یک این تهدید تا حدودی خنثی شد . البته دراین متن ، قصد فهرست نمودن تهدیدات و اقدامات متقابل خودروهای زرهی وجود ندارد ،اما نکته اصلی دراین مساله نهفته است که امروز ، تسلیحات جدید ضد زره با قدرت نفوذ بسیاربالا که بخش فوقانی خودروهای زرهی را تهدید می کنند ، بوجود آمده و بطور طبیعی برای مقابله باآنها ، اقدامات جدیدتری صورت گرفته با این تبصره که کیفیت این اقدامات متقابل ، به شکل کاملی با میزان تهدیدات موجود ارتباط مستقیم دارد . آثار تخریبی نارنجک ضد زره آر.کا.جی-3 روسی روی بدنه خودروی هامر بدین ترتیب ، پس از ظهور تسلیحات ضد زره تاپ اتک ، در حالی که بقیه کشورها همچنان بر روی افزایش کیفیت زره در بخش پیشانی و جانبی تانکها متمرکز شده بودند ، صنعت دفاعی روسیه هر چند با روند آهسته ولی مقابله با این تهدید جدید را در دستور کار خود قرار داد . اما مرگ آوری تسلیحات ضد زره نیز بتدریج بیشتر شد و به توسعه موشک ضد زره جاولین رسید . با ظهور این تهدید ، بخش مهندسی رزمی صنعت دفاعی روسیه نیز به این نتیجه رسید که باید در روند طراحی حفاظت از تانک های اصلی میدان نبرد ، تجدید نظر اساسی صورت گیرد ، به همین دلیل ، مدرنیزه سازی تانک تی-72 به استاندارد بی-3 آغاز گردید . در خصوص ماهیت مدرنیزه سازی تی -72 به استاندارد بی-3 صحبتهای بسیاری انجام شده ولی جنگ قره باغ و عملکرد بدون سرنشین های بیرقدار و نام بردن از آن بعنوان یک سلاح فوق ضد زره !!!! باعث گردید تا شبهات زیادی در خصوص سازه کذایی روی بی-3 های ارتش روسیه ایجاد شود ، اما تحلیلگران نظامی واقعی اطلاع دارند که بیرقدار ، تنها یک نمونه بی سرنشین درمیان انبوه بدون سرنشین های عملیاتی دنیاست که برحسب اتفاق و هوشمندی یگان های درگیر در قره باغ و البته آماتوریسم یگان های مقابل ، به ناگهان شهرت زیادی کسب نمود . در این خصوص مثالهای زیادی وجود دارد ولی به شکل موردی ، برای غیرفعال کردن زره های واکشنی جانبی تی-72 بی-3 ، نیروی مدافع حداقل چندین شلیک با سلاح های ضد زره قدیمی نظیر RPG-7 نیاز دارد ،در حالی که برخی آزمایشها ، نشان داده که حتی شلیک 5 راکت RPG موفق نشده تا نتیجه 100 درصدی را ثبت کند در حالی که برای آسیب رساندن به بخش فوقانی تانک ، حتی در مدل های قدیمی تری نظیر تی-72 بی ، تلاش بیشتری از سوی مهاجم مورد نیاز خواهد بود . با این وجود ، تا امروز ، برای همه شرکتهای طراح تانک این قاعده اثبات شده که هیچ تانکی بطور کامل از بخش فوقانی خود قابل حفاظت نیست و در حوزه مقایسه تهدیدات ، می توان تسلیحات ضد زره تاپ اتک را خطرناک تر از بدون سرنشین های رده بیرقدار محاسبه نمود . در این خصوص برخی ناظران حتی معتقدند که شلیک رگباری آتشبارهای راکتی چندگانه خط به مراتب بیشتری را نسبت به بدون سرنشین ها و تسلیحات ضد زره برای تانکها ایجاد می کنند .در اینجا ، یک سئوال مطرح میشود که واقعاً چه باید کرد ؟ پاسخ چندان پیچیده نیست ، بدین معنی که کاربرد سپر و شمشیر باید بصورت هماهنگ و متناسب صورت پذیرد . جنگ در میدان های نبرد امروز ، ماهیتاً ترکیبی است . واحدهای زرهی برای ارائه حداکثر کارایی خود می بایست با پیاده نظام وارد عمل شوند ، پوشش هوایی می بایست توسط یگان های هوانیروز و نیروی هوایی تامین گردد . ولی خودروهای زرهی و علی الخصوص تانک ها برای افزایش بقاء پذیری در برابر تهدیدات میدان نبرد ، می بایست حداکثر حفاظت لازم را در بخش های پیشانی ، سطوح جانبی و بخش فوقانی خود پیش بینی نمایند . این بدان دلیل است که در جنگ های امروزی ، تانک با تانک نخواهد جنگید ، در واقع امر ، درصورت تماس مستقیم با دشمن ، واحدهای زرهی در برابر تمام واحدهای رزمی دشمن قرار می گیرند و بدلیل ماهیتی که دارند ( استخوان بندی اصلی ضربتی نیروی زمینی ) در مسیر پیشروی همه چیز را خُرد می کنند تا ماموریت محوله بطور کامل انجام گردد . نترسیدن از گرگ و جُغد !!!! اما سئوال اصلی متن حاضر ، این است که چه ابزارها و روشهایی برای حفاظت از بخش فوقانی تانک دربرابر تهدیدات موجود ، توسعه یافته است ؟ یا اینکه برای دفاع از تانک به چه ابزار و روشهایی میشود تکیه نمود ؟ 1-مجموعه دفاع فعال KAZ براساس اطلاعات موجود یکی از چند سامانه دفاع فعال موجود در دنیای تسلیحات نظامی ، سامانه KAZ-PVO است که علیرغم یکسری تهدیدات برعلیه پیاده نظام همراه ، می تواند تا حدودی تهدید پرتابه های تاپ اتک را به حداقل کاهش دهد . با این حال ، آیا ین سیستم به خوبی می تواند از بخش فوقانی تانک حفاظت کند ؟ اینها سئوالاتی است که پاسخ ان را می بایست در میدان نبرد جستجو نمود اما مهمترین چیزی که در این میان قابل توجه به نظر می رسد ، گرانقیمت بودن این سامانه هاست که امکان نصب آن را در تمامی تانک عملیاتی خط مقدم یک ارتش در کوتاه مدت ، غیرممکن می کند . 2- سامانه های حفاظت نیمه فعال این سامانه ها که مشهورترین آن ، سیستم Shtora-1 بشمارمی رود ، یکی دیگر از مسیرهای حفاظت از تانکهاست که با مجهز شدن به حسگرهای تشخیص تابش لیزری می توانند حفاظت ارزان تری را در اختیار ارتشها قرار دهند . در حالی که با مجهز شدن تانک ها به نورافکن های مادون قرمز و لانچرهای دودزا ، این زنجیره تکمیل شده و با اضافه کردن یک واحد تصویربردار حرارتی یا اپتیکی می توان با هزینه های کمتر ، دفاع به نسبت مطلوب تری را می توان فراهم آورد . این زنجیره تا حدودی میتوانند خطرات موجود را خنثی کنند ، بدین معنی که با سد کردن مسیردید جستجوگرهای اپتیکی یا ایجاد اختلال در سامانه های شلیک کن- فراموش کن موجود و همچنین ایجاد ابری از دود غلیظ ، بقاء پذیری تانک را در میدان نبرد افزایش داد . 3- سامانه های حفاظت غیرفعال ( دینامیکی و مکانیکی ) الف : حفاظت دینامکی در این حوزه سئوال نخست این است که مزیت سامانه های حفاظت غیرفعال در چه چیزی قرار دارد ؟ حقیقت امر آن است که این سامانه ها ، حتی زمانی تانک در حالت غیر فعال ( خاموش ) قراردارد نیز حفاظت از تانک را همچنان ادامه میدهد و برخلاف سامانه های فعال و نیمه فعال ، هیچ طیفی از خود منتشر نمی کند ،در حالی که نصب آنها در کارگاه های خط مقدم نیز امکان پذیر است . ب: حفاظت مکانیکی در این حوزه نیز استفاده از صفحات مشبک فلزی ( توری ) قابل بررسی است . اما در نهایت بحث هزینه های مورد نیاز برای حفاظت از بخش فوقانی تانکها وجود دارد که در مقایسه ، حفاظت مکانیکی ، ارزان ترین مسیر ممکن به نظر می رسد . حال آیا این نظر که وزارت دفاع روسیه برای دفاع دربرابر بدون سرنشین ها و موشکهای تاپ اتک ارزان ترین راه را انتخاب کرده ؟؟ پاسخ دادن به این سئوال ،بر عهده خواننده این متن گذاشته شده است. پی نوشت : 1- بن پایه 2- مجموعه این سه قسمت ، تنها نظر نویسنده آن بوده و تنها یکسری موارد غیر ضروری از متن اصلی حذف شده است . 3- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

بسم ا.... مجموعه این کارهایی که فرمودید ( سلبی- ایجابی ) در سطوح و مقیاس های مختلف ، تنها از مسیر توجیه درست افکار عمومی عبور می کند ، در این مساله بخصوص هم اگر نهادهای درگیر این حادثه ، به جای ارائه داده های ضد و نقیض ، یک سخنگو نظامی یا غیر نظامی را از همون ابتدای امر ( نه سه روز بعد از وقوع ، که این خودش ماجرای مفصلی هست بین نهادهای نظامی و غیر نظامی درگیر) را مسئول می کردند که افکار عمومی را با ارائه اطلاعات جهت بدهند ، الان این جماعت هشتگ ساز میزان تاثیر گذاری اشون به حداقل می رسید . با این وجود بعد از دوسال ، هنوز اظهارنظرهای مختلفی گفته میشود و کسی هم خودش را مسئول این اظهارات نمی دوند . این را باید ابتدا درک کنند ، در عمل بکار بگیرند و نتیجه اش را هم حتما خواهند دید

لاکربی ، لاکربی سازی ... ادعا ، واقعیت یکسال قبل نبود ، همون بهمن 98 گفته بودم با توجه به سابقه اینها در قضیه لاکربی و روند مستندسازی آنها از حادثه ، این مساله مثل آب خوردن با توجه تسلط آنها در فضای رسانه ای ، می توند راحت " قلب واقعیت" بشود . حتی برای نمونه هم بیان شد که اینها با کانالیزه کردن جریان تحلیل و سوء استفاده از ابهامات موجود و البته ضعف شدید ما در توجیه افکار عمومی با ارائه اسناد متقن ، چنین روندی را ایجاد می کنند

بسم ا... وسط بحث شما ، یک نکته ای را از بهمن 98 مجدد اینجا عرض می کنم با توجه به گراف هایی که ارائه شد و متعاقب آن نقش کانادا و پادوهای میدانی آنها در فضای مجازی و هشتگ سازی هایی که انعکاس آن در همین میلیتاری ، حتی با تمسک به آیه قرآن دیده شده ...

بسم ا... کدام نهاد مسئول CLEAR کردن آسمان کشور بود؟ قانون هواپیمایی کشوری -مصوب سال 1328 نکته مهم : 1- ماده 10 قانون هواپیمایی کشور دراین‌باره صراحتاً توضیح می‌دهد که «اداره کل هواپیمایی کشوری می‌تواند در مواردی که امنیت عمومی یا علل نظامی ایجاب می‌نماید، با تصویب هیئت‌وزیران پرواز هواپیمای ایرانی یا خارجی را بر فراز قسمتی از خاک کشور ممنوع یا محدود یا مقید به شرایط خاصی بنماید» با توجه به اینکه پس از شهادت سردار سلیمانی شورای عالی امنیت ملی تشکیل جلسه می‌دهد و ریاست شورای عالی امنیت ملی کشور نیز بر عهده شخص رئیس‌جمهور است، جای سؤال است که چرا هیئت‌وزیران به قانون بی‌توجهی کرده و چنین مسئله مهمی را نادیده می‌گیرد؟! 2- هرچند طبق قوانین هواپیمایی کشور هیئت‌وزیران وظیفه اصلی کلییر اعلام کردن آسمان کشور را داشته اما نمی‌توان به نقش پدافندی قرارگاه خاتم‌الانبیا در این زمینه بی‌توجه بود پی نوشت : 1-دنبال یک نفر مقصر نباشید . این نقص سیستمی هست و در گذشته بوده ولی منجر به حادثه با این حجم تلفات (بدلیل برخورد موشک ) نشده در حوزه هوایی ، تا زمانی که این نقص وجود دارد ، منتظر چنین چیزهایی همیشه باشید 2- البته یک نکته اینجا قابل بررسی هست ، قانون هواپیمایی کشوری ما مربوط به 72 سال پیش بوده و با توجه به اینکه در این بیشتر از نیم قرن ، تغییرات زیادی در فناوری ، حجم پروازها ، افزایش تهدیدها رخ داده ولی هنوز شاهد اصلاح این قانون و توجه به جزییات برای جلوگیری از بروز تهدید نیستیم ... نقص سیستماتیک در حوزه مدیریت ( مطالعه موردی هواشناسی غیرنظامی - دکتر ملائک )

بسم ا... مختار ابلیازوف (بانکدار سابق) رهبری مخالفان را در قزاقستان برعهده گرفت !!! رئیس سابق رئیس هیئت مدیره بانک توران عالم سابقه بازداشت توسط اینترپل فرانسه سابقه دریافت حکم پول شوئی از دادگاه عالی بریتانیا صفحه ویکی ابلیازوف رهبری اعتراضات در قزاقستان را بر عهده گرفت

بسم ا... هشدار: تمامی متن این مقاله ( بخش های قبلی و بخش هایی که درآینده ارائه می شود ) تنها ترجمه تحلیل های موجود در فضای وب بوده و هیچ گونه اطلاعات طبقه بندی شده در آن وجود ندارد و هیچ داده ای بدان اضافه نشده و تنها ، متن در مواردی که نیاز به اصلاح داشته ، مورد بازنویسی قرار گرفته است بخش سوم : پایگاه های موشکی فوق حفاظت شده در اوت سال 2020 ، صنعت دفاعی ایران از یک شیوه بهینه شده حفاظت نرم برای موقعیت استقرار موشکهای بالستیک سوخت جامد خود رونمایی نمود که به "مزارع موشکی" مشهور شد. این روش بلحاظ منطق مورد استفاده به سالهای جنگ سرد و تلاش دو ابرقدرت هسته ای برای افزایش هزینه های دشمن در شناسایی و هدف قرار دادن موقعیت استقرار موشکهای بالستیک طرف مقابل باز می گردد که بر دو مفهوم ابهام آفرینی و عملیات فریب استوار می گشت . منطق نظامی که این روش را پشتیبانی می نمود ، براین فرض قرار داشت که برای اجرای حملات هسته ای و حتی غیر هسته ای به تمامی موقعیتهای استقرار این سلاح ها ، می بایست یک محدود بسیار گسترده جغرافیایی را ابتدا معین نمود و سپس با اجرای عملیات شناسایی مستمر ، همه نقاط را مشخص و سپس با حجم قابل توجهی از سلاح های آتشین ، آن را مورد هدف قرار داد که این به شکل خودکار ، به معنای افزایش هزینه ها برای مهاجم خواهد بود . علاوه براین روش ، ایران در سالهای گذشته ،روشهای متنوعی را برای افزایش تحرک بخشی به سامانه های بالستیک سوخت جامد خود توسعه داده بود که شامل حامل های مستقل متحرک جاده ای که بلافاصله پس از دریافت موشک ( بطور مثال سجیل ) قابلیت پرتاب را بدست می آورند و همچنین پرتابگرهای خارج جاده ای با قابلیت استتار روی زمین که با مسلح شدن به موشکهای کلاس دزفول می توانند ، مبادرت به شلیک موشک ورزند . درواقع امر ، توپوگرافی کوهستانی ایران ، بخصوص برای روش دوم بسیار مناسب به نظر می رسد ، چرا که وجود دره های عمیق ، خط دید مناسب را که برای هدف قراردادن آنها مورد نیاز است را بر هم زده و همچنین می تواند میزان مرگ آوری ( صدمات ) ناشی از انفجار تسلیحات هسته ای و متعارف را به شکل نسبی کاهش دهد . علاوه براین ، بخش دفاعی ایران به منظور افزایش بقاء پرتابگرهای خود ، بتدریج با کاهش ابعاد موشکهای تولید شده ، در عین حفظ مقادیر حیاتی نظیر برد و سر جنگی ، قابلیت نصب و شلیک از روی حامل های غیرنظامی که پوشش پلاستیکی کشیده شده بر روی آن ، به تقریب تفاوتی را با همتایان غیر نظامی به نمایش نمی گذارد ، توانسته تا حدودی از چنین مزیتی استفاده نماید . اما برای موشکهای بالستیک سوخت مایع ،وضعیت به مراتب پیچیده تر خواهد بود ، با این حال ، استراتژیستهای نظامی ایران ، ترجیح داده اند که باوجود گسترده بودن دسترسی به موشکهای سوخت جامد ، همچنان سازمان رزمی بالستیکهای سوخت مایع خود را حفظ کرده و حتی آن را گسترش دهند . این مساله شاید به سه دلیل اصلی در حال انجام باشد 1- عملکرد بهتر موشکهای سوخت مایع موجب شده تا سرجنگی سنگین تر و بردهای بیشتر به دارایی های موشکی ایران اضافه گردد 2- موشکهای سوخت مایع را می توان بدون خطرپذیری زیاد ( خطر انفجار سوخت ) در تعداد زیاد ، ذخیره نمود که این مساله ، ذخیره سازی آنها را در تونل های عمیق زیرزمینی بشدت جذاب می کند . در واقع ، جدا بودن فیزیکی محل نگهداری مخازن حاوی اکسید کننده ها ، کلاهکهای جنگی و سوخت امنیت بیشتری را برای واحدهای کاربر فراهم می کند . 3- در صورتی که موشکهای سوخت مایع ، در شرایط خشک (بدون سوخت ) ذخیره شوند ، عمر انبارداری آنها بدون نیاز به بازسازی های دوره ای ، در مقیاس قابل توجهی ، بسیار زیاد بوده که این امر ، سرمایه گذاری بر روی این موشکها را بصورت چند نسلی خواهد نمود که این نیز به نوبه خود ، هزینه های مربوط به چرخه عمر را کاهش خواهد داد که جذابیت آن برای کشورهایی که بودجه محدودی را به بخش دفاعی اختصاص می دهند ، بسیار زیاد می کند . با این حال ، مشکلات تعمیر و نگهداری موشکهای بالستیک سوخت مایع نیز در جای خود می بایست مورد توجه قرار گیرد : 1- این نوع موشکها ، در زمان جابه جایی ، سوخت رسانی و مونتاژ کلاهک ، به خدمه بسیار مجربی که می بایست بطور مستمر در حال آموزش باشند ، نیاز دارد 2- موشکهای بالستیک سوخت مایع جدید ایران ، از ترکیب سوخت/اکسیدکننده ای استفاده می کنند که دردماهای بالا قابل استفاده نیستند ، به شکلی که واحدهای کاربر موشکی ایران که به پرتابگرهای سجیل-2 سوخت جامد مسلح می شوند ، قابلیت دور شدن از پایگاه مادر را در فواصل بسیار طولانی دارند و میتوانند از هر پوششی استفاده کرده ( بطور مثال تبدیل به کامیون های غیرنظامی ) و در هرجایی مستقر و استتار شوند ، در حالی که پرتابگرهای مسلح به موشکهای سوخت مایع ، عملا قابلیت دور شدن از پایگاه مادر را در فواصل مشخص ، ندارند . قاعده نخست : اختراع ، زائیده احتیاج است !!! تولد شهرهای موشکی مفهوم ذخیره سازی زرادخانه موشکی بالستیک در مجتمع های عمیق در زیر زمین ، تاکتیک جدیدی نیست و از زمان تولد موشکهای بالستیک در آلمان نازی ( موشکهای وی -2 ) تا دوره جنگ سرد و سپس در دوران پساجنگ سرد ، توسط کشورهایی نظیر ایالات متحده ، اتحاد شوروی سابق ، چین ،کره شمالی و در حال حاضر ایران مورد استفاده قرار گرفته است ، هر چند اگر مقیاس ایجاد چنین مجتمع هایی که بیشتر ناشی از ضعف در حفظ آسمان منطقه نبرد است ، در نظر گرفته شود ، کشورهایی نظیر چین ، کره شمالی و ایران ( به ترتیب براساس توان و قدرت هوایی ) را می توان پیشرو کاربرد این تاسیسات بشمار آورد . این پایگاه ها ، آنچنان در عمق زمین قرار گرفته اند که بطور نسبی در برابر حملات هسته ای مقاوم بوده ولی به مانند همه تاکتیکهای نظامی ، نقاط ضعفی نیز دارند ، بدین معنی که اگر مبادی ورودی و خروجی یا تهویه هوای آنها کشف و مورد اصابت قرارگیرد ، مهاجم خواهد توانست با اتخاذ سلاح و شیوه مناسب حمله ، این پایگاه ها را از کار انداخته یا از ارزش نظامی آنها بکاهد ، چرا که این مجتمع ها تا پس از مرمت صدمات ناشی از حمله ،قابلیت ورود مجدد به صحنه نبرد را نخواهند داشت . زمانی که دشمن با مهمات متعارف به مجتمع های موشکی زیرزمینی حمله می کند ، نیروی مدافع بلافاصله پس از تخمین و ارزیابی صدمات وارده ، می تواند با استفاده از ماشین آلات خاک برداری ،ورودی تونل ها را بازکرده ویا حتی درصورت لزوم ، خروجی های اضطراری را برای دسترسی به داخل ایجاد نماید . در حالی که میتوان با هزینه های بیشتر ، بخش ورودی تونل ها را با پوشش بتونی با عیار بالا یا ترکیب بتون- کامپوزیت سازه بندی نمود تا صدمات ناشی از اجرای حملات مستقیم ، به حداقل ممکن ، کاهش یابد . این مساله بخصوص برای مقابله با صدمات ناشی از کاربرد مهمات هدایت دقیق و سنگین در کلاس GBU-57 می تواند صادق باشد . به عبارت دقیق تر ، در حالی که این جنگ افزارها میتوانند ده ها متر به درون سطوحی از جنس سنگ یا پوشش هایی از بتن متعارف نفوذ کنند ، به احتمال بسیار زیاد ، این مقدار نفوذ در برابر سازندهایی با ماهیت سنگ گرانیت سخت یا بتون های ترکیبی با کارایی بالا به چند متر یا کمتر کاهش خواهد یافت . در این زمینه ، اثرات انفجار این نوع تسلیحات بر روی سامانه های حیاتی مستقر در این تونل ها ، به تقریب کمتر خواهد بود ، چرا که براساس اطلاعات مندرج در منابع غربی ، بخش اصلی این تونل ها بطور معمول در عمق 50 تا 100 متری زیرزمین مستقر شده و این مساله ، تا حدودی ایمنی مشخصی را برای آنهافراهم می کند . بدین ترتیب ، امکان فراهم آوردن یک توانمندی نسبی برای اجرای عملیات تعمیرو بازگرداندن این مجتمع ها به وضعیت رزمی در برابر کاربرد مهمات سنگرشکن متعارف وجود دارد . پی نوشت : 1- ادامه دارد ............ 2- تمامی منابع مورد استفاده در پایان متن ارائه خواهد شد 3- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

بسم ا... مقایسه یاسین با جتهای آموزشی مشابه به ترتیب از بالا به پایین ، ای تی-3 (تایوان ) ، میگ - ای تی (روسیه ) ، یاک-130 (روسیه ) و آلینا- آیروماچی ام-346 (ایتالیا ) این مقایسه تنها براساس شباهت های احتمالی ظاهری صورت گرفته و به هیچ عنوان بحث مقایسه فنی در میان نیست برای تصویر بزرگتر ، روی عکس کلیک کنید

بسم ا.... شبیه ساز DCS جنگنده تاندر، به مناسبت تحویل نمونه بلاک-3 به نیروی هوایی ارتش پاکستان ژانویه 2022 https://www.aparat.com/v/cjNB8

مجموعه از سنگین ترین بمب های هواپرتاب سنگین خانه خراب کُن !!! اف-4 ئی فانتوم-2

رونمایی و تحویل انبوه جی اف-17 تاندر بلاک-3 به نیروی هوایی ارتش پاکستان ژانویه 2022 برای نیروی هوایی پاکستان با یک رخداد قابل توجه آغاز شد . در پنجم این ماه ، نخستین دسته از تولید انبوه جتهای رزمی جی اف-17 بلاک 3 سفارش داده شده این نیرو که پس از نخستین پرواز درسال 2019 قرار بود وارد خدمت شود ، به نیروی هوایی پاکستان تحویل گردید . بر همین اساس ، ناظران نظامی براین باورند که بدنه این هواپیما احتمالا در دو کشور چین و پاکستان تولید خواهد شد ، هر چند چین این جنگنده را صرفا برای صادرات تولید نموده و در این مورد ، نیروی هوایی پاکستان در خرید و ارتقاء آن پیشگام است ولی گفته شده این گونه جدید مورد توجه مشتریان دیگری نیز قرار گیرد . راست : بدنه جتهای تاندر بلاک-3 توسط کاندیدهای پاکستانی از تاسیسات چنگدو به پاکستان منتقل می شوند چپ : تولید و تحویل انبوه تاندرها به نیروی هوایی پاکستان ،روندی که برای تولیدات داخلی با بیشتر از 10 سال انتظار ، هنوز محقق نشده !!!!!!!!! در همین راستا ، این گونه جدید از جی اف-17 به منظور ایجادیک جهش بزرگ برای نیروی هوایی پاکستان ، قابلیتهای پنهانکاری بیشتر ، پیشرانه قدرتمندتر ، رادار بزرگتر آرایه فازی و نخستین سامانه ردیابی و جستجوی فروسرخ نصب شده در یک جنگنده پاکستانی را بخود می بیند . با توجه به این موارد ، نیروی هوایی پاکستان در کنار خرید جتهای چینی جی-10سی ، با تاخیری چندماهه ، درنهایت جی اف-17 بلاک3 را بخدمت گرفته ولی با ورود این نمونه ، در مقایسه باسنوات گذشته ، خدمه این نیروی هوایی آگاهی موقعیتی بیشتر و مصونیت بهتری را در برابر جنگ الکترونیک دشمن خواهند داشت و در عین حال ، برای اجرای تاکتیک های جنگ الکترونیک آفندی ، گزینه های بهتری را بدست می آورد . از آنجایی که جی اف-17 یکی از سبکترین جتهای رزمی عملیاتی دنیاست و به تقریب در کلاس وزنی جت اف-20 تایگرشارک و گریپن سوئدی قرار دارد ، انطباق یک رادار جدید برای جبران محدودیتهای رادارهای قبلی از اهمیت بسیار زیادی برخوردار بوده و به همین علت ، ارتش پاکستان در گونه جدید تاندر بر روی این قابلیت تاکید بیشتری داشته است . به گفته تحلیلگران نظامی ، هزینه تعمیرو نگهداری این جنگنده درمقایسه با گونه های قبلی بسیار کمتر و در عین حال روند عملیاتی شدن آنها سریع تراست و بخش بزرگی از ناوگان را می توان بطور دائم در حالت رزمی قرار داد . با این حال ، ویژگی ارزان بودن ، چندان مزیت خاصی برای نیروی هوایی پاکستان ندارد ، چرا که مانورپذیری آن محدود بوده ولی با تجهیزآن به موشکهای PL-10 که توانایی درگیری در زوایای بسیار تند را دارد ، می توان این نقیصه را تا حدی جبران نماید . تفاوتهای ظاهری بلاک3 و نسخه های قدیمی تر تاندر جدای از مجموعه حسگرها و اویونیک تاندربلاک 3 ، اضافه شدن احتمالی موشک دوربرد PL-15 با برد تخمینی 200 تا 300 کیلومتر که روی کاغذ از موشک میکا فرانسوی نصب شده بر روی جتهای رافال و میراژ2000 نیروی هوایی هند برد بیشتر داشته و همچنین از برد 110 کیلومتری موشکهای آر-77 نصب شده روی جتهای میگ-21 هندی نیز برتر است ، می تواند به یک برتری موقعیتی برای نیروی هوایی پاکستان مبدل گردد . اما تنها استثناء در این میان ، موشک K-100 جتهای سوخو-30 هندی است که برای انهدام اهداف در برد 300 کیلومتر و همچنین موشکهای میتئور با برد 200 کیلومتر که به منظور مسلح کردن رافال ها خریداری شده می تواند برای پاکستانی ها خطرآفرین باشد . با تمامی این اوصاف ، PL-15 بر روی کاغذ بدلیل ویژگی های برتر ادعایی ، برتری قابل تاملی بر طرح های غربی و روسی از خود نشان می دهد . رادار آرایه فازی LKF601E محصول انستیتو چنگدو در حوزه صادرات ، قابلیت های به نسبت پیشرفته تاندر بلاک-3 می تواند آن را به یک گزینه جذاب تبدیل نماید ولی در مجموع با توجه به سفارش 100 فروندی نیروی هوایی پاکستان که شامل نسخه های تک سرنشین و دو سرنشین می شود ، این جنگنده می تواند حلقه دفاع هوایی این کشور را به دور مرزهای هوایی آن مستحکم تر نموده و همزمان مکمل مناسبی برای جی-10 سی هایی قرار است درآینده تحویل شوند ، باشد . پی نوشت : 1- بن پایه 2- تاپیک جنگنده جی اف-17 3- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

داده نما / نمای بُرش خورده توپ خودکششی ام-109. آ-2 برای اندازه بزرگتر ، روی تصویر ، کلیک کنید

بسم ا... همه اینها قبول ولی یک نکته بسیار ریز را باید مورد توجه قرار داد . حالا که زمینه مناسب برای خرید محصولات غربی را نداریم ( با توجه به این مزیت که شرکتهای غربی براستفاده از تجارب جنگهای گذشته و رفع نواقص طرح های قبلی در محصولات جدید تمرکز دارند ) باید این مساله درصدر توجهات قرار بگیرد که محصولات روسی بدلیل تجربه رزمی بیشتر روسها ، اجمالاً بیشتر می تواند نیازهای آنی و فوری ما را برآورده کند ، تا چین که محصولاتش به نسبت چندان در یک جنگ واقعی و پرشدت ، بخصوص در حوزه هوایی هنوز محک نخوردند . این را باید در نظرداشت برای رفتن بسمت محصولات چینی ...

بسم ا.. محدود بودن خرید ها ، بخصوص برای نیروی هوایی ، علتهای مختلفی داشت ، از جمله رویکرد حاکمیت روسیه در دوران یلتسین ( که هنوز هم رگه هایی از این رفتار را می شود دید که البته عجیب نیست ، چون دارند منافع خودشون را حداکثر سازی می کنند ) ، محدودیت مالی ما ( که هنوز بعد از 30 سال پابرجاست !!! ) ، یکسری نگاه های تک بُعدی نسبت به قدرت نظامی درون نیروهای مسلح در همون سالها و بطور طبیعی سالهای بعد ، تحریم های نظامی سازمان ملل ، لابی گسترده مجموعه هایی که تقویت نظامی ایران را بعد از جنگ به سود خودشون نمی دیدند و نظایر این که بحث مفصلی دارد در مورد چین ، به نظرم پکن هنوز در سنجش میزان اراده ایران برای همکاری گسترده با این کشور ، مردد هست با توجه به سوابق رفتاری ما در سنوات گذشته . البته باید به اینها حق داد ، چون مشکل از خودمون بود و تا این رفع نشود ، تردید آنها همچنان به قوت خودش باقی است === در مورد فالکروم ، توی دهه نود ، شعبه فورت ورث شرکت لاکهید مارتین ، یک سری تستهای رزمی را بین میگ-29 و اف-16 ای صورت داد و نتایج عجیبی هم گرفت .توی سرعتهای بین 800 کیلومتر تا 2.2 ماخ بین میگ-29 و اف-16 ای ، در حوزه اجرای مانورهای آنی و اجرای مانورهای پایدار ( 50درصد سوخت داخلی + دو تیر موشک آآ-8 یا ایم-9 ) هر دوتا هواپیما ، قابلیتهای برابری را به نمایش گذاشته بودند. معامله سرخ آیا قرارداد 400 میلیارد دلاری ایران و چین می تواند زمینه ساز فروش جتهای جی-10سی شود ؟!!! توافق نظامی ایران و چین در زیرمجموعه قرارداد 25 ساله ارتباط نزدیک شیر واژدها از نوع سوم ... آیا پیمان 25 ساله راهبردی ایران و جمهوری خلق چین موجبات تقویت اقتصاد و نیروی های مسلح ایران را فراهم می آورد ؟؟؟

بسم ا... حالا اینقدر آش را نباید شور کرد ، فالکروم در زمان خودش ، جنگنده خوبی بود برای اجرای ماموریتهای دفاع نقطه ای ( نه اینکه انتظار اف-14 را داشته باشیم ) ...( هنوز هم برای دفاع نقطه ای خوب هست به شرطی که بروزرسانی منطقی روی آن صورت بگیرد ) برای جبران بخشی از تلفات زمان جنگ ... حالا شرایط بسمتی رفت که تعدادشون محدود ماند تا امروز ...

بسم ا... این شخص ( تام کوپر) براساس حرفهایی که از گذشته تا الان زده ، یکی از مخالفین سپاه هست و اگر مطالبش را دنبال کرده باشید ، بعد از شروع قضایا درسوریه ( بخصوص قضیه احمد صدیق ) کلاً و در مجموع نظر خوبی نسبت به سپاه ندارد ، برای همین چنین حرفهایی از این شخص بعید نیست . حالا علاوه براین ، هیچ اشاره ای به توافق گور- چرنومردین هم نشده که آشکار ، فروش سلاح به ایران را با دادن یکسری امتیازات تا حدودی ممنوع کرده بود و ماجرای اس-300 هم دنباله همون قضیه هست به نسبت این چیزها را باید مخاطب فارسی زبان با تحلیلهای منضم به آن ، اطلاع داشته باشد که پس فردا ، چهار تا بچه نتونند احیاناً از بی اطلاعی احتمالی ، سوء استفاده کنند . ابتدای متن هم هشدار داده شد

آیا ایران واقعاً بدنبال خرید سوپرفلانکر است ؟!!!! هشدار : متن پیش رو ، تنها برگردانی از یک تحلیلگر نشریه فوربس ، بشمارمی رود ، در نتیجه مطالب آن نه قابل تایید بوده و نه قابل رد ، و بطور طبیعی ، این مندرجات تنها برای آگاهی از نظرات دیگران بطور اختصاصی برای انجمن میلیتاری ترجمه شده است در چند هفته اخیر ، گمانه زنی های متعددی مبنی بر اینکه ایران ممکن است در آینده ای نزدیک ، جتهای جنگنده سوخو-35 اس ئی سوپرفلانکر را بعنوان یک هواگرد رزمی نسل 4.5 برای بازسازی ناوگان کهنسال نیروی هوایی خود بخدمت گیرد ، صورت گرفته است .براساس این گزارش ها ، ایران و روسیه ، در ماه ژانویه 2022 یک قرارداد دفاعی 20ساله را به ارزش 10 میلیارد دلار امضاء خواهند نمود که براساس آن ، مسکو چیزی نزدیک به 24 فروند جنگنده SU-35SE ، دو آتشبار دفاع هوایی پیشرفته اس-400 و یک ماهواره نظامی را در اختیار تهران قرار خواهد داد . براساس داده های موجود در وب ،سوپرفلانکرهای (احتمالی ) قابل تحویل به تهران ، همان هواگردهایی هستند که روسیه برای نیروی هوایی مصر تولید نموده بود ،اما تهدید های آشکار و پنهان ایالات متحده علیه قاهره که براساس قانون" مقابله با دشمنان ایالات متحده" بواسطه اعمال تحریم (CAASTA) صورت گرفته بود ، ممکن است این معامله 2 میلیارد دلاری را به خطر بیاندازد . در همین راستا ، بنا بر تحلیل تصاویر ماهواره ای ، در حال حاضر تعداد مشخصی از این سوخو-35 ها در رمپ شرکت سازنده روسی در خاوردور روسیه مستقر هستند ، به همین دلیل گمانه زنی هایی در خصوص فروش این جنگنده ها به ایران یا الجزایر (بعنوان مشتریان اصلی نظامی روسیه ) بوجود آمده است . بدین ترتیب ، اگر احتمال این فروش نظامی به ایران صحت داشته باشد ، در نهایت 15 فروند اول سوخو-35 ها در اوایل سال 2022 به ایران منتقل خواهد شد . نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران (IRIAF) بعنوان میراث دار نیروی هوایی شاهنشاهی ایران (IIAF) ، ناوگان به نسبت محدودی از جتهای آمریکایی اف-5 ، اف-4 و اف-14 که دردهه شصت و هفتاد میلادی به این نیرو تحویل شده را در اختیار دارد و درسالهای پس از جنگ ایران و عراق نیز ، تعداد بسیار محدودی از جتهای میگ-29 و سوخو-24 در کنار جنگنده های فراری عراقی ( میراژ اف- یک ) و سوخو-22 ( اکنون در اختیار نیروی هوایی سپاه ) را بصورت عملیاتی به پرواز در می آورد . بدین سان ، این نیرو از اوایل دهه نود میلادی ، به مدت 30سال ، هیچ جت جنگنده ای را به ناوگان خود اضافه ننموده ، در حالی که سوانح متعددی از تعداد جنگنده های عملیاتی آن کاسته است . در نتیجه ، ورود جتهای سوخو-35 نسل 4.5 که به خروجی های بُردار رانش و رادار آرایه فازی NIIP.N135 مجهز هسند ، به تقریب یک تحول قابل توجه را در قدرت هوایی ایران ایجاد خواهند کرد و شاید راه حلی برای ارتقای تدریجی این نیرو بشمار آید . درواقع امر ، برای چندین سال است که جنگنده های ساخت روسیه یا چین ( و یا ترکیبی از این دو ) بعنوان محتمل ترین گزینه های تهران برای افزایش توان هوایی خود در بازه زمانی 2022 تا 2030 در نظر گرفته شده اند ، اما به اعتقاد برخی ناظران ، تهران ، به دلایلی که به ساختار قدرت داخلی این کشور مرتبط است ، از فرصتهای گذشته برای خرید سخت افزار نظامی استفاده ننموده است . در همین راستا ، مدت کوتاهی پس از توافق هسته ای 2015 ، گمانه زنی های متعددی در خصوص خرید 30 فروند جنگنده سوخو-30 و 300 دستگاه تانک اصلی میدان نبرد تی-90 صورت گرفت ، اما این اتفاق رخ نداد و براساس شنیده ها ، تنها 24 دستگاه تانک تی-90 خریداری و همه به سوریه منتقل شدند تا در سازمان رزمی ارتش سوریه علیه شورشیان مسلح وارد نبرد شوند . با این حال ، براساس توافق هسته ای 2015 ، تحریم تسلیحاتی علیه تهران در اکتبر 2020 منقضی شد و به همین دلیل در ماه های منتهی به این تاریخ ، آژانس اطلاعات دفاعی ایالات متحده ( DIA) اطلاعاتی را منتشر نمود که ایران ممکن است برای خرید جتهای سوخو-30 و اس-400 ، هواگردهای یاک-130 و تانک تی-90 بسیار جدی باشد . اما تا حال حاضر ، که بیش از یکسال از انقضای تحریم تسلیحاتی می گذرد ، شواهد بسیار کمی از حضور فعالانه تهران برای خرید تسلیحات در مقیاس بزرگ مشاهده می شود .با توجه به این موارد ، به اعتقاد تام کوپر ( نویسنده اتریشی- صرب ) که سابقه مشخص در تالیف تاریخچه نیروی هوایی ارتش ایران را در کارنامه خود دارد ، درسال 2016 مدعی است ، ساختار حاکمیت درایران و ارتباطات خاص میان بخش های مختلف نیروهای مسلح این کشور ، ماهیتی خاص را بخود می بیند که حرکت بسوی چنین خرید هایی را غیرممکن می نماید . علاوه براین ، وی تا به امروز متقاعد نشده که ایران سوخو-35 های مصری را دریافت خواهد نمود . به گفته وی " ابتدا باید شنید که سپاه پاسداران به ارتش جمهوری اسلامی اجازه داده !!!!!!!!!!!! که چنین چیزهایی را دریافت کند ، پس از آن تهران ، پول لازم را در اختیار داشته باشد ، تا امکان چنین خریدی ایجاد شود ، قبل از این دو مرحله ،هرگونه نتیجه گیری مفید به فایده نخواهد بود " !!!!!!! پی نوشت : 1- بن پایه 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

چتری برای ژنرال !!!! معمای سازه فلزی نصب شده بر روی تانک اصلی میدان نبرد تی-72 بی-3 بخش دوم بدون سرنشین های تهاجمی ، سلاح جدیدی که با پرواز در ارتفاع کم ، در دوران جدید نبردهای کلاسیک ماموریت دارند تا با حمله به بخش فوقانی خودروهای زرهی ، آنها را متوقف کرده و یا منهدم نمایند. این عبارت ، بلافاصله پس از خاتمه جنگ قره باغ ، سرتیتر مقالات همه تحلیلگران نظامی قرار گرفت که دوران تانک تمام شده و بیرقدار ، کالای بهشتی !!!! است که امکان دفاع در برابر آن وجود ندارد ! اما در واقعیت ماجرا چه اتفاقی در قره باغ افتاد ؟! در واقع امر ، آنچه که در جنگ اخیر قره باغ در افق دید تحلیلگران قرار گرفت ، این بود که یک نسل کامل از جامعه ارمنستان ، بر افتخارات سالهای دور خود تکیه کرده بودند ، در حالی که متقابلاً یک نسل کامل از مردم جمهوری آذربایجان ، مُجّدانه ، مطالعه ، بررسی کرده و با آمادگی قبلی ، خود را آماده کردند و نتیجه را نه در رسانه ها ، بلکه در میدان رزم واقعی رقم زدند . بدین ترتیب بود که نقاط ضعف ارتش ارمنستان مطالعه شد ، بر مبنای این نقاط ضعف ، طراحی رزمی صورت گرفت ، نوع تسلیحات مورد نیاز ، انتخاب و خریداری شد ، محورهای مناسب روی زمین مشخص گردید و درنهایت براساس طرح های از پیش تعیین شده ، اجرا شد . درصورتی که منصفانه به جنگ اخیر آذربایجان و ارمنستان نگریسته شود ، تحلیلگر واقعی متوجه خواهد شد که درآغوش کشیدن موفقیت توسط ارتش آذربایجان ، تنها در اثر کار سخت پدید آمد ، بدین معنی که طراحی های بلند مدت بود که موفق شد جنگ را بسود ارتش آذربایجان خاتمه دهد و این برای تمامی تحلیلگران نظامی ، درسی عبرت آموز بشمارمی رود . اما اینکه گفته شود با ورود سامانه های جدیدی نظیر بیرقدار ، دوران تانک تمام شده ، به تقریب ، این تحلیل ، یک گزافه گویی بیشرمانه بیشتر بشمار نمی رود . در حقیقت امر ، قبل از جنگ قره باغ نیز ، مجموعه متنوعی از بدون سرنشین ها وجود داشتند ، اما هیچ کس به تقریب به چنین نقشی برای این ابزار ، فکر نکرده بود و همین امر ، موفقیت را برای سازمان مسلح بکارگیرنده این ایده ، رقم زد . با تمامی این اوصاف ، تانک ، همچنان استخوان بندی اصلی ضربتی یگان های نیروی زمینی است و تمام ارتش های مدرن و حتی عقب افتاده ، به این باور رسیده اند که تانک عنصر اصلی تهاجمی یک ارتش روی زمین بشمار می رود ، عنصری که در خطوط خودی ، دشمن ، دردشت ها ، صحراها ، بافت های شهری و .... همواره نقش ترکیبی آفندی – پدافندی را بر عهده دارد و به همین دلیل می بایست با تمامی ابزارهای ممکن ، آن را نابود کرد یا از کار انداخت و درصورتی که از این کار غفلت شود ، ارتش مدافع را زیر شنی های خود ، خُرد خواهد نمود ! در همین راستا ، به تقریب پس از هر جنگی ، ژنرال ها و افسران ارشد این سئوال را از خود می پرسند که آیا استراتژی مورد استفاده در نبرد یا نبردهای گذشته ، موفق به تامین خواسته های طراحی شده ، گردید یا خیر ، بدین معنی که بررسی های گسترده ای در حوزه اقدامات تاکتیکی و عملیاتی صورت می گیرد تا این نتیجه حاصل آید که آیا یگان های رزمی توانستند ماموریتهای محوله را انجام دهند ؟؟ آیا واحدهای زرهی موفق شدند خطوط دفاعی دشمن را در هم بشکنند ؟ و اگر موفق نشدند ، تحت چه شرایطی این عدم موفقیت رقم خورد ؟ آیا علت این ناکامی ضعف تاکتیک خودی بود یا کاربرد سلاح خاصی از سوی دشمن ؟ در این زمینه ، تحلیلگران نظامی با دقت خودروهای از کار افتاده یا منهدم شده را بررسی می کنند تا نواقص را پیدا و برای رفع آن چاره جویی کنند . علاوه براین ، ریاضی دانان با استفاده از فرمول های پیچیده ریاضی و تئوری احتمالات براین سعی خواهند بود که تلفات ناشی از کاربرد سلاح های خاص یا عدم موفقیت در اجرای یک تاکتیک جدید را در جنگ آینده مورد بررسی قرار دهند . با توجه به جمیع این مطالب ، اکنون همه مطلع هستند که به تقریب تمامی تانک های اصلی میدان نبرد ، در بخش های پیشانی و جانبی بدنه خود ، بیشترین میزان حفاظت زرهی را در اختیار دارند ، با این حال ، به این دلیل که برجک تانک در جریان عملیات رزمی ، اولین بخشی از تانک بشمار می آید که مورد هدف قرار می گیرد ، بطور طبیعی با درصد مقاومت بیشتری نسبت به بقیه نقاط یک تانک می بایست حفاظت شود . در واقع ، براساس یکسری پژوهش هایی که توسط محققان علم ریاضی صورت گرفته ، بیشترین نقاطی از یک تانک در جریان نبرد مورد اصابت پرتابه های حریف قرار می گیرد ، به ترتیب ، پیشانی و بخشی از دو طرف بدنه تانک است که احتمال از کارافتادن یا انهدام خودروی زرهی مورد نظر را بشدت افزایش می دهد . در واقع ، تانکها از بخش تحتانی خود ، در برابر مین های ضد زره ، از بخش انتهایی خود ( موتور ) با مهمات افزایشی و نارنجکهای ضد زره دچار تلفات شده اند ، اما برحسب درصد ، تانکها ، همچنان از بخش برجک ، بیشترین آسیب پذیری را نشان میدهد و این بطور طبیعی ، کانون توجه طراحان را برای افزایش مقاومت این بخش ، دربر می گیرد . بدین ترتیب ، اکنون بدین نتیجه رسیده ایم که بخش فوقانی و تحتانی تانک ، در برابر اصابت پرتابه های ضد زره ، در مقایسه با سایر بخش ها ، ضعف بیشتری دارند و این به تقریب برای تمامی طرح های زرهی غربی و شرقی مصداق پیدا می کند . نقاط ضعف یک تانک.. که ممکن است در اثر اصابت یک پرتابه ضد زره ، از کار افتاده یا موجبات انهدام تانک را فراهم آورد . این مساله ، یک امر طبیعی است ، اما نکته در اینجاست که با گذشت زمان ، همانطور که شمشیرها و سپرها ، اصلاح شده و قدرت مرگ آوری یا دفاعی آنها افزایش پیدا می نمود ، در دوران مدرن نیز با گذشت زمان ، تسلیحات ارتقاء پیدا می کنند یا نسخه های جدیدی از آنها وارد خدمت می گردند . تمام سعی طراحان در دوران حاضر براین تلاش متمرکز است که تا حد ممکن ، برجک و بخش فوقانی تانک را در برابر پرتابه های ضد زره محافظت نمایند . در این زمینه ، نخستین زنگ خطر ، با ظهور بالگردهای ضد تانک به صدا در آمد و محاسبات نشان می داد که احتمال برخورد پرتابه های ضد زره به بخش فوقانی تانکها ، از همه بیشتر خواهد شد ، در نتیجه طراحان ضمن توجه به افزایش مقاومت زره برجک ، تصمیم گرفتند ، لایه حفاظتی جدیدی را به این بخش اضاف کنند که این مساله منجر به تولد "زره های واکنشی " گردید . لانچر موشک ضد زره اسپایک. ئی آر - ارتش آذربایجان پس از این مرحله ، ظهور کلاهکهای چندگانه اتوماتیک ، زنگ خطر بعدی بود و ظهور طیف پیشرفته تری از مهمات نظیر اکسکالیبور ، فایربال ، مرلین و لوکاس (LOCAAS) بود که برای انهدام تانکها از بخش فوقانی طراحی شده بودند . با توجه به این خطر جدید ، سامانه های شلیک در حال حرکت به تانکها اضافه شد ، خودروهای زرهی سنگین به بازتاب دهنده ها ، تله های حرارتی مسلح شدند تا قابلیت منحرف کردن مهمات جدید را بدست آورند ، در حالی که بطور همزمان ، فناوری توسعه می یافت تا سطح حفاظت از برجک را بیش از گذشته ، افزایش دهد . پی نوشت : 1- ادامه دارد 2- نویسنده این متن ، یک مقداری عصبانی هست !!! چون بحث بیرقدار ، یک بحث حاشیه ای محسوب میشود ، اینجا بحث تسلط روی فضای هوایی میدان نبرد بود که باعث موفقیت ارتش آذربایجان شد ... 3- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .