بسم ا... ایگل های صفر کیلومتر نیروی هوایی قطر https://www.aparat.com/v/QyUR0 پی نوشت : خوب ، جالب هست ، نسخه QA به نیروی هوایی قطر تحویل شد و حضرات مستطاب ، ستاد کل نیروهای مسلح جمهوری اسلامی همچنان در خواب خرگوشی .......

بدون سرنشین اس-70 اوختونیک اوج می گیرد ! شکارچی روس ، قبل از آزمایشات جدید صنعت هوانوردی بدون سرنشین روسیه ، درآستانه یک جهش قابل توجه فناورانه با معرفی بدون سرنشین اس-70 قرار گرفته است که به احتمال بسیار زیاد در دو نسخه شناسایی و تهاجمی وارد سازمان رزمی نیروی هوایی ارتش روسیه خواهد شد . نمونه نخست این بدون سرنشین جدید ، آزمایشهای اولیه را پشت سر نهاده و درآینده نزدیک ، دومین نمونه و سپس دو فروند دیگر نیز پروازهای آزمایشی خود را پشت سر خواهد گذاشت . با این حال ، نمونه فوق الذکر تفاوتهای مهمی را با گونه های قبلی دارد که این تفاوتها در خط تولید انبوه آن اعمال خواهد شد . رونمایی از نسخه دوم اوختونیک - دسامبر 2021 به بخش های خاکستری دقت کنید دو فروند اول از اس-70 اولین نمونه از بدون سرنشین اوختونیک در ژوئن سال 2019 تکمیل و به نمایش عمومی گذاشته شد و در پاییز همان سال نیز آزمون های خزش روی باند آن آغاز و در اوت 2019 نخستین پرواز کامل آن انجام گردید . متعاقب این مساله ، نمونه اول تولید شده ، به منظور بررسی های فنی و اعمال تغییرات مورد نیاز به شرکت سازنده عودت داده شد تا قابلیتهای جدیدی ، از جمله توانایی پرواز در صورتبندی های جتهای سرنشین دار جدید نیروی هوایی نظیر سوخو-57 نیز بدان اضافه گردد .در همان زمان ، رسانه های روسیه داده های جدیدی را مبنی بر دریافت سفارش شرکت سوخو از نیروی هوایی روسیه در پایان سال 2019 برای کار بر روی نسخه جدیدی از اوختونیک و سپس ساخت حداقل 3 فروند از این بدون سرنشین جدید و پست کنترل زمینی آن را منتشر نمودند و براساس این قرارداد ، تمامی این هواگردها تا پایان سال 2022 می بایست تولید و وارد مرحله آزمایش شوند . با توجه به این روند ، ساخت نمونه دوم آزمایشی اس-70 توسط شرکت هوانوردی نووسیبریک – چکالوف انجام میشود و بدلیل اهمیت راهبردی آن برای نیروی هوایی روسیه ، در اوت سال 2021 وزیر دفاع این کشور با بازدید از خط تولید این پهپاد ، روند تولید آن را مورد بررسی قرار داد و خبر مربوط به وجود چند فروند در خط تولید این شرکت نیز در جریان همین بازدید منتشر گردید . با این حال ، در نهایت امر ، 14 دسامبر 2021مراسم رونمایی از نسخه جدید بدون سرنشین اس -70 برگزار شد و شاهدان حاضر در این رونمایی از تفاوتهای قابل ملاحضه این نمونه با نسخه رونمایی شده قبلی پرده برداری نمودند . علاوه بر این ، رئیس دپارتمان هوانوردی وزارت دفاع نیز بر تلاش دو مجموعه برای تکمیل آزمایشها در اسرع وقت و شروع تولید انبوه آن تاکید نمود . تفاوت های محسوس تحلیلگران نظامی حوزه بدون سرنشین ها بر این اعتقاد قرار دارند که دو نمونه اولیه اوختونیک بلحاظ ظاهری ، شباهت زیادی به یکدیگر دارند، بدین معنی که هر دو نسخه تولید شده ، ورودی هوای مشابه در بخش ابتدایی بدنه هواگرد و یک خروجی پیشرانه را در بخش انتهایی بدون سرنشین ، بخود می بینند. در عین حال ، تفاوت های بیرونی ملموسی نیز وجود دارد که نشان دهنده اعمال یکسری تغییرات و متعاقب آن ، پدید آمدن یکسری احتمالات جدید برای این بدون سرنشین روسی است . در واقع ، برخی ناظران برای اعتقادند که شرکت سازنده برای بهبود عملکرد این پهپاد ، یکسری بهینه سازی های داخلی را در دستور کار قرار داده که مشخصا بدلیل ماهیت محرمانه آن ، امکان دسترسی به آن وجود ندارد . در بخش بیرونی بدنه ، تفاوت غیر ملموسی قابل مشاهده است ، بدین معنی که تمام یا تقریباً همه اجزاء نصب شده روی بدنه از مواد مرکب ساخته شده ( یعنی اجزاء فلزی از روی بدنه حذف شدند . م ) که این مساله باعث شده تا پهپاد روسی قبل از اجرای عملیات رنگ آمیزی ، دو رنگ به نظر برسد که در صورت صحت این احتمال ، مخروط نوک این بدون سرنشین و لبه های کشیده شده بال به رنگ خاکستری، به طور کامل تغییر نموده است . در اکتبر سال 2021 ، شبکه تلویزیونی زوزدا ، برنامه ای را در خصوص فرآیند ساخت یک قطعه کامپوزیتی در ابعاد یک پهپاد بزرگ ، به نمایش گذاشت که آماده نصب تجهیزات و سامانه های جدید در درون آن می شد که احتمالا به برنامه اوختونیک مرتبط می گردید . اوختونیک - 2019 از سویی دیگر ، طراحی جدید خروجی پیشرانه توربوجت اوختونیک نیز نظرات را بخود جلب نمود . نسخه اول اس-70 از یک پیشرانه توربوجت مجهز به خروجی قابل کنترل با سطح مقطع کلاسیک بود ، در حالی که نمونه جدیدی که درسال 2021 رونمایی گردید از یک طرح جدیدتر مسطح ذوزنقه ای بهره می برد که به تحلیلگر اجازه میدهد تا با دقت بیشتری طراحی بدنه هواگرد ، سطح مقطع راداری و اثرفروسرخ کاهش یافته این بدون سرنشین را بررسی کند . با این حال ، آنچه که در پشت این خروجی جدید پنهان شده هنوز ناشناخته است ولی آنچه واضح به نظر می رسد این است که پیشرانه های اوختونیک از نیروی پیش برنده کافی برای اجرای مانورهای رزمی برخوردار خواهد بود .در حوزه های مخابراتی و الکترونیکی ، چه برای نمونه اولیه و چه نسخه جدید رونمایی شده درسال 2021 داده ها همچنان محرمانه هستند ، اما برخی شایعات از وجود یک خلبان خودکار بسیار پیشرفته با درجه بالایی از استقلال عمل به منظور اجرای مستقل ماموریتهای محوله خبر می دهد ، هر چند همچنان تغییرات مربوط به بخش اویونیک اوختونیک با طبقه بندی محرمانه قابل انتشار نیست . ماموریتهای محوله به اوختونیک بسته به اینکه برای این بدون سرنشین جدید روسی چه ماموریتهایی در نظر گرفته شده است ، اس-70 می تواند بصورت مستقل یا تحت کنترل کاربر زمینی ، عمل نماید . پست کنترل اوختونیک که NPU-70 نام گرفته بعنوان بخشی از یک قرار داد دولتی در دسامبر 2019 توسط گروه صنعتی کرونشتاد در حال توسعه است . این پست کنترل که در سال 2019 به نمایش گذاشته شد ، یک کانتیر با ارگونومی مناسب جهت نصب برروی کشنده های استاندارد روسی یا بصورت ثابت است که در بخش داخلی آن ، چند مجموعه برای هدایت پهپاد و تجهیزات الکترونیکی مرتبط با آن وجود دارد و براساس گزارشهای موجود ، اوختونیک احتمالا از یک خط ارتباطی یکپارچه استفاده می کند . این امر به یگان کاربر اجازه می دهد تا تبادل اطلاعات با وسیله پرنده را با امنیت کامل صورت دهد ، در حالی که مرکز تله متری این پست کنترل ، با استفاده از سامانه های اپتیکی و الکترونیک ، داده های مرتبط را دریافت و دستورات بطور مستقیم برای اوختونیک ارسال می گردد . با این وصف ، اینکه کاربران اوختونیک از چه ابزارهایی استفاده می کنند و تفاوت پست فرماندهی دو نمونه اولیه این پهپاد با یکدیگر در چه مواردی است ، هنوز مشخص نشده ولی با توجه به برد و ماموریتهایی که بدان محول خواهد شد ، احتمالا ممکن است مجموعه ای از فناوریهای مختلف در آن استفاده شده باشد . چالش های جدید برای اوختونیک در واقع امر ، پس از خروج اولین پهپاد اس-70 و پست فرماندهی آن از خط تولید ، چالشهای جدید در زمان آزمایش زمینی و سپس پروازی آن بوجود آمد . در جریان این تستها ، هر دو مجموعه می بایست تحت سخت ترین شرایط رزمی وارد عمل شوند و پس از طی موفقیت آمیز تمامی این مراحل است که نیروی هوایی آن را بعنوان یک سامانه جدید رزمی بخدمت خواهد گرفت . اما این آزمایشها ، نیازمند طی زمان مشخص و تلاش زیاد بوده تا جایی که رسانه های روسی ، براین اعتقاد قرار دارند که در ابتدای سال 2023 تجهیزات آزمایشی تحویل و در اکتبر 2025 تمامی مراحل آزمایشی پایان می یابد و تنها پس از این تاریخ خواهد بود که میتوان آن را در خط تولید قرار داد .این مساله نشان دهنده ان است که اوختونیک با تمامی چالشهای موجود ، به پایان مراحل آزمایشی خود نزدیک میشود و انتظار می رود تا پس از اتمام تستهای سه فروند اولیه ، تحویل انبوه آن به نیروی هوایی آغاز گردد . پی نوشت : 1- بن پایه 2- جمع آوری مطالب پراکنده ، بازیابی تصاویر از دست رفته و اضافه نمودن تحلیل و اطلاعات جدید به تاپیک بدون سرنشین اس-70 اوختونیک . بیست و هشتم آذر سال یکهزار و چهارصد خورشیدی 3- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

آغاز رسمی تولید انبوه اژدهای پرنده چنگدو ، جی-20 را به صورت انبوه تحویل نیروی هوایی چین قرار خواهد داد گروه هواپیماسازی چنگدو براساس داده های منتشر شده از سوی این شرکت ، تولید مقیاس انبوه جنگنده نسل پنجم سنگین وزن جی-20 را برای نیروی هوایی ارتش خلق چین را افزایش داده که این روند از سه ماهه چهارم سال 2021 آغاز شده است . به گفته مسئولان این شرکت ، تقاضای روزافزون نیروی هوایی چین و بازدیدهای مکرر فرماندهان این نیرو از ماه های گذشته موجب گردید تا برنامه ریزی لازم برای این کار صورت پذیرد و اعلام رسمی آن نیز نهایتاً در 12 دسامبر 2021 صورت گرفته است . طبق گزارشهای منتشر شده ، این تصمیم ، تحت تاثیر روند افزایشی توسعه پیشرانه بومی WS-10 که می بایست برای گونه های J-20A و J-20B جایگزین پیشرانه های بومی شود ، قرار گرفته است . در واقع امر ، تعداد تولید شده جی-20 تا کنون چیزی در حدود 50 تا 60 فروند تا بیشتر از 100 فروند تخمین زده شده که بیشتراز تعداد تحویلی جتهای اف-35 است . فو کیا شائو فو کیا شائو ، یکی از کارشناسان صنعت هوانوردی نظامی چین در خصوص آینده این برنامه چنین معتقد است : " چین در مدت بسیار کوتاهی قادر است تا به اندازه کافی از جتهای جی-20را برای ایجاد اسکادران های جدید به منظور حفاظت از مرزهای شرقی ، جنوبی ، غربی و شمالی و مرکزی تولید کند و بتدریج استخوان بندی نیروی هوایی چین را برای قرن 21 ایجاد نماید" جی-20 از زمان ورود بخدمت در مارس 2017 به شکل مستمری ، تکامل یافته و طیف گسترده ای از فناوری های جدید از جمله رادار AESA را به منظور افزایش آگاهی محیطی خلبان ، بخود می بیند ، در حالی که با مسلح شدن به موشکهای هوابه هوا ، بتدریج وزنه ای در برابر جتهای رقیب شرقی و غربی تبدیل خواهد شد . بدین ترتیب ، با افزایش سرمایه گذاری و تولید انبوه این جنگنده ، کارشناسان انتظار دارند که این جنگنده به پیشرانه های پیشرفته تر WS-15 مجهز شود که نه تنها به تعمیر و نگهداری کمتری نیاز دارد ، بله با افزایش پایایی پروازی و مانور پذیری ، می تواند به عمر عملیاتی موتورهای WS-10B در نیروی هوایی چین خاتمه دهد . برنامه جی-20 از دید بخش قابل ملاحضه ای از کارشناسان نظامی دنیا ، موجب ارتقاء جایگاه چین بعنوان یکی از دو کشور تولید کننده جنگنده نسل پنجم در کنار ایالات متحده شده است ، بدون اینکه نیازی به خرید این جتها از یک کشور ثالث داشته باشد . در واقع ، تولید انبوه جی-20 جانشین خط تولید جتهای جی-11 گردید که تولید آن در سال 2018 خاتمه یافت و یک جت نسل چهارم با توانمندی های قابل توجه در دو حوزه برد و برتری هوایی بود . بدین ترتیب ، انتظار می رود که جی-20 بمدت طولانی تری در خط تولید قرار داشته باشد و طبیعتا به تعداد بیشتری وارد خدمت گردد. این جنگنده در حال حاضر ، در کنار جتهای سنگین جی-16 و جی-10سی خدمت می کند و بطور همزمان ، احتمال خرید تعداد بیشتری از گونه های جی-16 و جی-10سی را نیز منتفی خواهد نمود پی نوشت : 1- بن پایه 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

بسم ا... دو - سه ساعتی وقت گرفت ولی به نظر خوب شد ! پی نوشت : مشخصات موشک از روی یک راهنمای روسی برداشته شده ، اگر اشتباهی وجود دارد ، بدلیل عدم تسلط کافی روی زبان خرس های شمالی هست

بسم ا... بعد از هشت ماه ، دوباره .....

ابردرنای خاکستری بر فراز حامل های هواپیمابر جدیدترین نگاه به جنگنده J-15B براساس آخرین اخبار موجود ، نیروی دریایی ارتش چین ، جدیدترین و در عین حال نخستین جنگنده ویژه برای حامل های هواپیمابر خود را که پیش از این رونمایی شده بود را به نمایش گذاشته است . این جنگنده پیشرفته "پیش نسل پنجم" که باشناسه جی-15 بی کوسه پرنده شناخته میشود ، طبق ادعای طرف چینی ، پیشرفته ترین فناوری های موجود معرفی شده برای جتهای نسل آینده ارتش چین را در خود می بیندو بر همین اساس در کلاس جتهای نسل ++4 طبقه بندی شده است . این در حالی است که جت جی-15 از سال 2012 در خدمت نیروی دریایی ارتش چین بوده و برای تجهیز این نیرو ، از روی گونه زمین پایه جی-11بی توسعه یافته است ، هر چند برخی منابع گفته اند که قابلیتهای این نمونه معرفی شده جدید از نسخه جی-11دی به مراتب بیشتر خواهد بود . جنگنده جی-11دی براساس توافقات میان روسیه و چین ، براساس بدنه جنگنده سوخو-27 روسی ساخته شده بود و می بایست همان نقش محوله به جتهای سوخو-35 نیروی هوایی روسیه را برای نیروی هوایی ارتش چین بازی کند ، اما چینی ها به این روند قانع نشده و مزیتهای قابل توجهی را که منعکس کننده نقاط قوت فناوری بومی این کشور را در حوزه های مختلفی نظیر کاربرد مواد مرکب ( کامپوزیت ها ) و حسگرهای الکترونیک ، به بدنه سوخو-27 روسی اضافه نموده اند . با این وصف ، برنامه جی-11دی گرچه در مراحل اولیه پروژه ، پیشرفتهای زیادی را بخود دید ، اما بدلیل تمرکز نیروی هوایی چین بر روی برنامه های جی-20 ، جی-16 و در نهایت ارتقاء کامل ناوگان جی-11بی موجود ، به تعویق افتاده و تولید انبوه آن لغو گردید . با توجه به این مساله ، انتظار می رفت که یک گونه مشتق شده از این جنگنده ، بعنوان یک هواگرد رزمی دریاپایه ، وارد خدمت نیروی دریایی چین شود که به تازگی توسعه قدرت دریایی خود را در دستور کار قرار داده است . بدین ترتیب ، بر خلاف نمونه های اولیه جی-15 که برای برخواست از روی عرشه ناوهواپیمابر ، امکان استفاده از منجنیق های ویژه را نداشته و از روی سکوی اسکی مانند ناو به پرواز در می آمدند ، گونه جی-15بی به شکل ویژه برای پرواز از روی عرشه ، بواسطه کاربرد منجنیق های پیشرفته الکترومغناطیسی که قرار است روی جدیدترین شناورهای نیروی دریایی چین نصب گردد ، تطبیق یافته است . این قابلیت به سوپرفلانکرهای نیروی دریایی چین اجازه می دهد تا با محموله سوخت و مهمات بیشتری بر روی حامل های هواپیمابر مستقر شود که این روند ، درست مشابه استراتژی نیروی دریایی ایالات متحده برای حامل های هواپیمابر کلاس جرالد فورد است . در حوزه قابلیتهای رزمی ، جی-15 بی به احتمال بسیار زیاد ، بدنه ای با سطح مقطع پائین تر ( طراحی سازه ای ) ، کاربرد مواد جذاب امواج رادار ، اویونیک نسل پنجم و طیف بسیار جدیدی از مهمات بومی این کشور شامل موشکهای پی ال-15 و پی ال -10 را به نمایش خواهد گذاشت . با توجه به این مساله ، انتظار می رود که جی-15بی پایایی پروازی بهتر ، سرعت افزون تر ، شتاب بیشتر و سقف پروازی بالاتری را داشته باشد ، در حالی که گمانه زنی هایی مبنی بر استفاده از فناوری خروجی های بُردار رانش شبیه به جی-11 دی نیز درآن وجود دارد . استفاده از این فناوری ، مانورپذیری بیشتری را به این جنگنده در برد های کوتاه خواهد داد . جی-15دی با توجه به موارد بیان شده ، تحلیلگران نظامی معتقدند که این جنگنده جدید در مقایسه با نمونه پایه آن ، به تعداد بیشتری تولید شود ، چرا که ارتش چین ، برنامه بلندمدتی را برای گسترش سازمان رزمی نیروی دریایی خود طراحی نموده و به ازای تولید هر ناو هواپیمابر ، نیروی دریایی نیازمند جنگنده های بیشتر خواهد شد . در مجموع ، هراندازه دریافت سفارش برای جتهای جی-15بی در حاشیه امنیت بیشتری قرار گرفته ، (به همراه گونه جنگ الکترونیک جی-15دی ) آینده گونه زمین پایه آن ( جی-11دی ) در پرده ای از ابهام قرار دارد . پی نوشت : 1- بن پایه 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند . 3- با توجه به داده های موجود در خصوص جی-11دی ، بهتر نیست برای ایجاد زیرساخت واقعی تولید جنگنده در ایران ، رفت سراغ نمونه جی-11دی ؟!!!!

بسم ا... البته این تحلیل یک ایراد بزرگ دارد و آن قابلیتهای شناسایی و هشدار سریع طرف مقابل هست ... ماهواره های نظامی با قابلیت تصویربرداری مادون قرمز و نظارت بر میدان رزم هوایی معمولا در تحلیل یک قابلیت یا توانمندی باید هر دوطرف را بررسی کرد تا یک برآورد جامع از آن واقعه یا رویداد بدست آورد ، که خوب در وب فارسی عمدتاً دیده نمی شود

بسم ا... تا جایی که اطلاع دارم ، زمانی که قرار هست یک هواگردی طراحی بشود ، یکی از فاکتورهای مهم در آن ، تعیین مرکز ثقل یا CG آن هست که هر سازنده ای به منظور ایجاد تعادل هواگرد روی زمین یا در حال پرواز ، آن را باید به دقت تعیین کند . بسته به این که لود موشک روی هواپیما بصورت تکی یا دوتایی باشد ، وضعیت متفاوت میشود ،. در آرایش تکی ، روی هاردپوینت متناظر ، معمولا باید یک مخزن سوخت نصب کنند که یحتمل بعد از شلیک موشک ، رها میشود تا تعادل هواگرد حفظ شود ، اگر لود ، دو تایی صورت بگیرد ، معمولا فاصله زمانی شلیک آنقدر کم هست که بعید به نظر می رسد که برای هواپیما مشکلی ایجاد بشود یک نمونه ساده ، رها شدن مهمات مارک 82 یا 84 در فواصل زمانی بسیار کوتاه صورت می گیرد که مشکلی در تعادل هواگرد در زمان حرکت بسمت هدف ( برای مهمات غیر هدایت شونده ) ایجاد نشود پی نوشت : البته شرح این مساله بصورت تخصصی از توان بنده خارج هست و باید منابع تخصصی در این زمینه را بررسی کرد

بسم ا... پایان یک افسانه !!!! جنگ از یک نظر ، بدلیل وقوع سریع روند ظهور و افول سامانه های رزمی ، یکی از جالب توجه ترین رویدادهای تاریخ بشر بشمار می رود ، جایی که بدلیل نیاز به قدرت آتش بیشتر ، سیستم های نظامی بطور دائم دچار تحول میشوند و این تحول ، گاهی آنقدر سریع به نظر می رسد که درک آن برای ناظران ،کمی مشکل است . با این حال نیروی زمینی ارتش ایالات متحده در جنگ دوم جهانی با مشاهده قدرت تحرک و آتش واحدهای پانزر ورماخت که به تانکهای پانتر و تایگر مجهز شده بودند ، از میانه های سال 1944 دست به طراحی و تولید یک تانک جدید با شناسه ام-26 پرشینگ نمود که می بایست ، نقطه ضعف واحدهای زرهی متفقین را که به شکل انبوه ، به نمونه های مختلفی از تانک ام-4 شرمن مسلح می بودند را به نوعی جبران کند . این مساله در ماه های آخر جنگ به تقریب ، صورت واقعیت بخود گرفت . تصویر فوق الذکر ، یک دستگاه تانک پانتر ورماخت را نشان میدهد که با شلیک مستقیم توپ کالیبر 90 م.م ، ام-3 تانک ام-26 آمریکایی دچار آسیب شده است . در واقع امر ، این حادثه سه شلیک را در پی داشت که شلیک دوم و سوم باعث شد تا پرتابه 90 م.م پرشینگ ، به درون برجک تانک آلمانی نفوذ کرده و آن را بطور کامل از کار بیاندازد.

سالهای نه چندان دور !!!!

بسم ا... خوب ، این عکس ظاهرا مسلح شدن سوخو -24 ام کا ، فنسر دی های نهاجا را به یک موشک کروز شبیه سومار ( kh-55) دارد نشون می دهد با توجه به محل قرار گیری موشک ، احتمالا هارد پوینت زیر ریشه بال (بخش ثابت بال ) که باید مخازن سوخت در آن نصب بشود ، برای قرارگیری این موشک در نظر گرفته شده این روسهای سرخوش را که می بینید ، روی یک نمونه مخزن سوخت 3000 لیتری ( 792 گالن آمریکایی ) پی تی بی-3000 (PTB-3000) سوخو -24 نشستند که درست در همون هاردپوینتی نصب میشود که در عکس ، موشکهای کروز نصب شده اند . این تصویر هم آرایش تسلیحاتی سوخو-24 در نقش تهاجمی /ضد رادار / سوخترسان به نمایش گذاشته اگر فرض شود این موشک ، از خانواده سومار/ هویزه هواپرتاب یا حتی موشک کروز ابومهدی باشد نقش های فوق الذکر را میشود برای آن محتمل دانست . البته در حالت عادی ، لیست مهمات هدایت شونده فنسر شاملKh-58E-01 /Kh-25ML /Kh-25MR (Kh-23M)/Kh-29L/Kh-29T/Kh-58E/Kh-31P )/Kh-31A/Kh-59/Kh-59ME هست و تا الان دیده نشده که فنسر برای حمل موشکی در این ابعاد ( وزن حدود 1650 کیلوگرم ، درازای حدود 6 متر و قطر حدود 50 سانتی متر ) بهینه سازی شده باشد ، در چنین صورتی ، هارد پوینت مذکور باید یکسری تغییرات برای حمل موشک به خود ببیند هاردپوینت ریشه (بخش ثابت ) بال فنسر و مهمات سنگین قابل نصب روی آن مخازن سوخت 3000 لیتری سوخو-24 نصب شده زیر هاردپوینت بخش ثابت بال . حالا اگر 3000 لیتر بنزین و وزن خود مخزن را مجموعاً 2500 کیلوگرم حساب کنیم ( فرض ) و وزن احتمالی سومار/ هویزه / ابومهدی را هم ، همون 1650 کیلوگرم ، یحتمل با این عکس ، شمشیرباز ایرانی می توند در هر سورتی ( پرانه ) دو تیر موشک را با خودش حمل کند که در این حالت ، برد هواپیما حدود 560 کیلومتر هست . پی نوشت : این مطالب ، یک دفعه به ذهن رسید ، اگر اشتباهی درآن هست ، دوستان بفرمایند تا اصلاح بشود.

دفاع هوایی برد کوتاه / میانبرد به شیوه ژرمن ها سامانه IRIS-T SLM حریفی که باید روی آن حساب کرد در حالی بخش قابل توجهی از رسانه های روسی و جهان ، گزارش های پر آب و تابی را در خصوص سامانه دفاع هوایی کوتاهبرد پانسیر اس-1 که اینکه در ارتش روسیه به منظور دفاع در برابر بدون سرنشین های انتحاری بهینه سازی شده و براساس گزارشهای موجود در برابر بدون سرنشین های شورشیان سوری و طیف متنوعی از مهمات هدایت دقیق عبری نظیر دلیله عملکرد به نسبت قابل قبولی را به نمایش گذاشته ، اما انتشار جزییات جدیدی از سامانه دفاع هوایی میانبرد آلمانی IRIS-T-SLM مارک-3 که توسط مهندسین شرکت Diehl Defense طراحی کردید ، حاکی از پیشرفت قابل تامل آلمان ها در این زمینه است . در واقع ، آشنایی مختصر با پارامترهای اصلی تاکیتکی و فنی این سامانه موشکی دفاع هوایی ( با حداکثر برد 30 کیلومتر و ارتفاع درگیری 20 کیلومتر و مهمترین آن ، سرعت درگیری مهمات استاندارد این سامانه که بالغ بر 3150 کیلومتر بر ساعت است ) و با علم به اینکه سامانه فوق تا انتهای سال 2022 یا ابتدای سال 2023 آماده ورود بخدمت میشود ، نشان از آن دارد که این سامانه علیرغم توانایی های فنی بالا ، قابلیت دفع حملات انبوه را نخواهد داشت ، در حالی که سامانه های دفاع هوایی پانسیر اس ام و اس-2 و تور ام-2 یو می توانند به مراتب نمایش بهتری را ارائه کنند . با این حال ، پتانسیل رزمی سامانه آلمانی باعث گردید تا روسها بسرعت دست به بهینه سازی سامانه های تورام-2 یو و پانسیر اس ام / اس2 مجهز به جستجوگرهای راداری فعال و فروسرخ زده و در کنار آن ، مقاوم سازی رادارهای نصب شده بر روی آنها را در برابر اختلال ، در دستور کار قرار دهند . اما ارزیابی دقیق از ویژگی های طراحی شده و معماری الکترونیک رادارهای چند منظوره کشف / هدفگیری CEAFAR سامانه دفاع هوایی IRIS-T-SLM مارک-3 و همچنین تجزیه و تحلیل سامانه های هدایت و کنترل موشک IRIS-T می تواند به معنای واقعی کلمه تحلیل های یکجانبه از سامانه های روسی را به کناری نهد . به شکل خاص ، سامانه راداری زمین پایه خودکششی روشن و تعیین کننده مسیر هدف CEAFAR که توسط شرکت استرالیایی CEA Technologies طراحی شده ( علیرغم عدم وجود ماژولهای باند X مسطتیل شکل AFAR که به شکل انحصاری مسئولیت روشن کردن هدف برای موشکهای دفاع هوایی دریاپایه RIM-162A بلاک1 را برعهده دارند ) هنوز از آرایه فازی فعال 6 وجهی باند S بهره می برند که می تواند اهداف هوایی را جستجو و تعیین موقعیت نماید ، در حالی که جستجو فروسرخ موشک هوا به هوای IRIS-T برای شلیک از روی سامانه های زمین پایه ، مورد اصلاح قرار گرفته است . علاوه بر این ، توان عملیاتی چشمگیر ، هم بلحاظ تعداد اهداف قابل ردیابی ( چیزی در حدود 100تا 200 هدف هوایی ) و رهگیری 16 تا 24 هدف ، در کنار معماری جالب توجه رادار CEAFAR که با هدف کاهش تاثیر موشکهای ضد رادار دشمن صورت گرفته ، باعث می شود تا این سامانه پس از عملیاتی شدن به یک حریف جدی تبدیل گردد . در واقع ، همپوشانی هر کدام از شش وجه رادار CEAFAR با یکدیگر ، موجب میشود تا در صورت آسیب دیدن هرکدام از این شش وجهه ، الگوهای اسکن فضای هوایی چندان دچار آسیب نگردد. در حالی که برای سامانه روسی پانسیراس ام / اس2 ، ایراد هر گونه آسیب ، بصورت جزیی به آرایه های دریافت کننده امواج راداری 1PC2-1E ( Shlem) و همچنین 1PC3-E و کشف کننده های RLM SOTS ( درصورت اصابت ترکشها ) می تواند به طور کامل سامانه راداری پانسیر را از کار انداخته و خدمه را مجبور خواهد کرد تا تنها بر روی سامانه اکترواپتیکی چند طیفی 10ES1-1E که در شرایط سخت آب و هوایی ، محدودیت عملکرد دارند ، تکیه نمایند . این مساله در خصوص سامانه های دفاع هوایی خودکششی نظیر تور ام-2 یو که به رادار هدایت آتش باند X تک ماژول مجهز است نیز مصداق دارد . راست : 9M338K چپ : 57E6E از سویی دیگر ، برد قابل توجه نسخه زمین پایه شده موشک IRIS-T نیز مزیتهای تاکتیکی و فنی قابل توجهی به این سامانه داده است . درواقع امر ، این سری از موشکها ، با مجهز شدن به سامانه بُردار رانش ، پیشرانه سوخت جامد دوحالته و طراحی مدولار مناسب ، می تواند فشاری در حدود 60 تا 65 جی را برای رهگیری اهداف بسیار مانور پذیر تحمل کند . این درحالی است که موشک های جدید دفاع هوایی 9M338K برای سامانه های ضد هوایی تورام-2یو و تور ام-2 کا ام ، و موشکهای دومرحله ای 57E6E سامانه دفاع هوایی پانسیر اس-1 تنها میتوانند فشاری در حدود 30 تا 35 جی را تحمل کنند که این یک نقص بزرگ برای سامانه های روسی بشمار می رود . مضاف براین ، نباید ناگفته بماند که سامانه هدایت این موشک آلمانی در برابر امواج مزاحم ( 3تا5 میکرون ) سیستم های مقابله با موشکهای فروسرخ و همچین تله های الکترونیک ، مصون بوده ، در حالی که می تواند اهدافی با تشعشات گرمایی معین را که در پشت عوارض طبیعی ، پنهان شده اند را نیز رهگیری نماید . این درحالی است که حفظ سیستم هدایت کلاسیک فرمان رادیویی ( بدون استفاده از رادار فعال ) توسط شرکتهای روسی تولا و کوپول برای سامانه های پانسیراس -1 و تور ام-2 ، امکان استفاده از موشکهای 9M338K و 57E6E را بر علیه اهدافی که در پس زمینه سطح زمین ، پنهان میشوند را نمیدهد ، در حالی که رادار ZRPK4 در سامانه های روسی در رهگیری اهداف بطور همزمان با محدودیتهای قابل توجهی روبرو هستند . پی نوشت : 1- بن پایه 2- با تشکر از جناب @oldmagina برای معرفی منبع 3- تفکیک پست اول تاپیک از تاپیک اخبار برتر نظامی ، بیست و سوم سال یکهزار وچهارصد خورشیدی 4- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند . 5- جالب هست ، این مطلب در نقد سامانه های روسی توسط یک سایت با محوریت معرفی سیستم های رزمی روسی نوشته شده .

با سلام بازوهای بلندتر برای بوندس وهر وزارت دفاع آلمان در حال بررسی سیستم دفاع هوایی کوتاه برد جدید طبق اطلاعات غیر رسمی منتشر شده ، وزارت دفاع آلمان درحال بررسی های لازم جهت جایگزینی سیستم های دفاع هوایی کوتاه برد قدیمی خود و پُر نمودن شکاف حاصله در ساختار پدافند هوایی ناتو ،پس از الحاق کریمه به روسیه که موجب نگرانی شدید در سلسله مراتب فرماندهی این پیمان نظامی شده است ، می باشد . به گفته آندره ا شلال ، اگر این بررسی ها توسط تحلیلگران نظامی تایید شود ، وزارت دفاع ماموریت خواهد یافت تا برای آماده سازی این پروژه یک برنامه 460 میلیون یورویی ( چیزی در حدود 490 میلیون دلار ) را در یک بازه 5 تا 10 ساله تعریف و اجرا نماید . به احتمال زیاد ، پیمانکاران اروپایی با محصولاتی نظیر سیستم NASAMS ( سیستم پیشرفته زمین به هوای پیشرفته نروژ) و گونه زمین به هوایی IRIS-T در این مناقصه شرکت خواهند نمود . در سال گذشته میلادی ، تحلیلگران نظامی آلمانی و آمریکایی ، به صورت مشترک بدین نتیجه رسیدند که ساختار دفاعی اروپا با یک شکاف در حال گسترش در حوزه سیستم های تسلیحاتی دفاع هوایی کوتاه برد (SHORAD) و ناتوانی بسیار شدید در خصوص مقابله با پرنده های بدون سرنشین رزمی روبرو است . پی نوشت : سئوال این است ، ایالات متحده و ناتو به این نتیجه رسیدند که در برابر تهدید پرنده های بدون سرنشین ، آسیب پذیر هستند ، آیا سلسله مراتب نظامی ما در ستاد کل نیروهای مسلح هم چنین برآوردهایی را دارند؟؟؟؟ صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9

موسیقی رزمی ارتش شوروی در جنگ افغانستان https://www.aparat.com/v/N2Ezw

به احتمال بسیار زیاد ، منظور نویسنده متن ، کمیت و کیفیت سامانه های تصویربرداری مستقر در فضا باشد به شکل توامان ، به این دلیل که برنامه فضایی نظامی روسها، پس از فروپاشی با افت قابل ملاحضه ای روبرو شد و بخش قابل ملاحضه ای از سیستم های محصول شوروی در حال حاضر از رده خارج شدند و بدلیل محدودیتهای بودجه ای ، امکان جایگزینی آنها به روال شوروی سابق وجود ندارد تا جایی که یادم هست ، این ماجرا را مجله دانشمند در اواخر دهه پنجاه یا اوایل شصت شمسی به تفصیل توضیح داده بود ، ماجرا از خرابی یک چیپ در رایانه کنترل مرکز هشدار دفاع هوایی آمریکایی شمالی و کانادا ( نوراد ) شروع شد و خوشبختانه به خیر گذشت و ارتباطی به بحث ماهواره های هشدار اولیه نداشت .

مقدمه : با اولین شلیک موشک وی-2 به قلب فضا در اکتبر 1942 ، عرصه جدیدی به صحنه نبرد اضافه شد ، با این حال توسعه فناوری نظامی در فضا را میتوان عاملی موثر در ایجاد تغییرات شگرف در ماهیت رزم مانوری بحساب آورد . تغییر صحنه عملیات نظامی در فضا ، همزمان با کاهش قابل توجه و ناگهانی درهزینه های مربوط به دسترسی به مدارهای ماوراء جو و همچنین توسعه سریع ماهواره های کوچکتر و ارزان تر برای ایجاد مجموعه حسگرهای پایش عملیات نظامی ، قابلیتی فراتر از ماهواره های بزرگتر و گران قیمت تر را در اختیار ارتش ها ، نسبت به گذشته ، قرار خواهد داد . سرعت شگرف این تحولات و پیامدهای قطعی آن بر عملیات رزمی در آینده موضوعی است که جامعه کارشناسان رو به گسترش فضایی در سازمان های نظامی تلاش می کند تا قبل از ایجاد تهدید ، فرآیند توسعه این قابلیتهای جدید در حوزه فضایی را درک کرده و تغیرات سازمانی ناشی از این امر را بخصوص در حوزه جنگ مانوری مورد بررسی عمیق قرار دهد . با توجه به این موضوع پراهمیت ، قابلیتهای فضا پایه موجود تاثیر قابل توجهی را بر تاکتیکهای رزم زرهی مدرن در دو سطح تاکتیکی و عملیاتی برجای گذاشته است. از یکسو ، ارتباطات راه دور ، دسترسی به شبکه های مخابرات نظامی ، استفاده گسترده از سامانه موقعیت یابی جهانی (GPS) و درنهایت مخابرات رمز گذاری شده ، سرفصل های مهم این حوزه بشمار آمده و از سویی دیگر نیز کاربرد این پتانسیل در حوزه هایی با اهمیت کمتر نظیر عملیات ضد شورش نیز امکان پذیر گردیده است ،اما پرکاربردترین ماموریت محوله به حسگرهای فضاپایه را می توان در جنگ سرد و ماهواره های مجهز به حسگرهای مادن قرمز برای تشخیص زمان شلیک موشکهای بالستیک و همچنین رهگیری گونه های بالستیک تاکتیکی بر علیه واحدهای زمینی جستجو کرد . در مجموع ، برای یک آینده قابل پیش بینی ، قابلیتهای فوق الذکر ، البته در پهنای باند بیشتر و دقت افزون تر همچنان به پشتیبانی از عملیات رزمی ادامه خواهند داد . با این وصف ، یکی از مهمترین پیشرفتهایی که فناوری فضایی برای افزایش عملکرد مطلوب واحدهای زرهی پدید آورده ، قابلیت استفاده از تصاویر ماهواره ای در زمان واقعی (near-real-time satellite imagery) بخصوص بر علیه دشمنی است که از این پتانسیل محروم است . غافلگیری با ضربه به جناحین : از یک نظر ، نقطه شروع استفاده از حسگرهای فضاپایه را می توان با آغاز جنگ نخست خلیج پارس که در جریان آن ، واحدهای ارتش ایالات متحده با ایراد یک ضربه شدید به جناحین یگانهای عراقی ، مدافعان را غافلگیر نموده و بسرعت بر آنها غلبه نمودند، همزمان دانست . ارتش عراق که تحت حملات شدید هوایی قرار داشت ، ناگهان با ضربه غافلگیرکننده واحدهای زرهی ائتلاف در جناحین خود روبرو شد که این موجبات یک فاجعه نظامی را برای سرفرماندهی ارتش بعث فراهم آورد . اما نکته اصلی در این مساله نهفته بود که موفقیت این مانور ، مدیون چند عامل مهم ، از جمله فناوری های جدید بخدمت گرفته شده ، بود . از یکسو ، سامانه مکان یاب جهانی (GPS) تازه به دنیای فناوری نظامی وارد شده بود و به یگان های رزمی اجازه میداد تا در صحنه عملیاتی باز ( صحرا ) با دقت بیشتری دست به عمل زنند و از سویی دیگر به فرماندهان ائتلاف ، بخصوص رسته آماد و پشتیبانی ( لجستیک ) امکان می داد تا بدون نگرانی از آتش دشمن ، ذخیره سوخت و سایر سامانه های لجستیکی را بدون آنکه نیازی به هزینه کرد بیش از اندازه منابع داشته باشند ، موقعیت یابی و مستقر سازند . با این وجود ، شاید مهمترین عامل موفقیت در افزایش و تاثیر گذاری واحدهای ائتلاف در این جنگ را می توان در پتانسیل این نیرو در محرمانه نگاه داشتن نقل و انتقالات و به معنای تخصصی ، "تحرک" این یگان ها از دید نیروهای عراقی دانست . فرماندهان ائتلاف با ایجاد پایش شدید هوایی ، مسیر هرگونه اجرای عملیات شناسایی هوایی از سوی ارتش عراق را مسدود نمودند ، چرا که حتی اجرای یک سورتی ( پرانه ) پرواز شناسایی از سوی نیروی هوایی عراق در ارتفاع ، برد و گستره مشخص می توانست نیات ارتش ائتلاف را در حوزه محورهای عملیات آفندی ، افشاء کرده و متقابلا" ارتش عراق قادر می ساخت تا با تغییر سازمان رزم واحدهای خط مقدم خود ، تدابیر مناسبی برای حفظ جناحین خود از ضربه زرهی مهاجمان ، بیاندیشد. در این میان ، برخی تحلیلگران براین اعتقاد قرار دارند که حتی در صورت اطلاع ارتش عراق از محورهای عملیاتی ائتلاف ، بسیار بعید بود که توان رزمی کافی برای جلوگیری از موفقیت نزد مدافعان ، موجود بوده باشد ، اما یقینا" دستیابی به اطلاعات ، هر چند محدود و مختصر ، می توانست هزینه پیروزی را برای مهاجمان ، افزایش دهد . در واقع ، بسیار بعید به نظر می رسد که ضربه کاری و موفقیت خیره کننده ارتش ائتلاف ، که بر قابلیتهای فضاپایه ، قرار داشت و صورتبندی بسیار بزرگتر مدافع را فریب داد ، بدون این ستون اصلی ، قابل تکرار باشد . شیوه اجرای مانور توسط واحدهای رزمی درمقیاس گروهان و گردان که به هردلیلی ممکن بود از صورتبندی اصلی جدا شوند را می توان با تدبیر درست ، جبران نمود ، اما بدون وجود نظارت دائم بر صورتبندی اصلی ، دستیابی به موفقیت در چنین صحنه های از منازعه ، تقریبا" امکان پذیر نبود . از سویی دیگر، نیروی هوایی ایالات متحده بدلیل ماهیت ماموریت خود ، گرچه پتانسیل زیادی برای ایجاد برتری هوایی محلی و جلوگیری از اجرای عملیات شناسایی توسط هواگردهای سرنشین دار یا بدون سرنشین در اختیار داشت ، اما واضح بود که فاقد توانایی جلوگیری از عبور ماهواره های دشمن از فراز منطقه نبرد بوده و این به معنای یک شکاف عمیق دربکارگیری اصل غافلگیری توسط فرماندهان محسوب می گردید . به معنای روشن تر ، درصورت برخورداری عراق از قابلیتهای فضاپایه ، بطور قطع ، ضربه قاطع طوفان صحرا ، هرگز قابلیت اجرایی شدن پیدا نمی نمود . به همین دلیل ، تکثیر گسترده ماهواره های سنجش از دور که می بایست بستر لازم برای تولید تصاویر دقیق ماهواره ای در اندازه ها و کیفیتهای متفاوتی را پدید آورد ، پارادایم " پشتیبانی فضایی " و به تبع آن ، تاثیر حسگرهای فضا پایه بر ماهیت رزم مانوری را به صورت چشمگیری دچار دگرگونی عمیقی نموده است . سامانه مکان یاب جهانی راست : 1990 چپ : آزمون های اولیه 1978 با این وصف ، ارتش ایالات متحده تا همین اواخر ، به استفاده از تصاویر ماهواره ای در عملیات رزمی چندان تمایلی نداشت ، چرا که تاثیر آن را در سطوح تاکتیکی و عملیاتی ، ناکافی ارزیابی می نمود ، به همین دلیل صرفا" تعداد مشخص و محدودی از ماهواره های تصویر برداری مستقر در مدار لئو (LEO) که قابلیت تصویر برداری از بخش های محدودی از کره زمین را ارائه می کردند ، در اختیار این نیروها قرار داشت ، در حالی که برخلاف ماهواره های مستقر در مدار ژئوسنکرون (GEO) که نسبت به زمین در نقطه ثابتی قرار دارند ، ماهواره های مدار لئو (LEO) در ارتفاعی میان 250 تا 400 مایلی مستقر هستند که هر 90 تا 120 دقیقه ، یکبار به دور زمین چرخیده و به همین دلیل انعطاف پذیری بیشتری به ماهواره های موجود در ارتفاع 22300 مایلی که تقریبا" سرعت چرخشی مشابه با سرعت چرخش سیاره داشته و با کمی اغراق ، نسبت به خط استوا ، روی نقطه ثابتی قرار دارند ، به کاربر ارائه می کنند . با این وصف ، علیرغم مزیتهای بی شمار ، ماهواره های مستقر در مدار GEO برای اجرای عملیات تصویر برداری تاکتیکی غیر مفیدترین ابزار بشمار می آید ، به همین دلیل ماهواره هایی که برای نظارت بر صحنه عملیات رزمی به فضا ارسال میشوند ، عمدتا" در مدارهای پایین تر قرار داده می شوند و به همین دلیل نیز در هر زمان ، صرفا" می توانند بخشی از سطح زمین را مورد شناسایی قرار دهند . بطور طبیعی ، جایگیری در ارتفاع مداری پایین در کنار هزینه های مرتبط با تولید و اعزام این سخت افزارها به فضا ، سودمندی تاکتیکی محدودی را فراهم می کند ، چرا که صرفا" امکان تصویر برداری یک محدوده کوچک را در روز فراهم می نماید . پی نوشت : 1- ادامه دارد ................. 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند . برگردان به پارسی ، اختصاصی برای بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ( MILITARY.IR) مترجم : MR9

بسم ا... روسها از سال 1972 چنین سیستم هایی را استفاده می کنند که سری Oko بود ، قبل از این ماهواره های سری US-K استفاده می شدند . الان هم احتمالا از سری US-KMO استفاده می کنند که از سال 2014 به این طرف در فضا مستقر هست .

ماهواره های نظامی با قابلیت تصویربرداری مادون قرمز و نظارت بر میدان رزم هوایی مطالعه موردی جنگ هوایی محدود بین هند و پاکستان (فوریه 2019) نیروی هوایی ارتش ایالات متحده ، از دیرباز و پس از مطرح شدن تئوری خلاء بمب افکن ها و موشکهای بالستیک قاره پیما در اثنای جنگ سرد و توسعه فناوری ماهواره های نظامی ، دست به افزایش پتانسیل حسگرهای مستقر در فضا زد تا بتواند تمامی رویدادهایی نظیر شلیک موشک ، آتش توپخانه و حتی جتهای رزمی که در جریان نبردهای هوایی ، مورد هدف قرار گرفته و منهدم می شوند را شناسایی و تحت نظارت خود بگیرد .در واقع امر ، این پتانسیل به واسطه قرارگیری مجموعه ماهواره های هشدار دهنده فروسرخ سری panoptic که در اصل برای ایجاد توانمندی هشدار سریع در برابر پرتاب موشکهای بالستیک قاره یپما در مدار قرار داده شده بود ، ایجاد گردید که می توانست موشکهای شلیک شده را بلافاصله پس از جدا شدن از سکوی پرتاب ، ردیابی ، طبقه بندی و بصورت بالقوه رهگیری نماید . این سرمایه گذاری به تقریب قابل توجه ، از میانه های دهه شصت میلادی در قالب توسعه فناوری سکوهای هشداردهنده زودهنگام مداری شروع شد و اگر چه در ابتدا تاکید بسیار زیادی بر رهگیری موشکهای بالستیک توسط آن می گردید ، اما اخبار غیر رسمی از پتانسیل رزمی این سخت افزارها ، حاکی از آن است ، توان آنها بسیار بیشتر از شناسایی موشکهای بالستیک بزرگ است و می تواند شامل شناسایی و ردگیری موشکهایی در ابعاد کوچکتر ( شامل گونه های زمین به هوا و حتی هوا به هوا ) ، آتشباری توپخانه ، انفجارها بزرگ روی زمین و حتی جتهای رزمی منهدم شده در جریان نبردهای هوایی نزدیک نیز باشد . با توجه به این مساله ، نبرد هوایی محدود بین پاکستان و هند که در 28 فوریه 2019 برفراز آسمان منطقه مورد اختلاف دوکشور در کشمیر رخ داد ، تا کنون ، یکی از داغ ترین مباحث موجود در میان تحلیلگران نظامی بشمارمی رود و به تقریب در زمان وقوع این نبرد و روزهای پس از آن ، داده های درست و نادرست به مانند یک آبشار عظیم آب بر روی تحلیلگران شروع به فروریختن نمود تا جایی که بحث ها در خصوص سرنگونی یکروند میگ-21 هدی توسط جتهای پاکستانی تا هفته ها ادامه داشت و ادعاهای مبنی فریبکاری تا بالاترین سطح حاکمیتی بین دو کشور برقرار بود . اما داستان این درگیری ، همچنان ادامه دارد هنوز مشخص نیست که درو اقع امر ، چه اتفاقی در این درگیری های رخ داده ولی نیروی هوایی هند مدعی است که خلبان میگ-21 این نیرو ، لحظاتی قبل از سرنگون شدن ، یک جنگنده اف-16 نیروی هوایی پاکستان را به زیر کشیده ، در حالی که پاکستان نیز مدعی شده که هیچ هواپیمایی را در این درگیری ها از دست نداده و براساس آخرین سرشماری ، همه جتهای فالکن این نیرو بصورت عملیاتی در خدمت قرار دارند . در نتیجه ، وقتی صحنه نبرد میان طرفین ، از رزم زمینی به آسمان منطقه درگیری ، گسترش می یابد و جریان عملیات رزمی دور از دسترس چشم غیر مسلح است ، مهمترین سئوالی که در ذهن مخاطب ایجاد میشود ، این است که آیا جنگنده پاکستانی واقعا ساقط شده یا خیر ؟ نیروی هوایی هند به استناد "داده های راداری" قاطعانه اعلام نموده که اف-16 نیروی هوایی پاکستان ساقط شده و این کار توسط جنگنده ای که لحظاتی بعد با آتش نیروی هوایی پاکستان به زیر کشیده شد ، صورت گرفته است . اما علیرغم وجود چند عکس از این داده های راداری در کنار عدم تمایل نیروی هوایی پاکستان به ارائه اطلاعات اضافی ، به نظر می رسد تحلیل این روند در یک بن بست اطلاعاتی متوقف شده است . بخشی از اسکرین شاتهای ارائه شده توسط نیروی هوایی هند براساس داده های رادارهای دفاع هوایی مستقر در منطقه درگیری با این حال ، مساله این نوشتار ، بررسی صحت ادعاهای دوطرف نیست ، بلکه به احتمال بسیار زیاد ، پنتاگون بدلیل در اختیار داشتن داده های دریافت شده احتمالی از حسگرهای مستقر در فضا ، می تواند به صراحت داستان دو طرف مخاصمه را تایید یا رد کند . در این خصوص ، مجموعه ای از ماهواره های نظامی تصویر برداری مادون قرمز( Space Based Infrared System /SBIR ) و همچنین بخش مکمل آن یعنی برنامه پشتیبانی دفاعی ارتش ( DSP) می تواند ره گشا باشد . آنچه که در این میان ، بعنوان یک امر مسلم ، به نظر می رسد ، بخش هایی از این منظومه شناسایی مداری ، در زمان وقوع جنگ میان هند و پاکستان ، بر فراز این منطقه قرار گرفته بود تا با توجه به اینکه دوطرف درگیر مسلح به کلاهکهای هسته ای بوده و هر دو به موشکهای بالستیک اتمی مجهز اند ، نظارت برآنها ، یک امر ضروری خواهد بود . علاوه براین ، اجرای بمباران های سنگین توسط نیروی هوایی هند که درست 24 ساعت قبل از این درگیری هوایی رخ داده بود و احتمال یک جنگ طولانی تر ، باعث میشود تا این تحلیل که ارتش آمریکا بر جریان نبرد ، سوار بود ، بیشتر مصداق پیدا کند . بر همین اساس ، این ماهواره های شناسایی ، نه تنها عملکرد خود را در حوزه استراتژیک به نمایش می گذارند ، بکه عملکرد تاکتیکی مهمی را در نیز در اختیار کاربران آن قرار می دهند ، بدین معنی که توان شناسایی شلیک موشکهای بالستیک تاکتیکی ، موشکهای غیر بالستیکی و بخش قابل ملاحضه ای از رویدادهای با اثر فروسرخ را نیز در اختیار دارند . در واقع ، نیروی هوایی ارتش ایالات متحده وظیفه دارد تا در تمام مدت سال ، بصورت 24 ساعته ، دائما به سطح زمین خیره شوند تا جایی که گفته میشود در سال 2014 ، بیشتر از 8000 رویداد با اثر فروسرخ روی سطح زمین شناسایی ، طبقه بندی و فهرست شده و این رقم حتی در سال بعد ( 2015 ) بیشتر نیز شده بود .بدین ترتیب ، این احتمال وجود دارد که هرگونه شلیک موشک که در آن روز خاص رخ داده باشد ، خواه ، موشکهایAIM-120 آمرام جتهای اف-16 پاکستانی و چه موشک R-73 میگ-21 هندی ، شناسایی و ردیابی شده است ، در حالی که شناسایی محل انفجار سرجنگی موشک و حتی انهدام هواپیما در آسمان ، چالش به نسبت آسان تری برای این ماهواره ها بشمار میرود . قابلیتهای برنامه SBIRS ارائه شده به سال 1998 البته این مساله ، تنها یک خیالبافی بچه گانه بشمار نمی رود ، چرا که پس از سرنگونی پرواز شماره MH17 خطوط هوایی مالزی در شرق اوکراین و شلیک موشکهای سامانه سام-11 که باعث سرنگونی بوئینگ 777 گردید ، نیز مقصر بودن روسها بوسطه داده های ماهواره های SBIRS ثبت گردید . در نتیجه ، با توجه به این که هند داده های راداری خود را تا حدودی منتشر نموده و این ماهواره ها می توانند موقعیت قرارگیری جتهای اف-16 ومیگ-21 را در صفحه سه بُعدی آسمان ثبت کنند ، احتمال وجود چنین داده هایی نزد ارتش آمریکا بسیار زیاد است . چرا ایالات متحده این داده ها را منتشر نمی کند ؟ بلحاظ ژئوپلیتیکی ، فهرست طولانی وجود دارد که علت عدم انتشار این داده ها را می تواند توجیه کند ، که شاید مهمترین آنها ، درگیری دو قدرت هسته ای با سطح روابط سیاسی متفاوت با واشنگتن است ، ضمن اینکه وزارت دفاع آمریکا ، اطلاعات مشخص و دقیقی را در خصوص قابلیتهای ثانویه ماهواره های تصویر برداری فروسرخ خود منتشر ننموده ، چرا که شبکه هشدار دهنده اولیه فضا پایه این کشور ، خط اول دفاعی آن بوده و استفاده از اطلاعات آن بصورت برخط ، در زمان جنگ ، یک مزیت فوق العاده بشمارمی رود .از آنجایی که یک جنگ سخت مجازی بین دو همسایه برسر این موضوع جریان داشت ، آمریکایی ها می توانستند یکبار برای همیشه ، با ارائه این اطلاعات به این بحث ها خاتمه دهند ،اما به اعتقاد برخی از تحلیلگران ، پنتاگون و جامعه اطلاعاتی این کشور با استفاده از همه توان اطلاعاتی خود ، تجزیه و تحلیل دقیقی را از روند عملیات رزمی در آن روز خاص انجام داده ولی هیچ نتیجه ای از آن تا کنون منتشر نشده است . در واقع ، تا زمانی که این داده ها در دسترس عموم قرار نگیرد ، هرگز نخواهیم فهمید که دقیقا در آن روز ، چه اتفاقی در آسمان ناآرام کشمیر رخ داده است . پی نوشت : 1- بن پایه 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند . 3- نکته جالبی که در متن قابل مشاهده است ، اشاره نویسنده به پرواز MH17 مالزی بشمارمی رود ، کما اینکه در همان روز های ابتدایی پس از اعلام رسمی سرنگونی بوئینگ 737 اوکراینی ، شایعاتی وجود داشت که درصورت ادامه روند عدم پذیرش هدف قرار دادن این هواپیما ، آمریکایی ها داده های ثبت شده خودشان را منتشر می کردند !!!!! 4- این قابلیت ارتش ایالات متحده در حوزه شناسایی و رهگیری و اعلام هشدار در خصوص موشکهای بالستیک ( قاره پیما و تاکتیکی ) را جدی بگیرید .

بسم ا... شبیه سازی رزم میان جتهای سرنشین دار و بدون سرنشین های رزمی رخدادی که ممکن است در آینده ای نه چندان دور ، میدان های رزم هوایی را به جولانگاه نبرد میان انسان و رایانه مبدل سازد... https://www.aparat.com/v/M5S0F/F-35_VS_UCAV پی نوشت : 1- سکانس های مربوط به فیلم Green Lantern -2011

نیروی هوایی و میدان نبرد شهری در آینده آنچه که می بایست انجام شود!!!!! """"""اهداف در آینده ..... تنها بزرگتر می شوند . مردم عادی ، تندروها ، تروریستها ، تئوریسین های هرج و مرج که در انبوهی از یک مجموعه متراکم جمعیتی ، خود را پنهان کرده و ناپدید می شوند و علیرغم وجود دقیق ترین فناوری ها ، شرایطی پدید می آید که همه گزینه های در دسترس ، شبیه یافتن سوزن در انبار کاه خواهد شد"""" ""موری ویلیامسون ، عملیات آزادی عراق -2003 ، تاریخچه عملیات هوایی"" مقدمه : جنگ شهری از ابتدای پیداش منازعه در جامعه بشری ، به یک مشغولیت ذهنی برای فرماندهان در رده ستادی و میدانی تبدیل شده است و در هر دوره ای ، این مشغولیت به گونه ای متفاوت ، چالشی برای طرفهای درگیر در چنین محیط هایی بحساب می آمد . در واقع ، هجوم بردن به چنین مکان هایی مستلزم در اختیار داشتن شمار زیادی واحدهای تفنگدار ، موتوریزه یا هوابرد است که می بایست در قالب گروه های کوچک و برخورداری از قوه ابتکار قابل ملاحضه ، قادر باشند بصورت مشترک با سایر رسته های ارتش ( زرهی ، توپخانه ، نیروی هوایی ) عمل نمایند . اما فرایند این نوع عملیاتها ، حتی اگر به موفقیت بیانجامد ، می تواند برای طرف پیروز ، هزینه های سنگینی را به ارمغان آورد .در نتیجه ارتشها همواره در تلاشند تا با کمترین خسارت های انسانی چنین بافتهای فیزیکی پیچیده ای را تحت تسلط خود قرار دهد . متن پیش رو ، مقدمه ای است نقادانه بر کاربرد قدرت هوایی در صحنه رزم شهری از دید تحلیلگران نظامی ایالات متحده و تلنگری است به سازمان مسلح خودی برای تطبیق و تجهیز خود به منظور ایجاد آمادگی برای مقابله ..... چرا قدرت هوایی ؟!!! از یک نظر ، روند بررسی ماهیت عملیات مدرن به گونه ای است که نمی توان قطعات مربوط به چگونگی نبرد در مناطق شهری را مد نظر قرار نداد ، به همین دلیل گروه های مطالعاتی در کنار برنامه ریزی برای تمرینات آموزشی ، به گونه ای همزمان و سیستماتیک می توانند عملکرد واحدهای رزمی در میدان نبرد را با معرفی شیوه های رزمی جدید ، بهینه تر نماید . در این میان ، اگر چه افسران ارشدی نظیر ژنرال دیوید گلدفین (رییس وقت ستاد نیروی هوایی ) بطور مستمر پیگیر ایجاد زیرساختهای نظری و تجهیزاتی برای کسب آمادگی در نیروی هوایی از سال 2017 بود ، اما به نظر می رسد که از آن زمان تا کنون ( 2020) کار چندان موثری صورت نگرفته است . بدین ترتیب ، در ساختار نیروی هوایی بحث های نظری مشخصی پدیدار نشد و این به مرور به یک مشکل واقعی تبدیل خواهد شد ، چرا که اکنون بخش قابل توجهی از تحلیلگران نظامی براین اعتقاد قرار دارند که در آینده ، جنگ به سمت شهرها سوق خواهد یافت . ژنرال دیوید گلدفین (رییس وقت ستاد نیروی هوایی ) با توجه به این مساله ، در حال حاضر ، بخش عمده ای از گمانه زنی های تحلیلگران قدرت هوایی در حوزه های نظیر ماهیت تسلیحات دقیق ( precision weapons) ، مزیتهای بکارگیری شبکه کنترل/فرماندهی در نبردهای چند بُعدی قرار گرفته است . در نتیجه ، ژنرال گلدفین در سال 2017 به این نتیجه رسید که در حال حاضر ، نیروی هوایی از آمادگی بیشتری برای ورود به درگیری ، در آنچه که فضای باز (open space) نامیده میشود ، دارد ، ولی همچنان براین اصرار قرار داشت که راه حل در این زمینه برای قدرت هوایی اساساً در حوزه "گِرِه ها و شبکه ها " (nodes and networks) است ،رویکردی که در یک نظر ، چشم انداز طراحی شده برای نیروی هوایی به نظر می رسد . اما بتدریج نظرات در این حوزه ، رویکردی متفاوت را بخود می دید ، بدین معنی که این تحلیلگران با درپیش گرفتن رویکرد کلاسیک نیروی هوایی ، خواهان یک انقلاب در فناوری مهمات و در نتیجه ، تاکید برروی اثرات مهمات مورد استفاده شدند . این چشم انداز ، در یک نگاه ، یک تصویر عملیاتی بزرگتر شامل طیف متنوعی از ایده ها ، دکترین ها در کنار فناوری های دردست توسعه را در خود جای می دهد. استالینگراد در جنگ دوم جهانی به نماد کاربرد قدرت هوایی در جنگ شهری برای وادار کردن دشمن به تسلیم یا عقب نشینی تبدیل شد در واقع ، اکنون نیروی هوایی تصور می کند که می تواند نتیجه جنگ در محیطهای متراکم شهری را بر مبنای کاربرد گسترده مهمات دقیق رقم زند . بعنوان مثال ، ربکا گرانت ( Rebecca Grant) در خصوص روند عملیات رزمی در نبرد دوم فلوجه می نویسد : " روند عملیات جنگی در فلوجه عراق ، نشانگر ظهور یک نمونه جنگ شهری مبتنی بر اجرای نظارت مستمر از هوا ، اجرای حملات دقیق هوایی و درنهایت پشتیبانی سریع هوایی است که در مجموع ، موجبات بروز نوع جدیدی از عملیات شهری ، در سطح و مقیاس بالاتری فراهم آورده است " اما در عصری که نه تنها روند درگیری میان قدرتهای بزرگ بصورت بالقوه تشدید شده است ، بلکه دموکراتیزه شدن ساختار نیروی های مسلح در حوزه های تئوری و فناوری ، تغییرات عمده ای را بوجود آورده ، لازم است که با دقت بیشتری از منظر استراتژیک ماهیت جنگ شهری بررسی شود . بعنوان مثال ، ساختار موسوم به ISR ( intelligence, surveillance, and reconnaissance) که بصورت اطلاعات جاسوسی ، نظارت و شناسایی مورد تعریف قرار می گیرد و همچنین ترابری هوایی (airlift) را می توان یک ویژگی آسیب پذیر ، بدون توجه به ماهیت برتری هوایی در دودهه پس از رویداد یازدهم سپتامبر، مورد توجه قرار داد . الرقه .. نبرد برای بازپسگیری از اشغال داعش - 2017 اگر در سرویس جستجوی گوگل ، تصویر شهر الرقه مورد بررسی قرار گیرد ، یک نکته قابل توجه به نظر می رسد که کاربرد قدرت هوایی در محیط شهری ، بدون تردید ویرانی فیزیکی گسترده ای را بدنبال خواهد داشت . این شرایط ، پیوستار منظمی از نبردهای شهری در جنگ دوم جهانی است که درآن ، ایجاد آوار عظیم برجای مانده از عملیات هوایی و آتشبار توپخانه ای ، مزیت قابل توجهی را برای مدافعان بوجود می آورد . اما این مساله در این زمان ممکن است مد نظر قرار گیرد که ایالات متحده ، بصورت مستمری الگوی عملیات در افغانستان که درآن نیروی هوایی ماموریت پشتیبانی از یگانهای ویژه و همچنین نیروهای نظامی نیابتی را برعهده داشت ، را بسیار مورد اعتماد می داند و بطورطبیعی این بحثها در حال حاضر از نظر اهمیت در رده بسیار پایینی قرار می گیرد . علاوه براین ، این حقیقت آشکار است که قابلیتهای رزمی ارتش ایالات متحده برای ورود به نبرد شهری بسیار محدود است ، همانطور که ژنرال بازنشسته رابرت اسکیلز ذکر می کند ،" گنجینه محدوده تجربه رزمی آمریکایی در درگیری های نزدیک تنها کمی بزرگتر از مساحت شهرنیویورک که دپارتمان پلیس شهر نیویورک مسئولیت حفاظت از آن را دارد ، است " . اما این امکان وجود دارد که نیروی هوایی همچنان به تجربه خود در نبرد بر علیه داعش باور داشته باشد که آن را "یکی از دقیق ترین نبردهای هوایی در تاریخ ارتش " می خواند ، هرچند برخی این ادعا را وارد یک چالش جدی نموده اند . در حقیقت ،داستان و ماهیت عملیات نیروی هوایی در بافت شهری در دو لبه یک طیف قرار می گیرد که شامل دقت جزیی نگر شگفت انگیز به منظور انهدام اهدافی با ارزش بسیار بالا و دیگری ، تخریب گسترده محیط شهری برای مجازات غیر نظامیان است . در این میان ، برخی کارشناسان نظامی براین استدلال قرار دارند که مرز بسیار فرساینده ای به منظور ایجاد تمایز میان سربازان و غیر نظامیان ، حتی زمانی که ارتشهای غربی به کاربرد یگانهای متحرک خود در چنین محیطهای افتخار می کنند ، وجود دارد . در نتیجه ، اگر چه چنین مساله ای ( تمایز گذاشتن میان نظامیان و غیر نظامیان ) بیش از حد لازم ، دور از ذهن به نظر می رسد ، اما افسرانی که بصورت گسترده در عملیات موسوم به تسویه نهایی (Inherent Resolve) بر علیه عناصر شورشی داعش شرکت داشتند ، پیامدهای طولانی مدت تخریب گسترده را زیر سئوال بردند و خاطرنشان نمودند که نادیده گرفتن پیامدهای ناخواسته اقدامات ائتلاف ،پتانسیل کاملی برای ایراد ضرر و زیان گسترده به مردم محلی فراهم می کند . بنابراین ضروری است که فرضیات مربوط به کاربرد نیروی هوایی در محیطهای شهری مورد بررسی مجدد قرار گیرد . در واقع امر ، صرف نظر از عملکرد ، نقش/ماموریت ، استفاده از قدرت هوایی در شهرها به منظور نیل به هدفهای استراتژیک ، حتی با وجود توسعه روزافزون تسلیحات دقیق و حسگرهای پیشرفته ، یک روند بسیار چالش برانگیز بشمار می رود . این بدان معنی است که نیروی مهاجم برای کاربرد قدرت هوایی علیه دشمن موضع گرفته در محیط پیچیده ای نظیر شهرها ، می بایست فراتر از تاکتیکها ، تکنیکها و رویه ها ( tactics, techniques, and procedures/TTP) حرکت کند تا راه حل های متنوع تر و موثرتری در مقیاس گسترده ، در دو سطح تاکتیکی و راهبردی را در اختیار واحدهای رزمی قرار دهد ، چرا که حتی بهترین تاکتیکها ، تکنیکها و رویه ها الزاماً موفقیت را در عملیات رزمی شهری تضمین نمی کنند . استدلال فوق ، کنایه از این مساله است تئوری قدرت هوایی در ماهیت اصلی خود ، با فکر کردن روی چگونه کاربرد این قدرت برای پیروزی در جنگ شهری آغاز شد ، اما در این میان چالشهایی وجود داشت که می بایست بدان پاسخ داد . در این حوزه طرفداران قدرت هوایی براین باورند که می توان با تسلط بر روی بُعد سوم قدرت در جنگ ( هوا) و ایجاد برتری هوایی بر فراز میدان نبرد ، مستقیماً به یک پیروزی قاطع دست یابند . از نظر ژنرال توپخانه ایتالیایی ، جولیو دوهه ( Giulio Douhet) بعنوان تئوری پرداز قدرت هوایی ، کاربرد تسلیحات شیمیایی هوا- پرتاب بر علیه همه ساکنین یک بافت شهری ، با این فرض که چنین جنگ دهشتناکی لزوماً یک درگیری کوتاه مدت خواهد بود ، را مجاز می شمرد . بدین ترتیب ، عملیات های رزمی که برمبنای این فرضیه در جنگ دوم جهانی طراحی و در کشورهایی مثل ژاپن بطور عملی بکار گرفته شد ، تا جایی که براساس اسناد نزدیک به سیصد هزار نفر در جریان عملیات بمباران توکیو توسط متفقین کشته شدند و به یک الگوتبدیل گردید و ادامه پیدا نمود تا اینکه ژاپن درنهایت در ماه اوت 1945 تسلیم شد . https://www.aparat.com/v/gN1AQ در نتیجه می توان چنین تحلیل نمود که تولید تسلیحات دقیق ، الزاماً رویکرد کلاسیک نیروی هوایی را در نبرد شهری تغییر نداد، مگر اینکه بخشی از این فرآیند به کاهش تلفات غیر نظامی منجر گردد . درواقع نظریه پردازان قدرت هوایی با تکیه به سه عامل "ارزان تر ، سریعتر و انسانی تر" (quicker, cheaper, more humane) باعث پدید آمدن یک خط سیر جدیدی در تحلیل کاربرد قدرت هوایی در مناطق شهری شدند که یکی از مشهورترین آن را می توان در ظهور دکترین جان واردن برای درپیش گرفتن یک کارزار هوایی استراتژیک که بعدها با فلج کردن ارتش عراق در جریان عملیات طوفان صحرا عینیت پیدا نمود ، جستجو نمود . اما عواقب ناخواسته آنچه که برخی تحلیلگران نظامی "خاموش کردن کامل شهرها " ( switching cities off) می نامند ،ممکن است جدی تر از آنی باشد که امروز تصور می شود . در واقع ، حتی اجرای حملات دقیق به زیرساختهای شهری می تواند تاثیرات قابل توجهی را در طولانی مدت از خود برجای گذارد . پی نوشت : 1- ادامه دارد .... 2-استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند./ مترجم و نویسنده : MR9

عجالتا ، شیوه رزم در خلیج فارس بعنوان یک دریای بسته که شناورهای بزرگ درآن شبیه یک سیبل متحرک هستند ، چاره اش همین هست ، ولی مشکل در نبود پوشش هوایی مناسب هست که کاربرد این شناورها را در صورتی که دشمن به شکل گسترده وارد عمل بشود ، را دچار گرفتاری می کند ، حتی اگر فرض کنیم ، استقرار شبکه دفاع هوایی ما در طول سواحل ، بتوند یک مقداری از این مشکل را حل کند روشهای آمریکا برای مقابله با تاکتیک سوارم ایران در خلیج فارس اخوی ، از ارسال پستهای دو کلمه ای در تاپیکها پرهیز کنید ، این سئوالات جایش در بروزرسانی هست ، اگر کسی اطلاع داشت، جواب می دهد .. در تاپیکهای مختلف این کار شما انجام شده ، تذکری هست که تکرار نکنید

بسم ا... الحاق ۱۱۰ فروند شناور بومی به نیروی دریایی سپاه ۱۱۰ فروند شناور کلاس تندرو هجومی عاشورا به سازمان رزم نیروی دریایی سپاه ملحق می‌شود. این شناورها از قابلیت مانور بالا، قابلیت موشک‌انداز و راکت‌انداز با توان اقدامات شناسایی - اطلاعاتی را دارا هستند. لینک برای مطالعه بیشتر

بسم ا... پرواز تیلت روتور وی-22 آسپری از درون کابین و مکانیزم تغییر روتورها https://www.aparat.com/v/KzkA3

بسم ا... تخلیه سوخت بمب افکن های سوخو-24 های نیروی هوایی ارتش فرآیند فوئل دامپینگ (fuel dumping) بمب افکن های سوخو-24 فنسر نیروی هوایی به منظور کاهش وزن هواگرد و رسیدن به حداقل وزن مجاز برای فرود ایمن