بسم ا... هویتزر جی اچ ان-45 که با دور زدن تحریم ها در طول جنگ ایران و عراق از اتریش خریداری شد،در ردیف قطعات توپخانه ای برد بلند کالیبر 155 میلیمتری ایران است که در طول جنگ به دلیل برد بیشتر و کالیبر بالاتر بیشتر مورد توجه ارتش قرار گرفت . این توپ ، بر خلاف اغلب توپ های کششی ایران که بر ارابه ای تک محور سوار شده اند ، از ارابه دو محوره برخوردار است مکانیزم عقب نشینی این توپ از نوع هیدرو پنوماتیکی است که با 11 تن وزن ، 14 متر طول ، 2 متر ارتفاع ، قابلیت شلیک مهمات بیس بلید در حداکثر برد 39.6 کیلومتر و با حداکثر نرخ آتش 2 الی 5 گلوله بر دقیقه را دارد. در مجموع 300 عراده از این توپ از اتریش خریداری شده است که برآوردهای کنونی مبنی بر در خدمت بودن 100 عراده است. توپ GHN-45 همچنان از نقش برجسته ای در واحد های توپخانه ای ارتش ایران در غرب کشور برخوردار است. این توپ در سالهای اخیر توسط ارتش بازسازی و در رزمایش آبان 1400 عملیاتی گردید .

رُخ سلطان لئوپارد 2A6 در حال عبور از مانع آبی

بخش دوم و پایانی شناور نیروی دریایی USNS Wheeling بستر آزمون سامانه دفاع هوایی دریاپایه سی فینیکس تولید چهاردهمین سامانه راداری AWG-9 به سال 1974 نیروی دریایی را به تلاشی مضاعف واداشت که مجموعه این سیستم را برای تست در شرایط واقعی ، بر روی شناور نیروی دریایی USNS Wheeling نصب کند که درجریان این آزمایشها ، مجموعه این سامانه موفق شد تا با موفقیت چند هدف را در ارتفاع بالا و پایین تر از عرشه اصلی کشتی شناسایی و ردیابی کند . براساس گزارش های اولیه ای که در همان سال در مجلات نیروی دریایی منتشر گردید ، در آزمایشهای چندگانه صورت گرفته ، 5 فروند هواپیما در ارتفاع های مختلف توسط این سامانه کشف و با موفقیت ردیابی گردید . اف-14 ای اسکادران VF-101 در حال شلیک فینیکس 1987 علاوه براین ، گزارشهای تایید نشده ای نیز وجود دارند که رادار AWG-9 بر روی زمین و با نصب برروی یک خودروی نیمه سنگین در پوینت موگو کالیفرنیا نیز مورد آزمایش قرار گرفت که این مساله ، به احتمال بسیار زیاد ، برنامه نیروی دریایی ( سپاه تفنگداران ) را برای بخدمت گیری یک سامانه دفاع هوایی زمین پایه متحرک از ترکیب AWG-9 و فینیکس را شامل می شد . با این حال ،جزئیات بسیار محدودی از این برنامه در دسترس قرار دارد ، ولی بنا بر اعتقاد برخی تحلیلگران ، درصورت عملیاتی شدن ، می توانست قابلیت دفاع هوایی بسیار قدرتمندی را در اختیار یگان های کاربر آن قرار دهد . مجموعه هدایت دستی موشک سی اسپارو ناوهواپیمابر یو اس اس آیزنهاور 1982 با این وجود ، علیرغم اینکه سامانه سی فینیکس در مقایسه با سیستم دفاع هوایی دریاپایه سی اسپارو ، توان دفاعی بیشتری را در اختیار نیروی دریایی قرار می داد ، اما بدلیل هزینه های بسیاری که پیش بینی می شد ، پس از تست های اولیه کنار گذاشته شد . مضاف براین ، در حالی که سامانه سی اسپارو قابلیت دفاع نقطه ای کوتاه تا میانبرد را برای نیروی دریایی به ارمغان می آورد ، این مساله در خصوص سی فینیکس صادق نبود و این موشک نمی توانست در درگیری های نزدیک ، توانایی قابل توجهی را به نمایش گذارد . علاوه براین ، رادار AWG-9 که می بایست در یک ارتفاع پایین و در بخش های جانبی ناو نصب می گردید ، در تشخیص تهدیدات ارتفاع پایین که برفراز افق به ناو نزدیک می شدند ، بسیار ضعیف عمل می نمود . در کنار بحث های فنی ، تجزیه و تحلیل تاکتیکی گونه دریا پایه فینیکس نیز نشان می داد که با وجود همراهی شناورهای اسکورت و همچنین برد رزمی جتهای اف-14 نیاز فوری به تکرار قابلیت دوربرد بر روی شناورهای نیروی دریایی وجود نداشت . با این وصف ، در صورتی که این برنامه ادامه می یافت ، احتمالا به تولد یک سامانه دفاع هوایی بسیار قدرتمند دوربرد منجر می شد و بدلیل ماهیت مستقلی که داشت ، نیروی دریایی می توانست آن را در طیف متنوعی از شناورهای خود نصب نماید . در کنار این مساله ، بکارگیری سی فینیکس می توانست تا شکاف بین برد موثر سی اسپارو و سایر سیستم های دفاع نقطه ای و همچنین سامانه ایجس مسلح به موشک استاندارد را به تقریب پوشش دهد . پرتابگر سی اسپارو - ناوهواپیمابر یو اس اس میدوی -1982 مجموعه هدایت دستی موشک در گوشه سمت چپ عکس دیده میشود اما ورود سامانه دوربرد ایجس به شکل گسترده ، تا حدودی از ارزشهای سی فینیکس کاست ، در حالی که سی اسپارو با یکسری بهینه سازی ها همچنان بخدمت ادامه میدهد به گونه ای که با معرفی نسخه RIM-162 این سامانه عملا به یک سیستم دفاع هوایی جدید تبدیل شده است . بدین ترتیب ، سی اسپاروها همچنان بر روی ناوهای هواپیمابر باقی ماندند تا از این شناور دربرابر تهدیدات نزدیک ، دفاع کنند و لایه بیرونی دفاع از ناو به سایر سیستم ها واگذار گردد. موشک فینیکس هواپرتاب درنهایت به سال 2004 ، یا بعبارت بهتر ، سالهای طولانی پس از اتمام تهدید موشکهای کروز روسی از خدمت کنار گذاشته شد . پرتابگر و موشک سامانه RIM-162 بدین ترتیب ، با در نظر گرفتن همه این موارد ، خواهر دریاپایه فینیکس ( سی فینیکس ) بعنوان گونه ای ناشناخته از این موشک همچنان در لایه ای از ابهام قرار گرفته ،اما یقیناً یک گونه بسیار جالب از آنچه که ممکن بود نیروی دریایی آن را بخدمت گیرد بشمار می رود . پی نوشت : 1- بن پایه 2-استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

بسم ا... نفربر پیاده نظام خاتم-4 ( Khatim-4) نفربر سنگین پیاده نظام محصول صنعت دفاعی سودان !!!!! که در واقع تولید نفربر محصول وزارت دفاع ایران با شناسه بومی " براق " بشمار می رود که این نیز به نوبه خود ، برگرفته از نفربر پیاده نظام BMP روسی محسوب می شد

بسم ا... رزمایش آبان 1400 ارتش دیزل های چابهار

یک نکته بطور خلاصه ( چون ماجرایش مفصل هست ) سیستمی که جلوی استاری قرار داشت ، در برابر تغییر مقاومت می کرد ولی استاری موفق شد ، نه تنها خودش ، بلکه یک مجموعه را به دنبال خودش بکشاند که به حرفش گوش بدهد ، عین این روند برای سرهنگ چارلی بکویث ( موسس دلتا) هم اتفاق افتاد . ولی این وسط ، یک نکته فراموش میشود . ساختار زمینه لازم را داشت که این ایده ها را قبول کرد

کاراکترهای شخصیتی پویا ، در محیط سازمانی داینامیک رشد پیدا می کنند ، تکثیر میشوند و تعامل آنها با سازمان ، عملکرد کلی را بهبود می دهد ، بالا می برد تا هدف سازمانی محقق شود از راست : ورنر فون براون ( برنامه وی-2 و آپولو ) ، ویلی مسراشمیت ( شرکت هواپیماسازی ) ، کلی جانسون ( برنامه اسکانک ورکز ، اف-104 ، یو-2 و دهها برنامه دیگر )

بسم ا... این را عرض کنم که نباید بدنبال مقصر و مشکل بین آنها بگردیم ، تا زمانی که روش خودمون را اصلاح نکنیم ، سازمان ما قابلیت شنیدن نقدهای وارده را نداشته باشد ، موفق نشویم که از حالت شخص محوری بیرون بیاییم که مجموعه اینها به معنای استفاده از تجربیات دیگران برای بهینه کردن بومی ساختار و روش عملکرد خودمون هست ، همچنان دور باطل فعلی و اتلاف منابع محدود ادامه پیدا می کند .

بسم ا.. یک نمونه زنده و حی و حاضر از روندی که می بایست منجر به خیر می شد ولی عملا به شّر مبدل گردید نقص سیستماتیک در حوزه مدیریت ( مطالعه موردی هواشناسی غیرنظامی - دکتر ملائک ) ساختار سازمانی ما ، "گوش" ندارد به بیرون از محیط خودش ، "زبان" ندارد در محیط درون خودش .... وقتی که از دو مسیر ورود و خروج داده ، محروم باشیم ، وضعیت بدون هیچ استثنایی تبدیل میشود به آن چیزی که امروز شاهد آن هستیم . حالا این فقط یک نمونه است ، صدها مورد در صدها حوزه میشود بصورت مصداق نام برد .... این صحبت همیشگی بنده است ... تا وقتی نگاه در سازمان نظامی ما تغییر نکند ، این بحث های ما همچنان ادامه دارد . پی نوشت : شرط بهینه شدن یک سازمان با الزام وجود یک شخص حقیقی / حقوقی ( که اطلاع داریم عمر مسئولیتی مشخصی دارد و مهمتر از آن فانی هست ) روند درستی به نظر نمی رسد ، ساختار سازمان باید درست طراحی و چیدمان بشود که بتوند حتی در غیاب فرد مورد نظر ، مثل ساعت ، درست کار کند . تنها در این صورت هست که میشود به عملکرد بهینه امیدوار بود .

پچ سینه جنگنده های میراژ ( چپ ) و اف-5 نیروی هوایی ایران

بسم ا... یوروکوپتر تایگر

بالاتر عرض شد و وقتی شما مثل بنزین یا بورس ، این حوزه را هم مطالبه می کردید به شکل درست آن ، آن وقت از اساس ، مسیر تغییر می کرد .

بسم ا... ما هم اینجا هستیم که این بحث ها در چهارچوبی که مشخص شده ، انجام بشود ، علت تفاوت بین میلیتاری و رسانه های دیگر بطور دقیق همین هست . ما نه ساختارشکن هستیم و نه متملق .. میلیتاری روند را دارد بررسی می کند ، بدون اینکه به کسی یا جایگاهی توهین بشود . جا انداختن این روند ، مشکل بود ولی انجام شد ... حالا انهایی که منتقد واقعی هستند ، می تونند از این فرصت استفاده کنند .

بنده هم دقیق همین را عرض می کنم .. فقط تنها تفاوتی که می شود بیان کرد در این هست ، بر خلاف دوستان مسئول ، ما اینها جملات را جدی گرفتیم و می گیریم

ماشا ... جنابعالی تجربه به مراتب بیشتری نسبت به بنده دارید . تفاوت بین انتزاعی عمل کردن و واقع گرایی عملیاتی بخوبی در کشور ما در حال مشاهده هست در حالی که اطلاع داریم ، تاثیر محوری در حوزه مدیریت نظامی ، چه مزیت هایی را در اختیار ما قرار میدهد و اینکه بین روند ، تصاویر ، رویداد و اقدام یک نسبت و رابطه مشخص برقرار هست

بسم ا... خوب ، عجالتا منظور ما بی عملی نبود ، بطور طبیعی این از دایره بحث خارج میشود ، بحث در مذمت کارهای جزیره ای بود در یک نیرویی که بالذات نیرویی هست گران قیمت و با فناوری پیچیده نکته مهمی که باید گفته بشود این هست که مدعی نبوده و نیستیم که مدیران فعلی دلسوز نیستند ، برعکس ، مدیریتی که موفق شده تا اینجا با مشکلات موجود نیرو را در حداقل شرایط سرپا نگه دارد ، شایسته تقدیر هست ولی این با توجه به واقعیات کافی نیست . مدیران دلسوزی که بیشتر از 4 دهه موفق نشدند با پیشرفت فناوری نظامی در حوزه هوایی برخورد داشته باشند ، هر قدر هم که دلسوز باشند ، باز هم کاری از پیش نمی برند و شاید در زمان جنگ با توجه به زیرساختهایی که از قبل فراهم شده بود ، هر چند بصورت نیمه کاره ، موفق شدند شرایط را به اصطلاح تثبیت کنند ولی این کار بعد از اتمام جنگ ، به هیچ عنوانی و با هیچ توجیهی قابل پذیرش نیست . مصداق آن هم ، تعریف پروژه ها و برنامه هایی بود که تا امروز ( آبان 1400 ) هیچ نشانه ای از حداقل پیش رفت را بخودشون ندیدند ، بلکه علیرغم همه تبلیغات ، به ناچار برای خرید ( همان استدلالی که سالهاست دارد بیان میشود ) رفتند سراغ کشورهای دارنده این فناوری .. حالا سئوال این هست . با توجه به محدودیت بودجه دفاعی ایران ،این عزیزان دلسوز ، چه پاسخی در قبال خرج این مبالغ به نسبت هنگفت برای برنامه هایی که بعد از 18-17 سال ثمری را از خودشون نشون ندادند ، دارند ؟؟ یا اصولا کسی پاسخگو هست برای برنامه های تعطیل شده که تنها اثر آنها ، چند رپرتاژ -آگهی و عکس و ویدئو هست که در فضای وب از آنها به یادگار مانده ؟ بدون تعارف عرض کنم ، فاصله میان تئوری مدیریت بخش نظامی در ایران تا عمل به اندازه کهکشان راه شیری هست .... در دهه هشتاد شمسی ، ارگان صنعت هوایی وزارت دفاع ، بارها در مثبت بودن روند متمرکز کردن تلاش ها در بخش هوانوردی نظامی ایران سخن گفته ولی این صحبتها نه تنها عینیت پیدا نکرده ، بلکه وضعیت فاجعه بار موازی کاری همچنان در حال بلعیدن بودجه نحیف دفاعی ایران هست و هیچ کسی از ریاست محترم ستاد کل نیروهای مسلح تا وزرای دفاع و ..... به این سئوال پاسخ ندادند و نمی دهند این چه برنامه ریزی دلسوزانه ای هست که سپاه برای خودش ، ارتش برای خودش ، در نیروهای سه گانه برنامه های موازی تعریف می کنند و پولی که باید متمرکز برای تولید مهمات ، بالگرد ، توپ ، اورهال زرهی ، هواپیما و ... هزینه بشود ، می رود در بخش های مختلف و به هیچ عنوان هم پاسخی برای این هزینه کرد ( نه بصورت ارائه اسناد محرمانه ) بلکه بصورت سخت افزار قابل مشاهده و عملیاتی ( و نه تک نمونه های تولید شده ) وجود ندارد ؟؟ متاسفانه باید گفت این شیوه مدیریت غیرمتمرکز که ناشی از حوادث سالهای دفاع مقدس هست ( که میشود بصورت مصداقی در مورد آن صحبت کرد و قطعا خوشایند هم نخواهد بود ) نه تنها آینده مطلوبی ندارد ، بلکه تضیف کننده توان نظامی ما در یک درگیری در مقیاس گسترده هست . نمونه آن را هم می شود در رزمایش ارتش در جریان بحران قره باغ بخوبی مشاهده کرد ، جایی که نیروی زمینی بعنوان استخوان بندی سازمان رزمی ارتش ، همچنان در دهه 50 خورشیدی به سر می برد و نیروی هوایی به عنوان رکن پشتیبان آن ، بسیار پیرتر از سالهای دهه شصت و هفتاد شمسی ، ادامه مسیر میدهد .. به نظرم این روند ، نه مدیریت متعهدانه ، نه مدیریت دلسوزانه و نه مدیریت علمی و نه مدیریت براساس شرع و عقل هست .. متاسفانه یکی از مهمترین عوامل ادامه این روند ، مطالبه گر نبودن جامعه نسبت به این روند موازی کاری خانه خراب کُن هست که مدیران سطوح میانی و ارشد نیروهای مسلح را نسبت به وضعیت موجود غیر حساس کرده . این مساله نه تنها در خصوص ارتش ، بلکه در مورد سپاه هم مصداق دارد . تنها توسعه بخش موشکی سپاه هست که تا حدودی روند انتقاد به این دوستان را کمتر می کند ، در حالی مدیران این نیرو موظف هستند که پاسخ بدند ، چرا با وجود برنامه های اعلامی در حوزه هایی مثل هوانیروز و پهپادی برنامه های موازی را تعریف و بودجه محدود دفاعی را صرف آن می کنند . حتی اگر این این سرمایه گذاری از بودجه دفاعی هم نباشد ، باز هم این روند ، مسیر درستی نیست ، در حالی که اطلاع داریم ، در همه جای دنیا ، مفاهیمی مثل هم افزایی ، ایجاد فرماندهی مشترک ، عملیات مشترک و .... جزء مفاهیم مسلم و متعارف هر سازمان مسلح هست و ما هم در این حوزه ، استثناء نبوده و نیستیم ... پی نوشت : یک مقدار دیگر ادامه می دادم ، حساب ما با کرام الکاتبین بود !

مراحل آماده سازی ماک-آپ بمب اتمی تاکتیکی بی -61 بر روی جنگنده-بمب افکن F-4C فانتوم-2 https://www.aparat.com/v/pNJ1Z پی نوشت : 1- با تشکر از جناب @bds110 2- در ظاهر امر سخت افزار بی آزاری به نظر میرسد ولی وقتی پرتاب بشود ، جمعی را هلاک می کند !!!!!!!

بسم ا... این میراژها وقتی به ایران فرار کردند ، آویزگاه های حمل سلاح همراهشون نبود ، (حتی برای اضافه کردن مخزن سوخت خارجی ، از آویزگاه های اف-5 استفاده شد یعنی مخزن اف-5 و آویزگاه آن ) حتی گفته می شود همه بخش های هدایت آتش آن را یا برداشتند یا از بین بردند ، یعنی فقط هواپیما به ایران آمدند ، حالا با تمامی این ماجراها ، گفته شده که میتوند مارک-82 را حمل کند ، ولی این اتفاق چندان خارق العاده نیست .....

دلیل آن مشخص هست ، چون نه پول دارند و نه اعتقادی . اگر تصور میشود که مثلا نیروی هوایی آمریکا ، چیزی شبیه به جهاد خودکفایی ما ندارد ، یک اشتباه محض هست تا اینجا دوستان ما نشون دادند که هیچ اعتقادی به قدرت هوایی ندارند ( امروز 17 ابان 1400 و قبل از تحویل سوخو-30 های احتمالی ) و وقتی اعتقاد نداشته باشند ، پولی هم قرار نیست خرج بشود ! بدبینانه ترین و در عین حال منطقی ترین توجیه این هست ، جذب حداقل بودجه برای اینکه مدعی باشند ایران هنوز نیروی هوایی دارد ، در حالی که حتی خواجه حافظ شیرازی هم می دوند که این نیرو ، قابلیت دفع تهدید مرگباری که مرتب دارد وحشتناکتر میشود را ندارد ... هیچ تعارفی هم برای بیان این موضوع نداریم .

بسم ا... وقتی می فرمایید ، کار جزیره ای ، یعنی اصلا کاری انجام نشده ، چون به مرحله عمل درنیامده وانسجامی ندارد ، پس اصولا در چهارچوب یک برنامه قابل تامل و موثر قابل دسته بندی نیست پی ال -7 ها هیچ وقت در نیرو محبوب نبودند ، تا جایی که خدمه استفاده از همون سایدویندرهای قدیمی را ترجیح میدهند ( بخصوص برای اف-5 ) با توجه به اینکه میراژها هرگز مسلح دیده نشدند ، متاسفانه نمیشود این را تایید کرد و طبق قاعده " اگر ببینیم ، میشود باور کرد " به این موضوع نباید زیاد استناد کرد

چنگالهای تیز ققنوس برنامه تبدیل موشکهای هوابه هوای دوربرد فینیکس به گونه سطح به هوا موشک هوابه هوای دوربرد AIM-54 فینیکس برای 4 دهه متوالی ،جنگ افزار اصلی ناوگان جتهای برتری هوایی اف-14 تامکت نیروی دریایی ایالات متحده ( و هم اکنون نیروی هوایی ایران ) بشمار می رفت و می رود ، ولی کمتر کسی اطلاع دارد که نیروی دریایی ارتش آمریکا ، در مقطعی ، درصدد بود تا نسخه متفاوتی از این موشک مشهور را برای شلیک از روی شناورهای رزمی مستقر نماید. در واقع پروژه ناکام Sea Phoenix ضمن تبدیل موشک ، شامل نصب مجموعه کاملی از رادار هدایت آتش AWG-9 بر روی شناورهای رزمی بود که حتی تا مرحله شلیک آزمایشی نیز پیشرفت نمود . ابعاد غول آسای موشک دوربرد هوابه هوایی AIM-54A در مقایسه با خدمه حاضر در تصویر کاملا مشخص است مفهوم اولیه فینیکس دریاپایه ، در اواسط دهه هفتاد میلادی بعنوان جایگزینی مناسب برای نسخه های اولیه سامانه دفاع هوایی دریاپایه سی اسپارو ( نسخه ای از موشک هوابه هوای AIM-7) پیشنهاد گردید . درآن زمان ، فینیکس هواپایه ، به همراه اف-14 های نیروی دریایی در خط مقدم درگیری مستقر بودند و مجموعه سامانه کنترل آتش قدرتمند AWG-9 نیز در پشتیبانی این دو قرار می گرفت تا تهدید اصلی بر علیه ناوگروه های هواپیمابر یعنی موشکهای کروز ضد کشتی نیروی دریایی ارتش شوروی و بمب افکن های حامل آنها را خنثی نماید . آنتن و سامانه AWG-9 جنگنده اف-14 با این حال ، منشاء موشک فینیکس را می توان فراتر از برنامه ترکیبی اف-14 و آگ ناین دانست ، چرا که پیشتر ازاین ، برنامه AAM-N-10 نیروی دریایی و گونه طراحی شده برای نیروی هوایی یعنی موشک GAR-9 وجود داشت ،اما در نهایت دچار ناکامی گردید . بدین ترتیب ، به منظور پر کردن شکاف تهدید موشکهای کروز روسی ، یک برنامه طراحی جدید به منظور جایگزین نمودن این موشکها توسط شرکت هیوز به سال 1962 آغاز شد که نخستین موشک تولید شده در این برنامه در 8 سپتامبر 1966 از یکفروند هواگرد NA-3A اسکای واریور برفراز میدان تیر موشکی نیروی دریایی در اقیانوس آرام شلیک گردید که در نهایت امر با تبدیل شده به برنامه AIM-54A و ترکیب با پروژه اف-14 ، به سال 1974 عملیاتی شد . تست موشک فینیکس علیه یک هدف پرنده QF-4 سال 1983 اما در حالی که ترکیب اف-14 و فینیکس با پرواز از روی عرشه اوهواپیمابر قرار بود تا یک لایه محافظتی برای ناوگروه های هواپیمابر ایجاد کند ، برنامه سی فینیکس بر روی خود ناو نصب میشد تا یک حلقه دفاعی محکم ولی نزدیکتر اما همچنان دوربرد را در برابر هر گونه هواگرد یا موشک کروز مهاجم ایجاد نماید تا اگر موشکی از لایه اول ( تامکت- فینیکس ) عبور نمود ، بتوان از ناوگروه دفاع نمود . براساس برنامه طراحی شده ، نیروی دریایی می بایست بر روی هر ناو ، سه سامانه (پرتابگر) نصب می نمود تا پوشش 360 درجه برای شناور فراهم شود ،اما هرکدام از این پرتابگرها ، بطور مستقل قادر به عملیات بودند که شامل یک لانچر 12 تایی برای موشک فینیکس ، یک رادار AWG-9 بعلاوه کنترل ها و نمایشگرهای مختلف برای کار با آن بود . نخستین تست موشک فینیکس ، سال 1966 براساس طراحی اولیه ، تکنسین های نیروی دریایی و شرکت سازنده ، انتظار نداشتند که نصب سی فینیکس بر روی ابرحامل های هواپیمابر یا سایر شناورهای رزمی مشکلات زیادی ایجاد کند . براساس داده های شرکت هیوز که مسئولیت تولید رادار و موشک را بصورت توامان داشت ، چیزی در حدود 27 جزء از 29 جزء سامانه اصلی را می شد به کشتی اضافه کرد بدون اینکه نیازی به تغییرات زیاد داشته باشد . درواقع ، گونه دریایی فینیکس مزیتهای قابل توجهی از جمله توانایی درگیری با چندهدف بطور همزمان را در اختیار داشت . ازاین گذشته ، AWG-9 می توانست تا 24 هدف را بطور همزمان و بصورت اسکن در حالت جستجو کشف و شش هدف را براساس اولویت انتخاب و با آن درگیر شود . راست : لود سنگین تامکت ، شش تیر موشک فینیکس که گفته میشود در این آرایش ، مانور پذیری اف-14 تا حدودی کاهش می یافت چپ : لود استاندارد تامکت ( اف-14 جلویی ) ، 4 تیر فینیکس ، دو تیر اسپارو و دوتیر سایدویندر ( نیروی هوایی ایران ) بدین ترتیب ، در حالی که اف-14 تنها شش تیر فینیکس با خود حمل مینمود ( در سنگین ترین لود ممکن ) و 4 تیر موشک در حالت عادی ، نسخه دریاپایه بصورت بالقوه میتوانست با اهداف بیشتری وارد نبرد گردد .علاوه براین ، موشک AIM-54 حتی در حالت دریاپایه نیز عملکرد بسیار چشم گیری از خود نشان می داد . بدین معنی که موشک در حالت هواپایه ، با سرعتی در حدود 4.3 ماخ می توانست در یک برد 72.5 مایل دریایی با هدف درگیر شود ،و اگر چه در نسخه دریاپایه ، این مقدار کمتر می بود ،اما همچنان سلاح مرگباری بشمار می رفت . مراحل بارگذاری موشک RIM-7P در مقام مقایسه ، موشک AIM-7F اسپارو ، هواپرتاب ، بردی در حدود 38 مایل دریایی دارد که این رقم برای موشک RIM-7P سی اسپارو به 14 مایل می رسد . با این وجود ، علیرغم کاهش برد فینیکس دریاپایه ، بدلیل وزن سنگین 1000 پاوندی آن ، واضح بود که عملکرد بسیار بهتری از سی اسپارو به نمایش می گذاشت . در نبردهایی که در بردهای نزدیک بوقوع می پیوست ، فینیکس هواپرتاب از رادار فعال خود استفاده می کرد که این برای نسخه دریاپایه نیز صدق می نمود در حالی که گفته شده حداقل برد درگیری فینیکس دریاپایه چیزی در حدود 2 ناتیکال مایل می بود . مراحل بارگذاری موشک RIM-7P برنامه نهایی شده برای نصب ترکیب سی فینیکس و AWG-9 بر روی شناورهای رزمی چندان با نمونه هواپایه تفاوت نداشت ، اما قرار بود پس از تایید اولیه ، قابلیتهای بیشتری بدان اضافه گردد. در شکل نهایی شده طرح به سال 1977 ، قراربود تا به موشک فینیکس یک بوستر اضافه شود تا کاهش برد تا حدی جبران گردد که این احتمالاًهمان تغییراتی بود که هیوز می بایست انجام میداد . شلیک موشک RIM-7P در جریان تستهای صورت گرفته در مرکز آزمون های نیروی دریایی در چاینالیک کالیفرنیا ، گونه استاندارد سی فینیکس مسافت 13.5 مایلی را در 90 ثانیه طی نمود ، هر چند عملکرد موشک در حوزه هایی نظیر مرحله جداشدن از پرتابگر و جنبه های ایمنی آن مورد بررسی قرار نگرفت ،در حالی که بطور همزمان ، چهاردهمین نسخه مجموعه AWG-9 ویژه دریا نیز در حال تولید بود . پی نوشت : 1- ادامه دارد 2--استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

بسم ا... رزمایش آبان 1400 ارتش پی نوشت : قابلیتهای رزمی میراژهای نیروی هوایی همچنان در هاله ای از ابهام !!!!!!

گستراندن بالهای عقاب رونمایی از قابلیت حمل 5 تیر موشک پنهانکار JASSM بر روی جنگنده- بمب افکن F-15E استریک ایگل نیروی هوایی ارتش ایالات متحده به منظور افزایش قابلیتهای ضربتی پنهکار خود ، برای نخستین بار ، اقدام به تجهیز یکفروند جنگنده- بمب افکن F-15E استریک ایگل خود به موشکهای کروز هوابه سطح دورایستای ای جی ام-158 بعنوان بخشی از یک برنامه اثباتگر مفهومی در پایگاه هوایی اگلین نمود. اگر چه این روند هنوز در مراحل آزمایشی قرار دارد ، اما نیروی هوایی درصدد است تا بتدریج ناوگان ایگل های ضربتی خود را به این قابلیت مجهز نماید . اگر چه نیروی هوایی تا کنون بخشی از جزییات پروژه موسوم به Strike Rodeo را اعلام نموده ،اما تحلیلگران معتقدند که تجهیزناوگان اف-15 های نیروی هوایی به این مهمات جدید ، به صورتبندی های کوچک ایگل اجازه میدهد تا بخشی از ماموریتهای محوله به بمب افکن های سنگین را بر عهده گیرند ،در حالی که بطور همزمان ، برنامه مسلح سازی بمب افکن های بی-1 بی لنسر به تعداد بیشتری از این موشک ( اضافه شدن 12 مقر خارجی حمل مهمات کروز در کنار 24 مقر موجود در دهلیز داخلی این بمب افکن ) نیز در جریان است . با این حال ، براساس یکی از چند پیشنهاد مطرح شده در این برنامه ، نیروی هوایی می بایست صورتبندی های کوچک اف-15 را جایگزین اعزام یک بمب افکن حامل موشکهای فوق الذکر نماید . https://www.aparat.com/v/WSv3H به گفته یکی از سخنگویان نیروی هوایی ، این روش جدید ، اندازه و پیچیدگی حمله به اهداف فوق حفاظت شده را کاهش میدهد ،در حالی که خطرپذیری اجرای چنین ماموریتهایی در سراسر اسکادران های نیروی هوایی توزیع می شود . در عین حال ، این صورتبندی ها قابلیت دفاع از خود تا رسیدن به نقطه شلیک را با مسلح شدن به موشکهای هوابه هوا در اختیار خواهند داشت . دریچه و دهلیز داخلی بمب افکن بی -1 بی و گردونه حمل موشکهای کروز AGM-158 علیرغم جذابیت آشکارو پنهان این طرح ، تاکنون هیچ کدام از جتهای نیروی هوایی قابلیت حمل بیشتر از 2 تیر از موشک فوق را بدست نیاورده اند ، در نتیجه یک مطالعه اختصاصی برای بررسی امکان حمل تعداد بیشتری از این موشک توسط جنگنده های اف-15 کلید خورد . در همین راستا ، بررسی ها نشان داد که جنگنده- بمب افکن F-15E در پیکربندی استاندارد خود ، همزمان با نصب مخازن سوخت تطبیقی (CFT) امکان حمل تعداد بیشتری از این موشکها را در جایگاه های تسلیحاتی خود ندارد . با در نظر گرفتن این موضوع ، تکنسین های فنی پایگاه هوایی اگلین ، یک ابزار جدید را ابداع نمودند که به ایگل اجازه میدهد تا موشکهای JASSM را در بخش انتهایی جنگنده بارگیری نماید . این مساله باعث گردید تا دفتر برنامه ریزی نیروی هوایی به محض اطلاع از این روند ، بسرعت بودجه لازم برای آغاز برنامه فراهم آورده که این امر باعث شد تا تنها 5 ماه پس از ایده پردازی اولیه ، پروژه فوق کامل شود . سرهنگ مایک بنیتز ، رئیس ستاد تیپ هوایی ( وینگ ) پنجاه و سوم نیروی هوایی در این ارتباط ، سرهنگ مایک بنیتز ، رئیس ستاد تیپ هوایی ( وینگ ) پنجاه و سوم نیروی هوایی چنین معتقد است : " در واقع ، هیچ کسی به ما دستور نداد که دنبال چنین کاری برویم ، ولی حقیقت آن است که ما تشخیص دادیم و فرصت را مغتنم شمردیم و بطور طبیعی ، این ایده ، صورت عمل بخود گرفت . در ابتدای امر به این پروژه با نگاه های خاصی نگریسته می شد ، همه می خواستند ببینند که این کار در نهایت انجام میشود یا نه . بر همین اساس ، هیچکدام از تکنسین های درگیر ، عقب نشینی نکرد و درنهایت کار انجام شد . با توجه به این مساله ، این ایده ، یک تلاش نوآورانه برای اسکادران های نیروی هوایی با نتایج درخشان تاکتیکی و راهبردی است . این توانایی جدید پس از اجرایی شدن بر روی ناوگان موجود ، گزینه های جدیدی را در اختیار فرماندهان نظامی قرار میدهد تا با غافلگیری بیشتری ، اهداف را در درون خاک دشمن ، زیر ضربه قرار دهند . " بدین ترتیب ، با وجود آزمایشی بودن این ایده ، به نظر می رسد که بخشی از ناوگان ایگل های نیروی هوایی مسلح به JASSM در سالهای اخیر حملات غافلگیرانه ای را بر علیه عناصر تروریستی داعش بخصوص بر علیه ابوبکر بغدادی (اکتبر 2019) انجام داده است . درواقع ، مدت بسیار کوتاهی پس از انتشار خبر استقرار چند فروند جنگنده –بمب افکن اف-15 مسلح به JASSM در اردن که از مبداء پایگاه نیروی هوایی سلطنتی لیکن هیث اعزام شده بودند ، خبر حمله به اهدافی در داخل خاک سوریه ، به بیرون درز نمود . موشکهای کروز هوابه سطح پنهاکار ای جی ام-158 ای با بردی در حدود 330 مایل (531 کیلومتر ) و وزنی در حدود 2250 پاوند ( 1020 کیلوگرم ) در این سری حملات استفاده شدند که در نوع خود ، جالب به نظر می رسد . ولی در حالی که انتخاب موشکهای کروز پنهانکار گران قیمت برای چنین حملاتی چندان توجیه پذیر نیست ، اما برد قابل توجه این مهمات ، به اندازه کافی جتهای حامل این موشک را از برد موثر سامانه های دفاع هوایی موجود در منطقه هدف ( شامل روسیه ، سوریه و ترکیه ) دور نگاه خواهد داشت . در همین حال ، در سایر بخش ها ، خدمه استریک ایگل های نیروی هوایی در حال فراگیری تاکتیکهای جدیدی برای کاربرد JASSM برای درگیری های آینده هستند ، چنانکه اخبار درز کرده از داخل نیروی هوایی حاکی از آن است که خدمه نیروی هوایی آمریکا ، بشکل فشرده در حال آموزش شیوه حمله به اهداف دشمن با استفاده از JASSM در منطقه بالتیک که محل استقرار متراکمی از سامانه های رزمی ارتش روسیه هستند ، بوده تا چتر منع منطقه ای / ضد دسترسی روسها را خنثی نمایند . برهمین اساس ، در اوایل سال 2021 تصاویری جدید از یکفروند جنگنده –بمب افکن F-15E مسلح به موشکهای هوا به سطح AGM-185B یا بعبارت بهتر JASSM-ER به منظور تکمیل آزمایشات در میدان تیر وایت سندز نیومکزیکو مشاهده شد که در این مساله را وارد مرحله جدیدی نمود . این مهمات جدید که در سال 2014 وارد خدمت شد ، از ابتدا تنها بر روی بمب افکن های بی -1بی قابل استفاده بود ولی تطبیق این موشک با ایگل در سال 2018 و رساندن آن به قابلیت عملیاتی کامل در سال 2021 نشان از مرحله ای جدید در حملات هوایی به نظر می رسد . مضاف براین ، خانواده موشکهای JASSM امروز طیف متنوعی از ماموریتها شامل ضد کشتی ، ضد کشتی برد بلند ( LRASM) در گونه AGM-158C نیز به جای موشکهای بازنشسته شده AGM-86C/D را برعهده دارد ، در حالی که ناوگان بمب افکن های بی-52 نیروی هوایی نیز بتدریج مهمات JASSM را جایزیگن موشکهای کروز CALCM نموده اند . راست : نمای پشتی جنگنده F-15E استریک ایگل مجهز به مخازن سوخت تطبیقی و پایلون های ویژه حمل AGM-158 چپ : رونمایی از ایگل مسلح به 5 تیر AGM-158 بیست و یکم ماه مه 2021 علاوه بر این ، در آینده نیروی هوایی وجتهای F-15E به احتمال بسیار زیاد یک نسخه دوربردتر از JASSM را با شناسه ای جی ام-158 دی (JASSM-XR) دریافت خواهند نمود که میتواند اهدافی را در فاصله 1000 مایلی ( 1609 کیلومتر ) مورد اصابت قرار دهد . در مجموع ، ظهور تسلیحات گونه JASSM در زمان بسیار مناسبی صورت گرفته ، زیرا پیکربندی اف-15 از اطمینان پذیری رزمی قابل توجه و همچنین معماری قابل انعطاف برای بروزسانی های جدید برخوردار است تا جایی از هم اکنون ، گونه EX کاندیدای حمل 5 تیر JASSM نیز هست . در نتیجه ، با توجه به این که پروژه Strike Rodeo به ایگل اجازه می دهد تا پنج تیر ازاین جنگ افزار را با خود حمل کند ، دلیل دیگری برای حفظ این پیکربندی رزمی برای سالهای متمادی به منظور اجرای حملات دوربرد قابل ذکر به نظر نمیرسد . پی نوشت : 1- بن پایه 2-استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند./

قابلیت تحرک یا قدرت آتش / حفاظت ، مساله این است !!!! زره پوش سنگین T-35 A ، سال 1936 ، مرکز آموزش زرهی ، خارکف زره پوش سبک BT-7 سری 2 ، استتار زمستانی ، زمستان 1939 جنگ زمستانی اتحاد شوروی - فنلاند ، در ماه های منتهی به آغاز جنگ دوم جهانی، یکی از ناشناخته ترین درگیریهای نظامی و در عین حال یکی از عبرت آموزترین مخاصمات در اروپا بشمار می آید . این جنگ ، از جهات گوناگون ، مورد بررسی کارشناسان نظامی قرار گرفت . از یک سو ، بیلان ارتش سرخ ، این تصور را در میان افسران OKW ، بوجود آورد که هسته اصلی رهبری نظامی روسها ، توانایی چندانی در طرح ریزی و اجرای عملیات نظامی ندارد . از سویی دیگر ، همین تصوردر ذهن ژنرال تیموشنکو ( بعنوان رهبر عملیات نظامی علیه فنلاند ) ، البته به شکل محدودتر بوجود آمد و همین مساله ، وی را وادار نمود تا تغییرات گسترده ای در ارتش و بویژه نیروی زمینی بوجود آورد . بنابراین ، با توجه به تجارب بدست آمده در جنگ زمستانی ، خط تولید زره پوش های سبک به نفع تولید زره پوش های سنگین تغییر یافت. اما تانکهای جدید ، بواسطه عجله ستاد ارتش برای دراختیارگرفتن سریع تجهیزات ، از قدرت تحرک چندانی برخوردار نبودند . اما بدلیل قدرت آتش بالا و سطح حفاظت مناسب ، قادر بود تا با حفظ قابلیت اجرای عملیات رزمی در زمستان ، خطوط دفاعی دشمن را درهم شکنند . با این حال ، شکست ارتش فرانسه در سال 1940 و نقش زره پوش های سبک آلمانی در پیشروی سریع به داخل خاک فرانسه ، موجب شد تا ستاد کل ارتش سرخ ، مجددا" بر تولید زره پوش های سبک تاکید نماید . پی نوشت : 1--استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .