بسم ا... ویدئوی تحویل سامانه های جدید رزمی به نیروی زمینی سپاه https://www.aparat.com/v/xFBPh

پوتین و تسلیحات تغییر دهنده جریان بازی فرضیه : جنگ افزارهای هایپرسونیک سُرشی باسرعت بیش از 20 ماخ مسلح به سرجنگی حرارتی / هسته ای جدید روسی ، به تقریب هیچ سد دفاعی را در برابر خود نخواهند داشت . در ابتدای ماه مارس 2018 ، ولادیمیر پوتین بر خلاف رویه معمول معرفی تسلیحات جدید در روسیه ، شخصا" در مراسم معرفی یک جنگ افزار جدید هایپرسونیک سُرشی شرکت نمود و به گفته وی ، ورود این سلاح به سازمان رزمی ارتش روسیه ، انقلابی را در قابلیتهای رزمی این کشور ، در دوسطح تاکتیکی و راهبردی ، ایجاد خواهد نمود . این سلاح جدید که "آوانگارد" (پیشرو) نامیده شده بود ، از ابتدا در قالب یک سامانه تسلیحاتی راهبردی طراحی گردید که می بایست کلاهک جنگی حرارتی / هسته ای خود را با سرعتی فراصوت ، به هر نقطه از کره زمین ، حمل نماید . این کلاهک فراصوت که بر روی یک حامل با شناسه UR-100 قابل استفاده است ، پس از خروج از اتمسفر، قابلیت هدایت به سوی هدف با سرعتی نزدیک به 20 ماخ را خواهد داشت که ضمن اینکه رهگیری و انهدام آن را به تقریب به یک امر غیر ممکن تبدیل خواهد کرد ، پتانسیل استفاده از انرژی جنبشی در لحظه برخورد به هدف را بدان خواهد داد که صرفا" استفاده از این قابلیت ، میتواند حداقل موجبات انهدام چند بلوک شهری را فراهم کند . علاوه براین ، وجود ویژگی "سُرش " (glide) در این کلاهک ، ضمن آنکه مانورپذیری و طبعا" بقاء آن را افزایش میدهد ، برد افزون تری را بدان خواهد داده و این برای چندمگاتن سرجنگی حرارتی / هسته ای آوانگارد ، فرصتی را فراهم خواهد نمود تا هدف را بخوبی در تیررس خود قرار داده و منهدم نماید . رییس جمهوری روسیه ، در زمان رونمایی از این دستاورد نظامی جدید ، اعلام نمود که آوانگارد ، بدلیل دقت بسیار بالا ، به مانند یک شهاب سنگ و گلوله آتشین دقیق میتواند هر هدفی را در هر نقطه از جهان در بردی فرای تصورات موجود ، زیرآتش خود قرار دهد . درفوریه 2019 نیز ، پوتین مجددا" قابلیتهای این سلاح جدید را مورد تمجید قرارداد و ادعا نمود که آوانگارد ، یه یک سلاح تغییر دهنده جریان بازی تبدیل خواهد شد . درجریان مصاحبه ولادیمیر سونگورکین با رییس جمهور روسیه ، وی از پوتین سئوال نمود که " آقای رییس جمهور ، شما ،آوانگارد را با اولین ماهواره ارسال شده به فضا توسط انسان ، مقایسه کردید " آیا به نظر نمی رسد که این مقایسه ، بیش از حد مورد نیاز ، مبالغه آمیز است ؟؟ چرا که این دو تفاوت بسیاری با هم دارند ، به چه علت از این تحلیل استفاده کردید ؟؟ پویتن در پاسخ چنین گفت که :" این سیستم ، بدلیل تطبیق شرایط فعلی روسیه با وضعیت اتحاد شوروی در زمان ارسال اولین ماهواره ساخته دست بشر به فضا ، به منظور تلاشی برای حفظ امنیت ملی ، کاملا قابل مقایسه است . ارسال اولین ماهواره اتحاد شوروی به فضا ، در آن زمان ، معرف توانایی شوروی در تولید موشکهای بالستیک قاره پیما مسلح به کلاهکهای هسته ای و ارسال سیگنال به دشمن در وجود قابلیت انهدام اهداف مشخص در قلمرو وی ، محسوب میشد . درواقع ، این شلیک ، مقدمه برنامه تولید انبوه موشکهای بالستیک قاره پیما بود ، هرچند صنعت موشکی شوروی ، پیش ازاین ، مراحل توسعه خود را می گذراند ، اما جرقه اصلی این روند ، از همین رویداد زده شد و این به معنای تولد شاخه موشکهای بالستیک در ارتش سرخ بود . اما دوستان آمریکایی ما ، برای مقابله با این قابلیت ، توسعه سامانه های دفاع ضد بالستیک خود را در پیش گرفتند ، در نتیجه ، ما مجبور بودیم تا یک پاسخ نامتقارن ، کافی و جدی را ارائه کنیم ، اما این پاسخ دقیقا چه ماهیتی داشت ؟ بطور طبیعی ، طراحی مفهومی و سپس تولید سامانه آوانگارد ، پاسخ روسیه به سامانه دفاع ضد بالستیک بلوک غرب بود . حامل سُرشی با سرعت 20 ماخ در داخل لایه های جو به بسوی هدف حرکت میکند که تصور این فرآیند در گذشته بسیار مشکل بود . در نتیجه ، بلحاظ ایجاد پتانسیل دفاعی ، معرفی آوانگارد ، بطور دقیق معادل ارسال نخستین ماهواره به فضا و به برجستگی آن خواهد بود . به همین دلیل است که ما امروز درباره یک سلاح راهبردی بالستیک صحبت می کنیم . حال سئوال اینجاست که حامل کلاهک ، یک حامل جدید است ؟؟ پاسخ بطور قطع مثبت خواهد بود ، چرا که حامل مورد نظر ، یک پیشرفت مطلق در حوزه های فناوری و مواد بحساب می آید . براساس اطلاعات موجود ، بخش های قابل توجهی ازاین موشک در زمان شلیک بسوی هدف ، تا 3000 درجه سانتی گراد ، گرم خواهد شد ،آیا پیش ازاین ، چنین فناوری برای موشکهای بالستیک ، قابل تصور بود ؟ در مقایسه، سطح خورشید ، تا 6000 درجه حرارت تولید میکند و وقتی ما از حرارت 3000 درجه ای صحبت می کنیم ، قطعا" موشک مد نظر ، پوششی نظیر لایه محافظ بستنی شکلاتی دربر ندارد . فناوری روسی ، بدنه موشک با لایه ای از پلاسما قابل پوشش داده ، بطوری که در زمان شلیک ، حرارت بخش بیرونی به 1900 تا2000درجه می رسد و در همان زمان، قابلیت کنترل موشک برای اپراتور وجود دارد . در آخرین تست این موشک ، کاربر از عبارت " پیام تایید شد" استفاده کرد که به معنای اصابت دقیق کلاهک به نقطه از قبل تعیین شده بود . در حال حاضر ، مدرسه مهندسی و علوم روسیه ، موفقیتهای قابل توجهی را در بخش دفاعی کسب کرده اند واین کاملا فوق العاده است . بنابراین ، مقایسه آن با پرتاب اسپوتنیک ، کاملا به جا و مناسب به نظر می رسد . پی نوشت : 1- متن یک سیگنال مشخص را در اختیار خواننده می گذارد ، کشوری که رشد و توسعه متوازن نظامی را در دستور کار خود قرار دهد ، می تواند در حوزه تبلیغات و جنگ روانی ، به اصطلاح نظامی ، "دور تک" را مرتب حفظ کرده و استمرار دهد ، و این جدا از جنبه سخت افزاری قضیه بشمارمی رود و این درس عبرت بزرگی برای ما است ، چرا که روسها صرف نظراز قابلیت نامتعارف آوانکارد ، حساب ویژه ای بر روی اینسلاح برای استفاده در صحنه های رزمی متعارف باز کردند . بن پایه صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

قائم 114 راست : غلاف راکت انداز هایدار 70 وسط : ریل پرتاب هل فایر چپ : ریل پرتاب روی بالگرد ترابری سپاه عجالتا از روی عکس ،تنها کاری که شده ، بهبود پایلون راکت انداز هایدار 70 بوده !!!!!!! حالا اینکه چرا پایلون این موشک را بصورت عادی روی بخش انتهایی بالچه کبری آمریکایی نصب نکردند ، باید خودشون علت را بیان کنند !!!

رونمایی سپاه پاسداران از نسخه زمین‌پایه موشک الماس

https://www.globalsecurity.org/military/systems/aircraft/utap-22.htm

بسم ا... داده نمای بدون سرنشین رزمی تارانیس پی نوشت : برای مشاهده در ابعاد واقعی ، روی عکس کلیک کنید ....

اف-20 تایگرشارک

بسم ا.... مرکاوا مارک-4 Walk Around بخش یکم پی نوشت : ادامه دارد ......... برای مشاهده تصاویر در ابعاد واقعی ، روی آنها کلیک کنید

بسم ا.... مرکز اطلاعات فنی نیروی هوایی پس از آغاز جنگ در حوزه اقیانوس آرام ، یکی از مهمترین ماموریتهای ارتش های درگیر ، بویژه ایالات متحده ، بررسی توانایی ها و فناوری نظامی ارتش های طرف مقابل بشمار می رفت .در همین راستا ، آمریکایی ها در ساختار تشکیلاتی هر یک از چهارنیروی خود ، یعنی ، نیروی زمینی ، هوایی ، دریایی و سپاه تفنگداران ، واحدی را تحت عنوان " مرکز اطلاعات فنی" ایجاد نمودند که یک شاخه آن در نیروی هوایی این ارتش بوجود آمد . این شاخه ، تحت عنوان " مرکز اطلاعات فنی نیروی هوایی " ماموریت پیدا نمود تا آخرین فناوریهای موجود در نیروی هوایی سلطنتی ژاپن را جمع آوری و بررسی نموده و راه کارهای مقابله با آن را بیابد . این مرکز در یکی از مهمترین ماموریتهای خود ، با جمع آوری پرنده های ساقط شده یا به غنیمت در آمده ژاپنی ( در اینجا جنگنده میتسوبیشی ، زیرو ) ، آنها را مورد آنالیز قرار می داد و نتایج حاصله را به فرماندهی نیرو ، گزارش می نمود . به تبع ارتش ایالات متحده ، چنین واحدهایی در نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا و استرالیا نیز پدید آمد . در سوم ژوئن سال 1942 ، پس از حملات ژاپنی ها به پرل هاربر ، ستوان سوم تایادوشی کودا ، بعلت صدمات بیش از حد وارد آمده به پرنده و آسیب های ناشی از برخورد ترکش های توپخانه ضد هوایی ، مجبور به فرود در یک جزیره نزدیک به پرل هاربر گردید و و در همان جا کشته شد . این پرنده ، یعنی جنگنده میتسوبیشی ، زیرو مارک 21 ، توسط تیم های شناسایی نیروی دریایی کشف و پس از تعمیرات اولیه ، برای بررسی به مرکز اطلاعات فنی نیروی هوایی ارجاع داده شد .

بُرشی از روند توسعه سازمان رزم واحدهای تفنگدار دریایی ناخدا هوشنگ صمدی در کتاب خاطرات خود بنام "تکاوران نیروی دریایی در خرمشهر می نویسد: سال 1357 باید آمادگی پیدا می کردیم که به عنوان تک یگان سازمانی در ارتش پرچم مخصوص داشته باشیم. پرچم را باید از دست شاه می گرفتیم. بنابر این برای مراسم دریافت پرچم از هر لحاظ باید آمادگی پیدا می کردیم. پرسنل باید به لحاظ آموزش های نظامی، عملیات نمایشی، وضع ظاهری و آراستگی و هماهنگی های لازم برای رژه در مقابل پهلوی دوم آماده می شدند. پرچم تکاوران را ناخدا فیوزی از دست وی دریافت کرد. او پس از دیدن سان به اتاق توجیه (بریفینگ) آمد. دریاسالار حبیب اللهی فرمانده نیروی دریایی و معاونین نیرو هم همراه وی بودند.ما در دفتر فرماندهی گردان تکاوران یک برد بزرگ داشتیم که روی آن نقشه ده سال آینده خودمان را ترسیم کرده بودیم. بر اساس آن نقشه قرار بود تا سال 1366 و ظرف ده سال، تکاوران را از یک گردان به سه لشگر افزایش بدهیم. در این مدت باید در همه پایگاه های نیروی دریایی در بوشهر، خرمشهر، چاه بهار، بندرعباس و حتی عسلویه و جزایر ایران در خلیج فارس تکاور مستقر می کردیم. مسئول تشریح برنامه ده ساله به پهلوی دوم هم من بودم. من به عنوان فرمانده گردان تکاوران دریایی، شروع کردم به گزارش دادن و تشریح برنامه ده ساله خودمان. حدود دو ساعت حرف زدم و درباره برنامه های روزانه، کوتاه مدت و بلندمدت گردان تکاوران برای او و همراهانش صحبت کردم و گزارش دادم. در این مدت پهلوی دوم ایستاده بود و به دقت به گزارش های من گوش می داد. صحبت هایم که تمام شد، وی گفت: "آقای ناخدا چرا ده سال؟ برای بعد از مرگ من می خواهید؟". دستپاچه شدم. گفتم: "خدا نکند قربان!!!!! شاه گفت: "بکنیدش پنج سال. پنج سال دیگر به همان جا برسیم". - اطاعت می کنم قربان! فرمانده نیروی دریایی هم احترام نظامی به جا آورد و گفت: "اطاعت می شود قربان" شاه بازدیدی کرد و سوار هلی کوپتر شد و رفت. تا شاه رفت، تیمسار حبیب اللهی همراه معاونانش آمدند به دفتر من و گفت: "این برد را می کنید پنج سال". جانشین نیرو که جزء همراهان بود گفت: "تیمسار کار مشکلی نیست. می خواهیم سالی هزار نفر بگیریم، از این به بعد دو هزار نفر می گیریم. در سال می خواهیم دویست تن تجهیزات بگیریم، چهارصد تن می گیریم. می شود پنج سال". تیمسار حبیب اللهی گفت: "هر کاری می خواهید بکنید. همین جا می مانید، کارها را می کنید و تحویل ناخدا می دهید و بعد برمی گردید تهران". در کمتر از 48 ساعت بُرد ده ساله را به پنج ساله تبدیل کردند. بر اساس برنامه ریزی جدید قرار شد تا سال 1362 ایران سه لشگر تکاور داشته باشد. البته کمی بعد و با شروع انقلاب اسلامی در ایران، همه برنامه ها متوقف شد و آن طرح رویایی ناتمام ماند ....

بسم ا.. داده نمای بیرقدار پی نوشت : برای اندازه بزرگتر ، روی عکس کلیک کنید

لطف دارید احتمالا اگر کشور خریدار ، با خرید سوخو-35 ، قصد داشته باشد جنبه چند ماموریته (با تمرکز بر نقش رهگیری / دفاع هوایی ) را برای این نمونه در نظر بگیرد ، احتمالا ( و نه بطور یقین ) بشود این مساله را برای این هواگرد محتمل دانست .

سلام مجدد - اطلاع دارم ، محبت دارید . صرفا" برای اینکه معتقدم برداشتهای ناصوابی ، یکسری دارند . برای همین اصرار دارم فقط نام کاربری را بدون پیشوند یا پسوند بفرمایید . متشکرم والا برداشت من این هست که علیرغم وجود قابلیت حملات هوا به زمین در سوخو-35 ، نقش اصلی این هواگرد رزمی در نیروی هوایی روسیه ، بیشتر جنگنده- رهگیر هست تا یک هواگرد تخصصی چند ماموریته ... برای نقشهای چند ماموریته روسها ، سوخو-30 را در اختیار دارند و کما اینکه ماموریتهای تاکتیکی (ضربتی / نفوذی ) را بر عهده سوخو-34 ها گذاشتند . به همین دلیل کاربرد این سامانه برای سوخو-35 یک مقداری عجیب باید باشد ولی غیر معمول نیست .

اف-4 و آرایش تسلیحاتی کلاسیک (ماوریک AGM-65)

سلام علیکم . وقت بخیر - محبت بفرمایید بنده را فقط با همون نام کاربری مورد خطاب قرار بدید . این شکلی راحت تر صحبت می شود کرد . ممنون در خصوص MER یا Multiple Ejector Rackتنها چیزی را که از آن مطلع هستم ، کاربرد MBD3-U6-68 هست برای طیف متنوعی از جتهای روسی و احتمالا نسخه های برگرفته چینی آن شامل میگ-27 / سوخو-17/22 ، سوخو-24 ، سوخو-25 ، سوخو-27 ، سوخو-30 و سوخو34 (تصویر بالا ) وزن این ابزار چیزی درحدود 140 کیلوگرم هست ، درازای آن 3737 م.م و با عرض 610 م.م که اگر بطور خاص آن را بررسی کنیم : این تصویر سوخو-30 ام کا آی نیروی هوایی هند هست که به این سامانه مجهز شده این هم (درصورتی که تصویر را دستکاری نکرده باشند ) مربوط هست به جی-16 نیروی هوایی چین

بسم ا... داده نمای سوخو-35 پی نوشت : برای اندازه بزرگتر ، کلیک کنید ...

پوکه گیر ak-47 ایرانی

پروتکل شبح !!! ماموریت غیر ممکن !!! آیا جنگنده J-10C قابلیت جایگزینی ناوگان جنگنده –رهگیرهای سنگین اف-14 نیروی هوایی ایران را خواهد داشت ؟! نیروی هوایی ایران بیشتر از 45 سال است که بعنوان دومین و اکنون تنها کاربر جتهای سنگین اف-14 تامکت محسوب میشود که در دهه 70 میلادی عمدتاً برای خنثی نمودن تهدیدات اتحاد شووری و ایجاد برتری هوایی در برابر تهدید نیروی هوایی عراق نزدیک به 79 فروند از آن را دریافت نمود . در واقع ، تامکت سنگین ترین و گرانترین جنگنده زمان خود بشمار می رفت که علیرغم وجود جتهایی سبک تر و ارزان تری نظیر اف-5 ، اف-16 و اف-15 در اختیار ارتش ایران قرارگرفت . بدین ترتیب IIAF تنها مشتری خارجی این جنگنده بشمار می رفت که بدلیل مساحت قابل توجه ایران ، تامکت را در حالی که به حسگرهای پیشرفته و مهمات دوربرد مناسب در زمان خود ، مسلح شده بود ، خریداری نمود و صحت این انتخاب نیز سالهای بعد و در جریان جنگ شدید با عراق و ثبت نزدیک به 160 شکار و همچنین آمارهای غیر قابل تصوری نظیر سه شکار در یک روز توسط یک جنگنده را در تاریخ هوانوردی نظامی از خود برجای گذاشت . با این حال ، گزارش های مختلفی در دست است که نشان میدهد ایران همچنان در حال بررسی های کارشناسی در خصوص جنگنده های جدید برای نیروی هوایی است و در این میان ، برخی معتقدند که جنگنده نسل ++4 جی-10سی کاندیدای اصلی برای بازسازی توان هوایی این نیرو بشمار می رود . به اعتقاد کارشناسان نظامی ، این انتخاب برای نیروی هوایی ایران ، در مقایسه با طرح های روسی ، انتخاب منطقی تری خواهد بود ، چرا که در درجه نخست ، تعداد قابل توجهی از آن تا کنون از خطوط تولید خارج شده ( بیشتر از 200 فروند در سه سال ) که این به معنای کارآمدی روند تولید است . علاوه بر این ، تجهیز این جنگنده چینی به سامانه های الکترونیک پیشرفته و همچنین مهمات هوا به هوای دوربردی نظیر PL-15 نیز مزید بر علت انتخاب آن به نظر می رسد . اما بر خلاف انتظارها ، در حالی که تحریم نظامی سازمان ملل در اکتبر 2020 منقضی گردید ، هیچ اتفاق مشخصی در این خصوص رخ نداد و این به معنای زیرسئوال رفتن توانایی مالی ایران برای خرید این جنگنده چینی است تا جایی که حتی خرید یک اسکادران ( 32 فروند ) نیز بسیار سخت به نظر می رسد . اما با وجود این روند ، انتظار می رود با بهبود وضعیت اقتصادی ایران در سالهای آینده ، خرید این نمونه به واقعیت نزدیکتر گردد . اما در صورتی که جی-10 سی وارد سازمان رزم نیروی هوایی ایران گردد ، سئوالات بسیار زیادی در خصوص اینکه توانمندی کدام یک از این دو جنگنده ( تامکت یا فایربرد ) بیشتر خواهد بود ، ایجاد می گردد . جت رهگیر اف-14 گرچه بلحاظ فناوری مورد استفاده ، متعلق به دهه هفتاد میلادی است ، اما اطلاعات جسته و گریخته ای از بهینه سازی های بومی صورت گرفته بر روی آن و همچنین تسلیح این جنگنده به مهمات بومی ( فکور-90) به گوش می رسد . در مقابل ، جی-10سی بعنوان یک جنگنده سبک وزن کم هزینه ، عمدتاً بصورت مکمل در کنار جتهای سنگین تری نظیر جی-20 و جی-16 می بایست وارد عمل گردد . در نتیجه اختلاف محدوده وزنی این دو جنگنده بدلیل استفاده از ترکیب دو و تک موتوره و همچین تفاوت قابل ملاحضه در میزان حمل سوخت و سامانه های الکترونیک و راداری شبهاتی را بوجود می آورد . از یک نظر ، اف-14 یکی از بزرگترین رادارهای هوابرد نصب شده بر روی یک جنگنده را در اختیار دارد که برخی معتقدند که این رادارها با توجه به قابلیتهای بومی ایران ، در این کشور مورد بهینه سازی قرار گرفته اند . با این حال گفته شده که آگاهی موقعیتی فراهم شده توسط رادار جی-10سی علیرغم کوچکتر و سبک تر بودن تا حدودی به سامانه های نصب شده روی تامکت شباهت دارد . برخی ناظران معتقدند که قابلیت اسکن رادار نصب شده بر روی جی-10سی ، از سرعت بیشتری برخوردار بوده ، اهداف بیشتری را می تواند ردیابی کند . علاوه بر این ، جنگنده چینی نه تنها از حسگرهای پیشرفته تری برخوردار است ، بلکه بدلیل اندازه کوچکتر بدنه ، پوشش احتمالی رادارگریزی می توانند برای جتهای مهاجم ، دردسر بیشتری تولید نمایند . این مساله باعث می شود تا بقاپذیری جت چینی افزون تر گردد و این در کنار نسبت رانش به وزن بالاتر جی-10 قدرت مانورپذیری بهتری را برای آن فراهم نماید. این مساله ، عمدتا در ارتفاعات بالاتر برای خدمه جی-10 یک مزیت بسیر عمده خواهد بود . به اعتقاد این کارشناسان ، تامکت بدلیل جثه بزرگ ، قابلیت مانور محدودی را به نمایش می گذارد ، گرچه بالهای متحرک آن ، قابلیت چرخش قابل توجهی را بدان داده است . در حوزه تسلیحات نظامی ، جنگنده اف-14 در حال حاضر با اختلاف نسبی ، دوربردترین موشک عملیاتی در آسیای جنوب غربی را در اختیار دارد که اگر نسخه داخلی آن نیز عملیاتی شده ، فرض شود می توان از آن برای هواگردهای تهاجمی سنگین و جتهای سبک تر ( نظیر آنچه که بر علیه جنگنده های عراقی کاربرد پیدا نمود ) استفاده کرد . بدین ترتیب ، درصورت ورود احتمالی PL-15 به نیروی هوایی ایران ، بدلیل ماهیت پیچیده آن و استفاده از فناوری جدید تر و اینکه از فینیکس سبک تر خواهد بود می تواند گزینه ای جذاب برای مسلح نمودن سایر جنگنده های ایرانی نیز باشد . علاوه براین ، قابیلت ذاتی جی-10سی در به اشتراک گذاری داده ها با یگانهای حاضر در صحنه نبرد ، تفاوت قابل ملاحضه ای را با وضعیت فعلی تامکتهای ایرانی برای استفاده موثر از موشکهای محمول بوجود می آورد . صرف نظر از مهمات هوا به هوا ، جی-10سی در نقش ضربتی و بر روی کاغذ ، برتری مشخصی را به نمایش می گذارد . این جنگنده درصورت مسلح شدن به موشکهای کروز YJ-91 نقش تهاجمی تری را نسبت به اف-14 نشان میدهد در حالی که تامکتهای نیروی هوایی ایران تا این لحظه قابلیت حمل مهمات آهنی سقوط آزاد را در اختیار دارند و در این حوزه ، جی-10سی می تواند گزینه به طورنسبی بهتری باشد . علاوه براین ، در حالی که جی-10سی به موشکهای کوتاهبرد PL-10 سایت نصب شده بر روی کلاه پروازی خلبان مجهز است ، تامکتهای ایرانی بر روی کاغذ تنها به موشکهای قدیمی AIM-9 مسلح هستند و این مزیت قابل توجه محصول چینی است . اما از سوی دیگر ، تامکتهای ایرانی در حوزه کاراکترهای پروازی ، نظیر برد بیشتر و پایایی پرواز افزون تر که از مزیتهای جتهای سنگین است ، از جی -10سی در رده بالاتری قرار می گیرند ، هر چند این مساله بطور خودکار ، به معنای افزایش هزینه های تعمیر و نگهداری خواهد بود و در زمان نبرد ، این بدان معناست که به ازای هر ساعت پرواز ، اف-14 ها می بایست مدت زمان بیشتری را بر روی زمین جهت طی نمودن فرآیندهای تعمیر و نگهداری سپری نمایند . مضاف براین ، پیشرانه های تی اف-30 تامکت نیز با وجود پشتیبانی خارق العاده نیروی هوایی ایران ، همچنان یکی از مشکلات قابل توجه بشمارمی آیند تا جایی که همین عامل باعث گردید تا نیروی دریایی ایالات متحده در نهایت موتورهای اف-110 را جایگزین آن نماید در حالی که پیشرانه WS-10B جنگنده چینی ، چنین مساله ای را تا کنون از خود نشان نداده است . ولی در مجموع ، حضور جی-10سی در کنار اف-14 های ایرانی ، بخوبی می تواند توان رزم نیروی هوایی ایران را افزون کند ، که این بسته به ماهیت ارتقاء صورت گرفته بر روی اف-14 هاست ، هر چند همچنان بحث هزینه های تعمیر و نگهداری مطرح و پراهمیت به نظر می رسد . از یک طرف سامانه های الکترونیک پیشرفته چینی و رادار AESA آن مزیت عمده ای را بوجود می آورد و از سوی دیگر ، تامکتها بدلیل در اختیار داشتن کاراکترهای یک جنگنده سنگین ، برای ایفای نقش های خاص از جمله اجرای گشت رزمی هوایی (MIG CAP) / اسکورت سوخترسان ها و ای وکس های احتمالی مناسب خواهند بود . با توجه به اینکه بسیار بعید است که ایران تامکتهای خود را بازنشسته کند ، احتمالا جی-10سی برای کاهش فشار بر روی اسکادرانهای اف-5 و ( در یک فرآیند بسیار بعید .م ) جانشین اف-4 های این نیرو گردد . بنابراین ، اگر خرید جی-10سی رخ دهد ، قرارگرفتن آنها در کنار تامکتهای عملیاتی ، بخش دفاع هوایی نیروی هوایی ارتش ایران را تا حدودی از وضعیت فعلی نجات خواهد داد . پی نوشت : 1- بن پایه 2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند./ مترجم و نویسنده : MR9

بسم ا... توپ کالیبر 30 م.م 9A1-4071K که در نسخه آزمایشی تی-50 مورد استفاده قرار گرفت ولی اینکه در نمونه اصلی استفاده شده اطلاعاتی پیدا نشد تا الان .....

بسم ا.. داده نمای سوخو-57 فلون

بسم ا... ویدئویی از مراحل تولید و تست جنگنده آب نشین سی دارت https://www.aparat.com/v/OJtkW

شاهین و پرنده سیاه در اواخر دهه شصت میلادی و قبل از ظهور برنامه مشهور AIM-54 فینیکس ، نیروی هوایی ارتش ایالات متحده ، برنامه جالبی را برای مسلح کردن گونه خاصی از پرنده شناسایی برد بلند اس.آر-71 دنبال می نمود تا بتواند برتری هوایی کاملی را نسبت به جنگنده سریع السیر در حال ظهور روسی در اختیار بگیرد . این برنامه که ترکیبی از هواگرد آزمایشی YF-12A و موشک AIM-47 شاهین بود ، در دستور کار قرار گرفت تا مقصود حاصل آید . براساس اسناد منتشره ، در جریان آزمایشات انجام شده ، حداقل از 7 آزمایش شلیک موشک فالکن از روی YF-12A ، پنج آزمایش با موفقیت روبرو گشت . نیروی هوایی درصدد بود تا پس از موفقیت آمیز بودن آزمایشات ، تمامی موشکهای هوا به هوای تولیدی را به سرجنگی هسته ای مسلح نماید که این امر نهایتاً منجر به تولید افسانه های بسیاری در اتحاد شوروی ، مبنی بر مسلح شدن نسل بعدی موشکهای هوا به هوای دوربرد آمریکایی ( AIM-54) به سرجنگی اتمی گردید.

macross fighter jet

عمداً این نمودار قرار داده شده ... اگر دقت کرده باشید ، پست فرماندهی مرکزی پدافند هوایی بطور مستقیم با 7 مرکز مرتبط هست که در سمت راست نمودار حوزه غیر نظامی و درسمت چپ نیروی زمینی . نکته با اهمیت این نمودار ، پایین سمت چپ هست که پست کنترل تاکتیکی نیروی هوایی را از یک سمت به هواگردهای پیش اخطار هوابرد و از یک سمت دیگر به جنگنده های نیروی هوایی متصل می کند . حالا یک لحظه این دوتا ساختار را از این نمودار حذف کنید ، چه فاجعه ای رخ می دهد ؟؟؟ جز این هست که وقتی تمام تمرکز شما روی شبکه پدافند زمین پایه وقتی قرار دارد ، بخشی از میدان دید برای حفاظت از فضای هوایی کشور کور شده و عملا کنترل کاملی روی این فضا ندارید ؟؟ عطف به دو تا واقعه در همین سالها ، یکی نفوذ 250 کیلومتری آر.کیو-170 به شرق کشور و دومی نفوذ پهپادهای آذری - اسراییلی از شمال غربی ایران .. حالا چه کسی دارد درست تحلیل می کند ؟؟ اتکاء صرف روی سامانه های دفاع هوایی زمین پایه ( بدون ارتباط درست با بخش غیر نظامی ) و حذف بخش هواپایه آن یا توجه همزمان به دو بخش زمین پایه و هواپایه بطور یکسان ؟؟

حالا مقداری برگردیم عقب ، ظاهرا ارتش خیلی علاقه پیدا کرده که دوباره به همون سیستم قدیم برگردد. به کلاه های نظامیان حاضر در تصویر دقت کنید با اینکه یونیفرم ها خاکی ساده هست ولی شکل یکسان کلاه ها ، قرار گیری منظم حمایل ها ، جایگاه غلاف سرنیزه ، پیرایش به نسبت هماهنگ صورتها و در نهایت کالبد یکدست افراد جذبه یک یگان نظامی را در عکس به نمایش گذاشته ... این همون ارتشی هست که باید با توجه به نیازهای روز ضمن حفظ نظم ظاهری داشته باشیم