هواپيماي فانتوم اف-4 يك جنگنده دو موتوره با قابليت تبديل به يك بمب افكن بود كه می توانست در هر آب و هوا و جوی به نبرد ادامه دهد. اين جنگنده قادر بود که سه نقش تاكتيكی هوايی مهم برتری هوايی، جلوگيری امكان پشتيبانی هوايی، رهگیری و بمب افکن را انجام دهد كه اين مشخصه ها را در جنوب شرقی آسيا يعنی در طی جنگ کمر شکن ويتنام نیز به عرصه عمل آورد. http://www.aerospaceweb.org/aircraft/fighter/f4/f4_09.jpg فانتوم اولين پروازش را در ماه می1958 به انجام رسانيد. اين جنگنده در حقيقت برای دفاع از ناوگان دريايی آمريكا طراحی شده بود كه نهايتاً در سال 1961 به خدمت در آمد. نيروی هوايی آمريكا فانتوم را براي پشتيبانی هوايی بسته ارزيابی و سرانجام در سال 1962 مدل مخصوص نيروی هوايی آن را به تصويب و توليد رسانيد. جنگنده فانتوم II نيروی هوايی آمريكا، موجب به كار گماشتن فانتوم مدل سی نيز شد كه نخستين پروازش را در 27 می 1963 انجام داد و تحويل اين محصول در نوامبر 1963 شروع گرديد. هواپيمای جنگنده اف-4 در نقش هوا به زمين دو بمب معمولی می توانست حمل نمايد. اف-4 همچنين قادر به انجام پرواز های شناسايی نيز بوده و در ماموريت متوقف ساختن هواپيماهای ديگر كه به ماموريت راسوي وحشی مشهور بود كاملاً موفق می نمود. توليد هواپيمای اف-4 II درسال 1979 بعد از اينكه بيش از پنج هزار فروند فانتوم II توليد گردید، یعنی به تعداد بيش از 2600 فروند برای نيروی هوايی آمريكا، در حدود 1200 فروند برای ناوگان ها و نيروی دریایی و بقيه براي كشورهای دوست كه شامل اسرائيل، ايران، يونان، اسپانيا، تركيه، كره جنوبی، آلمان غربی، استراليا ژاپن و بالاخره بريتانيای كبير می شد، تولید پايان يافت. http://www.flygplan.info/images/F-4_Phantom_II_WingWalk.jpg چنان كه می دانيم از اين جنگنده مشهور به شكلی گسترده در جنگ ويتنام استفاده گرديد. مدل های بعدی اين جنگنده به ياد ماندنی هنوز در فهرست اموال نيروي هوايی آمريكا تا سال 1990 موجود و در حال فعاليت بودند. فانتوم ها ديگر در خدمت نيروي هوايی آمريكا نمی باشند در حالی كه هنوز در اكثر كشور های ديگر به پرواز در آمده و به خدمت گرفته می شوند. جنگنده اف-4 مدل سی برای اولين بار در مي 1963 به پرواز در آمد و گارد ملی هوايی به پرواز در آوردن اف-4 سی را در ژانويه 1972 آغاز كرد. نيروی هوایی آمريكا اولين فانتوم II را در ژوئن 1978 دريافت كرد. مدل اف-4 دی با تغييرات عمده ای در بالا بردن دقت هدف گيری سلاح ها، به نيروی هوايی در سال 1966، به گارد ملی هوايی در سال 1977 و به مجموعه جنگنده های نيروی هوايی و انبار جنگنده های نيروی هوايی در سال 1980 تحويل گرديد. اولين جنگنده اف-4 ئی در اكتبر 1967 به نيروی هوايی آمريكا تحويل داده شد و متعاقباً گارد ملي هوايی نيز اولين اف-4 ئی را در سال 1985 و انبار جنگنده های نيروی هوايی در سال 1987 اولين اف-4 های خود را دريافت داشتند. http://www.flatrock.org.nz/topics/humour/assets/phantom_f_4.jpg اين مدل از اف-4 با يك مخزن سوخت اضافه، لبه حمله باريك برای افزايش قدرت مانور دهی و موتورهای بهبود يافته و يك توپ 20 ميليمتري دو لوله ای داخلی همراه سيستم كنترل آتش بهبود يافته عرضه شد. در سال 1973 اولين هواپيمای مدل اف-4 ئی همراه سيستم شناسايي هدف براي شناسايی تصويری دوربرد هوايی يا زمينی عرضه گشت. هر سيستم به طور اساسی يك دوربين تلوزيونی با عدسی كانون متغير برای شناسايی درست هدف بود و همچنين سيستمی كه پیوتک ناميده می شد، قابليت شبانه روزی تمام جوی را برای بدست آوردن و تعيين محل كردن اهداف زمينی به وسيله ليزر و سلاح های هدايت شونده به وسيله مادون قرمز را فراهم مي آورد. ديگر تغييری كه كه دراين مدل ايجاد شده بود، چند كامپيوتر ديجيتالی جدا بود كه شامل سيستم هاي شليك موشك هاي هوا به هواي سايدوايندر و اسپارو مي شد. به علاوه در مدل های ئی و جي سيستم ديجيتالی ARN-101 ناوبری، با سيستم جديد ناوبری LN-12 تعويض شده بود. با معرفي مدل های جديدتر هواپيما هاي ديگر بيشتر سيستم های توانای اف-4 فانتوم و مأموريت های آن نيز محدود شده و و مختص جلوگيري از دفاع هوايی دشمن گرديد. سرانجام فانتوم های اف-4 جی به مركز صد و نودمين اسكادران هواپيماهای بازنشسته تعمير و نگهداری گارد ملی هوايی آيدائو واگذار گرديد و بدین گونه بود که تاریخ این جنگنده ی افسانه ای جهان به پایان رسید.

فكر حمله آمريكا به ايران رو از سرتون بيرون كنيد.

بله دوست عزيز متور جت موشك و... گوشه اي از پيشرفت آلمان در زمان جنگ دوم هست ولي اگه چشمامونو خوب باز كنيم دورو برمون پيشرفتهاي بزرگي ميبينيم شايد نه به بزرگي آلمان ولي بزرگ.

دستت درد نكنه. ولي بهتره اين مطلب رو در بخش شناورهای سطحی مي نوشتي چون ناو هواپيمابر جزو گروه هواناوها قرار نميگيره. بازم ممنون.

http://www.sme.sk/cdata/2353583/20050824008_MAKS_big.jpg http://www.suchoj.com/ab1953/Su-47/riss/Su-47_06.jpg http://www.aerospaceweb.org/aircraft/fighter/s37/s37_03.jpg

http://www.quadcityairshow.com/performers/ww-ii_aircraft/p-38/400x279 P-38.jpg جنگنده ای غير متداول در جنگ جهانی دوم. بيشتر جنگنده های ايالات متحده که مجهز به موتور آليسون بودند کارايی پايينی در ارتفاع زياد داشتند که در اين مدل جديد اين مشکل رفع شد. P-38 مجهز به دو توربوشارژر ( توربينی که به وسيله دود اگزوز های موتور به حرکت در می آيد و مخلوط بنزين و هوا را با فشار بيشتری به درون موتور هدايت می کند و سبب کارايی بيشتر موتور می شود.‌ ) در عقب موتورهای خود بود. اسلحه ها بيشتر در قسمت وسطی بدنه متمرکز شده بود. اين جنگنده خيلی مناسب جنگ در اروپا نبود ولی در اقيانوس آرام موفقيتهای زيادی کسب کرد. P-38F اولين مدل آماده جنگ بود. در P-38J رادياتورهای جديدی بکار برده شد و سبب رفع اشکال خنک کننده های موتور شد. ۱۰۰۳۷ فروند ساخته شد. http://www.loisann.com/photos/p38.jpg مدل: P-38F کشور سازنده: آمريکا سال ساخت: ۱۹۴۳ عملکرد: جنگنده خدمه: ۱ طول بال:۱۵.۸۵ متر پهنای بال: ۳۰.۵ مترمربع موتور: Engine 2*900KW Allison V-1710-49/53 طول:۱۱.۵۳ متر ارتفاع: ۳.۹۱ متر برد:۱۱۲۵ کيلومتر مينيمم وزن: ۵۹۰۲کيلوگرم ماکزيمم وزن: ۷۱۷۳کيلوگرم حداکثر سرعت: ۶۲۸کیلومتر/ساعت حدپرواز: ۱۱۹۰۰ متر اسلحه: ۱ توپ ۲۰ ميليمتری ۴ مسلسل ۱۲.۷ ميليمتری مدل: P-38J-25-LO کشور سازنده: آمريکا سال ساخت: ۱۹۴۳ عملکرد: جنگنده خدمه: ۱ طول بال:۱۵.۸۵ متر پهنای بال: ۳۰.۵ مترمربع موتور: Engine 2*Allison V-1710-89/91 طول:۱۱.۵۳ متر ارتفاع: ۳.۹۱ متر برد:۳۰۲۵ کيلومتر مينيمم وزن: ۶۴۰۱ کيلوگرم ماکزيمم وزن: ۹۸۰۶کيلوگرم حداکثر سرعت: ۶۶۶کیلومتر/ساعت حدپرواز: ۱۱۹۰۰ متر اسلحه: ۱ توپ ۲۰ ميليمتری ۴ مسلسل ۱۲.۷ ميليمتری ۲ بمب ۷۲۶ کيلوگرمی

بله دوست عزيز البته F-111 مدل B كه هرگز عملياتي نشد. این نمونه قرار بود تا بعنوان جنگنده رهگیر دوربرد نیروی دریایی در مقابل بمب افکن ها و موشک های ضد کشتی شوروی ایفای نقش کند . این نمونه با رادار قدرتمند AN/AWG-9 تجهیز شده بود و قابلیت حمل و شلیک 6 فروند موشک دوربرد هوا به هوای AIM-54 Phoenix را دارا بود . از آنجایی که شرکت جنرال داینامیکز تجربه ای در تولید جنگنده های ناونشین نداشت از شرکت گرومن برای ساخت این نمونه کمک گرفته شده بود . این مدل کمی کوچکتر از نمونه A بود ولی طول بالهای آن حدود 2 متر بیشتر از نمونه A بود . نیروی دریایی تقاضای جنگنده ای که قابلیت حمل راداری48 اینچی را داشت ولی ساختار اف 111 تنها توانایی حمل راداری 36 اینچی را داشت . همچنین حداکثر وزن برخاست مورد نیاز نیروی دریایی 50000 پوند بود ولی اف 111 در بهترین شرایط حداقل 55000 پوند وزن داشت . ولی در هر دو مورد وزیر دفاع وقت مک نامارا اعمال نفوذ کرد و نیروی دریایی را مجبور به کنار آمدن با شرایط اف 111 کرد . تلاشهایی برای حل مسئله وزن اضافی انجام شد ولی این تلاش ها تنها کار را خرابتر کردند . گذشته از وزن زیاد هواپیما برای یک ناو هواپیمابر ، اف 111 هنگام اپروچ به ناو برای فرود دید کمی داشت و فرود با آن بسیار خطرناک و سخت بود . با تلاشهای آدمیرال توماس کونولی (معروف به تامکت) پروژه F-111B لغو شد و مناقصه ای دیگری برای ساخت جنگنده مورد نیاز نیروی دریایی انجام شد . مناقصه ای که شرکت گرومن برنده آن شد و با استفاده از سیستم راداری و موشکی F-111B و همچنین سیستم بالهای متغیر اف 111 ، جنگنده جدیدی با نام F-14 Tomcat را طراحی و تولید کرد.

ممكنه در باره اون مطلبي بنوسيد. ممنونم ميشم. سلاح انفرادي كه نيست؟

موشك فونيكس فقط براي تامكت ساخته و هيچ هواپيماي ديگري توان پرتاب فونيكس رو نداره. تنها ارتشهاي ايران و ايالات متحده داراي فينيكس هستند. البته ايران تلاشهايي براي ساخت فينيكس به روش مهندسي معكوس داشته.