کسی میدونه بدنه ناوهای ما چرا اینقدر داغون به نظر میرسه

  زمان جنگ ما مخفیانه تجهیزات مورد نیازمون رو تهیه میکردیم. ولی به اعتقاد من اون موقع ما در واقع آلت دست اونها بودیم. غربی ها همون کاری رو به ما و عراق کردن که الان به داعش و سوریه و عراق میکنن. یعنی به دو طرف سلاح میدن تا همدیگر رو از بین ببرن. در جنگ هر وقت ما از پیروزی نا امید میشدیم کانال هایی رو باز میذاشتن تا به ما سلاح برسه. هر وقت زیادی پیش میرفتیم عراق رو تقویت میکردن تا جنک صفر صفر ادامه پیدا کنه. وقتی تصمیم گرفتن جنگ رو تموم کنن. تمام کانال های فروش سلاح بخصوص قطعات هواپیما رو به ما بستن. نفت رو قیمتش رو به شدت پایین اوردن. عراق رو به شدت تقویت کردن. نتیجه این شد که ورق برگشت و ما قطعنامه رو قبول کردیم. 

من تا چند سال پیش تو صها(صنایع هوایی ایران) کار میکردم.  پروژه قاهر اونجا در جریان بود بنده دورا دور خبرهایی داشتم. موقعی که رونمایی شد ماکت نبود ولی تکمیل هم نشده بود موتور نداشت. بعد یک موتور روش انداختن و تست رو باندش کردن. تو تست یک قسمتش شکست. عکس هایی هم از تستش رو باند منتشر شد. این مشکل رو حل کردن بعد سعی کردن به پرواز درش بیارن که پرواز نکرد. میگفتن مشکلاتی تو طراحی بال هاش است. تا اینجای داستان فکر میکنم مال نزدیک 3 سال پیش است اگر اشتباه نکنم. بعد دیگه خبری ندارم. ولی همون موقع اکثر افراد متخصص تو خود صنایع هوایی مثلا افرادی که تو پروژه شفق بودند به این پروژه ایرادات جدی داشتن و اعتقاد داشتن که به نتیجه نمیرسه.  همونطور که گفتم پروژه ماکت نبود ولی بعضی ها زیادی جدی گرفتنش. من حدس میزنم نتونستن مشکلش رو حل کنن یا پروژه کنسل شده یا مجبور شدن با رفع ایرادات طرح دوباره از صفر شروع به ساختش بکنن.

من بعید میدونم فرانسه به ما رافانل بده ولی اگر بده گزینه خوبی است

با عرض معذرت شاید این سوال جاش این تاپیک نباشه که من دارم میپرسم. فیلم هایی که از بمباران تروریست ها توسط هواپیماهای روس منتشر میشه به نظر میرسه دقت بمباران های روس ها خیلی پایین است.  بخصوص وقتی با فیلم های بمباران یمنی ها توسط سعودی ها مقایسه میشن. کمی نا امید کننده به نظر میرسه چون ما هم دازیم جنگنده های روسی میخریم. من اشتباه میکنم یا واقعا تکنولوژی روسی اینقدر از امریکایی ضغعیف تر است

هزینه تمام شده پروژه مناسب است. زیرا خرید 120 فروند رادارگریز همین حدود هزینه دارد. با این پول هم به 120 جنگنده میرسن هم صاحب تکنولوژی و تاسیسات ساخت این هواپیما میشن.هم بعدا احتمالا با صادرات این جنگنده درامد هم کسب میکنن. کره ای ها حسابگر هستند.

کاملا روشن است که هدف از انجام این پروژه غیر از ساخت یک ناو اموزشی حرکت به سوی ساخت ناوشکن های سنگین میباشد. احتمالا نمونه های بعدی کلاس لقمان ساخت ناوشکن های تمام جنگی است. در این راستا چند نکته قابل ذکر است 1- در ناوشکن جماران از موتورهای پیستونی استفاه شده است. در ناوشکن های پیشرفته معمولا در کنار موتورهای پیستونی یک یا تعدادی موتور توربینی وجود دارد که که در شرایط جنگی وارد مدار شده و باعث افزایش سرعت ناو میگردد. امیدواریم تدبیری دیده شود که در ناوهای بعدی ساخته شد بخصوص در کلاس لقمان این نوع موتورها دیده شود.   2- در این ناو همان سلاح های پیش بینی شده که در کلاس موج پیش بینی شده است. فقط احتمالا میتوان تعداد لانچرهای موشک های سطح به سطح و سطح به هوا را افزایش داد.  ولی احتمالا به تدریج سلاح های قدرتمندتری وارد سازمان رزم نداجا شده که در نمونه های تمام جنگی اینده میتواند به کار گرفت شود. مثلا با ساخت سامانه باور میتوان نمونه های دریایی انرا ساخت و یا از موشک های سطح به سطح مافوق صوت مانند یاخونت و غیره استفاده کرد. کار بر روی ساخت گونه سطح به سطح موشک خلیج فارس نیز میتواند یک گزینه باشد. در اخر استفاده از انواع سامانه های ضد کروز بر روی این کلاس یک امر الزامی است   3- استفاده از تکنولوژی های مختلف زرهی  مانند زره مایع در بدنه این ناوشکن باید مورد توجه قرار گیرد.   4- کشور چین دارای تحربه بالایی در ساخت ناوشکن است. استفاده از نجربه های این کشور با توجه به روابط موجود باید مورد توجه باشد.   در کل به نظر میرسد نداجا با یک برنامه مدون در حال حرکت به سمت جلو است. مدیریت این نیرو میتواند الگویی برای بخش های دیگر ارتش  باشد.

فکر میکنم به این علت بوده که مهمترین مشکل ژ3 وزن ان است که در کارا کاهش پیدا نکرده است.  

به نظر ما میاد بر خلاف نظرات انتقادی دوستان تحولات خوبی در ارتش در حال وقوع است. حرکت به سوی تعقیر سلاح سازمانی، تقویت نیروی زرهی با ورود تانک تی 90 و احتمالا ارتقا تی 72 ها و از همه مهمتر ورود سوخو 30 به نهاجا. همین سه نقطه از مهمترین نقاط ضعف تسلیحاتی ارتش بوده اند که در حال برطرف شدن میباشند.

آشنایی با گزینه جدید ارتقاء توان دفاعی ارتش/ «T-90» تانک گردن کلفتی که «ذوالفقار» ایرانی را آبدیده‌تر می‌کند  سامانه دفاع فعال "آرنا" و سیستم اخلالگر Shtora که روی تانک تی 90 نصب می شود، از جمله ویژگی های خاص این تانک است. همچنین ترکیبی از هدایت ماهواره ای و اینرسیایی به همراه سیستم جدید دیده بانی PNM Sosna-U برای توپچی از دیگر سامانه های جدید نصب شده روی این تانک است.  طی روزهای گذشته فرمانده نیروی زمینی ارتش از علاقه کشورمان به خرید تانک روسی T-90 خبر داده و اعلام کرده است که به زودی هیئتی کارشناسی از طرف ایران برای ارزیابی این تانک و بررسی شرایط توافق، به روسیه سفر خواهند کرد. اما اینکه چرا در میان گزینه های موجود، نزاجا به سراغ این تانک رفته است را باید در ویژگی ها و سوابق آن جستجو کرد. تانک روسی T-90 در حقیقت پیشرفته ترین تانک عملیاتی حال حاضر در ارتش روسیه محسوب شده و در چندین مدل نیز به ارتش روسیه و همچنین بازار صادراتی عرضه شده است. این تانک روسی در حقیقت یک مدل ارتقاء یافته بر اساس تانک T-72B است و از سال 1993 میلادی وارد خدمت شده است. این تانک روسی توسط دفتر طراحی و کارخانجات Uralvagonzavod طراحی و ساخته شده است. در نگاه اول، طراحی ظاهری این تانک بر اساس T-72 صورت گرفته است و برای مخاطبان عادی تشخیص این دو تانک قدری مشکل است. این تانک در حدود 45 تن وزن داشته و طول آن 9.63 متر، عرض آن 3.78 متر و ارتفاع آن 2.22 متر است.  یکی از نکات مهم در این تانک در مقایسه با نمومه های قبلی، نصب زره های جدید است. در تانک T-90، بدنه از ترکیب فولاد و مواد کامپوزیتی تشکیل شده است و بر روی آن نیز به صورت استاندارد، زره واکنشی Kontakt-5 نصب می شود. یکی از خاطرات مهم درباره این تانک آن است که در سال 1999 میلادی در جریان جنگ چچن، تانک مذکور توانسته در برابر اصابت 7 فروند راکت ضد زره آر پی جی مقاومت کرده و در میدان نبرد باقی بماند. سامانه دفاعی دیگری که بر روی این تانک نصب می شود، Shtora یا "پرده" نام دارد. این سامانه که شبیه به دو چشم بر روی بخش جلویی برجک این تانک نصب می شود، وظیفه اخلال در سامانه های اپتیکی و مسافت سنجهای لیزری در سامانه های موشکی ضد زره مثل تاو و یا کورنت را دارد.  این سامانه دفاعی همچنین شامل هشدار دهنده های لیزری و همچنین نارنجک های دودزا نیز هست که با کشف تابش لیزر به بدنه تانک در جهت مورد نظر، پرده دود را ایجاد و قفل لیزری را می شکند.   بر روی این تانک همچنین پوششی مخصوص کاهش شانس کشف توسط سامانه های جستجوگر تلویزیونی، فروسرخ و رادار موجی میلیمتری به نام Nakidka قابل نصب است. سامانه مغناطیسی مقابله با مین EMT-7 نیز بر روی این تانک نصب شده است که این سیستم با انتشار پالس الکترومغانطیسی، مین های موجود در سر راه خود را منفجر می کند. اما شاید یکی از مهمترین سامانه های دفاعی قابل نصب بر روی تانک تی 90 ، سیستم دفاع فعال  ARENA باشد. این سیستم مشتمل بر یک مجموع از چندین رادار است که بر روی برجک تانک نصب می شود و تهدیدات ضد زره شامل انواع موشک ها و راکت ها مثل سری آر پی جی و یا تاو را شناسایی کرده و سپس یک خرج انفجاری که در اطراف بدنه نصب شده است به سمت تهدید مورد نظر پرتاب شده و در کنار آن منفجر می شود.  این سیستم به صورت اختیار قابل نصب بر روی تانکهای سری T-90 بوده و بر اساس سفارش مشتری امکان نصب بر روی تانک وجود دارد. در بخش تسلیحات تانک تی 90 به یک قبضه توپ 125 میلی متری مدل 2A46 مجهز شده است. این توپ بر روی تانکهایی مثل سری T-72 و T-80 نیز نصب شده است. این توپ بدون خان، توان شلیک انواع مهمات نفوذ کننده ضد زره، شدیدالانفجار ضد تانک و همچنین موشک های هدایت لیزری مخصوص پرتاب از لوله تانک را نیز دارد.    در سالهای اخیر طیف جدیدی از مهمات با برد بیشتر و قابلیت نفوذ بالاتر برای این تانک ساخته شده است که بر اساس سفارش مشتری امکان تحویل آن است. از این جمله می توان به مهمات نفوذ گر  3BM-44M و همچنین موشک های پرتاب شونده از لوله سری 9M119M است است که در حدود 5 کیلومتر برد داشته و از سامانه هدایتی موج سوار لیزری بهره می برند، اشاره کرد که این موشک توان نفوذ در حدود 900 میلی متر زره واکنشی را دارد. توپ 125 میلی متری این تانک، از قابلیت بارگذاری گلوله و تخلیه پوکه مورد نظر به صورت اتوماتیک بهره برده و به همین دلیل خدمه این تانک به 3 نفر شامل فرماننده، توپچی و راننده محدود می شود. یک قبضه تیربار 7.62 و یک قبضه تیربار کالیبر 12.7 میلی از دیگر سلاح های نصب شده بر روی این آن به حساب می آید. در بحث سامانه های کشف و کنترل آتش تی 90، این تانک روسی در مدلهای ابتدایی از مشکلات زیادی رنج می برد و برد کشف هدف آن با استفاده از سامانه ای به نام PNK-4S/SR AGAT در شب به 1100 متر محدود شده بود. در ادامه روسیه با کمک شرکت تامسون فرانسه، سامانه های جدید شناسایی حرارتی روی این تانک نصب کرد که برد کشف هدف را برای این تانک تا 8 کیلومتر افزایش داد. در بخش سیستم پیشران نیز این تانک روسی معمولا از یک دستگاه موتور دیزل 12 سیلندر به قدرت 840 یا 950 اسب بخار بهره می برد که سرعت این تانک در حدود 60 کیلومتر بر ساعت و برد عملیاتی آن در حدود  550 کیلومتر رسانده است. تاکنون در حدود 2200 دستگاه از تانک تی 90 در چندین مدل تولید شده است. مدل T-90 گونه پایه ای این تانک است که در ابتدای دهه 1990 میلادی تولید شده است. مدل A از این تانک برای ارتش روسیه با ارتقاء موتور و سامانه دید حرارتی ساخته شده و مدل K آن نیز با افزایش سامانه های مخابراتی به عنوان تانک فرماندهی برای ارتش این کشور توسعه یافته است. مدل صادراتی این تانک با عنوان T-90S با موتوری به قدرت 1000 اسب بخار و بدون سامانه دفاعی Shtora عرضه شد. مدل صادراتی فرماندهی نیز با عنوان SK عرضه شده است. مدل Bhishma گونه ای مخصوص از تانک تی 90 مخصوص ارتش هند است که برخی از قطعات و سامانه های آن در درون این کشور تولید می شود.   همچنین، مدل AM پیشرفته ترین مدل بر اساس مدل A است که زره و سامانه کنترل آتش جدید بر روی آن نصب و نسل جدیدی از توپهای 125 میلی متری مدل 2A46 نیز در آن استفاده شده است. تمامی مدل های تانک مذکور، قابلیت مقابله با عوامل جنگ نوین و تصفیه هوا در این شرایط را دارند. کشورهای روسیه، سوریه، آذربایجان، هندوستان، ترکمنستان، الجزایر و اوگاندا کاربران فعلی این مدل از تانک هستند.  ایران کدام مدل تانک T 90 را خواهد خرید؟ اما جدیدترین مدل از این تانک روسی مدل MS است که تنها چند نمونه از آن تولید شده و روسیه به دنبال مشتری به منظور دریافت سفارش و تولید انبوه آن است و به نظر می رسد، ایران نیز به دنبال خرید این مدل خواهد بود. در T-90MS از نسل جدید زره های کنتاک 5 به اسم Relikt استفاده می شود و روسها مدعی هستند که دو برابر از کنتاکت 5 مقاوم تر بوده و در مجموعه به همراه بدنه خود تانک زرهی در حدود 1350 میلی متر برای این تانک ایجاد کرده است.  در مدل MS سامانه های جدید روسی نصب شده است که توان کشف هدف تا فاصله 7500 متری را امکان پذیر می کند نصب دوربین پانارومیک با قابلیت دید 360 درجه از میدان نبرد برای فرمانده با قابلیت دید در شب، روز و آب و هوایی بد و همچین دید حرارتی از جمله قابلیتهای سامانه کنترل آتش Kalina است. توان کشف این سامانه با استفاده از دید حرارتی 3500 متر گزارش شده است. در بخش پیشران این تانک از موتوری به قدرت 1130 اسب بخار بهره برده و سرعتی در حدود 60 کیلومتر بر ساعت را برای این تانک فراهم می کند. برد عملیاتی در این مدل نیز 550 کیلومتر است. در این مدل، سلاح اصلی همان توپ بدون خان 125 میلی متری مدل 2A46M-5 به همراه قابلیت حمل 40 گلوله است و سلاح ثانویه آن نیز یک قبضه مسلسل 7.62 میلی متری است که در بالای برجک نصب شده و به صورت کنترل از راه دور عمل می کند. مهمات توپ این مدل نیز همان گونه که در بالا به آن اشاره شد انواع شدیدالانفجار، نفوذ گر و همچنین موشک های لوله پرتاب هدایت لیزری سری 9M119M است.   سامانه دفاع فعال "آرنا" و سیستم اخلالگر Shtora که در بالا به آن نیز اشاره شد نیز قابلیت نصب بر روی این این مدل از تی 90 را بر اساس سفارش مشتری دارد. ترکیبی از هدایت ماهواره ای و اینرسیایی به همراه سیستم جدید دیده بانی PNM Sosna-U برای توپچی از دیگر سامانه های جدید نصب شده در این مدل از تانک تی 90 است که بهای هر دستگاه از این مدل تانک T-90 در حدود 4.5 میلیون دلار اعلام شده است. در چند سال اخیر این مدل از تانک T-90 در بسیاری از نمایشگاه های تسلیحاتی توسط روسها به نمایش درآمده است و آنها امید دارند که بتوانند مشتری لازم برای راه اندازی خط تولید این مدل از تانک را جذب کنند.  با توجه به تجارب و تاکیدات صورت گرفته، نیروهای مسلح کشورمان سالهاست از یک نیروی صرفا مصرف کننده و متکی به خارج، خارج شده و اکنون بخش های مختلف فنی و مهندسی موجود در صنایع دفاعی، به محض ورود تکنولوژی و تجهیزات جدید نظامی، کار بر روی آنها را جهت استخراج فناوری های جدید و به روز کردن دانش فنی آغاز می کنند. با این اوصاف و تجربه های تولید کنندگان تانک تی 90 مبنی بر واگذاری تولید بخشی از تجهیزات این تانک به کشورهای دیگر (مانند هند) این گزینه و احتمال، کاملا منطقی و مبتنی بر شواهد است که خرید تانک جدید برای نیروی زمینی ارتش، در نهایت به انتقال تکنولوژی و دانش فنی ساخت برخی تجهیزات و سامانه های مدرن ختم خواهد شد. با توجه به اینکه موضوع انتقال دانش فنی و تولید مشترک، در موضوعاتی مانند همکاری ایران و روسیه در خصوص سوخو 30 نیز مورد تاکید صریح وزیر دفاع کشورمان و سایر مسئولان نیروهای مسلح قرار گرفته، در نهایت می توان پیش بینی کرد که در صورت تحقق خرید این تانک پیشرفته توسط نیروهای مسلح کشورمان، ثمرات این موضوع صرفا به ارتقاء بلافاصله یگانهای رزمی نزاجا ختم نشده و در نهایت، ارتقاء دانش فنی و انتقال تکنولوژی جدید، برای به روزرسانی تجهیزات موجود مانند تانک بومی و افتخارآفرین «ذوالفقار» و نیز ارتقاء تانک های t72 مورد استفاده قرار خواهد گرفت. منبع: http://www.mashreghnews.ir

ستاریویی که میشه در مورد ذولفقار حدس زد اینستکه احتمالا از تانک دولفقار 1  تا 3 پیشرفت های خوبی صورت گرفته ولی این پیشرفت ها بسیار کندتر از پیشرفت زره و ضد زره در دنیا  بوده و در نقطه ای فرماندهان ارتش  به این نتیجه رسیده اند تولید ان بی فاییده است. البته شاید تجارب جنگ سوریه هم در این تصمیم گیری نقش داشته.  در اینجا نقش روش های میانبر برای رسیدن به تکنولوژی روز مشخص میشود که مهمترین روش میانبر انتقال تکنولوژی از کشورهای صاحب تکنولوژی است.   اگر واقعا  این امکان وجود داشت که با کمک یک کشور صاحب تکنولوژی مثل روسیه یک تانک ملی طراحی گردد هزیته ها و وقت صرف شده در روی پروژه ذولفقار تلف نمیشد. زمانیکه  یک پروژه مشترک طراحی مشترک توسط کارشناسان دو کشور که یکی صاحب تکنولوژی و دیگری کاراموز است انجام میشود کارشناسان کشور صاحب تکنولوژی عملا تمام کار را انجام میدهتد و سعی میکنند کارشناسان کشور کاراموز عملا کار را فرا نگیرند. بخصوص روس ها دراین نامردی ها استاد هستند. ولی اگر کارشناسان کشور کاراموز دارای تجربه های قبلی باشند عملا میتوانند به راحتی دانش را جذب کنند. کارشناسان ما روی یک پروژه مثل ذولفقار 20 سال کار کرده اند و به اعتقاد من کارشان خیلی بد هم نبوده الان زمانی است که با یک قرار داد انتقال تکنولوژی و طراحی مشترک انها را به سطح روز دنیا نزدیک کرد.

اینکه کشوری مانند کره جنوبی با این تکنولوژی پیشرفته خودرو سازی کشتی سازی و الکترونیک برای توسعه تانک کی 2 متوسل به تکنولوژی امریکایی شد متوجه بشین که کار بسیار مشکلی است. البته این در صورتی است که شما واقعا یک تانک در حد روز دنیا بخواهید. وگرنه اگر یک تانک در حد اقارب باشه همین دوستان میلیتاری دورهمی میتونیم یکیش رو بسازیم بدیم بیرون. شاید از اقارب هم بهتر در بیاد

شما اطلاعاتی دارین که این کار رو کردن؟

دوستان تا حدی که من اطلاع دارم به صورت کلی ماموریت های ارتش و سپاه به این صورت جدا شده است که ارتش مانند دیگر ارتش های جهان بیشتر بر روی تجهیزات و تاکتیک های کلاسیک و سپاه بر روی سلاح ها و تاکتیک های غیر کلاسیک  کار کنند. البته در مواردی این دو نیرو در حیطه و ظایف همدیگر تداخل هایی داشته اند و دارند.  بعد از سال 1990 و جنگ عراق و امریکا نظریه ای که در کشور به تدریج شکل گرفت این بود که تنها کشوری که ممکن است با ما برخورد نظامی داشته باشد امریکا است که عملا با امریکا نیز فقط به صورت غیر متقارن میتوان روبرو شد بنابراین روش های کلاسیک و تجهیزات کلاسیک به عبارتی ارتش مورد بی توجهی قرار گرفت. حدود 20 سال تلاشی برای بهبود توان زرهی و نیروی هوایی به عمل نیامد. بنابراین دو نیروی هوایی و زمینی ارتش مورد بی توجهی قرار گرفتند فقط نیروی پدافند و نیروی دریایی مورد توجه قرار بودند. در سال های اخیر مشخص گردید که نوع تهدیدات امریکا عوض شده است. امریکا تلاش میکند مستقیما وارد جنگ نشود بلکه از طریق تحریک کشورهای اطراف ما  از طریق ایجاد گروه های تروریستی توسط عربستان و قطر و ترکیه امنیت ما را تهدید کند. که این مسئله حتی در اینده ممکن است منجر به برخورد محدود نظامی ما با این کشورها و این گروه ها بشود.  بنابراین در این مرحله بحث تقویت نیروی زمینی و هوایی ارتش ایجاد شده است. این دو نیرو حدود 20 سال مورد بی توجهی کامل قرار داشته اند. این بی توجهی شامل بی توجهی در تامین تجهیزات بودجه و معیشت زندگی پرسنل این نیروها شده است که باعث افت انگیزه و قابلیت این نیروها بخصوص نیروی زمینی شده است. برگزیده ترین بخش نیروی زمینی یعنی نوهد از چتر های برای عملیات هوابرد استفاده میکند که از عمر کاری انها یک دهه  است که تمام شده و استفاده از انها خطرناک است. ظاهرا این سیاست تغییر کرده و حرکت های اساسی برای بازسازی نیروی هوایی و نیروی زمینی اغاز شده که سراغاز ان خرید تانک تی 90 و سوخو 30 است. طبیعتا رسیدن توان این نیروها به شرایط ایده ال نیاز به زمان دارد. 

در رابطه با اینکه چرا هزینه های خرید تانک تی 90 صرف ارتقا تی 72 ها و یا تانک ذولفقار نشه چند علت قابل ذکر است 1- اولا به نظر میرسد توافقات کلانی بین ایران و روسیه برای مبادلات اقتصادی صورت گرفته که با اتحاد استراتژیک دو کشور و مسائل برجام مرتیط است. به عنوان مثال تا حدی که من اطلاع دارم روسیه قرار است مقدار زیادی از مواد غذایی مورد نیاز خود را از جمله شیر و یا شاید مرغ از طریق ایران تامین کند. در مقابل هم ایران احتمالا هواپیمای مسافر بری و سلاح و نیروگاه اتمی از روسیه بخرد. 2-مدیریت بودجه  ای کشور ما تا حدی بیمار و مشکل دار است. اگر نیروی زمینی بخواهد تانک های خود را ارتقا دهد باید از بودجه های جاری خود استفاده کند ولی واردات تانک از بودجه های دیگری از جمله پول های بلوکه شده میتواند باشد.  3- بعید میدانم بشود با ارتقا تانک تی 72 را به استانداردهای تی 90  رساند. تانک ارماتا نیز فعلا در حد یا پلت فرم اولیه است. با  توجه به تهدیدات اطراف کشور ما نیاز به یک تانک نسبتا به روز حس میشود و نمی توان منتظر تانک ارماتا بود. 4- بنده در مورد مذاکرات تانک تی 90 اطلاعاتی ندارم ولی در مورد مذاکرات خرید سوخو 30 دورادور اطلاعاتی دارم. روسیه حاضر به فروش سوخو 35 در تعداد محدود به ایران هست ولی حاضر به انتقال تکنولوژی ان نیست. ایران اصرار دارد که هواپیمایی بخرد که تکنولوژی انرا هم جذب کندو بنابراین توافقات بر روی سوخو 30 صورت گرفته است. احتمالا خرید بقیه سلاح ها از جمله تانک نیز داستان مشابه دارد. روسیه حاضر به فروش محصولات  سظح اول تکنولوژی خود به ایران هست ولی حاضر به فروش تکنولوژی انها نیست. طبیعتا با سیاست ایران مبنی بر جدب نکنولوژی باید به تکنولوژی سطح 2 روسیه قناعت کند. البته میتوان بعدا به تعداد محدود و به صورت مکمل از محصولا به روز روسیه در زمان مناسب خریداری کرده و در کنار محصولات تولیدی داخل استفاده کرد. مانند صحبت هایی که در رابظه با خرید سوخو تی 50 تا سال 2022 مطرح است. 5- با کمال احترام خدمت دوستانی که این نوع تصمیمات از جمله خرید تانک تی 90  را نقد میکنند ممکن است مسایلی بر روی این تصمیمات تاثیر بگذارد که ما از انها بی اطلاع باشیم. البته نقدهای ما مفید است و شاید به گوش تصمیم گیرنده ها هم برسد ولی باید بدانیم  که کاملا یکطرفه است و اگر مسولین امکان پاسخگویی داشتند پاسخ مناسب را میدادند

مگه چقدر از هزینه های اف 35 توسط شرکا تامین شده است.؟ فکر میکنم عمده این بودجه توسط خود امریکا تامین شده است. احتمالا اگر تولید اف 22 کنسل نمی شد امکان ساخت مدل های ضربتی ان موجود بود. در کل با تمام دلایل گفته شده در رابطه با علل تعطیل شدن خط تولید اف 22 به نظر من اگر این جنگنده اینقدر قدرتمند است این دلایل قانع کننده نیستند. 

صدر صد. درستش همین است. انجام پروژه های موازی در کشور توسط ارتش و سپاه جز اتلاف سرمایه های ملی نیست. انجام یک پروژه نیز زمانی باید صورت بگیزد که از قبل بودجه و امکانات در خور ان پیش بینی شده باشد. خاطرم میاید زمانی که پروژه قاهر رونمایی شد گفته شد که بودجه ان 5 میلیون دلار بوده است. درصورتیکه هر کسی میداند طراحی یک هواپیمای نسل 4.5 یا 5 به میلیاردها دلار نیاز دارد. باید این  نوع پروژه ها مانند هواپیمای جنگی، تانک و غبره در صورت وجود نیاز و زیرساختارهای لازم از طریق بودجه های سالانه دولت از طریق مجلس تامین بودجه شده با بسیج تمام امکانات و احیانا کمک های خارجی کلید بخورد. گفته شده بودجه تانک التای ترکیه 2 میلیارد دلار بوده. هیچوقت سازمانی مثل جهاد خودکفایی ارتش قادر به تامین اینچنین بودجه هایی نیست

باید قبول کرد که پروژه های نسل 5 امریکا یعنی اف 22 و اف 35 هیچکدام به اندازه کافی موفق نبودند وگرنه امریکا به سراغ اف 15 نمی رفت. این کار نوعی برگشت به عقب است. من هنوز توجیه نشده ام چرا به اندازه کافی اف 22 تولید نکردند. اگر صحبت هزینه بود که روی اف 35 400 میلیارد دلار هزینه شد. اگر واقعا اف 22 انقدر جنگنده قدرتمندی است خوب ارزش داشت تعداد بیشتری از ان تولید شود. شاید مشکلاتی داشته که پنهان نگه داشته شده است. هنوز هم که در عملیاتی شرکت نکرده است.

با عرض معذرت از دوستانی که اینجا در مورد ارتش جمهوی اسلامی ایران و سخنان فرمانده این نیرو مبنی بر خرید تانک تی 90 و پروژه ذولفقار 3 انتقاد میکنند چند نکته رو ذکر میکنم اول اینکه بنده تخصصی در مورد تانک  ندارم و اطلاعات محدود خود را از مطالعه این سایت و سایت های مشابه به دست اورده ام ولی به عنوان یک مهندس مکانیک که مدتی هم در صنایع نظامی خدمت کرده ام تجربیات صنعتی دارم. متاسفانه برداشت هایی در اینجا میبینم که ناشی از بزرگنمایی های صورت گرفته در چند سال اخیر در مورد قدرت صنایع نظامی ایران میباشد. کشورهای صاحب صنعت نظامی در جهان به دو دسته کلی تقسیم کرد. 1- کشورهای صاحب تکنولوژی و سبک در دنیا که عمدتا شامل 5- 6 کشور مثل روسیه امریکا انگلیس فرانسه و یکی دو کشور دیگر میشود. 2- بقیه کشورها که به نحوی در حال الگو برداری و یا انتقال تکنولوژی و یا کپی زدن از محصولات کشورهای دسته اول هستند. حتی چین با این سوابق عمدتا یک کشور کپی کار و الگو بردار است. کره که یک کشور با تکنولوژی بالای خودرو سازی است تانک کی 2 را با جذب تکنولوژی از امریکا ایجاد نمود. کشور ما هم در این گروه قرار میگیرد. تانک ذولفقار با کمک الگو برداری و استفاده از تکنولوزی تانک تی 72 که مدتی در کشور تحت لیسانس مونتاژ میشد تولید گردید. تکنولوژی تی 72 خود یک تکنولوژی قدیمی است. تجربیات جنگ های اخیر نشان داده که تانک های قدیمی فقط گورستان متحرک هستند. با ورود تی 90 که احتمالا اول به صورت خرید بعد جذب تکنولوژی میباشد میتوان تکنولوژی تانک های ذولفقار را نیز دگرگون کرد. اینکه انتظار برود که جهاد خودکفایی ارتش با بودجه های محدودی که این نیرو دارد بتواند مستقلا یک تانک در حد روز دنیا طراحی کند انتظار بی موردی است. هماکنون نیز با ورود تانک تی 90 و تکنولوژی های موجود در ان و با کمک تجربیات ذولفقار 3 میتوان یک تانک ملی بروز تر طراحی نمود. نکته اخر اینکه مشکلاتی که در مورد پروژه هایی مانند تانک ذولفقار به وجود می اید بعضا مرتبط به ارتش نیست مرتبط با مدیریت کلان کشور است. در تمام گشورها این نوع پروژه ها به صورت ملی و با تصویب بودجه های کلان در سطح دولت و مجلس صورت میگیرد. در کشور ما هر سازمان مثل ارتش سپاه و یا ساصد بعضا مستقلا با بودجه محدود پروژه ای را پیش میبرد که به نتیجه مطلوب نمی رسد

نکته ای که باید توجه بشه این استکه از یک سامانه برد بلند ماننذ اس 300 نمیشود برای پوشش کلیه نقاط یک کشور پهناور مانند ایران استفاده کرد. هواپیمای متخاصم میتواند براحتی با پرواز در ارتفاع پایین و استفاده از گرد بودن زمین و عوارض طبیعی به داخل کشور نفوذ نماید. در کل یک سامانه دفاع هوایی برد بلند نمی تواند جای هواپیماهای رهگیر را پر نماید. این سامانه ها میتوانند در مراکز اصلی وشهرهای حساس برای دفاع مستقر شوند. کلا رسیدن به دفاع هوایی مطمئن و قوی با ترکیبی از سیستم های پدافندی و جنگنده های رهگیر مقدور است

دوستان ببخشید من تاپیک های قدیمی را بالا میارم. مطالبی اینجا نوشته شده بود که حیفم اومد جواب ندم.  در رابطه با اینکه در زمان ساسانیان ایا فعالیت علمی صورت میگرفته و اینکه ایا کتاب تالیف میشده اینجا بحث شد و بعضی دوستان اعتقاد داشتند که زمان ساسانیان کتاب نویسی و علم و دانش جایگاهی نداشته است. برای اینکه در این زمینه اطلاعاتی کسب کنید باید به مراجع عربی مراجعه شود. زیرا کتاب های زمان ساسانی یا از بین رفته و یا به عربی ترجمه شده است. در این زمینه یک کتاب تحقیقی وجود دارد به نام" تاریخ فرهنگ ایرانی در عصر انتقال از ساسانی به اسلامی" . کتاب 7 جلد است. نوسینده کتاب به عربی مسلط بوده و سالها در کتاب خانه های عربی مشغول به کار بوده است. ظاهرا بعضی از کتب ایرانی تا قرن های اولیه اسلامی وجود داشته اند. بعضی به عربی ترجمه شده اند و باقی مانده اند. بعضی از بین رفته اند ولی در کتبی به انها اشاره شده و بعضی احتمالا کلا نابود شده اند.  ایرانی ها کتب زیادی در زمان ساسانی تالیف کرده بودن. کلا فرهنگ مستند سازی در ان زمان کاملا وجود داشته است. مثلا کتابی بسیار کامل در رابطه با مسایل مالی داشته اند که حکومت های بنی عباس نیز انرا ترجمه کرده بودند و امور مالی خود را بر اساس ان انجام میدادند. این کتاب هنوز به عربی موجود است. بعضی کتب تغییر ماهیت دادند و وارد فرهنگ عرب شده اند. مثلا کتابی بوده به نام هزار داستان پارسی که با تغییراتی تبدیل به داستان های هزار و یک شب شده است. کتاب هایی در رابطه با تاکتیک های نظامی روش پرورش اسب تیراندازی و ساخت کمان  ساخت ساختمان و....داشته اند که یا موجود نیستند یا صفحات و یا قسمت های کوچکی از ان در کتب عربی مورد اشاره رفته است.جندیشاپور  مرکز تحقیقات پزشکی و بیمارستان بوده است.   همانطوریکه گفتم برای مطالعه بیشتر میتوانید به این کتاب مراجعه کنید.   در رابطه با ازبین رفتن کتب ایرانی بعضا گفته میشود عمر دستور اتش زدن کتابخانه های ایرانی را صادر کرد. البته شهید مطهری در کتاب خدمات متقابل ایران و اسلام این نظر را رد کرده است. بنده نمی دانم واقعا عمر این کار را کرده و یا نه ولی علت اصلی از بین رفتن کتب ایرانی این مسئله نبوده چون اگر  کتاب تاریخ فرهنگ ایران در عصر انتقال از ساسانی به اسلامی را بخوانید متوجه میشوید این کتاب ها تا قرن ها موجود بوده اند.علت اصلی از بین رفتن این کتاب ها این بوده که ایران در تاریخ خود مکررا خط و زبان خود را تغییر داده است. مثلا خط ساسانیان با  هخامشیان و اشکانیان متفاوت بوده است. هر خط و یا زبان که از بین میرفته و یا فراموش میشده است کتب نوشته  شده در ان زبان به تدریج از بین میرفته است. در همین کتاب نقل شده در قرون اولیه اسلامی شخصی از قلعه ای در نزدیکی بهبهان امروزی رد شده است که در ان کتب ساسانی نگهداری میشده است. فقط یک موبد در ان قلعه بوده که میتوانسته کتب را بخواند و حافظ کتب بوده است. قطعا بعد از فوت موبد و یا حداکثر یکی دو نسل بعد کسی نتوانسته کتب را بخواند و کتب از بین رفته است. چون کتبی که بر روی کاغذ نوشته میشده باید بعد از مدتی بازنویسی میشده اند چون عمر کاغذ محدود است و پوسیده میشود. قطعا کسی نمی اید کتابی را که نمی تواند بخواند بازنویسی کند. این مسائل یعنی تغییرات زبانی و خطی دلیل اصلی از بین رفتن کتب ایرانی بوده است. وگرنه حمله عمر و یا اسکندر شدیدتر و ویرانگرتر از حمله مغول نبوده اند. ولی کتب قبل از حمله مغول مثل کتب بوعلی سینا و غیره... هنوز موجودند

این مقاله در رابطه با این است که شوالیه های اروپایی در قرون وسطی شباهت زیادی به سواره نظام سنگین ایران در دوران باستان دارد. بنده نظر کلی تری دارم و ان این استکه ساختار اجتماعی اروپا در قرون وسطی شباهت به ساختار اجتماعی ایران در قرون باستان دارد. در ایران باستان طبقات ممتاز اجتماعی غیر از اشراف درجه یک همین سواران که نوعی اشراف درجه 2 محسوب میشدند، دهقان ها که در واقع کشاورز نبودند بلکه فئودال های محلی بودند و در هر منطقه یک قلعه و تعدادی سرباز داشتند( هنوز هم در روستاهای کشور بعضا به خانه کدخدا قلعه گفته میشود) و موبدان بودند. اگر فیلم هایی که در رابطه با اروپا در قرون وسطی هست را ببینید مانند فیلم رابین هود همین حالت وجود داشته است. در هر منطقه یک فئودال با یک قلعه و تعدادی سرباز و شوالیه ها و کیشیش هایی که به فئوذال ها نزدیک بودند و کشاورزان تحت ظلم. در صورتیکه اروپای دوران باستان تفاوت طبقاتی وجود نداشته و نوعی دمکراسی در یونان و روم وجود داشته است.  واقعا می طلبد در رابطه با این مسئله تحقیقی جامع صورت گیرد. البته برای این تحقیق باید بتوان کتاب های  اروپایی بخصوص اسپانیایی را به زبان اصلی مطالعه کرد. تنها تحقیقی که من دیدم کتابی است که شجاع الدین شفاع ذر رابطه با نفوذ فرهنگ ساسانی در اسپانیا نوشته است. در این کتاب نوشته که در دوران ساسانی و اوایل اسلام ارتباط فرهنگی زیادی بین ایران و اسپانیا به عنوان دروازه اروپا وجود داشته است. حتی نظراتی وجود دارد که پادشاه اسپانیا در زمان حمله اسلام به اسپانیا ایرانی الاصل بوده است.  ظاهرا بعد از سقوظ ساسانیان ایرانیان اشرافی به تقاط مختلفی از جمله اسپانیا مهاجرت کرده اند. در ان زمان اروپاییان به شدت بی سواد و فرهنگ بوده اند. شاید بعضی از ایرانیان در اروپا به نحوی رشد کرده انذ و فرهنگ ساسانی را به اسپانیا و از انجا به اروپا منتقل کرده اند. البته این فرضیه نیاز به تحقیقات جامعی بر مبنای مراجع اروپایی دارد

مطالب این مقاله عمدتا از کتاب سرزمین جاوید اقتباس شده است که ظاهرا ترجمه ولی در واقع تالیف ذبیح الله منصوری است. مطالب این کتاب ترکیبی از تاریخ و داستان پردازی است. مرحوم ذبیح الله منصوری مترجم کتاب های الکساندر دوما بود که دوما نیز در تالیف کتاب هایش تاریخ نویسی و داستان نویسی را ترکیب میکرد. این منرجم بعدا کتاب هایی با همین روش یعنی با الگو برداری از الکساندر دوما تالیف نمود ولی به عنوان ترجمه چاپ نمود. یک نمونه ان کتاب سرزمین جاوید است. مطالعه ان برای سرگرمی و اشنایی اولیه و غلاقمند شدن به تاریخ خوب است ولی جاهایی با تاریخ همحوانی ندارد. بخصوص صحنه های جنگ که تشریح کرده کلا تخیلی است. به عنوان نمونه در این مقاله از حمله ارابه های جنگی ایرانی سخن گفته در صورتیکه در زمان ساسانیان استفاده از ارابه های جنگی در ارتش ایران متداول نبوده بلکه در زمان هخامنشیان متداول بوده است.

کلا شاید علت اینکه ذولفقار به صورت انبوه به تولید نرسید این بود که مسولین نظامی متوجه شدند که با توجه به عدم توانایی این تانک برای مقابله با تانک های امروزی سرمایه گذاری روی تولید ان بی فایده است

یک بحث مزایا و معایب و ماموریت جنگنده ها میباشد و بحث دوم کیفیت جنگنده ها است. در حالت کلی نیروی هوایی ما نیاز به هر دو این جنگنده ها دارد. چون میگ یک جنگنده نیمه سبک است که میتواند در ماموریت هایی به عنوان مکمل سوخو 30 ایفای نقش کند. ولی اولا اونطور که من شنیده ام سیاست نهاجا این است که تنها  یک نوع جنگنده خریداری شود چون همین الان هم تنوع جنگنده های نیروی هوایی بالا است و باعث افزایش هزینه های این نیرو شده است. که در این بین اولویت سوخو است. مطلب دوم اینکه  گزارش ها حاکی از این است که تولیدات کارخانه میگویان در سال های اخیر کیفیت خوبی نداشته و در مواردی توسط خریداران برگشت داده شده است. خود نهاجا هم نسبت به عملکرد میگ 29 اصلا راضی نیست. بنابراین بعید است سراغ خرید میگ بروند