"هنگام تخلیه‌‌ی اضطراری به سمت اتاق سرور شلیک شود." ساده و مختصر و مفید

بنظر میرسه استراتژی قبلی که اشباع کردن پدافند دشمن با پهپادهای ارزان قیمت بود امتحانشو خوب پس نداد و نیروی هوافضا درس خودشو از تجربه‌ی قبلی گرفت. در وعده‌ صادق ۱ پهپادهای شاهد، با ارتفاع پایین، صدای زیاد و سرعت کم خودشون بیشتر از اینکه بخوان پدافند اسراییل رو اشباع کنن، هم مردم خودمون و همسایه‌ها رو ترسوندن و حتی حادثه‌سازی کردن، هم فرصت چندین ساعته برای آماده‌باش مدافعین بوجود آورد که چندین هواپیما از چند نیروی هوایی رو بلند کردن. در واقع استراتژی درست احتمالاً برعکسه : سرکوب (نه اشباع) حداقل موقتی پدافند حریف با بهترین موشکهای بالستیک و باز کردن پنجره‌ای برای پرتابه‌های بعدی، موشکهای بالستیک ساده‌تر، کروز و پهپادها.

واقعاً دست برادران حماس درد نکنه، ۷ اکتبر ۲۰۲۳ یه حرکتی زدن هم غزه از زندان تبدیل شد به خرابه (و همچنان زندان)، هم با حرکت خودسرانشون شرایطی بوجود آوردن که کل محور مقاومت در منگنه افتاد. نه میشد کاری نکرد و نه میشد حرکت اساسی زد ؛ که اگه حرکت اساسی زده میشد عملاً کل محور مقاومت از دید جهانی "شریک جرم" به حساب میومد و چراغ سبز برای خیلی از کارها (بخوایم نخوایم از دید بیشتر نظامهای سیاسی دنیا کار حماس خیلی تعریفی نداشت) و استارت یه جنگ خانمان سوز بود برای همه که هیچکس هم ظرفیتشو نداره. و چه فرصتی بوجود اومد واسه صهیونیستا! یه دلیل جنگ (casus belli) قوی که تا مدتها روش موج سواری کردن و هنوز هم میکنن، یه حمایت مالی و تسلیحاتی و اطلاعاتی سنگین (اونم همزمان با جنگ اوکراین که مثلاً کل منابع غرب رو میبلعید) و از همه مهمتر : عدم قطعیت مقاومت در حمایت از حماس که باعث شد اسراییل نیاز نداشته باشه با همه‌ی جبهه‌ها همزمان درگیر بشه و عوضش در یک پروسه‌ی چندین ماهه یکی یکی مهره‌های مقاومت رو از دور خارج کرده. و بازم این سوال مطرح میشه که هدف و نیت حماس از ۷ اکتبر چی بود و چه انتظاری داشتند؟ آیا خسارتی که به اسراییل زدن ارزششو داشته که چند میلیون فلسطینی و لبنانی آواره بشن، عملاً تمام غزه شخم زده بشه و اکثر نیروهای حماس و حتی رهبر سیاسی این جنبش از بین برن، حزب الله لبنان کل بدنه‌ی فرماندهی خودشو یکی یکی از دست بده و خیلی از تمهیداتی رو که برای جنگ در نظر گرفته بود قبل از وقوع جنگ گسترده از دست بده، ایران به عنوان هسته‌ی اصلی مقاومت در سختترین شرایط سیاسی و امنیتی قرار بگیره و انرژی سیاسی زیادی رو در جهت حمایت از حماس بسوزونه و سایه‌ی جنگ بر کل خاورمیانه سنگینی کنه؟ هر جور نگاه کنیم رگه‌هایی از ساده لوحی و خودخواهی یا حتی شاید خیانت دیده میشه (با این حجم از نفوذ اسراییل و اطلاع دقیق از زمان و مکان همه‌ی جلسات مقاومت، اگه واقعیت همچین چیزی آشکار بشه تعجب نمیکنم). و لطفاً دوستان راجبه "از دست رفتن وجهه صهیونیستا" صحبت نکنید که اینها اصلاً وجهه‌ای نداشتن که بخوان از دست بدن و اصلاً هم براشون مهم نیست. یکی دو سال دیگه هم که کلاً همه یادشون میره چی شده و کی زده و کی خورده.

اگه بحث تمدنی در میانه، همه میدونیم که هسته‌ی فرهنگ غربی یونان باستانه که بعدش این هسته منتقل میشه به امپراتوری روم. حالا مسئله اینه که بعد از سقوط روم، هسته‌ی این تمدن به قسطنطنیه و بیزانس انتقال پیدا کرد و امپراتوری روم غربی و کشورهایی که نهایتاً از تجزیه‌ی اون بوجود اومدن تا چند قرن وارد دوران تاریک شدند و از نظر توسعه‌ی فرهنگ و تمدن (جدای از بحث مذهبی و کلیسای کاتولیک) حرفی برای گفتن نداشتند و این بیزانس و کلیسای ارتودکس بود که فرهنگ اروپایی رو به دوش میکشید. سقوط قسطنطنیه به دست ترکهای عثمانی تقریباً در یک بازه‌ی زمانی با رنسانس اتفاق افتاد و گسست فرهنگ اروپایی اینجا اتفاق میوفته که هسته‌ی کلیسای ارتودکس و بعضی سنتهای امپراتوری بیزانس منتقل میشه به کیِف و بعدش موسکو، در حالی که اروپای غربی وارد دوران طلایی فرهنگ و هنر خودش میشه و چند قرن بعد و با ورود به دوره‌ی روشنگری و انقلاب صنعتی دوباره به هسته‌ی تمدن غربی تبدیل میشه. و اختلاف بنیادی روسیه و غرب سر اینه که کدوم طرف وارث تمدن اروپایی روم هست و روسیه معتقده پیوستگی نسبتاً پایدار تاریخی کلیسای ارتودکس به بیزانس و روم به معنی میراث تمدنیه واقعی اروپا هست و این مسئله حق هژمونی مطلق رو بهشون میده. چیزی که مشخصه هر دو جبهه با فرهنگهای شرقی مثل ایران، چین، ژاپن، هند،... تعارض منافع و در مواردی تضاد منافع دارند و نمیشه چشم بسته به هیچکدوم اعتماد داشت.

درود و خسته نباشید و تشکر بابت زحاتی که برای پیگیری تحولات انجام میدید. فقط خواستم این بخش رو اصلاح کنم : روی گلوله نوشته "بخاطر (به انتقام) گوش ترامپ"، مشابه چیزی که روسها در موارد دیگه "بخاطر سواستوپول" و اوکراینیها "بخاطر خارکیف" روی گلوله‌هاشون مینوشتند.

احتمالاً منظور بیشتر زدن عقبه و خطوط لجیستیک روسیه هست که از کریمه عبور میکنه، حالا یا با حملات موشکی دوربرد یا عملیات خرابکاری. وگرنه که در شرایط فعلی حتی فکر کردن به اینکه نیروی زمینی بخواد در کریمه عملیات تهاجمی گسترده با هدف تصرفش انجام بده هم خنده داره.

مسئله‌ی اوکراین برای روسیه خیلی فراتر از تهدید ناتو هست. بخشی برمیگرده به موضوع "جغرافیای قابل دفاع" که با نبود عوارض زمینی قابل توجه در مرز غربی روسیه اهمیت زیادی برای حاکمیت روسیه داره که در قرنهای گذشته بارها از اون سمت مورد حمله قرار گرفته. موضوع دیگه اعتبار و ابهت روسیه هست که ضربه‌ی سنگینی بهش وارد شده و یه جنگ کوتاه موفقیت آمیز میتونست خیلی سریع به اوج برش گردونه (همون طور که یکی از دلایل تمایل زیاد آمریکا برای دو بار حمله و اشغال عراق و استفاده از راه حل نظامی در دهه ۹۰ میلادی و اوایل قرن ۲۱ تحقیر شدنش در ویتنام علیرغم هزینه زیاد بود که تا سالها در ذهن همه مونده بود). البته قاعدتاً با طولانی شدن جنگ و این حالت فرسایشی که پیش اومده اعتباری به روسیه و نیروهای نظامیش اضافه نمیشه و در حالت فعلی هر گونه عقبنشینی تا چند نسل سایه‌ی ننگی بر روسیه میندازه. به اضافه اینکه همه میدونیم روسیه هیچوقت تمایلی برای تقویت ایران نداشته و نداره، همکاری فعلی هم حقیقتاً از روی ناچاریه و مثل همیشه حواسمون باید کاملاً به این "دوستی" باشه.

یه طرف نفوذ غرب و بازی با اوکراین برای زخمی کردن هر چی بیشتر روسیه به عنوان رقیب دیرینه به دست اوکراین و به قیمت خون و خاک او‌کراینیها، یه طرفم مردم عادی که با همه‌ی مشکلات و فسادی که داخل کشورشون موج میزنه نمیتونند قبول کنند که بخش قابل توجهی از خاک کشور جدا بشه و ضمیمه‌ی همسایه بشه، همون طور که ما هم حاضر نیستیم یه وجب از خاکمون کم بشه و نمیتونیم در چنین شرایطی آروم بشینیم و نگاه کنیم و کاری نکنیم.

مسیری که میشه در پیش گرفت استانداردسازی استفاده از هر کالیبر در یگان مشخص و با کاربرد مشخصه. تانکهای با کالیبر سنگین تر ۱۲۵ مم (تی-۷۲، کرار) به منظور تجهیز تیپهای زرهی استفاده بشن که توان ضدزره بالاتری داشته باشن. تانکهایی که توپ کالیبر کوچکتر ۱۰۵ مم دارند (ام-۶۰، تی-۵۵) هم برای تجهیز تیپهای مکانیزه و پیاده و به عنوان یه پلتفرم پشتیبانی آتش قدرتمند از نیروهای پیاده استفاده بشن. بدین ترتیب نیازی نیست مثلاً توپ بزرگ ۱۲۵ مم روی شاسی کوچک تی-۵۵ نصب بشه و یه پروژه‌ی عملی تعریف میشه که قابل اجراعه، به علاوه که یه تانک قدیمی مثل تی-۵۵ در هر صورت شانسی مقابل تانکهای مدرن نداره و نباید انتظار الکی ازش داشت.

البته در این پاراگراف احتمالاً منظورتون از شرکت (Company) "گروهان" هست که در انگلیسی با همین واژه نامگذاری میشه

با این شرایط تجهیزاتی و برای جلوگیری از موازی کاری و اتلاف منابع ارزشمند کشور، ادغام نیرو دریایی ارتش و سپاه میتونه منطقی باشه شبکه‌ی گسترده‌ و یکپارچه از شناورهای مناسب آبهای کم عمق خلیج همیشه فارس و تنگه هرمز تا کشتیهای سنگین مناسب دریاهای آزاد میتونن بهتر منافع ملی رو تامین کنن و اشراف اطلاعاتی هم داشته باشن تا دو نیروی جدا با دو ساختار فرماندهی مجزا.

A7 Corsair نه برادر، AV-8 که یکی از گونه‌های هریر هست و هنوز توسط تفنگداران دریایی آمریکا و نیرو دریایی ایتالیا و اسپانیا استفاده میشه

جنگنده‌های عمودپرواز AV-8B هستن که نیازی به منجنیق پرتاب ندارن و با سوخت و تسلیحات کامل هم میتونن با خزش کوتاه تیک آف کنن، فرود هم که عمودی. کم کم دارن جای خودشونو به F-35B میدن.

اگه قرار بر این باشه که نقش اصلی پشتیبانی هوایی نزدیک رو به جای بالگرد به پهپاد واگذار کنیم، باید کم کم به فکر توسعه‌ی پلتفرم شلیک توپ و راکت‌های ارزون قیمت از پهپاد باشیم تا حجم قابلیت تامین حجم آتش بیشتری داشته باشه. بالاخره هر هدفی ارزش شلیک یه موشک هدایت شونده‌ی گران قیمت نداره

با این تفاسیر تجاوز ارتش بعثی عراق به خاک کشور خودمون هم حرکت دفاعی محسوب میشه مگه نه؟! دفاع در برابر سیاست "صادر کردن انقلاب" که از قضا علناً بیان میشد، ادعای مالکیت تاریخی روی بخشی از خاک کشور همسایه و به بهانه‌ی دفاع از مردم عرب زبان منطقه، انجام هر گونه جنایت برای رسیدن به هدف سیاسی-نظامی و عدم عقبنشینی از مواضع سیاسی برای "ضایع نشدن" صدام و حزب بعث... "آن چه را برای خود نمیپسندی برای دیگران نیز نپسند" البته اگه هنوز معتقدیم که راه ما حقه و دشمن ما باطل ؛ اگرم معتقد نیستیم پس بهتره با غرب و نظام سرمایه‌داری-برده‌داری نوین درگیر نشیم چون در عمل فرقی باهاش نداریم.