فکر میکنم در این موقعیت جدید بهتره که خریدها و همکاریهای نظامیمون را با کشورهای هند، کره جنوبی، برزیل، آفریقای جنوبی، تایوان و از این دست کشورها که صاحب تکنولوژی اند مشتری مدارند و سعی میکنند وجه تجاریشون را حفظ کنند گسترش دهیم.   تفاوت کشورهای فوق با فرانسه روسیه و چین در اینست که دارای حق وتو و داشتن دیگر ابزار زورگویی این ابر قدرتها نیستند و حداقل در صورت بهم خوردن دوباره این شرایط "که دور از ذهن هم نیست" به راحتی پا روی قردادها نمیگزارند و بخاطر وجه ی تجاریشون سعی در اجرای قسمتی از تعهدات و یا  پرداخت مبالغ دریافتی میکنند و مثل قدرتها به راحتی این حقوق را بالا نمیکشند.   البته مسلما در نهایت برای خریدهایی چون جنگنده برتری هوایی مجبور به متوسل شدن به همان قدرتها هستیم  ولی به عنوان مثال برای خرید بالگرد تهاجمی و هویتزر خودکششی و دیگر تسلیحات سرآمدش میتوانیم آفریقای جنوبی را انتخاب کنیم یا برای تانک، بلک پانتر کره جنوبی انتخابی بینظیر است در زمینه جنگنده تهاجم زمینی و ضد شورش برزیل و در زمینه های دریایی هند و... که بنده بدلیل اطلاعات کم قادر به نام بردن نیستم.   حتما در صورتی این امکان فوق ممکن میشود که اصولا از هر لحاظ شرایط برای بستن بستن قرداد های اینچنینی محیا باشد.   0-0-0-0-0-0-0-0-0-   نکته دیگر که به ذهن بنده رسید در باب ضرورت و تاکید میکنم اضطرار خرید جنگنده برای نیروی هواییست   دوستان امکان ساخت داخل، انتقال تکنولوژی و طرح های مشترک را عنوان کردند من میگویم این ها خوبست ولی آنچه که ما به فوریت در حال حاضر نیاز داریم نیست   در حال حاضر دشمن سعودی و همراهانش قلاده پاره کرده اند و بصورت روزافزونی درحال خرید جدیدترین تسلیحات بخصوص جنگنده هستند، برای کدام هدف و جنگ ؟!؟   با شرایط حال نیروی هوایی ما بعد از روزها مقاومت در جنگ قریب الوقوع با اعراب جنوب خلیج فارس در نهایت قسمت هایی از آسمان کشورمون ناگزیر تسلیم برتری هوایی دشمن مجهز به نیروی هوایی سرحال، مسلح به تسلیحات هدایت دقیق و سرکوب پدافند به روز و پشتیبانی همه جانبه تجهیزاتی و فنی خواهد شد.   شاید بگویید پدافند ولی مکمل پدافند نیروی هواییست و بدون یک نیروی هوایی پای کار بهترین پدافندها هم در نهایت سرکوب خواهند شد.   حرف بنده در نهایت اینست که مهمترین اولویت و فوریت برای ما خرید چند اسکادران جنگنده بروز و سرحال است که امکان تحویل در کمترین زمان را دارد حتی اگر انچنان هم باب طبع نبود و شرایط سخت بود  مثل میگ 35 "حداقل همین میگ امکان دفاع از داخل حریم هوایی کشور را با کمک پدافند به خوبی دارد" یا حتی جی 10 وحتی جنگنده تایوانی اگر توانایی لازم را دارد.       جنگنده رافائل حتی درصورت وفا به قرارداد از طرف فرانسوی برای ما نقایص زیادی دارد از جمله قیمت بالا، اجبارا خرید مجموعه ای کامل از تسلیحات جدید، هزینه های بالای تعمییرات، تغییرات هزینه بر و زمانبر در پشتیبانی و... در حالی که زیر ساخت ها، آشنایی پرسنل و قسمتی از تسلیحات برای جنگنده های روسی در کشور موجود است و قیمت خرید  بسیار پایینتر است. در ضمن در صورت در گرفتن جنگ و قطع پشتیبانی "طبق معمول" قطعات سوخو که در کشورهای آسیایی و آفریقایی بسیاری در خدمت هستند از بازار سیاه راحتتر قابل تامین است.   "البته اگر همین فرانسه هم حاضر است به فوریت رافائل به ما تحویل دهد بخاطر دلایل پاراگراف بالا خریدش به هر قیمت لازم الاجراست"

پرتاب موفق ماهواره جیسون ۳ توسط راکت فالکن ۹ اسپیس اکس و فرود ناموفق مرحله اول راکت       ۲۷ دی ماه  شرکت اسپیس اکس ماهواره جیسون ۳ را توسط راکت فالکن ۹ در مدار زمین قرارداد. اما هدف ثانویه مأموریت که فرود ایمن مرحله اول راکت روی سکوی شناور بدون سرنشین بود، با شکست مواجه شد. راکت فالکن ۹ ورژن ۱.۱ دیروز از رأس ساعت ۲۲:۱۲ به‌وقت‌تهران (۱۳:۴۲ به‌وقت EST)، از پایگاه وندنبرگ در کالیفرنیا پرتاب شد. مرحله دوم راکت، ماهواره جیسون ۳ را حدود ۹ دقیقه پس از پرتاب در مدار پارکینگ قرارداد و ماهواره حدود ۵۶ دقیقه پس از پرتاب پس‌ازاینکه مرحله دوم راکت برای مدت کوتاهی دوباره روشن شد، از مرحله دوم راکت جدا شد. سرنوشت هدف ثانویه مأموریت که فرود مرحله اول راکت روی سکوی شناور بود، بلافاصله مشخص نشد. فید ویدئویی شناور بدون سرنشین شرکت که در ۳۰۰ کیلومتری پایگاه پرتاب (در مسیر پرتاب) مستقر شده بود، چند ثانیه قبل از فرود راکت قطع شد.       یک سخنگوی اسپیس اکس در وب کست اسپیس اکس لحظاتی کوتاه پس‌ازاینکه راکت در فاز نهایی فرود روی سکو بود اعلام کرد که راکت در مسیر صحیح قرار دارد اما سرعت آن بیش از حد مجاز است. او اعلام کرد:   به نظر می‌رسد که یکی از پایه‌های فرود هنگام نشستن روی سکو، شکسته است. متأسفانه در حال حاضر راکت روی شناور سرپا نیست مدتی بعد ایلان ماسک مدیرعامل اسپیس اکس در یک توئیت اعلام کرد که مشکل سرعت برخورد نبوده و یکی از پایه‌های فرود مشکل داشته و موجب چپ شدن راکت شده است.ایلان ماسک متن زیر را توئیت کرد:   به‌هرحال، این اتفاق مانع خوب بودن فرود نشد. سرعت فرود خوب بود، اما قفل یکی از پایه‌ها عمل نکرد، بنابراین پس از فرود، راکت چپ شد ماسک همچنین مدتی بعد، یک عکس از بقایای راکت روی شناور بدون سرنشین توئیت کرد و نوشت:   خب، حداقل این بار تکه‌هایش بزرگ‌تر بودند! (این اتفاق) آخرین RUD (دمونتاژ سریع و برنامه‌ریزی نشده) نخواهد بود (کنایه از انفجار)، اما در مورد فرود بعدی روی شناور خوش‌بین هستم       نهایتاً دیروز ایلان ماسک یک ویدئوی کوتاه از فرود ناموفق را در اینستاگرام خود منتشر کرد. در این ویدئو به نظر می‌رسد که راکت با موفقیت روی سکو می‌نشیند و فقط وقتی یکی از پایه‌ها عمل نمی‌کند، شروع به چپ شدن کرده و نهایتاً چپ شده و منفجر می‌شود. ماسک حدس می‌زند که تجمع یخ که مرتبط با هوای مه‌آلود سکوی پرتاب است که از چند ساعت قبل از پرتاب شروع شده بود، مانع از قفل شدن پایه به‌طور مناسب شده است.   [aparat]wGkWt?[/aparat]   این پرتاب، اولین پرتاب فالکن ۹ از پایگاه وندنبرگ از سپتامبر ۲۰۱۳ تاکنون بود. پرتاب قبلی، ماهواره کانادایی Cassiope را در مدار قرارداد. این مأموریت همچنین آخرین پرتاب فالکن ۹ مدل ۱.۱ است و از این به بعد، مدل ارتقا یافته‌ای پرتاب خواهد شد که اولین بار در دسامبر سال گذشته (یک ماه پیش) پرتاب شد و ماهواره‌های ارب‌کام را در مدار قرارداد. ماهواره ۵۱۰ کیلوگرمی جیسون ۳ در مداری نزدیک به قطبی قرار داده شد و نهایتاً به ارتفاع نهایی ۱۳۳۶ کیلومتر منتقل خواهد شد؛ همان مداری که ماهواره جیسون ۲ هم‌اکنون در آن قرار دارد و مشغول انجام مأموریت است. جیسون ۳ حداقل به مدت شش ماه در ارتباط با جیسون ۲ فعالیت خواهد کرد تا اطلاعات ابزار علمی فضاپیمای جدید را کالیبره کند.   تصویر مفهومی از ماهواره جیسون ۳ قرار گرفته در مدار     جیسون ۳ طراحی شده که به جمع‌آوری اطلاعات در مورد کف اقیانوس‌ها ادامه دهد؛ اطلاعاتی که نقش مهمی در پیش‌بینی هوا و پایش وضعیت آب و هوایی زمین خواهد داشت.   http://spacenews.com/falcon-9-launches-jason-3-satellite-landing-attempt-fails/ http://toranji.ir/پرتاب-موفق-ماهواره-جیسون-۳-توسط-راکت-فا/       اسپیس ایکس مثل دیگر شرکت‌های خصوصی که وارد صنعت هوا فضا شده‌اند، به دنبال ساخت موشک‌هایی است که پس از پرتاب قابلیت استفاده‌ی مجدد داشته باشند بدین ترتیب هزینه‌ی پرتاب‌های فضایی به طرز چشمگیری کاهش پیدا می‌کند و با اقتصادی شدن این پرتاب‌ها، شرکت‌های خصوصی می‌توانند در این زمینه فعالیت کنند. آن‌ها می‌خواهند موشک‌ها و فضاپیماهایی بسازند که درست مثل هواپیما، بتوان بارها از آن‌ها استفاده کرد. مثلا ایلان ماسک می‌گوید هزینه‌ی ساخت هر موشک فالکن ۹ حدود ۶۰ میلیون دلار است ولی اگر مرحله اول بازیابی شود، فقط باید ۲۰۰ هزار دلار هزینه‌ی سوخت و البته آزمایش و بررسی صحت و سلامت مرحله بازیابی شده را پرداخت کنند. دقیقا همان کاری که اکنون در حال صورت گرفتن روی مرحله بازیابی شده‌ی ۲۰ روز پیش است.   ظاهرا فرود آوردن مرحله اول موشک روی زمین آسان‌تر از فرود آوردن روی اقیانوس است. چرا که مثلا دیشب ارتفاع امواج اقیانوس به ۴.۵ متر هم می‌رسیده است. با این حال به دلایلی فنی، اسپیس‌ایکس اصرار دارد که آن را روی شناوری در اقیانوس فرود بیاورد. ظاهرا که تغییر مسیر مرحله  اول موشک برای فرود روی زمین به سوخت بیشتری احتیاج دارد و در همه‌ی ماموریت‌ها این سوخت اضافه را نمی‌توان تامین کرد. گاهی اوقات فرود آوردن مرحله اول موشک روی اقیانوس تنها راه است.     فرود آوردن مرحله اول فالکن ۹ در اقیانوس به مانور کمتری احتیاج دارد و در نتیجه سوخت کمتری مصرف می‌شود     منظور از مرحله اول، قسمت پایینی موشک است که موتور و تجهیزات اصلی در آن قرار دارند. وقتی موشک پرتاب می‌شود،‌ ارتفاع می‌گیرد و در ارتفاعی مشخص قسمت بالایی آن که شامل ماهواره یا محموله‌ی فضایی مشخص است از قسمت پایینی آن جدا می‌شود. قسمت حاوی ماهواره به مسیر خود برای رسیدن به مدار مناسب ادامه می‌دهد و قسمت پایینی یا همان مرحله اول، برای فرود به سوی زمین برمی‌گردد. سپس این مرحله باید در مکانی دقیق فرود بیاید که کار فوق‌العاده مشکلی است و به فناوری پیشرفته‌ای احتیاج دارد. ایلان ماسک یک بار گفت بود:     مثل این است که بخواهید در یک هوای طوفانی جارویی را روی نوک انگشت خود نگه دارید.     وقتی که جارو نوک انگشت ایلان ماسک نایستاد       راکت فالکن ۹ حامل جیسون ۳ در مسیر انتقال به سکوی پرتاب (برای تفکیک پذیری بیشتر بر روی تصاویر کلیک کنید)         قرار گرفتن بر روی سکوی پرتاب   نمایی کلی از پایگاه پایگاه وندنبرگ کالیفرنیا راکت فالکن ۹ مستقر در سکوی پرتاب     لحظاتی پیش از فرود مرحله اول راکت فالکن ۹، سکوی شناور در هوای مه آلود           گویا اینبار شبدر چهار پر ماسک کارساز نبود     منابع تکمیلی مطالعه بیشتر: http://www.space.com/17933-nasa-television-webcasts-live-space-tv.html http://www.space.com/31653-spacex-rocket-landing-crash-droneship-video.html http://www.theverge.com/2016/1/17/10782708/spacex-launch-rocket-landing-failure-falcon-9 https://twitter.com/spacex/status/688905957422706688

راکت فالکن ۹ اسپیس اکس پس از فرود تاریخی، سالم و سرحال در آشیانه است         راکت فالکن ۹ که شرکت اسپیس اکس چندی پیش (۱ دی) برای اولین بار در تاریخ پس از یک پرتاب مداری به زمین نشست، به گفته ایلان ماسک، مدیرعامل اسپیس اکس، سالم است و آماده برای پرتاب مجدد. در ۲۱ دسامبر (۱ دی به‌وقت‌تهران) شرکت اسپیس اکس با موفقیت مرحله اول راکت فالکن ۹ را پس از یک پرتاب مداری به پایگاه کیپ کاناورال بازگردانده و به‌آرامی به زمین نشاند. این اولین بار بود که پس از یک پرتاب مداری چنین کاری انجام شد. این دستاورد، گامی بزرگ برای اسپیس اکس در راستای توسعه راکت‌های قابل بازیافت کامل و سریع است که به گفته ایلان ماسک، می‌تواند هزینه پرواز فضایی را تا ۱۰۰ برابر کاهش دهد.   و اکنون خبرهایی بهتر: مرحله اول راکت فالکن ۹ به گفته ایلان ماسک از پرتاب و فرود جان سالم به در برده و هیچ نوع آسیب و خرابی در آن دیده نمی‌شود. ماسک در پست اینستاگرام خود در ۲۱دسامبر (۱۰ دی) که با تصویری از راکت همراه بود، نوشت:  فالکن ۹ دوباره در آشیانه در کیپ کاناورال. هیچ آسیبی پیدا نشد، آماده برای استارت دوباره است.   ایلان ماسک در یک تله‌کنفرانس پس از فرود راکت، اعلام کرد که اسپیس اکس تصمیم دارد یک تست استاتیک (روشن کردن موتور در حالت مقید و بی‌حرکت) روی این راکت در کیپ کاناورال انجام دهد تا ثابت کند که تمام سامانه‌های مرحله اول راکت خوب کار می‌کنند و راکت می‌تواند طی یک مأموریت پرتاب مجدد، نیروی پیشران کامل تولید کند. این یک راکت استثنائاً پرواز مجدد نخواهد داشت (فقط تست استاتیک)؛ هرچند، اسپیس اکس تصمیم دارد آن را در موزه نگهداری کند. اما این شرکت تصمیم دارد که در آینده نزدیک یک بوستر دیگر را به زمین نشانده و در مأموریت بعدی مجدداً به کار بگیرد. ایلان ماسک در تله‌کنفرانس ۲۱ دسامبر گفت:  ما لیست پرواز نسبتاً بزرگی داریم و سال آینده بیش از یک دوجین پرتاب خواهیم داشت. بنابراین، فکر کنم سال آینده (۲۰۱۶) یکی از این بوسترها را مجدداً استفاده خواهیم کرد.         فرود راکت فالکن ۹ در پرتابی انجام شد که هدف اصلی آن قرار دادن ۱۱ ماهواره مشتری اسپیس اکس به‌نام شرکت اُربکام در مدار زمین بود. به گفته نمایندگان اسپیس اکس، این بخش مأموریت به‌خوبی انجام شد و همه ماهواره‌ها در مدار تعیین‌شده قرار گرفتند. درواقع مأموریت ۱ دی اسپیس اکس، بازگشت به پرواز پس از سانحه قبلی فالکن ۹ بود که راکت این شرکت در مأموریت باری هفتم ۲۸ ژوئن به مقصد ایستگاه فضایی بین‌المللی، منفجر شد و مأموریت با شکست مواجه شد.   اسپیس اکس قراردادی ۱/۶ میلیارد دلاری با ناسا برای پرتاب حداقل ۱۲ محموله باری به مقصد ایستگاه فضایی بین‌المللی دارد. مأموریت بعدی برای همین ماه میلادی زمان‌بندی شده است. سانحه ۲۸ ژوئن به دلیل شکستن یک مهار فولادی نگه‌دارنده بطری هلیوم در مخزن پیشران مرحله دوم راکت فالکن ۹ رخ داد. پس از این سانحه و مشخص شدن علت آن، ماسک قول داد که تک‌تک صدها مهاری که راهی پرتاب‌های اسپیس اکس می‌شوند، تست خواهند شد. اسپیس اکس تنها شرکتی نیست که روی توسعه راکت‌های قابل بازیافت کار می‌کند. در ماه نوامبر، شرکت بلو اوریجین که یک شرکت پرواز فضایی است به مدیریت جف بزوس، بنیان‌گذار سایت آمازون اداره می‌شود، با موفقیت بوستر نیوشپارد خود را پس از یک پرتاب آزمایشی که پروازی زیرمداری انجام داد، به زمین نشاند.     http://www.space.com/31511-spacex-rocket-landing-great-shape-photos.html http://toranji.ir/%D8%B1%D8%A7%DA%A9%D8%AA-%D9%81%D8%A7%D9%84%DA%A9%D9%86-%DB%B9-%D8%A7%D8%B3%D9%BE%DB%8C%D8%B3-%D8%A7%DA%A9%D8%B3-%D9%BE%D8%B3-%D8%A7%D8%B2-%D9%81%D8%B1%D9%88%D8%AF-%D8%AA%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%AE%DB%8C/#more-945339     اسپیس ایکس قصد دارد موشک بعدی خود را در دریا فرود آورد    اسپیس ایکس این بار قصد دارد فرود موشک روی سطحی شناور بر آب را تجربه کند، یعنی همان پروژه ای که تاکنون ۲ بار انجام گرفته و به شکست انجامیده است. اسپیس اکس برای این پروژه نسخه ۱.۱ از فضاپیمای خود را در نظر گرفته که هرچند از نسخه بهبود یافته اخیر ضعیف تر است، اما به گفته سازنده از توانایی لازم برخوردار است، چرا که برای فرود روی آب به نیرو و سوخت کمتری نسبت به فرود روی زمین نیازمند است. اسپیس اکس برای این منظور از یک پلتفرم شناور به نام drone ship استفاده می کند که هرچند در آزمایش های پیشین فرود روی آن با موفقیت انجام نگرفته بود، اما فرود موفقیت آمیز اخیر روی زمین موجب شده این بار امید زیادی در رابطه با آن وجود داشته باشد. در پایان لازم است بدانید که اسپیس اکس در این پروژه قصد دارد ماهواره «جیسون ۳» ناسا را برای نظارت بر اقیانوس ها به مدار زمین ارسال کند و تاریخ ۲۷ دی ماه را نیز برای انجام آن در نظر گرفته است، البته برخلاف همیشه که پرتاب های این شرکت از ایالت فلوریدا انجام می گیرند، پرتاب فضاپیما این بار از پایگاه نیروی هوایی Vandenberg واقع در کالیفورنیا انجام خواهد گرفت.

ناسا علت وجود نقطه های نورانی در سطح سیاره کوتوله سرس را توضیح داد      ناسا در تحقیقات اخیر خود که نتیجه آن در نشریه نیچر منتشر شده است اعلام کرده که نقاط نورانی موجود روی سیاره کوتوله سرس (Ceres) احتمالاً از نمک تشکیل شده باشند و البته احتمال دیگری نیز وجود دارد که به خاک رس سرشار از آمونیاک اشاره دارد. ناسا اعتقاد دارد هردوی این نظریه ها در نهایت به ایجاد پرسش های جدیدی در مورد نحوه شکل گیری این جرم آسمانی منجر می گردند. این نقاط نورانی که تعدادشان به بیش از ۱۳۰ عدد می رسد، توسط تکنیک پردازش رنگ False Color کشف شده و بیشتر آنها را می توان حفره هایی به شمار آورد که در اثر برخورد اجرام آسمانی ایجاد شده اند. بر اساس آنچه در مقاله آمده، پس از برخورد سنگ های آسمانی با سطح سرس، لایه زیرین خاک این سیاره کوتوله پدیدار شده که از آب شور یا یخ حاوی نمک تشکیل شده است. در این میان، سطح بسیار تیره و آسفالت مانند سیاره سرس نیز بی تاثیر نیست که موجب شده نقاط نورانی با روش های پردازش رنگ کاملاً مشهود بوده و توجه را به سوی خود جلب نمایند.       به گفته ناسا یکی از این حفره ها که Occator نام دارد حاوی بیشترین حجم از ماده نورانی روی سطح سیاره است. قطر این حفره به ۹۰ کیلومتر می رسد و حدود ۱۰ کیلومتر از مرکز آن را بخش نورانی به عمق نیم کیلومتر تشکیل داده است. این بخش نورانی البته کاملاً یک دست نیست و رگه های تیره در آن مشاهده می شود که احتمالاً ترک هایی در اثر شکستی سطح سیاره پس از برخورد شهاب سنگ عظیم هستند و بقایای یک قله مرکزی نیز در این بخش وجود دارد که حدود نیم کیلومتر ارتفاع داشته است. سرس نخستین سیاره کوتوله کشف شده و بزرگ ترین سیارک در سامانه خورشیدی به شمار می رود که ناسا کاوشگر Dawn را برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر به مدار ۳۸۶ کیلومتری آن اعزام کرده و در ماه های آینده به ثبت تصاویر و کاوش بیشتر به این وسیله ادامه خواهد داد.         http://www.technobuffalo.com/2015/12/11/nasa-ceres-bright-spots/?utm_campaign=twitter-WP&utm_medium=twitter&utm_source=twitter http://digiato.com/article/2015/12/13/ناسا-علت-وجود-نقطه-های-نورانی-در-سیاره-ک/

بودجه سال آینده ناسا به 19.3 میلیارد دلار افزایش یافت       کنگره آمریکا تصمیم گرفته تا به این آژانس، بودجه ای عظیم اختصاص دهد، حتی بیشتر از آنچه که ناسا درخواستش را داده بود. رهبر جمهوری خواهان پروپوزال بودجه سال مالی 2016 دولت را منتشر کرد که یکی از عجیب ترین نکات آن، بودجه در نظر گرفته شده برای ناسا است.   سال آینده، ناسا سرمایه ای معادل 19.3 میلیارد دلار را دریافت خواهد تا در پروژه های فضایی آن ها را خرج کند. سال گذشته، بودجه ناسا اندکی بیشتر از 18 میلیارد دلار برآورد شده بود و اوباما برای سال آینده، درخواست 18.5 میلیارد دلار داده بود که گویا کنگره آمریکا در این زمینه کاملا دست و دل باز است. سرمایه بیشتر، به معنی و مفهوم سرعت و شانس بیشتر در اجرایی شدن طرح های مهم ناسا است. با این بودجه، ناسا یک قدم در طرح اعزام فضانوردان توسط کمپانی های خصوصی به ایستگاه بین المللی فضایی نزدیک تر می شود. مدیران ناسا برای انجام این کار مبلغی معادل 1.24 میلیارد دلار درخواست کرده بودند، درست همان مقداری که اوباما در طرح خود داشت و کنگره حالا کاملا موافقت کرده است.   با در نظر گرفتن اینکه ناسا به بودجه مورد نظر خود دست یافته، این انتظار می رود که در سال 2017، همانطور که برنامه ریزی شده، شاهد اعزام اولین فضانوردها توسط شرکت های خصوصی نظیر اسپیس اکس، بویینگ و … باشیم. پیش از این، چارلز بولدن، مدیر کل ناسا از تامین نشدن سازمانش حکایت داشت و گفت اگر هزینه ها کفاف ندهد، احتمالا اولین پرواز به سال 2018 موکول شود.   به نظر می رسد انگیزه اصلی سیاستمداران آمریکایی در اختصاص دادن بودجه کلان به ناسا، پایان بخشیدن به همکاری با روسیه است. پس از تعطیلی برنامه شاتل در سال 2011، فضانوردان آمریکایی برای رسیدن به ایستگاه بین المللی فضایی از راکت های سایوز روسیه بهره می بردند که استفاده از آن برای هر فضانورد حدودا 80 میلیون دلار هزینه دارد. حال چارلز بولدن و دیگر سیاستمداران آمریکایی قصد دارند هر چه سریع تر استقلال پیشین خود را باز یابند و فضانوردان آمریکایی را با راکت های آمریکایی روانه آسمان کنند. سفر به Europa، ماه سیاره مشتری و تقویت سیستم پرتابی موشک ها از دیگر برنامه های ناسا برای سال آینده است.   http://www.engadget.com/2015/12/16/congress-will-give-nasa-nearly-20-billion-next-year/

افق های نو تصاویر جدید با تفکیک پذیری بالا از پلوتو ارسال کرد       ناسا تصاویر با کیفیتی از سطح پلوتو منتشر کرد. این تصاویر توسط فضاپیمای افق های نو، از فاصله ۱۷۰۰۰ کیلومتری بالای سطح آن، دقیقا ۱۵ دقیقه قبل از نزدیک‌ترین فلای‌بای فضاپیما گرفته شده‌اند.   ناسا اخیرا تصاویری با رزولوشن بالا از سطح پلوتو منتشر کرده است. این تصاویر با کیفیت‌ترین تصاویری هستند که فضاپیمای افق های نو تاکنون ارسال کرده است؛ زیرا بدون کم و کاست بوده و غیر فشرده هستند. بر خلاف این تصاویر، عکس‌هایی که تابستان گذشته به زمین فرستاده شدند، به منظور انتقال سریع فایل‌های بیشتر، فشرده‌سازی شده بودند. در حقیقت، آن تصاویر حکم پیش‌نمایش عکس‌هایی را داشتند که قرار بود بعد از آنکه افق های نو زمان کافی برای انتقال مجموعه‌ی اطلاعات کامل را داشت، منتشر شوند. فضاپیمای افق های نو در سپتامبر گذشته، یک فرآیند یک ساله را برای بارگذاری اطلاعات باقی مانده آغاز کرد.    پس از این فلای بای و مشاهده تصاویر دریافتی جدید احساس می کنیم که با پلوتو از نزدیک آشنا هستیم، در حالیکه قبل از این هیچ کس این دنیای دوردست را با این جزئیات بیشتر ندیده بود. در این تصاویر با کیفیت ویژگی‌هایی نظیر دیواره‌های داخلی دهانه‌ی آتش فشان‌های سطح پلوتو و دشت‌های یخی حفره‌دار، در جزئیات جدید نشان داده شده‌اند. در حالی که در تصاویری که قبلا ارسال شده‌ بودند تنها شاهد رشته کوه‌ها بودیم، اما حال تک کوه‌ها نیز نمایان هستند.    این تصاویر با جزئیات تأثیرگذار جدید تنها برای چشم نوازی نیستند، بلکه می‌توان از آن‌ها به عنوان ذخیره‌ای کاملا جدید از اطلاعات برای دانشمندان یاد کرد. به عنوان مثال، بررسی نزدیک دهانه‌های آتشفشانی به دانشمندان کمک می‌کند از لایه‌های تشکیل دهنده‌ی سطح پلوتو سردربیاورند. ناسا اعلام کرده است که تصاویر بیشتری از این مجموعه‌ی با کیفیت در هفته پیش رو، دریافت خواهند شد و زمانی که بقیه‌ی این تصاویر دریافت شوند ما جزئیات دقیق‌تری از پلوتو در دست خواهیم داشت. البته در حال حاضر مقدار بسیار زیادی از اطلاعات، در حدود ۶۰ درصد از داده‌ها، در فضاپیما باقی مانده است. فضاپیمای افق های نو، بیشتر از سه میلیارد مایل از زمین فاصله دارد که هم اکنون بیش از ۱۰۰ میلیون مایل دورتر از پلوتو است و زمانی که این فاصله با تکنولوژی محدود فضاپیما همراه شود، بدین معنا است که امکان انتقال اطلاعات، تنها با سرعت ۱ تا ۴ کیلوبیت بر ثانیه وجود دارد.   تیم افق های نو تحقیقات خود را با این اطلاعات کم تا اکتبر ۲۰۱۶ ادامه می‌دهند. هدف بعدی ناسا 2014 MU69، یک شیء یخی کوچک در فاصله‌ی یک میلیون مایل دورتر از پلوتو در کمربند کوئیپر است.           ویدئویی از این تصاویر: http://www.space.com/31293-sharpest-pluto-surface-view-released-by-new-horizons-team-video.html http://www.space.com/31292-best-pluto-photos-new-horizons-video.html http://www.theverge.com/2015/12/4/9851162/nasa-new-horizons-pluto-photo-new-high-resolution

سیاره ای فراخورشیدی با آسمان آبی         زمین به خاطر آسمان های آبی اش مشهور است. آسمان آن هم به خاطر اثری تحت عنوان توزیع رایلی به این رنگ در می آید. زمانی که نور از خورشید با یک مولکول هوا برخورد می کند، پراکنده می گردد و هرچه طول موج نور به ابعاد مولکول هوا نزدیک تر باشد، احتمال پراکندگی اش نیز بیشتر می شود. چون مولکول های هوا نسبت به طول موج نور در طیف قابل رویت کوچک تر هستند، طول موج های بلند (قرمزها) نسبت به انواع کوتاه (آبی ها) با نرخ کمتری پراکنده می شوند و به این خاطر که نور آبی نسبت به نور قرمز بیشتر پراکنده می گردد، ما آسمان را بیشتر به همین رنگ می بینیم و علت اینکه در هنگام غروب آسمان قرمز دیده می شود نیز همین است؛ زمانی که خورشید در پایین ترین موقعیت خود در آسمان قرار دارد بخش اعظمی از نور آبی توسط اتمسفر پراکنده می گردد و باعث می شود که غروب آفتاب قرمز به نظر بیاید.   اما همه سیاره ها هم آسمان آبی ندارند. برای مثال، مریخ که جو پیرامونی اش صخامت کمتری دارد آسمانی قهوه ای رنگ دارد. توزیع رایلی اثری کوچک است، به همین خاطر، مشاهده آن در آنسوی منظومه خورشیدی همواره برای ما دشوار بوده است. اما اخیرا تیمی از پژوهشگران این پدیده را در جو سیاره ای مشاهده کرده اند که حدودا 100 سال نوری با ما فاصله دارد. این سیاره که با نام GJ 3470b شناخته می شود در سال 2012 میلادی و با استفاده از متد ترانزیت کشف شد؛ بدان معنا که وقتی سیاره از مقابل ستاره خود عبور می کند ما متوجه کم شدن نور آن ستاره می شویم و میزان همین کاهش نور به ما در مورد اندازه و مدار چرخش سیاره خواهد گفت.         با استفاده از همین متد، دانشمندان دریافته اند که GJ 3470b سیاره ای با ابعاد نپتون است و هر سه روز یک بار مدار خود را به صورت کامل دور می زند. اما اگر بتوان یک سیاره را صرفا با استفاده از اثر آن روی نور ستاره اش مشاهده نمود، آنگاه چطور می توان تشخیص داد که پدیده توزیع رایلی در جو آن رخ می دهد؟   برای این منظور، دانشمندان از تکنیکی بسیار مبتکرانه بهره گرفته اند. آنها میزان افت روشنایی ستاره را در جریان عبور سیاره آن با طول موج های مختلف اندازه گیری کردند و دریافتند که ابعاد محاسبه شده سیاره در طول موج های کوچک تر کمتر می شود. به بیان دیگر، سیاره در مواجهه با طول موج های آبی بزرگ تر به نظر می آمد و این مساله در صورتی که پدیده توزیع رایلی در آسمان آن رخ دهد به مراتب مشهودتر خواهد بود. نور قرمز زیاد پراکنده نمی شود بنابراین، در زمان تابش طول موج های قرمز صرفا خود سیاره نور ساطع شده از ستاره را مسدود می کند. نور آبی به شدت پراکنده می شود بنابراین به ما نمی رسد و در نتیجه هم سیاره و هم جو پیرامونی آن، نور را در طول موج های آبی مسدود می کنند.   البته باید در نظر داشت که صرفا به خاطر وقوع پدیده توزیع رایلی در جو GJ 3470b نمی توان تصور کرد که جو آن شبیه به زمین است. با در نظر داشتن ابعاد این سیاره بیشتر احتمال می رود که جو آن ترکیبی از هیدروژن و هلیوم باشد تا نیتروژن و اکسیژن. اما این سیاره می تواند شروع خوبی برای مشاهده جو سیاره های دیگر باشد.   http://www.forbes.com/sites/briankoberlein/2015/11/27/distant-exoplanet-has-blue-skies/

25-علی‌رغم اتوماسیون بسیاری از فرآیندهای تولید، شغل (حرفه) مونتاژکار ـ پرچ‌کار و مکانیک ـ مونتاژکار هنوز مورد احتیاج‌ترین کارها در تولید هواپیماسازی باقی مانده‌اند.         26-  پس از سرهم‌بندی متعلّقات، قسمت‌های اصلی بدنه و سطوح دم به کارگاه مونتاژ نهایی شاخه‌ی شرکت سهامی خاص «هواپیماهای غیرنظامی سوخوی» در کامسامولسک ناآمور (در منطقه‌ی خاباروفسک) فرستاده می‌شود.         27-  به سوخو Su-34 بازمی‌گردیم. پیش از تحویل محصول به مشتری کارخانه آزمون‌های مربوطه را انجام می‌دهد که در حدود 2 ماه به طول می‌انجامد. آزمون‌ها کاملاً خارج از نواحی مسکونی و در فاصله‌ای در حدود 170-150 کیلومتر از نووسیبیرسک انجام می‌شوند.         28-  پس از یک پرواز آزمایشی 350 حالت هواپیما مورد آزمون قرار می‌گیرد. عملکرد کلی (عمومی) سامانه‌ها، موتور، تجهیزات رادیویی و رادار مورد ارزیابی قرار می‌گیرند. کیفیت پروازی پرنده در ارتفاع بسیار پائین یا خیلی بالا و نیز پرواز مافوق صوت مورد آزمون قرار می‌گیرد.         29-  خدمه‌ی پروازی شامل دو نفر، خلبان و ناوبر، می‌باشد. آن دو در کنار هم می‌نشینند. قرارگیری جمع و جور صندلی خلبان و ناوبر به خدمه‌ی پروازی امکان می‌دهد تا به نوبت صندلی خود در کابین را ترک کنند و در فضای پشت کابین به شکل تمام قد ایستاده استراحت کنند. (مداومت پروازی بالای هواپیما (بیشتر از 8 ساعت) و نشستن طولانی مدت خدمه، آنها را محتاج به فضایی برای اندکی ایستادن و تغییر وضعیت بدن می‌کند که این فضا در پشت کابین خلبانان ایجاد شده است. مترجم) به لطف شکل خاص دماغه، سوخوی Su-34 «جوجه اردک» لقب گرفته است.         30-  در قسمت بوم دم هواپیما (بین دو خروجی موتورها) رادار دید عقب و نیز واحد تأمین نیروی کمکی (APU) قرار گرفته‌اند. واحد تأمین نیروی مذکور امکان استارت موتورها را بدون وجود واحد تأمین نیروی کمکی (GPU) فراهم می‌کند. داشتن (APU) بر روی خود هواپیما تعداد فرودگاه‌های ممکن برای استفاده‌ی هواپیما را افزایش می‌دهد و کار خلبانان بسیار ساده‌تر می‌کند، چرا که نیاز به انتظار برای استارت موتورهای هواپیما برای نگه داشتن دمای متعادل در کابین خلبانان وجود ندارد.         31-  رادار چندمنظوره با برد کشف (آشکارسازی) اهداف تا 120 کیلومتر، امکان مقابله با 10 هدف و اجرای آتش به سمت چهار هدف به شکل همزمان را دارد.         32-  کابین به شکل کپسولی کاملاً مسلّح با استفاده از صفحات تیتانیومی (با قطر 17 میلی‌متر) ساخته شده، همچنین مخازن سوخت هواپیما نیز تحت حفاظت (زره‌پوش) می‌باشند. به طور کلی (درمجموع) نیم تن زره در این هواپیما به کار رفته که به شدّت بقاپذیری پرنده و حفاظت خلبانان را ارتقاء می‌دهد.         33-  بر روی سوخو Su-34 موتورهای توربوفن AL-31F با خروجی‌های متغیر جهت تغییر بردار رانش نصب شده‌اند. همین موتورها هستند که امکان سرعت گرفتن هواپیما تا 1900 کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کنند.موتورهای مذکور در اتّحادیه‌ی تولیدی موتورسازی اوفا (UMPO) و شرکت سهامی مرکز علمی ـ تولیدی «SALYOT» تولید می‌شوند.         34-  حداکثر وزن برخاستن هواپیما 45 تن و شعاع عملیاتی آن بالغ بر 2000 کیلومتر می‌باشد. این بمب‌افکن به سامانه‌ی سوخت‌گیری هوایی مجهّز بوده که می‌تواند برد هواپیما را بیشتر افزایش دهد.         35-  هواپیما می‌تواند تا ارتفاع 15 کیلومتری ( حدودا  45,000  پایی) اوج گرفته و 8 تن محموله‌ی رزمی شامل 12 موشک هوا به زمین یا هوا به هوا و نیز راکت‌های غیرقابل هدایت و بمب‌ها را با خود حمل کند.         36-  برای اوّلین بار سوخوهای Su-34 در جریان جنگ در اوستیای جنوبی به عنوان هواپیمای پوشش دهنده عملیات بمباران (ضربتی) هوایی، جنگ الکترونیکی بر علیه واحدهای دفاع هوایی گرجستان را پیش می‌بردند. حالا نیز بمب‌افکن‌های ساخت نووسیبیرسک در عملیات جنگی روسیه در سوریه جهت حمله بر علیه مواضع جنگجویان داعش شرکت دارند.         37-  قیمت یک فروند هواپیمای سوخو Su-34 بالغ بر 1.5 میلیارد روبل (بیست و چهار میلیون و صد و نوزده هزار دلار) در چارچوب برنامه‌ی تسلیحاتی دولتی، نیروی هوایی روسیه باید 124 فروند از این هواپیما را تا سال 2020 دریافت کند و به طور کامل سوخوهای Su-24 خود را جایگزین کند.         منبع: http://gelio.livejournal.com/211509.html برگردان: محمد حسین بختیاری

13-  آماده‌سازی برای پرچ‌کاری         14-  در سال گذشته، اتّحادیه‌ی شرکت‌های تولیدی هوایی نووسیبیرسک به نام چکالوف، 18 فروند هواپیما تولید کرد. و برنامه‌ی سال 2015 نیز مشابه سال قبل (تعداد 18 فروند) است.         15-  سرهم‌بندی خطوط لوله (lines) سامانه‌های هواپیما         16-         17-  فرآیند پرچ‌کاری یک هواپیما نزدیک به 5/2 ماه به طول می‌انجامد.         18-  عمر متوسط مجموعه‌ی اصلی کارکنان و متخصصین کارخانه، 40 سال است.         19-  هنگامی که بدنه آماده می‌شود، مونتاژکاران سامانه‌ها و تجهیزات هواپیما دست به کار می‌شوند و هواپیما در دستان آنها به یک موجود «زنده» تبدیل می‌شود و همه‌ی سامانه‌های ضروری را کسب می‌کند.         20-          21-  اتّحادیه‌ی تولیدی هوایی نووسیبیرسک (NAPO) به نام چکالوف کارخانه‌ی اصلی شهر است که برای بیش از 7 هزار نفر کار ایجاد کرده و درآمد نزدیک به 40 هزار روبلی آنها را تضمین می‌کند.         22-         23-  علاوه بر انجام سفارشات دفاعی (نظامی)، کارخانه از سال 2004 به همراه شرکای روس و خارجی بر روی پروژه‌ی هواپیمای منطقه‌ای روسی سوپرجت 100 سوخو (SSJ-100) کار می‌کند. کارخانه قسمت دماغه و دم بدنه‌ی هواپیما و نیز سطوح افقی و عمودی دم هواپیما (سکان‌های افقی و عمودی) را تولید می‌کند.         24-  سرهم‌بندی سکان افقی (دم افقی) هواپیمای مسافربری (سوپرجت)         ادامه در پست بعد

تولید بمب‌افکن تاکتیکی سوخوی Su-34 در کارخانه‌ی هوایی نووسیبیرسک به نام چکالوف         کارخانه‌ی هوایی نووسیبیریک به نام چکالوف، یکی از مجموعه‌های عظیم (عمده) هواپیماسازی در روسیه بوده و در ترکیب شرکت «سوخوی» قرار دارد. در آغاز دهه‌ی 90 میلادی کارخانه‌ی مذکور شروع به توسعه جنگنده ـ بمب‌افکن نسل «4+» سوخو Su-34 کرد. از سال 2006 میلادی تولید سری این هواپیماها آغاز شد تا اکتبر سال 2015 (حال حاضر) در نیروهای مسلّح روسیه، 73 فروند از این هواپیما وجود دارد.   در حال حاضر هواپیماهای سوخو Su-34 در عملیات نظامی در سوریه شرکت دارند.     1-   بمب‌افکن خط مقدم سوخو Su-34 بر اساس طبقه‌بندی ناتو، نامگذاری اختصاصی fullback «بازیکن مدافع» را به خود اختصاص داد. این هواپیما در وهله‌ی اوّل برای انهدام نیروهای زمینی، دفاع هوایی و کشتی‌های دشمن درنظر گرفته شد.         2- بر اساس امکانات رزمی خود، سوخو Su-34 ، به خانواده هواپیماهای نسل «4+» تعلّق دارد. اکثریت هواپیماهای بمب‌افکن، قادر به مقابله با جنگنده‌ها در درگیری نزدیک هوایی نمی‌باشند. این ضعف به دلیل وزن بالا و مانورپذیری پائین آنها است. امّا این هواپیما سرعت و جنگندگی (چالاکی) یک جنگنده را با قابلیت ضربتی یک بمب‌افکن ترکیب می‌کند.         3-   کارگاه مونتاژ متعلّقات         4-   مونتاژ (سرهم‌بندی) کانال‌های ورودی هوای موکور         5-         6-   بازرسی کیفی پرچ‌کاری‌ها         7-   در محل مونتاژ اتّصال سه قسمت اصلی پرنده آینده، قسمت دماغه، ورودی هوا و قسمت دم، انجام می‌شود.         8-   سوخو Su-34 درمجموع دربردارنده‌ی 57 هزار جزئیات (detail) است.       9-       10-  نصب توپ داخلی (سرخود) کالیبر 30 میلی‌متری هواپیما با ظرفیت مهمّات 150 گلوله         11-  پس از بازرسی بدنه در مورد نشستی‌ها، محصول وارد کارگاه مونتاژ نهایی می‌شود.         12-         ادامه در پست بعد

ناسا از پوشش فلزی جدید فضاپیمای اوریون پرده برداشت           ناسا مدل بازطراحی شده کپسول اوریون را رونمایی کرد؛ همان فضاپیمایی که قرار است عاقبت انسان را به عمق فضا و سطح مریخ ببرد.   به این ترتیب مشخص گردید که نسخه های آتی اوریون همراه با این پوشش فلزی و براق ساخته می شوند. این پوشش نیز بخشی از سیستم حفاظت حرارتی به روز شده اوریون است که فضاپیما را در برابر گرما و سرمای شدیدی که ممکن است در جریان ماموریت های فضایی با آنها روبرو گردد، حفظ می کند. در حال حاضر یکی از قطعات اصلی سیستم حفاظت حرارتی اوریون سپر حرارتی آن است که بخش «شکم» این فضاپیمای قطره ای را می سازد. زمانی که اوریون از فضا به زمین باز گردد، این سپر در جریان ورود مجددش به جو، با حرارت زیادی روبرو می شود که به لطف پوشش جدید، سرعت آن در این لحظه اندکی تعدیل شده و از آن در برابر حرارت شدید ایجاد شده در این حین محافظت به میان می آورد. شبکه ای از کاشی های حرارتی نیز باقی قسمت های بدنه فضاپیما را می پوشاند که از آن تحت عنوان قشر یا سپر پشتی یاد می شود و این قسمت نیز حرارت شدیدی که در داخل کپسول حس می شود را می کاهد.         با این همه، اوریون باید به همان اندازه که در برابر حرارت مقاوم است در برابر سرما و خروج گرما از فضای داخلی اش نیز مقاوم سازی شود. زمانی که این کپسول در اعماق فضا به سر می برد، شرایط دمایی بسیار پایینی را تجربه می کند و در نتیجه لازم است که پوشش خارجی آن اجازه خروج حرارت از فضای داخلی به بیرون را ندهد و این همان نقطه ایست که پوشش فلزی جدید وارد عمل می شود. ماده نقره ای به کار رفته در سطح خارجی اوریون که شباهت زیادی به سپر حرارتی آن دارد به کاشی های ذکر شده متصل می شود. این پوشش کمک می کند که دمای قشر بیرونی فضاپیما در محدوده 150 الی 550 درجه فارنهایت باقی بماند.   جان کوال که مسئولیت ساخت لایه محافظتی حرارتی برای اوریون را داشته می گوید: تلاش ما این بوده که تعادل مورد نیاز را برای دمای این فضاپیما تامین کنیم، زمانی که اوریون در نزدیکی خورشید قرار دارد نباید بیش از اندازه گرم شود و وقتی هم که در تاریکی محض به سر می برد نباید زیاد از حد سرد گردد.   مهندسان ناسا در تلاشند تا پیش از تست بزرگ بعدی اوریون، که ماموریت اکتشافاتی شماره یک یا EM-1 خوانده می شود، آن را از هر لحاظ آماده نمایند. این سفر قرار است که در نوامبر سال 2018 میلادی انجام شود و دومین تست پرواز بدون سرنشین کپسول اوریون خواهد بود که آن را در مدار دورتر اطراف ماه قرار می دهد. در جریان ماموریت شماره یک، اوریون بیش از سه هفته ای را در فضا خواهد بود و سپس مجددا با سرعت 39502.08 کیلومتر بر ساعت به زمین باز خواهد گشت. انتظار می رود که دمای این کپسول در جریان بازگشت مجددش به جو زمین از مرز 4000 درجه فارنهایت (2204 درجه سانتی گراد) فراتر رود.   گفتنی است که ماموریت این کپسول بارها و بارها با تاخیر روبرو شده و پیشتر انتظار می رفت که در سال 2017 میلادی به فضا پرتاب شود که در ادامه موعد مقرر به سال 2018 موکول گردید. ماموریت اکتشافاتی شماره 2 (EM-2) نیز که نخستین سفر همراه با سرنشین اوریون به فضاست اخیرا از نو زمان بندی شده است. این ماموریت قرار شده که در سال 2023 میلادی انجام شود، در حالی که پیشتر برای سال 2021 زمان بندی شده بود.     http://www.geekwire.com/2015/nasas-orion-deep-space-capsule-is-now-officially-a-shiny-object-heres-why/

روسیه روند تحویل اس-300 به ایران را آغاز کرد   سفیر ایران در روسیه اعلام کرد که روسیه از به جریان افتادن روند تحویل سامانه موشکی اس-300 به ایران خبر داده است.    این مطلب را خبرگزاری "تسنیم" به نقل از مهدی سنایی، سفیر ایران در روسیه گزارش داده است. بر اساس این گزارش، سنایی طی سخنانی گفت: "روند تحویل دادن اس-300 به ایران بر اساس قرارداد منعقد شده میان دو کشور به جریان افتاده است".   http://sputniknews.com/military/20151123/1030599339/russia-iran-missile-deliveries.html http://ir.sputniknews.com/world/20151123/948546.html

ابر یخی عظیمی در قطب جنوب تایتان دیده شد         فضاپیمای کاسینی سازمان ناسا، یک ابر یخی عظیمی که تاکنون دیده نشده بود، در قطب جنوب قمر بزرگ زحل به‌نام تایتان (Titan) مشاهده کرده است. یک سامانه ابری موسوم به گردابه قطب جنوب (شکل دکمه مانند پایین تصویر) با شروع زمستان قطب جنوب تایتان شکل گرفته و عامل ایجاد این ابر بزرگ یخی است.   به گفته دانشمندان، این پدیده که جدیداً مشاهده‌ شده و بخشی از یک سامانه ابری موسوم به گردابه قطب جنوب است، نشان می‌دهد که زمستان نیمکره جنوبی تایتان ازآنچه پیش‌بینی می‌شد سردتر خواهد بود. کری اندرسون، یکی از دانشمندان شرکت‌کننده در پروژه کاسینی از مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا در گرین‌بلت ایالت مریلند، گفته:  سیگنال اتمسفری ابتدا نسبتاً عادی به نظر می‌رسد و سپس بوم‌م‌م! ناگهان افزایش می‌یابد که نشان‌دهنده حضور یک نوع جدید ابر است. من بسیار هیجان‌زده شدم (بعد از دیدن اطلاعات) و تقریباً‌ از جای خود پریدم!   اندرسون نتایج جدید کاوشگر کاسینی را در یک بریفینگ خبری در ۱۱ نوامبر (یک هفته پیش) در ۴۷امین نشست سالانه شاخه علوم سیاره‌ای انجمن نجوم آمریکا در اوکسن هیل مریلند ارائه کرد. او در جلسه صبح نشست همان روز نیز صحبت کرد. تصویر زیر که در سال ۲۰۱۲ ثبت شده بود، یکی از اولین تصاویری است که تغییرات در حال رخ دادن در قطب جنوب تایتان را نشان می‌دهد. دوربین کاوشگر کاسینی تصویر این ابر شگفت‌انگیز را از ارتفاع ۳۰۰ کیلومتری بالای سطح سیاره ثبت کرده است. ابزار حرارتی فروسرخ کاسینی اکنون یک ابر یخی عظیم را زیر این ابر شناسایی کرده است.       ابرهای یخی تایتان   تایتان یکی از خیره‌کننده‌ترین اقمار سیاره زحل است. این قمر دارای یک اتمسفر غلیظ است که بخش اعظم آن را گاز نیتروژن تشکیل می‌دهد. و در منظومه شمسی، تنها جرم سماوی غیر از زمین است که روی سطحش ماده مایع به‌صورت پایدار وجود دارد. البته دریاهای تایتان به‌جای آب، از متان و اتان تشکیل‌شده‌اند. بسیاری از دانشمندان این قمر را به‌عنوان یکی از بهترین کاندیداهای منظومه شمسی برای میزبانی حیات بیگانه می‌بینند. هرچند، هر نوع حیات بومی تایتان باید نسبت به حیات تکامل‌یافته روی زمین متفاوت باشد.   تایتان همچنین در اتمسفر غلیظش دارای ابر است. برخی از این ابرها نزدیک به سطح این قمر هستند، درحالی‌که دانشمندان مشخص کردند که نقطه اوج یکی از ابرهای تایتان به ارتفاع حدود ۳۰۰ کیلومتری بالای قطب جنوب این قمر (لایه استراتوسفر تایتان) رسیده است. اندرسون گفته:  این ابر فقط نوک یک سامانه ابری گسترده استراتوسفری است که مدتی است در حال شکل‌گیری بوده و فکر می‌کنیم با شروع زمستان نیمکره جنوبی تایتان آغاز شده است.   یک ابر عظیم دیگر اخیراً‌ مشاهده شده که در ارتفاعات پایین‌تر و زیر این ابر پنهان شده است. دانشمندان ترکیب این ابر را به کمک ابزار طیف‌سنج ترکیبی فروسرخ کاسینی (CIRS) و با انجام آزمایش‌هایی در شرایط مشابه تایتان موردبررسی قراردادند. گروه علمی این مأموریت مشخص کرد که این ابر تازه یافته شده، از ترکیبات مه دود مانند هیدروژن، کربن و نیتروژن تشکیل شده است که مرتب تحت تأثیر دماهای گوناگون از حالت گاز به مایع و بالعکس تبدیل می‌شود. درحالی‌که این ترکیب مشابه موردی است که در سال ۲۰۱۲ مشاهده شد، مقادیر مواد در مقایسه با یکدیگر متفاوت است و نشان می‌دهد این سامانه ابری یک سامانه جدید است و از مورد قبلی نشئت نگرفته است. اندرسون گفته: «این ابر جدید است و جدا (از سامانه قبلی).»     ورود پرقدرت   سامانه ابری جدید، در ارتفاع پایین‌تر ۲۰۰ کیلومتری قرارگرفته که برای توده‌ای به این بزرگی غیرعادی است. به گفته محققان، ارتفاع پایین‌تر این ابر نشان می‌دهد که دماهای تایتان از چیزی که در مشاهدات سال ۲۰۱۲ پیش‌بینی شده بود (-۱۵۰ درجه سلسیوس) پایین‌تر است. به گفته اندرسون، دماهای پایین‌تر به این معناست که زمستان نیمکره جنوبی در تایتان یک «ورود پرقدرت» خواهد داشت.   در زمین، ابرها از بخارآب برخاسته از اقیانوس‌ها و منابع آب تشکیل می‌شوند. در ارتفاعات به‌قدر کافی بالا، این بخار متراکم شده، میعان یافته و ابرها را تشکیل می‌دهد و نهایتاً‌ طی بارندگی به زمین بازمی‌گردد و چرخه آب ادامه می‌یابد. اغلب ابرهای هیدروکربنی تایتان هم به همین نحو تشکیل می‌شوند. اما اطراف قطب جنوب تایتان داستان متفاوتی در حال رخ دادن است. آنجا، جریان‌های اتمسفری گازها را از نیمکره بهاری گرم‌تر (که اکنون نیمکره شمالی است) به نیمکره سردتر جنوبی می‌کشاند. وقتی گازها به نواحی سردتر می‌رسند، نشست می‌کنند و طی پایین رفتن با دماهای سردتر و سردتر مواجه می‌شوند. به گفته دانشمندان، در این روند، مقداری از این گازها میعان یافته و می‌بارند و مقادیر دیگری از آن در ارتفاعات مختلفی در لایه‌های مختلف منجمد می‌شوند.     زمستان هفت و نیم ساله!   کاسینی در سال ۲۰۰۴ به زحل رسید که مصادف با میانه زمستان نیمکره شمالی و میانه تابستان نیمکره جنوبی بود. مدت‌زمان هر فصل تایتان به‌اندازه ۷/۵ سال زمینی است. بنابراین، نواحی جنوبی تایتان اکنون در حال گذر از پاییز به زمستان هستند و زمانی که مأموریت کاسینی در سال ۲۰۱۷ به پایان برسد، همچنان در زمستان خواهند بود.   ابرهای یخی قطب شمال تایتان با شروع بهار ناپدید شدند و در همین حین ابرهای جدیدی در قطب جنوب تشکیل شد. به گفته محققان، مجموع تغییرات نشان می‌دهد که جهت گردش سرتاسری اتمسفر تایتان به‌آرامی تغییر می‌کند. تغییر در جهت جریان به این معناست که بخارهای ارگانیک تازه در اتمسفر در تعامل با ابرها به سطح قمر منتقل می‌شوند. به گفته اندرسون، افزایش فراوانی این گازها به این معناست که مقدار بیشتری از آن‌ها به سطح ریزش می‌کند و در مسیر خنک می‌شود. این خنک شدن موجب تشکیل ابرهای بیشتری شده و چرخه همین‌طور ادامه می‌یابد.         http://www.space.com/31161-saturn-moon-titan-ice-cloud.html http://toranji.ir/%D8%A7%D8%A8%D8%B1-%DB%8C%D8%AE%DB%8C-%D8%B9%D8%B8%DB%8C%D9%85%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D9%82%D8%B7%D8%A8-%D8%AC%D9%86%D9%88%D8%A8-%D8%AA%D8%A7%DB%8C%D8%AA%D8%A7%D9%86-%D8%AF%DB%8C%D8%AF%D9%87-%D8%B4%D8%AF/#more-936761?

سیاره کوتوله جدید عضو خانواده منظومه شمسی شد     تصویری مفهومی از سیاره کوتوله V774104     محققان با کشف سیاره‌ای کوچک در فاصله‌ای معادل با سه برابر فاصله‌ی پلوتون از خورشید، در واقع مرزهای منظومه شمسی را گسترش داده‌اند.   دانشمندان باور دارند که این سیاره با نام V774104 از جنس یخ بوده و در حدود ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ کیلومتر قطر دارد. البته تحقیقات بیشتری برای تعیین مدار این سیاره لازم است. اسکات شپرد، منجمی در موسسه علمی کارنی در واشنگتن، این کشف را در جلسه‌ی جامعه‌ی منجمان آمریکایی اعلام کرده است. او در این باره می‌گوید:  ما با توجه به اطلاعاتی که از منظومه‌ی شمسی داریم نمی‌توانیم مدار این سیارات را به طور کامل درک کنیم. شپرد عضو گروه منجمان تلسکوپ سوبارو ژاپن بود. این تلسکوپ بر فراز قله‌ی مائونا که‌آ که آتشفشانی خاموش در هاوایی است، قرار دارد. محققان با استفاده از این تلسکوپ سیاره‌ی یخی که در فاصله‌ی ۱۵.۴ میلیارد کیلومتری از خورشید قرار دارد را کشف کرده‌اند.         این کشف جدید در واقع مرز منظومه‌ی شمسی را تعیین می‌کند چرا که جایی است که دانشمندان معتقد هستند که پس از آن نیروی جاذبه‌ی خورشید کاملا بی‌اثر می‌شود. به علاوه بنابر گفته‌ی این دانشمندان منظومه‌ی شمسی بسیار پیچیده‌تر آز آن چیزی است که در ابتدا تصور می‌شد. تاکر در این باره می‌گوید: دلیل اصلی اهمیت بالای کشف جدید این است که ما در مورد چگونگی تشکیل منظومه شمسی اطلاعاتی نداریم. این اطلاعات در دل سیارات نهفته است. ما درک ضعیفی از منظومه شمسی داریم، چرا که به طور مداوم اجرام جدیدی کشف می‌کنیم و این سوال در ذهن ما پررنگ‌تر می‌شود که چه موادی برای ساخته شدن منظومه شمسی لازم است؟ و سوال مهم‌تر این که مرزهای منظومه شمسی ما تا کجا کشیده شده‌اند؟   تلسکوپ هشت متری سوبارو ژاپن واقع در هاوایی     http://edition.cnn.com/2015/11/12/world/solar-system-discoveries-earth/ http://news.sciencemag.org/space/2015/11/astronomers-spot-most-distant-object-solar-system-could-point-other-rogue-planets

 

مریخ اتمسفرش را به باد داده است! آیا زمینی سازی مریخ ممکن است؟   مریخ دارای جو بسیار رقیقی از کربن دی‌اکسید است، اما شواهد حاکی از آن است که مریخ گذشته‌ای متفاوت داشته است. بسیاری این ایده را مطرح کرده‌اند که شاید بتوان دنیاهای دیگر را طی فرآیندی به‌نام زمینی سازی (Terraforming) در مقیاسی وسیع مهندسی کرد و شرایط مساعدتری در آن‌ها ایجاد کرد و مریخ از این قاعده مستثنا نیست. اما یافته‌های جدید مدارگرد MAVEN نشان می‌دهد که زمینی سازی مریخ چندان هم که تصور می‌شد، آسان نیست!   نویسندگان داستان‌های علمی تخیلی از گذشته دور این ایده را در سر می‌پروراندند که مریخ طی فرآیندی مهندسی‌شده، زمینی سازی شود و آب‌وهوای آن برای مسکونی شدنش مناسب‌تر شود. یک راه بالقوه برای انجام این کار، آزاد کردن مقادیر زیاد گازهای گلخانه‌ای در جو مریخ است تا گرمای تابش خورشید را به دام انداخته و اتمسفر سیاره را گرم‌تر کند. تصویری تخیلی از مریخ در حال زمینی‌سازی را در چند مقطع زمانی، در شکل زیر می‌بینید:       تاکنون بسیار معقول به نظر می‌رسد که تصور کنیم پوسته مریخ دارای مقادیر زیادی از موادی است که می‌توانند به گازهای گلخانه‌ای تبدیل شوند. به‌هرحال، مریخ طی میلیاردها سال گذشته، بخش زیادی از اتمسفرش را ازدست‌داده و این اتمسفر ازدست‌رفته بالاخره باید جایی رفته باشد… بالا یا پایین. بروس جاکوسکی، محقق ارشد مأموریت MAVEN ناسا که از نوامبر سال ۲۰۱۴ در حال مطالعه اتمسفر مریخ از مدار آن است، گفته:  اگر آنجا (پوسته مریخ) جایی است که تمام کربن دی‌اکسید اتمسفر غلیظ اولیه مریخ رفته، این کار (زمینی سازی) ممکن است.   اما نتایج کاوشگر MAVEN که در روز پنجم نوامبر (دیروز) اعلام شد، نشان می‌دهد که اتمسفر اولیه سیاره پایین نرفته و درواقع به فضا فرار کرده است. زمانی کوتاه (در مقیاس نجومی) پس از خاموشی میدان مغناطیسی گسترده مریخ که ۴/۲ میلیارد سال پیش رخ داد، طوفان خورشیدی و انفجارهای قدرتمند خورشیدی، بخش اعظم اتمسفر مریخ را جدا کرده و وارد فضا کرد. به عبارت ساده‌تر، مریخ ۴.۲ میلیارد سال پیش اتمسفرش را به‌تدریج «به باد داد!» (البته از نوع خورشیدی). به گفته جاکوسکی از آزمایشگاه فیزیک فضا و اتمسفر دانشگاه بولدر کلرادو، این خبر بدی برای طرفداران زمینی سازی است.   ویدئویی بر اساس داده‌های کاوشگر MAVEN تهیه‌شده و از دست رفتن اتمسفر مریخ تحت اثر طوفان‌های خورشیدی را نشان می‌دهد ( به لینک منبع در پایان متن مراجعه کنید). جاکوسکی در اجلاس خبری دیروز ناسا و حین اعلام نتایج مأموریت MAVEN در مورد کربن دی‌اکسید اتمسفر مریخ گفت:  (اتمسفر اولیه مریخ) سر جایش نیست. کلاً از منظومه شمسی حذف‌شده و بنابراین بازگرداندن آن مقدور نیست.   البته این لزوماً به معنای قطع امید و غیرممکن بودن زمینی سازی مریخ نیست (ایده‌های زیادی در مورد نحوه اجرای آن هست) و حتی به این معنا نیست که مریخ هیچ منبع (بالقوه) قابل‌دسترسی کربن دی‌اکسید ندارد. برای مثال، دو کلاهک قطبی مریخ دارای مقادیری از یخ خشک (کربن دی‌اکسید جامد) هستند و خاک مریخ نیز دارای ترکیباتی است که مقادیری دی‌اکسید کربن در آن‌ها ذخیره شده است. اما یافته‌های جدید MAVEN نشان می‌دهد که تغییر شرایط اتمسفر مریخ به شرایطی مطلوب‌تر برای اقامت انسان، که کاری دشوار به نظر می‌رسید، اکنون بازهم دشوارتر از چیزی است که قبلاً‌ تصور می‌شد.   ناسا قصد دارد در آینده‌ای نه‌چندان دور، رد پایی در مریخ به‌جای بگذارد، چه زمینی سازی ممکن باشد یا نباشد. این سازمان فضایی اکنون درحال‌توسعه نقشه راه برای فرستادن فضانوردانش در سال ۲۰۲۵ به نزدیکی یک سیارک است که هدایت شده و در مدار ماه قرار خواهد گرفت. سپس قرار است پس از سال ۲۰۳۰، ناسا فضانوردانش را به مریخ اعزام کند.   مأموریت ۶۷۱ میلیون دلاری MAVEN (که نامش مخفف Mars Atmosphere and Volatile Evolution به معنای تحولات فرّار اتمسفر مریخ است) قصد دارد به محققان کمک کند تا درک کنند که چطور و چرا مریخ از گذشته دور از دنیایی نسبتاً گرم و مرطوب دارای مقادیر زیاد آب سطح آن، به سیاره سرد و خشک بیابانی که امروز می‌بینیم تبدیل شده است. به این منظور، این فضاپیما به کمک هشت ابزار علمی مختلف در حال مطالعه مریخ و اندازه‌گیری سرعت فرار مولکول‌های اتمسفر مریخ به فضا و برخی ویژگی‌های دیگر اتمسفر مریخ بوده است.   http://www.space.com/31044-mars-terraforming-nasa-maven-mission.html http://toranji.ir/%D9%85%D8%B1%DB%8C%D8%AE-%D8%A7%D8%AA%D9%85%D8%B3%D9%81%D8%B1%D8%B4-%D8%B1%D8%A7-%D8%A8%D9%87-%D8%A8%D8%A7%D8%AF-%D8%AF%D8%A7%D8%AF%D9%87-%D8%A7%D8%B3%D8%AA-%D8%A2%DB%8C%D8%A7-%D8%B2%D9%85%DB%8C/#more-934611

بله این ویژگی در خون این ملت است و برتری اقتصادی حال حاضرش در اروپا گویای این موضوع، ولی آرمان های نازی همچون یک کاتالیزور برای این ملت بود که سرعت پیشرفتشان را چندین و چند برابر میکرد که سندش تفاوت سرعت این پیشرفت از بعد از جنگ اول رکود بزرگ تا جنگ دوم و مقایسه آن با بعد از جنگ دوم تا به امروز میباشد. قصد بنده طرفداری از نژادپرستی نازیسم و مابقی آرمان های منفعت طلبانه اش نیست ولی نقش رهبری فکری و میهن پرستانه این حزب را در این موضوع نمیتوان کتمان کرد.

  بعضی مواقع به این فکر میکنم که آگر آلمان نازی نبود انسان در قرن بیستم انقدر پیشرفت میکرد..؟ یا اگر آلمان نازی منقرض نمیشد این رویا که انسان در مریخ کلونی داشته باشه تا به حال به وقوع می پیوست...

    از نظر توان لحظه ای خیر پیشرانه های شیمیایی دارای شتاب و سرعت بسیار بیشتری هستند. ولی در شرایط خلاء باتوجه به مداومت کاری بدون وقفه با شتابگیری ثابت پیشرانه های یونی میتوان به سرعت های بالاتری دست یافت. در حال حاضر با فناوری های تثبیت شده و در دسترس زمان تقریبی سفر به مریخ هفت ماه تا نه ماه میباشد. به وسیله پیشرانه های یونی این زمان فعلا چند هفته تخمین زده شده است. از مهمترین نکات مثبت دیگر این پیشرانه ها، وزن بسیار کم سوخت، اطمینان بیشتر در سفرهای برد بلند که همیشه نگرانی از کمبود سوخت در شرایط اضطراری خاص است و امکان سفر سرنشین دار به اعماقی حتی فراتر از مریخ...

پیشرانه‎های یونی راه را به سوی مریخ هموار می‌کنند         سفر به مریخ با پیشرانه‎های سوختی همواره یکی از دغدغه‎های دانشمندان بوده، اما با طراحی نسل جدید پیشرانه‎های یونی سفر به اعماق فضا دیگر امری محال نیست     عملکرد پیشرانه‎های شیمیایی بسیار ساده است، سوخت پس از احتراق به سرعت از موشک فضایی خارج می‎شود و بنابر قانون دوم نیوتن (عمل و عکس العمل)، راکت شروع به حرکت می‎کند، اما عملکرد پیشرانه‎های یونی متفاوت است، در این پیشرانه‎ها با شارژ شدن الکترود‎ها، یون‎ها با بار مثبت از آند به کاتد حرکت می‎کنند، اما برای آن که جذب آند نشوند توسط پرتویی از الکترون‎ها مورد تابش قرار می‎گیرند و سپس با خروج از پیشرانه، موجب حرکت موشک می‎شوند.     هرچند پیشرانه‎های نسل قبل، کار خود را به درستی انجام می‎دادند اما استفاده از الکترودهای فیزیکی، هزینه و استهلاک بالایی را در پی داشت، بنابراین دانشمندان مدل جدیدی از پیشرانه‎ها را با استفاده از الکترود‎های مجازی طراحی کردند. دراین طرح، از اجتماع الکترون‎ها که توسط میدان مغناطیسی به دام افتاده بودند، کاتد به صورت مجازی تشکیل می‎شود، از طرف دیگر به علت سنگین‌‎تر بودن یون‎ها از الکترون‎ها، آن‎ها در دام میدان مغناطیسی گرفتار نمی‎شوند و پس از خنثی شدن توسط پرتوی مغناطیسی، به سمت خروجی پیشرانه رفته و باعث حرکت موشک می‎شود. طراحی قبلی پیشرانه‎های یونی قدم بزرگی در اجرای ماموریت‎های فضایی بود اما به دلیل استفاده از میدان مغناطیسی در کنار آند، زمان ماموریت‎های فضایی به ۱۰.۰۰۰ ساعت محدود می‎شد و حتی با این پیشرانه‎ها، سفر به مریخ نیز قابل اجرا نبود.     این موضوع باعث شد تا دانشمندان در مرکز تحقیقات فرانسه بر روی طرح‎های جدید این پیشرانه‎ها کار کنند، در قدم اول با تغییر دادن محل تولید کننده‎ی میدان مغناطیسی در بالای آند سعی بر بهبود زمان استفاده از پیشرانه داشتند، اما با تداخل میدان مغناطیسی منتشر شده از آند این امر محقق نشد.     در طرح دوم با تغییر محل لوله‎ی تولید کننده میدان مغناطیسی توانستند به هدف خود برسند و از تداخل امواج میدان مغناطیسی جلوگیری کنند که این تغییر باعث بهبود کارایی سیستم شد. پیشرانه‎های یونی جدید با کاهش چشمگیر مصرف سوخت و در نتیجه وزن فضاپیما، باعث می‎شوند تا ماموریت‎های دورتر از مریخ نیز به راحتی قابل اجرا باشد.     http://gizmodo.com/a-simple-design-change-could-make-a-thruster-to-get-us-1738997991?utm_campaign=socialflow_gizmodo_facebook&utm_source=gizmodo_facebook&utm_medium=socialflow http://www.zoomit.ir/it-news/astrology/25451-mars-thruster-ions

روسیه برنامه سفر انسان به ماه را اعلام کرد       آژانس فضایی فدرال روسیه که عموما به اسم Roscosmos شناخته می شود، نقشه خود برای فرستادن انسان ها به ماه را تا سال 2029 علنی کرد. این مسئله، بخشی از هدف نهایی ایجاد و برقراری پایگاهی در کره ماه است.   Vladimir Solntsev، سرپرست بخش Roscomsos Energia، طی کنفرانسی که سه شنبه در مسکو برگزار شد، این مسئله را با جزئیات بیان نمود. در حال حاضر، روسیه ساخت فضاپیمایی که برای این ماموریت لازم است را آغاز کرده و تا سال 2021، اولین پرواز آن انجام خواهد شد. پس از اولین پرواز، روسیه قصد دارد فضاپیما را در سال 2023 به ایستگاه فضایی بین المللی متصل کند و سپس در 2025، آژانس فضایی فدرال روسیه، سفینه ای بی سرنشین را به ماه می فرستد. در واقع این عملیات، به آن ها در ارتباط با ماموریت سال 2029 اطمینان می بخشد.   آژانس فضایی اروپا نیز در این سفر همراه با روسیه خواهد بود. گفته شده که ESA با همکاری Roscosmos می خواهد یک فضاپیما را در قطب جنوب ماه فرود آورد. این ماموریت که Luna 27 نام دارد، اولین پرواز انسان ها به ماه پس از ماموریت آپولوی آمریکا است. به طور کلی، روسیه با برنامه اکتشافی Luna-Globb (که Luna 27 بخشی از آن خواهد بود)، هدف دارد تا طی یک سری پرواز به سطح ماه، پایگاهی رباتیک در آنجا برقرار سازد. جالب است بدانید که Luna-Globb اولین بار در سال 1997 به صورت عمومی مطرح شد اما تاریخ اجرای آن مرتبا به تعویق افتاد. لونا 25 و لونا 26 نیز بخشی از برنامه اکتشافی روسیه هستند. اولی یک ماه پیما را به قطب می فرستد و دومی یک فضاپیما را در مدار ماه می چرخاند.   چینی ها نیز قصد دارند اطلاعات بسیاری از ماه به دست آورند و از همین سو، برنامه اکتشافی خاص خود را در سال 2007 با نام Chang’e آغاز نمودند. Chang’e 3، سال 2013 با موفقیت روی سطح ماه فرود آمد و چین حالا قصد دارد تا سال 2017، آن را به همراه نمونه هایش بازگرداند. اگر همه چیز براساس برنامه ها پیش برود، چینی ها هم تا اواسط دهه آینده میلادی انسان ها را به ماه می فرستند. روسیه نیز به همکاری با چین در کلنی سازی روی ماه علاقه نشان داده است. در همین حال، ناسا تمرکز خود را روی مریخ گذاشته است. آژانس فضایی آمریکا قصد دارد تا در دهه 2030 میلادی انسان ها را به مریخ بفرستد اما هیچ برنامه ای برای فرستادن انسان به ماه اعلام نشده است؛ گفتنیست ناسا این کار را سال ها پیش انجام داده است.   تاریخ انتشار این اینفوگراف سپتامبر 2015 میباشد   http://uk.businessinsider.com/russia-announces-first-manned-mission-to-moon-2015-10?r=US&IR=T

اکسیژن خالص از ستاره دنباله دار روزتا منتشر می شود     ستاره شناسان آژانس فضایی اروپا (ESA) با بهره گیری از کمک های فضاپیمای روزتا موفق شدند تا به اکتشافی بزرگ برسند، اکتشافی که می تواند به تغییر نگرش ما در ارتباط با نحوه شکل گیری منظومه شمسی بیانجامد. آن ها اخیرا متوجه شده اند که از ستاره دنباله دار 67P/Churyumov-Gerasimenko، مقادیر عظیمی از اکسیژن خالص (O2) منتشر می شود. اکسیژن یک عنصر بسیار شایع در ساختار ترکیبات است اما به علت تمایل بالایی که به واکنش پذیری دارد، عمدتا در ترکیباتی نظیر مونواکسید کربن (CO)، دی اکسید کربن (CO2) یا آب (H2O) دیده می شود.   با استفاده از سنسورهای موجود روی روزتا، ESA تایید می کند که میزان اکسیژن موجود در ابر گازی پیرامون 67P پایدار بوده است. یعنی زمان تشکیل این ستاره ی دنباله دار طی 4.6 میلیارد سال پیش، اکسیژن به وسیله جاذبه محصور شده است. چنین مسئله ای، می توان خط بطلانی روی اعتقاد پیشین ستاره شناسان بکشد که می گفتند منظومه شمسی بسیار گرم تر از حالت کنونی اش بوده است، در حقیقت اگر این باور قدیمی صحت داشته باشد، اصلا امکان ندارد که اکسیژن به صورت مولکولی (O-O) بتواند در این ستاره دنباله دار وجود داشته باشد.   مورد خوشحال کننده ی بعدی، وجود حیات فرازمینی است. اگر اکسیژن در جایی غیر از زمین وجود داشته باشد، پس امکان حیات هم فراهم خواهد آمد. با این حال ESA معتقد است اکسیژن موجود در جو 67P از زمان تشکیل منظومه شمسی وجود داشته. بنابراین نمی توان آن را دلیل محکمی برای اثبات زندگی فرازمینی دانست.   http://www.engadget.com/2015/10/28/astronomers-find-pure-oxygen-leaking-from-rosettas-comet/

به روز شده  21.10.2015  

  از حضور دوباره شما جناب مهدوی عزیز و در اشتراک گذاشتن مطالب اورجینال و ارزشمندتون بسیار خوشحالم و متشکر مطلب شما در مورد سرد کننده تلسکوپ جیمز وب واقعا عالی بود و به بنده کمک کرد.   در باب خبر فوق: آیا سامانه پدافندی در مقابل موشک های ضد ماهواره و یا تهدیدات دیگر وجود داره تا مکمل این سیستم باشه؟