خیلی ساده است. باز بودن خط تدارکاتی تروریست ها.

به نام خدا  با سلام در روی زمین دسته از اینور تا اونور کلی با هم فرق دارن اما گمان نمی کنم در آسمان فرقی داشته باشن icon_cheesygrin حرفتون درسته باید در روی زمین در هر شراید از رهکار های متفاوتی استفاده کرد و این رهکار ها رو با کمک پوشش هوایی پهپاد ها تکمیل نمود.

به نام خدا با سلام تجهیزات راداری که بنده گفتم در واقع بخشی از بدنه است که مسلما با ضفحات جاذب پوشانده شده. ضمنا هواگرد های گشت دریایی برای شناسایی و رهگیری زیردریایی باسد از دو لایه ی پدافند عبور کنن که البنه این هواگرد ها هم هواگرد های کند و کم تحرکی اند بنابراین در لایه ی اول هم امکان ششکارشون وجود داره. اما بر خلاف نظر دوستان مبنی بر استفاده از زیردریایی ها برای مختل کردن خطوط هوایی دشمن بنده معتقدم که بهتر از این استفاده از این روش برای ایجاد سپر دفاع بالستیک در نزدیکی خاک دشمنه. مثلا شما همین طرح بنده رو فرض کنید که در نزدیکی سواحل اسرائیل موضع گرفته و میتونه به این صورت موشک های جریکوی شلیک شده به سمت ایران رو در آسمان فسطین اشغالی هدف قرار بده. در همین حال زیردریایی دیگری میتونه در خلیج فارس خط اول پدافند رو در برابر هجوم جنگنده های دشمن بر عهده بگیره و زیردریایی دیگری در دریای سرخ پایگاه های هوایی دور سعودی ها رو که به سبب زیر آتش بودن پایگاه های نزدیک به ایران تبدیل به پایگاه های اصلی شدن ناامن کنه. جالبی این نکته اینه که روش های سرکوب پدافند هم روش هیچ اثری نداره.

دوستان به نظرم این بحث های حاشیه ای رو تموم کنید بهتره تا محتوی تاپیک به انحراف نره.

پول هست مدیریت نیست اگر ما خودمون رو تحت فشار بزاریم و ضرف سه سال بودجه ی فعلی رو از 20 ملیارد دلار کنونی به 50 ملیارد دلار(سالی 10 ملیارد) برسونیم و نصف بودجه ی اضافه شده رو صرف خرید نظامی کنیم یعنی سال اول 5 ملیارد، سال دوم 10 ملیارد و پنج سال بعد 15 ملیارد که در نهایت میشه 90 ملیارد دلار. ضرف این هفت سال به یک ابرقدرت در عرصه ی نظامی بدل شدیم اما مشکل اینجاست که حاضر نیستیم این بها رو بدیم اگرنه بیشتر از اینها رو به باد دادند. البته میشه مدت رو کمی طولانی تر هم کرد. فاصله ی ما تا تبدیل شدن به یک قدرت نظامی 90 ملیارد دلار یا حتی کمتره. 40 ملیارد نیروی هوایی 30 ملیارد نیروی زمینی 20 ملیارد نیروی دریایی و ابر قدرتی. 

به نام خدا با سلام تشکر می کنم از شما بابت مطرح کردن این موضوع بسیار جالب. بنده هم بار ها در این زمینه فکر هایی کرده ام و پیشنهاداتی دارم که به شرح زیر:   بنده لایه های این پدافند رو به چهار لایه تقسیم می کنم که به شرح زیر: 1- برد کوتاه تا 25 km: در این برد موشک باید بتونه تا یه حداقل عمقی مثلا 50 متر از پرتابگر هایی که به صورت عمودی در برج قرار داره پرتاب بشه و در عمق های بیشتر هم با کپسول محافظ. شناسایی هم به وسیله ی جستوجو گر کوچکی که دارای جستجوگر های اپتیکی و راداری است صورت میگیره. البته امکان شلیک از سطح هم وجود داره. 2- برد متوسط تا 70 km: در این برد و بردهای فرا تر زیردریایی به وسیله ی پرتابگر های عمودی که امکان لود مجدد و شلیک انواع موشک های کروز رو هم دارن از عمق با کپسول محافظ و از سطح میتونه اقدام به شلیک کنه. نکته ی مهم اینه که زیردریایی به محفظه ای مجهزه که رادار درش قرار داره و محفظه امکان جداشدن از زیردریایی و رفتن به سطح برای شلیک موشک ز عمق رو داره. در تمام مراحل بعدی هم وضع به همین منوال هست و رادار هم  یکی است که برای شناسایی و کنترل آتش استفاده میشه. 3- برد بلند تا 200 km: ضرورت وجود این برد اینه که در این برد هواگرد های گشت دریایی امکان و مقابله با زیردریایی رو ندارند و به این صورت زیردریایی قبل از نزدیک شدن هواگرد توان نابودی آن را دارد. 4- برد بسیار بلند تا 600 km: در این برد موشک ها عمدتا برای مقابله با موشک های بالستیک و هواگرد های کند بکار گرفته میشن.  

این ها هم بهترین گزینه های در دست ماست: کوروت های استرگوشچی فریگیت های کلاس آدمیرال گوشکوف ناوشکن های کلاس تایپ 052D   هزینه ی تقریبی خرید 10 تا استرگوشچی 6 تا آدمیرال گوشکوف و 4 تا تایپ 052D به طور تقریب 7 ملیارد دلار

به نام خدا با سلام بنده چند سناریو رو مطرح میکنم ببینید هیچ کدوم از این راهکار ها میتونه جوابگو باشه. 1- نیرو های خوده ی درحال حمله به شهری که در تصرف دشمن هستن، به محض نزدیکی نیرو ها به دروازه های شهر انتحاری ها از توی کوچه پس کوچه ها بیرون میان. جای شک نیست که فرصت استفاده از ضد زره نیست. بهترین راهکار استفاده از نفربر و یا پهپاد که البته روش دوم موثر تره چون از قبل انتحاری شناسایی شده. 2- حالا عکس سناریوی قبل، یعنی نیرو های خودر درحال دفاع از شهرن. در اینجا تقریبا همه ی گزینه ها وجود داره(ضد زره-نفربر-مین، خندق و...-پهپاد) بهترین روش در اینجا اینه که شما از ترکیبی از روش ها استفاده کنی. با پهپاد از کیلومتر ها قبل شروع به مقابله و شناسایی کنی و هنگامی که نزدیک شدند با ضد زره نفبر یا هرچی. 3- آسون ترین سناریو شاید  در دشت های باز باشه که در اون هم همه ی گزینه ها موجوده. اما، 4- در آخرین سناریو و سخت ترین شهر به طور نسبی دست دو طرف هست و یا حومه ی شهر توسط هریک حالا اشغال شده و بطور کل جنگ در فضا های بسته ی شهری و فاصله ی خطوط دوطرف بسیار کمه. جای شک نیست که در اینجا نفربر های فقط طعمه ی خوبی اند و کار چندانی نمیتونن بکنن، ضد زره هم فایده ی چندانی نداره، اما شما از آسمان با پهپاد یا بالگرد یا جنگنده می تونید انتحاری رو قبل از رسیدن به جبهه ی خودی و زمانی که اصلا در دید جبهه ی خودی نیست نابود کنید.   دوستان از اونجایی که ضد زره در اکثر موارد در خط دیدی کاربرد داره و از اونجایی که هنگام روانه ی انتحاری ها آتش دشمن سنگین میشه شاید چندان نشه روی این حساب باز کرد بخصوص در مواردی که جبهه بسیار نزدیکه. نفربر ها  هم همنطور که دوست عزیزمون جناب worior گفت هم قیمت بالایی دارن هم با توجه ب سواب درخشان!! زرهی ارتش سوریه طعمه ی خوبی برای سیل انبوه ضد زره های دشمنن. می بینید که در همه ی ان سناریو ها پهپاد ها برتری بیشتر نسبت به بقیه ی موارد دارن و به عقیده ی بنده بهترین گزینه پشتیبانی هوایی است و خوب با نبود جنگنده و بالگرد بلطبع توسط پهپاد.   البته عرض بنده این معنا نیست که از هیچ یک از روش های دیگه استفاده نشه بلکه نظر من اینه که با استفاده از همه ی روش ها یک دفاع لایه ای رو تشکیل بدیم که در اون پهپاد ها در خط اول تعدادی از انتحاری ها رو منحدم و شروع به شناسایی می کنن. بعد با موشک های ضد زده تعداد بیشتری به درک واصل میشن، باد با تانک یا نفربر و در آخر هم موانع و میادین مین. به این صورت اگر اجرا بشه به عیده ی بنده یک انتحاری هم نمیتونه خودش رو به خط برسونه.

برای همین هم هست که میگم پهپاد های موجود در سپاه رو انتقال بدیم به این صورت اگر برای ما امکانش باشه هزینه ی چندانی نداره. دوستان دقت کنن همونجور که بار ها هم در تاپیک گفته شد انتحاری ها همراه با آتش سنگین و موشک های ضد زره روانه میشن بنابراین هر نوع وسیله ای در زمین میتونه طعمه ی چرب و نرم جدیدی باشه. اما با نصب موشک های ضد زره روی پهپاد ها میشه از کیلومتر ها دور تر هم انتحاری ها رو ضد.

دوستان به نظر من میدن مین راه خوبی نیس چرا که اولا درگیری ها در مناطقی است که حظور غیر نظامیان زیاده و دم اینکه مین ریزی کاری نداره اما جمع کردشن بسیار سخت و زمان بر هست و این در حین اجرای عملیات اصلا جیز خوب نیس. استفاده از توپ های سبک هم با توجه به شرایط کمی دور از ذهن به نظر میرسه و اثرش هم چندان نیس حال این رو بذارید به اضافه ی هزینه ی خرید، نصب روی شاسی ها و ... به نظرم بهترین راهکار استفاده از موشک های ضد زره باشه اما نا از روی زمین بلکه با پهپاد. قبلا گفتم میشه شاهد های سپاه رو به پایگاه های هوایی سوریه انتقال داد و از اونجا نیرو های ما ماموریت شون رو انجام بدن. دقت کنید که: - پهپاد هیچ خستگی نداره و میتونی ساعت ها بر فراز منطقه گشت بزنه - انتحاری ها هیچ خطری براش نیستن - بعد از شلیک موشک ه میتونه کر شناساییی رو انجام بده و...

به نظرم میشه امیدوار بود. اساسی ترین مشکل ما ضعف فرماندهی امیدوارم بعضی فرماندهان دیگر هم به همین منوال تغییر کنن.

  من شاهد رو پیشنهاد دادم اما میدونم که با موشک های فعلی در برابر خودرو های زرهی شده کار چندانی نمیتونه انجام بده اما گر موشکی در رنج هلفایر یا بریمستون (کلاس 50Kg) طراحی کنیم از عهده ی این کار بر خواهد اومد. به طور کل حرف بنده مقابله ی هوایی با انتحاری هاست حالا با پهپاد، بالگرد یا جنگنده.

به نام خدا با سلام   از نظر بنده با این کار ها چندان فایده ای نخواد داشت و این ها صرفا یک تاکتیک و همونطور که دوست عزیزمون در ابتدای تاپیک هم گفت به یک عملیات نیاز هست. اما، برای مقبله ی تاکتیکی به نظر من بهترین گزینه ها روی هواست نه زمین. پیشنهاد من اینه:   اما عملیات: به نظر بنده باید تعداد زیادی پهپاد رو به کار گرفت و این پهپاد ها به طور دائم خطوط تدارکاتی داعش رو هدف قرار بدن تا کمی از این بار از روی جنگنده ها برداشته بشه و اوناهم بهتر بتونن نیروی زمینی رو پشتیبانی کنن. اگر دقت کنید راهکار امریکایی ها هم در افغانستان استفاده ی گسترده از پهپاد ها برای هدف قار دادن خودرو ها ، مراکز تجمع ، انبار ها و ... بود و به عقیده ی من باید در سوریه هم به همین منوال کار کرد. باید تا میتونیم از تلفات جلوگیری و از دشمن تلفات بگیریم.   نیروی های ما میتونن در پایگاه های هوایی سوریه مستقر بشن و این کار رو انجام بدن تا بعد کم کم نیرو های سوری جایگزین بشن.

به نام خدا با سلام     این گفته شما رو بنده قبل تر عرض کردم اما و به نظر من هم بهترین کاری که میتونیم بکنیم همینه که پایگاه های دشمن رو در یه حد فاصل (مثلا800 کیلومتر) دور کنیم اما برای این کار نیز به موشک های دقیق و کلاهک تخصصی هست که بشه در تعداد تولید کرد. همونطور که میدونید ما میتونیم با موشک های بالستیک تاکتیکی خیلی راحت تمام پایگاه های امارات، قطر، بحرین، کویت و بخشی از پایگاه های عربستان رو هدف قرار بدیم. در این صورت این کشور ها و نیروی های متخاصم دیگه مجبورن تجهیزاتشون رو به پایگاه های دورتر در عمان ، عربستان و اسرائیل مستقر کنن که خوب این خودش کلی مشکل ایجاد خواهد کرد. مثلا ازدهام برخی از این پایگاه ها،یا در بحث فرماندهی و تدارکات و یا استفاده از سوخترسان ها و مهمات دور ایستا که همه ی این مشکلات برای ما یک مزیته. 

  البته فرمایشات شما صحیح هست اما این ها هم کار های دور از دسترسی نیست و خوب ما یا باید یه فکر اساسی برای نیروی هوایی کنیم یا باید پدافند زمین پایه مون رو در حد چنین چیز هایی بسازبم. در هر دو صورت کار هزینه بری هست با این تفاوت که گزینه ی اول هزینش بیشتره و کاربردش هم. بزرگترین مزیت غرب برتری هواییشه و اگه ما بتونیم اینو ازش بگیریم کارشون تمومه ولی خوب طبعا ما نمیتونیم یه نیروی هوایی شبیه به اونا بسازیم و پدافن زمین پایه هم با شریط امروزی از عهده ی این کار بر نمیاد. بهترین کار اینه که تعدای رهگیر داشته باشیم که در پوشش پدافند عمل کنن و حملات ضربتی رو هم بر دوش موشک های کروز و بالستیک بذاریم.

دوستانی که خبر ها رو ترجمه می کنن. اخبار خوبی است اینا رو هم مرحمت بفرمایید.   خرید P-3 و S-3 از آمریکا http://in.reuters.com/article/lockheed-aircraft-asia-idINKCN0YR0RA?rpc=401   آزمایشات T-50A http://www.defencetalk.com/lockheed-flies-first-t-50a-upgraded-aircraft-for-t-x-competition-67589/?   فروش بالگرد به ایران http://irandaily.ion.ir/News/152615.html?   اینم راجع به LRASM http://nationalinterest.org/blog/the-buzz/the-us-navys-new-long-range-anti-ship-missile-just-got-even-16469

به نام خدا با سلام     بله به همین جهت هم هست که در صورت هدف قرار گرفتن این رادار و حتی رادار شناسایی کل سامانه بلا استفاده میشه. اما اگر رادار شناسایی بتونه کار رادار کنترل آتش رو هم انجام بده و یا بر عکس در صورت هدف قرار گرفتن یکی از دو رادار سامانه هنوز میتونه به کارش ادامه بده. یک چیز شبیه به این http://s7.picofile.com/file/8254576242/MEADS_rwdfdsuy.jpg     به گمانم منظور بنده رو اشتباه گرفتید منظورم یان بود که باند کاری رادار شناسایی و کنترل آتش متفاوت باشه. http://s7.picofile.com/file/8254576726/MEADS_elements.jpg   بذارید این بار شفاف تر توضیح بدم.   برای اینکه سامانه ی پدافندی بتونه درصد بقاش رو افزایش بده باید به این صورت باشه که شمال:     1- واحد شناسایی و کنترل آتش : که شامل حداقل دو رادار یکی شناسایی  در باند مثلا VHF و یکی کنترل آتش در X که هری از این رادار ها در صورت هدف قرار گرفتن رادار دیگه کار اون رو هم انجام میده. البته میشه به این سامانه رادار های دیگری رو هم اضافه کرد. 2- واحد آتش : که شمل تعدای لانچر با موشک های برد بلند متوسط و کوتاه میشه که خوب به این صورت سامانه میتونه در برد بلند با جنگنده ای که کار سرکوب پدافند رو انجام میده و در برد کوتاه با موشک های سرکوب پدافند مبارزه کنه. البته میشه تعدای آتشبار کتاه برد شبیه به پانسیر و اسکای شیلد رو هم به سامانه اضامه کرد. 3- واحد ارتباطات : این واحد مسئول برقرای ارتباط میان اجزای سامانه و ارسال اطلاعات به کامپیوترهایی هست که اطلاعات رو بین سامانه ها به تبادل می گذارن. 4- واحد فرماندهی که وظیفه اش مشخصه. 5- واحد های قابل اضافه : که حالا میتونن شامل اجزایی برای هر کدوم از واحد های قبلی باشن مثل سیستم های کشف غیر فعال امواج رادیویی یا سامانه های بصری، انواع فریب ، دهنده ها رادار های مختلف و ...   حال وقتی رادار شناسایی هدف رو کشف میکنه اطلاعت رو به واحد ارتباطات میفرسته. واحد ارتباطات با رادار کنترل آتش که 20 کیلومتر اون طرف تر هست و با لانچر های برد بلند که 10 کیلومتر اون طرف ترن ارتباط برقرار می کنه و اطلاعات هدف رو براشون ارسال میکنه و بعد هم تائید رو از واحد فرماندهی گرفته و به اون ها اطلاع میده. هچنین اطلاعات رو به کامیوتر های مرگزی شبکه ارسال میکنه تا در اختیار دیگر سامانه ها قرار بگیره. حال فرض بر این است که هدف یک جنگنده ی است که قصد سرکوب پدافند رو داره. ابتدا که موشک هاب برد بلند به سمتش شلیک میشن اما هدف موفق به فرار از دست موشک و شلیک موشک سرکوب پدافند میشه. موشک در ارتفاع پست به سامانه نزدیک میشه و سریعا ارتفاع گرفته و قصد حمله به رادار ها رو داره. پاسخ سامانه شلیک موشک های کوتاه برد به سمت هدف هست و در صورت موجود آتش بار های کوتاه برد هم به سمت هدف آتش می کنن. اما باز به فرض موشک از اینها هم عبور کرده و رادار شناسایی رو مورد هدف قرار میده. اما در سامانه یک تغیر به وجود میاد و رادار کنترل آتش همزمان اقدام به شنسایی و کنترل موشک ها میکنه.   حال فرض رو بر این بذاریم که باز عین سناریوی بالا تکرار شد و اینبار رادار کنترل آتش هم هدف قرار گرفت. در این صورت واحد ارتباطات با شبکه ارتباط برقرار میکنه و شبکه هم پیام رو به واحد ارتباطات سامانه ای که در همون نزدیکی هست میفرسته و واحدر ارتباطات اون سامانه هم ارتباط خودش رو با رادار شناسایی و کنترل آتش سامانه اش برقرار کرده که به این ترتیب ارتبطی بین رادار های سامانه ی مذکور با اجزای سامانه ای که مورد هدف قرار گرقته برقرار میشه و سامانه از طریق اون رادار ها اقدام به شلیک میکنه.   حال اگر در اطراف سامانه ای که مورد هدف قار گرفته سامانه ای نبود یا اون هم دچار حمله شده بود و یا هر چیز دیگه اینبار سامانه با توجه به اطلاعت قبلی هدف که برای اجزا و برای شبکه ارسال شده موشک ها رو به سمت آخرین مختصات هدف شلیک میکنه و موشک به وسیله ی هدایت فعال یا غیر فعال اقدام به کشف و رهگیری هدف میکه.   می بینید که دشمن چقدر کار باید انجام بده تا کار سامانه تا حدودی مخطل بشه و خوب در صورت وجود فریب دهنده ها، سامانه های بصری و ... درصد دشمن برای از کار انداختن سامانه بسیار کاهش پیدا میکنه و برای این کار باید اکثر اجزای سامانه رو مورد هدف قرار بده.   پی نوشت: اگر یک شبکه ی شناسایی جدای از شبکه ی اصلی پدفافند وجود داشته باشه که اطلاعات اهداف رو به شبکه ی پدافند بده با هدف قرر گرفتنرادار های  سامانه ها باز سامانه به وسیله ی هدایت اینرسی و بعد هدایت فعال یا غیر فعال موشک خطری جدی برای دشمن خواهد بود.

به نام خدا با سلام و درود خدمت دوستان     با تشکر از نقد خوبوتون، بنده هم در نظر داشتم در این تاکتیک تعداد موشک های شلیک شده رقم بالایی خواهد بود ولی خوب فعلا بهترین راهی که داریم همینه. گفتم که میشه تعداد موشک با چند کلاهک رو شلیک کرد تا به این صورت از تعداد کلی موشک ها کاسته بشه. میشه مثلا برای پایگاه های هوایی یا مناطق حفاظت شده یه نوع کلاهک سنگر شکن ساخت ولی این کلاهک ها باید اینقدر دقیق باشن که هداف رو مورد هدف قرار بدن. البته اگر این کار در یک محدوده ی خاص به طور دائم و فراتر هم تا حدودی انجام بشه بازم تعداد موشک ه کاهش پیدا میکنه. مثلا با این تاکتیک پایگاه های دشمن رو در برد 800 کیلومتری هدف قرار بدیم به این صورت مجبورن از پایگاه های فارتر از این برد استفاده کنن.   متاسفانه یکی از بزرگترین معایب استراتژی ما اینه که میزاریم دشمن ضربه ی اول رو بزنه بعد ...   بله قطعا هیچ چیز جای نیروی هوایی رو پر نمیکنه ولی خوب در نبودشم باید یه فکری کرد و خوب با اوضاع و شرایط الان ، در نبود پدافند هوا پایه و دریا پایه ، تنها راهکار تکیه بر پدافند زمین پایه و موشک های بالستیک.     با تشکر از نقد خوبتون ، بله رادار های فرا افق نگر هدف ساده ای اند ولی من مثال زدم. بیشتر منظورم اینه که یه جور پوشش عالی و بودن خلا در تمام کشور و اطارفش وجود داشته باشه.   ببندید از نظر بنده یک سامانه ی پدافنده ی باید به این صورت باشه که شامل اجزای زیر هست: 1- واحد شناسایی و کنترل آتش : که شامل حداقل دو رادار یکی شناسایی و یکی کنترل آتش در دو باند مختلف باشه که اتفاقا هر دو هم بتونن هر دو کار رو انجام بدن. 2- واحد آتش : که شامل موشک های سامانه در برد های متفاوت هست. 3- واحد ارتباطات : که شامل دستگاه هایی برای برقرار ارتباط میان اجزای سامانه و همچنین تبادل اطلاعات با شبکه است. 4- واحد فرماندهی که وظیفه اش مشخصه. 5- واحد های قابل اضافه : که حالا میتونن شامل اجزایی برای هر کدوم از واحد های قبلی باشن مثل سیستم های کشف غیر فعال امواج رادیویی یا سامانه های بصری و ...   حالا در یک این چنین سامانه ای که دارای چند لایه است و چند رادار مناطق به طور عالی پوشش داده میشن. حال اگر یکی از رادار ها مورد هدف قرار گرفت رادار، رادار دیگه جاش رو پر میکنه و اگر اونم هدف قرار گرفت و هیچ سامانه ی دیگه ای برای هدایت موشک نبود اینجاست که واحد ارتباطات که سامانه رو به شبکه وصل میکنه دست به کار میشه و ارتباط خودش رو بین اجزای سامانه ی مذکور و رادار های سامانه ی کناری برقرار میکنه.   یه نظر دیگه هم درام  که نمیدونم آیا خوب باشه یا نه ولی مثلا وقتی که همه ی اجزای واحد شناسایی مورد هدف قرار گرفت با استفاده از موشک های غیر فعال و شلیک به آخرین مختصات هدف هنوز شانسی برای نابودهی هدف داشت.

به نام خدا با سلام خدمت دوستان برخی نکات رو به نظر رسید که باید مطرح کنم.       همین طور که می بینید اکثر پایگاه های هواییی دشمن در فاصله ی نچندان دور در اطراف ما قرار داره و خوب این خودش یک امتیازه. ما خیلی راحت می تونیم در ساعات اولیه به شدت پایگاه هاشون رو زیر آتش بگیریم و به طور دائم این آتش رو ادامه بدیم اما چیزی که نیاز هست یک موشک دقیقه. میشه با استفده از این موشک و تعدادی موشک با چند کلاهک هدایت شونده (به این صورت شانس سامانه های ضد بالستیک برای شکار همه ی کلاهک ها پایی میاد) پایگاه های دشمن رو زیر آتش دائمی قرار داد.     خوب وقتی پایگاه های دشمن به فاصله ی دوری رفت جنگنده ها مجبورن از تسلیحات دور ایستا استفاده کنن. برای این کار باید مختصات هدف رو داشته باشن و یا ب یک چیزی مثلا پهپاد و یا ماهواره های جاسوسی اقدام به شناسایی کنن و خوب وقتی سیستم شما متحرک باشه و از اختفا و استتار هم استفاده کرده باشید شانس هدف قرار گرفتن سامانه هم کاهش پیدا میکنه.   نکته ی بعد اینکه علاوه بر شبکه ی اصلی پدافند یک شبکه ی شناسایی هم وجود داشته باشه که تمام سطح کشور رو به خوبی پوشش بده و با شبکی پدافند در ارتباط باشه. این شبکه میتونه ترکیبی از رادار های فرا افق نگر رادار های پسیو و اکتیو و خصوصا سامانه های بصری در نقاط کور راداری باشه.   آخر نکته هم اینه که یک جور تبادل اطلاعات و حتی فرا تر از اون در شبکه وجود داشته باشه. به این معنی که وقتی یک سامانه ی کوتاه برد تحدیدی رو در شمال غرب کشور شناسایی کرد سامانه ی که در جنوب شرق قرار داره آگاه باشه و یا اگر رادار های سامانه ای مورد هدف قرار گرقت موشک های سامانه ی مذکور توسط رادار های سامانه ی کناری(که مثلا برد رادارش به اون هدف میرسه اما بردی موشک هاش نه) هدایت بشن و در کل یک تطبیق و تبادل عالی در شبکه وجود داشته باشه.

در مبارزه با کسایی که هیچ سلاحی ندارن بله اما در مبارزه اینا براشون مثل یک هدف تمرینی میمونه و برای آموزش نیرو هاشون رو اعزام میکنن مثل همین داعش اما در جنگ واقعی کمتر کشوری ریسک میکنه.  

به نام خدا با سلام   از اونجایی که بحث کمی بالا گرفت با خودم گفتم که سناریوی احتمالی وقوع یک جنگ رو بررسی کنم.   برای جنگ دریایی در خلیج فارس دو سناریو میتوان مطرح کرد. 1- ناوگان دشمن بیرون از خلیج فرس بوده و قصد عبور از تنگه ی هرمز را دارد. 2- ناوگان دشمن  در خلیج فارس حظور دارد.   سناریوی 1   https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/ae/Strait_of_hormuz_full.jpg   در این سناریو نوگان دشمن بیرون از خلیج فارس بوده و قصد ورود به آن را دارد. در این صورت این ناوگان ابتدا باید از سد نیروی دریایی ارتش عبور کرده که باعث صدماتی به این ناوگان نیز خواهد شد. پس از آن ناوگان متخاصم با شکست نیروی دریایی باید از تنگه هرمز عبور کند که به این معنی است که حتی کوتاه برد ترین موشک های کروز ضد کشتی نیز توان هدف قارر دادن این ناوگان را دارد. تنگه ی هرمز از قبل مین ریزی شده و ناوگان دشمن باید در زیر آتش شدید موشک های کروز  از هوا و زمین و دریا و بالستیک ضد کشتی مناطق را پاکسازی کند که این به معنی بودن هرچه بیشتر این نواگان در زیر آتش ایران است. پس از آن در صورت موفق بودن ناوگان دشمن در عبور از خلیج فارس ناوگان باید باز از نزدیکی جزایر ایران عبور کرده که به معنی زیر آتش بودن آن است. همچنین زیر دریایی های کوچک ایرانی نیز که از قبل کمین کرده اند ضربات شدیدی را به دشمن وارد خواهند کرد. با توجه به این استراتژی به عقیده ی بنده حتی ناوگان های نیروی دریایی آمریکا نیز به سختی و شید حتی نتوانند وارد خلیج فارش شوند. در صورت عبور ناوگان دشمن از همه ی این سد ها تازه خواهیم رسید به سناریوی دوم.   سناریوی 2   https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/93/PersianGulf_AMO_2007332.jpg   در سناریوی دوم ناوگان دشمن درون خلیج فارس حظور داشته و یا وارد آن شده است. از آنجایی که ناوگان های حاظر در خلیج فارس ناوگان های بزرگی نبوده و یا نوگان وارد شده به آن بسیار خسارت دیده در اینجا نیز ناوگان دشمن کاری از پیش نخواهد برد چرا که تمام خلیج فارس زیر آتش موشک های کروز و بالستیک ضد کشتی است و البته دشمن نیز از ین قابلیت بطور کمتر دارا هست اما ایران در اینجا کشتی بزرگی نداشته که دشمن بتواند هدف قرار دهد و زدن چندان قایق هم چندان مزیتی برای دشمن ندارد. حال این ناوگان در صورت پهلو گیری در اسکله زیر آتش موشک ها بالستیک و راکت های برد بلند ایرانی خواهد بود و در صورت ورود به آب های خلیج فارس زیر آتش موشک های بالستیک ضد کشتی شلیک شده از سواحل یا جزایر است ( البته باید گفت که هر ناوگانی هم از سپر ضد بالستیک برخوردار نیست) و یا موشک های کروز شلیک شده از ناو ها یا سواحل و یا جنگنده هایی که هر ساعت گشت می زنند و یا بالگرد ها خواهد بود و در صورت حمله به جزایر یا سواحل نیز با تکاوران بشدت آموزش دیده برخورد خواهد کرد.   با در نظر گرفتن این دو سناریو متوجه خواهید شد که بهترین نوگان های هم نخواهند توانست به سواحل ایران نزیدک بشن.   اما حال جایگاه قایق های تندرو در این استراتژی چیست؟   قایق های تندروی نیری دریایی سپاه دارای طیف گسترده ای بوده و میتوانند ماموریت های گوناگونی انجام دهند اما یکی از وضایف مهم این است که:  پس از این که ناوگان دشمن در زیر آتش خودی قرار گرفت و دچار آسیب و تلفات شد ابتدا قایق هایی که به موشک کروز مجهز بوده بطور انبوه و همه جانبه این موشک ها را شلیک می کنند، سپس قایق های راکت انداز اژدر افکن و انتحاری وارد شده و ما بقی ناوگان دشمن را نابود می کنند.   پی نوشت: 1- این بررسی به طور خلاصه بود و اگر بخواهیم دقیق بررسی کنیم باید یه تاپیک جداگانه ساخت. 2- دوستان اون بحث هلفایر دریاپایه هم فقط برای قایق های انتحاری ، اژدرافکن و راکت انداز خطر داره چون باید به ناگان دشمن خیلی نزدیک بشن که اونم میشه با نصب چند تا اخلالگر شانس بفای بیشتری داشت.

به نام خدا با سلام و تشکر از مطلب بسیار خوبتون.   این حرف شاید زیاد ربطی به تاپیک نداره ولی با خوندن تاپیک این فکر به ذهنم رسید و البته این سوال که آیا میش مین های دریایی رو با هواپیما پرتاب کرد و عملیات مین ریزی رو انجام داد؟! به نظرم چیز چندان دور از دسترسی نیست و با این روش میشه در کوتاه ترین زمان این کار رو کرد مثلا میشه جلوی راه ناوگان دشمنی که داره نزدیک میشه در تنگه ها و آبراهه های باریک به سرعت این کار رو انجام داد و حرکت ناوگان دشمن رو متوقف کرد.

    به نام خدا با توجه به خبر فوق مبنی بر آزمایش هلفایر دریا پایه و به خدمت گرفتن اون در آینده ی نه چندان دور توسط نیروی دریایی ایالات متحده و به احتمال زیاد کشور های عربی حاشیه ی خلیج فارس خطری جدی قایق های تندروی سپاه رو تحدید میکنه.   حال کمی به بررسی موضوع و راهکار های مقابله با اون بپردازیم.   http://jangaavaran.ir/wp-content/uploads/2014/09/AGM-114-Hellfire-ATM-series_IDEAS-2006-768x1024.jpg   موشک هلفایر موشک است با طول 1/6 متر و قطر 17 cm و وزن 45 تا 49 kg است که 9 kg آن را کلاهک تشکیل داده و با بردی در حدود 8 تا 11 km که دراری هدایت لیزری و در نسخه ی ال (لانگبو) دارای هدایت موج میلی متر است که از همین نسخه در توسعه ی نونه ی دریا پایه استفده شده.       حالا با توجه به مطال بالا باید در این نسخه اصلاحاتی صورت گیرد (بنده شک دارم که اموج فرستاده شده به سمت آب برگرده و یا اینکه خیلی طول خواهد کشید) به خصوص در سیستم هدایت موشک. همچنین برد محدود آن ( 10 km ) باعث می شود تا کشتی یا قایق قبل از آن در برد موشک های کروز سبکی مثل کوثر و نصر که از قایق های تندرو شلیک می شود قرار بگیرد و اما به گمان بنده شاهد افزایش بردی نخواهیم بود. سر جنگی آن نیز محدودیتی دیگر ست که در برابر قایق هایی در حد و اندازه ی ذوالفقار و کمی بزرگتر باعث آسیب شده اما قایق غرق نشود و شاید توان بازگشت را داشته باشد.   اما شلیک این موشک از بالگرد ها خطر جدی تری است زیرا قایق های تندروی کنونی ما توان پدافند چندانی ندارند اما شاید با آمدن سیستم دفاع نزدیک ایرانی این وضعیت نیز تغییر کند.   به هر حال با رفع این مشکلات موشک فوق خطری جدی برای بعضی قایق های تندرو بخصوص آنهایی که به راکت مجهزند خواهد بود و تقریبا آنها را بی آثر خواهد کرد(هرچند اکنون هم درباره ی تاثیر آنها باید تردید کرد). البته با افزودن اخلالگر ها نیز می توان کاربرد موشک را پایین آورد اما شاید در صورت قفل موشک بر روی قایق، شانس چندانی برای قایق باقی نمی ماند چراکه با توجه به اندازه ی کوچک و سرعت بالای این موشک حتی با داشتن بهترین سامانه های دفاع نزدیک که نصب آن بر روی اکثر این قایق ها امکان پذیر نیست نیز شکار آن کاری است سخت. ذکر این نکته نیز قابل توجه است که برخی فرماندهان اعلام کرده اند که سرعت قایق های تندرو را تا 120 نات افزایش خواهند داد که در صورت تحقق چالش دیگری برای این موشک است.   در مجموع می توان گفت که با شرایط کنونی تنها راه مقابله با این موشک جدید دور نگه داشتن شلیک کننده است ( با موشک های کروز قایق ها و با موشک های پدافندی بالگرد ها ) و همچنین نصب خلالگر ها نیز می تواند کمک بسزایی کند.

  اومدن این هلفایر دریا پایه هم کار رو برای شناور های تندروی ما سخت می کنه. مثکه آمریکایی ها دنبال رهکار هایی اند که بتونن در خلیخ فارس برتری بدست بیارن. کاش تو یه تاپک روش های مقابله باهاش رو بررسی می کردیم.

مشکل اساسی ما تفکر کلاسیک فرمنده ها مونه. گویا هنوز فکر می کنن دفاع مقدس و باید با کلاش بری جلوی تانک.   ضعف ما ضعف تجهیزاتی یا هرچیز دیگه نیست. ضعف در مدیریت ضعف در فرماندهی است. همین جور که دوستمون در بالا نوشته فرمانده ی یک ارتش ارتشبد هست در حالی که فرمانده ی کنونی ارتش ما با درجه ی سرلشکری است اونم در سن 67 سالگی و فرمانده نیروی زمینی که باید سپهبد باشه سر تیپه یعنی در هر دو مورد دو درجه اختلاف در حالی که مثلا فرمانده ستاد مشترک ارتش ایالات متحده ارتشبد و 61 سال سن داره. حالا شاید بگیم اینا همش نماد ولی نه درجت هم به نوبه ی خودش مهمه و اساسا نظم یک ارتش به همین هاست.   علاوه بر این ما شاهد یک تفکر کلاسیک در بین فرماندهان هستیم و که صحنه نبرد های امروزی رو مانند جنگ تحمیلی برابرد می کنن. بار ها و بار ها شاهد بودیم که حتی از این تجهیزات در دست هم درست استفاده نمیشه و تاکتیک ها هم غلطه و ...   اصلا همین عکسای که جناب اسکای هواک گذاشتن رو نگاه کنید اگه من می رفتم اینا رو رنگ میکردم بهتر در میومد، نمیدونم این استتار یا این کارو کردن که دشمن زیاد به خودش زحمت نده و بچه های مردم راحت تر به فیض شهادت نائل بشن. مصداق همین تفکر کلاسیک رو هم میشه همین عدم توجه کافی به جان افراد و بقای تجهیزات برشمرد.   در نهایت قصد اهانت به هیچ کس رو نداشته و ندارم اما از نظر من تا زمانی که وضعیت مدیریتی و فرماندهی ما این باشه شاهد پیشرفت چندانی نخواهیم بود.