با ارزش پوزش ارسال قبلی رو ویرایش کردم . icon_arrowu

  سلام بر برادر حمید عزیز و سخت کوش . اول میخوام مراتب سپاس و تشکر خودم رو تقدیم شما کنم و بعد از اون ، یه خداقوت و خسته نباشیدِ اساسی و حسابی به شما بگم . این روزا دیگه دل و دماغ ترجمه و تهیه مطلب در این مقیاس و اندازه ، به سختی پیدا میشه . ولی انشاالله که شما همین رَوَند رو ادامه بدی و در تقویت و رُشدِ مهارت های نوشتاری و ترجمانی کوشا باشی.   راستی زمانی که این پُستِ خودم رو ویرایش و ارسال کردم ، متوجه پاسخ کامل و مفید شما شدم و از این بابت هم تشکر ویژه دارم.   در مورد مواردی که نقل قول کردم اگر بخوام خیلی ساده و مختصر توضیح بدم این میشه که ، رادار SPY-1 همون طوری که خودتون هم فرمودین ، از نوع PESA هست و پوشش 360 درجه دائمی داره و در اصطلاح نظامی یه رادار UNBLINKING یا بدون پِلک زدن قلمداد میشه.   یعنی در هر لحظه پوششی به اندازه یک نیمکره رو در اطراف خودش ایجاد میکنه . مقدار اطلاعاتی که این نوع رادارها باید جمع آوری و پردازش بکنند ، به میزان غیر قابل تصوّری ، بسیار بیشتر از رادارهای گردان هست.  سامانه ایجِس با کمک رادار SPY-1D میتونه با استفاده از موشک های SM-6 که از هدایت فعال راداری استفاده میکنند ، با تعداد غیر قابل محدودی ( یعنی به هر تعدادی که در داخل سیلوهای شناور موجود هست ) درگیر شوند و فقط در مورد استفاده از موشک های SM-2 و RIM-162 که از هدایت نیمه فعال راداری بهره میبرند ، محدودیت دارند . و این محدودیت فقط و فقط به خاطر PESA بودن SPY-1 هست .    برای موشک های نیمه فعال از آنتن بشقابی ایلومینِیتِر SPG-62 استفاده میشه که هر کدوم میتونن در یک زاویه حدود 8 درجه ای ، تا 4 عدد هدف رو روشن کنند و موشک رو به سمتش هدایت کنند . که با احتساب 3 عدد از این نوع رادار روشن ساز در کلاس آرلی بِرک و 4 عدد در کلاس تیکاندروگا ، به ترتیب قادر به درگیری با 12 و 16 هدف میباشند . و اگر این تعداد رو با تعداد درگیری موشک های SM-6 که معمولا حدود 20 تا ( رقم دقیقش محرمانه هست و همین حدود رو هم اون کسی که گفته ، نباید میگفت و براش گراون تموم شد ) ازش بر روی تیکاندروگا لود میشه جمع ببندیم ، میشه 36 هدف .   و باز هم این رو اضافه کنید به درگیری اهداف با موشک SM-3 که هیچ گونه ایلومینیشن راداری در فاز نهایی برخورد نیازی نداره و اون هم میتونه به تعداد نامحدود ( موجودی سیلو ها ، که معمولا 1+7 % مجموع گنجایش سیلوها هست . یعنی حدود 9 تا از 122 سیلو ) پرتاب بشه . حالا خودتون تعداد اهداف قابل درگیری رو محاسبه کنید .   و حجم اطلاعات مورد پردازش بر حسب نوع اهداف رو هم در کنار یکدیگر بگذارید. یعنی حجم پردازش اطلاعات مورد نیاز برای رهگیری یک IRBM چقدر هست (ایجس) و سطح پردازش اطلاعات برای درگیری با یک موشک ضدکشتی چه میزان هست (PAMMS)    در ضمن بُرد واقعی رادار SPY-1D بیشتر از اون چیزی هست که در پابلیک مطرح میشه . دکتر لوئیس و دکتر پاستل در مقاله ای که سال 2012 منتشر شد ، ثابت کردند که بُرد واقعی این رادار در تشخیص هدفی با سطح مقطع راداری 0.01 متر مربع ، برابر با 550 کیلومتر و بُرد او در تمییز و دیسکریمینِیشِن همون هدف ، 370 کیلومتر هست . و تازه این در حالی هست که با تکنیک های ویژه ای مثل تغییر فُرم بیم و یا نرخ اسکن و مدت زمان انتشار پرتو و محدود کردن زاویه ترزمیت ، بُردش بسیار بیشتر از این هم میشه. http://mostlymissiledefense.com/2012/10/23/438/   حالا ممکنه این سوال پیش بیاد که با وجود پیشرفت عظیم در ساخت رادار و بهره گیری آمریکا از این توانایی ها ، چه اصراری بر رادار PESA هست ?  جوابش اینه که اولا رادار SPY-1 زمانی ساخته شد که سامانه ها و روش های AESA در اوایل مرحله توسعه و پیشرفت بودند و هنوز به بلوغ لازم برای به کارگیریش بر روی تعداد انبوهی از ناوگان دریایی آمریکا ، نرسیده بودند.   ثانیا ، در اواخر دهه 70 و اوایل دهه 80 میلادی یعنی زمانی که سامانه ایجِس در حال توسعه بود ، مسئولان نیروی دریایی و مقامات صنایع نظامی آمریکا آمدند با آینده نگری و ارزیابی توانایی های تسلیحات در آینده ، به این نتیجه رسیدند که با ظهور موشک های پدافندی با سیستم هدایت فعال راداری و یا فروسُرخ ، عملا نیازی به رادار AESA به منظور اجرای وظیفه کنترل آتش و روشن کردن اهداف به تعداد زیاد ، وجود نخواهد داشت .    و تا زمان عملیاتی شدن این نوع موشک ها هم ، همین رادار SPY-1 از نوع PESA به خوبی قادر به انجام وظایف و عملکرد مورد انتظار میباشد . و با این تصمیم گیری کلان ، مبالغ عظیم و هنگفتی در جریان توسعه شناورها و رادارهای نسل جدید آمریکا صرفه جویی شد.   ولی با پیشرفت روز افزون و افزایش تعداد تهدیدات در بازه زمان ، مسئولان نیروی دریایی به این نتیجه رسیدند که همان توانایی فوق العاده زیاد رادار SPY-1D در سال های آینده کافی نخواهد بود و به همین سبب ، کار توسعه SPY-6 یا AMDR آغاز شد که از نوع AESA با فناوری گالیوم نیترید میباشد. رادار آپار که یک 360 درجه دائمی هست به اعتراف خود سازندگانش نزدیک به 15 سال از ایجِس عقب تر هست و حالا حساب کنید که رادار SPY-6 یا همون AMDR در مراحل آخر توسعه خودش قرار داره.   در ضمن رادارهای گردان مثل همین سَمپسن در سامانه پَمز ، برای این که بتونن اهداف رو رهگیری و نقش کنترل آتش رو اجرا کنند ، مجبور هستند بر روی اهداف سخت تر با RCS کم و مانور بالا وارد مُد STOP AND STARE بشوند ،( ثابت بشن و به هدف خیره بشن ) که توانایی درگیری با اهداف رو به شدت پایین میاره . سازندگان سامانه  پَمز ادعا کرده اند که این سیستم میتونه همزمان با 16 هدف درگیر بشه . ادعایی که از طرف بسیاری از کارشناسان و متخصصان علوم راداری-نظامی مورد شک و تردید بسیار و در مواردی از سوی مقامات صنایع ، مورد تمسخر واقع شده.   البته کمپانی تالِس سال گذشته یه کانسپت در حد ویدیو و ماکت از رادار جدیدش به نام SEA FIRE 500 رونمایی کرد که قراره بر روی گونه بزرگتری از کلاس فرِم نصب بشه . این رادار یک نمون کوچکتر و ابتدایی تر شبیه به ایجِس دهه 90 میلادی خواهد بود با این تفاوت که AESA هست و اگر به مشکلات فنی ومالی برخورد نکنند ،  احتمالا بعد از سال 2020 عملیاتی میشه . https://www.thalesgroup.com/en/worldwide/defence/press-release/thales-develop-sea-fire-500-new-multifunction-fixed-array-radar       هر چند که میدونم سَرِ برادران عزیز و بزرگوار رو به درد آوردم ولی تقاضا دارم زیاده گویی بنده رو ببخشید و حلال بفرمایید.

  سلامٌ علیکم . با تمام فرمایشات شما کاملا موافقم . به خدا قسم اینقدر حرف ها برای گفتن وجود داره که به خاطر بعضی پیش داوری ها ، هرگز عنوان نمیشه . والا گردن ما هم از مو باریک تره و جُراَت چوب و چماق کشیدن هم نداریم.       آقا حجتِ گُل نفرما این جوری برادر . حاجی اشک ما رو درآوردی که . جوانی که اصلا از اسمش معلومه جوانیه دیگه ، همه ماها این جور چیزها رو تجربه کردیم . لجاجت و ..... اون الفاظی هم که شما به کار بردی ، به هیچ عنوان لایق شخص شما نیست عزیز ، دشمنت بمیره که شما شرمنده باشی فدای سَرِت .  بنده به هیچ وجه ناراحت نشدم و حلال آقا ، حلالِ حلال .   بنده هم از شما تقاضا دارم ارسالِ خودتون رو ویرایش بفرمایید  . در پناه خدا ، سلامت و شاد و پیروز باشید.  :rose:  :rose:  :rose:

بسم الله الرّحمن الرّحیم هفته گذشته مجله اینترنتی " برِکینگ دیفِنس " با انتشار گزارشی از کنفرانس دفاع موشکی و فضایی آمریکا که چندی پیش برگزار شده بود ، به ابعاد مختلف و دورنمای برنامه های وزارت دفاع آمریکا با هدف استقرار سلاح های قدرتمند لیزری بر روی سامانه های هوایی بی سرنشین ، پرداخت . 3 سال پس از توقف و لغو برنامه لیزر هواپایه YAL-1 ، اکنون مقامات نمایندگی دفاع موشکی آمریکا ( زیرمجموعه نیروی زمینی ) تصمیم بر ادامه سرمایه گذاری و توسعه تسلیحات لیزری هواپایه گرفته است . این برنامه نیز همانند برنامه های پیشین ، بر روی دفاع زودهنگام و در مرحله اوج گیری موشک های بالستیک متمرکز شده ، زیرا بدنه این نوع موشک ها بسیار آسیب پذیرتر از قسمت سرجنگی REV میباشد و با افزایش و تمرکز گرما در یک نقطه از بدنه موشک ، میتوان سبب ایجاد آتش و انفجار در پیشرانه و سوخت آنها شد. مشکل بزرگ این نوع دفاع موشکی ، نیاز حیاتی به هر چه نزدیک تر شدن و کم کردن فاصله پرنده حامل سلاح لیزری به منطقه پرتاب موشک بالستیک میباشد و این یعنی نزدیک تر شدن پرنده به منطقه تهدید سامانه های دفاع هوایی دشمن. این مشکلات و سوالات بنیادین در زمان آغاز کار بر روی برنامه YAL-1 نیز از سوی کارشناسان نظامی و نمایندگان کنگره نیز پرسیده شده بود ، سوالاتی از قبیل تعداد مورد نیاز برای خرید ، چگونگی استقرار در آسمان ، چگونگی تامین امنیت و زنده نگه داشتن در آسمان و موارد بیشمار دیگر ، که برای هیچ کدام از آنها پاسخ درست و کاملی موجود نبود و برنامه صرفا با فشار مقامات سیاسی پیگیری میشد. ولی نقشه راه و برنامه امروز ، به صورت گام به گام و با در نظر گرفتن واقعیات موجود در حوزه پیشرفت های علمی و فنی و همچنین بررسی دقیقِ رَوَند سریعِ تغییر و تحولات و کیفیت و کمیت تهدیدات امروزی ترسیم و تدوین شده است. ژنرال سیرینگ فرمانده آژانس دفاع موشکی در ادامه گفت ، تا سال 2018 یا 2019 آزمایشات زیادی را با بهره گیری از روش ها و پیش نمونه های گوناگون انجام خواهیم داد و سپس به ارزیابی گزینه های جایگزین و با موفقیت بالاتر خواهیم پرداخت که امید و جای کار بیشتری برای تقویت و بهینه سازی دارند . و بعد از آن در سال 2021 یک نمونه کم توان را به پرواز در میاوریم ولی تاریخ ورود به خدمت عملیاتی این سامانه هنوز مشخص نیست. هم اکنون پهپادهای ریپِر و فانتوم آی گزینه های موجود برای بهره گیری از سلاح لیزری هستند ، به طوری که در سال گذشته میلادی یک آزمایش محرمانه با استفاده از پهپاد فانتوم آی ساخت کمپانی بوئینگ انجام شد که نتایج آن تاکنون منتشر نشده . او در ادامه افزود ، در سال 2010 ما موفق شدیم توسط لیزر YAL-1 با توان یک مگاوات ، یک موشک بالستیک برد متوسط سوخت مایع در کلاس اسکاد را از فاصله ده ها کیلومتری منهدم کنیم ، ولی سطح توانایی مورد نیاز ما برای به کارگیری چنین سلاحی در دنیای واقعی ، انجام این کار از فاصله صدها کیلومتری و در ارتفاع خیلی بالا میباشد ، در عین حالی که بتواند مدت زمان بسیار طولانی به ماموریت خود ادامه دهد. یکی دیگر از گزینه های مورد نظر آژانس دفاع موشکی آمریکا برای استقرار تسلیحات لیزری ، کشتی های هوایی هلیومی میباشد . این نوع وسایل پرنده دارای ویژگی های منحصر به فردی هستند که هیچ نوع پهپادی قادر به دستیابی این توانایی ها نیست. کشتی های هوایی به دلیل بهره گیری از یک سازه نسبتا ساده و بدون پیچیدگی ، هزینه ساخت بسیار پایینی دارند . گاز هلیوم مورد نیاز آنها نیز ، قابلیت ماندگاری طولانی داشته و هدر رفت آن نزدیک به صفر میباشد. ابعاد و اندازه کشتی های هوایی کاملا قابل تغییر است و هیچ گونه محدودیتی ندارد ، بنابر این به منظور بارگذاری محموله های سنگین تر میتوان کشتی هوایی بزرگتری ساخت . به دلیل وزن سبک ، هیچ نیازی به موتورهای قدرتمند نداشته و با نیروی پیشران بسیار اندک ، قادر است حرکت کند و یا وضعیت خود را در یک نقطه ثابت نگه دارد. از جهت دامنه پوشش در سمت نیز با داشتن دید 360 درجه از انعطاف عملیاتی بالایی برخوردار است. ولی به دلیل این که سامانه تسلیحاتی در بخش زیرین و شکمِ کشتی هوایی قرار میگیرد ، در محور ارتفاع دارای محدودیت میباشد و باید در مراحل اولیه پروازِ موشک بالستیک و زمانی که هنوز ارتفاع آن از خط افق بالاتر نرفته ، با آن درگیر شود. هم اکنون دارپا و لاکهیدمارتین به صورت جداگانه ، توسعه چنین طرحی را پیگیری میکنند . هدف اصلی در مراحل ابتدایی توسعه ، طراحی و سازگاری سامانه های جستجو ، کشف و ردگیری موشک های بالستیک در مرحله صعود میباشد که حسگرهای راداری و گرمایی برای این منظور در نظر گرفته شده. در مرحله بعدی ، یکپارچه سازی سلاح لیزری با سامانه ردگیری به صورت جدا ازهم بر روی کشتی های هوایی جداگانه و یا ترکیبی و بر روی یک پلتفورم مشترک ، دنبال خواهد شد. پروژه آیسیس ISIS که بیش از 10 سال توسط لاکهیدمارتین پیگیری میشود ، از بسترهای آزمایشی شناخته شده است. ژنرال سیرینگ در ادامه به ارائه توضیحات بیشتری از جزئیات برنامه های گذشته و ضعف های آن میپردازد. در آزمایشات گذشته ، ارتفاع ما حدود 12 هزار متر بود که وجود ابرها و مقادیر زیاد رطوبت ، کار ثابت نگه داشتن پرتوی لیزر بر روی هدف را بسیار دشوار میکرد . ولی ارتفاع مورد نیاز ما 19 هزار متر و بیشتر است ، زیرا در این ارتفاع ، هوا بسیار رقیق و درصد رطوبت ناچیز است به طوری که بُرد پرتوی لیزر به میزان قابل توجهی افزایش میابد. ولی با وجود همه این شرایطِ مساعد در ارتفاع بالا ، برای رسیدن به بُرد چند صد کیلومتری ، باز هم نیازمند لیزری با توان صدها کیلووات تا کلاس مگاوات هستیم . در حالی که امروز کیفیت پرتوی دلخواه ما ، با توان چند ده کیلووات و آن هم در آزمایشگاه حاصل میشود . مساله اساسی در توسعه سلاح لیزری هواپایه ، قدرت نهایی و کیفیت پرتو نیست ، بلکه میزان بازدهی میباشد ، یعنی میزان انرژی خروجی نسبت به وزن لیزر. در پروژه YAL-1 این نسبت به میزان 55 کیلوگرم به ازای تولید هر کیلووات بود و اصلا نباید تعجب کرد که نیازمند یک حامل غول پیکر همچون بوئینگ 747 بود. ولی لیزرهای آزمایشگاهی امروز به مرحله 35 تا 40 کیلوگرم به ازای تولید هر کیلووات رسیده اند. هدف نهایی آژانس دفاع موشکی ، افزایش راندمان لیزرها و کاهش این نسبت به میزان 10 ، 3.5 و نهایتا 2 کیلوگرم به ازای هر کیلووات میباشد. با دستیابی به راندمان 2 به 1 ، میتوان لیزر 1 مگاواتی با وزن حدود 2200 کیلوگرم ساخت که این وزن توسط پهپادهای موجود امروزی ، به سادگی قابل حمل است. اگر رسیدن به این هدف کار ساده ای بود ، همین حالا اقدام به انجامش میکردیم ولی واقعیت این است که ، با در نظر گرفتن اصطلاح سینه خیز ، قدم زدن ، دویدن در موضوعات نظامی ، هم اکنون ما در مرحله سینه خیز هستیم ولی این به معنای توقف و درجا زدن نیست . به گفته یکی از متخصصان علوم لیزری ، دستیابی به سلاح لیزری با توان 300 کیلووات یا بیشتر در بازه زمانی 5 ساله ، کاملا قابل پیش بینی و عَمَلی هست ولی رسیدن به هدف نهایی ، نیازمند زمان بیشتریست ، احتمالا در اواخر دهه آینده میلادی. مساله مهم این است که تصمیم گیرندگان نظامی در مقیاس کلان ، تفکرات خود را تغییر داده و با واقعیات روی زمین کنار آمده اند و قصد فکر کردن دوباره به شکست های قبل را ندارند . برنامه پیشِ رو به علت بی سرنشین بودن ، محدودیت های عوامل انسانی را نداشته و به دلیل استفاده از لیزر جامد ، بر خلاف لیزر حالت مایع و یا مهمات و موشک های متعارف ، تا زمانی که موتور و سامانه تولید نیروی پهپاد روشن باشد ، توانایی انجام ماموریت خود را داراست. همچنین میتوان با سوخت گیری هوایی ، مدت زمان انجام ماموریت را تا روزهای متمادی افزایش داد. قابلیت دیگر لیزر الکتریکی این است که میتوان توان خروجی را بر حسب نیاز و با توجه به نوع تهدید ، کم و زیاد کرد . مثلا حداکثر توان برای نابودی یک موشک بالستیک و توان های کمتر برای مقابله با پرندگان دشمن و موشک های ضد هوایی استفاده شود . عکس تزئینی میباشد. http://breakingdefense.com/2015/08/return-of-the-abl-missile-defense-agency-works-on-laser-drone/ خبر مرتبط با موضوع : http://www.military.ir/forums/topic/23518-%D9%BE%D9%87%D9%BE%D8%A7%D8%AF-%D8%AC%D8%AF%DB%8C%D8%AF-%D8%A2%D9%85%D8%B1%DB%8C%DA%A9%D8%A7-%D8%A8%D8%A7-%D9%84%DB%8C%D8%B2%D8%B1-%D9%85%D8%B1%DA%AF%D8%A8%D8%A7%D8%B1/ هر گونه برداشت از این مطلب فقط با نثار فاتحه و دعا برای شهدای مبارزه با مواد مخدر جایز میباشد.

  بله دقیقا ، تا زمان عملیاتی شدن امثال این سامانه ها ، قطعا راه های مقابله متنوعی توسعه پیدا کردن.    والا برای مقابله و اخلال و یا از کار انداختن ماهواره ها در مدارهای مختلف ، روش های گوناگونی وجود داره . اگر یه مقدار بیشتر توضیح میدادین خیلی بهتر میشد .   در مورد این ایده که شما فرمودی ، اطلاعات بنده خیلی ناقص هست و باید متخصصین این زمینه نظر بدن . ولی مساله اینه که همون طوری که خودشون گفتن ، کشتی های هوایی هلیومی در اولویت نصب سلاح لیزری نیست و در مرحله اول قرار هست که بر روی پهپادهای بلند پرواز به کار گرفته بشن و بعد از موفقیت اونا به سراغ استفاده از کشتی هوایی برن. 

  حاج محمد آقا خیلی مخلصیم . غلط کردن پدرسوخته ها ، اصلا کی جرات داره سجیل ضد آواکس حاج مَمَد ما رو بزنه :mrgreen:  :clown:   نهایتش اینه که میخوان تو آسمون آذربایجان و گرجستان و ترکیه ( با توجه به ترجکتوری هدف که آمریکا و اروپا باشه ) این بادکنک ها رو هوا کنن دیگه نه ؟؟؟  خوراکش نظارت راداری و ردگیری 365 روزه و 24 ساعته هست که کاملا شدنیه . بعدش هم یه رهگیر سر حال میخواد و یه موشک دور بُرد مثل انواع آواکس کیلِر IZDELIE 810 و K-100 . والسّلام نامه تمام .   ولی جدا از شوخی  این سامانه ها همون طوری که خودشون میگن ، بیش از 10 سال تا عملیاتی شدن فاصله دارن . ولی واقعا میتونن یه گِیم چِینجِر واقعی باشن . تصور این که چند تا از اینا بتونن توی بوست فاز ، موشک های بالستیک رو در تعداد بالا منهدم کنند ،به اندازه کافی ناراحت کنندست ، زدن جنگنده و موشکش که دیگه جای خود داره.

  حقیقتا از مطالب آموزنده و آکادمیک شما برادر عزیز و دانش پژوه ، فیض و بهره فراوان بردم . این مساله ای که الان متذکر شدین ، موضوع بسیار مهمی هست که به تاکید و ممارست نیاز داره تا به تدریج این نوع نگاه کلان و فلسفه  در میان علاقه مندان ، دست اندر کاران و تصمیم گیرندگان نظامی ، نهادینه بشه.   نگاه کردن از بیرون به درون و تفکر و پردازش توانایی ها از نگاه دشمن ، متاسفانه همواره مورد غفلت و بی توجهی هست و حتی از سوی بسیاری از بزرگواران در فضای مجازی و یا دنیای واقعی ، مورد نکوهش قرار میگیره و بعضا به بزرگنمایی دشمن و تضعیف روحیه جبهه خودی و ..... تعبیر میشه.   ای کاش روزی فرا برسه که عزیزان منتقد این نظریه و رویکرد ، با ابعاد فعالیت های دشمن در همین زمینه آشنا بشن تا ببینن ما چه کارهای زیادی برای انجام دادن داریم ، در حالی که دشمن با سرعت در حال حرکت هست.

والا با استناد به اطلاعاتی که به صورت همگانی در رسانه های عمومی اعلام شده ، هنوز سامانه دریاپایه رعد عملیاتی نشده . سامانه تُر و بوک هم به همین ترتیب. ولی موشک محراب که نوع به روز رسانی و بهینه سازی شده نسل اول موشک استاندارد SM-1 و در کلاس RIM-66 قلمداد میشود ، در ناوچه های جماران (موج1) و دماوند (موج2) در حال خدمت میباشد.

  سخنگوی شورای امنیت ملی آمریکا در کاخ سفید ، دیروز اعلام کرد که این فرد توسط حمله هوایی هواپیمای بی سرنشین آمریکا کشته شده . همچنین گفتن که مدت زیادی اون رو تحت نظر داشتن و خیلی زودتر از این میتونستن اونو ترور کنند ولی به دلیل جمع آوری اطلاعات از ساختار سازمانی و اطرافیان اون ، این کار رو به تاخیر انداختند. بعضی منابع هم گفتن پرنده از نوع پرِدتور بوده و بعضی هم گفتن F-18 بوده.    http://edition.cnn.com/2015/08/21/middleeast/isis-no2-believed-killed/ http://www.reuters.com/article/2015/08/21/us-mideast-crisis-islamicstate-idUSKCN0QQ22O20150821   چند اینفوگرافی جالب از سِیر تغییر و تحولات در ساختار فرماندهی داعش :          

خروج سامانه های پاتریوت آمریکا از خاک ترکیه   خبرگزاری اَسوشییِیتد پرِس از تصمیم مقامات آمریکایی بر خارج کردن سامانه های دفاع هوایی-موشکی پاتریوت از پایگاه استقرار آن واقع در شهر قاضیانتب ترکیه خبر داد . این تصمیم پس از آن گرفته شد که مقامات اطلاعاتی و امنیتی آمریکایی ، از کاهش قابل توجه میزان تهدید موشک های بالستیک سوریه خبر دادند . همچنین وزارت دفاع آمریکا اعلام کرد ، ذخیره موشک های اسکاد که دارای توانایی حمله به خاک ترکیه باشند ، تمام شده و در گذشته نیز ذخایر سلاح های شیمیایی سوریه ، از این کشور خارج و نابود شده بود.   این 2 سامانه پاتریوت که در ژانویه سال 2013 برای دفاع از مناطق مسکونی ترکیه مستقر شده بودند ، قرار است تا پایان ماه اکتبر امسال به ماموریت خود پایان داده و برای انجام مجموعه ای از بهینه سازی و به روز رسانی ها ، به آمریکا منتقل شوند . گفته شده سامانه دیگری نیز به جای آن جایگزین نخواهد شد ولی این اقدام هیچ گونه تاثیری بر سطح توان حمایت آمریکا ار ترکیه نخواهد داشت.   سخنگوی وزارت دفاع در ادامه افزود ،ما در 2 سال و نیم گذشته ، به صورت پیوسته و تدریجی شاهد کاهش قدرت نظامی و کاهش تعداد موشک های اسکاد سوریه بوده ایم ، به این دلیل که تقریبا تمامی آنها برای هدف قرار دادن مواضع مخالفان در داخل خاک سوریه ، استفاده شده اند. بنابر این ما تصمیم گرفتیم تا سامانه های خود را خارج کرده و با انجام به روز رسانی ، در مناطق دیگری از جهان که دارای تهدیدات موشکی جدّی تر و با اولویت بیشتری هستند ، مستقر کنیم.   این در حالیست که به تازگی آمریکا و ترکیه بر سر همکاری مشترک و استفاده از پایگاه های ترکیه برای مبارزه با داعش ، به نتیجه رسیده بودند . که به این منظور ، 6 فروند جنگنده F-16 آمریکا در پایگاه اینجیرلیک مستقر شدند.   چند ماه قبل نیز سامانه های پاتریوت PAC-3 هلندی نیز از ترکیه خارج و با انواع قدیمی ترِ PAC-2 اسپانیا جایگزین شده بود . آلمان نیز در ماه گذشته از تصمیم خود بر خارج کردن سامانه های خود از ترکیه خبر داده بود.     http://hosted2.ap.org/APDEFAULT/386c25518f464186bf7a2ac026580ce7/Article_2015-08-17-US--United%20States-Turkey%20Defense/id-542f102180794e6da3c8812f9dfd4959   ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~   اگر بخوایم ادعای وزارت دفاع آمریکا مبنی بر اتمام ذخیره مفید و قابل استفاده موشک های اسکاد سوریه رو قبول کنیم ، این نشون میده که از آغاز جنگ داخلی در سوریه ، سازمان های اطلاعاتی اونا از جمله NRO با استفاده از ماهواره های هشدار زودهنگام موشکی ، تمامی پرتاب های اسکاد رو نظارت ، کشف و ردیابی میکرده اند که حالا با این قاطعیت صحبت میکنند و قصد خارج کردن سامانه های پاتریوت رو دارند.   البته اطلاعات به دست آمده از گروه های مسلح نزدیک به آمریکا و یا افراد جاسوس و خائن داخلی هم میتونه در محاسبات و ارزیابی مقامات آمریکایی موثر باشه. ولی به هر حال این اقدام یه علامت آشکار و یک هشدار بسیار جدی برای حکومت سوریه هست.

تجهیز جنگنده های F-16 اسراییل با SDB   نیروی هوایی اسرائیل در هفته گذشته اعلام کرد ، برای اولین بار و پس از گذشت 10 سال از عملیاتی شدن و به کارگیری بمب SDB بر روی جنگنده F-15 ، جنگنده های F-16 اسکادران " شِهسَواران دُم نارنجی " توانایی حمل و پرتاب این بمب را به دست آورده اند.   به گفته مسئولان این برنامه ، پس از انجام مراحل طولانی آزمایش و تمرین جنگنده های سوفا با این بمب ، نتایج به دست آمده مورد ارزیابی و بازبینی قرار گرفت و به منظور تقسیم کردن توانایی های عملیاتی ، میان اسکادران های مختلف با جنگنده های متفاوت ، تصمیم بر به خدمت گرفتن این بمب بر روی سوفا گرفته شد. همچنین از این اقدام به عنوان یک پیشرفت بزرگ نام برده شده که به سوفا اجازه میدهد در آینده ، ماموریت های ویژه را به خوبی انجام دهد .   به گفته یکی از مقامات پیشین نیروی هوایی اسرائیل ، افزایش تنش در منطقه و با اهمیت تر شدن تهدید سامانه های دفاع هوایی مانند S-300 که در آینده در اختیار ایران قرار خواهد گرفت ، از مهمترین عوامل تجهیز F-16 به این بمب قلمداد میشود. لازم به ذکر است که در ماه مِی گذشته ، نیروی هوایی اسرائیل در جریان یک تمرین نظامی مشترک با یونان ، روش های مقابله با سامانه S-300 یونانی را تمرین و ارزیابی کرد.   بمب پرنده GBU-39 یا کم قُطر ، در نیروی هوایی اسرائیل با نام " تَگرگ تیز و بُرّنده " شهرت دارد.           http://www.iaf.org.il/4424-45350-en/IAF.aspx http://www.flightglobal.com/news/articles/israel-upgrades-f-16is-to-cope-with-missile-threat-415859/              

افزایش بُردِ JDAM-ER در آخرین پرواز آزمایشی   خبر مربوط به 6 ماه پیش هست . در جریان تازه ترین پرتاب آزمایشی بمب پرنده JDAM-ER که توسط بوئینگ و با همکاری نیروی هوایی استرالیا در منطقه آزمایشات نظامی وومِرا در این کشور انجام گرفت ، گونه جدیدی از کیت بدنه و بال به کارگیری شد که توانست بُرد این بمب را از مقدار 24 کیلومتر در نوع پایه ، به بیش از 72 کیلومتر افزایش دهد و با دقت بالا و مورد انتظار ، به هدف خود اصابت کند.   به گفته مسئولان این برنامه ، درس های آموخته شده از برنامه SDB ، تاثیر بسیار زیادی در افزایش بُرد و بهینه سازی JDAM-ER داشته است. این برنامه از گونه مارک 84 بمب جِی دَم با وزن 227 کیلوگرم استفاده میکند و میتواند از ارتفاع 12 تا 3 هزار متری آن را پرتاب کرد. " گروه مهندسی-صنعتی فِرّا " که از صنایع باسابقه و پیشروی بخش نظامی در استرالیا میباشد ، وظیفه ساخت قسمت های مهمی از این کیت تطبیق پذیر را بر عهده دارد.   قرار است این بمب تا پایان امسال به نیروی هوایی استرالیا تحویل داده شود.   سایز بزرگ : http://gallery.military.ir/albums/userpics/10332/jdam-er-2.jpg   http://boeing.mediaroom.com/2015-02-24-Boeing-Royal-Australian-Air-Force-Test-Extended-Range-Weapon http://www.dsto.defence.gov.au/news/2015/06/26/dsto-collaboration-delivers-enhancement-smart-bomb-technology

شرمنده ،عذر خواهی میکنم. چشم برادر رضای گل . حتما از این به بعد عکس های کم اهمیت تر رو به صورت لینک میذارم . ( البته نصر هم نام بسیار زیباییست ، ولی بنده ارادتمند شما ناصر هستم  :winking: )

  ظاهرا سیلوهای نگهداری نوع دریا پایه با نام SHTIL 1 و زمین پایه با نام 9M317M3 شباهت زیادی به هم دیگه دارن . ولی به طور کلی ، کنیستِرهای موشک های دریاپایه رو بسیار مقاوم تر و بادوام تر میسازن تا تنش های سخت محیط دریا مثل آب شور و ضربات امواج به بدنه کشتی رو بهتر تحمل کنه و در ضمن در صورت برخورد موشک ، بمب ، مین یا آتش سوزی داخلی ، با ایمنی بالای خودش بتونه از انفجار موشک ها که برای شناور بسیار مرگبار هست ، جلوگیری کنه.   حتی در خیلی از موارد نوع و ترکیب مواد منفجره موجود در سرجنگی هم در تسلیحات دریا و زمین پایه با هم دیگه تفاوت داره. در مهمات دریاپایه ، اولویت بر استفاده از مواد منفجره بدون حساسیت هست و برای این منظور ، ممکنه مهمات به انجام تغییرات اساسی لازم داشته باشند که فاکتورهای دیگه قربانی بشن. ولی در انواع زمین پایه این موضوع از اهمیت کمتری برخورداره.                      

بسیار زیبا ، چشم نواز ، رویایی ، مبهوت کننده ، با عظمت ،   رُمانتیک و خیال انگیز در عین طبیعی و واقع گرایانه بودن ، مسحور کننده .   اینها صفاتی هست که از تاثیر دیدن این تصاویر، به ذهن خطور میکنه . واقعا بی نظیره.   ابرهای آسمان و امواج دریا به طرز شگفت انگیزی طبیعی و زنده دیده میشن . فضای تاریک و روشن آسمان در تلاقی با حس مسافران طوفان زده و تجسم قدرت ویرانگر امواج شفاف ، واقعا مو رو به تن آدم سیخ میکنه .   این بنده خدا اگر در عصر حاضر زندگی میکرد ، میتونست خالقd بزرگترین ، بهترین و ماندگارترین انیمیشن های تاریخ بشه . چیزی که فاینال فانتزی و اواتار و امثالهم در مقابلش یه شوخی بی مزه به نظر بیان.   از شما برادر میثم عزیز بسیار تشکر میکنم ، چون که همین الان سبک و پَشِن مورد علاقه خودم رو تو نقاشی پیدا کردم.

  نام شناور رو اشتباه نوشتید . این شناور ، فریگِیت HNOMS FRIDTJOF NANSEN ( فریدجُف نانسِن ) نیروی دریایی نروژ هست که اولین نمونه ساخته شده از کلاس نانسن محسوب میشه . پرچم نروژ هم به صورت بر افراشته و به وضوح بر روی بام بخش فرماندهی دیده میشه .

  اگر این سلاح بر روی پلتفورم JASSM-ER استفاده بشه ( همون طور که خودشون اعلام کردن و توی همین تاپیک خبرش رو گذاشتم ) این موشک به قدری سطح مقطع راداریش کوچک و کم هست که احتمالا رادارها زمانی متوجه حضورش میشن که دیگه دیر شده و کار از کار گذشته . تازه سرعت اثر EMP مثل بقیه امواج در یازه الکترومغناطیس ، برابر با سرعت نور هست و مطمئن نیستم که بشه سنسوری با واکنش به این سرعت ساخت .   البته این ایده ، به مکانیزم میله برق گیر که برای انتقال بار الکتریکی صاعقه به زمین استفاده میشه ، شباهت بسیار زیادی داره ، فقط مسئله اینه که موج EMP در یه فضای گسترده ( مثالا به اندازه مساحت یک ساختمان بزرگ ) منتشر میشه و اثرش نقطه ای نیست که بشه جذب و دفعش کرد.   درباره رادُم و توانایی مقابله اون در برابر EMP هم چیز زیادی نخونده و نشنیدم ولی یه نکته ای وجود داره ، اگر واقعا عملکرد موثر و معنی داری داشت حتما در سطح گسترده برای سامانه های راداری و مخابراتی نظامی به کار گرفته میشد . در صورتی که میبینیم درصد بسیار کمی از سامانه های زمین پایه و دریاپایه ( در انواع هواپایه هم که بحث آئرودینامیک مطرح هست ) به رادم مجهز هستند و تازه کاربرد خیلی از اونا برای محافظت در برابر شرایط آب و هوایی و محیطی مثل ، فرسایش و زنگ زدگی و پوسیدگی به وسیله برف و باران و  گرما و سرما و نور آفتاب هست.     دوستمون در ارسال قبلیش به این مورد اشاره کردن . بنده هنوز چنین کاربردی رو جایی ندیدم و بی اطلاعم ولی هیچ تضمینی وجود نداره که بر روی عملکرد سامانه های خودمون تاثیر منفی نگذاره . از فیبر نوری هم که قطعا در خیلی جاها استفاده میشه ولی مشکل اصلا فیبر نوری نیست ، بحث اینه که وقتی سامانه اصلی و تجهیزات الکتریکال و الکترونیک زیربنایی و حیاتی از کار بیوفته ، دیگه نوع روش انتقال داده حالا هر چقدر هم که ایمن باشه ، دردی رو دوا نمیکنه.   با همه این صحبت ها ، فکر میکنم حوزه EMP و مسائل پیرامونیش به قدری تخصصی و پیچیده هست که باید تحصیلات در حد دکتری و بالاتر داشت تا بشه نظر دقیق و کارشناسی داد . حتما راه چاره ای برای مقابله با این نوع تهدیدات و تسلیحات پیدا خواهد شد.

  سلام بر شما . البته دانسته ها و تجربیات بنده در حوزه الکترونیک مخابرات خیلی محدود هست و برادران عزیز استاد ، بسیار بهتر میتونن پاسخ بدن . ولی اگر توانایی این سلاح در از بین بردن مدارات الکترونیک ، واقعا همون طوری باشه که سازندگانش در بوئینگ ادعا میکنند ، کار خیلی سخت میشه . تجهیزات داخل ساختمان ها و بناها رو میشه با ایزولیشن و ارتینگ مناسب در امان نگه داشت ولی ادوات بی پناه و حفاظ ، واقعا در معرض خطر هستند .   یه رادار ساده رو اگر بخوایم در نظر بگیریم ، نهایتا میشه اتاقک بخش فرماندهی و کنترل آتش و کابل های ارتباطی و باکس حاوی تجهیزات الکترونیک رو ایزوله کرد . ولی آرایه و آنتن ها رو هیچ کاریش نمیشه کرد ، حالا میخواد از هر نوعی باشه ، رادار جستجو ، کنترل آتش ، پسیو ، اکتیو ، آنتن های ارتباطی پوینت تو پوینت VHF-UHF ، سامانه بیسیم و یا اصلا جمرها .   البته ناگفته نمونه که مقامات بوئینگ گفتن در آزمایشات خودشون موفق شدن ابزار الکترونیک و الکتریکِ داخل ساختمان های با استاندارد حفاظت نظامی رو از کار بندازند.   ولی یه راه ساده ولی پر خرج وجود داره که میشه خسارت رو جبران کرد . این که از هر کدوم از تجهیزات ، تعداد 2 یا بیشتر یدکی داشته باشیم که بعد از پشت سر گذاشتن اولین موج حمله توسط این سلاح ، با سرعت بالا بتونیم ادوات رو جایگزین کنیم.

  سلام علیکم برادر مُقدّم عزیز ، منتقدِ دو آتشه . از این که زمان گران بهای خودتون رو صرف خوندن و پاسخ دادن به عرائض بنده میکنید بسیار متشکرم . اول میخوام به تعصب و عشق و علاقه شما به این نظام مقدس ، خاک گلگون و دستاوردهای دفاعی فرزندان این مرز و بوم ، مرحبا و ماشاالله بگم و بعدش غبطه بخورم که ای کاش خداوند به تعداد بیشتری از مردم این کشور ، چنین سعادتی رو عطا میکرد.   با اجازه میخوام فرمایشات شما رو به ترتیب پاسخ بدم.   1  برادر کریزی داکتر در مورد این مساله توضیحات کافی و وافی رو ارائه کردند .   این سامانه به صورت تخصصی برای دفاع راکتی طراحی شده و همون طور که میدونید ، راکت یک پرتابه ساده هست ، که از علم بالستیک و مکانیک عمومی همه پرتابه ها که به صورت پارابولیک و با در نظر گرفتن درَگ های اتمسفریک و....  طبَعیّت و مسیر خودش رو طی میکنه و از هر گونه توانایی تغییر مسیر و هدایت پذیری ، بی بهره هست.  ترسیم ترجکتوری چنین پرتابه هایی با استفاده از داده هایی که رادار به دست میاره مثل سرعت ، شتاب ، ارتفاع آپوجی و مختصات 3 بعدی ( سطح مقطع راداری و دمای پرتابه برای تشخیص نوع هدف ) ، بسیار آسان هست و نیاز به هیچ گونه دانش پیچیده و ماورای تصوری نداره .   همون طوری که دهه ها از پیدایش رادارهای فایرفایندر و فایرلوکِیتِر میگذره . حالا هنر نرم افزار کنترل آتش و مدیریت رزم سامانه آیرن دم این هست که تمامی این اطلاعات رو با داده های نقشه های زمینی و پراکندگی مراکز جمعیتی و صنعتی و...... که جزو دارایی های با ارزش بالا و بسیار بالا محسوب میشن ، ترکیب میکنه و به محض رسیدن راکت به ارتفاعی که در اونجا در معرض لاین آو سایت و خط دید مستقیم رادار قرار میگیره ، ترجکتوری و نقطه فرود راکت با دقت بسیار بالا محاسبه میشه و در کسری از ثانیه با اطلاعات مراکز در اولویت دفاعی انطباق و مقایسه میشه و هر راکتی رو که محل فرودش در این مناطق باشه هدف موشک های رهگیر قرار میده.   همون طور که میدونید راکت ها ذاتا خیلی قابل اعتماد نیستند و احتمال این که در مسیر اشتباه قرار بگیرند خیلی زیاده . مخصوصا انواع ساده و ارزان قیمت ساخت حماس. پس عقل سلیم و منطق میگه هر چقدر هم که پولدار باشی ، نباید موشک های گران قیمتِ 60 تا 70 هزار دلاری تامیر رو برای انهدام یک راکت 100 دلاری که در بیابان یا مناطق خالی از سکنه اطراف شهرها فرود میاد ، مصرف کنی.   اون آمار سازمان ملل و بان کی مون هم کاملا درسته و بیانگر تمامی راکت های پرتاب شده به داخل خاک اسرائیل هست. و این فردی که حتی نمیتونه تفاوت میان ساده ترین تسلیحات نظامی رو تشخیص بده ، میاد و هنوانه میذاره زیر بقل همون صهیونیست هایی که اتفاقا افسارش دست اوناست  و یه سامانه C-RAM رو ANTI MISSILE SYSTEM معرفی کنه .    به هر حال شما هم کاملا مختار و آزاد هستید که حرف هر طرفی رو که تمایل دارید باور کنید.     2  لعنت خدا و رسولش بر آن کسی که شکست پاتریوت در عملیات طوفان صحرا در سال 91 رو انکار کنه و بگه که موفق بود . همون دیوان محاسبات آمریکا که در سال 2012 بر قابلیت اطمینان و تاثیرگذاری بالا و موفقیت رَوَند بهینه سازی سامانه پاتریوت  PAC-3 اذعان و از مسئولان این برنامه ، هم در بخش نیروهای مسلح و هم بخش صنعت ، تقدیر کرده ، در سال 1993 گزارشی رو منتشر میکنه که آبروی هر چی پاتریوت و صاحاب پاتریوت هست میریزه کف خیابون .   خیلی جالبه بدونید GAO در گزارش خودش نرخ موفقیت پاتریوت رو فقط 7%  ذکر میکنه . دوست و برادر عزیز ، این چیزی رو که الان میخوام بگم از روی غرور و تکبّر و فخرفروشی نیست ولی به خدا قسم که این مطالب رو زمانی مطالعه میکردم که شاید بسیاری از سَروَران و استادان بنده در دنیای علوم نظامی اینترنت با زبان فارسی ، اسم پاتریوت رو هم نشنیده بودند. به عنوان برادر کوچکتر و کم سوادتر یه توصیه خیرخواهانه دارم ، اطلاعات رو تا اونجایی که در توان شما هست از منابع اصلی دولتی و مرجع دریافت کنید و تا حد ممکن از استناد به ویکی پرهیز بفرمایید.   3  تهمت زدن به یک بنده خدا حتی اگر کافر هم باشه جایز نیست. آقای دکتر لوییس و پاستل هر دو انسان های بسیار شریفی هستند و اگر تالیفات و مقالاتشون رو در چند سال گذشته مطالعه بفرمایید ، میبینید که از سرسخت ترین منتقدان برنامه های دفاع موشکی هستند . ولی همیشه و همه جا با زبان علم و منطق صحبت کرده اند و بدون هیچ گونه تعصب و غرض ورزی به انتقاد منصفانه پرداخته اند . حدود  3 سال هست که با دکتر لوییس در ارتباط هستم ( یه وقت فکر نکنید که به قول دوستان دیزی میزنیم و از این حرفا ،  ارتباط نوشتاری در دنیای مجازی هست ) و تا به حال نشده از ایشون سوالی بپرسم و جواب کمتر از 300 کلمه بدن.    شما هم میتونید از طریق ایمیل با ایشون در ارتباط باشید و بسیاری از افراد دانش پژوه دیگه که در تینک تنک های مختلف مشغول به فعالیت هستند. ولی با همه این اوصاف ، اگر تشخیص شما این هست که همه این افراد ، دروغ گو و ..... هستند ، نظر شما برای بنده کاملا قابل احترام هست .   4   از شما یک درخواست عاجزانه و برادرانه دیگه دارم و این که لطفا یک زمان کوتاه رو به جستجو و جمع آوری اطلاعات از SPACE & MISSILE DEFENSE SYMPOSIUM یا SMD اختصاص بدیدن تا با تاریخچه برگزاری ، مباحث و مسائل مورد بررسی ، شرکت کنندگان از بخش نظامی و صنعتی ، بودجه اختصاص داده شده به اون و سطح و نوع تصمیمات کلانی که در این سمپوزیوم اتخاذ میشه ، آشنا بشید. https://smdsymposium.org/   5   این فرمایش شما بیانگر نهایت فروتنی و ابراز لطف و محبت به این بنده کم سواد هست . انشاالله که لیاقت کَسب علم و فیض از محضر استادانی مثل شما و دیگر برادران نصیب بشه .         خواهش میکنم ، انجام وظیفه بود. متاسفانه کار سخته ولی نه دیگه در اون حد . دقیقا راهکارش همونه که فرمودین به طوری که عملا همه تیرهای موشک سامانه های رهگیر مستقر در یک منطقه ، در یک بازه زمانی کوتاه مصرف و تموم بشه . زمان لود دوباره هم در پاتریوت و تاد اونقدری هست که بشه با استمرار پرتاب ، ضربات کاری رو وارد کرد. در مورد اون انفجار هم بنده همون قدری اطلاعات دارم که شما دارید و هیچ ایده ای از ماهیت ماجرا تو ذهنم ندارم.   شما لطف داری آقا مُسیپ عزیز . وقتی خیلی از عزیزان رو میبینم ، خجالت میکشم اسم مکتبی روی خودم بذارم . ما کجا و ..... این چارتا صفحه مطلبی که این ور و اون ور از جلوی چشم رد میشه که اسمش تحقیق نیست ، تحقیق اون کاریه که همون عزیزانی که امروز داریم من و شما و برادر مقدم به دستاوردهاشون افتخار میکنیم ، انجام دادن و میدن. به هر حال همه ما شرعا و منطقا وظیفه داریم که به دنبال حقیقت باشیم و همه تلاش من هم اینه که تا اون جایی که در توانم هست ، گرد و غبار مطالب نادرست رو از چهره مسائلی که در موردش یک نیمچه سوادی دارم ، پاک کنم.

  برادر گرامی باز هم از شما به خاطر این که ارزش قائل شدین و پاسخ دادین تشکر میکنم. مواردی رو که نقل قول کردم به ترتیب جواب میدم :   1 متاسفانه هر سندی که بنده یا هر فرد دیگری ارائه بده ، به علت این که خوشایند ما نیست ، بلافاصله محکوم و رَد میشه .   در " گردهمایی دفاع فضایی و موشکی " سال 2014 ( SMD ) که اندیشمندان برجسته ای از ممتازترین تینک تنک های آمریکایی در اون شرکت داشتند ، یکی از سرفصل های مهم مورد بحث میان کارشناسان ، بررسی میزان موفقیت سامانه های C-RAM و نقش اونها در آینده بود . آقای دکتر جُرج لوییس که استاد دانشکده کُرنِل و همچنین موسس و کارشناس اندیشکده های ARMS CONTROL WONK و MOSTLEY MISSILE DEFENSE و مولّف تعداد بسیار زیادی کتاب با مذمون دفاع موشکی هستند ، چندین ساله که به همراه بسیاری از اندیشمندان ، متخصصان و صاحب نظران حوزه دفاع موشکی ، در این سمپوزیوم شرکت میکنند.   در این گردهمایی بدبین ترین و سرسخت ترین منتقدان سامانه آیرن دم به موفقیت چشمگیرش اذعان کردند و مطالب ارائه شده توسط دکتر تئودُر پاستل ( از منتقدین برجسته و دوست صمیمی دکتر لوییس) رو به چالش جدی کشیدند.    متاسفانه اسناد و خروجی های این گردهمایی به صورت رسمی بر روی دنیای مجازی و رسانه های عمومی منتشر نمیشه و بنده نمیتونم منبعی رو در اینترنت ارائه کنم. ولی مجله معتبر نَشنال اینترِست در سایت اینترنتی خودش مقاله بسیار مفصل و خوبی داره پیرامون این مساله که توصیه میکنم مطالعه بفرمایید . گروه پژوهشی " وار آن د راکز " هم مقاله بسیار خوبی داره در این زمینه: http://nationalinterest.org/article/demystifying-iron-dome-8649 http://warontherocks.com/2014/08/more-than-a-missile-judging-iron-dome/   2 بنده چنین تفکری ندارم ولی با عکس این مساله هم مخالفم .   3 در مورد طرفداری و نوع نگاه بنده ، مطالب به اندازه  کافی گویاست.   4 این نظر شخصی شماست و برای من کاملا قابل احترامه ولی بنده از وجود چنین شهرتی خبر ندارم.   5 این مورد هم نظر شخصی شماست و بسیار قابل احترام ، ولی به علت این که بنده هیچ اطلاعی از میزان و درصد تاثیر عوامل محیطی و جوّی بر روی عملکرد و میزان موفقیت سامانه پاتریوت ندارم ، به هیچ عنوان نمیتونم در مورد ارقامی که شما اشاره فرمودی مطمئن باشم .       1 خدمت شما برادر گرامی هم عرض کنم که ، در آزمایشی که در سال 2013 در منطقه آزمایشات موشکی هاوایی انجام شد ، یک تیر موشک PAC-3 موفق شد که موشک هدف با بُرد 700 کیلومتر و سرجنگی REV جداشونده رو رهگیری کنه . مقامات MDA و دیگر سازمان های مرتبط ، سرعت نهایی موشک های هدف رو اعلام نمیکنند . ولی سرعت ترمینال یه موشک تیپیکال با این بُرد مشخص هست.   2 در مورد انواع روسی اطلاعاتی ندارم ولی باید خدمت شما عرض کنم ، سامانه های دفاع موشکی در آمریکا به سطحی رسیده اند که تنها مساله چالش برانگیز برای اونها ، بحث DISCRIMINATION یا تمییز دادن اهداف هست . همین سطحی هم که الان درش قرار دارند ، خیلی بیشتر تصور هست ولی اونا به دنبال اطمینان بسیار بسیار بالا هستند. در مورد سرعت و مانورپذیری هم ، هر سامانه ای مسلما بسته به نوع و کیفیت ماموریتی که براش تعریف شده ، دارای سقف و محدودیت مشخصی هست.   3 با احترام به فرمایش شما باید عرض کنم که ، تنها منبعی که به این مساله اشاره کرده سایت دِبکافایل هست که فکر میکنم وضع و حالش برای همه مشخص باشه . و جالبه بدونید هیچ منبع دیگری در دنیا این مورد رو تایید نکرده و فقط چند سایت خبری انگشت شمار خارجی به نقل قول مستقیم از دبکا بسنده کردند .( 27 صفحه از گوگل رو به زبان های روسی و انگلیسی بنده خودم شخصا سرچ کردم ) ( البته مشرق خودمون هم از دِبکا نقل کرد و عجیبه که در این گونه موارد به صرف هست که صهیونیست ها راستگو باشند ) همون زمان در تاپیک یمن قصد داشتم به این موضوع اشاره کنم که  ... بگذریم.

  برادر گرامی ، اول میخوام از شما تشکر کنم به خاطر پاسختون و بعدش به چند تا نکته اشاره کنم. به هیچ عنوان و هرگز نمیشه دو سامانه دفاعی رو با همدیگه مقایسه کرد اون هم به دلیل تفاوت های بنیادین ساختاری در اجزای مختلف. و در این مورد خاص ، به هیچ وجه نمیشه سامانه آیرن دم رو که یه C-RAM هست با پاتریوت PAC-3 که یه AMD هست مقایسه کنیم .   این دو از اساس متفاوت هستند و برای دو ماموریت کاملا مجزا طراحی شده اند . آیرن دم وظیفش مقابله با راکت های با بُرد کمتر از 100 کیلومتر ، گلوله های توپخانه و خمپاره ها هست . در مورد اول یعنی مقابله با راکت های کوتاه بُرد ، متاسفانه باید خدمت شما عرض کنم که عملکرد این سامانه در جنگ 50 روزه غزه ، بالاتر از خوب و در حد عالی بوده . و باز هم متاسفانه آمارهایی که از درصد موفقیت این سامانه در رسانه های داخلی منتشر شده و میشه ، با واقعیت فاصله بسیار داره که البته برمیگرده به سیاست های جنگ روانی و خُرده ای هم بر این عزیزان نمیشه گرفت .   اما در مورد توانایی های ضد توپ و خمپاره اون ، تقریبا هیچ اطلاعاتی منتشر نشده و احتمال میره که به صورت کاملا تخصصی برای مقابله با اهداف راکتی توسعه داده شده و مقابله با دو تهدید دیگر ، دارای اولویت و اهمیت نبوده .   حالا ممکنه این سوال توی ذهن به وجود بیاد که اگر این سامانه تا این حد موفق و موثّر هست ، پس چرا آمریکا اون رو به خدمت نمیگیره ؟   پاسخش اینه که ، هزینه های به کارگیری آیرن دُم نسبت به عملکردش بسیار بالاست و فقط در جاهایی استفاده ازش توجیه منطقی و اقتصادی و تاکتیکی داره که شرایطی بسیار مشابه اسرائیل داشته باشه .   یعنی یک مساحت نسبتا کوچک با تراکم جمعیت غیر نظامی بالا و در عین حال با تراکم مراکز سیاسی ، امنیتی ، نظامی ، صنعتی ، اقتصادی ، تجاری و ...... بالا که از یک حکومت با توان اقتصادی بالا و جیب پر از پول برخوردار هست و در معرض تهدید و آسیب پذیریه جدّیه حملات راکتی در تعداد و تنوع و حجم بسیار بالا و در فاصله نزدیک قرار داشته باشه.   در چنین شرایطی هست که استفاده از یک چنین سامانه ای توجیه پیدا میکنه و به قول معروف از NICE TO HAVE تبدیل میشه به MUST TO HAVE . توجه داشته باشید که چنین شرایطی در هیچ منطقه دیگری از دنیا دیده نمیشه . البته در چند سال گذشته ، مناطقی مثل شرق اوکراین و جنوب عربستان یک چنین شرایطی رو تجربه کرده اند و حتما صحبت هایی درباره فروش سامانه آیرن دم توسط اسرائیل به اوکراین رو شنیده اید . حتی شایعه شد که این سامانه در بعضی شهرهای با تراکم جمعیتی بالای عربستان که نزدیک مرزهای یمن قرار دارند ، مستقر خواهد شد.   خود آمریکا هم در مدت زمان حضورش در عراق و افغانستان با چنین شرایطی روبرو بوده . ولی همون طور که خدمت شما عرض کردم ، استفاده از این سامانه فقط برای موارد خاص ذکر شده عقلانی میشه و کاربردش در مقیاس عظیم ، حماقت محض هست و درست به همین دلیل ، موشک های رهگیر این سامانه یعنی تامیر ، از سال گذشته با توافقی که میان رافائِل و ریثیان صورت گرفته ، در کارخانه های ریثیان و داخل آمریکا تولید میشه تا قیمت تمام شدش کاهش پیدا کنه و فشار کمتری به تامین کنندگان مالی ارتش اسرائیل وارد بشه. ( که البته بیشتر هزینه های توسعه و ساختش بر گردن مالیات دهندگان آمریکایی هست )   راه حل آمریکا برای موضوع C-RAM ، برنامه EAPS بوده که با پروژه MHTK لاکهیدمارتین پیگیری میشه و تا سال 2019 عملیاتی خواهد شد . تاپیکش در سایت موجود هست. موشک های این سامانه در صورت تولید انبوه ، قیمتی در حدود 10 تا 15 هزار دلار خواهند داشت و این یعنی ظهور یک انقلاب در عرصه نبردهای زمینی.   ================================   اما پاتریوت یک سامانه دفاع هوایی-موشکی هست که نه در چگونگی وظایف ، عملکرد ، رادار ، موشک رهگیر ، نوع هدایت ، نوع هدف ، سامانه های پردازشی و ارتباطی و..... و نه در بسیاری از موارد دیگه ، هیچ شباهتی به آیرن دم نداره و مقایسه اونا از پایه اشتباه هست . به گفته مقامات نیروی زمینی آمریکا ( و نه مقامات شرکت سازنده سامانه یعنی ریثیان و لاکهیدمارتین ، چون هیچ بقّالی نمیگه ماست من تُرشه ) و مسئولان ارزیابی برنامه های دفاعی در دیوان محاسبات آمریکا GAO و وزارت دفاع آمریکا ، نرخ موفقیت آخرین گونه بهینه سازی شده پاتریوت در آزمایشات سخت گیرانه میدانی و در 10 سال گذشته ، بالاتر از 85% بوده .   حالا اگر ما میخوایم در یک سناریوی معقول و نزدیک به واقعیت ، میزان توان ضربه زنی به پایگاه ها و پادگان ها رو محاسبه کنیم ، حتما باید این موارد رو لحاظ کنیم. در ضمن ، تخمین 50 درصدی شما از رسیدن موشک های ما به اهدافشون ، برای من خیلی غافلگیر کننده و تعجب آور بود.

از پدید آورنده تاپیک و همه برادران عزیزی که در بحث شرکت داشتند ، تشکر میکنم .قبل از این که وارد جزئیات بشم ، میخوام یک سوال مهم بپرسم .   میزان موفقیت سامانه های دفاع هوایی-موشکی پایگاه های مورد نظر رو چند درصد برآورد میکنید ؟ یعنی انتظار دارید که چند درصد از موشک های ما ، اعم از بالستیک و کروز و در گونه ها و بُردهای متفاوت رو به صورت موفقیت آمیز ، رهگیری و نابود کنند ، به طوری که اندازه و نوع خسارتی رو که ما انتظار داشتیم به اهداف بزنیم ، کاملا ازش جلوگیری بشه ؟   و از طرف دیگه ، انتظار دارید که : در مرحله اول چند درصد از موشک های ما شامل بالستیک و کروز ، میتونن با موفقیت به اهداف خودشون برسند ؟ ( بحث اطمینان و صحت کارکرد در زمان عملیات واقعی ) و در مرحله دوم که مستقیما با سوال اول در ارتباط هست ، چند درصد از موشک های ما موفق میشن تا از سَد و سپر محافظتی سامانه های دفاع هوایی-موشکی عبور کنند و اهداف خودشون رو با کیفیت و کمیتی که ما انتظار داریم نابود کنند ؟   توضیح این که ، منظور از " ایجاد خسارت مورد انتظار ما " یعنی خسارت حداکثری و با برخورد مستقیم با هدف و نه این که موشک ما مورد رهگیری نیمه موفق قرار بگیره و  متحمّل خسارات غیرکُشَنده ولی ناتوان کُننده بشه . مثل ماجرای حملات موشکی عراق به پایگاه های آمریکا در خاک عربستان و اسرائیل که پاتریوت در اون زمان نتونست همه موشک های بالستیک الحسین رو به طور کامل رهگیری و نابود کنه و بعضی از موشک های عراقی ، به صورت تکه های بزرگ بر روی زمین سقوط میکردند و باعث ایجاد خسارات جزئی میشدند.   پاسخ به این سوالات ، بسیاری از مسائلِ دخیل در محاسبات ما رو روشن میکنه .

اعلام برنده نهایی LRS-B تا پایان تابستان   چندی پیش و با پایان ماه جون ، زمان اعلام شده اولیه از سوی وزارت دفاع و نیروی هوایی ، برای اعلام برنده مناقصه ساخت بمب افکن تهاجمی دور برد ، پشت سر گذاشته شد و هیچ خبری در این باره منتشر نشد. مسئولان وزارت دفاع ، عدم اطمینان از توانایی های مورد نیاز و اولویت بندی در برنامه را دلیل این تاخیر عنوان کردند . نیروی هوایی نیز به مسائلی نظیر توسعه فنی و علمی ، اختصاص بودجه ، سطح و نوع توانایی های مورد نیاز ، مدت زمان ساخت و تعمیرات و عمر افزایی ، اشاره کرد.   معاون فرماندهی نیروی هوایی اضافه کرد ، این پرنده قرار است به مدت 50 سال در کنار ما باشد و ما اصلا قصد نداریم در تصمیم گیری ها عجله کنیم . هر زمانی که به یک نتیجه درست و واقع بینانه دست پیدا کنیم ، آنگاه با قاطعیت طرح برگزیده را معرفی خواهیم کرد.   بر همین اساس ، تاریخ نهایی ، تا پایان تابستان تمدید و پایان ماه آگِست یا سپتامبر به عنوان زمان اعلام نتیجه تعیین شد.   http://www.airforcetimes.com/story/military/2015/07/09/air-force-bomber-award-fall/29912075/

               بسم الله الرّحمن الرّحیم     چند روز پیش و در تاریخ یازدهم و سیزدهم آگِست ، آژانس دفاع موشکی آمریکا ( زیر مجموعه وزارت دفاع این کشور ) از اعطای 3 قرارداد با هدف ساخت مدل مفهومی و پیش نمونه " وسیله کُشَنده چند موضوعی " یا MULTI-OBJECT KILL VEHICLE  به 3 کمپانی فعال در زمینه سامانه های دفاع موشکی ، خبر داد . این قراردادها به ترتیب شامل اعطای قرارداد 9.7 میلیون دلاری به لاکهیدمارتین ، قرارداد 9.77 میلیون دلاری به ریثیان و قرارداد 9.8 میلیون دلاری به بوئینگ میباشد.   بخش های مهمی شامل حسگر پیشرفته ، سامانه کنترل وضعیت و مانور از نوع ریز رانشگر پیشران مایع و سامانه ارتباطی از موضوعاتی است که در این پیش نمونه باید معرفی شود . تاریخ تقریبی پایان کار بر روی این نمونه و تحویل آن ، ماه مِی 2016 اعلام شده است.   این نوع سرجنگی جدید میتواند با تعداد زیادی هدف به طور همزمان درگیر شده و با برخورد مستقیم ، آن را نابود کند. M-OKV ادامه دهنده برنامه MKV یا MULTIPLE KILL VEHICLE میباشد که در سال 2009 توسط اوباما و به محض آغاز کار خود در مقام ریاست جمهوری و به دلیل ملاحظات سیاسی و کاهش تَنش در روابط با روسیه ، کنسل شد . ولی با گذشت زمان و افزایش سرعت رشد و توسعه توان موشکی بالستیک استراتژیک روسیه و چین و اقدامات خصمانه این دو کشور، در سال گذشته میلادی تصمیم به از سرگیری دوباره این برنامه گرفته شد.   خود این برنامه بر پایه استراتژی MANY TO MANY یا خیلی به خیلی ، استوار شده که در سال های اولیه آغاز به کار سامانه GMD مطرح شده بود و هدف آن مقابله و نابودی چندین REV موشک های ICBM و وسایل فریب دهنده همراه آن ، توسط فقط موشک رهگیر بود . به طوری که هر موشک رهگیر دارای چندین وسیله کُشنده باشد تا در نهایت تعداد خریداری و به خدمت گرفتن موشک های رهگیر ، کاهش پیدا کند .   هم اکنون برنامه M-OKV زیرمجموعه برنامه بسیار کلان و مهمی به نام CKV یا COMMON KILL VEHICLE یا " وسیله کُشَنده عمومی " میباشد که هدف آن ، ساخت وسایل کشنده با طراحی یکپارچه و همسان به منظور به کارگیری در چندین بَستَر و موشک رهگیر میباشد . در حقیقت برنامه M-OKV به منظورِ رشد ، توسعه و به بلوغ و نتیجه رساندن فناوری های کلیدی و حیاتیِ مورد نیاز در برنامه CKV پیگیری میشود و نقش بستر کشف و پرورش راه حل های خلاقانه و ابتکاریِ  ضروری در برنامه CKV را بر عهده دارد.   CKV باید کوچک ، سبُک ، ارزان ، با حداقل پیچیدگی ، با قابلیت ساخت و مونتاژ سریع ، قابلیت تعمیر و نگهداری آسان و کم هزینه ، قابل اعتماد و قابل ارزیابی و آزمایشات دقیق باشد.قرار است CKV در چندین پلتفورم از قبیل موشک GBI ، موشک SM-3 و حتی نسل آینده موشک THAAD به کارگیری شود . بودجه ای معادل 400 میلیون دلار در سال 2016 بری این برنامه در نظر گرفته شده.   انتظار میرود آزمایشات پروازی M-OKV از سال 2020 آغاز شود و در سال 2025 عملیاتی شود . CKV نیز چند سال پس از آن و در آغاز دهه 2030 به صورت کامل عملیاتی و به خدمت گرفته خواهد شد.   لازم به ذکر است که آژانس دفاع موشکی آمریکا به موازات کار بر روی پروژه M-OKV ، برنامه دیگری را در جهت افزایش سطح توانایی و اطمینان نسل کنونی سرجنگی سامانه GMD که با نام EKV شناخته میشود ، پیگیری میکند . این برنامه RKV یا REDESIGNED KILL VEHICLE یا " وسیله کشنده دوباره طراحی شده " نام دارد و سال گذشته میلادی (2014) سه کمپانی بوئینگ ، لاکهیدمارتین و ریثیان ، کار توسعه و آماده کردن نمونه مفهومی خود را آغاز کردند.   اجزای مهمی نظیر سامانه کنترل وضعیت و سامانه ارتباطی که در نسل کنونی EKV CE-II از ضعف ها و اشکالات ذاتی رنج میبرند و در 10 سال گذشته بدون تغییر و بهینه سازی باقی مانده اند . قرار است در نسل جدید ، رانشگرهای کنترلِ مانورِ کاملا جدید و سامانه ارتباط داده با توانایی بالا طراحی ، ساخته و به کارگیری شود. توسط سامانه ارتباطی قدرتمند ، میتوان اطلاعات ِ هدایتی و کنترلی وسیله کشنده را در هر زمان و هر مکان در طول مسیر پروازی ،  آپدیت و به هنگام کرد که این توانایی از نیازهای بنیادین برنامه M-OKV میباشد.   هنوز مشخص نشده که هر کمپانی بر روی کدام بخش خاص از این سرجنگی کار میکند ولی با توجه به اطلاعات انتشار یافته قبلی ، به نظر میرسد که لاکهیدمارتین بر روی حسگر فروسرخ کار میکند که نقش حیاتی در تشخیص و تمییز میان سرجنگی واقعی و اهداف فریب دهنده دارد . در نهایت ، بهترین و کاربردی ترین بخش ها از هر 3 نمونه کانسپت ارائه شده که در عین حال از قابلیت ساخت و تولید سریع برخوردار باشد ، انتخاب و در RKV استفاده خواهند شد.   کار ارزیابی و بررسی نمونه های ارائه شده RKV با آغاز سال 2016 شروع میشود و به دنبال آن مناقصه رقابتی برای انتخاب طرح یا طرح های بَرَنده در سال 2018 انجام میشود و انتظار میرود تا حدود سال 2020 سرجنگی RKV عملیاتی شود.بودجه 700 میلیون دلاری برای بازه زمانی 2016 تا 2020 برای برنامه RKV اختصاص داده شده .     پیش از این لاکهیدمارتین نمونه مورد نظر خود را که شامل یک وسیله مادر و 12 وسیله کشنده کوچک میشد ، ساخته بود و در سال 2008 آزمایش کرد: نمونه مورد آزمایش لاکهیدمارتین از نمای پُشت :           ریثیان نیز طرح مفهومی و ایده خود را ارائه کرده بود که بر اساس چندین وسیله کشنده با اندازه های برابر و شکل یکسان میشد ولی با کنسل شدن برنامه  ، موفق به ساخت نمونه واقعی و آزمایش نشد:               ریثیان سازنده نسل کنونی EKV میباشد و لاکهیدمارتین نیز در به ثمر رسیدن فناوری دفاع موشکی آمریکا در طول 4 دهه گذشته ، نقش اساسی داشته و از سال 1984 تاکنون ، بیش از 100 رهگیری و انهدام موفقیت آمیز موشک های بالستیک را در نبرد و آزمایش ، در کارنامه خود دارد .چندی قبل نیز لاکهیدمارتین یک مرکز تخصصی تحقیق و توسعه حسگر تلسکوپ فروسرخ ( که اصلی ترین بخش KV ها محسوب میشود ) را افتتاح کرده بود. بوئینگ هم پیمانکار اصلی سامانه GMD میباشد و وظیفه یکپارچه سازی و مدیریت زیرسامانه ها را بر عهده دارد .     http://www.defense.gov/Contracts/Contract.aspx?ContractID=5603 http://www.defense.gov/Contracts/Contract.aspx?ContractID=5605 http://www.lockheedmartin.com/us/news/press-releases/2015/august/space-missile-defense.html http://raytheon.mediaroom.com/2015-08-14-Missile-Defense-Agency-awards-Raytheon-study-contract-for-Multi-Object-Kill-Vehicle-concept http://spacenews.com/lockheed-raytheon-to-develop-advanced-kill-vehicle-concepts/ http://spacenews.com/mda-progressing-on-redesigned-kill-vehicle/ http://aviationweek.com/defense/mda-plans-build-team-redesigned-kill-vehicle   تاپیک های مرتبط با EKV : http://www.military.ir/forums/topic/21907-%D9%87%D8%B4%D8%AA%D9%85%D9%8A%D9%86-%D8%A2%D8%B2%D9%85%D8%A7%D9%8A%D8%B4-%D8%B1%D9%87%DA%AF%D9%8A%D8%B1%D9%8A-%D8%B3%D9%8A%D8%B3%D8%AA%D9%85-%D8%B6%D8%AF-%D8%A8%D8%A7%D9%84%D8%B3%D8%AA%D9%8A%D9%83-ekv%E2%80%8C/ http://www.military.ir/forums/topic/27904-%D8%A2%D8%B2%D9%85%D8%A7%DB%8C%D8%B4-%D9%85%D9%88%D9%81%D9%82%DB%8C%D8%AA-%D8%A2%D9%85%DB%8C%D8%B2-%D8%AF%DB%8C%DA%AF%D8%B1%DB%8C-%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%87%DA%A9-ekv/     هر گونه استفاده از این مطلب فقط با تلاوت آیة الکُرسی و سوره های کافرون ، اخلاص ، فلق و ناس به صورت حفظی مجاز میباشد.

خواهش میکنم . برای این که شاید اون عزیزانی که میخوان از این مطلب استفاده کنند ، ممکنه تا به حال به هر دلیل نتونسته باشن که این آیات و سوره ها رو حفظ کنند . این جوری یه انگیزه پیدا میکنند تا کم کم حافظ قرآن بشن . هم خودشون ثواب میکنن و هم بنده که بانی امر خیر شدم . توی تاپیک های بعدی انشاالله قصد دارم برم سراغ سوره های طولانی تر و سخت تر.   هر فردی هم که شروط بنده رو برای استفاده از مطلب رعایت نکنه ، هم مدیون من میشه و هم خدا .