جهت ثبت در تاریخ در روزهای گذشته یک تیم گشتی نیروی دریایی سپاه با قایق های تندرو به یک ناوگروه آمریکایی در شمال خلیج فارس نزدیک شدند. و به فاصله زمانی یک ساعت دور تا دور این ناو ها گشتزنی کردند. امریکایی ها هم با اعلام اینکه این یک عملیات مشترک و بین المللی است. این کار را آزار دهنده اعلام کردند. و البته از لفظ خلیج عربی هم که ... پ ن: این دیگه از اون تصاویر تاریخی بود:)) یک تنه توییت استاد ترامپ مبنی بر برخورد سخت با قایق های تندرو را زیر سوال برد!!

تسنیم یک اشتباهی میکنه. و موج ۶ رو با طرح هرمز یکی میدونه. (البته بعید میدونم طرح نگین و هرمز طرح جدایی باشند). در توضیحات امیر رستگاری شخص ایشان به وضوح میگه که ما طرح تریماران ۵هزار تنی را ارائه دادیم و قرار شد که ساخته بشه. این وسط دست اندرکاران نیروی دریایی چون از این طرح خوششان اومد تصمیم بر این شد که یک طرح مشابه تریماران هم از روی ناو های سری موج ساخته بشه. در واقع تناژ موج۶ برابر با سری موج است. و این داستان نگین هرمز که ما آخر نفهمیدیم کی به کیه یک تناژ دیگه هستند! تسنیم به اشتباه این دو طرح رو یکی میدونه که با گفته های امیر رستگاری اینطور نیست.

من می دانم که آسمان (فضا) محدوده مجاز ما نیست. زیرا رد و پاهایی بر روی ماه وجود دارد؛ و من تعدادی از آن ها را ساختم. "باز آلدرین فضانورد" ردپای باز آلدرین بر روی قمر اول زمین"ماه" پیوست: باز آلدرین، دومین انسانی است که طی مأموریت آپولو ۱۱ در ۲۱ ژوئیه ۱۹۶۹ بر کره ماه گام نهاد. وی پس از نیل آرمسترانگ بر ماه قدم گذاشت و امروزه اکثرا نیل آرمسترانگ را میشناسند و کمتر کسی پیدا میشود که سرهنگ باز آلدرین را بشناسد! نفر سوم ماموریت مایکل کالینز، به تنهایی در مدار ماه باقی‌ماند تا ۱۵ ساعت دیگر دو فضانورد دیگر به او ملحق شوند‌. پس از ۸ روز زندگی در فضای بیرونی، هر سه فضانورد به زمین بازگشتند.

امروز ۱۰ آوریل ۲۰۲۰ سالروز کشف سیاهچاله بزرگ مرکز کهکشان راه شیری است. سال گذشته دانشمندان موفق شدند با استفاده از "تلسکوپ افق رویداد"(EHT)، نخستین تصویر از یک سیاه‌ چاله فوق‌العاده بزرگ را ثبت کنند که با هاله نارنجی‌رنگی از پلاسمای گرم سفید احاطه شده بود. و این کشف نظریه سیاهچاله ها را بعد از دهه ها اثبات کرد. بیش از ۱۰ سال کار کردن با تلسکوپ افق رویداد و تحلیل سیگنال‌های دریافت شده از هشت تلسکوپ رادیویی در سراسر جهان و ادغام کردن آنها با یکدیگر در نهایت نخستین تصویر از این سیاه‌چاله که ۵۵ میلیون سال نوری با ما فاصله داشت حاصل شد. این سیاهچاله "ساگیتاریوس" نام گرفت. ساگیتاریوس ۴۰ میلیارد کیلومتر قطر دارد که سه میلیون برابر قطر زمین است! پیوست: برای علاقه مندان به نجوم ۳ اردیبهشت بارش شهاب سنگ و ۹ اردیبهشت زهره در پر نور ترین حالت خود در آسمان شب است.

به نام خداوند بخشنده مهربان وانتابلک (Vantablack) ؛ بالاتر از سیاهی برای نخستین بار در سال 2014، «وانتابلک» با ساختار نانولوله توسط موسسه ی «Surrey NanoSystems» بریتانیا معرفی شده است. در معرفی آن اعلام شده که این ماده می تواند 99/96 درصد از نوری که بر روی آن تابیده می شود را جذب کند. که در واقع گویای کشف تیره ترین ماده دنیاست. اما خب اهمیت ماده در کجاست؟ این ماده بعنوان یک جاذب نور می تواند کمک شایانی به تلسکوپ های جدیدالساخت کند تا به وسیله آن به مشاهده ستاره ها و اجرام کم نور بپردازند. که این مطلب افق دید ما را میلیارد ها سال نوری جلو تر خواهد برد. با حذف تابش های نور توسط این ماده؛ همچنین می تواند یک پوشش خوب برای ماشین ها و جنگنده ها و بمب افکن ها باشد. هر شئی که به این ماده آغشته گردد هیچ نوع بازتابشی نخواهد داشت و از این رو جزئیات سطحی جسم موردنظر از بین می رود. نانو لوله معرفی شده باعث ایجاد خطای دید می گردد و اگه بر روی یک سطح ناصاف ریخته شود آن شی بصورت یک سطح صاف به نظر می رسد! وقتی به وانتابلک نگاه میکنید، گویی به "هیچ" چشم دوخته اید! قدرت جذب نور وانتابلک به قدری فوق العاده است که در حقیقت باید گفت شما قادر به دیدن آن نیستید! و تنها به واسطه ی محیط پیرامونی آن میتوانید محدوده ی آن را تشخیص دهید. ایجاد پوششی از وانتابلک بر روی سطح اشیاء سه بعدی، باعث میشود که آنها به صورت دو بعدی به نظر برسند. فرورفتگی ها و برجستگی ها کاملامحو می شوند و به شکل یک سطح هموار سیاه رنگ به نظر میرسند. در نتیجه استفاده از وانتابلک در فناوری استتار مورد توجه قرار گرفته است. در نتیجه قابل تصور است که در رابطه با ساخت هواگرد های پنهانکار با استفاده از انواع بهبود یافته وانتابلک علاوه بر پنهان کاری راداری به سمت پنهانکاری بصری مطلق هم در حال حرکت باشیم. با ساخت هواگرد های این چنینی قطعا سامانه های کشف بصری فعلی نا کار آمد خواهند شد که این مطلب جای بررسی و بحث بسیار دارد. مانع اصلی در استفاده از این ماده گران بودن بیش از حد آن است. قیمت وانتابلک از الماس و طلا بیشتر است. همچنین یک ضعف بزرگ دیگر این پوشش ها مقاومت کم در برابر سایش و برخی خوردگی های حاصل از اثرات محیطی مثل جریان پرفشار هواست. ب ام دبلیو X6 Vantablack چندی پیش شرکت خودروسازی BMW نیز از سیاه ترین خودروی جهان با نام X6 Vantablack نیز رونمایی بعمل آورد. خودروسازان معمولا از پوشش های استتاری برای مخفی کردن جزئیات بدنه استفاده می کنند. اما BMW به روشی جدید متوسل شده و احتمالا با این ایده خواسته به شکلی خلاقانه تر یکی از مدل های X6 را که در آینده راهی بازار خواهد شد، از دیده ها پنهان کند! منابع: 1- https://fa.wikipedia.org/wiki/ویکی‌پدیای_انگلیسی http://www.engadget.com/2016/03/05/vantablack-2/ 3-ownloads/main_72a3a0b4f1892918d69094337ea08575.pdf 4- https://digiato.com/article/2019/08/29/ب-ام-و-x6-vantablack-سیاه-ترین-خودرو/

خب باید یکم نگاه عوض بشه به این مطلب. شما تانک رو چه ابزاری میبینید!؟ اکثر افراد تانک رو سلاح هجومی میبینند. و یادشون میره تانک یک ابزار مناسب در دفاع هم میتونه باشه! همانطور که آلمانی ها این موضوع رو اثبات کردند. من امیدی به ساخت ناو هواپیمابر در این زمان ندارم و برای همین پیشنهاد ساخت ناوپهپادبر رو دادم. ناوهواپیمابر به دلایلی با ساختار فعلی ما هم خوانی نداره. ناوگان ما به سطحی کافی نرسیدن تا توان پوشش کافی یک نا هواپیمابر رو داشته باشند چه کمی و چه کیفی! و ده ها دلیل دیگر از جمله نبود یک جنگنده ناونشین (جنگنده معمولی رو نداریم) که توان مقابله با همتای رقیب رو داشته باشه. ولی در صورت ساخت ناو پهپادبر ما توان زدن ضربات جدی به دشمن را خواهیم داشت. قدیم گفتم اگر در زمان دفاع دریایی یا یک یورش دریایی از جانب ما وقتی این ناو ها در پناه باقی ناوگروه باشند و تعداد زیادی پهپاد به پرواز در بیارند. عده ای از این پهپاد جهت مزاحمت هوایی برای جنگنده های دشمن عمل می کنند و تعدادی هم به ناو های دشمن حمله میکنند. این کار یک بار بزرگ عملیاتی رو از ناو های سری موج و البته در اینده موج ۶ و نگین کم خواهد کرد. چه در بحث پدافند و چه در بحث حمله. دشمن عملا درگیر سرکوب پهپاد ها خواهد شد تا اجرای عملیات. مانند کاری که کامیکازه ها با ناوگان متفقین میکردن. اما همانطور اول گفتم یک ناوهواپیمابر هم مانند تانک علاوه بر زمینه تهاجمی کاربرد دفاعی هم برای ما خواهد داشت. من این تصویر رو یک جا دیدم و بد نیست شما هم ببینید. دایره های سیاه مربوط به پوشش ۲۵۰ کیلومتری رادار شناور مثل رادار ناو هایی مثل نگین هستند. در واقع شما با رادار های شناور حملات کروز و یا هوایی رو جلوتر از حالت فعلی شناسایی میکنید. در حال حاضر ما تهدید اصلی حملات بهمون که توان پاسخ جدی بهشون رو نداریم و بیشترین ضرر رو هم بهمون میزنند از دهانه اقیانوس هند و یا جزیره دیگو گارسیا و در کل آن نواحی صورت میگیره. حال اگه ما ناو هواپیما بر داشتیم با توجه به برد گشت زنی و رادار جنگنده ها این دایره چند برابر میشد و دیگه ناو های رزمی مون هم لازم نبود همیشه در نزدیکی چتر پدافندی قرار بگیرند و اینبار به سمت عمق دریای عمان و یا دهانه اقیانوس هند راهی میشدن و ما یک قدم برای دفاع جلوتر میرفتیم. ولی خب این یک آرایش رویایی هست و خوبی داستان این بود که حداقل قافل گیر نمیشدیم. ما فعلا در این خلا و البته نبود یک نیروی هوایی کامل رو اوردیم به رادار های فرا افق نگر، مثل رادار های بزرگ و ثابت قدیر که البته در یک جنگ یک سیبل بزرگ هستند برای دشمن و بالاخره در جنگ این رادار هارو خاموش میکنند! ولی حداقل ما با رادار های شناور میتونیم کمی بهتر عمل کنیم. البته من در یک تاپیک دیگه پبشنهاد کردم بیایم ایران۱۴۰ ها رو به رادار مجهز کنیم و یا هر هواپیمای دیگری رو تا ضعف های رادار های فرا افق نگر جبران بشه( در همون تاپیکی که در پست قبل) براتون مشخص کردم. در کل نیروی هوایی در اون منطقه بسیار کم هزینه تر و رهگشا تر ولی خب ساخت چند ناو جدید و البته چند ناو پهپاد بر اضافی هزینه چندانی نداره و فقط این برنامه رو کامل تر میکنه! شاید بشه در طرح یک ناو پهپادبر همچین چیزی رو هم رو در نظر داشت. خدارو چی دیدین:)

خواهش میکنم جناب کیانی. اما چند مطلب به پست قبلی اضافه کنم. اینکه رکاب دلیل وجود سوار نظام سنگین اسلحه بوده باشه یکم جای بحث داره! اما با توجه به شواهد تاریخی سپاه هخامنشی در ابتدا چیزی به اسم سواره نظام سنگین اسلحه نداشت و کل سواره نظام که فقط ۲۰ درصد ارتش رو شامل میشدند. تشکیل شده بود از ارابه های داس دار و تیز رو و البته دسته های شتر سوار که گزارش هایی از تمام این ها به وفور هست. اما گزارش دیگری هم هست. ایرانیان بعد شکست هایی که در یونان و بعد ها تجربیات حاصل از جنگ های داخلی متعدد در دوره هخامنشیان به چشم دیدند. رو به سواره نظام سنگین اوردن. البته از همان دوره ی کورش کبیر و بعدها دوره ی نبرد های یونان از سوار نظامی با نام سنگین اسلحه استفاده شد که البته با تعریفات مورد نظر ما تفاوت داشت. اما گزارش های مکتوبی از دوره داریوش سوم هخامنشی و علی الخصوص نبرد گوگمل هست که از استفاده گسترده تر این رسته اشاره میکند. “آریان مورخ گزارش می‌کند در جریان نبرد، داریوش سوم در میان گارد پیاده نظام معروف و نخبه جاویدان خود بود و سواره نظام‌های زره پوش هم در سمت راست وی ایستاده بودند." سنگ نگاره بسیار معروف از يك سوار سنگين اسلحه پارتي ـ دورااورپوس اما در رابطه با دوره اشکانی گزارش های مکرری هست از استفاده سواران سنگین اسلحه که البته اینبار حتی اسب را هم زره پوش میکردند. زره اسب یافت شده ساخته شده در دوره اشکانی برای نمونه ارتش سورنا در جنگ حران از ۹۰۰۰ اسب سوار کماندار و ۱۰۰۰ سوار زره پوش تشکیل شده بود. که البته از درگیری سواره نظام زره پوش با سواران گل در این جنگ مطالبی در کتب تاریخی وجود دارد. دوره اشکانیان دوره ارتقا سواره نظام زره پوش بود و البته در این دوره ارتش اشکانی برخلاف نظرات فقط مجهز به سوار کماندار و سبک اسلحه نبود. سنگ نگاره ای از مبارزه سوار سنگین پارتی با شیر اما در رابطه دوره ساسانی که خودتون اشاره کردین نماد ارتش ایران سواره نظام کلیباناری یا کاتافراکت بود. برای درک این موضوع بهتر است به لیبیانوس (مورخ رومی) مراجعه کنیم، جایی که در آن نوشته‌است:لژیونرهای رومی ترجیح می‌دهند تا هر سرنوشت و قضا و قدری را تحمل کنند اما با سواران ایرانی رو در رو نشوند! البته در اخر بازهم تشکر از جناب کیانی

ایا واقعا لگام یا همان دهانه اسب ساخته نشده بود؟! وجود دهانه اسب حتی به شواهدی به دوران قبل از هخامنشیان هم میرسه حالا دوران اشکانیان و سورنا به کنار. کلا تربیت اسب های جنگی به خیلی از زودتر از تصورات ما بر میگرده. برای مثال قوم آریایی هیتی هم ید طولانی در پرورش اسب داشت. اساسا یکی از نماد های موفقیت آریایی ها همین پرورش اسب و تهیه لوازم پرورش این چهار پا بود. در دوران هخامنشی هم این مطلب به اوج خودش میرسه. وقتی داریوش بزرگ می خواهد به شهریاری خود ببالد، می گوید: «این بوم پارس را -که زیباست، و خوب اسب (هواسپا) و خوب مردم است- . . . اهورا مزدا به من بخشید». یا هرودتوس گواهی داده است که پارسیان کودکانشان را پیش از هر چیز راستگویی و سوارکاری و کمانوری می آموختند. استرابو همین مطلب را تایید می کند و می افزاید بلندپایگان دولتی به کودکان هفت ساله به بعد رام ساختن اسب و یراق کردنش و تیمار داشتنش را می آموختند و اینکه چطور (بی رکاب، چون تا آخر دوره ساسانی رکاب در ایران شناخته نبوده است) سوار و پیاده شوند و اینکه چطور بر اسبی که می تازد بپرند. معروف ترین اسب این دوره ها هم اسب نسایی هست! دهانه اسب های معروف نژاد نسایی در دوران هخامنشی دهانه اسب های نژاد نسایی در دوران هخامنشی لرستان، قرن ۸-۷ ق.م.، مجموعه آدام همچنین در تخت جمشید بر روی پلکان شرقی آپادانا (صفه جنوبی) بیست و سه هیأت نمایندگی از اقوام تابع را مشاهده می شنود که برای شاه بزرگ خراج می آورند و نه هیأت از آنها «اسب» جزو ارمغانشان آورده اند. ارمنیان و مادها و کاپادوکیان و گردونه رانان و مهتران شاهی (بر روی صفه شمالی همان پلکان) باره هایی از نژاد «مادی-آسیای کوچکی» تقدیم می کنند. اسبان سکاها کوتاه تر و پر عضله تر و نیرومندترند و از نوع اسبان سنگین آسیای میانه ای معروف به «تورانی»اند که سواران زره پوش را می توانستند بکشند. اسب های سکایی و ... "در برخی مواضع، نجبای ایرانی سواره نظام «زره» می پوشیدند که عبارت بود از خودی، جوشنی و ران پناهی (به اوستایی رانَ پان، به یونانی پَرَمِرِید یا parameridia). نمونه این گونه سواران زره پوش در جنگ با یونان و در نبرد کوناکسا به کار آمد و این وسیله آخری، تکه ای نمدین نیک مالیده بود، مانند جل که بر دو سوی باره می آویختند تا هم ران های سوار را بپوشاند و هم دو جانب اسب را. در مواردی نادر سینه اسب و سرش را با کاکل بزرگ و سینه پوشی جوشن وار می پوشانیدند و این آغاز برگستوان پوشاندن اسب در زمان اشکانیان و ساسانیان بود"

در پست زیر در تایپک جامع بررسی نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران در رابطه با اهمیت درگیری هوایی در آب های اقیانوس هند و دریای عمان و دریای مکران قرار دادم که لازمش یک نیروی هوایی بسیار چابک و تاکتیک پذیر چه با هواپیما های جدید و چه هواگردهای فعلی . ما اگر هم ناو هواپیما بر یا پهپاد بر یا هر چیز مشابهی داشته باشیم خاصیتش اینه که لایه دفاعی جدید میسازه و مارو جلوتر میبره که این راه کاری هست که چین در مقابل امریکا در پیش گرفته. البته این فقط اهمیت داشتن این شناور هاست وگرنه ما راه چین رو نرفتیم...

با توجه به عدم تجربه ساخت و کاربری ناوهواپیمابر یا بالگردبر و ... در ایران تا رسیدن به حالت ایده آل و دسترسی به یک ناو هواپیما بر راه بسیار باقیست. اینکه کجا هم بخوایم استفاده کنیم هم بحث دیگست اونم با فرض ساخت جنگنده مناسب این ناو. برتری دشمن در این زمینه چشمگیرست چه در بحث کمیت و چه در بحث کیفیت. به نظرم بد نیست گونه جدیدی از شناور ها توسط ما توسعه داده بشه با محوریت عملیات های پهپادی و بالگردی. بد نیست ما ناوگانی بر اساس ناو شهید ناظری یا یک طرح تیرماران طراحی کنیم با ابعاد بزرگتر که بیشتر پرواز محور باشند. برای اجرای هر گونه نبرد بی سرنشین بصورت تخصصی. از پهپاد ها گرفته تا قایق های تندرو بدون سرنشین و چه زیر دریایی های بی سرنشین. کلاطراحی عرشه تغییر میکنه. و یک عرشه پرواز نسبتا بزرگ بهمراه آنتن های ارتباطی قوی و رادار ارایه فازی بر روی آن نصب بشه. به همراه دست کم دو تا سه بالگرد برای جمع آوری پهپادهای رها شده بر روی آن که تقریبا یک ترکیب کامل تهاجمی رو در اختیار این ناو قرار میده. البته اینو بگم حضور همچین شناوری نیاز به حضور ناوگروه است مثل ناو ها نگین و موج ۶. ما اگه در یک عملیات بتونیم نزدیک به ۳۰ پهپاد رو از هر یک از این شناور ها به پرواز در بیاریم؛ که بعضا در قالب دفاع هوایی نقطه ای خود ناوگروه. همچنین مزاحمت هوایی و تعدادی هم در قالب حمله همه جانبه عمل کنند(چه اهداف دریایی و اهداف ساحلی و چه حملات علیه اهداف عمقی دشمن) میتونند در یک جنگ دریایی حتی کشوری مثل آمریکا رو به چالش بکشند. با توجه به هزینه نسبتا پایین این نوع ناو و تحرک و سرعت بسیار بالاش جهت جمع آوری پهپاد ها و همچنین ایجاد خط لجستیک میتواند در تعداد بالا و برای ماموریت های متنوعی استفاده شود. که بازم تاکید میکنم همچین ناوی باید در حضور ناو های محافظ استفاده بشه ولی میشه بر روش پرتاب گرهایی مثل سی رم و یا کمند رو هم قرار داد. ماموریت های پیشنهادی: ۱- حملات هوایی و دفاع هوایی نقطه ای سبک که پیش تر توضیح داده شد. که این نکته با تحویل پهپاد سری سجیل و بمب بالابان به نیروی دریایی اهمیت دو چندان پیدا میکنه. پهپاد های سری ار کیو رو هم میشه متصور بود. تصور مزاحمت هوایی و قدرت آتشی که توسط حملات دستکم ۱۵۰ پهپاد انجام شده( ۵ شناور از این کلاس و با در نظر گرفتن ۳۰ پهپاد هجومی که البته تصورم اینه که بیشتر از این تعداد میشه استفاده کرد) واقعا برای دشمن رعب آور و ترسناک خواهد بود. تعدادی از این پهپاد ها به کمک پدافند هوایی ناوگروه خودی خواهند امد و به مزاحمت هوایی علیه هواگرد های دشمن می پردازند و هم زمان یک حمله پهپادی در ساعت پیک عملیات علیه ناوگان دشمن انجام میشود تا هواگرد های دشمن درگیر سرکوب این حمله میشوند ۲- با توجه به قابلیت های خاص بدنه کاتاماران و تریماران میشه بهترین شناور جهت تجهیز و هجوم قایق های تندرو بدون سرنشین و زیر دریایی های انتحاری یا تجسسی بدون سرنشین هم باشد. البته اینبار در مناطق درگیری فراتر از خلیج فارس! ۳- یک سکوی مناسب جهت پرواز بالگرد ها های امداد نجات ۴-یک بستر مناسب جهت تجهیز قایق های پرنده وعده داده شده و ... ۵-این شناور در ترکیب با شناور های آینده مانند ناو اطلاعاتی شیراز و ناوهای جدید موج و نگین میتونه راهگشا و بسیار کلیدی باشند. پیوست: ۱-وجود همچین شناوری علاوه بر این که یک نواوری چشمگیر است. قابلیت های غیر قابل چشم پوشی هم دارد. البته با در نظر گرفتن پیچدگی های طراحی یک شناور این چنینی با توجه به ساخت یک عرشه پرواز نسبتا وسیعتر از چیزی که تاکنون ساختیم در کنار آشیانه برای دست کم دو تا سه بالگرد و پهپاد ها! ۲-اشاره به ناو قایق تندرو بر توسط یکی از مسئولان نیروی دریایی سپاه https://www.mizanonline.com/fa/news/242483/نخستین-ناو-قایق-تندرو-بر-ساخت-داخل-به-نیروی-دریایی-سپاه-می-پیوندد

پروژه های آینده نیروی دریایی ارتش با توجه به ارتقا هایی که کلاس موج دیدن که نهایت به دماوند ۲ و دنا و... ختم میشوند. استفاده از پرتابگر های ورتیکال و احتمال استفاده از باور۳۷۳ در این ناو ها و همچنین سامانه های کوتاه برد جدید و اهمیت استفاده از پهپاد های هجومی و شناسایی؛ ایران به درک ساخت یک ناو با بلوک بندی جدید و طراحی تریماران برای افزایش تحرک پذیری و افزایش قدرت آتش روی آورده. "پهپاد سجیل" در گام بعدی و با توجه به اظهارات جدید امیر رستگاری ظاهرا در بحث شناور های رزمی دو مسیر در جریان است: ۱-ساخت ناو های رزمی با تناژ دوهزار تن بر اساس ناو شکن های کلاس موج موجود که احتمالا همان طرح موج ۶ است با رادار عقاب و تسلیحات نسبتا بیشتر از ناو های سابق که مورد علاقه ی نیروی دریایی قرار گرفته و ساخت آن جدی است. "ناو ۶هزارتنی نگین" ۲- ساخت یک ناو ۶هزار تنی با نام نگین که که تعداد زیادی تسلیحات دفاعی و هجومی برای آن در نظر گرفته شده و البته یک رادار چهار وجهی و البته بهترین تجهیزات ایرانی روی آن قرار خواهد گرفت. طبق گفته های امیر رستگاری: "قابلیت ویژه و منحصر بفردی در جهت ایفای نقش نیروی دریایی راهبردی خواهد داد که بتواند انبوهی از سامانه‌ها، تسلیحات و تجهیزات را با خود حمل کند و شناوری است که می‌تواند تا فورس هشت عملیات انجام دهد و تا فورس ده می‌تواند در طوفان‌های اقیانوسی ماندگار باشد و دست بلند نیروی دریایی در آینده باشد در سال آینده امیدوار هستیم که ساخت بدنه‌اش آغاز شود." در ادامه بخش های خلاصه از صحبت های امیر رستگاری را قرار میدهم: ۱-تمام ناوشکن‌های نیروی دریایی به سامانه کمند تجهیز خواهند شد و در دستورکار است، چون راهی جز استفاده از سامانه دفاع نقطه‌ای برای مقابله با موشک‌هایی که به سمت ناوشکن‌ها شلیک می‌شود وجود ندارد. ۲-قایق‌های پرنده فعلاً در ستاد رزم نیروی دریایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی تعریف‌شده و تعداد زیادی در اختیارشان است که کار می‌کنند. در سازمان صنایع دریایی نیز روی این قضیه کار می‌شود و داریم بر روی قایق‌های پرنده جدید کار می‌کنیم که قابلیت‌های بسیار خوبی دارد و می‌تواند هم در باند فرودگاه بنشیند و پرواز کند، هم می‌تواند از ساحل‌های شنی به داخل آب بیاید و بلند شود و پرواز کند. ۳-تحویل شناور با نام مین شکار در آینده نزدیک با بدنه تمام کامپوزیت جهت مین روبی علی الخصوص مین های مغناطیسی ۴-در حال ساخت هواناو «پیروزان» برای نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران هستیم که این هواناو به تسلیحات موشک سطح به سطح و تسلیحات اژدرهای ضد زیر سطح مجهز خواهد شد. هواناو به دلیل قابلیت امکان حضور در آب مرداب خاک و دریا یک محصول ویژه است که به عنوان یک نیروی واکنش سریع می‌تواند استفاده شود، ما از هر نقطه ساحل با سرعت بالا می‌توانیم وارد دریا بشویم و به همین دلیل این شناور مجهز به این سامانه‌ها خواهد شد. پ ن : اهمیت این روش در جغرافیا خاص ایران که میشه با هاورکرافت بیشترین حملات رو از نقاط خاص غیر قابل تصور علیه دشمن انجام داد. ۴- تاکید بر عدم ساخت ناو هواپیما بر به این علت که ایران کشوری استعمارگر نیست. ۵- دستوری به ساخت زیردریایی با پیشران اتمی به صنایع دریایی داده نشده است. پیوست: ۱-با ساخت این پروژه ها و بسیاری از زیر پروژه های نیروی دریایی ایران به توان درگیری در انتهای دریای عمان و دریای مکران و اقیانوس دست میابد. امیدوارم که سرعت چشمگیری در ساخت این پروژه ها داشته باشیم. ۲-https://www.mashreghnews.ir/news/1057787/توان-ایران-برای-تجهیز-زیردریایی-به-سوخت-هسته-ای

بعد گذر سال ها در ایران یک پروژه با ورودی هوا؛ مشابه با طرح ناشناس فوق در مسیر طراحی و ساخت قرار گرفته است. که شاید بتوان این مطلب را به فال نیک گرفت به اینکه طرح این چنینی در ایرانی دارای تجربه و جریان بوده است. ممکن است ماکتی که سال ها پیش رونمایی شد اساسا مربوط به پروژه ای مشابه با همین پهپاد سجیل بوده باشد و شاید هم بقول دوستان یک جنگنده سرنشین دار سنگین!! پهپاد سجیل که به خواست نیروی دریایی ارتش در حال ساخت است و مشخصات جالبی دارد. قرار است از روی ناوگان ما به سمت دشمن رها شود و احتمالا یک بمب بالابان را هم به سمت هدف رها کند. سرعت بالا سه ماخ برای این پهپاد هم یک بخش مثبت دیگر در طراحی این پهپاد است. که البته باید این سرعت را در علل طراحی این چنینی لحاظ کرد! پروژه سجیل و ناو جدید هرمز احتمالا پروژه های موازی با هم هستند. این رو میشه از اشیانه بزرگ بالگردی این ناو و رونمایی از ماکت ها بصورت هم زمان حدس زد. این خبر نشان از تاکتیک های جدیدی دارد که احتمالا از سال ها قبل برای آن برنامه ریزی شده است. چه بسا هم زمان با همان ماکت ناشناس مذکور!!!

در یکی از مراسمات تحویل سلاح رزم زمینی به نزاجا تصاویر دو راکت انداز یکبار مصرف مشاهده شده بود. که هر دو از جنس کامپوزیت بودن. راکت انداز نزدیکتر با نام کرخه و کالیبر ۱۰۷ میلیمتر و راکت انداز دورتر با نام بستان و کالیبر ۱۲۲میلیمتر

همانطور که جناب eshqali گفتند مجدد به کمپ تاجی که محل استقرار نیروهای امریکایی است حمله راکتی صورت گرفته. این هم تصویر راکت انداز های یک بار مصرف در حمله امروز به کمپ تاجی استفاده شدند. این راکت اندازها با این تعداد میتوانستند ۵۶ راکت ۱۰۷ میلیمتری شلیک کنند که تا این لحظه شدیدترین حمله راکتی به نیروهای امریکایی بدین شکل محسوب میشود. البته گزارش های اولیه از شلیک۳۳ راکت حرف میزنند. یک اتفاق جالب از حمله دو شب قبل امریکا اینکه نیروهای حشد سعی کردن با قرار دادن راکت انداز های خود زیر درختان نخل به نوعی آن ها را استتار کنند و ظاهرا هم در حمله آمریکایی ها متوجه آنها نشده اند!!!( مقر تیپ ۴۶ حشدالشعبی در جرف الصخر)

رهگیری ایستگاه فضایی بین المللی توسط سامانه های اپتیک ایرانی. پ ن: یکی از مزایای پرداختن به علوم فضایی و سعی در ارسال ماهواره ها؛ دسترسی به همچین تکنولوژی هایی است که در صنعت نظامی هم کاربردی هستند.

اتفاقا برد مد نظر برای تغییر تاکتیک نیروی هوایی مون و البته برنامه موشکی در نگاه من. همین برد ۳۰۰ تا ۵۰۰ کیلومتر. این برد موثرترین برد برای حملات پشتیبانی نزدیک و پوشش نیروی زمینی خودی هست. باید به سمتی رفت که موشک های کروز و پهپادهایی با هوش مصنوعی رو ارتقا بدیم. که خودشون دنبال پرتابگر های موشکی و توپخانه دشمن بگردن. چیزی شبیه هارپی و هاروپ اسرائیل با هوش مصنوعی. یعنی در طول روز یک تعداد مشخصی از این پهپاد های انتحاری به سمت دشمن رها بشن تا زمین رو برای دشمن ناامن کنند. با گسترش این تسلیحات زمین پایه باید هماهنگی و گسترش پرواز های شناسایی پهپاد هامون رو داشته باشیم که قطعا از عهده نوع کاملش بر نمیایم. یا اینکه ماهواره داشته باشیم. البته جنگ در اینده برای هر دو طرف بسیار پیچیده و پر تلفات و غیر قابل پیشبینی خواهد بود...

سلام مجدد من سال های گذشته در تاپیک های دیگه بارها این تذکر دادم به دوستان که شاید روزی به دست مسئولان مربوطه هم برسه. و از دوستان خواهش میکنم که تا آخر بخونند و زود قضاوت نکنند. حقیقت اصلا مهم نیست هواگرد های دشمن از چه نوع باشند. و یا از کدام جزیره ی اقیانوس هند به پرواز در آیند. این ها دیگه تاکتیک های پیروز در مقابل کشوری مثل ایران نیستند. شاید یک پیروزی مقطعی بدست بیاد و یا یک پیروزی سیاسی‌ ولی وقتی به سمت جنگ تمام عیار حرکت کنیم. یعنی آنچه که آلمان و ژاپن و ایتالیا تجربه کردند‌ دو طرف فقط دنبال گرفتن امتیاز یا برد سیاسی مقطعی نخواهند بود. در نتیجه نیروی هوایی در جنگ های امروزی دیگر آن برتری چشمگیر دهه های گذشته را بهمراه نخواهد آورد. چون: ۱- دفاع هوایی کامل را ایجادنخواهدکرد(چون دفاع هوایی طرف مقابل امریکا مجهز به یک پدافند یکپارچه و پهپادهای مزاحم همیشگی است.) آمریکا در جنگ آتی هیچ وقت حملاتش در یک آسمان امن انجام نخواهد داد. مخصوصا بعضی نقاط همیشه برای آمریکا دست نیافتنی خواهد شد. مگر اینکه از یک سلاح جدید و یا یک تاکتیک جدید استفاده کند. ۲- بر اثر ایمن نبودن آسمان برای اجرای عملیات های عمقی همیشه بخشی از قدرت آتش استراتژیک طرف مقابل امریکا باقی خواهد ماند که فرودگاه ها و تاسیسات حیاتی آمریکا در منطقه را زیر آتش خواهد گرفت. و این تاسیسات و امکانات باقی مانده توان ایجاد خط لجستیک برای نیروهای عمل کننده را باقی خواهند گذاشت. و البته امریکا با مشکل دوچندان حتی برای پشتیبانی نزدیک هوایی رو به رو خواهد شد. ** ** نکته بسیار مهم** ** نتیجه میتوان گرفت تاکتیک های آمریکا اصلا متشابه آنچه که تاکنون دیدیم نخواهد بود. اساسا تاکتیک های گذشته خطر حیاتی برای ما نیست. باید از روزی ترسید که امریکا هم روی به استفاده از موشک های بالستیکی همچون موشک دزفول و خرمشهر و امثالهم بیاورد که ما هیچ دفاعی در مقابلش نداریم!!! با اینکه همچنان قدرت اتش ما باقی میماند. ولی در صورت استفاده امریکا از یک سلاحی که زمین به زمین محور باشد. اعم از موشک های کروز و موشک های بالستیک و پهپاد ها و توپ های دوربرد: اولا ایران دیگر هدفی در اختیار نخواهد داشت که با زدن آن قدرت آتش دشمن کم شود(فرودگاه ها یا پایگاه ها) در نتیجه روز به روز بر شدت حملات امریکا به تاسیسات و ملت ما بیشتر میشود. تمام پالایشگاه ها و کارخانه ها و رادار ها و تاسیسات با موشک بالستیک مورد هدف قرار خواهند گرفت(برای مثال بود) دوما ایران در مقام مقابله تمام اهداف مشابه را در کشور های منطقه مورد هدف قرار میدهد نه در اروپا و امریکا! در نتیجه خط لجستیکی امریکا هیچگاه قطع نخواهد شد. این در حالی است که خطوط لجستیک و تامین ما مدت هاست قطع شده است! مردم ما با فشار روز افزون قحطی و گرسنگی همراه میشوند. و اتفاقی مشابه یوگوسلاوی برای ما خواهد افتاد. و ما مجبور به تسلیم خواهیم شد. سوما وقتی تا این مرحله کار به نابودی پدافند هوایی و رادار ها کشیده شد. عملا شاهد موج حملات هوایی سنگین آمریکا هم خواهیم بود. که کار را برایمان دوچندان دشوار خواهد کرد. پ ن:احتمالا باید درک این مطلب آسان باشد که تسلیحات تاثیر گذار برای آمریکا همین تسلیحات خط شکن خواهند بود. و به همین علت است که امریکا بسیاری از سفارشات و طرح های خود را در ماه های اخیر کنار میگذارد. و رو به سلاح هایی میاورد که نا شناخته و یا بسیار نوظهور است. از سلاح های هایپر سونیک گرفته تا ریز پهپاد ها و موشک های تاکتیکی و توپخانه های دوربرد از انواع مختلف. واقعا ایران باید به سمت سلاحی حرکت کند که بتواند امریکا را زیر آتش بگیرد. و گرنه دیر یا زود شاهد این سناریوی ترسناک خواهیم بود!!!!

خب از اخر مطلبتون شروع کنم. حقیقت اینه که واقعا ارتش اسرائیل در نبرد یوم الکیپور غافل گیر شد. بر اساس گزارش های موساد و البته دولت وقت اسرائیل حتی وقتی که پادشاه اردن به اسرائیل هشدار داد باز هم قبول نکردند. و مصری ها وقتی سرپل های خود را در آنسوی سوئز برپا کرده بودند هنوز در اسرائیل تصمیم جامعی وجود نداشت. مطلب مهمی که باید در نظیر بگیریم این است که نیروی هوایی امریکا در زیر سایه ی پروژه ای مثل اف ۳۵ در حال یک تغییر مسیر بزرگ است. حتما کنار گذاشتن پروژه های دریایی و هواپایه امریکا در ماه گذشته فقط بابت کسری بودجه نیست. همزمان امریکا در حال تحقیق و عملی کردن پروژه ی توپ های دوربرد است. تا هزینه و تلفات پشتیبانی نزدیک را برای نیروی خود پایین بیاورد! امریکا بر روی موشک های تاکتیکی هزینه دوچندان میکند! تاکید بسیار بیشتر بر روی ارائه پهپاد های جدیدتر هم از نکات مهم این برنامه ریزی هاست. امریکا با سرعتی باور نکردنی در حال کم کردن وابستگی خود به نیروی هوایی با شکل و شمایل فعلی است! که خوب این از نگاه خیلی از کارشناسا دور مونده. تاکید بسیار بر روی سلاح های جدید زمین پایه هوشمند و بی سرنشین رو میشه در برنامه ریزی های امریکا دید. از تسلیحات هایپر سونیک گرفته تا موشکهای تاکتیکی و پهپاد ها و ریز پهپاد و مهمات دور ایستا و حالا ارائه متناوب توپ های دوربرد. این ها همش نشانه ی همین کم کردن وابستگی به نیروی هوایی است. البته باید این مطلب را هم در نظر گرفت که خود امریکا شدیدا در فکر ارتقاء سیستم پدافندی خود علیه همین تسلیحات است!!! منظور این نیست که نیروی هوایی برداشته میشود به کل. ولی خب امریکایی ها هم دست به تغییر بزرگ زده اند که میتونید ببینید. و البته بی علت نیست. قطعا آمریکایی ها هم ضعف هایی احساس میکنند. خطرات یک حمله هوایی در این عصر بدون کمک گرفتن از تسلیحات جانبی مثل پهپاد ها و ریز پهپاد ها بسیار سخت است. مثل اتفاقی که در درگیری سال پیش هند و پاکستان دیدیم. اینده حملات هوایی در میدان نبرد و در فواصلی نبرد درجریان ( نه بعد استراتژیک)بنظر من به سمت پرتابه های دور ایستا و پهپاد ها و ریز پهپاد های با هوش مصنوعی و البته موشک های زمین پایه و توپخانه برد بلند یا موشک های تاکتیکی است. این سمت و سوی اجباری را میشود در درگیری های اخیر دید.

تشکر بابت تذکر حقیقت اینه که مثال ارتش سوریه مثال مناسبی نیست. نیروی هوایی سوریه در استفاده از پانتسیر و چه در استفاده از بوک هیچ وقت از آرایش کامل بهره نبرد. و یا گردانی با رادار های تکمیل کننده و مرکزی و یکپارچه استفاده نشده است. تمام این مطلب را بزارین کنار نبود سامانه هایی با برد های مختلف در این نیرو از همه مهمتر نبود رادار های فرا افق نگر و امثالهم و البته مجموعه ای از سامانه های الکترو اپتیک که در این ارتش جایگاهی ندارند. با وجود این خلا ما عملا با یک پدافند غیر یک پارچه رو به رو هستیم . که پرتابه دشمن را تا لحظه ای که به بالا سرش نرسیده نمی بیند! در واقع خود سامانه از امنیت نسبی برخوردار نیست. چه برسد به حفظ مرکز مهمی که مسئولیت حفاظت از آن را بر عهده دارد! در ضمن نمیشود نزاع بین دو کشور را معمول و استاندار برای قیاس دانست. سوریه صرفا در مقام دفاع است. و هیچ حمله متقابلی توسطش صورت نمیگیرد‌. شما این مطلب را متصور شوید. که در حملات اسرائیل؛ اگر توسط سوریه و متحدین همزمان حملات پهپادی و موشکی (چه کروز و چه بالستیک) به فرودگاه حمله کننده صورت میگرفت چه میشد؟! خب وقتی حمله یک طرفه است نمیشود انتظار زیادی داشت. حمله و دفاع مکمل هم هستند. یک مثال خوب از کارکرد پدافند البته با در نظر گرفتن ضعف هایش، نبرد یوم الکیپور است. نیروهای مصری در زیر پوشش چتر پدافندی خود به پیشروی ادامه میدادن. و البته این داستان تا جایی ادامه پیدا کرد که مصری ها از چتر پدافندی خارج نشدند! مصری ها تا تصمیم به پیشروی بیشتر گرفتند توسط نیروی هوایی اسرائیل تارو مار شدند و این شد زمینه شکست در نبرد یوم الکیپور۱۹۷۳! من تمام حرف های شما را قبول دارم. اما اگر تحت شرایطی یک کشور پدافند محور اگر بتواند یک سیستم یک پارچه بسازد.میشود در جنگ تمام عیار نه تنها مقاومت بلکه تک های جدی اجرا کرد. البته فقط تا زمانی که از چتر پدافندی خارج نشده است! این ارزش پدافند متحرکی مثل سوم خرداد و ۱۵ خرداد و باور ۳۷۳ را می رساند که چتر پدافندی را میتوانند گسترش دهند. چه بسا در یک نبرد فراگیر با حملات به پایگاه های هوایی قدرت هوایی دشمن هم دچار اخلال شوند. برای قیاس باید تمام این شرایط در نظر گرفت. گرچه اگر جنگنده به این ترکیب اضافه شود بسیار بهتر است.

"راهکار فعلی" نیروی هوایی تا زمانی که تجهیزات جدید وارد سازمانش نشده و البته یگان هایش گسترش بیشتری پیدا نکرده اند. چاره ای ندارد جز تغییر تاکتیک و تغییر ماموریت! تا جایی که از هوانیروز حداقل اطلاع دارم این عمل صورت گرفته. ما نمی توانیم از اف۴ انتظار داگ فایت و یا حتی نبرد فرا دید انتظار داشته باشیم. همچنین از اف۱۴ و میگ ۲۹ و ... (بعلت ارزشمند بودن و کمبود جنگنده) با سپردن ماموریت های جدید و آموزش تاکتیک های جدید میتوان از این جنگنده ها در برابر یک نیروی هوایی قدرتمند مثل آمریکا هم استفاده کرد. شما هیچ وقت نمیتوانید از جنگنده های فعلی برای مقابله با رهگیر های قدرتمند دشمن استفاده کنید. باید این وظیفه رو بصورت تخصصی به پدافند هوایی سپرد و به جنگنده ای مثل اف۱۴ و... در این بخش باید نقش تکمیل کننده داد. یعنی نصب زیر سامانه ها و رادار هایی برای پوشش خلا راداری در بعضی از اراضی جغرافیایی خاص استفاده کرد. با استفاده از هواگرد هایی مثل بوئینگ۷۰۷ (که بازنشسته میشن)و ایران ۱۴۰ باید رادارهای پرنده بیشتری ایجاد کرد تا خلا رادار های ثابتی چون رادار غدیر رفع شود. ما باید خود را برای شرایطی اماده کنیم که رادار هایی نظیر رادار قدیر را از دست داده ایم. با این تاکتیک و امکانات لاعقل در بحث پدافند زمین پایه کشنده تر عمل خواهیم کرد. در غر این صورت و با از دست دادن رادار های فرا افق نگر پدافند ما از یک پدافند یک پارچه به یک پدافند جزیره ای تبدیل خواهد شد. باید بطور گسترده تجهیزات حملات زمینی از راه دور را توسعه داد. که البته، هم در نیروی هوایی و هم در هوانیروز این کار با شتاب روز افزونی در حال اجراست. نمونه این امکانات بمب های بالابان و باقی بمب هایی که فراتر از دید رادار ها و پدافند برد کوتاه دشمن و البته منطقه خطر پرتاب میشوند و موشک های کروز برد بلند با قابلیت جستجوی خودکار هدف و با اجرای کار گروهی بینشان ! هماهنگی جنگنده های برد بلند ارتش با برخی از پهپاد های کشور برای استفاده در نقش حامل پد رله . برای اجرای بهتر حملات پهپادی در یک نبرد دریایی و یا حتی زمینی! برای نیروی هوایی باید ماموریت متمرکز و تعیین شده مشخص کرد. ۱- حمله به اهداف دور دست دریایی: اهداف دور دست دریایی با توجه به ضعف نیروی دریایی ایران همیشه به عنوان یک نقطه عطف نظامی برای ما باقی خواهد ماند و البته یک برگ برنده حتی برای دشمن منطقه ای مثل عربستان! ما تنها سلاح هایی که برای زیر اتش گرفتن دهانه ی اقیانوس هند در اختیار داریم. موشک های سجیل و خرمشهر و قدر و... و موشک کروز سومار بصورت علنی است. که خب تهدید جدی برای نیروی دریایی محاصره کننده دشمن نیستند. با استفاده از جنگنده های اف ۴ و سوخو۲۴ و حتی اف۱۴ و میراژ در نقش حامل موشک های کروز برد بلند از انواع مختلف که در اختیار است و یا ترجیحا با موتور رمجت( طراحی و ساخت این موتور اعلام شده و البته شایعات در مورد وجود نسخه های روسی است) تا به سرعت نزدیک به ۳ ماخ برسند و بردی نزدیک به هزار کیلومتر و حتی ۲هزار کیلومتر میتوانند تهدیدی برای هر خط تدارکاتی و یا خطوط محاصره دریایی دشمنان ایران در اقیانوس آرام و دریای هند باشند. این همان تاکتیکی است که شوروی در جنگ سرد با استفاده از بمب افکن هایش از آن بهره می جست. این قابلیت باید در نیروی دریایی ایجاد شود‌ چه با جنگنده های فعلی و چه با جنگنده های جدید که در پست قبلی توصیه کردم. ۲- نقش پشتیبانی نزدیک زمینی به دلیل پر بودن مسئولیت ماموریت های پیچیده حملات برد بلند و استراتژیک بوسیله نیروی هوافضا سپاه. و البته خطر حملات هوایی و توپخانه نوین( توپ های برد بلند ساخت امریکا) و موشک انداز های کوتاه برد نیاز به یک توان هوایی است که تا فاصله دست کم ۳۰۰ کیلومتر از نیروهای عمل کنند زمینی ما پشتیبانی نزدیک موثر کنند. به همین علت گسترش سلاح های دور پرتاب مشابه کاری که اسرائیلی ها و امریکایی ها میکنند ضروری است. البته ایران هم قدم هایی برداشته، از جمله بمب یاسین و بمب بالابان و بمب رعد و موشک بینا۲ و بمب های قائم و باقی بمب ها و موشک های کروزی که در این برد فعالیت میکنند. نشان از قدم برداشتن ایران در این راه دارد. بخش بزرگی از این ماموریت ها بر عهده پهپادها و یا در ترکیب با آن ها صورت خواهد گرفت. تا یک آتشباری حجیم و مناسب روی نیروی زمینی عمل کننده دشمن و توپخانه ی پشتیبانی کننده آن ها اجرا شود. باقی ماموریت های تهاجمی از قبیل حمله به پایگاه ها و فرودگاه و نیروگاه ها و مراکز اقتصادی و راداری و ... با توجه ریسک بسیار بالا؛ باید برعهده یگان موشکی بالستیک و کروز و پهپاد ها باشد. این تعریف مسئولیت ها باعث برداشته شد بار فعالیت از سر نیروی هوافضا سپاه خواهد شد و البته یک پشتیبانی موثر از نیروی دریایی و نیروی زمینی صورت خواهد گرفت آن هم با تلفات حداقلی و فقط با بهره جستن از دو فاکتور مهم، یعنی تغییر تاتکیک و تغییر آموزش. این در حالیست که حتی جنگنده های ما با نیروی هوایی دشمن رو در رو نخواهند شد. و تاکتیک بزن در رو و با احتمال مواجهه کم است. پ ن: ۱-با توجه به امن نبودن هیچ فرودگاهی در شرایط جنگی؛ چه برای نیرو های خودی و چه نیروهای دشمن، از هم اکنون باید فعالیتی صورت بگیرد. راهکار پیشنهادی : الف) تعیین برخی از مقاطع آزادراه های کشور برای استفاده بعنوان فرودگاه موقت با امکانت کامل بارگیری و سوخت رسانی و... جهت اجرای ماموریت های محوله برای جنگنده ها از قبل جنگ( آزاد راه و بزرگ راه معنای متفاوتی دارند. آزاد راه خیابانی است دارای دست کم چهار باند که هیچ مسیر انحرافی اعم از زیر گذر و رو گذر و پل ندارد) ب) تعیین پروتکل یک اصل پراکندگی موثر برای نیروی هوایی در صورت امواج حملات کروزی و پهپادی پی در پی دشمن تا کمترین خسارت محتمل وارد شود و پرنده ها با یک برنامه ریزی قبلی. و طرح ترافیک به فرودگاه موقت جابه جا شوند.(علاوه بر فعالیت پدافند برد کوتاه و پدافند غیر عامل) ج) تاکید بر ترابری لجستیک بالگردی و هوانیروز در جنگ آتی: در جنگ آینده تدارکات پیوسته تر و سریعتر عامل پیروزی و یا شکست خواهد بود. ۲- اجرای آموزش این تاکتیک ها: در هوانیروز ارتش جمهوری اسلامی ایران از حدود ۲۰ سال پیش تاکنون یگانی با نام تخصصی آموزش ایجاد شده است. که وظایف گوناگونی به آن محول شده است. وظیفه مهم این نیرو آموزش نیرو ها و اجرا تمرینات و تست ها و طراحی تاکتیک های جدید با همکاری یگان های عملیاتی است. و البته گسترش استاندارد های پروازی در بین خلبانان و نیروهای فنی در قالب یک sop مشخص است. وجود این یگان باعث ترقی اموزش و ثبت جدی تمرینات و البته پیدایش طرح های جدید عملیاتی شده است. در نیروی هوایی هم همچین نیرویی نقش بسیار مهمی در طراحی تاکتیک های جدید دارد. تمرین تاکتیک های ذکر شده توسط خلبانان و کنار گذاشتن تاکتیک های منسوخ و غیر کاربردی بسیار مهم است. ۳-این یک تاکتیک بقا برای هر نیروی هوایی است که شرایط ما را دارد. ما در صورت خرید هم باید شرایط مشابه را در مقابل یک قدرت هوایی تمام عیار اجرا کنیم. البته با توجه به گسترش پدافند زمین پایه چاره ای جز این نیست. همانطور که نیروی هوایی قدرتمندی مثل اسرائیل هم همین گونه عمل میکند! ۴- در نهایت با عرض پوزش که مطلب طولانی شد و خودش شد یک تاپیک! دوست داشتم این مطلب به کمک دوستان با عکس همراه میشد. بگذریم...

خب سوخو ۳۵ اساسا یک طرح موقتی و زود گذر از فلانکر است. یک پیش زمینه برای سوخو۵۷! بنظرم دوستان باید این مطلب رو در نظر بگیرند.سوخو۳۵ خیلی لاکچری بازی هستش. بزودی روس ها سوخو۵۷ رو ترجیح میدن و ما میمونیم و یک جنگنده گران قیمت و با کمبود قطعات!!! میگ ۳۵ هم اساسا ضعف های جد بزرگوار خودش میگ ۲۹؛ یعنی وزن کم محموله و برد کم که هر دو حاصل ابعاد کوچک هستند رو در اختیار داره. هر دو این ضعفها برای ایران یک اولویت هستند. ایران به یک جنگنده ای نیاز داره که بتونه ماموریت های برد بلند رو تا اقیانوس هند به سرانجام برسونه! در مورد میگ ۳۵ ما خودمون رو باز درگیر ضعف کرده و بعد چند سال مجدد با بحران روبه رو میشیم. میگ ۳۵ گزینه ی اطمینان بخش و تمام کننده ای نیست. کشندگی کافی را ندارد. *به نظر من بهترین گزینه برای ایران ترکیبی از سه جنگنده است! ۱- سوخو۳۰ اس ام دلیل بسیار سادست یک جنگنده تمام عیار و چند منظوره که قابلیت اپدیت بسیار دارد. روس ها این جنگنده رو به گونه ای ساختن که مشتری هر چی دلش بخواهد بر رویش نصب میکند. سوخو ۳۰ بسیاری از قابلیت های پروازی سوخو ۳۵ رو دارد و البته ما میتونیم یک رادار ارایه فازی فعال حتی قدرتمند تر از چیزی که در میگ۳۵ هست رو براش تهیه کنیم!! تامین قطعات برای سوخو۳۰ بسیار ساده تر است. کشور هند و چین و ... همه از دارندگان و حتی سازندگان قطعات این جنگنده هستند! ما حتی میتونیم موتور این جنگنده رو از چین وارد کنیم! سوخو۳۰ گزینه بسیار مناسبی برای نیروی هوایی ایران بخصوص در بعد عملیات دریایی است. برد بالای این جنگنده و همچنین حمل حجم زیاد محموله علی الخصوص کروز های دوربرد یک مزیت بزرگ در عملیات های دریایی ما ایفا میکند. نقش زمینی که غیر قابل چشم پوشی است. ایران برای رفع یک نیاز متوسط نیاز به اساین ن جنگنده در تعداد نسبتا مناسب دارد. ۲- جی ۱۰ دلیل اصلی من برای خرید این جنگنده؛تعداد است. ما برای رفع کمیت به یک جنگنده ارزان قیمت داریم. در نسخه ای از جی ۱۰ از خروجی پیشران سه بعدی استفاده شده که یک جهش فناوری میتونه باشه برای ما! جی ۱۰ بر روی کاغذ جنگنده قابلی هست. دوستان اساسا باید دیدگاه شون رو نسبت به تسلیحات ساخت چین عوض کنند. جی ۱۰ هم یک جنگنده چند منظوره و با رادار ارایه فازی فعال است. توان هوایی چین با یک پیشرفت چشمگیر در ده سال به اینجا رسیده. حال دنیا مجبور است به قدرت هوایی چین احترام بگذارد. خرید جی ۱۰ در تعداد بسیار زیاد و سپردن نقش دفاع نقطه ای و البته نقش پشتیبانی نیروی زمینی و خیلی از ماموریت های قابل تصور دست نیروی هوایی ما ر بسیار باز کرده و در عمل و در ترکیب با سوخو ۳۰ و جنگنده بعدی پیشنهاد شده موثر واقع خواهد شد و نتیجه اینکه با پول کم نیروی هوایی بزرگ و یک دست و چند منظوره ای در اختیار خواهیم داشت. ۳- یک جنگنده نسل پنجم (سوخو۵۷ یا جی۲۰) بجای خرید سوخو۳۵ و یا سوخو۳۴ . ما باید در فکر خرید قطعی یک نسل پنجم باشیم. همین الانشم رقبای ما یعنی اسرائیل و ترکیه و... برنامه های نسل پنج خودشون رو اجرایی میکنند! نسل پنج ما باید طیف وسیعی از ماموریت های سرکوب هوایی رو انجام بده. اساسا جنگنده نسل ۵ ما باید با اولویت پر کردن خلع پدافند و نبرد هوایی و البته جنگ نوین باشه( هدایت پهپاد و...). جنگنده نسل پنج برای تکمیل برنامه های یک نیروی هوایی ضروری و گرنه همیشه باید اضطراب قدرت جنگنده های پنهان دشمن را باشیم. پ ن: دوستان یک مطلب را در نظر بگیرید. ما هیچ وقت نباید عزت کشور را زیر پا بگذاریم و خرید خود را به ناچار انجام دهیم. این که چون یک جنگنده نیاز داریم ده تا سلاح بنجل باید بخریم اصلا کار درستی نیست. بهتر که بر سر تعداد این موضوع رو حل کنیم تا بر سر تنوع. ان شاءالله که خرید هوایی صورت خواهد گرفت...

ایا برنامه ای مثل اتفاقاتی که در توپخانه راموسه دیدم؛ نیروهای مقاومت چیدن ؟!

یکی از دوستان هم متذکر شدند. واقعا بزرگترین مشکل این سلاح مهمات گذاریشه. مخصوصا الان که تمام سلاح های پدافندی برد کوتاه به سمت متحرک شدن و اجرای ماموریت متحرک رفتند. این اتفاق یعنی یک تاثیر منفی در عملکرد سلاح. وقتی هدف از سلاح ایجاد دیوار اتش باشه؛ و دیوار اتش نیاز به مهمات زیاد داشته باشه! این کار اصولا مهری بر ناقص بودن طرح... اگه بخوان استفاده کنند از این سلاح همچنان باید یک اصلاح بزرگ صورت بگیره. ما بارها در سوریه دیدیم که نیروی هوایی و پهپاد ها فرصت مهمات گذاری مجدد رو به اپراتور نمیدن. باید ظرفیت رو بالا برد. اما خب با توجه به ساخت گاتلینگ و اجرای بهتر این سلاح ها در ایجاد دیوار آتش و هماهنگ تر بودن با استفاده از مهمات جدید. باید روی بیاریم به همین گاتلینگ ها و حتی اگه شده چند لول بسازیم! برای مثال توپ گاتلینگ ۲۳ میلیمتری عاصفه که الان در نیروی دریایی سپاه هم داره مورد استفاده قرار میگیره . http://uupload.ir/files/gtly_unnamed.jpg

سامانه مصباح اولین سامانه پدافندی ساخت ایران بود اگر اشتباه نکنم. ایران در اون زمان در موج وحشتناکی از تهدیدات امریکا قرار داشت و فقط میخواست بگه ما میدونیم تهدید چیه و بیکار ننشستیم. اساسا الان ما سلاح های بهتر از این باید وارد خدمت کنیم. یک نمونه سلاح نسبتا مناسب سامانه ضد هوایی حائل هستش که مهمات هوشمند شلیک میکنه. ما همچنین توپ سعیر داریم که گزینه مناسبی برای ارتقا و استفاده بیشتر. توپ ۲۳ باید جایگزین گاتلینگ های جدید الساخت بشه که چند سالیه رونمایی میشن. مخصوصا با داشتن وعده توپ دار شدن سامانه عقاب و یحتمل سپر؛ کلا نگاه پدافند نسبت به توپ این چنینی ممکنه تغییر کنه. بنظرم ما زمانی خیالمون راحت میشه که بجای این همه پروژه پخش و پلا و گستردگی زیاد از حد بتونیم همه چیز رو گرد یک مجموعه گرد هم بیاریم و کل سامانه یکپارچه بشه. برای مثل یک ترکیب مناسب از باور۳۷۳ و سوم خرداد و ۱۵ خرداد و نهایت عقاب(یا سپر) حتی باور۳۷۳ ها خودشون هم در بعضی اتشبار ها مجهز به موشک های کوتاه برد و دفاع نقطه ای بشن. ولی اگه بخوایم تعداد سامانه ها زیاد باشند. و اپراتور هم به نسبت زیاد تر و البته بخوایم یک بخش بزرگ صرف توپ و بخش دیگه ..... کنیم. اونوقت خطا بالا میره. اونوقت یک دفاع مطمئن نخواهیم داشت. باید همه چیز یکپارچه بشه که شواهد نشون میده ایران در همین مسیر داره حرکت میکنه. پس زیاد روی این طرح ها دل نبندین

جناب امینور تشکر بابت پست کامل تون. نفر پایین سمت راست همون کسی نیست که به مادر سرباز سوری زنگ زده بود تو این چند روز و گفت من سر بچتون رو بریدم و تیکه تکش کردم ؟! https://twitter.com/TMantaghe_Fa/status/1231297838497312768?s=20