مشخصا این رفتار های پوپولیستی از جانب سلطان رجب نشان ترس از شکست در انتخابات پیش‌رو هست. چیزی که رجب تا حالا تجربه مشابه آن را نداشته! تورم و گرانی های پیش از حد در ترکیه و از همه بدتر بدنامی اردوغان در پروژه های مسکن این کشور که بسیاری رجب رو باعث و بانی ساخت و ساز غیر مهندسی در این کشور میدونند باعث شده که دست به هر کاری بزنه. از پروژه ها تکمیل نشده به نام خود زدن گرفته تا رونمایی از بیماری و چه شعار های فالانژ گونه همیشگی این فرد و ... البته جامعه ترکیه کاملا ظرفیت ضد تبلیغ ساختن از این رفتار های پوپولیستی رو داره باید دید آیا صدای مخالف واقعی در مقابل رجب هست که از این موضوع بهره ببره یا خیر...

یادی کنیم از این برنامه هواپیمای ترابری سبک که توسط هسا و ... ترسیم شده بود. بنظرم مرحله اول با سیمرغ به واقعیت پیوسته و اگر واقعا با توسعه یا سرهم کردن چنین پیشران محبوب و پیچیده ای در داخل طرف باشیم که با توجه به سوابق مپنا دور از ذهن هم نیست، یک گام مهم برداشته شده. اما بنظرم تا اظهار نظر رسمی مپنا باید صبر کرد. در گذشته اظهار نظر مشابهی در مورد پیشران هوایی فوق الذکر صورت گرفته بود که توسط مپنا تکذیب شد. تاکسی سیمرغ

البته مواردی که ذکر شد دقیقا مشخص نیست توسط نیروهای مذکور واقعا بکار گرفته شدن و یا فقط دستاورد های صا ایران به عنوان یک زیر شاخه وزارت دفاع مطرح شده باشه و ما فقط با یک دستاورد و رسیدن به تکنولوژی طرف باشیم!!! در گذشته بسیاری از سلاح ها ساخته شد که از جمله اینها تانک کرار رو میشه نام برد. اما همه از عاقبت نسخه ابتدایی کرار رونمایی شده وزارت دفاع با نسخه تحویلی به ارتش اشناییم. در واقع باید دید آیا واقعا این تکنولوژی ها به سطح تولید انبوه و بدست نیرو میرسند یا نه! *** بسیاری عقیده دارند که ایران باید مانند کشور های غربی و ... ساختاری رو ایجاد کنه که مثلا یکی از نیروهای نظامی بیاد اعلام نیاز کنه به فلان سلاح یا فلان قابلیت اما چنین چیزی دستکم در مورد ایران درست نیست و دلایلی در این حرف هست. در ایران سطوح ستادی اکثرا بعلت گذراندن دوره های عالی نظامی بالاخره شناخت نسبی از جنگ و علی الخصوص استراتژی جنگی پیدا میکنند با این حال این نیرو ها نهایت نمی‌توانند انتقال تجربه درست انجام بدن چون نهایت نیروی محلی کاربر سلاح هست و نظر آنها به نظر دیگران خواهد چربید. نیروهای عمل کننده میدانی نهایت نقش کاربر را بازی کنند و کمی ساختار تحلیل تجربیات به کندی و جزیره ای صورت میگیره! در واقع وزارت دفاع ایران از ساختار بروز تری برای تحلیل نظامی برخوردار است. وزارت دفاع در ایران چون متولی ساخت سلاح است به علت ساختار دولتی که داره عملا با نظامیان سطوح بالا و نخبه و جوانان پای کار و دانشمندان چینش شده . افرادی که دنبال توسعه و کار درست میدیریتی و صنعتی هستند. شاید بهترین کار این هستش که فقط اعلام نیاز صورت بگیره. چون حتی در مورد روش های تست درست در سطوح نیرو جای شک شبهه زیاد است. برای مثال یک یک فرمانده محلی و یک خدمه زرهی ممکنه درک درستی از تهدیدات جدید نداشته باشه. برای مثال در مورد تانک کرار این درک وجود نداشته که چرا در عقب و جلوی تانک دوربین کار گذاشته و یا هدف از تیربار ریموت بالای تانک چه بوده و یا این درک وجود نداشته که چرا سنسور های تشخیص محیطی و حفاظتی متعدد در وزارت خانه توسعه داده شده بود برای این تانک و یا این درک وجود نداشته که بالای برجک باید مثل دیگر نقاطی زره کافی داشته باشه. خلاصه همه این ها باعث شد که یک خرید نا معقول و نازل در سطح ارتش صورت بگیره. عملا ذات خرید یک نهاد دولتی از یک نهاد دولتی دیگر بحث بر انگیز است!!!!!! بنظرم باید در حد همین درخواست سلاح به وزارت خانه خلاصه بشه و نیرو ها هیچ دستی در سلاح تحویلی نبرند و اگر نظری هست در دوران ساخت توسط کارگروهی از نیروی مدنظر توصیه بشه. شاید بهتر باشه که بجای سفارش دادن و کاغذ بازی که در جریان کارگروهی بین نیروهای نظامی با وزارت دفاع تشکیل بشه و در مورد یک تهدید خاص بحث بشه و سلاح خاص به این شکل توصیه و طراحی و تحویل نیرو بشه. و البته تحویل نتجهیزات نه بصورت سفارش بلکه بصورت تحویل تحت مدیریت همین کارگروه باشه و این بودجه تحویل و تولید سلاح کلا از دست سپاه و ارتش و ... خارج بشه و بدست این کارگروه سپرده بشه. چون عدم درک درک درست نیاز ها باعث میشه حتی به سراغ برخی سلاح ها نروند و اگر هم بروند فکر کنند کاربرد ندارد و دست و پا گیره !!!!

یدعوت احرونوت خواستار ترور صالح العاروری شد. این فرد نائب رئیس حماس است. و به ادعای این رسانه این ترور در جهت قطع زنجیره ایست که قرار است جنگ بزرگ(وحدت میادین) در سال ۲۰۲۴ را رهبری کنند.

قدیم حازم بود

اژدر مارک۴۶ بین تسلیحات پهپاد کرار!

مشاهده موشکی جدید از خانواده الماس در الحاق مورخ 31 فروردین 1402 . . . . این موشک داری طول و قطر بزرگتر از الماس 1 است. در نسخه قبلی این موشک برد زمینی در نسخه صادراتی 4km و در نسخه هواپرتاب برد به 8 کیلومتر می‌رسید. این موشک شباهت بسیاری به موشک اسرائیلی SPIKE-ER2 دارد. در نسخه اسرائیلی برد پرتاب زمینی 10 کیلومتر و برد هواپرتاب موشک به 16 کیلومتر می‌رسد. نیازی به گفتن نیست که این موشک چه توانایی هایی در قالب نبرد زمینی به نیروهای ما می افزاید. این موشک سومین موشک تاپ اتکی است که توانایی پرتاب از سکوهای زمینی را هم به احتمال قوی داشته باشد. البته باید توجه شود که برای افزایش برد زمینی در نسخه مذکور اسپایک از ارتباط فیبر نوری استفاده شده است ( توجه شود که چنین چیزی در مورد موشک شفق هم میتواند صادق باشد. در کلمبیا نسخه زمین پایه موشک نمرود که بنوعی نسخه اسراییلی شفق است استفاده می گردد.) SPIKE-ER2

. . . تصاویر ماهواره ای به تاریخ ۱۶ و ۱۷ آپریل ۲۰۲۳ از فرودگاه بین المللی خارطوم پایتخت سودان، که در آن شدت خسارت به اماکن و صدمه شدید به ۱۶ فروند هواپیما مشخص است. در بین هواگرد های صدمه دیده میتوان موارد زیر را جستجو کرد: -۶ فروند آنتونف ۲۶ / ۳۲ - ۴ فروند آنتونف ۱۲ - ۳ فروند ایلوشین ۷۶ - ۲ فروند آنتونف ۷۲ / ۷۴ - ۱ فروند ایلوشین ۶۲ پ ن: در رابطه با نام دو کشور سودان»»» کشور مستقر در شمال به نام سودان شناخته میشود که پایتخت آن خارطوم است و کشور جنوبی به نام سودان جنوبی نامیده می‌شود و پایتخت آن شهر جوبا است. زمانی سودان بزرگترین کشور آفریقا بود اما در سال ۲۰۱۱ سودان جنوبی طی یک همه پرسی از سودان جدا شد.

بالگرد کبرا ارتقا یافته هوانیروز ارتش مجهز به ۴ موشک شفق نسل جدید موشک شفق با برد ۲۰ کیلومتر از بالگرد های Non TOW که در گذشته کارایی لازم و متانسب با قرن جدید را نداشتن یک بالگرد هجومی موثر میسازد. در گذشته شاهد لود دو عدد موشک شفق در بالگرد بل ۲۱۴ نیز بودیم. ۲۱۴ بعنوان یک بالگرد ترابری توانایی حمل تعداد قابل توجهی از این موشک را دارد. نکته پر اهمیت دنبال شده در هوانیروز افزایش برد تسلیحات آن است. با کنار گذاشتن موشک تاو و ورود موشک «شلیک کن-فراموش کن» همچون الماس؛ قدم بزرگی در جهت بقا پذیری بالگرد ها در میدان نبرد برداشته شده است. مسیری که با موشک شفق و الماس طی شد مشابه مسیری است که اسرائیل نیز آن را با موشک اسپایک و نمرود طی کرده بود. برای مثال موشک شفق با شباهت هایی با موشک اسرائیلی نمرود میتواند در برد های ورای توپ های ضد هوایی و تسلیحات پدافند کوتاه برد وارد عمل شود. همچنین مانند موشک نمرود ۳ با تغییراتی در پروفیل پروازی و روش هدایت موشک شفق، می‌توان برد را به بالای ۵۰ کیلومتر ارتقا داد که از شفق یک شکارچی سامانه های کوتاه برد بدل خواهد ساخت. موشک با تغییر پروفیل پروازی میتواند ابتدا اوج گرفته تا با گلاید حاصل شده افزایش برد را تجربه کند و نهایت با کاهش ارتفاع رو هدف قفل کند.

تشکر بابت عکس، با اکانت گالری قرار میدم پیش نمایش از آنچه قرار است در رژه ۲۹ فروردین امسال شاهدس باشیم ... بنظر می‌رسد با یک ارتقا بر روی F-5B به استاندارد کوثر طرف هستیم که در دماغه افزایش ممکن است طول داشته باشد. عدم وجود رادار از مشکلات همیشگی تایگر ها بوده و آن ها هیچ وقت از سایه این مشکل در ایران نتوانستن خارج شوند. باید امیدوار بود که نهایت در این بخش دماغه شاهد نصب تجهیزاتی همچون رادار و ... باشیم ! حال سوالی مطرح است که این نسخه از کوثر آیا در نقش آموزش باقی می ماند یا نقش دیگری برای آن در نظر گرفته خواهد شد.(توجه به محل قرار گیری توپ) با ورود هواپیمای آموزشی و پشتیبانی یاسین انتظار میرود که نیاز به نسخه ی آموزشی F-5 کمرنگ شود. میتوان از کوثر مذکور در نقش های دیگر از جمله پشتیبانی نزدیک هوایی و در صورت استفاده از رادار و تسلیحات مناسب حتی در نقش دفاع هوایی بهره برد! جهت قیاس تغییرات با نسخه پایه اولین نشانه ها از وجود این نسخه در سال گذشته در تصاویری منتشره از مجموعه بروز رسانی یا مونتاژ کوثر دیده شد. همانطور که از این برش پیداست، دماغه در صورت اصلاح میتواند محل قرارگیری برخی تجهیزات جدید از جمله رادار سبک باشد. ایران سابقه همکاری در زمینه رادار گریفو را در گذشته داشته است. در بنر های منتشر شده از کوثر دستکم شواهدی مبتنی بر استفاده از یک رادار آرایه فازی مسطح دیده شده که تصاویر بعدی گویای تنوع رادار های نصب شده بر روی نسخه های کوثر است. زیاده گویی نمیشود تا روز واقعه ... . . .

فکر کنم شبیه ترین سلاح ضد تانک به سدید ۳۶۵ حداقل از نظر عدد و رقم موشک SPIKE-ER باشه. این نسخه از اسپایک در دو مدل هستش. مدل ER1 با برد ۸ کیلومتر تقریبا شبیه موشک سدید ۳۶۵ هستش ولی در نسخه ER2 برد ۲کیلومتر در نسخه زمینی افزایش پیدا کرد و به ۱۰کیلومتر رسید. و قسمت جالب داستان در نسخه هواپرتاب هستش که برد به ۱۶کیلومتر هم میرسه. در مورد مشابه پیروز بودن در خود اسرائیل و فلیپین و ... از پرتابگر های چند گانه این نسخه استفاده میکنند ولی باید یک نکته رو در نظر داشت. ما از قیمت الماس یا سدید ۳۶۵ خبر نداریم ولی در دنیا گران ترین نوع موشک های ضد تانک از این خانواده هستند. برای مثال موشک اسپایک در نسخه نام برده شده هشت برابر قیمت یک موشک کورنت هست. پس عملا اشباع یک سامانه دفاع فعال چون تروفی با چنین موشکی خیلی گران تمام میشه! شاید به همین علت هست که ایران با اینکه موشک خوبی چون الماس رو میسازه با این حال همچنان به نسخه دوربرد تر موشک کورنت روی آورده!

در مورد ارمنستان یک واقعیتی هست و شاید برای ما ایرانی ها چندان قابل قبول نباشه و اونم اینه که در این کشور واقعا صدای ضد جنگ خیلی قوی تر از صدای افراد ملی گراست! چند وقت پیش همسر جناب پاشینیان هم به این موضوع اشاره کرد که در ارمنستان دیگه کسی برای جنگیدن نبود! کشوری که جمعیت دو سه میلیونی داره و در یک جنگ چندین هزار نفر کشته و زخمی میده بهش فشار زیادی وارد میشه. اینکه ارمنستانی ها خواهان یک جنگ دیگه باشند خیلی جای تفکر بیشتر داره...

بنظر میرسد که موشک تاپ اتک سدید ۳۶۵، دنباله رو بمب و موشک هواپرتاب سدید باشد که در دهه گذشته به تعداد زیاد تولید و توسط یگان پهپادی سپاه بکار گرفته شدند. با توجه به اعلام مشخصات ابعادی و پروازی در آینده شاید بتوان قضاوت محکم‌تری در مورد این موشک جدید کرد. اما آنچه در مورد این پهپاد میتوان مشاهده کرد ترکیب برخی قطعات بمب و موشک سدید در قالب یک موشک هست. (موشکی که انتظار می‌رفت از خانواده الماس ظهور کند!) بمب ها و موشک سدید با توجه به تولیدات یک دهه گذشته با آمدن خانواده بمب های سری قائم و موشک هواپرتاب الماس بنوعی به حاشیه رفتند و این دو سلاح با توجه به نرخ تولید بالایی که توسط وزارت خانه فراهم میشد و اینکه پهپاد های جدید نیرو با آنها همخوانی داشت و کیفیت بالاتر، برتری بی چون چرا نسبت به دارایی موجود سدید به وجود آوردند . ممکن است ترجیح بر این باشد که موشک های این خانواده به جهت صرفه جویی در هزینه ها به یک نسخه زمین پایه ارتقا پیدا کرده باشند که موشک سدید365 ماحصل آن باشد... شباهت ها و تفاوت ها از دید اپتیک سدید ۳۶۵ و بمب (یا موشک) سدید

بالگرد ها از ابتدا هم با این تهدیدات رو به رو بودند و این اتفاق جدیدی نیست. برای مثال تجربه شوروی در افغانستان بهترین مثال برای این حرف ! در آنجا هم شوروی تلفات چشمگیری داد که نهایت ناچار به تغییر تاکتیک از جمله ابداع پرواز سینه مال شد. چند سال بعد آمریکا در عراق از بالگرد ها استفاده انبوهی کرد. در برخی نبرد ها بالگرد ها ابزار محوری بودند . اما آمریکایی ها تلفات چشمگیری نداند. کاملا پیداست دلیل این اتفاق ریشه در تاکتیک و نحوه استفاده از سلاح داره و گزنه هر ابزاری نقاط قوت و ضعفی داره . آمریکایی ها تا به برتری هوایی کامل یا نسبی نرسند از بالگرد ها استفاده نکردند و دستکم این موضوع باعث شد که بالگرد ها با خیال راحت تری پرواز کنند نه اینکه مانند روس ها نگران طیف بزرگی از تهدیدات شامل منپد ها تا میگ ۲۹ و سامانه های پدافندی چون بوک و ... باشند. البته آمریکا هم ممکنه روزی در چنین وضعیتی قرار بگیره و باز ناچار به تحمل تلفات بشن. گهگاهی باید بین سود و ضرر یک قیاسی کرد. کاری که الان روس ها میکنند. روس ها می‌بینند برتری هوایی نمیتونند بدست بیاورند و تلفاتی هم به بدنه جنگنده‌های پشتیبانی نزدیک و بالگرد تهاجمی شون وارد میشه ولی سود این حملات و ضربه ای که به اوکراینی ها میزنند چند برابر هستش. در نهایت این همون ایرادی که بر استفاده از زرهی و نیروی هوایی روس ها هم در جنگ مطرح بود. تاکتیک درست می‌تونه از یک سلاح برگ برنده بسازه و هم گوشت دم توپ...

سلام البته با توجه به پست های بالاتر این موضوع در کل در نظر گرفته شده و در حال توسعه هستش و شاید بزودی شاهد نصب این جزئیات هم باشیم

تحقیقی که حاصل شد عزیزان چینی هم سوئیچ بلید خودشان رو دارند که احتمالا در گذشته در میلیتاری به این مطلب پرداخته شده باشد. سوئیچ بلید وارد خدمت شده ارتش مشخصا از معراج ۵۲۱ کوچکتر هستش. حالا سوال اینه که ما از نمونه چینی الگو گرفتیم و یا از نمونه آمریکایی و یا اینکه کلا خلاقیت خودمان بود که قطعا گزینه آخر جذاب تر . ولی در مورد نمونه چینی که CH-901 نامیده میشه این مطلب هائز اهمیت است که سایز نسبتا بزرگتری حتی نسبتا به معراج ۵۲۱ داره و البته نقش پر رنگی در سوارم پهپادی چین بازی می‌کنه.(هدف از اشاره همین نکته بود) دسته بزرگی از این پهپاد ها از پرتابگر هابی مشابه راکت انداز ها رها می‌شوند و در منطقه وسیعی علیه اهداف زمینی از جمله تانک ها و زره پوش های دشمن وارد عمل میشن. چیزی که انتظار می‌ره در مورد سوئیچ بلید های پارسی هم شاهد باشیم. این نکته تهمید دارد که هوش مصنوعی در ایران به این سطح رسیده باشد که بتوان در آن تصاویری از قبیل زره پوش های گوناگون و توپخانه و راکت اندازها و تجمع نفرات پیاده و بالگرد ها و ... را در آن ها ذخیره کرد و هوش موجود در دسته پهپادی بتواند آن ها را از همه تفکیک داده و به آن ها در یک منطقه مشخص حمله کند. [ توجه به ابعاد اجرای سوارم در تمرینات چین تانک کرار به نمایش در آمده در آوردگاه نیروی زمینی ارتش مشخصا دارای تفاوت های چشمگیر با نسخه رونمایی شده در سال های قبل بود. اما مطلبی که اینجا مورد بحث هست موردی است که از روز اول رونمایی تا کنون مطرح بود. کرار چند ارتقا مشخص برای تانک روسی تی ۷۲ موجود در سازمان رزم سپاه و ارتش هستش( چه بسا سر هم کردن T-90M با کمک روس ها به همراه داشته های داخلی ایران ) در یکی از نسخه ها برجک به کل کنده میشه و حالا معلوم نیست برجک صفر کیلومتر روش قرار میدن ( که دوستان مخالفند) یا اینکه اصلا چهار تا صافکار میارند و شکل و شمایل برجک رو تغییر میدن اما نوع دیگری هم هست که برجک بصورت سرپا بهش قطعاتی اضافه میشه که در گذشته هم به این دسته از برجک ها اشاره شد. برجک آماده سازی شده برای قرارگیری لایه های کامپوزیت نمونه ارتقا با اضافه کردن قطعات در روش ارتقا، بدون تغییرات اساسی در برجک و با اضافه کردن برخی صفحات شرایط محیا میشه برای نصب زره واکنش دهنده انفجاری! ارتقا کرار به این گونه دنبال می‌شود که ظاهراً در نسخه T-72M چون خبری از زره کامپوزیت نیست برجک با تغییر زیاد همراه شده و زره کامپوزیت جدید و قطور در قسمت پیشانی قرار داده می شود. اما در T-72S که بعلت وجود زره کامپوزیت بصورت پایه در این تانک شاید نیازی به نصب زره کامپوزیت جدید دیده نشده و به زره واکنش دهنده انفجاری رضایت دادند. خب نیاز به گفتن نیست که سطوح حفاظتی در دو نوع تانک چقدر متفاوته ! زره کامپوزیت در T-72S تا یادم نرفته مطلبی باز هم مربوط به بخش فوقانی برجک بود. زره واکنش دهنده انفجاری این بخش کلا برداشته شد. در حالی که حتی از ضعف های پوشش این نوع زره در نسخه ابتدایی ایراداتی مطرح بود. بیشترین تهدیدی که یک تانک در مقابل ارتش های غربی احتمالا در دهه ی آینده مثل گذشته طرف باشه پرتابه های تاپ اتک هستش. چون شلیک های بالستیک تانک ها و چه حملات هوایی و از همه بدتر موشکی مثل جاولین و اسپایک و ... حالا این بخش عملا در این نسخه همان بخش تی ۷۲ اس هستش(با این تفاوت که همون کنتاکت ۱ رو هم ندارد)!!! گذر زمان و ریزش تدریجی از سطوح حفاظتی کرار البته از سرنوشت ماژول های دفاعی تانک و برخی ریزه کاری های پر اهمیت هم خبری نیست

حرم امیرالمومنین از نگاه ماهوارۀ خیام https://aparat.com/v/GKzHE منبع

اولین شواهد از وجود پهپاد های خانواده معراج در ژوئن ۲۰۲۱ در عراق مشاهده شد. گروه های مقاومت عراقی بار ها از پهپاد های مشابه بر علیه مراکز حضور نیروهای آمریکایی استفاده کردند. گروه های فلسطینی نیز در سال ۲۰۲۳، نسخه ای از این پهپاد را رونمایی کردند که نمونه ساخته آنها به پیشران الکتریکی مجهز شده بود. پیشران الکتریکی، در کاهش صدا و موفقیت در برابر سامانه های کشف صوتی میتواند نقش موثری داشته باشد. در ساخت این پهپاد ها مشخصا از طرح هیرو ۹۰۰ و ۱۲۵۰ ساخت اسرائیل الگو برداری شده است. مزیتی که در پهپاد های ایرانی میتوان جستجو کرد این موضوع است که یک پهپاد نقش لیدر را بازی کرده و می‌تواند عملیات شناسایی و هدایت را بر عهده گیرد و بقیه پهپاد ها به نوعی نقش بمب پرنده را میتوانند بازی کنند. در حقیقت با حذف سیستم شناسایی اپتیکی و ارتباطی پیچیده میشود در ساخت پر تعداد و ارزان از این پهپادها گام برداشت. نمونه ای از این روش در تولید و بکارگیری انبوه شاهد۱۳۶ در نبرد اوکراین به نمایش در آمد. با توجه به برد موثر پهپاد معراج۵۳۲ و اجرای تاکتیک سوارم پهپادی میتواند اهمیت بسیار زیادی در اجرای حملات به تجهیزات پر اهمیت نیروی متخاصم داشته باشد و بطور موثر نقش پشتیبانی نزدیک را بر عهده گیرد. ژوئن 2021 بقایای پهپاد مهاجم به کمپ ویکتوریا در عراق که توسط سامانه های پدافندی موجود در این پایگاه هدف قرار گرفتند. یک نمونه نسبتا سالم به دست نیروهای اشغالگر افتاد. وجود قطعات مشابه با موشک یمنی ۳۵۸ ظن مشترک بودن ریشه این دو سلاح را در آن روزها تقویت کرد ژانویه 2022 اماده سازی پهپاد مذکور توسط گروه سریا ابابیل وابسته به حشد الشعبی عراق قبل حمله پهپادی به پایگاه های امریکایی در نوبتی دیگر .( حملات متعدد پهپادی مشابه در آن سال توسط آمریکایی ها گزارش شد) جنین نمونه فلسطینی این پهپاد است که سال پیش با موتور الکتریکی(بی صدا) رونمایی شد لازم به ذکر است که در سال گذشته پهپادی دیگر با نام معراج ۵۲۱ رونمایی شد که این در ساخت آن از پهپاد آمریکایی سوییچ بلید الگوبرداری شده بود. بنظر می‌رسد خانواده معراج خانواده بزرگی از پهپادهای تاکتیکی هستند که برد ها و وزن های مختلف را پوشش میدهد و می‌توان از آن در نقش های گوناگون بهره برد. معراج ۵۲۱

ماموریت نجات در پشت خطوط دفاعی عراق جنگنده F-14 تامکت یکی از معروف‌ترین ماموریت‌هایی که در طول عملیات طوفان صحرا انجام شد، پرواز جستجو و نجاتی بود که توسط یک جنگنده پشتیبانی نزدیک A-10s و یک بالگرد MH-53J از اسکادران بیستم ماموریت ویژه در تاریخ ۲۱ ژانویه ۱۹۹۱ برای نجات ستوان دوم جونز صورت گرفت. این عملیات نخستین ماموریت جستجو و نجات آمریکا در پشت خطوط دشمن پس از جنگ ویتنام بود. ستوان دوم جونز خلبان جنگنده F-14 تامکت از اسکادران VF-103 نیروی دریایی آمریکا بود که به همراه ستوان لارنس اسلید افسر رادار خود، در آسمان عراق می جنگیدند. جونز و اسلید در اولین ساعات بامداد روز چهارم جنگ، در حالی که در حال بازگشت به ناو یو اس اس ساراتوگا (CV-60) بودند، پس از یک اسکورت موفق جنگنده جنگ الکترونیک EA-6B فراولر، توسط یک موشک پدافند هوایی سام۲ عراقی هدف قرار میگیرند. آنها در راه بازگشت به ناو هواپیمابر، یک موشک را می بینند که از میان ابرها به سمتشان می‌آید. جونز سرعت جنگنده را زیاد میکند و اقدامات گریز را انجام میدهد، اما موشک در نزدیکی دم تامکت منفجر میشود. هواپیما وارد یک چرخش غیرقابل کنترل میگردد که خدمه هواپیما را مجبور به اجکت می‌کند. در آسمان، دو خلبان قبل از ورود به ابرها برای آخرین بار یکدیگر را می بینند. ستوان دوم جونز جونز در حالی که با چتر نجات در آسمان معلق است، سعی میکند رادیو PRC-90 خود را بیرون بیاورد، اما به دلیل اینکه دستکش بهمراه نداشت و دستانش از سرما سست شده بود، می ترسید که رادیو از دستش رها شود، پس از آن کار صرف نظر کرد و تصمیم گرفت که ابتدا فرود بیاید. بعد فرود شروع به حرکت در مسیری کرد که تصورش بر این بود که بسوی غرب و مرز عربستان ختم می‌شود اما وقتی خورشید طلوع کرد متوجه شد که در اشتباه است. با این وجود در آن لحظه احساس کرد که چندان هم بد نشده که از محل سقوط فاصله دارد. او به یک پوشش گیاهی کوچک میرسد و به کمک چاقوی خود، یک سنگر روباه حفر میکند. پس از حدود شش ساعت خاموشی بیسیم، در ساعت ۱۲:۰۵ به وقت محلی، رادیو خود را دوباره امتحان میکند و شخصی به تماس او پاسخ میدهد. همانطور که جونز در کتاب جنگ هوایی خلیج فارس(Gulf Air War) به یاد می‌آورد که این اولین باری بود که می‌دانستم یک تلاش برای نجاتم در حال انجام است. شخص پشت بیسیم به من گفت: «بگذار کمی نزدیکتر بیایم تا بتوانم با تو صحبت کنم.» وی در ادامه گفت که وقتی نزدیکتر آمدم فلر پرتاب خواهم کرد تا بتوانی مرا در آسمان ببینی. جونز در آن زمان نمی‌دانست چه هواگردی به سراغش خواهد آمد اما از آنجا که یک هواگرد خودی به سراغش می‌آمد خوش حال بود جنگنده A-10 تاندربولت او فکر میکرد با یک بالگرد طرف است ، اما وقتی خلبان به او گفت که با یک هواپیما پرواز می کند، متعجب شد. هواپیما مذکور چیزی نبود جز یک A-10 تاندربولت! خلبان A-10 با اینکه جونز را ندید، اما در ارتفاعی بسیار نزدیک به جونز پرواز می کرد و توانست موقعیت نجات را در سیستم ناوبری اینرسی خود ثبت کند. او گفت: «باید سوختگیری کنم. و به ناچار محل را ترک کرد. هنگامی که نیروهای جستجو و نجات به سمت موقعیت پرواز میکردند، شنیدند که میگ های عراقی به سمت آنها می آیند. یک جنگنده رهگیر F-15 ایگل تهدید میگ ها را دفع میکند. A-10 ها بعد از سوختگیری مجدد به منطقه باز میگردند، و بالگرد ها را به موقعیت نجات هدایت میکنند. جونز پشت بیسیم می شنود که خدمه A-10 ها به هلیکوپترها می گفتند که ۴۸ کیلومتر تا موقعیت نجات فاصله دارند. آنها از جونز خواستند که بازتابنده سیگنالش را به سمت جنوب بتاباند و پس از اینکه جونز این کار را کرد، یکی از A-10 ها به او گفت که در ۲۴کیلومتری به دنبال یک هلیکوپتر بگردد، اما او فقط A-10 ها را می دید که به صورت دایره ای پرواز می کردند. لحظه نجات ستوان دوم خلبان جونز از آنجایی که شنود عراقی ها به مکالمات آنها گوش می داد، نیروهایی را به منطقه فرستادند، در ۸۰۰ متری پایین تر از جاده جنوبی، جونز یک کامیون ارتش عراق را میبیند. لحظات رعب آوری بود، او به یاد میآورد که A-10 ها و همچنین هلیکوپترها مسلحند و طولی نمی‌کشد که A-10 با توپ های ۳۰ میلی متری خود شلیک کرده و کامیون عراقی را منهدم میکنند. در همان لحظه جونز یک هلیکوپتر را میبیند. او در وصف این لحظه بعد ها گفت: «من هرگز منظره ای به زیبایی آن بالگرد H-53 بزرگ و قهوه ای رنگ ندیده بودم. » بالگرد MH-53J ستوان جونز به پایگاهی در عربستان سعودی آورده شد، جایی که برای یک معاینه پزشکی مختصر در بیمارستان بستری میشود، سپس روز بعد به اسکادران خود بازمیگردد و در نهایت پس از سه روز استراحت مجدد پرواز میکند. کمک خلبان وی، یعنی ستوان اسلید، به خوش شانسی وی نبود. او به مدت ۴۳ روز اسارت، بازجویی، شکنجه و گرسنگی را تحمل میکند که در آخر جان سالم به در برده و آزاد می شود. پی نوشت : Navard/ ذکر نام انجمن military.ir در هر برداشتی از این مطلب الزامی است. بن مایه ۱ بن مایه ۲

به نام خداوند بخشنده و مهربان بالگرد کاموف ۲۲۶ (Ka-226) که توسط ناتو Hoodlum نامگذاری شده است یک بالگرد دو موتور روسی است که بر پایه بالگرد کاموف۲۶ ساخته شده است. کاموف۲۶ یک بالگرد با دو موتور بود که نخستین پروازش را در سال ۱۹۶۵ انجام داد. هدف از ساخت این بالگرد امور غیر نظامی، به خصوص در زمینه کشاورزی و سم پاشی بود، آن هم درجایی که هزینه برآورد شده برای دیگر بالگردها بسیار بیشتر پیشبینی می‌شد. در کاموف۲۶ برای نخستین بار از سازه کامپوزیت استفاده شد و جهت ارزان سازی و تعمیرات راحت تر از موتور پیستونی در آن بکار رفت. این بالگرد بطور محدودی وارد خدمت دیگر ارگان های شوروی از جمله نیروی هوایی هم شد ولی در نقش اصلی خود یعنی امور غیر نظامی بسیار عملکرد درخشانی ثبت کرد و تا سال ۱۹۸۵ هم در خدمت بود. قسمت جالب داستان اینجاست که تا سال ۲۰۱۸ هم این بالگرد بصورت غیر قانونی در یک کارگاه غیر مجاز در مولداوی تولید میشد که در نهایت کارگاه مذکور توقیف شد و همه این گفته ها از سادگی نسبی تولید این بالگرد خبر می‌دهند. کاموف ۲۶ جهت بزرگنمایی بر روی تصاویر کلیک کنید کاموف۲۶ در حال سم پاشی عملکرد درخشان کاموف۲۶، روس ها را مجاب کرد که بالگرد جدیدی بر پایه آن توسعه بدهند. در گام نخست یک بالگرد تک پیشران با نام کاموف ۱۲۶ توسعه داده شد که از بازه زمانی ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۱ به تعداد ۱۷فروند از آن تولید شد که مشخصا با فروپاشی شوروی طرح آن معلق ماند. بالگرد کاموف ۱۲۶ (تفاوت بارز ظاهری این بالگرد تک پیشران بودن آن است) احساس نیاز جدی روس ها به علت فرسودگی ناوگان بالگردی تا سال ۲۰۰۲ و بسته بودن طولانی مدت خط تولید کاموف ۲۶ و ۱۲۶ سبب شد که روس‌ها به دنبال ساخت یک بالگرد جدید بر اساس طرح بالگرد های نامبرده بروند. در این طرح جدید دو پیشران مطمئن از اولیت ها در نظر گرفته شد. این بالگرد کاموف ۲۲۶ نام گرفت و اولین پروازش را در سال ۱۹۹۷ انجام داد و در نهایت در سال ۲۰۰۲ وارد خدمت شد. در این بالگرد از دو موتور توربوشف آلیسون ۲۵۰ با چهار مخزن سوخت ۷۷۰ لیتری استفاده شده که مدت زمان پرواز با مخزن های سوخت اصلی حدود چهار ساعت و ۳۴ دقیقه و با مخازن جانبی تا ۶ ساعت و ۴۵ دقیقه بود. موتور آلیسون ۲۵۰ در سال ۲۰۲۰، در روسیه این موتور با موتور روسی VK-650V تعویض شد که قدرت ۶۵۰ اسب بخار را به بالگرد میدهد.(لینک خبر) البته لازم به ذکر است این دو موتور تنها پیشرانی نیستند که در این بالگرد مورد استفاده قرار میگیرند. این بالگرد مانند بسیاری از هواگرد های دیگر روسی یک طرح ماژولار محسوب میشود و پیشران ساخت کشور های دیگر با توجه به سفارش مشتری بر روی آن عرضه می گردد. در آوریل ۲۰۱۵ روسیه نسخه جدیدی از این بالگرد با نام Ka-226T با موتور جدید فرانسوی ترموبکا اریوس را رونمایی کرد. در یک تست دو هلیکوپتر Ka-226T در آزمایش پروازی شرکت کردند که نسخه Ka-226T با موتورهای فرانسوی عملکرد بسیار بهتری در مقایسه با Ka-226 های تولیدی با موتورهای الیسون ارائه دادند. موتور دیگری که در این بالگرد میتوان استفاده کرد موتور انگلیسی رویلزرویس با قدرت ۳۷۰ اسب بخار است. موتور انگلیسی برای مأموریت در مناطق کوهستانی مناسب تر است. موتور روسی VK-650V بدنه این بالگرد از سازه لانه زنبوری با روکش آلومینیومی ساخته شده که از جد خود بالگرد کاموف۲۶ به ارث برده است. لازم به ذکر است که کاموف ۲۶ نخستین بالگردی بود که در آن از مواد ترکیبی برای ساختش در شوروی استفاده شده بود. سازه لانه زنبوری علاوه بر استحکام بیشتر سبب سبک سازی چشمگیر بالگرد نیز میشود. پانل لانه زنبوری این بالگرد مشابه دیگر طرح های مرسوم شرکت کاموف از دو ملخ روی هم استفاده میکند که در خلاف جهت یکدیگر حرکت میکنند که در فارسی از آن ها با عنوان "سیستم چرخش عکس العملی" یاد میشود. این سیستم با تمام پیچیدگی هایی که برخوردارست اما از چند مزیت نسبت به بالگرد های تک روتور برخورد است. این سیستم باعث میشود که ملخ‌ها در اندازه کوچکتری ساخته شوند و همینطور نیازی به ملخ انتهایی نباشد و قدرت مانور نیز افزایش یابد و تمام این گفته ها سبب میشود که بالگرد با دقت بالا بر سطوح کوچک و محدود مانند عرشه کشتی فرود آید. کوچک بودن ملخ همچنین سبب جا گرفتن راحت بالگرد در مسیر های باریک میشود. تفاوت دیگر، وجود دو بالک انتهایی با جنس فیبر کربن برای تغییر مسیر است. که مجدد این امر سبب کوچک شدن بالگرد شده و در نتیجه آن میتوان بالگرد را به راحتی توسط کشنده ها و کامیون ها جابه جا کرد. همانطور که مشخص است تلاش زیادی شده که این بالگرد حدالامکان کوچک و سبک و ارزان ساخته شود. کاموف۲۲۶ دارای غلاف کابین قابل تعویض است که امکان تخصصی سازی با توجه به نوع ماموریت از حمل نفرات گرفته تا حمل بار را فراهم میکند و به این طریق می‌توان وزن کلی بالگرد را کاهش داد و به وزن بار افزود. این غلاف را در مدت زمان 20 تا 30 دقیقه می‌توان جدا و نصب کرد. چنین ایده ای در بالگرد های جرثقیل هوایی نیز هم مطرح است و این روش باعث ارزان سازی و استفاده در طیف وسیعی از ماموریت ها میشود. در واقع کاموف۲۲۶ به معنی واقعی کلمه یک جرثقیل هوایی نیز محسوب میشود این ویژگی سبب میشود که از این بالگرد بتوان جهت نصب دکل ها و یا انتقال بارهای با ارزش دیگر در مناطق صعب العبور کمک گرفت و از ساخت کیلومتر ها جاده و تجهیزات و هزینه غیر ضروری صرفه جویی کرد. در حالت حمل نفرات این بالگرد میتواند ۶ تا ۸ نفر را حمل کند و در تغییر به حالت باربری، این بالگرد توانائی حمل بار تا یک و نیم تن را دارد و در مدل آمبولانس هوایی دو برانکارد دو طبقه و خدمه درمانی را حمل میکند . Ka-226 در حالت بدون غلاف کابین پشتی Ka-226 در حالت جرثقیل هوایی دستکم تاکنون نزدیک به ۸۰ فروند از این بالگرد برای ارگان های مختلف و وزارت خانه های روسیه و البته شرکت گازپروم و نیروی هوایی روسیه ساخته شده باشد. روس ها به شدت به دنبال پیدا کردن مشتری خارجی برای این بالگرد هستند و به این منظور امتیاز های مختلف از جمله فراهم کردن امکان خط تولید تحت لیسانس را نیز ارائه میدهند. به همین منظور در در دسامبر ۲۰۱۵ توافق نامه ای برای ایجاد یک سرمایه گذاری مشترک بین روسیه و هندوستان به امضا رسید تا تعداد ۱۹۷ فروند از بالگرد Ka-226T در هند تولید شوند اما هنوز از نتایج این توافقنامه شواهد چندانی در دست نیست. کابین خلبان ها در نسخه Ka-226T؛ در کابین کلیات مشابه ka-26 است و تفاوت در بروز آوری نرم افزاری و صفحات نمایش است بنظر می‌رسد محتمل ترین مشتری خارجی این بالگرد کشور ایران باشد. در بهار سال ۱۳۹۶ و پس از توافق برجام، شرکت کاموف روسیه بالگرد Ka-226 را به ایران پیشنهاد میدهد و از آنجا که ایران با کمبود بالگرد در جهت ماموریت های جاری و چه جهت بازسازی ناوگان فرسوده فعلی رو به روست به این پیشنهاد علاقه نشانه می‌دهد. کار تا آنجا پیش میرود که در همان سال ها یک بالگرد کاموف برای ارزیابی به ایران منتقل شده و تست هایی را پشت‌سر میگذارد که البته از نوع آن اطلاع چندانی در دست نیست ولی قابل پیشبینی است که بعلت تحریم های مشترک ایران و روسیه این کشور هم مانند خود روس ها نتواند از پیشران های فرانسوی و انگلیسی استفاده کند و احتمالا بالگرد تست شده نسخه ی با پیشران روسی باشد. طبق شنیده ها بنظر می‌رسد این بالگرد در پرواز های خود بر فراز مناطق کوهستانی دچار ضعف هایی بوده و این در حالی است که جغرافیای ایران شامل پستی بلندی های فراوان و از جمله دو رشته کوه گسترده در شمال و غرب خود است و به همین علت در آن مقطع این بالگرد و تمام مزایایی که شرکت سازنده بالگرد ارائه میداد، نظر ایران را به خود جلب نکرده و تا تاریخ ۲۲ آذر ۱۴۰۱ از این بالگرد خبری نبود تا اینکه معاون صنایع حمل و نقل وزارت صمت ایران از توافق جدی دو کشور جهت ساخت مشترک این بالگرد خبر میدهد. (لینک خبر) ( لینک خبر) پرواز این بالگرد در آسمان ایران به همراه یک بالگرد بل ۲۱۴ ایران نیاز به تعداد بسیار زیادی بالگرد دارد و کشور های چین و روسیه تنها بازار خرید این کشور هستند. روابط بسیار نزدیک ایران و روسیه پس از جنگ اوکراین و گزارش های متعدد خبرگزاری های غربی از خرید و فروش سلاح بین این دو کشور سبب گمانه زنی ها متعددی شده است. این بالگرد با توجه به میانگین قیمت ۴/۵ میلیون دلاری که نسبتا ارزان محسوب میشود گزینه خوب برای خرید پر تعداد است و میتواند کمک شایانی به بخش جستجو و نجات، آمبولانس هوایی، امداد بلایای طبیعی و ترابری سبک و امور مهندسی و تاکسی هوایی و کشاورزی و ... باشد . مشخصات عمومی بالگرد کاموف ۲۲۶: خدمه: ۱-۲ نفر سرنشین: ۶ تا ۸ نفر محموله: ۱۰۵۰ کیلوگرم در داخل یا ۱۱۰۰ کیلوگرم در آویز خارجی طول: 8.1 متر ارتفاع: 4.15 متر وزن ناخالص: ۳۸۰۰ کیلوگرم قطر روتور اصلی: ۲ × ۱۳ متر حداکثر سرعت: ۲۵۰ کیلومتر در ساعت سرعت کروز: ۲۲۰ کیلومتر در ساعت برد: ۶۰۰ کیلومتر سقف پرواز: ۶۲۰۰ متر نویسنده: Navard ذکر نام انجمن military.ir در هر برداشتی از این مطلب الزامی است. منابع: بن مایه ۱ بن مایه۲ بن مایه۳ بن مایه۴ بن مایه ۵

یک نگاهی به گزارش های موشکافانه رسانه ها از مهاجر۶ و شاهد۱۳۶ غنیمتی در اوکراین بندازیم برای ما روشن میشه که ما هم وضع چندان متفاوتی نداریم. تقریبا اکثر قطعات کلیدی پهپاد از تراشه ها گرفته تا پیشران و ... اکثرا از کشور های دیگر تامین میشه. البته این موضوع هیچ ایرادی هم نداره اگر مسیر پشتیبانی این قطعات حفظ بشه.

اون سازه ها مرتبط با جنگنده نیست. خیلی گمانه زنی ها اونو مرتبط با هواگرد های غیر نظامی یا دستکم ترابری میدونند. اما مهرآباد تنها پایگاه نیست که در حال رشد. با توجه به تصاویر ماهواره ای خیلی از پایگاه ها و فرودگاه های شاهد تغییراتند. پایگاه کرمانشاه پایگاه زاهدان کیش مهرآباد (ابعاد بزرگ این شیلتر ها در این عکس کاملا واضح) شیلتر جدید در مهرآباد تصاویر از اکانت توییتری تندر

به نام خداوند بخشنده و مهربان مقدمه: آنچه که همه می دانیم این است که سرعت یک شناور بسیار کمتر از سرعت اتوموبیل و هواپیماست. دلیل این موضوع در ویژگی ها آب نهفته که هزار برابر چگال تر از هواست. در شناور های هیدروفیل(آب سُر) سعی بر این شده تا نیروی پسا به حداقل ممکن برسد که در نتیجه آن اتلاف نیروی پیشران کمتر می شود. بدین سان می توان گفت که هدف از ساخت شناورهای هیدروفیل رسیدن به یک حد وسط بین هواپیما و شناور است. هیدروفیل همچون بالک هایی در زیر شناور ها نصب هستند و باعث فاصله گرفتن بدنه اصلی شناور از آب می شوند و بدین طریق با نیروی پسا مقابله می کنند. شناورهای هیدروفیل پر قدرت معمولا دارای سه موتور متفاوت هستند که دو پیشران دیزلی برای حرکت در آب با سرعت های کم و یک پیشران توربین گازی برای بلند کردن شناور بر روی هیدروفیل در سرعت های بالا مورد استفاده قرار میگیرند. توربین گازی این امکان را ایجاد می کنند که شناور از روی سطح آب بلند شده و به سرعت های بسیار زیاد حتی تا 100 کیلومتر در ساعت و یا بیشتر نیز برسد و این ویژگی ها از شناورهای هدیروفیل یک گزینه مطلوب در عرصه نظامی میتواند بسازد. جهت بزرگنمایی بر روی تصاویر کلیک نمایید تصاویری از شناور کلاس پگاسوس و برخواستن آن ها از سطح آب در دهه هفتاد میلادی دنیا شاهد تغییرات بسیار در تاکتیک ها و تسلیحات جنگ دریایی بود. بخش عمده ای از این تغییر صحنه نبرد، نتیجه عملکرد موفق اسرائیل در نبرد دریایی لاذقیه است که به کارزاری برای اثبات قایق های موشک انداز در آن سال ها تبدیل گردید. کشورهای مختلف با این ایده مواجه شدن که سرعت زیاد می تواند عاملی مهم در فرار از برد موشک های با برد و سرعت کم آن روزگار باشد و همینطور افزایش برد موشک ها در یک شناور می تواند یک چالش جدی در برابر قایق هایی با سرعت کم مرسوم ایجاد کند. شوروی با توجه به ضعف های خود در دریا نسبت به ناوگان ایالات متحده و ناتو دست به توسعه دو تاکتیک عمومی زد. آنها در گام نخست برای ایجاد یک لایه دفاعی در آب های دور دست شروع به گسترش استفاده از بمب افکن های حامل موشک کروز در نقش ضد کشتی کردند. در واقع بمب افکن ها وظیفه نا امن سازی محیط میدان نبرد برای ناو های هواپیمابر و باقی ناوگروه ناتو را بر عهده داشتند و از طرفی در لایه دوم برای تکمیل پرتابگر های ساحلی در آب های نزدیک به قلمرو شوروی، دست به ساخت و استقرار تعداد پرشماری از شناور های موشک انداز سبک زدند که وظیفه آن ها مقابله با ناوگان ناتو در مناطقی بود که پوشش هوایی نسبی توسط نیروی هوایی شوروی برای این شناور ها فراهم میشد. در آمریکا نیز چنین دیدگاهی بوجود آماده بود که برای برتری در نبرد های ساحلی به یک شناور جنگی کوچکتر و پر سرعت برای مقابله با تعداد بسیار زیاد شناور های موشک انداز پیمان ورشو، مانند کلاس های کومار و اوسا نیاز است. نتیجه گیری نهایی به آنجا رسید که شناور های هیدروفویل بهترین راه برای برآورده کردن این نیاز هستند. پروژه مذکور شناور گشتی هیدروفیل موشک انداز (Patrol Hydrofoil Missile) نام گذاری شد و اولین شناور از این کلاس که نام پروژه را هم یدک میکشد پگاسوس لقب گرفت. آمریکایی ها پیش زمینه مناسبی در طراحی شناور های هیدروفیل داشتند. گشت ساحلی این کشور از سال ۱۹۶۳ کاربر یک قایق هیدروفیل با نام USS High Point (PCH-1) بود که عملکرد موفقی از خود برای مقابله با قاچاق و دیگر عملیات های گشتی نشان داد و همچنین در ژوئن ۱۹۶۵ نخستین کشتی هیدروفیل جهان با نام USS Plainview (AGEH–1) در آمریکا توسعه پیدا کرد که از تجهیزات موجود برای توسعه در آن استفاده شده‌ بود. برای مثال با تغییراتی در پیشران J-79 جنگنده F-4 فانتوم بعنوان توربین گازی در کنار دو موتور دیزل بهره گرفته شد. بنابراین شناور هیدروفیل کاملا در دسترس آمریکایی ها بود. شناور USS High Point (PCH-1) شناور USS High Point (PCH-1) در سال ۱۹۷۰ با روی کار آمدن دریاسالار زوموالت، در ریاست عملیات دریایی ارتش آمریکا که مشتاق به افزایش تعداد شناورهای سطحی نیروی دریایی به روشی مقرون به صرفه بود، طراحی و ساخت این پروژه قوت گرفت. نیروی دریایی ایالات متحده طرح مذکور را به عنوان یک شناور استاندارد در سازمان ناتو پیشنهاد داد، سفارش ساخت دو پیش نمونه از پگاسوس در سال ۱۹۷۲ داده شد. نیروی دریایی ایتالیا و آلمان غربی برای مشارکت به این پروژه پیوستند و برخی دیگر از اعضای ناتو، از جمله نیروی دریایی بریتانیا و کانادا نیز به مطالعه و تحقیق بر روی پروژه پرداختند. نیروی دریایی ایالات متحده قصد داشت تا 30 فروند پگاسوس را وارد خدمت کند و همچنین آلمان غربی و ایتالیا قصد خرید به ترتیب ۱۰ و ۴ فروند از این شناورها را داشتند. شناور های کلاس پگاسوس از دو موتور دیزلی مرسدس بنز توربوشارژ دوگانه 800 اسب بخاری نیرو می‌گرفتند که در آب با کمک واترجت به سرعتی معادل 12 گره (22 کیلومتر در ساعت) می‌رسید و زمانی که شناور از آب بر خواسته و روی هیدروفیل قرار می‌گرفت، نیروی محرکه کشتی‌ها توسط یک توربین گازی جنرال الکتریک LM2500 و یک واترجت بزرگ تامین می‌شد که به آنها سرعتی بیش از 48 گره (89 کیلومتر در ساعت) می‌داد. شلیک موشک یکی از چالش های طراحی شناور های هیدروفیل است با این حال شناور های پگاسوس نسبت به اندازه خود به خوبی مسلح بودند و دو پرتابگر هر کدام با چهار کنیستر از موشک کروز ضد کشتی RGM-84 هارپون مجهز بوده و یک توپ 76 میلی‌متری اتوملارا را حمل می‌کردند. هارپون ها، قادر به غرق کردن کشتی های بسیار بزرگتر در فواصل بیش از 110 کیلومتری بودند. شناور تولیدی برای آلمان غربی قرار بود که از موشک MM38 Exocet را استفاده کند. توپ اتوملارا بکار گرفته شده در این شناور یک توپ خودکار با کالیبر76 میلیمتری ساخت ایتالیا است که به اندازه کافی جمع و جور است و بر روی شناور های کوچک می تواند نصب شود. سرعت بالای شلیک آن و در دسترس بودن مهمات گوناگون باعث می شود تا بتواند در کوتاه برد علیه اهداف هوایی و سطحی و همینطور زمینی اقدام کند. مهمات این توپ شامل گلوله های ضد زره ، انفجاری ، مهمات فیوز مجاورتی ترکش زا و ... است که می تواند موشک های ضد کشتی را نیز هدف قرار دهد و یک دفاع ضد هوایی نسبی برای این شناور ایجاد کند. وجود قدرت آتش موثر و همینطور سرعت بالا در این شناور این امکان را ایجاد می کرد که در یک برد مناسب بسوی شناور متخاصم شلیک کرده و با سرعت تمام از برد موشک های دشمن فرار کند و در صورت حمله بسویش با توپ اتوملارا از خود دفاع کند. چیزی که در آن روز ها به آن احساس جدی میشد. پس از بازنشستگی دریاسالار زوموالت، نیروی دریایی تصمیم گرفت بودجه پروژه پگاسوس را به کشتی های بزرگتر منتقل کند. این امر ساخت مداوم شناورهای پگاسوس را با تأخیر رو به رو کرد. با این حال کنگره آمریکا در نهایت، نیروی دریایی را مجبور به تکمیل این شناور ها کرد. مشکلات در پیشرفت پروژه، دیگر کشور ها شریک را مجبور کرد که مشارکت خود را متوقف کنند. البته لازم به ذکر است که پروژه هایی مشابه این پروژه در کشور های چون ایتالیا و ژاپن و کانادا و ... دنبال گردید. در نهایت شش شناور از این کلاس ساخته شد که هر شش کشتی توسط بوئینگ و با کمک دیگر پیمان کارها در سیاتل ساخته شده اند. این شش شناور ها به اسامی زیر هستند: Pegasus (PHM-1) Hercules (PHM-2) Taurus (PHM-3) Aquila (PHM-4) Aries (PHM-5) Gemini (PHM-6) شش شناور کلاس مذکور در یک قاب مستند کوتاه از شناور های هیدروفیل این شناور ها از ۱۹۷۷ تا ۱۹۹۳ در خدمت نیروی دریایی آمریکا بودند و بعد از ۱۶ سال از ورود به خدمتشان نسبتا زود هنگام بازنشسته شدند. زیرا برای مأموریتشان در نیروی دریایی که با مأموریت‌های تهاجمی ترکیبی هوایی عجین بود جایگاهی دیده نمیشد و برای گشت ساحلی مقرون به صرفه بنظر نمی رسیدند. با این حال در دوران خدمت اگرچه تعداد آن ها کم بود اما در دریای کارائیب نقشی پر رنگی در مقابله با قاچاقچیان مواد مخدر و اجرای موثر گشت ساحلی بر عهده داشتند و هرگز فرصت اجرای ماموریت اصلی خود یعنی نبرد با شناور های موشک انداز را پیدا نکردند. نویسنده: Navard ذکر نام انجمن در هر برداشت از این مطلب الزامی است. مطلب مشابه در انجمن: منابع: بن مایه 1 بن مایه 2 بن مایه3

یکی از مواردی که از سال های قبل و علی الخصوص بعد حملات پهپاد های انتحاری به صنایع انرژی عربستان مطرح شده بود این مسئله است که پهپاد های انتحاری ایران بدون وجود یک اپتیک مناسب چگونه می توانند با دقت به اهداف خود حمله کنند و یا اهداف متحرک را مورد حمله قرار دهند(؟). این یک سوال بزرگ بود که با حضور پهپاد های ایرانی در جنگ اوکراین شکل جدی تر به خود گرفت. در اینجا نیروهای اوکراینی با اشاراتی به روش استفاده روس ها از پهپاد های شاهد ۱۳۶ سرنخ مهمی را در اختیار ما قرار دادند. اوکراینی ها در روز های اول حضور پهپادهای ایرانی که تا آن روز هنوز تصویری از آنها منتشر نشده بود و فقط ادعاهایی از حملات به توپخانه و اهداف میدانی اوکراین شنیده میشد ادعا کردند که روس ها معمولا از دو پهپاد برای حملات انتحاری استفاده میکنند. گمانه زنی هایی که از این ادعا میشد شامل این نکته مهم بود که به احتمال فراوان یکی از پهپاد ها دارای تجهیزات شناسایی بوده و دیگر پهپادها را بسوی هدف هدایت میکند. در حقیقت این یک روش ارزان سازی حملات انتحاری است. یکی از پهپاد ها که گران تر و مجهز به ابزار شناسایی است میتواند نقش لیدر را برای دیگر پهپاد های انتحاری بازی کند. در واقع دیگر پهپاد ها فقط نقش یک بمب پرنده را برای پهپاد لیدر بازی میکردند. البته این روش خود گویای مزایای بسیاری است که نیروی استفاده کننده میتواند از آن بهره ببرد. با توجه به ادعای برخی منابع غربی اگر قیمت شاهد ۱۳۶ را ۲۰هزار دلار در نظر بگیریم میتوانیم با قیمت خرید یک بمب افکن B-2 که بطور میانگین برابر با ۲ میلیارد دلار است، ۱۰۰ هزار پهپاد شاهد ۱۳۶ وارد خدمت کنیم. البته هدف فقط نشان دادن بهره اقتصادی حاصل از خرید این پهپاد می باشد و گرنه تفاوت در کاربرد و محدودیت های دو سلاح کاملا مشهود است و مورد ذکر شده فوق یکی از دلایل تفاوت قیمت پهپاد انتحاری ایرانی با نمونه مشابه اسرائیلی است ( منبع ). توجه شود که در آگوست 2007، دولت هند اعلام کرد که در حال مذاکره برای خرید هشت تا ده پهپاد هاروپ است. در سپتامبر 2009، نیروی هوایی هند اعلام کرد که سیستم‌های هاروپ را به قیمت 100 میلیون دلار آمریکا خریداری کرده است، و این قیمت تمام شده فقط برای ده سیستم است! بد نیست مشخص شود که قیمت ۲۰ هزار دلار برای فروش به روسیه ادعا شد نه برای نیروهای خود ایران! ( منبع ) در تایید صحبت های فوق در برنامه «صفر تا صد» ساخت جناب مراتی نیز میخ آخر بر این فرضیه کوبیده شد. یکی از مهمانان حاضر که سابقه فعالیت در یگان های پهپادی را داشت، مشخصا می گوید که استفاده از پهپاد انتحاری به دو صورت انجام میشود: ۱- پهپاد مانند موشک کروز بسوی اهداف کلیدی شلیک میشود. ۲- یک پهپاد در نقش پرسه زن عمل کرده و دیگر پهپاد ها را بسوی هدف هدایت میکند. فیلم مصاحبه مذکور

نیروهای مسلح آذربایجان جاده جایگزین کاپان-چاکاتن را هدف قرار داده و حتی به آمبولانس ها نیز اجازه عبور نداده اند. ساکنان آرتساخ(قره باغ کوهستانی)ایزوله شده اند زیرا جاده استپاناکرات-ایروان برای سفر بسیار خطرناک است. گزارش های منابع محلی از ادامه دار بودن حملات پراکنده آذربایجان خبر می‌دهند. باید توجه شود تا این لحظه طرف آذربایجانی هیچ مدرک مستندی از اقدام تحریک آمیز ارمنستان که ادعا میکردند منتشر نکرده و تنها دلیل تنش زایی آن ها هم همین موضوع است !